255. ගුරුවරියක සමඟ මගේ ජීවිතය - 18 - චුට්ටි අයියාගේ කතාව

Google images

එක දවසක් ඔන්න රෑට බත් කන්ට අපි ඔක්කොම ඉඳගත්ත පුරුදු විදිහට. ඒත් මා ලඟ ඉඳගන්ට චුට්ටි අයිය ආවෙ නෑ. මගෙ බත් එක දෙන්ට අම්ම මා ලඟට ඇවිල්ල නැවුනම මම අම්මගෙන් ඇහුව ….. 

" කෝ අම්මෙ චුට්ටි අයිය? "

" චුට්ටි පුතාට ටිකක් සනීප මදි වගෙ. උණක් වගෙත් තියනව. ඇඟත් රිදෙනවලු.මම පස් පංගුව තම්බල දුන්න. අන්න මැද කාමරේ පෙරවගෙන නිදි.."

" ඉන්ටකො මම බලල එන්නං "

මම බත් එක එහෙම්මම පැදුරෙ තියල නැඟිට්ට.

අපෙ ගෙදර කාමර හතරක් තිබ්බ. ඉස්සරහ සාලෙ දෙපැත්තෙ කාමර දෙකෙන් පොඩි කාමරේ නිදාගත්තෙ අප්පච්චි. වම් පැත්තෙ දොරක් නැති කාමරේ අයියල තුන් දෙනා. කුස්සිය ගාවම තිබ්බ කාමරේ මං ගාවම වැඩුමල් අක්කල දෙන්නයි මායි. ඊට එහා මැද කාමරේ අම්මයි ලොකු අක්කයි.ඉස්සරහ කාමර දෙකටම රෑ තිස්සෙ කොච්චරවත් හුලං එනව. සිවිලිං එතකොට ගහල තිබ්බෙ නෑ. සිවිලිං ගැහුවෙ එක පාරක් අප්පච්චි කින්නියා වලද කොහෙද වැඩ කරද්දි අප්පච්චි එක්ක මොකක්ද අමනාපෙකට ඒ පැත්තෙ දිසාපති අප්පච්චිගෙ වැඩ තහනං කරල. මාස හයකට විතර පස්සෙ තිබ්බ පරීක්ෂණයෙන් අප්පච්චි නිදහස් වුනා. ඒ එක පාර හම්බ වෙච්ච පඩි ඇරියස් එකෙන් තමයි සිවිලිම් ගැහුවෙ..... මොනව උනත් දිසාපතියට පිං සිද්ද වෙනව සීලිම ගහගන්ට උදව් උනාට ...... අප්පච්චි එහෙම කිව්ව හිනා වෙවී.

මගෙ උරෙස්ස රිදෙන්ට ඇල්ලුව. මතකනෙ ඈ මේ කතාව කියන්නෙ මයෙ උරෙස්ස උඩ ඔලුව තියාගෙන. වමතෙ මැණික් කටුව දිහායින් හෙමිහිට පටන් ගත්තු හිරිවැටිල්ලක් වැලමිට පහු කරල බෙල්ල දක්වාම පැතිරීගෙන ආව.

මම හෙමිහිට ඇගේ සිරුරට යට වෙලා තිබ්බ වම් අත දිග අරින්ට බැලුව.

" ඇයි අත හිරිවැටිලද? "

ඈ එහෙම අහල කෙළින් වෙලා ඇඳේ ඉඳගත්ත. ආයම ලේ ගමනාගමනය යතා තත්වයට පත්වෙනකොට දැනෙන ඉදිකටු ඇනිල්ල මගෙ අත දිගේ දැනෙන්ට ගත්ත.

" ඔව් ටිකක් වගෙ "

මම මැණික් කටුවෙ ඉඳල ඉහලට අත පිරිමදිමින් කිව්ව.

" මේ ඔයාට මේ කතාව කියන්න අමාරුයි වගේනම් අපි මේක අතෑරල දාමු.."
මම ඇගේ දුකින්පිරි මුහුණ දිහා බලල හෙමිහිට කිව්ව.

" නෑ. මම ඔයාට පොරොන්දු උනානෙ මේ කතාව කියනවයි කියල. ඒ ඇරත් මගෙ හිතේ හිරවෙලා තියන මේ කතාව ඔයාට කියන එක මගෙ හිතටත් නිදහසක්.අද කතාව ඔක්කොම කියල ඉවර කලාම වැඩේ එතනිං ඉවරයි. ආයම කිසිම දවසක මගෙන් මේ ගැන අහන්නත් එපා.මම කියන්නෙත් නෑ…"

ඇය යන්තමට තොල් මෑත් කරල හිනාඋනා.

වම් අත පිරිමදින අතරෙම මමත් නැඟිටල ඈ හේත්තුවෙලා හිටිය බිත්තියටම වාරු උනා.

එක පාරටම අල්ලපු හුළං කෝඩෙත් එක්ක සට සට ගාල වහළට පොද වැස්සක් ඇදගෙන වැටෙනව වගෙ සද්දයක් ඇහුන.

" වහිනව වගේ නේද ඒයි? "

ඈ එතනම ඉස්සිල ජනේලෙන් පිටත බැලුව.

" නෑ...මොන වැස්සක්ද? පැලෙන්ට පායයි තව මාසයක්වත්...මතක නැද්ද මේ ටිකේම උදේ මීදුම.."

සතියක් දවස් පහ හයක් වගෙ වෙලේ ඉඳල උදේ පාන්දර ගස්වැල් වහගෙන බිමට බහින මීදුම ආය ඉහිරිල යන්නෙ හතත් පහුවෙලා ඉර අව්ව තදට වැටෙන්ට ගත්තට පස්සෙ. එහෙම මීදුම බාන්නෙ පෑවිල්ල අල්ල හිටින්ට කියල ඒ කාලෙ අපෙ අත්තම්ම මා දැක්ක කියල තියනව.

" ඔය වහලට වැටෙන්ට ඇත්තෙ පලු ගහේ කොළවල එකතු වෙච්චි පිණි ...හුළඟක් හමන්ට ඇති. "

මම එහෙම කියල කොට්ටෙකුත් බිත්තියට හේත්තු කරල හොඳහැටි දිග ඇදුන.

" අම්මයි ලොකු අක්කයි නිදාගත්තු මැද කාමරේ තිබ්බෙ පරණ පබිලියං යකඩ ඇඳක. ඇඳේම ස්ප්‍රීං හයි කරපු ඒ වගෙ යකඩ ඇඳක් ඔයා දැකල තියද? "

ඇය කතාව නවත්තල මගෙ වමත දෑතින්ම අරගෙන උකුල උඩ තියාගත්ත.

" ඔව්………" මම උත්තර දුන්නෙ ඔලුව හරවල ඇගෙ මුහුණ දිහාවෙ එක පාරක් බලල.

" අපෙ අම්මලගෙ මහ ගෙදර තිබ්බ ඔය ජාතියෙ ඇඳන් දෙකක්.ස්ප්‍රිං ඔක්කොම උඩිනුයි යටිනුයි එකකට එකක් සුදුපාට ගොතපු හයිය ලණු ජාතියකින් බැඳල තිබ්බෙ. ඒ ලණු උඩ තමයි මෙට්ටෙ තියෙන්නෙ. මාර සනීපයි ඒකෙ නිදාගන්නකොට. අපි පොඩි කාලෙ වැඩේම ඇඳ උඩට නැඟල උඩ පණින එක. "

" අන්න හරි, අන්න හරි, අන්න ඒ ඇඳක් තමයි මැද කාමරේ තිබ්බෙ. මම ඒ වෙලාවෙ දොර රෙද්ද මෑත් කරල කාමරේට එබිල බැලුව. මුල්ලෙ තිබ්බා ගෝන අං තට්ටු දෙකක් කකුල් වෙනුවට පාවිච්චි කරල හදපු පොඩි ලියන මේසයක්. ඕක උඩ පත්තු වෙවී තිබ්බ චිමිනි ලාම්පුවෙ දැල්ල හොඳටම අඩුකරල තිබ්බෙ.ඒත් ඒ මලානික එළියටත් ගිණි කන වැටිල චුට්ටි කුරුමිණියො දෙතුන් දෙනක් චිමිණියෙ හැප්පි හැප්පි එහෙම මෙහෙ දඟල දඟල හිටිය. "

" යකඩ ඇඳේ එහා කෙළවර ජනේලෙ අයිනෙ අපේ කළු බ්ලැන්කට් එක ඔලුවෙ ඉඳල පොරවගෙන චුට්ටි අයිය නිදාගෙන හිටිය."

" අපෙ තිබ්බ තද කළුම කළුපාට බූල් බ්ලැන්කට් එකක්.ඕක ඇඟේ ගෑවෙනකොටත් කහනව කහනව වගෙ. කම්බිවගෙ හයියයි ගොතල තියන නූල. ඒත් මොන එකක්ද මන්ද අපි ඔක්කොමල ඕකට පුදුම විදිහට ආසයි. රෑ එළිවෙනකල් පැල් බැඳගෙන වහින්ට ගන්න මහ කන්නෙ කුඹුරු මඩවන කාලෙ ඔය බ්ලැන්කට් එක යටට ගුලිඋනාම තියෙන සනීපෙ ආයෙ කියල වැඩක් නෑ."

" අපෙ ගෙදරත් තිබ්බ ඔය පරන බූල් බ්ලැන්කට් එකක්. අත්තම්ම ඒකට කිව්වෙ බුලංකේට්ටුව කියල.."
මම එහෙම කියල හිනාඋනා.

ආයම එළියෙ හීතල හුළඟක් හමාගෙන ගියාද කොහෙද....ජනෙල් තුනම වහල උනත් උඩ වාකවුළු වලින් ආපු පොඩි හුලං රැල්ලක් මදුරු දැලේ පැත්තක් එහාට මෙහාට හෙලෙව්වා. මදුරුවෙක්ගෙ රූං රූං සංගීතයක් ඇහෙන්ට ගත්ත නිසා ඇය කතාව ඔලුව හරවල ඒ දිහාවෙ හෝදිසි කලා. මම කලින් කිව්වනෙ මදුරුවො එක්ක එයයිට තිබ්බෙ පුදුම ජන්මාන්තර වෛරයක්.

" එළියෙ ඌ ඉන්නෙ "…... මම කිව්ව.

මදුරුව මගෙ කණ ලඟම වගෙ නෙට් එකේ වහල ටිකක් වෙලා ඉඳල ආයම ඉගිලිල ගියා යන්ට.

ඇයි මැරුවෙ නැත්තෙ?..ඇය එහෙම ඇහුවෙ නෑ....

" මේ... මදුරුවාගෙන් වැඩක් නෑ. කතාව කියන්ටකො. අද නිදිය ගන්නෙ නැද්ද? දැං දොළහත් පහුවෙලා මයෙ හිතේ. "

" ඔය බ්ලැන්කට් එකට අපි කිව්වෙ කළුව කියල. දවල් ඉඳලම වහින දවස්වලට කලින්ම කාල ඇඳට නඟින්ට අපි පොරකන්නෙ ඔය කලුව ඉස්සෙල්ලම අරගෙන පොරව ගන්න. අපි පොඩි එවුං හතර දෙනෙක්ට වගෙ ඇති ඒ බ්ලැන්කට් එක. ඒත් කෙළවරකට අහු උනහම රෑට එහෙ මෙහෙ දඟලල ඇඟෙන් බාගයක් එළියට එන නිසා කළුවගෙ මැද අල්ලගන්ට තමයි අපි ඔක්කොම පොර කන්නෙ. "

" චිමිනි ලාම්පුවෙ දැල්ල මම ටිකක් වැඩි කලා. හෙමිහිට ගිහිල්ල ඇඳේ ඉඳගත්ත. චුට්ටි අයිය හෙමිහිට හුස්ම ගන්න සද්දෙ මට ඇත්තටම ඇහුණද නැත්තං ඒ මට දැනිච්චි හැටිද මන්ද....එයාගෙ ඔලුව අතගාන්ට කියල මම දකුණු අත උස්සනකොටම චුට්ටි අයිය හීනෙං වගෙ මගෙ පැත්තට හැරුන. ඒ හැරිච්චි පාරට කළුව පැත්තකට ගිහිල්ල අයියගෙ ඔලුව හරිය නිරාවරණය උනා පපුවෙ මැදක් වගෙ යනකල්. "

" මොකද චුට්ටි අයිය උනේ?....හවසත් හොඳට හිටිය නේද? අපි දෙන්න එයාගෙ යාලුවො කට්ටියක් එක්ක හවස පහ වගෙ වෙනකල් හිඟුරුමල් දෙණ ලිඳ එහා පැත්තෙ හුඹහෙං මැටි අරගෙන වෙහෙරවල් හද හද හිටියෙ. හෙට අපි කතා උනේ බෝ පැළයක් හොයාගෙන ඇවිල්ල හිටවලා පල්ලෙහා ඉස්කෝලෙ නැන්දලගෙ ගෙට පහලින් ඇළට බැහැල වැලි කූඩ තුන හතරකුත් ගෙනල්ල දාල වෙහෙර කර්මාන්තය සම්පූර්ණ කරන්ට. "

" ඔව් චුට්ටි මේ රෑ වෙලා මූණ කට හේදුවටත් පස්සෙ තමයි උණ ගත්තෙ…"

" අනේ එහෙනම් හෙට අපිට අර පන්සල හදල ඉවර කරන්ට වෙන එකක් නෑ..මට එක පාරටම කියවුනා. "

" නෑ..නෑ..මේ උණ බැහැල යයි. අම්ම කසාය තම්බල දුන්න. උදේ අපි පන්සල හදල ඉවර කරමු. අයිය මගෙ අත අල්ලගෙන කිව්ව. "

" හරි එහෙම කරමු. මම හිනාඋනා…"

" රෑට මොනවද තිබ්බෙ? "

" බිත්තර……."

" මයෙ බිත්තරේ ඔයා ඉල්ලගන්ට අම්මට කියල…"
" චුට්ටි අයියට බඩගිණි නැද්ද? "

" නෑ මට කන්ට කිසිම පිරියක් නෑ. කටත් එක්ක තිත්ත රහයි..චුට්ටි අයිය මූණ ඇඹුල් කරගෙන කිව්ව. "

" මම චුට්ටි අයියගෙ බිත්තරේ කෑවෙත් නෑ.අපි දෙන්න ඉස්කෝලෙ නැන්දලගෙ ඇළෙන් වැලි අරගෙන ආවෙත් නෑ. විහාර කර්මාන්තය ඉවර උනෙත් නෑ. චුට්ටි අයිය ආයෙ...."

ඇයට ඉකි ගැහුණ..මම ඇගෙ උරහිස වටා වම් අත යවල ඇයව තුරුළු කරගත්තෙ දිග සුසුමක් පිටකරමින්.

" කීයද වෙලාව? "

ටික වෙලාවකට පස්සෙ මගෙ උරහිසට මූණ තදකරගෙනම ඇය ඇහුව.

" ඉන්න බලන්න…" මම ඇඳ ඉහත්තාවෙ තිබ්බ ටෝච් එක පත්තුකරල වේවැල් පොත් රාක්කෙ උඩින් බිත්තියෙ ගහල තිබ්බ ඔර්ලෝසුවට එල්ල කලා. " දොළහට විස්සයි."

" මේ...එක්කො මේ කතාව ඇති...ඒයි…"

" ඇති කියන්නෙ අදට ඇතිද? නැත්නම් ආය කවදාවත්ම කියන්ට ඕනෙම නැත්ද? "

" ඔයාට හිතට අමාරුනම් ආය කවදාවත් කියන්ට ඕන නෑ "

" නෑ..මම කිව්වනෙ මේ කතාව ඔයාට කියන්ටම ඕනය කියල. ඒ වගේම එහෙම කියන එක මයෙ හිතටත් ලොකු සහනයක්. අද මම මේ කතාව කියල ඉවර කරනව. "

" හරි එහෙනම් එහෙම කරමු. හෙට නිවාඩුනෙ ..උදෙම්ම නැඟිටින්ට ඕනත් නෑනෙ. "

පහුවදා මොකක් හරි නිවාඩු දවසක් කියල මට මතකයි.

" සීතලයි...මම කෝපි දෙකක් හදාගෙන එන්නම්.."

