227. කවිකාරියකගේ ප්‍රේමය…..15

සුට්ටි පුතේ..කළාමැදිරියො කෑවොත් එහෙම අහසෙ තරුයි මුහුදෙ මඩයි ඕන බෙහෙත් කරන්ට..... අපෙ අත්තම්ම එහෙම කිව්වෙ කෑගල්ලෙ අපෙ ගෙදර පිළේ ඉඳගෙන මේ වගේම කළාමැදිරියො අපෙ වටේ කැරකෙනව බලා ඉඳල මම ඒ එකෙක් අල්ලන්ට හදපු වෙලාවකයි. මම හිටියෙ උන්දැගෙ ඔක්කෙ. එදා හවහ ඉඳලම ලයිට් ගිය දවසක්. 

" ඒයි බොලා දන්නවද? කළාමැදිරියො කෑවොත් හොඳ කරන්ට බෑ...වන් ඇන්ඩ් ඔන්ලි ඇන්ටිඩෝට් ඊස් ස්ටාර්ස් ඉන් ද ස්කයි ඇන්ඩ් මඩ් ෆ්‍රොම් ද සී…" එහෙම කියල මම නැඟිට්ට. 

අරුං තුන් දෙනා කටවලුත් ඇරගෙන මා දිහාවෙ බලාහිටිය විදිහට මට මැරෙන්ඩ හිනා... 

යකෝ සාලේ මූට පිස්සුද? අපිට පිස්සුද? නැත්තං අපි දෙගොල්ලටම පිස්සුද? එකත් එකටම එවුංගෙ හිත් ඇතුලෙ වැඩ කරන්ඩ ඇත්තෙ අන්න ඒ කල්පනාව....හෙහ්, හෙහ්, 

පහුවදා මම ලිව්ව ලියුමක් සුජාතට. ඒකෙ මම කියන්ට තියෙන එව්ව ඔක්කොම කිව්ව..ආය මොකටද කොළේ වහල ගහන්නෙ...විශේෂයෙන්ම ජීවිතේට බලපාන ජීවිතේට සම්බන්ද කාරණා වලදි ඔය කොලේ වහල ගැහිල්ල කියන්නෙ බොහොම භයානක දෙයක්. දැලි පිහියෙන් රැවුල බානව වගෙ වැඩක්....අහ්, වැරදුනානෙ..ඔය උපහැරණ, ආත්තෝපදේස, පස්තාව පිරුලු ඔක්කොම මට කලවං වෙලයි තියෙන්නෙ.හරිම උපමාව ඇවිල්ල මයින හමෙං රැවුල බානව වගෙ අන්න එහෙමයි 

මෙහෙම සිංදුවක් අහල තියද බොහොම දුර්ලබ එකක්? 

මයින හමක රැළි මත මුතු කඳුලු කැට සලා..ලා..ලා… 
සඳලු තලේ වැතිරී දවසම බුදියාලා...ලා..ලා… 
පේම තටාකෙට පොම්පේ දාලා වතුරත් හින්දාලා...ලා..ලා… 
මගේ පිනට ඇත මැණිකක් තැනක සඟවලා..ලා..ලා...මගේ පිනට ඇත මැණිකක් තැනක සඟවලා ලා..ලා... 

කොහෙද යකෝ එහෙම සිංදුවක් තියෙන්නෙ කියල මයෙ ඇඟට ගොඩ වෙන්ට හදන්ට එහෙම එපා ඔන්න....බොහොම දුර්ලබ එකක්ය කියල කිව්වෙ ඒකනෙ..සමහරවිට මම විතරක් වෙන්ට ඇති ඒක අහල තියෙන්නෙ.....ආන්න තේරුණාය? සෝ දුර්ලබ..සෝ දුර්ලබ... 

එදා කොහොම හරි මට ලියුම තැපැල් කරන්ට බැරිඋනා. පහුවදා බදාද අපි කදුරුවෙල බඩු මුට්ටු ගේන්ට යන දවස..කදුරුවෙලිම්ම ලියුම දාන්නම්ය කියල මම හිතාගත්ත. 

