348. The Story Of My Marriage - 4 - The Surest Way To A Girl's Heart Is Through Solving Difficult Equations And Formulae For Her.

2 States චිත්‍රපටයේ අනන්‍යා ලෙස රඟන - Alia Bhatt

ශිෂ්‍යාවන්ගේ නේවාසිකාගාරය වෙත මම ළඟාවන විට වේලාව රාත්‍රී අටට ආසන්න විය. එම සතිය තුල ඉදිරිපත් කලයුතු නිබන්ධන උදෙසා අප වෙත ලබාදුන් ආධාරක ලිපි ලේඛන සහ අදාල පාඨ ග්‍රන්ථ, අනන්‍යා උපදෙස් දුන් පරිදි මා කරමත නොවූවද මගේ දෑත සහ ළයට සිරවී තිබිණි. ප්‍රාන්ත දුරකථන නාමාවලීන් හයකට හෝ හතකට සමාන විශාලත්වයෙන් හා ඒ හා සමානව බරින් යුතුවූ ඒ මුද්‍රිත පාඨ ග්‍රන්ථ සමූහය ඔසවාගෙන ශිෂ්‍ය නේවාසිකාගාරයෙහි සිට ශිෂ්‍යාවන්ගේ නේවාසිකාගාරය දක්වා පියගැට සියයක් පමණ නැඟීම කිසිසේත් පහසු කාර්යයක් නම් නොවීය.

මම ඇගේ කුටියෙහි දොරට සෙමින් තට්ටු කළෙමි." තත්පරයක් ඉන්න. මම ඇඳුම් මාරු කරනවා." කුටිය තුලින් අනන්‍යාගේ හඬ ඝනකමැති දොර ලෑල්ල හේතුකොටගෙන යන්තමින් ඇසිණි.

තත්පර තුන්සියයකට පසු දොර විවර විය. ඇය රතු සහ සුදු පැහැයෙන් යුතු ක්‍රීඩිකාවන් අඳිනා Track Suit නමින් හැඳින්වෙන ඇඳුම් කට්ටලයක් හැඳ සිටියාය. " සමාවෙන්න පරක්කු වුනාට..." ඇය පැවසූයේ දිගු කෙස් වැටිය හිස ඉහළට කොට බඳිමිනි." එන්න එන්න අපි ඉක්මනට වැඩේ පටන් ගමු. සෑහෙන්න තියනව අද ඉවර කරන්න." 

ඇගේ කුටියෙහි වූ එකම අසුන මා වෙත ළංකොට ඕ සයනය මත හිඳගත්තාය.රතු-දුඹුරු පැහැ ඇඳ ඇතිරිල්ල කුටියෙහි කපරාරු නොකළ ගඩොළු බිත්තිවල පැහැයට මනා ලෙස ගැලපුණි.සයනය අද්දරම පාහේ බිත්තියෙහි සවිකොට තිබූ ඝන කාඩ්බෝඩ් කඩදාසියකින් නිමවූ පුවරුවක ඡායාරූප විස්සකට ආසන්න සංඛ්‍යාවක් එක්තරා රටාවකට අනුව අලවා තිබිණි. 

" අර මගෙ පවුලෙ අය…." ඈ ඒ දෙසට සුරත දිගුකලේ දෙදණ නවා ඇඳ මත පසුපසට වී පහසුවෙන් හිඳගනිමිනි." අර මැද ෆොටෝ එකේ ඉන්නෙ මගෙ තාත්තා. එයා හරිම ප්‍රියමනාපයි...නේද? " 

ඇගේ බොහෝ සෙයින් ප්‍රියමනාප පියාණන් හොඳින් දැකබලා ගැන්ම උදෙසා මම හිඳ සිටි අසුනින් නැඟිට පුවරුව වෙත වඩාත් ආසන්න වීමි.නූස් නොමිටි, එකද කෙස් ගසක් හෝ එහා මෙයා නොයන පරිදි ඉතා ප්‍රවේශමෙන් හිස පීරූ මැදිවියේ මිනිසෙක් තොල් තදින් පියාගෙන, යම්තමට සිනාසීමට අසාර්ථක උත්සාහයක් දරමින්, කැමරාව දෙසම එක එල්ලේ බලා හිඳියි. බොහෝ ඡායාරූපයන්හි ඔහු හැඳ සිටින්නේ අත්කොට කමිසයක් සහ දෝතියකි.

