35. මගේ කතාව 5 - ............ජීවිතය අලුතින්ම ඇරඹුවෙමි.

මගේ කතාව - 1

මගේ කතාව - 2

මගේ කතාව - 3

මගේ කතාව - 4


" අම්මප.....ඔයා එහෙම්මම කිව්වද?......ඉතින් සචිනි මොකෝ කිව්වෙ? "

" කවි ලියන එක නවත්තන්නෙ නෑ කිව්ව, පොඩි Argument එකකුත් උනා අපි දෙන්න අතරෙ,මටත් තරහ ගියා,......එදා රෑ සචිනි කෑවෙත් නෑ.......පහුවෙනිද මම ගෙදර එනකොට සචිනි ගිහිල්ල.....අයියෙ,"

" දැන් දවස් කීයක්ද මල්ලි සචිනි ගිහිල්ල? " ඒ ජානකී අක්ක,

" අදට දවස් තුනයි අක්කෙ,"

" ඔයා ඉතින් අඩු ගනනෙ කෝල් එකක් වත් දුන්නෙ නැත්ද? '' ඒ අයිය.

" සචිනි බලන්ට යන්ට,....... අඩු ගානෙ කෝල් කරන්ට මට හොඳටම ඕන කම තිබ්බ අයියෙ, ඒත් නිකම් සචිනි මොනව කියයිද කියන දෙගිඩියාව නිසා මම පස්ස ගැහැව්ව.''

" මල්ලි ඉස්සෙල්ලම කියන්ට තියෙන්නෙ විවාහ ජීවිතේ ඔය වගෙ ප්රශ්න මතුවෙන එක පුදුමයක් නෙවෙයි......හාත්පසින්ම වෙනස් පවුල් පසුබිමකින් ආපු....ආකල්ප අදහස් උදහස් අතින් අහසට පොළව වගෙ වෙනස් දෙන්නෙක් නෙවෙයි.......සමාන පසුබිම් වලින් ආපු අදහස් ගැලපෙන දෙන්නෙක් උනත් එක වහලක් යට ජීවත් වෙන එක ලේසි නෑ.......මිනිස්සු කියන්නෙ තමන්ටම ආවේණික සිතුම් පැතුම් තියෙන ලෝකෙ ගැන ජීවිතේ ගැන තමන්ගෙම ස්වාධීන අදහස්, ආකල්ප තියෙන සත්ව කොට්ඨාශයක්.......ඒ නිසා මත ගැටුම් ඇතිවෙන එක වළක්වන්න බෑ. නමුත් අපි උත්සාහ කරන්න ඕන අපේ මතය නැත්නම් ආකල්ප අනික් පුද්ගලය මත්තෙ බලෙන් පටවන්ට නෙවෙයි.එහෙම කරන්ට ගියොත් අනිවාර්යයෙන් විවාහ ජීවිතේ අපායක් වෙනව, මෙතන මම හිතන්නෙ අජන්තට මේව ආයෙම කියන්ට කිසිම උවමනාවක් නෑ.....මම හිතන්නෙ අජන්තම අජන්තගෙ වැරැද්ද තේරුම් අරගෙන තියනව....."

" විවාහ ජීවිතේ මුල් කාලෙම මේ වගෙ මත ගැටුමක් මතු උනු එක එක අතකට හොඳයි මල්ලි......එතකොට හිතේ හංගං ඉන්නෙ නැතුව හිතේ තියන දෙයක් එළියට දාල හිත නිදහස් කර ගන්ට පුලුවනි.මල්ලි දන්නවද පාරවල් වලට තාර දානකොට එක නියමිත උෂ්ණත්වයකට උණු කරන්ට අත්යාවශ්යයයි කියල. ඒකට කියන්නෙ ප්රශස්ත උෂ්ණත්වය නැත්නම් Optimum Temperature කියල. එහෙම කරන්නෙ ඇයි දන්නවද? ඒ තාර පාරට දැම්මයින් පස්සෙ ආයෙ මොන තරම් අව්ව වැටුනත් උණු වෙන්නෙ නෑ.මේ වගෙ ප්ර ශ්නයක් මතුවෙල සුහදව ඒක විසඳගත්තයි කියන්නෙ මල්ලි ඔය දෙන්න අතර ඇති වෙනව ආයෙ කිසිදාක කඩන්ඩ බැරි අවබෝධයක් නැත්නම් තේරුම් ගැනීමක්. විවාහ ජීවිතයක් සාර්ථකව ඉදිරියට ගෙනියන්ට බොහොම වැදගත් මෙන්න මේ දෙන්න අතර තියන තේරුම් ගැනීම එහෙම නැත්නම් පන්නරය......හප්පා.......මල්ලි මගෙ ලෙක්චර් එක දිග වැඩිද මන්දා.......හෙහ්, හෙහ්,''

'' නෑ අයියෙ, අයිය කියපු දේවල් ඔක්කොම ඇත්ත......''

'' මමත් පොඩි කොටසක් එකතු කරන්නම් මල්ලි.....'' ජානකී අක්ක කටහඬ අවදි කලා....'' මේ මගේම අත්දැකීමෙන් කියන දෙයක්......විවාහ වෙලා කොච්චර අපහසු උනත් කමක් නෑ දෙන්න වෙනම පදිංචි වෙන්න........නැන්දම්ම කොච්චර හොඳ උනත් එකට ඉන්නකොට ප්රශ්න මතු වෙන එක අනිවාර්යයයි.......ඔය මහ ලොකු දේවල් නෙවෙයි......එක වචනයක්........බැල්මක් ඇති ලොකු ප්රශ්නයක් වෙන්න.....ඔයාට අම්ම අත් අරින්න කියනව නෙවෙයි මේ.......පුළුවන් නම් ......පුළුවන් නම් නෙවෙයි....මම හිතන්නෙ ඔයා අනිවාර්යයෙන් කල යුතුමයි.....ඒ කිට්ටුවම ඇනෙක්ස් එහෙකට හරි යන්න.''

'' දෙන්නෙක් එකතුවෙලා ජීවිතේ ප්රශ්න විසඳ ගන්න හදනකොට ඒ ඇතිවෙන අන්යෝන්ය අවබෝධය බන්ධනය කවදාවත් බිඳෙන්නෙ නෑ මල්ලි, ''

'' හරියටම හරි...මල්ලි අක්ක කිව්ව දේ මමත් සීයට දෙසීයක් අනුමත කරනව......ඔයාගෙ අම්ම එක්ක මේ ගැන මම කතා කරන්නම් එහෙම අවශ්ය යයි කියල ඔයාට හිතෙනව නම්.......අම්ම මාව දන්නව නෙව....අනික ඔයාගෙ අම්ම කියන්නෙ මට තේරෙන විදිහට යමක් තේරුම් ගන්න බැරි කෙනෙක් නෙවෙයි....මම හිතන්නෙ නෑ එයාට කරුණු පැහැදිලි කරල දෙන එක එච්චර අමාරු වෙයි කියල.''

'' හරි, අජන්ත දැන් මෙහෙම කරමු හෙට පෝයනෙ.....උදෙන්ම සචිනිට කතාකරල මෙහෙට එන්න කියමු........ඊට පස්සෙ අපි මේ ප්රශ්නෙ විසඳ ගමු......එහෙම හොඳයි නේද? ''..........රංජිත් අයිය මගෙ අත අල්ලගෙන කිව්ව.

දවස් තුනකට පස්සෙ එදා ඔන්න මට හොඳට නින්ද ගියා.......මත් ගතිය නිසාම නෙවෙයි හිතේ සැහැල්ලුව නිසාත්.....රංජිත් අයියට හැමදෙයක්ම කියාපු එකෙන් මගේ හිතේ තිබ්බ බර හෑල්ලු උනා වගේම හෙට සචිනි ඒවි කියන විශ්වාසෙත් නිසා කොට්ටෙ ඔළුව තිබ්බ විතරයි ඔන්න මතක......

පහුවදා උදේ අටට වගෙ මම කතාකලා සචිනිගෙ නම්බර් එකට.......

" සචිනි........මම අජන්ත......." මම එහෙම කිව්වෙ කියන්ඩ දෙයක් එක පාරට හිතට නාව නිසා........

" අජන්ත........ඔයා කොහෙද ඉන්නෙ? " ඒ කටහඬ මගෙ හිතට ගෙනාවෙ පුදුම සතුටක්.....

" මම ඉන්නෙ පේරාදෙනියෙ.....රංජිත් අයියලගෙ ගෙදර....."

" සචිනි මගෙ රත්තරං, ඔයා මා එක්ක තරහ නෑ නේද?" ......මම ඒ ටික කියා ගත්තෙ බොහොම අමාරුවෙන්.....

.........මඳ වෙලාවක් පැවතුණු නිහඬතාවයකට අනතුරුව ටෙලිෆෝන් එකෙන් ඇසුණෙ ඉකි බිඳින හඬක්....

" අනේ අඬන්න එපා සචිනි......" මගේ ඇස් වලට උනන කඳුළු වලක්ව ගන්න උත්සාහ කරන අතරෙ මම කිව්වෙ ඇහෙන නෑහෙන හඬින්........

" කෝ දෙන්න අජන්ත, මම කතා කරන්නම්" .....රංජිත් අයිය මගෙන් ටෙලිෆෝන් එක ගත්ත.....

" සචිනි......නංගි....මම රංජිත් අයිය.....හරි, හරි දැන් අඬන්න එපා.....ඔක්කොම හරි,...please calm down now, take a grip on yourself, okay?...... හරි ඔයා දැන් මෙහෙම කරන්න නංගි......දහයාමාරට කොටුව ස්ටේෂන් එකෙන් තියනව නුවරට කෝච්චියක්.....ඔයා ඒකෙ එන්න පේරාදෙණියට.......අජන්ත පේරාදෙණිය ස්ටේෂන් එකට ඇවිත් ඉඳියි.....දවසකට දෙහෙකට ඇඳුම් අරගෙන එන්න.......ඔන්න හරිනෙ එහෙනම්....okay..........bye,"

එකහමාරට මම ස්ටේෂන් එකට ගියා.......සචිනි ඇවිත් කෝච්චියෙන් බැස්ස.....මම එයාගෙ අත්දෙක අල්ලගෙන ඇස් දෙකට එබිල හෙමිහිට කිව්ව " මට සමාවෙන්න මගෙ රත්තරන් කියල" එයා ඇස් දෙකේ කඳුළු පුරවගෙන මගෙ මගෙ පපුවට තුරුළු උනා.......සෙනඟ හිටපු නිසා අපි වැඩිවෙලා එහෙම හිටියෙ නෑ....

ජානකී අක්ක සචිනිව වැළඳ ගත්තෙ කාලෙකින් නොදැකපු සොහොයුරියක් හමු උනු ගානට.....

එදා පෝය දවස......අපි හවස හතර දෙනාම ගියා දළඳා මාළිගාවට......රතු නෙළුම් මල් වට්ටි දෙකක් අරන් අපි දෙන්න එක ළඟම තියල පූජා කලා....

" අජන්ත මට පොරොන්දු වෙන්න ආයෙ කවම දාකවත් මගෙ හිත රිද්දන්නෙ නෑ කියල" සචිනි කිව්වෙ වැඳගෙනම හිස හරවල මා දිහා බලන ගමන්.

" නෑ......සචිනි...ආයෙ කවදාවත්ම නෑ" ......මමත් ඈ දිහා හිස හරවල බලල පොරොන්දු උනේ මගෙ හදවතින්ම.

එදා රෑට අපි කෑම නුවරින්ම ගෙනාව.ඉඳිආප්පයි.....සම්බෝලයි......කිරි හොදියි,

රෑට කාල ඉවර වෙලා අපි හතර දෙනා සඳළුතලයෙ ඉඳගෙන කෝපි කෝප්පයක් තොලගෑව.

අද ඊයෙ වගෙ වළාකුළු කිසිදෙයක් අහසෙ නෑ......පුරා හඳ එළියෙ හන්තාන කඳු වැටිය දිලිසුනෙ අතින් අල්ලන්ට පුළුවන් තරම් ළඟින්. ඊයෙ නොතිබිච්ච පිච්ච මල් සුවඳක් මඳ සුළඟත් එක්ක මුහු වෙලා සඳළු තලේ පුරා පැතිරුනා.

" පිච්ච සුවඳක් එන්නෙ කොහෙන්ද රංජිත්?" ......ජානකී අක්ක හුස්මක් පපුව පුරා අරගෙන ඇහුවෙ වටපිට බලන ගමන්.

" මේ කිට්ටුව පිච්ච නම් නෑ" ........රංජිත් අයිය අපි තුන්දෙනාගෙම මූණු දිහා බැළුව....." ඒත් ඔයාල දන්නවද?......දේවතාවො වඩිනකොට ඔය වගෙ පිච්ච සුවඳ හමනවයි කියල මම අහල තියනව........"

" මොනවද රංජිත් මේ කියන්නෙ?......මේ ළමයත් දැන් බය වෙයි ඔන්න" ....ජානකී අක්ක කිව්වෙ නොරිස්සුමෙන්.

" දේවතාවො වඩිනවයි කිව්වම බය වෙන්නෙ මොකටද?....ඒක බොහොම සුබ ළකුණක්නෙ " රංජිත් අයිය නැඟිටල කෝපි කෝප්ප ගේ ඇතුලට අරන් ගියා....

ආයෙම ඇවිල්ල අයිය අපි ඉස්සරහම වාඩිවුනා.

" අජන්ත, සචිනි.....මට ඔය දෙන්නට වැඩිපුර කියන්න දෙයක් නෑ...ඔයාල දෙන්නම දැනුම් තේරුම් තියෙන දෙන්නෙක්......අනික අජන්ත අතින් වෙච්ච වැරදි එයාම තේරුම් අරන් ඉන්න නිසා ආයෙම ඒවගෙ දෙයක් අජන්ත අතින් කෙරෙන එකක් නෑ කියල මට සීයට දෙසීයක් විශ්වාසයි....."

" ජිවිතේ පොඩි පොඩි හැලහැප්පීම්, මතභේද ඇතිවෙන එක ස්වාභාවිකයි......එහෙම නොවුනොත් තමයි පොඩ්ඩක් හොයල බලන්ට ඕනෙ.......දැන් මේ ජානකියි මායි ගන්නකො......මේ අම්මණ්ඩි එක්ක මම හින්දම ඉහ ගහල ඉන්නව මිසක්......." රංජිත් අයිය වාක්ය සම්පූර්ණ නොකරම කොක් හඬලා හිනාවෙන්ට පටන් ගත්ත.

" රංජිත්......අහල පහල මිනිස්සු නිදි මේ වෙලාවට " .....ජානකී අක්ක දත් මිටි කාගෙන කිව්වට හිනාව සඟවගන්ට එයාටත් බැරිඋනා.

