614. සමණල තටු සැළිණ......When The Butterfly Wings Fluttered...

ත්‍රිමාණ සමණළ පච්චයක්....

පොඩි කුමාරිහාමිගෙ වියුණුවට වගේම වත් මැඩම්ගෙ සොඳුරු සිත වියුණුවටත් මම එසඳ කමෙන්ට් බර ගාණක් ලිව්ව......මේ එයින් එකක්...

බටර්ෆ්ලයි ඉෆෙක්ට් එක මතකද?....සමනළ ආචරණය....ව්‍යාකූලතා න්‍යාය.....මම කාලෙකට ඉස්සර ඒ ගැන වියුණු සටහනක් ලිව්ව.

ඉතාම නොවැදගත් ඒ වගේම ඉතාම සුළු සිද්ධියක් නිසා, ඒ සිද්ධිය මූලික කොටගෙන ඇතිවන ක්‍රියාදාමයකින් පස්සෙ, එහි ප්‍රතිපලයක් විදිහට කාලෙකට පස්සෙ වෙන්න පුළුවන් සිතාගැනීමට පවා නොහැකි තරමේ සංසිද්ධියක්.....

මේක සරලව කියන්නෙ අද ලෝකේ කොහේ හෝ සිදුවන සමනල තටු සැලීමකින් එහි ප්‍රතිපලයක් ලෙස තව වසර කීපයකින් ලෝකේ කොහේ හෝ මහා කුණාටුවක් ඇතිවෙන්න පුලුවන්ය කියලයි.....

දැන් ඔන්න ඔය සමණල ආචරණය ක්‍රියාත්මක වෙන්නෙ මෙන්න මෙහෙමයි.....හොඳද?

*******************************************

ඔහු කීපදිනක්ම ඇගේ නිවෙස අසල තම යතුරු පැදියේ නැඟී පොරොත්තු වූයේ ඇය හමුවීමේ අටියෙනි. මේ ඔහු එසේ පැමිණෙන අවසාන දිනයයි.

''අද එයා හම්බ උනේ නැත්නම් මේ වැඩේ අල්ලල දාන්න ඕන...මේක හරියන එකක් නෙවෙයි වගේ''

ඔහු එදින තමාටම සපථ කර ගත්තේ යතුරු පැදියට නැඟී ඒ පණ ගන්වන අතරදීය.

ඇය මේ පිළිබඳව කිසිවක් නොදත්තාය. එසේම දින කිහිපයකට පෙර අතරමඟ දී බසය ක්‍රියාවිරහිත වීමෙන් පසු අධික වර්ෂාවට බත් වීමෙන් වැලඳුනු උණ නිසා ඇය පසුගිය සතියක පමණ කාලය පාසල් ගියේ ද නැත.

යාන්තම් සුව අතට හැරුණු පසු ඇය අද සවස මේ සූදානම් වූයේ අසල වසනා මිතුරියක හමුවීමට ගොස් පසුගිය දින කිහිපයේ මඟ හැරුනු පාඩම් සටහන් පිටපත් කර ගැනීමටය. ඇගේ පියා එදිනෙදා කුළී වැඩට ගොස් උපයාගන්නා සුළු මුදලින් යැපුණු බැවින් ඔවුන් ගෙවූයේ අග හිඟ කමින් පිරුණු දිවියකි. ඇය සහ ඇගේ සොයුරිය පාවිච්චි කලේ එකම සෙරෙප්පු යුවලකි.

නිවසේ වූ එකම කාමරයේ සෑම තැනම සොයා ද සෙරෙප්පු යුවල සොයා ගත නොහැකිවූ පසු ඇය කුස්සියට ගොස් තම මව ඇමතුවාය.

''කෝ අම්මෙ අර කළු පාට සෙරෙප්පු දෙක?''

''ඇයි මේ කොහෙ යන්ටද?''

''පහුගිය ටිකේ මඟ ඇරිච්ච පාඩම් ටික ලියාගන්ට යන්ට කියල මගෙ යාලුවෙක්ගෙ ගෙදර''

''ෂහ්, හරි වැඩේනෙ, නංගි කඩේට ගියානෙ ඒක දාගෙන, එහෙනම් එනකල් ඉන්ට වෙයි....''

කඩය පිහිටියේ සෑහෙන දුරකිනි. එබැවින් නංගී ආපසු ආවේ හෝරාවකට පමණ පසුය. ඒ වන විට වැහි අඳුරක්ද පාත් වී තිබුණු බවින් මිතුරියගේ නිවසට යාමේ අදහස ඇය අත්හැර දැමුවාය.

''කවුද මන්ද අක්කෙ මෝට සයිකල් කාරයෙක් හිටිය අතන දෙවට ගාව. මම යනකොටත් දැක්ක. එනකොටත් හිටිය...මේ දවස් දෙක තුනේමත් මේ පැත්තෙ කැරකුන වගෙ මට මතකයි...කලින් දැකපු කෙනෙක් නම් නෙවෙයි....'' 

නංගී පැවසුවේ ඇඳුම් ගලවන අතර තුරදීය.

ඇගේ සිතේ සැඳෑ අහසක එක් වරම නැඟී අතුරුදන් වන විදුලි රේඛාවක් මෙන් ඇඳී ගියේ ඔහුගේ මුහුණයි. එදින මොර සූරන වැස්සේ ඔහු තමා නිවස අසලටම ගෙනවිත් ඇරලූ අයුරු....''ස්තූතියි අයියෙ'' කියද්දී ''ආ, ඒක මොකක්ද නංගි, මම ගිහිල්ල එන්නම්'' කියමින් ඔහු සිනාසී නික්ම ගිය අයුරු...පසුගිය උණ වැලඳී ගෙවූ දින කිහිපයේ පවා ඔහුගේ සිනාමුසු මුහුණ වරින් වර දෑස් පියාගත් කල මනසේ ඇඳීගිය අයුරු.......

