304. එකොළොස්වන ක්‍රිකට් ලෝක ශූරතාවය සහ වෙනත් අතුරු කථා…Beating About The Bush And The Eleventh Cricket World Cup

මට මතක ඇති කාලෙ ඉඳලම අපෙ අප්පච්චි ඩේලිනිව්ස් පත්තරේ ගත්ත දිනපතා. ඉරිදට සන්ඩේ ඔබ්සර්වර් එක. ඩේලිනිව්ස් එකේ අන්තිම පිටුව ඇවිල්ල හිට ක්‍රීඩා පිටුව. 

ඒ දවස්වල ක්‍රීඩා පිටුවෙ වැඩි ඉඩක් වෙන් වෙලාතිබ්බෙ ක්‍රිකට් වලට. අද වගේම තමයි බලාගෙන ගියහම.වැඩි වෙනසක් නෑ. වයස අවුරුදු නවය දහය වගෙ කාලෙ ඉඳලම මගෙ ප්‍රියතම ක්‍රීඩාව වුනේ ක්‍රිකට්. ප්‍රියතම වගේම එකම ක්‍රීඩාව කියන්නත් ඇහැකි. ඉස්කෝලෙ අවුරුද්දකට සැරයක් එන නිවාසාන්තර ක්‍රීඩා  තරඟ කාලෙදි අපේ නිවාසය වෙනුවෙන් පණ කඩාගෙන දිව්ව ඇරෙන්ට වෙන මොන ක්‍රීඩාවක්වත් කරපු බවක්නම් මගෙ මතකයෙ නෑ.

ඉස්කෝලෙ පටන් ගන්නෙ 7.30 ට. ඒත් 6.45 වෙනකොට මම ඉස්කෝලෙ. මම වගේම මගෙ පංතියෙ සගයො, ඒ වගේම අපිට අවුරුද්දක් දෙකක් ඉහල සහ පහළ පංතිවල ළමයි හැමෝම වගෙ පැය බාගයක්, විනාඩි හතලිස්පහක් තරම වේලාසන ඉස්කෝලෙ එන එක පුරුද්දක් කරගෙන හිටිය. ඒ වෙන මොකටවත් නෙවෙයි ක්‍රිකට් ගහන්ට. 

අපේ ඉස්කෝලෙ කෑගල්ල ශාන්ත මරියා මහා විද්‍යාලය පිහිටල තිබ්බ භූමිභාගයෙම තමයි ශාන්ත මරියා දේවස්ථානයත් තියෙන්නෙ. ඒ දේවස්ථානයට එහා පැත්තෙ කන්ද කපල හදල තිබ්බ කුඩා පිට්ටනිය තමයි අපේ ඕවල් ක්‍රීඩාංගණය. තණකොල ගහක්වත් නැති ඒ පිට්ටනිය තනිකරම සුදු වැලිවගෙ පසක් තිබ්බෙ. තැනින් තැන තිරිවාණ වගෙ ගල් තිබ්බ. කොහොමත් දවස් දෙක තුනකට සැරයක් කවුරුහෝ උඩ පන්දුවක් රැකගන්ට ගිහිල්ල ඇදගෙන වැටිල ඔය ගල් රැන්දක දණිස්ස ලෙලි ගහගන්නව. ඉස්කෝලෙ ටක්ෂොප් එකට පල්ලෙහා තිබ්බ ප්‍රථමාධාර කාමරයෙ පිහිට තමයි එතකොට.

ප්‍රථමාධාර කාමරේ භාරව හිටියෙ දසනායක මැඩම්. " මොකද දරුවෝ මේ?..අතපය කඩාගන්න එකේ ඉවරයක් නෑ නේද? " ඔහොම කියල තමයි එතුමී තුවාල සුද්ද කරන්ට පටන් ගන්නෙ. 

