202. ගුරුවරියක සමඟ මගේ ජීවිතය - 3......මදුරු සංහාර මෙහෙයුම

අර ගුරුවරියක් දණ ගැස්සවීමෙ සිද්ධිය හින්ද මයෙ මොන්ටිසෝරි කාලෙ ඉඳල පටන් ගත්තු කතාව ගුරුවරියක් සමඟ මගේ ජීවිතය ගැන කතාකරන තැනට ආවනෙ. ඒ කොටස් දෙක මෙන්න මේ විදිහයි. 

දණ ගැස්සවීම, පී.ටී. මැඩම්ගෙ ගෙදර ඉන්න එක්කෙනා සහ වෙනත් ආරළු බූරළු... 

ගුරුවරියක සමඟ මගේ ජීවිතය සහ ටී රෙක්ස්ගෙන් පණ බේරාගෙන ඉස්කෝලේ යාම 

මම එදා කතාන්තරේ ඉවර කලේ එදා අර අපෙ උන්දෑ එයයිලගෙ ඉස්කෝලෙ පොඩි එකෙක් ගෙදර එක්කං එන්ට ලැහැත්ති වෙච්චි තැන..කොලුවගෙ නම අසිත.. 

ඔන්න පහුවදා අපෙ උන්දැ ඉස්කෝලෙ ඇරිල එනකොට එක්කං ආපි අර කොලුව. අනේ ඒකා අන්ඩර් ෆෝටීන් කිව්වට අවුරුදු දහයකවත් නෑ පෙනුමක්. බොහොම හීනැසි සරීර කූඩුව. ඒත් ඒකගෙ හිනාව... හරිම අහිංසකයි. ඒ වගේම බොහොම ලැජ්ජකාරය..අපෙ උන්නැහැගෙ පස්සෙම්මයි..මැඩං ..මැඩං...කියාගෙන..මම දෙතුං පාරක් බැලුව කොල්ලව කතාවට අල්ල ගන්ට..ම්හු...හරිගියෙ නෑ..ඌ ඇඹරි ඇඹරි ඔළුව හොල්ල හොල්ල හිටිය මිසක වැඩි කතා බහට ආවෙ නෑ...පස්සෙ මාත් වැඩේ අල්ලල දාල ඌට ටී.වී. එක දාල දුන්න. 

ඒ දවස්වල ඔය බැඳපු මුලම කාලෙ අපෙ ගෙදර බඩු බොහොම අවම මට්ටමෙං තමා තිබ්බෙ. කොහොමහරි මාස හයක් විතර යනකල් අපි නිදාගත්තෙ ඩබල් මෙට්ටයක් බිම දාල.ඒකෙ නිදාන කතාවනම් මෙහෙමයි. අපි ඔන්න ඇඳක් හදාගත්ත අපෙ උන්නැහැගෙ පංතියෙ ගෝලයෙක්ගෙ තාත්තට කියල.මිනිහ නමගිය වඩුව.ඒත් මොන යකෙක් වැහිලද මන්ද මේ යස්සය හදාපු ඇඳේ උස ඔන්නම් යන්තං අඟල් නමයක් ඇති පොළවෙ ඉඳල. ඒ කෙහෙම්මලේ බුදියනව කියන්නෙ ආය බිම බුදියනව වගේම තමයි. 

ආපහු පාරක් ගෙනත් දෙන්න මිස්, මම හොඳට හදල දෙන්නං..මම මේ ටිකේ ගෙදර හිටියෙ නෑ...ගරන්ට ගියා...ගෝලයෙක් ඕක හැදුවෙ…අපෙ උන්නැහැ මිනිහට සත්තම දැම්මම මිනිහ ඔහොම කිව්වලු...ඇත්තත් වෙන්ට ඇති. ඒ පැත්තෙ මිනිස්සු ඔය කාලෙකට යනව මැණික් ගරන්ට කැළේ. 

