120. මිනිසුන්ට උපකාර වන්න - දෙවියන්ට උපකාර වන්න! සහ තවත් කතා

පුංචි අතයි - පුංචි හිතයි!

දිනක් පුංචි පුතෙක් දුරකථන ඇමතුමක් ගැනීමට වෙ‍ළෙඳසලකට ගියේය. එහි වූ බීම බෝතල් රඳවා තබන්නට භාවිතා කරන හිස් පෙට්ටියක් තල්ලු කර ලඟට ගත් ඔහු ඒ මත නැගී රිසිවරය අතට ගෙන දුරකථන අංකයක් එබුවේය. 

වෙ‍ළෙඳසල් හිමියා මේ සියල්ල සාවධානව බලාගෙන, දුරකථන සංවාදයට සවන් දී සිටියේය.

පුංචි පුතා : නෝනා, මට ඔබේ වත්ත පිටිය සුද්ද කරන වැඩේ කරන්න දෙන්න පුළුවන්ද?

මහත්මිය : (දුරකථනයේ අනෙක් පසින්) දරුවෝ, දැනට ම ඒ වැඩේට කෙනෙක් ඉන්නවා නෙව. 

පුංචි පුතා : නෝනා, මම එයා ගන්නවාට වඩා භාගයක් අඩුවෙන් අරගෙන වැඩේ කරලා දෙන්නම්. මට ඒ වැඩේ දෙනවද? 

මහත්මිය : අනේ දරුවෝ, දැන් ඒ වැඩේ කරන කෙනා වගේ ඔයාට ඒක කරන්න පුළුවන් වෙයි කියලා මට හිතාගන්න අමාරුයි. 

පුංචි පුතා: (උත්සහය අත් නොහරිමින්) : අනේ නෝනා, මම ඔයාගේ තාප්පෙත් පිහදාලා, අයිනෙන් තියෙන අඩිපාරත් අතුගාලා දෙන්නම්. එතකොට ඉරිදා වෙද්දි මේ පැත්ත පලාතට ම තියෙන ලස්සන ම මිදුල ඔයාගේ මිදුල වෙලා තියේවි! 

මහත්මිය : ඔයාගේ උනන්දුව ගැන බොහොම සතුටුයි. ඒත් මට ඔයාගේ සේවය අවශ්යි නැහැ. ස්තුතියි පුතා කතා කෙරුවට. 

මුහුණෙහි වූ මන්ද ස්මිතයකින් යුතුව පුංචි පුතු රිසිවරය තැබුවේය. සියල්ල අසා සිටි වෙ‍ළෙඳසල් හිමියා ඔහු වෙත ලං විය. 

වෙ‍ළෙඳසල් හිමියා : පුතා, ඔයාගේ හැසිරීම ගැන මට හරි සතුටුයි. එච්චර ප්රෙතික්ෂේප වෙලත් මේ වගේ හිනා වෙලා ඉන්න විදිහ ඇත්තට ම මට ඔයා ගැන ලොකු කතාවක් කියනවා. ඔයා එන්න, මං ඔයාට රස්සාවක් දෙන්නම් 

පුංචි පුතා : එපා. බොහොම ස්තුතියි මහත්තයා 

වෙ‍ළෙඳසල් හිමියා : ඒත්... ඒත් ඔයා දැන් විනාඩියකට කලියෙන් මෙතන කනිපින්දන් ගැහුවානේ රස්සාවක් ඉල්ලලා 

පුංචි පුතා : මහත්තයා, ඒක ඒ හැටි ගණන් ගන්න එපා. මං මේ මට දැනට ම තියෙන රස්සාව, මං හරියට ම කරනවාද කියලා හොයලා බැලුවා විතරයි. මං තමයි දැනටමත් ඒ නෝනාගේ වත්ත පිටිය සුද්ද පවිත්‍ර කරන කෙනා!

පරිවර්තනය:
රන්දිකා රණවීර ප්‍රනාන්දු

කථාව සහ පිංතූර:
අන්තර්ජාලයෙනි.