ඉස්සෙල්ලම සර්ජිකල් ස්පිරිට්. අන්න බඩු...අලුත් තුවාලෙට ඉස්සෙල්ලම සර්ජිකල් ස්පිරිට් හැලුවම හූ තියවෙන්නෙ ඉබේටම.තුවාලෙ ලොකුනං දෙතුන් දෙනෙක් එක්කහු වෙනව තුවාලධාරියගෙ අතපය තද කරල අල්ලගන්ට.ඒත් සමහර ඔය උස මහත එවුං ඒ වෙලාවට අර හතර පස් දෙනත් පෙරලගෙන නැගිටින්නෙ.එක පාරක් උඩ පන්දුවක් රැකගන්ට ගිහිල්ල මම තව පන්දු රකින්නෙක් එක්ක එකට හැප්පිල ඇදගෙන වැටිච්චි වැටිල්ලක් ගල් රැන්දක් උඩ.... දණිස් දෙක ලෙලි ගියා. යාලුවො දෙන්නෙක් උස්සගෙන වගෙ ගියේ අර කියාපු ප්‍රථමාධාර කාමරේට. 

ඔය බොරළු උඩ පත බෑවුනහම පොඩි ගල් කැට යනව හම ඇතුලට. එව්ව අරං දාන්ට ඕන පරිස්සමට. බැරිවෙලාවත් එකක් හරි මඟ ඇරුනොත් ආය සමාවක් නෑ. පැහැවන එකත් පැහැවනව. ඔය පැහැවපු තුවාල කල් අල්ලනව හොඳ වෙන්ට. මගෙ ඔය වගෙ ඒත් දණිස්සෙ වණයක් තිබ්බ මට මතක විදිහට මාසයක් වගෙ ගියා හොඳ වෙන්ට. තවම තියනව ඒ කැළල...

ඔය තුවාල හොඳවෙන්ට කල් යන එකට අපිත් බොහොම කැමතියි ඒ කාලෙ. දණිස්සෙ ලොකුවට තුවාලයක් තිබ්බම ඕකට බෙහෙත් දාල උඩිං ගෝස් කෑල්ලකුත් තියල ඊට පස්සෙ ගහනව ප්ලාස්ටර්. තිරස්ව සාමාන්‍යයෙන් ප්ලාස්ටර් කෑලි තුනක් වගෙ තමයි ගාණ. පැහැවපු තුවාලවලට බෙහෙත් දාන්ට තියනව එක පිළිගත් සම්ප්‍රදායක්. අපෙ ගෙවල් පැත්තෙ හිටිය ඉස්පිරිතාලෙ වැඩ කරල පැන්සන් පලච්ච ඇටෙන්ඩන් කෙනෙක්. මනුස්සය තමයි ඒ පළාතෙම තුවාල ඔක්කොගෙම තනි අයිතිකාරය. නම ඇවිල්ල ඉග්නේෂස්...

ඉස්පිරිතාලෙ තාමත් වැඩ කරන ඉග්නේෂස්ගෙ පරණ සගයො මිනිහට බෙහෙත් එහෙම ගෙනත් දෙනව වෙන්න ඕන. කරේ එල්ලගෙන යන කාකිපාට රෙදි මල්ලක බේත් හේත් ඒ එක්කම අවශ්‍ය අනෙක් අඩුම කුඩුම සහ ආම්පන්න ඔක්කොමත් දාගෙන ඉග්නේෂස් ගෙවල් ගානෙ එනව තුවාල සුද්ද කරල බේත් දාන්ට.

නාගොල්ල පාරෙ ඇවිදිල්ල හිට අපේ ගෙදරට හැරෙන්ට තිබ්බෙ ගල්වල ගාව තිබ්බ තුම්මංහන්දියෙන්.ගල්වල කිව්වෙ පොදු නාන ළිඳක්. තනිකරම ගල් පර්වතයක් හාරල හදල තිබ්බ ගල්වලේ කිසිම දවසක වතුර හිඳුනෙනම් නෑ කියල මට මතකයි. හැත්තැපහේ අවුරුද්දෙ මැදවගෙ මට මතක විදිහට මුලු රටටම බලපාපු මහ නියඟෙදි උනත් කට මට්ටං පිරිල තිබ්බ වතුර යන්තමට අඩියක් දෙකක් වගෙ පහළ බැස්ස එච්චරයි. අපෙ ගෙදර නාන කාමර දෙකක්මත් තිබ්බට අත්තම්මයි මමයි වැඩිපුරම නෑවෙ ඔය ගල්වලෙන්.