මම කිව්ව මේ ආය ඕක උස්සං ඒ මනුස්සය ගාවට යන්ට ඕන නෑ..මම මෙහෙ මම දන්න වඩ්ඩෙකුට කියල ඕකෙ කකුල් උස්සන්ටනෙ තියෙන්නෙ ඒක කරවන්නංකො කියල. ඒ කකුල් උස්සන ව්‍යාපෘතිය කෙරෙනකල් අපි දෙන්න මෙට්ටෙ බිම දාල තමයි ඔන්න නිදාගත්තෙ. 

අපෙ උන්නැහැට මදුරුවො කියන ජාතිය පෙන්නන්ට බෑ. මයෙ හිතේ ඔය ආත්ම ගානක ඉඳල එන සංසාරගත පුරුද්දක් වෙන්ට ඕන. බැඳපු අළුත් මට මහ විහිළුවක් ඕක. ඇයි දෙයියෝ සාක්කි මේ කිං සයිස් නෙට් එකක් තියනව. ඔවුන්දැ ඕක දිගඇරල ඇඳ වහන්නෙ යාන්තමට හවස පහ වෙනකොට. 

" මොකද අනේ මේ?...යන්තං කලුවර වෙනකොට නෙට් එක දාන්නෙ?...අර පාරෙ යන කවුරු හරි දැක්කොත් එහෙම හිතයි මේ ඊයෙ රෑ දාපු පාර තාම එහෙමමය කියල. හතර විලිලැජ්ජාවෙ පස්වෙනි එක. " 

" හුහ්...ඔයා නං කියයි..ඔයාට මොකද?....මම එපාය විඳවන්ට මදුරුවො කෑහම...මදුරුවො කාපුවම මගෙ සිල්ලං එනව.. " 

ඒ එවුන්දැගෙ තව එක වචනයක් මම අම්ම මුතුං කාලෙ අහපු නැති..සිල්ලං කියන්නෙ ඔය රතුවෙලා එන්නෙ පොඩි පළු වාගෙ...මකුණො කූඹි එහෙම කෑහම..අන්න ඒවට එවුන්දැ කියන්නෙ සිල්ලං කියල… 

" හෙහ්, හෙහ්,හා..හරි, හරි එහෙනං දාන්ටකො නෙට් එක..හැබැයි ඒ එක්කම ඔය ජනේලෙත් වහල දාන්ට.." මම එහෙම කියල වැඩේ ෂේප් කර ගන්නව. 

මෙවුන්දැ පහ වෙනකොට ඇඳට නෙට් එක දාල ජනේලෙත් වහනව මදිවට මදුරු කොයිල් දෙකක් පත්තු කරල එකක් ඇඳ යටයි, අනික ඇඳ ඉහත්තාවෙ තිබ්බ මගෙ වේවැල් පොත් රාක්කයක්..ඔන්න ඕක උඩයි තියනව..මගෙ ඇඟේ ලේ වතුර වෙලයි ඉන්නෙ..එකක් අර කොයිල් එක පත්තුවෙලා ගිහිල්ල පොත් වලට ගිණි ඇවිලෙයි කියල.අනික ඔය මදුරු කොයිල් පැකට් එකත් එක්ක දෙනව කොයිල් එක රඳවන්ට තහඩු කෑල්ලක්. ඕකෙ තියනව බොහොම තියුණු උලක් වගෙ එකක්. ඒක උඩ තමයි කොයිල් එක රඳවන්නෙ. 

ඉතිං කොයිල් එක පත්තුවෙලා අළුවෙලා ඉවර උනාම ඔය උළ තියනව කොහෙ හරි තිබ්බ තැන උඩට හැරවිලා අර රජකාලෙ අපරාදකාරයො උල තියන්ට හිටවපු යකඩ උල් වාගෙ. දැකල ඇති නේද අර රොබර්ට් නොක්ස්ගෙ එදා හෙළ දිව පොතේ තියෙන්නෙ රූපයක් හිට ඇඳල පැහැදිලි කරල උල තියන විදිහ. 

