239. උපන්දෙණිය, ලලනාවියන්ගේ ත්‍යාගය, සෙව්රංගා, ලොවීනා සහ ආණ්ඩුකාරයෙකුගේ කතාව.

මගෙ උපන්දෙනිය තිබ්බනෙ පහුගිය නොවැම්බරේ...අපෙ ලොක්කිගෙ අක්කගෙ දුව පොඩි කාලෙ උපන් දිනේට කිව්වෙ උපන්දෙනිය කියල...ඒ කෙල්ලගෙ තියනව ඔය වගෙ වචන මහ ගොඩක්...දැං ඒ ලෙවල් කරන්නෙ. මම ඔව්ව මතක් කලාම ලැජ්ජාවං ඇකිලෙනව.

ඉතිං මයෙ උපංදෙනිය දවසෙ මට කතා කලා මයෙ බෝම හිතේසිවන්ත ලලනාවියක්..සුබ උපංදිනයක් එහෙම පාර්තනා කරල අහකවෙලා එඋන්දි මෙහෙම අහපි.

" මොනවයි අයියෙ උඹට ඕන උපංදිනේට?"

" අනේ මට මොකවත් එපා බං...බොලා වගෙ ගුනයහපත් ලලනාවො ආස්සරේ කොරන්ට ලැබිච්චි එකම මදැයි බාං මට වෙන මොකවත්ම ඕන නෑ.."

මම එහෙම කිව්ව බොහොම ලෙංගතු හඬකිං.....ඔහොම කිව්වම ඔය අංගනාවියංගෙ කරෙත් ගිහෑකි ගෝණි නැතුවම..හෙහ්,හෙහ්, අපි නොදන්නවය ඔව්ව....

" හ්ම්ම්ම්..හ්ම්ම්ම්..හ්ම්ම්ම්." .කියල ඔන්න ලලනාවි ටිකක් එක විදිහක් වෙලා පස්සෙ ඇහැව්ව මෙහෙම..

" එහෙම නෙවෙයි අයියෙ..මම උඹට පොත් එවඤ්ඤංකො හත අටක් පාස්සල් කොරල..මොනවද ඕන?.."

" ආ..ඒකනං නඟේ අගේ ඇති කම්පනාව...එහෙනං මට එවාපං මෙන්න මෙව්ව.." කියල මම කිව්ව පොත් හතරක පහක වගෙ නං....

ඒ කරල මෙවුන්දැ ඕක කියල මයෙ තවත් හිතේසිවන්ත අංගනාවියකට..

" හා එහෙම කොහොමද ඔයා විතරක් රවි අයියට පොත් යවන්නෙ? මාත් යවන්ට ඕන.."

ඔන්න ඔහොම කියල ඒ මහගෙත් ඒ පාර පොත් එවිල්ලට සම්මාදං වෙච්චි.

" මේ අයියෙ අපි උඹට පොත් එවනව..ඒත් උඹ අපි මෙහෙම පොත් එව්වය...අපි වගෙ කුලුනු ගුනෙන් සපිරි කාන්තා රත්නයන් දෙකක් උඹ මෙහූ කාලෙකට දැකල තියා පොතක පතක වත් කියවල නැතය...අරමය....මෙහෙමය...මේම් මෙහෙමය..කියල බ්ලොග් පෝස්ට් එකක් නම් ලියන්ටම ඕන. " ඔන්න අන්තිමට උං කියාපු එක..කාල වරෙල්ලකො ඊට් ඇන්ඩ් කම්...

මම බොහොම පැහැදිලිව කිව්ව ... අනේ කෙල්ලනේ ඒකනම් කොරන්ට බැරිය..එහෙම කොරන එක හරි මදිය...ඕනම දේක තියෙන්ට ඕන නෙව ක්‍රමයක් සහ පිළිගත් සම්පරදායක්..මොන? ඔය බබලත්තු යමක් හිතුවොත් හිතුවම තමයි. උං ගැන ලියන්ට ඕනමය කිව්ව නෙව. අන්තිමට නොවඳිනා වැඳුං වැඳල අපි ආව පොඩි කොම්පෝරමයිස් එහෙකට. කොහොමද?

