238. විස්සයි දහතුනෙන් විස්සයි දාහතරට නොහොත් අඩ සිය වසක ශේෂ පත්‍රය.

තුන් සිය හැට පස් දවසක් නැත්තං ඒ වගෙ තුන්සිය හැටපහේ එව්ව තුනක් ගිහාම එන තුන්සිය හැටහය දවසකට අපි අවුරුද්දක්ය කියල කියනව.අවුරුද්ද ගෙවිල යන අන්තිම දවස දෙසැම්බර් තිස් එක නැත්නම් අළුත් අවුරුද්දෙ මුල් දවස ජනවාරි පළවෙනිද කියන්නෙ ආය අවුරුද්දෙ ඉතිරි දවස් තුන්සිය හැට තුනට වැඩිය අමුත්තක් නෑ. 

අනික් අවසේස දවස් වගේම ඉර නඟිනව , ඉර බහිනව, හුළඟ හමනව ඔය කොව්වත් වෙනද වගේම සිද්ද වෙනව. ඒත් අපි අවුරුද්දක් ගෙවිල අලුත් අවුරුද්දක් ලබන කොට පොඩ්ඩක් නැවතිල හිතනව. ආපහු හැරිල බලනව. එතකොට අලුත් අවුරුද්දෙ මම මෙහෙම කරනව මෙහෙම කරනව කියල අදිස්ටාන කරගන්නව. එහෙම තමන්ටම වෙන පොරොන්දු ඒ විදිහටම රැකෙන්නෙ නෑ සීයට අනූනමයයි දසම නමයයි නමයක්ම. ඒත් ඒ මොනව උනත් පොරොන්දු අදිස්ටාන ඇතිකරගන්න එක උනත් මදැයි එක අතකට නැද්ද? 

මම සාමාන්‍යයෙන් එහෙම ආපහු හැරිල බලන්නෙවත් අමුතුවෙන් අදිස්ටාන කරගන්නෙවත් නම් නෑ. වෙන මොකවත් හින්ද නෙවෙයි කරුණු දෙකක් හින්ද. එක ගෙවිල ගිය අවුරුද්දෙ ආපහු හැරිල බලන්ට තරම් විශේෂ සිද්ධියක් නොවුනොත් ඉතින් එහෙම කරන්ට ඕන නෑ නෙව. දෙක අදිෂ්ඨාන.ඒක මෙහෙමයි. අලුත් අවුරුද්දෙ වැර වෑයමෙන් නවත්වන්ට තරම් නරක පුරුදු මට කවදාවත්ම තිබුණෙ නෑ. අනික මම මේ අවුරුද්දෙ මෙහෙම කරනව , මේ ඉළක්කයට ලඟා වෙනව , අන්න එහෙම කල්පනාවක් උනත් මගෙ හිතේ කවදාවත්ම තිබ්බෙ නෑ කියල තමයි කියන්න තියෙන්නෙ.

ඒත් විස්සයි දහතුන ටිකක් විතර විශේෂ වසරක්.

සුවිශේෂී කරුණු නැත්නං සිද්ධීන් හතරක්....අංක එක මැයි මාසෙ නම වෙනිද මගෙ රස්සාව නැතිඋනා. මගෙ ජීවිතේ ඒ අත්දැකීමට මුහුණ දුන්නු මුල්ම අවස්ථාව ඒ. කොච්චර ජීවිතේ අත්දැකීම් ලබල පදම් වෙලා හිටියත් අර ප්‍රේමදාස ජනාධිපතිතුමා කිව්ව වගෙ හොඳට තෙම්පරාදු වෙලා හිටිය උනත් ඒ වගෙ අත්දැකීමක් පෞද්ගලිකව ලබන එක නැත්නම් කාටත් තේරෙන බාසාවෙන් කිව්වොත් තමන්ටම වෙන එක දරාගන්න බොහොම අසීරු දෙයක්.

