635. දම්මි තවමත් ආදරෙයි............

මගේ ජීවිතයේ දෙවන දශකයෙන් හරි අඩක් ගෙවුනේ කෑගල්ලේය. ඒ වනාහී හැත්තෑව දශකයේ පළමු අර්ධයයි. දිවයිනේ අගනුවර සහ ප්‍රධාන උප නගරය අතර දිවෙන A - 1 යනුවෙන් නාමකරණය කරන ලද ප්‍රධානතම මහා මාර්ගයෙහි තුනෙන් දෙකක දුරකින් පිහිටියේ වුවද කෑගල්ල යනු එදවස නිද්‍රාශීලි අලස සහ එමෙන්ම නිසංසල නගරයක් වූයේය.

දැන් ඔය තුනෙන් දෙකේ කතාව ආය බොරුවක් එහෙම නෙවෙයි හොඳද? සැටිපිකේට් ටෘත්..ඒ කියන්නෙ දැන් කොළඹ ඉඳල නුවරට දුර කීයද? අපි ඔය කිලෝ මීටර් පැත්තක තියමුකො. ලංකාව මෙට්‍රික් ක්‍රමයට හැරුනෙ මම ඔය කියන කාලෙන් තව අවුරුදු හතරක් තරම ගතවුනාට පස්සෙ.

ඉතිං කොළඹ ඉඳල නුවරට දුර හැතැක්ම 72 යි. එතකොට 72න් තුනෙන් දෙක කීයද? හැත්තෑ දෙක තුනෙන් බෙදුවම විසි හතරයි. විසිහතරෙ දෙකක් හතළිස් අටයි. හරියටම A-1 මාර්ගයෙ හැතැක්ම 48 කණුව තිබ්බෙ කෑගල්ල නගරය පටන් ගන්න තැන. අපේ ඉස්කෝලෙ ඒ කිව්වෙ ශාන්ත මරියා මහා විද්‍යාලයෙ මායිම් තාප්පෙ අසළ. එතකොට හතළිස් නමයෙ කණුව තිබ්බෙ කෑගල්ල නගරය කෙළවර පොලීසියට පල්ලෙහායින්. ලක්සල එහෙමත් තිබ්බෙ ඊට පොඩ්ඩක් මෙහායින්. ඒ කියන්නෙ කෑගල්ල නගරය හරියටම හැතැක්මක් දිගයි.

ආ...ඔය කොළඹ ඉඳල නුවරට තියන දුර හැතැක්ම 72 කියල කියනකොට තව එකක් මතක් උනා. කොළඹ ඉඳල ගාල්ලටත් හරියටම හැතැක්ම 72යි. ඒ වගේම මාතරට හැතැක්ම 100යි. 

ආ තව කාරණයක්..මම ඉතිං ඔය මගෙ කතා කියද්දි මතක් වෙන මතක්වෙන ඔබ තමුන්නාන්සේලාට වැදගත් කියල හිතෙන කාරණා කාරණා ලියල දානවනෙ ඒකෙනුත් යම් පොරෝජනයක් වෙත්දෝහෝයි කියල හිතල. එහෙම  ඔය සුළු සුළු කරුණු කාරණා වලට ඉංග්‍රීසියෙන් කියන්නෙ Tidbits කියල.

හරි මේකයි එහෙනම් ටිඩ්බිට් එක. ඔය ලංකාවෙ ඒ ඒ නගරවලට දුර තියනවනෙ. ගාල්ලට හැතැක්ම 72යි කියනව. එතකොට මාතරට 100 යයි කියනව. ඉතිං ඔය දුර මනින්ට පටන් ගන්නෙ කොතන ඉඳලද කියල ඔබ තමුන්නාන්සේලා දන්නවද? 

සීරෝ පොයින්ට් කියල කොහෙ හරි එක ලක්ෂ්‍යයක් තියෙන්නම එපාය..නැද්ද? කොටුවෙ ස්ටේෂන් එක ඉස්සරහ තියන කොලෝනියල් බාර් එකේ බා ටෙන්ඩර්ගෙ පුටුවෙ ඉස්සරහ දකුණු කකුලෙ ඉඳලද? එහෙම නැත්නම් පිටකොටුවෙ බෝදින්නාන්සෙ ඉස්සරහ තියන මලසුනේ වම් කකුලෙ ඉඳලද? එහෙමත් නැත්නම් කොටුවෙ ඛාන් ඔර්ලෝසු කණුවෙ පාදමේ උතුරු මුල්ලෙ ඉඳලද? 

නෑ..නෑ...ඔය දුර මනින්න සීරෝ පොයින්ට් එක විදිහට ගන්නෙ කොටුවෙ ස්ටේෂන් එක ඉස්සරහ තියන ඕල්කට් ප්‍රතිමාව තියනවනෙ. අන්න ඒ ඕල්කට් ප්‍රතිමාවෙ වම් කකුලෙ දණිස්සට පහලින් තියනව පරණ තුවාල කැළලක්. ඔය ඕල්කට් තුමා ඇවිල්ල හිට අමරිකාවෙ හමුදා නිලධාරියෙක්නෙ. කර්නල් හෙන්රි ස්ටීල් ඕල්කට්. ඒ තමයි එතුමාගෙ සම්පූර්ණ නම. කර්නල් ඕල්කට් අමරිකන් සිවිල් යුද්ධයේදි සටන්කලා. ඔය සිවිල් යුද්ධයේදි තමයි ඕල්කට් තුමාගෙ ඔය තුවාල කැළල ඇතිවුනේ...

ඒබ්‍රහම් ලින්කන් ජනාධිපතිතුමාගෙ කාලෙ සිදුවුනු අමරිකානු සිවිල් යුද්ධය දන්නව නේද? අමරිකාවෙ උතුරු ජනපද සහ දකුණු ජනපද අතරයි ඒ සිවිල් යුද්ධය පැවතුනේ. ඒ යුද්ධයට තුඩුදුන් නොයෙක් හේතූන් තිබ්බ වුනත් ආසන්නම හේතුව වුනේ අප්‍රිකානු වහලුන්ගේ නිදහස. 

උතුරු ජනපද වහලුන්ට නිදහස දුන්නට මිනිස් ශ්‍රමය අධිකව අවශ්‍යවන කපු තිරිඟු වගේ වගාවන් තම ප්‍රධාන ආදායම් මාර්ගය කොටගත් දකුණු ජනපද වාසීන් වහල් සේවය අහෝසි කිරීමට කිසිසේත් කැමතිවූයේ නැහැ. මේ මතභේදය සහ නොසන්සුන්තාව අවසානයේ උතුර සහ දකුණ අතර සිවිල් යුද්ධයක් දක්වා වර්ධනය වුනා. ඉන් වහල් ක්‍රමය අහෝසි කිරීම වෙනුවෙන් පෙනීසිටි උතුරු ජනපද ජයග්‍රහණය කලා.

මේ..මම අර කර්නල් ඕල්කට් උන්නැහැගෙ තුවාල කැළල ගැන කිව්වෙ බොරුවක් හොඳද? නෑ..නෑ..අර දුර මනින්ට සීරෝ පොයින්ට් එක විදිහට ගන්න කතාව ඇත්ත. එහෙම ගන්නෙ ඔය ප්‍රතිමාවෙ පාදමේ මධ්‍ය ලක්ෂ්‍යය මිසක අර මම කිව විදිහට තුවාළ කැළලක් එහෙම නෙවෙයි හොඳද? මම මේ එහෙම සත්‍යය පවසල කරුණු පැහැදිළි කරන්ට හිතුවෙ නැත්නම් මේ සමහරු ඔව්ව සිරා ගන්නව.

අර මම එක පාරක් ජෝජ් කීට්ගෙ මිනිය වළලල තියෙන්නෙ බොරැල්ලෙ ගෝතමී විහාරයෙය කියල මතකද මහ විනාසයක් වුනා? ඒ කතාව මම ලිව්වෙ මම මේ නිදහස් සිතුවිළි ලියන්ට ආපු අලුතම වාගෙ.අවුරුදු අටකට වගෙ ඉස්සර....

සිත්තරාගේ සමාධිය - 1

සිත්තරාගේ සමාධිය - 2

හරි ආයම යමු ප්‍රස්තුතයට..ප්‍රස්තුතය වනාහී අදින් සිව්දශකයකුත් තවත් වසර සතරකට පෙර කෑගල්ල නම් ප්‍රාදේශීය නගරයෙහි මවිසින් ගතකරන්නට යෙදුණු ඒ කාළ පරිච්ඡේදයයි.

දැං ඔය ඒ කාලෙ මිනිස්සුන්ගෙ ජීවිත බොහොම සුන්දරයි. අල්පේච්ඡයි. බහුතරයකට තිබ්බෙ එදිනෙදා කාල ඇඳල දරු මල්ලො හදාගෙන යන තැනකට පිනක් දහමක් කරගෙන ජීවිතේ ගතකරල කම්වූ පරිද්දෙන් මිය පරළොව යන බලාපොරොත්තුවක් මිසක ගම රට අල්ලන්ට සල්ලි පොදිගහගෙන අහල ගං ගතේම ලොකුම පෝසතාවෙන්ට වගෙ බලාපොරොත්තු එහෙම නෙවෙයි. දේසපාලනේ උනත් මිනිස්සු ගෑණු මේ අද වගෙ කා කොටාගෙන ගහ මරාගෙන කලේ නැහැ. එහෙම දේවල් සිද්ද වුනේ නැත්තෙමත් නෑ. ඒත් පොදුවේ එහෙම සිද්ධීන් ඉතාම දුර්ලභයි.

ඡන්දෙ ඉවර උනහම දිනුවෙ අලිය නම් අලි පාටියෙ අය අත පාටියෙ එවුන්ගෙ ගෙවල් ඉස්සරහට ගිහිල්ල හූ කියල කෑ ගහල ඔන්නම වැඩිම උනොත් ගලක් දෙකක් වහලට ගහල සරම උස්සල පෙන්නල එහෙම ආපහු ගෙවල් වලට යනව. අත දිනුවම ඒත් එහෙමයි. 

ඒ සුපුරුදු ක්‍රියාකාරකම් වලට අමතරව සිද්ද වුනේ ඔය කැළෑබද ප්‍රදේශයක් නම් අලිබෙටි තුන හතරක් එකතු කරගෙන ඇවිල්ල අර අලි පාටියෙ ගොබිලගෙ ගේ ඉස්සරහට වීසි කරල යන එක. එහෙමත් නැත්නම් කිතුල් අතු හත අටක් කපල ගෙනල්ල ගේ ඉස්සරහ ගොඩ ගහල යන එක.

එතකොට ඡන්ද ක්‍රමය උනත් බොහොම සරලයි. ඡන්ද කොට්ඨාශයෙ වැඩිම ඡන්ද ලබපු අපේක්ෂකය මන්ත්‍රී වුනා. වැඩිම මන්ත්‍රීල ඉන්න පක්ෂයෙ නායකය අගමැතිවුනා. ඡන්ද දාන එක උනත් හරිම සිම්පල්. එජාප - අලියා. ශ්‍රීලනිප අත සහ සමසමාජෙ යතුර. ඊට අමතරව හිටියෙ ඔය සුලු පක්ෂ සහ ස්වාධීන අපේක්ෂකයො. අන්න එහෙමයි එදවස.

ටියුෂන්?..හපොයි එහෙම වචනයක් අපි අහලවත් තිබ්බෙ නෑ. ඉස්කෝලෙ ඇරිල ගෙදර එන්නෙ කීයටද ඒ වෙලාවෙ බත් කාල දොට්ට බැස්සම ආය ගෙදරට පයගහන්නෙ මාවවුලො රෑන් පිටින් ඇකිරියගල කන්ද ඉහත්තාවෙන් අඹන්පිටිය දිහාවට පියාඹලා යන ගොම්මං වෙලාවට.

ඔය වවුලො කියන සත්තු ජාතිය දවල්ට ලගින්නෙ දාස් ගාණක් එකම තැන. එහෙම අනාදිමත් කාලෙක ඉඳල එවුන්ට පුරුදු වෙච්චි තැන් තියනව. කොළඹ -නුවර පාරෙ මාවනැල්ලෙ ටවුන් එකට මෙහායින් තියන පරණ පාළම (ඒක යටින් යන්නෙ මාඔය) උඩින් යනකොට මා ඔය දෙපැත්තෙම හැදිල තියන රූස්ස වෑවරණ ගම්මාලු වගෙ ගස්වල අතුවල එල්ලිල ඉන්නව ඔය මාවවුල්ලු එක දාස් ගාණක්. 