හවස හතාමාරට වගෙ අපි කට්ටිය සුපුරුදු විදිහට සාලෙ අර අපෙ රවුං කනප්පුව මතකනෙ නේද? ඒක වටකරගෙන හිටිය..ප්‍රධාන මාතෘකාව උනේ විජිත. එදා දවල් දෙකට වගෙ විජිත ඇවිත් තියනව කෑම්ප් එකට ඒත් ඒ එක්කම වගෙ අසූ තුනේ නැඟල කොහෙද ගිහිල්ල. අපෙ තිබ්බ ජීප් හැඳින්නුවෙ නොම්මරේ අන්තිම ඉලක්කං දෙකෙං...අසූතුන කිව්වෙ ඒ ජීප් එකේ නොම්මරේ හතලිස් හතයි අසූතුන 

සැමී තමයි පණිවිඩේ ගෙනාවෙ.... 

" උඹ දැක්කද බං? " මම ඇහුව.. 

" නෑ මහත්තෙය...ඉම්රාන් දැකල තියනව.." ඉම්රාන් කිව්වෙ අපෙ චෙක් රෝලෙ හිටපු මුස්ලිම් කොලුවෙක්...අර එක පාරක් බතක් එහෙම ඉව්වෙ..ආන්න ඒකා... 

" මොකක්ද ඉතිං ඒකා දැක්කයි කියන්නෙ? " 

" විජිත මහත්තය ඇවිල්ල ඒ එක්කම ලොකු මහත්තය එක්ක කතා කරල අසූ තුනේ නැඟල ගියාලු. " 

ඔය විජිතයගෙ මොකක්ද නෑ කමකුත් තියනව ලොක්ක එක්ක. ඒත් මේ යස්සය ආපු ගමම්ම කොයි තූත්තුකුඩියෙ ගියාද කියලයි අපිට ප්‍රශ්නෙ උනෙ. ඒ ගැන හිත හිත ඉඳල වැඩක් ඇත. අනික අපෙ දිගින්ද හරහින්ද? 

" ඌ ගිය තැනකින් එන්නෙ නැතෑ..මෙන්න මෙහෙ වරෙල්ල මේක ඉවර යක් කරල දාන්ට. " ජයේ බෝතලේ අතට ගත්ත… 

මධු සාදය වෙනද වගෙ නැඟල ගියේ නෑ. වෙනද මුලින් පටන්ගත්තු එක ඉවරකරල ක්ලබ් එකෙං තව එකකුත් ගෙනල්ල ගහල ඉවර වෙන වෙලාවෙ අද පලවෙනි බෝතලෙත් තව කාලක් විතර ඉතුරුයි. මත් ගතිය උනත් අර පාවෙනව නොවෙනව වගෙ ගාණට ආව නොආව වගෙ හිතෙනව නොහිතෙනව වගෙ දැනෙනව නොදැනෙනව වගෙ කියල කියන්නෙ ..අන්න ඒ තත්වෙ තිබ්බෙ...

කොහොම කිව්වත් විජිත ආපු එක අපි හැමෝගෙම හිත්වල වැඩ කලා. මේ මනුස්සය මේ තත්වෙට පත්වීම ගැන අපි ඔක්කොමලගෙ චුට්ටං හරි වගකීමක් තියනවනෙ කියල වරදකාරී හැඟීමයි ඒකට හේතු උනේ.කොහොම හරි හැමදේම වෙන්නෙ හොඳටයි කියල කියනවනෙ..එදා ආතල් එක නැඟල නොගිය එක හොඳයි කියල පස්සෙ කල්පනාකරනකොට අපි හැමෝටම හිතුන. 

පස්සේ කල්පනාකොරනකොට කියන එකට බෝම සෝක් වචනයක් තියනව...මොකක්ද මේ හරි ප්‍රත්‍යාවලෝකනය..ඉතිං පස්සෙං පහු අන්න ඒක කරද්දි අපිට තේරුං ගියා එදා වෙනද වගේ සුපුරුදු ලෙස අප්පමාදෝ අමර පදං නොවිච්චි එක හොඳට ගියාය කියල. 

" මේ කාල බුදිය ගන්නවද මේ ටික ගහල තව බාගයක් වත් මොබිලයිස් කරනවද? " 

ඇස් දෙකත් පියාන පුටුවෙ දිගාවෙලා හෙමිහිට සිංදුවක් කිය කිය හිටපු මම …….. 

නිම් තෙරක් නොදුටු මේ ලෝකයේ 
රුදු සපුන් නිබඳ සරනා බිමේ 
ඔබේ සිනා වත මගේ නවාතැන 
අරුණු විහිදුවාවී ජීවිතයේ 

…..එක පාරට කෙලින් වෙලා බෝතලේ අඩියෙම ඉතුරුවෙලා දැං පැය බාගයක් විතර දුක් විඳින අරක්කු ජුංඩ දිහාවෙ බලල ඇහුව. 

