114. මගේ ලස්සන බාලේ - මට නැති වූනු බෝලේ

මගේ ආදර දුවේ..............

මා බොහො ම කුඩා දරුවකු ව සිටි අවධියේ අපි වාසය කලේ කුඩා නගරයක් වූ පව්ලොවෝ පොසාඩ් පෙදෙසෙහිය. එහිදී වරෙක මගේ දෙමව්පියන් විසින් මා හට ඉතාමත් අලංකාර බෝලයක් තෑගි කරන ලද අතර එහි අලංකාරය විස්තර කිරීමට තරම් මා සතු වදන් ප්‍රමාණවත් නොවූ බව කිව යුතුය. එය සුර්යයා සේ අලංකාරය. නැත. එය සුර්යයාටත් වඩා අලංකාරය. සුර්යයා මෙන් නොවේ, කෙනෙකුට එය අපහසුවකින් තොරව පියවි ඇසින් නැරඹිය හැකි අතර එය සුර්යයා මෙන් සිව් ගුණයක් අලංකාර වූ බව මට සිතිණි. එයට හේතුව එය අලංකාර වර්ණ හතරකින් සමන්විත වීමයි. සුර්යයා සතුව ඇත්තේ එකම එක වර්ණයක් පමණක් වන අතර එයටද පිළිගත හැකි නමක් නැත. එනමුදු මගේ බෝලයට.......... එහි එක් කොටසක් පෙපර්මින්ට් පෙත්තක් සේ රෝස පැහැතිය. තවත් කොටසක් චොකලට් පෙත්තක් සේ දුඹුරු පැහැතිය. තුන්වැන්න ගගන සේ නීල වර්ණ වූ අතර අනෙක් කොටස තණ බිමක් මෙන් හරිත වර්ණ විය. 

කුඩා නගරයක් වූ පව්ලොවෝ පොසාඩ් හි කිසිවකු ඉන් පෙර එවැනි අලංකාර බෝලයක් කිසි දිනෙක දැක නොතිබූ බව සහතිකය. මා පියා විසින් එය මිල දී ගෙන තිබුනේ මොස්කව් නගරයෙනි. මට හිතුණු පරිදි මොස්කව් නගරයේ පවා මෙවැනි අගනා බෝල හිඟ විය යුතුය. ඒ මන්ද යත් වැඩිහිටියෝ පවා මගේ අලංකාර වස්තුව නැරඹීමට නිතර නිතර පැමිණි නිසාය.

“අනේ...... මොන තරම් අගනා, අලංකාර බෝලයක්ද?” ඔවුන් හැමදෙන, හැමවිට මගේ බෝලය වර්ණනා කරන්නට විය.

එය සැබවින්ම ආදරණීය වස්තුවක් විය. එනිසාම මම ඒ පිළිබඳව ඉමහත් ආඩම්බරයකින් පසුවීමි. මගේ දරාගත නොහැකි ආඩම්බරය කොතරම් ද කිවහොත් මා පසුවූයේ එම බෝලය මා විසින්ම නිපදවා මා විසින්ම වර්ණ ගැන් වූ සේය. මා එය ද ගෙන සෙල්ලම් කරනු පිණිස නිවසින් පිටතට ගිය විට, සැමවිට ම හතර වටින් ම කොල්ලෝ කුරුට්ටෝ පැන ගෙන එන්නට විය.

“ශා................. මරු බෝලයක්නේ” ඔවුන් හැම දෙනෙකුගේ ම මුව රැව් පිළිරැව් දුන් වදන එය විය. “කෝ... කෝ...... මටත් ටිකක් දෙන්නකෝ සෙල්ලං කරන්න” ඉල්ලීම් නිමක් නැති විය.

නමුදු මා නොවේ කිසිවෙකුට එය ඇඟිල්ලකින් තරම්වත් ස්පර්ශ කරනට අවස්ථාව දුන්නේ. “බැහැ දෙන්නේ නැහැ. ඒක මගේ බෝලේ. මගේ විතරමයි. ලෝකේ කාටවත් නැහැ මේ වගේ ලස්සන බෝලයක්. මේක මගේ තාත්තා මට ගෙනාවේ මොස්කව් නගරයෙන්. දුවනවා අහකට. අල්ලන්න කියලා හිතන්නවත් එපා!” මම මගේ ආඩම්බරය මොනවට කියා පෑමි.

