280. විමලෙගෙ වාංපතුල් කතා 22 - දූ දරුවෝ, මන්දාරම් නුවර, නස්රුද්දීන් සහ Murder House Stories...

Nasruddin - Google Images

" අනේ මල්ලි අද දවල්ට කන්ඩ ඉන්නව තිහක් විතර. කොස් ගෙඩි දෙකක් කඩාගෙන ආව. කොස් මැල්ලුමක් හදන්ඩයි යන්නෙ. අතන කුස්සිය එහා පැත්තෙ දර මඩුවෙ අසෝක නංගි කොස් කපනව. ඒත් එයාට තනියම කරන්ට අමාරුයි ඒක. මල්ලි ගිහිල්ල පොඩ්ඩක් වැඩේට උදව් වෙන්ටකො."

පොඩි කාලෙ අත්තම්ම එක්ක කොස් කපල මට ඔය කොස් වැඩේ හොඳට පුරුදුයි. මීට කලිනුත් එක පාරක් අජිතයගෙ ගෙදර ආහම මම කොස් කපල දුන්න. සුජිත අක්කට ඒක මතක තිබිලද ??????......නැත්තං???? 

" හරි අක්කෙ.. මම ඒකෙ අවුලක් නෑ. ඒත් එතකොට මේ වැඩේ." මම ඔලුවෙං එතන කැටයං කපන්ඩ සූදානං කරල ගොඩ ගහල තිබ්බ තෙල් කරදාසි ගොඩ පෙන්නල ඇහුව. 

" මේ වැඩේ හදිස්සියක් නෑනෙ මල්ලි. හවස හරි කරන්ට බැරිය. අනේ ගිහිල්ල අර අසෝකට උදව් වෙන්ටකො. " සුජිතා අක්ක අජිතයට ඉඟියෙන් මොනව හරි කිව්වද? නැත්තං ඒ මගෙ හිත් හෝදිසියට පෙනිච්ච විදිහද? 

" හරි හරි මම යන්නංකො. මනමාලිගෙ ඉල්ලීමක් අහක දාන එකත් හරි නෑනෙ ඉතිං...හෙහ්,හෙහ්, " එහෙම කියල මම ඉඳගෙන හිටපු තැනින් නැඟිටල අත පයේ හිරි ඇර ගත්ත. 

අසෝක නංගි කෙට්ටුයි උසයි. කොයි වෙලෙත් හිනා වෙච්චි ගමං. ඒ වගේමයි කතාව. කියවන එකේ ඉවරයක් නෑ.මීට අවුරුද්දකට වගෙ ඉස්සර අජිතයගෙ ගෙදර ආපු පාර අපි ගියා අසෝකලගෙ ගෙදර. 

" මචං වරෙං අපෙ ලොකු මාමලගෙ ගෙදර ගිහිල්ල එන්ට. ලබන මාසෙ මාළිගාවට අපෙ මුර දානෙ. ඒ ගැන කතා කරගන්ඩ එහෙ ගිහිල්ල එන්නෙයි කියල අම්ම කියනව. " 

එදා උදේට කන ගමං අජිතය කිව්ව. උදේ කෑම මේසෙ ආය කියල වැඩක් නෑ..මේසෙ පුරාවට නිල්පාට මල් වැල් රටාවක් වැටිච්චි පළංගාන් වල කොත ගහල තිබ්බෙ කැකුලු බතයි, පොල් සම්බෝලෙ මළවල, කීරමිං බැදල. ඒ මදිවට කරපිංච, උම්බලකඩ යහමිං දාල කිරි හොද්දකුත් හදල. 

කලින් දවසෙ රෑ වෙන්ට ඇරල ඉස්සරහ ඉස්තෝප්පු කාමරේ පොත් රාක්කෙ අයිනෙ දෙවරක්පෙරුම බෝතලයක් හංගල අජිතයයි මායි හෙමිහිට විනාඩි පාළහෙං පාළහට වගෙ කාමරේට ගිහිල්ල සුට්ට සුට්ට දාගත්ත. වෙලාවට එදා අජිතයගෙ අප්පච්චි හිටියෙ නෑ. හඟුරන්කෙත ඇවිදිල්ලහිට අජිත්ගෙ අම්මයෙ ගම. අප්පච්චි ඇල්කඩුවෙ. වත්තේගම කිට්ටුව. අප්පච්චි ග්‍රාමසේවක රාළහාමි කෙනෙක්. හඟුරන්කෙත රාජකාරි කරන කාලෙ තමයි අම්මව මුණ ගැහිල තියෙන්නෙ. 

