215. කවිකාරියකගේ ප්‍රේමය…..4

කවිකාරියකගේ ප්‍රේමය…..1 

කවිකාරියකගේ ප්‍රේමය…..2 

කවිකාරියකගේ ප්‍රේමය…..3 

පහුවදා පාන්දරම මට ඇහැරුනා...මයෙ හිතේ පහට වාගෙ..කලින් දවසෙ රෑ ටිකක් විතර වැඩිවෙන්ට බිව්වම මට ඔය වගෙ පාන්දර ඇහැරෙනව දරුණු තිබාසෙකුත් එක්ක. 

මයෙ ඇඳ ලඟ අතට අහුවෙන මායිමේ කොයි වෙලාවෙත් ටෝච් එකක් තියනවමයි.අපි ඔය කැළේ මැද්දෑවෙ ගතකරපු කාලෙ වැඩි හරියක් නිල නිවාස වලට ලයිට් තිබ්බෙ නෑ. ජෙනරේටරයක් දානව හවස හයේ වගෙ ඉඳල රෑ එකොළහ වගෙ වෙනකල්. ඊට අමතරව කට්ටිය දවල් කෑමට ආපහු එන වෙලාවට ඒ කිව්වෙ දොළහෙ ඉඳල දෙක දක්වා වගෙත් ජෙනිය දානව. 

ඊට අමතරව ඉතිං ඔය නැඟල යන පාටියක් වගෙ වෙලාවට ලොක්කට කියල පර්මිෂන් අරගෙන පැයක් වාගෙ ජෙනිය දාගන්නත් පුලුවන්.රෑ ඇහැරෙනකොට පට්ට කලුවර නිසා මගෙ ඇබ්බැහියක් වෙලා තිබ්බෙ ඉතිං ඔය ටෝච් පොල්ල අතට අහුවෙන මානෙ තියාගන්න එක.තව හේතුවක් ඇවිල්ල සරපයො..

ඔය අපි හිටපු දිහාවල සරපයො කියන ජාතිය ඕසෙට. කැලෑව මැද්දෑවෙ සරපයො ඉන්න එක ඉතිං කියන්ටත් දෙයක්ය ආය ..නැද්ද? අර ලේ මාපිල්ලු එහෙමත් එහෙ හිටියයි කියනව...ඇත්තම කිව්වොත් මම නම් දැකලම නෑ. ඒත් දැකපු එවුං කියන විස්තර මම අහල තියනව. 

ඔය ලේ මාපිල්ලු කියන ජාතිය එනවයි කියන්නෙ හත්දෙනා ගානෙ. එකා පස්සෙ එකා වැඩිමහළු අනුපිළිවෙලට.ඇවිල්ල නඟිනව වහලට. වහලෙදි එවුං එකා එකා අනුපිළිවෙලට වලිග හපාගන්නව එකිනෙකාගෙ.... අන්තිමටම හත්වෙනියගෙ වලිගෙ හපාගන්නව මුල් එකා. දැන් මාපිල්ලු හත්දෙනා ඉන්නෙ රවුමට .... 

කෙමිස්ට්‍රි කරපු උදවිය දන්නව ඇති නේද බෙන්සීන් අණුවෙ ව්‍යුහය..අන්න ඒ වගේ...අර කවුදමේ?? ......ආ, හරි කෙකුලේ නෙ ඒ වැඩේ හොයාගත්තෙ...කෙලුලේට ඔය දාම අණුවක ව්‍යුහය පිළිබඳ අයිඩියානන්ද එක ආවය කියන්නෙ ඔය අපි වගේම ටිකක් අත වැඩිවෙන්ට දාගෙන හතරගාතෙ දාල බුදියං ඉන්නකොට පෙනිච්චි හීනෙකිං කියනවනෙ...අහල ඇති නේද?...හරි...කලිං අහල නැතත් කිසි අවුලක් නෑ..දැං ඇහුවනෙ....හෙහ්, හෙහ්,... 