මම ඇගෙ නළල හෙමිහිට ඉඹල ඇඳෙන් නැඟිට්ට.හීටරේ ගහල වතුර උණු කරල කෝපි හදාගෙන එනකලුත් ඈ එහෙම්මම එක විදිහටම බිත්තියට හේත්තුවෙලා හිස් බැල්මෙන් බලාගෙන හිටිය.

" පහුවදා උදේ අයියට ටිකක් වගෙ හොඳවෙලා හිටිය. උණත් බැහැල... උදේට අම්ම ඉඳිආප්ප හදල තිබ්බ පොල් මැල්ලුම් එක්ක. චුට්ටි අයිය කැමතිම කෑමක්. ආය නම් ජීවිතේට ඉඳිආප්පයක් කන්ඩ හම්බ උනෙ නැතත් කමක් නෑ. කාල ඉවරවෙලා එහෙම කියලයි එයා පුටුවෙන් නැඟිට්ටෙ. ඒ වෙලාවෙ අපිට නොතේරුණාට ඒ කතාව අනාවැකියක් වගෙ උනා....."

" අම්මෙ මම යනව චුට්ටි නංගි එක්ක පල්ලෙහ ඇළට..වැලි ගේන්ඩ...කුස්සියෙ කොළොම්බුව උඩ ඉඳගෙන තේ එකක් බිබී හිටපු අම්ම ළඟට ගිහිල්ල චුට්ටි අයිය කිව්ව."

" චුට්ටි පුතා!!! කොහෙ යන්ටද? ඊයෙ රෑ සහලවාල උණ. අද යන්තමට උණ බැස්ස විතරයි යන්ට ලෑස්ති ඇළවල්වල දඟලන්ට.තියනව එහෙම නෙවෙයි ගෙදරින් එළියට එක අඩියක්. මේ චුට්ටි දුව එක්ක නෙව මොකවත්ම කරන්ට බැරි. "

" අම්ම කුස්සියෙ ඉඳං කෑ ගහනව ඇහිල මගෙ පංකොළ තොප්පිය එහෙම දාගෙන ගෙදරින් එළියට බහින්ට සූදානමින් හිටපු මම තොප්පිය ගලවල හෙමීට ආපහු කාමරේට රිංගුවා."

" ඒ පංකොළ තොප්පිය ඊට මාසෙකට වගෙ උඩදි මාතලේ මුත්තු මාරී අම්මන් කෝවිලේ වේල් පෙරහැර බලන්ට ගිය වෙලාවෙ එගොඩහ ලොකු අම්ම මට අරං දුන්නෙ. තොප්පිය කහ පාටයි. රතු පාට රිබන් එකක් තිබ්බ තොප්පිය වටේට. "

" ටික වෙලාවකට පස් සෙ ගෙදර කිසිම සද්දයක් නෑ. මම හෙමිහිට එළියට බැහැල පිළිකන්නෙ කම්බි පොටෙන් රිංගල හිඟුරුමල් දෙණ පැත්තට ගියා."

( සමාවෙන්න කතාව මැද්දට පැන්නට..ඒත් මෙතන මම පොඩි පැහැදිලි කිරීමක් කරන්ට ඕන. ඔය හිඟුරුමල් දෙණ කියන්නෙ එයාලගෙ ගෙවල් පිටිපස්සෙ බඹ තිහක් වගෙ දුරින් තියන තරමක විසාල ළිඳක්. අඩි 30 x අඩි 10 වගෙ ඇති දිග සහ පළල.වටේට ගලෙන් බැඳල පැත්තක කාන්තා පක්සයට රෙදි මාරු කරගන්ට ගඩොලින් කාමරයක් වගෙත් හදල ඒ එක්කම රෙදි අපුල්ලන්ට ටිකක් එහාට වෙන්ට කොන්ක්‍රීට් ස්ලැබ් එකක් එහෙමත් තිබ්බ.හිඟුරුමල්දෙණ කියන්නෙ පොදු ළිඳක්. ඒ කුඹුර අයිති එයාලට. ඒත් ප්‍රාදේශීය සභාවෙන් වියදම් කරල පොදු ළිඳක් විදිහට ප්‍රතිසංස්කරණය කරන්න ඇහුවම අප්පච්චි බොහොම කැමැත්තෙන් අවසර දීල තියනව.අපි ඔව්ව යනකොට ගෙනියනවය ආය...ඉන්නකං නෙව මේ ඔක්කොම සෙල්ලං..හා එහෙනං නැද්ද පුතා? දවසක් ඉස්තෝප්පුවෙ ඇඳි පුටුවෙ දිගාවෙලා බඩත් අතගගා උන්දැ එහෙම මා දැක්ක කිව්වෙ මම ඔය ගැන විස්තර ඇහුවම )

" හිඟුරුමල් දෙණ ඒ දවස්වල දැන් වගෙ හොඳට ගල් අල්ලල හදල නෑ. වටේට යන්තමට වැටක් ගහල විතරයි. ඔය පැත්තට තනියම යන එක අපිට තහනම් කරලයි තිබ්බෙ. ඒත් අපි හොරෙන් යනව. ඒ දවස්වල ඔය ළිඳ හෙවණ කරගෙන තිබ්බ මහ විසාල ගම්මාළු ගහක්. "

" ගම්මාලු ඔයා දන්නවද? " ඈ එහෙම ඇහුවෙ මගෙන්

" ඔව්...අපෙ ලොකු අම්මලගෙ ගෙදර වත්තෙ තිබ්බ මහ විසාල ගම්මාලු ගහක්. එව්වයෙ කිරි ලා රතු පාටයි. ඒ කිරි බොහොම වටින බෙහෙත් අවුසදයක්ය කියල ලොකු අම්ම ඒ දවස්වල මා එක්ක කියල තියනව…"

" අන්න හරි එව්ව තමයි ගම්මාලු කියන්නෙ. ඒ ගහ පස්සෙ ඇහැවෙලා ගියා.ඔය ගම්මාලු ගහ යට තමයි අපි අර වෙහෙරවල් හැදුවෙ.නමය වගෙ උනාට වෙලාව, ඒ වෙනකොටත් පූටක අව්ව. අපි හදපු වෙහෙරෙ මැටි යන්තමට ඉරිතලන්ට පටන් අරගෙන තිබ්බ. ඒ අහලම තිබ්බ කෙහෙල් කොරටුවෙං වේලිච්ච පරඬැල් අරගෙන මම වෙහෙර වහල දැම්ම. හෙට වෙනකොට චුට්ටි අයියට සනීප වෙයිනෙ. හෙට ඇවිල්ල මේ වැඩේ ඉවරයක් කරන්න ඕන. "

" ඔය ගම්මාලු ගහ යට පොඩි ගල්තලාවක් වගෙ තිබ්බ. ගෙදර ගියාට කරන්ට දේකුත් නැති එකේ මම ඔය ගල් තලාව උඩ වාඩිවෙලා ඔහේ කල්පනා කර කර හිටිය. අහසෙ වළකුළු පාවෙලා යනකොට එක එක හැඩේ ගන්න හැටි. එක වෙලාවක හාවෙක් වෙලා නරියෙක්ගෙන් බේරෙන්ට මහ හදිස්සියෙන් පළායන වළාකුලක් තව මොහොතකින් උකුස්සෙක් වෙලා පරෙයියෙක් පස්සෙං පන්නනව. අහස දිහාවෙ බලාගෙන ඔහොම නානාප්‍රකාර විපරීත හිතමින් මට හිටියෑකි වරුවක් උනත්."

" මට ඇත්තටම නින්ද ගියාදත් මන්ද..කොහොම හරි මම ගැස්සිල වටපිට බැලුවෙ බිසෝගෙ කෑගැහිල්ලට. බිසෝ අපෙ අම්මට උදව්වට හිටියෙ ඉවුම් පිහුම් වලට. "

" චුට්ටි දෙයියා..විගැහිං එන්ටෝ…"

" බිසෝ කම්බි වැට ගාවට ඇවිල්ල මේ පැත්ත බලාගෙන කෑ ගහනව. උන්දැ දන්නව මම මෙතන ගම්මාලු ගහ යට ඉන්ට බොහොම මනාප විත්තිය.වෙනදත් නාවන්ට,  නැත්තං දවල්ට බත් කන්ට කියල බිසෝ ඔහොම මහ හයියෙං මට අඬ ගැහුවට අද මට උන්දැගෙ කට අඬේ වෙනසක් තේරුණා. ගල් තලාවෙන් නැඟිට්ට ගමං මම එක පිම්මට ගෙදර දිව්ව. "

" චූටි මහත්තයට අමාරුයි. කලන්තයක් ඇල්ලුව. මාතලේ ඉස්පිරිතාලෙ ගෙනියන්ටයි යන්නෙ. "

" බිසෝ ඇස් දෙකත් ලොකු කරගෙන හති දදා කිව්ව. "

" අපෙ මිදුලෙ අඹගහ යට නවත්තල තිබ්බ තලකොටුවෙ ගෙදර කලු මයිනර් එක.  හදිස්සියට ගමේ කවුරුහරි ඉස්පිරිතාලෙ එහෙම අරන් යන්ට තිබ්බෙ එච්චරයි. ලොකු අයියයි අම්මයි පිටි පස්සෙ සීට් එකේ හිටිය ඉඳගෙන. අම්මගෙ ඇස් දෙක පුරවල කඳුලු. ඒ දෙන්නට මැදි වෙලා හිටියෙ චූටි අයිය. ඉස්කෝල් අඳින සුදු කමිසෙ ඇඳල හිටියෙ. උදේ තිබ්බ ප්‍රාණවත් ගතිය මොකවත් නෑ. මූණ කටත් එක්ක හේබා ගිහිල්ල. අම්මගෙ උරහිසට හේත්තුවෙලා හිටිය ඇසුත් බාගෙට පියාගෙන. "

" කාර් එකේ ඇරිච්චි දොර අල්ලගෙන මම එහෙම්මම චුට්ටි අයිය දිහා බලා හිටිය ගල් ගැහිල වගෙ.ටිකකින් මම ඇවිල්ල ඉන්නව කියල දැනිලද කොහෙද එයා ඇස් ඇරිය. ඔලුව උස්සල මා දිහා බලල අමාරුවෙන් තොල් මෑත් කරල හිනා උනා."

" චුට්ටි නංගි මම එන්නම්...එයා හෙමිහිට කිව්ව."

" චුට්ටි අයිය ගිහිල්ල සනීප වෙලා එන්න. අපෙ වෙහෙර වේලිල පුපුරන්ට දෙන්නෙ නැතුව මම බලාගන්නං ඔයා එනකල්. දැනුත් මම වේලිච්ච කෙහෙල් කොල වලින් වහලයි ආවෙ. ඔයා ආවට පස්සෙ අපි වැලි ගෙනල්ල දාල පන්සලේ වැඩේ ඉවරයක් කරමු. මම එහෙම්මම මයිනර් එකේ දොර අල්ලගෙන දිගටම කියවගෙන ගියා හුස්මත් නාල්ලා. "

" හරි චුට්ටි අපි එහෙම කරමු. චුට්ටි අයිය ආයෙම මා දිහා බලල හිනාඋනා."

" මාතලේට යනකොට අපෙ ගෙදර ඉස්සර පාරෙන් ගිහිල්ල දකුණට හරවල දෙණියෙ කඩ මණ්ඩිය ගාවට යනකල් තාර පාර යස අගේට පේනව හිඟුරු මල්දෙණ ගාව ගම්මාලු ගහ යටට ගියාම. මයිනර් එක ගේට්ටුවෙන් පාරට දාපු ගමන්ම මම එක පිම්මට වැටෙන් පැනල දුවගෙන ගියා ගම්මාලු ගහ යටට. මයිනර් එක හතරෙ බෝක්කුව ළඟදි පාර හරහ පැන්න කලු  හරකෙකුට ඉඩ දීල නවත්තගෙන හිටිය විනාඩියක් විතර. ඊට පස්සෙ කන්ද නැඟල දෙණියෙ කඩ මණ්ඩිය පහු කරල නොපෙනී ගියා. "

" මම එහෙමම තව ටික වෙලාවක් ඉඳල ආපහු ගෙදර එන්ට හැරුන. හුලඟටද කොහෙද මම අර වෙහෙර වහපු පරඬැල් කොල  පෙරලිලා ගිහිල්ල. මේක හරි යන්නෙ නෑ. මෙහෙම ගියොත් චුට්ටි අයිය හෙට ආපහු එනකොට මේ වෙහෙරෙන් ගන්ඩ දෙයක් නැතිවෙයි. එහෙම හිතල මම තව පරඬැල් ගෙනල්ල වෙහෙර හොඳට වහල, දෙපැත්තෙං හුලඟෙ නොයන්ට බර වෙන්ට  ඒ අහලිං පහලිං හොයා ගත්ත බිඳිච්චි පරණ  මුට්ටි කබලකුයි කැඩිච්චි බාල්දියකුයි තිබ්බ. "

254. සියක් වසක හුදකලාව සහ ඉන්ද්‍රජාලික යතාර්ථවාදය ... Of Solitude, Magic Realism and Goodbye Marquez.

Google Images

1999 මැද භාගයෙ විතර දවසක රාවය පත්තරේ මම දැක්ක විදර්ශන පාඨක ජාලය කියල එකක් පටන්ගන්නවයි කියල පිටුවක් පුරා ප්‍රවෘත්තියක් පළවෙලා තිබුන. විදර්ශන පොත් ප්‍රකාශන සමාගමෙන් කරන්ට සූදානම් වෙන මේ වැඩේ ලංකාවෙ මෙතෙක් නොතිබුණු අලුත්ම ව්‍යාපෘතියක්. 

අකුරක් කියව ගන්ට පුලුවන් වෙච්චි දා ඉඳලම පුස්තක උමතුවෙන් රෝගාතුරවෙලා හිටිය මම වහාම ක්‍රියාත්මක වන පරිදි පත්තරේ තිබ්බ ලිපිනයට අයදුම්පතක් යැව්ව. පන්සල පාර, කළුබෝවිල ..ඒ තමයි ලිපිනය...විදර්ශන පාඨක ජාලයෙ මම සාමාජිකයෙක් උනේ අන්න ඒ ආකාරයට. විදර්ශන එකෙන් ඔය සම්භාව්‍ය විදේශීය නවකථා පරිවර්තනය කරල ප්‍රකාශයට පත් කිරීමේ වැඩ පිළිවෙලක් පටන් ගත්ත ඒ කිට්ටුවම වගෙ....

සීතල ලේ, මගේ පවුලයි අනෙක් සත්තුයි, ඒ එහෙම විදර්ශන ප්‍රකාශයට පත් කරපු පොත් දෙකක්.....

2001 හෝ 2002 අවුරුද්දෙ වෙන්න ඕන...ඔව් ඒ දවස්වල තමයි..මම එතකොට වැඩකලේ කුකුළේගඟ ව්‍යාපෘතියෙ. සති දෙකකට සැරයයි ගෙදර එන්නෙ. ඒ අතරමැද සති අන්තය එහෙ අපිට සමාගමෙන් සපයල තිබ්බ නේවාසිකාගාරවල තමයි කාලය ගත උනේ. ඔය එහෙම ඉරිදාවක මම ගියා කළුබෝවිල, විදර්ශන ආයතනයට. පොත් හත අටක්ම අරගෙන හවස් අතේ මතුගමට ඇවිල්ල එතනින් කෙළින් කන්ද බස් එහෙක ඇවිල්ල ආපහු කෑම්ප් එකට ආව.

ඒ අතර තිබ්බ මට මතකයි ගබ්රියෙල් ගාෂියා මාකේස් ගේ One Hundred Years Of Solitude පොතේ පරිවර්තනය….සියක් වසක හුදකලාව...පරිවර්තනය කරල තිබ්බෙ මම හිතන්නෙ පසන් කොඩිකාර වෙන්න ඕන. ඒ පොත කියවල තේරුම් ගන්න ඇත්තටම පහසු උනේ නම් නෑ.

ඉන්ද්‍රජාලික යතාර්ථවාදය නැත්නම් Magic Realism ගැන කලින් අහල තිබුනට ඒ මාදිලියෙන් ලියවුනු කතාවක් මම කියෙව්වෙ මුල් වරට.

