549. The Story Of My Marriage - 52 - Remembering Again One Unforgettable Day….

ගිය පාර ඇපිසෝඩ්ඩෙකේ අනන්නියාගෙ කතන්දරේ ලියනවට වඩා සීයට අනූවක්ම කලේ අර කොහෙවත් ඉන්න බුරුසුවෙකුට මඩ ගහපු එකය කියල මයෙ යාවජීව රසිකාවියො කීප දෙනෙක්ම වගපල කියල තිබ්බ. එක අම්මණ්ඩියක් චේද එහෙමත් ගණං කොරල සංකියාලේකන අනුසාරයෙම්මයි චෝදනා ඉදිරිපත් කරල තිබ්බෙ. 

අන්න දැක්ක නේද මට ඉන්න රසිකාවියො එහෙම තමයි. නිකං ඔය ආවට ගියාට කුණු පොල් ගෙඩිය හොල්ලන්නැහෙ කච කච ගාන්නෙ නෑ. යම්ම කිසි චෝදනාවක් කරනවනං කරුණු කාරණ සහිතව සාදක එහෙම පෙන්නල තමයි එහෙම කරන්නෙ.

දැං බලන්ට ඔය අපේ අගමැටි ටුමානෝට බැඳුංකර වංජාව ගැන චෝදනා මුකයෙං කතා කරන අය එහෙම සාදක සහිතවද කතා කරන්නෙ? මොන විකාරද? කටට ආවට ඔය කියනව මිසක්කා ඒ චෝදනා එකක්වත් උසාවියක ඔප්පු කොරගන්ට පුලුහං එව්ව එහෙම නෙවෙයි. ඒ හින්දමනෙ එටුමා කිසිම බයක් හැකක් නැතුව පුල් සූට් ගහල නැන්දම්මගෙ මඟුල් ගෙදර සාක්කියට අස්සං කරන්ට යන්නැහෙ එන්නෙ කොමිසම ඉදිරියට ප්‍රස්න වලට උත්තර දෙන්ට. 

නෑ මම මේ නිකමට වගෙ අහන්නෙ.  ඔහේලත්  බාලකපක්සගාතීව සහ සමූලගාතනයෙන් තොරව නිකමට වගෙ හිතල බලන්ට හොරෙකුට තක්කඩියෙකුට ඔහොම ටයි පොල්ලක් දාල අපූරු කෝට් බෑයකිනුත් සැරසිල බය නැතුව එන්ට පුලුවංද කොමිසම ඉස්සරහට සාක්කි දෙන්ට. අන්න නියම ජනටා පුට්ටරයො. ඒකටත් එක්ක අර බුරුසුව...නෙද්දකිං විතරක්....බුරුසුව නං බැරිය බුරුස් හාමිනෙත්....

"ගෙදර දොරේ වැඩපල එතකොට කිරි දෙවිලි තනකොල කැපිලි එහෙම අහවරයි වගේනං නිකමට මේ පැත්තෙ ඇවිල්ල අර ඩිපෙන්ඩරේ පාට වෙනස් කරපු එක ගැන සුට්ටං කට උත්තරයක් දීල යන්ටකො අමනාපයක් එහෙම නැත්තං මයෙ හොඳ සුදු මැනිකෙ වගෙ..." කියල පනිවිඩයක් යැව්ව විතරයි පහුවදා පුදුම ජල්ලියක්නෙ ඇල්ලුවෙ. 

ඇල්ල වැල්ලවාය බුත්තල කතරගම දිහා ඉඳල සෙනඟ ඇද්දෙ. "අපේ අම්මාට ජය වේවා!" ..."අම්මාගෙං පලි ගැනීම වහා නවතනු!"... "අම්මේ අප ඔබ සමඟයි..."...."අම්මා අමා අමොද කරුනා නිදානේ ඔබගේ මුවින් පෑගෙනා ...ඔබගේ මුවින් පෑගෙනා..අම්මේ ඔබගෙ පා යුවල යට වෑහෙනා...දූවිලි වාගේ...."