හරි බෙන්සීන් සහ කෙකුලේ ගැන ඒ ඇති..බෑක් ටු මාපිලාස්.....ඊට පස්සෙ වෙන්නෙ පල්ලෙහා කවුරුහරි නිදාගෙන ඉන්න කෙනෙකුගෙ හරියටම බෙල්ල කෙලින් පරාලෙක අර එක මාපිලෙක් වල්ගෙ පටලෝ ගන්නව.ඊළඟට මාපිල්ලු රෝදෙම දිගඇරීගෙන වැටෙනව පල්ලෙහාට..අන්තිම එකා නිදාඉන්න මනුස්සයගෙ බෙල්ලෙ බල නහරෙට විදල ලේ බොනව. 

ඔය මාපිල්ලු ලේ බොනවයි කියන්නෙ බල නහරෙං විතරලු. බල නහරෙ නැත්තං එහෙම කිසි අවුලක් නෑ. ඔය මුල්ම කාලෙ අපේ ඔය වියාපූර්ති පටංගත්තු මුල්ම කාලෙ.... මම මේ කියන්නෙ හැත්තෑවෙනි දසකයෙ මුල් බාගෙ.... බඳව ගත්තයි කියන්නෙ බල නහරෙ නැති උදවිය විතරයි. උප්පැන්න සහතිකේ, අධ්‍යාපන සහතික ඊළඟට බල නහරෙ රහිතයි කියල වෛද්‍ය සහතිකේකුත් අනිවාර්යයයිලු ඒ දවස්වල.විමලෙය තම්යි ඕව කියන්නෙ...ඉන්නකො විමලෙගෙ වාං පතුල් කතාවලදි ඒ විස්තරේ කියන්නංකො....හෙහ්, හෙහ්, 

අඩේ පඳුරු තලන්නෙම නෑ නෑමයි කියල එක හිත් හිතාන හිටියට පොඩි පඳුරකුත් තැලුන නේද? හරි එකොළොස්වෙනි සිල්පදේ සමාදං වෙන්න ඕන ව.ක්‍රී.ප.ගෞමාන්වික මණ්ඩලීකරණං වේරමණී සික්ඛා පදං සමාදියාමී..... කථා අවසන්කිරීමෙහිලා බෙහෙවින් බාධා පමුණුවන ගොමු මැඩලීමෙන් මම වැළකෙමි....අන්න දැං හරි...ඒ ඇවිල්ල එකොළොස්වන සිල් පදය. 

රයිට් ආපහු ටෝච් එකේ කතාවට....මම කිව්වනෙ ඔය ටෝච් එකේ වැඩේ මට පුරුද්දකට ගිහිල්ලයි තියෙන්නෙ කියල. ඒ වගේම තමා කුඩෙත්.ඔය අපෙ ගෙවල් පැත්තට වහින්නෙ මේ හිටපු ගමං...ගෙදරිං දොට්ට බහිනකොට නිල්ම නිල් පාට ආකහේ...එක වළාකුලක් නෑ ආසාවට...මෙන්න විනාඩි පාළහක් යන්ට වෙන්නෙ නෑ..කළු කරගෙන වහිනව මොර හූරන්ට....වැස්සට තෙමෙන එක වගෙ මට විඳින්ට බැරි දෙයක් නෑ මේ තුංලෝකෙ..ඒ නිසා මම කොහෙ ගියත් කුඩයක් අරං යනවමයි. 

අපි බැඳපු අලුත එක පාරක් අපෙ උන්දැගෙ ගෙදර ගිහිල්ල ආපහු එන්ට පිටත් වෙද්දි එයයිගෙ අප්පච්චි දැක්ක මයෙ කුඩෙයි ටෝච්චෙකයි.. 

" පුතාගෙ අතේ ටෝච් එකයි කුඩෙයි නැතිවෙන්නෙම නෑ නේද? " උන්දැ හිනැහිලා එහෙම මයෙං ඇහුව. 

" එහෙම නැතුව කොහොමෙයි අප්පච්චි?......අර පරණ කතාවක් තියෙනවනෙ බින්න බහින්ට යනවනං තල අත්තයි හුළු අත්තයි වහලෙ ගහල තියාගන්ටෙයි කියල.බින්න නොබැස්සත් මම ඉතිං මේ කාලෙ තල අත්තටයි හුළු අත්තටයි තියෙන්නෙ කුඩෙයි, ටෝච් එකයි නෙව..ඒ දෙක නං අරගෙනම තමයි මෙහෙ එන්නෙ. " මම ඔහොම කිව්වම උන්දැ හක හක ගල හිනා උනා. 

