309. විමලෙගෙ වාංපතුල් කතා - 29 - සරෝජිනීට නවාතැනක් සමඟ නීතිඥ ගාස්තු ගැන කතාවක්

" පුතා අර ළමයගෙ ගෙවල් කොහෙ කියලද කිව්වෙ?.." එක පාරට මම ගැස්සිල ඇස් ඇරියෙ අම්මගෙ කටහඬින්..

" මොන ළමයගෙද? …" අම්ම අහන්නෙ කවුරුගැනද කියල හොඳටම දන්නව වුනත් මම නොදන්නව වගෙ ඇහුව..

" අර සුරේගෙ දුව……."

" මම ඔව්ව අහන්ට ගියේ නෑ අම්ම….." මම කෙලින්වෙලා ඇඳේ ඉඳගත්ත. 

" හරි මට දැන් මතකයි සුරේලගෙ ගෙවල් මේ හෙම්මාතගම පැත්තෙ…."

" ආ එහෙමද? ….මම ටිකක් ඇහැ පියාගන්ට ඕන අම්මෙ..හවස ආයෙම යන්ටත් එපාය…" මම පොත වහල මේසෙ උඩ තියල අනික් පැත්ත හැරිල ඇස්දෙක පියාගත්ත.

එදා නයිට් ෂිෆ්ට් එක කලේ වෙන නර්ස්ල දෙන්නෙක්. දවල් අම්මා ආපු වෙලාවෙ අම්මත් කලින් නර්ස් කෙනෙක්ය කියල මම හිතන්නෙ විස්තරේ කියන්න ඇති. ඒ නර්ස්ල දෙන්නම අප්පච්චි ගාවට ඇවිල්ල බොහොම උනන්දුවෙන් විස්තර එහෙම ඇහුව. ඕන දෙයක් එහෙම තියනවනම් කියන්න කියලත් කිව්ව. කොහොමත් ඔය ආණ්ඩුවෙ තැනකින් වැඩක් හරියට කරවගන්ටනම් දැනඇඳුනුම් කමක් තියෙන්නම ඕන.නැත්තං ඉතිං ගාණක් මිටමොලවන්ට ඕන.ඒ දෙකෙන් එකක්නම් ඕනම තමයි.

අප්පච්චිටත් ඊයෙට වඩා හුඟක් ගුණයි වගෙ. ඇඳේ ඉඳගෙන එහෙම සෑහෙන වෙලාවක් හිටිය. ඊයෙ ඇඳේ හරහ වැටිච්චි ගමන්මනෙ දවසම හිටියෙ. 

" අද නම් මට සෑහෙන ගුණයක් දැනෙනව පුතා.." අප්පච්චි මා දිහා බලල එහෙම කියල හිනාවුනා. 

" ඒකතමයි අප්පච්චි මම හිතන්නෙ දෙයියන්ගෙ පිහිටෙන් තව දවස් හතර පහකින් ගෙදර ගිහෑකි. "

" දවල් අර මෙඩිකල් ස්ටුඩන්ට්ස්ල ආවෙ නැද්ද එහෙන් මෙහෙන් අනින්ට එහෙම? ..හිහ්..හිහ්.."

මම හිනාවෙවී එහෙම ඇහුව. අප්පච්චිටත් හිනා…

" නෑ..නෑ..අද ආවෙ නෑ..මෙහෙටත් එනවද? "

" ඔව් මම හිතන්නෙ පේරාදෙණියටයි මෙහෙටයි දෙකටම එනව. "

ඔය කලින් පාරක් අප්පච්චි පේරාදෙණිය හොස්පිටල් එකේ නවත්තල ඉද්දි වෙච්ච වැඩක්. ඔය මෙඩිකල් ෆැකල්ටි එකක් කිට්ටුව තියන හොස්පිට්ල් එකකට තමයි වෛද්‍ය ශිෂ්‍ය / ශිෂ්‍යාවො තමන්ගෙ ප්‍රායෝගික පුහුණුවීම් වලට එන්නෙ.ඒ රෝහල් වලට කියන්නෙ ශික්ෂණ රෝහල් කියල. කොළඹ, මහනුවර, රාගම, කරාපිටිය, අනුරාධපුරේ, එව්ව ඔක්කොම ශික්ෂණ රෝහල් ගණයට වැටෙන්නෙ.

