339. අභයගිරි මතක සටහන් - 1 - රොට්රිං පෑන්, ට්‍රේසිං පේපර්, නවීන්, සේනක , සුද්දිව දාගෙන බයිසිකල් පැදීම සහ වසන්තයේ අග හමුවෙමු සොඳුරිය.

Image - Sunday Times

පහුගිය සිකුරාද ඇසළ පෝය දවස.ලංකාවෙ නිවාඩු. මෙහෙනම් කොහොමත් නිවාඩුනෙ. පැලෙන්ට පායන හින්ද කොහෙවත් යන්ට හිතෙන්නෙත් නෑ. රෙදි පෙරෙදි හෝදල,ගේ දොර කාරිය අතු පතු ගාලා දාල, කූල් කිං ෆිෂර් බියර් බෝතලේකුත් ලඟට කරගෙන කම්පියුටරේ ඔන් කලා.

කලින් දවසෙ අබයාරාමෙ විත්ති පෝස්ට් එකක් පබිලිස් කලා නෙව. ඒකට ආපු කමෙන්ට්ස් බලල පබ්ලිෂ්කලා. මම අකමැතිම වැඩක් ඔය කමෙන්ට්ස් මොඩරේෂන් ඇක්ටිවේට් කරන එක. ඒත් මොකද කරන්නෙ? මේ දෙලොවටම වැඩක් නැති අපතයො කිසිම තේරුමක් නැති කමෙන්ට්ස් දානකොට අකමැත්තෙන් වුනත් එහෙම කරන්ට වෙනව. බණින එකේ අවුලක් නෑ. ඒත් ඒකෙත් තියෙන්ට එපාය පොඩි මෙව්ව එකක් නැද්ද?

ඒ අල්ලපනල්ලෙ ලංකාවෙ ප්‍රවෘත්ති බලද්දි ඔන්න දැක්කා  අභයගිරි චෛත්‍යය ප්‍රතිසංස්කරණය කරල එදා හවස ජනාධිපති තුමා විවෘත කලාය කියල. ඒක දැක්ක ගමන " අම්මට සිරි ඒකත් එහෙමද? දෙයියෝ සාක්කි... මදැයි අවුරුදු තිස් හතරක්ම ගියපි ඒ වැඩේට" එහෙම කියල කට කපල එකකුත් සප්පායං වෙලා හිට මම ගත්ත කෝල් එකක් මෙහෙ ඉන්න මගෙ ඉතා පැරණි මිත්‍රයෙකුට.. 

" ඒයි අඩේ..අන්න බං අද අභයගිරිය චෛත්‍යයෙ වැඩ ඔක්කොම ඉවර කරල විවෘත කරනවලු. " 

" හෙහ්..එහෙමද? ඇති යන්තම් දැන්වත් ඕක ඉවරයක් වුනා. "

" හෙහ්..උඹට මතකද මම ඉස්සෙල්ලම අභයගිරියට ආපු දවස? "

" ඔව්..ඔව්..උඹලගෙ තාත්ත එක්ක නේද ආවෙ? "

" ඔව්නෙ..ඩොක්ටර් හම්බවෙන්නනෙ ආවෙ.."

ඩොක්ටර් කිව්වෙ අසනීප වලට බෙගෙත් ගන්න දොස්තර කෙනෙක් එහෙම නෙවෙයි හොඳද? ඒ ඇවිල්ල ආචාර්ය ඩොක්ටර් කෙනෙක්. අභයගිරි ව්‍යාපෘතියෙ ඒ දවස්වල අධ්‍යක්ෂ. ඒ දවස්වල කිව්වෙ එක දාස් නමසිය බරගණන් වල. හරියටම කිව්වොත් එකදාස් නමසිය අසූ තුනේ දෙසැම්බර් පළවෙනිද,