" කමු බං...අද මහ වහුතු දවසක්..බොන්ටත් තියෙන්ට ඕන එක ගැම්මක්,..අද නෑ ඒක…" 

විමලෙ නැඟිටල සරම බඩ මැදිං ඇඳ ගත්ත. 

" සැමී පුතා කෑම ඇරපං…" 

එහෙම කියාගෙන මම නැඟිටල මිදුලට බැස්ස. විමලෙත් ආව මයෙ පස්සෙම.. 

" මේ යකා විජිතය කොහෙ ගියාද බං?..."

පපුව අතගාන ගමන් විමලෙ මගෙං ඇහුව.. 

" අනේ මන්ද බං මටත් මාර අප්සෙට්…" 

පිටිපස්සෙ වතුර ටැංකිය ගාව පිඟං හෝද හෝද හිටපු සැමී සාලෙට ආව.. 

" මහත්තය විජිත මහත්තය එනව.." 

" හ්ම්ම්ම්..ඔහෙ ආදෙං ඉතිං…" විමලෙ සාලෙට ඇවිල්ල ඉඳගත්ත. 

" හොඳටම බීලද කොහෙද…. ටැංකිය ගාව තව ටිකෙං ලිස්සල වැටෙනව…" 

සැමි එහෙම කියනකොටම විජිත සාලෙට එන්ඩ ආව. මනුස්සය එක පාරට සාලෙට එන්නෙ නැතුව කුස්සියෙං සාලෙට එන දොර උලුවස්සට අත් දෙක ගහගෙන බරවෙලා ඇස් ලොකු කරල අපි එක එක්කෙනා දිහාවෙ බැලුවා. 

" විජිත මොකෝ මේ? " 

නිහඬතාවය දරන්ටම බැරිතැන මම ඇහුව… 

" මොක්...කෝ මේ? මොක්...කෝ මේ?...උ....ඹ දන්නෙම නෑ නේද මොකෝ මේ කි....යල? …" 

වචන පැටලි පැටලි විජිත කිව්වෙ අර ලොකු කරගත්තු ඇස් දෙකෙං මා දිහාවෙ බලාගෙන ඇහිපිල්ලමක්වත් නොගහ….. ඒකා බලාගෙන හිටපු විදිහට මට බයත් හිතුන. 

අනික විජිත මට කතාකලේ උඹ කියල...කටපුරා අයියෙ කියල කියපු තමන්ට බාල එකෙකුටවත් උඹ නොකියපු එකාට වෙච්චි දෙයක්..එහෙම හිතනකොටත් මයෙ හිතට ආවෙ මහ මොකක්ද කියාගන්ටවත් බැරි හිස් හැඟීමක් වගෙ එකක්... 

" මේ...විජිත..උඹට ප්‍රශ්නයක් තියනවනම් ඒක අපි කතා කරමු මනුස්සයො වගෙ නැත්තං එහෙම..." විමලෙ නැඟිට්ට. 

" ඇයි?.... නැත්තං එහෙම උඹ මට ගහන්ටද? " 

විජිත උළුවස්ස අතෑරල අඩි දෙකක් තුනක් ඉස්සරහට ආව..ඒ ඒ එක්කම කෑම මේසෙ පුටුවක ඇන්ද අල්ලගෙන ඒකට බර උනා..මූට කෙලින් ඉන්ටවත් බෑ..ඒ තරමට බීලා.. 

විමලෙ අපි කාගෙත් ගෞරවය දිනාගත්තු වැඩිහිටිය..ඌට අපි උඹ කියනව තමයි ඒ හිත පුරා පිරිල උතුරලායන සහෝදරකමට..ඒත් විජිතය විමලෙට කතා කරපු විදිහට මට යස්සය ආරූඩ උනා.ඒත් මම එහෙම්මම ඉඳගෙන හොඳ හුස්මක් උඩට අරගෙන හෙමීට පහලට දැම්ම.පුළුවන් තරම වෙලා අරගෙන. 

හිතට දරාගන්ට බැරි තරමෙ කේන්තියක් ආපුහම මොකවත් කියන්ට කරන්ට කලින් එහෙම හොඳ හුස්මක් ගන්ටෙයි කියල මම ඔය කොහෙද කියවල තියනව. පොඩි කාලෙ ඉඳල පිස්සුවෙං වගෙ කියවපු දේවල් වලින් මම ජීවිතේට බොහොම ප්‍රයෝජන අරගෙන තියනව..මේ එහෙම දවසක්. 

