211. සරත් සඳ......

හැත්තෑවෙ දශකයෙ කෑගල්ලෙ නගර සභා ශාලාවෙ නාට්‍ය පෙන්නුව. ඒ දවස්වල මුළු කෑගල්ලටම ඉඩ පහසුකම් ඇතිව ප්‍රසාංගික කලා සංදර්ශන පෙන්වන්න තිබුණෙ හාල්පොත වගෙ එච්චරම තමයි. තාමත් නගර ශාලාව නම් තියනව බොහොම වයසට ගිහිල්ල අබල දුබලව.

ඉතාම කලාතුරකින් කොළඹ ඉඳල පේරාදෙණියට බස් එකේ යන වෙලාවක ( ඉතාම කලාතුරකින් බස් එකේ යන කිව්වෙ මම වැඩිපුර යන්නෙ කෝච්චියෙ නිසයි .කෝච්චියෙ ගමනෙ තියන්නෙ කියල ඉවරයක් කරන්න බැරි, ඒ වගේම ලියල ඉවරයක් කරන්න බැරි අමුතුම සුන්දරත්වයක්...ඒ ගැන ආයම ලියන්නම් වෙනම ) මල් පැළ ප්‍රදර්ශන, ගෘහ භාණ්ඩ ප්‍රදර්ශන වගෙ ඒවගෙ බැනර් නගර සභාව ඉස්සරහ සුලඟෙ පැද්දි පැද්දි තිබුනට නාට්‍ය දර්ශනයක් වගෙ එකක් ගැන කියවෙන බැනර් එකක් නම් මම දැක්කෙම නැති තරම්. 

ඒත් අර මම හැමදාම උදම් අනන හැත්තෑව දශකයෙ කෑගල්ල නගර ශාලාව බොහොම කලාබර ස්ථානයක්..මම ඉස්සෙල්ලම " ස " බැලුවෙ…. බැලුවෙද ඇහුවෙද මන්ද...දෘශ්‍ය කලා ප්‍රසංගයක් උනාම බැලුවයි ඇහුවයි දෙකම වෙන්න එපාය නේද? හරි එහෙනං ඉස්සෙල්ලම " ස " ඇහුවෙ බැලුවෙ…නැත්නම් බැලුවෙ ඇහුවෙ... ඔතන. 

ශ්‍රී සම්බුද්ධ සද්ධර්ම අනුහසින්, 
කමලාසනාරූඪ සරස්වතී ආ..ශීර්වාදයෙන්, 
රසික ඔබ මිලනයෙන්, 
ආනන්ද ජනක වූ, 
මේ සොඳුරු රාත්‍රී යාමයේ, 
සුවහසක් සවන් යුග, 
ප්‍රීතියෙන්…… 
උදම් වේවා!! 
ප්‍රීතියෙන්, 
උදම්ම්ම්ම්ම්...වේ ඒ..ඒ...ඒ..වා!!!! 

වික්ටර් " ස " පටන් ගන්නෙ අන්න එහෙම .....ඒ එක්කම ප්‍රේමකීර්තිගෙ දයාබර කටහඬ....ප්‍රේම්ගෙ පූර්විකාවෙ මුල හරිය නම් දැං මතක නෑ..ඒත් ඉවර කරන්නෙ මෙහෙමයි. 

" සංගීතය වනාහී ලෝකයක් සංහිඳවන සුව ඔසුවයි, එසේම ආත්මය සිහිල් දියෙන් නහවන අමා දිය දහරයි, ඒ සුව ඔසුවේ ඒ සිහිල් දියදහරේ කිමිද සැනහෙන්නට පූර්වාත්ම භාවයෙහි පින්කල සහෘදයනි ...ඔබ සැමත්... ඒ වගේම වික්ටර් ඔබත් මමත් මහත් පිනැත්තෝ වෙති. ඒ සිහිල් දිය දහරේ කිඳෙන්නට ඒ සුවඳ ඔසුව ගල්වා සැනහෙන්නට සුවහසක් රසිකයිනි ඔබට සදාදර ආරාධනා!!!! " 

