517. මුදලිහාමිගේ ජයග්‍රහණය, හැම්ලින් නගරය සහ අසභ්‍ය වදන් දැන සිටීමේ වැදගත්කම.

"You just can't be nice all the time.
Sometimes you just need to do the right things,
not nice things "

මේ පහුගිය දවස්වල කුණුහරුප නොහොත් අසභ්‍ය යැයි සැළකිය හැකි කතන්දර රැල්ලක් ගියානෙ වත්පොත පුරාම. මම අර කලින් ලියපු තාපසයගෙ කතාවත් එහෙම බලනවනම් අසභ්‍ය ගණයට දැම්මැහැකි. මම ඕක ලියම්දෝ නොලියම්දෝ කියල දවස් කීපයක්ම හිතලයි අන්තිමට ඔන්න ඔහෙ යන කැකිරි වත්තකිං පලච්චාවෙ කියල ලියල දැම්මෙ. වඳුරු කුණුහරුප කියල වචනයක් අහල තිබ්බට එහෙම කියන්නෙ ඇයිදැයි දන්නෙනම් නැත. දන්න කෙනෙක් කිව්වොත් පිංසිද්ද වෙච්චාවෙ.

කුණුහරුප නොහොත් අසභ්‍ය වචන ගැන මගේ පළවෙනි අත්දැකීම මෙහෙමයි. මම එතකොට හිටියෙ හයවන ශ්‍රේණියෙ. පළමුවන ශ්‍රේණියට ඒ කාලෙ ඇතුලත්කර ගත්තෙ වයස පහ පිරුනහම හින්ද මගෙ වයස ඇති එකොළහකට වගෙ කිට්ටුකරල. අපේ සිංහල සහ ඉංග්‍රීසි පෙළ පොත්වල තිබ්බ අපූරු කතන්දර. මුල්ක් රාජ් ආනන්ද් නම්වූ සුප්‍රසිද්ධ ඉන්දීය ලේඛකයා ලියූ කැදැල්ලෙන් ඉවතට පියාඹන්නට බියවන කුඩා මුහුදු ලිහිණි පැටවකු පිළිබඳ අපූරු කතාවක් මට තවම මතකයි. ඒ එක්කම ඈත පිටිසර පොඩි ඉස්කෝලෙක ඉඳල මීටර් සීය දුවන්ට කොළඹ ඇවිල්ල කොළඹ දරුවන් පරාජය කරන මුදලිහාමිගෙ කතාවත් කිසිදාක අමතක වෙන එකක් නෑ. කතාවෙ නම මීටර් සියය. ඒ කතාවෙ මට මතක කොටසක් මෙහෙමයි.

"කමෝන් සුරාජ්, කමෝන් ඩයාන් හතර වටින්ම බලන්ට ඇවිල්ල ඉන්න කට්ටිය කෑගහනව. ඔය අතරෙ ඉතිං කවුද ඉන්නෙ කමෝන් මුදලිහාමි කියල කෑගහන්ට. එහෙම කෑ ගහනවනම් ඉතිං අපේ මහත්තය තමයි. ඒත් මේ දෙනෝදාහක් මැද්දෑවෙ අපෙ මහත්තය කැගැහුවත් කොහෙ කියල ඇහෙන්ටද? ගිය මාසෙ කැකිරාවෙ තිබ්බ දිස්ත්‍රික් තරඟෙදි නම් අපේ ඉස්කෝලෙන් තරඟ වලට ගිය අනික් අය කමෝන් මුදලිහාමි කියල කෑගැහුව."

"ඔව්ව හිත හිත ඉඳල හරියන්නෙ නෑ. වේගෙං දුවල දිනන්ට ඕන. ආ කවුද ඒ ලඟම අඩි සද්දයක් ඇහෙන්නෙ? දුවන ගමන්ම හෙමීට ඔලුව හරෝලා බලන්ට ඕන. මහත්තයනම් කියල දුන්නෙ දුවද්දි වටපිට කොහෙවත් බලන්ට එපා කියල. ඒත් කමක් නෑ බලමු පොඩ්ඩක්.. ආ.. ඒ අර තරඟෙ පටන්ගද්දි මට එහා ලේන් එකේ හිටපු උල් සපත්තු කාරය නේද ලඟ ලඟම එන්නෙ? එයාගෙ උල් සපත්තුවට මගෙ කකුල් පෑගුනොත් එහෙම ලෙලි යයිද මන්ද ..."

