231. කවිකාරියකගේ ප්‍රේමය…..19

නකතං වෙන්ට ගහල බඩ පැලෙන්ට බතුත් කාල අපි දෙන්න පොඩි ඇලට් එකක් ගැහුව කුඹුක් ගහ යටම..

" අයි...යෙ….." විජිතය තටමල වගෙ කියා ගත්ත..

" මො..ක්..ක..ද මලේ? " මාත් ඇස් ලොකු කරල ඇහුව.." මොකෝ බොලේ කබ්රාල් වත්ද? "

" නෑ..නෑ...එහෙම එකක් නෙවෙයි…..අර්..ර ..ඉස්..සෙල්ල කි..කි..කිව්වෙ ඇත්ත..මද? "

" මො...න? "

" ඕන **** පණං අටයි කියල...."

" හෙහ්, හෙහ්, බොරු බං ….."

" ඈ?..... එතකොට?..."

" පණං හතරෙ එව්වත් ඔය ඕන හැටියෙ තියනව...හෙහ්, හෙහ්, හෙහ්, "

විජිතයයි මායි හිනාවෙන සද්දෙට කුඹුක් ගහේ වහන්ට ආපු දියකාවෝ දෙන්නෙක් බය වෙලා ආපහු පියාඹගෙන ගියා වැව් ඉස්මත්තෙ සිරිතේක්කුවගෙ බෝදිය දිහාට...

අපි දෙන්නටම එහෙම්මම නින්ද යන්ට ඇති මහිතේ...ඇහැරෙනකොට ඉර හැරිල දිඹුලාගල කඳු වලල්ලටත් මුවාවෙන්ට ඔන්න මෙන්න..මම කෙලින් වෙල හැරිල බැලුව..විජිත මට කලින් නැඟිටල..අත් දෙක ඔලුව පිටිපස්සෙ බැඳගෙන කුඹුල් ගහේ කොළ අතු හීල් හුළඟෙ එහෙ මෙහෙ නටන දිහාවෙ බලා ඉන්නව.

" අයියෙ…." විජිත කතා කලේ එහෙම්ම උඩ බලාගෙන..

" ඔව් විජිත කියන්න….."

" අයියෙ... මට නෙවෙයි ඇත්තටම සුජාතා හරියන්නෙ..අයියට..ඒ නිසා මම කියන්නද..මම සුජාතගෙන් ඈත් වෙනව සදහටම..මම ඔය දෙන්නට සුබ පතනව.." විජිත කඳුළු පිරුනු දෑසින් හිනා උනා..

අම්මාපල්ල, මයෙ වකුගඩුව හෝස් ගාල පත්තූනා.

" මල්ලි විජිත...මල්ලි …" මට වචන පටලැවි පටලැවි එච්චරයි කියාගන්ට පුලුවන් උනේ......

ඈහ්හ්හ්??? මේ මොන කෙහෙල්මලක්ද බොලේ මම මේ ලියන්නෙ? අර හෙන්රි නම් වූ වියුණු සරන්නගෙ බූත කමෙන්ට් එකට මම ලියාපු අබූත කතාව නේද මම මේ දිගටම ඒ පාර ලියන්නෙ...හෙහ්, හොඳ වෙලාවට දැක්කෙ...

විජිත මා ලඟටම ආව. මගෙ අත් දෙක අල්ලගෙන ඇස් වලට එබුන.

" අයියෙ…. මම මේ බැගෑපත් ඉල්ලීමක් කරන්නෙ ..සුජාටයි මටයි අයිය බාදාවක් වෙන්න එපා. අපේ ජීවිත වලින් කරුණාකරල අයිය අයින් වෙන්න. මම ඉල්ලන්නෙ එච්චරයි. "

අප්පට සිරි ඉතිං මොකේදැයි පොඩි නම දං වළඳන්නේ? එහෙම ඇහුවෙ ලොකු හාමුදුරුවො...මොකක් කියන්ටද කියල හිතාගන්ට බැරුව මම තක්කු මුක්කු වෙලා විජිතය දිහාම බලාන උන්න.