" හරි, මම මේ කියාගෙන ආවෙ ජීවිතේ සිද්ධ වෙන හැමදේකින්ම පාඩමක් ඉගෙන ගන්ඩ....හැම දේම වෙන්නෙ හොඳටයි කියල හිතාගන්ට...එච්චරයි"

පහුවදා උදේ කුරුල්ලන්ගෙ සද්දෙට මම ඇහැරුනා. සචිනි නෑ ඇඳේ. බෙඩ් රූම් එකත් එක්කම තිබ්බ සඳළුතලේ පුටුවෙ සචිනි ඉන්නව දැකල මම එතනට ගියා.....

" මොකද ලමයො....මේ උදේම මෙතන කරන්නෙ? "

හන්තාන කන්දට උඩින් ඉර පායාගෙන ආව. කෙලින්ම මිදුලෙ අඹ ගහේ අතු අස්සෙන් ආපු හිරු එළිය දහරාවක් සචිනිගෙ මූණටම වැටුන නිසා එයා වමතින් ඇස් මුවාකර ගත්ත.

මගෙ දිහාවෙ ඇස් කොනකින් බලල උකුලෙ තිබ්බ සුදු කඩදාසියක් මට දිගු කලා....

මලින වූ මල් කිනිති නැවතත්,
හද පුරා විකසිත වෙලා,
පුලින තල මත සිඳීගිය,
දිය දහර ආයෙත් යයි ගලා,

අඳුරු මේ කුළු පහව ගිය සඳ,
හිරු දිලුනි අහසේ නිලේ,
සොඳුරු මනසේ පිපුණු නෙළුමකි,
ඉතිරි වී ඇති හද විලේ,

ආදරය පිදු ඔබට එදවස,
මිලින වී නැත කිසි දිනේ,
නීල සිඳු මත නඟන රැළිසේ,
නැවත ඉපදෙයි හදවතේ,

සෙනෙහෙ ඔබගේ විලකි,
මම එහි පිපෙන්නෙමි නෙළුමක් වෙලා,
සසර සැමදා ඔබෙ සුරත ගෙන,
ඇවිද යමි සෙවණට වෙලා,

මගෙ ඇස් දෙකට පිරිච්ච කඳුළු වලක්ව ගන්ට මම කිසිම උත්සාහයක් ගත්තෙ නෑ. මම එහෙම්මම පාත් වෙලා සචිනිව වැළඳ ගත්ත. එයා මගෙ පපුවට මුහුණ තදකරගෙන කොඳුරලා කිව්ව. " Never ever let me go Ajantha.......do you promise me? "

" With all my heart Sachini, I am giving you my word........i won't let you go, again, ever,".......ඇගේ නලල සිප ගන්න අතර මම එහෙම කිව්ව.....

34. මගේ කතාව 4 - ............ ජීවිතය ගැන විමසුමක්.......

මගේ කතාව 1

මගේ කතාව 2

මගේ කතාව 3

" හෙහ්....හෙහ්......හෙහ්....." රංජිත් අයියගෙ හිනාවෙ සද්දෙ මිදුලෙ අඹ ගහ පහුකරල ගම්පල පාර දිහාවට විහිදුනා.

ඊට පස්සෙ ටික වෙලාවක් නිශ්ශබ්දව ගෙවුනා.......

මම වීදුරුවත් අතේ කරකවමින් ඔහේ කල්පනා කලා....මට වැරදුනෙ කොතනද?.......ඒ වැරැද්ද ආයෙම හදා ගන්නෙ කොහොමද?........ඔන්න ඔය වගෙ ................

" හපොයි දැන්නම් මාර සීතලයි.......තව ටික වෙලාවකින් ඉන්නම බැරිවෙයි මෙතන. රංජිත් යමුද ඇතුලට......" අක්ක කිව්වෙ අත්දෙකත් පොරවගෙන.....

" මොකෝ කියන්නෙ අජන්ත ඇතුලට යමුද?"

" හරි අයියෙ එහෙනම් යමු...." මම නැඟිට්ට......අපි අඩුම කුඩුම ඔක්කොම සාලෙට අරගෙන සඳළු තලේට විවෘත වුනු ලොකු දොර පියන් දෙක වහල දැම්ම.

" හප්පා........එළියෙ කොච්චර සීතලද කියල තේරෙන්නෙ ඇතුලට ආවට පස්සෙ නෙව....." අක්ක කිව්වෙ ස්වේටර් එක ගලවන අතරෙ.

අපි ඔන්න ආයෙම ටීපෝ එක වටේට ඉඳගත්ත.

" ඉතිං අජන්ත ඊළඟට........" රංජිත් අයිය එහෙම ඇහුවම, " අජන්තට මහන්සි වගේනම් අපි කාල නිදාගමු" .......අක්ක කිව්වෙ නැඟිටින ගමන්.....

" නෑ, නෑ, අක්කෙ මට කොහොමත් මේ කතාව අද ඉවර කරන්න ඕනමයි.....හෙටට කල්දාන්න බැරි තරමට මගේ හිත බර වැඩියි " මම කිව්වෙ ආයාසයෙන් හිනාවක් මුවඟට නංවා ගන්න ගමන්,

" හරි එහෙනම් කියන්න....ඉන්න මම තව මොනව හරි කන්න අරන් එන්නම්......මටත් දැන් බඩගිනියි ".........අක්ක ගියා කුස්සියට.

මම අසෝක වීදුරුව ආයෙම පුරවගෙන බිත්තියෙ එල්ලල තිබුනු ගල් විහාරෙ හිටි පිළිමෙයි, අවුකනයි පිංතූර දෙක දිහා බලා හිටිය.


" මම ගිය පාර පොත් ප්රදර්ශනෙන් ඔය දෙක ගත්තෙ, ලස්සනයි නේද? "

" ඇත්තමයි අයියෙ........ ගල්විහාරෙ පිළිමෙ දිහාවෙ ඕන තරම් වෙලා බලාහිටිය හැකි ඇහිපිය නොහෙලා......"

" මොකෝ දෙන්න ඒ පාර පිළිමෙ දිහා බලාගෙන......දැහැනකට සමවැදිල වත්ද?......හරි හරි අජන්ත කතාව.....කතාව........" ජානකී අක්ක ගෙනල්ල තිබ්බෙ පොළොස් වගයක්.

" අන්න මරු......අජන්ත දන්නවද මෙයා ඔය පොළොස් මාලුව උයනව දවස් තුනක්......හෙහ්, හෙහ්, ගෑස් සිලින්ඩරෙන් බාගයක් ඉවරයි."........රංජිත් අයිය කොක් හඬලා හිනා උනා.

" මේ බොරුනෙ මල්ලි......මට දවස් ගනන් පොළොස් උයන්ටම තමා වෙලාව තියෙන්නෙ......අපෙ අත්තම්ම නම් මම පොඩි කාලෙ මට මතකයි පොළොස් මාලුව මඳ ගින්නෙ උයනව දවසක් විතර.......හරි, හරි මල්ලි එව්වයින් වැඩක් නෑ.......කතාව .....කතාව,"

" හරි මම කොතනද නැවැත්තුවෙ අක්කෙ? "මම ඇහුවෙ ඇත්තටම කතාව නවත්තපු තැන අමතක වෙලා නෙවෙයි......

" අර සචිනි පොත් ප්රදර්ශනේ බලන්ට ගිහිල්ල......"

" ආ.....හරි, හරි, එතනින් ඒක ඉවර උනයි කියමුකො.....ඔහොම ටික දවසක් ගිහිල්ල ආයෙම ප්රශ්නයක් මතු උනේ......සචිනිගෙ නම ඒ කිව්වෙ වාසගම ගැන,අපෙ අම්මට ඕන උනා සචිනිගෙ නම වෙනස් කරවන්ට. "

" අපෙ අම්ම අයියෙ, අපෙ වාසගම ගැන පුදුම ආඩම්බරේකින් ඉන්නෙ.....ඒ නිසා එයාට ඕන උනා සචිනිගෙ වාසගම වෙනස් කරවන්ට."

" සචිනි කැමතිඋනේ නෑ?" ....ජානකී අක්ක හිනාවෙලා ඇහුව.

" නෑනෙ....එයාගෙ අප්පච්චිට සචිනි හරිම ආදරෙයි.......ඒ වගේම එයගෙ නම ගැනත් ලොකු ආඩම්බරේකින් ඉන්නෙ....ඒ නිසා එයා කැමති උනේ නෑ.....අන්තිමට මම කිව්ව හරි හරි බැරිනම් නිකම් ඉන්න කියල....ඒ ප්රිශ්නෙත් එතනින් යට ගියා."

" එහෙම ප්රෙශ්න යට ගියාට ප්රශ්න නැතිවෙන්නෙ නෑ මල්ලි.....අපි එහෙම ප්රශ්නෙ ඉවරයි කියල හිතුවට ප්රශ්නයකට විසඳුමක් හොයාගත්තෙ නැත්නම් ප්රශ්නෙ අළුයට ගිනි වගෙ තියනව මිසක් නැතිවෙන්නෙ නෑ."

" හෙහ්...හෙහ්.....සම්පූර්ණ ඇත්ත අයියෙ.....සම්පූර්ණ ඇත්ත....මම මගේ අත්දැකීමෙන්ම දැන් දන්නව ඒ කතාව සම්පූර්ණ ඇත්තෙයි කියල."

" හරි ඔයිටත් පස්සෙ දවසක් මට දැක්ක සචිනි ලියල තිබුනු කවි පෙලක් මේසෙ උඩ තියනව.......සචිනි පොඩි දවස්වල ඉඳල කවි ලියනව......පත්තර වල එහෙමත් පලවෙලා තිබිල මටත් පෙන්නුව එයා ලියපු කවි......''

" ඉන්නකො අක්කෙ මම ඒ කවි පෙල ගෙනත් දෙන්නම්.......මම මගෙ පර්ස් එකේ තිබ්බ කවි පෙල ලියපු කොලේ ගෙනත් අක්කට දුන්න."

සෙනෙහස අමාදිය පතමින් පැමිණියෙමි,
සඳවත සිහිල විඳිනට නිති පැතූයෙමි,
විහඟුන් ගයන ගී පද මැද නඳුනුයනේ,
ඔබ සුරතේ වෙලී ඇවිදිමි සිතූයෙමී,

සිහිලස සිඳීගිය කතරකි නෙත ගැටුනේ,
සඳවත දකින්නට නැත මේ අමාවකේ,
විහඟුන් නඳුනුයන් අත්හැර පළාගියේ,
සුරතින් ඔබේ මා අතැඟිලි ලිහීගියේ,

ජීවිත ගමන සිත් රිදවන කල මෙලෙස,
කෙලෙසක එකම මඟ යන්නෙද අප දෙදෙන,
විකසිත වුනේ කුසුමක් මුකුලිත වෙන්ට,
සෙනෙහස කුමක්දැයි සොයනෙමි මම තවම,

ජානකී අක්ක හෙමිහිට කවි පෙල තාලෙට මිමිණුවා....." ලස්සනයි.....හැඟීම බරයි.....සංවේදියි.....කඳුලු ආව ඇස් දෙකට...." අක්ක ඇත්තටම කඳුළක් පිහ ගත්ත.

" කෝ මටත් දෙන්නකො" .........රංජිත් අයියත් කවිපෙල කියෙව්ව....." පව්....මට ඒ කෙල්ල ගැන දුකයි........ඉතිං අජන්ත මොකද ඔයා කලේ කවි පෙල කියවල......."

අයියගෙ මූණ බලන්න බැරුව මම බිම බලාගත්ත......" මම සචිනිට කිව්ව ආයෙ කවි ලියන්න එපා කියල......"

මතු සම්බන්ධයි...............

33. මගේ කතාව - 3 ............ සාම්ප්රාදායික පිරිමියකු වීමෙන් මිදෙන්නට අසමත් වූයෙමි.

මගේ කතාව - 1


මගේ කතාව - 2


'' මම කතාව පටන් ගන්නම් අයියෙ මගෙ පොඩි කාලෙ ඉඳලම.......අපෙ අම්ම අප්පච්චි දෙන්නම ගුරුවරු......මට වයස අවුරුදු තුනක් වෙද්දි අප්පච්චි නැති උනා. ඊට පස්සෙ මගෙ මුලු ලෝකෙම උනේ මගෙ අම්ම.......අම්මගෙ මුලු ලෝකෙම උනේ මම..............''

" ඔන්න ඔය හින්දම අම්ම මාව පුදුම විදිහට ආරක්ෂා කලා. මට පොඩි කාලෙ අහල පහල කිසිම ළමයෙක් එක්ක අඩු ගනනෙ කතාබහ කරන්ඩවත් අම්ම ඉඩ දුන්නෙ නෑ. අපෙ අම්ම කිව්වෙ ඒ අය අපේ තත්වෙට ගැලපෙන්නෙ නෑ කියල. ඒ නිසා පොඩි කාලෙ ඉඳලම මම ගෙව්වෙ බොහොම හුදකලා වුනු ජීවිතයක්.හැම දෙයක්ම අම්මගෙන් අහල කරන්න, අම්ම කියල විදිහට කරන්න මට සිද්ද උනා කිව්වොත් අයියෙ ඒක තමයි ඇත්ත."

" ඔන්න ඔහොම තමයි අම්මගෙයි මගෙයි ජීවිත ගත උනේ. මම ඉගෙන ගෙන ඉවර වෙලා යුනිවර්සිටි ගියා උනත් ඒ තත්වය එහෙමම තමයි, කිසිම වෙනසක් උනේ නෑ. මම තාම අම්මගෙ පොඩි එකා...........හෙහ්, හෙහ්,"

රංජිත් අයියයි ජානකී අක්කයි මයෙ කතාව අහගෙන හිටිය සාවධානව. ඉඳහිට මිදුලෙ අඹ ගහේ වවුල්ලු පොර කන සද්දෙ විතරයි ඇහුනෙ. මුලු ලෝකෙම නිස්සද්දව මගේ කතාව අහගෙන ඉන්නව කියලයි මට හිතුනෙ....................

" රස්සාව කරන කාලෙ උනත් මම වැඩ කලේ අම්මට ඕන විදිහට. ඇන්දෙ අම්ම තෝරල දුන්නු ෂර්ට්, කලිසම්...........කෑවෙ බිව්වෙ අම්ම උයල දුන්නු දේවල්, අම්ම මගෙ මුළු ජීවිතයම පාලනය කරන වග මට නොතේරුනා නෙවෙයි, ඒත් මොකක්දෝ මටම නොතේරෙන හැඟීමක් නිසා මම ඒ අම්මගෙ පාලනයට කැමති උනාදෝ කියලත් දැන් මට හිතෙනව."