''කෝ නංගි දෙන්න ඔය සෙරෙප්පු දෙක....'' 

වහා මිදුලට පිවිසි ඇය දෙවට දෙසට නෙත් යොමු කලද ඒ වන විටත් වැස්ස ක්‍රමයෙන් වැඩිවෙමින් තිබූ වැහි බිඳු අතරින් ඇය නෙත ගැටුනේ වැස්සට පෙර ගාල් වීම සඳහා හැල්මේ දිවයමින් සිටි එලදෙනුන් දෙදෙනෙකු පමණි. 

ඔහු....ඔව්...ඔහු.....ඊට මිනිත්තු පහකට පමණ පෙර.....වර්ෂාව ඇරඹීමත් සමඟම....අවසන් වරටත් ඇගේ නිවස දෙස බලා තම යතුරු පැදිය පණගන්වාගෙන එතැනින් නික්ම ගොස් තිබිණි.

දිගු සුසුමක් හෙලූ ඇය ඉදිරිපස දොර වසා දමද්දී ගෙතුලට පැමිණි සීතල සුළඟ ඇගේ සිරුරේ හිරිගඩු නංවා ලීය.

''ඇයි අක්ක දන්නවද ඒ මනුස්සයව?'' 

නංගී විමසුවේ කුහුල රැඳුනු දෑසිනි.

''නෑ, මම දන්නෙ නෑ.....මම කොහොමද දන්නෙ?''

ඈ පිළිතුරු දුන්නේ නොරිස්සුමෙනි.

*******************************************

දැන් ඔන්න සමණලය තටු සැළුවා....ඒ කියන්නෙ අර නංගි ගිය කඩේ එදා හවස වහල....අපි කියමු මුදලාලිගෙ කකුල ඇමැට්ටි උනයි කියල ලිස්සල වැටිල ඔයේ නාන කොට...කොහොම හරි මිනිහ වෙදා හොයාගෙන ගියා කඩේ ගෝලයත් එක්ක බයිසිකලේ...ඒ නිසා එදා හවස කඩේ වහල. නංගිට මඟදිම ආරංචි වෙනව කඩේ වහලයි කියල ඒ පාර නංගි ආපහු එනව.

ඒ නිසා ඈ සෙරෙප්පු දෙකත් දාගෙන පිටත් වෙනව මිතුරියගෙ ගෙදර යන්ට...දෙවටට ආව විතරයි ....කව්ද හිටියෙ ඈ එන පෙරමඟ, හිනා කටක් පුරෝගෙන?....

ඇගේ දෙපා එතනම ගල් වුනේ ඇයටත් හොරාම.....මූණට ලේ පිරෙනව නම් ඇයට හොඳටම දැනුන.......

''අයිය...මේ මොකද මෙතන?.....'' 

කාලාන්තරයකට පස්සෙ ඇයට ඇහුනෙ ඇගේම කටහඬද කියල ඇයටත් සැකයි.....

''මම මේ අඳුනන කෙනෙක් මුණ ගැහෙන්න කියල නංගි.....'' 

ඔහු කිව්වෙ ඇගේ මුහුණ දිහා එක එල්ලේ බලමින්,

''කවුද ඒ?.....'' 

ඇගේ මුවඟටත් සිනහවක ඡායාවක්....

''එන්නකො මෙහාට මම ඒ කවුද කියල කියල දෙන්න.......හෙහ්, හෙහ්''

*******************************************

මොරගෙඩි තරම් වැහි බිඳු මෝටර් රියේ වා මුවාව මතට පතිත වෙද්දී ඔහු නිවසෙහි පෝටිකෝව යට පෝටිකෝව යට රිය නැවැත්වීය.

ඔහු එනතෙක් මඟ බලා සිටි ඇගේ සිනා සපිරි වත දෙස මොහොතක් සිනාමුසුව බලා සිට ඔහු සෙමෙන් දොර විවර කොට රියෙන් බැස්සේය.

''මොකද අනේ ඔයා පරක්කු උනේ?....මම මේ මඟ බලාගෙන හිටියෙ....''

''දන්නවනෙ.... මේ වගෙ අනෝරා වැහි වහින දවසට මට තියනවනෙ විශේෂ රාජකාරියක්. ඒකයි පරක්කු උනේ....''

''මොකක්ද අප්පා ඒ?....'' 

ඇය විමසූයේ ඔහුගේ අතින් අල්ලා ගනිමින් දෙබැමද හකුළුවමිනි..

''මොකක්ද දන්නවද?....මෙහෙම වහින දවස්වල මම පාර අයිනෙ තියෙන පරණ කඩ කාමර වගෙ ඒවගේ ටිකක් හෝදිසි කරනව ගෙදර යන්ඩ තියෙන අන්තිම බස් එකක් කැඩිල ඉහින් කනින් තෙමීගෙන අඬ අඬා ඉන්න ලස්සන ගෑණු ළමයි එහෙම ඉන්නවද කියල... ''

ඔහු පැවසූයේ ඇය තරයේ වැළඳ ගනිමිනි. ඔවුන් දෙදෙන මහ හඬින් සිනාසෙන හඬ පිටත මහ වැස්සේ හඬද පරදවමින් දසත විසිරී ගියේය.

*******************************************

මේ එක සමනල තටු සැලීමක ප්‍රතිඵලය විතරයි...තවත් සිය දහසක් විකල්ප තියෙන්න පුළුවන්.....දැනට මේ ඇති.....හෙහ්, හෙහ්,