දෙපාරක් ඒ ලෙවල් කරල මම අනුරාදපුරේ ටෙක් එකේ සැලසුම් ශිල්පී පාඨමාලාව කලා. ඒක ඇවිදිල්ල එක් අවුරුදු පූර්ණ කාලීන. ඒක ඉවරවෙලා මාස දෙකක් වගෙ වාරිමාර්ග දෙපාර්තමේන්තුවෙ ට්රේනින් ගියා. අනුරාධපුරේ ගුවන් තොටුපොළ පාරෙ තමයි ඒ දවස්වල වාරිමාර්ග ඉංජිනේරු කාර්යාලය තිබ්බෙ.එතකොට එතන අයි.ඊ. නොහොත් වාරිමාර්ග ඉංජිනේරු හිටියෙ ඒ කාලෙ කැකිරාව මන්ත්‍රී ඒ.එම්.එස්. අධිකාරි මහත්මයගෙ මස්සිනා. ජිනදාස ඒ අයි.ඊ. මහත්මයගෙ නම.

ඕටකැඩ්, බෝටකැඩ් , ඔටෝඩෙස්ක්, බොටෝඩෙස්ක් කියන සැලසුම් අඳින මෘදුකාංග ඒ කාලෙ වෙනකොට ඉපදෙන්ට හිතලවත් තිබ්බෙ නෑ. අපි ඩ්රෝයිං ඇන්දෙ ඉස්සෙල්ල කඩදාසි ඩ්රෝයිං කොලේ අඳිනව පැන්සලෙන්. එව්වට තිබ්බ HB, 2B, 2H කියල එහෙම වයිවාරන්න පැන්සල්.ඊට පස්සෙ ඒ කඩදාසිය උඩ අලවනව ට්රේසිං පේපර් එක. ට්රේසිං පේපර් එක විනිවිද පේනව. ඉතින් කරන්න තියෙන්නෙ බොහොම පරෙස්සමට යටින් තියෙන පැන්සලෙන් ඇඳපු ඩ්රෝයින් එකේ ඉරි උඩ ට්රේසින් පේපර් එකේ ආයම ඉන්දියන් තීන්තෙන් අඳින එක.ඒ වැඩේට තුඩ විවිධ විෂ්කම්භවලින් යුතු වෙනම පෑන් තිබ්බ. 0.1 ඉඳල 2.0 දක්වා එහෙම පෑන් සෙට් තිබ්බ මට මතක විදිහට.

ඔතන 0.1 පෑනෙන් ඇඳෙන ඉරේ ප්රමාණය මිලිමීටර් 0.1 යි. එතකොට 2.0 පෑනෙන් ඇඳන්නෙ මිලිමීටර් 2 ක් පළල ඉරක්. ඩ්රෝයිං වල මාජින් එක නැත්තං බෝඩර් එක ගැහුවෙ හුඟක් වෙලාවට ඔය 2.0 පෑනෙන්. ඒ දවස්වල Drawing Pens වලට බොහොම සුප්‍රසිද්ධ වෙලඳ නාමය Rotring. එංගලන්තෙ බොහොම ප්‍රසිද්ධ සමාගමක්. රොට්රිං පෑන් මෙරූන් පාටයි.

ඉතින් ඉරිගේෂන් එකේ මම වැඩකලේ අක්කල දෙන්නෙක් යටතෙ. ඔය වැව් බන්ඩ් වල සෙක්ෂන් අරව මෙව්ව පැන්සලෙන් අඳින්න තමයි මට දුන්නෙ.

මගෙ ඒ කාලෙ තිබ්බ ආර්. එම්. අයි පුෂ් බයිසිකලයක්. රෝඩ් මාස්ටර් ඔෆ් ඉන්ඩියා. ආණ්ඩුව ගානෙ ඔය බයිසිකල් ඉන්දියාවෙන් ගෙනල්ල බොහොම සහන මිලකට රජයේ සේවකයින්ට දුන්න. රුපියල් හාරසීයක් වගෙ වුනේ. මොන හේතුවක්ද මන්ද ඔය බයිසිකල් බෙදා හැරියෙ ලංගම ඩිපෝවලින්. මට ඒක හොඳටම මතක ඒ අවශ්‍ය ලියකියවිලි අරගෙන ඩිපෝඑකට ගිහිල්ල බයිසිකලේ අරගෙන ආවෙත් මම. ඉතින් මම ඔය බයිසිකලේ පාගනව දාඩිය පෙරාගෙන ඉරිගේෂන් ඔෆිස් එකට.දවල්ට ගෙදර ඇවිල්ල කාල ආයම පූටක අව්වෙ පාගනව ආපහු. දාඩියෙං නෑවිල ගිහිල්ල ඔෆිස් එකේ ෆෑන් එක ෆුල් වොලියුම් දාල ඒක යට ඉන්නව විනාඩි පහක් දහයක්. එතකොටයි යන්තමට එක විදිහක් වෙන්නෙ.