මම කතාව නවත්තල රංජිත් අයිය දිහාවෙ බැලුව. රංජිත් අයිය මා දිහා බලා හිටිය මිසක කිසිම දෙයක් කිව්වෙ නෑ........ඒ කියන්නෙ මට කතාව කරගෙන යන්න කියනව වගෙ......මම දිගටම කතා කලා......

" ඔන්න ඔය අතරෙ තමයි මට සචිනි මුණ ගැහුනෙ......සචිනි අපේ කම්පනි එකට ආවෙ රීසර්ච් ඇසිස්ටන්ට් කෙනෙක් විදිහට.........රංජිත් අයියට මතක ඇතිනෙ......"

රංජිත් අයිය මට එකඟතාවය පළකරන්න ඔළුව හොල්ලල වීදුරුවට පොඩ්ඩක් වක්කර ගත්තා.

" සචිනිගෙ ගතිගුණ වැඩ පිළිවෙල හැම දෙයක්ම මම මෙතෙක් දැනගෙන හිටපු කෙල්ලො හැමෝටම වැඩිය වෙනස්.සචිනි කියන්නෙ කියන දේ කරන, කරන දේ කියන ඒ වගේම තමන් විශ්වාස කරන දේ බය නැතුව හැමෝම ඉස්සරහ කියන්ට ධෛර්යය තියන කෙල්ලෙක්. A girl who is not afraid to speak her mind ...heh, heh. අන්න ඒ විදිහෙ කෙල්ලෙක්.මම මුලින් ඇත්තටම සචිනි ගැන පුදුම උනා........කෙල්ලෙක් වෙලත් තමන් විශ්වාස කරන දේ බය නැතුව කියන්ඩ, ඒ වෙනුවෙන් පෙනී හිටින්ඩ ධෛර්යය තියන කෙනෙක් කියන්නෙ මට මෙතුවක් කාලෙකට හමු නොවිච්චි කෙනෙක්. ඇත්තටම මට එහෙම ධෛර්යයක් තිබුනෙම නෑ. අම්ම තමයි මම වෙනුවෙන් හැම දේකටම තීරණ ගත්තෙ."

" ඔන්න ඔය නිසාමයි අයියෙ මම සචිනි එක්ක සම්බන්ධයක් ඇතිකර ගන්ට හිතුවෙ........."

" මට දැන් හිතෙනව......අපක්ෂපාතීව කල්පනා කරල බැලුවම.......... අම්ම ගැන මගේ යටි හිතේ තිබුනු අප්රසාදය......ඒ කිව්වෙ මගේ ජීවිතය අම්මට ඕන විදිහට පාලනය කරන එක ගැන මගේ හිතේ තිබුනු අප්රසාදය නිසාමද මම සචිනිට කිට්ටු උනේ කියල....."

ඇසළ පුරා හඳ ආයෙම මතු වෙලා........අහසෙ නෑ එකම වලාකුලක්වත්......හන්තානෙ කන්ද උඩින් හඳ පායල තියන අපූරුව බලන්ට ලස්සනයි.

මහ සද්දෙන් දිගට දිගේ කෝච්චියක් ගියා ගම්පල පැත්තට.හූ හඬ තියාගෙන. ටිකින් ටික ඒකෙ සද්දෙ මැකිල යනකල් මම නිහඬ උනා.

" බදුල්ල නයිට් මේල් එක " රංජිත් අයිය කිව්ව.

" එකොළහමාරයි" එහෙම කිව්වෙ ජානකී අක්ක.

" ජානකී, නිදිමතනම් නිදාගන්ට " රංජිත් අයිය ආයෙම කිව්ව අක්ක දිහා බලන ගමන්.

" නෑ,නෑ, මට මොන නිදිමතක්ද? අජන්තගෙ කතාව අහලම ඉමු.....ඉන්න මම මේසෙ වහල එන්නම්........"

ජානකී අක්ක ආපහු ආවෙ මයියොක්ක පීරිසියකුත් අරගෙන, " ගන්න අජන්ත පේරාදෙණිය පොලෙන් ගෙනාවෙ අද උදේ "

" ඉතින් අජන්ත " රංජිත් අයිය මයෙ දිහාවෙ බලල මයියොක්ක කෑල්ලක් කටේ දාගත්ත.

" සචිනි ගැන මම අමුතුවෙන් කියන්ට ඕන නෑනෙ අයියෙ, අයිය දන්නවනෙ එයා ගැන හොඳටම........" මම ආයෙම කතාව පටන් ගත්ත.

" මම අර කිව්ව වගේ සචිනිට මම මේ තරම් කිට්ටු උනේ, අම්මට අම්මගෙ පාලනයට මගෙ යටි හිතේ තිබ්බ අකමැත්ත කියලයි මට දැන් හිතෙන්නෙ.....මට සමහර විට ඕන කරල තියෙන්න ඇත්තෙ අපෙ අම්මට යටත් නොවන අම්මට විරුද්ධව නැඟී සිටින භාර්යාවක් වෙන්න ඇති."

" ඔව් මල්ලි, එහෙම වෙන්න පුළුවන්, හුඟක් වෙලාවට අපි කරන දේවල් මොකට කරනවද කියල අපිටම තේරුමක් නැති උනාට ගැඹුරට කල්පනා කරල බැළුවොත් ඒ හැමදේකදිම අපිව මෙහෙයවල තියෙන්නෙ යටි හිත." රංජිත් අයිය කියන්නෙ හැමදෙයක් ගැනම බොහොම උනන්දුවෙන් කියවන හදාරන කෙනෙක්.

" ඒත් එක්කම සචිනිගෙ සාම්ප්රදායික නොවන ගතියත් මගෙ හිත තදින්ම ඇද ගත්ත.සාමාන්යයෙන් ගැහැණු හිතන විදිහට නෙවෙයි එයා හිතුවෙ. හැම දෙයක් ගැනම එයාට එයාගෙන ස්වාධීන අදහස් තිබුන. ඒ වගේම තමන්ගෙ මතය කියන්ට එයා කොයිම වෙලාවෙවත් පොඩ්ඩක්වත් බය උනේ නෑ. " රංජිත් අයිය සිනහ මුසු මුවින් ඔලුව වනල මගෙ කතාව අනුමත කලා.

" මල්ලි සචිනි ගැන කිව්වම අම්ම මොකද කිව්වෙ? " ඒ ජානකී අක්ක එහෙම ඇහුවෙ.

" අම්ම කිසිම දෙයක් කිව්වෙ නෑ....ඒ කියන්නෙ විරුද්ධ වෙන්ට හේතුවක් තිබුනෙ නෑ අම්මට, පුතාට හොඳයි කියල හිතෙනවනම් මට කමක් නෑ.එහෙමයි අම්ම කිව්වේ අන්තිමට."

" ඉතින් ඔන්න අපි බැඳල අපෙ ගෙදර පදිංචි උනා......වෙනම ගෙදරක් ගැන සචිනි කතාකලෙත් නෑ........"

" එයා එහෙම වෙනම පදිංචියට යන්න ඕන කිව්ව නම්, අජන්ත මොකද කියන්නෙ? " ඒ ඇහුවෙ අක්ක.

" එහෙම කිව්ව උනත් මට අම්මව දාල යන්න බැහැනෙ අක්කෙ කොහොමද මම එහෙම කරන්නෙ?" මම උත්තර දුන්නෙ ටික වෙලාවක් නිහඬව ඉඳල....

" හරි, හරි, දැන් එහෙම වෙනම ගේකට යන ප්රශ්නයක් මතු වුනේ නෑ කියනවනෙ අජන්ත.......ජානකී හරියට ලෝයර් කෙනෙක් වගෙනෙ හරස් ප්රශ්න අහන්නෙ " රංජිත් අයිය කිව්වෙ හිනා වෙවී.

හීතල ටික ටික වැඩි උනත් මත්පැන් වල බලපෑම නිසා මට සීතල ඇත්තටම දැනුනෙ නෑ.

" මට නම් සීතලයි, ඔයාලට නම් ගානක් නැතුව ඇති " ජානකී අක්ක ගෙට ගිහිල්ල ස්වේටර් එකක් ඇඳගෙන ආව.

" මුලින්ම ප්රශ්නයක් මතු උනේ සචිනි කලිසම් අඳින එකට අපෙ අම්ම අකමැති වුනු එකයි.අම්ම ඔය ගැන මට කිව්වම මම කෙලින්ම සචිනිට කිව්ව මීට පස්සෙ කලිසම් අඳින්ට එපාය කියල.මම හිතුවෙ සචිනි ඒකට විරුද්ධ වෙයි කියල.......නෑ, එයා ඒකට කැමති උනා......ආයෙ ටික දවසකින් සචිනි තනියම ......තනියම කිව්වට තනියමමත් නෙවෙයි එයාගෙ යාළුවෙක් එක්ක කොළඹ පොත් ප්රදර්ශනේ බලන්ට ගියාය කියල මම එයාට දොස් කිව්ව.එයා ඇත්තටම කලින් දවසෙ මට කිව්ව ඒ ගැන. මමම තමයි කිව්වෙ මට යන්ට වෙලාවක් නෑ කියල. ඒත් මම එයා පහුවදා යාළුවෙක් එක්ක ගියාය කියල එයාට දොස් කිව්ව. "

" එහෙම දෙයක් කලේ ඇයි කියල මල්ලි ඊට පස්සෙවත් කල්පනා කලේ නැද්ද? " ජානකී අක්ක ඇහුවෙ බොහොම හෙමිහිට.

" මොකෝ නැතුව අක්කෙ, අක්කට ඇත්තම කියන්නද? ඔය අවස්තා දෙකේදිම අම්ම මට ඔය ගැන කිව්ව එක ඇත්ත.....ඒත් මට ඕන නම් තිබුන ඕක ඒ හැටි ගනන් නොගෙන ඉන්න....ඒත් මම එහෙම කලේ නෑ......අක්ක හිතන්නෙ ඒ ඇයි කියලද?......මම මේ කියන්නෙ අවංකවම ඇත්ත අක්කෙ,.......මටත් ඕන කම තියෙන්ඩ ඇති සචිනිගෙ ස්වාධීන කම පාලනය කරන්න..."

" අක්ක දන්නවද බොහොමයක් පිරිමි කැමතියි ස්වාධීන අදහස් තියෙන සාම්ප්රදායික නොවන ගැහැණුන්ට ආදරේ කරන්න......ඒ තමන්ගෙ පෙම්වතිය කැපීපෙනෙන සුවිශේෂී කෙනෙක්ය කියන මාන්නය හින්ද....ඒත් කසාද බැන්දම ඒ ගතිය කොහෙන් ගියාද කියල නැතිවෙනව.තමන්ගෙ භාර්යාව අර කලින් පෙම්වතිය කාලෙ වගෙ ස්වාධීනව ඉන්නව දකින්ට පොදුවේ බොහොමයක් පිරිමි කැමති නෑ.......මමත් අන්න ඒ පොදු පිරිමි ගොඩටයි වැටෙන්නෙ......" සීතල හුළඟ තදටම හැමුවත් මගෙ නලලෙ දාඩිය බිංදු කීපයක් මතුවෙලා තිබුන. ඒ මම හිතන්නෙ මත්පැන් නිසා වගේම මගෙ කතාවෙ හැඟීම් බර ස්වභාවය නිසාත් වෙන්න ඇති.

අයියයි අක්කයි ඇහිපිය නොහෙලා මා දිහා බලාගෙන හිටිය.සඳළු තලේ මැද බාල්කෙන් එල්ලුනු විදිලි පහන වටේට කැරකුනු කුරුමිණියෙක් රංජිත් අයියගෙ කකුල් ගාවට වැටුන......හෙමිහිට නැගිටල කඩදාසි කෑල්ලකට ඌව අරගෙන එළියට වීසිකරපු රංජිත් අයිය වීදුරුව පුරවගෙන ආපහු ඉඳගත්ත.

" සිරා කතාවනෙ අජන්ත.......බීපු ටිකත් හිඳිල ගියා.....මේ ඇත්තමයි......තව එකක් කඩන්ඩ වෙයිද මන්ද.........හෙහ්,හෙහ්......" අයිය කිව්වෙ අක්ක දිහාවෙ හොරැහින් බලන ගමන්.

" මොනව කඩන්ඩද?........කතාව කියන්නෙ අජන්තනෙ.......අහගෙන ඉඳලද ඔයාගෙ වෙරි හිඳෙන්නෙ?.......මම කිව්වයි කියල හිතාගන්ට " ජානකී අක්ක බොරු තරහක් මවාගෙන කෑගැහුව.

" හෙහ්....හෙහ්......හෙහ්....." රංජිත් අයියගෙ හිනාවෙ සද්දෙ මිදුලෙ අඹ ගහ පහුකරල ගම්පල පාර දිහාවට විහිදුනා.

මතු සම්බන්ධයි...............

31. මගේ කතාව - 2 - ජීවිතය වැරදුනු තැන............

රංජිත් අයිය මුණගැහිල මගෙ හිතේ වේදනාව කියන්න ඕන කියල හිතිලයි මම නුවර ආවෙ.

" සචිනි මාව දාල ගියා අයියෙ " මම ඒ ටික කිව්වෙ පපුවෙන්ම එන වේදනාව දරාගෙන. ඒ කරල මම වීදුරුව පුරව ගත්ත.

රංජිත් අයියයි ජානකී අක්කයි මූණින් මූණ බලාගත්ත. ඒ කරල දෙන්නම මගෙ මූණ බැලුවෙ එක පාරටම.

" මල්ලි, උඹ එන්නෙ තනියම කියල උදේ කියනකොට මට හිතුන මොකක් හරි ප්‍රශ්නයක් තමයි කියල......හරි......ප්‍රශ්නයක් තියනම් විසඳුමකුත් තියෙන්ඩම එපාය.....කියන්නකො මොකද උනේ කියල.......සචිනි මම අඳුරගත්තෙ උඹ හින්දයි. හැබැයි ඒ ටික කාලෙදි මම තේරුම් ගත්ත විදිහට, සචිනි කියන්නෙ පොළවෙ පය ගහල ඉන්න, යමක් අවබෝධ කර ගන්න පුලුවන්, ප්රශ්නයක් දිහා යථාර්තවාදීව බලන්න පුලුවන් කෙල්ලෙක්.මම මේව උඹට අමුතුවෙන් කියන්න ඕන නෑනෙ මල්ලි, උඹත් මේව හොඳින්ම දන්න නිසානෙ සචිනිට කැමති උනේ........හරි...මම මේ කියන්ඩ හදන්නෙ උඹ වැරදියි කියල එහෙම නෙවෙයි......උනේ මොකක්ද කියල හරියටම කියාපංකො ඉස්සරවෙලාම............"