නාන්ට අඳින්ට තිබ්බ මගෙ පරණ කලිසං කොටයක්. ඕකෙ ඉස්සරහ බොත්තං ඔක්කොම වගෙ කැඩිල ගිහිල්ල. එදවස සිප් තිබුනේ නැත.අපි පොඩි එවුංගෙ කලිසංවලට අල්ලල තිබ්බෙ ලොකු බොත්තං. අප්පච්චිගෙ කලිසංවල බොත්තං අල්ලල තිබ්බෙ නෑ. එයාලගෙ කලිසංවල බොත්තම අල්ලන තැනත් තිබ්බෙ බොත්තං කාසයක් මහල. එතකොට කලිසමේ දෙපැත්තෙම තියෙන්නෙ කාස. ඔය කාස වලට දාන්ට තිබ්බ වෙනම බොත්තං වැලක්.සුදුපාටයි. මම හිතන්නෙ ප්ලාස්ටික් වගෙ මොනවහරි දේකින් හදල තිබ්බෙ. මහන මැෂින්වල නූල් ඔතන බොබින්ස් දන්නව නේද? සිංහලෙන් කියන්නෙ ඉද්ද කියල. ඔය බොත්තං හරියටම අන්න ඒ බොබින්ස් වගේමයි.ඒ බොත්තං වල මැදින් සුදුපාට කපු නූලක් වගෙ එකකින් වැලක් වගෙ වෙන්ට බැඳලයි තිබ්බෙ. කලිසම අඳිනකොට කරන්නෙ අර බොත්තං වැල දෙපැත්තෙ කාස වලට දාගෙන දාගෙන යන එක. ඒ කරල උඩම තියන පටියෙ බොත්තම දානව. එච්චරයි.

ඉතිං අර කිව්ව ගල්වලට අමතරව ඔය තුම්මංහන්දියෙ ඉඳල කෑගල්ල ටවුම පැත්තට යාර තුන් හාරසීයක් ගිහාම තියනව තවත් පොදු නාන ළිඳක්. ඒක නම් බොහොම ක්‍රමානුකූලව හදාපු එකක්. ළිඳ හරියටම සෘජු කෝණාශ්‍රාකාරයි.. ඔපමට්ටම් කරපු ගලෙන් පතුලෙ ඉඳන් උඩටම බැඳල තිබ්බ. වටේටම අඩි අටක් වගෙ උඩට තාප්පයක් බැඳල ආවරණය කරල හරි මැදින් ගෑණු පිරිමි දෙගොල්ලට නාන්ට දෙකට බෙදල නාන වතුර පහසුවෙන් ගලාගෙන යන්ට පරිවහන කාණුවක් සිමෙන්තියෙන් බැඳල... රටේ නැති සෙල්ලං...හෙහ්,හෙහ්,

ඒ පොදු ළිඳට හැමෝම කිව්වෙ ටැංකිය කියල. ළිඳ හරියටම ටැංකියක් වගේ හින්ද මම හිතන්නෙ. ඔය ටැංකිය පහුකරල ඒ පාරෙ තව යාර පනහක් වගෙ ගියහම තිබ්බ කළුගල්ල මහත්තයගෙ ගෙදර. කළුගල්ල මහත්තය ගැන අපේ පලෝලෙ අය අරුනම වැඩි දෙනෙක් දන්නෙ නෑ මයෙ හිතේ. එතුමා තමයි 70-77 සමගි පෙරමුණු ආණ්ඩුවෙ නාවික සහ සංචාරක ඇමති. පී.බී.ජී. කළුගල්ල.ඔය ගෙදර මම හිතන විදිහට හිටියෙ මිසිස් කළුගල්ල ... දුවල දෙන්නෙක්ද කොහෙද හිටිය තව. 

අත්තම්මයි මායි ඔය ටැංකියෙං නාල තුවා එහෙම ඔලුවෙ දාගෙන බාල්දි එහෙමත් අතිං අරගෙන එද්දි පෙලක් දවසට අපිට හම්බවෙනව කලුගල්ල මහත්තයලගෙ කාරෙක සැර දාගෙන කන්ද අදිනව. මට මතක විදිහට ඕපල් රෙකෝඩ් එකක් හරි ඕපල් කැපිටාන් එකක් වෙන්න ඕන. පාර හරිම පටුයි. නැවක් වගෙ කාරෙකට යන්ටත් ඉඩ මදිවගේ. 