ඔහොම ගෙදර කට්ටියට හොරා සුට්ට සුට්ට ගහන අපූරු සීන් එකක් තිබ්බ..මතකද දූ දරුවෝ ටෙලි චිත්‍රපටය?. අන්න ඒකෙ. ඩයස් මතකයිනෙ. එච්. ඒ පෙරේරා..මේ ඊයෙ පෙරෙයිද අභාවප්‍රාප්ත උනේ. දූ දරුවෝ එකේ සුනේත්‍රා සරච්චන්ද්‍රගෙ ස්වාමි පුරුෂයගෙ චරිතෙ කලේ එච්. ඒ. ඒ දෙන්නගෙ දුව තමයි නිල්මිණි ....ඩයස්ගෙ තිබ්බ මයිනර් එකක්. ඕකෙ ඩිකියෙ තමයි සුමිහිරි පානය බෝතලේ හංගන්නෙ.සුනේත්‍රගෙ නංගිට හිටියෙ රත්නා ලාලනීද කොහෙද...එයාගෙ මහත්තය සම්පත් තෙන්නකෝන් මහිතේ..ඩයස් ඔන්න හෙමීට කතා කරනව මස්සිනාට..ඇත්තටම නියම නෑදෑකම අනුවනම් මස්සිනා නෙවෙයි සහෝදරය වෙන්න ඕන. හරි ඒක මොක හරි.. ඩයස් කියනව හෙමීට වටපිට බලල " පොඩි මස්සිනේ...මොකද කියන්නෙ? හෙමීට කාටත් නොදැනෙන්ට කාර් එකේ ඩිකියට පාත් වෙමුද ගිහිල්ල?..." හෙහ්.හෙහ්... 

මොනව උනත් අජිතයගෙ අප්පච්චි ගෙදර හිටියනං අපි ඔය කර්මාන්තෙ ගෙදර පටන් ගන්නෙ නෑ. අජිතයලගෙ වත්තෙ පැත්තක තිබ්බ කාලෙකට ඉස්සර වී මෝලක් හයි කරල තිබ්බ පරණ මඩුවක්. දැං ඒකෙ ඔය පරණ ලට්ට ලොට්ට තමයි දාල තියෙන්නෙ. ඕක පිටි පස්සට වෙන්ට තියනව කොට බිත්තියකිං වට වෙච්ච පොඩි ඉස්තෝප්පුවක් වගෙ කෑල්ලක්. එතන පුටු හතර පහක් තියාගෙන තමයි අපි ඔය පස්වන සික පදය බිඳීමේ මහඟු කර්තව්‍යයෙ යෙදුනෙ. හෙහ්,හෙහ්, 

ඒ වෙනකොට අපි රස්සාවල් කරල සමහරු කසාදත් බැඳල දරු මල්ලො ළමා ලපටි නඩත්තු කරන වැඩිහිටියො උනාට වැඩිහිටි ගෞරවය කියන එක අපි කාගෙන්වත් ගිලිහිලා ගියේ නෑ. අපෙ අප්පච්චි අන්තරා වෙනකොට මට වයස තිහක් වගෙ වෙන්ට ඇවිල්ල. ඒත් ඒ වෙනකොටත් අප්පච්චි එනකොට මම ඉඳගෙන ඉන්න පුටුවෙන් නැඟිටිනව. ඒ වගේම කියන්ට දෙයක් තියනවනං ඒක කියන්නෙ අම්ම හරහ.අප්පච්චි කතා කලොත් මිස උන්දැ එක්ක මම කෙලින්ම කතාවට යන්නෙ නෑ කවම කවදාවත්.ඒ තමයි අපි හැදිච්ච විදිහ. එහෙම වෙන එක හරිද වැරදිද නම් මන්ද. කොහොම හරි එහෙම තමයි අපි පුරුදු පුහුණු වෙලා උන්නෙ. 