අනේ අප්පේ එහෙම විගඩමක්. අපෙ අත්තම්ම හිටියනං "අනේ හොඳ විස්සාසෙට ගන්ට සුට්ටි පුතේ මයෙ ඉහේ උකුනො බිමට පැන්න හතර විලි ලැජ්ජහේ" කියල කියාවි එකත් එකටම.

අපෙ අප්පේ ඇති ඇති ඇති..හොඳටෝම ඇති. මෙහෙම ගියොත් අදත් මෙතන බුරුසුවට දමාගෙන තඩි ගහන එක ඇරෙන්ට වෙන දෙයක් කරන්ට වෙන්නෙ නෑ. ඔන්න දැං  මට මැවිල පේනව පේනව වගෙ මේ හරියට කියෝගෙන කියෝගෙන එනකොට සිත්තමී එතකොට මානවී එහෙම බර බර ගාල දත් කූරු කනව......

මෝස්ට් ප්‍රොබබ්ලි මෙහෙමත් කියනව ඇති සුටු පුටු ගාල කට ඇතුලෙං...."අම්මාපල්ල මේ මිනිහට යමක් කියනවට වඩා හොඳයි දැං ඔය මදැයි බොලේ අවුරුදු හතලිස් හතක් දේසපාලනේ කොරල රට විනාස කොලා.... දැංවත් දෙයියනේ කියල ගමට ගිහිල්ල යන තැනකට සුගතියක් වෙන්ට කියලවත් හතර පෝයට සිල් අරගෙන එහෙම ඉන්නවද අපිට මල වදයක් නොවී කියල අර බුරුසුවා තෙමේට කියන එක...කොහෙද මේ යකා අහන්නෙත් නෑ අර බුරුසුවා අහන්නෙත් නෑ කියන කිසිම දෙයක්...මුංට ඕන එවම තමයි කොරන්නෙ....දෙයියම්ප දෙන්නම එකයි..."

හප්පෝ ඒ ඇති ඒ ඇති...ආයම බුරුසුව ගැනමනෙ බොලේ ලියවෙන්නෙ....හරි හරි හරි.....ඕකේ මාකේ.......ඔන්න මෙතනිං එහාට නං එල්ලාම් මුඩිංජි..කලාස් ඇන්ඩ් චැප්ටර් ක්ලෝස්ඩ්...දැං ෆුල් ටයිම් අනන්‍යාගෙ කතාව...

තරු වැටක් ගහලම වැඩේ පටං ගමු………වඩියුසේ ගයිස් ඇන්ඩ් ගැල්ස්?

***********************************************

තරු මල් යායම පොඩිකර අහස් විලේ ඉර හඳ මිරිකා දියකර සාගරයේ අඳුරේ උන්නෙමි ලොවම එපා වී මා හැරදා ඈ ගිය දවසේ මා හැරදා ඈ ගිය දවසේ

අඩේ මම මේ කල්පනා කලේ කිරිස් ගොයිය දැං ඉන්න කරන්ට් මූඩ් එකේ හැටියට මේ සිංදුව අගේට ගැලපෙනව නෙවදැයි කියල...

තරු මල් යායම

පොඩිකර අහස් විලේ

ඉර හඳ මිරිකා

දියකර සාගරයේ

අඳුරේ උන්නෙමි ලොවම එපා වී

මා හැරදා ඈ ගිය දවසේ

මා හැරදා ඈ ගිය දවසේ

දුක පැවසූවෙමි අසනා කෙනෙක් නැතී

පාළු නැසූවෙමි තනියට කෙනෙක් නැතී

තැවුනේ දැවුනේ පිරිසිදු සිතකින්

එකම ළඳක් වෙත පෙම් කල උමතුවෙනි

තරු මල් යායම...

නුවර උයන් මැද හමුවූ ළඳුන් නැතී

යටැසින් බැලු නෙත් රහසින් කතා නැතී

තැවුනේ දැවුනේ පිරිසිදු සිතකින්

එකම ළඳක් වෙත පෙම් කල නිසාවෙනි

තරු මල් යායම...