" ඇ..ඇයි අයියෙ?....මගෙ ඉල්ලීමට හා කියන්ට බැරිද අයියට? "


" විජිත මෙතන වැඩේ මේකයි..මම කිසිදවසක ඔය දෙන්න අතරට බාධාවක් වෙලා නම් නෑ. ඒ නිසා මම හාය කිව්වොත් ඒ කියන්නෙ මම එහෙම බාධාවක් වෙලා හිටියය කියල මම පිළිගන්නවයි කියන එක.ඒ නිසා මට එහෙම පොරොන්දුවක් වෙන්න උවමනාවක් නෑ කොටින්ම.අනික මටත් තියනව මල්ලිගෙන් ප්‍රශ්නයක් අහන්න. උඹ මගෙ ඇඟට නිරපරාදෙ ගොඩවෙන්ට තනපු වෙලාවෙ ඉඳල මේක මගෙ හිතේ කැකෑරෙන ප්‍රශ්නයක්. ඔය විදිහට මා එක්ක පැටලෙන්ට මොකද්ද ඇත්තටම හේතුව? උඹ කොහොමද කියන්නෙ හරියටම මම උඹල දෙන්නට බාධාවක්ය කියල. මම මාස තුනකට වගෙ පස්සෙ පෙරෙයිද  ආවෙ කෑම්ප් එකට..ඉතින් උඹ ඔහොම වැරදි අවබෝධයක් ඇතිකරගෙන තියෙන්නෙ මගෙන් කියවෙච්චි දෙයක් හෝ මගෙ හැසිරීමකින් වෙන්ට බෑ..ඇත්ත කියාපං මොකක්ද උඹට මං ගැන ඔහොම හිතෙන්න හේතුව? "

මම එක දිගට කියවගෙන කියවගෙන ගියා.....

විජිතය අර මල බද්දෙ හැදිච්චි බසු තඩියෙක් වගෙ මගෙ දිහා ඇස් ලොකු දෙකත් දොඹ ගෙඩි හේ කරගෙන බලාන උන්න මිසක වචනයක් කිව්වෙ නෑ…

" ඉතිං කතා කරපං බාං......, "

මට ඔන්න ඒ පාරනම් යස්සය ආරූඩ උනා. ඇයි යකෝ..මේ ගොං වස්ස ඊයෙ නිස්කාරණේ මගෙ ඇඟට ගොඩ උනේ අම්ම මුතුං කාලෙවත් මම නාහපු කතන්දර කියාගෙන. අද එහෙම කිව්වෙ මොකද කියල ඇහුවම මෙන්න බලා ඉන්නව වචනයක්වත් නොකිය ඇස් දෙකත් නෙරවාන...

" ආය මොකටද උගුරට හොරා...උඹටනෙ කියන්ට බැරි..ඉඳපං මමම අහන්නංකො…..කියාපං සුජාතා මොකවත් එහෙම දෙයක් ගැන කිව්වද උඹ එක්ක? "

විජිත එක පාරටම අහක බලා ගත්ත……..

අපි අතර මොකවත්ම සද්දයක් නැතුව බොහොම හිතට බර මිනිත්තු කීපයක් ගත උනා.ආයම මේක අඬන්ඩවත් ලෑස්ති වෙයිදෝ කියලත් මට එක වෙලාවකට හිතුන. ඔහෙ ඕන එකක්..අඬල දොඩල විලාප ගහල හරි මේකෙ දෙකින් එකක් විසඳ ගන්ට එපාය. එහෙනං ආය.....මොන මංගල්ලයද්ද මේ?

" කතාකරහං යෝදයො කටේ පිට්ටු හිරකරගෙන වගෙ ඉන්නෙ නැතුව...."

මම ටිකක් විතර සද්දෙට කිව්ව. ඇයි යකෝ..මූට මගෙං අරවගෙ ඉල්ලීමක් කරන්ට පුලුවන් නම් මට අයිතියක් නැද්ද මෙහෙම අහන්ට…

විජිත හැරිල මයෙ මූණ දිහා බලල ආයෙම අහක බලාගත්ත...

" එහෙම දෙයක් කෙලින්ම කිව්වෙ නම් නෑ අයියෙ...ඒත් මට එහෙම තේරුණා කතාබහෙං.."