මම ඉතිං ඔහොම දැහැමෙං සෙමෙං දාඩියත් නාගෙන අක්කලගෙ උපදෙස් පරිදි එතන වැඩ කරගෙන හිටියය කියමුකො. එතන කොහොම හරි මම වැඩ කලා මාස දෙකක් වගෙ. එක දවසක් රෑට කාල එහෙම මම ඉස්තෝප්පුවෙ පඩියෙ ඉඳගෙන ඉන්දැද්දි අප්පච්චි මට කතාකලා. අපෙ අප්පච්චි ඔය කතා නොකරම බැරි කාරණාවකදි මිස අපි එක්ක කතාකරන්නෙ නෑ. ඒ එයාගෙ හැටි.

" පුතා ………" 

" අප්පච්චි ………….." මම හැරිල බලල ඇහුව.

" ඔය ඉරිගේෂන් එකේ ට්‍රේනිං වැඩේ තව කොච්චර කල් තියෙයිද? "

" මාස තුනක් කියලනෙ කිව්වෙ ට්‍රේනිං පීරියඩ් එක. තව මාසයක් වගෙ තියෙන්නෙ....."

" ම්ම්ම්ම්...අර අභයගිරිය ප්‍රොජෙක්ට් එකේ ඩ්‍රාෆ්ට්ස්මන් කෙනෙකුට වේකන්සි එකක් තියනවලු. මොකද කියන්නෙ? "

" කමක් නෑ අප්පච්චි. ට්‍රේනිං ඉතිං කොහෙ වුනත් මොකද? "

" නෑ. එතනනං සමහරවිට පඩියකුත් ගෙවයි. පස්සෙ ඕනනං පර්මනන්ට් වෙන්නත් පුලුවන්වෙයි මම හිතන්නෙ…"

" හා….එහෙනං…." මගෙ මූණෙ හිනාවක් පිපුනා.මාත් එක්ක ඩ්‍රාෆ්ට්ස්මන් කරපු එකෙකුටවත්, එකියකටවත් ඒ වෙනකොට පඩි ගෙවන රස්සාවක් හම්බවෙලා නෑ.ඒ කාලෙ ට්‍රේනිං වලට පඩි ගෙව්වෙ නෑ බොහෝමවිට.

" එහෙනං අනිද්ද මම යනව ප්‍රොජෙක්ට් ඔෆිස් එකට. කොහොමද ඔයා යන්නෙ? මා එක්ක යනවද? " 

" නෑ..මට වෙලාවක් කියන්න. මම උඩමළුව පාරෙන් හැරෙන තැන හන්දියෙ ඉන්නං…" 

සිංහ කණුව ගාව ඉඳල කෙලින්ම ඉද්ද ගැහුව වගෙ උඩමළුවට ( දුහුණන් දැනුම් උදෙසා - උඩමළුව යනු අනුරාධපුර ජයශ්‍රී මහා බෝධියයි. උඩමළුව හා සම්බන්ද කතාන්දර මහ ගොඩක් තියනව. දරමිටිපෝය කතාව එහෙම එයිං එකක්. අනුරාදපුරේ සෑහෙන කලක් හිටිය හින්ද ඒ වගේම පුරාවිද්‍යාව හා සම්බන්ධ රැකියාවක් කරපු හින්ද ඔය කතන්දර හුඟක් මම අහල තියනව. ) පාර හදල තිබ්බෙ ඒ වෙනකොට. ඒ පාරෙ මැදක් හරිය ගිහිල්ල දකුණට හැරිල අනුරාධපුර නගර සභාවට යන පාරෙ ගිහිල්ල ආයම වමට හැරිල පාලි හා බෞද්ධ විශ්ව විද්‍යාලය ඉස්සරහින් ( ඒ කාලෙ ඒක හැඳින්නුවෙ බුද්ධ ශ්‍රාවක ධර්ම පීඨය කියල ) දකුණට හැරිල රුවන්මැලි සෑය ලඟින් ආයෙම දකුණට හැරිල යන්ට ඕන අභයගිරියට .

