Thursday, August 28, 2014

277. විමලෙගෙ වාංපතුල් කතා 20 - Multi Tasking, Blake's 7, ආතල් නොකඩා අත් අඩංගුවට ගැනීම සහ කඳු පාමුල සිට දැහැනට සම වැද…..

පහුගිය කතාවෙ මම ඔය වෙන අනං මනං කියෙව්ව මිසක කියාගෙන ආපු කතාව කිව්වෙ නෑ නෙව. 

එහෙම තමයි එව්වයෙ හැටි…. ජීවිතෙත් එක අතකට ඒ වගේනෙ…. ඔන්න අපි කරන්ඩ හිතාගෙන සැලසුම් කරල ටාගට් හදාගෙන පටං ගන්න වැඩ අන්තිමට ඉවර වෙන්නෙ හීනෙන්වත් නොහිතූ දිහාවක ගිහිල්ල. 

මල්ටි ටාස්කිං කියල කිව්වැහැකි ඒවට.වචනෙ හරියටම හරි නම් නෑ තමයි මම පිළිගන්නව ඒත් ලඟිං ගෑවිලා යන්ට එහෙම කිව්වැකි…. මල්ටි ටාස්කිං කියන සංකල්පෙ විරුද්ධාථය නැත්නං ඔපසිට් එක ඇවිල්ල ස්පෙෂලයිසේෂන් එහෙම නැත්තං විශේෂිතකරණය. 

මට සුපුරුදු ඉඳිකිරීම් ක්ෂේත්‍රයෙන්ම උදාහරණයක් ගමු බලන්ට. මීට අවුරුදු තිහකට වගෙ එහා මම මේ ෆීල්ඩ් එකට ඉස්සොරෝම ඇතුල් උන දවස්වල කොන්ත්‍රාත් කටයුතුවල තිබ්බෙ මල්ටි ටාස්කිං නෝ ස්පෙෂලයිසේෂන් 

ඉඳිකිරීම් කොන්ත්‍රාත් කියන එක දන්නව නේද? ඒ කියන්නෙ යම් ඉඳිකිරීම් කටයුත්තක්, ගොඩනැඟිල්ලක්, පාළමක්, අධිවේගී මාර්ගයක්, රට හාරල හදන නැව් නේන වරායක්, මොණරු ලගින ගුවන් තොටුපොළක්, එක දර්ශන වාරයකට ලක්ෂ තුන හතරක් රංගශාලා ගාස්තු වශයෙන් ගෙවන්න ඕන රඟහලක්…. 

එතකොට මේ හෙට අනිද්ද වෙනකොට හදල ඉවර කරන්ඩ යනව නෙලුං කුලුණ කියල එකක්. මහ විසාල උලක් ඒක. නෙලුං කිව්වම තේරුං දෙකයි. අර මලක් තියෙන්නෙ ඒක එකක්. අනික අම්බානක ගහනව කියන එක. " වටවෙලා නෙලුව නෙලිල්ලක් මචං අම්මගෙං බීපු කිරිකටිං එන්ට." .එහෙමත් කියනව නෙව..අහල ඇතිනෙ... එතකොට මේ කුලුන්නට නෙලුං කියල නම දාල තියෙන්නෙ කාට නෙලපුව සිහිවෙන්ටද කියන එක දන්නෙ සැක්කරයම විතරයි මයෙ හිතේ...හැබැයි ඔහොම උලක් හදල තියන එක නං කෝකටත් හොඳා..ඕක දකින දකින වෙලාවෙ ඕකෙ නග්ගල උල තියන්ට ඕන එවුං රොත්තක්ම මටනං මතක් වෙනව. 

ඔය මොකක් උනත් හදන්න ඒ වැඩේ බාරගන්න කන්ට්‍රෑක්ටර් කෙනෙක් නැත්නම් සිංහලෙන් කිව්වොත් කොන්ත්‍රාත්කාරයෙක් ඉන්න ඕන. කොන්තරාත් කාරය කරන්නෙ රයිට් අපි මෙන්න මේ වැඩේ මේ සැලසුමේ තියෙන විදිහට අහවල් දවසට ඉස්සරවෙලා නිර්මාණය කරල බාරදෙන්න මෙච්චර අය කරනව කියල ඒ ඉදිකිරීම අවශ්‍ය පාර්ශ්වය එක්ක ගිවිසුමකට එන එක. 

එහෙම ගිවිසුමකට ඇවිල්ල වැඩේ සාර්ථකව අහවරයක් කලාම අර පොරොන්දු වෙච්චි ගාන කන්ට්‍රෑක්ටර්ට ගෙවන්න ඕන. ඇන්න එහෙමයි වැඩේ සිද්ද වෙන්නෙ. 

ඉතිං අවුරුදු විස්සකට තිහකට කලින් හිටිය කොන්ත්‍රාත් කාරයො ව්‍යාපෘතියක කුදු මහත් කටයුතු සියල්ල තමන්ම කරනව. අත්තිවාරම කැපීමෙ ඉඳල කුළුනු, බාල්ක, ටයිල්, දොර ජනෙල් වහල විදුලි සහ ජල පහසුකම් ඒ වගෙ සියලු කටයුතු..මල්ටි ටාස්කිං කියල ඒකට කිව්වැකි.ඒත් ටිකින් ටික ක්‍රමක් ක්‍රමයෙන් ඒ තත්වය වෙනස් වුනානෙ. ඒ එක එක කර්තව්‍යයට වෙන වෙනම විශේෂිත කට්ටිය සංවිධානය වුනා. පස් කැපීමට, කොන්ක්‍රීට් දැමීමට, බිත්ති බැඳීමට, ටයිල් ඇල්ලීමට, වහල ගැසීමට, දොර ජනෙල් නිර්මාණයට, වෙන වෙනම ස්පෙෂලයිස්ඩ් කට්ටිය. ඒක තමයි දැන් ට්‍රෙන්ඩ් එක එහෙම නැත්තං විලාසිතාව. 

මල්ටි ටාස්කිං කිව්වම සෝක් කතාවක් මතක් වුනා ඔන්න. ඒ මම කාර්මික විද්‍යාලෙ සැලසුම් ශිල්පී පාඨමාලාවක් හදාරන කාල වකවානුව. 

ටෙක් එක කිට්ටුවම රේල්පාර අයිනෙ පොඩි අතුරු පාරක තිබ්බ පුංචි පහේ තේ කඩයක්.ටෙක් එකේ ඉඳල ටවුමට යන්ට තියෙන කෙටි පාරෙන් හැරිල වෙනම ටිකක් දුර යන්ට උනත් ඒ කරදරේ නොසලකා අපි හවස ක්ලාස් ඇරිල ඔය කඩේට ගිහිල්ල ප්ලේන්ටියක් ගහන එක පුරුද්දක් කරගෙන හිටිය. එහෙම උනේ ඒ කඩේ මුදලාලිගෙ ක්‍රියා පටිපාටිය බලන්න ලස්සන හින්ද. 

තේ කඩේ මුදලාලි වයස හතළිහකට තරම කිට්ටුයි වගෙ පෙනුම. කොණ්ඩෙ ටිකක් විතර වවල. තැන තැන සුදුවෙලා. ඒත් බොහොම ගාම්බීර පෙනුමක් තිබ්බෙ. කඩේට යන එන ඕන් කෙනෙකුට කතා කරන්නෙ බොස් කියල. මේ අපි වගෙ හිච්චි එවුන්ටත් එහෙමම තමයි. කැෂියර් කූඩුව වෙනුවට තිබ්බෙ ලාච්චු දෙකක් තියන ලියන මේසයක්. 

ඔන්න අපි හතර පස් දෙනෙක්ම ගොඩ වෙනව කඩේට රටේ නැති වල්පල් කියෝ කියෝ.එක්කො ඒ දවස්වල රූපවාහිනියෙ යන කතාවක් ගැන. 

" මචං ඇත්තටම බ්ලේක්ට මොකද උනේ? මිනිහ මැරුණද? නැත්තං ආයෙම එයිද? " 



වසන්ත එහෙම ඇහුවෙ පුටුවක් ඇදල ඉඳගන්න අතරෙ. වසන්ත මතකනෙ නේද? චුට්ටිගෙ අයිය… 

ඊට කලින් දවස ඉරිද. ඉරිද රෑ දහයෙ ඉඳල පැයක් පෙන්නුව ඒ දවස්වල රූපවාහිනියෙ Blake's 7 කියල ඈත අනාගතයෙ සිද්ද වෙන අභ්‍යාවකාශ වීර චාරිකා කතා මාලාවක්. බ්ලේක්ස් 7 ඇවිල්ල Dystophian කතාවක්. Dystophian කතා කියන්නෙ Utophian කතාවල විරුද්ධාර්ථය. උතෝපීය කතා කියන්නෙ අනාගතය සුබවාදී වෙයි කියල උපකල්පනය කරපු කතා වෙන කොට ඩිස්ටෝෆියන් කතා කියන්නෙ අනාගතය ගැන අසුබවාදීව හිතල ලියපු කතන්දර. 

බ්ලේක්ස් 7 කතා මාලාවෙ තිබ්බෙ පෘථිවියේ ඒකාධිපති පාලකයින්ට විරුද්ධව සටන් කරන කැරලිකරුවන් කණ්ඩායමක කතාවක්. ඔවුන්ගේ නායකය බ්ලේක්. ඒ වෙනකොට බ්ලේක් අතුරුදන් වෙලා . ඒ ගැනයි වසන්ත ඇහුවෙ. 

" කියන්න බෑ බං...බ්ලේක්ට වෙච්චි දෙයක් ගැන හරියට හිතා ගන්න බෑ. " 

කරේ දාගෙන හිටපු මගෙ කැන්වස් මල්ල අල්ලපු මේසෙ උඩ තියල මාත් පුටුවක් කකුලෙන්ම ඇදල ඉඳගත්ත. 

ඒ දවස්වල රූපවාහිනියෙ පෙන්නපු බොහොම ජනප්‍රිය වෙච්චි වැඩසටහන් කීපයක් තිබ්බ. Who pays the ferryman, Petrocelli, Starsky & Hutch, Mind your language. The big valley….. 

" මොනවද බොස් ඕන? ' 

මුදලාලි අහනව අපි ගාවට කිට්ටුවෙලා.. 

" ම්ම්ම්..අපිට දාන්ටකො ප්ලේන්ටී...හතරක්..නෑ.පහක්…" 

ඒ දවස්වල ඉතිං ඔය නිතරම ටී ගහන්ට එහෙමත් නැත්තං සෝටීස් කන්ට කොහෙන්ද සල්ලි?...අම්ම දෙන රුපියල් පහෙන් දහයෙන් තමයි සෙල්ලං ඔක්කොම දාන්නෙ... 

" ප්ලේන්ටී පහා….... යි. " 

මුදලාලි එතනම ඉඳල තේ බක්කිය දිහාට හැරිල කෑගහනව. හැමදාමත් ඔය සීන් එක දැක්කට ආයෙම අපි ඇසුත් ලොකු කරගෙන ඒ දිහා බලා ඉන්නව. ප්ලේන්ටී පහායි කියල කෑ ගහල මුදලාලිම යනව තේ බක්කියට. ගිහිල්ල නටන වතුර මුට්ටියෙං කරඬියට පැහෙන වතුර අරගෙන තේ හදනව. 

රවුං ලෑලි බන්දේසියක තියාගෙන ඔන්න ප්ලේන්ටී පහ එනව. එනව කියන්නෙ මුදලාලිම ගෙනත් දෙනව. අපි ඉතිං ඔය අනම් මනං කියව කියව ප්ලේන්ටිය තොල ගානව. ඊට දවස් දෙහෙකට කලින් සූරන ලොතරැයියකින් ජයනන්දට රුපියල් සීයක් ඇදුන. 

අනුරාදපුරේ කඩ දොළහෙ ඒ කිට්ටුවම වගෙ ඇරිය කොත්තු කඩයක්. අනුරාදපුරේ ස්ථාන නාම එහෙම තමයි. කඩ පණහ, කඩ තිහ, කඩ දොළහ, කඩ විස්ස........කඩ පණහ තිබ්බෙ එයාපෝට් පාරෙ. කඩ දොළහ කච්චේරියත් එක්කම එහා පැත්තෙ. 

ජයේට ඇදිච්චි රුපියල් සීයෙන් අපි හතර පස් දෙනෙක් ගිහිල්ල කඩ දොලහෙ කොත්තු කඩෙන් කොත්තු කෑව.ඔය සූරන ලොතරැයිය නොහොත් සංවර්ධන ලොතරැයි පටන් ගත්තු අලුත. ඊට කලින් තිබ්බෙ මහජන සම්පත වගෙ ටිකට් එක අරගෙන ඇවිල්ල රේඩියෝ එකෙන් දිනුං අදිනකල් සතියක් විතර බලා ඉන්ට ඕන ලොතරැයි. ඉන්ස්ටන්ට් දිනුම් අදින හූරන ලොතරැයිය අපිට විතරක් එහෙම නෙවෙයි මිනිස්සු හැමෝන්ටම අලුත්ම අත්දැකීමක් උනා. සංවර්ධන ලොතරැයි කූඩු දෙකක් මුලින්ම පටන් ගත්තෙ තැපැල් කන්තෝරුව ඉස්සරහ හයි ලයිට් ස්ටුඩියෝ එක අයිනෙ පාර අද්දර. 

ටෙක් එක ඇරිල රේල් පාර පැනල අපි ටවුමට එන්නෙ හරියටම ඔතනිං. පාර අයිනට වෙලා මිනිස්සු පොරකකා සංවර්ධන හූරනව අපි බලා හිටිය හැමදාම වගෙ .සංවර්ධන ටිකට් එකක් ඉස්සෙල්ලම ආවෙ රුපියලකටද කොහෙද... 

කතා බහ අතරම අපි තේබීල ඉවරයි. මුදලාලි ඇවිල්ල හිස් කෝප්ප එකතුකරනව බන්දේසියට. 

