263. හිරු සඳු එකවර දෙපස නැඟී........Of The Sun & Moon, Dhraupadhi & A Short Story...

මාසෙකට හමාරකට වගෙ ඉස්සරවෙලා අපෙ කම්පනි එකට අලුතෙන් ආපු ඉන්දියානුවෙක් මට ආරාධනා කලා සති අන්තයෙ පොඩි සුහද හමුවකට. සිකුරාද දවසක උදේ ඔන්න මමත් ගියා. මිනිහගෙ තව ඉන්දියන් යාලුවො තුන් හතර දෙනෙක් හිටිය. අන්‍ය ජාතිකයෙකුට ඔන්ලි මී.Old Monk Dark Rum තමයි මෙහෙ ඉන්න බොහෝ ඉන්දියානුවන්ගෙ ප්‍රියතම පානය. ඉන්දියාවෙ උනත් අංක එක ඒක තමයි. 

මම චෙන්නයි ගිය වෙලාවෙ තැබෑරුමක පියගැට පෙලේ ඉඳගෙන ඔය රම් බෝතල් දෙකක් පානය කරපු බොහොම සුන්දර අත්දැකීමක් තියනව. දෙමළ කතාකරන්ඩ බැරිඋනාට මට යම් තරමකට තේරුම් ගන්ට පුලුවනි. ඒ දන්න ටික සහ හස්ත මුද්‍රා, අංග චලන උපයෝගී කරගෙන එදා ඒ පියගැටපෙළේම මා වටා ඉඳගෙන උන්නු චෙන්නයි වාසීන් සමඟ බොහොම සුහද සාකච්ඡාවක නිරත වුනු අන්දම අදත් සොඳුරු මතකයක්. ක්‍රිකට්, ඉන්දු - ලංකා සබඳතා, රාම, රාවණ, විජය ඔය වගෙ බොහෝසේ පුළුල් විෂය පරාසයකට අදාලව අපි අදහස් හුවමාරු කර ගත්ත.

හරි ඒ සොඳුරු අතීතානුස්මරණයෙන් පසු යලි වර්තමානයට.

රම් බෝතල් දෙකක් මුලින්ම කාමරෙන් අරගෙන ඇවිල්ල ටීපෝව උඩ තිබ්බ මගෙ යාලුව. මිනිහගෙ නම කිරන්. කිරන්ල දෙන්නෙක් ඉන්නව මම දන්න. එක්කෙනෙක් කිරන් මෝරේ..ඉන්දියානු ක්‍රිකට් කණ්ඩායමේ හිටපු කඩුළු රකින්නා.අනික් කිරන් ඇවිල්ල කාන්තාවක්..කිරන් බේඩි...ඉන්දියානු පොලිස් සේවයේ අධ්‍යක්ෂවරියක්, විශ්‍රාම යාමෙන් පසු සමාජ ක්‍රියාකාරිනියක්.

" කන්න රවී...."

කිරන්..මිනිහ ඇවිල්ල කිරන් මතොන්ද්කර්...කැරට්, පිපිඤ්ඤ, ගර්කින්, සුකිනි දිගට තීරු කපල ලුණු ගම්මිරිස් ඉහල දීසියක දාල....කිරන් මට ඒ දීසිය දික් කලා. මිනිහ තනිකරම වෙජිටේරියන්...ඒ කැරට්, සුකිනි ගර්කින් තීරු Garlic Mayonnaise ටිකක් තවර ගත්තම ආය නෑ මරු බයිට් එක.

පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ Old Monk බෝතලේ මට්ටම පහළ බහිනවත් එක්කම කතාබහ පුරාණ ඉන්දියාව පැත්තට හැරුනා. කිරන් ඇවිල්ල බොහොම හොඳ රසිකත්වයක් තියෙන මනුස්සයෙක්. බෂාම්,රොමිලා තාපර් ගෙ ඉඳල නේරුගෙ ඩිස්කවරි ඔෆ් ඉන්ඩියා හරහා රාමායණය සහ මහාභාරතය දක්වා අපේ කතාබහ පැතිරුනා.

