200. මගේ නොවන මගේම ආදරය.....

රාජගිරිය පැත්තෙන් මහ වැස්සක් වැහැගෙන එනව පළාතම කළු කරගෙන.ලා නිල් පාටට පේන උස ගොඩනැඟිලි දෙක මට හිතෙන්නෙ රෝයල් පාර්ක් අපාට්මන්ට්ස් වෙන්න ඕන. අවුරුදු දෙකකට කිට්ටු කාලයක් මේ ආසනයෙම ඉඳගෙන සතියට දවස් හයක් දවසට අඩුම ගානෙ පැය දහයක්වත් පරිගණක තිරයෙන් ඔළුව ඉස්සුවාම පෙනෙන්නෙම ඒ එකම දර්ශනය. ඒත් ඒ ගොඩනැඟිලි හරියටම මොනවද කියල දැනගන්න මම කවදාවත් උත්සාහ කලේ නෑ.ජීවිතේ හැටි එහෙමයි. අපිට අනවශ්‍ය විස්තර හොයල මොකටද නිකං නිස්කාරණේ ඔළුව පුරවගන්නෙ? 

වැස්ස කිට්ටු වෙනවත් එක්කම කාමරේ අඳුරු උනා. පරිගණක තිරෙන් නික්මෙන ආලෝකය අඩ අඳුරෙ ඇහැට දරන්න තරම අමාරු නිසා ඇස් පිටිපස්සෙං හීං රිදුමක් වගෙ ඔළුව ඇතුලෙ කකියන්න ගත්ත.උපැස් යුවල ගලවල මම දෑතින්ම නළල දෙපැත්ත පිරිමදින්න ගත්ත.ඒත් ඔලුව ඇතුලෙ හීන් රුදාව අඩු නැතිනිසා මම නැඟිට්ටෙ උපැස් යුවල සාක්කුවෙ දාගෙන. කාමරේ විදුලි බුබුල දල්වන්න අත දිගු කරලත් ආය මොකටද කලුවරේ පොඩ්ඩක් ඉන්න එක ඔලුවෙ අමාරුවටත් හොඳයිනෙ කියල හිතල මම වීදුරු බිත්තිය ළඟට ගියා. 

කාමරේ එක බිත්තියක් තනිකරම වීදුරු..දුඹුරු පාට තිරය පැත්තකට ඇදල දාල මම වීදුරුවට අත්ල තියාගෙන හිටගත්ත. වැහිබිඳු එක දෙක වීදුරුවට වැටෙන්ට පටන් අරගෙන.ඇලේට වීදුරුවට වැදෙන වැහි බිංදුව දිග ඉරක් වගෙ වතුර පැල්ලමක් වීදුරුවෙ ඉතිරි කරල හෙමිහිට පාතට ගලාගෙන යනව. ඒ ගලාගෙන යන පාර දිගේ මම හෙමිහිට දකුණු අතේ දබරැඟිල්ල දිවෙව්වා. 

කුරුණෑගලින් පිටත් වෙනකොටත් අහස කළු කරල වගෙ තිබුනට ගලගෙදර පොලීසිය ලඟ කන්ද මුදුනෙ හෝල්ට් එකේ බස් එක නතර කලාම තමයි එක පාරටම වහින්න ගත්තෙ.හරියට වතුර කොරහක් එක පාරටම මුනිං නැව්ව වගෙ. වැහි බිංදු වීදුරු ජනේලෙට වදින්ට ගත්තෙ ගල ගහන්න වගෙ. එයා හිටියෙ ජනේලෙ අයිනෙ.පිටිපස්ස සීට් එකේ හිටපු මනුස්සය ජනේලෙ වීදුරුව වහල දැම්ම. ඒත් කළුපාට රබර් බීඩිම එක තැනක පළුදු වෙල එතනින් වතුර උතුරන්න ගත්ත ඇතුලට. මුලින්ම වීදුරුව දුවන කාදුවට පිරිල ඊටත් පස් සෙ එතනිනුත් උතුරල සීට් එකට ගලන්ට පටන් ගත්ත. 

ඈ කළුපාට වතුර පාරෙන් බේරෙන්ට මගෙ පැත්තට තල්ලු වෙලා මගෙ ඇඟට හේත්තු උනා.ඇගේ සිරුරින් නැඟි සමන් පිච්ච විලවුන් සුවඳ මගෙ නාස්පුඩු තුලින් ඇතුලුවෙල මුලු පපුව පුරහටම පැතිරිල ගියා. මීට ඉස්සර සිය දහස් වරක් ඒ සදාදරණීය සුවඳ මගෙ පපුව පුරා පැතිරිල ගිහිල්ල තිබුණට එදා ඒ මොහොත මගෙ හිතේ ගලේ කෙටුව වගෙ නොමැකී තියෙන්නෙ ඒ ඇය හමුවූ අවසාන දවස නිසා වෙන්න ඇති. ඔව්..ඒ ඇය මගෙන් සමුගෙන වෙන්ව ගිය දවස.... 