" පෙලෙන්ටී පහා……...යි. " 

එහෙම කෑගහගෙනම හිස් කෝප්ප අරගෙන ගිහිල්ල තේ බක්කිය උඩ තියල කැෂියර් මේසෙ පිටිපස්සෙ ඇවිල්ල ඉඳගෙන ඉන්නව. අපි කවුරුහරි ගිහිල්ල සල්ලි ගෙවනව.හැමදාම ඔය සිද්ධි දාමය එහෙමමයි. මුදලාලිගෙ වැඩ පිළිවෙලට අපි හිනා උනාට ඒ පිටිපස්සෙ තියෙන්නෙ ඉතාම අනුවේදනීය කතාවක්. 

මුදලාලිගෙ හාමිනේ මිනිහට වැඩිය බොහොම ලාබාල ඇහැට කණට පේන ඉස්තිරියාවක්. කඩේ තේ ගහපු කොල්ල එක්ක මේ යෝදි දවසක්දා රෑපානෙ වහං වෙලා ගිහිල්ල. මුදලාලි බොහොම ආදරෙං ඉඳල තියනව හාමිනේට. මනුස්සයට මේ වැඩේ ඉවසා දරාගන්ට බැරුව නුහුගුණේ වගෙ ආව. එදා ඉඳලම ඔහොම තමයි. මල්ටි ටාස්කිං ඈස් අ ලයිෆ් ස්ටයිල්. 

හරි මල්ටි ටාස්කිං ගැනනෙ අපි කතාකලේ. ඒ කලෙ කොන්ත්‍රාත් කාරයො ගොඩනැඟිල්ලක් ගත්තොත් ඒකෙ සියලුම කටයුතු තමන්ම කලා.පස් කැපීමෙ ඉඳල බිත්ති බැඳීම, දොර ජනෙල්, ටයිල් ඇල්ලීම, වහල ඔය මෙකී නොකී ඔක්කොම. ඒත් දැන් තත්වය වෙනස්. අද එක එක වැඩේට විශේෂිත කට්ටිය ඉන්නව. දොර ජනෙල් හදන උප කොන්ත්‍රාත්කාරය කරන්නෙ ඒක විතරයි. ටයිල් අල්ලන මනුස්සය ටයිල් ඇල්ලිල්ලම විතරයි ....අන්න ඒ වගෙ. 

එහෙම කරන එක ඇත්තටම වාසියි. මොකද හැමදෙයක්ම බදා ගන්නවට වඩා එක ක්ෂේත්‍රයක ප්‍රවීණයෙක් උනාම හැමෝටම වැඩේ ලේසියි. 

අප්පට සිරි..ගිය පාර කතාවෙ වෙන වෙන වල් පල් කිව්ව මිසක අදාල කතාව කිව්වෙ නෑ කියල ඒකට හේතු කියන්ට ගිහිල්ල අදත් මේ වෙනකල් වෙන වල් පල් නේද මම මේ කියවල තියෙන්නෙ?.... හරි හරි සමාවෙන්ට..දැන් නම් ඔන්න තරහ වෙන්ට එහෙම එපල්ල. කෙලින්ම කතාවට..එන්ටර් ද ඩ්‍රැගන්… 

රයිට් අර රාජ කපුරු බැලුවනෙ අපි කට්ටිය. බැලුවයි කියන්නෙ ආය තනිකරම ඩාන්සිං තමයි..ඔන්න ඔව්ව මෙව්ව ඔක්කොම ඉවර වෙලා අපි කට්ටිය ගිහිල්ල නැග්ග කියමුකො ජීප් එකට. එහාට මෙහාට කැපිච්ච පණුව වගෙ දඟලලම ඒ වෙනකොට සුරාමතත් බැහැලයි තිබ්බෙ. ඔය සුට්ටක් වගෙ වැඩි උණහම පොඩ්ඩක් එහාට මෙහාට දැඟලුවහම සූර් බහිනව හිටු කියල.මගෙ යාලුවෙක් ඉන්නව බොනකොට ආය නෑ මූ පුටුවෙ ඉඳගත්තද ගල් බුද්දා වගෙ එහෙම්මම තමයි. ෂොට් එකක් වක්කරගන්ට බයිට් මොනවහරි ගන්ට යන්තමට අතක් උස්සනව එච්චරයි. 

" පිස්සුද බං? සාරීරික ක්‍රියාකාරිත්වය වැඩි වෙන්ට වැඩිවෙන්ට ආතල් එක බහිනව. සල්ලි දීල බොන එකේ අඩුම වියදමෙන් උපරිම තෘප්තියක් ලබාගන්ට ඕන.." 

ඒ ගැන ඇහුවම ඌ කියන්නෙ එහෙමයි. කතාව බොරුවක්මත් නෙවෙයි බලාගෙන යනකොට. 

මල් ගැහුවමත් එහෙමනෙ……… 

" ආ.. උඹ අදත් ෂපාන් එකේ ඉන්නව නේද යකෝ බෝක්කුව උඩට වෙලා..වර යන්ට පොලීසියට " 

" අනේ බුදු රාළහාමි, කියන තැනකට වඳිඤ්ඤං….. ආතල් එක කඩන්නෙ නැතුව හෙමීට උස්සල අරගෙන ගිහිල්ල ජීප් එකෙං තියන්ට හොඳද? ...බුදු බව අත්වෙයි" 

ඉතිං ජීප් එකේ පිටිපස්සෙ වාඩි වෙලා ඉන්නව මම.අජිතය එහෙම තාම බිම. කට්ටිය පොරේ ජයන්තය අපි එක්ක එක්ක යන්ට අපේ කෑම්ප් එකට. 

" බෑ මචං මම ඉන්ටම ඕන.. නැත්තං හරි නෑනෙ. " 

" දැං වැඩේ ඉවරනෙ බං...ආය මොනවද මෙතන කරන්ට තියෙන්නෙ? අර උඹේ ගෝලය ගස් ගෝනට වැඩේ බාර දීල උඹ යමං අපිත් එක්ක. " 

අජිතය ඌට බල කරනව. ගස් ගෝන මතකයි නේද? අර ජයන්තය කෝ කියල ඇහුවම මම පණිවිඩයක් යවන්නං එතකල් ඔය ගොල්ලො ටිකක් එළියෙං ඉන්ට කියල කිව්වෙ..හෙහ්,හෙහ්, …..ආන්න ඌ... 

" ඔව් බං ජයන්ත අද යමං එහෙ.." 

එහෙම කියාගෙන ජීප් එකේ පිටිපස්සෙ දොරට වාරුවෙලා මමත් ඔන්න ඒ පාර බැස්ස බිමට. එහෙම බහිද්දි මෙන්න මොකද්ද වැටිච්චි මගෙ කලිසං සාක්කුවෙ තියල. 

" යකෝ මේ ජයනිගෙ ඔටෝ ග්‍රාෆ් එක නේද? අම්මට **** උඹ අද මේකෙ අස්සං හත අටක්වත් ගහගෙන ගියෙ නැත්තං...." අජිත් නැමිල ඒක ඇහුලුව. 

" අම්මට ****** කිව්වලු...කෝ මගෙ බැට් එක? " එහෙම කිව්වෙ ලසිත් මාලිංග..හෙහ්,හෙහ්, මතකයි නේද? ඕස්ට්‍රේලියාවෙදි .... 

" අම්මාපල්ල බලපංකො ඉතිං හාංකවිසියක් මතක් උනේ නැතිකොට..අනේ ජයන්තයො ගිහිල්ල අර සුවඳ සබංගෙයි ජනක්ගෙයි වත් ඕකෙ අස්සං ගහගෙන වරෙංකො.." 

" පිස්සුද බං?..... දැං එවුං අරහෙ යන්ට ලෑස්තිවෙනව ඇති..ඔය අස්සෙ මට පුලුවන්ද මේ ඔටෝ ග්‍රාෆ් එකක් අරං යන්ට.." 

" මළ කෙලියක්නෙ උනේ..අර අම්මණ්ඩි මගෙ ඔලුවත් එක්ක කයි…" 

" ඉඳහං බං බොරුවට විලාප ගහන්නෙ නැතුව. ජයන්ත මේ ඔන්න උඹ මේකෙ ඔය අස්සං දෙක තුනක් ගහල දාපං…" 

" මම? ….." 

" ඔව් බං උඹ තමයි...අර යෝදි දන්නවය උඹය කියල අස්සං කලේ..යන්තමට නම කියවගන්ට පුලුවං විදිහට ගහපං පිටුවක් පිරෙන්ට ලොකුවට. " 

" උඹල හින්ද වෙලාවක මට බෝගම්බර තපින්ටයි වෙන්නෙ. " 

එහෙම කට ඇතුලෙං කියව කියව ජයන්තය ගැහුව රවීන්ද්‍ර යසස්ගෙයි, ජනක් ප්‍රේමලාල්ගෙයි අස්සං ජීප් එකේ බොනට් එක උඩ තියාගෙන. 

" තව කවුද බං රාජ කපුරු එකේ ඉන්නෙ? මතක් කරපල්ලකො තව අස්සං දෙක තුනක් වත් ගහන්ට …..කරනවත් වෙලා වැඩේ පිළිවෙලකට කරන්ට එපාය. " අජිත් ඒ එහෙම ඇහුවෙ.. 

" දෙනවක හාමිනේ හිටිය නේද? එයාගෙ අස්සනත් ගහපං " මම ජීප් එකේ බෆර් එක උඩ ඉඳගෙන කිව්ව. 

" ඔය කිව්වෙ.. ඔය කිව්වෙ….අනේ මේ...මගෙං මොකවත් අහගෙන්නෙ නැතුව ඉඳහං " අජිත් මගෙ බෙල්ලට එකක් දුන්න..හෙහ්,හෙහ්, 

කොහොම හරි අස්සං වැඩේ නියමෙට කෙරුන. මම පහුවදා ලෝඩ් බකිංහැම් වගෙ ඔටෝග්‍රාෆ් එක ගිහිල්ල දුන්න ජයනිට. 

" අනේ තෑන්ක්ස් අයියෙ. තෑන්ක්යූ සෝ මච්.." ජයනි මට මුව නොසෑහෙන්ට ස්තූති කලා. 

එතන ඇත්තටම වංචාවක් උනාට ඒක ඇවිල්ල කිරිමෙල් වංචාවක් නෙවෙයි. සද්බාවයෙන් කරපු වංචාවක් නිසා එව්වට පව් සිද්ද වෙන්නෙ නෑ. විනය පිටකයෙ එහෙම තියනව කියල අපෙ හිතවත් හාමුදුරු නමක් මා දැක්ක කිව්ව දවසක්. 

එදා කොහොම හරි ඔන්න ජයන්තයත් අපි එක්ක ගියා. පොරොන්දු උනා වගේම බාග දෙකක් අරගෙන එකක් සුමනසිරිට දුන්න. අනික අපි කට්ටිය ගහල නිදාගන්නකොට මයෙ හිතේ පාන්දර දෙකත් පහුද කොහෙද… 

මොන සෙල්ලම දැම්මත් රාජකාරිය කොරන්ට එපාය. පහුවදා පාන්දරම බැරි මරගාතෙ කට්ටිය නැඟිටල නාල කරල යහමිං දිව කාරිය මැදල වැඩට ගියා. ජයන්තය අපි යනකොටත් නිදි. අජිතය ඌව කීද්දුව. 

" මචං ජයන්ත.... අපි යනව වැඩට. උඹ අද ඉන්නවද? නැත්තං…" 

" බෑ බං මම අටට අටහමාරට වගෙ යන්නං...ඊයෙ අර රාජ කපුරු වැඩේ ඉතුරු විය හියදං එකලාසයක් කරන්ට එපාය. මගේනෙ වගකීම.." ජයන්ත නැඟිටල ඇඳේ ඉඳ ගත්ත. 

" රයිට් මචං එහෙනං පස්සෙ හම්බ වෙමු……" අපි එහෙම කියල ආව. 

හරියටම ඔහොම දවසට තමයි ඔලුව උස්සන්ට බැරුව වැඩ සෙට් වෙන්නෙ. එදත් එහෙම දවසක්. යන්තමට එක වාගෙ වෙනකොට වැඩ ටික එකලාසයක් කරල මම ආපහු ආව අපෙ ක්වාටර්ස් එකට. 

කඳු පාමුල සිට... දැහැනට සම වැද 
මා ගයනා ගී ... ඔබට ඇසෙනවද 
කඳු මුදුනේ සිට... දිවැස් හෙළනු මැන 
ආල වඩන සඳ... කිඳුරු ළියේ 




මම ඔය සිංදුවත් කියාගෙනම කුස්සිය පැත්තෙං ගෙට ගොඩ උනා. ඒ දවස්වල බොහොම ජනප්‍රිය වෙච්චි ආත්මා ලියනගේ ගෙ ගීතයක්..ලියතඹරා...ආආආ....මුදු කුසුමකී ඈ..තවුසන්ගේ..ඒ ඒ ඒ ඒ ..දැහැනේ සම බිඳිනා..අන්න ඒකත් ඔය ආත්මාගෙම තමයි 

" මිටියාවත් කඳු... ශිඛර සිසාරා...........සඳ බැස යන තුරු... අවර වන පෙතේ……..සැමී මොනවද බං දවල්ට ඉව්වෙ?...ලූලෙක් වත් හම්බුනේ නැද්ද? ඊයෙත් හරියට කෑමක් නෑ කොල්ලො...අද බූසෙ කොටන්ට ඕන ටිකක් සලකලා. " 

ඔහොම කියව කියව කමිසෙත් ගලවගෙනම මම කාමරේ දොර ඇරගෙන ඇතුලට ගියා..ඈ..මෙන්න යකෝ අටහමාරට යනවයි කියපු එකා..ජයන්තය.... ඇඳේ හොඳට දිග ඇදිල නිදි… 

" ඒයි ජයන්ත නැඟිටපං බං..උඹ උදේම යනව කිව්ව නේද? මොකෝ මචං සනීප නැද්ද? " 

මම උගෙ උරෙස්සෙං අල්ලල හෙලෙව්ව. ඔන්න ඕක ඇහැරිය..මා දිහා බලල ආයෙම කොට්ටෙ ඔලුව ගහ ගත්ත. 

