31. මගේ කතාව - 2 - ජීවිතය වැරදුනු තැන............

රංජිත් අයිය මුණගැහිල මගෙ හිතේ වේදනාව කියන්න ඕන කියල හිතිලයි මම නුවර ආවෙ.

" සචිනි මාව දාල ගියා අයියෙ " මම ඒ ටික කිව්වෙ පපුවෙන්ම එන වේදනාව දරාගෙන. ඒ කරල මම වීදුරුව පුරව ගත්ත.

රංජිත් අයියයි ජානකී අක්කයි මූණින් මූණ බලාගත්ත. ඒ කරල දෙන්නම මගෙ මූණ බැලුවෙ එක පාරටම.

" මල්ලි, උඹ එන්නෙ තනියම කියල උදේ කියනකොට මට හිතුන මොකක් හරි ප්‍රශ්නයක් තමයි කියල......හරි......ප්‍රශ්නයක් තියනම් විසඳුමකුත් තියෙන්ඩම එපාය.....කියන්නකො මොකද උනේ කියල.......සචිනි මම අඳුරගත්තෙ උඹ හින්දයි. හැබැයි ඒ ටික කාලෙදි මම තේරුම් ගත්ත විදිහට, සචිනි කියන්නෙ පොළවෙ පය ගහල ඉන්න, යමක් අවබෝධ කර ගන්න පුලුවන්, ප්රශ්නයක් දිහා යථාර්තවාදීව බලන්න පුලුවන් කෙල්ලෙක්.මම මේව උඹට අමුතුවෙන් කියන්න ඕන නෑනෙ මල්ලි, උඹත් මේව හොඳින්ම දන්න නිසානෙ සචිනිට කැමති උනේ........හරි...මම මේ කියන්ඩ හදන්නෙ උඹ වැරදියි කියල එහෙම නෙවෙයි......උනේ මොකක්ද කියල හරියටම කියාපංකො ඉස්සරවෙලාම............"

රංජිත් අයිය ඒ ටික කියල අක්කගෙ මූණ බැලුව.

" ඔව් මල්ලි, කියන්නකො මොකද උනේ කියල " ජානකී අක්ක කිව්වෙ නැමිල මගෙ උරහිසට තට්ටුවක් දාන ගමන්.

" සමහර විට මට හිතෙනව අයියෙ සචිනි මාව දාල යන්ඩත් ඔය අයිය කියාපු එයාගෙ යථාර්තවාදීව ප්රශ්නයක් දිහා බලන පුරුද්ද හුඟක් දුරට හේතු වුනාය කියල. මට එහෙම හිතෙනව වෙලාවකට. සචිනි කියන්නෙ අසාධාරණය ඉවසන කෙල්ලෙක් නෙවෙයි."

" හෙහ්.....හෙහ්.....ඒ කියන්නෙ ඔයා පිළිගන්නව මෙතන ඔයා අසාධාරණයි කියල......එහෙමද අජන්ත?"

" ඒක හරියටම හිතාගන්ට බැරුව තමයි, මම මේ දහ අතේ කල්පනා කරන්නෙ....අයියෙ,මම අසාධාරණද? නැද්ද?.......අසාධාරණයි නම් ඇයි මම එහෙම අසාධාරණ විදිහට හැසිරුනේ?........මම සාධාරණ නම් සචිනි මාව දාල ගිය එකට මම මේ හැටි තැවෙන්නෙ ඇයි? ඔන්න උත්තර නැති මගෙ හිතේ වදදෙන ප්‍රශ්න"

" අනික් ප්රශ්න නම් මම දන්නෙ නෑ අජන්ත..... අන්තිම ප්රශ්නෙට උත්තරේ නම් මම දන්නව.......සචිනි ඔයා දාල ගිය එකට ඔයා තැවෙන්නෙ වෙන කිසිම දෙයක් නිසා නෙවෙයි ඔයා සචිනිට ආදරේ නිසයි......කවුද සාධාරණ කවුද අසාධාරණ කියන ප්රාශ්නෙ පස්සෙ විසඳ ගමු......සමහර විට ඒ ප්රශ්නෙට උත්තරයක් කවදාවත් හොයාගන්නත් බැරිවෙන්ඩ පුලුවන් සමහර විට....ඒත් ඔයාගෙ අන්තිම ප්රශ්නෙට උත්තරේ නම් ඔයා සචිනිට ආදරේ නිසා කියන එක තමයි. ඒකෙ ආයෙ දෙකක් නෑ මල්ලි........." ජානකී අක්ක කිව්වෙ මගෙ ඇස් දෙක දිහාවෙම බලාගෙන......එයා කතා කරල ඉවර වෙනකල් මම එයාගෙ මූණ දිහාවෙම බලා ඉඳල දිග සුසුමක් හෙලුව.