ඒ වගේම දුන්න දුනු ගමුවේ,පුස්ලෝඩං, රතු හැට්ටකාරි, තුරඟා....සුබ සහ යස... සෙක්කුව වගෙ නාට්‍ය මතකයි යන්තමට වගෙ. ඒත් අර හරක දුවන කෝච්චිය දිහාවෙ බලාඉන්නව වගෙ නලු නිළියො පාට පාට ඇඳුං ඇඳගෙන හයියෙං කෑ ගහගෙන වේදිකාවෙ එහාට මෙහාට දුවනව කටත් බාගෙට ඇරගෙන බලා හිටිය මිස ඒ නාට්‍යවලින් කියවුනෙ මොකද්ද කියල මට අඳෝ සංසාරයක් තේරුණේ නම් නෑ. 

එහෙම චාන්ස් එකක් හරි ඔන්න මට ලැබුණෙ ඒ දවස්වල අපෙ ගෙදර නැවතිලා හිටිය මගෙ ඥාති සහෝදරයෙක්. මනුස්සය නාට්ටිය පිස්ස. එයා එක්ක තමයි මමත් ඔව්ව බලන්න ගියේ.එව්ව බලල මට පාඩුවක් එහෙම උනේ නම් නෑ. මගෙ සම වයසෙ යාලුවො බලන්නෙ ඇවිල්ල චිත්තරපටි විතරයි . නාට්ටිය උංට අරහං...නාට්ටිය බලන්ට යන මට ඒ නිසා තිබුණෙ පුදුම සැලකිල්ලක් යාලුවො අතරෙ.මොලේ කොලොප්පං මේකට... බහුතරයක් මා ගැන කිව්වෙ එහෙම..හැත්තෑ ගණංවල මොළේ කොළොප්පං කියන ව්‍යාවහාරය තිබුනද කියල නම් මතක නෑ. එහෙම තිබුනයි කියල හිතාගෙනයි මම එහෙම කිව්වෙ. තිබ්බෙ නැත්තං ඔය වෙන මොකක් හරි ඊට සමාන අදහසක් දෙන කතාවක් කියන්ට ඇති. 

ඔය බලපු නාට්‍ය අතර මගෙ මතකයෙ අදටත් රැඳිල තියෙනව සිංහබාහු..මතකයෙ තියෙනව කිව්වෙ මෙහෙමයි ඇත්තම කිව්වොත්. මූණ පුරා සායං උලාපු ඇස් වටේ ඉරි ඇඳගත්තු ගෑණු පිරිමි මහ හයියෙං කෑගගහ ඉස්ටේජ් එක උඩ එහාට මෙහාට දිව්ව පැන්න කියල තමයි හිතේ ඇඳිල තියෙන්නෙ.පොඩි එකා සන්දියෙ හින්ද එහෙම තමයි කියමුකො. ඊට පස්සෙං පහු දැනුං තේරුං තියන කාලෙ උනත් මම ඔය මනමේ සිංහබාහු නාඩගං දෙකම ආයෙම බැලුවට අනේ මන්ද මයෙ තියන පූරුවෙ පව්කාර කමක මහතද කියල මට ඒ දෙකම දිරෙව්වෙ නං නෑ.ඉතිං ඇත්ත කියන්ට එපාය...නැද්ද? 

