හුටා රෙදි තාම එළියෙ නේද?...... ඒ සිතුවිල්ලත් සමඟ මම වහා හිඳහුන් පුටුවෙන් නැඟිට මිදුලට පැන්නෙමි.
තරමක කැට කැබලිති වලින් යමෙකු පහර දෙන්නාක් බඳු විසල් වැහි බිඳු මා හිස මත පතිත වද්දී බිරිඳගේ ඔසරි හැකිපමණ නොතෙමී නිවෙසට රැගෙන ඒමට මම උපරිම උත්සාහ දැරුවෙමි. එහෙත් ඒ වනවිටද වර්ෂාව ඇරඹී යම් වෙලාවක් ගතවී තිබිණි. එබැවින් ඒ ධාරානිපාත වර්ෂාවේ මගේ උත්සාහය ව්‍යාර්ථවුනු බව උදක්ම පැවසිය යුතු නොවේ.
අවසන හිසේ සිට දියබත්වුවද මට අඩක් පමණ තෙතබරිතවී හෝ බේරාගත හැකිවූයේ ඇගේ ඔසරි දෙකක් පමණි. ඉතිරිය ( තුනක් හෝ හතරක් පමණ ) දිය බේරෙන පමණ තෙමී තිබිණ.
අප විසූ ගුරු නිවසෙහි මුළුතැන්ගෙය අසල වූ නිදන කාමරය එදවස අප ප්‍රයෝජනයට ගත්තේ ගබඩා කාමරයක් ලෙස මෙන්ම අධික වර්ෂා දිනයන්හි වැල් බැඳ රෙදි වේලාගැනීම උදෙසාය.
තෙමී බත්වූ ඔසරි මම එම කුටියෙහි කවුලුව ආවරණය කොට සවිකොට තිබූ යකඩ දැල සහ ඊට විරුද්ධ පස බිත්තියෙහි ගැසූ පරාල ඇණ දෙකක් යාකොට බැඳ තිබූ වැල් දෙකෙහි හැකි පමණ දිගහැර වැනූයෙමි. මිනිත්තු විස්සක් පමණ ලවක් දෙවක් නොමැතිව ඇද හැලුනු වර්ෂාව එක්වනම ස්විචයක් ක්‍රියාවිරහිත කලාක් මෙන් නතරවිය.
සවස තුන පමණ වනතුරු ඇය අපේක්ෂාවෙන් නිරාහාරව හුන් මම ඉන්පසු තව දුරටත් ඉවසිය නොහැකිව බත් බෙදාගතිමි. ඇගේ ජංගම දුරකථනයට කීප වරක් ඇමතීමට තැත්කල මුත් එය ක්‍රියාවිරහිත කොට තිබිණි. එදවස අප භාවිතා කල ජංගම දුරකථනයන්හි නිශ්ශබ්ද පන්නයක් ( Silent Mode ) නොවීය.ඊට අමතරව එහි නාදය අඩුකිරීමෙහි පහසුකමක්ද නොවුනු හෙයින් එබැවින් රෝහලක් වැන්නකට ඇතුලුවීමේදී ඇය දුරකථනය ක්‍රියා විරහිත කිරීමට අමතක නොකලාය.
වර්ෂාව පහව ගියද අහස පුරා පිරි වැහි වළාකුළු හේතුකොටගෙන දසත පැතිර ඇත්තේ අඳුරකි. ආහාර ගැන්මෙන් ඉක්බිති සයනයෙහි දිහාවී හුන් මට නොදැනුවත්වම නින්ද යන්නට ඇත. හදිසියේම මම අවදිවූයේ කිසිවකු නිවෙස තුල එහා මෙහා ඇවිදින හඬිනි. දොර රෙද්ද මෑත් කරමින් ඇය කාමරයට එබුණාය.
"ආ ඔයා නැඟිට්ටද? මම එනකොට හොඳටම නිදි. ඉතින් මම කතා කලෙත් නෑ"
"ඔයා එනකල් බලා ඉඳල මම නම් කෑව……"
"හරි හරි ඒකට කමක් නෑ මටනම් කන්න බෑ. හොස්පිට්ල් එකේ කැන්ටින් එකෙන් ඔය රෝල්ස් අනම් මනම් වගයක් කෑව. ඒක නෙවෙයි මාර වැස්සක් වැස්සෙ එක පාරටම නේද?"