ඒ සමන් පිච්ච සුවඳ ඇගේ ප්‍රියතම විලවුන් වර්ගය...ඊට පස්සෙන් පහු මේ ගතවුනු මුළු කාලයෙම සමන් පිච්ච මල් පඳුරක් ළඟින් ගියත් මට ඒ සොඳුරු අතීතය මතකයට එන්නෙ අනායාසයෙන්ම. 

ඉකි ගසා හඬන අතීතයක, 

කඳුලු එක්ක ගනුදෙනු කරනා, 

මට මගේ නොවන…. මගේම ආදරයක් තිබුණා... 

ආයෙමත් ඒ සුවඳ මගෙ පපුව පුරා පිරිල..මම දෑස් පියාගෙන වීදුරු බිත්තියට අත් තද කරගත්තු ඉරියව්වෙන්ම ඔළුව උඩට උස්සල පපුව පුරා පිරෙන්ඩ හුස්මක් ගත්ත.කාලෙකට පස් සෙ දෑස් තෙත් වේගෙන ආවෙ ඉබේටම.වීදුරු බිත්තිය අතඇරල අඩියක් පස්සට වෙලාමම ආයෙම නලල දෑතින්ම පිරිමදින්න ගත්ත. ඒ එක්කම මට තේරුනා මේ මල් සුවඳ මගෙ හිතේ හෝදිසියට දැනෙන එකක් නෙවෙයි...ඇත්තටම මගෙ නහයට දැනෙන එකක් කියල. 

මම හෙමිහිට ආපහු ඔළුව හරවල බැලුවෙ හීනෙන් වගෙ. 

මගෙ කාමරේ දොර සාමාන්‍යයෙන් කොයිවෙලාවෙත් වහලයි තියෙන්නෙ.ඩෝ ක්ලෝසර් එකක් තියෙන නිසා අනිවාර්යයෙන්ම දොර ඉබේම වැහෙනව. ඒත් මම හැරිල බලනකොට දොර බාගෙට ඇරිල.... දොරට අතක් තියාගෙන මා දිහා බලා හිටියෙ.... 

" සුබා????.............." 

මගෙන් හඬ පිට උනේ නෑ. පපුවෙන් පටන්ගෙන උගුර දිගේ උඩහට ඇවිල්ල මැදක් හරියක් එනකොට ඉබේම නැතිවෙලා ගියා.ඒත් ඒ හඬ එක්ක ආපු උණුසුම් ගුලිය උගුරත් පහුකරගෙන දෑස් දවාගෙන ගින්දර වගෙ පිට උනා. 

ඇයත් මාත් අඩ අඳුරේ එකිනෙකා දිහා බලාගෙන ගතවුනු නිමේශයකට පසු...... 

" මොකද රවී මේ කළුවරේ?..ලයිට් එක දාන්නකො....." 

කියමින් දොර සම්පූර්ණයෙන් විවර කොට කාමරයට පිවිසියේ මා සේවය කල සමාගමෙහි කළමනාකාර අධ්‍යක්ෂ සමරවික්‍රම මහතාය. ජංගම දුරකතනය සවණට ළංකොටගත්වනම ඊට පිළිතුරු දෙමින් ඔහු දොර අසලවූ ස්විචය ක්‍රියාත්මක කොට විදිලි පහන දැල්වීය. 

අඩ අඳුරේ ගිලී තිබුණු කුටිය එක්වරම සැණෙකින් ආලෝකයෙන් පිරීයත්ම මගේ දෑස් පියවුණේ නිතැනින්ම.ආයෙම මොහොතකට ප ස්සෙ මම ඇස් අරිනකොටත් මිස්ට සමරවික්‍රම තවම ෆෝන් එකේ කතාව. 

" නෑ..නෑ..මම කිව්වනෙ..අද හවස මම චෙක් එක එවන්නම් වරද්දන්නෙ නැතුව..ඔයා මම කිව්ව විදිහට බඩු ටික යවන්නකො තිස්සමහාරාමෙට...." 

උඩ සාක්කුවෙ තිබ්බ උපැස් යුවල මම හෙමිහිට පැලඳ ගත්ත.අඩ අඳුරෙ උනත් මගෙ ඇස් මට බොරු කරල නෑ. දොර ගාව හිටියෙ සුබානම් නෙවෙයි. ඒත් ඒ..ඒත් ඒ...සුබාගෙ ඇස් දෙක...ආත්ම ගානක් මැරි මැරී ඉපදුනත් මට අමතක නොවෙන ඒ ඇස් දෙක...ඒ ඇස් දෙකේ පිරිල තිබ්බෙ කුතුහලයක්..විශ්මයක්..... 