නාඩගං ගැන අන්න එහෙමයි..පොඩි කාලෙ ඇල්ලුවෙත් නෑ ලොකු උනහමත් ඒකෙ වැඩි වෙනසක් උනේ නෑ.ඒත් පොත් ගැන ඊට වෙනස්. යංතං අකුරු හතරක් ගැටගහගෙන වචනයක් කියවන්ට, වචන අටක් ගලපාගෙන වාක්‍යයක් කියවල තේරුං ගන්ට පුලුවන් වෙච්චි දවසෙ ඉඳල මම පොත් කියව්වෙ පිස්සුවෙං වගෙ. හතේ අටේ පංති වෙනකොට මම අපේ ඉස්කෝලෙ පුස්තකාලෙ පොත් ඔක්කොම වගෙ බලල ඉවරයි.මෙතනිං එහාට වැඩිදුර ඒ ගැන තොරතුරු කියන්ට ගියොත් " උඹ දැං පඳුරු තැලිල්ල ඉවර කරලද ඔය නයා එලවන්ට තියාගත්තෙ? " කියල ඔහෙල උනත් අහන්ට බැරි නෑ. එනිසාවෙං ඒ ගැන කිව්ව ඔය හොඳටෝම ඇති. 

රයිට්..පුස්තකාලෙ තිබිල ගුණදාස ලියනගේ නොහොත් ගුලි මහත්මයාගෙ පොත් දෙකක්....දෝන කමලාවතී සහ අම්මෙ මං ගිහින් එන්නම්...ආන්න පොත්...කමලාවතීටත් එහා අර දෙවෙනියට කිව්ව පොත.හෙහ්, හෙහ්...රයිට් ඒ ගැනත් විස්තර දෙවනුව. ඉතා අගනා පඳුරු තැලීමකට නිමිත්තක් පහළව ඇති නමුදු අද ඒ සඳහා සුදුසු නොවන බැව් උදක්මැ හඟිමි.රයිට් ඒ කතාවත් දෙවනුව. 

පුස්තකාලෙං මම කියවාපු තවත් පොත් දෙකක් ඇවිල්ල මළගිය ඇත්තෝ සහ මළවුන්ගේ අවුරුදුදා...ඕකෙ මම මුලින් කියෙව්වෙ මළවුන්ගේ අවුරුදු දා...ඒ වෙනකොට මලගිය ඇත්තෝ කවුද අරගෙන ගිහිල්ල. පස්සෙ මම ඒකත් කියෙව්ව...

අපිට ඒ දවස්වල සිංහල උගන්නපු සර්ම තමයි එතකොට පුස්තකාලෙත් බාරව හිටියෙ.මගෙ කියවීමෙ පිස්සුව හින්ද එතුමාම තමයි මට කිව්වෙ …." පුතා... මේ පොත් දෙක අරගෙන ගිහිල්ල කියවන්න ..." කියල. 

අපේ සර් පේරාදෙණියෙ උපාධිධාරියෙක්. ඒ නිසාම තමයි මම හිතන්නෙ ඒ පොත් දෙකට ඒ තරම්ම ආදරය කලේ. මමත් ඉතිං ඔන්න පොත් දෙකම කියෙව්වය කියමු. ආපහු ගෙනත් දෙනකොට සර් අහපි " මොකෝ පුතා පොත් දෙක ගැන හිතෙන්නෙ ? හොඳද? " 

මම ඉතිං එහාට මෙහාට ඇඹරිල කාරිය එහෙම අන්තිමට ඇත්තම කිව්ව." අනේ සර් මට ඒ කතාව තේරෙන්නෙ නෑනෙ..." 

සර් ඒ වෙලාවෙ හිනාවෙලා කිව්ව. " මම ඔයාට ඔය පොත් දෙක කියවන්ට කියල කිව්වෙ ඒ කතාව තේරුම් ගනීවිය කියල හිතපු නිසාම නෙවෙයි. කමක් නෑ. දැනට ඒක අමතක කරල දාන්ටකො. තව අවුරුදු පහළවකින් විස්සකින් ඒත් නැත්තං විසි පහකින් විතර ආයෙම මේ පොත් දෙක කියවන්න. එතකල් දෙවෙන්දොරා සහ නොරිකො කියල දෙන්නෙක් ඉන්නවය කියල යන්තමට මතක තියාගත්තම හොඳටම ඇති.ආයෙම කියවනකොට පුතා ඔයාට හිතේවි පොඩි කාලෙදි බොහොම හොඳට දන්න හඳුනන දෙන්නෙක් කාලයක් කොහෙදෝ ගිහිල්ල ඉඳල ආපහු හම්බ උනා වගෙ කියල...හෙහ්, හෙහ්, " 