ආ..අප්පච්චි කොහෙද ඉන්නෙ? හරි හරි මම මේ සිංහ කණුව ගාව ඉන්නෙ..හරි හරි තව විනාඩි දහයකින් මම නගර සභාවට හැරෙන හන්දිය ගාවට එන්නං හරි හරි..මොබයිල් එක ඕෆ් කරල සාක්කුවෙ දාගෙන මම ලෑල්ලට පෑගුව ඔලුවත් නමාගෙන...හෙහ්, එහෙම කරන්ට ඒ කාලෙ මොබයිල් ෆෝන් කියන එව්ව අපි හීනෙංවත් දැකල නෑ. වෙලාවක් කියල නියම වෙලාවට එතනට ගියෙ නැත්තං සොරි ම තමයි. ඒ හින්ද මම කෝකටත් කියල අප්පච්චි කියපු වෙලාවට විනාඩි පහලවකට වගෙ ඉස්සර අර කියාපු තැනට ගියා.

මම එතනට ගිහිල්ල ටික වෙලාවකින් ඔන්න අප්පච්චි ආව. ජීප් එක පිටිපස්සෙ මම පෑගුව බයිසිකලේ සුමනවීර ලංකා සවාරිය පදිනව වගෙ. අභයගිරියෙ ව්‍යාපෘති කාර්යාලය ඉස්සරහ අප්පච්චි බහිනකොටම මමත් එතනට ආව හති දාගෙන. එතකොටම ඔෆිස් එක ඇතුලෙ ඉඳල සුදු කෙට්ටු උස මගෙ වයසෙ වගෙ තරුණයෙක් එලියට බැස්ස. 

" මේ.... එක්ස්කියුස්මී.... ඩිරෙක්ටර් ඉන්නවද? " අප්පච්චි ඇහුව. 

" ආ..ඩිරෙක්ටර් නම් පොඩි වැඩකට ගියා චෛත්‍යය ලඟට. ඉක්මනට එයි. ඇතුලෙන් වාඩිවෙලා ඉන්න. " ඒ තරුණයා එහෙම කියල ඔෆිස් එක ඉස්සරහ පිලේ නවත්තල තිබ්බ බයිසිකලේක නැඟල කොහෙද ගියා. 

ඒ අප්පච්චිටයි මටයි එහෙම කියපු තරුණයාට තමයි මම අර පහුගිය සිකුරාදා කතා කලේ. මිනිහගෙ නම නවීන්.

" මගෙන්නෙ උඹලගෙ තාත්ත ඩොක්ට ඉන්නවද කියල ඇහුවෙත්..උඹ ඒ පස්සෙම ආවෙ හතිදාගෙන උඹෙ බයිසිකල් කට්ටෙ..හෙහ්,හෙහ්, " නවීන් එහෙමත් කිව්ව. 

" ඔව් එදාමනෙ සේනකයත් ප්‍රොජෙක්ට් එකට අරගෙන තිබ්බෙ. "

මම ඔය කියන දවසෙම තව ඩ්‍රාෆ්ට්ස්මන් කෙනෙක් අභයගිරි ප්‍රොජෙක්ට් එකට බඳවගෙන තිබුනා. ඒ සේනක. ගම නුවර කටුගස්තොට. සේනකගෙ ලොකු අයිය ප්‍රසිද්ධ කලාකාරයෙක්.නාට්‍ය රචකයෙක්. ගීත රචකයෙක්. ඒ වගේම මේ පහුගිය අවුරුද්දෙ නැත්තං ඊට කලින් අවුරුද්දෙ වගෙ සම්මාන දිනපු නවකතාවකත් කතුවරයා.