" මේ හා එහෙනං මෙහෙම කොම්මු..මම මේ විස්තරේ ලියඤ්ඤා..ඒත් බොලාගෙ නං දාන්නෙ නම් නෑ හොඳද?...ඒකනං මට කීයටවත් කොරන්ට බෑ...බෑ..බෑ..බෑ කිව්වොත් බෑම තමයි "

" හරි..හරි එළුව වගෙ කොච්චරවත් බෑ..බෑ...බෑ...ගාන්ට ඕන නෑ ඉතිං..උඹ එහෙම ලියාපංකො එහෙනං විස්තරේ…. නං ගං නොදා.....අපි කමෙන්ට් එකක් දාල කියන්නංකො අපියි පොත් එව්වෙ කියල…" ඔන්න ඒ පාර එවුංදල කියාපි..

" හා..ඒක ඕන එකක්..බොලාට කැමති දෙයක් කොරාපල්ල..කමෙන්ට් බැරිනං ඕන මංගල්ලයක්…"

අන්තිමට ඔන්න ඔහොමයි වැඩේ කෙරුනෙ..ඉතිං බලාපල්ලකො මේ බබලත්තු කියන ජාතිය...යම් දෙයක් කරන්නෙම තව මොනව හරි යටි වගාවක් බලාපොරොත්තුවෙම්ම නෙව.ඔවුංගෙ හැටියක්මයියොය.

හැබැයි අපරාදෙ කියන්ට බෑ හැරෙන තැපෑලෙං පොත් පාස්සලේ නං ඔය එවල තිබ්බෙ...

ඉස්සොරෝම කියෙව්වෙ ලොවීනා.....මොහන් රාජ් මඩවල....නරේන්ද්‍රසිංහ රජ්ජුරුවන්ගෙ යුගයෙ ඉඳල ලංකාවෙ දෙවෙනි ඉංගිරිසි ආණ්ඩුකාරයාගෙ කාලෙ දක්වා දිවෙන කතාවක්.

දස්කොන් - ප්‍රමිලා සුප්‍රසිද්ධ ප්‍රේම කතාවෙ ඉඳල සර් තෝමස් මෙට්ලන්ඩ් - ලැවීනියා කතාව දක්වා මෝහන් රාජ්ගෙ කතාව දිග හැරෙනව. ලැවීනියා මොහාන් වෙනස් කරනව ලොවීනා කියල. ඒත් ඇගේ රොඩී සහ පෘතුගීසි මිශ්‍ර ජන්මය වෙනසක් වෙන්නෙ නෑ.

" නෑ ලොකුමැණිකෙ....එතන උනේ මෙහෙමයිනෙ…"

රතු පැහැයට හුරු සරමක් දෙදණින් වියතක් පමණ පහළට හැඳ වසර කිහිපයකට පෙර සුදු පැහැයෙන් පැවතියායැයි සිතිය හැකි රෙදි කඩමාල්ලක් බඩ මැදින් වෙලාගත් වනම පිල්කඩ අසල ගල් බංකුවෙහි එකත්පස්ව හිඳිනා මහළු මිනිසා හිස මඳක් ඇළකොට හඬ පහත් කොට යමක් මුමුණයි.

" නෑ?????..." අත්තම්මා විස්මිත රාවයක් නඟන්නී රැළි වැටුණු සුරතින් මුව අඩක් වසාගනිමිනි.

" ඔය ඉතිං ලොකු මැණිකෙට කිව්වම විස්වාස නෑනෙ…" මහල්ලා පවසනුයේ නෝක්කාඩු හඬකිනි.