අර කිව්වත් වාගෙ අවුරුදු විසිපහක් නං යන්ට උනේ නෑ ඇත්තම කිව්වොත්. නොහිතූ නොපැතූ විදිහට මට දෙවෙන්දොරයි නොරිකොයි හම්බ උනා...

හෙහ්, හෙහ්, ආන්න බලන්න පිංවතුනි...ආනන්දය ...කාලෝ අයංතේ...කියල අපේ බුදු හාමුදුරුවොත් කිව්වලු. ගරුතර ( එහෙමකට තර නං නෑ අනේ කිව්වම මොකද? ) කෙළෙඹි පුත්‍රය , ගොමු තැලීමකට ඔබට මේ කාලයයි...ඒත් බෑ මෙයා...මම කලිනුත් කිව්වනෙ හැමදේකටම තියනව වෙලාවක් සහ කලාවක්..එහෙම නැත්තෙ කාරණා හතරකට විතරක්ය කියලයි පුරානෙ හිටපු පඩි ගොල්ල පඬිද මන්ද හරි වචනෙ ඒත් පඬි කියල මයිල් වලටත් කියනව නේද?..බලු පඬි, පූස් පඬි..ආන්න ඒ වාගෙ.. 


හරි ගොමු තැලිල්ලට තුඩුදෙන්නාවූ කතා වස්තුව වෙනම කියන්නං ..ඒකත් මයෙ පේම පුරානෙ තවත් එක් අනුවේදනීය, අනබිබවනීය, සදානුස්මරනීය පරිච්චේදයක් ආය ඔහෙලට කිව්වම මොකද? හෙහ්...හෙහ්

ඒ කතාවෙ සමාරම්භය නම් මෙහෙමයි..... 

කාලය - මට මතක විදිහට වසන්තිගෙ යුගයට පස්සෙ වෙන්න ඕන...යස්..ඔව්...එහෙම තමයි...

අපෙ අල්ලපු චමරියෙ හිටිය විජිත කියල හොඳ උස මහත ලස්සන කොළුවෙක්...අපි වගෙ එහෙම නෙවෙයි ඔන්න...හෙහ්, හෙහ්, අපිට තරං නෑ වයසකුත්...හරිම අහිංසකය..මස් මාලු තියා ආය නියපොත්තක්වත් කන්නෙ නෑ....ඔය අනික් නොබොන එවුං එහෙම අපි ඔය සිංදුවක් දෙකක් කියනකොට ඇවිල්ල අප්පුඩියක් එහෙම ගහනවනෙ. මේකා එහෙමවත් නෑ ...ගෙදර ඉන්නවනං පැය බාගෙකට සැරයක් අම්මටයි තාත්තටයි වඳිනව කියල උගෙ අල්ලපු ගමේ එකෙක්මයි අපි එක්ක කිව්වෙ දවසක් ඔය පොඩිවට කර්මාන්තයක් කරන අතරෙදි. 

හරි වැඩි විස්තර කියන්ට ගියොත් මේකත් පඳුරු තැලිල්ලක් වගෙ වෙනව. හරි කෙටියෙන් කිව්වොත් ඔය දවස්වල විජිතය බස් එකේ එද්දි ගුරු මානවිකාවක් සෙට් වෙලා තිබ්බ. වැඩේ බොහොම අපූරුවට නැඟල යනවයි කියලයි අපිට ආරංචි උනේ. 

ඒත් මෙන්න දවසක් හවස අපි මිදුලෙ වාඩි වෙලා කයියක් ගගහ ඉන්දැද්දි මේකා එනව..මූණ කට එහෙම හොඳටම මැලවිලා.. 

