344. විමලෙගෙ වාංපතුල් කතා - 35 - පිවිතුරු සිතින් එනු මැන ළඳේ......

Google Images

" අසෝකා නංගි.." මම හෙමිහිට කිව්වෙ ඔලුව උස්සන්නෙ නැතුවම..

" ම්ම්ම්ම්..ඇයි? …………." මගෙ ස්වරයෙ වෙනසක් තේරිලද කොහෙද එයත් ඇහෙන නෑහෙන ගානට ඇහුව. 

" මම මේ කිව්වෙ මේ පෙට්ටගම ගැන මම කැමතියි ඒක මට තෑග්ගක් විදිහට ලැබෙනවනම්.."

මම බොහොම අමාරුවෙන් කියල දැම්ම. වෙන රටේ නැති බහුබූත ගැන කටකමසෙයියාවක් නැතුව දෙඩෙව්වට ඔය වගෙ ඕනම කියන වෙලාවල් වලදි මට මුඛ පූට්ටු බන්ධනය මැතිරුව වගෙ වෙනව. 

" ම්ම්ම්..පෙට්ටගම ගැනනං නැන්දම්මගෙං අහන්ට වෙයි.පෙට්ටගමත් එක්ක තව මොකවත් ඕනනං අපෙ අප්පච්චිගෙං අහන්ට වෙයි…"

ඈයි මායි දෙන්නම ඔලුව පාත්කරගෙන උන්නත් ඈ හිනාව ගිලගන්ට උත්සාහ කරමින් එහෙම කිව්ව බව මට ඒ ස්වරයෙන්ම තේරුණා.

" හරි මම ඔයාලගෙ අප්පච්චිගෙං අහන්නංකො……………." මම ඔලුව උස්සල අසෝකගෙ ඇස් දෙක දිහා බලල හිනාවුනා.

ඊට පස්සෙ අපි දෙන්න වැඩි කතා බහක් නැතුව කොස් ව්‍යාපෘතිය කරගෙන ගියා. ඒ කිව්වෙ මම කොසේ ඉරි එහෙම අයින් කරල මදුළු ගලවල අසෝක ගාව තිබ්බ වට්ටියට දානව. ඒ ළමය එව්ව අරගෙන උඩුබැලි අතර හරවල මිට එක පයකින් පාගගෙන උන්නු කැත්තෙන් ඉස්සෙල්ල දෙකට කපනව. හිවිඩ්ඩ පිටිම්ම කොස් ඇටේ දානව ටිකක් එහායින් තිබ්බ පොඩි බේසමකට. කොස් ඇටේ අයින් කරපු මදුල කිසිකිසි ගාල කැත්තෙම්ම කපල වතුර කොරහකට වැටෙනව. 

කොස් මදුලු සුද්ද කරන අතරෙ මම හෙමිහිට ඔලුව උස්සල බැලුව මොකද මේ යෝදිගෙ ඉරියව් කියල. ම්හ්ම්...මොකවත් නෑ දැනගන්ට. ගල් ඉබ්බි වගෙ ඔහෙ වගේ වගක් නැතුව කොස් කැපිල්ල කරගෙන යනව.

" කොස් ඇට වලට මොකෝ කරන්නෙ? " මම බිම බලාගෙනව ඇහුව. 

" ආ...එව්වත් සුද්ද කරල ගන්ට ඕන. කොස් කැපිල්ල ඉවර වෙලා බැරියැ ඒ වැඩේ…." 

" හ්ම්ම් ...හොඳයි.." ආයම නිශ්ශබ්දව විනාඩි තුන හතරක් වගෙ ගතවුනා වෙන්ඩැ.

" අලි එහෙමත් ඉන්නවද දන්නෙ නෑ මේ ගොල්ලොන්ට.." මම හෙමිහිට මටම කියාගත්ත. ම්හු..නෑ සද්දයක් බද්දයක්...ඔබ ඇමතූ දුරකථන අංකයෙන් ප්‍රතිචාරයක් නොමැත. කරුණාකර පසුව අමතන්න. ආයෙම මම යන්තමට ඔලුව උස්සල බලනකොට මෙන්න මේ යෝදි තොල් හපාගෙන ඉන්නව.