" නෑ..බං මම මේ කිව්වෙ....." අත්තම්මා ගෙමිදුල මධ්‍යයෙහි කළු ගලින් බැඳ ඇති මල් පාත්තියෙහි සරන සමනළුන් දෙස බලා සිටින මා දෙස හොරැහින් බලමින් පවසයි.

" මොකක්ද අත්තම්මා?.." මම එසැණින් ඈ දෙස හැරී බලා අසන්නෙමි.

" නෑ..නෑ...සුට්ටි පුතා ඔතන සෙල්ලං කරන්ටකො..මේක මේ අපේ කතාවක්…"

" උඹ ඉතිං ලොකු මැණිකෙ ආවය කියල ආරංචි වෙච්චි හැටියෙ දුවගෙන එනව මොනව හරි ගම්මැදි හෑලි, ඕප දූප ටිකක් කණේ තියල මොන මොනව හරි පොදි ගහගෙන යන්ට…"

දැවැන්ත කොස් ගෙඩියක් කරතබාගෙන එගොඩහ රබර් වත්ත මැදින් වැටී ඇති අඩි පාර දිගේ පැමිණි ලොකු මාමා එසේ පවසමින් උයන ගෙට ගොඩ වනුයේ සිනා සෙමිනි. මගෙ මවගේ වැඩිමහල් සහෝදරයා වූ ඔහු අවිවාහකව හිඳ මීට වසර හතකට පමණ පෙර මියගියේ අනූ හැවිරිදි වියේදීය.

මේ ජවනිකාව මෙසේ රඟදැක්වුනේ මා හිතවත/හිතවතිය, කඩුගන්නාවේ මාගේ මවගේ මහ ගෙදර ඉදිරිපසදීය. එදින සිට කාලය දශක සතරකුත් ඉක්මවා ගෙවී ගොස් ඇත. මගේ මිත්තණිය සහ මාමණ්ඩිය මියගොස් ඇති අතර සෙව්රංගා ද මියගොස් ඇති බවට සැකයක් නැත.....එසේය ..එදින මගේ අත්තම්මා සමඟ ලොකු මාමා පැවසූ පරිදි ගම්මැදිහෑලි පවසමින් ගල් බංකුවෙහි හිඳ සිටි මහල්ලා නමින් සෙව්රංගාය.

ඔහු එදවස ඒ අසලම වූ රොඩී ගම්මානයේ ගම් නායකයාය. බොහෝ කලක සිට අත්තම්මාගේ කුළුපග මිතුරෙකි. කෑගල්ලේ තානායම පසුකොට මඳක් ඉහළට ගිය පසු පිහිටා තිබූ කච්චේරියේ නිළ නිවාසයක අප සමඟ විසූ අත්තම්මා බොහෝ විට පාසල් නිවාඩු කාලයෙහි මාත් සමඟ තම මහ ගෙදරට පැමිණ දින කීපයක් ගත කිරීමට ඇබ්බැහිව සිටියාය.

මම ඉපිද සති දෙකක් ඉක්ම යාමටද පළමු මද්දුම දියණියට කුළුඳුලේ ලැබුණු පුත්‍රරත්නය දැක බලා දින කිහිපයකින් පෙරළා තම නිවස බලා යාමට බලාපොරොත්තුවෙන් පැමිණි ඇය එදින සිට අප සමඟ නතර වූවා, අප අතරින් වෙන්ව ගියේ ඒ මුණුබුරාද ඇතුළු තවත් තිදෙනෙකුගේ කර මතිනි. මගේ මිත්තණියගේ ඒ අනුවේදනීය ජීවන වෘත්තාන්තය සවිස්තරව පැවසීමට මේ අවස්ථාව නොවෙන බැවින් මට සමාවන්න මා පිය සහෘදයිනි/ සහෘදිනියනි.