" හ්ම්ම් ඒකත් එහෙමද?.....හරි එහෙමෙයි කියමුකො..එතකොට මේකත් කියාපං උඹ මගෙං මේ වගෙ ඉල්ලීමක් කරන්න ඉස්සරවෙලා සුජාතට ඔය ගැන කිව්වෙ නැද්ද? එහෙමත් නැත්තං කෙලින්ම ඇහුවෙ නැද්ද? "


" කොහෙ අහන්නද සුජා මාත් එක්ක ඉන්නෙ පුදුම තරහකිං..මට කිසිදෙයක් කියන්න දුන්නෙම නෑ...අනික කොච්චර උනත් මට සුජා ලඟ ඔය හැටිම සෙකන්ඩ් වෙන්නත් බෑනෙ අයියෙ..ඒකයි මම අයියගෙන් මෙහෙම ඉල්ලිමක් කරන්ට හිතුවෙ.." 

හෙහ්..මූට යන්තමට හරි කොන්දක් කියල එහෙකුත් තියනව එහෙනං..මට එහෙම හිතුන....

" හරි විජිත දැං මෙහෙම හිතමු. මගෙන් අවුලක් නැතත් මල්ලි සුජාගෙ ඔයා එක්ක තියන අප්සෙට් එක එහෙමමයිනෙ..ඉතිං කොහොමද ඔයා හිතාගෙන ඉන්නෙ ඔය වැඩේ ෂේප් කරගන්න? "


" මෙහෙමයි අයියෙ..සුජාගෙ කේන්තිය තව ටික දවසක් යනකොට අඩුවෙයි.මම හිතාගෙන ඉන්නෙ ඊට පස්සෙ හෙමිහිට එයාව හම්බ වෙලා කතාකරන්න. කතාකරල වැඩේ ගොඩ දාගන්ට...ඉතිං අයිය මගෙ ඉල්ලීමට එකඟ වෙනවනම් මට සීයට දෙසීයක් ෂුවර් මගෙ බලාපොරොත්තුව මට ඉෂ්ට කරගන්ට පුලුවනිය කියල. "

" හ්ම්ම්ම්. එහෙමද?....විජිතගෙ ඔය හේතු දැක්වීමට මම කොහෙත්ම එකඟ වෙන්නෙ නම් නෑ..ඒත් කමක් නෑ. මෙච්චර කාලෙකට මම මල්ලි උඹට බාධාවක් උනෙත් නෑ. ඒ වගේම ඉස්සරහට බාධාවක් වෙන්නෙත් නෑ."

මම විජිතයගෙ අත් දෙක අල්ලගෙන කිව්ව..

" තෑන්ක්ස් අයියෙ තෑන්ක්යූ සෝමච්..අයිය දන්නෙ නෑ අයියගෙ ඒ වචන ටික මගෙ හිතට කොච්චර සහනයක් උනාද කියල."

විජිත මගෙ මූණ බලල හිනා උනා...මට සහතිකයි උගෙ ඇස් දිලිසුනෙ කඳුළු හින්දය කියල. මගෙත් ඇස් දෙකට කඳුලු පුරාගෙන එනව වගෙ දැනුන නිසා මම විජිතයගෙ අත් දෙක අතෑරල පැත්තකට හැරිල ඇස් තදින් පියාගෙන හුස්මක් උඩට ඇදල පපුව පුරව ගත්ත. මම කලිනුත් කියල ඇතිනෙව. මම ඇවිල්ල බොහොම සංවේදියි..මතකනෙ අර මොන්ත ක්‍රිස්තෝ සිටුවරයගෙ කතාව තුන්වෙනි පාරද හතරවෙනි පාරද කොහෙද තමයි මම හිත හයි කරගෙන කියවල ඉවරයක් කලේ...

" අයිය මම මේ සිකුරාද වෙනකල් විතරයි මෙහෙ වැඩ කරන්නෙ…."

"ඈහ්හ්හ්??? ඒ මොකද මලේ?..."

" මම හෙඩ් ඔෆිස් එකට ට්‍රාන්සර් එකක් හදා ගත්ත...ලොක්කට කිව්වම වැඩේ කරල දුන්න. මම හිතුවෙ අයියෙ අලුත් තැනකට ගිහාම ජීවිතේ අලුතෙන්ම පටන් ගන්න පුලුවන් වේවිය කියල.ඒත් අයියෙ මට සුජාතව නම් කොහොමවත් අමතක කරන්න බෑ..මම කොහොම හරි එයාට කරුණු පැහැදිලි කරල දීල ආයෙම මට කැමති කරව ගන්නව.."