" අර සරෝජිනීලගෙ නම් අලි දෙන්නෙක්ද කොහෙද ඉන්නවලු." ප්‍රතිචාරය තවත් තදින් තොල් සපාගැනීම උනත් මම ඔහෙ දිගටම කතාකරගෙන ගියා කොස් මදුලු සුද්ද කරල වට්ටියට දාන අතරෙ.

" ඔව්..සරෝජිනීලට අලි දෙන්නෙක් ඉන්නවය කියල මට කිව්වෙ ඒ ගොල්ලන්ගෙ අම්මමනෙ. ඉතින් කොහොමත් බොරුවක් වෙන්න බෑ. මොකක්ද ඒ නැන්දම්මගෙ නම ? ආ...ආ..මේ..මේ..සුරවීර ...හරි හරි සුරවීර තමයි.මිසිස් සුරවීර...අන්න නියම සිහල කුල කතුන්. දැක්කත් බඩ පිරෙනව...තේජස..පුහ්...මට එක අලියෙක් ගන්ටම ගන්ට දෙන්ට පොරොන්දුත් වුනා.. හප්පා බලන්ට එපාය බොහොම අපූරු කඩවසම් අලිය. අලිය කිව්වට ඇත්තටම නම් ඇතෙක්. නුවර පෙරහැරේ කරඬුව ගෙනියන ඇතාවත් නෑ එච්චර ගාම්බීර කමක්. දළ දෙක දිගයි ඔහොම මෙහෙම."  මම අයිනක තිබ්බ අර පෙට්ටගම දිහාට අත දික්කරල කිව්ව. 

" ඔව්... සරෝජිනී ඔය ඕෆ් වෙලා එහෙම ගෙදර ගිහාම දළ දෙකේ එල්ලිල ඔංචිලි පදිනවලු. " 

" හිහ්..හිහ්..නුහුගුණේද කොහෙද?..." අසෝකා හිනාව තද කරගෙන කියනව මට ඇහුන.

නෑහුනා වගෙ මම තනියම කියවගෙන ගියා කොස් මදුලු සුද්ද කරන ගමන්.අර අම්මණ්ඩිගෙන් කිසිම සද්දයක් බද්දයක් එහෙම නෑ ඒ පාර. මම ඒ දිහා බැලුවෙත් නෑ. " මට දෙන ඇතාගෙ පිට හරහට මයෙ නමත් ගහලමය කිව්ව දෙන්නෙ. ඇතා බලාගන්ට රස්සාවෙන් අස්වෙන්ට වෙන හින්ද මම දෙගිඩියාවෙන් හිටියෙ. අජිතයගෙන් ඇහුව මචං උඹට බැරිද රස්සාවෙන් අස්වෙලා ඇතාගෙ පහිණිපත් කරන්ට, සෑහෙන ගාණකුත් මම ගෙවන්නම්ය උඹට පාඩු නොවෙන්ට කියල.කොහෙද ගත් කටටම අම්ම මතක් කරල මට බැණපි ඒකා. ඔන්න අපේ යාලුවො. " 

කොස් කපන කොට එන කිරිස් කිරිස් සද්දෙ නැවතිල කියල මට තේරුණෙ ඔන්න ඔය වෙලාවෙ. මදුලු සුද්ද කරන්ට අතට ගත්තු කොස් වහල්ල එහෙම්ම ආපහු වට්ටියටම දාල මම ඔලුව උස්සල බැලුව. අසෝකා කොස් කැපිල්ල නවත්තල ඇස් දෙකත් ලොකු කරගෙන මා දිහා බලා ඉන්නව. තොල හපා ගත්තු එකත් එහෙමමයි.

" මොකද හලෝ? …" මම ඇහුවා.

