229. කවිකාරියකගේ ප්‍රේමය…..17

හෙමිහිට ඇහෙන්ට පටන් ගත්තු අඩි සද්දයක් ටිකින් ටික වැඩි උනා. ලැම්බට් අයිය තැඹිලි ගෙඩියත් අරගෙන එනව වෙන්ට ඇති කියල හිතල මම ඇස් දෙක ඇරියෙවත් නෑ. 

අඩි සද්දෙ මා ලඟටම ඇවිල්ල නැවතුනා. මම උඩ බලාගෙනම හෙමිහිට ඇස් ඇරියා, කුඹුක් ගහේ අතු අස්සෙං පාතට ආපු ඉරු රැස් දහරක් කෙලිම්ම මයෙ ඇහැට වැටිල මගෙ ඇහැ ආයෙම පියෙව්ව. 

" අයියෙ……" 

කණ ළඟම ඇහුන ඒ කටහඬ ආයෙම මගෙ ඇස් අරවල ඔලුවත් ඒ පැත්තට හැරෙව්ව. 

ඔලුව හරවල බලනකොට කවුද මා ලඟ හිටගෙන හිටියෙ?..දෙයියංටම ඔප්පු වෙච්චාවෙ සුජා!!!!!! 

දනි පනි ගාල මට නැඟිටුනෙ ඉබේටම.. 

" සුජා නංගි ඔයා????? " 

මම එහෙම කිව්වෙ අර කාලෙකට ඉස්සෙල්ල සෙලින්කෝ ඇඩ් එහෙක ගියෙ කෑල්ලක් ….අහිංසා...ඔයා???? කියල... අන්න ඒ විදිහට .... 

සුජා කෙලින්ම මයෙ බෙල්ලෙ එල්ලුනා...ඒ කරල මයෙ පුලුල් පපුවට මුහුණ තද කරගෙන අඬන්ඩ ගත්ත.සධාතුක කරඬුවක් බුද්ධාලම්බන ප්‍රීතියෙන් ඔද වැඩී තුරුළු කොටගන්නේ යම්සේද එලෙස මම හද පුරා පිරීගිය බැති පෙමින්යුතුව ඇය වැළඳ ගතිමි.ඇය හෙලූ කඳුලු මගේ කමිසය තෙත් කොට ගලාගියේ මේ සසරේ අනේක ජාතීන්හි ඒ කඳුලු මගේ පපුව තෙත් කොට ගලාගියාක් මෙනි. 

" රවි අයියා……" 

ඇය තම කඳුළු පිරි විසල් නෙත් ඔසවා මා වත දෙස එක එල්ලේ බලා සිටියාය. 

" අයිය නැතුව මට ඉන්ට බෑ මයෙ අයියෙ…. ඒ නිසා ජාති ජාතීත් මම අයිය හොයාගෙන ආව වගේ ආයෙම ආව මයෙ රත්තරනේ.." ඇය කොඳුළාය. 

මම පහත්ව අපමණ සෙනෙහසින් ඇගේ නළලත සිප ගතිමි. 

" ඉන්න සුජා පොඩ්ඩක් ….." ඇගේ මල්දම් වන් දෙඅත මා ගෙලෙන් මෑත්කල මම කලිසමෙහි කකුල් ඉණ දක්වා නවා ගනිමින් ජලාශයට බැස්සෙමි. 

" අනේ රවී අයියා බලාගෙන …" සුජාතා බියපත්ව කෑගැසුවාය.. 

" ඉන්නකෝ ළමයො මම ඉන්නකල් කිසිම දේකට ඔයයි බය වෙන්න එපා….." සුදට සුදේ පිපී තිබූ ඕළු මල් ගොන්නක් නෙලාගනිමින් මම පසුපස හැරී ඇය දෙස බලා සිනාසුනෙමි. 

" ඒයි අයියෙ…. ඔන්න කිඹුලෙක් " එක්වරම ඇය කෑගැසුවාය. 

" මළ කෙළියයි…" නෙලාගත් ඕළු මල් මිටියද වැවටම අතහැර දෙදණහිස් දක්වා මඩ වැකුණු දෙපයින් යුතුව මම දණි පණිගා ගල්තලාවට ගොඩ වීමි. 