" හරි එහෙනං එහෙම කරන්න..හොඳද?....වරද්දන්න එහෙම එපා…" 

දුරකථන සංවාදය හමාර කරල සමරවික්‍රම මහත්තය මා දිහාට හැරුනෙ ජංගමය සාක්කුවට දාගන්න ගමන්. 

" රවී මේ අපේ අළුත් ඇසිස්ටන්ට් එකවුන්ටන්ට්....සචිත්‍රා....ගමත් ඔන්න ඔයාලගෙ පැත්තෙමයි...නුවර කිට්ටුව..කොහෙද කිව්වෙ ඔයාගෙ ගම? " 

සමරවික්‍රම මහත්තය අන්තිම ප්‍රශ්නෙ ඇහුවෙ ඒ යුවතියගෙන්...ඇගේ ඇස් දෙක ආයෙම හිනාඋනා… 

" ගුණ්ණෑපානෙ සර්….." 

ඇය එහෙම කියන්න කලින්ම උත්තරේ මොකක්ද කියල මම දැනගෙන හිටිය. 

"නුවර පැත්තෙ කිව්වෙ මේ..මිස්ට රවීගෙ ගෙවල් හරියටම කොහෙද? " 

ඈ ආයෙම මාදිහාට හැරිල හිනාවෙලා ඇහුව. 

" මම පැණිදෙණියෙ......" 

මම කලින් කිව්වෙ නැහැනෙ අපෙ ඔෆිස් එක තට්ටු දෙකයි, මගෙ කාමරේ තිබුනෙ උඩ තට්ටුවෙය කියල. මුදල් අංශය තිබ්බෙ පල්ලෙහා තට්ටුවෙ. වෙනද නම් මම දවසට දෙතුන් පාරක් පල්ලෙහා තට්ටුවට යනව ඔය කට්ටිය එක්ක පොඩි සතුටු සාමීචියක යෙදිල එන්න. ඒත් අනෝරා වැසි ඇදහැලුනු ඒ උදේ වරුවෙ මම පහලට ගියේම නෑ. ආයෙම අර යුවතියගෙ ඒ ඇස් දෙක දිහා බලන්න මට කොහෙත්ම හැකියාවක් තිබ්බෙ නෑ....වෙන ඕනම දෙයක් වගේම හිත කියන එකට දරාගන්න පුළුවන් සීමාවක් තියනව නෙව.... 

කාලය සියළු සිත්වේදනා සමනය කරයි නැත්නම් Time is the best healer කියල බොහොම සුප්‍රසිද්ධ හතර අතේ පට්ට ගහපු කතාවක් නම් තියනව තමයි.මාත් ඔය කොච්චරවත් ඔය කතාව පණ්ඩිතය වගෙ කියල තියනව, ඒ වගේම ලියලත් තියනව. ඒත් අර වණේ තියන මිනිහයි ඒකෙ අරුමෙ දන්නෙ කියනව වගෙ මගෙ හිතේ තුවාලය , තැල්ම නම් දැන් සෑහෙන කාලයක් ගතවෙලා ගියත් සුවවෙන පාටක්වත් නෑ. අර තුවාල වල උඩින් කබොල්ල ඇවිල්ල වැහිල තියෙන්නෙ. බැලූ බැල්මට තුවාලයක් තියනවද කියල කියන්ටත් අමාරුයි. කොටින්ම කිව්වොත් අපිටම උනත් අමතක වෙනව තුවාලයක් තියෙනව නේද කියල.ඒත් තුවාලෙ තියනව. ඒක අනිවාර්යයයි. 

ඉදින් ඒ අදිසි වණය හුදෙක් ළය තුල සැඟවී පවතිනු මතු නොව ඔබ සිහිනයෙන් පවා අපේක්ෂා නොකරන අනපේක්ෂිත නිමේශයකදී ඉතා නොවැදගත් සිදුවීමකින් හෝ දසුනකින් යලි ඔද්දල්ව ඔබට රිදුම් දෙන්නේය. 

ඔබට දෑස් පියාගත්වනම ඔබගේ අවසාන රුපියල පවා ඒ උදෙසා පරදුවට තැබිය හැක. You could bet your bottom dollar on it with eyes shut..

දොළහමාරට විතර මේසෙ උඩ තිබ්බ දුරකථනය වදින්ට ගත්ත. 