" සෙව්රංගා හිටහං කොස් කෑල්ලකුත් අරගෙනම යන්ට..." අත්තම්මා පැවසූයේ නැඟිටිමිනි.

" එහෙමයි ලොකු මැණිකෙ.. "

සෙව්රංගා තම තැනින් තැන සුදුපැහැ ගැන්වුනු ගෙල දක්වා වැඩුණු කෙස්කළඹින් හෙබි හිස නමා පිළිතුරු දුන්නේය.සිංහල කුල ධුරාවලියෙහි ඉතා පහත්ම ලෙස සම්මත කුලයකට අයත් වුව ද ඔහුගේ දෙනෙතෙහිවූ ප්‍රෞඪ බැල්ම තවමත් ඉතා පැහැදිළිව මගේ මතකයේ රැඳී ඇත.

උරමත රඳවාගත් රෙදි ඔලගුවට සහල් සේරු දෙක තුනක් පොල් ගෙඩියක් හෝ දෙකක් සහ තුන පහ යනාදිය පුරවන අත්තම්මා කුමන හෝ මුදලක් ද සෙව්රංගාගේ අත මිට මෙළවීමට අම්තක නොකළාය. උඩරට කුළවත් පරපුරකට අයත් වුවද ඇය කුළ භේදය පිළිබඳව එතරම් තැකීමක් නොකළාය. කුළ භේදය පිළිබඳව මසිත දැඩි අප්‍රසාදයක් ඇතිවීමට මූලිකවම හේතුවූයේ සෙව්රංගා සමඟ මගේ මිත්ත්ණියගේ කුළුපඟ ඇසුර බවට මම සිතන්නෙමි.

සෙව්රංගා සහ ලොවීනා කථාවෙහි සඳහන් උඩුගල්පිටිය නම් රොඩී ගම්මානය අතර සම්බන්ධයක් ඇත්දැයි සොයාගැන්මට මම දැරූ උත්සාහය ව්‍යාර්ථ විය. මගේ මෑණියන් අමතා ඒ පිළිබඳව විමසූ මුත් ඒඅරභයා වැඩි දුර විස්තරයක් පැවසීමට ඈ අසමත් වූවාය.

රොඩී කුලේ ගැන ඊට පස්සෙ මට මතක තියෙන්නෙ 1976 තිරගත වෙච්ච හුලවාලි චිත්‍රපටය....චිත්‍රපටයක් වෙන්න කලින් ඒ දයා රාජපක්ෂගෙ චිත්‍ර කථාවක්...මට මතක විදිහට සිළුමිණේ පලවුනේ......ගාමිණී - ධාරා....සුවිනීතා - සුබා.... ටෝනි රණසිංහ- බිබිලෙ ඇත්තො...තවමත් මතකයි ඒ අද්විතීය භූමිකා නිරූපණය..ඒ වගේම සුනිල්... ධර්මසිරි සහ වික්ටර්..කුඩා ගමේ මද්දහනේ අව් රශ්මිය නිවා...

කුඩා ගමේ මද්දහනේ අව් රශ්මිය නිවා...
උරේ කඳු පෙතේ දඩමං දිගේ ගියා මෙමා
එවන් ගමන් මා නම් ගියෙ සෙනෙහස ගැන සිතා
නුඹේ කරට රිදී පොටක් ප‍ළඳන්නයි සුභා

මගේ පැලට නුඹ කැන්දන් පැමිණි දොහේ එදා
මල් ගෝමර පිපුණු ‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍ළමැද වසා ගනින් කියා
මගේ අතින් දුන් සලුවෙන් ළමැද වසා ගියා
රිදී පොටක් කර ලන්නට වරම් නැතුව ගියා

ආල වඩන අකුරු පහේ තේරවිල්ල සකි
රෑට නිදන තනි පැදුරේ නැති සිහිනෙක සකී
ආලෙ බිඳුණු දා කුමකට කඳුළු හෙලනු සකී
ආල වඩන යන තේරුම බෝසත් කම සකී