"මාවවුලන් රෑ පුරාම රංචු ගැසීලා මීගස් යට මී වැහි වැහැලා..බාලේ මෙන් පාන්දරින් ඇහිඳින්නට යන්නට බෑ මට තනියක් දැනෙනවා..."

ඔය මාඔය අද්දර එල්ලිල ඉන්න මාවවුලන්ගෙ මුතුන් මිත්තො දකින්ට ඇති කැප්ටන් ඩෝසන් එක්දාස් අටසිය විසි ගණන්වල දහස් සංඛ්‍යාත මිනිසුන්ගේ ශ්‍රමයෙන් කොළඹ සිට කන්ද උඩරටට දිවෙන මහා මාර්ගය ඉදිකරවනව. 

ඒ වගේම ඔවුන් දකින්නට ඇති අශ්වයින් බැඳපු ගැල් මගින් මුල්ම කෝපි තොග කොළඹ වරායෙන් එංගලන්තෙට නැව්ගත කරන්නට ගෙනියනව. ඒ අටසිය තිස් හතළිස් ගණන්වල. 

ඊට පස්සෙ අටසිය හැට හැත්තෑව වගෙ වෙනකොට ඔවුන් දකින්ට ඇති කෝපි වගාවේ විනාශයෙන් පසු (ලංකාවෙ කෝපි වගාව විනාශවුනේ දිළීරයකින්. ඒකෙ නම හෙමීලියා වැස්ටෙට්‍රික්ස්) ඒ කෝපි ඉඩම්වල වැවුනු තේ තොග ගවයින් බැඳපු ගැල් මඟින් හෙමින් හෙමින් කොළඹට ප්‍රවාහනය කරනව.

ඒ ගැල්කරුවන් මාඔය අසබඩ රෑ යාමෙ නැවතිලා ගැල්වල යටි පැත්තෙ එල්ලපු ගෝනි පඩංගුවල දාගෙන ආපු හාල් පොල් කරවල එහෙම අරගෙන ලිග්ගල් තුනක් උඩ මුට්ටියක් ඇතිළියක් තියල උයාගෙන ගල් තලාවෙ ඉඳගෙන මඩක්කුවලට බෙදාගත්තු රෑබත බුදිනව දකින්නත් ඇති.

කරවල කටු හොද්දත් එක්ක බඩ පුරා බත් කාල හීතල හුළංපොදේ කරත්තෙ යට එල්ලෙන ගෝණි පඩංගුවෙ ඇල වෙලා අත්දෙක කොට්ටෙ වෙනුවට ඔලුව යටින් තියාගෙන නින්ද යනකල් ඒ ගැල්කාරයො කිව්ව කවිත් ඒ කාලෙ හිටපු මා වවුලො අහගෙන ඉන්ට ඇති.

බතට කන්ට බැරි බතලේගල කන්ද

අලට කන්ට බැරි අලගල්ලේ කන්ද

හුණට කන්ට බැරි හුන්නස් ගිරි කන්ද

මෙකඳු තුනට නායක සමනොළ කන්ද

බතලේගල කන්ද නොහොත් බයිබල් රොක් සහ අලගල්ල කන්ද කියන කඳු දෙකම පහුකරගෙනයි ඔය ගැල් කඩුගන්නාවෙ ඉඳල හිඟුල ගනේතැන්න හරහා පල්ලම් බැහැල ඇත්තෙ.

ඒ වගේම මීට අවුරුදු හතළිස් තුනකට හතරකට වගෙ ඉස්සර ඔය මාවනැල්ලෙ පාළම උඩින් කෑගල්ල-මාවනැල්ල බස් එකක් නැඟලා ගිය වයස දොළහක දහතුනක වගෙ කොල්ලො තුන් හතර දෙනෙකුත් ඔය මාවවුල් මුතුන් මිත්තො දකින්න ඇති. 

ඒ ඇච්චො හතරදෙනා වනාහී මම සහ මගේ පන්තියෙ තව යාලුවො තුන් දෙනෙක්. ඒ අපි ගියේ අපේ පන්තියෙ තවත් යාලුවෙක්ගෙ ගෙදර. යාලුවගෙ නම ෆවාස්. ෆවාස්ගෙ තාත්තා ඒ දවස්වල මාවනැල්ල නගරයේම සුප්‍රසිද්ධ වෛද්‍යවරයෙක්. නම ඩොක්ටර් අන්වර්.

ඒ අපි ගියේ රමසාන් උපවාසය (අපි ඒකාලෙ කිව්වෙ නෝම්බි අල්ලනව කියල) ඉවරවෙන දවසෙ ෆවාස්ලගෙ ගෙදර අපි වෙනුවෙන් පැවැත්වෙන් දිවා භෝජන සංග්‍රහයකට සහභාගිවෙන්ට.

අපිට ගණිතය උගන්වපු පුංචිනිළමේ මහත්මය ෆවාස්ට කතාකලේ අන්වර් සදාත් කියල.."ආ..අන්වර් සදාත් නැඟිටිනව...කළුලෑල්ල ළඟට ඇවිල්ල මේ සම්භාවිතා ගාණ හදන හැටි ලියල පෙන්නනව.." අන්න එහෙම

අන්වර් සදාත් කියන්නෙ ඒ දවස්වල හිටපු ඊජිප්තු ජනාධිපති. 1973 අරාබි-ඊශ්‍රායල් යුද්ධය හින්ද ඔය පාර්ශ්ව දෙකේම ප්‍රධානීන් අපිට බොහොම හුරු පුරුදු අය වෙලා හිටියෙ. මොකද දිනමිණේ යුද්දෙ විස්තර දානකොට ඔය නායකයො හැමෝගෙම ඡායාරූප එහෙමත් දානවනෙ. 

ගෝල්ඩා මයර් ඇවිල්ල ඊශ්‍රායල් අගමැතිනිය. ඒ වගේම ගෝලාන් කඳුකරය සිනායි අර්ධද්වීපය...පුංචිනිළමෙ මහත්තය ළමයින්ට නම් දාන්ට රුසිය..අපේ පන්තියෙ තව ළමයෙක් ඇහැක නගනයක්ද මොකක්ද ඇවිල්ල සතියක් විතර ඇස් ආවරණයක් (Eye patch) දාගෙන ආව. පුංචි නිළමෙ මහත්තය සෙණිකව ඒ කොලුවට නම දැම්ම "මොෂේ දයාන්" කියල. ඒ කොලුව සතියකින් විතර අයි පැච් එක අයින් කලත් අර නම එහෙම්මම රෙජිස්ටර් උනා.මොෂේ දයාන් කිව්වෙ ඒ දවස්වල ඊශ්‍රායෙල් ආරක්ෂක ඇමති. ඊශ්‍රායල් ආරක්ෂක ඇමතිගෙ එක ඇහැක් දෙවෙනි ලෝක යුද්ද කාලෙ වෙච්චි වෙඩි වැදීමකින් අහිමි වෙලයි තිබ්බෙ. ඒ හින්ද මනුස්සයත් අයි පැච් එකක් දාගෙන හිටියෙ.

අපේ පවුල ඒ කාලෙ ඉඳලම විස්තීර්ණ පවුලක් (Extended Family). මම දන්න කාලෙක ඉඳලම අම්මගෙ අම්මයි ඒ කිව්වෙ මගෙ අත්තම්මයි, අම්මගෙ විවාහ නොවුනු වැඩිමහල් සහෝදරයෙකුයි අපේ ගෙදර අපිත් එක්ක හිටිය.

අත්තම්ම අපි එක්ක ජීවත්වෙන්ට ඇවිල්ල තියෙන්නෙ මට වයස මාස තුනක් වගෙ වෙද්දි. එතකොට අපි හිටියෙ බදුල්ලෙ. මම ඉපදුනෙත් එහෙනෙ. අත්තම්මයි අත්තම්මගෙ වැඩිමල්ම පුතයි ඒ වෙනකොට ජීවත් වෙලා තියෙන්නෙ කඩුගන්නාවෙ අම්මලගෙ මහ ගෙදර....

අත්තම්මගෙ වැඩිමල්ම පුතා කිව්වෙ මගෙ ලොකු මාම. 1914 ඉපදුනු ලොකුමාම මියගියේ 2006 අවුරුද්දෙ. ලොකු මාම දෙවෙනි ලෝක යුද්ද කාලෙ බ්‍රිටිෂ් ආමි එකෙත් සේවය කරල තියනව. සාජන් කෙනෙක් හැටියට.

ඒ දෙවන ලෝක යුද්ධ කාලෙ බ්‍රිටිෂ් ආමි එකේ හිටපු හැමෝටම මැරෙනකල් පවුම් වලින් විශ්‍රාම වැටුප් ගෙවල තියනව එංගලන්ත ආණ්ඩුවෙන්. ඒත් අවාසනාව කියන්නෙ අපෙ ලොකු මාමට ඒ අවස්ථාව අහිමිවෙලා. එහෙම උනයි කියන්නෙ එයා ඉපදෙනකොට අත්තම්මයි ලොකු අත්තයි නීත්‍යානුකූලව කසාද බැඳල ඉඳල නෑ. අත්තම්මගෙ වැඩිහිටියො ලොකු අත්තට කැමැත්ත දීල අත්තම්මව එක්කගෙන ඇවිල්ල ලොකු අත්තගෙ ගෙදර නවත්තල. නීත්‍යානුකූලව පොතේ අත්සන් කරල විවාහය ලියාපදිංචි කරල තියෙන්නෙ දරුවො තුන් දෙනෙක්ද කොහෙද ඉපදුනාටත් පස්සෙ.

මේ අපේ අත්තම්ම ගැන මම කලින් ලියපු සටහනක්...

ගම්ලත් රාලලාගේ පුංචි මැණිකේ සහ ඌෂා චෞද්රී…..මේ ඔවුන්ගේ කතාවයි.

ඒ කාලෙ (ඒ කාලෙ කිව්වෙ කෑගල්ලෙ හිටපු කාලෙ හොඳද?) අපි කොහොමත් රෑ හත හතාමාර වෙනකොට රෑට කාල ඉවරයි. ඊට පස්සෙ කට්ටියම කරන්නෙ අටහමාරට මුවන් පැළැස්ස නැත්නම් මොණරතැන්න තියනවනම් ඒක අහල ඒත් නැත්නම් නමයට රේඩියෝ එකේ ප්‍රවෘත්ති අහල ඒ එක්කම නිදියගන්න එක. ආ.... තව හඬ නළුවක් තිබ්බ (ගුවන් විදුලියෙ ප්‍රචාරයවෙන කතන්දර වලට හඬ නළුව කියල නම තිබ්බෙ මට මතක විදිහට සොඳුරු ආඥාදායකයා නොහොත් සුගතපාල ද සිල්වා) ගිම්හාන ගීතය කියල. ඒක ලිව්වෙ කරුණාසේන ජයලත්...

අපෙ ගෙදරත් එක්කම (ගෙදර කිව්වට ඒ කච්චේරි නිල නිවාස) පැත්තකින් තිබ්බ ගරාජ් එකක්. අපිට වාහනයක් තිබ්බෙ නැති හින්ද ඕකෙ බාගයක් විතර ඔය එක එක ලට්ට ලොට්ට පුරවල තිබ්බෙ. අර මම කිව්ව අපෙ ගෙදර නැවතිල උන්නු මාමා රස්සාවට කරල තියෙන්නෙ ටැක්සියක් එලවන එක. ඒ කාලෙ තිබ්බ වහල කහ පාට සහ යට කළුපාට මොරිස් මයිනර් ටැක්සි. ඒ වර්ණ සංකලනය තමයි ටැක්සිවල ස්ටෑන්ඩර්ඩ් කලර් කෝඩ් එක. අම්මලගෙ ගම කඩුගන්නාවෙනෙ. මාම කඩුගන්නාවෙ නගරයෙ එයින් ටැක්සියක් එලවල තියනව ඒ කාලෙ. පස්සෙ අපෙ ගෙදර ආවයින් ඒ වැඩේ නැතිවුනා. 