අංකලයා මට උදේ කෑමට ඉන්ටෙයි කියල බලකරලම කිව්වෙ මොකක් හෝ යටි අදහසක් ඇතුව වෙන්න ඕන ආය ඒකෙ දෙකක් නෑ. ඔය මනුස්සය හොඳට හිතල මතල වැඩකරන්නෙ හීන් නූලෙං. සමහරවිට හරිෂ්ගෙ යසෝ කීර්තිය මගෙ දෑහැටම දැකබලා ගන්ට සලස්සල මයෙ ඇස් නිලංකාර කරවල මෙතනින්ම අනන්‍යා ගැන මගෙ තියන බලාපොරොත්තු අතෑර ගන්ට සලස්වන්ට වගෙ මොකක් හරි පැලෑනක් මිනිහගෙ හිතේ වැඩ කලා වෙන්ටත් ඇති. කවුරු දන්නවද? හුහ් ඒත් එව්ව කොහෙද මාත් එක්ක..බලමුකො...

මම ඉතිං සබාතොමෝගෙන් පුලුවන් තරං දුරස්වෙලා සාලෙ මුල්ලක තිබ්බ පුටුවක අයිනක ඉඳගෙන බලා හිටිය. හරියට අර රෑ ටීවි එකේ මහා භාරතය නැත්නම් රාමායණය වගෙ කතන්දර යනකොට ගෙදර උදවිය කුස්සියෙ වැඩ පල කරන කොලුවට එව්ව බලන්ට කතා කලාම ඒකා ඇවිල්ල පැත්තකට වෙලා පුටුවක යන්තමට වගෙ ඉඳගෙන බයෙං බයෙං වගෙ බලා ඉන්නෙ. ආන්න ඒ වගේ....

"මේ...මාව පිටත් කරල ඉන්නවද? මට හැකි ඉක්මනිං ගියානං හොඳයි.. අනික මේ වෙලාව හොඳට හයර් වදින වෙලාව.." ටැක්සි රියදුරා සාලෙ දොරෙං ඔලුව ඇතුලට දාල කිව්ව. 

හරිෂ් ඔලුව හරවල ඒ දිහා බලල ආපහු අහක බලාගත්ත. මයෙ හිතේ ටැක්සි කාරයෙකුට ගාස්තුව ගෙවන එක මිනිහගෙ තත්ත්වෙට මදිකමක් වගෙ කියල හිතුව වෙන්න ඇති. මේ වෙනකොටත් ගම්මැදි හෑලි කියවන්ට පටන්ගෙන තිබ්බ කාන්තා පක්සයත් මොහොතකට කතා බතා නවත්තල ටැක්සිකාරය දිහා හැරිල බලල ආපහු කතාව පටං ගත්ත.

හරිෂ්ගෙ තාත්ත අන්තිමට එළියට බැස්ස ටැක්සි කාරයගෙ ගණං බේරන්ට. නෝට්ටු කීපයක් අතේ ගුලි කරගෙන මනුස්සය එළියට බැස්සට මිනිත්තු පහක් වගෙ ගෙවිල ගියත් ආපහු ඇතුලට ආවෙ නං නෑ. ටිකිං ටික එලියෙ කතා බහේ සද්දෙ වැඩිවුනා. දෙන්න හොඳ හැටියට ටැක්සි ගාස්තුව ගැන කේවෙල් කරගන්න සද්දෙ සාලෙටත් යස අගේට ඇහෙන්ට ගත්ත. ඒ සද්දෙ නෑහුනා වගෙ සාලෙ උන්නු බබලත්තු ටික දිගටම තමංගෙ වල්පල් සහ පූච්චානං කතාබහ සාරෙටම කරගෙන ගියා.

"අපෙ පුතාට එම්.අයි.ටී. එකෙං දැං කීප සැරයක් කතා කලා…" හරිෂ්ගෙ අම්ම ඔලු ගෙඩිය නටව නටව කිව්ව. 

"නෑහ්?..." බබලත්තු හැමෝම තම බලවත් විෂ්මය පලකලා.