" Shall we watch Mahabharath? I have some very recent CDs "

කිරන් එහෙම ඇහුවෙ මගෙන්.

"Yeah, why ever not? I would love to. It's one of my favourite Indian sagas "

1994 අවුරුද්දෙ...... මම එතකොට බැඳල එහෙම නෑ. අපෙ මහ ගෙදරට ඉස්සෙල්ලාම වර්ණ රූපවාහිණියක් ගෙනාවෙ ඒ අවුරුද්දෙ මැයි මාසෙ. රූපවාහිනිය ඒ අවුරුද්දෙ වෙසක් පෝයට දඹදිව ඉඳල අපූරු වැඩ සටහනක් විකාශය කලා බුද්ධ පූර්ණිමා කියල. ඒක තමයි වර්ණ රූපවාහිනිය ගෙනල්ල අපි බලපු මුල්ම වැඩසටහන.

ඒ දවස්වල මම සෙනසුරාද වරුවක් වැඩ කරල ගෙදර එනව. ඉරිද ගෙදර ඉඳල සඳුද පාන්දර ආපහු වැඩට යනව. ඉරිද දවල් එකහමාරට වගෙ සිරසෙ ප්‍රචාරය උනා මහාභාරත කතාව ටෙලි චිත්‍රපටයක් විදිහට.මමයි අම්මයි නංගිල දෙන්නයි නොවැරදීම ඒ පැයක කාලය රූපවාහිනිය ඉස්සරහ තමයි.

මහාභාරත කතාවෙන් කියවෙන්නෙ පාණ්ඩව සහ කෞරව සහෝදරවරුන් අතර සිදුවන මහා යුද්ධයක් ගැනයි. පාණ්ඩව සොහොයුරන් පස් දෙනයි. යුධිෂ්ඨිර, භීම, අර්ජුන නකුල සහ අන්තිමයා සහදේව. ද්‍රෞපදී කියන්නෙ බොහොම රූමත් කුමාරිකාවක්. ඇයට ස්වාමියකු තෝරාගැනීම සඳහා තරඟයක් පැවැත්වෙනවා. මහ විසාල දුන්නක දුනුදිය යොදල ශාලාවෙ සිවිලිමේ යන්ත්‍රානුසාරයෙන් එහෙමෙහෙ දුවන මත්ස්‍ය රූපයක ඇහැට විදින්න ඕන බිම තිබෙන ජල බඳුනක දිස්වන මාලුවගෙ ප්‍රතිබිම්බය දිහා බලාගෙන.

මේ තරඟයෙන් අර්ජුන ජයග්‍රහණය කරල ද්‍රෞපදී දිනා ගන්නව. සහෝදරයො පස් දෙනා ද්‍රෞපදීත් එක්කෙගෙන එනව . ඇවිල්ල අම්මට කියනව " අම්මෙ මෙන්න බලන්නකො අර්ජුන දිනා ගත්තු දේ " කියල. අම්ම හැරිල බලන්නෙවත් නැතුව කියනව " අර්ජුන දිනාගත්තු දෙයක් තියනවනම් උඹල පස් දෙනාම ඒක බෙදාගනිල්ල " කියල. ඉතිං අන්තිමට කොහොමින් කොහොමින් හරි ද්‍රෞපදී සහෝදරයො පස් දෙනාටම භාර්යාව වෙනව.

එකගෙයි කෑම කියන්නෙ මේ සිරිතට. එකම පවුලෙ සහෝදරයන් කීප දෙනෙක් එකම කාන්තාවක් භාර්යාව වශයෙන් තබාගෙන පවුල් කෑම.

ඔය එක ගෙයි කෑම ගැන මොනව හරි ලියන්ට ඕනය කියල මම හිතාගත්තෙ අර කිරන් එක්ක මහාභාරතය බලපු දවස්වලමයි. මම කාලෙකට ඉස්සෙල්ල පොඩි කුමාරිහාමි එකගෙයි කෑම ගැන ලියපු පෝස්ට් එකකට කමෙන්ට් එකක් හැටියට පොඩි කතාවක් ලිව්ව. ඒකත් එක්ක මේ ගැන ලියන්ට හිටියට ඒත් කොහොමින් කොහොමින් හරි ඒ වැඩේ මඟ ඇරුන දවසින් දවස.