"ආ..මෙන්න උල් සපත්තු කාරය මාව පහුකලා. හෙහ්, එයාට පුලුවන්ද කිරි බණ්ඩ මාමගෙ රබ්බඩය තරං හයියෙං දුවන්ට. රබ්බඩයා කොළදිං කාලෙං පස්සෙ අත ඇරල දැම්මම රැලේ වැටිල මුරණ්ඩු වෙනව. ආයම කුඹුරු වැඩ පටං ගන්ට ඉස්සර අල්ලල බෙල්ලට ළණුව දාගන්ට ඕන. ගමෙන්ම රබ්බඩය අල්ලන්ට පුලුවන් මට විතරයි. බලමු තව ටිකක් හයියෙං දුවල උල් සපත්තුකාරය රබ්බඩය තරමටම දස්සයෙක්ද කියල. මොන? ඔය යස අගේට පහු වුනේ...තව ටිකයි මගෙ හිතේ..ආ අන්න පාර හරහට පීත්ත පටිය ඇදල තියනව..මම දිනුම් ඒ කියන්නෙ."

"ආ..මේ කොහේටද මාව එක්ක යන්නෙ? අන්න උල් සපත්තු කාරයත් කවුද ඇවිල්ල එක්ක යනව. නම් ගම් අහල ලියාගන්ට වෙන්න ඇති. ඒ යන්ට කලිං උල් සපත්තු කාරය මං ගාවට ආව. ඔයා හරිම දක්ෂයි. මම සුබ පතනව ඔයාට. එහෙම කියල මගෙ අත අරගෙන මිරිකුවා එයා. මොනව උනත් කොළඹ රටේ ඉන්නෙ හොඳ අය. අපේ මහත්තයත් ඒ එක්කම ඇවිල්ල මගෙ කිහිල්ල යටිං අත්දෙක දාල මාව උස්සල ආයම බිමිං තියල මගෙ ඔලුව අතගෑව. මම සහසුද්දෙන්ම දැනගෙන හිටිය කොල්ලො උඹ දිනනව කියල. මහත්තයගෙ ඇස්වල ඒ වෙලාවෙ කඳුළු පිරිල තිබ්බ. ලොකු සන්තෝසයක් ආවමත් මිනිස්සුන්ට ඇඬෙනව කියල මම අහල තියනව. ඒක වෙන්ට ඇති අපෙ මහත්තයගෙ ඇස්වල කඳුළු තිබ්බෙ..............."

මතකෙන් ලිව්ව හින්ද කතන්දරේ කෑලි අඩුත් ඇති. ඒ වගේම මගෙ අතිං වැටිච්චි කෑලිත් ඇති. ඔය කතාවෙ නම නම් මීටර් සියය. ඒත් ලිව්වෙ කවුද කියලනම් මතක නැත. මේ ඊයෙ පෙරේද ඒත් මුහුණු පොතේද කොහෙද මේ කතාව ගැන ඇතිවුණු සාකච්ඡාවකදි සඳහන් වුනා මේ කතාවෙ රචකයා රාජකීය විද්‍යාලයෙ හිටපු නියෝජ්‍ය විදුහල්පතිතුමෙක්ය කියල. නම පියසේන හෝ ඊට කිට්ටු නමක් වෙන්න ඕන. මට මේ වෙලාවෙ මතක් වෙන්නෙ අධ්‍යාපන රසකතා ලියන අපේ දයා මහත්මයා. එතුමටත් හොඳටම හැකියාව තියෙනව මේ විදිහෙ බොහොම අපූරු කතන්දර ලියන්න. පොතක් උනත් පලකලෑකි කිසි බයක් හැකක් නැතුවම...හෙහ්,හෙහ්,