" කෝ ඔන්න බලාගෙන සුට්ටි පුතා මේ..මෙහෙට එන්ට…" අත්තම්ම මගෙ අතින් ඇදගෙන හිඟුරු පඳුරුත් පොඩි කරගෙන පාර අයිනෙ කාණුවට බහිනව. 

" සුට්ටි පුතා..අද කොහොමද? පණහද හැටද? "

මම අර පරණ කලිසං කොටෙත් ඇඳගෙන කෙලිං කටිං ඉඳගත්තහම සුදු පාට ටුවයින් නූල් අඹරවල හදාපු කඹයක් ගැට ගහපු සුට්ටි බාල්දිය ළිඳට දාන අතරෙ අත්තම්ම අහනව. 

" අද ටිකක් සීතලයි අත්තම්මෙ...හතළිහක් මදිද? "

" හා..එහෙනං අදට විතරක් හතළිහක් ඇති කියමුකො... හැබැයි හයියෙං ගණං කරන්ට ඕන ඔන්න... හොඳද? " ඒ පණහද හැටද කියල අහන්නෙ මාව නාවන වතුර බාල්දි ගාණ…

" මොකද දරුවො ඔය අත්දෙක පෙරවගෙන? දාන්ට අත්දෙක පහළට.."

බාල්දිය අරගෙන අත්තම්ම ලෑස්තිවෙනකොටම ඇස්දෙකත් පියාගෙන අත්දෙකත් පෙරවගෙන මමත් ලෑස්තියි..

" සීතලයිනෙ අත්තම්මෙ.." මම කෙඳිරිගාන්නෙ ඇස්දෙක තවත් තදින් පියාගනිමින්. 

" හා ඉතිං ගණං කරන්ට…" අත්තම්ම පළවෙනි වතුර බාල්දිය මගෙ ඔලුවෙ හලනව. 

" හූඌඌඌඌඌ .." මම යටිගිරියෙන් හූ තියනව. ඇත්තටම ගල්වලේ වතුර පුදුම තරමට සීතලයි. මතක් වෙද්දි දැනුත් මගෙ ඇඟ වෙව්ලනව....හෙහ්,හෙහ්, දෙයියම්ප..ඇත්තමයි.

" කෑගහන්ට එපා දරුවො......." අත්තම්ම බාල්දියෙ ඉතුරු වතුර ටිකත් ආයෙම මගෙ ඔලුවට හලන ගමං ඔන්න කියනව.සුදුමල් වැටිච්ච නිල්පාට චීත්ත රෙද්දක් තනමත්තක් ඇඳං ඉන්න උන්දැ එහෙම කියන්නෙ මාදිහා රවාගෙන. ඒත් මම දන්නව ඒ බොරුවට කියල. 

" කෝ ඉතිං ගණං කලේ නෑනෙ. "

" එ..ක්..ක්..කායි.." මම බොරුවටත් එක්ක වෙව්ලනව…. අත්තම්ම ගණං අකුරු ඔය මොකවත් දන්නෙ නෑ. උන්දැ ජීවිතේට ඉස්කෝලෙකට පය තියලවත් නෑ.

" එකොළහයි..දොළහයි…" දැන්නම් හුලඟත් එක්ක හීතල ඉවසන්ටම බෑ වගෙ..

" දහතුනයි..දහ අටයි..දහනමයයි.." 

" සුට්ටි පුතා ඔය හරිද ගණං කරනව? " අත්තම්ම නෑවිල්ල පැත්තක තියල මගෙං අහනව...මළපොතේ අකුරක් බැරිවුනාට උන්දැට ඉවෙං වගෙ එව්ව තේරෙනව. 

උන්දැම වවන මයියොක්කා බතල සාරෙට හැදුනම සන්ලයිට් පෙට්ටියකුත් ලැගේජ් එකේ බැඳගෙන එන බයිසිකල් කාරයට විකුණනනව රාත්තල් ගානට. එව්වයෙ ගණං හිලව් එහෙම උන්දැ දන්නව ටක්කෙටම. ආය හොර බොරු බෑ.