 පොඩි එකා සන්දියෙ අපෙ ගෙදර කොරිඩෝවෙ රවුම් කුළුණකට පිට දීල හේත්තුවෙලා ඉන්න අත්තම්මගෙ උකුලෙ ඔලුව තියාගෙන මගෙ මුදු ගැහුනු කෙස්ස අස්සෙ ඇඟිලි යවල පිරිමදින ඇගෙ අතැඟිලිවල සෙනෙහස විඳිමින් මම අහපු කතන්දර බොහොමයක තිබ්බෙ ඔය ඉන්ද්‍රජාලික යතාර්ථවාදයෙ එක මුහුණුවරක්ය කියල මට පස්සෙ කාලෙකදි හිතුනෙ වරක් දෙවරක් එහෙම නෙවෙයි.

කතාකරන සිංහයො, අඬන දොඩන වඳුරො, කොක් හඬලා හිනාවෙන නරි ඇගේ කතාවල හිටියෙ බුරුතු පිටින්.මිනිස්සු ගෑණු එක මොහොතින් සත්තු නැත්තං ගස් ගල් බවට පත්කරන්ට පුලුවන් බලයක් ඇති මන්තර කාරයො, එක මොහොතින් මිනිස් වෙස්ගන්න නාග මානවිකාවො, කඩවසම් කුමාරවරු බවට සැනෙකින් රූපාන්තරණය වෙන දෙවිවරු ඇගේ කතන්දරවල බොහොම සුලබයි. අත්තම්මගෙ ඒ කතන්දර හැමදාම හවහට කන්දෙකේ පිරෙන නිසාම පස්සෙ කාලෙක ඉන්ද්‍රජාලික යතාර්ථවාදය කියන සංකල්පය මට අමුතු, නුහුරු, නුපුරුදු දෙයක් උනේ නෑ.

සියක් වසක හුදකලාව එක්ක විදර්ශන එකෙන් දුන්න1982 වර්ෂයේ නොබෙල් සාහිත්‍යය ත්‍යාගය පිළිගනිමින් මාකේස් කල කතාව පොත් පිංචක් විදිහට මුද්‍රණය කරල.. ලතින් අමරිකානු හුදකලාව.........The Solitude Of Latin America..... හුදකලාව කියන්නෙ මමත් බොහොම ප්‍රියකරන ප්‍රපංචයක් නිසා දෙතුන්වරක්  මේ වෙනකොට මම සියක් වසක හුදකලාව කියවල ඇති.

ලිවීමේ ශෛලීන් වෙනස්.මුල මැද අග සහිත සරල කතා ශෛලිය කියන්නෙ අපි කාටත් පොඩි කාලෙ ඉඳලම හුරුපුරුදු ශෛලිය. ඒ වර්ගයෙ කතන්දරවල වෙහෙසවෙලා තේරුම් ගන්න දෙයක් නෑ. මොලේ අර්සස් හදවගන්නෙ නැතුව කතාව කියවල ඉවරවෙනකොට වැඩේ ඉවරයි. එක්කො කතාව හිතට ඇල්ලුව... නැත්නම් නෑ. 

හැබැයි ඔය ඉන්ද්‍රජාලික යතාර්ථවාදයෙන් ලියවුනු කතා එහෙම බෑ. කියවල ඉවර වෙලා දෙකක් හීන්වට නවාගෙන නළලත් රැළි කරගෙන කල්පනා කරන්න වෙනව ඒ ගැන වැඩි දුරටත්. එහෙම වෙන එක හොඳද ? නැද්ද?..එහෙම එව්වට සමහරු කැමතියි සමහරු අකමැතියි. ඒක ඉතිං ඒ ඒ අයගෙ කැමැත්ත. තමන්ගෙ කැමැත්තට ඉඩ තියෙන්ට එපාය ප්‍රජාතන්ත්‍ර වාදී රටක් උනාම. තවම නමට හරි අපේ සිරි ලංකාව ඇවිල්ලා ප්‍රජාතන්ත්‍ර වාදී රටක් නෙව. ඒක එහෙම නෙවෙයි කියල ඔප්පු කරන්ට රාජ්‍ය තන්ත්‍රයේ ඉහළම තැන ඉඳල පහලම තැන දක්වා අරක්ගෙන ඉන්න නිලමක්කාරයො උදේ හවස උත්සාහ කරනව. ඒත් නමට හරි තාමත් රට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදියිනෙ.. හරි එව්ව ඇරිච්චාවෙ.. නෝ පොලිටික්ස්...

මම නම් කිව්වම මොකද ඔය දෙකටම කැමතියි. කතාව බලන ගමං බූල් තුවායක් තෙත් වෙනකල් කඳුලු ගලන නැත්තං මුගෙ ආච්චිට කියල අතේ තියෙන අසෝක වීදුරුවෙං ටී.වී. එකට දමල ගහන්ට හිතෙන කතන්දර වලට වගේම කියවල ඉවරවෙලා රෑ එලිවෙනකල් නින්දකුත් නැතුව මලක් කාරිය ඇදල කුඩා බඩවැල් මහ බඩවැල් එකට දඟර වැටෙනකල් කල්පනා කොරන්ට වෙන කතාවලටත් මම එක වගේම කැමතියි. ඒකට කියන්නෙ රසවින්දන විවිධාංගකරණය කියල.

70-77 ආණ්ඩු කාලෙ තිබ්බ නැඩ්සා කියන සංකේත නාමයෙන් ( Acronym ) හඳුන්වපු ජාතික කෘෂිකාර්මික විවිධාංගකරණ සහ ජනපද අධිකාරිය කියල ආයතනයක්...

Love In The Time of Cholera කියන්නෙ මාකේස්ගෙ ඉතාම ජනප්‍රිය වුනු නවකතාව.. ප්‍රධාන චරිත..ෆ්ලොරෙන්ටීනෝ අරීසා සහ ෆර්මිනා දාසා..යොවුන් වියෙහිදී හමුවී සෙනෙහසින් බැඳෙන ඔවුන්ගේ සබඳතාවයට දැඩිලෙස විරුද්ධවන ෆර්මිනාගේ පියාණන් නිසා ඔවුන්ට වෙන් වන්නට සිදුවෙනවා. පසුව වෙනකෙකු හා විවාහවන ෆර්මිනා වියපත්වී ඇගේ සැමියා මියගිය පසු ෆ්ලෝරෙන්ටීනෝ යළි ඇය සොයාගෙන පැමිණෙනවා.

ෆ්ලොරෙන්ටීනෝ ෆර්මිනා අමතා මෙසේ පවසනවා.

" Fermina... I have waited for this opportunity for 51 years, nine months and four days. That is... how long I have loved you from the first moment I cast eyes on you ... until now. "

ඒ අඩසිය වසරක කාලය තුල ෆ්ලොරෙන්ටීනෝ ගැහැණුන් බොහෝ ගණනක් සමඟ සබඳතා පවත්වනවා. ඔහුගේ ආරක්ෂාවට පත් කෙරුනු පෙර යොවුන් වියේ ගැහැණු ළමයකු සමඟ පවා ඔහු සබඳතාවක් ඇතිකරගන්නව. අවසානයේ ඒ ළමයා දිවිනසාගන්නව.

සෙනෙහස බිඳී ගිය පසු ඔහු හෝ ඈ වෙනුවෙන් කැපවෙමින් මුලුමහත් ජීවිතකාලයම වෙනත් අයකු හා සබඳතාවයකට යොමු නොවී කල්ගතකිරීම සත්‍ය ප්‍රේමයේ නිර්වචනය කියල තමයි සාමාන්‍යයෙන් රටේ ලෝකෙ පිළිගැනීම වෙලා තිබ්බෙ. ඒත් ෆ්ලොරෙන්ටීනෝ ඒ අපි හිතෙන් මවාගෙන උන්නු අවංක සහ දයාබර ප්‍රේමවන්තයගෙ සම්පූර්ණ පරස්පරය. 

හැබැයි එක දෙයක් තියනව. ඔහු කොපමණ ගැහැණුන් හා සබඳකම් ඇතිකරගත්තත් ඔහු කියන විදිහට නැත්නම් මාර්කේස් කියන විදිහට කිසිම මොහොතක ෆර්මිනා කෙරෙහි බැඳුනු සෙනෙහස අබමල් රේණුවකින් වත් අඩුවෙන්නෙනම් නෑ. එහෙම වෙන්න පුළුවන්ද? ඒ ගැන ඔබට කැමති තීරණයක් ගත හැකියි. ෆ්ලොරෙන්ටීනෝගෙම වචන වලින් කියනවානම් මෙහෙමයි.

“With her Florentino Ariza learned what he had already experienced many times without realizing it: that one can be in love with several people at the same time, feel the same sorrow with each, and not betray any of them. Alone in the midst of the crowd on the pier, he said to himself in a flash of anger: 'My heart has more rooms than a whorehouse.”

එහෙම පුලුවන්ද? මම මේ අහන්නෙ එකම එක්කෙනෙකුට විතරක් ප්‍රේමකරන අතරෙ ඒ ප්‍රේමයට හානියක් නොවෙන්ට..ම්ම්ම් අපි කියමු තව හත් අට දෙනෙක්ය කියල..තව හත් අට දෙනෙක් එක්කත් සම්බන්ධතාවයන් පවත්වාගෙන යන්ට පුළුවෙනිද? ලිංගික හෝ ලිංගික නොවන..... ෆ්ලොරෙන්ටීනෝ නම් කියන්නෙ එහෙම පුළුවන්ය කියලයි.

කම්පාර්ට්මෙන්ටලයිසේෂන් කියන්නෙ ඒකට. යම් කාර්යයක් එකකට එකක් සම්බන්ධ නැති කොටස් වලට වෙන් කිරීම. හදවතත් එහෙම කම්පාර්ට්මෙන්ටලයිස් කරන්න පුළුවන්ද? හෙහ්,හෙහ්, පොඩි ට්‍රයි එකක් දාල බලන්ට වටින වැඩක් නැද්ද?

ඔය කොළරා කතාව කොච්චර මගෙ හද බැඳගත්තද කිව්වොත් මම ඒ කතාව සම්බන්ධ කරගෙන කතාවකුත් ලිව්ව දැනට අවුරුදු තුනකට වගෙ ඉස්සර. ඒ ඇවිල්ල ජයසේන සහ චුට්ටි මැණිකෙගෙ කතාව....

ඉස්සෙල්ලම මේ කොළරා කතාව කියවන ගමන් මම අපෙ එතුමීට කතා කලා.

" මේ මෙහෙ එන්ටකො ටිකකට...."

මම ඔය කියවන පොතක පත්තරේක අපූරු චිත්තාකර්සනීය යමක් තිබ්බම එතුමිය දැනුවත් කරනව පුරුද්දක් විදිහට.උස්බෙක් ජාතික ලේඛක ගපූර් ගුල්යාම්ගෙ මගේ හපන්කම් ( දැදිගම වී. රුද්‍රිගූගෙ පරිවර්තනය ) මම පොඩි කාලෙ හරිම ආසාවෙන් කියවපු පොතක්.පස්සෙ ඔය පොත කවුද අරගෙන ගිහිල්ල මාව මතක් වෙන්නද කොහෙද කියල හිතල ආපහු ගෙනත් දුන්නෙ නෑ.

මම ඔය පොත් ප්‍රදර්ශන, පාර අයිනෙ පදික වේදිකා පොත් වෙළෙන්දො ඔය හැමතැනම හොයල අන්තිමට කොටුවෙ ගුණසේන එකේ මුල්ලක තිබිල ඔන්න පොත හම්බ උනේ නැද්ද? ගෙදර අරන් ගිහිල්ල එතුමී උයනකල් කුස්සියෙ මගෙ පුටු පුංචෙ ඉඳගෙන ( ඒක අර කම්බි දෙකක් රවුමට නමල ලෑලි කෑලි දෙකක් ගහල හදපු ඉස්කෝල පුටුවක් ) ඔන්න මම ඔය " මගේ හපන්කම් " පොත එයයිටත් ඇහෙන්ට කියවනව. දෙයියම්ප හොඳ විස්වාසෙට ගන්ට ඕගොල්ලො අන්තිමට වෙන්නෙ ඉවිල්ල සහ පොත කියවිල්ල යන කර්තව්‍යයන් දෙකම පැත්තක තියල අපි දෙන්න කඳුලු වැටෙනකල් හිනාවෙන එක.

කොළරා කාලේ ආලේ කියවද්දිත් මම එතුමියට කතාකලා.

" මේ මෙහෙ එන්ටකො ටිකකට. "

" මම මේ පොඩි වැඩක්.. මොකෝ හදිස්සිය? "

මම ගියා අපේ කුස්සිය එක්කම අල්ලල තිබ්බ පොඩි කාමරේට. එතුමී මොකක්ද මහනව මැසිමෙ. මම ඉඳගත්ත ඒ ළඟම තිබ්බ පොඩි ඇඳේ.

" මේ පොතේ තියනවනෙ ඒයි මාර ආතල් සීන් එකක්. මේකෙ කියනව කීදෙනෙක් එක්ක සම්බන්දකම් පැවැත්තුවත් ඒ අතරම එක්කෙනෙකුට විතරක් ආදරය කරන්ට පුලුවන්ය කියල. ඒ එක්කම අර කියාපු උත්තරීතර ආදරයට කිසිම බාදාවක් වෙන්නෙ නැත කියලත් කියනව. "

" කවුද ඉතිං ඔය විදිහට කියල තියෙන්නෙ දැං ඔය ? "

එතුමී මැසිම පාගන එක නවත්තල ඔලුව උස්සල මගේ දිහා බැලුව.

" මේ ඇවිල්ල මාකේස් කියල ලේකකයෙක්. මිනිහ කොලොම්බියන් ජාතිකයෙක්. "

" ඒ මිනිහට පිස්සු …"

එතුමී අසුරු සැනෙන් තම තීන්දුව ප්‍රකාසයට පත් කලා. ඊට පස්සෙ ආයෙම මැසිම පාගන්ට ගත්ත. මම ඈ දිහා කටත් ඇරගෙන බලා හිටිය. 

මේ පහුගිය සිකුරාද.....

" මේ ඔයාට මතකද අර මම දවසක් මාකේස් කියල රයිටර් කෙනෙක් ගැන කිව්ව. අර එක්කෙනෙකුට ආදරය කරන ගමන් තව කීප දෙනෙක් එක්ක ......"

අන්තර් ජාලයට පිවිසී සිටි මම පසුපස හැරී ඇඳෙහි දිගාවී ඡායාරූප ඇල්බමයක් බලමින් සිටි ඇය දෙසට හැරෙමින් විමසුවා.

" හුඟක් කාලෙකට ඉස්සර නේද? අපි ඉස්කෝලෙ ක්වාටර්ස් එකේ ඉන්දැද්දි..ඔව් මට මතකයි ඉතිං? "

" මාකේස් ඒ රයිටර්ගෙ නම. එයා ඊයෙ මැරිල…" 

Google Images

" I love you not for whom you are, but who i am when i'm by your side. "

" No person deserves your tears, and who deserves them won't make you cry. "

" Just because someone doesn't love you as you wish, it doesn't mean you're not loved with all his/her being. "

" The worst way to miss someone is, to be seated by him/her and know you'll never have him/her. "

" You may only be a person in this world, but for someone you're the world."

" Don't cry because it came to an end, smile because it happened. "

" What matters in life is not what happens to you, but what you remember and how you remember it. "

253. ගුරුවරියක සමඟ මගේ ජීවිතය - 17 - චූටි අයියාගෙ කතාව, ඉලාස්ටික් බුරුල්වුනු කලිසං කොට සහ වසර විස්සකට පෙර මඟ හැරුනු ස්වර්ණමය අවස්ථාව.

" ඒ චූටි අයිය හිටියනං මම දන්නව කවදාකවත් ඔය අපෙ කඩේ වැහෙන්ට දෙන්නෙ නෑ. අනික් දෙන්න වගෙ නෙවෙයි එයා ගමේ කොල්ලො එක්කමයි හිටියෙ. වයස පහළවෙදි නැතිඋනේ. ඒත් ඒ වෙනකොටත් ගමේ කොල්ලො විතරක් නෙවෙයි වැඩිහිටියො අතරත් බොහොම පිළිගැනීමක් තිබ්බ එයාට. " 

ඔය වැඩිදුර විස්තර එයයි මා එක්ක කිව්වෙ නම් අපෙ කසාදෙන් සතියකට වගෙ පස්සෙ. අපි එතකොට හිටියෙ අර මුලින්ම පදිංචියට ගිය ක්වාටර්ස් එකේ. එයයිගෙ අර මදුරු සංහාර මෙහෙයුම මතකයි නේද? ආන්න ඒ ඔපරේෂන් ඩෙංගු කිලිං මෙහෙයුම ක්‍රියාත්මක කලේ එයයි ඔය ක්වාටර්ස් එකේ ඉන්දැද්දි තමයි... 