ඉතිං අපේ කාලෙ පාඩම් පොත් ගැන කිව්වොත් ඉංග්‍රීසි සහ සිංහල දෙකම බොහොම අපූරු විෂයයන් ගැන බොහෝ කරුණු පිරිල තිබ්බ එව්වයෙ. ඒ කෙටි පාඩම කියවල ඒ ගැන තව දුරටත් හදාරන්ට, ඒ ගැන පරතෙරටම හොයාගෙන කියවන්ට නොතිත් ආශාවක් ඇතිවෙන විදිහටයි ඒ පාඩම් සකසල තිබ්බෙ. මම මේ අද එහෙම පාඩම් නැහැ කියල කියනව එහෙම නෙවෙයි. අදත් එහෙම පාඩම් ඇති. මම කියන්නෙ අපි ඉගෙන ගත්තු කාලෙ පොත් ගැන.

තෝර් හෙයර්ඩාල් නම් නෝවීජියානු ගවේෂකයාගේ කොන්ටිකි යාත්‍රාව ගැන මම ඉස්සෙල්ලම කියෙව්වෙ සිංහල හතේ නැත්නම් අටේ පොතේ. එතකොට ඔලිම්පික් ක්‍රීඩා ගැන. කාර්තේජය සහ හැනිබාල් ගැන. තමන්කඩුව රන් සන්නස ගැන. ඒත් ඒ සිංහල පොත්වලින්ම තමයි.ඊට අමතරව හැම සිංහල පොතකම අනිවාර්යයෙන්ම තිබ්බ ටී.බී. ඉලංගරත්න මහත්මයගෙ පොතකින් කොටසක්. එතුමා ඒ කාලෙ දේශීය සහ විදේශීය වෙළඳ ඇමති...හෙහ්,හෙහ්..

හැබැයි එකක් තියෙන්නෙ ඉලංගරත්න මහත්මයගෙ කතා බොහොම රසවත් නිසා අවුලකුත් නෑ. විලම්බීත පොතෙන් උපුටාගත් කොටසක් තිබ්බ සිංහල හයේ පොතේ පැණිකජු කියල.

"පූසාගේ කටට නිවනක් නැත. ඌ කෑගැසූ ගමන්ය. ආය බළලුන්ටත් පැණිකජු එසේ තමන්ටම කියාගත් තිලක බළලාගේ බඩ මැදින් වමත යවා ඌ ඔසවාගෙන ගොස් කුස්සියේ දොරෙන් පිටතට දමා දොර වසා දැමුවේය."

ඊට පස්සෙ හතේ අටේ පොත්වල තිබ්බ ඉලංගරත්න මහත්මයගෙම අඹ යහළුවෝ සහ සසර පොත්වලින් උපුටාගත් කොටස්..

හරි දැන් මේ ආවෙ කුණු හරුප ගැන මගේ පළමු අත්දැකීම කියන්ටනෙ.. "ඒක කියන්ට ඇහිල්ල ඒක නොකිය තමුං මොකද්ද මේ කරන කුණුහරුපෙ?" කියල ඔහෙල මට බයිනවත් ඇති. හෙහ්, හරි හරි එහෙනං ඔන්න ඒ කතාව කියමු.

හයේ පංතියට නියමිත ඉංග්‍රීසි පොතේ තිබ්බ අර සුප්‍රසිද්ධ ළමා කතාව. "The pied piper of Hamlin town" අහල තියනවනෙ නේද? අර හැම්ලින් නගරය මී උවදුරෙන් බේරල දෙන්ට ඉදිරිපත් වෙන්නෙ නළා වාදකයෙක්...අන්න ඒ කතාව.

ඉතිං දවසක් ඔන්න ඉංග්‍රීසි විෂයට නියමිත කාල පරිච්ඡයේදි අපේ ඉංග්‍රීසි ගුරුතුමා ඔය පාඩම කරන්ට පටන් ගත්ත. බොහොම තරුණ ගුරුවරයෙක් හිටියෙ එදා පාඩම කරන්ට. ඒකාලෙ මාස දෙක තුනකට වගෙ කාලයකට තාවකාලිකව තරුණ ගුරුවර ගුරුවරියො පාසල් වලට අනුයුක්ත කරන සිරිතක් තිබ්බ. විශේෂයෙන්ම ඉංග්‍රීසි විද්‍යාව සහ ගණිතය යන විෂයයන්වලට. මම හිතන්නෙ ගුරු විද්‍යාල වලින් අවසාන විභාගයට ඉස්සෙල්ල ප්‍රායෝගික පුහුණුවකට එවන අය වෙන්ට ඕන. මට ඒ ගැන පැහැදිලි අදහසක් නම් නෑ. බොහෝවිට අපේ දයා මහත්මය ඒ වගේම හෙන්රි මහත්මය වගෙ උදවිය ඒ ගැන දන්නව ඇති.