සවස් යාමයෙහි මිතුරන් හා ක්‍රිකට් ක්‍රීඩා කරද්දී පන්දුව අසල වූ නිවසේ මිදුලට පතිතවූ කල්හි ඔබ පන්දුව යලි රැගෙන ඒමට නිවසෙහි වසා ඇති ගේට්ටුව විවෘත කොට ඇතුලුවූ කල ගෙහිමියා පන්දුව ද රැගෙන ඔබ වෙත ඉක්මන් පියවරෙන් පැමිණෙන දර්ශනයක් සිතෙහි මවාගන්න. අනන්‍යාගේ පියාගේ මුහුණෙහි සෑමවිටම වූයේ එවන් ගෙහිමියකුගේ මුහුණෙහි දක්නට ලැබෙන කෝපාවිෂ්ඨ පෙනුමයි. " හෙහ්, යකාගෙ ප්‍රියමනාප කමක් ඒක..." මම තොල මතුරාගතිමි." මේ මෙයාගෙ ප්‍රියමනාප මූඩ් එකනම් තරහ ගියහම බලන්ට ලස්සන ඇති." 

" ඔයා මොකවත් කිව්වද?" අනන්‍යා ඇසුවාය.

" ආ..නෑ..නෑ..මේ ඉන්නෙ ඔයාගෙ මල්ලිද? "

" ඔව්…. ඔය බීච් එකේ අරගෙන තියෙන එකේ නේද? ඒකෙ මා ගාවම ඉන්නෙ මල්ලි තමයි. " එහි වූ බොහෝ ඡායාරූප ඔවුන් උත්සව දිනයන්හි, මංගල්‍ය උත්සව අවස්ථාවන්හි හෝ උපන් දිනයන්හි ගත් ඒවාය.

මුහුදු වෙරළෙහි ගත් ඡායාරූපයෙහි අනන්‍යා සහ පවුලේ අනෙකුත් සාමාජිකයින් සීරුවෙන් සිටගෙන සිටියේ සෘජුවූ කයින් යුතුවය. එදෙස මොහොතක් බලා සිටින විට ඉන්දීය ජාතික ගීය පසුබිමින් වාදනය වනු ඇසුණු බවට ඔබ සහතික කොට පවසනු ඇත. 

" ඔය චෙන්නායිවල මරීනා බීච් එක. ක්‍රිෂ් දන්නවද ඒක තමයි මුලු ලෝකෙම නාගරික වෙරළ වලින් දෙවෙනි දිගම එක " අනන්‍යා මා පසුපස ඇඳෙහි හිඳිමින් පැහැදිළි කලාය. ඇගේ සොහොයුරා වයස දහහතරක් පමණවූ උපැස් පැළඳි, හොඳින් තෙල් ගා හිස පීරූ, ඉගෙනුම හැර ලොවෙහි වෙනත් කිසිවක් කෙරෙහි උනන්දුවක් නොදක්වන්නකු බව තම ඉරියව් වලින් කියාපානා කොළු ගැටයෙකි.

" අර අම්ම නේද?...." මම විමසූයෙමි. 

අනන්‍යා හිස සොලවා ඒ එසේයයි හැඟවූවාය. ඇගේ මව හා සසඳන කල අනන්‍යාගේ පියා සහ සොහොයුරා ඉතා ප්‍රියමනාප යයි නිසැකවම පැවසිය හැක. ඡායාරූපවල පවා ඇගේ මුහුණෙහි වූ නොරිස්සෙන පෙනුම ඔබ නොදැනුවත්වම හෝ යම් බරපතල වරදක් කොට ඇති බවට බලවත් සැකයක් සිතතුල නිරායාසයෙන් ජනිත කරවන්නේය. එලෙසම ප්‍රාථමික පාසලෙහි මට ඉගැන්වූ ඉතාම සැරපරුෂ ගුරුවරියක මසිතට නැඟුනේ  ද නිරායාසයෙනි.ඇගේ දියණියගේ කුටියට ඇගේ අවසරයකින් තොරව ඇතුළුවීම පිළිබඳ ඉහවහාගිය බලවත් වරදකාරී හැඟීමක් ද ඒ හා සමඟම මසිත පෙලන්නට විය. ඇය තව මොහොතකින් ඡායාරූපයෙන් බැස විත් මා ගලග්‍රහයෙන් ගෙන ඇගේ දියණියගේ කුටියෙන් පිටමං කරනු අතැයි යන හැඟීම ඉතා බලවත්ව මසිතෙහි නැඟෙන්නට වූයේ මා සිරුරෙහි රෝමෝද්ගමනය කරවමිනි.

" අම්මා..අම්මා..අම්මා...හ්ම්ම්ම්ම්ම්ම්…" අනන්‍යා එසේ පවසමින් පපුව හිස්වීයන තරමේ දිගු සුසුමක් හෙලුවාය. 

