101. කෑම සහ කන්නට ගොස් නෑම සමගින් මගේ අත්දැකීම්

පෙර කථාව

“කෑම අහක දාන්න එපා පව් සිද්ධ වෙනවා”


“72 අවුරුද්දේ වගේ සාගතයක් ආවා නං ඔයාලාටත් තේරෙයි. කොස් ගස් තිබුණු නිසා යාන්තං බේරුනා. ඔයාලාට මේ අපි දෙනවා වැඩියි”


“සිරිමා ආණ්ඩුව කාලේ වගේ හාල් පොලු, සීනි පොලු තිබුනා නං ඔයාලා නොකන දේවලුත් කයි. හා හා ඉතිරි කරන්න එපා. සේරම කන්න ඕනෑ”


මේ මීට අවුරුදු 15කට 20කට පෙර අපේ අම්මා අපිට තුන් වේලට කියු වදන්ය. මේ සියලුම සිදුවීම් සැබෑ වුනත් කන්න බැරි නං කන්නේ කොහොමද දෙවියනේ!!! මට එහෙම හිතුණු අවස්ථාවක් නැති තරම්ය. එහෙත් නැගණියන් දෙදෙනාගේ විස්තරය වෙනස්ය.

අපේ ගෙදර පොඩිහිටියන් අතුරින් කෑම වේල සඳහා අරගල නොකෙරූ එක ම කෙනා මම වෙමි. බත් පත රතු කැකුළුද, සම්බාද, නාඩු ද, මොනවද යන්න ගැන වාද මට නොවීය. වෑංජන මැල්ලුම ද, මාලු ද, බිත්තර ද, කොහිලද, කැරට් ද, බීට් ද, යන්න ද මට වගේ වගක් නොවීය. අම්මා දෙන දේ අනුභව කොට නිහඬව සිටීම මගේ සිරිත විය. ඒ සමහර විට කුඩා කල සිටිම ඔවුන් දෙදෙන මා ප්‍රශංසාවට ලක් කරමින් ආහාර දුන් නිසා විය හැකිය.


“අපේ දුවගෙන් කිසි කරදරයක් නැහැ. ඕනෑ ම දෙයක් කනවා. නේද පුතේ? අම්මාට කිසි කරදරයක් නැහැ” ආදී වශයෙන් පිටස්තරයන් ඉදිරියේ ප්‍රශංසා ලැබෙන විට එයින් සතුටුව පිම්බී යන මා එලෙස දුන් දෙයක් කන්නට පුරුදු වූවා විය හැකිය. කොටින්ම වෙන දරුවන් මැලි කමක් දක්වන මෝර තෙල් බීම, මැල්ලූම් කෑම ආදිය මා කැමැත්තෙන් කලේ, “තාත්තේ තාත්තාත් මැල්ලුං කන්න, එතකොට උස යනවා, සුදු වෙනවා, දත් ගොඩක් එනවා” ආදිය තාත්තාටද පවසමිනි. එකල මගේ වයස අවුරුදු 2 ½ක් 3ක් පමණ වන්නට ඇත.


එහෙත් නැගණියන් දෙදෙන ඒ ආකාරයෙන් ගොඩ නගන්නට දෙමව්පියන්ට ඉස් පාසුවක් නොවීය. හැකි ඉක්මනින් බතක් මාළුවක් උයා කෑම වේල සරි කර, තව කරන්නට ඕනෑ තරම් රාජකාරී අප මව සතුව තිබිණ. ඒ සේරමට ම අමතරව ඇය රැකියාවටද යා යුතුව තිබිණ.


දිනක් වැඩිමහල් නැගණියට අම්මා බත් කවමින් සිටියාය. බත් පතේ කරවිල විය. එකල, අවුරුදු 6-7ක් වූ නැගණිය බෑඟිරි ගසමින් අඬන්නීය. කටේ බත් පුරවාගෙන, නහයෙන් හොටු පෙරාගෙන, ඇස් දෙකින් කඳුළු වගුරුවාගෙන,


“කන්න බැරි නිසානේ අම්මේ කියන්නේ..................” කියමින් ඇය විලාප තබන්නීය. අම්මාද අත් නොහරින්නීය.