ඉතිං එහෙම පුහුණුවන ගුරුවරු උගන්වන විට සමහරවිට ඔවුන්ගෙ කථිකාචාර්යවරයෙක් හෝ වරියක් ඇවිල්ල පංතියෙ පස්සටම වෙලා ඉඳගෙන ඔවුන් ඉගැන්වීමේ කටයුතු සාර්ථකව කරනවද කියල නීරීක්ෂණය කරන සිරිතකුත් තිබ්බ. ඉතිං මේ ප්‍රස්තුත දවසත් එහෙම එකක්. අපේ පංතියෙ පිටිපස්සෙම ඉඳගෙන හිටිය ඔසරියකින් සැරසුණු බොහොම තේජාන්විතව කාන්තාවක්. 

ඉතිං අපේ තරුණ ගුරුතුමා ඔන්න පාඩම පටන් ගත්තා කියමුකො. පාඩමේ මාතෘකාව ඒ කිව්වෙ "The pied piper of Hamlin town"  කියල විතරයි ගුරුතුමාට කියන්ට වුනේ. මගේ ලඟම හිටපු කුමාරසිංහ හිකි හිකි ගාල හිනැහෙන්ට ගත්තෙ නැද්ද?

ගුරුතුමා පාඩම නවත්තල කුමාරසිංහගෙ මූණ දිහා එක එල්ලේම බලා හිටිය ටික වෙලාවක්. ඒ එක්කම කුමාරසිංහගෙ හිනාව ක්‍රමයෙන් අඩුවෙලා නැවතිලා ගියා. සර් ආයම පාඩම පටන් ගත්ත. හැම්ලින් ටවුන් කියන කොටම කුමාරසිංහ ආයම හිනාවෙන්ට ගත්තෙ නැද්ද? මේ වැඩේ තුන්වෙනි පාරටත් උනහම සර්ගෙ ඉවසීමේ සීමාව පැන්න. අනික මම හිතන්නෙ එතුමාගේ හැකියාව අධීක්ෂණය කරන්ට අර කාන්තාවකුත් පංතියෙ පිටිපස්සෙ ඉන්න හින්ද එතුමට තවත් තරහ යන්ට ඇති.

"කුමාරසිංහ මේ වැඩේ මෙහෙම කරන්ට බෑනෙ. කොහොමද මෙහෙම පාඩම කරන්නෙ? ඔයා අනික් අයටත් බාධා කරනවනෙ. යනව පංතියෙන් එළියට. ගිහිල්ල අතන දොරගාව දණ ගහගෙන ඉන්නව" 

සර් එහෙම නියෝග කලා කුමාරසිංහ ගාවටම ගිහිල්ල. කුමාරසිංහ එදා ඔය විදිහට විකාර කලාට හොඳ කීකරු ළමයෙක්. අනේ කියන පමාවට පංතියෙන් එළියට ගිහිල්ල දණ ගහ ගත්ත. හැබැයි එතන ඉඳලත් සර් හැම්ලින් ටවුන් කියල කියන කියන වාරයක් වාරයක් පාසා මිනිහට හිනාව නවත්ත ගන්ට නම් බැරිවුනා.

කුමාරෙ ඇයි එහෙම හිනාවුනේ? කියල මටනම් ලොකුම ප්‍රශ්ණයක්. කාල පරිච්ඡේදය ඉවර වෙලා සර් පොතුත් අරගෙන කුමාරෙටත් රවල අර මැඩම් එක්ක එළියට ගියා විතරයි අපි කට්ටිය ගිහිල්ල කුමාරෙ වටකර ගත්ත. 