"ඔව්නෙ..හෙහ්..හරියට වතුර බාල්දියක් එක පාරට ඔලුවෙ හැලුව වගෙ"
"මට ඒත් ඔසරි ටික මතක් වුනා. ඔයා ගෙදර ඉන්න හින්ද ඉතින් බයක් වෙන්ට තිබ්බෙ නෑ"
"මේ.... මේ.... "
"මොකද ..මේ..මේ?"
"හරි වැඩේනෙ අනේ වුනේ..මට නින්ද ගිහිල්ල හිටියෙ..ඔසරියක්ද දෙකක්ද කොහෙද පොඩ්ඩක් ඔන්න ඔහෙ තෙමුනද කොහෙද..."
මම ඉස්තෝප්පුවෙහි කවුලුවෙන් ඔබ්බෙහි පෙනෙනා දොරකඩ එක් පසෙක පැතිරුනු සමන් පිච්ච පඳුරෙහි බට්ටිත්තකු හෝ එවන් වෙනයම් කුඩා කුරුල්ලකු මෙහා පනින අන්දම මහත් උනන්දුවෙන් නරඹමින් පැවසුවෙමි.
"හෑ??? පොඩ්ඩක් නේද? ඉන්ට මම බලන්නම්.."
ඇය මුළුතැන්ගෙය අසල වූ කාමරයෙහි දොර විවර කරන හඬ ඇසුණි. ඉක්බිති අනිවාර්යයෙන්ම මුහුණ දියයුතු අවම වශයෙන් සෆර්-සිම්සන් සුළි කුණාටු මාපාංකයෙහි අංක පහ තීව්‍රතාවයෙන් යුතු චණ්ඩ මාරුතයට මුහුණ දීම පිණිස මම ළය පුරා ඉහළට ගත් ආශ්වාසය පහළට නොහෙලා සූදානම් වූයෙමි.
එමතුද වළාමයකි……. කිසිදු හැලහොල්මනෙක් උදක්ම නැති.
වළාමයකි යන්නෙහි අරුත පුදුමයෙකි විශ්මයෙකි යන්නයි. ඒ වනාහී ඩබ්ල්යු. ඒ. සිල්වා මහතාණන්ගේ නවකථාවන්හි බොහෝවිට හමුවන වදනකි. දෛවයෝගයෙහි මෙසේ මහානාදයන්ට පවසනුයේ පාණ්ඩ්‍ය දේශය ආක්‍රමණය කල ලක්දිව අප හමුදාවේ ප්‍රධාන සේනාධිනායකයානන් විසිනි. ඒ මහානාදයක් සතුරු හමුදාවේ අත් අඩංගුවට පත්ව නොයෙක් වධ බන්ධන විඳ අනතුරුව ඔවුන්ගෙන් මිදී පළාආ ඉක්බිති ඔහුගේ සිරුරෙහි වූ තුවාල දුටු කල්හිය.
"වළාමයකි. මෙවන් බරපතල තුවාල ලද තොප නොමැරී ජිවත්වනු මහත් පුදුමයකි. එමතුද නොව මෙසේ තුවාල සහිතව සතුරන්ගෙන් මිදී පැමිණීම ඊටද වඩා මහත්මැ පුදුමයෙකි."
මගේ මෑණියන් පාසල් ශිෂ්‍යාවකවූ සමයෙහි කණිෂ්ඨ පාඨශාලා හැරයාමේ සහතික විභාගයට ( Junior school Leaving Certificate ) මුහුණ දෙන්නන් යම් නිර්දේශිත නවකථාවක් පිළිබඳව අධ්‍යයනය කල යුතුව පැවතිණි.මේ මා සඳහන් කරනුයේ ලංකාවට නිදහස ලැබූ සමය පිළිබඳවයි. එනම් දශක හයහමාරකට ඔබ්බෙහි අතීතය පිළිබඳවය.