****************************************************

සතුට හිතට - හිත සතුටට!

තමන්ගේ ජිවිතය ගැන බොහොම තෘප්තිමත් සිතින් පසු වූ හුදෙකලා කපුටෙක් ඈත ඈත වනන්තරයේ වාසය කළේය. නමුත් පළමු වරට හංසයෙකු දුටු දා පටන් ඔහුගේ සිතුවිලි වෙනස් විය.

“අනේ අප්පේ, මේ හංසයා සුදු ම සුදුයිනේ” කපුටා සිතුවේය.

“ඒකට මම!, මම කට්ට කලුයි. මේ ලෝකේ ඉන්න ප්‍රීතිමත් ම කුරුල්ලා මේ හංසයා වෙන්න ඕනෑ”

අනතුරුව තමන්ගේ සිතුවිල්ල පිළිබඳ ව ඔහු හංසයා සමග පැවසීය. 

“ඇත්තටම,” හංසයා පිළිතුරු දුන්නේය. 

“පාට දෙකක් තියෙන, ගිරවෙකු දකින කං මාත් මං ගැන හිතාගෙන හිටියේ එහෙම තමයි. එයා දැකපු දවසේ මට තේරුණා ප්‍රීතිමත් ම කුරුල්ලා මං නෙමෙයි ඒ ගිරවා තමයි කියලා.” 

ඉක්බිති අපේ මේ කපුටා ඒ ගිරවා සොයාගෙන ගියේය. ගිරවා ඔහුට සිය සිතුවිලි මෙසේ පැහැදිලි කළේය. 

“මම ඉතාමත් ප්‍රීතිමත් ජීවිතයක් ගත කළ එක ඇත්ත. හැබැයි ඒ මොණරෙකු දකින කං විතරයි. මට තියෙන්නේ පාට දෙකයි. ඒකට මොණරාට! එයාට තියෙන පාට ගනින්න මගේ මේ ඇ‍ඟේ තියෙන පිහාටු මදි. ඒ තරමට එයාගේ පිහාටුවෙන් පිහාටුවට එක එක පාට” 

කපුටා මොණරා සොයාගෙන ගියේය. අවසානයේ සත්ත්ව උද්‍යානයක දී ඔහුට මොණරා මුණ ගැසිණ. සිය ගණන් මිනිසුන් වට ව මොණරා නරඹමින් සිටිනු ඔහුට දැකගත හැකි විය. 

“ඉතිං කොහොමද මොණරෝ?” මිනිසුන් පිටව ගිය පසු ඔහු මොණරා වෙත ලංවිය. 

“ඔයා නං හැබෑ ලස්සනයි නෙව. බලන්නකෝ දවස ගාණේ සිය ගණන් මිනිස්සු පේළි පේළි ඔයාව බලන්න එනවානේ. 

ඒත්... ඒත් මේ මාව දැක්ක ගමන් සූ... සූ... ගාලා පන්නනවා. මට හිතෙන්නේ මේ ලෝකේ ඉන්න ප්‍රීතිමත් ම කුරුල්ලා ඔයා තමා කියලා” 

මොණරා පිළිතුරු දුන්නේය. 

“මාත් ඒ කාලේ හිතාගෙන හිටියේ මං තමා මේ ලෝකේ ඉන්න හැඩකාර ම, ඒ නිසා ම වාසනාවන්ත ම කුරුල්ලා කියලා. ඒත් මගේ ලස්සන නිසා මං මේ උගුලේ වැටුණා. 

බලන්න මේ වටේ ම කූඩු... කුරුල්ලෝ හිර කරලා... 

හැබැයි ඒවායේ එක එක ජාතියේ කුරුල්ලෝ හිටියාට එක කුරුල්ලෙක් නැහැ. බලන්න හොඳට! ඒ එක කූඩුවකවත් කපුටෙක් නැහැ. 