" මොක උනත් ඒක නං නුවණට හුරු කල්පනාව තමා, ඔය ඉස්ත්‍රී පක්සෙ ඉන්නව නේද? සත පහකට බැරුවා මායිං කොරන්ට…" එහෙමත් කිව්ව කෝකටත් වටපිටත් හෝදිසි කරල කාරිය ...හෙහ්, හෙහ්, 

ඉතිං විජිතට කවි ලියල දුන්නුදාට පහුවදා පාන්දර පහට වගෙ මට ඇහැරුනා. ඇඳ ඉහ අද්දරම තිබ්බ වතුර බෝතලේ අරගෙන එක දිගට තුන් කාලක් වගෙ බිව්වෙ තිබහ නිසාමයි.වතුර බිව්වත් එක්කම ඊළඟට එන උවමනාව මොකක්ද කියල දන්නවනෙ… 

අපේ කම්බි වැට අයිනෙ තිබ්බ තරමක පලු ගහක්.ඕක යට තමයි අපේ එළිමහන් කැසිකිළිය වෙලා තිබ්බෙ. ඒත් ඒ පායන කාලෙ ඔය වැඩේ හින්දම අහල ගංහතක නහය කුණු වෙච්චි නැති එකෙකුටවත් ඉන්ට බැරි සයිස් එකක් තමයි වෙලා තිබ්බෙ. 

ඒ හින්දම අපි සුහද එකඟතාවයකට ඇවිල්ල තිබ්බ අඩු ගානෙ වැස්සක් දෙකක් වැටෙනකල් නියමිත වැසිකිළිය පාවිච්චි කරන්ට. ඒ අනුව මම ඒ වැඩෙත් කරල සීතල හුළං පාරක් වදින්ටත් එක්කල සරමත් කැහිපොට ගහගෙන මිදුලෙ ජෑම්ගහ යට පිටපළුවකින් හදල තිව්ව ලෑලි බංකුවෙ ඉඳගත්ත. 

මයෙ හිතේ අහුමුල්ලක මොකක් හරි වද දෙනව උදේ නැඟිට්ට වෙලාවෙ ඉඳලම. ඇත්තම කිව්වොත් ඊයෙ රෑ මත් වෙලා හිටිය උනත් කොච්චර සිංදු කිව්වත් නැටුවත් මොනවහරි වැරැද්දක් අඩුපාඩුවක් තියෙනවය කියන හැඟීම මගෙ හිතේ කොණක පැළපදියම් වෙලා ඉඳගෙන මට වද දුන්නෙ හීතල කාලෙ මිදුල මැද අපි ගිණි තපින්ට ගහන ගිණි මැලේ නිවිල ගියාට පස්සෙං පහු උනත් එකපාරටම කොහේද ඉඳල හමාගෙන එන හුලං රැල්ලකිං අළු අයිංවෙලා ගිණි දැල්ලක් මතුවෙලා දිලිසෙන්නැහෙ. 

ජෑම් ගහ යට පිටපළුව උඩ ඉඳගෙන හීතලට අත්දෙකත් පෙරවාගෙන ඉන්නකොට ඔන්න මයෙ හිතට එක පාරට ආව මේ දෙගිඩියාවට හේතුව මොකද්ද කියල. 

ඊයෙ අර ලියාපු කවි .......ඒ වෙලාවෙ ජොලියට වගෙ වැඩේ කලාට මේ කරන්නෙ වැරැද්දක්ය අසාධාරණයක්ය කියල මගෙ හිත මට වද දුන්න. .කිසිම කෙනෙක් මාව රවට්ටනවට මම කැමතිනෑ වගේම තමයි කවුරු උනත් කැමති නෑ කිසිම කෙනෙක් තමන්ව රවට්ටනවට… 

මේ කිසිම දෙයක් නොදන්න අහිංසක යුවතියක්…. ආදරය සෙනෙහස හොයාගෙන ජීවන මංපෙතේ හුදකලාව පියමනින සොඳුරු යුවතියක්, මුලාවෙ දමන්ට රවට්ටන්ට මමත් හවුල් උනාය කියන හැඟීම මගෙ හිතෙං කොහොමටවත් අයිං කරගන්ට මට බැරි උනා. 