“උඹ අද මේ සේරම ටික කන්න ඕනෑ. වහ නෙමෙයිනේ කවන්නේ. කෑම, ගුණ කෑම.” කියමින් අම්මා නංගීට තරවටු කරන්නීය. කටින් කටට බත් ගිල්ලවන්නීය. නංගී විටෙක ඔක්කාර කරයි. ඒත් අම්මාගේ මෙහෙයුම බත් පතින් ¾ක් අවසන් වනතුරු නිම නොවීය. අදද ඒ සිදුවීම සිහිකරන අම්මා සිනාසෙමින්, “පව් අප්පා කෙල්ල” යැයි පවසන්නීය.


ඉඳහිට දවසක තාත්තා සමඟ ගෙදර සිටින්නට වුවහොත් කථාව යම් පමණකට වෙනස්වේ. තාත්තා ආහාර පිස අහවර ව අප කැඳවා පිඟන් අතට දී වයසේ පිළිවෙලට කැඳවයි. බත් බෙදන්නේ, “බෙදන ගාන ඇති වුනහම කියන්න ඕනෑ. එක ඇටයක් වත් ඉතිරි කරන්න බැහැ!” කියමිනි. ඉඳින් එදාට කෙසේ හෝ බත් ඇටයක් වත් ඉතිරි නොකර කන්නට අපට සිදුවේ. අඩුම තරමින් බත් ඇටයක් බිමවත් තිබිය නොහැකිය.

මේ සේරම සිදුවීම් අතීතයේ එකතරා කාල වකවනුවක වූ දේවල්ය. දැන් කාලය වෙනස්, තාලය වෙනස්....... එනමුදු දරුවෝ සහ දෙමව්පියෝ නොවෙනස්??? 


දැන් කථාව


සමහර අවස්ථා වලදී, අප දියණියට කෑම කවා ගන්නට පියාගේ සියලුම මිතුරන් කැඳවිය යුතුය. නැතහොත් ඔවුන්ට අමතන සේ ඒක පාර්ශ්වීය දුරකථන ඇමතුම් ගත යුතුය.


“ආ... බුද්ධි අංකල්... දුව කනවා......... ඔව් ඔව්... සේරම කනවා.” නේද? රනූ ඔයා සේරම කනවද කියලා බුද්ධි අංකල් අහනවා.


“ඔව් අම්මි.. මං සේරම කනවා බුද්ධි අංකල්ට කියන්න බබා හොඳයි කියලා...” ආ එහෙනං මේ කටත් කන්න.


සමහර දිනෙක කවන පළමු කටම “ජැවිල්ලායි..........” යි පවසමින් කට බෙරි කර වතුර මහා ප්‍රමාණයක් බී පැන යන ඇයට කෙසේවත් කවා ගන්නට මා හට නොහැකි වෙයි. ප්‍රශංසා කථා ඇයට වලංගු නැත. ඇය මාගේ පරම්පරාවේ නොව ඊට පසු පරම්පරාවේ කෙනෙකු වන නිසා විය යුතුය.

"ඉස්සරහ ගෙදර නංගි හොඳ නැහැ. කෑම කන්නේ නැහැ. මං නං ඔක්කොම කනවා. අම්මි ප්‍රවීන් අංකල්ට කෝල් කරලා කියන්න බබා සේරම බත් කෑවා කියලා. හාන්ද?" යි කියමින් නටමින් සිට, බත් කට කවන්නට යන විට ම,

"එපා... මට එපා.. දැන් ඇති. මේ බඩ පිරිලා"යි පවසමින් පැන දුවන්නීය.