මම කලින් කිව්ව මතකද බැඳපු මුල්ම කාලෙ අපි නිදාගත්තෙ ඩබල් මෙට්ටයක් බිම දාලය කියල. ඒකට හේතුභූත උනේ එයයිලගෙ ඉස්කෝලෙ කිට්ටුව වඩ්ඩෙකුට කියල හදවගත්තු ඇඳේ කකුල් උස අඟල් නවයක් වගෙ. කකුල් උස්සල ඇඳ ආයම හදාගන්නකල් මෙට්ටෙ බිම දාලයි අපි දෙන්න නිදිය ගත්තෙ. ඔය චූටි අයියගෙ කතාව මට කිව්වෙ එහෙම බිම නිදියං ඉන්න දවසක.

ඔය විස්තරේ මට එහෙං මෙහෙං කලිං කියල තිබුන එයයි. 

" මම ඔයාට මේ විස්තර ඔක්කොම පස්සෙ දවසක කියන්නං.." 

ඉස්සොරෝම මාතලේ රත්නගිරියෙ උඩ තට්ටුවෙ දවසක දවල්ට කන ගමන් එයා කිව්ව. ඒ කරල ලේන්සුව අරගෙන ඇස් දෙක පිහගත්ත. වේටර් ඇවිල්ල පීරිසියක තියාපු බිල මේසෙ උඩ තියල ගියා. මම පුටුව පස්සට කරල නැඟිටල බිල අතට ගත්ත. සල්ලි ගෙවන්ට කැෂියර් කූඩුව ළඟට යන්ට කලින් පහත් වෙලා එයාගෙ උරහිසට අත තියල මිරිකුවා. එයා මගෙ අත උඩ එයාගෙ අත තියල ඔලුව උස්සල මා දිහා බලල හිනා උනා. ඒත් ඒ වෙනකොටත් ඒ ඇස් තෙත් වෙල තියෙනව මම දැක්ක.

සල්ලි ගෙවල මම ආපහු එනකොටත් ඈ ජනේලෙන් ඈත පේන කඳුවැටිය දිහාවෙ බලාගෙන බර කල්පනාවක. වැස්සක් එන්ට තනන ළකුණු අරගෙන එක පාරටම හමාගෙන ආපු හීතල හුළඟක් ජනේලේ තිර රෙද්දත් මෑත් කරගෙන ඇතුල්වුනා. මයෙ හීගඩු පිපුණෙ ඒත් එක්කම.

" යමු නේද? වැස්සක් එන්නත් වගේ…"

මම අනික් පැත්තෙ පුටුව උඩ තිබ්බ මගෙගමන් මල්ල උරෙස්සෙ දාගත්ත.

"යමු…."

ඈ හෙමිහිට නැඟිට්ට. එයාලගෙ ගමට යන බස් පිටත් උනේ මාතලේ පල්ලෙහා බස් ස්ටෑන්ඩ් එකෙන්. එතෙන්ට යන්ට ඉස්සෙල්ල සතොස හරියෙදිම වහින්ට ගත්ත.අපි කුඩ දිග ඇරගත්ත. මගෙ කලු කුඩේ. එයාගෙ අළු පාට තුනට කඩන කුඩේ. අත්බෑගයෙ දාගෙන යන්ට පහසු නිසා රැකියාවට දිනපතා බස් එකේ නැත්නම් කෝච්චියෙ යන එන යුවතියන් අතර ඒ වර්ගයෙ කුඩ බොහොම ජනප්‍රියයි.

" මේ කඳුරට කුඩ එක තියෙන්නෙ ඔයාලගෙ ගෙවල් කිට්ටුව නේද? "

ඊට කලින් සතියෙ හදිස්සියෙම ඈ මගෙන් ඇහුව. ඒ සිකුරාද දවසක හවස අපි බස් එකේ ගෙදර එද්දි.

" කිට්ටුව කියන්නෙ කිලෝ මීටර් තුනක් වගෙ නම් ඇති ….ඇයි එහෙම ඇහුවෙ? "

" කඳුරට කුඩ එකෙන් අලුතෙන් හදල තියනවලු ඇතුලට රස්නෙ එන්නෙ නැති කුඩයක්. එහෙම පුළුවන්ද ඒයි? " ඈ ආයෙම ඇහුව.

" පුලුවන් ඇති නේද? ඔය මොකක් හරි කෙමිකල් එකක් ගානව ඇති ඉර එළිය ආපහු රිෆ්ලෙක්ට් වෙලා යන්ට. "

" ඒක තමයි, මගෙ යාලුවො දෙන්නෙක්ම කිව්ව අව්වෙ යනකොට ඒක ෂෝක් කියල "

" ඉතිං එහෙමනම් හෙට උදේ එන්ට නුවරට, අපි ගිහිල්ල බලමු "

පහුවදා උදේ ඈ ආව නුවර. බෝගම්බර බන්ධනාගාරය ලඟින් බහිනකොට මම එතනට ගිහිල්ල හිටිය. ඒ දවස්වල ඔය තැනින් තැන එකක් දෙකක් තමයි මොබයිල් ෆෝන්ස් තිබුනෙ.ඒ නිසා විනාඩි පහෙන් පහට ඔයා කොහෙද අනේ? කියල අහන්ට ක්‍රමයක් තිබුනෙ නෑ. වෙලාවක් කිව්වනම් ඉතිං ඒ වෙලාවට කියපු තැනට ඇවිල්ලා කීයට හරි එනකල් ඉන්ටයි තියෙන්නෙ දත්මිටි එහෙම කනවනං කකා...

කඩුගන්නාවෙ කඳුරට කුඩ ෆැක්ටරියට ගිහිල්ල අර ජාතියෙ කුඩයක් ගත්ත. අරගෙන නුවර බේක් හවුස් එකෙන් දවල්ට බත් කාල එයා ගෙදර ගියා.

ඉතින් කුඩත් ඉහළගෙන පාර පුරා දුවන වැස්සට මුවාවෙලා ගිහිල්ල මම එයයි බස් එකට දැම්ම.

" මමත් එන්නද එක්කො? "

මම හිනාවෙලා ඇහුව. ඒ වෙනකොටත් එයාගෙ ඇස් අමුතුයි..

" පිස්සුද? හොඳට හිටියි..අනික ඔයා ආපහු එන්නෙ කොහොමද? ...දැන් අවුලක් නෑ ඒයි…. මම යන්නම් .." ඈ යාන්තමට හිනා උනා

ඒ මට එයාලගෙ චූටි අයිය ගැන කියාපු පළවෙනි දවස. ඊට පස්සෙ අපි බැඳල එහෙම මෙට්ටෙ බිම දාගෙන නිදියපු ප්‍රාථමික යුගයෙ තමයි ඒ කතාව සවිස්තරව මට කිව්වෙ.

අපෙ නිදන කාමරේ ජනේලෙ පියන් තුනයි. පියන් තුනම අගුළු දාල වහල තිබ්බෙ. දවල්ට ගිනි පූටක අව්ව වගේම තමයි රෑ දෙගොඩ හරියට විතර අල්ලන හීතල.ඒ එක්කම හුලං කෝඩෙකුත් පටං ගත්තම යන්තමට වගෙ වෙව්ලන තරමට හීතල ඇට මිදුලු දක්වාම කාවදිනව.

ඔය අපි හිටපු ක්වාටර්ස් තියනව නේද? ඔව්වයෙ තිබ්බ ලොකුම අඩුපාඩුවක් ජනේල වලට අල්ලල තිබ්බෙ ඔක්කොම ප්ලේන් වීදුරු.සාලෙට කුස්සියට ඒකෙ අවුලක් නැතිඋනාට නිදන කාමරවලට එහෙම බෑනෙව. ඉතිං අපි කරන්නෙ සුදු එනමල් තින්ත ටින් එකක් ගෙනල්ල ගානව වීදුරුවෙ. එහෙමත් නැත්තං තද පාට ඩිමයි වගෙ කඩදහි කඩෙන් ගෙනැල්ල අලවනව. හැබැයි ඒ ජනෙල් පියනෙ බාගයක් නැත්තං උපරිම තුන්කාලක් වගෙ වෙනකල් විතරයි. සම්පූර්ණයෙන්ම ආවරණය කළොත් එහෙම දවල් වහින වෙලාවක ජනෙල් වහල දැම්මහම කාමර ඇතුල ගුහාවක් වගෙ අඳුරුයි.

ජනෙල් වීදුරුවෙ ගාපු සුදු තින්ත අතරින් හඳ එළිය කාමරේ ඇතුලට ඇවිල්ල. අපි නිදාගන්න මෙට්ටෙ පල්ලෙහා කෙළවර දිහාවෙ හඳ එළිය පැල්ලම් වැටිල. විඩෙන් විඩේ ඒ එළිය පැල්ලම් එහාට මෙහාට නලියනව. ඒ අපේ මිදුලෙ තිබ්බ රූස්ස පලුගහේ අතු කොල හුළඟට වැනෙනකොට.බිත්තිය අයිනට වෙන්ට තිබ්බෙ යකඩ අල්මාරියක්. නාවුල සිංගර් සාප්පුවෙන් ගත්තෙ මාස තුනකින් ගෙවන්ට පොලී රහිතව. තව එක වාරිකයක්ද කොහෙද ගෙවන්ටත් තියනව.

" තව අයියල දෙන්නෙක් හිටියට චුට්ටි අයිය තමයි  මගෙ හොඳම යාලුව.. අපි දෙන්නගෙ වයස පරතරේ අවුරුදු තුනයි. අහල පහල අපේ වයසෙ ලමයි එක්ක සෙල්ලම් කරද්දි බැරිවෙලාවත් ඒ කවුරුහරි මට මොනවහරි කිව්වොත් චූටි අයිය බලන්ට එපාය වැඩේ. යකා නටනව. කොහොමින් කොහොමින් හරි පස්සෙ පස්සෙ එයාගෙ ආරක්සාව මටකරදරයක් වගෙත් උනා. මගේ ගැන මට බලාගන්ට පුලුවනි. කවුරුත් මගෙ ආරක්සාවට ඕනෙ නෑ. එහෙමයි මම ඒ කාලෙ හිතුවෙ " 

ඈ දැන් මේ කතාව කියන්නෙ මගෙ උරහිස උඩ ඔලුව තියාගෙන.

" හප්පොච්චියේ….එහෙනං..එහෙනං.. මම දන්නෙ නැද්ද ඒ හරිය ? "

මම හඳ එළිය සෙවණැළි බිත්තියෙ එහා මෙහා දුවන දිහා බලාගෙන කිව්ව.

අපි හිටපු නිල නිවාසෙ තිබ්බෙ නාවුල - ගිරිතලේ පාර ඊමමය කියල මම කලින් කිව්වනෙ නේද? ගිරිතලේ පැත්තට බොහොම අමාරුවෙන් අදින ලොරියක්, අනිවාර්යයෙන්ම කට කපල වී ලෝඩ් එකක් ඇති, ඈත ඉඳලම බෑඟිරි ගහගෙන එනව ඇහෙන්න ගත්ත හරියටම ඔන්න ඔය වෙලාවෙ.

අපේ ක්වාටර්ස් එක තියෙන්නෙ මහපාරට පල්ලෙහා වලේ වගෙ. ඒකට හේතුව ඔය පාර වැටිල තියෙන්නෙ ඇලහැර-මින්නේරිය යෝද ඇලේ බන්ඩ් එක උඩින්.ලොරියෙ හෙඩ් ලයිට්ස් කාමරේ ජනේලෙ උඩ තියන වා කවුලුවෙන් කාමරේ ඇතුලට වැටිල බිත්තියෙ එක කොනක ඉන්දල අනික් කොණ දක්වා ඇදිල ගිහිල්ල අතුරුදන් උනා. ඒ එක්කම ලොරියෙ සද්දෙත් පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ අඩුවෙලා ගිහිල්ල නැති වෙල ගියා.

ලොරියෙ සද්දෙ නෑසී ගිහිල්ලත් ටික වෙලාවක් නිහඬතාවයෙ ගෙවිල ගිය නිසා මම ඔලුව හරවල ඈ දිහා බැලුව. මෙන්න මූණත්තහඩුව මා දිහාට හරවල මගෙ දිහා බලා ඉන්නව කන්ට වගෙ.

" ඇයි?..."

මම හෙමිහිට ඇහුව.

" මොකක්ද අර කිව්වෙ? "

" මම ?..... මොකක්ද? "

" මම මගේ ආරක්සාව මට බලාගන්ට පුලුවනිය කිව්වම ඔයා කිව්වෙ හපොයි මම දන්නෙ නැද්ද ඒ හරිය කියල…...ඒ මොකද එහෙම කිව්වෙ? "

" ඉතිං බොරුවක්ද? මම ඒ ගැන දන්න නිසානෙ එහෙම කිව්වෙ.."

" ඔන්න කියන්නෙ නෑ කතාව හරිද? අනමනම් අනවශ්‍ය දේවල් එහෙම කියන්ට ආවොත්…"

ඈ කිව්වෙ නොරිස්සුම් ස්වරයකින්.

" හරි, හරි ආය මම වචනයක්වත් කියන්නෙ නෑ. ඉතින් කියන්නකො කතාව…."

" ඉස්සෙල්ලාම චූටි අයියට අසනීප උනු දවස මට හොඳටම මතකයි. රෑ හත වෙනකොට අපි ඒ දවස්වල කනව. එතකොට අපේ ගමට ලයිට් ඇවිල්ල තිබ්බෙත් නෑ. ටී.වී. මොකවත් නෑ. අප්පච්චි එතකොට වැඩකලේ එක්කො කින්නියා එහෙම නැත්තං මඩුකන්ද දිහාවෙ.සති දෙකකට සැරයක් එයා ගෙදර එන්නෙ. සාලෙ බිත්තියෙ එල්ලල තිබ්බ බුද්ද රූපෙ යට දිගට පැදුරු තුනක් එලල බිත්තියට හේත්තු වෙලා කකුල් දිගඇරගෙන වාඩි උනාම එක්කො අම්ම නැත්තං අම්මට උදව්වට හිටිය බිසෝ දෑතට දෙක ගානෙ බත් පිඟන් ගෙනල්ල අපි එක එක්කෙනාට දීගෙන යනව.අපි අර එක පාරක් ඔයාගෙ උපන් දිනේකට ළමා නිවාසෙකට දානයක් දුන්න මතකද? අර මම ගෙදර එන ගමන් කිව්වෙ ඒ දරුවො බිම ඉඳගෙන බත් කනව දැක්කම මට අපේ පොඩි කාලෙ මතක් උනාය කියල. ඔයාට මතකනෙ? අන්න ඒ විදිහටම තමයි අපි පොඩි කාලෙ රෑට බත් කෑවෙ... " 

ඔය ළමා නිවාසෙට ගිය ගමන මගෙ ජීවිතේ අමතක නොවෙන අත්දැකීමක්...හප්පෝ මතක් වෙන මතක් වෙන ගානෙ මයෙ පපුව හෝස් ගාල යනව. ගෙදර ඇවිල්ල ඇඳුම් ගලවන්ටත් ඉස්සර මම එයයි එක්කලා කිව්වෙ "මේ ආයමනං මට කතාකරන්ට එපා එහෙ යන්ට. මම සල්ලි දෙන්නං. ඔයාට ඕනම නං ගිහිල්ල එන්ට. මට කතාකරන්ට නම් එපා.එක පාරක් ගියහම හොඳට ඇති මුළු ජීවිත කාලෙටම ඒ වගෙ ගමනක් "

" රෑට බත් කෑවෙ කිව්වෙ? එතකොට දවල්ට කනකොට ඒ විදිහ නෙවෙයිද? "

" දවල්ට අයියල කන්නෙ එයාලට හිතුනු වෙලාවට. බත් පිඟං තුන බෙදල කුස්සියෙ මේසෙ උඩ තියල අම්ම පොල්කොල වට්ටියෙන් වහනව. ඔය රට හැම තැනම දුවල පැනල, බයිසිකල් පැදල එහෙම බඩගිනි උනාම ඔන්න දුවං එනව ගෙදර..අම්මේ බඩගිනියි කියාගෙන. ඒ කරල වට්ටිය ඇරල බත් එක ගිල දාල ආයෙම දුවනව. කොහෙද මේ දුවන්නෙ ආයම? පොඩ්ඩක් එක විදිහකට ඉඳහල්ලකො ළමයිනේ …අම්ම අපෙ දර මඩුව ඇතුලෙ ඉඳල එළියට බැහැල කෑ ගහනව. මොන එතකොටත් අයියල ගිය පාරෙ දූවිලි විතරයි."

