ලියුම ලියල පහුවදාම දැම්ම තැපෑලට.ඕක කල් දැම්මොත් ආය මොන මොනව හිතෙයිද දන්නෙ කවුද? හිත කියන එක එහෙම තමයි.ලියුම තැපැල් කලාම වැඩේ ඉවරයිනෙ. ඊට පස්සෙ ඔන්න වෙන දෙයක් වෙයිනෙ.ඔව්ව ගැන ඕනවට වඩා හිතන්ට ගියොත් මොළ ගෙඩියත් එක්ක නරක් වෙලයි පස්ස බලන්නෙ.
ඇත්තම කිව්වොත් මගෙ කේන්දරෙත් කියල තියනව සිහිය ජුංඩක් විතර එහා මෙහා වෙන්ට ඉඩ තියනවයි කියල. ඔය කේන්දර කියන එව්ව ගැන මයෙ විස්වාසයක් නෑ ඇත්තම කිව්වොත්. මෙහෙම කිව්වොත් වඩාත්ම හරියි කියලයි මට හිතෙන්නෙ. කේන්දර කියන එව්ව විස්වාස කරන්ට මම අයනු ආයනු ඉයනු ඊයනු කියපු දවසෙ ඉඳල ඉගෙන ගත්තු සාස්තරේ අනුව මට බොහොම අමාරුයි. ඒත් මම ඇවිල්ල ඕපන් ඉකොනොමි. එහෙමත් නැත්තං ඕපන් හාට් සර්ජරි පොරක්. ඒ කියන්නෙ විවෘත මනසකින් ඉන්නෙ. අනික මගෙ කේන්දරේ කියල තිබ්බ සමහර කාරණා ඇත්තම ඇත්ත වෙලා තියනව.
ඔය කේන්දරවල කියනදේවල් පස්සෙ ඇත්ත වෙන්ට තමන්ගෙම මනසත් බලපාන්ට පුලුවන්ය කියලත් මට වෙලාවකට හිතෙනව. ඒ කියන්නෙ දැන් කේන්දරේ කියල තිබ්බොත් විවාහය අසාර්තක වෙනවයි කියල ඒ මනුස්සය කොයි වෙලාවෙත් ඒ මූඩ් එකෙම්මනෙ ඉන්නෙ.සර්ව අසුබවාදී විදිහට විවාහය දිහා බලනකොට ඕනම විවාහයක් අසාර්තක වෙන්න තියන ඉඩ කඩ වැඩියි. කේන්දර අනාවැකි සැබෑවීම ගැන මෙහෙම කතාවක් අහල තියනවද?
එක තරුණයෙක් හිටිය ඔන්න මිනිහ ඇවිල්ල සාර්ථක වෙළඳ ව්‍යපාරයක් කරගෙන ගිය පාරම්පරික ධනවතෙක්. කසාදයක් කරගන්ට හිතිල මිනිග ගියා කේන්දරෙත් අරගෙන රටේ සුප්‍රසිද්ධ දෛවඥයෙක් ගාවට..කේන්දරේ බලල දෛවඥ තෙමේ නළලෙ අත ගහගත්ත.
" මහත්තය මම මෙහෙම කිව්වට අමනාප වෙන්න එපා. ඒත් නොකියම බැරිනිසයි මම මේ කියන්නෙ මේ කේන්දරේ හැටියට ඔය මහත්තය ජීවත් වෙන්නෙ හරියටම තව මාසයයි. "
එහෙම කියල දෛවඥ තෙමේ ඔන්න දුන්න දිනයක් මේ මනුස්සය එදාට අනිවාර්යයෙන් මැරෙනවයි කියල. ඔන්න කියමු ජූනි 18 කියල
තරුණයා මොකද කලේ දැං ඉතිං මොනව කරන්නද? මැරෙන්න තියන එකේ මේ අන්තිම මාසෙ ෆුල් ජොලියෙ ඉන්ට ඕනය කියල විකුණල දැම්ම මුළු සේසතම. යාලුවන්ට නෑයින්ට දුන්න බාගෙට බාගයක්. ඉතිරි සල්ලි වලින් ගත්ත රටේම තියන හොඳම හෝටලේ උඩම තට්ටුවෙ හොඳම කාමරේ.උඩම තට්ටුව කිව්වෙ හතළිස් වෙනි තට්ටුව හොඳේ?......මාසෙම කලේ කෑව බිව්ව නැටුව..වෙන ඔය අනික් අනම්මනම් කලා. ෆුල් ජොලියෙ හිටිය. ඔන්න මැරෙන දිනෙත් උදා උනා. මිනිහ ඉතිං ෆුල් සූට් එකක් එහෙම ගහගෙන ඇඳ උඩ ඉන්නව දිගාවෙල මැරෙන කල්.