පසුගිය පෝ දා දහවල්, දැවිල්ල බව පවසමින් ඇය කෑම මගහැරි නිසාවෙන්, පසුව කවන අටියෙන් කෑම පිඟාන වසා තබා පොතක් කියවමින් සිටියෙමි. “අපි දන්නේ නැහැ තව ටිකකින් බුද්ධි අංකල් එනවා. මං නං දන්නේ නැහැ ඔන්න”යි දියැණියට පැවසුවේ වැඩිදුර සිතා නොවේ. නමුදු ‘බුද්ධි අංකල්’ පැමිණියේය. ඔහුගේ නව නිවසේ වැඩ කටයුතු නිසාවෙන් සතියකට දින දෙක තුනක් මා සැමියා හමුවන්නට පැමිණෙන ඔහු එදින ගෙට ගොඩ වූයේ, “ආ රනූ කොහොමද බත් කෑවාදැ?” යි අසමිනි. කෙල්ල වෙඩිල්ල සේ මුළුතැන් ගෙට දිව ගියාය.

මේ වයසේ දී නම් මේ වගේ කෑවා තමයි

“දැන් මොකද කියන්නේ පුතේ? මං කිව්වා ඇහැව්වේ නැහැ. දැන් ඉතිං කන්න”යි පැවසූ මම පුංචි බත් පිඟානේ එක කටක් ඉතිරි වනතුරු ම ඇයට කවා ගන්නට සමත් වීමි. එවිට කිසිම දැවිල්ලක් ඇයට දැනුනේ නැති තරම්ය.

මනෝ විද්‍යාඥයන් මොන දේ කීවද කන්න අරගල කරන දූ දරුවන්ට කවා ගන්නට කථා සරිත්සාගරය හෝ ගජබින්නාලංකාරය පෙරළා ගන්නට දෙමව්පියන්ට සිදු වන්නේමය. විටෙක හඳට පෙනෙන්ට කන ඇය, විටෙක මාළුන්ට පෙනෙන්ට කයි. විනෝද ගමනක් ගිය විටෙක, අප සමඟ යන පිරිමි පාර්ශ්වය පෙන්වමින්, කලගෙඩි වැනි බඩගෙඩි පෙන්වමින්, ඔවුන් ගිල ඇති ළමයින් ප්‍රමාණය දක්වමින්, කවා ගනිමු. එය සැබෑවටම ඇයත් අපත් දන්නා සෙල්ලමකි. ඇය බියවන්නේ නැත. නමුදු බියපත් වූ සේ පෙන්වන්නීය. ඇත්තට ම කල්පනා කරන විට එය පුදුම සෙල්ලමකි. 

හෙට අනිද්දා මේ වගේ ඉඳියි ද මන්දා (හ්ම්... එව්වා කොහිද මාත් එක්ක :D )

සමහරවිට දින දෙක ‍තුනක් කැමැත්තෙන් ආහාර ගන්නා ඇය, විටෙක එවැනි ම කාලයක් ආහාර ප්‍රතික්ශේප කරන්නීය. දරුවන්ගේ කෑම බීම ගැන ඇති ආකල්ප විවිධාකාර බැවින්, ඉවසා වදාරා කටයුතු කල යුතුව ඇත.




බොහෝ මව්වරුන් උත්සහ දරන්නේ මුළු බත් පතම දරුවාට කැවීමටය. දරුවාට ඇති ආදරය මෙන් ම ආහාර අපතේ යෑම පිළිබඳව තැවීම ද මෙයට හේතුව ලෙස පෙනේ. අවසානයේ දරුවා කෑවේ නැත්නම් අම්මා ඒ ටිකද, අම්මාගේ පංගුව ද ආදී වශයෙන් මහා ගොඩක් අනුභව කරන්නීය.


ඇත්තට ම බෙදා ගත්ත සියල්ල කෑ යුතුද?


අපතේ යෑම් කොහොම වෙතත් මට නං හිතෙන්නේ එහෙම නොවිය යුතු වගයි. මට එහෙම හිතෙන්නේ හේතු රාශියක් නිසාය.