" හප්පා යන්තම් බේරුණා…" මම පපුවට දකුණු අත තබාගත්වනම පැවසුවෙමි. 

" කෝ දැං ඔය කිඹුලා?....." 

" ආං අර ඉන්නෙ……" සුජාතා දකුණත දිගු කලාය.." කිඹුලෙක් නම් නෙවෙයි අයියෙ කබර තඩියෙක්……" 

" උඹට මම මොකටද කියන්නෙ එහෙම?.... ඉඳපං ඔහොම …" මම ඇය අල්ලා ගැන්මට තැත් කලෙමි.. 

" අනේ එපා….." ඇය හඬනඟා සිනාසෙමින් මගෙන් මිදී වැව් කණ්ඩිය දිගේ දිවයන්නට වූවාය. 

කොහොමද ඒ පේමාලිංගන සීන් එක?....ආව නිකං මල් හතට නේද? පිස්සු හැදෙයි, යළි හොඳවෙයි නැවත හැදෙයි කිව්වලු..හෙහ්, හෙහ්...මයෙ හිතේ තියනව මේ කෙහෙම්මල් රස්සා බස්සා ඔක්කොම අතෑරල දාල පුල් ටයිම් ආදර කතා ලියන්ට...ඒකට පොඩි පෙර හුරුවක් විදිහට තමයි ඔය සුජාස් සහ රවීස්ගෙ ලව් සීන්ස් කෝන්ස් එක ලිව්වෙ.....හෙහ්, හෙහ්, නරකම නෑ නෙවද? 

" අයියෙ……" 

කණ ළඟම ඇහුන ඒ කටහඬ ආයෙම මගෙ ඇස් අරවල ඔලුවත් ඒ පැත්තට හැරෙව්ව. 

" විජිත...." 

මට නැඟිටුනෙ ඉබේටම..ඊයෙ රාත්තිරියෙ අන්තිමට මනුස්සය මට කිව්වෙ උඹටනම් හොඳක් වෙන්නෙ නෑ කියලනෙ. එක පාරටම මට නිකං හිතේ ගැස්මක් වගෙත් ආව මේ යස්සය මට ගහයිවත්ද කියල. 

මම ඔය ගුටි ඇණගන්න සීන් වලට කවදාවත් ඒ හැටි කැමැත්තක් දැක්කුවෙ නෑ. තුනේ පංතියෙදි විතරක් ඔන්න එකම පාරක් මට එකෙක් එක්ක ගුටි කෙලගන්න උනා. ඒත් මම මඟ අරින්ට හදල බැරිම තැන.ඒකෙං මයෙ ඉස්සරහ දතක් ගැලවුනා. ඒ දත කොහොමත් හෙල්ලි හෙල්ලි තිබ්බ නිසා ඒ හැටි අවුලක් උනේ නම් නෑ. පුංචි සන්දියෙ ගුටි ඇණ ගන්නවට වඩා මම කලේ ගුටි කෙළි සංවිධානය කරපු එක...හෙහ්, හෙහ්, 

මයෙ හිත ටිකක් විතර එහෙ මෙහෙ උනාට එහෙම කලබල වෙන්ට කිසිම උවමනාවක් ඇත්තටම තිබ්බෙ නෑ. විජිතය හිටියෙ බිම බලාගෙන.මම නැඟිටල කුඹුක්ගහට හේත්තු උනා. එහෙම නිස්සද්දවම ගෙවිල ගියා මම හිතන්නෙ මිනිත්තුවකට කිට්ටු තරම..විජිත කතා කරන පාටක් පේන්නෙ නැතිකොට නිස්සද්දතාවය ඉවසන්ටම බැරිතැන මම කතාකලා. 

" ඔව්..... විජිත කියන්න…" 

ඒ වංගියෙ ඔන්න මිනිහ ඔලුව ඉස්සුවා. ඇස්වල කඳුලු තිබ්බයි කියල කියන්ට තරම් මට මතකයක් නම් නෑ. ඒත් බොහොම අසරණ කමක් හිත් වේදනාවක් නම් ඒ ඇස්වලින් ගලාගෙන ගියයි කියලනම් මට සහතිකයි. 