" ඇයි එහෙම කිව්වෙ? " මම විමසූයේ අනන්‍යා දෙසට හැරෙමිනි. ඡායාරූප අතරින් අවසානයට වූයේ ඔවුන් මංගල්‍යෝත්සවයන්හිදී ගත් ඒවාය. අඳුරු පැහැගත් ඡවි වර්ණයෙන් යුතු අනන්‍යාගේ ඥාතීහු මුව විවරකොට සිනාසෙද්දී ඔවුන්ගේ සුදුවන් දත් දිලිසුනේ කෑලි තුනේ විදුලි පන්දමක් දැල්වූ පරිද්දෙනි. සියලු වයස්ගත කාන්තාවෝ කොන්ද පහත්නොවී ඔවුනට පැළඳිය හැකි උපරිම ස්වර්ණාභරණ ප්‍රමාණය පැළඳ සිටියහ. එලෙසම ඔවුන් හැඳ හුන් සාරි දිලිසුනේ අහමදාබාද් - දිල්ලි අධිවේගී මාර්ගය දෙපස මාර්ගාරක්ෂිත වැටෙහි සවිකොට ඇති පරාවර්තක පුවරු රාත්‍රී කාලයෙහිදී වාහන ප්‍රධාන ලාම්පු එලිය පතිතව දිළිසෙන්නාක් මෙනි.

" ඇයි අර විදිහට අම්මා.. අම්මා... අම්මා... කියල කිව්වෙ? " මම යළිදු අනන්‍යා අමතා විමසූයෙමි. 

" නැහැ මොකවත් නෑ...ඒත් මම කැමතියි අම්ම එක්ක මීට වැඩිය කිට්ටුවෙන් ආශ්‍රය කරන්ට තිබ්බ නම්..ම්ම්ම්ම්..මම මේ කියන්නෙ යාලුවො වගෙ…." එසේ පැවසූ අනන්‍යා යලි සුසුමක් හෙලුවාය.

" ආ..මේ ඒක නෙවෙයි... ඔයාගෙ පවුලෙ අයගෙ ෆොටෝ ඔයා ලඟ තියනවද? " 

නැතැයි හඟවනු වස් මම හිස දෙපසට සෙලවූයෙමි. මගේ පවුලේ සාමාජිකයින්ගේ සමූහ ඡායාරූපයක් ගැනීමට වඩා පියාඹන පීරිසියක ඡායාරූපයක් ගැනීම පහසු විය හැක. එහෙත් මම ඒ බව අනන්‍යාට නොපැවසුයෙමි. අපගේ නිවසෙහි කිසිදිනක කැමරාවක් තිබෙනු පවා මම දැක නොමැති බව ද මට ඒ හා සමඟම සිහියට නැඟුනි.

" ඉතින් ඔයගොල්ලන්ගෙ පවුලෙ වෙන කවුද ඉන්නෙ? " ඇය මා ඔසවාගෙන ආ පොත් තොගය අතරින් අදාල සටහන් ගොන්න තෝරමින් විමසුවාය.

" අම්මයි තාත්තයි මමයි...එච්චර තමයි.." 

" ඉතින් මට තව විස්තර කියන්නකො. එයාල මොකද කරන්නෙ? ඔයා වඩා කිට්ටු කාටද? අම්මටද නැත්තම් තාත්තටද? " 

" මේ හලෝ..මම මේ පොත් කැටියකුත් උස්සගෙන මෙතනට ආවෙ පාඩම් කරන්න.." ඇගේ මේසය මත ඇති මම ඔසවාගෙන ආ පොත් තොගය පෙන්වමින් මම පැවසුවෙමි.

" හරි... හරි.. හරි... මම දන්නව. පාඩම් කරන්ට පටන් ගන්න කලින් පොඩ්ඩක් ඔයා ගැන විස්තර දැනගන්ටයි මම ඇහුවෙ. ප්‍රශ්නයක් නෑ. ඔයා විස්තර කියන්ට අකමැතිනම් මට දැනගන්ට ඕනෙ නෑ. " අනන්‍යා හිස ඔසවා ඇගේ විසල් නෙතු විදහා පැවසුවාය. ඇගේ ඇසිපිය වේගයෙන් සැලිනි.රත් පැහැගත් වතින් ඇගේ රූසපුව වඩාත් කැපී පෙනුනි. නෙත් කොණකින් ඇගේ මව්පියන්ගේ ඡායාරූප දෙස බලමින් මම කල්පනා කලේ එවන් කිසිදු අයුරකින් සිත් ඇදගන්නාසුළු යැයි කිව නොහැකි යුවලකට දාව ඇය වන් රුවැත්තියක් මෙලොවට බිහිවූයේ කෙළෙසකද යන්නයි.

" හරි මම විස්තර කියන්නංකො. හැබැයි ඊට පස්සෙ ෆුල් ටයිම් අධ්‍යාපනය හොඳද? ඕපදූප බෑ අඩුම ගණනෙ පැයකටවත්.. " මම දබරැඟිල්ල ඔසවා අනතුරු හැඟවූයෙමි.