ඒ බව වටහා ගත්ත දවසේ ඉඳන් මට තියෙන්නේ එක ම එක හිතුවිල්ලයි. 

මොණරා පැවසූ ඒ සිතුවිල්ල ගැන සිතමින් කපුටා ඈත ඈත වනන්තරය වෙත හැල්මේ පියඹා ගියේය. මියෙනතුරා ම ඒ මොණර වදන් කපුටු හදවතේ දෝංකාර දුන්නේය. 

‘අනේ මං කපුටෙක් වුණා නං... මේ වෙනකොට නිදහසේ කැමති කැමති තැන් වල ගිහින්, හිතේ හැටියට ජීවත් වෙනවා නේද’

පරිවර්තනය:
රන්දිකා රණවීර ප්‍රනාන්දු

කථාව සහ පිංතූර:
අන්තර්ජාලයෙනි.

************************************************

මිනිසුන්ට උපකාර වන්න - දෙවියන්ට උපකාර වන්න!

සිය පංතියේ අසුන්ගෙන සිටි නම අවුරුදු වියැති පිරිමි දරුවෙකුට එක් වනම තමන්ගේ පතුල් කුඩා දිය කඩිත්තක කැලතෙන බවක් දැනෙන්නට විය. ඔහුගේ හුස්ම හිර වූයේ බිම බලන විට තමන්ගේ කලිසමේ උඩ කොටසද තෙමී ඇති අයුරු දුටු විටදීය.

ඔහුට එක්වනම දැනුනේ තමන්ගේ හදවත ක්ෂණයකින් නතර වන්නට යන ලෙසකිනි. ඒ දේ සිදුවූයේ කෙසේදැයි ඔහුට මොනම විදිහකටවත් වටහා ගත නොහැකි විය.

එයට පෙර කිසිදාක එවැන්නක් සිදු වී නොතිබුණු අතර පංතියේ කොල්ලන්ගෙන් එක් අයෙකු හෝ මෙය දුටුවහොත් කිසිදා වියැළි නොයන නින්දා ගංගාවක තමන් ගිලෙන බව හොඳ හැටි පැහැදිලිය.

එපමණක්ද? කෙල්ලන්ගෙන් කෙනෙකු හෝ දුටුවොත් ඒ රංචුවෙන් එක් අයෙකුවත් ජීවිතාන්තය දක්වා ම ඔහු සමග කිසිම ඇයි හොඳයියකට නොඑනු ඇත. ඔහුට තම හදවත එළඹෙන නිමේෂයේදී නතරවන බව ආයේ නම් සැක කරන්නට දෙයක් නැත. හිස බිමට නමා ගත් ඔහු දෙවියන් යදින්නට විය.

“අනේ දෙවියනි, ඇත්තට ම මේක හදිසියේ වෙච්චි දෙයක්, මං හාංකවිසියක් දන්නේ නැහැ. සත්තයි!.

අනේ මට උදව් කරනු මැන! තව විනාඩි පහයි, ඔබ මා දිහා නොබැලුවොත් ඊට පස්සේ මේ කටිටිය මාව එම්බාම් කරනවා සිකුරුයි!“

හිස ඔසවා බැලූ කල, අමුතු බැල්මකින් මුව සරසා ගත් ගුරුතුමිය එක එල්ලේ තමන් වෙත එන අයුරු ඔහුට දැක ගත හැකි විය.

‘මං ඉවරයි‘ ඔහුට සිතිණ.

ගුරුතුමිය ලං ලං ව එද්දී ම, පංතියේ අලංකාරයට තබා තිබූ එක් මාළුවෙකු සිටි ගෝලාකාර ටැංකිය ඔසවාගෙන ඈ පිටුපසින් එන ගැහැණු ළමයෙකු ඔහුගේ ඇස ගැටුනේය. නිතර කලබල ඇති කරන කෙනෙකු වූ ඒ ළමයා ගුරුතුමිය පියමං කොට ඉදිරියට පැන ගන්නට ගොස්, ටැංකිය කැලතී එහි තිබූ වතුර පදාසයක් ඔහුගේ උකුල මතට හැලී ගියේය.