ඉතිං කිව්වත් වගෙ අධ්‍යක්ෂතුමා පැය බාගයක් වගෙ ඇතුලත ආව . අප්පච්චි ඒ පාර එතුමා එක්ක කතාකරල මාව අඳුන්වල දීල යන්න ගියා. ඒ වෙලාවෙ ඉඳලම මම අභයගිරි ව්‍යාපෘතියෙ වැඩ පටන් ගත්ත. සැලසුම් ශිල්පියෙක් විදිහට. මගෙ ජීවිතේ වැටුපක් කියල හම්බවුනු පළවෙනි රස්සාව. එතන මම වැඩකලා හරියටම අවුරුද්දක කාලයක්. හරිම සතුටෙන් සහ විනෝදයෙන් ගතකරපු ඒ අවුරුද්දක කාල සීමාව මට කවදාකවත් අමතක වෙන එකක්නම් නෑ. ඒ කාලෙ ව්‍යාපෘති කාර්යාලය තිබ්බෙ අභයගිරියට යන පාරෙ චෛත්‍යයෙ දකුණු වාහල්කඩට යාර සීයක් වගෙ මෙපිටින් වම් පැත්තට වෙන්ට.

අභයගිරියෙ සැළසුම් ශිල්පීන් නැත්නම් ඩ්‍රාෆ්ට්ස්මන්ල තුන්දෙනෙක් හිටිය. නවීන් ඒ වෙනකොට එතන වැඩට ඇවිල්ල අවුරුද්දක් විතර වෙලා.මමයි සේනකයි එකම දවසෙ වැඩට ආවෙ. 

අපිට පැවරිලා තිබ්බෙ ප්‍රධාන වශයෙන් පොළවෙ කැණීම් වලින් මතුකරගන්න පරණ ගඩොල් බැමි, ගල් පාදම්, ජල මාර්ග, ගොඩනැඟිලි අත්තිවාරම් එහෙම අඳින්න. එව්වයෙ නිවැරදි පිහිටීමට අමතරව කැණීම් වලින් මතුකරල ගන්නකොට තිබ්බෙ මොන මට්ටමේද කියන කාරණයත් බොහොම වැදගත් වෙනව. ඒ මට්ටම අනුව තමයි දලවශයෙන් ඒ පුරාවස්තුව අයත් වෙන්නෙ මොන කාලයටද කියල තීරණය වෙන්නෙ. ඉතාම වැදගත් පුරාවස්තුවල නම් වයස මනින්නෙ කාබන් 14 ක්රමයෙන්.

ඔය පුරාවස්තු හම්බවෙන තැන් හරියටම ස්ථානගත කරගන්ට එහෙම නැත්තං Precise Location එක හොයාගන්ට අභයගිරි චෛත්‍යයෙ හරි මැද ශූන්‍යය ලක්ෂ්‍යය කියල සලකල මුළු අභයගිරි විහාර සීමාවම චතුර්ථ නැත්නම් කොඩ්රන්ට් හතරකට බෙදල තිබ්බ. ඊසාන, අග්නිදිග, නිරිත සහ වයඹ විදිහට. ඒ කොඩ්රන්ට්වලත් මීටර් 30න් 30ට රෙෆරන්ස් පොයින්ට්ස් දාල තිබ්බ. රෙෆරන්ස් පොයින්ට් එකක් කියන්නෙ අඟල් 4 x අඟල් 4 වගෙ කොන්ක්‍රීට් කූඤ්ඤයක් පොළවෙ වලලල තිබ්බ යන්තමට පොළවෙන් උඩට බොහොම සේසයක් මතුවෙන්ට.

ඔෆිස් එකේ සේවය කලා ගෑණු ලමයි තුන්දෙනෙක්. යතුරු ලේඛිකාවක් සහ ලිපිකාරිණියන් දෙන්නෙක්. ඊට අමතරව කා.කා.ස. කෙනෙකුත් හිටිය. කැණීම් කටයුතු කලේ අනියම් කම්කරුවො. මගෙ හිතේ කම්කරුවො හිටිය 200 විතර.කැණීම් සුපරීක්ෂා කටයුතු කෙරුනෙ උපාධිධාරීන් විසින්. උපාධිධාරීන්ට රජයේ රැකියා දෙනකල් ඒ කාලෙ තිබ්බ උපාධිධාරී ස්ථාපන සේවය කියල එකක්. ඒකෙන් කරන්නෙ රජයේ ස්ථිර රැකියා දෙනකල් ඔය තාවකාලික රැකියාවල් සොයල දෙන එක. පස්සෙ කාලෙක එ.ජා.ප. ආණ්ඩුවක ඇමතිවරයෙන් වුනු ආචාර්ය කරුණාසේන කොඩිතුවක්කු මහත්මය ඒ දවස්වල ඔය ස්ථාපන සේවයෙ සභාපතිවරයා.