රංජිත් අයිය ඒ ටික කියල අක්කගෙ මූණ බැලුව.

" ඔව් මල්ලි, කියන්නකො මොකද උනේ කියල " ජානකී අක්ක කිව්වෙ නැමිල මගෙ උරහිසට තට්ටුවක් දාන ගමන්.

" සමහර විට මට හිතෙනව අයියෙ සචිනි මාව දාල යන්ඩත් ඔය අයිය කියාපු එයාගෙ යථාර්තවාදීව ප්රශ්නයක් දිහා බලන පුරුද්ද හුඟක් දුරට හේතු වුනාය කියල. මට එහෙම හිතෙනව වෙලාවකට. සචිනි කියන්නෙ අසාධාරණය ඉවසන කෙල්ලෙක් නෙවෙයි."

" හෙහ්.....හෙහ්.....ඒ කියන්නෙ ඔයා පිළිගන්නව මෙතන ඔයා අසාධාරණයි කියල......එහෙමද අජන්ත?"

" ඒක හරියටම හිතාගන්ට බැරුව තමයි, මම මේ දහ අතේ කල්පනා කරන්නෙ....අයියෙ,මම අසාධාරණද? නැද්ද?.......අසාධාරණයි නම් ඇයි මම එහෙම අසාධාරණ විදිහට හැසිරුනේ?........මම සාධාරණ නම් සචිනි මාව දාල ගිය එකට මම මේ හැටි තැවෙන්නෙ ඇයි? ඔන්න උත්තර නැති මගෙ හිතේ වදදෙන ප්‍රශ්න"

" අනික් ප්රශ්න නම් මම දන්නෙ නෑ අජන්ත..... අන්තිම ප්රශ්නෙට උත්තරේ නම් මම දන්නව.......සචිනි ඔයා දාල ගිය එකට ඔයා තැවෙන්නෙ වෙන කිසිම දෙයක් නිසා නෙවෙයි ඔයා සචිනිට ආදරේ නිසයි......කවුද සාධාරණ කවුද අසාධාරණ කියන ප්රාශ්නෙ පස්සෙ විසඳ ගමු......සමහර විට ඒ ප්රශ්නෙට උත්තරයක් කවදාවත් හොයාගන්නත් බැරිවෙන්ඩ පුලුවන් සමහර විට....ඒත් ඔයාගෙ අන්තිම ප්රශ්නෙට උත්තරේ නම් ඔයා සචිනිට ආදරේ නිසා කියන එක තමයි. ඒකෙ ආයෙ දෙකක් නෑ මල්ලි........." ජානකී අක්ක කිව්වෙ මගෙ ඇස් දෙක දිහාවෙම බලාගෙන......එයා කතා කරල ඉවර වෙනකල් මම එයාගෙ මූණ දිහාවෙම බලා ඉඳල දිග සුසුමක් හෙලුව.

" අක්ක කියන්නෙ ඇත්ත කියල මටත් හිතෙනව අක්කෙ.......ඒත් මේක විසඳුමක් කර ගන්න බැරුවයි මම මේ ඉන්නෙ..........අපි තවත් කාට හරි ආදරෙයි කියන්නෙ, එයාට ඕන විදිහට අපි වෙනස් වෙන්න ඕනමද?..........මට ආදරේ නම් මම කියන විදිහට අඳින්න, පළඳින්න, හැසිරෙන්න කියල අපි ආදරය කරන තැනැත්තා හෝ තැනැත්තියගෙන් ඉල්ලන්ට අපිට අයිතියක් තියනවද?.......එතකොට, මට ආදරේ නම් මම කැමති විදිහට අඳින්න, පළඳින්න, හැසිරෙන්න, මට ඉඩ දෙන්නය කියල එයා ඉල්ලුවොත් මොකක්ද අපේ උත්තරේ?........දෙන්නම අඩියක් පස්සට අරගෙන Compromise එහෙකට එනවද?නැත්නම් හරි, මේ කාරණේදි ඔයාගෙ කැමැත්තට මම ඉඩ දෙනව...හැබැයි අර කාරණේදි මට ඕන විදිහටයි මම කරන්නෙ කියල එකඟතාවයකට එනවද?........මේව ලේසියෙන් උත්තර හොයන්ට පුලුවන් ප්රශ්න නෙවෙයි අයියෙ......මට මේ ගැන සචිනි එක්ක කතා කරන්ට අවංකවම උවමනාව තිබුන....ඒත් මගේම අවාසනාවට ඒ අවස්තාව ලැබුනෙ නෑ......නැහැ, මම මම ඒ අවස්තාව ලබා ගත්තෙ නෑ......සචිනිත් දෙතුන් පාරක්ම මේ ගැන කතා කරන්ට ඇවිත් ආයෙම වචන ගිලගෙන නිකම් හිටිය කියල මට හිතෙනව......ඒ වෙලාවෙ උනත් මට තිබුන ඒ ගැන කතා කරන්න...ඒත් මම එහෙම කලේ නෑ.....මට දැන් හිතෙනව මම ඒ ගැන කතා කරන්ට බය උනාය කියල......ඒ කියන්නෙ මම වැරදියි කියල මගෙ යටි හිතේ තිබුනු නිසා මම බය උනා ඒ ගැන කතා කරන්ට...මට දැන් හිතෙන්නෙ එහෙමයි."

කියාගෙන කියාගෙන ගිහිල්ල මම නතර වෙලා රංජිත් අයියගෙ මූණ බැලුව..." අයියෙ, සමා වෙන්න මගෙ හිතේ වේගෙට මම කියාගෙන කියාගෙන ගියා....." කතාව පටන් ගත්තු වෙලාවෙ පුරව ගත්තු වීදුරුව මම හිස් කලා.

" අපොයි මල්ලි එහෙම හිතන්න එපා.....උඹ අපේ ගෙදර ආවෙම ඕකටමනෙ,.....හිතේ තියන දුක වේදනාව කියල හිත නිදහස් කර ගන්න නේ....ඉතිං උඹ දැන් කරන්නෙත් ඒකම නෙ. ඉතිං ඒක කලයි කියල මම මොකටද උඹ එක්ක තරහ වෙන්නෙ...."

"මගෙ කතාව රංජිත් අයියෙ මම කියන්නම් මුල ඉඳලම..........එහෙම කිව්වොත් තමයි මම හිතන්නෙ, මම ගැන, මම ක්රියාකරන විදිහ ගැන හරි වැටහීමක් ඔයාට උනත් එන්නෙ.......මම මේ කියන්නෙ කිසිම විදිහකින් නිදහසට කාරණා එහෙම නෙවෙයි.....මට අනුකම්පාවක් අවශ්යත් නෑ අයියෙ........මට ඕනෙ මගෙ කතාව සාවධානව අහන් ඉන්න කෙනෙක්..........මම වැරදි උනත් අඩුම ගනනෙ මම ඒ විදිහට හැසිරුනේ ඇයි කියලවත් තේරුම් ගන්ට බැරිඋනත් තේරුම් ගන්ට උත්සාහවත් කරන කෙනෙක්........අයිය වගේ කෙනෙක්........සමහරවිට මම පරක්කු වැඩි ඇති...........මේ ප්රශ්න පටන් ගන්න කොටම අයියට මම මෙව්ව විවෘතව කිව්ව නම්, සමහරවිට මේ ප්රශ්නෙ අපිට මෙච්චර දුර දිග නොයා විසඳ ගන්ට තිබුන. ඒත් මොන දෙයක්ද මන්ද අයියෙ, අයිය ගැන කීප සැරයක් මතක් වෙලත් මට අයියට කතා කරන්න හිතුනෙම නෑ.මට ඕන කම තිබ්බෙ මට හිතෙන්නෙ මමම මේ ප්රශ්නෙ විසඳ ගන්ට. ඒක බරපතල වැරදි තීරණයක් කියල මට තේරෙන්නෙ දැන්..........''

හන්තාන සිපගෙන ආපු හීතල හුළඟක් මගෙ ඇඟ කිලිපොලාගෙන හමාගෙන ගියා.....හඳ මොහොතකට වලාකුලකට වැහුන........පල්ලෙහ පේන රේල්පාර අඳුරෙ ගිලිල නොපෙනි ගියා......මීවතුර වංගුවෙ රතු පාට සිග්නල් එළිය විතරක් අඳුර කපාගෙන දිලිසුනා.....මම ඒ දිහා ටික වෙලාවක් බලා හිටිය. ලෝකෙම කළුවර වෙලා සෑහෙන වෙලාවක් ගත උනා.හඳ ආයෙම කොයිවෙලේ හරි මතු වෙයි කියල මම ටික වෙලාවක් බලා හිටිය.................

' මම කතාව පටන් ගන්නම් අයියෙ මගෙ පොඩි කාලෙ ඉඳලම.......අපෙ අම්ම අප්පච්චි දෙන්නම ගුරුවරු......මට වයස අවුරුදු තුනක් වෙද්දි අප්පච්චි නැති උනා. ඊට පස්සෙ මගෙ මුලු ලෝකෙම උනේ මගෙ අම්ම.......අම්මගෙ මුලු ලෝකෙම උනේ මම..............''


මතු සම්බන්ධයි...............

30. මගේ කතාව - 1 - හන්තාන කඳුවැටියට ඇසළ සඳ පෑයූ රාත්රියක.........

හතරයි විස්සෙ සෙංකඩගල මැණිකෙ කොටුවෙන් පිටත් උනේ විනාඩි දහයක් පරක්කු වෙලා.අන්තිම මොහොතෙ දුවගෙන ආපු මම යන්තමට දොරෙන් ඇතුල්වුනා විතරයි. ඒ තරමට සෙනඟ. ඔෆිස් ඇරෙන වෙලාව නෙව, හැමදාම මෙහෙම ඇති, ඒත් මිනිස්සු තෙරපෙන එක, තදබදය කිසිදෙයක් මට දැනුනෙවත් නෑ: මගෙ හිත ඇතුලෙ කලබලය ඒ ඔක්කොටම ලොකුයි.

වේයන්ගොඩදි සෙනඟ ටිකක් අඩු උනා, යන්තමට ඔන්න ඇතුලට ගියා. පොල්ගහවෙලදි මට සීට් එකක් ලැබුණා. ජනේලයක් ළඟ. දැන් හවස හයහමාරයි, අඳුර ඈතින් පෙනෙන කඳුවැටි මතින් ගලාහැලෙද්දි දුම් රිය හෙමිහිට කන්ද නඟින්ට පටන් ගත්ත.

පිටත අඳුර ගුලි ගැහෙන හැටි, මඟ දෙපස ගෙවල්වල් විදුලි එළි එක සීරුවට පසුපසට ඇදීයන හැටි මම ඔහේ හිස් බැල්මෙන් බලා හිටිය. ඒ එකක්වත් මගෙ හිතේ සටහන් උනේ නෑ.

මගෙ ජීවිතයම ඒ දැඩිවන අඳුර මත රඟදෙන නාටකයක් වගෙ මට මැවිලා පෙනුනා.

අහ්....ඒ ඔක්කොටම කලින් මම කව්ද කියන්ට එපාය......මම අජන්ත......ඔව්, සචිනිගෙ කතාවෙ අජන්ත......ඒ අජන්තම තමයි,

වෙහෙසකරව කඩුගන්නාව කන්ද නැඟපු දුම් රිය එතන ඉඳන් පේරාදෙණියට එක හැල්මේ දිව්ව. මම බැස්ස පේරාදෙණියෙන්.

වේදිකාවට පය තියනකොටම "අජන්ත මල්ලි, මම මෙහේ................" රංජිත් අයියගෙ හඬ ඇහුනම මට ආවෙ දරන්ඩ බැරි තරම් සතුටක්.

රංජිත් අයිය මා එක්ක අපේ කම්පනි එකේ කොළඹ ප්ර්ධාන කාර්යා.ලයේ වැඩ කලා අවුරුදු ගණනක්.මගෙ හොඳම මිත්රයය. ඒ වගේම ජීවිතේ හැම වැදගත් දේකදිම මගෙ උපදේශකය. මගෙ ගුරුවරය.මාස හයකට විතර කලින් අපෙ කම්පනි එකේම නුවර කාර්යාඹලයට මාරුවෙලා ආව රංජිත් අයිය දැන් පැණිදෙනියෙ ගෙයක් හදාගෙන ජානකී අක්කත් එක්කල ඉන්නව දෙයියනේ කියල.පැණි දෙනිය කියන්නෙ පේරාදෙනිය ස්ටේෂන් එකේ ඉඳල පයින් යන දුර.විනාඩි දහයයි.

" මල්ලි ත්රීේ වීලර් එහෙක යමුද?" ...............රංජිත් අයිය ස්ටේෂන් එකෙන් එළියට එන ගමන් ඇහුව.

" අනේ මොකටද අයිය......ඒ හැටි දුරක් නෑනෙ.......කයියක් ගහගෙන පයින් යමු ඔන්න ඔහෙ.........." ගේ හදන වැඩ ගැන කතා බහේදි පේරාදෙණියෙ ස්ටේෂන් එකේ ඉඳල ගෙදරට පයින් ගියත් විනාඩි දහයයි කියල රංජිත් අයිය කලින් කියල තිබ්බ මට මතක තිබ්බ.

පැණිදෙණිය කඩ මණ්ඩියෙ කඩේකට රන්ජිත් අයිය ගොඩ උනා." මල්ලි, සෝඩ නේද?........" ඒ උත්තරයක් බලාපොරොත්තුව ඇහුව ප්රනශ්නයක් නෙවෙයි.

" ඉතින් අජන්ත මොකෝ තනියම කෝ සචිනි?"

පාළු පාරෙ අපේ පියවර හඬ විතරක් ඇසුණු මිනිත්තු කීපයකට පස්සෙ රන්ජිත් අයිය ඇහුව.

මම මේ ආපු ගමන ඇත්තටම හදිසි තීරණයක්. අද උදේ ඔෆිස් එකේදි හදිසියෙම ගත්තු තීරණයක්.පහුගිය දවස් තුනක් තිස්සෙ විඳපු වචනෙන් කියන්ඩ බැරි තරම් දුක් වේදනා කන්දරාවකට පස්සෙ හිත සැහැල්ලු කර ගන්ඩය කියල හිතලම තමයි රන්ජිත් අයියට මම කතා කලේ.

ටෙලිෆෝන් එක එහා කෙළවරෙන් රන්ජිත් අයියගෙ කටහඬ මට ඇහුනු ගමන් මගෙ හිතට ආවෙ පුදුම සහනයක්.

" අජන්ත මල්ලි ඉතින් කොහොමෙයි?....කොහොමද විවාහ ජීවිතේ එහෙම?......හෙහ්, හෙහ්, "

" මම මේ කතා කලේ අයියෙ අද හවස කෝච්චියෙ මම අයියලගෙ ගෙදර එනව කියන්න.හෙට පෝය නිවාඩුවනෙ."