අම්මාපල්ල ඒකටත් එක්ක දැං හැදෙන හිච්චි එවුං..මම මගෙ යාලුවෙක් එක්ක අපාට්මන්ට් එකක හවුලටනෙ මෙහෙ ඉන්නෙ. යාලුව ඉන්නෙ එයාගෙ අඹුදරුවන් එක්ක. පොඩි එකෙක් ඉන්නව අවුරුදු හය පිරෙන්නෙ මේ මාසෙට. ඒකා කොයිවෙලාවෙ බැලුවත් තාත්තගෙ කරේ...හෙහ්,හෙහ්, ඒ පුරුද්දට ඕකා මගෙ කාමරේට ආපු ගමං කෙලිම්ම මගෙ කරෙත් නඟිනව. හෙහ්,හෙහ්, මොකදෑ ඉතිං කරන්නෙ? 

ඉතිං නැවත අදාල කතාවට ගියොත් එහෙම ඉතිං එදා අජිත්ගෙ අප්පච්චි එහෙමත් ගෙදර නැතිඋන එකේ ඇඩ්වාන්ටේජ් එක නොහොත් වාසියත් අරගෙන අජිතුයි මායි ඉස්සරහ කාමරේ හංගල පොඩි කර්මාන්තයක් කලා.අපි දෙන්න හෙමීට ඇවිල්ල දෙකක් විතර නවාගෙන කඩල ඇටේකුත් කාරිය හපල කුස්සිය පැත්තෙ රවුමක් කාරිය ගහනව. 

කුස්සියෙ ඉතිං කාන්තා පක්සය එකතුවෙල රටේ නැති වල්පල් කියව කියව උයනව පිහනව එක දෙව්ලාවයි. අජිතයගෙ ගෙදර එහෙම තමයි.අප්පච්චි ගමේ රාළහාමි වෙච්චි. ඒ වෙනකොටනං මයෙ හිතේ විශ්‍රාම අරං. ඒත් අර ගමේ ප්‍රභූවරයෙක් කියන පිළිගැනීම ඒ වෙනකොටත් අඩු නැතුවම තිබුන.ඉතිං අජිතයගෙ ගෙදර කොයිවෙලේ බැලුවත් හත් අට දෙනෙක් වරදින්නෙ නෑ. ඉවිල්ලත් ආයෙ එහෙම තමයි. ගෙදර හිටියෙ පස් දෙනයි. අත්තම්මයි අම්මයි අප්පච්චියි මල්ලිල දෙන්නයි. අජිත් අපි එක්ක කැලේ මැද. අක්ක රස්සාවට ගිහිල්ල කොළඹ. ඒත් ඔය මම ඔය ගියපු හැම දාකම අඩුම ගානෙ දහ දොළොස් දෙනෙක් වත් කෑමට ඉන්නවමයි. උංගෙ කුස්සියෙ තිබ්බ දිග බංකුවක්. ඕකෙ වාඩිකරවල ඒ වෙලාවෙ ගෙදර මොනම දේකට හරි ඇවිල්ල හිටපු හැමෝටම බත් බෙදල දෙනව අම්මයි අත්තම්මයි. 

අපෙ අත්තම්මත් එහෙම තමයි. අපෙ ගෙදරට මොනම දේකට හරි ආපු කිසිම කෙනෙකුට බත් කටක් නොදී ආපහු අරින්නෙ නෑ. බෙහෙතකට වදකහ හොයාගෙන ආපු එගොග ගොඩේ බබලතෙක් වෙච්චි. අප්පච්චිගෙං මොනව හරි උපදෙසක් ගන්ට ආපු වයසක මනුස්සයෙක් වෙච්චි. කඨිනෙට ආදාර එකතු කරන්ට ගෙවල් ගානෙ ඇවිදින දායක සබාවෙ කට්ටිය වෙච්චි ඔය කාට උනත් බත් කටක් කන්ට අඬගහනව අපෙ අත්තම්ම. ඒ උන්දැගෙ හැටි. "අද කාලෙ එහෙම කරන්ට බෑ අම්මෙ " කියල අපෙ අම්ම එහෙම කොච්චර තේරුම් කරන්ට හැදුවත් උන්දැට ඒකෙ ගාණක් නෑ. අර පරණ පුරුදු වෙච්චි විදිහම තමයි. 