දවස් දෙක තුනකට ඉස්සෙල්ල හැලප ලියල තිබ්බ පෝස්ට් එකක් කේ. ජයතිලක මහත්තය ඔය චාරිත්‍රය ගැන ලියපු " එක ගෙයි අවුරුද්ද " කෙටිකතාව පලකරල. ඒක කියෙව්වම මට හිතුන මෙච්චර දවසක් අත පහු වෙච්චි ඒ කතාව ආපහු ලියල දාන්න ඕනය කියල.

මේ පල්ලෙහා තියෙන්නෙ ඒ කතාව....


හිරු සඳු එකවර දෙපස නැඟී................

" වහාම දින කීපයක් නිවාඩු දමා ගෙදර එන්න "

අප්පච්චිගේ විදුලි පණිවිඩය ලැබෙන විට මම මේ දිනවල නිම කරමින් සිටි ව්‍යාපෘති වාර්තාවේ ලිවීමට ඉතිරිව තිබුනේ සමාලෝචනය පමණි.

එබැවින් එදින අඟහරුවාදාවක් වුවද, දින තුනක් නිවාඩු දමා කාර්යාලයෙන් බැහැරව යාමට ලොක්කාගෙන් බාධාවක් නොවීය.

මහනුවර කරා දුම්රියේ එන තුරුත්, මහනුවර සිට හුන්නස්ගිරිය පාරේ අපේ ගම කරා දිනකට එක් වරක් දිවෙන බස් රථයේ අතුරු සිදුරු නැතිව පිරීගිය මිනිස් පොදිය තුල සිරවී ගෙනත් මම අසාර්ථක උත්සාහයක යෙදුනේ අප්පච්චිගේ මේ හදිසි කැඳවුමට හේතුවක් සිතා ගැනීමටය.

දුම්බර කඳු වලල්ල අසල දුෂ්කර ගම්මානයක ප්‍රභූ පැලැන්තියක උපත ලද මට සිටියේ එක් වැඩිමහල් සොහොයුරකු පමණි. මට වඩා වසර අටකට පමණ පෙර උපත ලද හෙතෙම වැඩිදුර අධ්‍යාපනයට යොමු නොවූයේ පාරම්පරික වතු පිටි රැක බලා ගැනීමෙහි පූර්ණ කාලීනව යෙදුනේය.

කුඩා කල සිට ඉගෙනීමේ සමත් වූ මම මහනුවර ප්‍රසිද්ධ පාසලක උසස් අධ්‍යාපනය ලැබීමෙන් අනතුරුව පේරාදෙනිය විශ්ව විද්‍යාලයෙන් උසස් අධ්‍යාපනය ලබා උපාධියක් ලැබ ගත්තේ අගනුවර පෞද්ගලික ආයතනයක රැකියාව කලෙමි.විශ්ව විද්‍යාලයේදී හමුවූ මගේ පෙම්වතිය ද අගනුවරම රජයේ ආයතනයක රැකියාවක යෙදුනු අතර ලබන වසරේදී අපි විවාහ වීමට තීරණය කොට තිබිණි.

දස හැවිරිදි වියේ සිට පමණ නිවසින් පිටමංවූ හෙයින් අප්පච්චි, අයියා සහ මා අතර වූයේ දුරස් වූ සබඳතාවයකි. නිවසේ මා හා සමීප වූයේ අම්මා පමණකි.මා උසස් පෙල ඉගෙනුම ලබද්දී අම්මා ද හදිසියේ මියගියහෙයින් ඉන්පසු මම ගෙදර පැමිණියේද බොහෝවිට දෙමසකට පමණ එක් වරකි.

අවසන් වරට මා නිවසට පැමිණියේ මීට සය මසකට පමණ පෙර අයියාගේ විවාහ මංගලෝත්සවය සඳහාය.