ආයම ගිරිතලේ පාරෙ ලොරියක් යන සද්දෙ ඇහෙන්ට ගන්නව. ලොරිය යනකල් කතාව නවතිනව. එයාලගෙ පවුලෙ ඔක්කොම සහෝදර සහෝදරියො හත් දෙනෙක් ඉඳල තියනව. අයියල තුන් දෙනයි, අක්කල තුන් දෙනයි.සහෝදර සහෝදරියො හය දෙනෙක් එක්ක ගෙවපු ඒ වගෙ ළමා කාලයක් මට සුන්දර සිහිනයක්. මට් හිටියෙ නංගිල දෙන්නෙක් විතරයි.

ලොරියෙ සද්දෙ ටික ටික අඩුවෙල නැතිවෙලාම ගියා. මිදුලෙ පලු ගහේ වවුල්ලු පොරකන සද්දෙ හින්ද අවුරුදු හතලිහකට වගෙ එහා බොහොම සුන්දර ගම්මානෙක ගෙවුනු සුන්දර ළමා කාලයකට සමවැදී තිබුනු මගෙ හිත ආපහු වර්තමානයට ආව. කතාව ආයම පටන් ගන්න පාටක් නෑ. මම හිස හරවල ආයෙම ඈ දිහා බැලුව. දෙතොලග නලියන මන්දස්මිතියක්.. ඒ එක්කම ඇගෙ ඇස් දිලිසුනා. එවන් සොඳුරු අතීතයක් මතකයට එනකොට දෑස් තෙත් නොවන්නෙ කාගෙද? මම ඇගෙ වත දිහාම බලාගෙන හිටිය මොකවත්ම කියන්නෙ නැතුව...එක පාරටම නින්දෙන් ඇහැරිය වගෙ හැරිල මා දිහා බලපු ඈ ආයෙම කතාව පටන් ගත්ත.

" අයියල සෙල්ලමට දුවනකොට ඒ පස්සෙං මමත් දුවනව...කලිසංකොටෙත් උස්ස උස්ස...ඔයාට මතකද ඒ කාලෙ තිබ්බ ඉලාස්ටික්.?.... පොඩි එවුංගෙ කලිසං කොට වලට ඉණට අල්ලල තිබ්බෙ ඉලාස්ටික්. "

" හෙහ්,හෙහ්, මොකද මතක නැත්තෙ? ඒත් වැඩිකල් තියෙන්නෙ නෑ ඔය ඉලාස්ටික්. ඇදෙනව. ඇයි අපි සාක්කු වල පුරව ගන්න අඹ ගැට, කැකිරි ගෙඩි, වෙරළු ඔව්වයෙ බරට ඉලාස්ටික් එක ඇදෙනව. අම්ම පණයනකල් බැන බැන කලිසමේ ඉණ ලිහල ආපහු අලුත් ඉලාස්ටික් එකක් දාල දෙනව. "

" අන්න හරි, අන්න හරි..ඉතිං ඔය ඉලස්ටික් බැහැපු කලිසං කොටේ දෑතිම්ම උස්සගෙන මමත් දුවනව අයියලගෙ පස්සෙං. "

" චූටි අයියෙ ඉන්ඩෝ….. මාත් එනවෝ. "

" අම්මේ මෙන්න චුට්ටි නංගිත් දුවන්ට යන්නෙ මල්ලිල එක්ක. " ඒ ලොකු අක්ක..එයා තමයි කේළංකාරි.

" චුට්ටි දුව මෙහෙ එන්ට නේද කිව්වෙ? හැටි විතරක්..වැදි පැටියෙක් වගෙ.."

අම්ම උණ බට දෙකක් දාල තිබ්බ කඩුල්ල ගාවට ඇවිල්ල කෑගහනව ඉණට අත් දෙකත් තියාගෙන. අම්ම අපිට කවදාවත්ම ගහල එහෙම නෑ. ඒත් අපි අම්මට බයයි. බයකට වැඩිය ඒක මම හිතන්නෙ ගෞරවයක් වගෙ හැඟීමක්. කලිසමත් උස්ස උස්ස බිම බලාගෙන මම ආපහු එනව හෙමිහිට.

" අන්න අරෙහෙ ගිහිල්ල ටිකක් නිදාගන්නව. කාපු ගමං දුවන්ට තියාගත්තෙ බත් ඇට හරහ වැටෙන්ටත් ඉස්සරවෙලා. "

අම්ම සැර දානව.

" ඇද්ද ගියා දුවන්ට කොල්ලො පස්සෙ? "

ලොකු අක්ක මට විරිත්තනව..මම ඒකිට රවනව.

" මෙන්න අම්මේ.. මෙයා මට රවනව "

ලොක්කි එතන ඉඳගෙනම කෑගහනව.

" චුට්ටි දුව අ අ අ අ ...මොකද වෙලා තියෙන්නෙ හැබෑටම?"

ආයම දර මඩුව දිහාවට යන්ට ගිය අම්ම ආපහු හැරිල අහනව.

රෑට බත් කද්දි චුට්ටි අයිය හැමදාම ඉඳ ගන්නෙ මා ලඟ. ලොකු අයියයි, පොඩි අයියයි එයාට ඒක මේක කියනව. ගෑණු අස්සෙ ගිහිල්ල ඉඳගන්නවය කියල. චුට්ටි අයිය එව්ව ගනං ගන්නෙ නෑ. මගෙ ගාව ඉඳගෙන එයාගෙ මාළු කෑල්ලෙන් බාගයක්, බිත්තරෙන් බාගයක් මට දෙනව..

එක දවසක් ඔන්න රෑට බත් කන්ට අපි ඔක්කොම ඉඳගත්ත පුරුදු විදිහට. ඒත් මා ලඟ ඉඳගන්ට චුට්ටි අයිය ආවෙ නෑ. මගෙ බත් එක දෙන්ට අම්ම මා ලඟට ඇවිල්ල නැවුනම මම අම්මගෙන් ඇහුව …..

" කෝ අම්මෙ චුට්ටි අයිය? "

" චුට්ටි පුතාට ටිකක් සනීප මදි වගෙ. උණක් වගෙත් තියනව. ඇඟත් රිදෙනවලු.මම පස් පංගුව තම්බල දුන්න. අන්න මැද කාමරේ පෙරවගෙන නිදි.."

" ඉන්ටකො මම බලල එන්නං "

මම බත් එක එහෙම්මම පැදුරෙ තියල නැඟිට්ට.

*************************************

රයිට් දැන් පොරොන්දු ඉටු කිරීමේ නොහොත් ඇරියස් කවර් කිරීමේ වෙලාවයි. මේ අරූට වෙච්ච පොරොන්දුව..වඩු බාසුන්නැහේගේ කතාව..

ඒ කතාව මචං මෙහෙමයි. ඔන්න ගේක වහලක් ගහනවලු. හෙඩ් වඩු බාසා ඇවිල්ල අවුරුදු හතලිස් පහක විතර පොරක්. ඔන්න පොර වහළට නැඟල මුදුං යට ලීය ගහනවලු.

එක පාරටම මේ යක්සය දබෝරියං ගාව ඇදගෙන වැටුනෙ නැද්ද වහලෙං පල්ලෙහාට. අප්පට සිරි ගෝල බාලයො ටික අප්පොයි, අම්මොයි කියල දුවල බැලින්නං කකුලක් කැඩිල. ඒ එක්කම නලල මැද්දෙම පැලිල.

දනි පනි ගාල ඔන්න ත්‍රී වීලර් එහෙක දාගෙන අරංගියා ඉස්පිරිතාලෙට. ඉස්පිරිතාලෙදි ඔන්න නළලට මැහුං එහෙම දාල කකුලටත් ප්ලාස්ටර් එකක් දාල පොර ඉන්නව ඇඳක බාවල.

ඔන්න දොස්තර මහත්තය මිනිහට කිට්ටු උනා." මේ………... බාසුන්නැහෙ.."

"දොස්තර මහත්තයො.... " මිනිහ කෙඳිරිගෑව.

" මොකද උනේ හැබෑටම? "

" වහලෙන් වැටුනනෙ මහත්තයො.."

" හරි හරි ඒක මට පේනව..ඒත් ඔය නළලෙ තුවාලෙ උනේ කොහොමද? ඕක ඔය මිටි පාරක්නෙ හරියටම නළලෙ මැදම තියෙන්නෙ? "

" මම ඒ වෙලාවෙ මුදුන් යටලීයට ඇණ ගගහ හිටියෙ මහත්තය..මිටිය අතේ තිබ්බෙ.."

" හරි හරි, ඒත් ඔහොම කොහොමද මිටි පාර නළල මැදටම වදින්නෙ? මෙතන තියනව වෙන කතාවක්..මොකද්ද හැබෑට ඒ? "

දොස්තරත් මේ උඹල අපි වගෙ..ඕන නැති රෙද්දක් නෑ..අහනව අහනව ඉවරයක් නෑ. ඔන්න අන්තිමට බාසුන්නැහෙට තේරුණා දොස්තරයගෙන් ගැලවිල්ලක් නෑය කියල…

" හරි, හරි... මහත්තය මම එහෙනම් ඇත්තම කියන්නං..කාටවත් කියන්න එහෙම එපා ඔන්න.."

" නෑ..නෑ..ආය මම කාට කියන්නද ඔව්ව? "

" මීට අවුරුදු විස්සකට වගෙ ඉස්සර…. මම හොඳ කොල්ල කාලෙ ඒත් මේ වගේම ගේක වහලක් ගැහැව්ව. "

" ඉතිං?..."

" අපි වහල ගහපු ගෙදරට අල්ලපු ගෙදර හිටිය හොඳ හැඩකාර ගැටිස්සියක්..දවසක් මම ලීයක් යතුගගා ඉද්දි මේ කෙල්ල ඇවිල්ල මට කතා කලා..අයියෙ අනේ අයියෙ අපෙ ගිනි පෙට්ටිය ඉවරවෙලා..දවල්ට උයන්ට ලිප පත්තු කරගන්ට විදිහක් නෑ. ඇවිල්ල මට ලිප පත්තු කරල දෙනවද? "

" ඉතිං මොකද ඔහේ කලේ? " 

" මම ඉතිං ඔය යතු කුඩු ටිකකුත් අරගෙන ගිහිල්ල මහෙ ගිණිපෙට්ටියෙං කූරක් ගහල ලිප පත්තු කරල දීල ආපහු ආව. "

" ඊට පස්සෙ? "

" ඉතිං ඒ වෙලාවෙ එච්චරයි උනේ.."

" එතකොට අද වහලෙන් වැටිච්චි එකට ඔය කතාව සම්බන්ද වෙන්නෙ කොහොමද?"

" අද මම වහල උඩ වැඩ කරද්දි මහත්තය මට එක පාරටම ඔය සිද්දිය මතක් උනා. "

" ඉතිං? "

" ඉතිං ඒත් එක්කම මතක් උනා යකෝ සාක්කි, මම ළිප පත්තු කරද්දි ඒ ළඟම අනික් ලිපේ වතුර කේතලයක් පැහි පැහි තිබ්බ නේද කියල.."

" ඉතිං ? "

" ඉතිං කියන්නෙ..ෂික් අම්මප මම වගෙ තකතිරුවෙක්... කියල මම නළලට පාරක් ගහගත්ත. මට වැඩේ වැරදුනෙ මහත්තය , අමතකම උනානෙව අතේ මිටිය තියනවය කියල.."

ආන්න දැක්කද අපි එහෙමයි...ඉතිං ඔය අනික් අයට වෙච්චි පොරොන්දුත් මේ වගේම ඉෂ්ඨ කරනු ලැබේ. තේරුණා නෙවද?

*************************************

ඒ වගේම පහුගිය අවුරුද්දෙ මම ලියාපු එලොවටත් මෙලොවටත් දෙලොවටම වැඩක් නැති පඳුරු තැලීම් ඇතුලු පට්ටන්තර හෑලි කියවීමෙන්ද එසේ කියවා ප්‍රතිචාර දැක්වීමෙන්ද ඔබ තමුන්නාන්සේලා සිද්ද කරගත්තාවූ මහාර්ග කුසල සම්බාරය හේතු කොටගෙන මතු උපදිනා උපදිනා ආත්ම බාවයන්හි පඳුරු තැලීම් නැරඹීමට හේතු වාසනා වේවා! ඒ සියලු පඳුරු තැලීම කෙලවර සියලු බුදුවරයින් වහන්සේලා හොඳයි, සැපයි, ආතල් කෝටියයි කියා වදාල අමාමහ නිවන් සම්පත්තිය සාක්සාත් කරගැනීමට ඒ උපස්තම්බක වෙවා! කියල දොහොත් මුදුනේ තියල දෙන්ටලා බලන්ට වහලෙ උලු හෙල්ලෙන්ට සාදුකාරයක්...සා...ආ...ආ.. දු ස්... ස්.. සාදු...ස්... සා... දු... ස්.. සා.. දු!!! ....සාදුකාරයක් කිව්වම ඔන්න තව කතාවක් මතක් උනා....

එසේම ලබන්නාවූ නව වසර ඔබ සැමට සතුටින් සාමයෙන් පිරි සුබ නව වසරක් වේවා යයි රන්දිල්, වාසනා සමඟ සඳා සහ මම ප්‍රාර්ථනා කරන්නෙමු!!!

252. අටළොස් වසක් තුල සිව් වරක් හද බිඳීගිය අනතුරුව - After 18 Years & 4 Heartbreaks Finally We Are The Kings Again..

Image - cricinfo

යන්තමට ඉංගිරිසි අකුරක් කියව ගන්ට පුලුවන් වෙන කාලෙ ඉස්සෙල්ලම මම කියවන්ට ගත්තෙ ඩේලි නිව්ස් එකේ අන්තිම පිටුව. ක්‍රීඩා පිටුව. ඒකෙ තුන්කාලක් වගෙ ඇරිල තිබ්බෙ ක්‍රිකට් තරඟවල විස්තර වලට. පාසල් තරඟ, අන්තර් සමාජ තරඟ ඊට පස්සෙ අන්තර් ජාතික තරඟ ඔය ඔක්කොගෙම ලකුණු විස්තර හිටං දල තිබ්බ ඩේලි නිව්ස් ක්‍රීඩා පිටුවෙ.ඒ දවස්වල පත්තර කඩදහිවල කොලිටි එක අන්තිම බාලයි. මුද්‍රණ තීන්තත් ඒ වගේ. සමඟි පෙරමුණු ආණ්ඩුවෙන් විදේශ විනිමය නිකුත් කිරීම දැඩි පාලනයකට යටත් කරල තිබ්බ නිසා කොහොමත් ලෝ කොලිටි බඩු තමයි ලංකාවට ආවෙ. 

ක්‍රිකට් තරඟවල ඡායාරූප දැම්මම එව්වයෙ ඉන්නෙ මොක්කුන්ද කියල අඳුනගන්ට මෙලෝ යකෙකුට බෑ. ඔක්කොමල කලුම කලුයි. ඕන ක්‍රිකටර් කෙනෙක් වෙස්ට් ඉන්ඩීස් කාරයෙක් වගෙ. 60-61 කාලෙ වෙස්ට් ඉන්ඩීස් ටීම් එක ඕස්ට්‍රේලියාවෙ ටුවර් එකක් ගිහිල්ල තියනව. දෙපිලම සමළකුණු ලබා ජය පරාජයෙන් තොරව අවසන් වූ ක්‍රිකට් ඉතිහාසයෙ මුල්ම ටෙස්ට් තරඟය ඇවිදිල්ල හිට ඒ තරඟාවලියෙ මුල්ම තරඟය ..පැවැත්වුනේ බ්‍රිස්බේන් වල.