" හරි... හරි... මේ මම දැනටමත් පොත දිගඇරල තියෙන්නෙ. " ඇය පසුපසට ඇදී බිත්තියට වාරුවී හොඳින් හරි බරි ගැසුණාය. 

" ඔන්න අම්ම ගැන කියනකොටයි මතක් වුනේ. අද අනිවාර්යයෙන් මම අම්මට කෝල් එකක් දෙන්න ඕන.තව ටිකකින් අර අතන හතරමං හන්දියෙ කමියුනිකේෂන් එකට යන්ට වෙනව." 

" හරි යමු...දැං කියන්නකො ඔයාගෙ විස්තර.."ඇය ඉල්ලා සිටියාය.

" මගෙ අම්ම රස්සාවක් කරන්නෙ නෑ. මම අම්මට තමයි කිට්ටු. ඒත්.. ඒත් එක අතකින් බලනකොට ඒ හැටිමත් නෑ කියලත් කිව්වැහැකි. " මව හා මා අතර ඇති බැඳීම පිළිබඳව මම කිසි දිනෙක ගැඹුරින් කල්පනා කොට නොතිබුණු බැවින් මම එසේ පැවසූයේ අඩමානයටය.

" එතකොට ඔයාගෙ තාත්ත? මම නම් අපේ තාත්තට බොහොම කිට්ටුයි." 

" මේ...අපි පාඩම් කරමුද?..." මම වහාම මේසය මතවූ පොත දිගහැරියෙමි. 

" ඒ කියන්නෙ ඔයා ඔයාගෙ තාත්තට ඒ තරම් කිට්ටු නෑ?..." 

" මම දැන් එක පාරක් කිව්වනෙ. ඔයාට විභාගෙ ෆේල් වෙන්නද ඕන? " 

" ෂ්ෂ්ෂ්…….." ඇය තම දෙතොල මත සුරතේ දබරැඟිල්ල තබා ඉන්පසු ඇඳ මත වූ පොත අතට ගත්තාය. අනතුරුව ගෙවුණු දෙපැයක කාලය අපි නිශ්ශබ්දව ඉගෙනීමේ යෙදුනෙමු.

නිශ්ශබ්දව ඉගෙනීමේ යෙදුණායයි පැවසීම පූර්ණ වශයෙන් නිවැරදි ද නොවේ. මේ කාලය තුල ඉගෙනීමට අමතරව අනන්‍යා නොයෙකුත් විප්‍රකාරයන්හිද අනලස්ව නිරතවූවාය. වරෙක ඇය කොට්ටයෙහි උරය ඉවත්කොට අලුතෙන් උරයක් දැම්මාය.වරෙක හිස ඔසවා මදෙස ක්ෂණික බැල්මක් හෙලා ඇඳ ඉහත්තාවේ වූ මේස ලාම්පුවෙහි කඳ නවා සකස් කළාය.තවත් විටෙක මේසය මතවූ පෑන් රඳවනයේ වූ පෑන් සියල්ල ඉවතට ගෙන වෙනත් රටාවකට යලි තැන්පත් කලාය.

ඇගේ මේ සියළු විගඩම් නුදුටුවාසේ මම දැඩි අවධානය බිඳී යා නොදී අධ්‍යයන කටයුත්තෙහි යෙදුණෙමි. IIT ආයතනයෙහි ඉගෙනුම ලැබූ මුල් වසර දෙකෙහි මම බොහෝසේ කාලය අපතේ හැරියෙමි. IIMA හිදී ද ඒ වරද එළෙසම සිදුවීමට ඉඩ නොහැරීම මගේ දැඩි අධිෂ්ඨානය විය.

" ෂහ්, ඔයා නියමයිනෙ.කිසි කතාවක් නැතුව ගල් බමුණෙක් වගෙ එක දිගට පාඩම් කරන්ට පුලුවන්නෙ ඔයාට. මරු ඈ…" පැය දෙකකට පසු ඇය දෑත ඔසවා ඇඟ මැලි කඩා පැවසුවාය. 

" මොකෙක් වගේ? " මම දෙබැම රැළිකොටගෙන ඈ දෙස නොපහන් බැල්මක් හෙලූයේ සිනහව වළකා ගනිමිනි.

" හරි හරි…" ඇය සිනාසුනාය." දහයත් පහුවෙලා. දැන් කෝල්ස් ගණං අඩුයි. " 

" ආ..මතක් කරපු එක හොඳයි. මම යන්න ඕන එහෙනම්. " 

" ඉන්න මාත් එනව ඔයා එක්ක. මටත් ගෙදරට කතා කලොත් හොඳයි. " ඇය ඇඳෙන් බිමට පැන පාවහන් යුවල පැළඳ ගත්තාය.