" මොකද තමයි..මට මේ වැඩේ හිත එකලාසයක් ඇතුව කරගන්ට දෙනවද නැද්ද? "

" ඈ?.... ඇයි දෙයියෝ සාක්කි..මාර කෙළියක් නෙව මේක...මොකක්ද මම දැන් කරපු වැරැද්ද? "

" වැරැද්ද? වරැද්ද තමයි මට මේ වැඩේ කරගන්ට නොදෙන එක. තව පොඩ්ඩෙන් ඇඟිල්ලක් වෙන් වෙලාම යනව. " 

" අනේ ඉතින් මම මොකක් කරන්නද ඔයාගෙ නොසැලකිල්ලට ?. ඔය මන්න, කැති, පිහි පාවිච්චි කරනකොට පරීස්සම් වෙන්ට එපාය. අනික මම ඔය නිකම් ඉන්න ගමන් එක එක එව්ව කියවනව. ඒක මගෙ පුරුද්දක්. අපෙ ගෙදර ඔක්කොමලට ඔය පුරුද්ද තියෙනව."

" හිහ්..බලන්ට වටින වැඩේ ඒකනං.....ගෙදර ඔක්කොමල තැන් තැන් වලට වෙලා තනියම කියවන එක... "

" හෙහ්..අන්න හරි යමු වෙලාවක...මේ ඒක නෙවෙයි මේ වැඩේ අද ඉවරයක් කරන්නෙ නැද්ද? ඔන්න තව ටිකකින් සුජිත අක්කත් එයි මේ පැත්තට කොස් කැපිල්ල ඉවරදැයි අහගෙන."

" හරි එහෙනම් ආයම බූත කියවන්නෙ නැතුව ඔය වැඩේ කරන්ටකො…" අසෝකා ආයම කොස් කැපිල්ල පටන් ගත්ත.

" ඕකේ මැඩම්……" මමත් එහෙම කියල ආයම රාජකාරිය පටන් ගත්ත..ඔහොම විනාඩි පහක් තරම නිස්සද්දව වැඩේ කෙරීගෙන ගියාය කියමුකො.

" මේ අයියෙ....." අසෝකා ඔලුව උස්සන්නෙ නැතුවම ඇහුව.

" ඔය ඉතින්?... දැන් මමද වැඩේට බාදා කරන්නෙ? " 

" හරි... හරි... සොරි…" ඈ එහෙම කියල සුරතින් කටත් වහගත්ත.

" ආ..කමක් නෑ...එහෙනම් අහන්ට ගිය එක අහලම ඉන්ටකො...."

" මම මේ අහන්ට ගියේ…" අසෝකා එහෙම කියල ඔලුව උස්සල බැලුව..

" ඔව් මොකද්ද?......." 

" අර සරෝජිනීලගෙ අම්ම අලියෙක් දෙනව කියලත් අයිය අකමැති වුනේ මොකද කියල…" ඈ අහක බලාගත්ත. 

අසෝකා අහන්ට ගියේ නම් ඒක නෙවෙයි කියල මට සහසුද්දෙන්ම තේරුණා. පස්සෙ ලැජ්ජ හිතිල හරි මොකක් හරි අලි ගැන කතාව ඇදල ගත්ත කියලත් පැහැදිලියි. ඒත් මම ඒ පස්සෙ පැන්නුවෙ නෑ..

" ආ..ඒකද මේ? ඒක මේකයි මැඩම්..මට කිතුල් ඇලර්ජික්. කිතුල් කොළවල තියෙන අර බූව වගේ එක නහයට ගිහාම මට පණ යනකල් කිඹුහුං යනව. ඒකයි මම අලිත් එපා සරෝත් එපා කියල හෙමිහිට මාරු වෙලා ආවෙ…" 

" හිහ් හිහ් හිහ්..ඒකත් එහෙමයි එහෙනං ඈ...." අසෝකා කොස් කපන ගමන්ම මා දිහා බලල හිනාවුනා.

කොස් කැපිල්ල ගැන ඊට පස්සෙන් පහු කියන්ට දෙයක් නෑ. ඒ වැඩේ ඉවරයි.

එදා රෑත් සුපුරුදු පරිදි අජිතයයි මායි මිදුලෙ කෙළවරක ගහල තිබ්බ තාවකාලික මඩුවෙ මුල්ලකට වෙලා පොඩි ආතල් එකක් ගත්ත. හෙට මඟුල් ගෙදරට එන අමුත්තන්ට වාඩි වෙලා ඉන්ට කියල ඒ මඩුව ගැහුවෙ අජිතයලගෙ ගමේ අන්‍යෝන්‍යාධාර  සමිතියෙන්.

