සෑම දවසක් ම හොඳ දවසක්. හොඳ ම හොඳ දවසක්. ඒ හොඳම හොඳ දවස, පෝරණුවක දහදිය පෙරාගෙන තැම්බෙන-දැවෙන වේදනාත්මක දවසක් කරන්න යාර 6කට පුළුවන්! ඔව් යාර 6කට පුළුවන්! අද එහෙම දවසක්. සාරියක් ඇඳගෙන දරුවාගේ දෙමව්පිය රැස්වීමට යන්න වුණු දවසක්!
උදෑසන දරුවන් පාසල් වෙත ඇරලවා, ගෙදර පැමිණ හිතත් සමග යුද්ධ කරමින් යාර හය සිරුරේ දවටාගෙන, පාසල වෙත නැවත ඇදුනෙමි. පුද්ගලික වාහනයේ යන නිසා පහසුවක් වුණත් අන් බොහෝ මව්වරු තකහනියේ යාර හයේ ඒවා අරගෙන පැමිණ තිබුණේ පොදු ප්රවාහන සේවයේ පිහිට ලබමින්.
"ඔහොම ම ඉන්න. ආයේ ස්ටාර්ට් කරන්න එපා. දැන් සංදීප එනවා. එතකම් පරිස්සමින් ඉන්න"
“මේ ඉන්න, ෆෝන් එකේ බැටර් 2%යි, අහගන්න මං ඉන්න තැන" කියා ඉක්මනින් ඉන්න තැන කියා ගතිමි.
යාර හයේ සිල්ක් පෝරණුව යමාමහ පෙළහර පාමින් තිබුණි. පසෙකින් ගිණි පිටවන රස්න ය. ඒ අතරේ දහදියෙන් බත් වෙලා ය. ගිනිත් දියත් එකවර නිපදවන යාර හයේ යමාමහ පෙළහර!
ඒ අතරේ ම ෆෝන් එකේ ඕෆ්ලයින් මැප් එකට ගොස් ඉන්න සීමාවේ ස්ක්රීන් ශොට් එකක් ගෙන, ඉන්න තැන සළකුණු කර මොහොතකට ඩේටා ඔන් කර සැමියාටත්, මග එමින් සිටි සංදීප මල්ලීටත් වට්ස්ඇප් කෙරුවෙමි. අනතුරු ව සැමියා අමතා ඒ බව දැන්වූවෙමි.
දරුවෝ දෙන්නාගේ ම බෝතල් වල වතුර අහවර ය. දෙදෙනා එතැන තිබූ පන්සලට යවා වතුර ගෙනෙන ලෙස දැන්වූවෙමි. අනතුරු ව බොනට්ටුව විවර කර වාහනයට යම් සහනයක් සිසිලසක් ලබා දෙන්නට කටයුතු කෙරුවෙමි.
පන්සල් වත්තේ ඇති ගස් වල සෙවණ නිසා ඇතිවුණු සිසිල් පරිසරය නිසා මදින් මද සහනයක් දැනෙන්නට විය. මුලින් නතර කළ තැන ම ඉන්න වුණා නම් ඌර්ධවපාතනය (ඝණ ද්රව්ය ද්රව නොවී ඝණ වශයෙන් ම වාෂ්ප වීම) වනු ඇත.
ආපදාවක් වූ විට මේ ආකාරයට සහයෝගයට එන්නට ඕනෑ ම විටෙක කෙනෙකු දෙන්නෙකු ඉන්නා නිසා හොඳයි. එසේ නොවුණා නම් එතරම් අපහසුවෙන් ඉඳිද්දි තව තවත් කෙතරම් නම් අපහසුවට පත්වන්නට සිදු වනු ඇති ද?
මේ දවස්වල ස්වභාව ධර්මයත් යමාමහ පෙළහර හා කිට්ටු යමක් පාමින් සිටියි. උදේට සෞම්ය ව සිටින උන්දෑ දවල්ට ගිණි පුපුරු විසි කරයි. හවස් වද්දි පාරවල් යටකරමින් මොර සූරන වැසි ගෙන එයි. යාර හයේ නිල ඇඳුමට බැඳුණු කාන්තාවෝ මග දිගට කෙතරම් අපහසුතාවන්ට පත් වනවා ඇති ද?