බ්‍රිතන්‍යයන් ලංකාවට නිදහස බන්දේසියක තබා පිරිනැමීමක් විනා භාරතයෙහි මෙන් නිදහස උදෙසා සටන් කිරීමට හෝ ලේ වැගිරවීමට ලාංකිකයින්ට සිදු නොවීය. බොහෝවිට අප රට අද පවතින දේශපාලන මෙන්ම සාමාජීය වශයෙන්ද දුක්ඛදායක වූ තත්වයට එලෙස කිසිදු ආයාසයකින් තොරව නිදහස ලැබීම ද බොහෝවිට උපස්ථම්භක වී ඇතිබව එකෙහෙලා බැහැර කල නොහැකි මතයකි. පාලකයින්ට මෙන්ම පාලිතයින්ටද පිරවුණු භාණ්ඩාගාරයක් සහ දියුණු යටිතල පද්ධතියකින් සමන්විතව ( ආසියාකරයේ සහ අප්‍රිකාවේ අවශේෂ රටවල් හා සමඟ සාපේක්ෂ වශයෙන් ) යටත් විජිත ස්වාමීන් විසින් භාරදී ගිය රට විනාශ කිරීමට ගතවූයේ දශක තුනකටත් අඩු කාලයක් පමණි. පරපුරෙන් උරුමවූ වතුපිටි යාන වාහන විකුණා සුඛ විහරණයෙහි යෙදුනු නොදැමුණු දරුවන් රැසක් හා අප අතර කිසිදු වෙනසක් වේද?
සමාවුව මැනව මාගේ සහෘදයනි.... එක් අරමුණෙක සිත රඳවා ගැන්මෙහි අසීරුව මම උපතින්ම ලද අභාග්‍යයෙකි. ඒ කරණකොටගෙන මගේ ජීවිතයෙහි අහිමිවූ දෑ බොහෝය. එහෙත් ඒ පිළිබඳව මම කිසි විටෙක නොතැවෙමි. ජීවිතය ඔබට ලබා දෙනුයේ පැකේජයකි. එහි යහපත් දෑ මෙන්ම අයහපත් දෑද තිබිය හැක. පැකේජය ඔබ පිළිගන්නේනම් යහපත් දෑ මෙන්ම අයහපත්දෑද පිළිගැන්මට ඉත සිතින් සැදී පැහැදී සීටිය යුතුමය.
"හෑ??? පොඩ්ඩක් නේද? ඉන්ට මම බලන්නම්.."
ඇය මුළුතැන්ගෙය අසල වූ කාමරයෙහි දොර විවර කරන හඬ ඇසුණි. ඉක්බිති අනිවාර්යයෙන්ම මුහුණ දියයුතු අවම වශයෙන් සෆර්-සිම්සන් සුළි කුණාටු මාපාංකයෙහි අංක පහ තීව්‍රතාවයෙන් යුතු චණ්ඩ මාරුතයට මුහුණ දීම පිණිස මම ළය පුරා ඉහළට ගත් ආශ්වාසය පහළට නොහෙලා සූදානම් වූයෙමි.
එමතුද වළාමයකි කිසිදු හැලහොල්මනෙක් උදක්ම නැති.
නිවෙස තුළින් කිසිදු හැලහොල්මනක් නොමැතිව දැඩි නිශ්ශබ්දතාවය රජකරමින් ගෙවීගිය මිනිත්තු දහයක පමණ කාලයකට අනතුරුව මම සෙමෙන් අසුනින් නැඟීසිට ගෙතුලට කරපොවා බැලුවෙමි. ඇයගේ සේයාවකද දකින්නට නැත.
සාලය හරහා ශබ්ද නොනැඟෙන සේ පා ඇඟිලි තුඩු මතින් ගොස් අපගේ නිදන කාමරයෙහි දොර රෙද්ද මෑත් කොට එබී බැලූ මට ඇය සයනයෙහි ඈත කෙළවර දිගාවී ගෙල දක්වා පොරෝණයෙන් වසාගත් වනම බිත්තිය දෙසට මුහුණ යොමා සයනයෙහි දිගාවී සිටිනු දක්නට ලැබිණි. සයනයෙහි හිඳගත් මම සෙමෙන් ඇගේ උරහිසට අතක් තැබීමි.