විජිතය හිටියෙ කෑම්ප් එකේ මහ හේට්ටුව ලඟම කොහොඹ ගහ යට ක්වාටස් එකේ. එළිය වැටෙනකල් වත් ඉන්නෙ නැතුව මම ටෝච් එකත් ගහගෙන ඌ හම්බ වෙන්ට ගියා. දොරවහල උගෙ කාමරේ… 

" මලේ..විජිත...ඒයි මේ දොර ඇරපං….." දොරට හත් අට පාරක් තඩිබානකොට විජිතය සරමත් ඇඳ ඇඳ ඇවිල්ල දොර ඇරිය. මාව දැක්ක ගමං උගෙ ඇස් ලොකු උනා.. 

" ඇයි අයියෙ මේ පාන්දරම? කාටවත් අසනීපයක් වත්ද?.." 

" නෑ..නෑ එහෙම එකක් නෙවෙයි…" 

කාටහරි අසනීපයක් නං ඉස්පිරිතාලෙ අරං යන්නෙ නැතුව උඹට කියන්ට එන්නෙ උඹ මොකෝ දොස්තරද? එහෙම තොල මතුරමින් මම කාමරේට ඇතුල් වෙලා ලියන මේසෙ ගාව තිබ්බ පුටුව ඇදල අරගෙන වාඩි උනා. විජිතයත් අතිම්ම කොණ්ඩෙ හද හද උගෙ ඇඳේම ඔන්න වාඩිඋනා කෙලවරට වෙන්ඩ.. 

" ඇයි අයියෙ?..." ඌ ආයෙම ඇහුව.. 


" මල්ලි මේ……." මම ඔලුව උස්සල උගෙ මූණ දිහාවෙ බැලුව.. 

" අර මම ඊයෙ ලියපු කවි පෙල ……" 

" ඔව් ඉතිං? " 

" මේ ඒක අර ගෑනු ළමයට යවන්න එපා මල්ලි." 

කොල්ලගෙ මූණ කළු උනෙ බලාගෙන ඉන්දැද්දි.. 

" අනේ ඇයි අයියෙ ඒ?.." 

" අර ඊයෙ ජයේ කියාපු හින්දයි උඹේ මූණ බලාගෙන බෑ කියන්ට බැරිකමටයි මම ඔය කවි දෙක තුන ලියල දුන්න නං තමයි. ඒත් මල්ලි අපි මේ අර ළමයට ලොකු වංචාවක් රැවටිල්ලක් නේද කරන්නෙ කියල මට හිතෙනව බං…" 

හීංවට නළල ඇතුලෙං කැක්කුමක් මතුවෙන්ට ගත්ත හින්ද දෑතෙ ඇඟිලි වලින් නළල දෙපැත්ත මසාජ් කරන ගමන් මම කිව්ව...... 

" එහෙම වෙන්නෙ නෑ අයියෙ මම සුජාට ආදරෙයි..එහෙම හිතල බලනකොට මේක එක විදිහක වංචාවක් නම් තමයි. ඒත් ඒ ආදරේ හින්දම කරන වංචාවක්..මම හිතන්නෙ සුජා මට ඒකට සමාව දෙයි.." 

මගෙ හිස රුදාව ටික ටික වැඩිවේගන එනව ඔන්න..මේ ඔය ආදරේ ගැනවත් වංචා ගැනවත්...ආදරේ නිසා කරන වංචා නියම විදිහට ඒ කියන්නෙ වචනයේ පරිසමාප්ත අර්තයෙන් වංචා රැවටිලි ගණයට ගැනෙනවද නැද්ද කියලවත් කෙස් පලන තර්ක ගෙනල්ල සාකච්ඡා විමර්ශන කරන වෙලාවක් නෙවෙයි 

" හරි මල්ලි එහෙනං ඕන එකක්...උඹ එහෙනං ඒ ළමයට වැඩි කල් නෑර මේ විස්තරේ ඔක්කොම කියනව නේද? " මම ඔලුව අල්ලගෙනම නැඟිට්ට. 