"පිස්සුද අයිසෙ? තමුසෙ හිතන්නෙ මම මෝඩයෙක් කියලද?" හරිෂ්ගෙ තාත්ත එළියෙ ඉඳල ටැක්සි කාරය හිතන දේ දැනගන්ට උත්සාහ කලා.

"ඉතිං මොකටද හරිෂ්ට ඔය අයි.එම්.ටී. ද මොකක්ද එකෙං කතා කලේ?" ශෝභා නැන්දා ඇහැව්ව.

"තමුං මෝඩයෙක්ද නැද්ද කියල මට වඩා............" ටැක්සි කාරය කියපු අනික් හරිය හරියට අහගන්ට බැරිවුනා ඒ එක්කම හරිෂ්ගෙ අම්ම ෆුල් වොලියුම් දාල මෙහෙම කිව්ව හින්ද…"අයි.එම්.ටී නෙවෙයි අනේ එම්.අයි.ටී….. එම්.අයි.ටී…"

"හරි හරි මොකක් හරි... ඉතිං මොකටද හරිෂ්ට එහෙට කතා කරන්නෙ?"

"එහෙට කතා කරන්නෙ එතන හොඳ රස්සාවකට. ලොකුම ලොකු රස්සාවක්. අනික එතන ලොක්ක හරිෂ්ට පුදුම කැමැත්තක් තියෙන්නෙ. එතන රස්සාවට එනවනම් පී.එච්.ඩී. එකක් කරන්ට ඔක්කොම වියදං එයාල දෙන්නං කියලත් කිව්ව"

"අප්පේ ඒක කොච්චර එකක්ද?" බබලත්තු ඔක්කොමල එක හඬින් බලවත් සතුට ප්‍රකාස කලා.

අපේ පන්ජාබි බබලත්තු අතර මනමාලයකුගෙ ඉහළම සුදුසුකම කියල සැළකෙන්නෙ මාබල් ටයිල් අල්ලපු ගෙයක් තියන එක.

"ආය මොනවද කවිතා එයාලට සල්ලි උතුරනව. ගෙදර කුස්සියෙත් බිමට මාබල් අල්ලල තියෙන්නෙ ඔන්න කොටින්ම..." එයාගෙ යාලුවෙකුගෙ දුවකට මනමාලයෙක් බලන්ට ගිහිල්ල ආපහු ගෙදර යන ගමං අපේ ගෙදර ඇවිල්ල සාලෙ සෝපාවෙ ඉඳගෙන ඇස් දෙකත් නටව නටව අම්ම එක්ක දවසක් ඔහොම කිව්වෙ ෂිප්රා ලොකු අම්ම.

මම ඒ වෙලාවෙ එතනම තිබ්බ හන්සි පුටුවෙ ඉඳගෙන පත්තරයක් බලනව.

"හප්පේ අක්කෙ...කුස්සියටත් මාබල්?" අම්මගෙ ඇස් දෙකත් මාබල් ටයිල් දෙකක් විතර විසාල වුනා.

"දැං ගෙවල් වලට මාබල් අල්ලන්නෙ නෑ ලොකු අම්මෙ…" මම පත්තරේ පාත් කරල කිව්ව. 

"එහෙනං?" ලොකු අම්ම ඇහුව.

"දැං අලුත්ම ෆැෂන් එක තමයි පොළවට තාර දාන එක…"

"ඈ?..... "

"අනේ මෙයාගෙ විකාරනෙ අක්කෙ.." අම්ම මට රැව්ව.

අපෙ අම්මල ලොකු අම්මල අතරෙ මාබල් පොළවට තියන පිළිගැනීම වගේමයි චෙන්නයි බබලත්තු අතරෙ පිටරට උපාධියකට තියෙන පිළිගැනීම. ඒ අතරිනුත් අයි.ටී. උපාධියක්. අයි.ටී. උපාධි අතරිනුත් ඇමරිකාවෙ අයි.ටී. උපාධියක්.