" උඹ මල්ලි අද හොරටනෙ ගහන්නෙ? මොකෝ? බයිට් මදිද? " අජිතය එහෙම ඇහුව. 

එදා බයිට් එකට තිබ්බෙ පපඩං. සැවුල් තෙමේ තාම උයන්ට පටං අරං නෑ. ගේ පිටිපස්සෙ ඒකටම හදපු මඩුවෙ මේ වෙනකොට ඒ වැඩේට ගජරාමෙට ලෑස්ති වෙනව. රෑ එකොළහ දොළහ වෙනකොට තමයි පහුවදා තියන මඟුල් ගෙදරට උයන්ට ලෑස්ති වෙන්නෙ. කේටරිං සර්විස් ඒ වෙනකොට නුවර එහෙම තිබ්බට ගම්බදට වෙන්ට එච්චරම ජනප්‍රිය නෑ. 

" ඒක හරි නෑනෙ දරුවො. තමන්ම බත් කටක් උයල දෙන්ට එපාය නෑදෑ සනුහරේට..." අත්තම්මලගෙ වයසෙ කට්ටිය එහෙම තමයි කිව්වෙ. ඒත් ඒ වෙනකොටත් ඇත්තටම බහුතරයක් මඟුල් ගෙවල් වල ඉවුම් පිහුම් කලේ පිටින් කෝකියො ගෙනල්ල. විශේෂයෙන්ම අජිතයගෙ අක්කගෙ වගෙ නෑදෑ හිතවත්තු තුන් හාරසීයක් බලාපොරොත්තු වෙන මඟුල්වල. නැත්තං ගෙදර මිනිස්සුයි අහල පහල ඉන්න නෑදෑයොයි ඔය සුමේ කොහොම නම් කොරන්ටද?

" පිස්සුද බං? ආය අහවල් බයිට්...කඩල ඇට දෙකක් කාල අපි කොච්චර නම් මේ වැඩේ කරල තියනවද? " 

" හරි එහෙනං ඉතිං මොකද කේස් එක? " 

" උඹට මචං පොඩි කාරණයක් කියන්ට තියනව. මේ...මේ..මේ....අසෝකා නංගි ගැන ………….." අජිතය මගෙ බොක්කෙම යාලුව වුනත් උගෙ මූණ බලාගෙන එහෙම කියන්ට අමාරු ගතියක් මට දැනුන.

අජිතය ඒක අහල ටික වෙලාවක් සද්ද නැතුව හිටිය. " මොකද බං? මොකද උඹ කියන්නෙ? " මම ඇහුවෙ බැරිම තැන.....

" මචං උඹ මගෙ එදා ඉඳලම අතිජාත මිත්‍රය ……" 

" අජිත් අයියේ..අජිත් අයියේ...ලොකු නැන්දම්ම කතා කරනෝ......" මඟුල ගෙදරට ඇවිල්ල ඉන්න හැටහුටහමාරක් අජිතයගෙ පවුලෙ පොඩි එවුංගෙං එකෙක් මිදුලට බැහැල මඩුව පැත්තට හැරිල කෑගහල ආයම හැරිල ගෙට දිව්ව. 

" මචං අම්ම කතා කරනව... මම බලල එන්නං " අජිතය නැඟිටල මඩුවෙං එළියට බැස්ස. 

මදැයි...මේ මහ සමුදුරෙහි මෙවුන් දමෙහි යෙදෙන්නා කිසි දෙයක් කිව්වෙ නෑනෙ. යකෝ මම හිතුවෙ අනේ බං කිසි ප්‍රශ්නයක් නෑ. මම කැමතියි කියල මාව ඉඹල ...අජිතය ඔය ඩෝප් වැඩිවුනාම අහල පහල ඉන්න එවුං ඔක්කොම අල්ලල ඉඹින්ට ගන්නව. හප්පා..ඩෝප් මරගාතෙ ඕකා ඉම්බහම මූණ පුරහම කෙළ වකාරයයි. ආය මූණ හෝදන්ට වෙනව ඒ වෙලාවෙම. 