" ඉස්සෙල්ලම කියන්න අයිය මා එක්ක තරහද?....." 

මම මොකවත්ම නොකිය විජිතගෙ මූණ දිහාවෙ බලාන හිටිය. මොකක් කියන්ටද කියල හරි හැටි හිතාගන්ට බැරුව… 

" හරි එහෙනම් මම මෙහෙම අහන්නම්කො..අයිය මට සමාව දෙනවද?..." 

අන්න ඒකට නම් මට එක එල්ලේ උත්තරයක් දුන්නෑකි. 

" හරි මල්ලි එහෙම අවුලක් නෑ..කවුරු අතිනුත් වැරදි වෙනවනෙ...එව්ව ඔක්කොම අල්ලල දාන්න.." මම නැමිල විජිතගෙ පිටට තට්ටු කලා. 

" අයියට කියන්න මට දිග කතාවක් තියෙනව….." 

මම කිව්ව මේ ගල්තලාව කුඹුක් ගහේ මුල ඉඳල වැවේ වතුර තියෙන මට්ටමට යනකල්ම වැව් කණ්ඩියෙ ආනතියත් එක්කම විහිදිලා ගිහිල්ල තියෙන්නෙ. මම හිටියෙ කුඹුක් ගහට පිටදීලා ගල් තලාවෙ මුදුනෙම හරියෙ. විජිත මට පල්ලෙහායින් ගල් තලාවෙ ඉඳගෙන කකුල දිගඇරගත්ත. මම කුඹුක් ගහ මුලම ඉඳගෙන ගහට හේත්තු වුණා. 

ඔය චිත්‍රපට, ටෙලි චිත්‍රපට වල එහෙම සීන්ස් දැකල තියද දෙන්නෙක් කතා කරනව එකිනෙකාගෙ මූණ බලන්නෙ නැතුව. අපි සාමාන්‍ය ජිවිතේදි එහෙම කරන්නෙ නෑ නේද? ඔන්න මොකක් හරි කතාකරන්ට අමාරු සබ්ජෙක්ට් එකක් කතා කරද්දි කෙලින්ම මූණ බලන්න බැරුව අහක බලාගෙන කතාකරන එක ගැන නෙවෙයි මම මේ කියන්නෙ... 

දැං ඔය පෙම් පලහිලව්වක් ඉවර කරනකොට ඒක මූණටම කියන්ට උනොත් මූණ බලාගෙන කියන්ට බෑ තමයි..එහෙම නෙවෙයි මම මේ කියන්නෙ. තනිකරම තමන් ආමන්ත්‍රණය කරන පුද්ගලයට පිටුපාල කතාකරන එක ගැන. එහෙම සංවාදයක් ටිකක් අස්වාභාවිකයි කියල හිතෙන්නෙ නැද්ද? 

සමහරවිට චිත්‍රපටවල එහෙම යොදනව ඇත්තෙ යම් ඇඟවිමක් කරන්න වෙන්න ඇති.හරි, ඒ සිනමා විශ්ලේෂණය දැන් ඇති. මම මේ කියන්ට ආවෙ එදා කුඹුක් ගහයටදි විජිත එයාගෙ මුලු කතාව කිව්වෙ මට පිටුපාල ඉඳගෙන. 

බොහෝවිට මට මූණදෙන්න බැරිගතියක් වගෙ විජිතට දැනෙන්න ඇති.ඒ මොක හරි ඒ සංවාදය කෙරුනෙ එහෙමයි. සංවාදය කිව්වට මම ඕනනම් වචන හත අටක් කතා කරන්න ඇති. විජිත මට පිටුපාල වැව දිහා බලාගෙන කතාකරගෙන ගියා. මම අහගෙන හිටිය. අන්න ඒ විදිහටයි උනේ. ඒ වෙලාවෙ මට ඒක ඒ හැටි අමුත්තක් නොවුනට පස්සෙදි මටම කල්පනා උනා අඩේ විජිත කතාව කියද්දි හිටියෙම මට පිටුපාල නේද කියල.ඒකෙ මොකක් හරි යටි ඇඟවුමක් තියනවද කියලනම් මම දන්නෙ නෑ.ඒත් වැඩේ උණේ නම් එහෙමයි. 