හරි ආයෙම එමු අජිතයලගෙ ගෙදෙට්ට. 

එක පාරක් ඔන්න අපි දෙන්න තොල කට එහෙම පිහ දාල මිදුලෙ පේර ගහ යටට වෙලා සිගරට් එහෙකුත් බෙදාගෙන ගහල පේර කොළ හතර පහකුත් හපල කාරිය කුස්සියෙ පිටිපස්ස දොරෙං ඇතුල් උනා. 

" කොහෙද මේ දෙන්නත් එක්ක කරුවලේ ඇවිදින්නෙ? " ඔහොරි පොට ඉණේ ගහගෙන දර ලිපේ මද ගින්නෙ පැහෙන මොකක් හරි හොද්දක් හැඳිගාන අතරෙ අජිතයගෙ අම්ම ඔලුව හරවල ඇහුව. 

" අර දර මඩුව පැත්තෙං මොකද්ද සද්දයක් ඇහුන අම්මෙ. ඒක බලන්ට ගියෙ මේ අපි දෙන්න.." අජිතය කිව්වෙ අහක බලාගෙන. 

" අපොයි ඔව්...මොකට කියනවද ඒ හරිය? සද්දෙ බලන්ටම තමයි යන්ට ඇත්තෙ. " අම්මා කුස්සියෙ දොර ගාවපුටු පුංචෙ ඉඳගෙන හිටපු අත්තම්ම දිහා බලල ඉඟි මැරුව. 

" එහෙනං එහෙනං හිහ් හිහ්, ……" අත්තම්ම හිනා උනේ යන්තමට කෙස් ගස් එක දෙක ඉදීගෙන එනඔලුව හොල්ල හොල්ල. 

අජිතයගෙ අත්තම්ම මට හරිම කැමතියි. මම ආය නෑ කටපුරා අත්තම්මෙ කියල කතා කරනව එතනිං ගිහාම වඳිනකොට ආය නෑ අඩුවක් පාඩුවක්..කෙලිම්ම පසඟ පිහිටුවල වඳින්නෙ. පසඟ නෙවෙයි වෙලාවකට සයඟත් පිහිටුවල වඳිනව...හෙහ්,හෙහ්, දන්නව නේද සයඟ කියන්නෙ මොනවටද කියල?...හෙහ්,හෙහ්,හෙහ්, 

අත්තම්ම මම ආපු දවසෙම හීං නූලෙන් මගෙ වගතුග ඇහුව. අම්ම අප්පච්චි කවුද? නං ගං එහෙම කොහොමද? ගම් පළාත් කොහෙද?......මමත් ඉතිං ඒ අහන්නෙ මොකටද කියල නොතේරෙන ගානට අහන අහන එව්වට උත්තර දුන්න. 

අජිතයගෙ අම්ම වලව්වක කුමාරිහාමි කෙනෙක් උනාට හරිම නිරහංකාරයි. ඒ වගේම තමයි විහිලු කරන්ට ගියාම ආය නෑ කියන එව්වට ඉළ ඇදෙනව හිනා වෙල. 

ඔය වගෙ එක පාරක් ඒත් අපෙ හොඳ යාලුවෙක් හිටිය මිනිහගෙ ගෙවල් මන්දාරම් නුවර. මන්දාරම් නුවර අහල තියනවනෙ නේද? රිකිල්ල ගස්කඩ පහු කරල පදියපැළැල්ල පාරෙ යන්ට ඕන මන්දාරම් නුවරට. නමෙන්ම තේරෙනවනෙ….. මන්දාරම් නුවර කියන්නෙ කොයිවෙලෙත් වැහි අඳුර, බීරං ගතිය, මීදුමෙං වැහිල තියෙන පළාතක්. 