අයියා කැන්දාගෙන ආ මනාලිය සැතපුම් දොළහකට පමණ දුරක පිහිටි අම්මාගේ පාර්ශ්වයෙන් අපට දුරින් ඥාතීත්වයක් ද ඇති අප සේම ප්‍රභූ පැලැන්තියේ යුවතියක් වූ අතර සිත් ඇදගන්නා රුවින් යුතුවූවාය.

ඈ මා ඇමතුවේ " පොඩි අයියා" යනුවෙනි.

විවාහ මංගල්‍යයෙන් පසු සතියක් පමණ මම නිවසේ රැඳී සිටි අතර ඒ කාලය තුල තුල නෑනා මා හා බොහෝ සමීප වූවාය. අසල නගරයේ මධ්‍ය මහා විද්‍යාලයේ උසස් පෙළ සමත් වී සිටි ඇය විශ්ව විද්‍යාලයට ඇතුළු වීමට ලකුණු කිහිපයක් පමණක් මද වීම පිළිබඳව අදටත් පසු තැවිලි වන බව පමනක් නොව පාසල් සමයේ ඇගේ පැවති පෙම් සබඳතාවයක් ගැනද මා හා පැවසුවේ මා බොහෝ කලක සිට හඳුනන්නෙකු සේ සලකමිනි.ඇය ඇත්ත වශයෙන්ම ඥාතීත්වය අනුව අක්කා වුවද ඇය මට වඩා මාස දෙකක් බාල බවද මම දැන ගත්තේ මේ කතා බහ අතර තුරදීය.

ඇය බොහෝවිට නිවසේ ඉදිරිපස මගේ කාමරයේ පොත් රාක්කය අතපත ගාමින් පොත් පිළිබඳව මා හා දොඩමළු වෙමින් ගතකල අතර ඈ හා ගතකල කාලය මසිතට අමුතුම ආනන්දජනක හැඟීමක් ගෙන ආ බව පැවසීමට මම මැළි නොවෙමි.


ඇය මගේ කාමරයෙහි තනිව නිතර ගත කිරීම පිළිබඳව මා සිත යම් චකිතයක් වූ වද අයියා හෝ බොහෝ කාරණා සම්බන්ධයෙන් ගතානුගතික අදහස් වල එල්බ ගත් අප්පච්චී හෝ ඒ පිළිබඳව කිසිදු තැකීමක් නොකිරීම මගේ විශ්මයට හේතු විය.

අවසන මා කොළඹ ඒමට පිටත් වූ දින ඈ මගේ දෙපා වැඳ නැගිට සිටියේ කඳුළු පිරි දෙනෙතිනි.ඒ මට විශ්මයක් වූ නමුදු වඩාත් මා විපිලිසර වූයේ "අඬන්න, එපා, දුව....අයිය ඉක්මනටම ආයෙ ඒවි නෙව " යනුවෙන් ඇගේ හිස අතගාමින් අප්පච්චී පැවසූ වදනිනි.

මුල්කාලයේ මසකට වරක් ගෙදර පැමිණ යන ලෙස අප්පච්චී ලියුම් කිහිපයකින් ඉල්ලා සිටියද සුපුරුදු ලෙස ඒ ඉල්ලිම ඉටු කිරීමට නොව පිළිතුරු ලිපියක් ලිවීමට පවා මම අතපසු කලෙමි. ඉන්පසු අප්පච්චිගේ ලියුම් නතර වූ අතර සය මසකට පසුව මේ විදුලි පණිවිඩය ලැබෙන තෙක් කිසිදු ප්‍රවෘත්තියක් නිවසින් මා හට නොලැබිණි.

අවසන කෙඳිරිගාමින් පැමිණි බස් රිය නිවෙස අසල නැවතුමට ලඟාවිය. මම ගමන් මල්ලද ඔසවාගෙන පඩි පෙල නැඟ ආලින්දයට ගොඩ වූයෙමි. කිසිවෙකු එළිපෙහෙලියේ පෙනෙන්නට නොසිටි අතර ගමන් මල්ල බිම තැබූ මම සැමදා මා ප්‍රිය කරන ඇඳි පුටුවේ දිගාවී අසල තිබූ ප්‍රවෘත්ති පත්‍රයකින් පවන් සලා ගනිමින් මුහුණ පුරා ගලන දහදිය නිවා ගන්නට වෙර දැරුවෙමි.