දේව කන්නලව්ව ටක්කෙට ම හරි ගොස් ඇත. කේන්තියකින් මුහුණ පුරවා ගත් ඔහු සැනින් නැගී සිටියේ, ‘බොහොම පිං දෙවියනේ, බොහොම පිං‘ යැයි තමන්ට ම කියා ගනිමිනි.

චූදිතයෙකු වන්නට සිටි කෙනා වින්දිතයෙකු බවට පත්විය. එසේ නැතහොත් අවමානයට ලක් වන්නට සිටි කෙනා අනුකම්පාවට ලක්විය යුතු කෙනෙකු බවට පත් වූ අතර ගුරුතුමිය වහ වහා ක්‍රීඩා කාමරය වෙත ගොස් සරඹ සඳහා අඳින කලිසමක් සොයාගෙන ආවාය.

අනෙක් ළමයින් එකතු වී ඔහුගේ මේසය හා ඒ අසල බිම පිස දමන්නට විය. එය නම් හරි ම අගේ ඇති අනුකම්පාවක්!

ඒ අතරේ අවමානය ඔහු වෙතින් ඈ වෙතට ස්ථාන මාරුවක් ලබා තිබිණ!

ඇය තමන් අතින් වූ වරද නිවරද කරන්නට උත්සහ දරනු දුටු ළමෝ ඇය පන්නා ගත්තෝය. “ඇති ඇති! මේ කරපු හරිය හොඳට ම ඇති!“ ඔවුහු පැවසුවෝය.

දිනය අවසානයේ බස් නැවතුම්පොළේදී අනුකම්පාවත් අවමානයත් එකවිට වෙන වෙන ම විඳගත් ඔවුහු හමු වූවෝය.

“මේ... ඔයා ඒක හිතලම මගේ ඇඟට හැලුවා නේද?“ ඔහු ඇයට ලං වී ඉවත බලාගෙන ඇසුවේය.

“අනේ අප්පේ, මං දන්නවානේ අද ඔයා වැටිලා හිටිය අමාරුවේ තරම! මමත් දවසක් ඉස්කෝලේ ඇරෙනකම් ම කර කියා ගන්න දෙයක් නැතුව පුටුවට ඇලවිලා හිටියා අනේ“ ඇය යටැසින් වටපිට බලමින් ඔහුට පමණක් ඇසෙන පරිදි පැවසුවාය.

පරිවර්තනය:
රන්දිකා රණවීර ප්‍රනාන්දු

කථාව සහ පිංතූර:
අන්තර්ජාලයෙනි.

********************************

පුළුවන් නම් නැහැයි කියන්න!

දිනක් රජ කෙනෙක් සිය අනුශාසකවරයා සමග පිළිසඳරෙහි යෙදෙමින් මාලිගා උද්‍යානයෙහි සක්මන් කරමින් පසු වූයේය. කදිමට හිරු එළිය වැටී බබලමින් තිබුණු ඒ ගිම්හාන උදයේ, කපුටන් රෑනක් බොහොම ප්‍රීති ප්‍රමෝදයෙන් යුතුව උද්‍යාන ජල තටාකයේ දිය කෙළියෙහි යෙදී සිටිනු ඔවුනට දැකගත හැකිවිය.

කපුටු සතුටු සමාගම නරඹමින් සිටි රජුගේ සිතෙහි එක් වනම ගැටළුවක් පැන නැගිණ. තමන්ගේ රටේ ඒ වනවිට කොපමණ නම් කපුටන් ප්‍රමාණයක් ජිවත් වනු ඇතිදැයි ඔහු කල්පනා කරන්නට විය.

මදක් වේලා කල්පනාවේ ගැලී සිටි රජුට තමා අසල අනුශාසකවරයා සිටින බව සිහි වූයෙන් සිය පැනය ඔහු වෙත යොමු කළේය.