" මොකද බං සීන් එක? කියාපංකො..ඇත්තටම අසනීපයක්ද? " 

" මට ඇති අසනීපයක් නෑ යකෝ.." 

" එහෙනං?...කියාපංකො ඉතිං?..... මොකද කේස් එක?" 

" මගෙ ජොකා නෑ……" ජයන්තය දත්මිටි කාගෙන කිව්ව.. 

" මොකක්?...." මගෙ කටත් එක්ක ඇරුන. 

" ජොකා නෑ?..මොකද ඒකට උනේ?...." 

Wednesday, August 20, 2014

276. ඩුං... ඩුං…ඩුඩුං…ඩුං

ඩුං, ඩුං, ඩුඩුං, ඩුං කියන්නෙ අණ බෙරේ ගහනකොට ඇහෙන සද්දෙ. රජ කාලෙ යම් වැදගත් පණිවිඩක් එහෙම දැනුම් දුන්නෙ හතරමං හන්දියක් එහෙම නැත්තං මිනිස්සු එක් රැස්වෙන තැනකට අණ බෙර කාරයෙක් ඇවිල්ල ඩුං..ඩුං..ඩුඩුං..ඩුං කියල ඉස්සෙල්ල අණ බෙරේ ගහනව. ඊට පස්සෙ මිනිස්සු රැස් උනාම ඔන්න මොකක් හරි දැනුම් දෙන්ට ඕන පණිවිඩේ කියනව සද්ද නඟල.දකුණු අතින් ඒ පැත්තෙ කණ වහගෙනයි බොහෝ විට මේ පණිවිඩේ කියන්නෙ. 

" නෛකශ්‍රීන් විරාජමාන සෙංකඩගල මහ වාසලෙහි වැඩ හිඳිනා අප මහා රාජෝත්තමයාණන් වහන්සේ අණ කොට වදාල පරිදි......" 

ඩුං, ඩුං, ඩුඩුං, ඩුං කියල ළමා කතන්දර පොතකුත් තිබ්බ අපි සුට්ටි එව්වො කාලෙ...…පොඩි සන්දියෙ ඉස්සෙල්ලම මම කතන්දර පොතක් කියෙව්වෙ මට මතක විදිහට අවුරුදු හතරෙදි පහේදි විතර. යන්තමට අකුරු ගැටගහගෙන තටම තටම කියෙව්වෙ.... කොහොම හරි ඒ ඉස්සෙල්ලම ඉස්කෝලෙ යන්ටත් ඉස්සෙල්ල කියලනම් හොඳටම මතකයි. පොතේ නම තමයි මතක නැත්තෙ." නයි-මුගටි හටන " , " කුඩ හොරා " , " ඉරුණු බළලා " හෝ ඔය මම කලිං කියපු " ඩුං ඩුං ඩුඩුං ඩුං " කියන පොත් වලින් එකක් වෙන්න ඕන. ඉරුණු බළලා සහ ඩුං ඩුං ඩුඩුං ඩුං ලිව්වෙ කේ. ජයතිලක මහත්මය. නවකථා කෙටිකථා විතරක් එහෙම නෙවෙයි එතුමා ළමා කතා ලියන්නත් රුසියා. 

කුඩ හොරා පොත ලිව්වෙ සිබිල් වෙත්තසිංහ මහත්මිය. කියවල ඇතිනෙ නේද අර වඳුරෙක් කුඩ හොරකං කරගෙන අරං යන කතාව. ඔය කුඩ හොරාගෙ කතාව මගෙ හිතට කොච්චර බලපෑමක් කලාද කියල පැහැදිලි කරන්න මෙන්න චුට්ටි උදාහරණයක්.... එක වැස්ස දවසක අපෙ අම්ම හම්බ වෙන්ට ආව ඔන්න අම්මත් එක්ක එකට වැඩ කරන අම්මගෙ යාලු නැන්දල තුන් හතර දෙනෙක්. 

එයාල ගෙනාපු කුඩ වතුර බේරෙන්ටත් එක්ක ඉස්තෝප්පුවත් එක්කම තියන පිලේ හේත්තු කරලයි එයාල ගෙට ආවෙ. ඔන්න යන්ට ලැහැත්ති වෙලා බලනකොට කුඩ නෑ.. 

" කෝ වීරෙ අපේ කුඩ? " 

ඒ නැන්දල ඔන්න එහෙ මෙහෙ විපරං කරන්ට පටං ගත්ත. අම්මත් හොඳටම අප්සෙට් වෙලා හොයනව කුඩ වලට මොකද උනේ කියල. 

" අර කුඩ හොරා ඇවිල්ල කුව ගෙනියයි කියල මම කුඩ ගේ ඇතුලෙන් තිබ්බ. " 

කුඩ හතර පහ බදාගෙන උස්සගෙන ගේ ඇතුලෙ ඉඳං එන ගමං මම කිව්ව. 

" අනේ ඇත්තම නේන්නං, පුතාට එහෙම හිතුන එක කොච්චර එකක්ද? " 

රත්නායක නැන්ද මගෙ ඔලුව අතගෑව.ළමයෙකුගෙ හිත ඇදගන්න විදිහට ලියවුනු ළමා කතන්දර පොතකට ළමා සිතකට කරන්න පුලුවන් බලපෑම අන්න එහෙමයි. 

ජීවිතේ ඉස්සොරෝම මතක තියෙන්නෙ මොනවද? එහෙමත් නැත්තං මොන වගේ සිද්ධියක්ද? පොඩ්ඩක් මතක් කරල බලන්ට ඔලුව එහෙම කහල. මට නම් ඉස්සෙල්ලාම කියල මතක තියෙන්නෙ ඉපදෙනකොට මගෙ බෙල්ල වටේ දෙපාරක් පෙකණි වැළ පැටලිලා තිබ්බ එක. 

" මේ මොකද්ද බොලේ මේ? කුරහං සාටකයක් වත්ද හැබෑටම? " 

ඔහොම මටම කියාගන්න ගමං මම ඒ පෙකණි වැල බෙල්ල වටේ එතිල තිබ්බ පැටලුං ඇරල අයිං කරල දොස්තර දිහාවෙ බලල හිනාවෙලා දොස්තරට දකුණු අතේ මාපට ඇඟිල්ල උස්සල පෙන්නුව. ඒ තමයි මට මතක තියෙන මුල්ම සිද්ධිය. හෙහ්,හෙහ්, 

හරි, හරි, ඒ කතාව ඇත්තමත් නෙවෙයි ඇත්තම කිව්වොත්. ඇත්ත ආශ්‍රයෙන් කල ප්‍රබන්ධයක්. මගේ බෙල්ල වටේ පෙකණිවැල දෙපාරක් පැටලිල තිබ්බ එක තමයි ඇත්ත සිද්ධිය. අපෙ අම්ම මට එහෙම කිව්ව. අන්න ඒ හින්දයි මම ඒ ගැන දන්නෙ. 

හුඟක් වෙලාවට සුට්ටං කාලෙ අපිට මතකයි කියල අපි හිතන සිද්ධි ඇත්තටම අපිට අම්මල, තාත්තල නැත්නං වැඩිහිටියො කවුරුහරි පස්සෙ කාලෙකදි කියපුව. පුතේ නැත්තං දුවේ ඔන්න ඔයා පොඩි කාලෙ මෙහෙම දෙයක් උනා..නැත්තං ඔයා මෙහෙම දෙයක් කලා..අන්න ඒ වගෙ..කාලයක් ගියාම අපිට වෙන්නෙ ඔය සිද්ධිය අපි කාගෙන්හරි අහපු දෙයක්ය කියන එක අමතක වෙලා ඒක අපේම පළමෝත අත්දැකීමක්ය කියල අපිට හිතෙන්ට ගන්නව. 

පළමෝත කියන්නෙ අපිම පෞද්ගලිකවම ලැබූ අත්දැකීමක්ය කියන එක...ඉංග්‍රීසියෙන් නම් First hand experience... පළමෝත කියන වචනෙ නිර්මාපකයා ටැබූ…ටැබූ ස්තූතියි ඔබට. 

ඇත්තටම ඔය වැඩිහිටියො කියාපු කතා නොසළකා හැරියොත් මට මතක තියෙන පළවෙනි සිද්ධිය මොකක්ද දන්නවද? ඉතාම නොවැදගත් සිද්ධියක් ඒක..හෙහ්,හෙහ්, අපෙ ගෙදර ඒ කාලෙ තිබ්බ ඇලුමිනියම් වගෙ මිටක් ගහපු මේස පිහියක්.ඒ හැටිමත් විසාල එකක් නම් නෙවෙයි. අඟල් ඇති හයක් හතක් වගෙ. අපි ඕකට කිව්වෙ සුදු මිට පිහිය කියල. 

ඔය පිහිය බොහෝ විට පාවිච්චි කලේ අපෙ අත්තම්ම. අපෙ තිබ්බ අක්කරේක තරමෙ ගෙවත්තක්.ඔය වත්තෙ ඇවිදින්ට උන්දැ යන්නෙ ඔය සුදු මිට පිහියත් දකුණු අතිං අරගෙන. පාරට නැමිල තියෙන අත්තක් කප්පාදු කරල දාන්ට, එහෙම නැත්තං බිම ඉඳලම ගෙඩි පිරිල තියෙන බෙන කොස් ගහේ ගෙඩියකට පොඩ්ඩක් පිහි තුඩ ගහල හාරල මදුලක් කාල පැහිලද කියල බලන්ට..ඔය හැම දේටම උදව් උනේ සුදු මිට පිහිය. 

ඉතිං මම මේ කියන්ට ආවෙ මට මතක තියන මුල්ම සිද්දිය තමයි අත්තම්ම මිදුලට බැහැල මට කතා කරනව. මම හිටියෙ ගේ ඇතුලෙ වෙන්ට ඕන.. 

" සුට්ටි පුතේ ඔය මගෙ කබට් එක උඩ ඇති සුදු මිට පිහිය. පරෙස්සමට ඒකත් අරන් එන්ටකො අපි දෙන්න වත්ත පල්ලෙහාට ගිහිල්ල එන්ට. " 

අත්තම්ම අන්න එහෙමමිදුලෙ ඉඳන් කියනව ..ඒ තමයි මට මතක මුල්ම සිද්ධිය. 

බාලේ මතක …හෙහ්,හෙහ්..බොහොම අපූරු මාතෘකාවක්… 

දැන් ඔය මගෙ බාලේ මතක සටහන් ලියන්ට කියල හිතාගෙන ඉන්නව සෑහෙන කාලෙක ඉඳල..ඔය පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ එක දෙක ලිව්වට හරියට පිළිවෙලකට වැඩේ ඉවරයක් කරන්ට තාම බැරිවුනා නෙව.. 

හරි..මෙච්චර වෙලා අපි මේ කතාකලේ අද සටහනට ප්‍රවේශය. ඩුං ඩුං ඩුඩුං ඩුං කියල මේ සටහනට නම යෙදුවෙත් හේතුවක් ඇතුව.. ඒ කිව්වෙ මේක ඇවිල්ල එක්තරා විදිහක අණබෙරයක්. අණබෙර ගැහිල්ලෙං කරන්නෙ පණිවිඩයක් දැනුම් දීම නෙව. මේ සටහන ලිව්වෙත් අන්න එහෙම පණිවිඩයක් දෙන්ට ඔබ තමුන්නාන්සේලට. 

බාලේ මතක ගැනම තමයි අද කතා කරන්න යන්නෙ. ඒ හැබැයි අපේ රටේ කෙනෙකුගෙ මතක එහෙම නෙවෙයි. රුසියානුවෙක්. ඔහු ඇවිල්ල හිට අලෙක්සන්දර් රස්කින්. 

" When Daddy Was A Little Boy " ඒ තමයි Raskin ලියපු හරිම අපූරු මතක සටහන් සැමරුම....රස්කින්ගෙ චුට්ටි දුව අසනීප වෙලා ඇඳේ විවේක ගනිද්දි රස්කින් තමන්ගෙ ළමා කාලයෙ රසවත් සිදුවීම් ඈට කියනව. 

" ඔන්න මගෙ දුවේ තාත්ත පොඩි කාලෙ දවසක්......." 

එහෙම තමයි මේ පොතේ කතන්දර දිගඇරෙන්නෙ. ඒ පොතේ එන අපූරු කතන්දර වලින් 37 ක් අපේ රන්දිල් නෝන මහත්තැං අනුවර්තනය කරල පොතක් විදිහට ප්‍රකාශයට පත් කරන්නයි එතුමියගෙ සූදානම. මතකයිනේ මේ වියුණුවෙ එතුමී ඒ අනුවර්තනය කරපු කතන්දර හතරක් මාස දෙක තුනකට වගෙ උඩදි පලකලා. ඒ ඇවිදිල්ල හිට මෙන්න මෙව්ව. 





පොතේ නම " සොඳුරු බාලේ ගෙවුණු තාලේ " 



පොත ඔබ අතට පත් කිරීමේ අවස්ථාව එලඹෙනුයේ මා සහෘදය / සහෘදිනිය මේ මස 23 වන ශනිදින සවස 3.30 හෝරාවටය. ස්ථානය ජාතික පුස්තකාල හා ප්‍රලේඛන සේවා මණ්ඩල ශ්‍රවණාගාරය. . 

එසේනම් මගේ ඒ හිතවතිය / යෙහෙළිය, එසේම නිදහස් සිතුවිලි වියුණුවෙහි මුල් හිමිකාරිය, And my dearest partner in Blogging …. රන්දිල් වෙනුවෙන් ඔබට සුහද එමෙන්ම ගෞරවාන්විතව මේ සමාරාධනය පිළිගැන්වීමට මට අවසර!!! 