එක්වරම දැනුනු විලවුන් සුවඳක් නිසා හිස හරවා බැලූ මට දක්නට ලැබුනේ සාලයට පිවිසෙන දොර උළුවස්සට හේත්තු වී මුව පුරා පැතිරුණු සිනහවකින් යුතු නෑනාය. ස්වල්ප මොහොතකට පෙර ස්නානය කල බව ඇගේ දිගු කෙස් වැටියෙන් තවමත් බේරෙන දියබිඳු කියා පෑවේය.

" ආ...අයිය කොයි වෙලාවෙද ආවෙ?"

" මේ ආව විතරයි"

" මම දැන ගත්ත අයිය අද එයි කියල " 

ඈ නෙත්කොනින් මා දෙස බලමින් පැවසුවාය

" ඒ කොහොමද එහෙම හිතුවෙ?" 

මම ඈ දෙස බලා සිනාසෙමින් ඇසුවෙමි. රුවැති යුවතියක හා අල්ලාප සල්ලපයෙහි යෙදීමට මැළි වන්නේ කවර නම් තරුණයාද?.......මේ මගේ අයියාගේ භාර්යාව වුවද සැබැවින්ම රූමත් යුවතියක් නොවේද?

" මම දන්නවනෙ" 

ඈ තොඳොල් වෙමින් පැවසුවාය.

" ඉන්න,මම මේ බෑග් එක අයියගෙ කාමරෙන් තියන්න......" 

ඈ ඉදිරියට පැමිණ නැවී බෑගය ඔසවා ගත්තාය.

මමද ඈ පසුපස කාමරයට ඇදුනෙමි.

" අයිය, මට මොනවද කොළඹින් ගෙනාවෙ? " 

බෑගය ඇඳ මත තබා ආපසු හැරෙමින් ඈ ඇසුවාය.

" ම්ම්ම්...ඔයාට....." 

එක්වරම පිළිතුරක් දීමට මට නොහැකිවූයේ ඇත්ත වශයෙන්ම ඈ වෙනුවෙන් කිසියම් දෙයක් මිළයට ගත යුතුයැයි කිසි විටෙක මට හැඟී නොගිය බැවිනි.

ඒ සමඟම කුසගිනි දැනුනහොත් අනුභව කරන්නෙමැයි සිතා නුවරින් මා මිලයට ගත් චොක්ලට් දෙක මගේ මතකයට නැඟිනි.බසයේ අතුරු සිදුරු නොමැතිව සෙනඟ පිරී සිටි බැවින් චොකලට් පිළිබඳ මතකයක් වත් මා හට නොතිබිණි.

" ආ...ඉන්න " 

මම බෑගයෙන් චොක්ලට් දෙක ගෙන ඇය අත තැබීමි.

" මම දන්නවනෙ, අයිය මට මොනව හරි ගෙනෙනව කියල......" මුව පුරා සිනාසුනු නෑනා, " ඉන්න අයියට මූණ සෝද ගන්න මම වතුර දාන්නම්" කියමින් උයන ගෙය දෙසට ගියාය.

" එපා නංගි නාගන්න ඕන...මම ළිඳට යන්නම්. "

" ඉන්න, මම එහෙනම් එන්නම් බාල්දියයි සබනුයි අරගෙන "

" එපා පිස්සුද?.....මම අරන් යන්නම්, කෝ දෙන්න සබනුයි බාල්දියයි........"

ළිඳෙන් විඩාව පහව යන තෙක් සීතල වතුර නෑමෙන් පසු, මම කාමරයට එන විට කාමරයේ මේසය මත වැලිතලප පිඟානක් සහ උණු තේ කෝප්පයක් විය.

වැලිතලප සහ තේ කෝප්පයද රැගෙන ආලින්දයට ගිය මම නැවත මගේ සුපුරුදු පුටුවේ හිඳගතිමි. ඇයද පැමිණ මා අසලම හිඳ ගත්තී කොළඹ ජීවිතය පිළිබඬ මගෙන් නොයෙකුත් දේ විමසුවාය......