සෝබර්ස්, වොරල්, හෝල්, ඇලෙක්සැන්ඩර්, හන්ට්, සොලමන්ස් බටහිර ඉන්දීය ක්‍රීඩකයො....බෙනෝ, ඩේවිඩ්සන්, ඔනීල්, මෙකිෆ්, ග්‍රවුට් ඕස්ට්‍රේලියන් කට්ටිය. අඩ සියවසකටත් එහා මම ඉපදෙන්නත් කලින් ගහපු තරඟයක් ගැන මේ හැටි කතාකරන්නෙ මොන කෙහෙල් මලකටද කියල සීයට අනූනමයකට හිතෙන්න පුලුවන්. ඒකෙ අවුලක් නෑ. එහෙම හිතෙන එක සාධාරණයි.ඒත් ක්‍රිකට් උණ කවදාවත් සුවනොවෙන විදිහට සරීරයට පත්තියං වෙච්චි කෙනෙකුට ඒක බොහොම සාමාන්‍ය දෙයක්.

If You Truly Believe In God you don’t have to ask why. If you have to ask why there is no point in trying to get an answer

ඔන්න ඔය වගෙ කතාවක් මීට කලින් අහල තියනවද? මටත් හරියට මතක නෑ ඕක මම කොහෙහරි කියවපු එකක්ද නැත්තං ඔය සකෘදාගාමී තත්වයට වගෙ පත්වෙච්චි වෙලාවට මගෙ ඔලු ගෙඩියට ආපු කල්පනාවක්ද කියල. හරි කොහොමහරි මට කියන්ට ඕන කලේ මේකයි. ක්‍රිකට් උණ ගැන විමසන ඒ වගේම ඒ ගැන අහල පුදුම වෙන අයට කියන්ට තියෙන්නෙත් මේං මෙච්චරයි.

If You Are a True Cricket Lover You Don’t Have To Have An Explanation & If You Do Want An Explanation There Is Just No Point In Explaining.

රයිට් අර වෙස්ට් ඉන්ඩීස් ටීම් එක ඔන්න කොහෙද ටවුමක් මැදින් යනවලු මැච් එකක් ඉවර වෙලා හොටේල් එකට යන්ට. අතරමඟ ට්‍රැෆික් ලයිට් එහෙක නැවත්තුවලු ඔන්න බස් එක. එතන පාර අයිනෙ හිටියලු වයසක ජෝඩුවක්. මහත්තය නෝනට ඇඟිල්ලෙං ඇනල කිව්වලු " Hey look, Those Are The West Indian Cricketers " කියල... නෝන කිව්වලු " Can't See Them Dear , I Have My Dark Glasses On "

ක්‍රිකට් ගැන මම උනන්දු වෙන්ට පටන් ගත්තෙ ඉස්සෙල්ලාම 1974 අවුරුද්දෙ. ඒ අවුරුද්දෙ ආව ඉන්දියානු කණ්ඩායම ලංකාවට. එතකොට අපිට ටෙස්ට් තත්වය ලැබිල නෑ. නිල නොවන තුන්දින ටෙස්ට් තරඟ දෙකක් ගැහැව්ව. වඩේකර් තමයි කැප්ටන්. තව හිටිය ගාවස්කා, සොල්කා, ෂිවල්කා, මදන්ලාල්, ගෝපාල් බෝස්, සල්ගෝන්කා, මන්කඩ් සහ පාටෙල්.

අනුර තෙන්නකෝන් අපේ නායකය. නිල නොවන ටෙස්ට් තරඟ දෙකේදිම අනුර ගැහැව්ව සෙන්චරීස්. දෙවෙනි එකේ නොදැවී 169ක්.මෙවාන් පීරිස්, ඕපාත, කළුපෙරුම, වර්ණපුර, රංජිත් ප්‍රනාන්දු, අජිත් ද සිල්වා, සුනිල් වෙත්තමුණි අනික් ක්‍රීඩකයො. මට ඔය ඉන්ඩියන් තරඟ බලන්ට යන්ට බැරිඋනා. ඉස් ඉස්සෙල්ලාම අන්තර් ජාතික තරඟයක් කියල බලන්ට ගියේ ඊට පස්සෙ අවුරුද්දෙ වෙස්ට් ඉන්ඩීස්ල ආපුවහම. හරි ඒ ගැන කියන්ට ගියොත් මේක ඉවරවෙන මංගල්ලයක් නෙවෙයි. ක්‍රිකට් සමඟ මගේ ජීවිතය කියල කොටස් විස්සක් තිහක් වගෙ දිහට ලියන්ටයි හිතාගෙන ඉන්නෙ එතකොට බලමු. පාසල් තරඟ, අන්තර් සමාජ තරඟ, අන්තර් ජාතික තරඟ ඔය කොව්වත් ගැන..

පත්තරවල පල වෙච්ච ෆොටෝස් සහ මැච් එකෙන් මැච් එකට ස්කෝර් කාඩ්ස් කපල පොත්වල අලවපු එකත් මම පිස්සුවෙන් වගෙ කලේ ඒ කාලෙ. 1974 ඉඳල 1983 වගෙ වෙනකල් එහෙම කපල අලවපු මහ විසාල පොත් එක හත අටක් තාම තියනව මහිතේ අපෙ මහ ගෙදර. ආයම ගිය වෙලාවක හොයල බලන්ට ඕන.

රයිට් ඔය කාලෙම තමයි කෑගල්ලෙ අපි හිටපු කච්චේරි නිලනිවාසෙට යාබද නිලනිවාසෙට අලුතෙන් කට්ටියක් පදිංචියට ආවෙ. ඒ අන්කල් වැඩ කලෙත් කච්චේරියෙම ඉඩං අංසෙ. පුත්තු තුන්දෙනෙක් හිටිය මගෙ වයසට කිට්ටු වයස් වල. එයාල හැමදාම හවසට මිදුලෙ ක්‍රිකට් සෙල්ලම් කලා. මම ඉස්සෙල්ලම බැට් එකක් ඇල්ලුවෙ බෝලෙකට පාරක් ගැහුවෙ එයාල එක්ක. ටික දවසකින් අපි තව අහල පහල අපේ වයසෙ කොල්ලො කුරුට්ටො එකතු කරගෙන ක්‍රිකට් ටීම් එකක් සංවිධානය කලා.

අපි හිටපු හරියට කිව්වෙ නාගොල්ල කියල " නාගොල්ල ක්‍රිකට් ක්ලබ් " අපේ කණ්ඩායමේ නම.කෑගල්ල නගරය පහුකරල නුවර පැත්තට යනකොට වම් අත පැත්තෙ තියෙනව නගර ශාලාව. ඒ එක්කම කන්ද උඩ පොලීසිය. ඒ දවස්වල පාරෙ යන එන රියදුරන්ට පෙනෙන්ට පොලීසියෙ පාර පැත්තෙ බිත්තියෙ ලොකු අකුරෙං ලියල තිබ්බ " ඔබේ වේගය මරුවා කැඳවයි " කියල. පොලීසියත් එක්කම පල්ලෙහා කොළඹ නුවර පාර අයිනෙම තිබ්බෙ පොලිස් ක්‍රීඩාංගණය. ක්‍රීඩාංගණය කිව්වට මේ බොහොම කුඩා අල්ලක් විතර එකක්. අත දිගඇරල පාරක් ගැහුවොත් බෝලෙ එක්කො කොලඹ නුවර පාරෙනුත් එහාට උඩිම්ම ගිහිල්ල හිට එතනම පල්ලෙහා ගලාගෙන ගිය ඔයේ. නැත්තං කොළඹ දිහාට යන බස් එකක.

අපේ මහා ක්‍රිකට් තරඟ පැවැත්වුනේ ඔන්න ඔය අල්ලක් විතර ක්‍රීඩාංගනයෙ තමයි. සති දෙහෙකට සැරයක් වගෙ සෙනසුරාදා හෝ ඉරිදා උදේ නමයෙ විතර ඉඳල දවල් දොළහ වගෙ වෙනකල්. අපේ ප්‍රතිවාදීන් ඒ ලඟම තිබ්බ පොලිස් නිලනිවාසවල හිටපු කොල්ලො කුරුට්ටො.පොලිස් ස්පෝට්ස් ක්ලබ්... අන්න උංගෙ නම හෙහ්, හෙහ්,සෑහෙන කාලයක් තිස්සෙ...අවුරුදු දෙකක් විතර ඔය නාගොල්ල ක්‍රිකට් ක්ලබ් වර්සස් පොලිස් ස්පෝට්ස් ක්ලබ් ටෙස්ට් තරඟාවලිය පැවැත්වුනා. ඊට පස්සෙ ඉතිං ජීවිතේ වියයුතු ලෙසම අපි එකිනෙකා විසිරිලා ගියා.

අප්පච්චිට අනුරාදපුරේට මාරුවීමක් ආව. ඊටත් පස්සෙ මම කොළඹ ආව. ඒ ක්‍රිකට් ගහපු යාලුවො අද කොහෙ ඉන්නවද කියලවත් දන්නෙ නෑ. හරි ජීවිතේ හැටි එහෙම තමයි. ඒකෙ අවුලක් නෑ. ආ තව එකක් කියන්ට ඕන. ඔය අපි සෙල්ලම් කරපු පිට්ටනිය කිට්ටුව ඒ කාලෙ හිටිය රූකාන්ත ගුණතිලක සහ අශෝක හඳගම. ඒ හරියෙ පදිංචිද එහෙම නැත්නම් ඒ කිට්ටුව කාගෙ හරි ගෙදරකට ආව ගියාද මට මතක නෑ කොහොම හරි දෙතුන් පාරක්ම දැක්ක කියල මතකයි. ඒ දවස් වලත් ඒ දෙන්න තරමක ජනප්‍රියයි.

කොළඹ ගියාට පස්සෙ ටීම් හදාගෙන මැච් ගැහිල්ලනම් නැවතුනා. ඒ වෙනුවට මැච් බැලිල්ල නැඟල ගියා. කැම්බල් ප්ලේස්, කැම්බල් පාක්, ආනන්ද මාවත., රීඩ් ඇවනිව්, ඩාර්ලි රෝඩ් ඒ පාසල් ක්‍රිකට් තරඟ, ඊට පස්සෙ බ්ලූම්ෆීල්ඩ්, නොමෑඩ්ස්, බී.ආර්.සී, එන්.සී.සී. ඒ ක්ලබ් මැචස්, සී.සී.සී., ඕවල්, එස්.එස්.සී, ඒ අන්තර් ජාතික තරඟ, 77 අවුරුද්දෙ එංගලන්තය සහ ඩෙරික් රොබින්ස්ගේ කණ්ඩායම, 79 - වෙස්ට් ඉන්ඩීස් සහ පකිස්තානය.... ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාවටම ඇලී ගැලුනු ජීවිතයක් ඒ කාලෙ ගත උනේ ඇත්තම කිව්වොත්.

වියයුතු පරිද්දෙන්ම කොළඹ අතැරල ගියයින් පස්සෙ ක්‍රිකට් බැලිල්ල නම් එහෙම්ම අභාවයට ගියා. ඒත් පත්තර සහ ටී.වි. එකෙන් අන්තර් ජාතික තරඟ ගැන විස්තර හොයා බලන එක මම කවදාවත් අතඇරියෙ නෑ. 1982 පළවෙනි ටෙස්ට් තරඟය බලන්න මම අනුරාදපුරේ ඉඳල කොළඹ ආව. ඒ කාලෙ මම අනාගතය ගැන තීරණයක් නැතුව ඔහෙ එහාට එහාට පාවෙවී ගතකරපු ගන්ධබ්බ කාලයක්. 1986 දි ඉන්දියාව එක්ක ප්‍රථම ජයග්‍රහණය ලබන කොට මම රැකියාවක් කරනවා. රුමේෂ් රත්නායක පියාඹලා වගෙ ගිහිල්ල කපිල් දේව් පෙරලා ලබා දුන්නු උඩ පන්දුව රැකගන්නව මම බලා හිටියෙ විදහාගත් දෑසින්.

ඊට පස්සෙ ඉතින් ඔන්න කාලය අනවරත ගමනෙ යෙදුන. ජීවිතේ යම් යම් සබඳතා ඇතිවෙලා නැතිවෙලා ගියා. නොසිතූ විරූ විදිහට ජීවිතේට ලංවෙච්ච ලබැඳි මිතුරො ඒ වගේම නොසිතූ විදිහට සමුගෙන ගියා.ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාව පිළිබඳව මගේ හද පුරා තිබූ ඇල්ම ඒ විදිහටම නොනැසී පැවතුනා.

1995 මුරලිදරන්ට එල්ලවු පන්දුව දමා ගැසීමේ චෝදනාව අපි යාළුවො අතර බොහොම කතා බහට ලක් වුනා. ඒ වෙනකොට මම කසාද බැඳල අපෙ එතුමි එක්ක ක්වාටර්ස් එහෙක හිටියෙ. " මචං ඔය ඕස්ට්‍රේලියන් කාරයන්ට ගහන්ට ඕන අම්මගෙන් බීපු කිරි මතක් වෙන්ට"  සුමනෙගෙ මූණත් එක්ක ජම්බෙ වගෙ රතු වෙලා තරහටම. " එංගලන්තෙ තියාගන්ට බැරිය කියල එහාට පටවපු හිරකරයොනෙ ඔය.." මමත් උල්පන්දම් දුන්න.

1996 මාර්තු 17 ….සුමනෙ කිව්වත් වගේම අම්මගෙන් බීපු කිරි මතක් වෙන්ට ඔසීලට අපි ගැහුව. ඒ ලාහෝරයෙදි...අන්තිමට අර්ජුනයි අරවින්දයි ජයග්‍රහණය කරා ලංකාව රැගෙන යනව මම බලා හිටියෙ කඳුළු පිරි දෙනෙතින්.

ඊට පස්සෙ ක්‍රිකට්වල බහින කලාව ඇරඹුනා. අර්ජුන අරවින්ද අයින් උනා. අලුත් කොල්ලො ක්‍රිකට් ගහන්ට පටන් ගත්ත. අවුරුදු එකොළහක් ඔහොම ගත උනා. 

*****************************************************

පළමු හද බිඳුම

2007 සීමිත පන්දුවාර ලෝක ශූරතාවය පැවැත්වුනේ බටහිර ඉන්දීය කොදෙව් වල.

අවසාන තරඟය ඕස්ට්‍රේලියාව සහ ශ්‍රී ලංකාව අතර 2007අප්‍රේල් 26 බ්‍රිජ්ටවුන් බාබඩෝස් .........ඇඩම් ගිල්ක්‍රිස්ට් නම්වූ පෝරිසාදයා ගොල්ෆ් පන්දුවක් අත්වැසුම තුල බහා කල අමානුෂික පහරදීම එදවස කොළඹ රැකියාව සඳහා පැමිණ පිට කෝට්ටේ අප නවාතැන්ගෙන සිටි නිවසේ සාලයේ සිට මම බලාසිටියේ අදහාගත නොහැකි දෙනෙතිනි.

ඒ පළමු හද බිඳුමයි. That was the first heart break…. 

*****************************************************

දෙවන හද බිඳුම…

ක්‍රි.ව. 2009 ජූනි මස 21 වන දින එංගලන්තය ලෝඩ්ස් පිටිය.....

මේ වනවිට ක්‍රිකට් ලොව මෙන්ම මගේ ජීවිතයෙහිද සැලකියයුතු වෙනස්කම් රැසක් සිදුවී තිබිණ. එක් ඉනිමක් ඕවර 20 කට සීමාවූ 20/20 නොහොත් Twenty/Twenty තරඟ ක්‍රිකට් ලොව පුරා ජනප්‍රිය වෙමින් පැවතින. මගේ ජීවිතයේ සිදුවූ වෙනසනම් රැකියාව උදෙසා විදේශගතවීමට සිදුවීමයි.