" අඩේ අන්න නියමයි, කාලෙකින් අපිට නිදහසේ කතාකරන්නත් බැරිඋනා.....උඹේ වෙඩිං එකෙන් පස්සෙ මම හිතන්නෙ අපි හම්බ උනේම නෑ.......හැබැයි ඔය කෝච්චියෙ සෙනඟ මල්ලි, සචිනිට ලේසි වෙන එකක් නෑ....ඇයි ඉන්ටර්සිටි බස් එකක වරෙල්ලකො දෙන්නම......."

" මම විතරයි අයියෙ එන්නෙ..............." මම ඒ ටික කිව්වෙ බොහොම හෙමිහිට.....ඇහෙන නෑහෙන ගානට,

" හප්පා......ඒ මොකෝ මල්ලි?..........හරි, හරි, ඒකෙන් කමක් නෑ උඹ වරෙන්කො මම පේරදෙණිය ස්ටේෂන් එකට ඇවිත් ඉන්නම් "

ඔන්න ඔහොමයි දවල් වෙච්චි කතාව............

" හරි අජන්ත, අපි ගෙදරට ගිහිල්ලම කතා කරමු " රන්ජිත් අයිය මගේ නිහඬතාවය නිසාදෝ කිව්වෙ මගෙ උරහිසට අතකුත් තියන ගමන්.

ජානකී අක්ක ඇවිත් හිටිය පාරටම....හිනා කටකුත් පුරෝගෙන..........

" අප්පේ අජන්ත මල්ලි දැකපු කාලයක්....යමු යමු දැන් මහන්සිත් ඇතිනෙ, හිටගෙනම ඇවිල්ල,"

" නෑ අක්ක, මට පොල්ගහවෙලදි සීට් එකක් හම්බ උනා "

" මල්ලි තේ එකක් බොනවද?................" ජානකී අක්ක ප්රාශ්නෙ ඇහුවෙ රංජිත් අයියගෙන්...

" හරි හරි හදන්නකො තේ එකක්....කෝකටත්....... අජන්ත බාත් රූම් එක අතන...වොෂ් එකකුත් දාගන්න එහෙනම්...." රංජිත් අයිය අන්තිම කොටස කිව්වෙ මට.

රංජිත් අයිය ගෙදර හදල තිබ්බෙ පොඩි කඳුගැටේක. උඩ තට්ටුවෙ සඳලු තලේට හන්තාන කඳුවැටිය පේන්නෙ අතින් අල්ලන පුලුවන් ගානට.

හෙට ඇසළ පෝය........හඳ එළිය හන්තාන කඳුවැටිය පුරාම විහිදිලා.කඳු මුදුනෙ ටෙලි කොම් කුලුණු දෙකට පිටිපස්සෙන් හඳ පායල. අහසෙ තරු දෙක තුනක් විතරක් පේනව, ඒත් බොහොම මලානිකව.

ගේ පහලින් දිවෙන පරණ ගම්පල පාර පාලුවට ගිහිල්ල. ඊට සමාන්තරව තියෙන බදුල්ල කෝච්චි පාර පැහැදිලිව පේන්නෙ සඳ එළියට රේල් පීලි දිලිසෙන හින්ද.

" මල්ලි මොකෝ සිරි නරඹනවද?..........ලස්සනයි නේද? " රංජිත් අයිය ළඟටම එනකල් මට ඇහුනෙම නෑ.

" වරෙං, වරෙං........වැඩේ පටන් ගමු.....හෙහ්, හෙහ්, "

අපි ආගිය විස්තර කතා කර කර වැඩේ පටන් ගත්ත.හෙඩ් ඔෆිස් එකේ අලුත් විස්තර මම කිව්ව. නුවර අපේ යාලුවන්ගෙ අලුත්ම විස්තර රංජිත් අයිය කිව්ව.

ඔහොම ටිකෙන් ටික කතා කරල අන්තිමට වෙන කතා කල යුතු යාලුවන්ගෙ ඔෆිස් එකේ දේවල් නැති තැනට ඇවිල්ල අපි දෙන්නම නිහඬත්වයේ වෙලිල මිනිත්තු කීපයක් ගත උනා.

" රංජිත් අයියෙ......." මම නිහඬ තාවය බින්දා.

" අජන්ත......කියපං, මල්ලි ප්ර ශ්නයක් තියේනම්, ඒක මට කියන එක උඹෙ හිතට සහනයක් කියල උඹට හිතෙනවනම්, මගෙන් මොනවහරි උදව්වක් ඕන කියල උඹට හිතෙනවනම්, මට ඒ උදව්ව කරන්ඩ පුළුවන් කියල උඹට හිතෙනවනම් මට කියපං"

ජානකී අක්කත් ඇවිල්ල වාඩිඋනා........

මම අක්ක දිහා බලල හිනාවෙලා ආයෙම රංජිත් අයිය දිහාවට හැරුන.

" සචිනි මාව දාල ගියා අයියෙ" මම ඒ ටික කිව්වෙ පපුවෙන්ම එන වේදනාව දරාගෙන. ඒ කරල මම වීදුරුව පුරව ගත්ත.

මතු සම්බන්ධයි...............

29. සචිනිගේ කතාව - සිහිනය මියගිය පසු.........Sachini's Story - Dreams Die First........4

සචිනිගේ කතාව - 1

සචිනිගේ කතාව - 2

සචිනිගේ කතාව - 3


ජීවිතේ පහුවදා ඉඳල ආයෙම සුපුරුදු විදිහට හැලහොල්මනක් නැතුව ගලාගෙන ගියා. එහෙම කියන එකත් එක අතකට වැරදියි. මතුපිටින් නිසංසලේ ගලා යනව වගෙ බැලූ බැල්මට පේන දිය පාරක ඇතුලෙ මොන තරම් දිය සුලි වගෙ එව්ව තියෙන්ඩ පුලුවන්ද? ඇහැට නොපෙනි........... ජීවිතෙත් ඊට කිසිම වෙනසක් නෑ.අළුයට ගිනි පුපුරු වගෙ කොයි වෙලාවෙ මතු වෙයිද කියන සැකය සචිනිගෙ හිත ඇතුලෙ හොල්මන් කලා.

මේ කාලෙ ඇතුලත සචිනි දැඩි උත්සාහයක් ගත්ත තමන්ට මුහුණ දෙන්නට සිදුවුනු ප්රශ්න දිහා යථාර්තවාදීව බලන්ට. ඒ කියන්නෙ පක්ෂග්රාහී නොවී.ප්රශ්නෙ කොටස් කාරයන් වන අජන්ත සහ සචිනිගෙ ඇහින් නැතුව අපක්ෂපාතී තුන්වැන්නෙකුගෙ ඇහින්.ප්‍රශ්නයක් විසඳගන්ට කොහොම වෙතත් ප්රශ්නය තේරුම්ගන්ට හුඟක්ම වැදගත් ඒ ක්රම වේදය සචිනිට කියල දුන්නෙත් අප්පච්චි.

" මයෙ පුතේ, මොකක් හරි ප්රශ්නයක් තේරුම් ගන්න හොඳම ක්රමය තමයි ප්රශ්නයට සම්බන්ධයක් කොහෙත්ම නැති තුන්වැන්නෙකුගෙ ඇහින් ප්රශ්නය දිහා බලන්ට ඉගෙන ගන්ට.ඒකෙන් ඇත්තටම ප්‍රශ්නයට විසඳුමක් නොලැබෙන්ට පුලුවන්. ඒත් අඩුම ගානෙ ප්රශ්නෙ ඇත්ත ඇති සැටියේ තේරුම් ගන්ට වත් ලැබෙනවනෙ. ඒකත් ලොකු දෙයක්. මොකද? පුතා හොඳට හිතේ තියාගන්ට ප්රශ්නෙ මොකක්ද කියල හරියටම තේරුම් ගත්තයි කියන්නෙ සීයට පණහක් ප්රශ්නෙ විසඳිලා" ඔන්න ඔහොමයි අප්පච්චිගෙ වචන වලින්ම. ඔහොම අප්පච්චි කිව්වෙ ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ ගුරුවරියකගෙන් සචිනිට වෙච්ච අසාධාරණයක් ගැන සචිනි බොහොම කලකිරිල හිටපු වෙලාවක.අප්පච්චි එහෙම කිව්වෙ සචිනිව දකුණු අතින් වැළඳගෙන වමතින් හිස පිරිමදින ගමන්.සචිනි ඒ වෙලාවෙ ඉකිගගහ හැඬුව නම් තමා.ඒත් ජීවිතේටම අමතක නොවන පාඩමක් ඒ වෙලාවෙ අප්පච්චිගෙන් ඉගෙන ගත්තෙ.ඊට පස්සෙ කවදාවත් සචිනි නෙවෙයි කිසිම ප්රශ්නෙකදි ආවේගශීලී උනේ.

ඉතින් සචිනි කලේ ඒ විදිහට කරපු එකයි. තුන්වැන්නෙක් මේ ප්රශ්නෙ දිහාවෙ බලන විදිහට බලන්ට උත්සාහ කරපු එක.

තුන්වැන්නෙකුට නම් ඇත්තටම සචිනිගෙ හිතේ පොදිකන සිතුම් තේරුම් කරල දෙන එකත් එච්චර ලේසිවෙන එකක් නෑ. සචිනිට එහෙම හිතුනා. ඇත්තටම විවාහ වුනු යුවතියකට මුහුණ දෙන්න සිදුවන ප්‍රශ්න හැටියට මේවත් ප්‍රශ්නද කියල හැමෝටම හිතෙයි නේද?මම කොහොමද මගෙ හිතේ වේදනාව තව කෙනෙකුට තෙරුම් කරල දෙන්නෙ?

විවාහය කියන්නත් ජීවිතේ අනික් හැමදෙයක් වගේම සාමූහික වගකීමක්ය කියන එක සචිනිට අමුතුවෙන් කියාදෙන්න ඕන කමක් තිබුනෙ නෑ. ඒ වගේ ම යම් කැපකිරීමක් ඒ වෙනුවෙන් කරන්න ඕනය කියලත් ඈ නොදැන හිටියම නෙවෙයි.ඒත් ඇත්තටම සචිනිට විසඳ ගන්න බැරිවුනු ගැටළුව තමයි මේ කැපකිරීම් වල අවසානය කොතනද කියන එක.

මේ කැපකිරීම් වල අවසානය කියන්නෙ මට මාවම අහිමි වෙන එකද? එහෙම නැත්නම් අන්තිමට සචිනි වෙනුවට නන්නාඳුනන යුවතියක් ඉතිරි වෙයිද? මේ විදිහට හිතන එකත් එක අතකට සචිනිට මහම කරදරයක් උනා. ඒත් දෙයියනේ මොනව කරන්නද? හිතට හිතෙන හිතුවිලිය කියන එව්ව වලක්වන්නෙ කොහොමද?

අජන්ත ආයෙම ඒ කිසිම දෙයක් ගැන සචිනි එක්ක වචනයක් වත් කතා කලේ නෑ.ඒ ගැනත් එක අතකට සචිනි සතුටු උනාට ආයෙම කතාකරල තමන්ගෙ අවංක අදහස් ප්‍රකාශ කරල මොකක් හරි තීරණයකට එන එක මෙහෙම කසාය බීපු ගොලුවො වගෙ ඉන්නවට වඩා හොඳයයි කියලත් වෙලාවකට නොහිතුනාමත් නෙවෙයි.


ඔය අතරෙ දවසක අම්මයි අප්පච්චියි ආව ඉරිදාවක. දවල්ට කාල එහෙම ඉවර වෙලා හවස් වෙන්ඩ කිට්ටු කරලයි ඒ දෙන්න ගියේ.

අම්මනම් බොහොම සතුටෙන් අජන්තලගෙ අම්ම එක්ක තොර තෝංචියක් නැතුව කතා කලාට අප්පච්චි කීප වතාවක් සචිනිගෙ ඇස් දිහා එක එල්ලේ බලල යමක් තේරුම් ගන්න උත්සාහ කරනව කියල සචිනිට හොඳින්ම තේරුම් ගිය නිසා සචිනි පුලුවන් හැම වෙලාවෙම අප්පච්චිගෙ ඇස් මඟ ඇරියා.

අන්තිමට දෙන්න යන්න පිටත් වුනාම සචිනිත් ඒ එක්කම ගේට්ටුව ළඟට ගියා.ගේට්ටුව ගාවදි අප්පච්චි ආපහු හැරිල සචිනිගෙ අත්දෙක අල්ලගෙන මෙහෙම කිව්ව " මයෙ පුතේ, පුතාට මොනවත් ප්රශ්නයක් තියනවද කියල මම අහන්නෙ නෑ. ඒත් හැම ප්රශ්නෙකටම විසඳුමක් තියෙනව කියන එක විතරක් අමතක කරන්න එපා.අනික ජීවිතය කියන එක අපි හිතන තරම් සුන්දර නොවෙනව වගේම අපි හිතන තරම් අසුන්දරත් නෑ. අන්න ඒ ටික අමතක කරන්න එපා. ඒ වගේම මයෙ පුතාට මම ඉන්නව. ඒකත් හිතේ තියාගන්න"

“ මොනවද මේ කියන්නෙ, මට නම් තේරෙන්නෙ නෑ. ඔයා මේ මොනව කියනවද කියල. දුවට මොනවද තියන ප්රශ්න? අජන්ත කොච්චර හොඳ ළමයෙක්ද?, සුන්දරත් නෑලු අසුන්දරත් නෑලු, අනේ මන්ද, ඔයා ඔය ඔයාගෙ පොත් වල ලියන එව්ව කියල මේ ළමයගෙ ඔලුව නරක් කරන්න එපා. මට නම් තේරෙන්නෙ නෑ මොනව කියනවද කියල ’’ අම්ම කියාගෙන කියාගෙන ගියා. අම්මගෙ හැටි එහෙම තමයි.

“ ඔයාට නොතේරුනාට කමක් නෑ. මම ඒ ටික කිව්වෙ ඔයාට නෙවෙයි ’’ අප්පච්චි සුපුරුදු නිවුණු හඬින් කිව්ව.

“ නෑ අප්පච්චි,, එහෙම මොකවත් නෑ “ සචිනි කිව්වෙ කඳුළු උනන්නට තැත් කරන දෑස් කීප වරක් තදින් අතැඟිලි වලින් පිරිමදිමින්.

අප්පච්චි ආයෙම පාරක් සචිනි දිහා බලල දෙතුන් පාරක් හිස දෙපසට වනල සුසුමක් හෙලුව.අප්පච්චි ගේට්ටුවෙන් පිටවුනු ගමන්ම සචිනි ගේට්ටුව වහල ආපහු හැරුන.