" හරි අයිය බය වෙන්න එපා..එහෙම රැවටිල්ලක් කෙරෙන්නෙ නෑ. මම ඒ ඔක්කොම බලාගන්නං.." විජිතය හිනාවෙලා එහෙම පොරොන්දු උනා. 

සතියකට වගෙ පස්සෙ...සිකුරාද නැත්තං සෙනසුරාද දවසක්...මට එහෙම මතක සති අන්ත වල අපේ චමරියෙ ඔය පවුල් පන්සල් වෙච්චි කට්ටිය කොහොම කොහොම හරි යනව ගෙවල් බලා..මමයි තව කවුරුහරි..මට හරියටම නම නම් මතක නෑ..විතරයි ඉතුරු වෙල හිටියෙ. සමරෙද කොහෙද..හරි කවුරුහරි හිටපු එකත් හවස කදුරුවෙල ගියා කොණ්ඩෙ කපාගෙන එන්නෙයි කියල.. 

හවහ පොඩ්ඩක් ඇලට් එකක් කාරිය ගහල නැඟිටල පිටිපස්සෙ ටැංකියෙං ඇඟපත කාරිය හෝදගෙන සැමී ගෙනත් දුන්නු කහට එකත් ගහන ගමන් මම පොතක් කියෙව්ව සාලෙ ඇඳි පුටුවෙ දිගාවෙලා අර කනප්පුව උඩ කකුල් දෙක එහෙමත් තියාගෙන. පොත ඇවිල්ල ගුණදාස අමරසේකර මහත්මයගෙ " ගල් පිළිමය සහ බොල් පිළිමය "'.... එතුමගෙ දේශපාලන මතිමතාන්තර මට පෙන්නන්න බැරි එක වෙනම කතාවක්. ඒත් ලංකාවෙ අද ඉන්න දක්ෂම නවකතාකාරයෙක් අවිවාදයෙන්ම... 

" සැමී..මහත්තය ඉන්නවද?..." කුස්සිය පිටිපස්සෙං ඇහුනෙ ඒ විජිතයගෙ කටහඬ.. 

සැමීත් මොනවද කිව්ව මට හරියකට ඇහුනෙ නෑ...සමහරවිට කියන්න ඇති සාලෙ ඉන්නව කියල...විජිතය කඩාගෙන සාලෙට ආවෙ පුරඟනහලකට පොලිසියෙං පනිනව වගෙ.. 

පොලිසියෙං පනිනව කිව්වම මතක් උනේ මේ පහුගිය ඉරිද ලංකාදීපෙ මරු කාටුන් එකක් තිබ්බ.පොලිස් ජීප් එකක් පාර අයිනෙ නවත්තල රාලහාමිල දඩබඩ ගෑවිල්ලෙ බහිනව එළියට බැටං පොළු එහෙම අරගෙන...බල්ලො ජෝඩුවක් ඉන්නව ඒ කිට්ටුව. පොලිසිය දැක්ක ගමං බල්ල පණ කඩාගෙන දුවනව ඒ ළඟම තියෙන බෝක්කුවක් යටට. බැල්ලි කියනව " හැංගෙන්න ඕන නෑ අනේ...ඒ ඇවිල්ල තියෙන්නෙ අපිව කසාද බන්දවන්න නෙවෙයි.කසිප්පු අල්ලන්න " පියල් උදය සමරවීරගෙ කාටුන් එකක්. බොහොම දක්ෂ විකට චිත්‍ර ශිල්පියෙක්.. 

ඉතිං විජිතය කඩාගෙන ඇවිල්ල මං ඉස්සරහ දඩස් ගාල ඉඳ ගනිපි පුටුවක.. 

" මොකද බං මේ? අර පුකට අයිස් පලං ගහපු හරක වගෙ? …" මම ඇහුවෙ කකුල් දෙක කනප්පුවෙං බිමට ගන්න ගමං.. 

හෙහ්, හෙහ්..ඒකගෙ මූණ කට රතු උනේ බලාඉන්දැද්දි...බිම බලාගත්තු ගමං ටික වෙලාවක් ඌ එහෙම්මම හිටිය. මමත් පොත වහල කනප්පුව උඩ තියල පුටු ඇන්දට දිග ඇදිල හේත්තුවෙලා එහෙම්මම හිටිය විජිතයගෙ මූණ දිහාවෙම බලාගෙන. මට හිනායන්ටත් එනව, ඒත් බොහොම අමාරුවෙන් වලක්කගෙන හිටිය සද්ද නැතුව. 