" ෂරි, ෂරි, ෂරි, අම්මා ෂරි, …" සෑම අනුයාත ෂරියක්ම ඊට පෙර ෂරියට වඩා ශබ්දයෙන්, තීව්‍රතාවයෙන් මෙන්ම කණස්සල්ලෙන්ද වැඩි වෙමින් කුඩා දුරකථන කුටිය තුල පැතිර ගියේය. ඇය තම නිවසට ඇමතුමක් ලබාගෙන මව හා කතාබහක නිරතව සිටියි.

රාත්‍රී දහයෙන් පසු ඇමතු ගාස්තු සැළකිය යුතු ප්‍රමාණයකින් පහළ යන බැවින් බොහෝ සිසුහු තම නිවෙස් වලට ඇමතුම් ලබාගනු උදෙසා ආයතනයෙහි සිට මිනිත්තු පහක පාගමනින් ලඟාවියහැකි මේ දුරකථන කුටිය ඉදිරිපිට පෙළගැසී සිටියෝය. ඔවුන් බහුතරයක අත සූක්ෂම ආර්ථික විද්‍යා සටහන් පොත් විය.අනන්‍යා තම ඇමතුම අවසන් කොට පිටතට පැමිණි පසු මම දුරකථන කුටියට ඇතුළු වීමි.

" මේ දෙන්න යාලු වෙලාද? " පෝළිමෙහි සිටියකු තවත් අයෙකුගෙන් විමසනු මට ඇසිණි

" මම හිතන්නෙ නෑ. අර කෙල්ල මෙයාට සලකන්නෙ සහෝදරයෙකුට වගෙ. ඔය කෙල්ලො ඔය වැඩේ හරියට කරනව. කලනය, සංඛ්‍යානය ,වීජ ගණිතය වගෙ එව්වට IIT ගිය කොල්ලෙක් අල්ලගෙන අයිය අයිය කියල වැඩේ ගොඩ දාගන්ට කෙල්ලො යස අගේට දන්නව. " ඔවුන්ගේ සිනා හඬ නෑසුණාක් මෙන් මම දුරකථන කුටියෙහි දොර වසා ගතිමි.

අනන්‍යාට මේ කථාබහ බොහෝවිට නොඇසෙන්නට ඇත. ඒ ඇය ඒ වනවිට තම ඇමතුම් ගාස්තුව ගෙවනු උදෙසා අයකැමි වෙත ගොස් සිටි බැවිණි.

" හෙලෝ? " දුරකථනය සිව්වරක් නාදවූ ඉක්බිති මපියාගේ හඬ ඇසිණි. මම නිහඬ වූයෙමි. දුරකථන ගාස්තුව සටහන් වන ගණක යන්ත්‍රය ක්ලික් හඬකින් ගාස්තුව ගණනය කිරීම ඇරඹීය. 

" හෙලෝ? හෙලෝ?" මපියා යලිත් නොඉවසිල්ලෙන් කථා කලේය.මම ඇමතුම ක්‍රියා විරහිත කළෙමි.ගණක යන්ත්‍රයෙන් බිල්පත නිකුත් විය. 

" කථාකරන්න බැරිවුනා නේද? ඒත් ඔයාට බිල ගෙවන්න වෙයි." දුරකථන මධ්‍යස්ථානයේ අයකැමිවරයා පැවසීය.

" හරි ඒකෙ ප්‍රශ්නයක් නෑ " මම හිස සොළවා එකඟත්වය පළකොට යලි ගෙදර අංකය කරකැවීමි.

මෙවර දුරකථනයට පිළිතුරු දුන්නේ මගේ මවය." අම්මා " මම කෝපයෙන් කෑගැසීමි." මම කියල තියනව නේද රෑ දහය පහුවුනාට පස්සෙ ටෙලිෆෝන් එක කිට්ටුව ඉන්න කියල? " 

" හරි හරි ළමයා. මම කුස්සියෙ හිටියෙ, අනික තාත්තට ඔයාට කතාකරන්න ඕනය කියල කිව්ව. ඒකයි එයා ෆෝන් එක ගත්තෙ. මොකද කියන්නෙ? තාත්තට කතා කරනවද? " 

" අම්ම දන්නවනෙ…. මට බෑ එයා එක්ක කතා කරන්න." 

" හරි ඒක අමතක කරල දාමු එහෙනං..කොහොමද ඔහෙ? අහ්මදාබාද් හොඳයිද? " 

" ප්‍රශ්ණයක් නම් නෑ. ඒත් කලින්ටත් වඩා පාඩම් කරන්නනම් වෙයි වගෙ. " 

" කෑම කොහොමද? " 

" අපොයි අන්තිමයි. මම හොස්ටල් එකේනෙ ඉන්නෙ. ආය අහන්ටත් දෙයක්ය." 