ඔන්න දවස ටිකින් ටික ගෙවිල ගියා.අප්පටසිරි මැරෙනව තියා මැරෙන සේයාවක්වත් නෑ.දොළහ එක දෙක තුන ඔහොම ගෙවිල ගිහිල්ල රෑ දොළහටත් කිට්ටු උනා..මළ කෙළියක්නෙ මළේ නෑනෙ. මාරම අප්සට් එක..දැන් මොකද කරන්නෙ? තිබ්බ සබ්බ සකල මනාවමත් ඉවරයි. අතේ සත පහක් නෑ. කොටින්ම හෝටලේ බිල ගෙවාගන්ටවත් විදිහක් නෑ. අන්තිමට රෑ දොළහ ගෙවෙන කොටම මිනිහ කලේ බැල්කනියට ගිහිල්ල ටිකක් වෙලා කල්පනා කලා. ම්හු කරන්නම දෙයක් නෑ..එක දෙයයි කරන්න තියෙන්නෙ..පැන්න බැල්කනියෙන් පහළට.
ඉතිං කේන්දර ගැන කතාව ඔන්න ඔහොමයි. මගෙ කේන්දරේ අර කියල තිබ්බනෙ ටිකක් සිහිය එහෙ මෙහෙ වෙන ළකුණු තියනවයි කියල. මේ පහුගිය නිවාඩුවට ගිය වෙලේ ඔන්න අපි දෙන්න හවසක එලියෙ පුටු දෙකක් එහෙම තියාගෙන ඔය රටේ නැති වල් පල් කතාකර කර ඉන්නව. ඔය අතරෙ කේන්දර ගැනත් කතාව ඇදිල ආපි. මම ඒ පාර අර කතාව කිව්ව.
" ඔන්න බලන්ටකො අනේ..මගෙ කේන්දරේ බලල ඒ දවස්වල කිව්වලු මගෙ සිහිය ටිකක් එහෙ මෙහෙ වෙන්ඩ ඉඩ තියනවයි කියල.."
දන්නවද මුන්දැ ගත්කටටම කියාපු එක..
" ඔව් අනේ මට නම් හිතාගන්ටවත් බෑ ඒ වගෙ කිරිගහට ඇන්නැහෙ අනාගතය කියන ඉරිසින්නාන්සෙල වගෙ අය දැනුත් ඉඳල හිටල ඉන්නව තමයි."
" ඈ???? …"
විවරවූ මුවින් යුතුව මම එයයි දිහා බැලුව. මොන... යන්තමටවත් හිනාවක් නෑ මූණෙ.ෆුල්ම සීරියස්..දෙයියෝ සාක්කි මේ මහගෙ ඇත්තටම වත්ද මන්ද එහෙම කිව්වෙ? මොකෝ එහෙම අහන්ටය ඉතිං ආය ? නැද්ද හා?
අර පඳුරු තලනව වැඩිය කියල මගෙ ඇඟට ගොඩවෙන මානවිකාවටයි මේ කියන්නෙ..හොඳද?...මේ කේන්දර කතා ඇවිල්ල පඳුරු තැලිල්ලක්මත්ම නෙවෙයි ..කතාවට අදාලයි හරි? රයිට් අනාවැකි කීම ගැන තව එක පොඩි කතාවක් විතරක්ම කියල අපේ කතාවට ආයෙම එමු..
ඔන්න යාලුවො කට්ටියක් කතාවෙනව ඔය මැරෙන වෙලාව හරියටම කියන ඉරිසිවරු ගැන.
" හිමාල වනේ ඉන්නවලු මචං ඉරිසින්නාන්සෙල මැරෙන දවස හරියටම කියනවලු. ආය නෑ හරියටම හරිලු…" එකෙක් කිව්ව.
තව එකෙක් මෙහෙම කිව්වලු. " හිහ්..දවස විතරද බං ඉරිසින්නාන්සෙල කියන්නෙ? අපෙ ලොකු මාම, අම්මගෙ ලොකු අයිය, මැරෙන දවස විතරක් නෙවෙයි හරියටම වෙලාවයි මැරෙන තැනයි මැරෙන විදිහයි සියලු විස්තර ඊට මාසෙකට විතර කලින් කිව්වනෙ. "
" නෑ? කවුද බං එහෙම කිව්වෙ?...ඉරිසින්නාන්සෙ කෙනෙක් වෙන්න ඇති ෂුවර් එකටම.."
" නෑ බං එහෙම කිව්වෙ නඩුකාරය…"
හරි කේන්දර කතා ඉවරයි ආපහු සුජාගෙ කතාවට...
ලියුම තැපැල් කලා කියල මම කිව්වනෙ..ජීවිතේ ආයෙම සුපුරුදු හැල්මේ ගලායන ගංගාවක් වගෙ දැහැමෙන් සෙමෙන් ගලායන්ට පටන් ගත්ත. විජිත කිව්වත් වාගෙම හෙඩ් ඔෆිස් එකට මාරුවක් හදාගෙන ගියා. ඊට පස්සෙ මනුස්සය ගැන කිසිම ආරංචියක් නැතුව ගියා. උවමනාවක් තිබ්බනම් මට ඔය හෙඩ් ඔෆිස් ඉන්න යාලුවන්ගෙන් විජිත ගැන විස්තර දැනගන්න එක ඒ හැටි අමාරු වැඩක් නෙවෙයි. ඒත් මොකටද ඔව්ව හොයන්නෙ කියලයි මම හිතුවෙ.