" මොකෝ කොල්ලො? " ජයේ ඇහුව… 

" මොකද බොල?….අර ටීචර්ගෙ ආතල් එක හබක් උනා වත්ද? " ඒ එක්කම මාත් ඇහුව. 

" එහෙමමමත් නං නෙවෙයි. …" 

" එහෙනං?.... ඉතිං කියාපංකො.." 

" එයා ලියුං ලියද්දි හැමදාම කවි හතර පහක් ලියල එවනව…" 

" ඉතිං ? උඹත් ලියාපං කවි…" ජයේ හක හක ගාල හිනා උනා 

" ඒකමනෙ අයියෙ වෙලා තියෙන්නෙත් ..මම කොහෙද කවි ලියන්නෙ...." 

" ඉතිං එහෙනං පුලුවං එකෙකුට කියල ලියාගනිං එච්චරනෙ තියෙන්නෙ…" 

" ජයේ අයියට පුළුවන්ද? …." විජිතයගෙ මූණට ඔන්න හිනාවක් ආව. 

" මට බෑ බං ඒත් පුළුවං එවුං ඉන්නව නෙව..ඕන නං නහයෙං පෙන්නන්නං..නහයෙං නහයෙං…"

හරි දැං කෙලිම්ම කතන්දරේ අවසානයට.... 

මේ කතාවෙ අවසානය මෙහෙමයි..කුරුණෑගල වැව දන්නව නේද? 

ඒ වෙනකොට වැඩිය වතුර නම් තිබුණෙ නෑ...වැව අයින දිගට දිවෙන තාර පාරෙන් අඩි පණහක් හැටක් වගෙ ඇතුලට වෙන්න තිබ්බ ගෙයි ඉස්තෝප්පුවෙ අපි වාඩි වෙල හිටිය, වේවැල් පුටු දෙකක. වැව දිහායිං එන හුළඟ දාහය නිව්ව නෙවෙයි තව වැඩි කලා. බිත්ති කණ්ඩිය උඩ තිබ්බ පත්තරයක් අරගෙන මම දාඩිය නිවාගන්න උත්සාහ කලා. 

" ඉන්න මම ෆෑන් එක අරං එන්නං. " 

එයා ගිහිල්ල ටේබල් ෆෑන් එකක් ගෙනැල්ල බිත්ති කණ්ඩිය උඩම තියල ක්‍රියාත්මක කලා. හීතල හුලං පාරෙ සනීපෙට මම එහෙම්ම ඇස් පියාගත්ත. 

" එතකොට ඔයාට කියන්න තියෙන්නෙ එච්චරම තමයි නේද? " ඇගේ කටහඬට මම ඇස් ඇරිය. 

" ඔව්..මාත් එක්ක තරහ වෙන්න එපා…" මම කිව්වෙ ඇය දිහාවෙ යන්තමට බලල ආපහු වතුර හිඳිච්ච වැව දිහාවෙ හැරිල පුටුවෙ කෙලින් වෙලා ඉඳගෙන. 

" කමක් නෑ, ඔයාගෙ තීරණය ඒකනම් මම මොනව කියන්නද? …" ඇය කිව්වෙ තවත් ටික වෙලාවකට පස්සෙ. 

"  මගෙන් පුංචි තෑග්ගක්, " කුරුණෑගල බස් නැවතුම්පලේදි සමු ගනිද්දි ඇය මට දුඹුරු පාට කඩදාසියක ඔතපු පාර්සලයක් දුන්න. 

නුවර බස් එකට නැඟල ජනේලෙ අයිනෙ සීට එකක වාඩිවෙලා මම පාර්සලේ ලිහුව. පොත් දෙකක්...මලගිය ඇත්තෝ සහ මලවුන්ගේ අවුරුදු දා...පොත් දෙක දිහා බලාගෙන බොහොම වෙලාවක් ගතකරපු මම සීට් එකට හේත්තුවෙලා උඩට ඇදගත්තු දිගු සුසුමක් පහලට හෙලුව පපුව ඔක්කොම හිස් වෙලාම යන්ට. 

