308. විමලෙගෙ වාංපතුල් කතා - 28 - සරෝජිනී...........

පඩිපෙල දිහාවෙන් සද්දයක් ඇවිල්ල මම ඔලුව හරවල බැලුව.හෙදි නිල ඇඳුමෙන් සැරසුනු යුවතියක් පඩි පෙල නැඟගෙන එනව දැකල මම හෙමිහිට ඉඳගෙන හිටපු තැනින් නැඟිට්ට. ඔය වෙනකොට තරමක අඳුරක් පැතිරිල. ඒ නිසාම මම හිතන්නෙ පැත්තකට වෙලා හිටපු මාව ඇය දැක්කෙ නෑ.

ඒ ආවෙ සරෝජිනී කියල ආය අමුතුවෙන් කියන්ට ඕන නෑනෙ නේද? ඔව්..ඒ ආවෙ සරෝජිනී තමයි. ඒත් පුදුම වැඩේ කියන්නෙ මට ඒ ළමයගෙ මූණ කට මොකවත්ම මතක නැති හැටියක්....කොච්චර මතක් කරන්ට හැදුවත් ම්හු..බ්ලෑන්ක් එකක්.මට සාමාන්‍යයෙන් එහෙම වෙනව අඩුයි.මයෙ හිතේ මොකක් හරි විද්‍යාත්මක හේතුවක් ඇති ඒකට.

සරෝජිනී බුදුපිළිමෙ පිටිපස්සෙ තිබ්බ මැටි පහනක් අරගෙන පොඩි බෝතලේකට එයා අරගෙන ආපු පොල්තෙල් දාල තිරයකුත් දාල දැල්වූවා. ඊළඟට දොහොත් නළලේ තියාගෙන මොනවදෝ තොල මතුරමින් බුදු පිළිමෙට වැඳගෙන හිටිය මිනිත්තු තුන හතරක් තරමෙ. මේවෙනකොට සෑහෙන තරමට අඳුර පාත් වෙලා ඉවරයි. අඩි දහයක් විතර මානෙ තිබ්බ අරලිය ගහ පවා යාන්තමට කඳ විතරයි පෙනෙන්ට තිබ්බෙ. බුදු පිළිමෙ ඉස්සරහ දැල්වෙන පොල්තෙල් පහනෙන් විහිදෙන මළානික එළියෙන් සරෝජිනීගෙ මූණෙ එක පැත්තක් පැහැදිලිවම පේනව. පැතිපෙනුම නැත්නම් ඉංග්‍රීසියෙන් Profile එක කියන්නෙ අන්න ඒක.

ඈ බුදුන් වැඳල කාරිය ඉවර වෙනකල් මම එතනම හිටිය. ටිකකින් වැඳිල්ල ඉවර වෙලා පහනෙ තිරේ හරිගැස්සුව ආලෝකය වැඩිවෙන විදිහට. එහෙම කරල පොල්තෙල් බෝතලෙත් අතින් අරගෙන යන්ට හැරුන පඩිපෙල දිහාවට. 

" මිස් මේ........" මම අඩිදෙක තුනක් ඉස්සරහට අඇවිල්ල හෙමිහිට කතාකලා. සරෝජිනි එතනම නැවතිල මගේ පැත්තට හැරුන.

ඈ මොකවත් අහන්න ඉස්සරවෙලා මම අඳුන්වල දෙන එක මගෙ යුතුකම කියල මට හිතුන හින්ද මම කතාකලා. " මිස් විසිතුනේ ඇඳේ ඉන්නෙ මගෙ අප්පච්චි……"

" ආ..එහෙමද? අද නේද අයි.සී.යූ. එකෙන් ම්,එහාට මාරු කරල තියෙන්නෙ? මොකද ඊයෙ හිටියෙ නෑනෙ මේ වෝඩ් එකේ. "

" ඔව් මිස් අද තමයි මෙහාට මාරුකලේ….."

" ඉතිං ඔයා මෙතන මොකද කරන්නෙ?."

" ආ….. මම මේ සැම්සන් එක්ක ආව නිකමට වගෙ.."

" ආ..එහෙමද හරි එහෙනං අපි යමු පහළට නේද? මම ඩියුටි ආව විතරනෙ. රිපෝට්ස් බෙහෙත් දෙන එව්ව ඔක්කොම බලන්ටත් එපාය.." ඇය යන්තමට හිනා වුනා..