විජිතය ඔලුව උස්සල බලපු පාර එක පාරම දැක්කෙ අර කනප්පුව උඩ තිබ්බ පොත. 

" මොකද්ද අයියෙ මේ? ගල් විහාරෙ ගැන ලියපු එකක්ද? …" විජිත ඇහුවෙ පොත අතට ගන්න ගමං..

ගල් පිළිමය සහ බොල් පිළිමය පොතේ මුල් පිටුවෙ තිබ්බෙ ගල් විහාරෙ සැතපෙන පිළිමෙ චිත්‍රයක්.. 

" මේ මෙහාට දීපං ඕක...උඹ දැං මේ අර මම කලිං කියපු මොකක්ද එක ගහපු ඒ කලිං කියාපු සතා වගෙ දුවගෙන ආවෙ මේ පොත ගැන අහංටද?....නෑනෙ...ආපු කාරණේ කියාල හිටපං ඔක්කොටම කලිං..පිළිම ගැන බැරිය පස්සෙ කතා කරන්ට." මම පොත උදුරගත්ත. 

" සුජා ලියුමක් එවල…" විජිතය කිව්වෙ ඔලුව උස්සල බලල යන්තමට හිනාවෙන ගමං.. 

" ආ...ඒකනෙ..මම හිතුව..ඉතිං මොකෝ කේස් එක?..." 

" නෑ එහෙම ප්‍රශ්නයක් නෑ..අර අපි යවපු කවි වලට උත්තරයක් එවල…" 

" එහෙමද? ඉතිං ගනිංකො බලන්ට…" මම අත දික්කලා… 

විජිතය ආයෙම හිනාවෙල සාක්කුවෙං අරගත්තු ලියුම මට දුන්න.. 

කවි හතරක් පහක් නම් තිබ්බද කොහෙද..ඒත් මට ඒ ඔක්කොම මතක නං නෑ බොලල්ලා...ඔන්න මතක තිබ්බ කවි දෙකක් නං මෙහෙමයි... 

කතර තනිමඟ තැබුණු පියවර, 
පෙලට එක්වුනු ඔබෙ සිනාවයි, 
සතර අත පිස හමා එන මඳ, 
සුලඟ ගෙනෙනුයෙ ඔබේ සුවඳයි, 

නෙතට ලංවී කඳුළු පිසලන, 
මඳහසිනි තොල් මත වෙලෙන්නේ, 
සතුට සැනසුම මවෙත ගෙන එන, 
සෙනෙහසිනි පදවැල් ගෙතෙන්නේ, 

මම හෙමිහිට දෙතුං පාරක් කවි පෙල කියෙව්ව..මම ලියපු කවියකට පිලිතුරු විදිහට ඔය කවුරුහරි කවියක් ලිව්වමයි. සුබාට මම කවි ලිව්වට එයා කවදාවත්ම මට කවි ලිව්වෙ නෑ...කවි ලිව්ව විතරක්නං බැරිය මම ලියන කවි එයාට ඇහෙන්ට කියන්ට උනෙත් අන්තිමට මටමයි. 


" මොකක්ද අනේ මේ?..." 

" ඔයා ගිය සුමානෙ එව්ව ලියුම…" 

" මම ඒකෙ කවි හතර පහකුත් ලියල එව්ව... කියෙව්වද?..." 

" ආ තිබ්බ තිබ්බ..ඒත් ඒ හරියට එනකොට මයෙ ඇස් දෙක කඩා වැටෙන්ට වගෙ නිදිමත . ඒ පාර ලියුම පැත්තක දාල මම නිදාගත්ත. " 

අනෙ අම්මාපල්ල මට ඉපදෙනව මැරෙනව පේන්නෙ නැතුව යන්නෙ ඔය වෙලාවට තමයි.මූනත් එක්ක රත් වීගෙන එනව තේරෙනකොට මම අහක බලාගත්ත. 