" මම ඔයාට එවන්නං හොඳ අච්චාරු ටිකක් හදල. " 

" එපා එපා..මෙහෙ හොඳ රෙස්ටුරන්ට් කීපයක්ම තියනව." 

" එව්වගෙ කුකුල්මස් තියනවද?" ඇගේ හඬ කණස්සල්ලෙන් පිරී තිබුනි.ජලය වාතය විදුලි බලය වන් ජීවිතයට අත්‍යාවශ්‍ය තවත් අංගයක් ලෙස ඕ කුකුල්මස් සැළකුවාය.

" දෙක තුනක තියනව." 

" මට තවම තේරෙන්නෙ නෑ ඇයි ඔයා දිල්ලියෙ MBA කරන්නෙ නැතුව ඔහෙ ගියෙ කියල. " 

" අම්මෙ මම මෙහෙ ආවෙ මගෙ අනාගතයට හොඳම දේ IIMA එකේ ඉගෙන ගන්න එක හින්ද. මෙහෙ කුකුල්මස් තියෙනවද නැද්ද කියල මම කල්පනා කලේ නෑ." ගණක යන්ත්‍රය මේ වනවිට මගේ ගාස්තුව ලෙස රුපියල් දහ අටක් පෙන්නුම් කළේය. " මම එහෙනම් තියන්නම්. " 

" ඉන්න ඉන්න ටිකක්. ඉතිං? ඔහෙ ඔයාට යාලුවො කවුරුවත් එහෙම නැද්ද තවම?" 

" ම්ම්ම්..ඉන්නව..ඒත්..ඒත්...යාලුවෙක්මත් නෙවෙයි...." මම කුටියෙහි දොර වීදුරුවෙන් දිස්වන අනන්‍යාගේ මුහුණ දෙස බැලුවෙමි. ඇය මා දෙස බලා සුන්දර ලෙස සිනහවූවාය.

" කවුද යාලුවො?...මොනවද ඒ ගොල්ලන්ගෙ නම්? " අම්මා නොඉවසිල්ලෙන් විමසුවාය. 

" මේ..අන්..අන්..අනන්ට්. " 

" එයා පන්ජාබ්ද පුතා? " 

" අම්මෙ මේ...මෙහෙ ඉන්න ඔක්කොම…." 

ඇය මට බාධා කලාය. " හරි හරි ඉතිං කෑගහන්න එපා..මම හිතුවෙ ඔයාට පන්ජාබ් යාලුවෙක්ම හිටියනම් හොඳයි කියල. ඔයා කැමති කෑමවලටම ආස කරන……" 

" හරි හරි එහෙනං මම තියන්නං..හෙට මට විභාගෙකුත් තියනව…." 

" ඇත්තටම? මතක ඇතුව විභාගෙට වාඩි වෙන්ට ඉස්සරවෙලා යාඥා කරන්න..හොඳද? " 

" හරි හරි ඒක බැරිය..ඒත් ඊට ඉස්සෙල්ල මට පාඩං කරන්ට ඕන…." ඇමතුම අවසාන කල මම රුපියල් විසිපහක් වූ ගාස්තුව ගෙවීමි. 

" ක්‍රිෂ්, ඔයා මොකද පළවෙනි පාර ෆෝන් එකට උත්තර නොදී කට් කලේ? ඔයාගෙ තාත්ත ෆෝන් එක ගත්තෙ..නේද? " අප ආපසු ඇගේ නේවාසිකාගාරය කරා පිය නඟද්දී අනන්‍යා විමසුවාය. 

මම එකෙනෙහිම නැවතී ඇය දෙස හැරුනෙමි. " ඔයා කොහොමද දන්නෙ? " 

" මට නිකමට හිතුන.අපෙ අම්ම එක්ක තරහ උනහම මාත් ඔහොම කරනව.ඒත් මම නම් ෆෝන් එක තියන්නෙ නෑ. ..අම්ම තියන්නෙත් නෑ. අපි දෙන්නම රිසීවර් එක කණට තියාගෙන වචනයක්වත් කතා නොකර ඉන්නව...හිහ්..හිහ් " 

" ඒ කරල….? බිල ගෙවනව? " 

" ඔව්..අම්ම එක්ක මම තරහෙන් කියල මම අඟවන්නෙ එහෙමයි. සෑහෙන්න වියදම් යන ක්‍රමයක් නම් තමයි ඇත්තම කිව්වොත්. ඒ හින්ද මම නිතරම එහෙම කරන්නෙ නෑ. හොඳටම තරහ ගියහම විතරයි. " ඇය හඬ නඟා සිනාසුනාය.