මම නැඟිට්ට.. 

" මේ විමලෙ අයියෙ... උඹ ඉඳගනිං කියන එක අහල.." 

මම විමලෙගෙ උරහිසට අත තියල ඌව ආපහු ඉන්දෙව්ව.. 

" උඹල කවුරුවත් කතා කරන්ට එපා වචනයක්වත් ..විජිතට ප්‍රශ්නයක් තියනව නම් තියෙන්නෙ ඒ මා එක්ක විතරයි…" 

මම හිටපු ඔක්කෝගෙම මූණු දිහා වටේට බලාගෙන ගියා. 

" විජිත උඹත් බීල... මාත් බීල... බීල ඉන්නකොට ප්‍රශ්න විසඳගන්න ගියාම වෙන්නෙ ප්‍රශ්නෙ විසඳෙනවට වැඩිය තව අවුල් වෙන එක. අනික මිනිස්සු බොන්නෙ ප්‍රශ්න විසඳගන්න නෙවෙයි. ජීවිතේට පොඩි සැහැල්ලුවක් ගන්න . කරදරවලින් මොහොතකට හරි දුරස් වෙන්න..හරි ඒත් කමක් නෑ ඒ කතා ඔක්කොම පැත්තකින් තියමු. ..උඹට මාත් එක්ක ප්‍රශ්නයක් විසඳගන්න තියනවනං කෙලින්ම කියපං..පුළුවන් විදිහට අපි ප්‍රශ්නෙ විසඳගන්ට බලමු.. අඩු ගානෙ උත්සාහයක්වත් දරමු.සැමී.... ඔය මහත්තයව ඉන්දවපං පුටුවක." 

සාමාන්‍යයෙන් බීපුවම වෙන්නෙ අපි අතින් වෙන්නෙ පස්සෙ අපිම පසුතැවිලි වෙන සිද්දි. ෂෙහ්, අපරාදෙ මම එහෙම කිව්වෙ නැත්නම් අපරාදෙ මම එහෙම කලේ..මට තිබ්බෙ තව ටිකක් ඉවසන්ට ඔහොම තමයි බොහොම වෙලාවට පස්සෙ අපටම හිතෙන්නෙ.ඒත් ඒ වෙලාවෙ මම ඉවසපු ඉවසිල්ල මටම පුදුමයි.අද උනත් ඒ ගැන ආයෙම හිතනකොට මට හිතෙන්නෙ කොහොමද මම එහෙම ඉවසුවෙ කියල.සැමීගෙ අත ගසා දැම්ම විජිත. ඒත් පුටුවක් ඇදගෙන ඌම ඉඳගත්ත. 

" හරි..මෙතන හරි වැරැද්ද ගැන කතා කරන්ට තරම් සුදුසු තත්වයක් නෑ.ඒත් කමක් නෑ, උඹට අහන්ට දෙයක් තියනවනම් අහපං, කියන්ට දෙයක් තියනවනම් කියපං, " 

" මට අහන්ට තියෙන්නෙ එකයි ******* " 

විජිතය පාවිච්චි කලේ අසභ්‍ය යයි සම්මත වචනයක්.එක අතකට අපි එදිනෙදා ව්‍යාවහාරයෙදි බොහෝ විට කිසිම ගානක් නැතුව ඒ වචනෙ පාවිච්චි කරනව. ඒත් එහෙම නෙවෙයි ඒ වචනෙම තරහෙං පාවිච්චි කලාම. ඒක වෙනයි. 

ජයේ නැඟිට්ට දඩස් ගාල.... 

" ජයේ..ඉඳගනිං ****** " 

මම කිව්වෙ දත්මිටිකාගෙන..ඒ තවත් අසභ්‍ය වචනයක්..ඒත් ඒකෙ කිසිම අවුලක් නෑ. 

" හරි විජිත..උඹට ඕන විදිහකට මට කතා කරපං... එක අතකට මට උඹ ඔහොම නෙවෙයි කතා කරන්ට ඕන..හරි එව්ව ඇරිච්චාවෙ...උඹට අහන්ට තියෙන එක අහපංකො ඉතිං " 

ඌ කතාකරපු විදිහ හරි නෑ කියල ඌටම හිතිලද කොහෙද විජිතය කතා කලේ බිම බලාගෙන.. 

" ඇයි උඹ මට මෙහෙම කලේ? " 

මතු සම්බන්ධයි......