ඉතිං මගෙ බඩ පපුව හීතල වෙලයි තියෙන්නෙ මේ මනුස්සය රෑ තිස්සෙ නැඟිට නැඟිට කොයිල් පත්තු කරල එහෙ මෙහෙ තියල උදේ හිමිදිරියෙ මම ඔය දොට්ට පිලට එහෙම යන්ට ඇඳෙං බහිනකොට කොහොමද ඤරස් ගෑවිල්ලෙ අර කොයිල් උලක් උඩ එහෙම කකුල තිබ්බ නං… 

" විකාරද අනේ..ඔයා හිතන්නෙ මට පිස්සුය කියලද? එහෙම තැං තැංවල හදිස්සියෙ පෑගෙන විදිහට මම කොයිල් පත්තු කරන්නෙ නෑ...බය නැතුව ඉන්ට.." 

ඔන්න මම ඔය ගැන කිව්වම එයයි දුන්නු උත්තරේ....ඉතිං මට තනියම කල්පනා උනේ..අනේ අම්මප මේ එක වහලක් යට විවාහ ජීවිතයක් ගතකරන එක ඇවිල්ල සෙල්ලං කෙලියක් හේම නෙවෙයි මහ පණයන වැඩක්..කොටිම්ම ඇඳෙං බහින්ට වෙල තියෙන්නෙත් පණ ගැහි ගැහි..ඇයි කොයි වෙලාවෙ කොයිල් උලක් යටි පතුලෙ ඇණෙයිද කියල උඩ ඉන්න දෙයියො තමයි ඔන්න හරියටම දන්නෙ... 

කෝකටත් එවුන්දැ කිව්වට එහෙම පෑගෙන තැංවල කොයිල් පත්තු කරන්නෙ නැත කියල මම ඇඳෙං බැස්සෙ කොට්ටෙ යට තියෙන ටෝච් පොල්ල එහෙම ගහල හොඳට වටපිට හොදිවිසි කරල තමයි..හෙහ්, හෙහ්, කෝකටත් සූදානම් සරීරේය කියල... 

අනේ කිව්වට ඇස්වහක් කටවහක් නෑ රෑට නිදියෙන්ට ලෑස්තිවෙලා මෙවුන්දැ නටන නාඩගම නං ඔන්න බලා ඉන්ටම වැඩේ. ඔයයිගෙ තියනව ඔය දනිස්ස ගාවට විතර දිග කලසං..ඉස්කෝලෙ ඇරිල ආපු ගමං  ඔව්වයිං එහෙකට තමයි ඔන්න බහින්නෙ කෙලිම්ම... ආය නෑ කතා දෙකක්...

" මේ..ඒයි....මම ගෙදරට කලිසං තමයි වැඩිපුර අඳින්නෙ..ඉතිං බැන්දට පස්සෙත් එහෙම ඇන්දට කමක් නැද්ද? " 

දවසක් උදේ මේල් බස් එකේ යද්දි එයයි මගෙං ඇහුව හෙමිහිට..ඒක වෙලා තියෙන්නෙ මයෙ ඉන්නවනෙ වසවර්ති යාලුවො රැලක්..එවුං මේ මනුස්සයව බය කරල අපෙ අම්ම හරි සැරයිය, උඩරට කුල කතක්ය...නාන්නෙත් ඔසරිය ඇඳල මුතු පොටකුත් දාගෙනය, නඟේ ඔයයිටත් එහෙ ගිහාම ඉන්න වෙන්නෙ ඔසරියක් ඇඳගෙන තමාය අරකය , මේකය රටේ නැති විපිරියාස...අනේ අප්පේ මෙවුන්දැගෙ තුම්මුනිං දාඩිය දාල..ඉම්පස්සෙ තමයි ඔන්න මයෙං අරම ඇහුවෙ. 

" පිස්සුද අනේ?..ඔයට කැමති එකක් අඳින්ට..මොකවත්ම නැතුව හිටියත් මම නෙවෙයි......" 