ඉතිං අප්පච්චි එක පාරක් පේරාදෙණියෙ ඉන්දැද්දි ....මමයි එතකොටත් ලඟ හිටියෙ. ඔය මෙඩිකල් ස්ටුඩන්ට්ස්ල කෙල්ලො කට්ටියක් ඇවිල්ල බඩට පපුවට පිටට එහාට මෙහාට ඇනල " අන්කල් දැන් රිදෙනවද? කොතනද රිදෙන්නෙ? " ඔන්න ඔහොම විස්තර අහගෙන ලියාගන්නව. 

ඔය එහාට මෙහාට ඇනිල්ලෙන් සහ ඊට පස්සෙ අහන පුරස්න වලට උත්තර දිවිල්ලෙන් අප්පච්චිට යකු නැඟල හිටියෙ. අන්තිමට ඉවසල ඉවසල බැරිම තැන අප්පච්චි කෑගැහුව. " එහාට මෙහාට ඇඟිල්ලෙං ඇන්නම රිදෙන්නෙ නැද්ද ළමයි? ඔය ළමයිත් මොනව අහනවද මන්දා.. " කෙල්ලො කට්ටිය පස්සට වීසිවුනා. මට මැරෙන්ඩ හිනා. 

" හරි හරි අප්පච්චි තරහ ගන්ට එපා. ඒ ගොල්ලො ඔය ඉගෙන ගන්න අයනෙ.." මම එහෙම කියල අප්පච්චිව කාම් ඩවුන් කලා.

" ඉගෙන ගන්නව තමයි..හුහ්……." ඔන්න ඔහොම තවත් මොනවද තොල් මතුරමින් අප්පච්චි ඇඳේ අනික් පැත්තට හැරිල ඇස් දෙක පියාගත්ත.

අර කෙල්ලො ටික ලෙඩ්ඩු පරික්ෂා කරල ආපහු යන ගමං අපි ඉන්න පැත්තවත් නොබල යන්ට ගියේ. අප්පච්චි ඒ වෙනකොට හොඳටම නිදි..මේ මම ඉස්සරහට ගිහිල්ල එයාලට කතා කලා…" මේ..සමාවෙන්ට ..දන්නෙ නැද්ද වයසක අයගෙ හැටි ඔහොම තමයි. " එයාල මූණිං මූණ බලල හිනාවුනා මිසක කිසිදෙයක් කිව්වෙ නෑ.

" ලෙඩා වෙනුවට බැරිද ලෙඩාගෙ පුතාට එහෙන් මෙහෙන් ඇනල පරීක්ෂා කරන්ට?.....එහෙම පුලුවන් නම් මම ඕන වෙලාවට රෙඩි….." මම ෆුල් සීරියස් පිට කිව්ව. 

" ආ..දැනටනම් අපිට එහෙම ක්‍රමයක් කියල දීල නෑ. එහෙම ක්‍රමයක්  කියල දුන්නු දවසක පණිවිඩයක් එවන්නං.." ඒ කෙල්ලන්ගෙ ලීඩර් වගෙ හිටපු කටකාර කෙල්ල එහෙම කියල හිකි හිකි ගාල හිනාවුනා. අනික් අයත් ඔන්න එක රොත්තට හිනාවෙන්ට ගත්ත. ඉතිං මාස හත අටකට වගෙ කලින් වෙච්චි ඔය සීන් එක මතක් වෙලා මට ආයෙම හිනාගියා.අප්පච්චි ඒ විඩේ දවස් හයක් ඒ ඉස්පිරිතාලෙ හිටිය.

ඉතිං ආයෙම වර්තමානයට ආවොත් අනික් පහුවදා සරෝජිනී ආපහු වැඩට ආව. මම කලින් කිව්වනෙ නයිට් ෂිෆ්ට් එක කලාම එක දවසක් නිවාඩු දෙනවයි කියල. ඉතිං ඒ නිවාඩු දවසට පහුවදා ඒ ළමයා ආපහු වැඩට ආව. රෑ අප්පච්චි ගාව ඉඳල පහුවදා උදේ මම ගෙදර යන්ට සූදානම් වෙනකොට තමයි සරෝජිනී ආවෙ. 

" අහ්..මෝනිං මම මේ ගෙදර යන්න කියල හදන්නෙ? "

" හා..එහෙමද?....කොහොමද අප්පච්චිට? "

" දැන්නම් හුඟක් හොඳයි වගෙ..තව දවස් දෙක තුනකින් ගෙදර ගියෑකි මම හිතන්නෙ…"

එදා දවල් අම්ම අප්පච්චි බලන්ට ඉස්පිරිතාලෙ ගිහිල්ල ආපහු ආවෙ හුඟක්ම හවස්වෙලා. " මගෙ පරණ බැච් මේට් කෙනෙක් හම්බවුනා. එයානම් තාම වැඩ..දැන් සිස්ටර් කෙනෙක්. " අම්ම එහෙම කියාගෙනයි ගෙට ගොඩවුනේ..