Thursday, August 14, 2014

275. විමලෙගෙ වාංපතුල් කතා 19 - ලක් හඬ, දියකැටපහණ, ජම්බෝ ජෙට් සහ කුකුල් හම.

පහුගිය වාංපතුල් කතාවෙ හෙන්රීස් ද නයින්ත්ගෙ කමෙන්ට් එකකට උත්තර විදිහට මම ලිව්ව අර පොඩි කාලෙ ලෑලි වලේ ලූලා කියල තනි අකුරෙන් ලියපු හැටි මතකද කියල.ඒ වගේ තව කවියක් මේක. මේකෙ තියෙන්නෙ වයන්නයි ලයන්නයි විතරයි. 

වැල්ලව වෙලේ වේවැල් වල වවුල්ලූ 
වැව්වල වේලිවල විල්වල ලූල්ලූ 
වැල්ලව වලව්වේ ලී ලෝලූ ලෑලි ලූ 
වැල්ලව වෙලේ වී වැව්වේ වාල්ලූ 

මේ කවිය මම ඉස්සෙල්ලාම ඇහුවෙ ලක් හඬ ගුවන් විදුලි සේවයෙන්. ලක් හඬ 95 / 96 විතර පටන් ගත්තු, රූපවාහිනිය වෙතට ආකර්ශනය වෙලා රේඩියෝ දිහාවෙ ඇහැක් ඇරල නොබැලුව ශ්‍රාවකයො ආපහු ගුවන් විදුලිය අහන්න පොළඹවපු නාලිකාවක්. 

විවාහයෙන් පස්සෙ අපි නිල නිවාසයෙ පදිංචියට ගිය අලුත ඔය. ඉස්සෙල්ලම දවසට පැය 6 විතර විදුලිය කපන්ට ගත්තෙ ඔය කාලෙ.අර රේඩියෝ, ටෝච් සහ එමර්ජන්සි ලෑම්ප් එකට තිබ්බ ත්‍රී ඉන් වන් නැඟල ගියෙත් ඔන්න ඔය කාලෙමයි.. ගෙදර ආපු වෙලාවක නුවර ෆැන්සි හවුස් එකෙන් මාත් ඕකක් අරගෙන ගියා. රෑ ලයිට් කපල තියන පැය තුන හතරට රේඩියෝ එකවත් අහන්නෙයි කියල.අඩේ ඔන්න දැන් මතක් උනේ ඒක ත්‍රී ඉන් වන් නෙවෙයි ෆෝ ඉන් වන්. එලාම් එකක් වගෙ මොකක්ද එකකුත් ඒකෙ තිබ්බද කොහෙද..දවල්ට චාජර් එකට ගහල ෆුල් චාර්ජ් කලාම රේඩියෝ එකයි එමර්ජන්සි ලෑම්ප් එකයි පැය හතර පහක් දෙයියනේ කියල වැඩ. 

ඒත් ඔන්න වෙච්චි වැඩේ කියන්නෙ ඒ කාලෙම අයි.ටී.එන්. එකේ පටන් ගත්තෙ නැද්ද දියකැටපහණ. දියකැටපහණ කිව්වෙ අශෝක හඳගමගෙ ටෙලි චිත්‍රපටයක්. දුන්හිඳ අද්දර හඳගමගෙ මුල්ම ටෙලි චිත්‍රපටය. ටෙලි චිත්‍රපට වලට ටෙලි නාට්‍ය කියල කියන එක වැරදියි. ඔය වැරැද්ද පටන්ගත්තෙ රූපවාහිණිය ආපු අලුතම. ටෙලිවිෂනයට විශේෂයෙන් හදාපු කතන්දර නොතිබ්බ නිසා වේදිකා නාට්‍ය රූගත කරල රූපවාහිනියෙ පෙන්නුවා. කැළණි පාළම, හුණු වටයේ කතාව, කළුවරේ ජරමරේ, සෙක්කුව, පරාස්ස, බෙරහඬ... ඒ එහෙම පෙන්නපු නාට්‍ය කීපයක්. බෙරහඬේ ශ්‍රියන්ත මෙන්ඩිස් අපූර්වතම රංගනයක් ඉදිරිපත් කලා. 

හනික වරෙව් කොල්ලනේ මෙන්න මෙහෙ වරෙව්. 
හනික වරෙව් කොල්ලනේ මෙන්න මෙහෙ වරෙව්. 
නට නටා වරෙව් කොල්ලනෙ නට  නටා වරෙව්, 
නට නටා වරෙව් කොල්ලනෙ නට නටා වරෙව්, 

තොපිට හරිම වාසියක් නට නටා වරෙව්, 
තොපිට හරිම වාසියක් නට නටා වරෙව්, 
හිරු දෙවියොයි කියන්නේ රන්කාසියි බෙදන්නේ 
හිරු දෙවියොයි කියන්නේ, රන් කාසියි බෙදන්නේ.

ඔය රූපවාහිනියෙ පෙන්නපු වේදිකා නාට්‍ය වලට ටෙලි නාට්‍ය කියල නම වැටුන. ඒත් එක්කම රූපවාහිනිය වෙනුවෙන්ම හදපු චිත්‍රපට වලටත් ටෙලි නාට්‍ය කියලම කියන්ට ගත්ත. අන්න එහෙමයි ඒ වැඩේ සිද්ද උනේ. මුලින්ම දිමුතු මුතු..ඩී.බී. නිහාල්සිංග මහත්මයගෙ.ඩී.බිනිහාල්සිංහ කියන්නෙ 70-77 කාලෙ ජාතික චිත්‍රපට සංස්ථාවෙ සභාපති.දිමුතු මුතු එකේ ප්‍රධාන චරිත රඟ පෑවෙ දේවිකා මිහිරාණි සහ අමරසිරි කලංසූරිය. නන්දා සහ ජයේ.. නන්දා ඔන්න ජනේලෙක කූරු අල්ලගෙන ඈත බලාගෙන ඉන්නව. ඒ අතරෙ ජයේ කාමරේට එනව. නන්දා " ජයේ " කියල ජනේලෙ අත ඇරල ඔලුව හරවල හැරිල ජයේ දිහාවෙ බලනව. ඒ ඔලුව හරවල බැලිල්ලට එදා දවසෙ එපිසෝඩ් එකට වෙන් කරපු පැය බාගෙ හරි. 

දුන්හිඳ අද්දර, දියකැටපහණ, දඬුබස්නාමානය, වන සරණ, මිහිකතගේ දරුවෝ, පිටගම් කාරයෝ, දඩබිම, ජීවිතයට ඉඩ දෙන්න, රළ බිඳෙන තැන..ජීවිත කාලෙකට අමතක නොවෙන ටෙලි චිත්‍රපට..ටෙලි සිතුවම් ලෝකය කියල ඒ ගැන ආයෙම වෙනම ලියන්නම්..දිය කැට පහණ කියන්නෙ වැවක ජල මට්ටම මනින්ට නිර්මාණය කරපු සෘජු දණ්ඩක් වගෙ උපරණයක්..ඒ වගේම දඬුබස්නා මානය කියන්නෙ දුන්නෙන් නිකුත් වෙච්චි ඊයක් ගමන් කරන දුර ප්‍රමාණය..( Range of an Arrow ) 

ඉතින් අපි කසාද බැඳල නිල නිවාසෙට ආපු අලුතම වගෙ අර ලයිට් කපන සීන් එක පටන් ගත්තයි කියල මම කිව්වනෙ. එතකොටම වගෙ තමයි ඔය දියකැටපහණ පටන් ගත්තෙ. ලයිට් කැපුවයි කියල ඒක නොබල ඉන්නෙ කොහොමෙයි? මොකෝ ඒ කාලෙ තිබ්බය පස්සෙං පහු ඔන් ලයින් ගිහිල්ල ආයම ඕන චිත්‍රපටයක් නාට්‍යයක් බලන්ට පහසුකං..ආය මිස් උනොත් මිස් උනාම තමා. නෝ සමා..නෝ කතා..නෝ සිනා... 

මම ඉතිං කලේ අපේ ජිප් එහෙකින් අයින් කරපු බැට්රියක් ඉල්ලගෙන ඇවිල්ල හිට ඕක පල්ලෙහා ටවුමෙ ගරාජ් එකකට දීල චාජ් කරගෙන එනව. එහෙම තමයි දියකැටපහණ එහෙම බැලුවෙ. 

අපෙ සාලෙ මේසෙකට වගෙ කියල තිබ්බෙ මම ඔෆිස් එකෙන් ගෙනාපු ලියන මේසයක් විතරයි. ඕකෙ තමයි අපි දෙන්නම ලියන කියන වැඩ කරන්නෙ. මගෙ ඔය හිටපු ගමං සෙට් වෙන හදිස්සි වැඩ. මම අර කලින් දවසක් කිව්වෙ ඩෝසරයක් එහෙම ගෙනල්ල . එව්වගෙ ලිය කියවිලි කටයුතු. එතනින් ගිහාම එතුමියගෙ පාඩම් සටහන්, ගුරු කාර්ය සාධන, එතනිං ගිහාම ගුරු -ගෝල වෙනස ඔය වගෙ කුදු මහත් කටයුතු ඔක්කොම කරන්නෙ අර ගමරාලගෙ අමුඩෙ වගෙ ඕක උඩම තමයි. 

එතනින් ගිහාම උයපු හට්ටි වළං ටික පත්තරයක් තියල තියන්නෙත් ඕක උඩ. ඒකෙම පැත්තක තමයි හිරමණේ හයි කරල තියෙන්නෙත්.එතකොට හදිස්සියට තේ එකක් බොන්ට වතුර සුට්ටක් පස්සෝ ගන්ට අපෙ තිබ්බ අර රවුම් කොයිල් එක තියන ඉලෙක්ට්‍රික් ලිපක්. ඕකත් තියෙන්නෙ ඔය මේසෙ උඩ ඔන්න කොටිම්ම. 

හදිස්සියෙන් ගෙදෙට්ට කවුරුහරි එනවනං ජනේලෙං එබිල බලල හිට ඔක්කෝටම කලින් ඔය මේසෙ උඩ තියන සබ්බ සයුරම දණි පනි ගාල ඇඳ අස්සටවත් දාල මේසෙට ඉටි කොලයක් එලල තමයි දොර අරින්නෙ. 

ඉතිං මම මේ කියන්ට ආවෙ ඔය ලට්ට ලොට්ට ඔක්කොම මේසෙ උඩ පටෝලා නිසා ටී.වී. එක ඕක උඩ තියන්ට ඉඩක් නෑ. ඒ නිසා ඒක තිබ්බෙ ඒ ළඟම තිබ්බ ලී පුටුවක් උඩ. ඒ පුටුවත් මම ඔෆිස් එකෙං ගෙනාපු එකක්. ඉතිං වැඩේ ඔය පුටුව උඩ ටී.වී. එක තිබ්බම අපි දෙන්නට ඉඳගන්ට වෙන්නෙ බිම. එහෙම කරන්ට වෙන්නෙ ටී.වී. එක පුටුවක් උඩ තිබ්බම පුටුවක ඉඳගෙන ටී.වී. එක බලන එක මහ බෙල්ල ඇමැට්ටි වෙන වැඩක්. ඒ නිසා අපි දෙන්න කරන්නෙ ටී.වී.එක ඉස්සරහම බිත්තිය අයින කොස්සෙං අතුගාල ඉඳගන්නව තප්පලං ගහල හොඳට දිග ඇදිල බිත්තියට හේත්තු වෙලා. 

මදුරුවන්ට කොවිල් එහෙකුත් පත්තු කරල තියනව මේසෙ යට. වැහි කෝඩයක් කාරිය පාත්වෙලා හීගෝතුවයි වගේ නං බෙඩ් සීට් දෙකක් පොරව ගන්නව කර ගාවටම. ඔන්න ඔය විදිහට තමයි අපි එහෙ ඉන්දැද්දි ටෙලිවිසොං බැලුවෙ. කලිං දවසක මම මේ ටෙලිවිසොං බැලිල්ල ගැන කිව්වදත් කොහෙද වගෙ මතකයි..ඒත් කමක් නෑ ඔන්න ඔහෙ කියල දැම්ම. වැඩියක් වෙන්නෙ නෑ නෙව...නැද්ද? 

තාමත් අපි දෙන්න හිටපු ගමං ඔය පරණ සීන් මතක් කරල හිනාවෙනව….. " ඒයි මතකද ? අපි අර ක්වාටර්ස් එකේ ඉන්නකොට ටී.වි. බලපු හැටි. බිම ඉඳගෙන..හෙහ්,හෙහ්, " 

ඔන්න ඔහොම එක ඉරිද දවසක උදේ බිම ඉඳගෙන ටී.වී. බ්ලන ගමං අපි දෙන්න තම්බපු කඩල කනව උදේට. උදේට කඩල තම්බල තෙල් ටිකක් එහෙම දාල කරල කරකවල ගන්නකොට අපි කොහොමත් ටිකක් අත වැඩියෙං කලින්දා හවස කඩල පෙඟෙන්ට දානව. මොකද පහුවෙනිදට දවල්ට බත මැරුවැහැකි අර කඩල තෙම්පරාදු කරාපු බාජනේටම බත් ටිකක් දාල පිහල ගත්තම. 

ඔය හොදි මාලු ඉව්ව මැටි වළඳටම බත් දාල පිහගෙන කන එක වගෙ දිවිය ලෝක රහක් මේ තුං ලෝකෙම නැතුව ඇති. හෙහ්,හෙහ්, එහෙම කාල තියන අයට ආය ඒ ගැන අමුතුවෙං කියන්ට දෙයක් නෑ. අනික අතට එහෙම කාල නැත්තං ඒ රහ මොන වගේද කියල පැහැදිලි කරන්ටත් බෑම තමයි. පරිප්පු හින්දපුවම, කට්ට කරෝල තක්කලි එක්කලා තෙල් දාපුවම, තෝර කරෝල හොද්ද, බණ්ඩක්ක බැදුම ..ආන්න ඇතිලියෙ බත් දාගෙන කන්ට කියාපු හොදි මාලු...ආ..අනික මුකුණුවැන්න මැල්ලුම.... 