" හරි හරි... මමත් මේ යන්ට තමයි ලෑස්ති වුනේ."

එදා රෑ හතහමාර වගෙ වෙනකොට අප්පච්චි නැඟිට්ට. තවම මත් ගතිය වගෙ තිබුණට හවස අපෙ ලොකු අම්මගෙ පුතා, සරත් අයිය අතේ ගෙදරින් එවල තිබුනු සුප් එක ඔක්කොම වගෙ බිව්ව.

" දැං කොහොමද අප්පච්චි? …" සුප් එක බීල ඉවර උනහම මම ඇහුව. 

" ඇඟට පණනැති ගතිය විතරයි වෙන අමාරුවක් නෑ " අප්පච්චි එහෙම කියල යන්තමට හිනාවුනා. ඊට පස්සෙ විනාඩි දහයක් පහලවක් වගෙ මා එක්කල ඔය අනම්මනම් කතාකරකර ඉන්දැද්දි අප්පච්චිට එහෙම්මම නින්දගියා.

ඒ වෙනකොට හුලඟ ටික ටික හීතල වෙන්ට පටන් අරගෙන තිබ්බෙ. අප්පච්චිව නිකට ගාවට එනකල් හොඳට පොරවලා මම කැන්ටින් එක පැත්තෙ ගියා රෑට මොනවහරි කන්ට.අම්ම බත් එකක් එවල තිබ්බට මම ඒක එහෙම්මම කබඩ් එක ඇතුලෙ තිබ්බ. රෑට බඩපුරා බත් කෑහම මට නින්ද යනව. ලෙඩෙක් ගාව ඉන්නකොට දිගටම ඇහැරගෙනම ඉන්ට ඕනනම් නැතිඋනාට හදිස්සියක් උනොත් පටගාල ඇහැරෙන්ට ඕන. බඩපුරා බත් කෑහම ආය කොහෙද ඇහැරෙන්නෙ?

වාට්ටුවෙ එක කෙළවරක තිබ්බ ලියන මේසෙ ඉඳගෙන සරෝජිනී මොනවද ලියනව. නයිට් ෂිෆ්ට් එකට හිටිය අනික් නර්ස් මම දැක්ක වාට්ටුවෙ එහා පැත්තෙ කෑල්ලෙ ලෙඩෙකුට සේලයින් එකක් දෙන්න හදනව. මගෙ අඩි සද්දෙ ඇහිල වෙන්නැති සරෝජිනී ඔලුව උස්සල බැලුව.

" මිස් මම කැන්ටිමට ගිහිල්ල එන්නම් " ඈ ඔලුව වනල යන්තමට හිනාවුනා.

ඒ දවස්වල නුවර ඉස්පිරිතාලෙ කැන්ටිම තිබ්බෙ දැන් තියන තැන නෙවෙයි. දැං ඔය ඇස් වාට්ටුව හදල තියෙන්නෙ ඒ කාලෙ කැන්ටිම තිබ්බ තැන තමයි.රෝල් දෙකකුත් කාල ටී එකකුත් ගහල මම එළියට බැස්ස. සිගරට් එකක් අතටත් අරගෙන ආයම පැකට් එකට දාල සාක්කුවෙ දාගත්ත. මට එහෙම ඔහෙ ඕන නෑ කියල හිතුනෙ මොකද මන්ද...

කන්ද නැඟල ආපහු එනකොට වාට්ටුවෙ ලයිට් ඔක්කොම වගෙ නිවල. කොරිඩෝවෙ කෙලවරක විතරක් එක ලයිට් එලියක් පත්තු වුනා . ඒත් යාන්තමට වොට් හතළිහෙ බල්බ් එකක් වෙන්න ඕන. ඔය අර ෆයිබර්ග්ලාස් පුටු ආපු අලුත. නිල්කමල් බ්‍රෑන්ඩ් එක තමයි හැමතැනම තිබ්බෙ. දම්රෝ එහෙම ආවෙ ඊට බොහොම පස්සෙ කාලෙක. නර්ස්ලගෙ මේසෙට එහා පැත්තෙ එක පිට එක ගොඩ ගහල ඒ ජාතියෙ පුටු හතර පහක් තිබ්බ මට මතකයි. මම එතනට යනකොට අර අනික් මැදිවයසෙ නර්ස් නෝනත් මේසෙ ඉඳගෙන හිටිය.