ජීවිතේ එක කාල පරිච්ඡේදයක් එතනින් අහවරයි කියල ඒ මතකයන් වළදාන්නයි මට ඕන උනේ.විජිතත් එක්කම සුජාගෙත් මතකයන්.....මගෙ යාලුවො ආයෙම ඒ ගැන වචනයක්වත් කතා කලේ නෑ. උංගෙ හැමෝගෙම තියන එක හොඳ ගතියක් ඒක. අනුන්ගෙ දේවල් හාර අවුස්සන්ට යන්නෙ නෑ. අපි ඔක්කොමලා අනෙකාගෙ පෞද්ගලිකත්වයට උපරිමව ගරු කලා. තවම අපි අතර ආශ්‍රය එදා වගේම පවතින්නෙත් මම හිතන්නෙ අන්න ඒ හින්දමයි.
දවසක් විමලෙයි මායි විතරක් චමරියෙ හිටපු හැන්දෑවක විජිතය ගැන මොකක්ද කතාවකදි ඇදිල ආව…
" විමලෙ අයියෙ..සුජාට මගෙ හිතේ කැමැත්තක් තිබිලත් මම ඒ වැඩේ අතෑරියෙ මොකද දන්නවද?"…..මම ඇහුව.
" විජිතය හින්ද නේද? "
" ඔව් ඇත්තම කිව්වොත් අයියෙ මට බය හිතුන.."
" ඈ? බය හිතුනය කිව්වෙ? "
" එදා මතකද අර දවසෙ රෑ විජිතය මෙතන ඇවිල්ල යකා නටපු හැටි..පහුවදා ඌ මාව හම්බ වෙන්ට සයිට් එකට ඇවිල්ල බොහොම හොඳට කතා කරල මගෙං සමාවත් ඉල්ලුව තමයි. ඒත් මට මිනිහව සත පහකට විස්වාස නෑ. එහෙම මූඩ් වෙනස් වෙන එක ආපහු අර කලින් මරු මුස් මූඩ් එකට යන්ටත් මහ වෙලාවක් යන්නෙ නෑ. අනික විජිත එදා මගෙං සමාව ඉල්ලුවෙ අවංකවමද කියලත් මට සැකයක් තියනව. සමහර විට උගෙ වැඩේ කරගන්ට දාපු මොත්තයක්ද කවුද දන්නෙ? "
" ඇත්ත බං උඹ කියන එක හරි, මිනිස්සු කියන ජාතිය ආය කාල බලන්ටය…" විමලෙ හිනාවෙලා එකඟ උනා.
" ඒ ඔක්කෝටමත් වැඩිය අයියෙ මට බය හිතුනෙ සුජා එක්ක මම සම්බන්ධයක් පටන් ගත්තොත් විජිත වහ බොයිවත්ද කියල..කියන්ට බෑනෙ ඔය වගෙ මිනිස්සු..බොහොම ආවේගශීලීයි. හිතට වේගයක් ආහම තමන් කරන්නෙ මොනවද කියන්නෙ මොනවද කියල අඳෝ සංසාරයක තේරුමක් නෑ. එහෙම මිනිහෙකුට වහ ටිකක් බීල ජීවිතේ නැතිකරගන්න එකත් ඒ හැටි දෙයක් නෙවෙයි. බැරි වෙලාවත් එහෙම එකක් උනානං අයියෙ ඒක මගෙ මුලු ජීවිතේටම මට අමතක කරන්ට බැරිවෙයි. අවදියෙන් ඉන්න මොහොතක් මොහොතක් ගානෙ අවදියෙන් විතරක් නෙවෙයි නිදාගත්තම හීනෙං පවා මට විජිතයගෙ මූණුවර මැවිල පෙනෙයි.එහෙම අවදානමක් ගන්න මට කැමැත්තක්වත් හැකියාවක්වත් තිබ්බෙ නෑ. අන්න ඒ නිසයි මම ඔය වැඩේ අතෑරලම දැම්මෙ....."
විමලෙට ඒ කිව්ව කතාව බොරුවක් නෙවෙයි. ඇත්තටම මට හිතුන අර පිස්සු යකා වහවත් බිව්වොත් මොන දෙයියන්ට කියන්ටද කියල...ඒ එක්කම මගෙ පරිකල්පන ශක්තියත් වැඩ කරන්ට ගත්ත ඕවර් ඩ්‍රයිව් මෝඩ් එකේ. ඔන්න මෙහෙමයි සීන් එක.