" හොඳයි විජිත...මගේ සුබ පැතුම් "

මම විජිතයගෙ උරෙස්සට මගෙ අත් දෙක තියල කිව්ව..

"තෑන්ක්ස් ෆො එව්රි තිං අයියෙ..තෑන්ක්යූ සෝ මච්...මා එක්ක තරහ නෑ නේද? "

විජිත එහෙම ඇහුවෙ මාව වැළඳගෙන ටික වෙලාවක් ඉඳල ආයෙම අඩියක් දෙකක් පස්සට තියල මගෙ ඇස් දෙක දිහාවෙ බලාගෙන..

" නෑ මල්ලි මම එක පාරක් කිව්වනෙ. එව්ව මයෙ හිතකවත් නෑ...ඉට්ස් ඕකේ..ජස්ට් ෆොගෙට් ඉට්.."

" අනේ බං උඹ වගෙ මෝඩයෙක්...කෙල්ලත් උඹට කැමතිනං උඹත් කෙල්ලට කැමතිනං ආය කෙහෙල්මලද....එක එකා ගැන හිතන්ට ගිහිල්ල අන්තිමට ඔන්න බලාපං උඹට වෙන වැඩේ…"

එදා රාත්තිරියෙ සුපුරුදු පරිදි රවුම් කනප්පුව වටේ වාඩි වෙලා අපේ වියත් සබාව පවත්වද්දි එහෙම කිව්වෙ ජයේ.......

" එහෙමමත් නෙවෙයි බං....අර මනුස්පයගෙ මූණ බලාගෙන මම කොහොමද ..."

එතනිං කතාව නවත්තල මම කනප්පුව මැද්දෑවෙ පත්තුවෙන ඉටිපන්දමේ කහපාට දැල්ල දිහා බලාගෙන හිටිය. 

එදා හවහම මහ වැස්සක් කඩාපාත් උනා නොහිතූකොට. හත්දා වැස්ස වැහැල පරාක්කරම සමුද්දරේ වාං දාන උඳුවප් මහේ ඇරුණුකොට ඒ වන්නිකරේට ආය එහෙමට වහින්නෙ නෑ. ඒත් දැං හැමදේම වෙනස් වෙලා ගිහිල්ල නෙව. වහින්නෙත් වැස්ස වලාහක දෙයියන්නාන්සෙලගෙ හිතූ මනාපෙට.

වීර පළු ගස් අඹරවාන පාත්වෙච්ච වැස්ස වැඩි වෙලාවක් අල්ලල හිටියෙ නෑ.ඒ වැස්සත් එක්කම පළාතම දෙදරවාගෙන ගහපු හෙණ ගෙඩිය නිසා අපේ කෑම්ප් එකේ විතරක් නෙවෙයි ඒ අහල ගං හතේම ලයිට් ගියා.ඔන්න ඔය හින්දයි රවුං කනප්පුව අර ඉටි පන්දමක් පත්තු උනේ.

වැස්ස වැඩි වෙලාවක් නොගොහිම්ම පෑයිය නම් තමා. ඒත් ඒ එක්කම පාත් උනේ කං කැක්කුං අල්ලන හීතලක්.මගෙ ඒ දවස්වල තිබ්බ බතික් බෙඩ් ෂීට් එකක්. ඕක තමයි හීතලට මගෙ පොරෝනෙ. ඔය පොරෝනාව ඒකාංස කොට පොරවගෙන බුදු හාංදුරුවො පාරිලෙයිය වනයෙ අර දඹ ගහ හෙවනෙ වැඩ උන්න වගෙ තමයි මම හිටියෙ ඔය වෙලාවෙ කකුල් දෙකත් පුටුව උඩට ඇරගෙන.

සරීරෙම හීගෝතු පුප්පගෙන, හෑයි ගාල ඇරල තිබ්බ ප්‍රන්ස ජනේලෙං කඩා වැදිච්චි හීතල හුලං පොදක් ඉටි පන්දම නිවල දැම්මෙ නැතැයි...