සමහර අවස්ථා වලදී අධික කුසගින්න නිසා, ‘යකෙක් කන්නට බඩගිණි’ සේ දැනුනද, බෙදාගෙන, ආහාර පිඟාන අවසන් කරමින් යනවිට බඩ ඕනෑවට වඩා පිරෙන බවක් ඔබට දැනී නැතිද? ඒ වෙලාවට කල යුත්තේ කුමක්ද? ආහාර අපතේ දැමීම යනු මුදල් අපතේ දැමීමකි. එලෙසම මේ ලොව බොහෝ පිරිසක් එක බත් ඇටයක් දෑහැට නොදැක දින ගනන් ගත කරමින් බොහොම දුක සේ ජීවතය ගෙවමින් සිටියි. ඒ හැම කාරණාව ම සැබෑය. නමුදු එවැනි අවස්ථාවකදී ආමාශය පිරී, එයිට උඩින් ඇති ආහාර මාර්ගයේද කොටසක් පිරෙන තුරු ආහාර ගැනීම විසඳුමක්ද? ඒ අවස්ථාවේදී සිදුවුනු වැරැද්ද නිවැරදි කල නොහැක. එනම් ඉතිරි ආහාර නැවත බඳුන් ගත කල නොහැක. කල්පනා කලයුතු වැදගත් කාරණයක් ඇත. වැඩිපුර ආහාර, ආහාර මාර්ගය දිගේ යවා බඩ ඕනෑවට වඩා පුරවාගෙන අපහසුතාවට ලක්වී, අසනීප අවධානම් ද ගෙන පසු දින ඉතිරිය පිට කරනවද, ‘සතෙකුට ආහාර වේවා!’ යි සිතා සුදුසු තැනක තැන්පත් කරනවාද?


ඔබට කැමති තීරණයක් ගත හැකිය. නමුදු හොඳින් සිහි තබාගෙන ඊ ලඟ වතාවේ ප්‍රමාණවත් තරම් ආහාර බෙදා ගැනීමට පරෙස්සම් වීම ඔවැනි ගැටළු වලට මුහුණ දීමට සිදුවන අවස්ථා අවම කරයි.


මෑත දිනකදී බ්ලොග් ලිපියක කොමෙන්ට්ටු අතර කෙනෙකු කියා තිබුනා මෙවැන්නක්. කෑම ඉතිරි ‍කිරීම, මිතුරෙකු කිව් වදනක් නිසා නවතා දැමූ බවක්. මිතුරා පවසා තිබුනේ, අප කන බත් ඇටයක් පාසා ගොවියෙකු කොන්ද නමන වගයි. සැබෑව... ගොවියා පමණක් නොව, අපිද බොහෝ මහන්සි වී හාල් උපයාගෙන, බත සූදානම් කරගන්නෙමු. එලෙසම, රෙදිපිළි කර්මාන්තය සැලකුවහොත් රෙදි නිපදවන්නට කොතෙකුත් මිනිසුන් සිය සිරුර වෙහෙසනවා ඇති. එනමුදු රෙදි සැලකියයුතු ප්‍රමාණයක් අපතේ නොයවමින් ඇඳුම් මැසිය නොහැකිය. ලොව ඇති බොහෝ දේවල් වල තත්ත්වය ඒ හා සමානය. ආහාර යනු අත්‍යාවශ්‍ය ද්‍රව්‍යයක් නිසා රෙදි හා සමානව සිතිය නොහැකි බව සත්‍යයකි. නමුදු වෙහෙස මහන්සිය සැලකීමේදී හැම දෙයක් ම ලබා ගන්නට අපමණ වෙහෙසක් දරන්නට වී ඇති බව නොකිව මනාය. විශේෂයෙන් මේ අපේ රටේ නේද?


ඉතිං හොඳ ම දේ හැම විට ම තමන්ට අනුභව කල හැකි පමණ ආහාර බෙදා ගැනීමයි. එවිට අපතේ දමන්නට කිසි ලෙසකින් සිදු නොවේ. එහෙත් සමහර අවස්ථා වලදී, මේ සිද්ධාන්තය ප්‍රායෝගික නොවන අවස්ථා එළඹෙන බව සිහි වෙනවද?