"මේ මොකද බං ඔයා අරම හිනාවුනේ?......." මම ඇහුව. 

ඒ කාලෙ මට මතක විදිහට අපි බං කියල කිව්වට උඹ කියල එකිනෙකාට ආමන්ත්‍රණය කලේ නැද්ද කොහෙද? උඹ කියන්නෙ හොඳ නැති වචනයක් කියලයි අපි ඒ කාලෙ හිතාගෙන හිටියෙ. බං අවුලක් නෑ. 

කුමාරෙ ආයම හිනාවෙන්ට ගත්ත. "ඇයි බං ඔයා දන්නෙ නැද්ද? "

"මොකක්ද දන්නෙ නැත්තෙ? "

"අර සර් කිව්ව වචනෙ..... ඒක කුණුහබ්බයක්.."

"කොයි වචනෙද?"

"මොකක්ද අද කරපු පාඩමේ මාතෘකාව?"

"The pied piper of Hamlin town" මම කිව්ව. 

කුමාරෙ ආයම හිනාවෙන්ට ගත්ත. "හැම්ලින් කියන්නෙ කුණුහබ්බයක්.. "

"මොකක්? ඔයාට පිස්සුද? ඒක කොහොමද කුණුහරුපයක් වෙන්නෙ? ඒක ඒ ටවුන් එකක නමක්නෙ."

"ටවුමක් හරි මොකක් හරි ඒක කුණුහබ්බයක් එච්චරයි මම දන්නෙ. හප්පා දණ ගහගෙන ඉඳලම මගෙ කකුල් දෙකත් රිදෙනව." කුමාර පාතට නැමිල දණිස් අතගාන්ට ගත්ත. 

"හරි කවුද දැං ඔයාට ඔහොම දෙයක් කිව්වෙ?" මට මේ කතාව සහසුද්දෙන්ම දැනගන්ටම ඕන.

"අපෙ තාත්තගෙ කඩේ වැඩ කරන කළු ගුණේ තමයි මට කිව්වෙ.."

කුමාරෙගෙ තාත්ත කෑගල්ල නගරයෙ මුල් පෙලේ මාලු ව්‍යාපාරිකයෙක්. නිවාඩු දවස්වල කුමාරෙ තාත්තගෙ මාලු කඩේ ඉන්නව මම කීප සැරයක්ම දැකල තියනව.

ඒ තමයි මම ඉගෙන ගත්ත මුල්ම අසභ්‍ය වදන.....

අසභ්‍ය වදන් ගැන කියද්දි මතක්වෙන තව කතාවක් තියනව. එහෙනං ඔන්නොහෙ ඒකත් කියලම දාමුකොයි නැද්ද? මේ කතාව අර කලින් එක වගෙ දුරාතීතයෙ සිද්ද වෙච්චි එකක් නම් නෙවෙයි. මේ බොහොම මෑතක. හරියටම කිව්වොත් නයින්ටීන් නයින්ටි නයින්.....

ඒ මම අර වාරිමාර්ග ව්‍යාපෘතියෙ රස්සාවෙන් අයින්වෙලා ගෙදර ඇවිදින් ගෙවෙන මුල්ම මාසෙ වගෙ. අලුත් රස්සාවක් හම්බවෙනකල් මම පේරාදෙණිය පාරෙ N.I.B.M. එකේ පරිගණක පාඨමාලාවක් කලා. ඒකෙ පංති පැවැත්වුනේ සති අන්තයෙ. ඒ හින්ද සතියෙ දවස්වල මම නිදහස්.ඒ කාලෙ මම හිටියෙ අපේ මහගෙදර. අපේ එතුමීටත් ඔය හදිස්සියෙ නුවරට ස්ථාන මාරුවක් ගන්ට නොහැකිවුන නිසා එවුන්දැ එවුන්දැගෙ මාතලේ මහ ගෙදර ඉඳල ඉස්කෝලෙට ගියා. එවුන්දැ එහෙ. මම මෙහෙ. ඔබ ඔබේ පැලේ මම මගේ පැලේ.