"හුහ් මිනිහ හිතන්න ඇති මම මෝඩයෙක්ය කියල. මම කිව්ව මිනිහට කංවල ඇඟිලි ගහ ගන්ට. මම කිව්ව තමුසෙ දන්නවද මගෙ පුතා ඇමරිකාවෙ රස්සාව කරන්නෙ. එයාට එහෙ ගේකුත් තියනව..දැනගන්නව අන්න ඒක කියල….." හරිෂ්ගෙ තාත්ත එහෙම කෑගහගෙන ගෙට ඇවිදිං දඩාස්ගාල සෝපාවක වාඩි වුනා.

"ඉතිං? ඉතිං? හොඳම වැඩේ.....ඔයා එහෙම කියපු එක හොඳයි..මිනිහ මොකද කිව්වෙ?" හරිෂ්ගෙ අම්ම පුතණ්ඩියගෙ පම්පෝරිය මොහොතකට නවත්තල ඇහුව. අනික් බබලත්තු ටිකත් හරිෂ්ගෙ තාත්ත දිහාට හැරුන ඒ ගමන. 

"මිනිහ ඒ ගමන අහනව හරි හරි ඉතිං මට දැං මොකද කරන්න කියන්නෙ කියල.."

"ඉතිං?"

"මම කිව්ව ඒ වගෙ උගතෙක් බුද්දිමතෙක් තමුංගෙ වාහනේ එන එකත් තමුංට ලොකු නම්බුවක්ය කියල.."

"ඒ පාර මොකද මිනිහ කිව්වෙ?"

"ඔව්..ඔව්..ඇත්තම තමයි. හරිනං මම ඔයාලට සල්ලි දෙන්න වටිනව..එහෙම නේද? කියල මිනිහ ඒ පාර අහනව.."

"අන්න මිනිහට අන්තිමට හරි තේරුණා…" හරිෂ්ගෙ අම්ම බොහොම සන්තෝසෙං කෑගැහුව.

"පස්සෙ ඉතිං මම ආය මොකටද කේවෙල් කරන්නෙ කියල රුපියල් විස්සක් දුන්න. මිනිහ දෙතුං පාරක් රුපියල් විස්සයි මගෙ මූණයි දිහාවෙ මාරුවෙං මාරුවට බලල කට කොණකිං හිනාවෙලා යන්ට ගියා…." හරිෂ්ගෙ තාත්ත ගෙ මූණෙං එකයි හිනාව…

"ඉතිං අනේ අර කතාව කියන්නකො...අර එම්.අයි.ටී. කතාව ඔයා ඒක ඉවරකලේ නෑනෙ.." අනන්‍යාගෙ අම්ම කිව්ව.

"ආ හරිෂ් දැන් වැඩ කරන්නෙ සිස්කෝ කම්පණි එකේනෙ. ඒකෙ ලොක්ක හරිෂ්ට අයිං වෙලා යන්න දෙන්නෙම නෑ. හරිෂ් අස් උනොත් එයා කොම්පැණිය වහලම දානව කියල කියනවනෙ අනේ බලන්නකො ඉතිං…" හරිෂ්ගෙ අම්ම එහම කියල මහ හයියෙං හිනාවුනා...."එක අතකට බලනකොට පිස්සු නේද?"

"නෑ …නෑ...එහෙම කියන්න එපා. ඒ මනුස්සය හරිෂ්ගෙ නියම වටිනාකම දන්න හින්දයි එහෙම කියනව ඇත්තෙ" ශෝභා නැන්ද කිව්ව. "දැං බලන්න ඔයා උනත් කොච්චර ආඩම්බර වෙන්න ඕනද පුතා ගැන...අනික අතට වෙන කෙනෙක් නං කොච්චර පම්පෝරි ගහයිද? ඔයා එහෙම නෑ. ඒ කියන්නෙ ඔයාගෙ නිහතමානී කම…"

හරිෂ්ගෙ අම්ම ඒ කතාවට බොහොම හැඟීම්බර වුනා. හෑන්ඩ් බෑග් එකෙං ගත්තු අවුරුදු තුන හතරක ළමයෙකුගෙ විළි වහන්ට පුලුවං තරමෙ රතුයි කොළයි කොටු කොටු ලේන්සුවකිං ඇස් අග තෙත මාත්තු කරගත්ත. මේ වගෙ අවස්ථාවක ඇති දැඩි හැඟීම්බර ස්වභාවය හින්දමද කොහෙද බබලත්තු කට්ටිය මොහොතකට ගොළු වුනා.