"මේ මම කියන එක පොඩ්ඩක්…"
"මොකවත්ම කියන්න එපා. මම කීපාරක් කිව්වද ඔසරි තෙමෙන්ට දෙන්න එහෙම එපාය කියල. ඔයාට ඉතිං කොහෙද?"
ඇය කෝපය ආයාසයෙන් පාලනය කරගන්නට උත්සාහ දරමින් පැවසුවාය.
"හරි හරි ඉතිං මේක අහන්......."
එලෙස විත්ති වාචකය නොහොත් පාපෝච්චාරණය ඉදිරිපත් කිරීමට සූදානම් වූ නමුදු ඇයට තර්කානුකූලව ඒත්තු ගැන්විය හැකි ලෙස කුමක් පවසන්නේදැයි මසිත පැහැදිලි හැඟීමක් උදක්ම නොවීය.
"ඔය කියන කිසිම දේකින් මට වැඩක් නෑ...දැන් වෙන්න ඕන දේ වෙලා ඉවරයි."
ඇය ඉතා සෙමෙන් පැවසුවාය. ශබ්ද නඟා දොස් නොපවරා ඇය සෙමෙන් වදන් උසුරුවන්නේ නම් තත්වය ඉතාම අසතුටුදායක බව මම පුරා වසර දොළසක් ඇය හා දිවි ගෙවූ පළපුරුද්ද හේතුකොටගෙන ඉතා පැහැදිලිව දැන සිටියෙමි.
එසේ හෙයින් ඇය මෙසේ බැලිස්තික මනෝභාවයට ( Ballistic Mode ) අවතීර්ණ වූ කල්හි තත්වය ( ඔන්න ඕක තමයි පුංචි අම්මෙ පුළුකුණාවෙ තත්වෙ ......ඒ කතන්දරේ දන්නව නේද? ) හැකිතාක් දුරට නියාමනය කොටගනු පිණිස මවිසින් අනුගමනය කරනා චිරාත් කාලයක් භාවිතා කොට සුබපල ගෙනදුන් ( Time Tested ) ප්‍රතිකර්මය අනුගමනය කලෙමි.එනම් මෞන ව්‍රතය රකිමින් සයනයෙන් නැඟී නිදන කාමරයෙන් පිටවූයෙමි.
විවාහ ජීවිතයේ මතුවන බහුතරයක් මත භේද සහ ගැටුම් ආදියට ප්‍රත්‍යක්ෂ විසඳුම මුනිවත රැකීම බව මම අත්දැකීමෙන් දත්තෙමි. "මට ඉවසන්න බැහැ මේ මුනිවත ඔබේ"
ඔහොම දෙන්න දෙමාල්ලො අමනාප වෙලා නෝ කතා නෝ සිනා මෝඩ් එකේ ඉන්න සීන් ගැන බොහොම අපූරු කතා ගොඩක් තියනව. දෙන්න කතා කරන්නෙ නෑනෙ. ඉතිං බාර්යා තොමෝ කරන්නෙ බත උයල මේසෙටත් බෙදල " ඔන්න මේසෙට බත් ඇරල තියෙන්නෙ කන කෙනෙක් එහෙම කවුරුහරි මේ කිට්ටුව පාතක ඉන්නවනං කන එකයි තියෙන්නෙ" කියල පුරුස් තෙමේට ඇහෙන්ට කියාගෙන යන එක.
මම මේ කියන්නෙ දුරාතීතයෙ හිටපු ඉවුම් පිහුම් එහෙම තනියම කරන බොහොම සුවච කීකරු බාර්යාවක් ගැන. අර මහවුසද පණ්ඩිට්ගෙ කතාවෙ ඉන්නෙ අමරාදේවී එහෙම...අන්න ඒ වගේ. මහවුසද පඬි තෙමේ ඔය අමරාදේවිගෙ ඉවසීම පරීක්සා කරන්ටෙයි කියල ඒ යෝදි උයාපු බත් මාලු ඔක්කොම අනල ඇඟ පුරා ගාල අව්වෙ හිටෝල තිබ්බයි කියනවනෙ වරුවක්. හතේ පංතියෙ විතර උම්මග්ග ජාතකේ ඉගෙන ගනිද්දි ඔය බත් මාලු ආලේප සීන්ස් එක කියවනකොට මට ආපු බරපතල ප්‍රශ්ණයක් තමයි මහවුසද අමරා දේවිගෙ සරීරෙ බත් මාලු අනල ආලේප කලේ ඇඳුම් තියෙද්දිමද නැත්තං ඇඳුං ගලෝලද කියන එක.