පස්සෙ මනුස්සය ඔය එක එක වැඩ කලා පණං හතරක් හොයාගන්ට. බ්‍රෝකර් වැඩ කලා. කාලයක් යාලුවෙක් එක්ක ආණමඩුව පැත්තෙ ගිහිල්ල කුඹුරු කලා. මින්නේරිය පැත්තෙ හේනක් කලා. ඔය මොනව කලත් මාස හතර පහකින් ආපහු ගෙදර එනව. ඒක හරියන වැඩක් නෙවෙයි කියාගෙන. 

පස්සෙ කෑගල්ලෙ අපි ඉද්දි එළු පට්ටියක් ඇති කලා. අර මම කිව්ව ගරාජ් එක පිටිපස්සෙ ලී පිටපලු වලින් එළු ගාලක් හදල ඕකෙ හිටිය එළුවො එළිච්චියො එක දහ දොළොස් දෙනෙක්ම. 

ඒ එක්කම එහායින් කුකුල් කූඩුව. ඒකෙත් හිටිය කුකුළො කිකිළියො විස්සක් විසි පහක් වගෙ. එලුවන්ට නම් හතුරන්ගෙන් හානියක් තිබ්බෙ නෑ. ඉඳහිටල අපේ වත්ත පල්ලෙහා තිබ්බ රජයේ රක්ෂිතය පැත්තෙන් නරි හූ කියනව ඇහුනට උං එලුවො මරාගෙන කන්ට තරම් නිර්භීත වුනේ නෑ. ඒත් කුකුළන්ට බොහොම අලකලංචි සිද්ධ වුනා දවල්ට මුගටින්ගෙන් සහ රෑට කළ වැද්දන්ගෙන්. කොහොමත් සතියකට දෙහෙකට සැරයක් කළවැද්දො කුකුළෙක් අල්ලගන්ට ට්‍රයි එකක් දානවාමයි. 

ඒත් මාම කුකුල් කූඩුවට ගහල තිබ්බෙ හොඳ හයිය ලී පටි. ඒ හින්ද කළවැද්දන්ට වැඩේ ලේසි වුනේ නෑ. ඒත් එවුං රෑ බෝ වෙනකොටම ඇවිල්ල කුකුල් කූඩු වටේ හක්කලං කරන එක ඇතෑරියෙත් නෑ. ඉතිං එහෙම වෙලාවට කුකුලො කිකිලියො කරන්නෙ එක සීරුවට මරහඬ තියන එක. මාම ගෙදර හිටියොත් කෑලි තුනේ බැස්ටියයි ඇඳ මුල්ලෙ බිත්තියට හේත්තු කරල තිබ්බ අන්දර පොල්ලයි අරගෙන හෙමීට බිත්තියට මුවාවෙලා ඒ පැත්තට යනව හෝදිසි කරන්ට. 

එදයිත් එහෙමයි. ප්‍රවෘත්ති ඉවර වෙන්ටත් ඉස්සෙල්ල ඔන්න ඇහෙන්ට ගත්ත කුකුලන්ගෙ කැම්බැල්ලෙ. බරාඳයෙන් මිදුලට බහින්ට තිබ්බ ගල් පඩි පෙලේ වාඩිවෙලා හඳ දිහා බලාගෙන මොනවදෝ මුමුණ මුමුණ හිටපු අත්තම්ම එක පාරටම කලබල වෙලා නැඟිට්ට. ඊට පස්සෙ රේඩියෝ එක ලඟම තිබ්බ ඩිවාන් එකේ වාඩිවෙලා හිටපු මා දිහාට හැරුන. 

"සුට්ටි පුතේ..අන්න අරෙහෙ කුකුළො එක සීරුවට කෑගහනව ඇහෙනව...කළවැද්ද වත් ඇවිත්ද දන්නෙ නෑ අපි දෙන්න යමුද බලන්ට..අද මාමත් ගෙදර නැහැනෙ."

"හා..යමු…" මම කියන පමාවට සුරුස් ගාල නැඟිට්ට. "ඉන්න අත්තම්මෙ මම ටෝච් එක අරන් එන්නම්. "

මම දන්නව මාම ටෝච් එක තියන තැන. උන්දැගෙ ඇඳ ගාව තියන කනප්පුව එහා පැත්තෙ. ටෝච් එකේ පිටිපස්සෙ පියන ගලවල අන්තිම බැටරිය අනික් පැත්තට දාල තමයි මාම කොහෙ හරි ගමනක් යනකොට යන්නෙ. නැත්නම් නිරපරාදෙ බැට්රි බහිනව කියල තමයි මාම කියන්නෙ. ඒ කාලෙ තිබ්බෙ ලක්ෂපාන නිල් පාට බැටරි. එවෙරෙඩි තිබ්බද කියල නම් මට මතකයක් නෑ. ලක්ෂපාන බැටරියෙ ඉස්සරහ තිබ්බ කහපාන පහනක්. ඒ පහන උඩින්  අර්ධ වෘත්තාකාරව ලක්ෂය ඉලක්කම් වලින් ලියල තිබ්බ්.

"අම්මෙ බලාගෙන..මේ වෙලාවෙ නයි පොළොංගු එලි බහින වෙලාව.." අම්ම කුස්සියෙ ඉඳල කෑගැහුව.

මම ටෝච් එකත් පත්තු කරගෙන ඉස්සර වුනා. මාමගෙ අන්දර බැට්න් එක අත්තම්ම උරු ක් කර ගත්ත. ඊටපස්සෙ බොහොම පරිස්සමට ඉස්සෙල්ල බිමට (ඒ නයි පොළොංගු ඉන්නවද බලන්ට) සහ දෙවනුව ඉස්සරහට වමට සහ දකුණට (ඒ කළවැද්දො ඉන්නවද කියල බලන්ට) ටෝර්ච් එකේ එළිය විහිදුවමින් අපි දෙන්න සීරුවට සෝදිසි මෙහෙයුම ආරම්භ කලා. 

කොහොම හරි කළවැද්දෙක් තියා හික් මීයෙක්වත් අපිට හම්බ වුනේ නෑ. සමහරවිට අපි එන සද්දෙට උං දිව්වද දන්නෙත් නෑ. අපි ගිහිල්ල ටික වෙලාවකින් කුකුළංගෙ ගෝසාවත් ටික ටික අඩුවෙලා අන්තිමට නැත්තටම නැතිවෙලා ගියා. 

"යං සුට්ටි පුතේ ආපහු..ආපු මොකා හරි අපි එනකොට බය වෙලා යන්ට ඇති…" අත්තම්ම මගෙ උරෙස්සට අතක් තියල කිව්ව. අපි දෙන්නාඅපහු ඇවිල්ල අත්තම්ම ඉස්සෙල්ල ඉඳගෙන හිටපු පඩි පෙලේ වාඩිවුනා. 

රේඩියෝ එක ඒ වෙනකනුත් වැඩ.

"ශ්‍රී ලංකා ගුවන් විදුලි සංස්ථාවේ සිංහල දෙවන සේවයෙන් මෙතැන් සිට ප්‍රචාරය වන්නේ නිවේදක තෝරයි වැඩ සටහනයි. අද ඔබ වෙනුවෙන් ගී තෝරන නිවේදක සිරිල් රාජපක්ෂ. මෙන්න ඔහු තේරූ පළමු ගීතය…" ශ්‍රීමා අධිකාරි එහෙම කිව්ව..

ආආආආඅ..හා..හහ..හා..හා..හා...හා...

සංගීතය පටන් ගන්න කොටම මම දන්නව ගීතය මොකක්ද කියල...

අපේ ගෙදර එක නිදන කාමරයක් තිබ්බ ඕකෙ තිබ්බෙ පරණ ඇඳක් සහ එක එක පරණ ලට්ට ලොට්ට දාපු පකිස් පෙට්ටි හත අටක්. පකිස් පෙට්ටි දන්නව නේද? ලී වලින් හදපු පෙට්ටි ජාතියක්. කෑගල්ල පැත්තට කාලෙකට වහිනව එලිය පෙහෙලියට බහින්ට බැරි වෙන්ට. ඒ කාලෙට මම කරන්නෙ ඔය පෙට්ටි ඇදල බලන එක. ගොඩක්ම තිබ්බ අම්මගෙයි අප්පච්චිගෙයි පරණ පොත් පත්. 

ඒ පෙට්ටියක තිබිල මට එක පාරක් හම්බවුනා ඉබ්බාගමුව සෙන්ට්‍රල් යන කාලෙ අම්මගෙ භූගෝල විද්‍යාව සටහන් පොත. එක එක මහාද්වීපවල සිතියම් වෙන වෙනම ඇඳල රටවල් එක එක පාටින් දියසායමින් පාට කරල තිබ්බෙ. ඔක්කොම ඉංග්‍රීසියෙන්. ඒ කාලෙ ඉන්ග්ලිෂ් මීඩියම්නෙ තිබ්බෙ. අම්ම හැබැයි මාස හයක් වගෙ තමයි ඒ විශ්ව විද්‍යාල ප්‍රවේශ පන්තියෙ ඉඳල තියෙන්නෙ. ගෙදර අඟ හිඟකම් නිසා රජයේ හෙදි පුහුණු පාඨමාලාවට ඇතුළත්වෙලා.

ඩීමන් ආනන්දගෙ පොත් වගේකුත් ඔය පෙට්ටියක තියල හම්බවෙලා මම හොරෙන් කියෙව්ව. කාගෙද මන්ද. අම්මගෙ අර භූගෝල විද්‍යා සටහන් පොත තිබ්බ පෙට්ටියෙම තිබිල ආය මට හම්බවුනා කරුණාසේන ජයලත්ගෙ ගොළු හදවත නවකථාව.හොඳටම අබලන් තවෙක තිබ්බෙ. පිටු කහ පාට වෙලා. අග්ගිස් නැමිල. පොතේ බැඳුම් කැඩිල.

මම ඉතින් බොහොම පරිස්සමට ඕක කියවන්ට ගත්ත. ඩීමන් ආනන්දගෙ පොත් කියවන්ට ඕන හොරෙන්ය කියල මම දැනගෙන හිටියට මට හිතුන ගොළු හදවත එහෙම හංගගෙන කියවන්ට ඕන පොතක් නෙවෙයි කියල. ඉතින් මම දවසක් සාලෙ වේවැල් පුටුවක ඉඳගෙන ඕක කියවනකොට අප්පච්චි දැක්ක. 

"මොකක්ද ඔය කියවන පොත?",අප්පච්චි ඇහුව

"මේක මේ ගොළු හදවත අප්පච්චි.."

අප්පච්චි හිනාවුනා.."කොහෙන්ද ඕක?"

"අර කාමරේ පෙට්ටියක තිබ්බ.." මම කාමරේ පෙන්නුව..

"කෝ බලමු…" අප්පච්චි සුරත දිගුකලා. මම පොත අප්පච්චිට දුන්න.. 

"ෂෙහ්...මේක හොඳටම නාස්ති වෙලානෙ...අපරාදෙ...අද බලල ඕක අතන මේසෙ උඩ තියන්ට. මම හෙට යනකොට ඕක අරගෙන ගිහිල්ල බයින්ඩ් කරල ගෙනත් දෙන්නම්.."

කච්චේරියෙ තිබ්බ රජයේ කල්තබාගත යුතු වැදගත් ලියවිලි බයින්ඩ් කරන්ට වෙනම අංශයක්..

"අන්න පුතා මොකක්ද දන්නවද කියනව පොත? ගොළු හදවත...හෙහ්..හෙහ්.." 

අප්පච්චි මට ඇහුන කුස්සියට ගිහිල්ල අම්ම දැක්කිං කියනව. මට එතකොට වයස ඇති දොළහක් වගෙ වැඩිම උනොත්. කියවන්ට තියන ආසාවට කියෙව්වට ගොළු හදවතේ කියවෙන්නෙ මොකක්ද කියල මට හාං කවිසියක තේරුමක් නම් තිබ්බෙ නෑ.....