එක විඩයක් ඒ කිට්ටුව මළගෙදරක ගිය පාර අපි ගියා අර කලින් කියපු යාලුවගෙ ගෙදර. ඒ කලෙ ඔය මලගෙවල් වලට සහභාගි වෙන්ට එක පයිං සැදී පැහැදී ඉන්න අපෙ කණ්ඩායමක් හිටිය. " The Funeral Team"   නැත්තං " මළගෙවල් කණ්ඩායම "  කියල විරුදාවලියකුත් ලබාපු මේ කණ්ඩායමේ ප්‍රධානියෙක් විදිහට මම කටයුතු කලයි කියල අමුතුවෙන් කියන්ට ඕන නෑනෙ නේද? 

අපෙ කාගෙහරි මළගෙයක් උනහම සහභාගිවෙන්ට ජීප් එකක් කතා කරල ඇරේන්ජ් කර ගැනීම, යන එන ගමං කන්ඩ බොන්ඩ ඒ ක්‍රම සහ විධි සූදානම් කර ගැනීම, රෑ නවතින්ඩ උනොත් මළ ගෙදර නෙවෙයි නම් ඒ කිට්ටුව පාතක අපෙ යාලුවෙකුගෙ ගෙදර ඒ සඳහා පහසුකම් සංවිධානය කිරීම, මල් වඩමක් මිළදී ගැනීමේ කටයුතු, අපේ සුභ සාධක සංගමයෙන් මළගෙදරකට දෙන ආධාර මුදල ඒ අදාල සාමාජිකයා අතට පත් කිරීම, එතනිං ගිහාම අපේ ශෝක ප්‍රකාශ බැනර් එක මළගෙදර කාට කාටත් හොඳ හැටි පේන තැනක ප්‍රදර්ශනය කීරිමට අවශ්‍ය කටයුතු සංවිධානය කිරීම, අවමංගල සභාවේ අපේ ආයතනය වෙනුවෙන් කතාවක් පැවැත්වීම සංවිධානය කිරීම, අපේ ආයතනය වෙනුවෙන් මිනියට කර ගැහීම සංවිධානය කිරීම, ඒ ඔක්කෝටම වැඩියෙං මඟදි හම්බ වෙන පළවෙනි මත්පැන් හලේ ඉඳලම සාතිශය දුක්ඛ දෝමනස්සයන් තුනී කොට ගැනීමේ කර්තව්‍යය සඳහා අවශ්‍ය මූල්‍ය ප්‍රතිපාදන සම්පාදනය කොට ගැනීම...හෙහ්,හෙහ්, කොහොමද පිස්සු හැදෙනව නේද වගකීම් සම්භාරය එකින් එක කියවනකොට..ආ..ආ....ඔය ඔක්කොමත් අස්සෙ අප්පමාදෝ අමරපදංච වීම...සෙල්ලංද කොල්ලෝ කිව්වලු. 

ඉතිං ආයම එමු එහෙනං මන්දාරම් නුවර කේස් එකට. එදා අර මළගෙදර ගිහිල්ල අපි හවස දෙක වගෙ වෙනකොට මන්දාරම් නුවර යාලුවගෙ ගෙදර ගියා. මිනිහට කියමුකො ඔන්න සුමනෙය කියල. හරි සුමනෙ හොඳයි. හප්පා..පට්ට හීතල..ඒ මදිවට මේ ඔහොම මෙහෙම පේන්නෙ නෑ..මීදුම..ආය ගේ ඇතුලෙ කියල වෙනසක් නෑ..ඇතුලෙත් ගන සැරේට මීදුම. සුමනෙගෙ අම්ම හිටිය ඔන්න ලා නිල් පාට ඔසරියක් එහෙම ඇඳගෙන. අම්ම දැක්කෙත් හුළඟට මීදුම ටිකක් එහාට මෙහාට වෙනකොට. 