" මිස්..මම අර පුටුවක් ගන්නද? " මගේ දිහා ඔලුව උස්සල බලපු ඒ මැදිවයසෙ නර්ස්ගෙන් මම ඇහුව..

" ගන්න ගන්න " ඈ එහෙම කියල සරෝජිනී දිහා බලල හිනාවුනා.

මම පුටුවකුත් අරගෙන එද්දි ඈ මොනවද හෙමිහිට සරෝජිනීගෙන් ඇහුවා. " විසිතුනේ ඇඳේ " සරෝජිනී කියනව මට යාන්තමට වගෙ ඇහුන.

අප්පච්චි ළඟ ටිකක්වෙලා ඉඳල මම පුටුවත් උස්සගෙන ගියා කොරිඩෝවෙ ලයිට් එක යටට. එතන එළිය නම් හොඳටම මදි. ගල් පිළිමය ටිකක් වෙලා කියවද්දි ඇස් රිදෙන්ට ඇල්ලුව. මම එහෙම්මම පුටු ඇන්දට හේත්තුවෙලා ඇස් තද කරල පියාගත්ත.

" නින්ද ගියාද? " ..එක පාරටම ඇහැරිලා බලනකොට සරෝජිනී මා දිහා බලාගෙන ඉන්නව. 

" මෙතන අමාරුයි පොත කියවන්න..එළිය මදි..ඒ පාර චුට්ටක් ඇහැ පියාගත්ත. නින්ද ගියෙත් නෑ නොගියෙත් නෑ මම හිතන්නෙ. "

" මොකක්ද පොත? මේ ගිය මාසෙ නිකුත් වෙච්ච පොතක් ගල් පිළිමය සහ බොල් පිළිමය.."

" ආ..මමත් දැක්ක පත්තරවල තියනව ඔය පොත ගැන. කියවල ඉවරවෙලා මටත් දෙන්න.."

" ආ..එහෙනං ගන්න..මෙතන කොහොමත් කියවන්න අමාරුයි. මේ බල්බ් එකේ එළිය මදි.."

" හරි එහෙනං තෑන්ක්යූ..මම උදේ ඕෆ් වෙලා යනකොට දීල යන්නම්…"

" හෙටත් නයිට්ද? ….."

" නෑ අදින් ඉවරයි..දවස් තුනයිනෙ.."

" ෂෙහ්,…..දැන්නම් ඔය ගොල්ලන්ට හොඳයි නේද? නයිට් දවස් තුනයි. ඩියුටි ෂිෆ්ට් එක පැය හයයි. ඊට පස්සෙ ඕ.ටී. "

හෙද/හෙදියන් ඒ වෙනකොට වැඩ කලේ පැය 6 ක සේවා මුරයක්. උදේ 7 - දවල් 1 හෝ දවල් 1 - රෑ 7 නයිට් තිබ්බෙ එක දිගට දවස් තුනයි.. ඊළඟ පහුවදා නිවාඩු. අර හාන්දුරුවො තමයි ඔව්ව අරං දුන්නෙ. මුරුත්තෙට්ටුවේ ආනන්ද……..

ආනන්ද හාමුදුරුවන්ට පස්සෙ පස්සෙ බොහොම බරපතල චෝදනා තිබ්බට හෙද / හෙදියො වෙනුවෙන් උන්නැහැ කරපු සේවය විශිෂ්ඨයි. එක පාරක් ඔය හෙදි වැඩ වර්ජනයක් වෙලාවෙ ජේ.ආර්. ලොක්ක එක්ක සාකච්ඡාවකට එන්ට කියල තිබ්බ හෙද සංගමයෙ නිලධාරීන්ට. ජේ.ආර්. පොයින්ට් බ්ලෑන්ක් ප්‍රතික්ෂේප කලා හෙද ප්‍රශ්න ගැන හාමුදුරුවො එක්ක සාකච්ඡා කරන්න. 

" ඔය සාදුට කන්ට බොන්ට දීල යවන්ට. එයා මොකටද එන්නෙ නර්ස්ලගෙ ප්‍රශ්න ගැන කතා කරන්ට? ඒකට ඒ රස්සාව කරන අයට එන්ට කියන්ට. සාදුල එක්ක මම නර්සස්ලගෙ ප්‍රශ්න කතාකරන්නෙ නෑ. " පප්ප එහෙමයි කියල තියෙන්නෙ

" හාමුදුරුවන්ට පිංසිද්ද වෙන්ට තමයි ඔක්කොම හෙහ්,හෙහ්.... ඉස්සර ෂිෆ්ට් එක උදේ හතේ ඉඳල එක්කො හවස තුන නැත්තං රෑ හත ….නයිට් එක දිගට දවස් හතක්.."