ඔය කාලෙ ගෙදර හිටියෙ අපෙ අම්මයි තව අම්මගෙ අයිය කෙනෙක් බැඳල හිටපු නැන්ද කෙනෙකුයි. ඒ වෙනකොට ඒ මාම නැතිවෙලත් සෑහෙන කලක්. නැන්දගෙ දරුවොත් ලොකු මහත් වෙලා දීග තලග ගිහිල්ල හින්ද අම්මගෙ තනියටත් එක්ක ඒ නැන්ද අපේ ගෙදර ඇවිල්ල හිටිය.

ඔය කාලෙ කවුදෝ අසමජ්ජාතියෙක් රෑට රෑට ටෙලිෆෝන් එකෙන් ගෙදරට කතා කරල අනම් මනම් මනමාල කතා කියන්ට පටන්ගෙන තිබ්බ. ඔහොම ඉන්නව විශේෂයෙන් ඔය Night shift වැඩ කරන අසනීප කාරයො. ඔය මොකක් හරි නම්බර් එකකට කතා කරල ඒ ගෙදර ගෑණු විතරයි ඉන්නෙ එහෙම කියල දැනගත්තම ඔය තමන්ගෙ අසහනේ පිටකරගන්ට බලනව.

"අනේ පුතේ මේක හරි කරදරයක්නෙ. මේ කාලකන්නිය රෑ තිස්සෙ කතා කරනව. ටෙලිෆෝන් එක නොගෙන ඉන්ටත් බෑ කාගෙන් හරි හදිසි පණිවිඩයක්ද දන්නෙ නෑනෙ"

අම්ම මා එක්කල කිව්වෙ ගෙදර ආපු දවසෙමයි. අපේ ඒ කාලෙ තිබ්බෙ අර රේඩියෝ ටෙලිෆෝන් එකක් හින්ද සී.එල්.අයි (Caller line identification) දාල ඒ යකාගෙ නොම්බරේ හොයාගන්ටත් බෑ. එකම ප්‍රතිකර්මෙ ටෙලිකොම් එකට පැමිණිළි කරල ඒ යකා කතා කරන නොම්මරේ හොයාගෙන මොකක් හරි ක්‍රියාමාර්ගයක් ගන්න එක.

"හරි හරි ඉන්ඩකො. මම දැං ගෙදර ඉන්නවනෙ. අම්ම කලබල නැතුව ඉන්නකො" මම එහෙම කිව්ව. 

කොහොම හරි ඊට පස්සෙ ටික දවසක් යනකල්  ඒ මනමාලයා කතා කලේ නම් නැහැ. 

"මිනිහටම එපා වෙන්ට ඇති. අපෝ ඇති යන්තම්" අම්ම එහෙම කියල හිනාවුනා.

සතියකට වගෙ පස්සෙ දවසක මගෙ පරණ යාලුවෙක් අපෙ ගෙදර ආව මාව හම්බ වෙන්ට. 

ආගිය තොරතුරු කතාකරල මනුස්සය මට කිව්ව "යමු බං එහෙනං හීන්වට මොනවහරි කරන්ට. කාලෙකින්නෙ හම්බ වුනෙත් උඹව" කියල. මාත් ඉතිං හාංය කියල ගියා කියමුකො. 

අපි ගියේ කිරිබත්කුඹුරෙ රේල් ගේට්ටුව ගාවම තියෙන දුම්රිය කෞතුකාගාරය දැකල ඇති නේද? අන්න ඊට පිටිපස්සෙ ඒ දවස්වල තිබ්බ පොඩි රෙස්ටෝරන්ට් එකක්. අන්න ඒකට. කොහොම හරි දන්නවනෙ... පොඩිවට කරන්ට ගිය වැඩේ අන්තිමට තව යාලුවො දෙන්නෙකුත් කෝල් කරල ගෙන්න ගෙන මෙගා ප්‍රොජෙක්ට් එකක් නොහොත් මහා පරිමාණ ව්‍යාපෘතියක් වෙලයි අහවරයක් වුනේ.