මේ ගීතය හැබැයි ගොළු හදවත චිත්‍රපටයෙ ගීතයක් නම් නෙවෙයි. පස්සෙ කාලෙක කරුණාසේන ජයලත් මහත්මය සුගත්-දම්මි ආදර කතාව ආශ්‍රයෙන් ලියපු ගීතයක්...

නුහුරු නුපුරුදු රහස පිළිබඳ

මිහිර ආදරයයි කියා…

පවුරු බැඳගෙන සිතක වැජඹුනු

රසවතී නෑ කොයි ගියා..

ආදරෙයි මම ආදරෙයි..

දම්මි තවමත් ආ..දරෙයි

මවා පියකරු සිහින සිතුවම්

මතුකලා රසබර හැගුම්

දයාවන්තය යොවුන් සිතිවිලි

රසකලා ඔබෙ නෙත් කැළුම්..

ආදරෙයි මම ආදරෙයි

සුගත් තවමත් ආ..දරෙයි…

අසිරිමත් ලෙස වැසුනු දේදුණු

කළුවලාවෙන් යට වුනා

මිහිරියාවිය අනේ දවසක

ඔබේ හදවත ‍ගොළුවුනා..

ආදරෙයි මම ආදරෙයි..

දම්මි තවමත් ආ..දරෙයි..

ආදරය එක අතක ප්‍රේමය

තව අතක මා මැදි වුනා

සාගරය වැනි වේදනාවක

අ‍හෝ හිතවත තනිවුනා..

ආදරෙයි මම ආදරෙයි..

සුගත් තවමත් ආ..දරෙයි

ආදරෙයි මම ආදරෙයි..

දම්මි තවමත් ආ..දරෙයි

ආ..දරෙයි..

ගායනය - සිසිර සේනාරත්න, ඉන්ද්‍රාණි සේනාරත්න

සංගීතය - සිසිර සේනාරත්න

පද රචනය - කරුණාසේන ජයලත්

පලි- මේ යුග ගීතයෙ ගායිකාව ඉන්ද්‍රානි විජේබණ්ඩාර පසුගියදා අභවප්‍රාප්ත වුනා. මේ සටහන ලියන්ට පටන් ගත්තෙ නම් ඇගේ අභාවය වෙනුවෙනුයි. ඒත් අන්තිමට ඉන්ද්‍රානිව සටහනට ඈඳ ගන්ට බොහොම වෙහෙසක් ගන්ට වුනා..හෙහ්..හෙහ්..ආය අමුතුවෙන් කියන්ට ඕන නෑනෙ..දන්නවනෙ සතාගෙ හැටි....හෙහ්...හෙහ්..

පපලි - මේ තමයි ගුණ සමරු (Appreciation) ලියන අලුත්ම ක්‍රමය. මම හිතාගෙන ඉන්නෙ මේ ක්‍රමයට පේටන්ට් බලපත්‍රය මගෙ නමට ගන්ට..හොඳයි නේද මගෙ අයිඩියා එක?

634. Julia Roberts, දේව පාමුල, පින්න මලේ සුද සහ එක දවසක් පළඟැටියෙක්....

Julia Roberts as Pretty Woman

මේ දවස්වල බොහොම අපූරු ටෙලි චිත්‍රපට කීපයක්ම විකාශය වෙනව රූපවාහිනී නාලිකා කීපයකම. 

ආන්න එහෙමයි පහුගිය පෝස්ට් එකට කලින් පෝස්ට් එක මම පටන් ගත්තෙ..මතකයි නෙවද? 

ඒ ඔය මේ දවස්වල රූපවාහිනී චැනල් කීපයකම විකාශය වෙන යස අපූරු ටෙලි චිත්‍රපට (එව්වට ටෙලි නාට්‍ය කියල කවුරු කිව්වත් මම නම් කියන්නෙ ටෙලි චිත්‍රපට කියල. එව්ව නාට්‍ය නොවෙන කොට මොන කෙහෙල්මලකටද එව්වට නාට්‍ය කියල කියන්නෙ?..වැරදි දෙයක් ජනසම්මත වුනාය කියල ඒ වැරැද්ද නිවැරදි වෙනවද? නෑනෙ...මම කලින් දවසක ඔය ටෙලි නාට්‍ය කියන බහුබූත වචනෙ උපත ලබපු හැටි ගැන සවිස්තරව කියල තියෙන හින්ද ආය අදත් ඒ ගැන කියන්න යන්නේ නැත) කීපයක් ගැන පොඩි විස්තරයක් කරල කාරිය වැඩේ අහවරක් කරල දාන්නම්ය කියල හිතලයි වැඩේ පටන් ගත්තෙ. ඒත් අන්තිමට සිද්ද වුනේ අර කලාතෙ මීමා බලන්නෙම මඩට පනින්ට කිව්වැහෙ පරණ පුරුදු විදිහට චිරාත් කාලයක් පටන් පැවත එන මගෙ පඳුරු තැලීමේ ක්‍රියාපටිපාටියට නොදැනුවත්වම පිවිසෙන්ට සිද්ද වුන එක. 

හරි හරි එහෙනං වෙච්චි දේට එන්න සෙයියරදු කියල පටන් ගත්තු කතන්දරේ කියල ඉන්නංකො ඔක්කෝටම කලිං. 

රායිට් කලින් දවසෙ කතන්දරේ කැලේ පැන්න තැන ඔබ තමුන්නාන්සේලාට අමතක මතක බැරිවෙලා ඇතිය කියල උපකල්පනය කරල හිට මම ඒඅදාල තැනින්ම අද කතාව පටන් ගන්නව ඔන්න එහෙනං... 

පසුගිය සතියෙන් උපුටනය / 

"සූඩයොද? කීරමින්ද? කට්ට කරවලද?" පොදුවෙ කරවල කෝකටත් ආසයි උනාට ඒ තමයි මගෙ ෆේවරිට් කරවාඩු ත්‍රී කැටගරීස්... 

"මොන ජාතියද කියල නම් මන්දන්නෙ නෑ අනේ...ඔය තියන මොනව හරි එක්ක කන්නකො.." ඇය කිව්ව.. 

"හරි හරි ඒකෙ අවුලක් නෑ...මට කරවල මොනව උනත් එකයි"  මමත් කිව්ව. 

"මේ ඒ කරවල කතාව අල්ලල දාමුකො..මට ඔයාගෙන් පොඩි උදව්වක් ඉල්ලන්න වෙලා තියනව.." 

"හරි හරි ඉතිං මොකක්ද කියන්නකො.." 

"මේ දවස්වල අර දේව පාමුල කියල පත්තරවල එහෙම ඇඩ් එකක් යන්නෙ ..ඔයා ඒක දැක්කද? " 

"දැක්ක..දැක්ක..අප්පච්චියේ නොදකින්නෙ කොහොමද? හැම පත්තරේම වගෙ ෆුල් පේජ් ඇඩ් එකක් දානවනෙ ඔය දේව පාමුල කට්ටිය...හෙහ්..හෙහ්.. " 

/ උපුටනය අවසන් 

"ආ දැක්කනෙ.. එහෙනම් මේකයි ඕන උදව්ව…" 

"Yes tell me..At your service always Madam…" 

"ඔය දේව පාමුල කට්ටිය හැම අවුරුදු දෙක තුනකටම සැරයක් ලංකාවට එනව.." 

"ඔව් මට මතකයි ...ඉතිං? " 

"ඉතිං අපෙ අම්ම ඔව්ව හරියට විස්වාස කරනව.." 

"ආ..ඇත්තද?.." 

"ඔව්නෙ.." 

"එතකොට ඔයත් ඔව්ව විස්වාස කරනවද? " 

"මම නම් ඔව්ව ගැන විස්වාසයක් නෑ…." ඈ කිව්වෙ මා දිහා බලල හිනාවෙන ගමන්... 

එදා ඔය එහෙම කිව්වට ඇත්තම කිව්වොත් ඒ අම්මණ්ඩි උන්දගෙ මව් තුමියට වඩා බොහොම සුට්ටයි පස්සෙන් ඉන්නෙ ඒ අංසෙන් බැලුවොත්...හෙහ්..හෙහ්..ආය ඉතිං ඇත්තම කියන්ට එපාය...

මම අනම් මනම් කියන හින්දම බැන්දට පස්සෙ ටිකක් කොන්ට්‍රෝල් වුනා. ඒත් ඔය හිටපු ගමං එක එක පිස්සු විකාරවලට අහුවෙලා එව්ව පස්සෙ දුවනව. ඒත් එව්ව හරියට අර සෝඩ බෝතලේ කැඩුව වගෙ කියන්නෙ...අන්න ඒ වගෙ බොහොම ටික කාලයයි. එහෙ දිව්ව මෙහෙ දිව්ව..මොන මොනව හරි විසිවිත්තර ටිකක් කලා. බොහොම ඉක්මනට එව්ව නැතිවෙලා ගිහිල්ල යතා තත්වයට එනව... 

ඔය සෝඩ බෝතලේ කැඩුව වගෙ කියන උපහැරණෙට මේ දවස්වලනම් ඊට වඩා බොහොම අපූරු උපහැරණයක් තියනව. තිසර පෙරේරාගෙ බැටිං වගෙ. කියල කිව්ව නම් නියමයි. ඔන්න තිසර පෙරේරා ආව. පලවෙනි නැත්නම් දෙවෙනි බෝලෙට හයයි.. ඊලඟ බෝලෙට හතරයි.. ඊට පස්සෙ බෝලෙ ඔන්න විකට්. එහෙම නැත්නම් කැච්... 

එතුමියගෙ මේ සෝඩ බෝතල් සීන් එකට උදාහරණයක් ගත්තොත් මේ අවුරුදු හත අටකට වගෙ ඉස්සර එවුන්දැට වැහුන අර පෙංසුයි කියල විකාරයක් තියෙන්නෙ..ආං ඒ පිස්සුව..එතුමියගෙ අතිජාත මිතුරියකගෙ මාර්ගයෙන් තමයි අසනීපෙ බෝ වුනේ..ඒ කරල අර ආසිරි වනිගරත්න කියන පට්ට හොරාගෙ පෙන්සුයි වැඩ මුලු දෙකකට කොහේදත් ගියා ඔන්න ඔහෙ...එක එක පෙන්සුයි පිළිම, පෙන්සුයි නැව්, පෙන්සුයි ගස් එහෙමත් ගෙනල්ල ගේ පුරා තැන් තැන්වල තියල තිබ්බ. 

හැබැයි අපරාදෙ කියන්න බෑ..ඔය එක එක අටමගල් ගන්ට ඉස්සෙල්ල මගෙං අහනව.."මේ ඒයි අර පෙන්සුයි අහවල් එක මම ගන්නද?" කියල..මමත් ඉතිං ඉස්සෙල්ලම අහන්නෙ "කීයද ඔය අහවල් එකේ ගාණ?" කියල...බලනකොට ඒ හැටි ගාණක් එහෙමත් නෑ..අනික කොහොමත් එතුමී ඔය මිල අධික එව්ව ගන්නෙත් නෑ අපරාදෙ කියන්න නම් බෑ ඉතිං.... "හා එහෙනං ගන්නකො.." කියල මම කිව්වම ඔන්න අරගෙන ඇවිල්ල ඒ එක්කම දෙන උපදෙස් පත්‍රිකාවෙ තියන විදිහට ඒ නියමිත දිශාව බලල තැන්පත් කරනව.

මමත් ඉතිං ඔය සාලෙ තියන පුටු මේස සැටි එහෙම එහාට මෙහාට අදින්ට උදව් කරල සහයෝගය දෙනව. සහජීවනය කියන්නෙ ඒක නෙව. අනික ඉතිං මට ඒ මනුස්ස දූගෙ සිතුම් පැතුම් අදහස් උදහස් තනිකර කණපිට ගහල වෙනස් කරන්ට ඇහැකිය? එහෙම පුලුවන් උනත් මම එහෙම කරන්ට යන්නෙ නෑ. 

අර ජුලියා රොබට්ස් (Of Pretty Woman Fame) යෝදි කියල තියන අපූරු කතාවක් ඔබ තමුන්නාන්සෙල අහල ඇති නෙවද? 