ඔන්න.....ඊයෙ දවස.......

අප්පච්චිගෙ ලිවීමේ හැකියාව සචිනිටත් පිහිටල තිබ්බ. ඒත් ඒ කවි ලියන්ට.

වයස පහලව වගෙ කාලෙම ඈ ලියාපු පෙම් කවියක් මුල් වරට පත්තරේක පළවුනා. ඒක ඉස්කෝලෙ මහත් ආන්දෝලනයක් උනාට, සචිනි සත පහකටවත් ගනන් ගත්තෙ නෑ. අම්ම නම් කිව්වෙ " මොනවද ළමයො, මේ ලියල තියෙන විකාර?" කියල විතරයි.

සචිනිට ගොඩක්ම වැදගත් උනෙ අප්පච්චි කියන්නෙ මොකක්ද ? කියන එකයි,

හැබැයි අප්පච්චි මොනවත්ම කිව්වෙ නෑ, ආඩම්බරෙන් වගෙ මද සිනහවකුත් දෙතොල රඳවාගෙන සචිනි දිහා ටික වෙලාවක් බලන් ඉඳල දකුණතේ මහපට ඇඟිල්ල උස්සල අනික් ඇඟිලි හතර නවාගෙන සචිනි දිහාට දිගු කලා. ඊට වැඩි දෙයක් සචිනිට ඕන උනෙත් නැහැ.ඒ ටික මදෑ ඕනවටත් වැඩිය.

ඉතින් සචිනි ජීවිතේ හැම සිදුවීමක්ම..... සතුටක්... දුකක්...... එහෙම නැත්නම් හිතට නොසෑහෙන ආවේගයක් ආපු හැම වෙලේම කලේ හිතේ තෙරපෙන පොදිකන හැඟීම් අකුරු බවට හරවල..... ඒ අකුරු පද බවටත්....... ඊටත් පස්සෙ පද පදවැල් බවටත් හරවල........ පදවැල් සුදු කඩදාසි මතට හෙමින් සැරේ අමුනපු එක. ඒක ඇත්තටම හිත නිදහස් කරන විරේකයක් වගෙ සචිනිට.

ඔය යන්ත්ර සූත්ර වල තියෙනව පීඩන යාමන කපාටය ( Pressure releasing valve ) කියල එකක්. ඔරොත්තු නොදෙන තරමට පීඩනය ඉහළ ගියහම ඉබේම ඒ කපාටය විවෘත වෙලා වැඩි පීඩනය නිදහස් කරනව. නැත්නම් අනිවාර්යයෙන් යන්ත්රය පුපුරල විනාශ වෙලා යනවා.

සචිනිගෙ මේ පීඩන යාමන කපාටය උනේ කවි ලිවීම.

හිතේ පිරිල ඉතිරිලා යන හැඟීම් කොලේකටවත් වත් කලොත් හිතට ටිකක් හරි සැනසුමක් ඒවිය කියල හිතල, සචිනි මේසෙ ඉඳගත්ත, දවල්ට කාල අස් පස් කරල දාල එහෙම.

ඇරල තිබුනු කව්ළුවෙන් පෙනෙන අඹ ගහේ කොල අතර සුළඟ රහස් කිය කිය සක්මන් කරනව විඩෙන් විඩේ. ඔලුව උස්සල ඒ දිහා බලන අතරෙම සචිනිගෙ හිත එළියට පැන්න අකුරු වෙලා....... අකුරු එකිනෙකා පස්සෙ දුවල පේළි හැදුන......... පේළි එකින් එක පිළිවෙලට හරි බරි ගැහිල සුදු කොලේ උඩ හරහ වැටිල තැන්පත් උනා.

සෙනෙහස අමාදිය පතමින් පැමිණියෙමි,
සඳවත සිහිල විඳිනට නිති පැතූයෙමි,
විහඟුන් ගයන ගී පද මැද නඳුනුයනේ,
ඔබ සුරතේ වෙලී ඇවිදිමි සිතූයෙමී,

සිහිලස සිඳීගිය කතරකි නෙත ගැටුනේ,
සඳවත දකින්නට නැත මේ අමාවකේ,
විහඟුන් නඳුනුයන් අත්හැර පළාගියේ,
සුරතින් ඔබේ මා අතැඟිලි ලිහීගියේ,

ජීවිත ගමන සිත් රිදවන කල මෙලෙස,
කෙලෙසක එකම මඟ යන්නෙද අප දෙදෙන,
විකසිත වුනේ කුසුමක් මුකුලිත වෙන්ට,
සෙනෙහස කුමක්දැයි සොයනෙමි මම තවම,

හවස සචිනි අම්ම එක්ක ඉවුම් පිහුම් වැඩ එහෙම අහවරයක් කරල, කාමරේට යනකොට අජන්ත මේසෙට හේත්තු වෙලා, සචිනි දවල් අකුරු කරපු සිතුවිලි පෙල කියවනව.

සචිනි කාමරේට ඇතුල් වෙනකොට ඔලුව උස්සල බැලුවට යන්තමට හිනාවක්වත් ඒ මුහුණෙ තිබුනෙ නම් නැහැ......... ආයෙම කවිපෙල කියවන්න ගත්ත........

සචිනි ගිහිල්ල ඇඳේ ඉඳගත්ත. කතාබහක් නැති නිශ්ශබ්දව ගෙවුනු සෑහෙන වෙලාවකට පස්සෙ අජන්ත ඇවිල්ල සචිනිගෙන් ඈත්ව ඇඳේ පල්ලෙහා කෙළවරේ ඉඳගත්ත.

“ අර මොනවද අර ලියල තියෙන්නෙ? “

අජන්ත ඇහුවෙ ඔලුවෙන් මේසෙ දිහාව පෙන්නනමින්.

“ කවි......... ‘’ සචිනි හිතාමතාමයි කෙටියෙන් උත්තර දුන්නෙ......

“ කවි කියල මටත් පේනව, මොකටද ඒව ලිව්වෙ කියලයි මම අහන්නෙ, “

“ කවි ලියන්ට ඉතිං මට හේතුවක් ඕනම නෑ, අජන්ත....... මට හිතුන මම ලිව්ව,......අනික මම ඒ දවස්වල ඉඳම්ම කවි ලිව්ව කියල ඔයත් දන්නවනෙ “

“ ඒක හරි, මම අහන්නෙ මේ අද ලියල තියෙන කවි ගැන........හරි එව්වයින් වැඩක් නෑ...........මම කෙලින්ම කියන්නම්කො...... මම කැමති නෑ ඔයා මීට පස්සෙ කවි ලියනවට,......”

“ .................................... “

සචිනි ගේ නිශ්ශබ්දතාවය ඉවසන්ඩ බැරුවද කොහෙද අජන්ත ආයෙම කතාකලා.

“ මම කියපු දේ ඇහුනද? “

“ ඇහුනා “

“ ඉතිං? “

“ මම මේ ඒ ගැන තාම හිතනවා,........නෑ.........ආයෙ හිතන්නෙ මොනවද? මට ඒක කරන්න බෑ අජන්ත.........කවි ලියන එක මට විනෝදයක්........සැනසීමක්........ඒ ඔක්කොටම වඩා ජීවිතේ පීඩනය පිට කරන, සැහැල්ලු කරන ක්රමයක්.......ඇත්තටම විරේකයක්,”

කැප කිරීම් කියන එකෙත් සීමාවක් තියෙන්න ඕන ; එහෙම නොකිව්වට සචිනි එහෙම හිතා ගත්ත.

“ එහෙමද?.......ඒකද ඔයාගෙ අන්තිම තීරණය? “ අජන්ත ඇහුවෙ වචන වලින් දමා ගසමින්.

“ ඔව්.......” සචිනිත් දෙවරක් නොහිතාම උත්තර දුන්න.

“ හරි......බලමුකො......” අජන්ත එක පාරටම නැඟිට්ට. සචිනි දිහාවෙ ටික වෙලාවක් බලා හිටිය. සචිනිත් අජන්තගෙ මූණ දිහාවෙම බලා හිටිය එක එල්ලේම.

“ Shit “ දත්මිටි කාගෙන එහෙම කිව්ව අජන්ත කාමරෙන් පිට උනා.

සචිනි එහෙම්මම හිටිය ගොඩාක් වෙලාවක්. එක ඉරියව්වෙම....එහෙමම ඉඳල කොන්ද කැක්කුම් අල්ලනකොට එහෙම්මම කොට්ටයක් ඇඳ විට්ටමට හේත්තු කරල ඒකට හේත්තූනා.

එදා රෑට සචිනි කෑවෙ නෑ.....” පුතේ අර ළමය..........” .කියල අම්ම අහනව ඇහුන. අජන්ත මොනවද හෙමිහිට කියනව ඇහුන මිසක් කිව්වෙ මොනවද කියල සචිනිට ඇහුණෙ නෑ.

මහ විසාල හිස් බවකින් ජීවිතේම පිරිල ගිහිල්ලය කියන හිතුවිල්ල බර ගල් ගෙඩියක් වගේ ඔලුව, හිත.......මුලු සරීරය පුරාම හිරවෙලා වගෙයි සචිනිට දැනුනෙ.

රෑ මැදියමේ සචිනිට ඇහැරෙනකොට අජන්ත අනික් පැත්ත හැරිල නිදි. බඩගින්නක් තිබුනත් වතුර වීදුරුවක් බීල ආපහු නිදාගත්ත සචිනි.

ඒ ඔන්න ඊයෙ......වෙච්ච දේවල්,

මේ අද..........අජන්ත පිටත් වෙලා ගියාට පස්සෙ, සචිනි හුඟක් වෙලා ඇඳේම ඉඳගෙන කල්පනා කලා.

යථාර්ත වාදීව...........අපක්ෂපාතව, සාධාරණව............තුන් මසක විවාහ ජීවිතයේ සිද්ධ වුනු හැම දෙයක්ම හිතල...........

අවසන ඈ සියලුම සිද්ධීන් අපක්ෂපාතව ගැඹුරින් කල්පනා කොට තීරණයකට එළඹියාය.................මෙම තීරණය කිසිසේත් පහසුවෙන් ගන්නා ලද තීරණයක් නොවූ අතර මෙම තීරණය හේතු කොටගෙන ඇගේ ඉදිරි අනාගතය කුමන අයුරක් වේද යන්න පවා අවිනිශ්චිත වූවද, ඒ කුමන තත්වයකට වුවද නොබියව මුහුන දෙන්නෙමැයි යන දැඩි අදිටනින් යුත්ව සචිනි තීරණයක් ගත්තාය.

In Life more often than not, you have to take decisions that may in all probability alter your life forever; drastically and irreversibly. In retrospect you may regret that decision everyday for the rest of your life...............

But you can do nothing whatsoever about it...........it’s your destiny; you have to accept whatever there in store for you with a smile on your face......A smile that may really be full of pain............

28. සචිනිගේ කතාව - සිහිනය මියගිය පසු.........Sachini's Story - Dreams Die First........3

26. සචිනිගේ කතාව 1

27. සචිනිගේ කතාව 2

ඔන්න ඒකත් හරි කියමුකො. සචිනි ඒ වතාවෙත් අජන්තට සමාව දුන්න....... හිතෙන්. ජීවිතේ කියන්නෙ පිණි විසුල මල් පෙති මත සුරඟනන් රැඟුම් පානා සුරංගනා ලෝකයක්, මල් සුවඳ රැගත් මඳ පවන මැදින් මල්ගොමු අතරින් අනන්තය තෙක් හෙමිහිට ඇවිද යන සොඳුරු චාරිකාවක් කියල සචිනි කවදවත් හිතුවෙ නෑ. ජීවිතේ දිහාවෙ යථාර්තවාදීව සමබරව බලන්ට සචිනිට කියල දුන්නෙ වෙන කවුරුවත් එහෙම නෙවෙයි සචිනිගෙ අප්පච්චි.


අප්පච්චි කෙරෙහි සචිනිගෙ හිත ඇතුලෙ තිබුනෙ ආදරයකට වැඩිය ගෞරවයක්, ගෞරවයකට වැඩිය ආදරයක් ඒ දෙකටම වැඩිය ශ්රද්ධාවක් වගෙ හැඟීමක්, එහෙමත් නැත්නම් මේ තුනම මිශ්ර වෙලා හැදිච්ච වෙනම නමක් කියන්ඩ බැරි අමුතුම හැඟීමක්ය කිව්වොත් තමයි වඩාම හරි.

අප්පච්චි දර්ශනය ගැන පොත් කීපයක්ම ලියාපු රටේ තොටේ නමගිය පුද්ගලයෙක්. ඉස්කෝලෙදි උනත් සචිනි ගොඩක් ප්ර්සිද්ධ උනේ අප්පච්චි නිසා. ඒ ගැන කවදාවත්ම ආඩම්බර නොවුනට අප්පච්චිගෙ නම නිසා ලැබුනු ප්ර්සිද්ධිය සචිනිගෙ හිතට ගෙනාවෙ හීන් සතුටක්. " සචිනි සමරදිවාකර " කියන නමට ඈ ඇලුම් කලේ හය හතර නොතේරෙන කාලෙ ඉඳලමයි.

පොඩි කාලෙ නම මොකක්ද කියල පොඩ්ඩොන්ගෙන් අහන අනිවාර්ය ප්ර ශ්නෙට සචිනිගෙ උත්තරේ මෙහෙමයි " තසිනි තමදිකර" අප්පච්චි තවමත් ඔය ගැන කියල හිනැහෙන හැටි සචිනි සිහිකලේ හදවතේ පිරුනු සෙනෙහස උතුරා ගලා යද්දි.

මාසයකට විතර පස්සෙ............උදේ ඉඳම්ම එදා වැස්ස........ඉර පෑව්වෙම නෑ.

සචිනි කාමරේ පොතක් බල බලා හිටියා. ටෙලිෆෝන් එක වැදෙනව ඇහුනා.ටිකකින් අම්මගෙ කටහඬ ඇහුනා" දුව කෝල් එකක්" සචිනි ගිහිල්ල රිසීවරේ ගත්තා. ඒ බැංකුවෙන්. "Yes, Sachini Samaradivakara Speaking Here"සචිනි උත්තර දුන්නා. අලුත් ගිණුම් පාස් පොත ගෙනියන්ඩ එන්ඩය කියලයි ඒ පණිවිඩේ.

එදා දවස සුපුරුදු විදිහට ගෙවිල ගියා. වැස්ස හවස් වෙනකොට අඩු උනාට චුරු චුරුව දිගටම තිබ්බ.අජන්තටත් හෙම්බිරිස්සාවකුත් හැදිල. රෑට බත් එහෙම කාල දෙන්න ගියා නිදාගන්ට. තුරල් කරල තිබ්බ වැස්ස ආයෙම වැඩි කරල. කාමරේ ජනේලෙ කර්ටන් එක අස්සෙන් විදිළි කොටනව විඩෙන් විඩේ.