" ෂෙහ්..තද උනහමනෙ ඔයාගෙ අර පවුරු…. මොකක්ද අනේ ඒ ඔයාලට තියනවයි කියන්නෙ? …" 

තියනවයි කියන එක මම කියන්නෙ නෑ මෙතන..මම අහක බලාගෙනම තොල් මතුරනව.. 

" ආ හරි පවුරු වලලු..පවුරු වලලු..ආන්න ඒක මතුවෙලා පේන්නෙ.." 

මම අහක බලාගෙනම ඉන්නව....ටිකකිං මූණ රත්විල්ල අඩුවෙල යන්තමට හිනාවක් ආවට මම අහක බලාගෙනම ඉන්නෙ එයාට මගෙ හිනාව පෙනෙයි කියල.ඒත් එයා දන්නව මට වැඩි වෙලාවක් එයයි එක්කලා තරහ වෙලා ඉන්න බෑ කියල. 

" කෝ ඔය මදැයි..පවුරු වලලු පෙන්නුව දැං මදැයි..හොඳ ළමය වගෙ මේ පැත්තට හැරිල මගෙ ඇස් දෙක දිහාවෙ බලාගෙන මං වෙනුවෙන්ම ලියාපු මේ කවි කියන්නකො ලස්සනට.මම ඔයාගෙ උකුලෙ ඔලුව තියාගෙන ඔයාගෙ ඇස් දෙක දිහාවෙම බලාගෙන අහගෙන ඉන්නං…" 

ඇහැ ආයෙම තෙත් වීගෙන ආවෙ මටත් නොදැනීම...විජිතයට පෙනෙයි කියල මම එකපාරටම පුටුවෙන් නැඟිට්ට. 

" ඇයි අයියෙ? ඇයි? මොකෝ මේ එක පාරටම? …" විජිතයත් ඒ එක්කම නැඟිටල මගෙ ලඟට ආව. 

" නෑ බං මොකවත් නෑ...එක පාරට මේ ඇහැක් කෙවෙන්න වගෙ ඇල්ලුව...උඹ ඉඳගෙන හිටහංකො..මං පොඩ්ඩක් මූන හෝදගෙන එන්නං සැමී මේ මහත්තයට තේ එකක් හදහං කොල්ලො හොඳ එකා වගෙ.." 

මම එහෙම කියල විජිතයට ආපහු ලියුම දීල ඉස්සරහ දොර ඇරගෙන මිදුලට බැස්ස. 


මතු සම්බන්ධයි...... 

පලි - අර හරකගෙ පස්චාත් බාගෙ අයිස් පලං ගහන සීන් එක මොකක්ද දන්නවද?.ඕක මම දැක්කෙ අපෙ අප්පච්චිලගෙ ගමේ ( උන්දැ ඇවිල්ල දකුණෙ ) අවුරුදු කාලෙක ගිය වෙලාවක තිරික්කල රේස් එකක් බලන්ට ගිහිල්ල. 

ආය මොනවද අයිස් පලම හරකගෙ නියමිත ස්තානයෙ ගැහුවම ඒක දුවනව පණ එපා කියල.. අයිස් පලම දියවෙනකොට කොහොම ඉවසන්ටද? පව් නං තමයි ඒත් මොකදෑ කොරන්නෙ? 

රිජිෆෝම් පෙට්ටියක දාල අයිස් පලං හත අටක් තිරික්කලේ පැත්තක තියනව. තිරික්කල කාරය " ජඃ කොටියා....හර් ර් ර් ර් ර් රේහ්.." කියල අයිස් පලමක් අරං කටේ ගහගන්නව ....ඒ එක්කම තව එකක් අරං අරූගෙ අතන ගහනව. ඒක දියවෙලා කෝට්ට වැටුනම " ජඃ මඃ යමං පුතා ර් ර් ර් ර් රේහ් " කියල තව පලමක් අරං අදාල ස්තානයෙ ගහනව. 

ඔහොම වැඩේ දිගටම යනව. එක්කො තරඟය ඉවරයක් වෙනකල්, එක්කො අයිස් පලං ඉවරයක් වෙනකල්,නැත්තංඅර සතාගෙ පස්චාත් බාගය හිරිවැටිල ඌට මොකවත්ම නොදැනී යනකල්...