" අක්ක කියන්නෙ ඇත්ත කියල මටත් හිතෙනව අක්කෙ.......ඒත් මේක විසඳුමක් කර ගන්න බැරුවයි මම මේ ඉන්නෙ..........අපි තවත් කාට හරි ආදරෙයි කියන්නෙ, එයාට ඕන විදිහට අපි වෙනස් වෙන්න ඕනමද?..........මට ආදරේ නම් මම කියන විදිහට අඳින්න, පළඳින්න, හැසිරෙන්න කියල අපි ආදරය කරන තැනැත්තා හෝ තැනැත්තියගෙන් ඉල්ලන්ට අපිට අයිතියක් තියනවද?.......එතකොට, මට ආදරේ නම් මම කැමති විදිහට අඳින්න, පළඳින්න, හැසිරෙන්න, මට ඉඩ දෙන්නය කියල එයා ඉල්ලුවොත් මොකක්ද අපේ උත්තරේ?........දෙන්නම අඩියක් පස්සට අරගෙන Compromise එහෙකට එනවද?නැත්නම් හරි, මේ කාරණේදි ඔයාගෙ කැමැත්තට මම ඉඩ දෙනව...හැබැයි අර කාරණේදි මට ඕන විදිහටයි මම කරන්නෙ කියල එකඟතාවයකට එනවද?........මේව ලේසියෙන් උත්තර හොයන්ට පුලුවන් ප්රශ්න නෙවෙයි අයියෙ......මට මේ ගැන සචිනි එක්ක කතා කරන්ට අවංකවම උවමනාව තිබුන....ඒත් මගේම අවාසනාවට ඒ අවස්තාව ලැබුනෙ නෑ......නැහැ, මම මම ඒ අවස්තාව ලබා ගත්තෙ නෑ......සචිනිත් දෙතුන් පාරක්ම මේ ගැන කතා කරන්ට ඇවිත් ආයෙම වචන ගිලගෙන නිකම් හිටිය කියල මට හිතෙනව......ඒ වෙලාවෙ උනත් මට තිබුන ඒ ගැන කතා කරන්න...ඒත් මම එහෙම කලේ නෑ.....මට දැන් හිතෙනව මම ඒ ගැන කතා කරන්ට බය උනාය කියල......ඒ කියන්නෙ මම වැරදියි කියල මගෙ යටි හිතේ තිබුනු නිසා මම බය උනා ඒ ගැන කතා කරන්ට...මට දැන් හිතෙන්නෙ එහෙමයි."

කියාගෙන කියාගෙන ගිහිල්ල මම නතර වෙලා රංජිත් අයියගෙ මූණ බැලුව..." අයියෙ, සමා වෙන්න මගෙ හිතේ වේගෙට මම කියාගෙන කියාගෙන ගියා....." කතාව පටන් ගත්තු වෙලාවෙ පුරව ගත්තු වීදුරුව මම හිස් කලා.

" අපොයි මල්ලි එහෙම හිතන්න එපා.....උඹ අපේ ගෙදර ආවෙම ඕකටමනෙ,.....හිතේ තියන දුක වේදනාව කියල හිත නිදහස් කර ගන්න නේ....ඉතිං උඹ දැන් කරන්නෙත් ඒකම නෙ. ඉතිං ඒක කලයි කියල මම මොකටද උඹ එක්ක තරහ වෙන්නෙ...."

"මගෙ කතාව රංජිත් අයියෙ මම කියන්නම් මුල ඉඳලම..........එහෙම කිව්වොත් තමයි මම හිතන්නෙ, මම ගැන, මම ක්රියාකරන විදිහ ගැන හරි වැටහීමක් ඔයාට උනත් එන්නෙ.......මම මේ කියන්නෙ කිසිම විදිහකින් නිදහසට කාරණා එහෙම නෙවෙයි.....මට අනුකම්පාවක් අවශ්යත් නෑ අයියෙ........මට ඕනෙ මගෙ කතාව සාවධානව අහන් ඉන්න කෙනෙක්..........මම වැරදි උනත් අඩුම ගනනෙ මම ඒ විදිහට හැසිරුනේ ඇයි කියලවත් තේරුම් ගන්ට බැරිඋනත් තේරුම් ගන්ට උත්සාහවත් කරන කෙනෙක්........අයිය වගේ කෙනෙක්........සමහරවිට මම පරක්කු වැඩි ඇති...........මේ ප්රශ්න පටන් ගන්න කොටම අයියට මම මෙව්ව විවෘතව කිව්ව නම්, සමහරවිට මේ ප්රශ්නෙ අපිට මෙච්චර දුර දිග නොයා විසඳ ගන්ට තිබුන. ඒත් මොන දෙයක්ද මන්ද අයියෙ, අයිය ගැන කීප සැරයක් මතක් වෙලත් මට අයියට කතා කරන්න හිතුනෙම නෑ.මට ඕන කම තිබ්බෙ මට හිතෙන්නෙ මමම මේ ප්රශ්නෙ විසඳ ගන්ට. ඒක බරපතල වැරදි තීරණයක් කියල මට තේරෙන්නෙ දැන්..........''

හන්තාන සිපගෙන ආපු හීතල හුළඟක් මගෙ ඇඟ කිලිපොලාගෙන හමාගෙන ගියා.....හඳ මොහොතකට වලාකුලකට වැහුන........පල්ලෙහ පේන රේල්පාර අඳුරෙ ගිලිල නොපෙනි ගියා......මීවතුර වංගුවෙ රතු පාට සිග්නල් එළිය විතරක් අඳුර කපාගෙන දිලිසුනා.....මම ඒ දිහා ටික වෙලාවක් බලා හිටිය. ලෝකෙම කළුවර වෙලා සෑහෙන වෙලාවක් ගත උනා.හඳ ආයෙම කොයිවෙලේ හරි මතු වෙයි කියල මම ටික වෙලාවක් බලා හිටිය.................

' මම කතාව පටන් ගන්නම් අයියෙ මගෙ පොඩි කාලෙ ඉඳලම.......අපෙ අම්ම අප්පච්චි දෙන්නම ගුරුවරු......මට වයස අවුරුදු තුනක් වෙද්දි අප්පච්චි නැති උනා. ඊට පස්සෙ මගෙ මුලු ලෝකෙම උනේ මගෙ අම්ම.......අම්මගෙ මුලු ලෝකෙම උනේ මම..............''


මතු සම්බන්ධයි...............