මමත් රහසින්ම වගෙ කිව්වෙ කෙලින්ම ඉදිරිය බලාගෙනඉස්සරහ සිට් එකේ උඩ පොල්ල දෑතිම්ම මිරිකගෙන....උන්දැ රතු උනා රතුවිල්ලක් බක් මහේ පල ගත්තු ජම්බයක් වගෙ..හෙහ්, හෙහ්.. 

" ෂික්..කියන එව්ව..අර එහා පැත්තෙ අබේ අයියටත් ඇහුණද මන්ද?...." 

තුං දෙනා ඉන්න සීට් එකේ මට එහා පැත්තෙ හිටියෙ ඒත් මගෙ යාලුවෙක් අබෙය, ඒ වෙලාවෙ ඒක පත්තරයක් දිග ඇරගෙන උන්නෙ… 

" ආ..ඉන්ටකො මම අහන්නං ..මේ අබේ උඹට ඇහුණද මම කිව්ව එක මේ........." උන්දැ මගෙ අත කෙනිත්තුව ලේ පනින තරමට. 

" මේ පිස්සු විකාර කරන්ට ලෑස්ති උනාද ඒ ගමන?...නොකිව්වයි කියන්ට එපා ඔන්න මම බහිනව ඊළඟ හෝල්ට් එකෙං.." රැව්ව රැවිල්ලක් මයෙ වම් පැත්තම අළු වෙලා යන්ට... 

ඉතිං නිදාගන්ට පලමු ඔය සෝට් බෑයත් ඇඳගෙන ඔන්න නගිනව කනප්පුවක් උඩට. ඕකටම හදාගත්තූ පොඩි මෙවලමක් තිබ්බ එයයිගෙ..ඕකටම කිව්වෙ මේ මදුරු මැරිල්ලට..පරණ කොහු මිටක කෙරෝලෙ අඩියක් විතර දිග අඟල් හයක් විතර පලල ලෑලි කෑල්ලක් ගහල..මමමයි ඕක හදල දුන්නෙ එයයිට..හරියට අර දැකල තියද අර ගෙවල්වල බවුන්ඩේසංවල ( Foundation කියන එක එහෙම තමයි කට වහරට හැඩ ගැහිල තියෙන්නෙ ) පස් තලද්දි පාවිච්චි කරන්නෙ තාප්ප මෝල කියල එකක්..ආන්න ඒ වගේ එකක්. ඒත් එච්චර බර නෑ..බෝම සැහැල්ලුයි. 

ෆවුන්ඩේෂන් ගැන කියනකොට ඔන්න තව පොඩි කතාවක් මතක් උනා..එක්කො ඒකත් කියලම ඉඤ්ඤංකො නැත්තං ඔව්ව අමතක වෙනව..නිදහස් චතුරශ්‍රෙ තියන ශ්‍රී ලංකා පදනම් ආයතනය දන්නව නේද? Sri Lanka Foundation Institute ..දන්නවද ඕකට ඔය නම වැටුන හැටි...හැත්තෑ ගනංවල මැද වගෙ ඔය බිල්ඩිං එක පටංගෙන ඔන්න බවුන්ඩේසම දැම්මය කියමුකො. ඊට පස්සෙ ඔන්න සල්ලි ටිකක් හුරස් පරස් වෙලා හිට අවුරුදු ගානක් ඕකෙ බවුන්ඩේසම විතරයි තිබ්බෙ...දැකල ඇතිනෙ ඔය ගංවල එහෙම තියනව අනන්ත, සල්ලි යහමිං තියෙන කාලෙ හදන්ට පටංගත්තු ගෙවල්වල බවුන්ඩේසම විතරක් හදල කැලේට යට වෙලා තියනව. 