" මම අපෙ තාත්ත එක්ක කවදාවත් කතා කරන්නෙ නෑ." ටික දුරක් නිහඬව පැමිණි ඉක්බිති මම පැවසූයෙමි. 

" ඇයි ඒ?..." ඇය ඇසුවාය. 

" ඒක දිග කතාවක්. මේ වෙලාවෙ කියන්නනම් බෑ…..ම්ම්ම්..අද නෙවෙයි මම කවදාවත් ඒක කියන එකක් නෑ බොහෝවිට. " 

" ඕකේ..ඔයාගෙ කැමැත්තක් " 

නිහඬතාවයේ වෙලී අප ඇවිද ගිය තවත් නිමේෂයකට පසු ඇය යලිත් කථා කලාය." ඉතිං? ඔයා පවුලෙ එකම දරුවා...ඔයාගෙ අම්මයි තාත්තයි ඔයා ගැන බොහොම බලාපොරොත්තු තියාගෙන ඇති නේද? මොනවද ඔයා කරන්න හිතාගෙන ඉන්නෙ? ෆයිනෑන්ස්? මාකටිං නැත්තං අයිටී? "

" ඒ එකක්වත් නෙවෙයි ඇත්තටම. ඒත් මම හිතාගෙන ඉන්නෙ ඉස්සෙල්ල මොකක් හරි හොඳට අතට ගානක් හම්බ වෙන රස්සාවක් කරල කීයක් හරි හම්බ කරගෙන ඉන්න. මොකද මම හිතාගෙන ඉන්න වැඩේ කරන්න අතේ කීයක් හරි තියෙන්නම ඕන. " 

" ඒ කිව්වෙ? එතකොට ඔයා මොනව කරන්නද ඇත්තටම කැමති? " ඇය විමසූයේ මා දෙනෙත් දෙස එක එල්ලේ ඇගේ දෙනෙත් යොමුකොටගෙනය.

ඇයට මුසාවක් පැවසීමට මට හැකියාවක් හෝ අවශ්‍යතාවයක් කොහෙත්ම නොවිණි. " මට ලේඛකයෙක් වෙන්නයි ඕන."

ඇය මහ හඬින් අවඥා සහගතලෙස සිනාසෙනු ඇතැයි මම අපේක්ෂා කලෙමි. එහෙත් නැවතී වරක් මදෙස හැරී බැලූ ඇය මඳ සිනහවකින් යුතුව හිස දෙවරක් සොලවා යලි පෙත් මඟ ඔස්සේ සෙමෙන් පියවර තබන්නට වූවාය. 

" මොන වගේ ලේඛකයෙක්ද? " ඇය ඇසුවාය. 

" ම්ම්ම්..මෙහෙමයි. එදිනෙදා ජීවිතය ගැන සැහැල්ලුවෙන් ලියන කෙනෙක්, ඒත් ඒ යටින් යම් ගැඹුරකුත් තියෙන්නෙ ඕන. ඒ ලියන එව්ව කියවන අයගෙ ජීවිතේ යම් වෙනසක් වෙන්නත් ඕන. ඔය කියන්නෙ පෑන කඩුවට වඩා බලවත් කියල. ඒක අපි එදා ඉඳල දන්න ප්‍රස්ථාව පිරුළක්නෙ. " ඇය හිස හරවා මදෙස මොහොතක් බලා සිටියාය. " නිකං පිස්සු විකාර වගේ කියල හිතෙනවද? " 

" අනේ නෑ..මම එහෙම හිතන්නෙ නෑ.." ඇය වහා පැවසුවාය.

" හරි ඒ මගේ අනාගත අපේක්ෂානෙ. දැං ඔයා ගැන . ඉතිං ඔයා මොකද කරන්න හිතාගෙන ඉන්නෙ? " මම ඇසූයෙමි. 

ඇය සිනාසුනාය...." ම්ම්ම්ම්...ඇත්තම කිව්වොත් මම දන්නෙ නෑ.මගෙ අම්ම දැනටමත් හිතන්නෙ මම මේ වෙනකොටත් ඕනවට වැඩිය හිතුවක්කාරයි ඒ වගේම ජීවිතේ මහා ලොකු දේවල් බලාපොරොත්තු වෙනවයි කියල. අන්න ඒ හින්ද මම අනාගතය ගැන වැඩිය හිතන්නෙ නෑ. මේ මොහොත වෙන කොට මට ඕන හෙට තියෙන විභාගෙ හොඳට කරල පාස් වෙන්ටයි මගෙ අම්මව සතුටු කරන්නයි විතරයි. හැබැයි එකක් තියනව. ඒ දෙකම එච්චර ලේසි දේවල් නම් නෙවෙයි. " 

ඇගේ කුටිය වෙත ළඟාවූ අපි තවත් පැය දෙකකට ආසන්න කාලයක් සංඛ්‍යානය ගැටළු විසඳීමෙහි යෙදුනෙමු.