පද - ධර්මසිරි ගමගේ
සංගීතය - වික්ටර් රත්නායක
හඬ - සුනිල් එදිරිසිංහ
චිත්‍රපටය - හුලවාලි 

ඊටත් පස් සෙ සෝමවීර සේනානායකගෙ චිත්‍ර කතාව සත්වෙනි දවස..මුලින් ඇන්දෙ බන්ධුල හරිශ්චන්ද්‍ර...අගටන්නයි වන්රක්කයි අක්කයි නංගියි ...නිමුන්නු...දෙන්නටම ලස්සනට සිංදු කියන්ට පුළුවන්..ටවුමෙ රෙකෝඩ් බාර් එකක් කරන තරුණයෙක් ( නම මතක් වෙන්නෙම නෑ අප්පා..හිටගෙන කම්පනා කලා...ඉඳගෙන බැලුව...මුනින් අතට ඉඳල බැලුව..ඔලුව දෙපරැන්ද අස්සෙ ගහගෙන කම්පනා කලා. ම්හු..එන්නෙම නෑ ) සහ මේ දෙන්න අතර ඇතිවෙන පෙම් පලහිලව්වක් ඔස්සෙ තමයි කතාව ගලාගෙන යන්නෙ.

සත්වෙනි දවස කියන නමේ තේරුම මේකයි. රොඩී අයට එක තැනක නැවතිලා ඉන්ට පුළුවන් දවස් හතයි කියලයි කියන්නෙ. දවස් හතකට වඩා හිටියොත් බතේ පණුවො ගහනවලු. ඒ කියන්නෙ එතැන අතෑරල යන්ට කාලය හරි කියන එකලු.

සත්වෙනි දවසෙනුත් ෆිල්ම් එකක් ගැහුව හේමසිරි සෙල්ලප්පෙරුම...ඒකෙ හිටියෙ නංගිට නම් මාලිනී..කොල්ලට සනත්ද කොහෙද?...ඔය වගෙ නිවුන්නු දෙන්නෙක්ට ප්‍රේම කරන තව කතාවක් තිබ්බ සිත්තර පත්තරේ ගිය..හිතට වහල් වීමි...සරත් කවිරත්නගෙ කතාවක්..ඒකෙනුත් පස්සෙ ෆිල්ම් එකක් ආව..සිටු කුමරියෝ..සනත්ගෙ පළවෙනි ෆිල්ම් එක....ඒකෙ නිවුන්නුන්ට හිටියෙ කවුද කියල නම් මතක නැත.

මම අනුරාදපුරේ ටෙක් යන කාලෙ ඔන්න එක පාරක් තිසා වැවේ බැම්මට පල්ලෙහායිං රොඩී අය කට්ටියක් පැල් අටවාන ඉන්නවයි කියල ආරංචි උනා..

" ඒයි මචං අන්න තිසා වැවේ බන්ඩෙක පල්ලෙහ රොඩී අය වගයක් ඇවිල්ල ඉන්නවලු. යමං බලන්ට.." දවල් කෑම විවේකෙදි කැන්ටිම පිටිපස්සෙ පේර ගහ යට කට්ටිය ඉඳගෙන කතා කර කර ඉන්දැද්දි මම කිව්ව.

" රොඩින්ගෙ මොනවද බං ආය බලන්ට තියෙන්නෙ? " ඔන්න එකෙක් කියාපි.

" බලන්ට? හෙහ්, උඹ හරියට දන්නෙ නැතුවනෙ ඔහොම කියන්නෙ. ගෑණු කෙල්ලො ඔක්කොම මචං ඉණෙං උඩ ඔක්කොම ඇරගෙනලු ඉන්නෙ.. "

" නෑ??? පලයං බං අල්ලෙ පලවෙන බොරු කියන්නෙ නැතුව… "

" බොරු නං නිකා ඉඳහං.. "

" අනේ ඇත්තද වීරෙ මේ කියන්නෙ? " ඒ අපේ පංතියෙ හිටපු කෙල්ලක්.