දෙවෙන්දොරා සහ නොරිකො ආයෙම මගෙ ජීවිතේට ඇතුළු උනේ අන්න එහෙමයි. ඇය මගෙන් ඉවතට යද්දි ඔවුන් මට ආයෙම සමීප උනා. 

කතාවක ඉන්න චරිතයක් කියන්නෙ කතුවරයගෙ හිතේ මැවුනු හිතුවිල්ලක්. එහෙම හිතුවිල්ලකට පණ ලැබිල එයින් බිහිවුනු මනුස්සය ඇත්තටම මේ ලෝකෙ ජීවත්වුනු ලෙයින් මසින් සැදුණු පුද්ගලයෙක් විදිහට සලකල කාලාන්තරයක් තිස්සෙ දෙනෝ දාහක් ඒ මනුස්සය හිතුවෙ මොනවද?...මිනිහ අරම කලේ ඇයි? මෙහෙම කලානං ඔයිට වඩා හොඳ නැද්ද?...ඔන්න ඔහොම බොහොම භාවාතිශයව වාද විවාද කරනව කියන්නෙ මම හිතන්නෙ ඒ චරිතයට වගේම ඒ චරිතය මවපු කලාකාරයටත් කරන්න පුළුවන් උපරිම ගෞරවය අඩුවක් නැතුව පුද කරනවයි කියන එක. 

ගම්පෙරළියේ නන්දා සහ පියල්...විරාගයේ අරවින්ද...චරිත තුනක් ඉසා....නිධානයේ විලී අබේනායක..පරසතුමල් බොනී මහත්තයා...ෆ්ලොරෙන්ටීනෝ අරීසා...හනිබල් ලෙක්ටර්...ඒ අතරට අනිවාර්යයෙන් එකතුවෙන චරිතයක් දෙවෙන්දොරා සං..... 

කතාව කියවල පොත පැත්තක තිබ්බම අමතකවෙලා යන චරිතවලට වඩා අපූරු චමත්කාරයක් තියෙනව නැවත නැවත මතක් කරමින් අවුරුදු ගානක් රස විඳින්න පුලුවන් චරිතයක් පොතක පිටු අතරින් එළියට ආහම. දෙවෙන්දොරා අන්න එහෙම චරිතයක්. මැදිවියට කෙමෙන් ළඟාවෙද්දියි මම දෙවෙන්දොරා හරියටම අඳුනාගන්ට පටන් ගත්තෙ කියල වෙලාවකට මට හිතෙනව. දෙවෙන්දොරාගෙ ගති ලක්ෂණ බොහොමයක් මගෙත් තියනව කියල මට වෙලාවකට හිතෙන එකත් ඒකට තව හේතුවක් කියලත් ඔන්න ආයෙම වෙලාවක හිතෙනව... 

අපේ වත් ඉන්නවනෙ..ඒ යෝදිත් ඔය කතාවට බොහොම කැමතියි. මේ අවුරුද්දකට හමාරකට වගෙ උඩදි එයයි ඔය ගැන ලියාපු වියුණු සටහනකට මම ලියපු ප්‍රතිචාරය... 