මැයි නමය කියන්නෙ බ්‍රහස්පතින්ද දවසක්. අපිට වැඩ වරුවයි බ්‍රහස්පතින්දට. දොළහමාරට ඕෆ්. ජූනි හය වෙනිද මගෙ මාසයක වාර්ෂික නිවාඩුව යන්ට මම නිවාඩු අයදුම්පත්‍ර දාලයි තිබ්බෙ. ප්‍රතිචාරයක් නැතිනිසා මැයි නම වෙනිද දහයට විතර මම මගෙ බොස් ( බොස් ඇවිල්ල කාන්තාවියක්, හෙහ්, හෙහ් ) හම්බවෙල ඇහුව " Madam, what about my annual leave application? " කියල. එතුමී කිව්ව " Ravi. HR Manager will get in touch with you " කියල. 

එකොළහමාරට විතර HR මැනේජර් ( ඒත් කාන්තාවියක් හෙහ්, හෙහ් ) මට කතා කලා.ඒ කරල මෙහෙම කිව්ව. " I am really sorry Ravi, but this is a company policy decision, You and some others would have to be retrenched. you don't have to come back to work. regarding your final settlements we would get in touch with you "

ඉතිං මොකේද දං වළඳන්නෙ කියල ඇහුවලු ලොකු හාංදුරුවො...මම ඉතිං මෙහෙම කිව්ව.." Ok madam, No problem, if that's a company decision what can I say other than thank you " ඒ කරල අවුරුදු හතරාමාරක් වැඩ කරපු තැනින් දොට්ට බැහැල එන්ට ආව. එහෙම එනකොට ඇතිවෙච්ච හැඟීම් කියල වැඩක් නෑ. ප්‍රායෝගිකව එහෙම දේකට මුහුණදෙන්ට සිද්ද වෙච්ච කෙනෙකුට විතරයි එහෙම වෙලාවක ඇතිවෙන අසරණ හැඟීම ගැන හරියාකාරව තේරුම් ගන්ට පුළුවන් වෙන්නෙ.

අනික මෙච්චර කාලෙකට වැඩ කරපු තැන්වලින් මම අස් උනා මිසක මාව අස් කරල නෑ කිසිම තැනකින්. මේ මුල්ම අවස්තාව. අවුලක් නෑ. There should be a first time for every thing .මේ සීන් එක ගැන වෙනම පෝස්ට් එකක් ලියන්ටයි මම හිතාගෙන ඉන්නෙ. ඒ නිසා දැනට ඔය මදැයි.

ඉතිං මාස තුනකට කිට්ටු කාලයක් රස්සාවක් හොයල අන්තිමට ඔන්න හම්බ උනා එකක්. දෙවෙනි සුවිශේෂී කාරණය එන්නෙ ඔන්න මෙතනදි. ඒ කිව්වෙ රස්සාවක් හොයාගන්න පත්තරේ දාල ඊටත් පස්සෙ ඉන්ටර්වීව් ගිහිල්ල නැහිච්ච නැහිල්ලෙදි මට බොහෝවිට පරහට හිටියෙ වෘත්තීය සුදුසුකම් නැතිවීම. පළපුරුද්ද විතරක් මදිනෙ. පිලිගත් වෘත්තීය සුදුසුකම් කියන එව්වත් අත්‍යාවශ්‍යයයි රැකියාවකට ඉදිරිපත් වෙද්දි.

අන්න ඒ නිසා මම හිතාගත්ත ආයෙම රස්සාවක් හම්බ උන ගමන් කරන්නෙ වැඩිදුර අධ්‍යාපනය ලබල වෘත්තීය සුදුසුකම් ලබාගන්න එක කියල.ඉතිං දෙයියනේ කියල රස්සාවක් හම්බවෙනවත් එක්කම මම ඔන්න වැඩිදුර අධ්‍යාපන කටයුත්තත් පටන් ගත්ත ඒ එක්කම දෙයියනේ කියල.

බාර්යා තොමෝ ඔය වැඩේට කියන්නෙ වැඩිහිටි අධ්‍යාපනය කියල  " කොහෙද ඔයාට මම ඒ කාලෙ ඉඳලමනෙ කියන්නෙ ඔය මොනව හරි කරන්න කියල..අපෙ ඉතිං රැවුල නෑනෙ." මගෙ වැඩිහිටි අධ්‍යාපනය ගැන කිව්වම උන්දැ ඔන්න ඔහොමයි කිව්වෙ...හෙහ්, හෙහ්...