අර නිදහස් චතුරශ්‍රෙ බිල්ඩිමත් ඔය විදිහට සෑහෙන කාලයක් තිබ්බ. එක එක කට කතාත් ඒ කාලෙ ඕක ගැන පතුරුනා. ඒකෙ බවුන්ඩේසම විතරක්ය හදන්ට සැළසුම් කරල තිබ්බෙ..බිල්ඩිම වෙනම තැනක හදනවය, අරකද මේකද රටේ නැති එව්ව.....අනික ඒ කාලෙ ඕකට මිනිස්සු කිව්වෙ බවුන්ඩේසම කියල..අර බවුන්ඩේසම ගාව හෝල්ට් එකෙන් බැහැපං බං ..එතකොට සී.සී.සී. එකට කිට්ටුයි... ඔන්න ඔය වගෙ.... 

ඒත්කාලෙකට පස්සෙ ඔන්න කොහොමිං කොහොමිං හරි බිල්ඩිමේ වැඩ ආයම පටංඅරගෙන ඉවරයක් උනාය කියමුකො. අන්තිමට නම හැටියට දැම්මෙ මිනිස්සු කියාපු නමම තමයි..බවුන්ඩේසම...ඒකෙන් තමයි ඔය අද කියන නම ආවෙ..ශ්‍රී ලංකා පදනම් ආයතනය...මම ඒකෙ වෙබ් අඩවියටත් ගිහිල්ල බැලුව ඔය මූලාරම්භය සහ නම හැදුනු හැටි ගැන මොකවත් සඳහනක් තියද කියල කොහෙද ඔහෙ නෑ. අපේ කොහොමත් හැටියක්නෙ ඒක...මුල මතක නැති එක...ලියල යවන්ට ඕන මගේ දැඩි විරෝධය පලකරල අපේ අනාගත පරපුර දැනුවත් වීම් උදෙසා හෝ මෙවන් ඉතා වැදගත් අතීත තොරතුරු ප්‍රසිද්ධ නොකිරීම පිළිබඳව... 

හරි ආපහු අපෙ කතාවට.... 

සිවිලිම පුරාම වහල ඉන්නව ඔන්න මදුරුවො....මුන්දැ කොරන්නෙ අර තාප්ප මෝලෙං හෙමීට ගහල මදුරුවො චප්ප කරල දානව. අත දිග මානෙ මදුරුවො ඔක්කොම ඉවරයක් කලාම ඔන්න බැහැල කනප්පුව අදිනව තව තැනකට එම වැඩ පිළිවෙල ඔන්න නැවත ක්‍රියාත්මක වෙනව. රිපීට් ද ප්‍රෝසස් කන්ටිනිව්ලි අන්ටිල් යූ ආ ටෝටලි සැටිස්ෆයිඩ් දැට් යුවර් ඔබ්ජෙක්ටිව්ස් හෑව් බීන් අටේන්ඩ්....ආන්න එහෙමයි වැඩේ යන්නෙ. තේරුණාද ඔහෙලට?..වඩමාරච්චි මෙහෙයුම තව මොකක්ද ? මේකනෙව වැඩේ... 

මට ඉතිං මුලිම්ම මේක බලා ඉන්න එක පිස්සු වගෙ...මෙයයිගෙ මේ විප්‍රකාරෙ මයෙ කටත් බාගෙට ඇරගෙනයි බලාහිටියෙ කියල පස්සෙං පහු දවසක එයයිම මා එක්ක කිව. ඇත්තම වෙන්ටැති...ඇත්තම වෙන්ටැති... 

මම ඉතිං කලේ උඹ ඕන කෙහෙල්මලක් කොරගනිංය කියල මෙට්ටෙ සනීපෙට දිග ඇදිලහිට පොතක් බලන එක.ඒ අතර හෙමීට මේ බහුරූ කෝලම දිහාවෙත් එක ඇහැකිං හෙමීට බලනව. එවුන්දැත් මම බලනවද කියල හොරෙං බල බල තමයි මදුරු ඝාතක ව්‍යාපෘතිය කරගෙන යන්නෙ. එහෙම නිස්සද්දව ඒ වැඩේ කරනව නම් බැරිය තව....ඔන්න ඒ අස්සෙත් කතාව... 