" ඇත්ත කියන්නෙ ආයෙ... මම ඊයෙ හවස ගියා බලන්ට.. "

" චී අනේ..ඔයාට ලැජ්ජාවක් කියල එකක් නැද්ද? "

" ලැජ්ජයි තමයි ඉතිං...මම ලොකු ගහකට මුවා වෙලා බලා හිටියෙ.."

" චික් විතරක්… "

" චික් කියන්නෙ?.....උඹල මේ අටේ දහයෙ හිටියට අපිට එහෙම චාන්ස් එකක්වත් දෙනවය. එහෙමනම් අපිට ඔය ගස් වලට මුවා වෙලා ඔව්ව බලන්ට වෙන්නෙ නෑනෙ.." මම කෝකටත් කියල නැඟිටල දුවන්ට ලෑස්ති පිට තමයි එහෙම කිව්වෙ.

" අම්මප උඹට ….ඉඳපං ඔහොම.." කෙල්ලො කට්ටියම මා පාරෙ එලවන්ට ගත්තෙ නැද්ද ඒ ගමන? හෙහ්, හෙහ්, ඒ මගේ ජීවිත ගමනෙ තවත් එක් සොඳුරු යුගයක්.

ලොවීනා කතාවෙ නරේන්ද්‍රසිංහ රජ්ජුරුවන්ගෙ අන්තඃපුර කාන්තාවක් වන පුන්නා අබිරහස් ලෙස ගැබ් ගන්නව.රජ්ජුරුවන්ගෙ දඬුවම ඇය රොඩී රැහැට පිටුවහල් කිරීම. රොඩී රැහැටම නෙරපා හැරියා නොවුනත් ඔය වගෙ මට මතක් වෙච්ච තවත් සිද්ධියක් ආර්. එල්. ස්පිට්ල් දොස්තර මහත්මයගෙ සුදු වැද්දා කතාවෙ දෙවෙනි රාජසිංහ රජ්ජුරුවො තම ලේලිය වන නාලිනී කුමරිය සියලු යස ඉසුරුවලින් පහකොට සෙල්ලා නම් රජ වාසලට මස් සපයන මහලු වැද්දාට භාරදී රජ වාසලින් නෙරපා හැරීම.

පුන්නීගෙ මිණිබිරියගෙ මිණිබිරිය තමයි ලොවීනා...ලොවීනගෙ අම්මා රොඩී රැහේ පිංචි. අප්පා පුරුතුගීසි ...නම ඇවිල්ල අපොන්සෝ...කඩුගන්නාවෙ උඩුගල්පිටියෙ ඔවුන්ගෙ කුප්පායම කුලවතුන් පිරිසක් ගිණි තියන්ට යන ආරංචිය අහල ඉංගිරිසින්ගෙ යටතෙ පාලනය වන මුහුදු බඩට පලා එන ඔවුන් අවසානයෙ කුප්පායම අටව ගන්නෙ ගල්කිස්සෙ.ලංකාවෙ දෙවන ඉංගිරිසි ආණ්ඩුකාරවරයා සර් තෝමස් මෙට්ලන්ඩ් තමන්ගෙ බංගලාව හදන්නෙත් ගල්කිස්සෙ.ආණ්ඩුකාරයයි ලොවීනයි මුණ ගැහෙන්නෙ ඒ බංගලාවෙ පැවැත්වුනු රාත්‍රි සාදයකදි ලොවීනා ඇතුළු තරුණියන් කණ්ඩායමක් ඉදිරිපත් කරන නැටුමකදි.