" ඔයා කොහොමද ඔය විස්තර දන්නෙ?.." සරෝජිනී නළලරැලි කරගෙන ඇහුව..

" මම මොකෝ නොදන්නෙ? මගෙ අම්ම නර්ස් කෙනෙක්නෙ. "

" ඒහ්..ඇත්තද? අපෙ අම්මත් නර්ස් කෙනෙක්."

" නෑ??...අපෙ අම්ම අන්තිමට අනුරාධපුරේ ඉඳල රිටයර් වුනේ.."

" ඇත්තටම? අපෙ අම්මත් අනුරාධපුරේ ඉස්පිරිතාලෙ හිටිය සෑහෙන කාලයක්..මම ඕ ලෙවල් කරනකල් ඉස්කෝලෙ ගියෙත් එහෙ. ස්වර්ණමාලී එකට. "

" එහෙනම් නොවැරදීම අපෙ අම්ම දන්නව ඇති. මම අහන්නම්කො.දැන් මම ගෙදර යනවනෙ. මොකක්ද ඔයාලගෙ අම්මගෙ නම? "

" මිසිස් සුරවීර…"

මම කිව්වෙ අර අපෙ ලොකු අම්මගෙ පුතා..ඒ අයිය ආව උදේම දවල් දවසෙ මුරේ බාරගන්ට. මම ගෙදර ගියා ටිකක් නිදාගන්ට. කොහොම උනත් රෑ නිදි වැරුවම කොච්චර දවල්ට නිදාගත්තත් හරි යන්නෙ නෑ. අනික කොහොමත් දවල්ට නින්ද යන්නෙත් නෑ හරියකට.

මම ගෙදර යනකොට අම්ම කුස්සියෙ. සුප් එකක් හදනව. දවල්ට අප්පච්චිට ගෙනියන්ට.

" පුතා මහන්සිද? තේ එකක් හදන්ටද? "

" නෑ අම්ම දැන්ම එපා..මම නාගෙන එන්නං.."

ඒ කාලෙ අපෙ ගෙදරට පයිප්ප දාල තිබ්බෙ නෑ. ගේත් එක්කම පල්ලෙහා කුඹුරෙ ලිඳෙන් තමයි නෑම සහ රෙදි පෙරෙදි සේදීම යනාදී සියලු කටයුතු කෙරුනෙ. නිල් කැටේට තිබ්බ හීතල වතුර බාල්දි පණහක් හැටක් නාගත්තම ඇඟේ කෙඩෙත්තු ගතිය කොහෙං ගියාද කියල නැතුව අතුරුදන් වුනා.

නාල ඉවරවෙනකොටම මට ඔන්න නිදිමතක් ආව. රෑ හරියකට නින්දක් නැතිඋනහම එහෙම තමයි. ඒ ඇරත් මට පොඩි කාලෙ ඉඳලම එහෙම තමයි කියල අපෙ අම්මයි අත්තම්මයි දෙන්නම කියනව. " සුට්ටි පුතා පොඩි සංදියෙ නාවල ඇඟ පිහදානකොටම ඔන්න ඈනුං හත අටක් ගිහිල්ලත් ඉවරයි. "

නාගෙන ඇවිල්ල කුස්සියෙ ලොයි බංකුවෙ මම ඉඳගන්නකොටම අම්ම තේ එකක් ගෙනැල්ල දුන්න. තේ උගුරක් බීල මම ඔලුව උස්සල අම්ම දිහාවෙ බැලුව. 

" අම්මෙ...අනුරාධපුරේ හොස්පිටල් එකේ අම්මලත් එක්ක වැඩ කලාද සුරවීර කියල නර්ස් කෙනෙක්? "

" හිටිය හිටිය ...අර මිරිදිය හොටේල් එක කිට්ටුව ගෙදරක හිටියෙ. ඇයි පුතා එහෙම ඇහුවෙ? "

" නෑ අප්පච්චි ඉන්න වෝඩ් එකේ ඊයෙ රෑ වැඩ කරපු නර්ස්ගෙ අම්මත් අනුරාධපුරේ හොස්පිට්ල් එකේ වැඩ කලාය කිව්ව. මම නම ඇහුවම සුරවීර කියල කිව්ව. "