එක පාරක් කොළඹ ගිහිල්ල එද්දි වේවැල්දෙණියෙන් අරගෙන ආපු වේවැල් පුටු හයෙන් දැන් ඉතුරු වෙලා තියෙන්නෙ දෙකයි. ඒ දෙකෙත් කකුල් අඩමානෙට. අම්මගෙ කසාදයක් කර නොගත්තු අයිය කෙනෙක් අපි එක්ක ඉඳල අවුරුද්දකට වගෙ කලින් නැතිවුනා. ඒ මාම ඉන්දැද්දි ඔය පුටු කකුල් අම්ම ඉස්පිරිතාලෙන් ගේන සේලයින් බටවලින් තදට ඔතල රෙපයාර් කරනව. ඒත් කාලයක් යනකොට අර සේලයින් බටේ ඇදිල පුටු කකුල ආයෙම හෙල්ලෙන්ට ගන්නව.ඔය පරණ සේලයින් බට වලින් අපි ගත්තු ප්‍රයෝජන අනන්තයි අප්‍රමාණයි. ඉතුරු වෙලා තිබ්බ වේවැල් පුටුවකුත් ලඟට ඇදගෙන අම්ම මම ගාවින් ඉඳගත්ත.

" බලාගෙන අම්මෙ ඔය පුටුවෙ කකුලක් රුයිතෙට නේද තියෙන්නෙ? දැං ඕක කඩාගෙන වැටිල අම්මත් තව එකක් කරගන්නව…"

" නෑ ..නෑ..මේක වැටෙන්නෙ නෑ..මම වැඩිය බරදීල නෙවෙයි ඉඳගෙන ඉන්නෙ….."

" බරදීල නෙවෙයි තමයි. ඔය පුටු කොහොමත් අල්ලල වීසි කරල දාන්ට තියෙන්නෙ. දැං කොච්චරනම් කල්ද? අපි කොහෙ ගිහිල්ල එන ගමන්ද ඔව්ව වේවැල්දෙණියෙන් ගත්තෙ අම්මෙ? "

" මට ඔව්ව මතක නෑ ළමයො...මේ එව්වයිං වැඩක් නෑ.."

අම්ම වටපිට බලල කටහඬ හොඳටම පහත් කරල ඊට පස්සෙ කතා කලේ..වැදගත් කියල අම්ම හිතන මොකක් හරි කියනකොට කියන්ට සූදානම් වෙද්දි අම්මගෙ සිරිතක් ඒක. වටපිට බලල කටහඬ පහත් කරන එක. සමහරවිට මේ අපි දෙන්න විතරයි ගෙදර ඉන්නෙ. ඒත් අර දෙනෝදාහක් මැද්දෙ මහ බලගතු රහසක් කියන්ට යනව වගෙ හැසිරෙන එක නම් එහෙම්මම තමයි. මට ඔය අම්මගෙ ඇක්ෂන් දැක්කම මැරෙන්ට හිනා. 

" අම්ම හොඳයි ටෙලි නාට්ටියක රඟ පාන්ට යවන්ට.." මම එහෙම කිව්වම අම්මත් හිනාවෙනව. 

" ඔව්..මට බැරිත් නෑ. ඕක මොකෝ මහ දෙයක්ය? ඔය අපි කන බොන විදිහට කතාකරන විදිහට ඒ කටයුතු ටික කරන එකනෙ තියෙන්නෙ " අම්ම එහෙම කියනව. ඇත්තත් තමයි වැඩේ බලාගෙන යනකොට.

අම්ම කියන්ට යන්නෙ මොකක්ද කියල හිතාගන්ට බැරුව මම අම්මගෙ මූණ දිහාවෙ බලාහිටිය. 

" මට අද වාට්ටුවෙදි අර ළමය හම්බවුනා. …."

අම්ම කියන්නෙ කවුරුගැනද කියල මම සහසුද්දෙන්ම දන්නව එහෙම උනත් ...මොන ළමයද? කියල අහන්ටත් හදල මම ආයම හ්ම්ම්ම් කියල කරබගෙන හිටිය. 

" ඒ ළමයට මාව මතකයි. " අම්ම එහෙම කියල මගෙ මූණ බැලුව. මගෙන් කිසි ප්‍රතිචාරයක් නැති වුනත් අම්මට ගානක් නෑ අම්මා දිගටම කතාකරගෙන ගියා..