එවිට ළමයින් සියලු දෙන එකතුව මට බැන වදින්නට විය. “අපොයි ආඩම්බරකාර ලෝභයා. ලෝකේ ඉන්න ලොකුම ලෝභයා නුඹයි!”

ඔවුන් පැවසු කිසි වදනක් මගේ කණ අසලටවත් ඒමට තරම් සමත්කමක් නොදැක්වීය. මගේ අලංකාර බෝලය කිසිවකු අල්ලනවා දකින්නටවත් කැමැත්තක් නොමැති වූ අතර මට අවැසි වූයේ එය සමඟින් තනිව සෙල්ලම් කිරීමටයි. කෙසේ වුවද, තනියෙම කරන සෙල්ලමේ ඇති කම්මැලිකම අපි හැමෝම දනිමු. එයට පිළිතුරක් ලෙස, වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම බෝලය කෙරෙහි ලෝභ බැඳගෙන සිටි මා කලේ එය රැගෙන ගොස් අනෙකුත් ළමයින්ගේ ඇස් ඉදිරිපිට සෙල්ලම් කිරීමයි. එයින් ඔවුන්ගේ සිත් තුල ඉරිසියාවක් ඇති කර සතුටු වීම මගේ එකල අභිප්‍රාය විය.

“ඒකා නං ලෝභ තකතීරුවෙක්. ඒකා එකක් අපේ සෙල්ලමක් නැහැ” ඔවුන් කථා වනු මට ඇසිණ.

ඉන් අනතුරුව දෙදිනක් යනතුරු මාත් සමඟ සෙල්ලම් කිරීමට කිසිම ළමයෙකු පැමිණියේ නැත. තුන්වැනි දවසේ ඔවුන්ගෙන් කෙනෙකු මා හා කථා කරන්නට විය.

“ඔයාගේ බෝලය අගනා බඩුවක් තමයි. ලස්සන පාට ඒකේ තියෙන්නේ. ඒත් ඒක කාර් එකක් යටට රෝල් වෙලා ගියොත් ඉතිං ආයේ වෙනසක් නැහැ, අනිත් බෝල වගේම තමයි. ඩොං... ගාලා පුපුරලා යනවා ෂුවර්. ඒක නිසා ඔච්චර උඩ යන්න එපා”

“යනවා මෝඩ ළමයෝ යන්න. මගේ බෝලේ කවදාවත් පුපුරන්නේ නැහැ!” මම කෑ ගසා පැවසීමි. එම බෝලය ගැන එතරම් විශ්වාසයකින් මා කථා කලේ, හරියටම මා විසින් මගේම දෑතින් එය වර්ණ ගැන් වූ සේය.

“හෙ... හෙ... මොකද නැත්තේ. කොයි බෝලෙත් එකයි. ඕකත් පුපුරණවා” ළමයින් මට නොනවත්වා විසුළු කරන්නට විය.

“නැහැ එහෙම වෙන්නේ නැහැ.” මම නැවතත් කෑ ගැසීමි.

“ආ ... එහෙමද? එහෙනං අන්න කාර් එකක් එනවා. දානවකෝ බලන්න එහෙනං ඔය මහලොකු බෝලේ ඒ කාර් එක යටට” එක් ළමයෙකු ඉදිරියට පැමිණ පැවසූවෙන් මම එදෙසට හැරුණෙමි.

දෙපාරක් සිතීමට මා හට අවැසි නොවීය. එතරම් මට බෝලය ගැන විශ්වාසයක් තිබිණ. බෝලය මා අතින් රෝල් වී කාරය යටට යැවිණ. හැම දෙනම දෙනෙත් නෙරවාගෙන, නිෂ්ශබ්දව එදෙස බලා සිටින්නට වූහ. ඉදිරි රෝද දෙක මැදින් රෝල් වී ගිය බෝලය පිටු පස රෝදයක් අසලට ලඟා විය. රථය මදක් ගැස්සී ඉදිරියට පැන ගමන් කරන්නට වූයේ හරියටම එය රෝදය උඩින් ගිය බව පෙන්වමිනි. මගේ අනගි බෝලය අනතුරු රහිතව එතැන තිබිණ!.