" තව කඩල ගේන්ටද? " 

ඇටයක් ඉතුරු නැතුව මම කඩල පිඟානටම බැස්ටිය දීල කියල දැක්කහම එයයි ඇහුව. එයයි තාම කනව. උදේට කඩල තම්බපු දවසට එවුන්දැ කාල ඉවර වෙනකොට කොහොමත් දහය වගෙ වෙනව. අර කඩල ඇටයක් ගානෙ පොත්ත ඇරල පිඟානෙ පැත්තක ගොඩ ගහල මදේ විතරයිනෙ කන්නෙ ඔය මනුස්ස දූ.කඩල විතරක් නං බැරිය..එළබටුත් එහෙමයි..ආ..තක්කාලි එව්වයිත් පොතු අරිනව. මට නේද? විකාරෙ හැදෙනව. 

" මොකද අනේ ඔය කෝළම? මොකටද ඔය ඔව්වයෙ පොතු අරින්නෙ? ඔව්ව ඔය දිරවනවනං දිරවයි, නැත්තං දෙයියනේ කියල උදේට සරීර කෘත්තිය කරනකොට පිටවෙලා යයි. මොකටද ඔය පණ දාගෙන ඔව්වයෙ පොතු අරින්නෙ? " 

" ආ..ඔයා නං කියයි. මෙව්වයෙ පොතු බඩ වැලේ ඇලෙනව. ඊට පස්සෙ බඩේ අමාරු හැදෙනව." 

" .කෙහෙම්මල..මොන පිස්සු කතාවක්ද ඒ? කවුද ඔය දැං ඔහොම කතාවක් කිව්වෙ ඔයාට.." 

" අපෙ අම්ම. ….අපෙ අම්ම අපිට පොඩි කාලෙ එහෙම කිව්ව. එයා ඔය පොතු අයිං කරල තමයි අපිට ඔව්ව කන්ට දුන්නෙ.." 

හෙහ්,හෙහ්, අම්මට අපෙ උන්දැ පුදුම ආදරයක් තිබ්බෙ. අම්ම යමක් කිව්වොත් ඊට එහා දෙයක් නෑ.. 

" ආ..එහෙමද? එහෙනං ඇත්ත වෙන්ට ඇති. අපෙ අම්මනං එහෙම දෙයක් අපිට කිව්වෙ නෑ. ඒ නිසා මගෙ බඩවැලේ ඔව්ව ඇලෙන එකක් නෑ. " 

එහෙම කියල මම එයාගෙ පිඟානෙ තිබ්බ කඩල පොතු ඔක්කොම අරං කටේ දාගත්ත. 

" පිස්සුද ඔයාට? දැක්කද කරපු වැඩේ...සික්.." 

කඩල පොතු කතාව කියනකොට ඔන්න ඒ වගේම තව කතාවක් මතක් උනා. මේක මේ විමලෙ අයිය සම්බන්ද කතාවක්. එක අතකට විමලෙ ගැන මෙහෙම හරි කියන එක හොඳයි. මොකද මෙව්ව මේ විමලෙගෙ වාංපතුල් කතානෙ...හෙහ්,හෙහ්, 

දැං ඔය කුකුල් මස් උයද්දි හම අයිං කරනවනෙ. හමේ තමයි මේදය, තෙල, අරක මේක ශරීරයට අහිතකර දේවල් ඔක්කොම තියෙන්නෙ කියලනෙ එහෙම කරන්නෙ.ඒත් අපි පොඩි එවුං කාලෙ එහෙම කතාවක් තිබ්බෙ නෑ.ඒ කාලෙ අපෙ ගෙදර කුකුළො ඇතිකලා. අපෙ අම්මගෙ අයිය අපෙ මාම තමයි ඒ වැඩ රාජකාරි කලේ. කුකුළො විතරක් නෙවෙයි කාලයක් එළු පට්ටියකුත් මේච්චල් කලා උන්දැ. 

රයිට් අර කුකුළ් කතාවට ආයම ආවොත්..ඇති කරපු කුකුළන්ව අපි කවදාවත් මැරුවෙ නෑ.අපෙ ගෙදර පල්ලෙහ තිබ්බෙ ගන සාරෙට හැදිච්ච මාන කැළෑවක්. සමඟි පෙරමිණු ආණ්ඩුවෙ වගා සංග්‍රාමය කාලෙ මාම තනියම ඔය මාන ලන්ද පෙරලල සුද්ද කරල ගිණි තිබ්බ.ඊට පස්සෙ ඔය අක්කරේක විතර කෑල්ලෙ බෝංචි, කව්පී, සෝයා, ඉදල් ඉරිඟු, බඩ ඉරිඟු, මඤ්ඤොක්කා, බතල, ඉන්නල ඔය කොව්වත් වැව්ව. මාත් පොඩි කොට කලිසමකුත් ගහගෙන සුට්ටං උදැල්ලකුත් අරගෙන මාමට සහයෝගය දුන්න. හැත්තෑව දශකයේ විස්තර කියනකොට ඒ සම්බන්දව සවිස්තරව කියන්නං. 

රයිට් දැන් කුකුලගෙ හම ගැන නේද අපි මේ කතා කර කර හිටියෙ? ඉතිං අපි ඔය ඇතිකරපු කුකුළො කවදාවත් මැරුවෙ නම් නෑ. ඒත් අර මම කිව්ව මාන මණ්ඩියෙ ඉඳල මාසෙකට දෙපාරක් වගෙ මුගටි පනිනව කුකුලන්ගෙ බෙල්ලට. සුපටි පටි පන්නෝ..මුගටි ගෙට පැන්නෝ..පැනල බෙල්ල හපල ඇදගෙන යනව මාන ගාල ඇතුලට. අපෙ ඒ කාලෙ හිටිය බල්ලො හතර දෙනෙක්. ඇල්සේෂන් දෙන්නයි, වල්සේෂන් දෙන්නයි, ජම්බෝ, බිංගෝ, මිලී සහ රෝවර් උංගෙ නම්. මාම කොහෙන්ද ගෙනාපු ඇල්සේෂන් පැටියට ජම්බෝ කියල නම දැම්මෙ මම. 

ජම්බෝ ජෙට් නැත්තං නියම විදිහට කිව්වොත් බෝයිං 747 ගුවන් යානාවක් ඉස්සොරෝම කටුනායකට ආවෙ 1973 අවුරුද්දෙ. ඒ දවස්වල බෝයිං එහෙක යනව කියන එක අද වගෙ නෙවෙයි, අද තනිකරම සාඩින් පැක් කරල වගේනෙ ඇතුල. මෙන්න බලන්ඩකො 70 දශකයෙ ගුවන් යානා කොහොමද කියල. මම ඉතිං හැත්තෑව දශකය ගැන මෙච්චර වර්ණනා කරන එක අහන්ටත් දෙයක්ද? 

හැත්තෑව දශකයේ  Boeing 747 යානාවක ඇතුලත දර්ශනයක්

ඉතිං ආයම කතාවට ආවොත් ඔය ජම්බෝ ජෙට් එක ලංකාවට ආපු එක ගැන පත්තරවල සෑහෙන්ට ලිපි පලවුනා. ජම්බෝ කියන්නෙ කාගෙ කාගෙත් මුවඟ රැව්දුන් වචනයක් උනා. ඒ හින්දම මම ඒ කිට්ටුව අපේ ගෙදරට ගෙනාපු බලු පැටියට ජම්බෝ කියල නම දැම්ම. එම්.එස්. ප්‍රනාන්දු ඒ දවස්වල බයිලෙකුත් කිව්ව. " ඩී.සී. ටෙන් ඇවිල්ලා....ජම්බෝ ජෙට් ඇවිල්ලා... කටුනායක ගුවන් තොටුපොලේ..... සුදු නෝනල ඇවිල්ලා..... මහත්වරුත් ඇවිල්ලා.... කටුනායක ගුවන් තොටුපලේ. "

ඔතන ඩී.සී.ටෙන් කියන්නෙ මැක්ඩොනල් ඩග්ලස් සමාගමෙන් හදපු මගී ප්‍රවාහන ගුවන් යානයක්. 74 අවුරුද්දෙ සප්ත කන්‍යා කඳු වැටියෙ හැප්පිලා විනාශ උනේ මැක්ඩොනල් ඩග්ලස් ඪී.සී 8 ගුවන් යානයක්. " කන්දෙ හැපුනු මහ වනන්තරේ.... ඩී.සී. අට ගුවන් යන්තරේ,...බේරෙන්ට බෑ සසරෙ..කාගෙද ඒ වරද නොම දැනේ.." එම්.එස් හරි ඇන්ටන් ජෝන්ස් හරි එහෙමත් කිව්ව. 

යකෝ මේ කුකුලගෙ කතාව කියන්ට වෙන්නෙම නෑනෙ. හරි..ඉතිං මුගටි කුකුලො අදගෙන යනකොට අපෙ බල්ලො රෑන බුරාගෙන එලෝනව පස්සෙං. එතකොට බොහෝවිට මුගටිය කුකුළ දාල දුවනව. ඊට පස්සෙ අත්තම්ම හරි මාම හරි ගිහිල්ල කිකිළි අරගෙන එනව.බොහෝවිට තුවාල විතරයි. එහෙම උනාම අත්තම්මගෙ නොවරදින ප්‍රතිකාරය දුරු මිරිස් සරක්කු කුඩු වතුරෙන් අනල තුවාලෙ ගාන එක. ඒකෙන්ම අනිවාර්යයෙන් සනීප වෙනව. ඒත් කලාතුරකින් දවසක කිකිළි බේරගන්ට බැරිවෙනව. මුගටිය දාල දිව්වට ඒ වෙනකොට බෙල්ලම කාල. 

අපෙ ගරාජ් එකේ පිටිපස්සෙ තිබ්බ කක්කුස්සියක්. ඒක ඇවිල්ල බාල්දි කක්කුස්සියක්.දිනපතා නගර සබාවෙ දෙමල කම්කරුවෙක් ඇවිල්ල ඒ බාල්දිය සුද්ද කරල අලුත් එකක් තියල යනව. අපි කවුරුත් ඒක පාවිච්චි කලේ නෑ. ගෙදර ඇතුලෙ කොමෝඩ්ස් දෙකක් තිබ්බ. මම ඉතිං ජොලියට වගෙ ඕකට යනව. ආය අත්තම්ම යනව.රයිට් ඒ ගැන විස්තරේ ආයෙම දවසක. 

කක්කුස්සියත් එක්කම පිටිපස්සෙ එළුගාල. එළුගාල එහා පැත්තෙ කළු ගල් තුනකින් මාම ලිපක් හදනව ලොකු ගැඩුඹ කොට දෙක තුනක් දාල... අපෙ තිබ්බ මහ විසාල ඇලුමිනියම් මුට්ටියක් ....ඕකෙ කට කපල වතුර එකක් පැස්සවනව. කිකිළි පැහෙන වතුර එකට දාල විනාඩි දහයක් වගෙ තියල ගන්නව. මම ඉතිං ඔතනිං හෙල්ලෙන්නෙ නෑ. 

" සූට්ටි පුතා මොකද ඔතන කරන්නෙ? යන්ට කිව්වෙ ගෙට " 

අත්තම්ම කුස්සියෙ දොරෙං එබිල බලල කෑ ගහනව. මොන විකාරද? ඔහොම නෙවෙයි කොහොම කිව්වත් මම නෙවෙයි එතනිං හෙල්ලෙන්නෙ. 

" හරි හරි අත්තම්මෙ.." මම ඒ පැත්ත බලන්නෙ වත් නැතුව ආපහු කෑගහනව. 

කිකිළි මුට්ටියෙං එලියට අරගෙන මාම උගෙ කකුල් දෙක එකට ගැටගහල ඒ ලණුවෙන්ම එල්ලනව එතන තිබ්බ අනෝදා ගහේ.කටු අනෝදා කාල තියනව නේද? අර කටු ආත්තා කියලත් කියන්නෙ.ඔය කටු අනෝදා ගස් වල හරියට ඉන්න දිමියො. කොළ නවල එව්ව අස්සෙ තමයි එවුං ඉන්නෙ රංචු පිටිං. මගෙ අනන්ත කාල ඇති අනෝදා කඩන්ට ගහට නඟිද්දි. 

රයිට් ඊට පස්සෙ මාම කිකිළිගෙ තටු ඔක්කොම ගලවනව. තටු යන්තං අල්ලල අදින පමාව විතරයි.පට ගාල ඇදිල එනව.මම මේ කියන්ට ආවෙ ආය හම ගැලවිල්ලක් නෑ. එහෙම්මම ලිහල අරගෙන කොලපතක තියල කපල සුද්ද කරල ඒ ලිපේම පොඩි මැටි ඇතිලියක් තියල මාම උයනව කිකිළි, දුරු මිරිස් එහෙම යහමිං දාල.ගෙදර කවුරුවත් කන්නෙ නෑ එදාට මස්. මට නං ඕකෙ ඇතිගානක් නෑ. මමයි මාමයි විතරයි ඉතිං එදාට මස් කන්නෙ. 

රයිට් එහෙනං විමලය සම්බන්ද කතාව. ඉතිං ඔන්න හිටපු ගමං ඔන්න පත්තරවලද රේඩියෝ එකේද හැමතැනම කියන්ට ගත්ත කුකුලගෙ හම කන්ට හොඳ නෑය කියල. අපේ එවුනුත් ඉතිං තමංගෙ සෞඛ්‍යය ගැන බොහොම සැලකිලිමත් වෙනවනෙ. අර මම කලිනුත් කිව්ව නේද කොහොඹ කොළ කොටල ඉස්ම එහෙම බීපු කතාවක්...හෙහ්,හෙහ්, හරි ඔය කුකුල් හං සීන් එක දැනගත්තු ගමම්ම අපෙ ගෝලයට තහනං නියෝග නිකුත් උනා. ගෝලය කියන්නෙ අපෙ ක්වාටර්ස් වල සූපවේදියා නොහොත් අරක්කැමියට කියන සුරතල් නාමය. 