"ෂ්..ෂ්...මේ...මේ..ක්‍රිෂ් අයියා…" සාලෙට ඔලුව දාල මංජු මට කසුකුසුවෙං කතා කලා.

මම ඒ දිහාවෙ බලනකොට මංජු මට ඔලුවෙනුයි අතෙනුයි දෙකෙන්ම කතා කලා බොහොම හදිස්සියකිං වගේ.

බෑ..බෑ..මට බෑ...... හඬ නෑහෙන්ට එහෙම කියන ගමං මම ඔළුවත් දෙපැත්තට වැනුව යම් අපැහැදිලිතාවයක් එහෙම තියනවනම් ඒකත් දුරුවෙලා යන්ට කියල. ඔය ෂුවර් එකටම මොකක් හරි ගණං හරි ෆිසික්ස් හරි ගැටළුවක් විසඳ ගන්ට බැරිවෙලා වෙන්ට ඕන. හුහ්...මට නම් බෑ...කෙහෙල්මල් ගණිත ගැටළු...මට දැං එච්චර තමයි අඩු...

මම හිතන දේ ඉවෙන් වගෙ තේරිලාද කොහෙද මංජු නෑ..නෑ.... කියල අතිං කිව්ව. ඊට පස්සෙ කලින්ටත් වඩා හදිස්සියකිං ආයමත් මට එයා ඉන්න තැනට එන්න කියල කතා කරන්ට ගත්ත.

ආය මොනව බලන්ටද ගිහිල්ල. ඔය යකා කතා කරන්නෙ මොනව හරි විෂය කරුණු ගැන මඟුලක් අහගන්ට තමයි....මම එහෙම හිතල අහක බලා ගත්තත් ආයම හිතුන කමක් නෑ ගිහිල්ලම බලනව. මොකක් හරි ගණිත නැත්තං ෆිසික්ස් ප්‍රශ්නයක් නම් හොඳ දෙකක් කියල ආපහු එන එකනෙ තියෙන්නෙ..හුහ්...එහෙම හිතල මම සබාතොමෝ එකේ හැමෝටම හොරෙං හෙමීට නැඟිටල මංජුවා ඉන්න තැනට ගියා..

"මොකද මංජු?..ඔන්න පස්සෙන් පහු නොකිව්වයි කියන්න නම එපා...මම කලිම්ම කිව්ව..ප්‍රක්ෂිප්ත, බල ඝූර්ණ, ගුරුත්ව කේන්ද්‍ර එහෙමත් නැත්තං උඩුකුරු තෙරපුම ගැන මොකවත් අහන්න එහෙම ඔට්ටු නෑ. එහෙම ඇහුවට මේ වෙලාවෙ මම උත්තර දෙන්නෙත් නෑ"

"නෑ..නෑ..මම කිව්වනෙ... එහෙම එකක් නෙවෙයි..යංකො මගෙ කාමරේට.."

මංජුගෙ පස්සෙං මම මංජුගෙ කාමරේට ගියා. මංජුගෙ ඇඳ උඩ ඉඳගෙන හිටියෙ අනන්‍යා…..අර එදා මම ඇයට විවාහ යෝජනාව කරපු දවසෙ ඇඳගෙන හිටිය නිල්පාට සාරිය වගේම සාරියකුත් ඇඳගෙන..ඒකමදත් මන්ද.... 

අර මතකනෙ නේද? ඇගේ රැකියා ඉන්ටර්වීව් එකෙ දවසෙ අර මම ඉන්ටවීව් බෝඩ් එක ඉස්සරහම දණ ගහල ඇගෙන් එහෙම ඇහුවෙ...."Ananaya Swaminathan... I, Krish Malhothra loves you from all of my heart and would very much  like to have you by my side all my life. So would you please marry me?" කියලනෙ මම ඇහුවෙ..ඇයි මතක නැද්ද අනේ?