" ඔයා මෙහෙම ආපු එකට බොහොම ස්තූතියි . ඔයා නැත්නම් මට මේ එකක්වත් තේරුම් ගන්ට බැරිවෙයි ෂුවර් එකටම." අසීරු ගැටළුවක් විසඳන අන්දම මම ඇයට පැහැදිලි කල ඉක්බිති ඇය කෘතඥතා පූර්වක සිනහවකින් පැවසුවාය.

" ඔයා මාව අන්දනව එහෙම නෙවෙයි නේද? " 

" මොකක්? " 

" නෑ මම මේ කිව්වෙ ඔයා මා එක්ක හිතවත් කියල, මට කැමතියි කියල පෙන්නන්නෙ මට කියල අමාරු දේවල් අහගන්ට විතරක් එහෙම නෙවෙයි නේද? " 

" පිස්සුද ඔයාට?..." ඇය ඇසිපිය නොහෙලා මා දෙස බලා සිටියේ තම කන් අදහා ගත නොහැකි පරිදිය. " මොනවද මේ කියවන විකාර? "

" ඒ මොනව උනත් මම ඔයාගෙ වීජ ගණිත ගුරුවරය නෙවෙයි. කලනය කියල දෙන ලොකු අයියත් නෙවෙයි හොඳද? "

" මොන අයිය කිව්ව? මොනවද ක්‍රිෂ් මේ කියවන්නෙ? ඔයා ඔය කියන එක මට නම් තේරෙන්නෙ නෑ. ඒ මොක වුනත් මට ඔයා ඔය කිව්ව ජාතියෙ එක්කෙනෙක්වත් නම් නෙවෙයි. ඒක සහතිකයි. අපි හොඳ යාලුවො..එහෙම නේද? " ඇය මවෙත සිය සුරත දිගු කළාය.

මම ඇගේ නෙත් දෙස පරීක්ෂාවෙන් බැලීමි. ඇගේ ඇස් අවංකත්වයෙන් පිරී තිබිනි. එසේය ඒ ඇස් මට කිසිදු අයුරකින් රැවටිල්ලක් වංචාවක් නොකරන බව මම සැකයකින් තොරව ස්ථිර කොට ගතිමි.

" සුබ රාත්‍රියක්…." එසේ පවසා මම ඇගේ සුරත ගතිමි.

" ඒයි මේ..ක්‍රිෂ්……….." ඇගේ කුටියෙන් පිටවීමට දොර විවර කරද්දී ඇය යලිත් මා ඇමතුවාය.

මම ආපසු හැරුනෙමි. " ඇයි? " 

" අර ඔයා කලින් කිව්වෙ...සැහැල්ලු ඒත් මිනිස්සුන්ගෙ ජීවිතේ වෙනසක් කරන ලේඛකයෙක් වෙන්න හිතේ තියෙනව කියල…." 

" ඉතිං?..."

" මම මේ කියන්න ආවෙ ඒක ඇත්තටම මාරයි….නියමයි...අර It's Absolutely Cool කියල කියන්නෙ... අන්න එහෙම. මම මේ ඇත්තටමයි කියන්නෙ. මට හිතෙනව එහෙම කෙනෙක් නිකම් මේ.. නිකම් මේ... පරමාදර්ශී චරිතයක් වෙයි කියල. මම දන්නෙ නෑ ඒ වචනෙ හරියටම හරිද කියල..ඒත් මම හිතන්නෙ ඔයාට තේරෙනව ඇති මම කියන්නෙ මොකක්ද කියල." මම කිසිවක් නොපවසා සිනාසුනෙමි.

" සුබ රාත්‍රියක්…." එසේ පවසා ඇය කුටියෙහි දොර වසා දැමුවාය.

සූක්ෂම ආර්ථික විද්‍යා සටහන් ද අතැතිව නේවාසිකාගාරයෙහි කොරිඩෝ ඔස්සේ සක්මන් කරමින් උන් නිදි නොමැති යුවතියෝ කිහිප දෙනෙක් මා දෙස සැක මුසුව නෙත් යොමු කළෝය.

" මම ආවෙ පාඩම් කරන්ට විතරයි " එසේ පවසා මම හැකි විගස ශිෂ්‍යාවන්ගේ නේවාසිකාගාරයෙන් පිටවුණෙමි.ඔවුන් වෙත නිදහසට කරුණු ඉදිරිපත්කිරීමට මට සිත්වූයේ කුමන හෙයින්දැයි මගේ කුටියට පැමිණ සයනයෙහි වැතිර නින්දට වැටෙන තුරුද මට වටහාගත නොහැකිවිය.