අපෙ අම්ම එහෙමයි. මම අහල තියනව සුද්දන්ගෙ කාලෙ උසාවිවල අනුගමනය කරපු සම්ප්‍රදායක්. ඔය නඩුවක ඉස්සොරෝම නඩුකාරය අහනවනෙ විත්තිකාරයගෙන් "යුෂ්මතා වැරදිකාරයද නිවැරදිකාරයද?" කියල.මනුෂ්‍ය ඝාතන නඩුවකදි "ස්වාමීනී මම වැරදිකාරය"කියල විත්තිකාරය කිව්වත් නිවැරදිකාරය කියල කිව්වයි කියල සටහන් කරගෙන නඩුව ඉදිරියට පවත්වගෙන යනවලු. තවමත් එහෙම කෙරෙනවද කියල නම් මම හරියටම දන්නෙ නෑ. අපේ පාඨකයො අතර ඉන්න ලෝයර් මහත්තුරු, ලෝයර් නෝනල එහෙම ඒ ගැන මොකවත් එහෙම දන්නවනම් කරුණාකර දැනුම්වත් කරනු මැනව. හැබැයි ඒක කිව්වය කියල කන්සල්ටන්සි ෆී එකක් එහෙම ඉල්ලන්ට ලෑස්ති වෙනව එහෙම නෙවෙයි ඔන්න හරිය?...හෙහ්,හෙහ්,

ඔන්න කන්සල්ටන්සි ෆී කියනකොට මරු කතාවක් මතක් වුනානෙ. එක ලෝයර් කෙනෙක්ගෙ ඔෆිස් එක ගාවම අල්ලපු වැටේ තියෙන්නෙ ඔන්න මස් කඩයක්ලු හොඳද? දවසක් මේ මස් කඩේ මුදලාලි දනිපනිගාල දුවගෙන ආවලු ලෝයර්ගෙ ඔෆිස් එකට. 

" මේ මහත්තය මහත්තය….. කාගෙ හරි බල්ලෙක් මගෙ මස් කඩෙන් මස් කෑල්ලක් අරගෙන ගියොත් මට ඒකට බල්ල අයිතිකාරයගෙන් අලාබෙ අයකර ගන්ට පුලුවන්ද? "

" අපොයි මොකද බැරි? අනිවාර්යයෙන්ම පුළුවනි, අනිවාර්යයෙන්ම පුලුවනි, "

" හරි එහෙනම් මහත්තයගෙ බල්ල දැන් ටිකකට ඉස්සෙල්ල මගෙ මස් කඩෙන් මස් කෑල්ලක් අරගෙන පැන්න. "

" හරි ඒ කියන්නෙ ඔහෙට දැන් මගෙන් ඒකට අලාබෙ ඕනෙ කියලනෙ කියන්නෙ. අවුලක් නෑ..මම අලාබෙ දෙන්නම්..කීයද ඔහෙගෙ මස් කෑල්ලෙ වටිනාකම?.."

" රුපියල් 400ක් විතර වෙනව මහත්තය.." මුදලාලි කිව්ව. 

" හරි එහෙමනම් මගෙ නීති උපදේසෙට ගාස්තුව රු. 600 යි. ඒකෙං ඔහෙගෙ මස් කෑල්ලෙ අලාබෙ අඩුකරගෙන ඉතුරු රු 200 මට දීල යනවා. "

රයිට් ලෝයර්ස්ල ගැන ඒ කතාව දැනට මදැයි!...තව තියනව නීතීඥ මහත්තුරු / නෝන මහත්තුරු ගැන කතා එකසිය ගාණට..වෙනම කියන්නං එව්ව..සැරින් සැරේ..විඩෙං විඩේ...

අම්ම දිගටම කතාකරගෙන ගියා කියලනෙ මම කිව්වෙ නේද?...රයිට්...

" ඒ ළමයට මාව මතකයි...මම කිව්වෙ මම සුරේලගෙ ගෙදර ගිහිල්ලත් තියනව කියල..පුතත් මාත් එක්ක ගියා..පුතාට ඇත්තටම මතක නැද්ද? අර කඩ පණහ ඉස්සරහ ඇතුල් පාරෙන් ගිහිල්ල…."

" මට මතක නෑ අම්මෙ….." මගෙ නොරිස්සුම කටහඬෙන්ම තේරෙන්ට ඇති..

" හරි, හරි ඒකෙන් දැන් වැඩක් නෑ...මම ඒ දරුවගෙන් ඉල්ලගෙන ආව ගෙදර ටෙලිෆෝන් නොම්මරේ.."