මම ඒ කාලෙ පාටි වාත වෙනකොට කරන්නෙ " ඒයි අජිත් අනේ ඉඹින්ට නම් එපා බං..අනේ ඔය..නිකං ඉඳහංකො " කියල කාටත් ඇහෙන්ට කෑගහන එක. අම්මට උඩු නයා! ආය මොනවද බොල් වී අහුරු මඳසුලඟේ ගියසේම තමයි පාටි කාරයො පස්ස නොබල දුවන්නෙ. ඉතිං අජිතයගෙ ඔය සීන් එක දන්න හින්දම මම කෝකටත් වතුර බාල්දියකුත් කලිම්ම ගෙනල්ල මඩුවෙ පිටිපස්සෙ තියලයි වැඩේට බැස්සෙ.....සික්...මදැයි මූ මලබද්ධය හැදිච්ච මූකලං බස්සෙක් වගෙ බලා ඉඳල ගෙට යන්ට ගියානෙ...අම්මපල්ල මේ වෙලාවට තමයි...

මම ඒකපාත්‍ර භාෂණයෙහි යෙදෙමින් කට්ට කපල ෂොට් එකක් දාගත්ත. පපඩං කෑල්ලකුත් හැපුව...කරුස් කුරුස්

ඔහොම විනාඩි පහළවක් වගෙ ගියා. අඹ ගහේ කොල සර සර ගෑවිල්ලෙ හීතල හුළඟකුත් හමාගෙන ආව. සැරින් සැරේ මම කර පොවල බැලුව මිදුල දිහාවෙ මේ හෝතඹුව එනවද කියල..හුහ්..ඔහෙ නෑ...තව එකක් දාගන්ටත් හිතයි..ඒත්..ඒත්...ආය කෙහෙල්මලක්...කට්ට කපල තව එකක් දාගත්ත.දැන් නම් හිතට පොඩ්ඩක් ගටක් ආව ඔන්න..බලලු ආයම මේ උඩුම්බූරුව කොහෙද ගියේ කියල.නැඟිටල මඩුවෙං එළියට බහිනකොටම මෙන්න මේකා බැහැපි මිදුලට. මම ආයම දනි පනිගාල මඩුවට රිංගල ඉඳගත්ත.

ඉඳගන්ට තිබ්බෙ අර පස්ස තියන්ට ලෑලි කෑල්ලයි, පිට හේත්තු කරන්ට ලෑලි කෑල්ලයි, ලෑලි කෑලි දෙහෙකට යකඩ කම්බි රාමුවක් ගහල හදපු ඉස්කෝල වල තියන පුටු. අන්‍යෝන්‍යාධාර සමිතියෙන් ඒ කිට්ටුව තියන ඉස්කෝලෙන් පුටු ඉල්ලගන්නව ඔය වගෙ ඕන උනහම. ඔය පුටුවල යකඩ කකුල් නිසා වැළි පොළවෙ ගිලා බහිනව. මම ඉඳගෙන හිටපු පුටුවත් ඇදවෙලා රුයිතෙට තිබ්බෙ. කකුලෙම්ම වැලි එහා මෙහා කරල පොළව මහී කාන්තාව ටිකක් ලෙවල් කරල පුටුව පට්ටල වෙන්ට තියල ආයම මම ඉඳ ගත්ත.

" සොරි මචං අම්ම දන්නෙ නැද්ද? දැං තමයි පොල් මල් මතක් වෙලා තියෙන්නෙ."

" පොල් මල්? ඒ මොකටද? "

" ඇයි බං අර පෝරුව දෙපැත්තෙ තියන්නෙ අළුත් මුට්ටි දෙකක දාල…"

" ආ...හරි..හරි...මට මතකයි..මට මතකයි..ඉතිං මොකෝ පොල් මල් සීන් එකට කලේ? "

" ආ..ඒක හරි උඩහ වත්තෙං කපාගෙන එන්ට අර ගෝලයෙක් පිටත් කලා. රයිට් වරෙං එහෙනං නවත්තපු තැන ඉඳල පටං ගමු. " අජිතය මගෙ ඉස්සරහ පුටු පුංචෙ ඉඳගත්ත.