" සැමී මීට පස්සෙ කුකුළො උයනකොට අනිවාර්යයෙන් හම ගලවන්ට ඕන. පොඩි කෑල්ලක්වත් තියන්ට එපා, හොඳද? " 

ඉතිං ඔහොම ගියා සුමානයක් දෙකක්. දැං කුකුල උයන්නෙ හම රහිතව. සැමී කුක්කුට තෙමේ සුද්ද කරද්දි හම ගලවල වෙනම පොල් කට්ටකට වගෙ දාල අරං තියල පහුවදාට ඔය දඩාවතේ යන බල්ලෙකුට දෙනව. නැත්තං විසිකරල දානව. 

දවසක් කාගෙද උපන්දිනයක් හරි මොකක් හරි තිබිල අපි පොඩි පාටියක් දැම්ම. හැමදාම වෙනව වගේ වැඩේ නැඟල ගියා. පස්සෙ දැන් බඩු තියනව. අප්පටසිරි බයිට් නෑ. පපඩං බිත්තර අහල පහල ගෙවල් වලිනුත් ඉල්ලගෙන ඇවිල්ල බැද්ද. ඒත් මදි. 

ඔන්න විමලය එක පාරට කිව්ව " හිටහල්ල මම උඹලට නියම බයිට් එකක් හදල දෙන්ට. සැමී පුතා වරෙංකො. " විමලෙ සැමීත් එක්කරගෙන කුස්සියට ගියා. 

අප්පට සිරි කිව්වත් වගෙ විනාඩි දහයක් ගියෙ නෑ. මෙන්න විමලෙය ආව බයිට් පිඟානකුත් අරගෙන. 

" මොනවද බං? " සමරෙ ඇහුව.. 

" මොනව හරි කමක් නෑ. බයිට් එකක්නෙ ඕන.ඉඩමෙ ඉංගං අහන්නෙ නැතුව බතල ගන්ට ආව නං බතල ගනිං." විමලෙය බයිට් කෑල්ලක් කටේ දාගෙන තළු මැරුව. 

කතාව ඇත්ත. බයිට් එක මරු, අනික ඒ වෙලාවෙ එව්ව ගැන හියන්ට පුලුවන් තත්වෙක නෙවෙයි අපි හිටියෙ. කට්ටියම ගසල ඇරිය හිටු කියල ඊට පස්සෙ. 

පහුවදා දවල් අපි කට්ටියම ටැංකිය වටේ ඉඳගෙන නානව. ඔන්න කපුටෙක් අරගෙන ගිය මොනවද මස් කෑල්ලක් වගෙ එකක් අපි ඉස්සරහට වැටුන. 

" ඒයි අර මොකක්ද? මස් කෑල්ලක්ද කොහෙද නේද? " සමරෙ එතෙන්ට ගිහිල්ල බලල කෑගැහුව 

" සැමී..මේ ඊයෙ අර කුකුල් හං ටික කොහාටද විසිකලේ? මේ කපුටොත් අරං යනව එහෙ මෙහෙ. ඒ ටික වලලල දැම්මනං ඉවරනෙ. " 

" ඒ හං කෑලි වෙන්ට බෑ මහත්තය ඔය.." සැමී කුස්සියෙ ජනේලෙං ඔලුව දාල කිව්ව. 

" ඒ කොහොමද සැමී ඉස්තිරවම කියන්නෙ? " සමරෙ ආයම ඇහුව. 

" මම දන්නව ඉස්තිරවම. මහත්තයල අර අන්තිමට බයිට් එකට ගත්තෙ මොනවයි කියලද හිතාගෙන ඉන්නෙ? " සැමී එහෙම ඇහුවෙ අහක බලාගෙන.. 

" ඇඇ???...." සමරයගෙ මූණ ඒ වෙලාවෙ දෙල් ගෙඩියක් වගේ උනා. 

සමරෙ තමයි ඔය කුකුල් හම ඉවත් කලයුතුමයි කියල තදිම්ම කියා හිටියෙ. " මුගෙ අම්මට…" එහෙම කියල සමරෙ තොල හපාගෙන එක දිගට වතුර බාල්දි හත අටක් නාගෙන නාගෙන නාගෙන ගියා.... 

Thursday, August 7, 2014

274. විමලෙගෙ වාංපතුල් කතා 18 - අප්පමාදෝ අමරපදං, වට පෝරියල් සහ සුවඳ සබං ඇඟ ගාලා හායි, හායි,

" තව පැයකටත් වැඩිය වෙලාව තියනවනෙ. මෙච්චර කලින් ගිහිල්ල ඔතන අර යක්කු අඳිනව බලන් ඉන්ටය. වරෙල්ල වරෙල්ල ගාණට දෙකක් නවාගෙන යමු. " 

අජිත් එහෙම කියල " ඔන්න ඔය රෙස්ටොරන්ට් එකේ මිදුලට අල්ලල නතර කරපං සුමනෙ.." කියල අපෙ රියදුරාට කිව්ව. අපි කට්ටියත් ඉතිං හෙමිහිට බැහැල කාරිය හිට ගිහිල්ල ඉඳගත්ත.ඒ කාලෙ ඔය රෙස්ටෝරන්ට් එකේ තිබ්බෙ දාසයෙ කම්බි නවල ඒකට රවුං ලෑලි කෑල්ලක් ගහල හදපු මේසයි ඒ ක්‍රමේටම හදපු පුටුයි. දෙක තුන වෙලා තුන හතර වෙනකොට ඇඟේ ලේ නෑ. කවුරුහරි ඩෝප් සීන් එකේ අර මේසෙට බැරිවෙලාවත් බර උනොත් එහෙම ආය නෑ මේසෙ උඩ තියන තියන සබ්බ සකල මනාවම සල බලාං ගාල බිම. 

අපි එක්ක ඉන්න නොබොන එකෙක් එහෙම වෙලාවට අපි ඒ වැඩේට පංගාර්තු කරනව. මේසෙට අනතුරක් නොවී රැකබලාගන්න රාජකාරිය. එදා රවුම් මේසෙ වටේ හිටපු ඔක්කොමල වගෙ පොඩිවට හරි ගන්නව. ඒ නිසා ඒ වැඩේ බාර දුන්න සුමනසිරිට. සුමනසිරි කිව්වෙ අපේ රථාචාර්‍ය තුමා. 

" සුමනෙ උඹ දෙකක් දාගනිං ඕනම නං අඩේ ඊට වැඩිය බොන්ට එහෙම එපා. උඹට ආඅහු ගිහාම අරං දෙන්නං බාගයක් තනියම ගහන්ට " අජිතය එහෙම උපදෙස් දුන්න. 

" ඔව් බං මේ රෑ නෑවොත් මට අනිවාර්යයෙන් හෙම්බිරිස්සාව හැදෙනව ඒකෙ ආය දෙකක් නෑ. " මම එහෙම කිව්වෙ අපි ආපහු යන්නෙ මහ ඇළ ඉවුර දිගට තියන පාරෙ නිසා.මහ ඇළ කිව්වෙ ZD සමාගමෙන් හදපු වම් ඉවුර ප්‍රධාන ඇළ මාර්ගය. ZD කිව්වෙ අමරිකන් ඉදිකිරීම් සමාගමක්. 

මේස වටේ වාඩි වෙලා බෝතල් දෙහෙකින් පටන් ගත්තු වැඩේ දන්නවනෙ ආය නැඟලම ගියා. 

අන්තිමට කොහොම හරි ඔන්න අප්පමාදෝ අමර පදං වෙලා තමයි එතනිං නැඟිට්ටෙ. ඒත් අපේ රියදුරු සුමනසිරිගෙ වදෙං බේරෙන්ට බැරුව. මිනිහට බොහොම තදින් උවමනාව තිබ්බ රාජකපුරු බලන්ට. 

" යං යං මහත්තය දැං බලන්ට හයයි හතළිහයි. නාට්ටිය දැන් බාගයක් විතර ඉවර වෙලත් ඇති. අඩු ගානෙ අර සිංදුවවත් බලන්ට යමු. " සුමනසිරි කෙඳිරි ගානව. 

" හරි හරි බං යමු උඹ ඔය සිංදුවට ඔයහැටි ආස නං ඉඳහංකො මම කියන්නං " අජිතය එහෙම කිව්වෙ ඇස් දෙකත් ලොකු කරගෙන. ඒ උගෙ හැටියක් ...ටිකක් සළකල වැදුනම ඇස් දෙක ලොකු කරගෙන ඉන්නෙ...හෙහ්,හෙහ්, 

ඔහොම ඉන්නව නාගසලං උනහම එක එක විච්චූරණ කරන උදවිය.ඔන්න අපෙ එකෙක් හිටිය ඌට දෙක වැදුනද කඩ්ඩෙං තමයි කතාව. කැකුළෙං ඉන්දැද්දි මැරූ කොට ඉංග්‍රීසි වචනයක් කටෙං එලියට දාන්නෙ නැති එකා යන්තමට දෙකක් බඩට ගියාද අම්මට සිරි බලන්ට එපාය වැඩේ සුද්දෙක්ව ගිලල වගේනෙ කඩ්ඩ වනන්නෙ. 

තව එවුන් ඉන්නව දෙවෙනි ෂොට් එක කෙලින්ම වදින්නෙ මොළේ අර මතකය ගබඩා කරල තියන තැනක් තියෙන්නෙ අන්න එතනට. ඔය තැන තියනවයි කියන්නෙ මොලේ අග්න්‍යාශයයි හයිපොතැලමසයි අතර. චුට්ටක් ගිණිකොණ පැත්තට වෙන්ට .මේ අඟල් තුනයි තුන්කාලක් වගෙ. ඉතිං ඔතනට අරක්කු ටික ගිහාම උන්ට ඔන්න එක පාරටම අතීතානුස්මරණය වෙනව. 

" ඒයි උඹ මතකද අර එදා පොසොන් දවසෙ පරාක්‍රමේ බන්ට් එකේ බිව්ව දවසෙ අම්ම මතක් කරල මට බැන්න?." ඔන්න කීර්තිය කමිසෙ අත් දෙකත් උඩට නවන ගමං උදිතගෙන් අහනව. 

" පිස්සුද බං? විකාර කතා නොකර ඔන්න ඔහොම ඉඳහං ඉන්න විදිහට...." උදිත නෝමල් පොර හින්ද හොඳයි. කිර්තිය වගේම මොළේ කොලොප්පං එකෙක් නං එතන මිනියක් දෙකක් මැරිලයි වැඩේ කෙලවරක් වෙන්නෙ. 

" අඩේ ඔන්න මට දැනුයි මතක් උනේ...උඹ දැන් මාස තුනකට වගෙ ඉස්සෙල්ල මගෙන් රුපියල් පන්සීයක ලෝන් එකක් දැම්ම නේද කාටද අසනීපයි කියල. " 

චන්දරේගෙ මතක ශක්තිය අවදි වෙලා ඕවර් ඩ්‍රයිව් ගිහිල්ල.... ඌ එහෙම කියන්නෙ ඇල්බට්ට. ඇල්බත් එක්ක කොහෙද ඒ සෙල්ලං… 

" අනේ පළයන්ට මගෙ එහෙම කවුරුවත් අසනීප උනේ නෑ මතක ඇති කාලෙකට." ඇල්බ දොර ගාවට ගිහිල්ල තුන් පාරක් මිදුලට කෙළ ගහල එනව." ෂික් අම්මප මුන් එක්ක කොහෙද? නිකං වස් වදින කතා අපිටම කියවෙනව මේකල එක්ක ආස්සරේ කරනකොට. " ඇල්බ කියන්නෙ කේන්තියෙන් පුපුර පුපුර. 

ඔහොම ඉන්නව නා නා පොරවල්.... 

කොහොම හරි ඔන්න කට්ටියම එළියට බැස්ස විසිවෙවී වගෙ.හප්පච්චියෙ ඔය වගෙ නකතං වෙන්ට වැදුනම මොනව කරනවද මොනව කියනවද කියල අපිටම තේරුමක් නෑ. පහුවදාට මතකත් නෑ. ටිකක් කෙලිං කටිං සිහියක් පතක් ඇතුව හිටපු යාලුවො පහුවදා කියනකොට තමයි ඔන්න මයිල් කෙලිං වෙලා පොලව පලාගෙන යන්ට හිතෙන්නෙ. 

" ඒයි වීරෙ..උඹ මාර වැඩේනෙ බං ඊයෙ අර කට්ටිය ඔක්කොම මැද්දෑවෙ කලේ.." 

" නෑ..මොකද බං?.....මම මොකද කලේ?...." මගෙ ඇඟත් එක්ක හීතල වෙලා යනව. දෙයියෝ සාක්කි සිහියක් පතක් නැතිවෙලාවෙ මොනව කලාද කියල කවුද දන්නෙ? 