" මචං මේ අපෙ අම්ම " කියල සුමනෙ අඳුන්වල දුන්න. එකෙක් ගිහිල්ල අම්මට වඳිනකොට ඔන්න මීදුම ඇවිල්ල පළාතම වැහෙනව. ඊළඟ එකා ඉන්ට ඕන ආයම මීදුම එහා මෙහා වෙනකල්.ඔහොම අපෙ කට්ටියටම අම්මට වැඳල ආචාර කරන්ට ගියා එක විනාඩි හතළිහක් වාගෙ තරම. 

පස්සෙදි මොකෝ කරන්නෙ..මේක හරියන කෙලියක් නෙවෙයි..බොන්ටත් එපාය. ඒ මදිවට කට කට ගෑවිල්ලෙ ගැහෙන්නෙ පට්ටම හීතල. 

" මචං සුමනෙ..අපි වැඩේ පටන් ගනිමු. මීදුම එහා මෙහා වෙනකොට ඒ වඳින කටයුතු ඒ විදිහට චාරිත්‍රානුකූලව කරගෙන යමු. " මම කිව්ව. " හා..එහෙම හොඳයි " කියල හැමෝම ඒකට එකඟ උනා. අන්තිමට එහෙම තමයි ඔන්න වැඩේ කෙරුනෙ. 

දෙක තුන වෙලා තුන හතර වෙලා කං එහෙම රතුවෙලා එන්ට පටං ගද්දි අපේ එවුං කියවන්ට ගත්ත රටේ නැති විකාර...හෙහ්,හෙහ්, 

මචං සුමනයට අවුරුදු හයක් වගෙ වෙනකල් උංගෙ අම්ම හිතාගෙන ඉඳල තියෙන්නෙ සුමනය කෙල්ලෙක්ය කියල..අජිත්ද කොහෙද එහෙම කිව්වෙ.. 

" ඒ මොකද බං ඒ? " තව එකෙක් ඇහුව. 

" ඇයි බං මීදුමනෙ, කිසිදෙයක් පේන්නෙ නෑනෙ " ..හෙහ්,හෙහ්..අපි ඔක්කොම මීදුම මැකෙන තරමට හයියෙන් හිනාඋනා. 

" ඒයි මේක අහපල්ලකො... මුගෙ තව අයියල මල්ලිල ඉන්නවද දන්නෙත් නෑ මුං දන්නෙ නැතුව. මේ ගෙදර කාමර අස්සෙ...හෙහ්,හෙහ්, මීදුම හින්ද හරියට පේන එකක්ය.." එහෙම කිව්වෙ මම. 

" අනේ බලන්ට මේ පුතාල කියන එව්ව…" සුමනෙගෙ අම්ම මීදුම අස්සෙං මතුවෙච්චි වෙලාවක එහෙම කිව්වෙ අත් දෙකෙන්ම කට වහගෙන . 

මට ජීවිතේ තියනකල් අමතක නොවෙන්නෙ එදා කටගැස්ම. සුමනෙලගෙ ගෙදර වටේටම අක්කර තුන හතරක වගෙ එළවලු වවල තියෙන්නෙ. මල්ලිල දෙන්න තමයි එව්ව කරන්නෙ. කටගැස්මට තිබ්බෙ කැරට්, බීට්, ගෝවා සහ අර්තාපල් ස්ටිම් කරල ලුණුයි ගම්මිරිසුයි ඉහල..කියල වැඩක් නෑ..දවස් ගණං පරක්කු වෙච්චි එව්ව නෙවෙයිනෙ. අලුත්ම අලුත් බඩු. අමුතුම රහක් තියෙන්නෙ...බයිට් ඉවර උනාම ඔන්න අපි කට්ටිය බැස්ස ගේ පිටිපස්සෙ කැරට් පාත්තියට. සුමනෙගෙ මල්ලි මුල්ලුවකින් පස් බුරුල් කරනව. අපි පොර කකා කැරට් ඇහින්දෙ....ගෙනල්ල හෝදල ඒ වෙලාවෙම තම්බනව... 