" අම්මේ..මේ බලන්ටකො ඒයි මේ මදුරුවගෙ මහත...මූ අද මගෙ ලේ බිව්වනම් එහෙම ඇඟේ තියන ලේ වලින් බාගයක්ම බොයි. අපෙ ඇඟේ ලේ කොච්චර තියනවද ඒයි? " 

ඔය අහන්නෙ ආය නොදැන එහෙම නෙවෙයි..එයා ඇවිල්ල සෞඛ්‍යය සහ ශාරීරික අධ්‍යාපන ගුරුවරී වෙච්චි. ඕක දන්නෙ නැද්ද?..ඔය අහන්නෙ මාව අවුස්සන්ට නෙව...මම අර පොත බල බල ඉන්න එකෙං අයිං කොරෝල එයාගෙ වල් පල් කියවිල්ලට හවුල් කොරගන්ට... 

" පනිට්ටු තුනයි දශම හතරයි තුනයි...." මම පොත දිහා බලාගෙනම උත්තර දුන්න. ඕනම ගණං හිලව්වක් ඉදිරිපත් කරනකොට දශමස්ථාන දෙකකට කිව්වම ඒකෙ  තියනව පොඩි විශ්වාසනීයත්වයක් සහ ඒ වගේම ගතියක්.

" ඔය කිව්වෙ ඔන්න කිව්ව..ඔන්න කිව්ව... ..පනිට්ටු වලින් කොහෙද මනුස්සයෝ ඇඟේ ලේ ප්‍රමාණෙ මනින්නෙ?.." 

" අනේ මන්ද සමහරවිට දැං මනින්නෙ කැන්ද ගොටු වලින්ද නම් මන්ද..අපි ඉස්කෝලෙ යනකාලෙ නම් ලේ ප්‍රමාණෙ මැන්නෙ පනිට්ටු වලින් තමයි…" 

" ආආ..ඒක කෝක හරි..ඒයි මේ මේ බලන්ටකො මූ නං අනිවාර්යයෙන්ම ඩෙංගු මදුරුවෙක් වෙන්ට ඕන.." 

ඒ දවස්වල ඔය ඩෙංගු වැඩේ නැඟල ගිය කාලයක්නෙ. අපෙ උන්නැහෙත් ඉස්කෝලෙ සෞඛ්‍යය ටීචර් විදිහට පංතියෙ ළමයි එක්ක යනව සති දෙහෙකට විතර දවසක් මුළු ගම්මානෙ පුරාම ඩෙංගු මරන්ට. ඩෙංගු මරන්ට යනව කියන්නෙ ඔය මදුරුවො බෝවෙන වතුර එකතුවෙන තැං විනාස කරල දාන්ට, ගමේ මිනිස්සු දැනුවත් කරන්ට ..ඔය වගෙ රටේ නැති එව්ව...ඒ කරල කරුවල වැටීගෙන ඔන්න එනව පාං කියාගන්ට බැරුව....හෙහ්, හෙහ්, 

" ඩෙංගු මදුරුවයි කියල දැනගන්ට ක්‍රමයක් නම් තියනව. එවුංගෙ තටු දෙකේ ඩී අකුරක් වගෙ තියනව.."' මම පොතෙං ඇස් දෙක අහකට අරගෙන කියනව. 

" පිස්සුද අනේ... එහෙම ඩී අකුරු හොයන්නෙ කොහොමද මදුරුවංගෙ?....වෙන ක්‍රමයක් නැද්ද?...." ඔය කියන ගමනුත් උන්දැ මදුරු සංහාරය ජයටම කරගෙන යනව. 

" ආ.. ඩී අකුරු හොයන එක අමාරු නං තව ලේසි ක්‍රමයක් තියනව. " මම කෙලිං වෙල මෙට්ටෙ ඉඳ ගන්නව.. 