ස්වාමි ගහුරවේ ගැන අපෙ උන්දැට දැන මුතුකං දුන්නනෙ අපේ මංගල්ලෝත්සවේ දවසෙ තිබ්බ මංගල සබාවෙ කතාවක් කරපු එයාලගෙ පැත්තෙ වයසක අත්තෙක්. උන්දැ ඔය මහවුසද කතාවත් කිව්ව. මට හැබැයි ඒ කතාව හරියකට අහගන්ට උනේ නම් නෑ. ඒ වෙලාව වෙනකොට හවස හතර වගෙ වෙලා. මගෙ යාලුවො නස්කුඤ්ඤං වෙන්ට ගහල ඒ වෙනකොට අසබ්බිය සිංදු කියන්ට පටංගෙන. දෙන්නෙක්ද තුන්දෙනෙක්ද කොහෙද පරන යටගිය දවස බ්‍රක්මදත්ත රජ්ජුරුවං රාජ්ජිය කරන සමයේ කේස් මතක වෙලා එව්ව දෙකිං එකක් විසඳගන්ට කෝට් බෝට් එහෙම ගලවල කමිස අත් දණිස්ස ගාවට නමාගෙන සුමෝ පොර අල්ලංට සූදානං වෙනව.
මට ඉතිං ඔව්ව ගැන බලන්ට සැරිං සැරේ යන්ට වුනා. මොකද හෝන් කමින් එක තිබ්බ හෝල් එකේ එක පැත්තක් පොලවෙ ඉඳල සීලිමට යනකල්ම තනිකරම වීදුරු. අපේ බුරුස්ලීල ජිං කෙලීල කෙලගන්නකොට මගෙ පූරුවෙ අවාසනාවකටවත් ඔයිං වීදුරුවක් බිඳුනනං එහෙම මට හෝන් කමින් අහවර වෙලා යන්ට වෙන්නෙ ගෙදෙට්ට එහෙම නෙවෙයි නුවර පොලෝසියට. කරුමෙටවත් එහෙම අබග්ගයක් උනානං එහෙම ෂුවර් ඇන්ඩ් ෂොට් ආය ඒකෙ හෝදන්ට දෙයක් නෑ මම තාමත් හෝටලේට ණය ගෙවනව..දෙයියම්පල්ල.
මගෙ අතිජාත මිත්‍රය අජිතයට තමයි වලි බේරන එක බාර දීල තිබ්බෙ. ඒ කිව්වෙ සාමදාන විනිසුරු පදවිය. ( මතකනෙ අජිතය නේද? අජිතය මතක නැත්තං අසෝකා මතකයි නේද?ආන්න..හරි..අසෝකා කියන්නෙ අජිතයගෙ මාමගෙ දුව...) දෙයියන්ටම පෙනීයං..අසෝකගෙ කතන්දරේ තව ඉවරත් නෑ නෙවද? සික්..බොලා නිකමටවත් මට මතක් කරේ නෑනෙ..ෂෙහ් අම්මප...මට කියල ඉතිං සුවල්ප රාජකාරිද?...මේ දවස්වල කියවනව බ්‍රිතාන්‍ය ගත්කතුවරයකු වන රොබට් හැරිස්ගෙ පොතක්..An Officer And A Spy. 1894 අවුරුද්දෙ ප්‍රංශයෙ සිද්ද වෙච්ච ඇත්තම කතාවක්.