ඇයි මිනිස්සු තව කෙනෙකුට ජීවත් වීම අපහසු කරවන්නේ? අමාරුවෙන් අපහසුවෙන් තමන්ගේ ජීවිතය ගෙන යන්න වෙන තැනට තල්ලු කරන්නේ? ඇයි මේ? සාරි පටලැවි මරදාන ස්ටේෂන් එකේ දී රේල් පාරට ඇද වැටුණු කාන්තාවන් පිළිබඳ අසා ඇත්තෙමි. සාරි පොටවල් පාරේ යන වාහන වල පැටලී වුණු අනතුරු අසා ඇත්තෙමි. මගේ ම මම්මා (අම්මාගේ නංගි) සහ මාමා මෝටර් සයිකලයේ යද්දි මම්මාගේ සාරි පොට බයිසිකල් රෝදයේ පැටලැවි ඇඹරි ඉරී වෙන්වුණු නිසා ඒ අය අද යහතින් ජීවත් වෙති. එසේ නොවුණා නම් බයිසිකලය පෙරලී කුමනාකාරයේ අනතුරක් වන්නට තිබුණාදැයි අප දන්නේ නැත.
සාරි වල මිල ගණන් දන්නෝ දනිති. යට සායවල්, හැට්ට මැහීම්, ඒවාට අවශ්ය ලයිනින් ආදිය එකතු වුණා ම යම් ලකයක් ඇති සාරියක් සකසා ගන්නට අඩුම තරමින් රුපියල් 10,000/-ක් 12,000/-ක් වැය වේ. මේ රටේ මිනිස්සුන්ට මේ කාලයේ අඩුපාඩුවකට ඇත්තේ රුපියල් දහ දොළොස්දාහකට සකසා ගත් සාරියක් පමණි.
සාරියෙන් නම්බුව රැකීම පිළිබඳ කතා පවත්වන මිනිස්සුන්ගේ මොළයේ ක්රියාකාරීත්වය පිළිබඳ ඇතිවන විමතියේ නිමක් නැත. හිතන්න හිතන්න විමතිය දලු ලා වැඩේ.
බඩ රවුමක් පෙනේ.
පපුවෙන් පදාසයක් පෙනේ.
පිටෙන් අඩ හඳක් හෝ ඊට වැඩියෙන් පෙනේ.
ඒ රකිනවා කියන නම්බුව රැකේ දැයි සැක සිතේ.
මරදාන ස්ටේෂන් එක ලඟ උදේ 6.30.-7.30 අතර හිඳ බලන්න. සාරි ඔසරි රූරා වැටි වැටී, ඉරට පෙර දුවන ගුරු මහත්මීන් කොපමණදැයි දැක බලා ගන්න. මොන සාපයක් ද මේ?
සමහරවිට මේ නිතී පවත්වාගෙන යන්න කාන්තාවන් ම අනුබල දෙමින් සිටින බව ඇත්තකි. ඒ කාරණා කෙසේ වුවත්, දැයේ කාන්තාවට මේ සිදුකරන අනිසි බලපෑම, සාරියෙන් රටේ නම්බුව රකින්න යෑම, නොනවතින තාක් කල් මේ රටට යහපතක් නොවනු ඇත. එය ආවාට ගියාට කී කතාවක් නොවන බව සළකන්න. මා එසේ කියන්නේ,
මෙවැනි හද්දා මෝඩ නීති මත පිහිටා කටයුතු කරන්න හිතන මොළවල කවදාවත් සැබෑ දියුණුවට වැදගත්වන වටිනා, නව අදහස් නූපදින නිසා ය.
එවැනි අදහස් උපදින්න තරම් ඒ හිත් නිවහල් නොවන නිසා ය.
ගෝත්රිකත්වයේ තැනිතලාවේ වැජඹෙන ඔවුන්ට දියුණුවේ කඳු මුදුනට නැග ගන්නා ආකාරය නොවැටහෙන නිසා ය.