රාජකපුරු පෙන්නන හෝල් එක ගාවටත් ගියයි කියමුකො අතුරු ආන්තරාවක් කිසිදෙයක් නොවී. මෙන්න අපි යනකොටත් සෙනඟ බාගෙට බාගයක් එළියෙ.ඒ කියන්නෙ අපි පරක්කු උනාට නාට්ටිය තවම පටන්ගෙන නෑ. එළියෙත් මාර ආතල්. ඉන්න එවුන්ගෙනුත් බාගෙට බාගයක් හොඳ ගානට බීල. එහෙට වැනෙනෙව මෙහෙට වැනෙනව. අහල ගං හතටම ඇහෙන්ට කෑගහනව. එක විකාරයයි. කොහොම හරි මේ ආතල් එක දැක්කම අපේ හිතටත් ටිකක් තන්තෝසයි. මොකෝ අපි බයේ හිටියෙ බීල ගිය එක අහුවෙලා අපෙ කීර්තිනාමයට කැලලක් වෙයි කියල. විශේෂයෙන්ම අපිටත් වඩා අපේ ආයතනයට. පහුවදා කතන්දරේ පැතිරෙන්නෙ ඉතිං මෙහෙමනෙ. අන්න අර ****** වැඩ කරන එවුං කට්ටියක් හොඳටම බීල ඇවිල්ල අරම කලා, මෙහෙම කලා,අන්න එහෙමනෙ. අන්තිම නෝන්ඩියනෙ. ඒත් මෙතන තියන විදිහට වාතාවරණයෙ හැටියට එහෙම අබග්ගයක් වෙන්ට බෑ කොහෙත්ම, ඔක්කොමල වගෙ සකෘදාගාමී ඵලයටවත් පත්වෙලයි ඉන්නෙ අවම වශයෙන්...හෙහ්,හෙහ්, 

" ටිකට් නැතුව කොහොමද බං ඇතුලට යන්නෙ? " 

ටිකක් සිහිය තිබ්බ එකෙක් ඇහුව. 

" උඹ බය නැතුව ඉඳහං...අපි ජයන්තයට පණිවිඩයක් අරිමු. ඕකා ඇති හෝල් එක ඇතුලෙ කොහෙ හරි. " අජිත් කිව්ව. 

" මූ ඇවිල්ල නැද්ද දන්නෙත් නෑ…" මම ජීප් එකේ බොනට් එකට හේත්තු වෙලා කිව්ව.කෙලින් ඉන්ට බැරි හින්දමත්ම නෙවෙයි. එහෙම ඉන්නකොට තියනව පොඩි ගතියක්..කෙල්ලො එහෙම බල බල යනව....හෙහ්,හෙහ්, 

" පිස්සුද බං? ඌ නෑවිත් කොහොමද? ඒකානෙ මෙතන ප්‍රදාන සංවිදායක. " 

දොර ගාව ටිකට් චෙක් කරමින් හිටිය උස මහත තරුණයෙක්ගෙන් අපි ඇහුව ජයන්තය ගැන. අපි දිහා නළල රැලි කරල තරමක නොපහන් බැල්මක් හෙලපු ඒකා " ආ ජයන්ත අයියද? ඇතුලෙ ඇති…. අරෙහෙට වෙල ඉන්න මම පණිවිඩයක් යවන්නං " කියල කිව්වෙ මූණත්තහඩුව දෙහි ලෙල්ල වගෙ හදාගෙන. 

අජිතය ඌ දිහා රවාගෙනම හිටි පියවර ඉන්නව දැකල සමරෙයි, විජෙයි අජිතයව ඇදගෙන ගියා කොරිඩෝවෙන් එලියට. 

" දැක්කද අර ***** පුතා කියාපු කතාව. එළියට වෙල ඉන්ට කියන්ට ඌ කොහෙං ආපු හයියක් හිතට අරගෙනද? අම්මාපල්ල.මට ඕකගෙ...." 

හෝල් එකට යන්ට කලිම්ම අම්බානක පෝරියල් එකක් කන්ට වෙයි වගෙ මිදුලෙදිම ...මම හෙමිහිට මටම තොල් මතුර ගත්ත. 

ඔය පෝරියල් කතාවෙ මූලාරම්බය කොහොමද කියල දන්නවය? මම හිතන්නෙ මෙහෙම වෙන්න ඕන. අපි ඔය කියන්නෙ පරිප්පු කනව කියල. ඒ කතාව හැදුනයි කියල මම අහල තියෙන්නෙ හිරගෙදර සම්බන්දව. කාලෙකට ඉස්සර හිරගෙදර තුන් වේලටම දීල තියෙන්නෙ පරිප්පු. උදේට පරිප්පු එක්ක පාන්, දවල්ට සහ රෑට පරිප්පු එක්ක බත්. ඉතින් පරිප්පු කන්ට වෙයිද දන්නෙනෑ. නැත්තං අප්පටසිරි හොඳ පරිප්පුවක් කෑවා කියන කතාව ඇවිල්ල තියෙන්නෙ එහෙමයි කියලයි කියන්නෙ. මටත් හරියටම ඉස්තිර නෑ. වෙන විදිහකට ඒ කතාව හැදුනයි කියල අහල එහෙම තියන කෙනෙක් ඉන්නව නං කියන්ට. 

එතකොට පෝරියල් එකත් එහෙනම් ඒ විදිහටම හැදුන එකක් වෙන්න ඕන. පෝරියල් කියන්නෙ දකුණු ඉන්දියාවෙ එහෙම බත් කන්ට හදන වෑංජනයක්. බටු, බණ්ඩක්ක වගෙ එළවලු තෙලට දාලයි කියනව පෝරියල් හදන්නෙ. සමහරවිට එහෙ හිරගෙවල් වල ඕක එක්ක බත් දෙනව ඇති තුන්වේලම. " දෙන්න හිතනව මූණු නාලු වෙලා යන්ට. " එතන නම් මූනු කියන්නෙ දෙමලෙන් තුන..නාලු කියන්නෙ හතර. තුන හතර වෙලා යන්ට කියන එකයි වචනාර්ථය. 

මොත්තෙ දානව ඒකත් ඔය හිරේට සම්බන්ද වචනයක් කියල මට කවුදෝ කිව්ව. මොත්තෙ කියන්නෙ දෙමළෙන් ඔක්කොම කියන එකලු.හිරේ ඇතුලෙ ඔය මත්ද්‍රව්‍ය එහෙම බෙදා හරින්නෙ නියපොත්තට අරගෙන වගෙ සුලු ප්‍රමාණයක්. තව ඉල්ලුවම මොත්තෙ මොත්තෙ කියල ඩ්‍රග්ස් බෙදාහරින්නා සත්තම දානවලු. ඒ කියන්නෙ ඔය දුන්නෙ ඔක්කොම තමයි කියල.ඒ වගෙ බොරුවක් කරන එකාට මොත්තෙ දානවයි කියල කියන්ට ගත්තෙ ඔය නිසයි කියලයි මම අහල තියෙන්නෙ. 

සත්තම අන්න තව වචනයක්..දෙමලෙන් සත්තමකියන්නෙ සද්දෙ ..සත්තමක් දානව කියන්නෙ පොඩි සද්දයක් දාල බයකරගන්නව කියන එක. 

" මොනවද බං උඹල මේ කරන්නෙ? මේ අනේ..කියන තැනකට වඳින්නං පිස්සු නම් කෙලින්න එපා…" ජයන්තය ආවෙ ඈත ඉඳලම අඬාගෙන… 

" කවුද ඩෝ පිස්සු කෙලියෙ? අපි මේ බොහොම ඩීසන්ට් පිට ඇවිල්ල අර ගස් ගෝනගෙන් උඹ ගැන ඇහුව. ඌ අපිට කිව්වෙ නැද්ද එළියට වෙලා ඉන්ට කියල. " අජිත් තාප්පෙ අයිනෙ තිබ්බ අරලිය ගහේ අත්තක් අල්ලගෙන හොල්ල හොල්ල ටිකක් සද්දෙට කෑගැහුව. සුදු අරලිය මල් වරුසාවක් වගෙ අපි අවට වැටෙන්ට ගත්ත. 

" හරි හරි දැන් කෑගහන්ට එපා. " ජයන්තය බය වෙච්චි පාර ඇස් දෙකත් ලොකු කරගෙන වට පිට බැලුව. 

" මචං උඹ ගාව ටිකට් තියනවද? " මම උගෙ උරස්සෙන් අල්ලල ඇහුව. 

" ආ..මචං වීරෙ..ටිකට් මම උඹලට වෙනම තියගෙන හිටිය. ඒක හොඳට ගියා. ටිකට් ඉවර උනේ දැන් පැය බාගෙකට වගෙ ඉස්සෙල්ල. තව පනහක් හැටක් ඉන්නව නාට්‍යය බලන්ට ඕන කියල වලි දානව. අනේ මන්ද මොකද කරන්නෙ කියල. " ජයන්ත උඩ සාක්කුවෙන් ගත්ත ටිකට් වගයක් මට දික් කලා. 

" පව්නෙ බං..ආය සීට් ගානට ටිකට් විකිණිලානං අවුලක් නෑනෙ. ඉතුරු එවුං නිකං ඇතුලට දාපං…" අජිත් එහෙම කිව්වෙ ජයන්තයගෙ කර වටේ අතක් දාගන්න ගමං.. 

" පිස්සුද බං? ඇතුලෙ ආය ඉඩ නෑ. එහෙම එලියෙ ඉන්න එවුං ඔක්කොම ඇතුලට දැම්මොත් එවුන්ට නාට්‍යය බලන්ට වෙන්නෙ පුටුවල ඉඳං ඉන්න එවුන්ගෙ කරවල් උඩ නැඟල තමයි. " 

" එහෙම කැමති වෙන එකක් නෑ බං සල්ලිත් දීල ටිකට් ගත්තු මිනිස්සු..හෙහ්,හෙහ්,. උඹට ඕනනං අපි ඉඳගෙන ඉන්න මිනිස්සුංගෙං අහල බලන්නං තව කට්ටියක් ඉන්නව එළියෙ ඇතුලට එන්ට ඉඩ නැතුව. සුළු වෙලාවකට එයාල ඔයාලගෙ කර උඩ හිටියට කමක් නැද්ද කියල " මම ෆුල් සිරාපිට කිව්ව. 

මම එහෙම කිව්වම ජයන්තයගෙ කටත් ඇරුන බාගෙට. 

" සුළු වෙලාවකට කිව්වෙ? " අජිත් ඇහැව්ව. 

" දිගටම කරේ තියාගෙන ඉන්ටත් බෑනෙ බං..මාරුවෙන් මාරුවට දෙන්නට මාරු වෙන්ට කියමු. අපි ඕනනං මෙහෙමත් කරමු." 

" ඒ කොහොමද? " 

" නාට්ටියෙ කෑල්ලක් වගෙ කියන්ට කියමු ..අර කවුද බං සුවඳ සබං සින්දුව කියන්නෙ? " 

" රවීන්ද්‍ර යසස්නෙ..ඉතිං ? …" ජයන්තය ඇහුව නළලත් රැලි කරගෙන. 

" රයිට් මිනිහට අපි කියමු නාට්ටියෙ කෑල්ලක් වගෙ මෙහෙම කියන්ට කියල රායිට් එහෙනං දැං ඔය කරවල් උඩ නැඟල නාට්ටිය බලන අය කරවල් වලින් බැහැල තමන් කර උඩ තියාගෙන නාට්ටිය බලන්ට අවස්තාව ලබාදුන්නු ඒ සත් පුරුෂයා හෝ කාන්තාව කළගුණ සැලකීමක් විදිහට තමන්ගෙ කරට ගන්ට. " 

" නෑහ්??? කාන්තාවන්ගෙ කරෙත් පුරුෂයො නැඟල ඉන්නවද? " අජිත්ගෙ මූණෙං එකයි හිනාව. 

" එහනං ආය මේ කලබල අස්සෙ ගෑණු පිරිමි හොයන්නෙ කොහොමද? අහුවෙච්චි එකාගෙ හරි එකීගෙ හරි කරේ නඟින්ටයි තියෙන්නෙ." 

අපි ඉතිං හෙමීටත් නෙවෙයිනෙ ඔතන ඔය සාකච්ඡාව කරගෙන ගියේ. ඒ වෙනකොට අහල පහල හිටපු හත් අට දෙනෙක් අපි වටේට එකතුවෙලා බොහොම උනන්දුවෙන් කතාවට ඇහුංකං දෙනව.ඒක දැකල ජයන්තයගෙ ඔලුව තවත් නරක් වෙන්ට ඇති. 

" මේ විකාර කියවන එක නවත්තල අරෙහෙ ඇතුලට ගිහිල්ල ඉඳ ගනිල්ල..හා යමල්ල ඉතිං…" අජිතයගෙයි මගෙයි අත්දෙක අල්ලගෙන අපිව ඇදගෙන වගෙ ගියා හෝල් එක පැත්තට. අනික එවුනුත් ඒ පස්සෙම්ම ආව. 

" මචං නියම වැඩේ ඒක. අපිටත් බැරිවෙයිද දන්නෙ නෑ ඔය බබලතෙක්ගෙ කරේ නඟින්ට." 

" මේ උඹල මෙතන මගෙ කාඩ් කුඩු කරන්නෙ නැතුව කටවල් වහගනිල්ල. අපෙ ස්ටාෆ් එක ඔක්කොම දන්නව උඹල මගෙ යාලුවො කියල. බඩ පුරා බීල මදිවට තව විකාර කියනවන." ජයන්තය දත්මිටි කෑව.. 

" ආ ජයන්ත අයියෙ..මොකද නාට්‍යය තව පරක්කු? " කොරිඩෝ එකේ අපිව පහුකරගෙන යන්ට ආපු එළ ද බ්‍රා නංගිල හතර පස් දෙනෙක් ජයන්තයගෙන ඇහුව. 

" ආ..මේ මේ..තවම කට්ටිය අඳිනව..වැඩි වෙලාවක් යන එකක් නෑ..සුනේත්‍රා නංගි..තව විනාඩි පහලවක් යයි වැඩිම.." ජයන්ත හිනාවෙලා කිව්ව. 

කෙල්ලො අපි දිහා අමුතු විදිහට බලල යන්ට ගියා.ටික දුරක් ගිහිල්ල පස්ස හැරිල බලන්නවත් මම දැක්ක මාත් නැවතිල එවුං යන දිහාවෙ හැරිල බලාහිටපු හින්ද.. 

" යකෝ ඔහොම කන්ට වගෙ බලා ඉන්ට එපා බං " ජයන්තය ආයම මගෙ අතිං ඇදගෙන වගෙ ගියා කොරිඩෝව දිගේ ඉස්සරහට. 