මම ගෙදර ආවෙ අඩි දෙකක් පොළවට උඩිං. අපේ ගෙදරට එන්ට එදවස තිබ්බෙ අඟල් එකහමාරෙ මැටල් ගල් දාපු සුට්ටි අඩි පාරක් වගෙ එකක්. ඒ මැටල් ගල් වලිං සීයට අනූවක්ම මම යන්තමට දනිපණි ගාගෙන ගෙදර ඉස්සරහ දොර ගාවට ලඟාවෙනකොට රූටල ගිහිල්ල තිබ්බෙ පාරෙං පල්ලෙහා වෙලේ ඔන්න කොටිම්ම. එච්චරම මනරංජනීයයි චිත්තාකර්ෂණීයයි එදා අඩිපාර දිගේ මගේ ගමන. ඒ වෙලත් අපේම හින්ද අවුලක් නෑ.

"නිල් නුවං පෙනෙන පඳුර වලා සුරාවෙන් වෙලී…………………"

"ට්‍රීං..ට්‍රීං.." මම බෙල් එක ගැහුව. 

අම්ම ඇවිල්ල දොර ඇරිය....

"අම්ම මොකෝ මේ නිදියන්නෙ නැතුව කරන්නෙ?" මම ගේ ඇතුලට විසිවෙන අතරෙ ඇහුව.

"හ්ම්ම්ම්..නිදි තමයි..කොහෙද පුතා ගියේ? හොඳටම බීල නේද?" 

අම්ම ඉව ඇල්ලුව. ආය ඉවක් අල්ලන්ට දෙයක් නෑ. බැලූ බැල්මට පේනව කිලෝමීටර් දෙකකට වගෙ එහා ඉඳල උනත්....හෙහ්,හෙහ්,

"මොන? ඒ හැටි බිව්වෙ නෑ ආයෙ…"

"නෑ තමයි මට පේනව..ඇති ගෙදරටවත් ආව..කාලද ඉන්නෙ?"

"නෑ කෑවෙ නම් නෑ..ඒත් දැං කන්ට නම් බෑ මොන විදිහකටවත්.....මම වොෂ් එකක් දාල නිදාගන්නව. අම්මත් ගිහිල්ල නිදාගන්න. කෝ නැන්ද ?"

"නැන්ද නිදි..ආ..ඒක නෙවෙයි පුතා අර කාලකන්නියා අද කතා කලානෙ හතර පස් පාරක්ම.."

"මොන කාලකන්නියද? "

"අර මං කිව්වෙ රෑට රෑට කෝල් දීල ඒක මේක කියනව කියල... අන්න ඒකා.."

"හරි ආයම කතා කලොත් මම ඌට කතා කරන්නං. අම්ම ගිහිල්ල කාමරේ දොර වහගෙන නිදාගන්ටකො."

වොෂ් එකක් දාගෙන ඇවිල්ල මම නිදාගන්ට ගියා විතරයි මෙන්න ටෙලිෆෝන් එක රිං වෙන්ට ගත්ත. මම ආව සාලෙට. අම්මත් නැඟිටල ආව.

"අම්ම ගිහිල්ල දොරත් වහගෙන නිදාගන්ට.."

"මොකද ඔයා කරන්ට යන්නෙ?"

"වෙන ආය අහවල් දෙයක් කරන්ටද ඒ මිනිහට බොහොම කරුණාවෙන් කියන්ට යන්නෙ මේ වැඩේ වහාම නවත්වන්ටෙයි කියල. හරි මම ඒක කරන්නං. අම්ම ගිහිල්ල නිදාගන්ට. දොරත් වහගෙන…ප්ලීස් "

අම්ම මා දිහා ටික වෙලාවක් බලාගෙන ඉඳල ගිහිල්ල දොරවහගත්ත. ටෙලිෆෝන් එක දිගටම රිං වෙනව.....

මම ටෙලිෆෝන් එක ලඟම තිබ්බ පුටුවෙ ඉඳගෙන දීර්ඝ සහ සුහද සාකච්ඡාවකට සුදානමින් හරිබරි ගැහුන. ඊට පස්සෙ හෙමීට රිසීවරේ අරං කණේ තියාගත්ත. හැබැයි වචනයක් වත් කතා කලේ නෑ..

"හෙල්ලෝ?……" එහා පැත්තෙං ඇදපැදල කිව්ව. "මොකද අනේ ඔයා ටෙලිෆෝන් එක ගන්ට මෙච්චර පරක්කු උනේ?"