" හරි හරි මට මතකයි. සුරේට හිටියෙ දුවල දෙන්නෙක් තමයි. ඇයි පුතාට මතක නැද්ද? මම පුතා එක්ක එහෙ ගිහිල්ල තියනවනෙ. "

" මම ගියේ නෑ අම්මෙ..ගියානම් මට මතකයිනෙ. "

" හරි ඉතිං දැං මොකද ඒ දුව කිව්වෙ? "

" මොනව කියන්ටද? මම යනව ටිකක් නිදාගන්ට..අම්ම දැං යනවද අප්පච්චි බලන්ට?..."

" ඔව් පුංචි මාම එනව කිව්ව…. මම ඒත් එක්ක යන්ට හිතාගෙන ඉන්නෙ සුප් එකත් අරගෙන…"

" කෝකටත් බත් පොඩ්ඩකුත් අරං යන්ට ….දන්නවනෙ අප්පච්චිගෙ හැටි..බත් ඩිංගක් වගෙ නෑනෙ එයාට ඔය මොනව කෑවත්...."

මම එහෙම කියල නැඟිටල එන්ට ආව..ගල් පිලිමය සහ බොල් පිලිමය පොත අතට අරගෙන මම ඇඳේ දිගාවුනේ නින්ද යන්ට ඉස්සර පිටු දෙක තුනක් වත් කියවන්ට හිතාගෙන.

ඒත් ආයම මට මතක් වෙන්ට ගත්තෙ.......උදේම මුණ කට හෝදගෙන කොරිඩෝවෙ කුළුණකට හේත්තුවෙලා ඉර එළිය ටිකින් ටික වැඩි වෙනව බලාගෙන මම හිටියෙ තුවායත් කරේ දාගෙන. 

" ආ ඔයාගෙ පොත …" සරෝජිනී මගෙ ලඟට ඇවිල්ල මගෙං ඊයෙ ඉල්ලගත්ත පොත දික්කලා.

" ආ..කියවලත් ඉවරද? "

" අපෝ නෑ..පිටු දහයක් පහළවක් විතරයි කියවන්ට ලැබුනෙ. "

" එහෙනං බලල ඉවර වෙලාම දෙන්ට.."

" නෑ මගෙ නයිට් අද ඉවරනෙ..එතකොට හෙටත් ඕෆ්..අනිද්දනෙ ආපහු එන්නෙ. ඒ නිසා පොත මිස්ට වීරසිංහම ගන්ට. ආ..මේ මම තේ හදන්න යන්නෙ..තේ එකක් ඕනද? "

" නෑ එපා මිස් මම කැන්ටින් එකෙන් බොන්නම්.."

" ආය ඕකට කැන්ටින් එකට යන්න ඕනය? ඉන්න මම ගෙනත් දෙන්නම්.."

" පුතා අර ළමයගෙ ගෙවල් කොහෙ කියලද කිව්වෙ?.." එක පාරට මම ගැස්සිල ඇස් ඇරියෙ අම්මගෙ කටහඬින්..

" මොන ළමයගෙද? …" අම්ම අහන්නෙ කවුරුගැනද කියල හොඳටම දන්නව වුනත් මම නොදන්නව වගෙ ඇහුව..

" අර සුරේගෙ දුව……."

" මම ඔව්ව අහන්ට ගියේ නෑ අම්ම….." මම කෙලින්වෙලා ඇඳේ ඉඳගත්ත. 

" හරි මට දැන් මතකයි සුරේලගෙ ගෙවල් මේ හෙම්මාතගම පැත්තෙ…."

*****************************

ගොතපු කතන්දරයක් කියනව වගෙ නෙවෙයි ජීවිතේ ගැන ලියනකොට. අග මුල නැති වැල්පොටක් අල්ලල අදිනව වගෙ තමයි. කෙළවරක් නෑ. එහෙමත් නැත්තං බොහොම දිග දම්වැලක් එක කෙළවරකින් අල්ලල අදිනව වගෙ. පුරුකෙන් පුරුක දිගටම දම්වැල කොච්චර හරි ඇදෙනව මිසක ඉවරයක් නෑ. මේකත් මගෙ ජීවිත කතාව නිසා අගමුල නැති වැලක් නැත්තම් දම්වැලක් වගෙ තමයි. ඒ නිසා කරුණාකරල සමාවෙන්ට හොඳද?