“ඇද්ද? ඇද්ද? ඒක පිපිරුවේ නැහැ. ඒක පිපිරුවේ නැහැ.”

එය ගැනීමට දිවගෙන යන අතරතුරේ මම සතුටින් කෑ ගැසීමි. අහෝ! එවිට ම මහා පිපිරුම් හඬක් ඇසිණ. ඒ මගේ බෝලයේ අවසානය විය. එතැන තවදුරටත් ඉතිරිව තිබුනේ කුඩා කුඩා රබර් කැබලි විශාල ප්‍රමාණයක් පමණි. තවදුරටත් වර්ණනා කරමින් සතුටු වන්නට දෙයක් එතැන ඉතිරිව තිබුනේ නැත. මම ඉමහත් දුකින් හඬන්නට වීමි. හඬමින්ම ගෙදරට දිවගෙන ගියෙමි. ළමයින් මහා හඬින් සිනාසෙනු මට ඇසිණ.

“ඒක පිපිරුවා. ඒක පිපිරුවා. ඔන්න ලෝභයා...... නුඹට නිසි දඬුවම් ලැබුනා” ඔවුන් කෑ ගසා කියනුද මට ඇසිණ.

නිවසට ගිය මම, මාගේ අම්මා හමුවේ, පුපුරණවාද නැද්ද යන්න දැන ගැනීම පිණිස කාරයක් යටට බෝලය රෝල් කර හැර, එය අහිමි කරගත් අයුරු ඉමහත් දුකින් විස්තර කලෙමි. එපමණක් නොව, ඒ සඳහා ත්‍යාග වශයෙන් ඇයගෙන් පස්ස පැත්ත පුරවා ගුටි පූජාවක් ලදිමි. එපමණක් ද නොව, හවස් යාමයේ තාත්තා රාජකාරි නිමවා නිවසට පැමිණි පසු ඔහුගෙන්ද, එවැනි ම වූ තවත් ගුටි පූජාවක් ලදිමි.

“මම නුඹට තලන්නේ බෝලය කාර් එක යටට යැව්ව නිසා නෙමෙයි. මෝඩ තකතීරුවෙක් වගේ හැසිරිලා තිබුණු නිසායි” මා අල්ලා සොලවා දමමින් තාත්තා පැවසුවේය.

කාලයක් යනතුරු මාගේ දෙමව්පියන්ගේ මිතුරු මිතුරියන්, කෙනෙකු එවන් අගනා බෝලයක් එලෙසින් නැති කරගත්තේ කෙසේද යන්න ගැන ඉමහත් පුදුමයෙන් කථා කරන්නට වූ බව මට මතක තිබේ.

“මෝඩ ම මෝඩ ළමයෙකුට විතරයි ඒ වගේ මෝඩ ම මෝඩ වැඩක් කරන්න පුළුවන්” ඒ හැමවිට ම මාගේ දෙමව්පියන්ගේ පිළිතුර එය විය. අහෝ! මොන තරම් නම් ලජ්ජා සහගත තත්ත්වයකට මා පත් වීද?

ඒ විතරක් නම් හානියක් නොවන්නට ඉඩ තිබිණ. දුටු දුටු තැන මා හට උසුළු විසුළු කරන්නට පලාතේම ළමයින් පුල පුලා බලා සිටින්නට වීම දරාගත නොහැකි කාරණයක් විය.

“ආ කොහොමද? කෝ ඔයාගේ අර අලුත් ලස්සන බෝලේ?” ඔවුහු මා දුටු විට අසන්නට සැදී පැහැදි සිටියෝය. ලඟට ඇවිත් ඇසුවා නම් කම් නැත. දුර සිට කෑ ගසා අසන්නට විය. අහෝ! නැවතත් මොන තරම් නම් ලජ්ජා සහගත තත්ත්වයකට මා පත් වීද? වැඩිහිටියෝ, කොල්ලෝ කුරුට්ටෝ සැමදෙන මා හට සිනා සෙන්නට බලා සිටිති’යි මට සිතිණ.