ඔය ස්ථාපන සේවයෙන් තමයි රැකියා විරහිත උපාධිධාරීන් මේ ව්‍යාපෘතිවලට යොමු කරන්නෙ. අභයගිරි ව්‍යාපෘතියෙ රැකියා දුන්නෙ ප්‍රධාන වශයෙන් ජයවර්ධන පුරෙන් පිටවෙච්චි අයට. ඒ වගේම ව්‍යාපෘතියෙ අධ්‍යක්ෂ, සහකාර අධ්‍යක්ෂවරු හිටියෙත් ජ'පුර ආචාර්ය වරු. මහාචාර්ය වික්‍රමගමගේ අපේ අධ්‍යක්ෂතුමා. මහාචාර්ය හෙට්ටිආරච්චි සහ මහාචාර්ය විජේතුංග සහකාර අධ්‍යක්ෂවරු. ව්‍යාපෘතියෙ වාස්තු විද්‍යාඥයින් විදිහට වැඩ කලේ සුරත් වික්‍රමසිංහ සහ සමාගම. අභයගිරියෙ මම සේවය කරපු අවුරුද්දක කාලය ඇතුලත මට දැනහඳුනා ගන්ට ලැබුනු උගතුන්, විද්‍යාර්ථීන් බොහොමයි. ඔවුන් හැමෝම තම තමන්ගෙ ක්ෂේත්‍රයෙ ප්‍රාමාණික විද්වතුන්. ඔවුන්ගෙන් මම ඉගෙන ගත් දේ බොහෝමයි. ඒ වගේම ඒ අවුරුද්දක කාලයෙ සිද්ද වෙච්ච අමතක නොවන සිදුවීම් ද ඒ වගේමයි.

මම අභයගිරියෙ සේවයට ඇවිල්ල මාස හයක් වගෙ ගතවෙද්දි අම්මල ගියා පිළිමතලාවෙ පදිංචියට. එහෙම යන්ට වුනේ අප්පච්චිට රජයේ සේවයෙන් විශ්‍රාම යන්ට වුන හින්ද. මම ඊට පස්සෙ ප්‍රධාන වශයෙන් නැවතුනේ අභයගිරි ව්‍යාපෘති කාර්යාල ගොඩනැඟිල්ලෙම එක කෙළවරක තිබ්බ කාමරේ. ඒකෙ සේනකත් නැවතිල හිටිය. නවීන් නැවතිල හිටියෙ එයාලගෙ මාම කෙනෙකුගෙ ගෙදර. ඒත් ඒ කිට්ටුවම. ලංකාරාමෙ පිටිපස්සෙ. පූජනීය නගරෙ කියල කිව්වට ඒ හරියෙ ගහක් ගලක් ගානෙ මත්පැන් තිබ්බ. නීත්‍යානුකූල සහ නීතිවිරෝධී දෙවර්ගයම. ඉතිං ආය මොනවද? රෑ බෝවීගෙන එනකොට සකෘදාගාමී අනාගාමී තමයි.

අභයගිරි මතක සටහන් තව බොහොමයක් ලියන්ට තියන හින්ද අදට මේ ඇති.

තව එකම එක කතාවක් විතරක් කියන්නං. මේක මේ සේනකය කරපු වැඩක්. ඕකා මාර වැඩ කරන්නෙ . දෙකට ගණින්ට බෑ වගෙ ඉඳගෙන. ඒ කාලෙ එංගලන්තෙ ඉඳල සුද්දියක් ඇවිල්ල හිටිය ඒ අම්මණ්ඩිගෙ උපාධියට අභයගිරි විහාරය ගැන මොනවහරි පර්යේෂණයක් කරන්ට. ඒ දවස්වල පොඩි කෙල්ල. ඒ උනාට අටේ දහයෙ. නැවතිල හිටියෙ පුරාවිද්‍යා සංචාරක නිවාසයෙ. ඒක තියෙන්නෙ බසවක්කුලම වැව අයිනෙ. 