" මම හිතුවෙ ඒත් ගෙදර එන්නෙම නැත්තෙ අයියට කොළඹ ගෑණු ළමයෙක්වත් ඇතිය කියල" 

එක් වරම ඈ විමසුවේ නෙත් කොනෙන් මා දෙස බලමිනි.

" මොකෝ නැතුව" මම ඈ දෙස එලෙසම බලමින් පැවසුවෙමි.

ඇගේ දෑස විශ්මයෙන් විශාල විය..." අයිය බොරුමයි කියන්නෙ......"

ඒ සමඟම අප්පච්චි ආලින්දයට ගොඩ වූයෙන් නෑනා නැඟිට උළුවස්සට හේත්තු වූවාය.

" පොඩි පුතා කොයි වෙලාවෙද ආවෙ?..... මොකක්ද ළමයො හැබෑටම මේ වැඩේ තේරුම? ලියුමකට උත්තර නෑ.....ගෙදර එන්නෙ නෑ.....ඔහොම පුළුවන්ද දැන් ......වගකීමක් කරට ගන්ඩ එපාද?" 

 පුටුවේ හිඳගත් වහාම අප්පච්චීගෙන් උපදෙස් මාලාවකි.

" ඇයි ඔය අයිය ඉන්නෙ " 

 මම ගනනකට නොගෙන වැලිතලප කෑල්ලක් හපන අතර පැවසුවෙමි.

" මොකක්?.....අයිය ඉන්නෙ.....එහෙම කියල හරියනවද?......මෙව්ව ඔක්කොම කවද හරි උඹල දෙන්නටම තමයි........" 

අප්පච්චි පැවසුවේ නෑනා දෙස ද බලමිනි

මම හිස හරවා ඈ දෙස නළල රැලිගන්වා විමසුම් බැල්මක් හෙලූයෙමි.ඈ මා වෙත මද සිනහවක් පෑවාය. 

" මොකද අප්පච්චි, මේ හදිස්සියෙ මට එන්න කිව්වෙ?"

" මොනවද ආයෙ හදිස්සි?......උඹ මංගල්ලෙං පස්සෙ මේ පැත්ත පළාතෙ ආවෙ නෑ....එහෙම පුලුවන්ද?........."

" මම ඉතිං ඉස්සරත් එහෙමනෙ......මම කොහොමත් වැඩිය ගෙදර එන්නෙ නැහැනෙ,"

" ඒ ඉස්සරනෙ....ඒ වගේ බෑ දැන්....පොඩි පුතේ මේක හොඳට අහගනින්..........."

අප්පච්චි හමුවීමට කුමන හෝ කාර්යයකට පැමිණි ගැමියකු නිසා කථාව එතැනින් නතර විය.

" අප්පච්චි මොනව කියන්ට හදනවද මම නං දන්නෙ නෑ"

මම ඈ දෙස බලමින් පැවසූයෙමි. ඈ කිසිවක්ම නොදොඩා මා දෙස නොබලාම මිදුලේ අව්වට හේබා වීගිය බුලත් මැස්ස දෙස බලා උන්නීය.

රාත්‍රී ආහාරයෙන් පසු අයියා නැඟිට සිටියේය. 

" මල්ලි එහෙනම් නිදා ගන්ට.ගමන් මහන්සියත් ඇතිනෙ......මම යනව දෙණියෙ තේ කෑල්ලට....අද රෑ එහෙ පැලේ නිදියනව.......වල් ඌරොන්ගෙන් බේරෙන්ට බෑ......."

විදිලි පන්දම තුවක්කුව සහ පොරෝනයක් ද රැගෙන අයියා පිටත් ව ගියේ නෑනාගේ හිස අතගාමිනි.

ඉදිරි කාමරයේ ඇඳේ දිගාවුනු මම අලුත් කොට්ට උරයෙන් සහ ඇඳ ඇතිරිලි වලින් නැඟෙන තාන් සුවඳ පපුව පුරා විඳ ගනිමින් විවර වූ ජනේලයෙන් පැතිරෙන සඳ එළියේ ආස්වාදය විඳිමින් අරමුණක් රහිත කල්පනා රැහැනේ වෙලෙමින් පසුවුනෙමි.