" මගෙ තාත්ත නැතිවෙනකොට මට වයස අවුරුදු දෙකක්වත් නැතිලු. මට තාත්ත මතක යන්තමට මීදුම මැදින් පෙනෙන නොපෙන ඡායාවක් වගෙ.අම්මයි තාත්තයි තනි මතේට කසාද බැඳල තියෙන්නෙ.... අම්මගෙ දෙමව්පියො ....ඒ කියන්නෙ මගෙ ආච්චියි සීයයි තාත්තට කැමතිවෙලාම නැහැ. ඒකට හේතුවක් මම අදවත් හරියට දන්නෙ නෑ. හිතුවක්කාරෙට පොතේ අත්සං කරල ඒ දෙන්න ගිහිල්ල පදිංචි වෙලා තියෙන්නෙ තාත්තගෙ ගමේ.."

" අයිය දන්නවද ඇඹිලිපිටිය?...... " විජිත ඇහුවෙ මාදිහාවෙ හැරිල බලන්නෙවත් නැතුව.. 

මම ඔලුව හෙල්ලුව ඔව් කියන්න. ඒත් විජිත ආයෙම කතාව පටන් ගන්නෙ නැතුව දිගටම වැවේ වතුරෙ හුළඟට හැදෙන රැලි ගල්තලාව පාමුලටම ඇවිල්ල බිඳිල යන හැටි බලාගෙන හිටිය. 

" ඔව්..මම ගිහිල්ල තියනව ඇඹිලිපිටියෙ.." අන්තිමට මම කිව්ව… 

මගෙ කටහඬින් නින්දෙන් ඇහැරියවගෙ විජිත එක පාරට ඔලුව උස්සල ආයෙම කතාව පටන් ගත්ත. 

" ඇඹිලිපිටියටත් එහා තාත්තගෙ ගම...එහාට කියන්නෙ බිංකම කියල…" 


" හදිස්සියෙම තාත්ත මැරිල පොළඟෙක් කාල....අම්ම ඊට පස්සෙ මාවත් අරගෙන ආපහු සීයයි ආච්චියි ළඟට ඇවිල්ල. අම්ම සීයයි ආච්චිගෙයි හිත් බින්දට පවුලෙ එකම දරුව නිසා අම්මට ඒ දෙන්න ගොඩක් ආදරෙන් ඉඳල තියනව. ඒ නිසාමයි හිතේ සැකයක් නැතුව අම්ම ආපහු ඇවිල්ල තියෙන්නෙ…" 

විජිත කතාව නවත්තල හිටිය මිනිත්තුවක් තරම නිස්සද්දව...ඊට පස්සෙ ආපහු කතාව පටන්ගත්ත.මේ කතාව මනුස්සය දිගටම කිව්වෙ එහෙම ...හිටිගමන් නවත්තනව...ආයෙම කතාව කියන එකක් නැතිය කියල මට හිතෙන තරමට නිස්සබ්දතාවය දිගට ඇදෙනකල් ඉඳල එක පාරට කතාව පටන් ගන්නව. 

" සීය ඒ තරම් කැමැත්තක්වත් අකමැත්තක්වත් පෙන්නල නෑ අම්මයි මායි ආපහු ආවට. ඒත් අයිය ඒ එයාගෙ හැටි...මතුපිටිං එහෙම උනාට හිත උණුවෙන මනුස්සය. ආච්චිනම් බොහොම සන්තෝසෙන් අම්මවයි මාවයි බාරගෙන තියනව. " 

" මහත්තය තැඹිලි........." 

ඔන්න වැඩේ හැටි ලැම්බට් අයියයි තැඹිලියි අමතකම වෙච්චි හැටි. ඇස්ස ගහපු තැඹිලි ගෙඩි දෙකක් දෑතිං අරගෙන ආපු ලැම්බට් අයිය හිනාවීගනම නැමිල තැඹිලි දෙක දුන්න විජිතටයි මටයි. 