රජු දෙස මදක් වේලා බලා සිටි අනුශාසක උඩ බැලුවේය, බිම බැලුවේය, වට පිට බැලුවේය. දෑතේ ඇඟිලි එහෙ මෙහේ කරමින් ගණන් සෑදුවේය.

අවසානයේ පිළිතුරු දුන්නේය.

“දේවයන් වහන්ස, ඔබ වහන්සේගේ කාරුණික පාලනයට යටත් වූ මේ අධිරාජජ්‍යයෙහි මේ වෙද්දි හරියට ම කපුටන් අනූපන්දහස් හාරසිය හැට තුන් දෙනෙක් ඉන්න බව මට විශ්වාසයෙන් යුතුව කියන්න පුළුවන් ස්වාමීනි!”

ක්ෂනික පිළිතුරක්! ඇති වූ පුදුමය සැඟ වූ රජු ඊ ළඟට මෙසේ ප්‍රශ්න කළේය.

“හොඳයි, ඊට වඩා එක කපුටෙක් හරි හිටියොත් ඔබ මොකද කියන්නේ?”

එයටද නොපමාව පිළිතුරු ලැබිණි.

“දේවයන් වහන්ස, තරහ අවසර, ඕකත් අහන්න දෙයක්ද? මං කිව්ව ගාණට වඩා එක කපුටෙක් හරි වැඩි වුණොත් ඒ අහල පහල රටකින් මේ රටේ කපුටන් දැක බලා ගන්න කියලා ආපු කපුටෙක් තමයි ඉතිං”

“හරි එහෙමයි කියමුකෝ. අපි හිතමු ඔබේ ගණනයට වඩා එක කපුටෙක් හරි අඩු වුණා... එතකොට?”

“දේවයන් වහන්ස, ආයෙමත් තරහ අවසර, අහන්න දෙයක් නැහැ ඉන්තේරුවෙන් ම ඒ කපුටා ගිම්හාන නිවාඩුව ගත කරන්න කොහේ හරි ගිහින් තමයි”යි අනුශාසකවරයා ඇඟට පතට නොදැනී පැවසීය.

පරිවර්තනය:
රන්දිකා රණවීර ප්‍රනාන්දු

කථාව සහ පිංතූර:
අන්තර්ජාලයෙනි.

**************************************

මහත්මා මහරජ

එක් කලෙක ඉතාමත් දරුණු, දුෂ්ට රජකෙනෙක් වාසය කළේය. ඔහුගේ යටත් වැසියන්, ඔහුගේ මරණය හෝ කවුරුන් හෝ පැමිණ සිංහාසනය අත්පත් කරගනුු දැකීම හෝ ප්‍රාර්ථනා කරමින් දිවා රෑ සන්තාපයෙන් ගෙවමින් පසුවද්දී, ඒ හැම පුදුමයට පත් කරමින් රජතුමාගේ හැසිරීමෙහි මහත් වූ විපර්යාසයක් සිදුවිය.

“දුෂ්ටත්වය නිමි, ආසාධාරණයත් නිමි“ ඔහු සිය රටවැසියන් හමුවේ දිව්රා පොරොන්දු විය. එලෙසම ඔහු තමන්ගේ වදන අකුරට ම ඉෂ්ට කරමින් දැහැමෙන් සෙමින් රාජ්‍යය විචාරන්නට වූයේය. රටින් රට ඔහුගේ කීර්ති රාවය පැතිර යන්නට වූ අතර ලොව පුරා වැසියෝ ඔහු, ‘මහත්මා මහරජ‘ ලෙසින් හඳුන්වන්නට වූහ.

එහෙත් බොහෝ කලක් යනතුරු වෙනත් අයෙකු තබා ඔහුගේ ඇමතිවරුන්ගෙන් කෙනෙකුවත් මේ විපර්යාසයට හේතු විමසා සිටින්නට නිර්භය වූයේ නැත.