ප්‍රංශ හමුදාවෙ කපිතාන්වරයකු වූ ඇල්ෆ්‍රඩ් ඩ්‍රේෆස් ජර්මානුන්ට රහස් තොරතුරු සැපයීමේ වරදට දඬුවම් ලෙස දකුණු අමරිකාවේ ප්‍රංශ ගයානාව අසල අසල ප්‍රංශයට අයත් දූපතක්වූ ඩෙවිල්ස් අයිලන්ඩ් වෙත පිටුවහල් කෙරෙනවා.ඔහුගේ නිර්දෝෂිත්වය සනාථ කිරීමට ප්‍රංශ රහස් ඔත්තුසේවයේ ප්‍රධානියා වූ කර්නල් ජෝජස් පිකාර්ට් ගන්නා නොපසුබට උත්සාහය ගැනයි මේ කතන්දරේ කියවෙන්නෙ. රොබට් හැරිස්ගෙ තව අපූරු කතාවක් තියනව. ඒකෙ නම Fatherland.
ඕල්ටර්නේටිව් හිස්ටරි නැත්නම් විකල්ප ඉතිහාසය කියල එකක් අහල තියද? ඒ කියන්නෙ යම් රටක නැත්නම් මුලු ලෝකෙම ඉතිහාසය වෙනස් කල යම් සිද්ධියක් ඇත්තටම සිද්ද වෙච්ච විදිහට නොවී වෙන විදිහකට වුනා නම් කොහොම වෙයිද? කියල ඉමැජිනේෂන්කම් පාල ( ඒ වචනෙ නිර්මාතෘ ඇවිල්ල අපේ ශුරංග ළමයා ) උපකල්පනය කරල ලියන එක.
දැං හිතන්නකො මෙහෙම. ගිය අවුරුද්දෙ ජනවාරි අටවෙනිද මොන හරි ක්‍රමේකිං මරාතුමා දිනුවය කියමු. අද රට කොහොම තියෙයිද? මම මේ දවස්වල ඒ ගැන ගැඹුරිං හිතමිං ඉන්නව.
ඉතිං මම මේ කියන්ට ආවෙ අර රොබට් හැරිස් ලියපූ පීතෘභූමිය නැත්නම් ෆාදලන්ඩ් කතාව ලියල තියෙන්නෙ දෙවෙනි ලෝක යුද්දෙං ජර්මනිය ජයගත්තයි කියල උපකල්පනය කරල. කතාව කියවෙන්නෙ 1964 වර්ෂයෙ. ඒ අවුරුද්දෙ තමයි හිට්ලර්ගෙ 75 වන ජන්මදිනය සමරන්නෙ. ඒ වෙනකොට බ්‍රිතාන්‍යයෙ රජකරන්නෙ අටවන එඩ්වර්ඩ් රජතුමා. එළිසබෙත් අක්කගෙ මහප්පා. එයා අර අමරිකන් වැන්දඹු කාත්තාවක් එක්ක ආස්සරයක් පටන්ගෙන රජකම දාල යන්ට වුනානෙ. ඇත්තටම නම් සිද්ද වුනේ අන්න එහෙම.
අනික මනුස්සය රජකම් කරද්දි වුනත් හිට්ලර්ගැන බොහොම ඇල්මක් තිබ්බ කෙනෙක් කියලත් කියනව. රොබට් හැරිස්ගෙ කතාවෙ හැටියට එංගලන්තෙට සිද්ද වෙනව ජර්මනිය එක්ක සාම ගිවිසුමක් අත්සන් කරන්ට.ඊට පස්සෙ එතකොට රජවෙලා හිටපු එළිසබෙත් අක්කගෙ තාත්තා ඒ කියන්නෙ කිං ජෝර්ජ් ද සික්ස්ත්ට සිද්දවෙනව පණබේරගෙන කැනඩාවට පැනල යන්ට.අවුරුදු දහයකට වගෙ පස්සෙ එහෙදිම මනුස්සය අබාවප්‍රාප්ත වෙනව.එළිසබෙත් කුමාරි ඉන්නෙත් කැනඩාවෙ. බ්‍රිතාන්‍ය අගමැති වින්ස්ටන් චර්චිල් ගොයියත් කැනඩාවට පැනල යනව ජර්මනිය යුද්දෙ දිනාගෙන එනකොට.
විකල්ප ඉතිහාසය කියන්නෙ මම බොහොම ආස කරන විෂයයක්.