කැරට් ගලවපු හැටි කියනකොට මරු කතාවක් ඔන්න මතක් උනා. මේක ඇවිල්ල නස්රුද්දීන්ගෙ කතාවක්. කාලෙකට ඉස්සර නවයුගය පත්තරේ ගියේ. නස්රුද්දීන් ඔන්න දවසක් මල්ලකුත් අරගෙන කඩේ යනව රෑට උයන්ට එළවලු මොකවත් ගේන්ට. ඔහොම යද්දි මිනිහ දකිනව පාර අයිනෙ බොහොම සාරෙට හැදිච්චි කැරට් කොටුවක්. 

" මෙච්චර ගොඩක් කැරට් මොකටද මේ තනි මිනිහෙකුට? " 

එහෙම තමාටම කියාගත්තු නස්රුද්දීන් වටපිට බලල කොටුවට රිංගල දනි පනිගාල ඔන්න කැරට් ගලවල මල්ලට දාගත්ත. කරුම වෙලාව කියන්නෙ කැරට් අයිතිකාරය හරියටම මේ වෙලාවෙ කොටුවට එනව.. 

" ආ..නස්රුද්දීන්..අපූරුයි නේද වැඩේ? මම හිතුවෙ නෑ ඔහේ මෙහෙම මනුස්සයෙක්ය කියල. මගෙ කැරට් හොරකං කරන්ට නේද හැදුවෙ? " 

" අන්න ඒකනෙ කියන්නෙ..කොයිම වෙලාවකවත් තමන්ට පේන දේ ඇසුරෙන් එක පාරටම නිගමන වලට එන්ට එපා. එහෙම කලොත් ඔහේට බොහොම පසුතැවිලි වෙන්ට සිද්ද වේවි. " නස්රුද්දීන් එහෙම කිව්ව දබරැඟිල්ලත් උරුක් කරගෙන. 

කැරට් අයිතිකාරයත් ටිකක් අප්සෙට් ගියා මේ කතාවට. " ඇයි ඔහේ එහෙම කියන්නෙ? දැං ඔහේ මගෙ කොටුවට පැනල කැරට් හොරකං කරන්ට හැදුවෙ නැද්ද? "

" අන්න ඒකනෙ කියන්නෙ..ඉන්නවකො මම වෙච්චි දේ කියන්ට. මම කඩේ යද්දි එක පාරට මහ විසාල කුණාටුවක් ඇවිල්ල මාව පාවෙලා ආව තමුසෙගෙ කැරට් කොටුවට. " නස්රුද්දීන් වෙච්චි දේ පැහැදිලි කරන්ට පටන් ගත්ත. 

" හරි ඒක එහෙමයි කියමුකො.එතකොට මේ කැරට් ගස් ගැලවුනෙ කොහොමද? " 

" කුණාටුවෙන් බේරෙන්ට මම ඒ කැරට් ගස් අල්ල ගත්ත. ඒත් කුණාටුව කොච්චර සැරද කියනවනං කැරට් ගසුත් ඉදුරුනානෙ." 

" හරි ඒකත් එහෙමයි කියමු. එතකොට මේ කැරට් ඔහෙගෙ මල්ලට ගියේ කොහොමද?" 

නස්රුද්දීන් තලප්පාව ගලවල අතට ගත්ත, නළලත් එක්ක රැලිකර ගත්ත. 

" අන්න ඒ බොහොම බැරෑරුම් ප්‍රශ්නෙට පිළිතුර මොකක්ද කියල මමත් කල්පනා කර කර ඉන්නකොට තමයි තමුසෙ ඇවිල්ල මට බාධාකලේ. හරි දැන් යනව කරුණා කරල මෙතනින් මට ඒ ප්‍රශ්නෙට උත්තර හොයාගන්ට දීල." 

මළගෙවල් වල කතා තියනව හැට හැත්තෑවක්. මම මේ කල්පනා කලේ ඒ ඔක්කොම කියන්ට ගියෝතිං මේ කුකුළ් සීන් එක කියන්ට වෙන්නෙ නෑ. රයිට් එහෙනං මළගෙවල්වල කතාමාලාව වෙනම කියන්නං " Stories From Murder Houses " කියල..එහෙම හොඳයි නේද?