ඔන්න මමයි සුජායි ඒ මංගල්ල චාරිත්‍ර වාරිත්‍ර ඔක්කොම ඉවරවෙලා මදුසමයට යන්ට එලියට බහිනවනෙ සුබ මොහොතින්...අපෙ වෙඩිම ගත්තු හෝටලේ ඉස්සරහ තියනව දාර නුග ගහක්..මිදුලට පය තිබ්බ විතරයි..." අනේ රවී .." සුජා කෑගහගෙන මගෙ බෙල්ලෙ එල්ලෙනව.. නුග ගහේ පාතම අත්තෙ ගැටගහපු ලණුවකින් එල්ලිල යන්තමට පැද්දි පැද්දි ඉන්නෙ ..විජිත.....
එහෙම නැත්තං අපි යන කාරෙක හෝටලේ ගේට්ටුවෙං මහ පාරට දානකොටම .....දඩීං " මහත්තය කවුද කාරෙකට පැන්න නේද?..." ඩ්‍රයිවර් කෑගහනව..මම බැහැල බලනව..කාරෙක ඉස්සරහ වැටිල ලේ පෙරාගෙන ඉන්නෙ විජිත…
එහෙමත් නැත්තං මමයි සුජායි පෝරුවෙන් බහිනකොටම අර පොලේට කොටනවනෙ..දඩෝං ....ඒ එක්කම ඩීං ගාල සද්දෙකුත් ඇහෙනව. මගෙ පපුවට මොකක්ද මහ හයියෙං වදිනව..දෙයියෝ සාක්කි ලේ නේද? " ඒයි අල්ලපල්ල ඕකව..." කට්ටිය විජිත පස්සෙ පන්නනව..මගෙ දෙපතුලේ ඉඳල ඉස් මුදුනට හෙමීට හීතල වීගෙන එනව. හත් පණේ කිරිහාමි මට මතක් වෙනව.." අනේ රවී..." සුජා මගේ ළඟ දණ ගහගෙන මගෙ ඔලුව අත ගානව.
බොලාට කියන්ට ඔය සීන් රෑ හීනෙනුත් පේන්ට ගත්තම මම රෑ දෙගොඩහරියෙ යටිගිරියෙං කෑ මොර ගහගෙන ඇඳෙං බිමට පනින්නෙ..
" මේ යස්සය දවල් තිස්සෙ මල් ගහනව. ඒ කරල රෑට දෙයියනේ කියල අපිට එක ඩිංගක් ඇහැ පියාගන්ට දෙනවද? ගිරිය යටින්නෙව බෑඟිරි ගහන්නෙ.."
මයෙ රූමා කුමාරය අපෙ මෑණියන් වහන්සෙට පින්දිදී නැඟිටල ලයිට් එක දාල මට සාලෙ මේසෙ උඩ තියන ගුරුලේත්තුවෙං හීතල වතුර එකක් ගෙනැත් දෙනව." මේක බීල බුදියගං පංසිල් ඇරගෙන…"
ඔහොම ගියා මාසයක් තරම මයෙ හිතේ..සුජා මට ආයම ලියුමක් එව්ව..වැඩි විස්තරයක් තිබ්බෙ නෑ. බොහොම කෙටි ලියුමක්...ආයම හිතවත් වීරසිංහ මහතා වෙත කියලයි ආමන්ත්‍රණය කරල තිබ්බෙ...මාව හම්බවෙන්ට ඕනය කියලයි තිබ්බෙ...මම ඒ ලියුමට උත්තරයක් යැව්වෙ නෑ..මොකටද යන්තමට සමහං වේගන එන හිත් ආයම ඔද්දල් කරවා ගන්නෙ..එහෙම හිතල මම උත්තරයක් නොයවා කරබාගෙන උන්න.
සති ඔන්නම් දෙකක් යන්න ඇති ආයම ආව ලියුමක්..ප්ලීස් මීට් මී ඇට් ලීස්ට් ෆො වන්ස් කියල..හිත තද කරගෙන මම ඒ ලියුමටත් කිසිම උත්තරයක් නොයව නිකං හිටිය.
ඔය අතරෙ අපෙ ඔෆිස් එකට ඔන්න ටෙලිෆෝන් ආව. මම මේ කියන්නෙ ලංකාවට ඉස්සොරෝම ජංගම දුරකථන ගෙන්නපු කාල වකවානුව ගැන. සෙල්ටෙල් තමයි මට මතක විදිහට මුලින්ම ආවෙ.අපි හිටපු හරියට ගස් උඩ නැඟල හරි කතා කරන්න සිග්නල් තිබ්බෙ නෑ.