"Women...You Are Not Rehabilitation Centers for Badly Raised Men. It's Not Your Job to Fix Him, Change Him, Parent or Raise Him. You Want a Partner. Not a Project" - Julia Roberts 

ජුලියා නංගි මෙතන කියන්නෙ කාන්තාවො කියන්නෙ නැහැදිච්චි පිරිමි හොඳ මාර්ගයට ගැනීම තම ඒකායන අපේක්ෂාව කොටගත් පුනරුත්ථාපන මධ්‍යස්ථාන නෙවෙයි කියලයි...හෙහ්...හෙහ්..ඒ එක්කම කියනව කාන්තාවන්ට අවශ්‍ය වන්නේ ජීවන සහකරුවෙක් මිස තම ජීවිතය ඒ වෙනුවෙන් කැපකල යුතු ව්‍යාපෘතියක් එහෙමත් නෙවෙයි කියල...කොහොමද කතාව?... සම්පූර්ණ ඇත්ත නේද? 

ඉතිං ජුලියගෙ මේ කතාව පොඩ්ඩක් විතර වාගෙ වෙනස් කලොත් මටත් ඕන කලේ මට ඕන විදිහට මකවල අලුතින් අඹල ගන්ට පුලුවන් මැටි රූපයක් නෙවෙයි. කොටින්ම වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම පාට්නර් කෙනෙක්. ඒ හින්ද ඒ යෝදිගෙ ඔය පොඩි පොඩි Idiosyncrasies මට කවදාවත් ප්‍රශ්ණයක් උනේ නෑ. ඇත්තම කිව්වොත් ඒකෙන් උනේ අපේ ජීවිතේ තවත් රසවත් වුනු එක...

(ඔය Idiosyncrasies කියන වචනෙට මධුර ගොයිය නම් කියන්නෙ නිජසම්මිලතිය කියල. අනේ මන්ද කොහෙන් හොයාගත්තු එකක්ද කියල...මධුර කියන අනෙක් වචනෙ ස්වචාරය..ඒකනම් ටිකක් විතරවත් ගැලපෙනව ) 

හරි ජුලියා ගැන ඒ ඇති ආයම එමු අපි දෙන්නගෙ දේව පාමුල පිළිබඳ සාකච්ඡාවට… 

"හ්ම්ම්ම්..ඒක හොඳයි..මම නම් ඔය බහුබූත සත පහකට විස්වාස කරන්නෙ නෑ...හරි හරි ඒ ගැන පස්සෙ කතා කරමු..දැන් කියන්නකො මොකක්ද ඕනය කියපු උදව්ව?" 

"මීට අවුරුදු දෙහෙකට වගෙ කලින් ඔය කට්ටිය ලංකාවට ආපු වෙලාවෙ බෝගම්බර පිට්ටනියෙත් ඔය දේව මෙහෙයක් තිබ්බ. මම තමයි අම්මව එක්ක ගියේ ඒකට. රෑ එකොළහවගෙ වුනා වැඩේ ඉවරවෙනකොට. ඊට පස්සෙ අපේ ලොකු අයිය ඇවිල්ල හිටිය අපිව එක්ක යන්ට. රෑ ඒ පාර හන්තානෙ එයාගෙ ක්වාටර්ස් එකේ ඉඳල පහුවදා ගෙදර ගියා..." 

ඒ යෝදිගෙ ලොකු අයිය වැඩ කලේ හන්තානෙ තේ පර්යේෂණායතනයෙ. 

"ඉතිං?" 

"ඉතිං වැඩේ කියන්නෙ මේ පාර ඒ කට්ටිය නුවරට එන්නෙ නෑ. කොළඹ විතරයි.." 

"හරි, හරි, අයි අන්ඩර්ස්ටෑන්ඩ්...අම්ම මේ පාරත් යන්න ඕනය කියල කියනව..එහෙම නේද?" 

"ඔව් අනේ...මම මේ කල්පනා කලේ මොකක් කරන්නද කියල..අයියටත් එන්න විදිහක් නෑ ..අයියගෙ වයිෆ්ට බබෙක් හම්බවුනේ මේ පහුගිය මාසෙ...පොඩි අයිය මේ දවස්වල බදුල්ලෙ ගිහිල්ල මොකක්ද රාජකාරි වැඩකට.." 

උන්දැගෙ පොඩි අයියත් වැඩ කලේ තේ පර්යේෂණායතනයෙමයි.

"හරි ඉතිං දැන් මොකක්ද ඔයාගෙ අයිඩියානන්ද එක නොහොත් යෝජනාව?" 

ඇගේ අදහස කුමක්ද යන්න සක්සුදක්සේ පැහැදිලි වුවද මම ඇගේ වදනින්ම ඒ අසනු රිසියෙන් පිළිවිසියෙමි. 

"රයිට් මට කියන්න ඕන කලේ මේකයි..ඔයාට බැරිද අම්මයි මායි එක්කල ඔය වැඩේට යන්ට එන්ට?" 

"ඒ කියන්නෙ කීයටද ඕක තියෙන්නෙ? මම ඔය පත්තරේ ඇඩ් දැක්කට ඒ වෙලාවල් කලාවල් බැලුව ඇති එකක් නෑ..මට වැඩක් නැති හින්ද…"

"රෑ හතට පටන් ගන්නෙ..ඉවර වෙන්ට නියමිත වෙලාවක් නෑ...සමහරවිට රෑ එක දෙක වෙන්නත් පුලුවන්.." 

"ඈ?" 

"නෑ..නෑ..අපි එච්චර වෙලා ඉන්න ඕන නෑ ඔය දහය එකොළහ වගෙ වෙනකොට එමු." 

"හරි ඒත් දැන් රෑ එකොලහට එතනින් පිටත් වුනාය කියන්නෙ කොටුවට එනකොට එකොලහමාරවත් වෙනව. අනික ඔය යක්කු ගස් යන වෙලාවට බස් තියෙන්නෙත් සී.ටී.බී. විතරයි ඒකත් පැය බාගෙකට එකක් වගෙ. එතකොට දොළහමාරට කොළඹින් ආවත් නුවරට එනකොට තුනවත් වෙනව. ඔය ගොල්ලො කොහෙද එතකොට රෑ ඉන්නෙ?" 

"මාතලේට යන්ට ඒ වෙලාවට කොහොමත් බස් නෑ. අපේ ලොකු අම්මකෙනෙක්ගෙ පුතෙක් ඉන්නව කෙහෙල්වල...කොළඹ-නුවර පාර අයිනෙම වගෙ..පාරෙ ඉඳල ඕනනම් මීටර් පණහක් ඇති. අම්මයි මායි හිතාගෙන ඉන්නෙ එතන බැහැල ඒ අයියලගෙ ගෙදර යන්ට.." 

කෙහෙල්වල තියෙන්නෙ කොළඹ-නුවර පාරෙ පිළිමතලාවයි පේරාදෙණියයි අතර. වැඩිය කිට්ටු පේරාදෙණියට. පේරාදෙණියට කෙහෙල්වල ඉඳල තියෙන්නෙ කිලෝමීටර් තුනක් තුනහමාරක් වගෙ. 

"හරි හරි ඔයාලට එහෙම යන එකේ අවුලක් නෑනෙ නේද? මම කිව්වෙ ඔය මහ රෑ පාන්දර තනියම යන එක?" 

"නෑ..නෑ..කිසිම අවුලක් නෑ..අපි පොඩි කාලෙ ඉඳල නිතරම එහෙ ඇවිත් ඉඳලම එහෙ දැන් ගම වගේ පුරුදුයි..ඒ හින්ද කිසිම ප්‍රශ්ණයක් වෙන්නෙ නෑ..ඔයාටත් පුලුවන්නෙ ඔයාලගෙ ගෙවල් ගාවින් බහින්න නේද? නැත්නම් අපිත් එක්ක යමු අර මම කිව්ව අයියලගෙ ගෙදර.." 

"නෑ..නෑ..මට පුලුවන් අපේ ගෙවල් ගාව හන්දියෙන් බහින්න..අනික එහෙම ඇවිල්ල රැයක් ඉන්න එකත් හරි නැහැනෙ...ගෙවල් වලින් එහාට මෙහාට ඇවිල්ල ගිහිල්ල වැඩේ එකලාසයක් වෙලානම් ඔන්න ඒත් කමක් නෑ...හෙහ්..හෙහ්…" 

අපේ ගෙවල්  තියෙන්නෙ පිළිමතලාවටත් කිලෝ මීටරයක් වගෙ කොළඹ පැත්තට වෙන්න.. ඒ කියන්නෙ මට තමයි ඉස්සෙල්ල බහින්න වෙන්නෙ….. 

අපේ ඔය සම්බන්දෙ ගැන ඒ වෙනකොට අපෙ අම්ම අප්පච්චි එහෙමත් යන්තමට දැනගෙන හිටිය. යන්තමට කියල කිව්වෙ මගෙ මෙහෙම පලහිලව්වක් තියනව වගේය කියල මිසක් ඒ ගැන ඉස්තිරේට මොකවත් මම කියල තිබ්බෙ නෑ. ඒ හින්ද මට කෙලින්ම අම්මට මේ ගැන කියන්ටත් මහ මොකක්ද වගෙ… 

අනික ඒ දවස්වල ජම්බුගහපිටියෙ ඉන්න අපෙ ලොකු අම්ම බලන්ට සති අන්තෙක යමුය කියල අම්ම මා දැක්ක කීප පාරක්ම කියල තිබ්බ. ඒ උනාට ඒ සති අන්ත දෙක තුනේම වගෙ මට හදිසි වැඩ රාජකාරි යෙදුන හින්ද ගෙදර එන්ට බැරි වුනා. 

ඔය මහ කන්නෙ ගොයම පූදින කාලෙ වතුර ඕන වෙනව යහමින්. ඒ කාලෙ යෝද ඇලෙන් ගලාගෙන එන වතුර සොච්චම මුර ක්‍රමයක් හදල බෙදල දෙන්ට ගියාම ඔන්න මණ්ඩලේ කචල්. මේ අල්ලපු කුඹුරුවල එවුං මරාගන්ට යනව. තමන්ගෙ ජීවනෝපායට තර්ජනයක් වෙනකොට මිනිස්සුන්ගෙ අර පපුවෙ තියන යහපත් ගතිගුණ යටපත් වෙලා දුෂ්ඨ අදහස් සහ කල්පනා එලිපෙහෙලියට එනවය කියන එකට ඊට වැඩි හොඳ උදාහරණයක් තවත් නැහැ කියලයි මට හිතෙන්නෙ. 

අනික් අතට ඒක තමයි නොනැසී පැවතීමේ සහජ ඉව නොහොත් "Survival Instinct" කියන්නෙ. මනුස්ස වර්ගයා මේ අද ඉන්නා තත්වයට ආවෙ තනිකරම ඔය Survival Instinct එකේ ප්‍රබලත්වය හින්දය කියලයි මානව විද්‍යාඥයො එහෙම දහ අතේ දිවුරල කියා හිටින්නෙ.. 

කොත්මලේ ජලාසයෙ වතුර මට්ටම අඩුවෙලා ජල විදුලිය නිෂ්පාදනය කරන එක අඩු කලොත් බකමූණෙ අපිට කෙළවෙනව. ඒ කියන්නෙ කොත්මලේ ජල විදුලිය නිෂ්පාදනය කරල පිටාර යන වතුර තමයි ඔය දුර කතර ගෙවාගෙන බකමූණෙ අත්තනකඩවල එතකොට දියබෙදුමෙ අපෙ කුඹුරු වලට ගලාගෙන එන්නෙ... ඒ කියන්නෙ කොටින්ම කිව්වොත් ආණ්ඩුවට කුඹුරු ගොවිතැන් ගැන කිසිම වගේ වගක් තිබ්බෙ නෑ. ප්‍රමුඛස්ථානය දුන්නෙ ජල විදුලි බල නිෂ්පාදනයට. 