" මොන? ….."

" මොන කියන්නෙ ?... සරෝජිනීලගෙ ගෙදර ටෙලිෆෝන් නොම්මරේ.."

" අර මොකටද අර? "කුකුළ එන්නෙ වී පැදුර කන්ටයි කියල මම එක පාරටම දැනගත්තත් නොදන්නව වගෙ මම ඇහුව.

" අනුරාධපුරෙන් ආවත් හරි සුරේව හම්බ වුනේ නෑනෙ දැං අවුරුදුම කීයක්ද? මට හිතුන නිකමට වගෙ කෝල් එකක් දීල බලන්ට.."

" ඔව්..අර තියෙන්නෙ ටෙලිෆෝන් එක…. නිකමට වගෙ කෝල් එකක් දීල බලන්ටකො…" මම එහෙම කියල නැඟිට්ට.

" මට මතක තිබුන හරි. සුරේල ඉන්නෙ හෙම්මාතගම තමයි. "

" දැං ඔය ළමය ඔය එහෙ ඉඳලද වැඩට එන්නෙ? " යන්ට ගිය මම සාලෙ උළුවස්ස ගාව නැවතිල ආපහු හැරිල ඇහුව…

" පිස්සුද ඔයාට? හෙම්මාතගම ඉඳල කොහොමද උදේ හවස වැඩට එන්නෙ?.... එයා එනව කිව්වෙ අම්පිටියෙ මාම කෙනෙකුගෙ ගෙදර නැවතිල. "

" ඇත්තද? ඒක හොඳයි " මම ආයෙම යන්ට හැරුන. 

" ඒත් එතන මේ මාසෙන් පස්සෙ ඉන්ට බැරිලු. ඒ ගොල්ලත් ගේ විකුණල දාල යනවලු. මට කිව්ව ආන්ටි ලොකු උදව්වක්ය...පුලුවන්නම් මේ කිට්ටුව එයාට නවතින්ට තැනක් හොයල බලන්ටය කියල. "

" හ්ම්ම්..නිකම්ම කිව්වද? නැත්තං අම්ම බලෙන්ම වැඩේ බාර ගත්තද? "

" ඔන්න කිව්ව කතාවක්..මම මොකටද බලෙන් බාරගන්නෙ?...අනික මට පුලුවන්නෙ මිසිස් තෙන්නකෝන්ගෙන් අහල බලන්ට. එහෙ බෝඩර්ස්ල ඉන්නවනෙ දෙතුන් දෙනෙක්ම. "

අපෙ ගෙදරට මීටර් 500 වගෙ එහා හිටපු තෙන්නකෝන් ආන්ටි බෝඩිමක් කරගෙන ගියා. මම දන්න දවසෙ ඉඳල එහෙ ඉගෙන ගන්න, රස්සාවල් කරන ගෑණු ළමයි හතර පස් දෙනෙක් වැරදුනේ නෑ.

" ආය මිසිස් තෙන්නකෝන්ගෙන් අහන්නෙ මොකටද? අම්මට බැරිය ඒ ළමය මෙහෙ නවත්තගන්ට. "

මුලු සතියෙම අම්මයි අප්පච්චියි විතරනෙ ගෙදර ඉන්නෙ. ඒ කාලෙ වෙනකොට මම සති දෙකකට සැරයක් වගෙ සති අන්තෙට විතරයි ගෙදර ආවෙ. නංගිල දෙන්නම කොළඹ. එයාල නම් හැම සිකුරාදාවකම වගෙ ගෙදර ආව. සඳුද පාන්දර ආපහු යනව. කොහොමහරි සතියෙ දවස් පහේ අම්මයි අප්පච්චියි විතරයි ගෙදර.

අම්ම කටත් බාගෙට ඇරගෙන මා දිහාවෙ බලා ඉඳපු ඉඳිල්ලට මම හිනාව ගිල ගත්තෙ බොහොම අමාරුවෙන්..

" පුතා ඇත්තටම කියනවද විහිලුවට කියනවද කියල මටනම හිතාගන්ට බෑ.." අම්ම තොල මැතිරුවෙ තමන්ටම කියාගන්නව වගෙ. 

" විහිලු නෙවෙයි. අප්පච්චිගෙ අසනීපෙත් එක්ක නර්ස් කෙනෙක් ගෙදරම ඉන්නව නම් කොච්චර එකක්ද? " මම එහෙම කියල අම්ම දිහා හොරැහින් බලාගෙන මගෙ කාමරේට ගියා.