ගෙදරට කතා කරන්ට හදිස්සියකට, මලක් දෙකක් කඩන්ට එකම පිහිට ලෑන්ඩ් ටෙලිෆෝන්ස් තමයි. ඒකටත් යන්ට ඕන කිලෝ මීටර් හත අටක් එහා තිබ්බ පෝස්ට් ඔෆිස් එකට. අම්මපා ඔය හින්දම අපේ ඔෆිස් එකට ටෙලිෆෝන් එකක් ගත්තය කියන්නෙ අපිට ආය නෑ රජ මඟුල් වගෙ.හැමෝටම ඕන උනා ඕකෙං කතා කරන්ට. කසාද බැඳපු එවුන්ට අල්ලපු ගෙදර බබලතාට, නොබැඳපු සිංගල් එවුන්ට අම්ම තාත්තට, සීයට ආච්චිට...ඩබල් එවුන්ට නැචුරලි ඉතිං මල් කඩන්ට.
මේ වැඩේ කොච්චර දුර දිග ගියාද කිව්වොත් ලොක්කට අන්තිමට සිද්ද උනා ලී පෙට්ටියක් හදල ටෙලිපෝං රාජයා ඒකට දාල වහල තියන්ට.වහල තිබ්බය කිව්වට කෝල් එකක් ගන්ට නොම්මර ඔබන හරිය විතරයි පෙට්ටි පියනෙං වැහිල තිබ්බෙ. ඉන්කමිං කෝල් එකක් ගන්ට පුලුවනි... අවුලක් නෑ
යතුර ලොක්ක ගාව. වැරි ඒජන්ට් කොහොල්ස් එකක් නම් පොතක් තිබ්බ ඕකෙ විස්තරේ ලියල ලොක්කගෙං අනුමැතිය ගත්තට පස්සෙ තමයි ඔන්න යතුරු රාජයා අතට ලැබෙන්නෙ..ඔය වෙනකොට අපෙ හිටිය කලාක් යුවතියක්. නම අපි කියමුකො අනෝමා කියල..හරි.... අනෝමා හොඳයි..අනෝමා ආවෙ වසන්තිට පස්සෙ..මතකනෙ වසන්ති නේද?.
දවසක් හවස මම වැඩ ඇරිල ඇවිත් ජීප්පෙකෙං බහිනකොටම සැමිය ආව එතනට.
" මහත්තය ..මහත්තයට ආපු ගමම්ම ඔෆිස් එකට එන්ට කිව්ව…"
" කවුද බං ලොක්කද? "
" නෑ අනෝමා මිසී... "
හෙහ් ඒ මොකද බොලේ ඒ?..ලොක්ක ආයම ලියුමක් වත් ගහලද?..ම්ම්... බලමු ලඟපාතක මත්පැන් පානයෙන් අනතුරුව උස් හඬින් අසභ්‍ය ගීතා ගායනා කලෙත් නෑ.එතකොට මුදල් නොමැතිව මත්පැන් ලබාදෙන ලෙස ඉල්ලා සමාජශාලා භාරකරුට තර්ජනය කලෙත් නම් නෑ...එතකොට මොකක්ද මේ කේස් එක?
මම යනකොට ඔෆිස් එකේ හිටියෙ අනෝමා විතරයි.
" මොකද බං උඹේ මේ මල වදේ? මම මේ ආව විතරයි ..පාං කියාගන්ට බැරුව ඉන්නෙ...අද මැරුන උදේ ඉඳලම.." මම ඔෆිස් එකට ගොඩ උනේම කෑගහගෙන
අනෝමා හරිම හොඳ කෙල්ල..මාත් එක්ක උඹ, බං බොලං මට්ටමෙං තමයි ආස්සරේ කලේ...ඒ සුහද මිතුරු ඇසුර ඊලඟ පියවර දක්වා වර්ධනය වෙන්ට හොඳටම ඉඩකඩ තිබ්බ. ඒ වගේම අපි දෙන්නගෙම කැමැත්තකුත් නොතිබ්බ නෙවෙයි. ඒත් අපි ආස්සරේ කරපු විදිහට එහෙම පියවරක් ගන්ට මගෙ හිතේ නිකං විචිකිච්චාවක් වගෙ දෙයක් තිබ්බ. අනෝමටත් ඒ තත්වය එහෙමමයි කියල එයාගෙ කතාබහෙන් මට තේරුනා යස අගේට. මොනව කරන්නද? එව්වයෙ හැටි සුබාව එහෙම තමයි..
" පේනව පේනව..හොහ්,…. පේනව නෙවෙයි දැනෙනව,,උඹ ගාව දාඩියගඳ බං හරියට ගස් ගෙඩි කඩන එවුං ගාව වගෙ.. .." ඒකි හක හක ගාල හිනා උනා..
" මම කිව්වයි කියල හිතාගං..යකෝ අපි මේ උඹල වගෙ උදේ ඉඳල පෑං යටට වෙලා පයිල් එකක් දිගෑරගෙන කරන ජොබ් එකක් නෙවෙයි කරන්නෙ..දවසක වරෙංකො මම එක්කං ගිහිල්ල පෙන්නන්ට "
" හා ඒක බැරිය..කෝකටත් ටිකක් එහාට වෙලා කතා කරපං…" ඒ යෝදි නහයත් මිරික ගත්ත.