මට නින්ද ගොස් තිබිනිද යන්න හරි හැටි මතකයක් නැත.කිසිවකු ඇඳ මත හිඳ ගනු දැනී එක්වනම කෙලින් වී හිඳ ගතිමි.

පපුව පුරා විහිදීගිය පිච්ච් මල් සුවඳක් ද සමඟ කාමරයට විහිදුනු සඳ එලියෙන් මා දුටුවේ දුහුල් රාත්‍රී ඇඳුමකින් සැරසී සිටි නෑනාය.

" වසන්ති මොකද මේ?" 

මුල් වරට මම ඈ ඇගේ නමින් ඇමතීමි.

" මට මෙහෙම කරන්ට එපා මගෙ රත්තරං.....ඇයි මට මෙහෙම කරන්නෙ?......මම මොන වරදක් කලාටද මට මේ දුක් දෙන්නෙ?" 

ඈ මා වෙතට වාරුවී මගේ පපුවට මුහුණ තද කරගත්තීය.

මම ඇය ඉවතට තල්ලු කර දමා ඇඳෙන් නැගිට ගතිමි.

" මොකද මේ පිස්සු හැදීගෙන එනවද?........අර අප්පච්චිත් එහා කාමරේ......දැන් ඇහැරිලා ආවොත් එහෙම.....මෙතන මම දන්නෙ නෑ මොනවයින් මොනව වෙයිද කියල......."

ඇය කෙලින් වී ඇඳෙහි හිඳ ගත්තීය.

" අප්පච්චි මොනව හිතන්නද?.......ඔයා හිතන්නෙ අප්පච්චි තකහනියක් ටෙලිග්‍රම් ගහල ඔයාව ගෙන්න ගත්තෙ මොකට කියලද?" 

ඇගේ හඬෙහි වූයේ නොරිස්සුමකි.

" මොකටද?" 

මම විදහාගත් දෑසින් ඇගේ මුහුණ දෙස බලා සිටියෙමි.

" මොකටද?.......ඔයා මට විහිළු කරනවද?......මම දීග ආවෙ අයියයි ඔයයි දෙන්නම එක්ක බව දන්නෙම නැද්ද?" 

ඈ බෙහෙවින් විශ්මයට පත්වී ඇති බව ඇගේ විදහාගත් දෑස කියාපායි.

" මොකක්?.........ඔයාට පිස්සුද වසන්ති?......නැත්නම් මට පිස්සු හැදීගෙන එනවද?...........මොකක්ද මේ විකාරෙ? "

" පිස්සු මට නම් නෙවෙයි ඔයාට......මම දීග ආවෙ ඔය දෙන්නම එක්ක......එහෙමයි ඔයාලගෙ අප්පච්චි අපෙ අප්පච්චිල එක්ක කතා කරල ස්ථිර කර ගත්තෙ....."

" එතකොට අයිය?......අයියත් මේක දන්නවද?" 

මම සවන් අදහා ගනු නොහැකිව ඇසුවෙමි.

" මොකෝ නොදන්නෙ?.....ඔයා හිතන්නෙ අයිය ඔය අද ගියෙ තේ කෑල්ලට ඌරො එන නිසාය කියලද? ...ඒකෙ ඉන්නව මුරකාරයෙක්,"

" දෙයියෝ සාක්කි......මට නම් මේ කතාව විශ්වාස කරන්ටත් බෑ......ඇයි දෙයියනේ මේ වගෙ දෙයක් කතා කරනකොට, මගෙ ජීවිතේටම බලපාන දෙයක් ගැන තීරණයක් ගන්නකොට, කිසි කෙනෙකුට නිකමට වත් හිතුනෙම නැද්ද මගෙනුත් මේ ගැන ඇහුව නම් හොඳයි නේද කියල......ඔක්කොමල එකතු වෙලා මා ගැන තීරණ අරන් තියනව මම කිසි දෙයක් දන්නෙ නෑ....මමත් මනුස්සයෙක් නේද.....මටත් හිතක් පපුවක් තියනව නේද?......මා ගැන තීරණ ගන්ට මටත් අයිතියක් තියනව නේද කියල හිතන්ට තිබුන නේද? "

ආවේගශීලී බව වැඩි නිසාම එක තැනක හිඳීමට අපහසු වූයෙන් මම මෙසේ පැවසුවේ කාමරය පුරා ඇවිදිමිනි. නොදැනුවත්වම මගේ හඬද උස්ව තිබිනි.