අජන්ත ඇඳ ළඟ පොඩි කනප්පුව උඩ තිබුනු ටේබල් ලෑම්ප් එක නිව්වා. විඩෙන් විඩේ කාමරේ එළිය කරන විදිලි කෙටිල්ල නිසා සචිනි දෑස් තදින් පියාගෙන පොරෝනය යටට ගුලි උනා.

අහස ගිගිරුම් හඬ මැද්දෙන් අජන්ත මොනව හරි කිව්ව වගේ හිතුනු නිසා සචිනි පොරෝනය මෑත් කරල හිස එසෙව්ව.

" අජන්ත මොනව හරි ඔයා කිව්වද? "

" සචිනි ......අපි ඔයාගෙ නම වෙනස් කරමු නේද?" අජන්ත කිව්වෙ සචිනි දිහා යන්තම් බලල ආපහු සීලිම දිහා බලන ගමන්,

මේ මොකක්ද කියන්නෙ කියල එක පාරට හිතාගන්න බැරුව සචිනි මොහොතක් අජන්ත දිහා බලන් හිටියා.

" ඇයි අජන්ත,....... සචිනි කියන එක.... ඒක හොඳ මදිද? "ආයාසයෙන් හිනා වෙන්නට උත්සාහ කරමින් ඇය ඇහුව.

අජන්ත ඈ දිහා බැලුවෙ නලල රැළි කරල ඇස් දෙකත් පුංචි කරගෙන.

" විහිලු කරන්න එපා සචිනි, ඔයා හොඳටම දන්නව......... " අජන්තගෙ ඉතිරි වදන් හිටිහැටියේ ඇසුණු ගුගුරුම් හඬකින් යටපත් වුනා.

" .....මම කිව්වෙ ඔයාගෙ වාසගම ගැන. "

ගිගුරුම් හඬ ඈතට පාවෙලා මැකිල ගියට පස්සෙ අජන්ත කිව්ව.

සචිනි මොහොතක් එහෙම්මම ඇඳේ ඉඳගෙනවිට්ටමට හේත්තු වෙලා විදුළියෙන් එලිය වැටෙන ජනේලෙ දිහා බලා හිටියා.

අජන්ත විජේසිංහ වන මම...........මෙහි සිටින සචිනි සමරදිවාකර යන..............

සචිනි සමරදිවාකර වන මම..........මෙහි සිටින........

යාන්තමට තුන් මාසයකට ඉස්සරවෙලා.....ඒ....

සචිනි සමරදිවාකර වන මම අද සිට සචිනි විජේසිංහ ලෙසින් හැඳින්වෙන බවට උතුම්වූ ශ්රී ලංකා රජයටත්................

සචිනිට හිනාවක් පැන්නේ ඇයිද කියල ඇයටත් ප්ර ශ්නයක්.

අජන්ත ඈ දිහාවෙ ඇස් ලොකු කරගෙන බලල ආපහු ඉවත බලා ගත්ත.

සචිනි කතා කලෙත් ජනේලෙ නටන විදුළි එළිය දිහා බලාගෙන.

" අජන්ත මට කියන්න, ඇයි මේ හදිස්සියෙ ඔයාට ඔහොම හිතුනෙ? "

අජන්ත උත්තර දුන්නෙ ටික වෙලාවකින් " හදිස්සියෙමත් නෙවෙයි ඒත් කසාද බැන්දහම දෙන්නගෙ නම් දෙක එකක් වෙන්න ඕනෙ නේද? "

" හරි එහෙනම් ඔයා මගෙ නම ගන්ට...අජන්ත සමරදිවාකර........බලන්ටකො මොන තරම් ලස්සනද? " සචිනිට ඉබේම කියවුනා...

අජන්ත ඒ පාර නම් ඈ දිහාට හැරුනා." මාව විහිලුවකට ගත්තද? " හඬ උස් වීමට නොදීමට දැඩි වෙහෙසක් ගන්න ගමන් අජන්ත කිව්ව.

" නෑ අජන්ත ඇත්තටම නෑ......මට දැන ගන්ට ඕන අවංකව ඔයා ඇයි මෙහෙම දෙයක් මගෙන් බලාපොරොත්තු වෙන්නෙ කියල. "

" මෙතන ඔච්චර තර්ක කරන්න දෙයක් නැහැනෙ ළමයො,සාමාන්යයෙන් කසාද බැන්දම භාර්යාව පුරුෂයාගෙ නම ගන්න එක සිරිතක්නෙ.Don't try to make an issue out of this, Sachini, please "

" No Ajantha, i'm not. It's you who are making an issue out of this. අනික ඔයා දන්නව මම සාමාන්යයෙන් අනික් අය කරන දේවල් කරන කෙනෙක් නෙවෙයි කියල. ඔයා ඒක හොඳටම දන්නව. අපි හඳුනගෙන සතියක් යන්ටවත් කලින් මම ඒක ඔයාට පැහැදිලිවම කිව්ව.මතක නැත්නම් මම ඒ පොඩ්ඩ මතක් කරන්නම් "

සචිනිට නිහඬ වෙන්නට සිදුවුනේ කෝපය පාලනය කර ගැනීමට කීපවරක් ගැඹුරට හුස්ම ගත යුතු වූ බැවිනි.

" හරි, මම මතක් කරල දෙන්නද ඒ දෙබස?......" අජන්ත කිසිවක්ම කිව්වෙ නෑ.

" ස්ථානයත් ඕනනම් නුගේගොඩ මැක්ඩොනල්ඩ්ස් එකේ උඩ තට්ටුව.....දිනේ නම් හරියටම මතක නෑ. ඔයාට ඒකත් ඕනම නම් මගෙ ඩයරි එක බලල කියන්නත් පුලුවන්."

අජන්ත ඈ දිහා බලල ආයෙම අහක බලා ගත්ත.

" මෙහෙමයි දෙබස. " සචිනි කියාගෙන ගියා.

" අජන්ත අපේ ආශ්රය තව වැඩි දුර යන්න කලින් එක දෙයක් ඔයාට කියන්න ඕනෙ.මම හිතනව ඔයා මේක පැහැදිලිව තේරුම් ගනීය කියල. මම සාමාන්ය කෙනෙක් නම් නෙවෙයි. සාමාන්යයෙන් සම්මතය කියල තියෙන දේ මම ගනං ගන්නෙ නෑ. මගෙ හිතට හරිය කියල හිතෙන දේ තමයි මම බොහොමයක් වෙලාවට කරන්නෙ. "

" එතකොට ඔයා දුන්නු උත්තරෙත් මම මතක් කරන්නද? "

" That's okay with me Sachini, actually that’s what I like about you, you have a mind of your own,"

" ඔන්න ඔහොමයි ඔයා එදා කිව්වෙ.ඔන්න ඔය විදිහටම. මතකයි නේද? "

" හරි එහෙම කිව්වම කියමුකො, ඒත් මට තේරුම් ගන්න බැරි මේ බොහොම සුලු දෙයක් ඔයා මෙච්චර සීරියස් ගන්න එකයි. "

" හරි, මේක බොහොම සුළු දෙයක් නම් ඇයි ඔයාට බැරි මේ කාරණය අත ඇරල දාන්න? අනික මේක ඔයාට සුළු දෙයක් උනාට මට ලොකු දෙයක්. මම දන්න කාලෙ ඉඳන් මගේ අනන්යතාවය, මගේ නම කියන්නෙ මට ලොකු දෙයක් ඇත්තටම......එක පාරට කොට්ට උරයක් සම්පූර්ණයෙන් අනික් පැත්ත ගහනව වගෙ මගෙ අනන්යතාවය සම්පූර්ණයෙන්ම නැතිකර ගන්ට මටනම් කොහෙත්ම බෑ, මම ඒක කරන්නෙත් නෑ. "

" හරි, හරි ඉතිං ඕකට ඔච්චර කෑගහන්ට ඕන නෑ. නම වෙනස් කරන්ට බැරිනම් නිකා ඉන්ට. " අජන්ත කිව්වෙ ඔලුවෙ ඉඳන් පෙරවාගෙන අනික් පැත්ත හැරෙන ගමන්.ඒ හඬේ තිබ්බෙ තරහකුත් නෙවෙයි කළකිරීමකුත් නෙවෙයි. ඒ දෙකේම මිශ්ර හැඟීමක් කියලයි සචිනිට හිතුනෙ.

පොරෝනය ඇතුලෙ ගුලි උනාට සචිනිට නින්ද ගියෙ නම් නෑ. මම කතා කරපු විදිහ හරිද? ඇත්තටම නම වෙනස් කරන එක මේ තරම් හැඟීම් බර වෙන්න තරම් දෙයක්ද? සචිනිගෙ ඔලුවෙ ඇතුලෙ කරකැවෙමින් වද දුන්න.



මතු සම්බන්ධයි...........

27. සචිනිගේ කතාව - සිහිනය මියගිය පසු.........Sachini's Story - Dreams Die First........2

සචිනි කියන්නෙ දහසක් සිහින පොදි බැඳගෙන පතිකුළයට ආපු අපේ කාළයේ යුවතියක්. සචිනි කියපු මෙතෙක් කතාව මෙහෙමයි.

පහුවදා සචිනි උදෙන්ම කෝල් එකක් දීල අනෝජ ගෙන්න ගත්ත. නවය වෙනකොට අනෝජ ආව, එයාගෙ රතු පාට හොන්ඩා සිවික් එකේ. අනෝගෙ කට දන්න නිසා කාරෙක ගේට්ටුව ලඟ නවත්තල අනෝ බහින්ඩත් ඉස්සර සචිනි “ අම්මෙ, මම පොත් ප්දර්ශනේ බලන්ට යනවා “ කියල එළියට බැස්ස. ගේට්ටුව වහන ගමන් සචිනි දැක්ක අම්ම දොරකඩ හිටගෙන බලාගෙන ඉන්නව. ඒ මූණෙ හැඟීම් හරිහැටි තේරුම් ගන්න තරම් දුර වැඩි උනාට, මූණ එච්චර හොඳ නැති බව නම් සචිනිට ඉවෙන් වාගෙ තේරුණා.

දොර ඇරෙගෙන ඉස්සරහ සීට් එකේ ඉඳගත්තම, අනෝ කටත් ඇරගෙන බලාඉන්නව දැකල සචිනිට බකස් ගාල හිනාවක් පැන්න.



“ මොකෝ බං, මේ මහසෝන දැක්ක වාගෙ, හිහ්....හිහ්, “

“ මහසෝනෙක් නම් මන්දා, උඹ හරියට අර පරණ සිංහල ෆිල්ම් වල ඉන්න කුල කාන්තාවක් වගේ මට නම් පේන්නෙ, නාලිය නොදක්වා.....සළු ඇඳ ඔන්න ඔහෙ කොහාටද දක්වා කියල ඔය තියෙන්නෙ......”

සචිනි හඬනගා සිනාසුනාය. මෙසේ හිතේ හැටියට අවසන් වරට සිනාසුනේ කවදාදැයි සිහියට නගා ගැනීමට උත්සාහ කල ඇය එකෙනෙහිම නිහඬ වූවාය.

“ මොකද බං? “ අනෝජා ඇය දෙස විමසුම් ඇසින් බැලූයේ නළලද රැලි කොටගෙනය.

“ නෑ...මේ උඹ අර නාලිය කියල කිව්වට මට හිනා ගියේ. ඒක නාභිය වෙන්න ඕනෙ හරි වචනෙ, “

“ මේ....නිකම් බොරු කරන්න හදන්න එපා මට.....උඹ හොඳටම දන්නව මම ඇහුවෙ හිනා උනේ ඇයි කියල නෙවෙයි......මම ඇහුවෙ එක පාරටම හිනාව නැවැත්තුවෙ ඇයි කියල. “

අනෝජාගේ විමසුම් බැල්ම තව දුරටත් දරාගත නොහැකි වූ සචිනි කව්ළුවෙන් පිටත බලාගත්තාය.

නිහඬව තවත් මොහොතක් සචිනි දෙස බලා සිටි අනෝජා ගියරය මාරුකොට රථය සෙමින් පාරට ගත්තාය.

පොත් ප්රදර්ශන භූමිය තුල සවස්වන තුරු කාලය ගත කල ඔවුහු දිවා ආහාරයද එහිම වූ ආපනශාලාවෙන් ගෙන, ආපසු එන විට සවස හතර පමණ වී තිබිණි.

අතරමඟ සිසිල් බීම හලක් අසල රථය නතර කල අනෝජා සිසිල් බීම බෝතල් දෙකක් ද රැගෙන පැමිණියාය. ඔවුහු මොහොතක් නිහඬව සිසිල් බීම තොලගෑහ.

“ සචී, මොකක් හරි ප්රශ්නයක් තියනව නම් මට කියාපං, “

සමීපම මිතුරියට අසත්යයක් පැවසීමට දිව නොනැමෙන නිසාම දෝ සචිනි සෙමින් මෙසේ පැවසුවේ ඉවත බලාගෙනමය.

“ ම්ම්, එහෙමමත් නැහැ අනූ, උඹට කියන්ඩ ඕන එකක් නම් මම නොකිය ඉන්නෙ නැහැනෙ. උඹ ඒක දන්නවනෙ “

“ හරි ...okay, let's leave it like that, උඹට ඕනම දේකට මම ඉන්නව කියල විතරක් මතක තියා ගනිං “

" Thanks, Ano, I know that, You don't have to tell me "

දෑසට නැඟි කඳුලු වලකා ගත නොහුනු ඇය වහා ඉවත බලා ගත්තාය.

මිළදී ගත් පොත් බහාලූ මලුද තුරුළු කොටගෙන ඇය නිවසට ඇතුලු වන විට අජන්තගේ අම්මා සාලයේ හිඳ සුපුරුදු ලෙස පුවත් පතක් කියවමින් සිටි අතර හිස ඔසවා ඈ දෙස බැලුවා විනා කිසිවකුදු පැවසුවේ නැත.

ගමන් වෙහෙස නිසාම ඇඳෙහි ඇලවුනු වහාම ඇය නොදැනුවත්වම නින්දට පිවිසියාය. ඇය අවදිවන විට අඳුර වැටී තිබුනු අතර අජන්ත කාර්යාලයේ සිට පැමිණ ඇති බව බිත්තිය අසලවූ ඔහුගේ පාවහන් යුගල සාක්ෂි සැපයීය.

" ශෙහ්......මට නින්ද ගියානෙ හොඳටම....." තමන්ටම කියාගනිමින් සචිනි නිදන කාමරයෙන් පිට වූයේ අවුල් වූ හිස දෑතින්ම සකසමිනි.