" අම්මපා ඉඳපං මම උඹට …"
මම වටපිට බලල අනෝමව බදාගන්ට වගෙ ගියා.කෙල්ල හිකි හිකි ගාගෙනම පුටුවෙං නැඟිටල ඔෆිස් එකේ පිටිපස්සට දිව්ව..
" මේ මෙහෙ වරෙං මම උඹව බදාගන්න එකක් නෑ..මහන්සියි බං.ගිහිල්ල වහාම ක්‍රියාත්මක වන පරිදි නාගන්ට ඕන..කියාපං මට ඇයි එන්ට කිව්වෙ? ලොක්ක ආයම ලියුමක් වත් ගහලද?..මේ පාර මොකක්ද කේස් එක? "
" ලියුමක් නෙවෙයි අනේ..අද දවල් දෙකට විතර ඔයාට කෝල් එකක් ආව…"
" ඈ..කාගෙන්ද?." ඔය ටෙලිපෝන් ගත්තත් හරි මට කෝල් එකක් ආවමයි..
" ගෑණු ළමේක්….." අනෝමා යන්තමට හිනාවෙලා මාදිහා බැලුව.." කවුද බං ඒ? "
" මම දන්නෙ කොහොමද? උඹනෙ කෝල් එක ගත්තෙ..නම අහගත්තෙ නැද්ද? "
" මම ඇහුව නම කිව්වෙ නෑ...පහ මාරට ආයම කතාකරනව කියල උඹට කියන්ට කිව්ව ඇවිල්ල ඉන්ටය කියල...මම මේ මෙච්චර වෙලා ඔෆිස් එකේ හිටියෙත් ඒක හින්දමයි "
මම වෙලාව බැලුවා. පහයි දහයයි..ඇත්ත තමයි පහට ඔෆිස් වහනවනෙ…
" මේ හොඳ කෙල්ල වගෙ කියාපං මම තාම ආවෙ නෑ කියල වැඩ ඇරිල..එක්කොත් උඹ ඔෆිස් එක වහල දාල පලයං..වැඩේ ඉවරනෙ.."
" බෑනෙ මම පොරොන්දු උනා පහමාර වෙනකල් ඉන්නවය කියල..ඇත්තටම කවුද බං ඒ?..." සුජාගෙ කේස් එක අපි හත් අටදෙනෙක් ඇරෙන්ට වෙන කවුරුවත් දන්නෙ නෑ.
" ඔය ඉතිං ආයම අහනව..මට දිවියඥානෙ තියනවද බොල..මම දන්නෙ කොහොමද? "
" එහෙනං උඹ මොකද කෝල් එක ගන්නෙ නැත්තෙ?."
" නම් ගම් දන්නෙ නැති ඒ වගේම නම් ගම් කියන්ට අකමැති ගෑණු ලමයිගෙ ඇමතුම් වලට මම බයයි නංගියේ..මම බයයි නංගියේ…"
" හිහ්, හිහ්, ඒකත් හරි තමයි.." අනෝමා ආයෙම හිකි හිකි ගෑවා..
" අනික උඹ දන්නවනෙ නාඳුනන තුවක්කුකරුවො කියන කස්ටිය..බොහොම බයානකයි..වෙරි ඩේන්ජරස්..නාඳුනන ගෑණු ළමයින්ගෙන් එන කෝල් ඇවිල්ල ඊටත් වඩා බොහොම බයානකයි."
සති ඔන්නම් දෙකක් යන්න ඇති ආයම ආව ලියුමක්..ප්ලීස් මීට් මී ඇට් ලීස්ට් ෆො වන්ස් කියල..හිත තද කරගෙන මම ඒ ලියුමටත් කිසිම උත්තරයක් නොයව නිකං හිටිය.
ඔය අතරෙ අපෙ ඔෆිස් එකට ඔන්න ටෙලිෆෝන් ආව. මම මේ කියන්නෙ ලංකාවට ඉස්සොරෝම ජංගම දුරකථන ගෙන්නපු කාල වකවානුව ගැන. සෙල්ටෙල් තමයි මට මතක විදිහට මුලින්ම ආවෙ.අපි හිටපු හරියට ගස් උඩ නැඟල හරි කතා කරන්න සිග්නල් තිබ්බෙ නෑ.
ගෙදරට කතා කරන්ට හදිස්සියකට, මලක් දෙකක් කඩන්ට එකම පිහිට ලෑන්ඩ් ටෙලිෆෝන්ස් තමයි. ඒකටත් යන්ට ඕන කිලෝ මීටර් හත අටක් එහා තිබ්බ පෝස්ට් ඔෆිස් එකට. අම්මපා ඔය හින්දම අපේ ඔෆිස් එකට ටෙලිෆෝන් එකක් ගත්තය කියන්නෙ අපිට ආය නෑ රජ මඟුල් වගෙ.හැමෝටම ඕන උනා ඕකෙං කතා කරන්ට. කසාද බැඳපු එවුන්ට අල්ලපු ගෙදර බබලතාට, නොබැඳපු සිංගල් එවුන්ට අම්ම තාත්තට, සීයට ආච්චිට...ඩබල් එවුන්ට නැචුරලි ඉතිං මල් කඩන්ට.