" කෑ ගහන්ට එපා අයියා, අප්පච්චිත් ඇහැරලා එයි."

" ඉතින් ආවාවෙ.....එයා එක්ක තමයි මට තියෙන්නෙ මේ ගනුදෙනුව බේරගන්ට " 

එසේ පැවසූ නමුදු මම කට හඬ බාල කලෙමි. 

ඇය වේගයෙන් හුස්ම ගන්නා හඬින් පමණක් කාමරය තුල රජයන නිහඬතාවය බිඳීගිය කල්පයක් වන් මිනිත්තු කිහිපයක් ගතවිය.

ජනේලය අසලම වූ අඹ ගසෙහි ඉදුණු අඹයකට පොරකනවා වියහැකි වවුලන් දෙදෙනෙක් එකිනෙකා පරයමින් නැඟූ කන් විදගෙන යන්නාක්වන් තියුණු ස්වරයෙන් එක්වරම තිගැස්සීගිය ඈ හිස හරවා මා දෙස බැලුවාය.

" අයිය අර ගෑණු ළමයෙක් ගැන කිව්වෙ ඇත්තටමද?" 

වසන්තී ඇසුවේ ඇසෙන නෑසෙන ස්වරයකිනි.

" ඔව්" 

මම ජනෙලයෙන් ඉවත බලාගෙන පැවසුවෙමි.

කොට්ටයට හිස තබා මුනින් තලා වූ ඇය සෙමින් ඉකි බිඳින්නට වූවාය.

කොතෙකුත් ඇගේ හැඬුම අසා සිටිය නොහැකිවූ මම ඇඳේ ඈ අසල වාඩිවී ඇගේ හිස පිරිමදින්නට වීමි.

එක වනම හිස ඔසවා මා වැළඳ ගත් ඈ මගේ පපුවට මුහුණ තද කරගෙන හඬන්නට වූවාය. ඇගේ කඳුලින් මා හැඳ සිටි කමිසය තෙත් වනතෙක් හැඬූ ඈ හිස ඔසවා කඳුළු පිරි දෙනෙතින් මා දෙස බැලුවාය.

" අයිය මේ මංගල්ලෙට මම කැමති උනේ අයිය නිසා......ඒත් ඒක දැන් හීනයක් විතරයි......මට ඒ වාසනාව නෑ.....කමක් නෑ අයිය, මම හිත හදා ගන්නම්, මේක මගේ ලැබීම. නලලේ කොටපුදේ වලක්වන්ට කාටවත් ම බැහැනෙ. මේ තමයි මගෙ නලලෙ කොටල තියෙන දේ...මම ඒක පිළිගන්ටම එපාය....."

එක්වරම  ඇඳෙන් නැගී සිටි ඈ කඳුළු පිසදමා හැර, ලිහුනු වරලස සකස් කර ගනිමින්, කාමරයෙන් පිටවීමට සෙමින් සෙමින් පිය මැන්නාය. හිරකරගත් ඉකියක් වරින් වර මගේ සවන් පාරවා ලමින් ඇසිණි.

" වසන්තී" 

මම සෙමින් ඇය ඇමතීමි......කාමරයේ දොරටුව අසලට ළඟාවී සිටි ඇය එකෙනෙහිම නතරව සෙමෙන් හිස හරවා මා දෙස බැලුවාය.

සඳ එලිය පතිතවූ ඇඳ ඇතිරිල්ල මත ඇඳ විට්ටමට හේත්තුවී ඇගේ කඳුලින් පෙඟුනු කොට්ටය තුරුළු කොට ගෙන මම ඇය දෙස බලා සිටියෙමි.