සකුරා මල් පිපුණු ගිම්හානෙක සවස, 
පියවර මැන ගියා මතකයි අප දෙදෙන, 
රැඳුනේ අපේ හමුවීමේ මුල් දවස, 

වෙන්වන ලෙසින ඉරණම නළලේ කෙටුව,

 
සෙනෙහස බැඳුනි ඔබ වෙත මම නොදැනීම, 
අරුතක් ඇතිද නොඅසමි මම කිසිදාක, 
මෙදියත හැම දෙයම සිදුවනුයේ එලෙස, 
අරුතක් හැම දේම සොයනුයෙ අප කෙලෙස, 

සමුගෙන ගියෙමි ඔබෙ අවසර නොපතාම, 
යන්නට සිදුවුනේ මම නොසිතූ විලස, 
සකුරා මල් පිපෙන සවසක මතුදාක, 
හමුවෙමු යලිත් මළවුන් අවුරුදු දාක, 

හෙටත් සකුරාමල් පිපේවි...ඒ වගේම මේ හුළඟත් හමාවි.......සුළඟේ පාවෙලා ආපු සකුරා මල් අද වගේම මේ පාර දිගට වැටිල තියේවි.......ඒත්......ඔබ...ඔබ..... හෙට නෑ.....මම තනියම.......... 

නොරිකො එහෙම කිව්ව.....දෙවෙන්දොරා ට.........ඇත්ත, එහෙම තමයි උනේ, 

ඒත් දෙවෙන්දොරා ආයෙම එනව.....ඔව්.....ආයෙම එනව...ඒ මළවුන්ගේ අවුරුදු දා.....එකම ඉටිපන්දමක් දැල්වෙන...... මලවුන් වෙනුවෙන් දල්වන පහනක් අරගෙන......... ඔබ..... එන්න නොරිකො,........... එදාට නොවරදවාම ඔබ එන්න........මම ඇවිල්ල ඉන්නම්, ඔබ එනතුරු මග බලාගෙන මම ඉන්නම්....... 

" මා මේ වෘත්තාන්තය ලියන්ට පටන්ගත්තේ, එහි කියැවෙන දේ සිදු වී අවුරුද්දක් පමණ ගත වූ පසු ය. මේ කථනය, කිසි­යම් කෙළවරකට පමුණුවා අවසන් කළ යුතු ය. එහෙත් සිදුවූ දේ නම් එවැනි කෙළවරකට පැමිණ නැත. ඇතැම් විට, කවදා හරි, මෙහි දෙවැනි කොටස ලියන්ට මට ඉඩ ලැබෙන්ට පුළු­වන. එහෙත් අනාගතයෙහි, කිය යුතු දෙයක් සිදුවේ දැයි මම නොදනිමි. නොරිකො මළාය කියා මට මේ කථාව අවසන් කරන්ට තිබුණි. එවිට මෙය, කරුණා රස­යෙන් පිරි නිබන්ධයක් යැයි ඔබ කියනු නිසැක ය. එහෙත් නොරිකො තවමත් ජීවත්ව සිටියි. මමද ජීවිතයේ අග්ගිස්සෙහි ඒ මේ අත වැනෙමින් සිටිමි. කථාවක් නම්, පිරිපුන් රටාවකින් යුතුව ගොතා හමාර කළ හැකිය. එහෙත් ජීවිතය, වියා හමාර කළ නොහැකිව, එතැනින් මෙතැනින් එල්ලෙන පන් ඉරුවලින් හැඩි වූ, මුල්ලකට දමා තිබෙන පැදුරු කෑල්ලකට සමානය. මිනිසුන් මරණය පතන විගසින්, ඔවුන් වෙත මරණය නොපැමිණේ. ඔවුහු දීර්ඝ කාලයක් දුක් විඳිමින් ජීවත් වෙති.” - මළගිය ඇත්තෝ 

" කලා කෘතිය යනු සැබෑ ලොව අනුකරණය කරමින් කලාකරුවා විසින් නිර්මාණය කරන ලද කල්පිත ලොවකි. '' - කල්පනා ලෝකය - මහාචාර්ය එදිරිවීර සරච්චන්ද්‍ර 

ප.ළි - එදිරිවීර සරච්චන්ද්‍ර මහා පුරුෂයාණන් අභාවයට පත්ව පසුගිය අගෝස්තු 16 වන දිනට පුරා සතළොස් වසරක් සපිරුණි.