මේ වැඩේ කොච්චර දුර දිග ගියාද කිව්වොත් ලොක්කට අන්තිමට සිද්ද උනා ලී පෙට්ටියක් හදල ටෙලිපෝං රාජයා ඒකට දාල වහල තියන්ට.වහල තිබ්බය කිව්වට කෝල් එකක් ගන්ට නොම්මර ඔබන හරිය විතරයි පෙට්ටි පියනෙං වැහිල තිබ්බෙ. ඉන්කමිං කෝල් එකක් ගන්ට පුලුවනි... අවුලක් නෑ
යතුර ලොක්ක ගාව. වැරි ඒජන්ට් කොහොල්ස් එකක් නම් පොතක් තිබ්බ ඕකෙ විස්තරේ ලියල ලොක්කගෙං අනුමැතිය ගත්තට පස්සෙ තමයි ඔන්න යතුරු රාජයා අතට ලැබෙන්නෙ..ඔය වෙනකොට අපෙ හිටිය කලාක් යුවතියක්. නම අපි කියමුකො අනෝමා කියල..හරි.... අනෝමා හොඳයි..අනෝමා ආවෙ වසන්තිට පස්සෙ..මතකනෙ වසන්ති නේද?.
දවසක් හවස මම වැඩ ඇරිල ඇවිත් ජීප්පෙකෙං බහිනකොටම සැමිය ආව එතනට.
" මහත්තය ..මහත්තයට ආපු ගමම්ම ඔෆිස් එකට එන්ට කිව්ව…"
" කවුද බං ලොක්කද? "
" නෑ අනෝමා මිසී... "
හෙහ් ඒ මොකද බොලේ ඒ?..ලොක්ක ආයම ලියුමක් වත් ගහලද?..ම්ම්... බලමු ලඟපාතක මත්පැන් පානයෙන් අනතුරුව උස් හඬින් අසභ්‍ය ගීතා ගායනා කලෙත් නෑ.එතකොට මුදල් නොමැතිව මත්පැන් ලබාදෙන ලෙස ඉල්ලා සමාජශාලා භාරකරුට තර්ජනය කලෙත් නම් නෑ...එතකොට මොකක්ද මේ කේස් එක?
මම යනකොට ඔෆිස් එකේ හිටියෙ අනෝමා විතරයි.
" මොකද බං උඹේ මේ මල වදේ? මම මේ ආව විතරයි ..පාං කියාගන්ට බැරුව ඉන්නෙ...අද මැරුන උදේ ඉඳලම.." මම ඔෆිස් එකට ගොඩ උනේම කෑගහගෙන
අනෝමා හරිම හොඳ කෙල්ල..මාත් එක්ක උඹ, බං බොලං මට්ටමෙං තමයි ආස්සරේ කලේ...ඒ සුහද මිතුරු ඇසුර ඊලඟ පියවර දක්වා වර්ධනය වෙන්ට හොඳටම ඉඩකඩ තිබ්බ. ඒ වගේම අපි දෙන්නගෙම කැමැත්තකුත් නොතිබ්බ නෙවෙයි. ඒත් අපි ආස්සරේ කරපු විදිහට එහෙම පියවරක් ගන්ට මගෙ හිතේ නිකං විචිකිච්චාවක් වගෙ දෙයක් තිබ්බ. අනෝමටත් ඒ තත්වය එහෙමමයි කියල එයාගෙ කතාබහෙන් මට තේරුනා යස අගේට. මොනව කරන්නද? එව්වයෙ හැටි සුබාව එහෙම තමයි..
" පේනව පේනව..හොහ්,…. පේනව නෙවෙයි දැනෙනව,,උඹ ගාව දාඩියගඳ බං හරියට ගස් ගෙඩි කඩන එවුං ගාව වගෙ.. .." ඒකි හක හක ගාල හිනා උනා..
" මම කිව්වයි කියල හිතාගං..යකෝ අපි මේ උඹල වගෙ උදේ ඉඳල පෑං යටට වෙලා පයිල් එකක් දිගෑරගෙන කරන ජොබ් එකක් නෙවෙයි කරන්නෙ..දවසක වරෙංකො මම එක්කං ගිහිල්ල පෙන්නන්ට "
" හා ඒක බැරිය..කෝකටත් ටිකක් එහාට වෙලා කතා කරපං…" ඒ යෝදි නහයත් මිරික ගත්ත.
" අම්මපා ඉඳපං මම උඹට …"
මම වටපිට බලල අනෝමව බදාගන්ට වගෙ ගියා.කෙල්ල හිකි හිකි ගාගෙනම පුටුවෙං නැඟිටල ඔෆිස් එකේ පිටිපස්සට දිව්ව..