නමුදු, අප නිවසට යාබද නිවැසියා කිසිදිනෙක මේ සම්බන්ධයෙන් සිනහ පහළ කලේ නැත. දිනක් ඔහු සිදු වූ සියල්ල මුල පටන් පවසන ලෙස මා හට පැවසීය. ඉතා අසරණව කල්ගත කල මා, ඒ හිතවතා හමුවේ සියල්ල පැවසීමි. ඔහු සාවධානව අසා සිටියේය. මගේ කථාව අවසානයේදී ඔහු මෙලෙස පැවසීය.

“නැහැ, ඔබ මෝඩ ළමයෙක් නොවෙයි” බෝලය පිපිරුණ දා සිට මා හට අසන්නට ලැබුණු එකම සැනසිලිදායක වදන එය විය.

“ඔබ ලෝභ ළමයෙක්. තමන්ගේ හයිකාරකම් අනුන්ට පෙන්වන්න උත්සහ කරන ළමයෙක්” ඔහු තවදුරටත් පැවසුයේ, පිබිදිගෙන ආ මසිත මුකුලිත කරමිනි.

“එය ඇත්තටම ලැජ්ජාවට කාරණයක්. කෙනෙකුට තමන්ගේම බෝලය එක්ක හරි තනියෙම සෙල්ලම් කරන්න හිතෙනවා නං, ඔහු හරිම ආත්මාර්තකාමී තැනැත්තෙක්. ඔය වැඩෙන් නුඹ සමාජයේදී තනි වෙනවා. වැඩිහිටි වෙනකොට ඔය තත්ත්වය තවත් දරුණු අතට හැරෙනවා. දැන්ම ම වෙනස් වුනේ නැත්නම් කවදා හරි ඔබට පසු තැවෙන්න වෙයි මගේ පුංචි යාළුවා!”

මම ඉමහත් ලෙස භීතියට පත් වී හඬන්නට වීමි. හැඬුම් අතරින්, ලෝභකම් නොකරන බවත්, මින්පසු කිසි දිනෙක කටමැත නොදොඩන බවටත් මම ඔහුට පොරොන්දු වීමි. එයින් නොනැවති දිගටම හඬන්නට වීමි. ඉතාමත් තදින් බෑගිරි ගසා හඬන්නට වීමි. මෙයින් මාගේ හිතවතා මා දුන් පොරොන්දුව සත්‍යය බව වටහා ගන්නට ඇත. ඔහු මා අස්වැසුවේය. ඉන් අනතුරුව, පසු දිනෙක ඔහු මට අලුත් බෝලයක් ගෙනැවිත් දුන්නේය. එය මාගේ පිපිරුණු බෝලය තරම් අලංකාර නොවුනද, අපේ ගමේ සියලුම ළමයින් එයින් සෙල්ලම් කරන්නට මා හා එක්විය. හැමදෙන එක සිතින් සතුටුව සෙල්ලම් කලෝය. කිසිවෙකු ඉන්පසු කිසිම දිනෙක මා ලෝභ තකතීරුවෙක් යැයි පැවසුවේ නැත.

ඉතිං මගේ දුවේ, ඔයාගේ තාත්තා ලෝභ වීමේ ආදිනව මැනවින් වටහා ගත්තේ එම සිද්ධිය නිසා යැයි පැවසුවොත් එය බොරුවක් නොවේමය. 

පසු වදන



මෙය රුසියානු කථාන්දර පොතක් අනුසාරයෙන් "When Daddy was a Little Boy" නමින් ඉංග්‍රීසියට පරිවර්තනය කරන්නට යෙදුනු පොතේ පළමුවන කථාව අනුසාරයෙන් මා විසින් ගොඩ නගන ලද්දකි. ඉංග්‍රීසි පොතේ “When Little daddy went to school he met a cat” වැනි ආකාරයෙන් ලියැවුනු දේ මා ගොඩ නගන ලද්දේ “මා පාසල් යද්දි මට පූසෙකු මුණ ගැසින” යනාකාරයෙනි. එය වැරැද්දක්ද, අනුවර්තනයක් යනුවෙන් මෙය හඳුන්වන්න එය බාධාවක්ද යන්න පැහැදිලි ව තාමත් දැනගත් නොහැකි විණ. පොතේ ඇති කථා තිස් ගණනින් බොහොමයක් මේ ආකාරයට මා විසින් සිංහලයට නගා තිබේ. ඉඩ ලද අවස්ථාවන් හිදී පළ කරන්නට බලාපොරොත්තු වෙමි.