" මෙව්ව බැලන්ස් නෑනෙ..සික්…" ආයම නැඟිටල පුටුව පොළවට තද කලා වැල්ලෙ ගිලා බැහැල සමතුලිත වෙනකල්.

" උඹ කිව්වෙ අසෝකා ගැන නේද? මචං අසෝකා කියන්නෙ මගෙම නංගි වගෙ. මට නංගි කෙනෙක් නැති අඩුව පිරෙව්වෙ අසෝකා. ඒ කෙල්ල මට පණ ඇරල. මාත් එහෙමයි. ඒ හින්ද මචං උඹ මගෙ හොඳම යාලුව තමයි..ඒත් ඇත්ත කියන්ට එපැයි. "

මොකක්? මොකක්ද මේ කුළුමීම ඒ පාර කියන්ට දත කන්නෙ? මම දාගත්තු ෂොට් එක උගුරට හලාගෙන වීදුරුව ආපහු කනප්පුව උඩ තිබ්බ.මඩුවෙ වහලෙ එල්ලල තිබ්බ පෙට්‍රෝමැක්ස් එළියට ගිණිකණ වැටිච්චි පොල් කුරුමිණියෙක් දෙතුන් පාරක් වහළෙ හැප්පිල මගෙ කකුල් දෙක ගාවම උඩුකුරුඤ්ඤං වෙලා වැටිල කකුල් හොල්ල හොල්ල හිටිය. කුරුමිණියො වගෙ සත්තුංගෙ කකුල් වලට කියන්නෙ කකුල් කියල නෙවෙයි. වෙන මොකක්දෝ නමක්,

මොකක්ද?...... මොකක්ද? ...ෂෙක්... මට දැං මතක නැති හැටියක්. ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ අපිට සත්ව විද්‍යාව උගන්නපු කුලවංශ සර් කොහොමද කිව්වෙ? " සන්ධිපාදිකයින්ගේ සංචලන අවයවයන් හැඳින්වෙනුයේ ...........නමිනි. " ම්හු .. ඒ නම මතකයට එන්නෙම නෑ. හරි ඒකෙ අවුලක් නෑ..සමහර දේවල් එහෙම තමයි ඕන වෙලාවට කොච්චර මතක් කලත් මතක් වෙන්නෙම නෑ. පස්සෙ ඒ ගැන තුන් හිතකින්වත් නොහිතන වෙලාවට ඔන්න එස් එම් එස් එකක් ආව වගෙ හිතට එනව එක පාරටම.

පව්...කුරුමිණියා...එළිය දැකල ආවට ඌ හීනෙකින්වත් හිතන්ට නැතුව ඇති වහළෙ වැදිල මෙහෙම උඩුබැල්ලෙං වැටෙයි කියල. ඒ ලඟම බිම තිබ්බ රීප්ප කෑල්ලක් අහුලල මම කුරුමිණියව ආපහු පෙරලන්න හැදුව. 

" මොකද උඹ කතා නැත්තෙ? " අජිතය ඇහුව.

" නෑ බං.. උඹ කියල ඉවර වෙනකල් මම මේ ඉන්නෙ. "

යකෝ මේ කාලකන්නි කුරුමිණිය රීප්ප කෑල්ල බදාගෙන ඉන්නව මිසක අනික් පැත්ත හැරෙන්ට ඌට කිසිම උවමනාවක් නෑ වගේනෙ. 

" අසෝක නංගිට අපෙ පවුලෙ ඔක්කොමල හරිම ආදරෙයි. පුංචි කාලෙ ඉඳල හැදුනෙ අපිත් එක්කමයි…"

මේ උඹට අනික් පැත්ත හැරිල ඉගිලිල යන්ට උවමනාවක් නැත්තං ඔහොම්මම ඉඳහං ඇයි යකෝ මොන මඟුලක්ද මේ? මම මොකටද මේ හැටි වද වෙන්නෙ? උඹට ඕන නැත්තං මටත් ඕන නෑ. එහෙම හිතල මම වැඩේ අල්ලල දානට හදන කොටම කුරුමිණියා ආපහු නියම විදිහට පෙරලුනා. එහෙම්මම තත්පර තිහක් වගෙ වෙලාවක් ඉඳල එක පාරටම පියාඹලා ගියා. මේ පාර පෙට්‍රෝමැක්ස් ලාම්පුව දිහාට නෙවෙයි මඩුවෙං පිටවෙලා මිදුලෙ අඹ ගහ දිහාවට.