" සුට්ටි පුතේ මෙන්න මේ රුපියල් පහ අරං තියන්ටකො...." පරාක්‍රමබාහු පිළිමෙ නෝට්ටුවෙ උඩ පැත්තෙ තියන රතුපාට රුපියල් පහ උන්දැ මට දෙනව මම ඉස්කෝලෙ ඇරිල ආහම. අත්තම්මගෙ සල්ලි මම පරිස්සමට තියන්නෙ මගෙ පොත් මේසෙ ලාච්චුවෙ පතුලට එලල තියෙන පරණ කැලැන්ඩරේ උස්සල ඒකෙ යට. ඒ කැලැන්ඩරේ තිබ්බෙ වැවුරුකන්නල බුදු පිළිමෙ ෆොටෝ එකක්.

වෙසක් පෝයට වට්ටාරම රජමහ විහාරෙට සිල්ගන්ට යද්දි අත්තම්ම මගෙං ඒ පරිස්සමට තියාගන්ට සල්ලි වලිං කොටහක් ඉල්ල ගන්නව. "මල් වට්ටියක්වත් ගන්ට එපාය.." උන්දැ සුදු සිල් රෙද්දත් ඇඳගෙන එහෙම කියනව.

ඉස්කෝලෙ පිට්ටනියෙ ක්‍රිකට් ගහද්දි මම තවත් පන්දු රකින්නෙක් එක්කල එකට හැප්පිල බිම ඇදවැටිල තුවාල උනයි කියල මම කලිං කිව්ව නෙව. අර එක පාරක් අස්ගිරියෙ ටෙස්ට් මැච් එහෙකදි ඕස්ට්‍රේලියන් ටීම් එකේ ජේසන් ගිලස්පී සහ ස්ටීව් වෝ ඒත් උඩ පන්දුවක් රකින්ට ගිහිල්ල එකට හැප්පිල ඉස්පිරිතාලෙ අරංයන්ට වෙච්චි කේස් එක මතකයිද? එතන ගිලස්පී සහ වෝ දෙන්නම එක ටීම් එකේ. අර මම හැප්පුනේ වෙන ටීම් එහෙක ඒ වගේම වෙන මැච් එහෙක පන්දු රකින්නෙක් එක්ක. ඒ ගැන මම හිතන්නෙ පොඩි පැහැදිලි කිරීමක් ඕමනයි. 

ඔය අපේ ඉස්කෝලෙ පිට්ටනියෙ එක වෙලාවෙ මැච් හතර පහක් ගහනව. ඒ පිට්ටනියටම උඩහින් තමයි ශාන්ත මරියා දෙමළ විද්‍යාලය තියෙන්නෙ. අපි කිව්වෙ දෙමළ ඉස්කෝලෙ කියල. දෙමළ ඉස්කෝලෙ පැත්තට වෙන්ට අයිනෙම තීරුව අපේ. ඒ කිව්වෙ හයවන ශ්‍රේණිය ඒ පන්තියෙ. ඊට අල්ලපු තීරුවෙ ක්‍රිකට් ගැහුවෙ හතේ අය. ඊටත් එහා අටේ ළමයි. ඔන්න ඔය වාගෙ. ඉතින් එක පාර මැචස් හතර පහක් ගහනකොට ආය නෑ ඔතන ලබ්බෙ තොයිලෙ වගෙ. එහෙම නැත්තං පිස්සිගෙ පලාමල්ල වගේ. බෝල එහෙ යනව මෙහෙ යනව. එකම තැන ෆීල්ඩර්ස්ල දෙතුන් දෙනෙක් ඉන්නව. හැබැයි ටීම් දෙක තුනක ඒ වගේම මැච් තුන හතරක සෙල්ලං කරන අය. හෙහ්,හෙහ්, දැන්නං මතක් වෙනකොටත් හිනායනව කොහොමද එහෙම සෙල්ලං කලේ කියල. ඒත් අපි කොහොමහරි අවුරුදු ගානක් ඔහොම සෙල්ලං කලානෙ.