" ඒ මොකක්ද? " 

" ඩෙංගු මදුරුවගෙ කුඩා බඩවැල දඟර වැටිල තියෙන්නෙ දෙපාරයි. අනික් ඔක්කොම මදුරුවංගෙ දඟර තුනක් තියනව. " 

" අනේ..මෙහ්...…මම කිව්වයි කියල හිතා ගන්නවා හොඳද? "

මම කෝකටත් සූදානං සරීරෙ කියල ක්ෂණිකව කොහාට හරි පැනගන්ට බලාගෙන ලෑස්තිපිට ඉන්නෙ....අර තාප්ප මෝලෙම්ම කෙලල අරින්ටත් බැරි නෑ ඔය යෝදි..හෙහ්, හෙහ්, 

ඔය අම්මණ්ඩි මදුරුවන්ට කොච්චර බයද කිව්වොත් මාසෙකට සැරයක් මදුරු දැළ අරගෙන ගිහිල්ල මැලේරියා මර්දන කාර්යාලෙං අර බේත් වතුරෙ ගිල්ලවල අරගෙන එනව. නෙට් එකේ හතර කොණේ සුදු රෙදි පටි මහනව ඇඳේ කකුල් වලට අල්ලල බඳින්ට. ඒ ඔක්කොමත් කරල නෙට් එක ඇඟේ ගෑවුනොත් ඒ තැන්වල මදුරුවො කනවය කියල බිත්තිය දිගට නෙට් එක ඇතුලෙං තියනව කොට්ට පෙලක්..අනෙ අම්මේ අල්ලපු ජල්ලියක් නිදාගන්න ටිකට...අනේ ඉතිං වෛවාහික දිවියක් ගෙවනවය කියන්නෙ මේ ඔල්මොරොන්දං ඔක්කොම දැක දැකත් නොදැක්ක වගෙ මෞන ව්‍රතයට සම වැදිල ඇහැ කණ කට පියාගෙන ඉන්න එකය හිතල මම ඔය මොකවත්ම නොකිය ඉන්නව. ඒත් එහෙම ඉන්ටම බැරි වෙනකොට..... 

" මේ මම ඔයාගෙන් අහන්ටම කියලයි හිටියෙ..ඔය උපන්ගෙයිම හැටිද? ඒ කිව්වෙ පරම්පරාවෙන්ම එන විදිහද? නැත්තං ඔයාම ස්ව උත්සාහයෙන් වර්ධනය කරල පුරුදු පුහුණු කරගත්තු දෙයක්ද?.." 

මම කොට්ටෙට හේත්තු වෙලා පොත දිහාවෙ බලාගෙන කියනවා.. 

" ඈ??? මොකක්ද ඒ කිව්වෙ?..ආයෙම කියන්ට බලන්ට? " 

ඔන්න මදුරු සංහාරය ඇණහිටිනව...මම ඔලුව උස්සල බලනකොට මෙන්න මා දිහාවෙ කන්ට වගෙ බලාන ඉන්නව.. 

" මොකක්ද? ……." මම බෝම අහිංසක විදිහට අහනව. 

" මොකක්ද කියල තමයි මාත් අහන්නෙ?...." 

" ඇයි?..මම මොකවත් කිව්වද?...." 

" කිව්ව නේන්නං..කිව්ව එක ගැන තමයි මාත් මේ අහන්නෙ…" 

" ආ..ඒ මේ පොතේ තිබ්බ එකක්..මට හයියෙං කියවෙන්ට ඇති…." 

" ආ..එහෙමද? හරි ඔතන මතක තියාගන්ටකො. මම මේ වැඩේ එකළාසයක් වෙලා එන්නංකො පොතේ එහෙම තියන තැන බලන්ට හොඳද? " 

ඒ තමයි අපෙ උන්දැගෙ මදුරු මෙහෙයුම...හැබැයි එකක් තියෙන්නෙ අපි ඔය කැළේ හිටිය නෙව බැඳල අවුරුදු පහකට කිට්ටු වෙන්ට.එක පාරක්වත් ඩෙංගු මැලේරියා ඔය මොකවත්ම හැදුනෙ නෑ කිව්වම ඔන්න....අම්මප ඇත්තම ඇත්ත... 