මම හොඳ හුස්මක් ඉහලට ගත්ත. කටහඬ පිටතට නෑහෙන්ට වමතිං රිසීවරේ ආවරණය කරගත්ත. 

"මෙච්චර වෙලා පරක්කු උනේද? පරක්කු උනේ මම ගිහිල්ල හිටිය තොගෙ ***** *****,තෝ දැනගං. වල් පඳුරු **** ****, තෝ මේ කරන දහදුරා වැඩේ අදම නැවැත්තුවෙ නැත්තං මම තොගෙ *****************,"

(එතුමාගේ පවුලේ අනෙකුත් සාමාජිකයින් පිළිබඳව මවිසින් ක්‍රියාත්මක කරන්නට අපේක්ෂිත ක්‍රියාමාර්ගයක් පිලිබඳව මම මෙහිදී එතුමා දැනුවත් කළෙමි)

"තෝ දන්නවද තොපි වාගෙ එවුං උප්පාද වෙන්නෙ ******** ගාල්වල ********* ****** වෙලාවල්වල…" 

(එතුමා එතුමන්ගේ ගරු මෑණියන්ගේ ගර්භාෂය තුල පිළිසිඳගත් පරිසරය සහ ඊට උපස්ථම්භකවූ කරුණු කාරණා මෙහිදී මවිසින් එතුමාට මනාව පැහැදිලි කලෙමි) 

"ඒ හින්ද මේ ටික හොඳට අහගං ******** ********* මම කලිං කිව්ව විදිහට මේ වැඩේ අදම නවත්තපං. නැත්තං නොකිව්වයි කියන්ට එපා මම තොගෙ ටෙලිපෝන් නොම්මරේ හොයාගෙන තොගෙ ගෙදරටම ඇවිල්ල ******** *******" 

(මේ අවස්ථාවේහිදී එතුමාගේ ගෙදර වසන ගිරවා, බල්ලා පූසා ආදී සුරතල් සත්වයින් අරභයා මවිසින් ක්‍රියාත්මක කරන්නට බලාපොරොත්තු වන ක්‍රියා මාර්ග පිළිබඳව මවිසින් එතුමා ඉතා සුහදව දැනුවත් කරන්නට යෙදුනු බව සැලකුව මනාය)

කොහොමහරි මට හිතෙන්නෙ මේ වෙලාවෙ තමයි මිනිහට හරි සිහිය ආවෙ. සම්මා සතිය. මෙච්චර වෙලා මිනිහ තුස්නිම්බූත වෙලා ඊට අමතරව අන්දුන් කුන්දුන් වෙලා ඉන්ට ඇති ටෙලිෆෝන් රිසීවරෙත් කණේ ගහගෙන. Totally Unexpected හෙවත් කිසිම අයුරකින් බලාපොරොත්තු නොවුනු දෙයක් එක පාරට උනහම මිනිස්සුන්ට එහෙම වෙනව. ඒකට ඉංග්‍රීසියෙන් කියන්නෙ Being Paashaaniboothaized කියල. හෙහ්..හෙහ්...අයි නෝ පුතා..මට එහෙම වෙලා තියනව.

ඉතිං සම්මා සතිය පහල උන ගමං මිනිහ දඩස් ගාල ටෙලිෆෝන් එක තිබ්බ. එච්චරයි. එදයිං එදයිත් හරි මිනිහ "ආ හලෝ කොහොමද සැප සනීප?" කියල අහන්ටවත් කතා කලේ නම් නැත. 

May be he still is paashaaniboothized..heh, heh..who knows?

පලි - පහුවදා උදේ වරුවම ඔලුව පුපුරන්ඩ තරං කැක්කුම. ඒත් යාන්තමට එක විදිහක් උන ගමන්ම අම්ම එපා කියද්දි මම අර වෙලේ තිබ්බ මැටල් ගල් එකතු කරල ආයම පාරට දැම්ම. නකතං වෙන්ට දාල එකහමාරෙ මැටල් උඩිං රෑට රෑට රූට රූට එන එකෙත් මාරම ආතල් එකක් තියනව.ඒක පට්ට.....හෙහ්,හෙහ්