අවසානයේ රජතුමාගේ අවංක හැසිරීම වටහාගත් ඇමතිවරුන් අතුරින් කෙනෙකුගේ බිය පහ වූයෙන් ඔහු ඒ ගැන විමසන්නට වූයේය.

‘මහත්මා මහරජ‘ මෙලෙසින් පිළිතුරු දුන්නේය.

“එක දවසක් මං අසු පිට නැගී වනාන්තරය මැදින් පිම්මේ දුව එද්දී, දඩයම් බල්ලෙකු, නරියෙකු පසු පස පන්නාගෙන යන හැටි දුටුවා. නරියා කොහොම හරි දුවගෙන ගෙන ගිහින් ගුලකට රිංග ගත්තත් ඊට කලින් බල්ලා නරියාගේ කකුලකින් කෑල්ලක් කඩා ගත්තා. නරියා මැරෙන්න ඇති, ජීවත් වුනත් අබ්බගාත වෙලා ඇති.

ඊට පස්සේ දවසක මං ගමක් මැදින් යද්දි, ඒ දඩයම් බල්ලා දකින්න ලැබුණා. ඌ හිටියේ මනුස්සයෙකුට පැන පැන බුරමින්. ලොකු ගලක් අතට ගත්ත මනුස්සයා ගහපු පහරෙන් බල්ලාගේ කකුල මැදින් කැඩිලා, කුඩු වෙලා ගියා.

බල්ලා දිහා බලාගෙන අනිත් අතට යන්න පය තියපු මනුස්සයාට අඩි පහ හයක්වත් යන්න ලැබුණේ නැහැ, ඒ ලඟ හිටපු අශ්වයෙකුගේ ඇඟේ හැපුනා. අශ්වයා අනිත් පැත්ත හැරුණු ගමන් දුන්නු පා පහරෙන් ඒ මනුස්සයාගේ දණහිස කුඩු පට්ටම් වෙලා, එතනම ඇදගෙන වැටුණේ ආයේ නං කවදාවත් ඇවිදින්න නෙමෙයි.

මේ අලකලංචියෙන් කලබල වෙච්චි අශ්වයා හිස හැරුණු අතේ දුවන්න ගිහින්, ලඟ තිබ්බ වලකට කකුලක් ගිහින් හිරවෙලා, එතනම ඇදගෙන වැටුණේ කකුල කඩාගෙන.

මේ දේවල් එකින් එක කල්පනා කරද්දී මට පැහැදිලි වුණා,

නපුර විසින් නපුර ම මිස වෙන යමක් නූපදවන වග,

මගේ ගමනත් කවදාහරි මටත් රටටත් අවැඩක් මිසක් හොඳක් සිද්ධ නොකරන වග,

මං දිගින් දිගට ම නපුරෙන් ම ජීවත් වුණොත් නපුරෙන් ම මා විනාශ වන වග,

ඉතිං මං එකහෙලා තීරණය කළා වහාම වෙනස් විය යුතු වග.“

මෙය අසා සිටි ඇමතිවරයා ‘කදිම වේලාව‘ උදා වූ බව තමාට ම ඒත්තු ගන්වා ගත්තේය. ඔහුගේ එකායන සිතුවිල්ල වූයේ, වහා ම මේ ‘මහත්මා මහරජ‘ පන්නා දමා සිංහාසනය පැහැරගත යුතුය යන්නයි.

මේ සිතුවිල්ලෙහි ගිලී ඇවිද ගිය ඇමතිවරයාට පිය ගැට වැරදිණි. නපුර විසින් නපුර මිස වෙන යමක් නූපදවන බව තවත් වරක් මොනවට ඔප්පු කරමින් ඇද වැටුණු ඇමතිවරයාගේ ගෙල බිඳී ‘මහත්මා මහරජ‘ ඉදිරිපිටදී ම දිවි කෙළවර විය.

පරිවර්තනය:
රන්දිකා රණවීර ප්‍රනාන්දු

කථාව සහ පිංතූර:
අන්තර්ජාලයෙනි.