එදින රාත්‍රියෙහි කිං ෆිෂර් බීර බෝතල දෙකක් හිස් කරමින් මගේ ලැප්ටොපයෙන් මම ෂාහිඩ් අෆ් රීඩී පන්දු 40 තුල ලකුණු 54 ලබාගනිමින් මගේ හද දෙවන වරටද බිඳ දමනු බලාසිටියෙමි. එහෙත් 20/20 ක්‍රිකට් තරඟ මෙතරම් ජනප්‍රියත්වයට පත්කල ඉන්දීය IPL තරඟාවලිය කෙරෙහි මගේ එතරම් ප්‍රසාදයක් නොවූ හෙයින් ඒ සමඟම 20/20 ලෝක ශූරතාවය කෙරෙහි ද එතරම් තැකීමක් නොකලෙමි. එබැවින් හද බිඳී ගිය බව ඇත්තෙන්ම සැබෑවක් වුවද ඒ පළමු වර පමණ දරුණු නොවීය.

ඒ දෙවන හද බිඳුමයි. That was the second heart break…. 

*****************************************************

තෙවන හද බිඳුම...

2011 අප්‍රේල් 2 - වැන්කඩ් ක්‍රීඩාංගණය, මුම්බායි ඉන්දියාව...සීමිත පන්දුවාර ලෝක ශූරතා අවසාන තරඟය

ශනිදාවක් වූ එදින කාර්යාල දිනයක් වූ නමුදු ලොක්කාට කියා අවසරගෙන කල්වේලා ඇතිව කාර්යාලයෙන් බැහැරවීමි. ස්පාඤ්ඤ ජාතිකයෙකුවූ ඔහුට ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාව පිළිබඳව වටහා දීම බොහෝ අසීරුවිය.අවසන යූ ටියුබයෙහිවූ ක්‍රිකට් තරඟයක් ඔහුට පෙන්වා ඒ පිළිබඳව විස්තර කිරීමට මට සිදුවිය. ඊට පෙර වසරේ ස්පාඤ්ඤය ලෝක පාපන්දු ශූරතාවය ජයග්‍රහණය කළේය. " Cricket is the same as Soccer to you. As you won the soccer world cup last year we are going to win the cricket world cup this year " මම ලොක්කා අමතා පැවසුවෙමි. 

තෙවන හද බිඳුම ඉතාම වේදනාකාරී විය. ශ්‍රී ලංකා ඉනිම අවසානයේ කඩුළු 6 පමණක් දැවී ලකුණු 274 ලබා සිටිහෙයින් අපගේ ජයග්‍රහණය පිළිබඳව මම බොහෝ අපේක්ෂා සහගතව පසුවූයෙමි. එහෙත් පළමුව ගම්භීර් සහ දෙවනුව ධෝනි එකතුව සාමූහිකව අනුකම්පා විරහිත ලෙස තෙවන වරටද මගේ හද බිඳ දැමුවෝය. 

ඒ තෙවන හද බිඳුමයි. That was the third heart break…. 

*****************************************************

සිව්වන හද බිඳුම - 

2012 ඔක්තෝබර් 7 - ආර්. ප්‍රේමදාස ක්‍රීඩාංගණය කොළඹ ශ්‍රී ලංකාව - 20/20 ලෝක කුසලාන අවසාන තරඟය

මුල් වටයේ තරඟයකදී ශ්‍රී ලංකාව කඩුළු 9 කින් බටහිර ඉන්දීයයන් පරදවා තිබුණු බැවින් අවසාන තරඟය පිළිබඳව මහත් බලාපොරොත්තු තබා සිටියෙමි. එහෙත් ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාවෙහි අවිනිශ්චිත ස්වභාවය යලි සිහිගන්වමින් මාලන් සැමුවල්ස් සහ ඩැරන් සැමී එකතුව සිව් වන වරටද මගේ හද බිඳ දැමූහ.

ඒ සිව්වන හද බිඳුමයි. That was the fourth heart break…. 

*****************************************************

අවසානයේ ඒ දිනය උදාවිය…….

2014 අප්‍රේල් 6 - මීර්පූර් ධකා බංග්ලාදේශ් - 20/20 ලෝක කුසලාන අවසාන තරඟය

ඉන්දියාව සහ ශ්‍රී ලංකාව.විරට් කෝලි යලි පස්වන වරටද මා හද බිඳීමට තැත්කල නමුදු මාලිංග, නුවන් සහ සචිත්‍ර එකතුව අවසන් පන්දුවාර කිහිපය තුල ඔහු බැඳදමා සංගක්කාර ඇතුළු පිතිකරු බලඇණියට පහසු ජයග්‍රහණයක් කරා ශ්‍රී ලංකාව මෙහෙයවීමට අවස්ථාව සලසා දුන්නෝය. අවසන ඒ කෙසේවත් පහසු ජයග්‍රහණයක් නම් නොවීය. එහෙත් කෙසේ හෝ පස්වන වරට මගේ හද බිඳුම වලක්වා ලීමට ඔවුහු සමත් වූවෝය. හද බිඳුම් සතරෙන් දෙකක ශ්‍රී ලංකා කණ්ඩායමේ නියමුවා වූයේ සංගාය. අනෙකුත් දෙවර ඒ මහේල විය. මේ තරඟයෙන් පසු 20/20 තරඟ වලින් ඉවත්වන බව ප්‍රකාශකොට සිටි ඔවුන් දෙදෙනාට විජයග්‍රාහී සමුගැන්මක් උදෙසා මඟ පෑදීම සත්‍යය වශයෙන්ම බලවත් ප්‍රීතියට කාරණයකි.

ශ්‍රී ලංකාව සමඟ පැවති අවසන් පූර්ව තරඟයට වර්ෂාව හරස්වී ඩක්වර්ත් ලුවිස් න්‍යාය අනුව පරාජය වූ බටහිර ඉන්දීය කණ්ඩායමේ නායක ඩැරන් සැමී තරඟයෙන් පසු පුවත්පත් සාකච්ඡාවෙහිදී මෙසේ ප්‍රකාශ කලේය.

" We are a praying team, we know God normally answers our prayers but today, I guess two gentlemen who have played for Sri Lanka, given a lot not only to Sri Lanka cricket but cricket on the whole, I guess the Almighty wants them to leave on a high, so I guess they have one more game to try and win a World Cup and leave on a high. Probably that's the reason why God put a hand in this match. "

Well until now I was not so sure about the Almighty God but may be if what he says is true I might just start believing in God. 

Image - cricinfo

මහේල සහ සංගා ඔබට බොහෝසෙයින්ම ස්තූතියි ...මහත්වරුනි!!!…

Well, Gentlemen Thank you so much for all the pleasure you have given us for a long time and making us real proud of being Sri Lankans!!!

251. ගුරුවරියක සමඟ මගේ ජීවිතය - 16 - ගෙරවීම, කිරිහාමි, ලිබ්බට , කුල්ල සහ කොම්පඤ්ඤ වීදිය. Of Snoring , Kirihami & Cadaver in Slave Island

එයාලගෙ චුට්ටි අයිය වයස පහළවක් වගෙ වෙද්දි හදිස්සියෙම හරියට මොකක්ද කියල හිතාගන්ට බැරි අසනීපෙකින් නැතිවෙලා. 

" මට එතකොට වයස දහයක් විතර ඇති. මගෙ ජීවිතේට අපි ආදරය කරන කෙනෙක් අපිව අතෑරල ගියහම දැනෙන දරාගන්ට බැරි වේදනාව, පාළුව ඉස්සෙල්ලම මට දැනුනෙ අපේ චුට්ටි අයිය නැතිවෙච්චි දවසෙ. "

අපේ සෙනේහෙ පටන්ගෙන සතියකින් දෙහෙකින් විතර එයා ඇස් දෙකේ කඳුළු පුරවගෙන මා දැක්ක එහෙම කිව්ව.ඒ මාතලේ රත්නගිරියෙ උඩ තට්ටුවෙ දවල්ට බත් කන ගමන්.

" ඒ චූටි අයිය හිටියනං මම දන්නව කවදාකවත් ඔය අපෙ කඩේ වැහෙන්ට දෙන්නෙ නෑ. අනික් දෙන්න වගෙ නෙවෙයි එයා ගමේ කොල්ලො එක්කමයි හිටියෙ. වයස පහළවෙදි නැතිඋනේ. ඒත් ඒ වෙනකොටත් ගමේ කොල්ලො විතරක් නෙවෙයි වැඩිහිටියො අතරත් බොහොම පිළිගැනීමක් තිබ්බ එයාට. "

ඔය වැඩිදුර විස්තර එයයි මා එක්ක කිව්වෙ නම් අපෙ කසාදෙන් සතියකට වගෙ පස්සෙ. අපි එතකොට හිටියෙ අර මුලින්ම පදිංචියට ගිය ක්වාටර්ස් එකේ. එයයිගෙ අර මදුරු සංහාර මෙහෙයුම මතකයි නේද? ආන්න ඒ ඔපරේෂන් ඩෙංගු කිලිං මෙහෙයුම ක්‍රියාත්මක කලේ එයයි ඔය ක්වාටර්ස් එකේ ඉන්දැද්දි තමයි...

නාවුල ගිරිතලේ පාරට බොහොම කිට්ටුව අපෙ ඔය ක්වාටර්ස් එක තිබ්බෙ.පාරෙ බර වාහන යනව රෑට ඇහෙන්නෙ කණ උඩිං යන්නැහෙ. දවල් කාලෙ ඔය නොයෙකුත් සද්ද බද්ද නිසා ඒ හැටි ගාණක් නෑ. ඒත් රෑ පානෙ නිස්සද්දතාව හින්ද විසේසයෙන්ම බර වාහන අදිනව බොහොම අපූරුවට ඇහෙනව. කුඹුරු කැපෙන කාලෙට නම් ආය කියල වැඩක් නෑ. වී ලෝඩ් යනව පොළොන්නරු පැත්තෙ හාල් මෝල් වලට රෑ එලිවෙනකල් . මෝල් දෙකයි තිබ්බෙ ප්‍රසිද්ධ එව්ව. එකක් ඇමතිගෙ මල්ලිගෙ අනික නියෝජ්‍ය ඇමතිගෙ...හෙහ්,හෙහ්,

මුලින්ම ඕක මහ කරදරයක් උනාට කණ ඒ සද්දෙට පුරුදු උනහම ඒකෙ ඒ හැටි අවුලක් නෑ.දැං ඔය කසාද බැන්දහම යුවති හරි පති හරි දෙන්නෙගෙන් එක්කෙනෙක් ගොරවනකොට ඕක මුලිම්ම මහ දරුණු කේස් එකක්නෙ. 

" ඒයි මේ…" කියල ඔන්න හොල්ලල ඇහැරෝනව. අපි කියමු පුරුස තෙමේ කියල. තෙමේ කියන්නෙ තෙමෙනව කියල එහෙම නෙවෙයි හොඳද?

" ඇයි? ඇයි? මොකද? මොකද? …" කියල බාරියා තොමෝ දනි පනි ගාල අවදිවෙනව. " ඇයි? මොකද කලබලේ? හොරුවත් ඇවිල්ලද? "

" ඔහෙ ආපු හොරෙක් නෑ මෙයා. මම මේ කතා කලේ ඔයාට කොට්ටෙ ටිකක් හදාගෙන නිදියන්න කියල කියන්නයි. ඔයා ගොරවනවනෙ. "

" ගොරවනව? මම? නෑ? පිස්සුද? "

" නෑ එහෙනං මම …"

ඔහොම ඔය ඩයලොග් එක සතියක් දෙකක් වගෙ ඔන්නම ප්‍රතිවාදනය වෙයි. ඊට පස්සෙ විකල්ප දෙකයි තියෙන්නෙ. එක්කො ගොරවන එකට පුරුදු වෙන්ට වෙනව. නැත්තං ඉතිං දමල ගහල යන්ට වෙනව. ඒ ඇර වෙන විසඳුමක් නෑ.ආ.. ඒ දෙකම නැතුව කං දෙකේ පොරොප්ප දෙකක් ගහගෙන බුදියෙන්ටත් නම් ඇහැකි. ඒ එතකොට වෙන්නෙ හොරෙක් ආවත් මේ ලෝකෙ දෙයක් ඇහෙන්නෙ නෑ.

" මේ ඒයි සද්දයක් ඇහුන මට..පොඩ්ඩක් බලන්ටකො හොරෙක් වත්ද කියල. " බිරිඳ සුවාමියව කීද්දුව. 

" පිස්සුද අනේ? හොරු එනකොට සද්ද කර කර එන්නෙ නෑ.පිස්සු නැතුව නිදාගන්ට " සුවාමිය අනික් පැත්ත හැරිල නිදාගත්ත. 

ඔන්න ආයම ටිකකින්.." මේ ඒයි.. ඒයි…"

" මොකද අනේ මේ? මම කිව්වනෙ එක පාරක් හොරු එනකොට සද්ද කරකර එන්නෙ නෑ කියල."

" හරි හරි ඒක තමයි මම මේ ඔයාව ඇහැරෙව්වෙ..කිසිම සද්දයක් නෑ ඒයි..බලන්ටකො පොඩ්ඩක් ගිහිල්ල හොරෙක්වත් ඇවිල්ලද කියල "

Its called feminine logic. Very resonable isn't it now?... මහිලා තර්කන විධි ක්‍රමය ඕකට කියන්නෙ.කිසි වරැද්දක් නෑ බලාගෙන ගිහාම හෙහ්,හෙහ්,

ඔය පලපුරුදු හොරු ඉන්නව නේද? එවුන්ට පුලුවනිය කියනව ගෙයි පිට පැත්තෙ ඉඳගෙන බිත්තියට කන්දිහාල ගොරවන සද්දෙං කියන්ට ගෙදර කීදෙනෙක් ඉන්නවද? ගෑණු පිරිමි කීයද? එතකොට කුකුල් නින්දෙ කීදෙනෙක්ද?මර නින්දෙ කීදෙනෙක්ද කියල...ඊට පස්සෙය කියනවනෙ ඔය බිත්තියෙ එක තැනක් සිදුරු කරල එතනිං මුට්ටියක් දාල බලනවය කියන්නෙ.

කුමාරතුංග මුනිදාස මහත්මයගෙ හත්පණ කතාවෙ කිරිහාමි මතකද? ඔය කිරිහාමි හොරු කට්ටියකට එකතුවෙලා ඔන්න හොරකමේ ගියාලු. කිරිය එච්චර මහත දෙහෙත නැති හීනැස්ස හින්ද බිත්තිය කඩාල මේකව ගෙට ඇතුල්කලාලු හොර නායකය. ඇතුලෙ වටිනා කියන බඩු මුට්ටු තියන තැං බලාගෙන ඊට පස්සෙං පහු හීං සැරේ දොරක් ඇරල අනික් හොර මුල ගෙට ගන්ට ඕනය කියල වැඩේ බාරදීල ඒ විදිහට පොරොන්දු කරගෙනයි කිරියව ගෙට ඇතුල් කලායි කියන්නෙ.

ගේ ඇතුලෙ පට්ට කරුවලයි. කිරියා අතපත ගගා ඔන්න යනව කුස්සියට. කුස්සියෙ ලිපේ අඟුරු දිලිසෙනව. මෙන්න ඒ ගාවම කොස් ඇට ගොඩක්. කොස් ඇට පුච්චල කන්න කිරීස් බොහොම මනාපයි. ලිබ්බටේ අරගෙන පිඹල කිරිහාමි ලිපේ ගින්න බෝකරගන්නව.

ලිබ්බට කියන එව්ව අනේ මන්ද දැං බොහොම කලාතුරකිං දරලිපේ උයන ගෙවල් වල උනත් දකින්ට ලැබෙන්නෙ.අපෙ අම්මගෙ අයිය කෙනෙක් වැඩ කලා රේල්ලුවෙ. ඒ කිව්වෙ දුම්රිය දෙපාර්තමේන්තුවෙ. ඉස්සොරෝම අම්මගෙ අප්පච්චි තමයි වැඩ කරල තියෙන්නෙ රේල්ලුවෙ.මුලිම්ම ගල් අඟුරු ඇන්ජීමේ ගින්දර දමන්නා හැටියටයි උන්දැ රස්සාවට ගිහිල්ල තියෙන්නෙ... Fireman ...වයස දාහතක් වගෙ කාලෙ.