හෝල් එකේ පිටිපස්සම දොරෙන් අපිව ඇතුලට දැම්ම ජයන්තය. " අඩේ මේ ඔන්න මෙතන ඉඳගෙන ඉඳහල්ල." අන්තිම පුටු පේළි දෙක තුන විතරයි හිස් තිබුනෙ. හෝල් එකෙන් එකයි කට කපල සෙනඟ. මිනිස්සුන්ගෙ කෑගැහිල්ලෙ සද්දෙට කතාකරන දෙයක් වත් ඇහෙන්නෙ නෑ. කණටම කරල බෙරිහන් දෙන්න ඕන. 

" අඩේ බං අපි දෙන්න එන්නං උඹත් එක්ක.අරුං දෙන්න හම්බ වෙලා කතාකරන්ට ඕන. " 

" කවුද බං මොන දෙන්නද? " ජයන්ත මගෙ කණට කරල බෙරිහං දුන්න. 

" කවුද බං අර නළුව? ආ ජනක් ප්‍රේමලාල්…. අනික් එක්කෙනා සුවඳ සබං..රවීන්ද්‍ර යසස්…" මමත් ජයන්තයගෙ කණට කරල බෙරිනං දීල කිව්ව. මම කෑගැහව්ව සද්දෙ වැඩිද කොහෙද..ජයන්තය කණත් අල්ලගෙන පස්සට වීසිඋනා. 

" ඔච්චර හයියෙං කෑ ගහන්ට ඕන නෑ යකෝ...මගෙ කණත් හෝ හෝ ගානව.." ජයන්තය මූණත් ඇඹුල් කරගෙන කෑගැහැව්ව. 

ඔච්චර හයියෙං කෑගහන්ට ඕන නෑ කිව්වම ඒ වගේ තව කතාවක් මතක් උනා. දතක් ගලවගන්ට ගියා ඔන්න එක මනුස්සයෙක්. " ආ කට අරිනව බලන්ට.. " දත් දොස්තර කිව්ව. මිනිහ බයටම කට ඇරිය අප්පල්ලයක් වාගෙ. " ඔච්චර කට අරින්ට ඕන නෑ අයිසෙ, මම දත ගලවන්නෙ එළියෙ ඉඳං..." දත් දොස්තර ඒ පාර කිව්ව. 

" හරි හරි ආය බෙරිහං දෙන්නෙ නෑ... ඉතිං යමංකො එහෙනං ..මේ ඔටෝග්‍රාෆ් එක සයින් කරගන්ටත් ඕන. " 

ඊට මාස තුනහතරකට කලින් අපිට අලුතෙන් ක්ලාර්ක් කෙනෙක් ආව ජයනි කියල. හුරුබුහුටි කෙල්ල. අපි රාජ කපුරු බලන්ට යනව කිව්වම මට ගෙනත් දුන්න එයාගෙ ඔටෝග්‍රාෆ් එක. " අනේ අයියෙ මේකෙ එයාලගෙ අත්සන් ගහගෙන එන්ඩකො තරහ නැතුව " 

" හරි හරි නෝ ප්‍රොබ්ලම් .." මම ඔටෝග්‍රාෆ් එක සාක්කුවෙ දාගන්න ගමන් කිව්ව. යකෝ ඒක තියනවද දන්නෙත් නෑ. කලිසමේ සාක්කුව අතගාල බැලුව. හෙහ්, හෙහ්, අවුලක් නෑ..තියනව තියනව. 

"මේ උඹලගෙ කරදරේ හින්දම මම එක්ක යන්නං..හැබැයි අනේ බං එතන ගිහිල්ල පිස්සු එහෙම කෙලින්න එපා..හොඳද? " 

" හරි, හරි බං එහෙමත් කරනවද ආය..උඹ හිතන්නෙ අපිට ඩෝප් කියලද? " අජිත් ඇහුව. 

" නෑ නෑ මොන ඩෝප්ද? මම දන්නෙ නැද්ද? හරි හරි යමල්ල එහෙනං " ජයන්තය ඉස්සර උනා… 

ස්ටේජ් එකෙන් පිටිපස්සෙ තාවකාලික තහඩු ගහල හදල තිබ්බ පොඩි කාමරයක් වගෙ එකක්. ඒකෙ තමයි නළු නිළියො ලක ලෑස්ති උනේ. මොකද ඔය හෝල් එක ඉස්කෝලෙට හදපු හෝල් එකක්නෙ. රූ ගැන්වීම්, වේශ නිරූපණ වගෙ එව්වට වෙනම තැනක් තිබ්බෙ නෑ. ජනක් ප්‍රේමලාල්ට අපි යනකොට මේක් අප් දානව. අපි ගිහිල්ල කටත් ඇරගෙන බලා ඉන්නකොට මනුස්සයට අප්සෙට් වාගෙ. මොනව කියන්ටද කියල හිතාගන්ට බැරුව තුස්නිම්බූත වෙලා වගෙ අජිතයගෙයි මගෙයි මූනු දිහා මාරුවෙන් මාරුවට බලන්ට ගත්ත. මේ පහුගිය දවස්වල අයි.ටී.එන්. එකේ රණා බලනකොට මට ජනක් ප්‍රේමලාල්ව දැකල මැරෙන්ඩ හිනහයි ඒ සීන් එක මතක් වෙලා. 

" කවුද ජයන්ත මල්ලි..ඔයාගෙ යාලුවොද? " ජනක් හිනාවෙලා ඇහුව ජයන්තය දිහාට හැරිල. ජයන්තය ප්‍රදාන සංවිදායකයානෙ. මුගෙ නම ගම එහෙම දන්නව ජනක්. 

" ඔව් අයියෙ මගෙ යාලුවො දෙන්නෙක්. මේ වීරෙ මේ අජිත් " ජයන්ත අපිව අඳුන්වල දුන්න. ඒ එක්ක කට ඇතුලෙං මොනව්ද හෙමිහිට සුටුපුටු ගෑව. ෂුවර් එකටම කියන්ට ඇත්තෙ " යාලුවො තමයි..මගෙ පූරුවෙ කරුම දෝසෙකට හම්බ වෙච්ච යාලුවො.. " වගෙ මොකක් හරි වෙන්න ඕන. 

අපි ටිකක් වෙලා ජනක් එක්ක කතාකරකර හිටිය. හොරණ ගැන මම් ටිකක් විස්තර දන්නව. ජනක් ඇවිල්ල හොරණ. ඒ අතරෙ ජයන්තයට පණිවිඩයක් ආව.. 

" අන්න බං ප්‍රින්සිපල් උඹව හොයනව…" 

" හරි මම එන්නං..ඒයි උඹලත් එහෙනම් විජහට වරෙල්ල. මේ ගොල්ලන්ට බාදාවක්නෙ අපි මෙතන කතාකර කර ඉන්න එක. " 

එහෙම කියල ජයන්තය ගියා. යන ගමනුත් පස්ස හැරිල දෙතුන් වතාවක්ම බැලුව. මම හිතන්නෙ ඌට ෂුවර් නෑ අපි දෙන්න ඌ නැති අතර මොන විකාරයක් කරයිද කියල. මටනම් දැන් හොඳ ගණං.කතා කරන එව්ව ඇහෙනව නෑහෙනව වගෙ. වාක්‍ය එහෙම කෑලි ඇහෙන්නෙ. අද තැපෑලෙං වදින සයිස් එකක් තියෙන්නෙ..සමහරදාට එහෙම වෙනව. 

" යමං මචං " 

මම අජිතයට කිව්ව, අපි දෙන්න ජනක්ට සැලියුට් එහෙකුත් ගහගෙන එතනින් මාරු උනා. ආපහු එද්දි කොරිඩෝව දිගේ ඇවිල්ල පිටිපස්ස දොරෙන් ඇතුල් වෙන්න තිබ්බ එක අපිට පාර වැරදිල ස්ටේජ් එකට යැවුනෙ. 

" හුටා..අපි මේ ඉස්ටේජ් එකට නේද ආවෙ…" අජිත් ඔලුවෙ අත ගහගත්ත. හද්ද කලුවරයි. ඉස්සරහ තියනව මෙරූන් පාට වගෙ තිරේ. ඒක එහා පැත්තෙං ඇහෙනව මිනිස්සුංගෙ ගෝසාව. 

" මොකද බං කරන්නෙ ? ආපහු ගිහිල්ල වටෙං යමු නේද? " අජිත් ඇහුව. 

" පිස්සුද බං? ආය ඔය වට වංගියෙ යන්නෙ මොන කෙහෙම්මලකටද? මෙන්න මේ තිරේ ඈත් කරල යමං…" 

එහෙම කියල මම තිරේ පොඩ්ඩක් දෙපැත්තට කරල ඔලුව දාල බැලුව. අප්පට සිරි ගජ..සෙනඟ කට කපල. ඊස් මීස් නෑ. අපි අර හෝල් එක ඇතුලෙන් සෙනඟ දැක්කට මෙහෙම ස්ටේජ් එක උඩ ඉඳල බැලුවම තමයි හරියටම පේන්නෙ සෙනඟ කන්දරාව. අර කතාවට කියන්නෙ වැලි අහුරක් උඩ දැම්මොත් කියල...අන්න ඒ වගේ. 

මම ඉතිං ඔහොම තිරේ අස්සෙං ඔලු ගෙඩිය විතරක් දාල බලා ඉන්නව සෙනඟ දිහාවෙ. එක පාරටම මෙන්න මිනිස්සුන්ගෙ සද්දෙ ටික ටික අඩුවෙලා ගිහිල්ල නැතිවෙලා ගියා. බලනකොට මෙන්න හෝල් එකේ ඉන්න ඔක්කොම මා දිහා බලා ඉන්නව. අර පුදුම සතා බලනව වගෙ. ඉස්සරහම හිටපු පොඩි කෙල්ලො වගයක් හිකි හිකි ගාන්ට ගත්ත. ඒ අස්සෙ මම දැක්ක ජයන්තය හෝල් එකේ පිටිපස්සෙ ඉඳල හරි මැදින් තියෙන ප්‍රවේශ මාර්ගය දිගේ ( ප්‍රවේශ මාර්ගය කියන්නෙ ඔය හෝල් වල එහෙම සීට් පේලි මැදින් එහෙ මෙහෙ යන්ට තියන අවකාශයට, ඉංග්‍රීසියෙන් කියන්නෙ Aisle ) දනි පනි ගාගෙන එනව ඉස්සරහට දකුණු අතත් දික්කරගෙන මොනවදෝ කිය කිය. 

" ඒයි මචං සිංදුවක් කියමුද? " අජිතය මගෙ පිටිපස්සෙං ඇවිල්ල මගෙ කරට අතදාල හිටගත්තෙ තිරේ දෙපැත්තට ඇදල දාල එහෙම. 

" අඩේ ගුඩ් අයිඩියා. මොකක්ද කියන්නෙ? " මම උගෙ කරට වාරුවෙලා කණට කරල ඇහුව. 

" සුවඳ සබං එකම කියමු. දැන් මෙතනට අදාල වෙන්නෙ ඒකනෙ " 

ඒ වෙනකොට ජයන්තය ස්ටේජ් එක ගාවටම ඇවිල්ල. ඔලුව උස්සල අපි දිහා බාලගෙන දත්මිටි කනව මට ස්ටේජ් එක උඩට ඇහෙනව. 

" යකෝ ඔතනිං බැහැපල්ල දෙන්නත් එක්කම මෙතන විකාර කරන්නෙ නැතුව. දැං නාට්ටියත් පටන් ගන්නයි යන්නෙ " ඌ දත්මිටි කාගෙනම කිව්ව. 

" හරි බං හරි හරි නාට්ටිය පටං ගන්නවනං අවුලක් නෑ. හරි මචං අපි බහිමු. " 

අජිතයට එහෙම කියල අපි දෙන්න එහෙම්මම පැන්න ස්ටේජ් එකෙං බිමට. ජයන්තය මගෙ අත මිරිකල අල්ල ගත්තු පාර රතුවෙලා තිබ්බ පහුවදා හවස් වෙනකල්. 

" දැංවත් යමං ගිහිල්ල ඉඳගෙන සද්ද නැතුව ඉඳහල්ල... මගෙ රස්සාවටත් එක්ක කෙලවන්නෙ නැතුව." 

ජයන්ත අපි දෙන්නව ඇදගෙන ආව හෝල් එකේ පිටිපස්සට. සෙනඟ පස්ස හැරි හැරි බලනව අපි දිහාවෙ.ඒ අස්සෙ අර මම කලින් කිව්ව ඉටි කිරිස් කෙල්ලො කට්ටියත් ඉන්නව ඔන්න ඉඳගෙන. මම උංට ගැහුව සැලියුට් එකක්. උං අහක බාලගෙන අතිං කටවල් වහගෙන හිනා වෙන්ට ගත්ත. 

එතනින් පස්සෙ නම් ඒ හැටි කියන්ට තරං දෙයක් උනේ නෑ. ටිකකිං නාට්ටිය පටං ගත්ත. ආ..මම අර කිව්වෙ ඉඩ නැතුව එලියෙ හිටිය කියල සෑහෙන සෙනඟක්. නාට්ටිය පටන් ගත්තට පස්සෙ සංවිධායක මණ්ඩලේ තීරණයක් අරගෙන දොරවල් ඇරල එයාලට හෝල් එකේ පිටිපස්සට ඇතුල් වෙන්ට දුන්න. නියම කොල්ලො ටිකක් උං ..මම කිව්වෙ අර බමරු වගෙ හිටියයි කියල අන්න උං..අපි කට්ටියම එකතු වෙලා අන්තිම පේලි පහක වගෙ පුටු දැම්ම එළියට. ඊට පස්සෙ ආය නෑ නටන්ට ගත්ත එකසිය ගාණට. සුවඳ සබන් සිංදුව කියන්ට උනා රවීන්ද්‍ර යසස්ට මයෙ හිතේ තුං පාරක්ද කොහෙද... 


LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...