කොහොමහරි මේ ආදරවන්තයින්ගෙ සම්බන්දෙට වංශවත් සිංහලයින් වගේම ඉංග්‍රීසීනුත් විරුද්ද උනයි කියලයි කියන්නෙ. අන්තිමට කොහොම කොහොම හරි වැඩි කල් නොයා තෝමස් මෙට්ලන්ඩ් ආපහු එංගලන්තෙට කැඳවල මෝල්ටාවෙ ආණ්ඩුකාරවරයා විදිහට පත් කරනව.

මොහන් රාජ් කියන විදිහටනම් ලොවීනගෙ ආදරය දිනා ගන්නෙ උතියා කියල රොඩී තරුණයෙක්මයි. ඇය ආණ්ඩුකාරය එක්ක ගත කරන්නෙ ඔහුට ඇති බිය සහ ඔහු නිසා රොඩී රැහැටම ලැබුනු වරප්‍රසාද නැතිවෙයි කියන සැකය නිසයි. ඒත් මම කැමති අර පරණ කතාවට. වියපත් ඉංගිරිසි වංශාධිපති ආණ්ඩුකාරවරයකු සහ නාඹර තරුණ වියේ පසුවන පෘතුගීසි සහ රොඩී මිශ්‍ර සම්භවයකින් යුතු රූමත් තරුණියක අතර ඇතිවන සෙනෙහසක්...එහෙම කිව්වම ඒක අස්වාභාවිකයි කියල හිතෙනව තමයි. ඒත් මම කැමති ඒ අස්වාභාවික ගතියට.

පොඩි කුමාරිහාමි එක පාරක් ලිව්ව මේ ලැවීනියගෙ කතාව..මේ මම ඒකට ලියපු ටීකාව සංශෝධන කීපයක් සහිතව.

My Dearest Lovina,

I am writing this to you sitting on a rock.....this is the east coast of Malta. I don’t suppose you know where it is. Just think of it as a very very far away place. So far away that it would take at least 2 full moons time to get here from where you are, where we were.

I am looking towards the sun arising out of the mist over the swirling blue waters of the Mediterranean. No....my dear I am not a sun worshiper........I prefer spending my time looking towards east because my love, I know that's where you would be thinking about me I am certain, at this very moment.........May be sitting on that rock where we used to have our secret rendezvous..... How my heart longs to hold you in my arms again. To place my lips tenderly upon your quivering lips....O, My dear that very thought is sufficient to drive me crazy, more so as I know deep down in my heart that it's hoping in vain.

When the rising golden sun dissipates the churning mist occasionally....actually more often than not....I can see your smiling face slowly manifesting in midst of coalescing haziness. A vista that makes my heart cry out in severe pain, an incoherent sound that originates deep down in my heart which I have to suppress somehow...however difficult that may be , because my love for you have to be hidden from the whole world whatever the cost would be.....

I am unable to put into words all my love for you...dearest....because how can you describe in mere words something that is divine.....Yes, that's what it is , My love for you is divine .......

I don't know when you would get this missive, in 3 months, 6 months or whether you would get this at all. All the same I am writing this hoping one day you would be reading this sitting on that rock...our special rock on the beach of paradise..........

I am dying Lovina....I am dying.....not only spiritually. I died in my mind that day when finally I said good bye and left you on the beach looking at me walking away, forlornly with tears streaming down.

I am dying bodily too. I feel something inside me had gone away. May be the will to live. I have no purpose in life to look forward to with thousands and thousands miles of endless sea separating us destining you and me never to meet again.....never ever again.

When we met for the first time, on that day I set foot on paradise, even then I knew that I am setting out on a journey for a destination unknown. But who can deny our destiny. What's written in the stars would happen. Whether we like or not.

You have your whole life before you....Lovina....so please get on with your life. try your best to forget me..........

Finally my dearest , My love.....let me take my leave from you.....for the very last time....most probably.....

Thank you dearest, for making my life so wonderful, a heavenly bliss for those six years...that was the best years of my life indeed.

With you always in my dreams, in my heart and in my soul,


Tom.