ඊගාවට නොවැම්බර් දාහතර මගෙ උපන් දිනය. අඩ සියවසක් සපිරුණු දිනය..හෙහ්, හෙහ් අඩ සිය වසක ශේෂපත්‍රය...අවුරුදු පණහක් මම මොනවද කලේ? ජීවිතෙන් මම ලබාගත්තෙ මොනවද? අනික් අතට මගෙ නෑදෑයන්ට යාලුවනට මොනවද මම ආපහු දුන්නෙ? ...කල්පනා කරල බලන්ට වටින ප්‍රශ්නයක්..ඒ ගැනත් වෙනම ලියන්නංකො හොඳද?

දැන් අන්තිමටම මට ලැබුණු අලුත්ම අත්දැකීමක්. දිනය දෙසැම්බර් එකොළොස්වෙනිද...අපේ අපාර්ට්මන්ට් එකේ දොර කඩල හොරෙක් හෝ හොරු ඇතුල්වෙලා තිබ්බ. මගෙ සල්ලි සෑහෙන මුදලක් අරගෙන ගිහිල්ල.ඊට කලින් දවසෙ අපිට වැටුප් අත්තිකාරම් දුන්නෙ. අත්තිකාරම් නෙවෙයි හරියටම කිව්වොත් නොවැම්බර් පඩිය ටිකක් පරක්කු වෙයි කියල එතකල් දුන්න කොටස් ගෙවීමක්.හැම දේම වෙන්නෙ හොඳටයි කියනවනෙ. සම්පූර්ණ පඩිය නොදුන්නට අපෙ ලොක්කගෙ මෑණියන්ට පිං අනුමෝදන් කරමින් අපි හැමෝම උන්නෙ.ඒත් මුලු පඩියම දුන්න නම් හෝල් සේල් එකේ පඩියම ඉවරයි.

මම මේ කතාව ලොක්කට කිව්වම මොකක්ද දන්නවද මිනිහ ගත් කටටම කිව්වෙ? හෙහ්, හෙහ්.." Aaah..Ravi ..Do you understand now? …that’s why I am not paying you the whole salary at once , its actually for your own benefit " මම ඉතිං මොනවයි කියල කියන්ටද? " Yes sir, of course, of course " කියල හිනහවෙලා නිකං හිටිය. 

හොරකමක් ගැන ඔය මගේ දෙවෙනි අත්දැකීම, අපෙ බිරින්දෑගෙ ඉස්කෝලෙ නිල නිවාසයෙ ඉන්දැද්දි ඒත් ඉස්සරහ දොරේ අගුල පන්නල ගේ ඇතුලට ඇවිල්ල එයයිගෙ මොබයිල් ෆෝන් එක අරං ගිහිල්ල තිබ්බ. මෙතන සීන් එක ඊට වෙනස්. මගෙ කාමරේ පොත් ඔක්කොම ඇදල එහෙ මෙහෙ වීසිකරල දාල. මගෙ ඇඳුනුත් එහෙමයි. එහෙ මෙහෙ ඇදල දාල සීසීකඩ. එහෙම සීන් එකක් දකිද්දි හිතට ඇතිවෙන්නෙ මහ පුදුම අසරණ හැඟීමක්.

අපි හැමෝටම තියනව ආත්ම ගෞරවයක්.අපි නොදනුවත්ව කවුරුහරි අපෙ කාමරේට ඇතුල් වෙලා යකා නටනව කියන්නෙ ඒ ආත්ම ගෞරවය, ඒ අභිමානය දරුණු පසුබෑමකට ලක්වෙනවයි කියන එක. ආයම ඒ ආත්ම ගෞරවය නැවත ලබාගන්නවයි කියන්නෙ ඒ තරම් පහසු කාර්යයක් නම් නෙවෙයි.

ඉතිං මාගේ හිතවතුනි / හිතවතියනි….. විස්සයි දහතුන ගෙවිල ගියෙ ඔන්න ඔහොමයි. 

විස්සයි දහහතර ඔබ සැමට සුබ නව වසරක් වේවා!!!