විවාහ මංගල උත්සවයකට සහභාගී වන විට ඇස හා නාසය පිනවන ආහාර දැක, ඒවා දිව ද පිනවනු ඇතැයි සිතා බෙදා ගත්තද, කටවල් දෙකක් කන විට බඩ පිරී යන වගක් ඔබට දැනී නැතිද? ඒ සමහර අවස්ථා වලදී කෝකියන් විසින් විවිධාකාර කෘත්‍රීම දේ ආහාරයට එකතු කිරීම මෙයට හේතුවයි. තවත් සමහර වේලාවන් වලදී කටට ගත නොහැකි මට්ටමේ ආහාර ද හමුවේ. ඔවැනි අවස්ථාවක කල හැක්කේ කුමක්ද? දුක් මහන්සියෙන් බත උපයන ගොවියන් හෝ ඒ මොහොතේත් කුසගින්නේ පීඩා විඳින සුවහසක් වූ ලෝ වැසියන් සිහිකර ඒ ආහාර ගත හැකි වේද? අපතේ දැමීම අපරාදයකි. පවකි. නමුදු කල හැක්කේ කුමක්ද?


තවත් සමහර අවස්ථා වලදී උදේ පාන්දර උයා ගන්න බත, ඔතාගෙන විත් කාර්යාලයේදී කන්නට යනවිට කෑමේ පිරියක් නොදැනී යන අවස්ථා ඇත. එවන් විටෙක කල යුත්තේ කුමක්ද? එවැනි විටෙක අපහසුවෙන් ආහාර වැලඳීමෙන් පසුව බඩේ අමාරු හා වමනය ආදිය ඇතිවන අවස්ථාද ඇත.


අප රටේ හාමුදුරු නමක් චීනයට වැඩි අවස්ථාවකදී රවුමට රවුමට එතූ බනිස් ගෙඩියක් වැනි ආහාරයක් දානයට ලැබී ඇත.‍ උන්වහන්සේ එය වළඳන්නට බැලූ විට වටහා ගත් දෙයින් බොහෝ සෙයින් අපහසුතාවට පත් වී ඇත. ඒ සර්පයෙකි. චීන රටේ දී උසස් තත්ත්වයේ ආහාර වේලකි. ඉවසා දරා ගත නොහැකි වූ අප්‍රසන්න කමෙකින්, දානය පිළිගැනීම සංකේතවත් කලයුතු නිසාවෙන් අයිනට වන්නට වූ ලූනු කැබැල්ලක් වැලඳීමෙන් අනතුරුව, නොනවත්වා ඇති වූ වමනය හා බඩ බුරුල් කරවා යෑමෙන් උන්වහන්සේ අසාධ්‍ය තත්ත්වයට පැමිණීම හේතුකොට ගෙන මෙරටට වැඩමවූ බවක් කියැවුණි.


ඉතිං ඔහොමයි කෑම සහ මිනිස්සු. සිරිමා ආණ්ඩුවෙන් දැමූ පොලු හෝ කලින් කලට ඇති වන සාගත වලට මුහුණ දුන් ජනයාට කිසි සේත්ම හිත හදාගත නොහැකි වුවද, මගේ සිතුවිල්ල නම්, ආහාර ගන්නා විට, අවම වශයෙන් දැන් කෑවා ඇති’යි හිතෙන තෙවැනි වතාවේදිවත් එය නැවැත්විය යුතුය. කෑම අපතේ දැමීම අපරාදයක් බව මොළ ගෙඩියට වැටහේ නම්, කල යුත්තේ බෙදා ගන්නට පෙර සිතා බැලීම මිස බෙදා ගත් සියල්ල ගිල දැමීම නොවේ. ඉහත දීත් සටහන් කරන්නට යෙදුනු පරිදි, ආහාර මාර්ගය දිගේ යැවීමෙන් පමණක් ආහාර අපතේ යෑම වලකීද? ඔබ ආහාර අපතේ දැමීම ආරම්භ කරන්නේ, අනුභව කල නොහැකි තරම් ආහාර බෙදා ගත් මුල් අවස්ථාවේදීමය. ඒ සියල්ල ගිල දැමීම තුලින් අපතේ යාම වලකී යැයි සිතීම වැරදි සිතුවිල්ලක් නොවෙද? එයින් සිදුවන්නේ ඔබ රෝගී වීම පමණයි.


මගේ කෑම කථාව අවසානයි. කියැවූ සැමට ස්තුතියි.