මම කනප්පුව උඩ තියපු වීදුරුව අතට ගත්ත.

" මචං මම මේ උඹට කියන්ට ආවෙ……" අජිතය හෙමිහිට වීදුරුව පුරව ගත්ත.

දෙයියම්පල්ල..මේ යක්සය කියන මංගල්ලයක් කෙලින් කියන්නෙ නැතුව කෙකර ගාන කොට තමයි මට.....තව සුට්ටක් විතර වැදිල හිටියනං එහෙම ආය දෙකක්  නෑ මිරිකන එකත් මිරිකනව මුගෙ බෙල්ලම අතිජාත මිත්‍ර සන්ථවය දෙපිටිං යන්ට.

" චියර්ස්….." අජිතය වීදුරුව උඩට ඉස්සුවා.

හිස් වීදුරුවෙං චියර්ස් කියන සිරිතක් ඇත? " ඉඳපං පොඩ්ඩක්….." මම ආයම එකක් දාගත්ත. වීදුරුව ඉස්සුව…." චියර්ස්... "

අජිතය ෂොට් එක ගසල දාල නැඟිට්ට." මචං මම කැමතියි බං මම කැමතියි....." අජිතය මාව බදාගෙන ඉඹින්ට ගත්ත. අජිතයගෙ සහෝදරත්වයේ, සහෘදත්වයේ උණුසුම මට වෙන කවදාටත් වඩා දැනුනෙ ඒ මොහොතෙ.

" හරි මචං උඹ කිසි දේකට බය වෙන්ට එපා. හෙට මංගල්ලෙන් පස්සෙ මම මේ ගැන කියන්නං මාමටයි නැන්දම්මටයි. එයාලට අකමැති වෙන්ට හේතුවක් නෑ.අනික මම කියන දේකට එයාල බෑ කියන්නෙ නෑ. ආ..ඒක නෙවෙයි..අසෝකා උඹට කැමතිද? "

" ඔව්……" මම බිම බලාගෙන කිව්ව..

" හෙහ්, එහෙනං එච්චරයි..ඔන්න බලාපං මල්ලි හෙට උඹේ ජීවිතේ මෙතෙක් කාලෙකට ලස්සනම දවස…"

මඩුවෙන් එළියෙ ගණ අඳුරෙ ඉඳල හූනෙක් ඇඬුවෙනම් නෑ වෙන්ට ඇති ඒ වෙලාවෙ. ඒත් පස්සෙන් පහු සිය දහස් වාරයක් ඒ මොහොත මතක් වෙන හැම වෙලාවෙම අජිතයගෙ ඒ වචනත් එක්කම පසුබිමින් චික් චික් චික් ගාල හූණෙක් අඬනව මට ඇහෙනව ඇහෙනව වාගෙ දැනෙනව. බොහෝවිට ප්‍රත්‍යාවලෝකනයෙදි හිත් හෝදිසියට වෙන්ට ඇති.

පිවිතුරු සිතින් එනු මැන ළඳේ

අවසන් සුසුම් ගිළිහෙන දිනේ

මට පැන් පොදක් අරන් දෝතින්

එතුවක් දුරින් ඉන්න ඈතින්...

ඇය මා ළඟින් වෙළී බැඳී

ළතැවුල් මවා ගියා ඇදී...//

ඒ දුක් රැහැන් වලින් මිදී

අද මම විඩා හරින්නෙමී...

තනිකම වගේ සුවක් ලොවේ

මිනිසත් බවේ තවත් නොවේ...//

මනසින් ලබන්න හැකි සුවේ 

අප ලං වුණොත් දුරස් වෙතේ...

පද රචනය : ප්‍රේමකීර්ති ද අල්විස්

තනුව සංගීතය සහ ගායනය : සිසිර සේනාරත්න