මොකද එදත් අදත් හැම දාමත් දේසපාලුවොය කියන කාළකන්නි මුල් තැන දෙන්නෙ මනාපෙට. බකමූණෙ අත්තනකඩවල කුඹුරු මැරුණට එච්චර අවුලක් නෑනෙ. මට මතක විදිහට ජී කලාපෙ (මහවැලිය කලාප වලට බෙදල තිබ්බනෙ..ඉංග්‍රීසියෙන් කිව්වෙ System කියල. System A- කන්තලේ, System B-වැලිකන්ද, System C- දෙහිඅත්තකණ්ඩිය/ගිරාඳුරුකෝට්ටේ, System G-බකමූණ, System H-තඹුත්තේගම / මහ ඉලුප්පල්ලම, System L-වැලිඔය... ඊට අමතරව තිබ්බ මහවැලි විශේෂ බල ප්‍රදේශය - උඩ වළව කියල එකකුත්. ඒ ඔය ඇඹිළිපිටිය දිහාවෙ) බකමූණෙ ඒ කාලෙ හිටියෙ ගොවි පවුල් 5000 විතර ගාණක්. ඉතින් එක පවුලකින් ඡන්ද 4 ක් වුනත් එතන තියෙන්නෙ ඔක්කොම ඡන්ද 20,000 වගෙ. ඒ වගේද කුඹුරුවලට වතුර දීල වතුර ඉවරවෙලා ජල විදුලිය නිෂ්පාදනය කරන්ට වතුර නැතිවෙලා ලයිට් කපන්ට උනොත් එහෙම ඒ හින්ද ඡන්ද කීයක් නැති වෙයිද? අනික කුඹුරු මැරුණම කියමුකො.. විසඳුම Very very very simple නෝ?... 

මැරිච්චි කුඹුරු හෙක්ටෙයාර් ගාණ ගනං කරල දෙනව වන්දි මුදල්. එහෙම දෙන්ටත් මිලියන තුන හතරක් වියදම් කරල තියනව මහා උත්සවයක්. අහල ගං හතක්ම සරසනව රැලි පාලම් එහෙම දාල. ඒ උත්සවේ සංවිධාන කටයුතු වලිනුත් සෑහෙන ගාණක් මාටියා ගහනව. සංගීත කණ්ඩායමක් එහෙමත් ගෙන්නනව. 

"ආ දෙන්ඩ බලන්ඩ ඔය කුඹුරු මැරිල බොහොම සංවේගප්ප්‍රාප්තව ඉන්න මාමල නැන්දල පුංචි අම්මල බාප්පල එහෙම රෙදි කරට අරගෙන හොඳ හූවක්…"

සංගීත කණ්ඩායමේ නායකය මලක් එහෙම ගහල උඩ පැනල අත් උස්සගෙන එහෙම කියනව..

"හූ.....හූ.....හූ...හූ.... " 

පලාතම දෙවනත් වෙන හූ සද්දෙ අර මැරිච්චි කුඹුරු සිසාරා පැතිර යනව... 

කාටවත් කිසිම අවුලක් නෑනෙව..ඔය ඔක්කෝටම වන්දි වලටයි උත්සව වලටයි සංගීතයටයි ඔක්කෝටම ගෙවන්නෙ ආණ්ඩුවෙ සල්ලි..ආණ්ඩුවෙ සල්ලි කිව්වට ඉතිං මොකෝ ඔය ඇමතිල මන්ත්‍රීල ගෙවල් වලින් ගෙනාපු සල්ලිය? නෑනෙ අපේම සල්ලි තමයි.. 

ඉතිං මම මේ කියාගෙන ආවෙ ඔය මුර වතුර ප්‍රශ්න හින්ද මට සති අන්ත දෙක තුනක්ම ගෙදර එන්ට බැරි උනාය. ඒ හින්ද අම්මත් එක්ක ලොකු අම්මලයෙ ගෙදර යන්ට බැරි වුනාය කියලනෙ.. 

"මේ දවස්වල හදිසි වැඩ වගයක් තියන අම්මෙ. ඒ හින්ද මම කියන්නද ලබන ඉරිද වගෙ යමු ලොකු අම්මලගෙ ගෙදර.." 

මම එහෙමයි කියල තිබ්බෙ. ඉතිං වැඩේ කියන්නෙ එහෙම කියල මම කොහොමද කියන්නෙ මම මේ අරයයි එයයිලගෙ අම්මයි දේව පාමුල බලන්ට කොලඹ එක්කල යනවයි කියල. 

අම්ම එකත් එකටම හිතයි "දැක්කද මූ වගෙ ගුණේ නැති එකෙක්..මෙච්චර කල දෑහේ මූනේ තියල හදල වඩල මූට මම අපෙ අක්කව බලන්ට යමුය කියල කියනකොට ඒක බෑ හදිසි වැඩ තියනවලු. ඒත් මේ ඊයෙ පෙරේද හම්බ වෙච්චි අරකියි ඒකිගෙ අම්මයි දෙයියො පෙන්නන්ට කොළඹ එක්ක යන්ට පුලුවනි. එතකොට අර හදිසි රාජකාරි මොකවත්ම නෑ හුහ්..මදැයි මමත් පුතෙක් හැදුව.." 

ඔහොම හිතන එකත් හිතවම තමයි. අම්මල කොහොමත් පුත්තු බඳින්ට යනකොට ඊරිසියයි. විශේෂයෙන්ම එකම පුතා උනහම ඒ ඊරිසියාව තවත් උග්‍රයි. මම වගෙ ගුණ යහපත් එකම පුත්‍ර රත්නයක් උනහම ඒ ඊරිසියාව දෙගොඩ තලා යනව අනිවාර්යයෙන්ම. ආය ඒකෙ දෙකක් එහෙම නෑ... 

ඉතිං මොනවටද මගෙ දයාබර මව් තුමියගෙ රුධිර ධාතුව කෝප කරවන්නෙ කියල හිතල මම අම්මට මෙහෙම කිව්ව… 

"අම්මෙ මේ ලබන සෙනසුරාද මම වැඩ ඉවරවෙලා එහෙම්මම කොළඹ යනව හොඳද? (අපිට ඒ කාලෙ සෙනසුරාද වරුවක් වැඩ) අපේ අර යූනියන් එකේ හදිසි රැස්වීමක් කැඳවල තියනව. හවස පහට. ඒක ඉවරවෙලා මගෙ යාලුවෙක් ඉන්නව බොරැල්ලෙ. එහෙ ගිහිල්ල රෑට කාල රෑ කීයට හරි තියන බස් එකක ගෙදර එනව..අම්මල ඇහැරින්න ඕන නෑ. මගෙ කාමරේ දොරේ යතුර තියනවනෙ. මම දොර ඇරගන්නම්..." 

අපේ ගෙදර හදනකොට මම ඉස්සරහ පැත්තෙ මගෙ කාමරේට පිටින් දොරක් දාගත්ත. ඒ හින්ද ඕන රෑ ජාමෙක අම්මලට ඇහැරවන්නෙ නැතුව මට ඇවිල්ල හෙමීට කාමරේ දොර ඇරගෙන බුදිය ගත්තෑකි. දුර දිග කල්පනා කරල මම එහෙම කරපු එක පස්සෙ කාලෙක බොහොම ප්‍රයෝජනවත් වුනා.. කිව්වම මොකද?..හෙහ්..හෙහ් 

ඉතිං ඔය විදිහට එයයිතුයි (එයයිතුයි කියන්නෙ දකුණු ලංකාවෙ වචනයක්) එයයිතුයිලගෙ අම්මයි..ආ..අන්තිම මොහොතේ එයයිතුයිලගෙ පුංචි අක්කත් ගමනට එකතුවුනා ..මම ඒ තුන්දෙනා එක්කල ගියා තිඹිරිගස් යායෙ හැව්ලොක් පාක් එකට. අපි යනකොට හයයි කාලට වගෙ ඇති. අප්පේ ඒ වෙනකොටත් හත් අට දාහක් වගෙ සෙනඟ..කොහොම හරි හතාමාර වෙනකොට පටන්ගත්ත ආතල් එක..ආය මොනවද අර Mass Hysteria නොහොත් සමූහ මෝහනය කියන්නෙ...අන්න ඒකනෙ ඔය නාඩගම් වලදි වෙන්නෙ..ගෑණු බලන්ට එපාය වැඩේ කොණ්ඩ කඩාගෙන ඔලුව කරකවනව මෙලෝ සිහියක් නැතුව. උඩ පනිනව කැරකෙනව. බිම පෙරලෙනව එක පොයියංගමයි. 

එදා එතන හැව්ලොක් පාක් එකේදි සෑහෙන්න හාස්කම් සිද්ද උනා මයෙ මේ දෑහිම්ම දැක්ක ...ඇත්ත කියන්න එපාය..

ගොළුවො ඇවිද්ද විතරක් නෙවෙයි පුට්බෝල් හිටං ගැහැව්ව.....

අන්ධයො බස බස ගාල තොර තෝංචියක් නැතුව කතා කරන්ට ගත්ත. 

කොරුන්ට පෙනීම ලැබිල දේව පාමුල ඉස්ටේජ් එකේ ගහල තිබ්බ බැනර් එක හෙණ දුර ඉඳල මහ හයියෙං කියෙව්ව "එන්න අප ස්වාමිදරුවාණන් හා එක්වන්න. අවසාන විනිශ්චය ඉතා ආසන්නය. එදිනට අප ස්වාමි දරුවාණන් ඉදිරියේ ඔබේ මෝක්ෂය සළසාගන්න ආමේන්!...." 

මම ඉතිං ඔය නාඩගම් බල බල පිට්ටනිය පුරා එහෙ මෙහෙ ඇවිද්ද. පිට්ටනියෙ එක මායිමක් වෙච්ච ඉසිපතන මාවත පැනල එහා පැත්තෙ තිබ්බ ඒ කාලෙ මම සේනාරත්න සර්ගෙ අශෝකාරාමෙ ක්ලාස් ගිහිල්ල නාවල බෝඩිමට යන්ට බස් එක එනකල් හිටපු බස් හෝල්ට් එක ඇතුලට වෙලා ඉඳගෙන ඒ අතීතයට නැවත පිවිසුණා. ඊට පස්සෙ ඒ ලඟම තිබ්බ හෝටලේකින් රෑට කන්න පොල් රොටීයි ආප්පයි අරං ආව. 

කොහොම හරි වැඩේ ඉවරයක් වෙන්ට කලින් දහය දහයාමාරට වගෙ අපි හැව්ලොක් පාක් එකෙන් පිටත් වුනා. නුවර බස් එකේ එද්දි මම බොහොම අමාරුවෙන් ඇහැ ඇරගෙන ආව. ඇයි අප්පේ නින්ද ගියොත් එහෙම මොන දෙයියන්ට කියන්ටද? ඒ තුන්දෙනානම් මට ඉස්සරහ සීට් එකේ කට කපල නිදියගත්ත. පිළිමතලාවට කලින් අපෙ ගෙවල් ගාව හෝල්ට් එකේ බහිද්දි මම එයයිව කීද්දුව.. 

"මේ… මම බහිනව ඉස්සරහ හෝල්ට් එකේ. ආයම නින්ද යයි බලාගෙන.. ඇහැරලම ඉන්න..නින්ද යයි වගේනම් හිටගෙන යන්න..." මම එහෙම කියල බැහැගත්ත.

"හරි අනේ බොහොම ස්තූතිය…" එයයි කිව්ව.. 

"හරි මල්ලි තෑන්ක්ස්…" එයාලහෙ අක්ක කිව්ව.. 

"හරි පුතා එහෙනම් පරිස්සමින් යන්න..අපිත් හෙට දවල් වෙලා ගෙදර යනව .." අම්ම කිව්ව.

ඉතිං ඔය හැව්ලොක් පාක් එකේ දෙවන මතක සටහන මෙතෙකින් නිමියේය.. 

ඊගාවට තව මේ දවස්වල ප්‍රචාරය වෙනව සුදු ඇඳගෙන කළු ඇවිදින් කියල තවත් අපූරු ටෙලි චිත්‍රපටයක්... 

මම කැමති ඒකෙ පරිසරයට..කතාවෙ හැටියටනම් මැදව්ච්චියට එහා ගමක්… 

මම අනුරාධපුරේ ටෙක් එකට යන කාලෙ අපේ පන්තියේ හිටිය එකෙක්...ගම ඇවිල්ල හිට කුංචුට්ටුව..කුංචුට්ටුව තියෙන්නෙ මැදවච්චියෙන් කැබිතිගොල්ලෑවට ගිහිල්ල එතනින් තවත් යන්ට ඕන සෑහෙන දුරක්. අපි ටෙක් යන කාලෙ සහ ඊට පස්සෙත් සති අන්ත දෙක තුනක්ම ඔය කුංචුට්ටුවෙ ඒකගෙ ගෙදර ගිහිල්ල ඉඳල තියනව. පොරට හොඳට සිංදු කියන්ට පුලුවනි. පෙනුමත් ටිකක් විතර එඩ්වඩ් ජයකොඩි වගෙ..අපි ඒ කාලෙ කිව්වෙත් එඩා කියල... 