සුද්දිගෙ රීසර්ච් වලට ඕන ඩ්රෝයිංස් එහෙම අපිට කියල අන්දගන්න හින්ද අපි තුන්දෙනා එක්ක බොහොම සුහදයි. දවසක් හවස වැඩ ඇරිල මම බයිසිකලේ ගෙදර යන්න පිටත් වෙද්දි ( ඒ මම ගෙදර ඉන්න කාලෙ ) සුදු ළමයත් මෙන්න ඉන්නව ඔෆිස් එකේ පිළට වෙලා අර තඩි කැන්වස් බෑග් එකකුත් කරේ දාගෙන. සර්කිට් එකට යාගන්ට විදිහක් නැතුවයි මේ ඉන්නෙ. ඒ කාලෙ අපෙ ඔෆිස් එකටම තිබ්බෙ එකම පිකප් එකයි. ගමරාලගෙ වංගෙඩිය වගෙ ඕක තමයි හැම කෙහෙල්මලටම ලවක් දෙවක් නැතුව දීවෙ. ඒ වෙලාවෙ පිකප් එක තිබ්බෙ නෑ. ඔය කවුරුහරි ලොක්කෙක් මොකටහරි අරං යන්ට ඇති එකත් එකටම.

මම යන පාරෙම නොවුනත් සර්කිට් බංගලාව හරහ ගිහිල්ල උඩමළුවට පිටිපස්සෙං වුනත් මට ගෙදර යන්ට පුලුවනි.මොනව උනත් පව්නෙ. උදේ ඉඳලම මහන්සි වෙලානෙ ඉන්නෙ. මුන්දැ දාගෙන පැද්දොත් මගෙ රිඹයනව නම් තමයි. දාඩිය දායි ඉහිං කණිං. ඒත් කමක් නෑ. ගෙදර ගිහිල්ල නාගන්න එකනෙ. මම එහෙම හිතල සුද්දිට කතාකලා. 

" Cathy, come I will drop you off…"

අනේ සුද්දිත් කියන පරක්කුවට ඇවිල්ල බයිසිකලේ බාර් එකට නැඟපි. " Thank you so much Ravi….I thought I would have to wait here for ages "

සුද්දිත් අපරාදෙ කියන්ට බෑ බර එහෙම නෑ. ඒ මදිවට කරේ එල්ලං ඉන්න කැන්වස් බෑග් එකම මයෙ හිතේ කිලෝ පණහක්වත් බර ඇති. ඉතිං මක් කරන්ටද? ඉල්ලගෙන කාපු පරිප්පුවනෙ. පැද්ද තමයි සර්කිට් එකට ෆුල් ඩම් දාල. සුද්දි බැහැල ගියා මට තෑන්ක්යූ සෝ මච් කියල. මම ඉතිං එතන ඉඳලා ආයම ගෙදරට පැද්දා. ගෙදර යනකොට පාං කියාගන්ට බෑ ඔන්න කොටිම්ම. අම්ම මිදුල අතුගගා උන්න මම යනකොට. 

" මොකද පුතා මේ නාල වගෙ දාඩිය දාගෙන? බයිසිකලේ පැදගෙනද ආවෙ නැත්තං උස්සගෙනද ආවෙ? " ඔන්න අම්ම අහපි..

" හ්ම්ම්ම්ම්ම්….." මම උගුර යටිං ගොරවල නෑහුනා වාගෙ ගෙට ගියා.