හෙහ්, හෙහ් ගෙදරක දොර ජනෙල් හායි ගාල ඇරල දාල කියනව මිසක්ක හෑයි ගාල ඇරලය කියල කියනව අහල තියද? අපි අර ඉස්කෝලෙ නිල නිවාසෙ හිටපු කාලෙ ඒ මණ්ඩලේ එක ගුරුවරියක් කියන්නෙ එහෙම..." මොකද අනේ ඔයාලගෙ ගෙදර දොර ජනෙල් ඔක්කොම හෑයි ගාල ඇරල දාල...දෙන්නත් එක්ක කොහෙද මේ ගියේ? " අපෙ එතුමියටයි මටයි මැරෙන්ඩ හිනා!!!!

අද උනත්..... ඒයි මේ දොර ජනෙල් හෑයි ගාල ඇරල දාල..කියල කියන පමාව විතරයි තියෙන්නෙ.......අපි දෙන්නටම හිනාව නවත්ත ගන්ට බෑ...හෙහ්, හෙහ්…

ඇටපල් කලුවරේ ඇහැට ඇන්නත් පේන්නෙ නෑ..

" සැමී අරං වරෙං බං ගිනි පෙට්ටියක්.." විමලෙ කෑගැහුව.." ඔන්න ඔය ජනේලෙත් වහ දාපං.."

" මේ ජයේ මහත්තයනෙ ජනේලෙ අරින්නෙ කොයි වෙලාවෙත්. …" ගිනි කූරක් ගහල ඉටි කෑල්ල පත්තු කරල සැමිය තොල මතුර මතුර ගියා ජනේලෙ වහන්ට.

" ඒයි එක පලුවක් විතරක් වහපං,…. නැත්තං රස්නෙ.." ආන්න ඒ ජයේ....

" මේ මගෙං මොකවත් අහගන්නෙ නැතුව ඉඳු..කෙහෙම්මල රස්නෙ...අපි මේ වෙව්ලනව..උඹ නම් මීහරකෙක්ද කොහෙද? සැමී වහ දාපං පලු දෙකම…." විමලෙ කාමරේට ගිහිල්ල තව ඉටි පන්දමක් අරගෙන ආව.

" ඉතිං මල්ලි මොකෝ උඹේ අවසාන තීරණය?..." විමලෙ ආයෙම ඉඳගෙන මගෙ දිහාට හැරුන.

" මට ඒක කරන්ට බෑ අයියෙ..මම වැඩේ අල්ලල දානව.ඔහොම ප්‍රශ්නයක් තියාගෙන මම කොහොමද............." …..ආයම මම ඉතුරු ටික ගිල ගත්ත.

" හරි ඒකෙ අවුලක් නෑ..උඹේ ජීවිතේ..උඹට හොඳයි කියල හිතෙන විදිහක් කරපං...මොකද කියන්නෙ බොලා?...තව එකක් ගේනවද? "

" මට නම් ඇති..අද නෑ මුද්‍රික පාන මූඩ් එකක්..අනික මේ කලුවරේ...." මම එහෙම කියල නැඟිට්ට..

" යස් මටත් එහෙමයි..එහෙනම් කාල නිදියමු…" විමලෙත් කිව්ව..

එහෙම දවස් තියනව. මේ දාඩිය පොල්ල දෙකංසෙං පෙරෙනව. ඒත් මධු පානයටමයි හිත. ආයම ඔන්න පට්ට හීතල. ඒත් කිසිම ආසාවක් උනන්දුවක් එන්නෙ නෑ. ඒ තමයි ඒකෙ හැටි..

එක ගිණිකූරයි මුලු ගෙදරම තිබුනේ….
ඒකෙන් කුප්පි ලාම්පුව දල්වා ඔබට ලියන්නට ඉඳගත්තා…
හුළඟ හරි සැරයි වහින්න වාගේ...කුප්පි ලාම්පුව ...නිවුනා....
ආදරයට කොහිදෝ බාදා නැත්තේ…

ඒ අපි පොඩි දවස්වල ජනප්‍රිය සින්දුවක්..ගායිකාව නම් මතකයක් නෑ....

එක ගිනි කූර නම් නෙවෙයි ගිනි පෙට්ටියක්ම තිබ්බ..අනික කුප්පි ලාම්පුවක් නෙවෙයි ඉටිපන්දමක්....ඒත් ඉතුරු ටික නම් හරි වගෙ. ගිනි කූරක් ගහල ඉටිපන්දම පත්තු කරල මේසෙ කොනේ ගහල ඔබට ලියන්නට ඉඳ ගත්තෙමි.