මට අද වාගෙ මතකයි ඒ ගිය පාරක බෝතලේකුත් අරගෙන ගිහිල්ල උංගෙ ගමේ වැව් පිටියෙ තියන ගල් තලාවක් උඩ ආතල් එකක් අරගෙන එඩ්ව්ඩ්ගෙ සිංදු කියපු හැටි. ඒ කාලෙ සුනිල් සහ එඩ්වඩ් තමයි අපේ ජනප්‍රියම ගායකයො දෙන්න...පින්න මලේ සුද..සිරි යහනේ ළණු ඉහිරී...කැරකෙන රෝදේ...නිල් නුවන් පෙඟෙන...වසන්තයේ අග...නිම් තෙරක් නුදුටු මේ ලෝකයේ...සංතාප මාවතේ...තිරය ඇරෙනවා... 

එතකොට සුදු ඇඳගෙන කළු ඇවිදින් කතාවෙ තියන ශුෂ්ක පරිසරයට මම කැමති තවත් හේතුවක් තියනව. එයැයිතුයි මමයි බැඳල අපි ඉස් ඉස්සෙල්ලාම පදිංචියට ගියේ බකමූණට කිලෝ මීටර් හත අටක් එහායින් තියෙන අත්තනකඩවල කියන දිහාවෙ. අත්තනකඩවල අර ටෙලිචිත්‍රපටයෙ පරිසරය තරමටම ශුෂ්ක වියළි කලාපීය නොවුනට වැස්ස නැතුව නියඟයක් ඇල්ලුවම ඒ වගේම තමයි. ඉතිං ඔය ශුෂ්ක පරිසරයෙ අපි දෙන්න යුග දිවිය අරඹපු ආකාරයත් හරිම අපූරු කතාවක්..එහෙනම් ඊලඟ කොටසින් ඒ කතාව කියන්නම්..එහෙම හොඳයි නේද? 

සුදු ඇඳගෙන කළු ඇවිදින් කතාවෙ තේමා ගීතය මෙහෙමයි..... 

එක දවසක් පළඟැටියෙක් සිතුවමක් ඇන්දා 

සිතුවමක් වගේ සිතියමක් ඇන්දා 

සිතියමේ උන්නු සමණලයා මංමුලාවුනා මල් හොයලා... 

ගහ කොළ විතරයි පේන මානේ 

සුළඟ හමනවා..සුවඳක් නෑනේ... 

සිතියමේ උන්නු සමණලයා මංමුලාවුනා මල් හොයලා... 

බොරුව ලඟ වැඩියි මේ ලෝකේ...

ඒක zoom කරලා අපි බලලත් නෑනේ 

සිතියමේ උන්නු සමණලයා...

එක දවසක් පළඟැටියෙක් සිතුවමක් ඇන්දා 

සිතුවමක් වගේ සිතියමක් ඇන්දා 

සිතියමේ උන්නු සමණලයා මංමුලාවුනා මල් හොයලා... 

633. ඇපලෝ සර්කස්, කඩු තුඩු මත සැතපීම, ආචාර්ය ඒබ්‍රහම් ටී. කොවූර් සහ Reasonable Use Of Tamil By Night…..

Front View of Apollo Circus Tent - Google Images

පහුගිය පෝස්ට් එකේ නම ඇවිදිල්ල හිට ගෙදර ආ වීරයා සහ නුවර වැවේ ඉස්නානේ.... ඒකෙ ඔය නුවර වැවේ ඉස්නානේ කෑල්ල මම ගත්තෙ කේ.කේ. සමන් කුමාර ලියපු පොතක නම ඇසුරෙන්. පොතේ නම "නේරංජනේ ඉස්නානේ" දැනට මයෙ හිතේ අවුරුදු පහළවකට දාසයකට වාගෙ කලින් පලවුනු බොහොම ආන්දෝලනයකට ලක්වුනු පොතක් ඒක. ස්ත්‍රියක් බුදුවීම ගැන ලියවුනු කතාවක්. මම බොහොම ආසාවෙන් කියවන්ට බලාගෙන හිටියත් මට මතක විදිහට පොත තහනම් වුන නිසා පොතක් හොයාගන්ට බැරි වුනා.

දැං ඔය මම පහුගිය පෝස්ට් එකේ ලිව්ව නෙව තිඹිරිගස්යායෙ හෙන්රි පේද්‍රිස් ක්‍රීඩාංගනේ ගැන. එන්න ඒ පේද්‍රිස් පිටැන්න (පිටැන්න කියන්නෙත් දකුණු රටේ වචනයක්) ගැන තව බොහොම රසවත් මතක සටහන් කීපයක්ම තියනව. අද ටෙලි චිත්‍රපට ගැන කතන්තරේ පටං ගන්ට කලියෙන් එහෙනං ඒ ගැනත් කියලම ඉඤ්ඤම්කො.

නමසිය හැත්තෑ නමයෙ විතර ලංකාවට ආපු ඇපලෝ සර්කස් මතක තියන අය කීප දෙනෙක් හරි මෙතන ඇති නේ? ඔව් මම දන්නව මගේ පාඨකයින් අතර ඒ වයසෙ කට්ටිය සෑහෙන්න ඉන්නවය කියල. ඒ කියන්නෙ මගේ පළෝලෙ උදවිය. පළෝලෙ කියන්නෙ සම වයසෙ කියන එක. සමකාලිකයින්. "Peers" කියල ඉංග්‍රීසියෙන් කිව්වැහැකි. 

ඉතිං ඔය ඇපලෝ සර්කස් එක මට මතක විදිහට අවුරුද්දක් විතර ලංකාව පුරා සංචාරය කලා. ලංකාවෙ හැම ප්‍රධාන නගරයක්ම වගෙ සංදර්ශන පැවැත්තුව. ඕක මේ ඉන්දියන් සර්කස් එකක්. එක තැනක කූඩාරම් ගහ ගත්තම මාසයක් විතර එක දිගටම සර්කස් පෙන්නල තව තැනකට යනව. 

නමසිය හතලිස් පණස් ගණන් වලත් ඔය විදිහට මාස ගාණක් රටපුරා සංදර්ශන පවත්වපු සර්කස් කණ්ඩායම් නිතරම ලංකාවට ආවලු. අපෙ අප්පච්චි එව්වගෙ විස්තර කියල තියනව ඔය හිතක් හිතුනම. උන්දැ බොහොම නිහඬ චරිතයක්. ඒත් හිටපු ගමං පොඩි ආතල් එකක් ගියාම ඔය පරණ විස්තර අපිත් එක්ක කියනව.

ගම් පෙරළියෙත් මට මතකයි පියල් ඇවිල්ල නන්දට කතා කරනව "කොළඹට සර්කස් එකක් ඇවිල්ල තියනව යමුද බලන්ට.." කියල. ඒකෙ නම හාමර්ස්ටන් සර්කස් එක කියලයි පියල් කියන්නෙ. නන්දයි අනුලයි සර්කස් වැඩේට පොඩි කැමැත්තක් පෙන්නුවට "අනේ එයාලට මොන සර්කස්ද?..." එහෙම කියල මාතර හාමිනේ ඒ කියන්නෙ නන්දගෙ අම්ම නිෂේධ බලය යොදල ඉල්ලීම ප්‍රතික්ෂේප කරනව.

ඉතිං ඔය ඇපලෝ සර්කස් එක මුලින්ම කොළඹට ආපු වෙලාවෙ මම යාලුවොත් එක්ක ගිහිල්ල බැලුව. ඊට මාස තුන හතරකට පස්සෙ අනුරාධපුරේට ආපු වෙලාවෙ ආයිමත් නංගිලත් එක්ක ගිහිල්ලත් බැලුව. අනුරාධපුරේ ඇපලෝ සර්කස් එක පෙන්නුවෙ අපි හිටපු කච්චේරි ක්වාටර්ස් වල ඉඳල විනාඩි දහයක පයින් යන දුරින් තිබ්බ සල්ගාදු පිට්ටනියෙ. 

ඔය සල්ගාදු පිට්ටනිය තිබ්බෙ අනුරාධපුර මහජන ක්‍රීඩාංගනය නොහොත් ස්ටේඩියම් එක එක්කම ඉස්සරහින්. ඒ පිට්ටනියට ඉස්සරහ පාරෙන් අනික් පැත්තෙ තමයි සල්ගාදු බේකරිය තිබ්බෙ. ඒ හින්දයි ඒකට සල්ගාදු පිට්ටනිය කියල කිව්වෙ. සල්ගාදු බේකරිවල මූලාරම්භය පානදුරේ. ඊට පස්සෙ රට පුරාම ව්‍යාප්ත වෙලා ගියාලු බොහොම ඉක්මනට සල්ගාදු බේකරිවල පාන් බනිස් බොහොමත්ම රස ගුණ හින්ද. 

ලංකාවෙ හැම ප්‍රධාන නගරයකම වගෙ තියනවනෙ සල්ගාදු බේකරියක්...ගම්පහ බෙහෙත් ශාලාවක් එතකොට දඹුළු ලී බඩු සාප්පුවක් සහ මාතර බත් කඩයක්...හෙහ්...හෙහ්...

හැත්තැ තුනේ හරි හැත්තැ හතරෙ හරි ඔය ඇපලෝ සර්කස් වගේම ලංකාවට ආව චීන සර්කස් කණ්ඩායමක්. ඒ කාලෙ අගමැතිනි සිරිමාවෝ බොහොම කිට්ටු සබඳකම් පැවැත්තුවනෙ චීනෙත් එක්ක. මම හිතන්නෙ ඒ ඉහල පෙලේ සම්බන්ධතා හරහා ලංකාවට ආපු සර්කස් කණ්ඩායමක් වෙන්න ඕන. 

ඒ චීන සර්කස් කට්ටිය මේ ඇපලෝ වගෙ මහා පරිමාණ සර්කස් කණ්ඩායමක් එහෙම නෙවෙයි. ශිල්පීන් ශිල්පිනියන් විස්සක් වගෙ හිටියෙ. මම බැලුවෙ කෑගල්ල නගර ශාලාවෙ. අර කෑගල්ලෙ ටවුන් එක පහුවෙලා කොලඹ නුවර පාර අයිනෙම නුවරට යනකොට වම් පැත්තෙ තියෙන්නෙ. අන්න ඒකෙ. තව හැත්තැ පහේ නැත්නම් හයේ විතර ලංකාවට ආව "ද ටින්ටුකීස්" කියල රූකඩ සංදර්ශන පෙන්වන කණ්ඩායමක්. ඒකෙ නම් හිටියෙ සුද්දො කට්ටියක්. මොන රටෙන්ද කියලනම් මට කිසිම මතකයක් නැතය.

හරි ඒ ඇපලෝ සර්කස් එක තමයි පේද්‍රිස් උද්‍යානය ගැන මුල්ම මතක සටහන.

දැන් ඔන්න දෙවෙනි එක....

දෙවෙනි මතක සටහන නම් ඒ හැටි අතීතයක නෙවෙයි. හරියටම කිව්වොත් අවුරුදු විසි අටක් තිහක් වගෙ එහාය. ඒ වෙනකොට මම ඔය අපේ එතුමිය එක්ක සම්බන්ධය පටන් අරගෙන මාස තුන හතරකට වඩා ගතවෙලා නැතිය. ඔබ තමුන්නාන්සේලා දන්නවනෙ ඔය කාලෙ ඉතිං ප්‍රේමවන්තිය මොනව හරි ඉල්ලීමක් කලොත් කෙලින්ම ඉල්ලන්ට ඕනෙමත් නෑ නිකමට මොනව හරි කිව්වොත් ආය නෑ බෙල්ල කඩාගෙන හරි ඒ ඉල්ලීම ඉෂ්ට සිද්ධ කරන්ට සැදී පැහැදී එකත්පස්ව ඉන්න කාලෙනෙ නේද? ආය මේ මොනව කියනවද නේ?...කඩු තුඩු මත බුදියෙන්ට උනත් ලෑස්තියි තනි පයින්..හෙහ්...හෙහ්...