පහුවදා ඔෆිස් ගිය ගමන්ම සේනකය පටන් ගත්ත." ආ..උඹ දැං සුද්දියො එක්ක තමයි ගමං බිමං නේද? හොඳයි හොඳයි…"

" යන්ට එකක් නැතුව ඔෆිස් එකේ පිලේ ඉන්නව දැකල මම දාගෙන ගියා බං..දාගෙන ගියා තමයි. හොඳ පණ ගියා. ඒකිට වඩා බරයි අර කරේ එල්ලං ඉන්න කැන්වස් බෑග් එක. ආය නම් ඒ මෝඩ වැඩේ කරන්නෙ නෑ.." මම එකහෙලාම කිව්ව.

" හරි..හරි..අපි බලමුකො…"

" මොනව බලන්ටද? ඒක එහෙම්මම තමයි..මේක ෆස්ට් ඇන්ඩ් ලාස්ට් "

ඔන්න සතියක් වගෙ ගතවෙන්ට ඇති. ඔය අතරෙ කැතී වාහනයක් නැතුව පිලට වෙලා හිටියෙම නෑ. මම කෝකටත් බයිසිකලෙත් අරගෙන එලියට බහින්ට ඉස්සරවෙලා පොඩ්ඩක් ඉස්සරහ පැත්ත හෝදිසි කරනව. බඩු නැත්තං බූෂ් ගාල බයිසිකලෙත් අරගෙන මාරුවුනා. ඔන්න ආයම දවසක් මම දොරෙං එබිල බලන කොට අම්මටසිරි මෙන්න මේ යෝදි ආයම ඉන්නව පිළට වෙලා. ෂුවර් ඇන්ඩ් ෂොට් අදත් ඔය ඉන්නෙ පිකප් එක නැතුව තමයි. හප්පච්චියේ ආයම නම් බෑ මුන්දැදාගෙන පදින්ට. ඔෆිස් එක පිටිපස්සෙ අපෙ ඩාක් රූම් එක ( අපේ ප්‍රොජෙක්ට්  එකට වෙනම ෆොටෝග්‍රෆර් කෙනෙක් හිටිය වගේම සියළු අංගෝපාංග සහිත ලැබ් එකක් සහ ඩාක් රූම් එකක් තිබ්බ ) එහා පැත්තෙන් ගිහාම ඔෆිස් එක ඉස්සරහ ඉන්න කෙනෙකුට නොපෙනි හිමීට යාගන්ට පුලුවනි. මම වටපිට බලල හෙමීට ඒ පැත්තෙං මාරුවෙන්ට හැදුවෙ.

ඔන්න හරියටම ඔය වෙලාවට කසියා අල්ලන්ට පොලිසියෙං පැන්න වගෙ සේනකය කොහෙද ඉඳල කඩාපාත් වුනේ නැද්ද? 

" Aaah, Cathy…you don't have transport today too ?...right I think Ravi will drop you off gladly. "

කැතීට එහෙම කියල මූ මෙන්න අර මාරුවෙලා යන්ට තනන මා දිහාට හැරුනා…

" Hey Ravi..can you drop off Cathy? Please….."

අම්මාපල්ල, රවල බලල මිනිහෙක් මරන්ට පුලුවන්නම් සේනකය එදා එතනම දහ පාරක් විතර මැරිල වැටෙනව. සේනකයයි නවීනුයි දෙන්නම තොල් හපාගෙන හිනාව ගිලගෙන ඉන්නව කැතීවත් දාගෙන ඔෆිස් එකේ ඉඳල බයික් එක පැදගෙන එනගමං ආපහු හැරිල බලපු මට පෙනුන.

කැතී මම හිතන්නෙ දිගටම ලංකාව එක්ක සම්බන්ධතාවය තියාගත්ත. අවුරුදු දෙක තුනකට ඉස්සෙල්ල සන්ඩේ ටයිම්ස් පත්තරේ මම දැක්ක බලංගොඩ ආදි මානවයින් යපස් වලින් යකඩ සහ වානේ නිෂ්පාදනයට පෝරණු හදනකොට බලංගොඩ කඳු මුදුන් වලට සබරගමු නිම්නය හරහා හමාඑන දැඩි සුළඟ උපයෝගී කරගන්ට ඇති කියල ඈ ප්‍රායෝගික පර්යේෂණයක් මඟින් ඔප්පු කලාය කියල ලිපියක් පළවෙලා තියනව.

පලි - මේ ගීතය හරිම අපූරුයි නේද?