" මේ මෙහෙ වරෙං මම උඹව බදාගන්න එකක් නෑ..මහන්සියි බං.ගිහිල්ල වහාම ක්‍රියාත්මක වන පරිදි නාගන්ට ඕන..කියාපං මට ඇයි එන්ට කිව්වෙ? ලොක්ක ආයම ලියුමක් වත් ගහලද?..මේ පාර මොකක්ද කේස් එක? "
" ලියුමක් නෙවෙයි අනේ..අද දවල් දෙකට විතර ඔයාට කෝල් එකක් ආව…"
" ඈ..කාගෙන්ද?." ඔය ටෙලිපෝන් ගත්තත් හරි මට කෝල් එකක් ආවමයි..
" ගෑණු ළමේක්….." අනෝමා යන්තමට හිනාවෙලා මාදිහා බැලුව.." කවුද බං ඒ? "
" මම දන්නෙ කොහොමද? උඹනෙ කෝල් එක ගත්තෙ..නම අහගත්තෙ නැද්ද? "
" මම ඇහුව නම කිව්වෙ නෑ...පහ මාරට ආයම කතාකරනව කියල උඹට කියන්ට කිව්ව ඇවිල්ල ඉන්ටය කියල...මම මේ මෙච්චර වෙලා ඔෆිස් එකේ හිටියෙත් ඒක හින්දමයි "
මම වෙලාව බැලුවා. පහයි දහයයි..ඇත්ත තමයි පහට ඔෆිස් වහනවනෙ…
" මේ හොඳ කෙල්ල වගෙ කියාපං මම තාම ආවෙ නෑ කියල වැඩ ඇරිල..එක්කොත් උඹ ඔෆිස් එක වහල දාල පලයං..වැඩේ ඉවරනෙ.."
" බෑනෙ මම පොරොන්දු උනා පහමාර වෙනකල් ඉන්නවය කියල..ඇත්තටම කවුද බං ඒ?..." සුජාගෙ කේස් එක අපි හත් අටදෙනෙක් ඇරෙන්ට වෙන කවුරුවත් දන්නෙ නෑ.
" ඔය ඉතිං ආයම අහනව..මට දිවියඥානෙ තියනවද බොල..මම දන්නෙ කොහොමද? "
" එහෙනං උඹ මොකද කෝල් එක ගන්නෙ නැත්තෙ?."
" නම් ගම් දන්නෙ නැති ඒ වගේම නම් ගම් කියන්ට අකමැති ගෑණු ලමයිගෙ ඇමතුම් වලට මම බයයි නංගියේ..මම බයයි නංගියේ…"
" හිහ්, හිහ්, ඒකත් හරි තමයි.." අනෝමා ආයෙම හිකි හිකි ගෑවා..
" අනික උඹ දන්නවනෙ නාඳුනන තුවක්කුකරුවො කියන කස්ටිය..බොහොම බයානකයි..වෙරි ඩේන්ජරස්..නාඳුනන ගෑණු ළමයින්ගෙන් එන කෝල් ඇවිල්ල ඊටත් වඩා බොහොම බයානකයි."
ඒ ඇවිල්ල නාඳුනන තුවක්කු කරුවන්ගේ යුගය..විජය කුමාරණතුංග ඝාතනය කරල ඒ වෙනකොට මාස දෙකක් වත් ගිහිල්ල තිබ්බෙ නැති තරං..
" හරි නෝන මහත්තුරු..එහෙනං උඹට ඕන එකක් කරපං...හැබැයි මම එන්නෙ නෑ කෝල් එකට ආන්සර් කරන්න එච්චරයි.."
මම අනෝමගෙ උරහිසට පාරක් ගහල හිනාවෙලා ඔෆිස් එකෙං එළියට බැස්ස.
මතු සම්බන්ධයි..
" අම්මට උඩු..මේකා දීයාම කාපිය..අදත් මතු සම්බන්දයි නේද?..."
" හරි හරි බං ඉඳිං තව දවස් තුන හතරක් ඉවසල..යකෝ අල බහිනකල් ඉන්ට පුලුවන් බොලාට අල තැම්බෙනකල්නෙ ඉවසන්ට බැරි.."
" හරි නෝන මහත්තුරු..එහෙනං උඹට ඕන එකක් කරපං...හැබැයි මම එන්නෙ නෑ කෝල් එකට ආන්සර් කරන්න එච්චරයි.."
මම අනෝමගෙ උරහිසට පාරක් ගහල හිනාවෙලා ඔෆිස් එකෙං එළියට බැස්ස.
මතු සම්බන්ධයි..
" අම්මට උඩු..මේකා දීයාම කාපිය..අදත් මතු සම්බන්දයි නේද?..."
" හරි හරි බං ඉඳිං තව දවස් තුන හතරක් ඉවසල..යකෝ අල බහිනකල් ඉන්ට පුලුවන් බොලාට අල තැම්බෙනකල්නෙ ඉවසන්ට බැරි.."