හිම ගිර මට වැලි අහුරකි මහ සමුදුර දිය දෝතකි..කඩු තුඩු මත ඇවිදින්නෙමි ඔබ සැනහේනම්…

හිම ගිර මට වැලි අහුරකි 

මහ සමුදුර දිය රැල්ලකි

කටු අකුලෙන් මල් පුබුදමි

ඔබ සැනසේ නම්...

පිනි බිඳකින් මුතු අමුණමි

දිනිසුරුගෙන් සීතල දෙමි

කඩු තුඩු මත සැතපෙන්නෙමි

ඔබ සැනසේ නම්...

එක සඳුදා දවසක ඔන්න මම උදේ 6.00 ට මාතලෙන් පිටත්වෙන කදුරුවෙල මේල් බස් එකේ වැඩට යනව. ඒ යෝදිත් මගේ සීට් එකේම ජනේලෙ පැත්තෙ ඉඳගෙන ඉන්නව. ඔය වෙනකොට අපේ ඔය ආතල් එක ගැන එයාලගෙ අම්මල අක්කල එහෙම යාන්තමට දන්නව. ඒ හින්ද උදේ එනකොට ගෙදරින් මටත් දවල්ට බත් එකක් බැඳල දෙනව. 

"ආ මෙන්න ඔයාගෙ බත් එක..." ඈ බත් මුල මට දුන්න. 

මගෙ ඒ කාලෙ තිබ්බ බොහොම අනර්ඝ ලෙදර් ට්‍රැවලින් බෑග් එකක්. ඒක මේ චිරාත් කාලයක් පාවිච්චි කරල දැන් අවුරුදු දහයකට දොළහකට ඉස්සර වගෙ තමයි පැන්සොන් යැව්වෙ.. 

"මොනවද අද තියෙන්නෙ?" මම සිප් එක ඇරල බත් මුල බෑග් එකට ඔබා ගන්න අතරෙ ඇහුව. 

"මන්ද අනේ..අම්ම තමයි ඉව්වෙ..ඒත් මම උදේ ලෑස්ති වෙද්දි කරවල බදින සුවඳක් නම් ආව කාමරේට..මම හිතන්නෙ කරවල නම් ඇති එකත් එකටම.."

"සූඩයොද? කීරමින්ද? කට්ට කරවලද?" පොදුවෙ කරවල කෝකටත් ආසයි උනාට ඒ තමයි මගෙ ෆේවරිට් කරවාඩු ත්‍රී කැටගරීස්...

Dry Fish Shop @ Nawalapitiya -
From Sanjai Batti's Post to Ceylon Then- Sri Lanks Now Web Page

"මොන ජාතියද කියල නම් මන්දන්නෙ නෑ අනේ...ඔය තියන මොනව හරි එක්ක කන්නකො.." ඇය කිව්ව.

"හරි හරි ඒකෙ අවුලක් නෑ...මට කරවල මොනව උනත් එකයි"  මමත් කිව්ව. 

"මේ ඒ කරවල කතාව අල්ලල දාමුකො..මට ඔයාගෙන් පොඩි උදව්වක් ඉල්ලන්න වෙලා තියනව.."

"හරි හරි ඉතිං මොකක්ද කියන්නකො.."

"මේ දවස්වල අර දේව පාමුල කියල පත්තරවල එහෙම ඇඩ් එකක් යන්නෙ ..ඔයා ඒක දැක්කද? "

"දැක්ක..දැක්ක..අප්පච්චියේ නොදකින්නෙ කොහොමද? හැම පත්තරේම වගෙ ෆුල් පේජ් ඇඩ් එකක් දානවනෙ ඔය දේව පාමුල කට්ටිය...හෙහ්..හෙහ්.. "

මම ඔය දේව පාමුල කට්ටිය කිව්වෙ ඒ කාලෙ අවුරුදු දෙකකට තුනකට වගෙ සැරයක් ලංකාවට ඇවිල්ල රට පුරා ගිහිල්ල හාස්කම් සහිත දේව මෙහෙයක් පවත්වපු ඉවැන්ජලිකල් ක්‍රිස්තියානි නිකායකට...

ඔය දේව පාමුල අයගෙ පත්තර පිටුවකම තියෙන ඇඩ් එකේ තියෙන්නෙත් ඒ අය කරන හාස්කම් ගැන.."කොරු කතා කරති. අන්ධයෝ ඇවිදිති.ගොළුවෝ පෙනීම ලබති..ඔබත් අදම එන්න දේව පාමුල දේව මෙහෙයට සහභාගි වන්න…"

ඔය දේව පාමුල කට්ටිය ඉන්දියාවෙ... ඉන්දියාවෙ කිව්වට හරියටමනම් කේරළ..කේරළයෙ ඉන්නෙ බහුතරයක් කතෝලික සහ ක්‍රිස්තියානි ආගමිකයින්. ඔය යේසුස් වහන්සෙගෙ ප්‍රධානම අනුගාමිකයෙක් වෙච්චි ශාන්ත තෝමස් මුනිතුමා ඒ කාලෙම ආවය කියනවනෙ කේරළයට.ඒ කියන්නෙ එතකොට ක්‍රිස්තු වර්ෂ 50-60 වගෙ කාලෙදි. ඒ කියන්නෙ ඒ තරම දුර අතීතයක ඉඳල කේරළයෙ කතෝලික ආගම පැවතිල තියනව.

ඒබ්‍රහම් ටී. කොවූර් කියල කෙනෙක් ගැන අහල තියනවද? ඒබ්‍රහම් ටී. කොවූර් කියන්නෙ ලංකාවෙ හේතුඵලවාදී සංගමයෙ (Ceylon Rationalist Association) නිර්මාතෘ වරයා. "දෙවියෝ සහ භූතයෝ" එතුමාගෙ ඉතාම ප්‍රසිද්ධ කෘතියක්. ඒ එක්කම එතුමා තව පොතක් ලියල තියනව.."මගේ පර්යේෂණ සහ නිගමන" ඒ පොත් දෙකෙන්ම එතුමා දෙවියන් සහ භුතයින් පිළිබඳ විශ්වාසයන්ට සහ නැකැත් කේන්දර ගැන තියෙන පිළිගැනීම් වලට නිර්දය ලෙස පහර ගහනව.

ආචාර්ය කොවූර් මහතා විසින් රචිත පොත් කිහිපයක් - Google Images

ඒබ්‍රහම් ටී. කොවූර් මහත්මය කේරළ වාසී ඉන්දියානුවෙක්. නමසිය තිස්ගණන්වල යාපනේ වඩුක්කෝඩෙයි ජැෆ්නා කොලේජ් විද්‍යායතනයේ උද්භිද විද්‍යා ගුරු පදවියෙ පුරප්පාඩුවක් පත්තරේ දැකල ඒකට ඉල්ලුම් පත්‍රයක් දාල ඒ තනතුර ලැබිල ඒ අනුව තමයි ඔහු ලංකාවට එන්නෙ. ඔහු තම ගුරු ජීවිතයෙන් සමුගන්නෙ කොළඹ තර්ස්ටන් විද්‍යාලයෙන්. විශ්‍රාම ගැනීමෙන් අනතුරුව කොවූර් මහත්මයා තම මුළු ජීවිතයම කැප කරන්නෙ පොදු ජනයා අතර ජනප්‍රිය මිථ්‍යා විශ්වාස දඩමීමා කරගනිමින් ධනය රැස්කරන වංචාකාරයින් නිරාවරණය කරනු උදෙසායි.

විසිවන ශත වර්ෂයෙ මුල්භාගෙ යාපනයේ බොහෝ විද්‍යායතන ලංකාවෙ විතරක් නෙවෙයි දකුණු ආසියාවෙම වගේ ප්‍රසිද්ධයි. ඔය අනුරාධපුර පැත්තෙ ප්‍රභූ පවුල් බොහොමයක පිරිමි දරුවන් ඒ කාලෙ අධ්‍යාපනය ලැබුවෙ යාපනේ විද්‍යාලවල.

70-77 කාලයෙ පාර්ලිමේන්තුවෙ (හරියටම කිව්වොත් පාර්ලිමේන්තුව කියල එකක් තිබ්බෙ 1970-1972 අතර කාලෙ විතරයි. 1972 අවුරුද්දෙ නව ජනරජ ආණ්ඩු ක්‍රම ව්‍යවස්ථාව සම්මත වුනාට පස්සෙ පාර්ලිමේන්තුවෙ නම ජාතික රාජ්‍ය සභාව කියල වෙනස් වුනා. ඉංග්‍රීසියෙන් නම් National State Assembly) කථානායක ධුරය දරපු කේ.බී. රත්නායක මහත්මය එතකොට සභානායක ධුරය දැරූ මෛත්‍රීපාල සේනානායක මහත්මය එහෙම යාපනයෙ අධ්‍යාපනය ලබපු දෙදෙනෙක්. මට මතක විදිහට ඒ දෙන්න ඉගෙන ගෙන තියෙන්නෙ යාපනේ හාට්ලි කොලේජ් කියන විද්‍යායතනයෙ. ඒ දෙන්නටම ඉතාම හොඳට ද්‍රවිඩ භාෂාව කථා කිරීමේ හැකියාවත් තිබුණයි කියල කියනව. කාන්තා විද්‍යාල අතරින් ඉතාම ප්‍රසිද්ධවුනාය කියන්නෙ වෙම්බඩි ගර්ල්ස් කොලේජ් එක.

ඔය මෛත්‍රිපාල සේනානායක මහත්මය ගැන බොහොම අපූරු කථාවක් මම අහල තියෙනව. මේ කතාවෙ අනික් චරිතය හිටපු අගමැති ඩඩ්ලි සේනානායක මහත්මය. ඒ කතාව මෙහෙමයි. 

On another occasion, Maitripala Senanayake, MP for Medawacchiya, who was known widely to be having a clandestine relationship with a Tamil lady, Ranji Handy (whom he married later), kept taunting Dudley over the concessions that his Government was allegedly granting to the Tamils. 

Whereupon Dudley shot back at Maitripala, “Mr. Speaker, I must congratulate the Hon. Member for Medawacchiya on his finding a way to observe ‘Sinhala Only’ by day, and the ‘Reasonable Use of Tamil’ by night.”

මේ 1966 අවුරුද්දෙ සිංහල රාජ්‍ය භාෂා පණත පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් වුනු කාලෙ සිද්ධියක් කියලයි කියන්නෙ. ඒ කාලෙ තිබ්බෙ එ.ජා.ප. රජයක්. අගමැති ඩඩ්ලි. සිංහල රාජ්‍ය භාෂා පණතට රජය සංශෝධනයයක් ගෙනාවලු සාධාරණ දෙමළ භාවිතයටත් (Reasonable use of Tamil) ඉඩ දීල. 

මෛත්‍රිපාල සේනානායක ඒ කාලෙ මැදවච්චිය ආසනයෙ විපක්ෂ මන්ත්‍රීවරයා. එයා කීප වරක්ම අගමැතිට කෝචොක් කලාලු මොකක්ද මේ "Reasonable use of Tamil" කියන එකේ තේරුම කියල අහල. 

පස්සෙ ඩඩ්ලි කිව්වලු "ඉතිං මම කියන්න දෙයක් නැහැනෙ ඔබතුමා ඔය ගැන හොඳට දන්නවනෙ. ඔබතුමාට හොඳට පුරුදුයිනෙ දවල්ට Sinhala Only සහ රෑට Reasonable use of Tamil…."

ඒ කාලෙ ලේක් හවුස් පුවත්පත් කලාවේදිනියක් හිටියලු රංජි හැන්ඩි කියල. ඇය ද්‍රවිඩ තරුණියක්. මෛත්‍රිපාල උන්නැහැ ඇයත් එක්ක යම් සබඳකමක් පවත්වනවයි කියන එක ඒ කාලෙ ප්‍රසිද්ධ රහසක්ලු. පසුව ඇය මෛත්‍රිපාල මහත්මය එක්ක විවාහ වෙලා රංජි සේනානායක බවට පත්වුනා.