ලැම්බට් අයියගෙ මුණුබුරා ඈත දුවගෙන එනව ගිණිකසය වගේ. කොල්ලට අවුරුදු අටක් විතර ඇති. නිවාඩු මාසෙම ගෙවන්නෙ ආතා එක්ක කැළේ මැද්දෑවෙ වාඩියෙ. නම සුමනසිරි...මා එක්ක හරිම එකතුයි..මොන එකක්ද මන්ද පොඩි එවුං මා එක්ක බොහොම ඉක්මනට සැට් වෙනව. සමහරවෙලාවට මහ වාතයක්, ඇණයක් වගෙ හිතෙන තරමට...හෙහ්, හෙහ්, ඒත් මම එහෙම හිතන්නෙ නෑ... 

" පුතා උඹ මොනවයි කරන්නෙ ලොකු උනාම? " මම එහෙම අහනව කොල්ල දැක්කිං. 

" මම මහත්තය ගාව වැඩ කරනව කැළේට ඇවිල්ල වාඩියෙ නතර වෙලා.." හෙහ්, ඔන්න උගෙ උත්තරේ… 

" හෙහ්, නරකම නෑ..උඹ ලොකු මහත් වෙලා වැඩට එනකල් මට කැළේම ඉන්ට කියලද සුමනසිරි මට කියන්නෙ? " මම හිනාවෙනකොට කොල්ලත් හිනා වෙනව.එතකොට ලැම්බට් ආතත් හක හක ගාල හිනාවෙනව. 

" හෙමිහිට වරෙං පුතා දැං වැටිල තුවාල කරගන්නව…" ලැම්බට් එතනම ඉඳල කෑගැහුව. 

" වීදුරු දෙකක් ගේන්න කිව්ව මහත්තය මම කොළුවට…. මහත්තයලට තැඹිලි බොන්ට.." 

" ඕන නෑ ලැම්බට් අයියෙ..තැඹිලිවල ගතිය තියෙන්න උඩ බලාගෙන ගුඩු ගුඩු ගාල ගහල අරිනකොට…" 

තැඹිලිය එක හුස්මට ගහල ඇරිය මම ...ටිකක් විතර සේට් එකෙත් හැලුන… 

" ලැම්බට් අයියෙ පලාපංකො ...ලොඳ තියනව....සුමනෙ අරං වරෙං කොල්ලො මන්නෙ…" 

සුමනෙ කියල කතා කලොත් උගෙ ඉහටත් උඩිං..කරෙත් ගිහෑකි..කොල්ල රූං ගාල ඉගිල්ලුනා ආපහු වාඩියට,… 

" මහත්තය හොඳට දන්නව ආලවට්ටං දාල වැඩ ගන්ට නේද? " ලැම්බට් අයිය ආයෙම බඩ ගෙඩියත් හොල්ල හොල්ල හිනා උනා. 

මේ සියලු කාරණා කටයුතු සිද්ද වෙද්දි විජිත යන්තමට හිනාවීගෙන පැත්තකට වෙලා බලාහිටිය විතරයි. වචනයක්වත් කතා කලේ නෑ. 

" විජිත…... කොහොමද මල්ලි ආවෙ? " ජීප් එකක් ආව නම් අනිවාර්යයෙන් මට සද්දෙ ඇහෙන්න ඕන. 

" ධර්මෙ බයික් එකේ මාව ගෙනත් දාල ගියා. මම කිව්ව පැය එක හමාරකින් දෙහෙකිං විතර ආපහු එන්නෙයි කියල…" 

පැය එකහමාරකිං..දෙහෙකිං..හ්ම්ම්ම්ම්..විජිතට සෑහෙන කතාවක් කියනට තියනව වගෙ මා එක්ක. 

" ඔන්න ඔහොම අම්මයි මායි සීයයි ආච්චියි අපි හතර දෙනා බොහොම නිස්කලංක ජීවිතයක් ගෙව්ව. සීයගෙ කුඹුරු වතුපිටි වල ආදායම් නිසා අපට කිසිම අගහිඟයක් තිබුනෙ නෑ. අපිට තිබ්බ එකම ප්‍රශ්නෙ අම්ම. අම්ම හැමදාම ලෙඩගානෙ දවසින් දවස දිරල ගියා. ඒකට හේතුව තාත්ත නැතිවෙච්චි දුක දරාගන්ට තරම් අපෙ අම්මගෙ පපුව හයිය මදි උනා අයියෙ.මට කොහොමහරි අවුරුදු හතරක් වෙන්ටත් කලින් අම්මත් නැතිඋනා..." 