අපේ පංතිය දෙකට බෙදිලත් සෙල්ලං කරනව ඒ වගේම බී පංතියට හිටපු ගමං චැලේන්ජ් කරල එයාල එක්කත් මැච් ගහනව. කාලෙන් කාලෙට අපේ ක්‍රීඩා නීති රීති වෙනස් උනා. දෑත බදල හුක් හෝ පුල් පහරක් එල්ල කලාම පන්දුව කෙලින්ම A 1 මාර්ගයෙ. කොළඹ -නුවර පාර වැටිල තිබ්බෙ ඔය අපි සෙල්ලං කරපු පිට්ටනියත් එක්කම පල්ලෙහයිං. ඒ පාරට බෝලෙ යන්ට ගැහුව පිතිකරුවා ස්වයංක්‍රීයව දැවීයනවයි කියල කාලයක් තිස්සෙ අපෙ තිබ්බ රීතියක්. ඒ පාරට එහායිං කොන්වන්ට් එක. කොන්වන්ට් එක ඇතුලට හයේ පාරක් එල්ල කරපු එකා මහා වීරයෙක් විදිහටයි අපි සැලකුවෙ. මට මතක විදිහට අජිත් කියල අල්ලපු පංතියෙ කොල්ලෙක් විතරයි ඒ හපංකම කලේ මම දන්න කාලෙකදි. 

අපි අටේ වගෙ ඉන්දැද්දි අපිට එහා පැත්තෙ තීරුවෙ සෙල්ලං කලේ හයේ පංතියෙ මල්ලිල. ඒ අතරෙ සෑහෙන දුරක ඉඳල දුවගෙන ඇවිල්ල පන්දු යවපු වේග පන්දු යවන්නෙක් හිටිය. කළු කොට මහත මේ පන්දු යවන්නා මට මතක හිටියෙ බොහොම වේගෙන් පන්දු යැව්ව නිසා සහ ඒ පංතියෙ දක්ෂම පිතිකරුවා නිසාත්. මේ දවස්වල නීතිවිරෝධීව ලංකාවෙ රැඳී ඉන්නවයි කියල බොහොම ලොකු කලබැගෑනියක් තියෙන්නෙ..... කුමාර් ගුණරත්නම්.. ඒ තමයි ඒ පන්දු යවන්නා.

රයිට්..මේ ඔක්කොම ලිව්වෙ වෙන මොකවත් හින්ද නෙවෙයි. හෙට පටන්ගන්නව එකොළොස්වන ලෝක ශූරතා ක්‍රිකට් තරඟාවලිය. මේ පාර ඕස්ට්රේලියාව සහ නවසීලන්තය යන රටවල් දෙකේ පැවැත්වෙන්නෙ. 1999 ලෝක ශූරතාවයෙන් පස්සෙ ලෝක ශූරතා තරඟාවලියකට සහභාගිවන අපේ කණ්ඩායම ගැන මොනම බලාපොරොත්තුවක්වත්  තියාගන්ට කිසිම විදිහක් නැත්තෙ මේ පාර තමයි. තරඟාවලියට ඉස්සෙල්ල අර කියන්නෙ Build Up එක කියල. නැත්නම් ජයග්‍රාහී මානසිකත්වය. මේ පාර එහෙම එකක් ඇත්තෙම නෑ. සිම්බාබ්වේටත් පැරදුනහම ආය කවර කතාද? රයිට් කොහොම හරි තව පැය තුනහමාරකින් අපේ පලවෙනි මැච් එක. ඒ නවසීලන්තය එක්ක.

ඉතාම අනපේක්ෂිත යමක් සිද්ධ වුනොත් හැරෙන්නට මේ පාර නෝ හෝප්...රයිට් කමක් නෑ. ක්‍රිකට් කියන්නෙ ක්‍රීඩාවක් විතරයිනෙ..නැද්ද?..හෙහ්,හෙහ්, ඒ එක්කම අන්න අර කලින් කිව්ව අනපේක්ෂිත යමක් සිද්ධ වෙයි කියන බලාපොරොත්තුව තනිකරම අත්හැර ගන්නෙ නැතුව අපේ කණ්ඩායමට ජය පතමු!!!

ඉතිං ඇන්ජලෝ සහ සගයිනි!! ඔබට සුබ පැතුම්!!!