මේ පළමු සහ අවසාන ලිපියයි ඔබට ලියන මා හිතවතිය.....අහ්..හරියටම කියනවනම් ලියපු දෙවෙනි ලියුම. ඒත් පලවෙනි ලියුම කවම කවදාකවත්ම ඔබට දකින්න හම්බ වෙන්නෙ නැති නිසා නිල වශයෙන් මේ තමයි පළවෙනි ලියුම..වැස්සත් පායල..හුලඟකුත් ඒ හැටිමත් නෑ..ඒත් ආයම ඉතිරි පදේ හරි..ආදරයට කොහිදෝ බාධා නැත්තේ??????

හිතවත් සුජාතා...එහෙම ලියල ආයම කල්පනා කරල හිතවත් කෑල්ල කැපුව..හ්ම්ම්..නිකම්ම සුජාතා...ආය මොන මඟුලක්ද? ලිව්ව ආයම ඒ කොලේ ඉරල දාල….

හිතවත් සුජාතා,

කොළඹ පැවති පුහුණු පාඨමාලාවෙන් පසු මම ආපසු මෙහි පැමිණියේ දින දෙකකට පෙරය. ඔබ ඒ පිළිබඳව හොඳින් දන්නා බවද මම දනිමි. මේ සියලු දේ සිදුවූයේද ඒ පාඨමාලාව හේතුවෙන් බව පැවසූවහොත් ඒ ද අසත්‍යයක් නොවේ.එහෙත් සිදුවිය යුත්ත එලෙසම සිදුවිය යුතුය. ඒ වැළැක්වීමට සමතෙක් මේ මිහිමත නොවේ.

එබැවින් මවිසින් සිතාමතා ඔබගේ ලිපියට පිළිතුරු ලිවීම අතපසු කලේ යයි කරුණාකර නොසිතනු මැන.

මා දයාබර නැඟනිය, ජීවිතයේ අප බලාපොරොත්තු වන දේ සහ අපට ලැබෙනදේ යනු එකක් නොව දෙකකි. තමනට ලැබෙනුයේ දෛවය අනුව ඉරණම අනුව තමනට හිමි වූව පමණකි.

ගණඳුර රජයන රාත්‍රිකාලයන්හි දළ රළ පෙල නැඟෙන මහ සමුදුරෙහි එකිනෙක පසුකොට යන බොහෝ නෞකාවෝ වෙති. ඔවුහු එකිනෙකා පසු කරද්දී මඟ පෙන්වනා ආලෝක කදම්බයෙන් මොහොතකට අනෙකාගේ සියොලඟ ඒකාලෝක කෙරෙති. එහෙත් ඒ අසුරු සැණක් වන් මොහොතකට පමණි. ඒ හා සමඟම ඒ නෞකාවෝ තමන්ට නියමවූ ගමන් මඟ අනිවාර්යයෙන් අනුගමනය කල යුතුමය.

දෛවයෙන් ඉරණමින් ඔවුනට නියම කොට ඇති ගමන් මඟ අතහැර තමනට රිසි පරිදි කටයුතු කිරීමේ කිසිදු නිදහසක් සත්‍ය වශයෙන්ම ඔවුනට නැත. ඔබද මමද එවන් නෞකාවන් යයි උපකල්පනය කොට සිත් සනසා ගනිමු. ගණඳුරු රැයෙහි එකම එක වරක් පමණක් එකිනෙකාගේ ආලෝකයෙන් එකළු වීමට වරම් ලද්දාවූවෝ වෙමු යනුවෙන් සිතා සිත් සනහා ගනිමු..මා දයාබරවූ නැඟනියනි.

What you expect from life and what you get from life are two entirely different things. I know its not fair, but who told you that life is fair?

මේ වැකිය ඔබට මෙන්ම මටද එකසේ අදාලය. එපමණක් පවසමින් නවතිමි. ඔබගේ අනාගතය සර්ව ප්‍රකාරයෙන් සාර්ථක වේවා යයි ඔබ පැතූලෙසම මමද පතන්නෙමි.

මම,

රවි අයියා.

මතු සම්බන්ධයි......