විජිත අන්තිම හරිය කිව්වෙ බොහොම හෙමිහිට..හරියට කාටවත් ඇහෙයි කියල අපි ඔය කණට කරල රහස් කියන්නෙ අන්න ඒ වගේ..මොනවද කියන්නෙ කියල හරියට අහගන්ට මට දණිස් දෙකට දෑත් තියල වාරු වෙලා ඉස්සරහට නැමෙන්ටත් උනා ඔන්න කොටින්ම. 

උදේ පුපුරන්ට වගෙ තිබ්බ ඔලුවෙ කැක්කුම දැන් නිකං එක ගාණකට ඇවිල්ල. යන්තමට මිනිත්තුවකට තුන් හතර පාරක් ඔලු ගෙඩිය ඇතුලෙ ඩීං ඩීං ගෑවිල්ලෙ දෙපාරක් විතර පිටි කොටනව වගෙ දැනෙනව ඇරෙන්න වෙන උහුලන්ට බැරි අමාරුවක් හේම නෑ. ලැම්බට්ගෙ තැඹිලි ගෙඩිය හින්දද එහෙමත් නැත්තං විජිතගෙ කතාවට මයෙ අවධානය යොමුවෙලා තියෙන නිසාද නැත්තං සමෝසමේ ඒ දෙකම හින්දද? හරි එව්වයිං වැඩක් ඇත...මොක හරි කරණ කොට ගෙන ඔලුවෙ කැක්කුම අඩුවුනානං ඒ මදිද හැබෑට? 

" ඊට පස්සෙ සීයයි ආච්චියි තමයි මගෙ ලෝකෙ ඉරයි හඳයි උනේ අයියෙ..සීයා සැර පරුස මනුස්සය උනාට අම්ම මියෑදුනයිං පස්සෙං පහු මට හුඟක්ම කිට්ටු උනා. වාත අමාරුවක් වගේ බං මට..සිද්ධාර්තෙ ඩිංගක් ගාපංකො පොඩි එකෝ මේ පපුවෙ කියල මට කිව්ව දවසක් හැන්දෑවෙ. මම තෙල් ගාල අතගාද්දිම පණ හැඟඋනා උන්දැගෙ...එතකොට මම අටේ පන්තියෙ. " 

" සීය නැතිඋනයි කියල දෙයියංගෙ පිහිටෙං අපට සල්ලිය බාගෙ අඩුවක් උනේ නෑ. අපෙ ආච්චි ඒ අතිං ඕනම දේකට ඔට්ටුයි. වතුපිටි ඉඩකඩං උන්දැ අපූරුවට පාලනේ කරල ආදායං ඉපැද්දුව. මට හිතෙන්නෙ සීය හිටිය කාලෙටත් වඩා අපිට සල්ලිය බාගෙ ආව ආච්චි වැඩේ අතට ගත්තයිං පස්සෙ. අයියට මයෙ කතාව අහන එක මහ කන්දොස්කිරියාවක් වගේද?.." 

කතාව පටන්ගත්තට පස්සෙ පලවෙනි පාරට විජිත ඔලුව හරෝල මගෙ මූණ බැලුවා. 

ඊයෙ මේ මනුස්සය මම ජීවිතේට වෙන කාගෙන්වත් නාහපු වචන වලින් මට දොස් කිව්ව. කුණුහරුප වලටත් වැඩිය මගෙ හිතට වැදුනෙ උඹට නම් හොඳක් වෙන්නෙ නෑ කියල මගෙ මූණටම කීව කතාව. එහෙම කතාවක් මූණටම කියන්ට මනුස්සයෙක්ගෙ හිතේ කොයිතරම්නම් වෛරයක් ඉපදිලා තියෙන්ට ඕනද? ඉතිං ඇත්තම කියනවනං විජිතගෙ හිතේ මා ගැන එහෙම වෛරයක් තරහවක් ඇතිඋනේ ඇයිද කියල සහසුද්දෙං දැනගන්ට මයෙ හිතෙත් ලොකුම ඕන කමක් තිබ්බ.ඒත් ආයම විජිත කවමදාවත් හම්බවෙන එකක් නැතිය ඒ හින්ද ඒ කාරණේ කිසිදාක දැනගන්ට බැරිවෙයි කියලයි මම හිතාගෙන හිටියෙ. ඒත් මම තුංහිතකිංවත් නොහිතපු විදිහට මිනිහම අද මා ලඟට ඇවිල්ල මිනිහගෙ කතාව කියනකොට ඒක කන්දොස්කිරියාවක් වෙන්නෙ කොහොමද? 