හරි ආපහු අර පොඩි එකා ගැන කතාවට..මතකද මංද ඌ ගැන..හරි අසිත තමයි...ඔන්න ඕක ඉතිං අපෙ උන්දැ පස්සෙ ඇඹරි ඇඹරි එකෙල මෙකෙල වෙවී හිටියනෙ..කොලුවට මොනව හරි රහට කන්ට දෙන්ට ඕනය කියල මම ටවුමට ගිහිල්ල ගෙනාව මස් කොත්තු. 

ඒ දවස්වල අළුතෙං කොත්තු කඩයක් දාල තිබ්බ ටවුමෙ කොත්තු ගහනව අපෙ ගෙදරට ඇහෙනව කණේ තිබ්බ වගෙ...සුදු අසු පිට උඩ නැඟලා..ඕක තමයි කොත්තු බාස්ගෙ ෆේවරිට් තාලෙ...ඔන්න කොත්තු ගෙනල්ල කාල කලිම්ම බුදියන්ට සූදානං උනාය කියමුකො. පාන්දර පහමාරෙ බස් එකේ කොල්ලත් දක්කාන යන්ටත් එපාය අපෙ උන්දෙ... 

ඔන්න මට ඇහෙනව කොල්ල ඇඹරි ඇඹරි අපෙ උන්නැහැ එක්ක මොනවද සුටු පුටු ගාල කියනව.. 

" මොකෝ කේස් එක? " මම ඇහුව.. 

" අසිතට ටොයිලට් යන්ට ඕනය කියන්නෙ.." 

" ඉතිං මොකෝ ප්‍රශ්නෙ?..අර තියෙන්නෙ යන්ට කියන්ට…." 

ඒ දවස්වල අපෙ ක්වාටර්ස් එකේ එළියෙං තිබ්බ උක්කුටික පෝච්චි කකුස්සිය වහල දාල තිබ්බෙ. මෑන් හෝල් එකේ මොකක්ද බ්ලොක් එකක් වෙලා.මෑන් හෝල් එක කියන එක දන්නව නේද?..මනු බිල තමයි සිරා වචනෙ...කක්කුස්සියෙං කෙලිම්ම පූතික ටැංකියට එහෙම නැත්තං කවුරුත් දන්න විදිහට කකුස්සි වලට කෙලින්ම මල ද්‍රව්‍ය යවන්නෙ නැතුව ඔය වගෙ අතර මග මනු බිලක් හරහයි ඒ වැඩේ කෙරෙන්නෙ. ඔය නිසා පාවිච්චි කරන්ට තිබ්බෙ ගේ ඇතුලෙ තියන කොමෝඩ් එක විතරයි.මම කිව්වෙ අර පොඩි එකාට ඔය කොමෝඩ් එකට යන්ට පුලුවන්නෙව කියලයි. 

" ඒත් අනේ හරි වැඩේනෙ..අසිත දන්නෙ නෑනෙ කොමෝඩ් එකක් පාවිච්චි කරන විදිහ...." 

" එහෙනං ඉතිං අර ඉපිල් ඉපිල් පඳුරක් යටට යන්ටෙයි කියන්නයි තියෙන්නෙ " ඒ ටික මම කිව්වෙ උන්දැගෙ කණට කරල… 

" මේ කටවහගෙන ඉන්නවද? දැං අර ළමයටත් ඇහෙනව.." 

" ම්ම්ම්..ඒකත් එහෙමයි නේද?..එහෙනං නෝනා එකම දෙයයි කරන්ට තියෙන්නෙ?.." 

" මොකක්ද ඒ?..." උන්දැ මගෙ දිහාවෙ බලා හිටියෙ බලාපොරොත්තු දාහක් දෑසෙ දල්වගෙන.. 

" ඔයා පොඩි එකාට වැඩේ කරල පෙන්නන්ට ...වෙන ක්‍රමයක් නම් මට කල්පනා වෙන්නෙ නෑ…" 

" මොකක්??????......" 

මතු සම්බන්ධයි......