කෑගල්ලෙ අපෙ ගෙදර ඉස්තෝප්පුවෙ බිම වැතිරිල අපෙ අත්තම්මගෙ ඔක්කෙ ඔලුව තියාන මම උන්දැගෙං අහගත්තු පුරාණෝක්ති වල හැටියට කාල නිර්ණය කලාම ඒ ලොකු අත්ත රස්සාවට ගිහිල්ල තියෙන්නෙ එකදාස් නම සීයෙ වගෙ වෙන්ට ඕන.ෆයර්මන් තමයි ලොකු අත්තගෙ තනතුරු නාමය. එයාගෙ වගකීම කෝච්චි එන්ජිමේ ගින්දර අවශ්‍ය ප්‍රමාණයට පවත්ව ගන්න එක. ගින්දර නියමිත ප්‍රමාණය ඉක්මවල අඩු උනොත් කෝච්චියට අවශ්‍ය වේගය පවත්වාගන්ට අමාරුයි. ගින්දර වැඩිඋනොත් නිරපරාදෙ ගල් අඟුරු නහත්ති වෙනව. ඒ නිසා පළපුරුද්දෙං බොහොම පරිස්සමින් කරන්ට ඕන රාජකාරියක් ඒක.

අන්තිමට ෂන්ටිං ඩ්‍රයිවර් තනතුරකට උසස් වෙලයි අපෙ ලොකු අත්ත පැන්සන් පලච්චෙ.ෂන්ටිං ඩ්‍රයිවර් කියන්නෙ රේල්වේ යාඩ් එකේදි පෙට්ටි එහාට මෙහෙට අරං ගිහිල්ල ඒ නියමිත අනුපිළිවෙලට අමුණල කියල ඒ කටයුතු කරන මනුස්සයට. ඒ වැඩේට තියනව ෂන්ටිං එන්ජිම කියල වෙනම පොඩි පහේ එන්ජිමක්.

අර මම කියාගෙන ආව මාම කාලයක් හිටිය මාළිගාවත්තෙ රේල්වේ ක්වාටර්ස්වල. මම එතකොට ඉස්කෝලෙ ඇරිල කැටවලමුල්ල ලේන් එක දිගේ ඇවිල්ල දෙමටගොඩ පාර පැනල මාළිගාවත්තෙ රේල් බෝක්කුව යටින් ගිහිල්ල යනව මාමලගෙ ගෙදර. ඒ ගෙදර පිටිපස්සෙ තිබ්බ අඩි අටක් වගෙ උස තාප්පයක්. එතනම එහාපැත්තෙ මරදානෙ රේල්වේ යාඩ් එක. මම හවස ඔය තාප්පෙ උඩට නැඟල හොඳට පට්ටල වෙලා ඉඳගෙන එහෙම බලා ඉන්නව ඔය ෂන්ටිං කරනව එහෙම.

අද උනත් කෝච්චි ගැන මගෙ තියෙන්නෙ පුදුම ආසාවක්. ලොකු අත්තගෙ ආරෙට ගිහිල්ලද මන්ද. මම ඒ ලොකු අත්තව ඇහැට දැකල වත් නෑ. මම ඉපදෙන්ට අවුරුදු දෙක තුනකට කලිම්ම උන්දැ මිය පරළොව ගිහිල්ල. තව අවුරුදු හත අටක්වත් හිටියනං මට යස අපූරු කතන්දර ටිකක් අහගන්ට තිබ්බ නෙවැරදීම.

අපෙ ඔය මම කියාපු මාමට රේල්ලුවෙ රස්සාව හම්බ වෙලා තියෙන්නෙ ඒ ලොකු අත්ත හින්ද. රේල්ලුවෙ සුද්දගෙ කාලෙ පටංගත්තු සම්ප්‍රදායක් තිබිල තියනව රේල්ලුවෙ වැඩ කරන කෙනෙකුගෙ පවුලෙ පිරිමි දරුවන්ට රේල්ලුවෙ රස්සාවල් දෙනකොට ප්‍රමුකස්තානය දෙනට. ඔය මාමට වැඩිමල් තව මාමල දෙන්නෙක් රේල්ලුවෙ වැඩ කරල තියනව අපෙ අම්මගෙ පවුලෙ. තවමත් ඒ සම්ප්‍රදාය එහෙම්මම පවත්වාගෙන යනවද කියල නම් මම දන්නෙ නෑ. විදුලි මල බණ්ඩලෙත් ඔහොම පොලිසි එකක් තිබ්බයි කියල කවුද මා එක්ක කිව්ව.

හරි දැන් මේ මාමගෙ කතාවක් ඇදිල ආවෙ කොහොමද මෙතෙන්ට? ම්ම්ම්..හා..හරි..ලිබ්බටේ ගැන කියන්ට ඇවිල්ල නෙව..ඉතිං අර මම කියාපු මාමා තමයි ඒ දවස්වල අපිට ලිබ්බට ගෙනත් දෙන්නෙ. ඔය එන්ජින් වලින් අයින් කරන මොනව හරි වානේ හරි තඹ හරි අඟලක වගෙ විස්කම්බය තියෙන අඩියක් එකහමාරක් වගෙ දිග බට කෑල්ලක එක පැත්තක් හීන් වෙන්ට තලලයි ඔය ලිබ්බටේ හදන්නෙ.

ලිබ්බොක්ක දන්නව නේද? අර බල්ලො එහෙම බුදියන්නෙ.....

" ළමායි.... ලියනකොට මහප්‍රාණ වචන නිතරම පාවිච්චි කරන්ට පුරුදු වෙන්ට. එතකොට තමයි ලියන දේක උනත් වැදගත් කමක් පේන්නෙ. දැං බලන්න බය කියල ලියනව වෙනුවට භය කියල ලියන්ට.බවය නෙවෙයි භවය කියල ලියන්ට තේරුණාද ඔය ලමයින්ට?." ගම්බද ඉස්කෝලෙක සිංහල ගුරුතුමා එහෙම කිව්වලු.

" තේරුණා සෑර් " ළමයි එක හඬින් කිව්වලු.

" හරි... එහෙනම් ඒ මම කියල දුන්නු විදිහට වාක්‍යයක් ලියාගෙන එනවලා බලන්ට " සර් එහෙම කියල ගිහිල්ල වාඩිඋනා.

ඔන්න ළමයි එක එකෙනා ආව පෝලිමට ගල්ලෑලිත් අරගෙන . පස්සෙම පේළියෙ ඉන්න කිරිතේලිස්ගෙ වාක්කිය මෙහෙමයි 

" භල්ලා ලභුත් එක්ක භත් කා ලිප් භොක්කේ භුධි. "

සයුරි නෝන මහත්තැං කුලු නැටුං ගැන කියල පෝස්ට් එකක් දාල තිබ්බ. මම ඒකට කමෙන්ට් එකක් ලිව්ව මට අර කුල්ලෙ කතාව මතක් උනාය කියල. ඒ පාර ඒ දැරිවි කියල තිබ්බ අනේ ඒ කතාව දන්නෙ නැතිය. ගුරුවරීගෙ කතාවකදිවත් ඒක කියන්ටය කියල. හරි එහෙනං ගුරුවරු සහ ළමයි ගැන කතාව ඇදිල ආපු නිසා ඒකත් මේ ගමම්ම කිව්වනං වැඩේ ඉවරයිනෙ..

මේ කතන්දරේ ඔන්න ඉංෆ්‍රීසි ගුරු මහත්තයෙක් ගැන. එතුමා ඔන්න මුලිම්ම සුපුරුදු පරිදි දුස්කර සේවයට වැටුන බොහොම දුර බැහැර පලාතකට. අපි කියමු දෙහිඅත්තකණ්ඩිය පැත්තෙය කියල

( Disclaimer - ඉංග්‍රීසි ගුරුතුමා දෙහිඅත්තකණ්ඩිය ප්‍රදේශයෙහි පාසලක සේවය කල බව සඳහන් කිරීම කරණකොටගෙන කිසිදු ඇඟවීමක් හෝ අනියමාර්ථයක් අදහස් නොකරන බවද එසේම යම් යම් උපකල්පන වලට එලඹීමේ අවදානම ඔබ විසින්ම දැරිය යුතු බවද මෙයින් එකහෙලාම දැනුම් දෙමි. )

ඉස්සෙල්ලම පත්වීමනෙ..මේ සර්ටත් තිබ්බ අර ඉගෙන ගත්තු සාස්තරේ හොර බොරු නැතුව දරුවන්ට උගන්නන්ට ඕනය කියන හැඟීම. ගිය ගමන් ඔන්න පන්තියෙ ළමයි අමතල මෙහෙම කිව්ව.

" දරුවනේ, ඉංග්‍රීසි බාසාව හරියට ඉගෙන ගන්නව කියන්නෙ බොහොම වැදගත් ඔයාලගෙ අනාගතයට. ඒ නිසා අපි මෙහෙම කරමු. හෙට ඉඳල ඔය හැමෝම උදේ ඉස්කෝලෙ එනකොට ඉංග්‍රීසියෙන් කියන්නෙ මොකක්ද කියල තමං නොදන්න වචනයක් ලියාගෙන එන්ට ඕන. මම ඒ වචනෙට කියන්නෙ මොකක්ද කියල කලු ලෑල්ලෙ ලියනව. ඒක ඔයාල පාඩම් කරගන්න.එහෙම තමයි ඉංග්‍රීසි දැනුම වැඩිකරගන්ට පුලුවන් වෙන්නෙ.."

" හොඳයි සර්.." කියල ලමයිත් ඉතිං එදා ඉඳලම එහෙම කලා.

උදේම පංතිය පටන්ගත්ත වහාම කියනව ඔන්න ලියාගෙන ආපු වචන...සර් කියනව ඒකට කියන ඉංග්‍රීසි වචනෙ...කාමරේ = රූම්, වහලෙ = රූෆ් , වැට = ෆෙන්ස්, කුරුල්ලා = බර්ඩ් ….ඔන්න ඔය වගෙ...

ඉතිං මේ වැඩේ ඉතා සාර්ථකව කෙරීගෙන ගියා මාස දෙකක් තරමෙ..ඒත් ඔන්න එක දවසක් මෙහෙම දෙයක් උනා...සුපුරුදු පරිදි කොල්ලො කෙල්ලො ඔන්න කියාගෙන ගියා ඉංග්‍රීසියෙං කියන්නෙ මොකද්ද කියල නොදන්න වචන..සර් එතකොට කියනව අදාල ඉංග්‍රීසි වචනෙ...උදැල්ල..මැමටි කෝප්පය...කප් ඇල...ස්ට්‍රීම්...

ඔන්න දැන් තිලකසිරිගෙ වාරෙ..තිලකසිරි නැඟිට්ට…

" සර් කුල්ල…" 

අප්පට සිරි..සර්ට නෝත් සවුත් මාරු උනේ නැද්ද? දහ අතේ කල්පනා කලා මොකක්ද යකෝ කුල්ලට ඉංග්‍රීසියෙන් කියන්නෙ කියල..ම්හු එන්නෙම නෑ...එන්නෙම නෑ…

" මොකක්ද තිලකසිරි කිව්වෙ? "

" සර් මම කිව්වෙ කුල්ල කියල…" තිලකසිරි බොහොම අහිංසක තාලෙට කිව්ව.

" තිලකසිරි...මොකක්ද කිව්වෙ? " ආයම සර් ඇහුව.අනේ අර අහිංසක කොලුව කරකවල අතෑරිය වගෙ..

" සර් මම කිව්වෙ කුල්ල කියල " ආයෙමත් කිව්ව.

ඔන්න ඒ පාරනම් සර්ට මලම පැන්න. තද උනා අසූහාරදාහට…

" මොකක්ද කිව්වෙ ? හුහ්...කුල්ල ඈ? කුල්ල ? ..තමුසෙට වෙන කියන්ට වචනයක් තිබ්බෙම නෑ නේද තිලකසිරි..ඈ? මෙහාට එනව අල්ලනව අත.. "

චටාස් චටාස්...දුන්න තිලකසිරිට වේවැල් කසාය...මදි නොකියන්ට..එදත් එදයි ඉංගිරිස් පාඩම නතර උනා වහාම ක්‍රියාත්මක වන පරිදි. ඔන්න ඔහොමලු ඉංග්‍රීසි ගුරුවරු...අනේ මම මේ ඔක්කොම ඉංග්‍රීසි සර්ල එහෙමයි කියනව එහෙම නෙවෙයි. ඒ අතර ඉන්නව දාහකිං හොයාගන්ට බැරි තරමේ නොම්බර එකේ කට්ටිය. හෙහ්,හෙහ්, වැඩිදුරක නෙවෙයි ..කිව්වම මොකද මේ ළඟම ඉන්නව..මේ ළඟම ඉන්නව....

ඒ තමයි සයුරිගෙ කතාව...

එතකොට පහුගිය කථාංගයට රූ නෝනා මහත්මිය කමෙන්ට් කරල අහල තිබ්බ මම අර කොම්පඤ්ඤ වීදිය පොලීසියෙ සාජන් මහත්තය එක්කදැයි වැඩ කලේ කියල. ඇත්තම කියනවනම් මම ඒ කතාව කියන්නමයි හිටියෙ. ඒත් ගොඩක් උදවිය ඒක අහල ඇතියකියල හිතල පොඩි දෙගිඩියාවකුත් නොතිබ්බෙම නෑ.

ඒත් Ms. රූස් කිව්වට පස්සෙත් ඒක නොදා ඇහැක? මම ඇවිල්ල ඔය වනිතා පක්සයෙ ඉල්ලීම් ඉටු කරන්ට තනි පයින්. කලින් දවසකුත් කිව්ව මතකනෙ ඒ කාලෙ මට කිව්වෙ වනිතා කටයුතු ඇමති කියල. අපි ඔය එක කාලෙක හිටපු ඇනෙක්ස් එහෙකින් යන්ට උනෙත් මගෙ ඔය වනිතා කටයුතු අපෙ එතුමීට එතරම් ඇල්ලුවෙ නැතුව ගිහිල්ල.

රයිට් ඒ මදැයි..දැං කතාව..මේ කතාවෙ නොයෙක් වර්ෂන්ස් තියනව. මේ එකක්...

මේක උනේ 1989 විතර , අර භීෂණය කාලෙ, ඔය දවස්වල පාරවල් වල මිනියක් නැති දවසක් නැහැනෙ.

දවසක් ආමි ජීප් එකක් මුර සංචාරයෙ යද්දි දැක්ක කවුදෝ මිනිහෙක්, මිනියක් කකුල් දෙකෙන් ඇදගෙන යනව පාර දිගේ, හරියටම ඔය රමාඩා හෝටලේ ඉස්සරහ වගෙ.  වහාම වාහනේ නවත්වල බැහැල මේ යකා අල්ල ගත්තා. බැලින්නං මේ පොලිසියෙ පරණ සාජන් කෙනෙක්. ඉතිං දැං සාජන් ගෙන් ප්‍රශ්න කරනවා. ඒ උනාට සාජන් ගොයියා හරි උත්තරයක් දෙන්නෙ නැහැ. අන්තිමට ආමි කට්ටිය තීරණය කලා සාජන්ව කෑම්ප් එකට අරන් ගිහින් නීත්‍යානුකූලව කටයුතු කරන්ඩ.

මේ වෙලාවෙ සාජන් ඇඹරි ඇඹරි කිව්වා "අනේ, මාව කෑම්ප් එකට ගෙනියන්ඩ එපා, මම ඇත්ත කියන්නං" කියලා,

"හරි, එහෙනං, කියනව බලන්ඩ ඇත්ත "ආමි කාරයෙක් කිව්වා,

"මට මේ මිනිය හම්බ උනේ කොම්පඤ්ඤ වීදියෙ තිබිලා"

"හරි ඉතිං තමුසෙ කොහාටද මේක ඇදගෙන යන්නෙ?" 

"කොටුවට"

"ඒ මොකටද?"

"මේකනෙ, මිනියක් හම්බ උනහම ඒ ගැන රිපෝට් එකක් ලියන්ඩ ඕනනෙ,"

"හරි ඉතිං?"

"ඒ රිපෝර්ට් එකේ මිනිය හම්බ උන තැනත් ලියන්ඩ ඕනනෙ"

"හරි හරි මනුස්සයො ඉතිං?"

"ඉතිං වැඩේ මම කොම්පඤ්ඤවීදිය කියල ලියන්ඩ දන්නෙ නැහැ, හැබැයි කොටුව කියල මට ලිව්වැහැකි " සාජන්ගෙ පැහැදිලි කිරීම එහෙමයි.