" නෑ මල්ලි කියන්න කියන්න...මම බොහොම ආසාවෙන් අහගෙන ඉන්නෙ ඔයාගෙ කතාව..මට විශේෂයෙන්ම දැනගන්ට ඕන........" 

දෙය්යෝ සාක්කි ඒ ටික කියන්නෙ කොහොමද? මම එතනින් කතාව නවත්තල ඉතුරු වචන ගිල ගත්ත. විජිතත් මොනවදෝ අහන්ට වගෙ හදල ආයෙම නිස්සබ්ද උනාය කියල මට තේරුණා. විශේෂයෙන් මොනවද දැනගන්ට ඕන කියල අහන්ට හිතල ආයෙම නිකා ඉන්ට ඇති බාගවෙලාවට. 

" මම ඇඩ්වාන්ස්ඩ් ලෙවල් කරල ටික දවසක් ගෙදර හිටිය.වැඩිදුර ඉගෙන ගන්න මගෙ කිසිම ආසාවක්වත් උනනදුවක්වත් තිබුනෙ නෑ. අපෙ ආච්චිගෙ එකම නංගිගෙ දෙවෙනි පුතා තමයි අපෙ ලොක්කා. එයා තමයි මාව මේ රස්සාවට දැම්මෙ. ඒ එල් වලට මම එකවුන්ටන්සි කරල තිබ්බ නිසා වැඩ අල්ලගන්න අමාරුවක් තිබ්බෙ නෑ. " 

මේ වෙනකොට ඉර මුදුං වෙලා හොඳටම...වැවෙං ගලාගෙන එන හුළං රැල්ලෙත් අර කලිං තිබ්බ හීල් සිසිලස මැකිල ගිහිල්ල.තොප්පිගල පැත්තෙ ඉඳල පියාඹගෙන ආපු දියකාවො රංචුවක් එකා පස්සෙ එකා වැවට පාත් වෙලා දඩයම පටංගත්ත. 

" පිටිං බලන කෙනෙකුට මගෙ ජීවිතේ කිසිම අඩුපාඩුවක් නෑ කියල හිතෙයි අනිවාර්යයෙන්ම. අපෙ අම්ම පවුලෙ එකම දරුවා. අම්මගෙ එකම දරුවා මම . ඒ නිසා ආච්චිගෙ නමට තියෙන වතුපිටි කුඹුරු ඔක්කොම මට තමයි ආච්චිගෙන් පස්සෙ. එතකොට මට දෙය්යනේ කියල සෑහෙන පඩියක් හම්බුවෙන රස්සාවක් තියනව. අතපය හතර අඩුවක් නැතුව තියනව. ඒ ඔක්කොමත් හරි..ඒත් අයිය දන්නවද මනුස්සයෙකුට ඔය මොනව තිබ්බත් ජීවිතේ අවශ්‍ය තව දෙයක් තියනව. ඒක නැතුව ජීවත් වෙනවයි කියන්නෙ ඒ මනුස්සය ජීවත් උනත් මැරිල වගෙ. අයිය දන්නවද ඒ මොකක්ද කියල? ..." 

විජිත දෙවෙනි පාරටත් ඔලුව හරවල මගෙ මූන බැලුව. උත්තරේ මම හොඳාකාරවම දැනගෙන හිටියත් මම මොකවත් කිව්වෙ නෑ. යන්තමට තොල් මෑත් කරල හිනා උනා… 

" ඔව්..මම දන්නව අයිය ඒ මොකක්ද කියල දන්නවයි කියල.. ඒ තමයි ආදරය..ඒ තමයි ආදරය..ඒ තමයි ආදරය.." විජිත එහෙම තුන් පාරක්ම කිව්ව. 

මතු සම්බන්ධයි......