අජන්ත මිදුලේ අරලිය ගහ යට බංකුවේ අසුන්ගෙන එදා ලෙසම ඈත අඳුර දෙස බලා සිටිනු දුටු ඇගේ සිතට බියකුදු නොවූවද එහෙත් ඒ හා සමාන හැඟීමක් පිවිසියේ නිරායාසයෙනි.

සෙමින් බංකුව වෙත ගිය එහි කෙළවරක හිඳගත්තාය. ඇය ගැන කිසිදු තැකීමක් නොකොට අජන්ත අඳුර දෙසම බලාසිටිනු තවත් ඉවසිය නොහැකි වූ සඳ ඇය ළය මත බැඳගත් දෑතින් යුතුව බංකුවේ ඇන්දට හොඳින් බරවී ඔහු දෙස නෙත් කොනින් බලමින් කටහඬ අවදි කලාය.

" දැන් මොකද වෙලා තියෙන්නෙ? "

" ඒක අහන ලස්සන?....අද කොහෙද ඔයා ගියේ? " එක් වරම ඈ දෙසට හැරුණු ඔහු හඬෙහි වූ නොරිස්සුම සැඟවීමට කිසිදු උත්සාහයක් නොගෙනම ඇසීය.

" මම.... ගියෙ.... පොත්.... ප්රදර්ශනේට, ඇයි.... අජන්ත.... මම... ඊයෙ... ඔයාට කිව්වෙ? " සන්සුන් වීමට දැඩි උත්සාහයක් දරමින් ඈ සෙමින් වදනින් වදන උච්චාරණය කලාය.

" ඊයෙ මට කිව්වද? "

" මොකද නැත්තෙ ?, ඔයාට වැඩ වැඩියි කිව්වම, මම ඇහුවේ එහෙනම් අනෝජත් එක්ක යන්නද? කියල ඔයාමනෙ හා කියල කිව්වෙ, "

" එහෙම උනාට ඔයාට............."

පැවසිය යුතුදේ පවසාගත නොහැකිව මෙන් ඔහු ඈ දෙස මොහොතක් හැරී බලා, නැවත ඉවත බලා ගත්තේය.

අසම්පූර්ණ වැකිය සම්පූර්ණ කරන තෙක් ඔහු දෙස ටික වෙලාවක් බලා සිටි ඈ ඔහුගේ එවැනි බලාපොරොත්තුවක් නැති බව දැනුනු කල්හි, නැවී බිම වැටුනු රතු අරලියා මලක් අහුලාගෙන එහි පෙති එකිනෙක කඩමින් ඔහු දෙස නොබලාම කතා කලාය

" අජන්ත......මේ විදිහට අපේ ජීවිත වලට......." එතනින් ඔබ්බට කෙසේ වැකිය ගලපාගතයුතුද යන්න සිතා ගත නොහැකිවූ ඇය කෙමෙන් තෙත් වන දෑස තදින් පියාගෙන යටි තොල විකා ගත්තාය.

මෙවර අසම්පූර්ණ වැකිය සම්පූර්ණ කරනතෙක් බලාසිටීමට සිදුවූයේ අජන්තටය.

එහෙත් සචිනි ඒ අසම්පූර්ණ වැකිය සම්පූර්ණ කිරීමට උත්සාහයක් නොගෙනම ඉවත බලාගෙන දෑසට නැඟෙනා කඳුලු වළකා ලීමට දැඩි උත්සාහයක් ගත්තාය.

වවුලන් තටු ගසන හඬින් පමනක් නිහඬතාවය බිඳීගිය කල්පයක් සේ දැනුනු මිනිත්තු පහක පමණ කාල පරාසයකට පසු සචිනි තීරණයකට එලඹියාය. " කමක් නෑ, මට ඊට වඩා වටිනව හිතේ සතුට, " තමාටම කොඳුරාගත් ඇය අජන්තට සමීපව, ඔහුගේ උරහිස මත හිස තබා සිහින් හඬින් මෙසේ පැවසුවාය.

" කමක් නෑ. අජන්ත මගෙන් වරදක් උනා නම් සමාවෙන්න.අපි ඒක අමතක කරල දාමු "

මතු සම්බන්ධයි...........

26. සචිනිගේ කතාව - සිහිනය මියගිය පසු.........Sachini's Story - Dreams Die First........1

සචිනි හෙමිහිට දෑස් හැරියාය. අජන්ත ඇඳේම පසෙක හිඳගෙන බිමට නැවී සපත්තුවල ලේස් ගැටගසයි. අඩවන් දෑස් අතුරින් පෙනෙන ඔහුගේ උදෑසන රැවුල කැපූ මුහුණේ නැවුම් බව සචිනිගේ හිතට එක්කලේ නොරිස්සුම් සහගත හැඟීමකි. " කොන්ද පණ නැති සෙවලයා " ඈ සෙමින් මිමිණුවාය.

"සචිනි, ඔයා මොනවත් කිව්වද? "අජන්ත එකෙණෙහිම ඈ දෙස හැරෙමින් ඇසුවේය.

ඔහුට පිළිතුරු දීමෙන් වැළකීමට ඈ කලේ දෑස් තදින් පියාගෙන නිසොල්මන් වීමය.

ඈ දෙස ටික වෙලාවක් බලාසිටි අජන්ත ඇගේ උරහිසින් අල්ලා සෙලවීමට මෙන් දකුණත දිගුකලද නැවත මොහොතක් කල්පනාවේ නිමග්නව සිට ඇඳෙන් නැඟිට සිට ගත්තේය. මොහොතක් ඈ දෙස බලා සිට සෙමින් කාමරයෙන් පිටවිය.

අජන්ත පිටවී ගිය පසුවද සචිනි ඇඳේම වැතිරී සිටියේ ඇඳෙන් නැඟිටීමට පවා නොසිතෙන අන්දමේ කෙඩෙත්තු ගතියක් ගතටද වඩා සිතට දැනුනු බැවිනි.

මාස තුනක්......ඔව්, අදට මාස තුනක්.....එක්වරම තුන්මාසෙ දානෙ දෙන චාරිත්රාය ඇගේ සිහියට නැඟුනේ මන්දැයි ඇයටද සිතාගත නොහැකිය.

අද කියන්නෙ සචිනි විවාහ වෙලා තුන්මස් සංවත්සරය.....අජන්ත එක්ක අජන්තගෙ ගෙදරට ඇවිදින් අදට මාස තුනයි හරියටම,

මේ මාස තුනක කාල පරාසයෙ වෙච්චි දේවල්................ඒව එක දවසක් නෙවෙයි.........හැමදාම එකින් එක සිද්ද වෙච්ච එව්ව.

උදාහරණෙකින් කිව්වොත් සතුරු බලකොටුවක් එක ප්ර.හාරයකින් බිඳ වැටෙන්නෙ නෑ. නොකඩවා දිගටම ප්රනහාර එල්ල වෙන කොට තමයි අන්තිමට එක වෙලාවක ඔක්කොම සුන්නද්දූලි වෙලා යන්නෙ. ඒ උපමාව සැර වැඩියි කියල හිතේනම් මෙහෙම කියමු. උඩම අත්තේ අපූරුවට පිපිල තියෙන අරලිය මලක් ගන හිතමු. කවුරු හරි ඔය මල බිම දාගන්ට හිතල ගල් ගහනව. එකක් දෙකක් තුනක් හතරකින් බේරිල ඉන්ට මලට පුලුවන් වෙයි. ඒත් නොනවත්වා ගල් ගැහුවොත් අනිවාර්යයෙන්ම එක වෙලාවක ගල් පාර වැදිල මල් කැකුල බිමට වැටෙනව වැටෙනවමයි.ආයෙ ඒකෙ දෙකක් එහෙම නෑ.

අජන්තගෙ ගෙදරට ඇවිත් දෙවෙනි දවස: සචිනි හවස නාල ටී ෂර්ට් එකක් සමඟ සැහැල්ලු කලිසමක් ඇඳල කාමරෙන් එලියට ගියා. අජන්තගෙ අම්ම සාලෙ පත්තරේ බලමින් හිටියා.පත්තරේ පහත් කොට උකුල මත තබා ඇය සචිනි දෙස නොපහන් දෑසින් බලා සිටි අන්දම සචිනි දැක්කෙ නැත්තෙ ඈ එතකොටත් අම්මව පහුකරගෙන සාලෙ දොරටුව කිට්ටුවටම ගිහිල්ල හිටපු හින්දයි.

මිදුලෙ අරලිය ගහ යට බංකුවෙ වාඩි වෙලා සචිනි රත් පැහැගත් සැඳෑ අහසෙ පාවෙන වලාකුලු වලට පහතින් කපුටන් කැදලි වලට පියාඹනව බලාන හිටියා.

ටික වෙලාවකින් අජන්ත හෙමිහිට ඇවිල්ල සචිනි ඉඳගෙන හිටපු බංකුවෙම ඉඳගත්ත.

“ අන්න බලන්න අනේ අර රතු වලාකුලේ හැඩේ හරියටම මොකක් වගෙයිද කියල කියන්ට පුලුවන්නම්.. හා, “ සචිනි කිව්වෙ වමතින් ඒ වලාකුල අජන්තට පෙන්නන ගමන් දකුණත අජන්තගෙ උරහිසේ තබමින්.

ප්රිශ්නෙ ඇහුනෙ නැති ගානට අජන්ත හෙමිහිට අජන්ත සචිනිගෙ අත උරහිසින් අයින් කලා. තාම අජන්ත ගේට්ටුව ලඟ මල් වැරූ කණාටු පිච්ච පඳුර දිහා බලාගෙන.

" ඇයි අනේ? " බැරිම තැන සචිනි ඇහුවෙ බැගෑපත්ව,

අජන්ත කතා කලා. ඒත් තවම අර කොහෙදෝ දිහා බලාගෙන.

" පුතේ කවුරුහරි තමන්ගෙ හදවතට කිට්ටු කෙනෙක් මොනවහරි කියනකොට, ඇස් දිහා බලාගෙන එහෙම නොකරනව කියන්නෙ එක්කො ඒ කියන්නෙ බොරුවක්, එහෙමත් නැත්නම් ඒ කියන්නෙ අසාධාරණ කතාවක් කියල එයා දන්නව."

එහෙම දවසක් කිව්වෙ සචිනිගෙ අප්පච්චි. අප්පච්චි යමක් ආවට ගියාට කියන්නෙ නැහැ කියල සචිනි හොඳින්ම දැනගෙන හිටිය.හරි ඒක මොකක් හරි උනාවෙ. බලමු දැන් මොනවද මේ අජන්තට මගෙ ඇස් දිහා බලාගෙන කියන්ට බැරි කාරණාව? සචිනි එහෙම හිතුවා.

" සචිනි ඔය කලිසම් මීට පස්සෙ අඳින්න එපා........." හෙමිහිට කිව්වට ඒ හඬේ තිබුණු අණ කිරීම සචිනිට එක පාරට තේරුණා.ඒ එක්කම................සචිනි දිහාවට හැරුණු අජන්ත ......" හොඳේ ළමයො " කියල කිව්වෙ නම් යන්තම් හිනාවෙන ගමන්.සචිනිට නම් හිනා ගියේම නෑ. අජන්තගෙ මූණ දිහාම එක එල්ලේ බලාගෙන හිටියෙ හරියට හදිසියෙම අජන්තගෙ කන් දෙකෙන් දුම් පිටවෙන්ට පටන් ගත්ත වගේ.

“ මොකද ළමයො මගෙ මූණෙ පෙරහැරක් යනවද? “ වෙනදනම් සචිනි ඒ වගෙ කතාවකට කොක් හඬලා හිනා වෙල විතරක් ඉන්නෙ නෑ, මොනවහරි ආපහු කියනවත් එක්ක. ඒත් ඒ බඳින්ට ඉස්සර නෙව.

ඒත් අද මොනවත් කැපෙන පිළිතුරක් දෙන්ටවත් හිනහවෙන්ටවත් සචිනිට හිතුනෙ නෑ. ගෙදරදි අම්ම එහෙම ඔය වගෙ දෙයක් කිව්ව නම් බලාගන්ට තිබ්බ. ඒත් මේ වෙලාවෙ සචිනි කලේ මොකවත්ම නොකිය ඉර බැහැගෙන ගිහිල්ල හතර වටෙන් අඳුර ගලාගෙන ඇවිල්ල ලෝකෙම වැහිල යන හැටි ඔහේ බලාගෙන ඉන්න එක විතරයි.

එදා නිදාගන්න ඉස්සර සචිනි කලිසම්...... ඔක්කොම.... හයක්........ නවල අල්මාරියෙ යටම තට්ටුවෙ පතුලෙම තැන්පත් කලා.කමක් නෑ......කලිසම් නම් මොකක්ද?.......සචිනි හිත හදා ගත්තා.

ජීවිතේ තවදුරටත් ගලාගෙන ගියා.........එකම වෙනසක් උනේ කලිසම් ඇඳිල්ල නැවතුනා, ගෙදරට අඳින්ඩ හොඳ නැත්නම් ගෙදරින් එළියට බහිද්දි කොහෙත්ම හොඳ නෑනෙ.....ඒ නිසා අල්මාරිය මුල්ලෙ හැංගිලා හිටපු ස්කර්ට් හතර පහ එළියට වැඩම කළා.

ඔන්න සති දෙක තුනකින් සැප්තැම්බර් මාසය උදා උනා......අන්තර් ජාතික පොත් ප්රනදර්ශනය.......සචිනි සැප්තැම්බර් වෙනකල් ඇඟිලි ගැන ගැන උන්නෙ......පහුගිය හැම අවුරුද්දෙම යාලුවො...... අනෝජා........ප්රකභා......මිහිරි......චේතනා......එක්ක ගිහිල්ල දෑත පුරා පොත් බදාගෙන ආපු හැටි මතක් වෙනකොටත් කියන්ට බැරි තරම් සතුටක් හිත පුරහම පිරිලා ගියා.

පොත් ප්ර දර්ශනේ අන්තිම සති අන්තය හෙටයි කියල......රෑ නින්දට යන්ඩ කලින්......

“ අජන්ත “

“ ම්ම්....”

“ හෙට අපි යමුද International Book Fair එකට, “

“ අනේ .....ළමයො හෙට නම් බෑ. මට මේ සුමානෙම වැඩ ගොඩ ගැහිල තිබ්බ. හරිම අමාරුයි ඇඟට, අනික කොටින්ම හෙටත් මම වැඩ,.”

“ මම එහෙනම් අනෝජත් එක්ක යන්නද? “

“ හ්ම්ම්..........” අජන්ත නිදිමතේම කෙඳිරි ගෑවා.

මතු සම්බන්ධයි..........