" මචං මොකද කොරන්නෙ?..අද කන්නෙ නැද්ද උඹ? " 

ඒ පල්ලෙහා තට්ටුවෙ මයෙ අතිජාත මිත්‍රයෙක්....රණේ......වෙනදා අපි ඔක්කොම එකට දවල් කෑම කන්නෙ...ඔය දවල් කෑම කන වෙලාව අපෙ ඔෆිස් එකේ එක විදිහක සෝෂල් ඉවෙන්ට් එකක් එහෙම නැත්තං සමාජීය ක්‍රියාකාරකමක් වගෙ වෙලයි තිබ්බෙ.ඒ වෙලාවෙ ඔෆිස් එකේ ඉන්න ඔක්කොමලා එකතුවෙලා එදා දවසෙ වෙච්ච හාස්‍යජනක සිදුවීම්....වැඩබිම්වල වෙච්චි දේවල්..එහෙම මොකවත්ම නැත්තං මොනව හරි හදල හරි...දේශපාලනික, ආර්ථික සමාජීය නව ප්‍රවනතා...ඔය රටේ නැති අටමගල් ඔක්කොම කතාවෙන්නෙ දිවා ආහාරය ගන්නා අතර තමයි.බොහෝවිට අපේ අධ්‍යක්ෂ මණ්ඩලයත් ඊට එකතුවෙනව ඔෆිස් එකේ හිටියොත් අනිවාර්යයෙන්ම.හෙහ්, පඳුරු තැලිල්ලක් කරන්ට පුළුවනි අනෙ අම්මප නැතිවෙන්ට අපේ ඔය භෝජන ශාලාවේ කථා කියන මාතෘකාවෙන්..හරි එව්ව ඇරිච්චාවෙ..මේ අද කියන කතාව එහෙම පඳුරු තැලිල්ලකට උචිත කතාවක් නෙවෙයි... 

" උඹල කාපල්ලා..මම මේ හදිස්සි වැඩක්....මේක ඉවරයක් කරලම මම කන්නං...." 

ගොඩක් කාලෙකට කලින් ලියාපු කවියක් ආයෙම කියවන අතරෙ මම උත්තර දුන්නා..... 

සෙමෙන් සපැමිණි නුඹ, 

ඇරයුමකුදු නොමැතිවම, 

කොඳුරමින් මඳනල ලෙස, 

ඇතුලු විය විවර වී තිබු හදට, 

ඊලඟ දවස් දෙකේම අඟහරුවාදා සහ බදාදා මට අපේ ව්‍යාපෘති වැඩබිම් දෙහෙකට යන්ට සිද්ද උනා.ඒ නිසා අර ඇස් දෙක ගැන ඒ හැටි වදවෙන්ට උනේ නෑ. ඊටත් පහුවදා මම හදිසි වැඩකට ගිහිල්ල ආපහු ඔෆිස් එකට ආවෙ දෙකත් පහුවෙලා. ආපු ගමන් බත් එක දිග ඇර ගත්තෙ උදෙත් හරි හමං කෑමක් නැතුව හාමත් වෙල වගෙ හිටපු නිසා.ඒ වෙලාවෙ අපෙ සිවා ( සිවා කිව්වෙ අපෙ ඔෆිස් එක බලා කියාගෙන අතු පතු ගාගෙන තේ කෝපි කාරිය හදාගෙන උන්නු හාදය..උන්නු කිව්වට මිනිහ තාමත් ඉන්නව ) බත් එකක් ගෙනල්ල තිබ්බ මේසෙ උඩ. 

" කාටද බං?.... " 

මම බත් කන ගමං බල බලා හිටපු පත්තරෙං ඔළුව උස්සන්නෙ නැතුවම ඇහුව. 

" මේ අර අළුතෙං ආපු මිසීට මහත්තය. …" 

සිවා දොර ඇරගෙන යන ගමං ආපහු හැරිල කිව්ව. 

මම එහෙමම ඔළුව පාත් කරගෙන බත් කන අතරෙ පත්තරෙත් බැලුව. පෑන්ට්‍රි එකේ දොර ඇරෙනවයි මා ඉස්සරහ පුටුව පස්සට ඇදෙනවයි එක්කම සමන් පිච්ච මල් සුවඳ ආයෙම පාරක් මගෙ පපුව පුරහට ඉතිරිලා ගියා. මම ඔළුව උස්සල හිනා උනා. 

"හෙලෝ, ඉතිං කොහොමද?...." 

" වරදක් නෑ මිස්ට රවී …" 

ඇය හිනාවෙලා බත් එක දිගඇරගත්තා. 

මම කනකොට බත් සහ මාළු එකට අනන්නෙ නෑ. කොයි ලෝකෙං පුරුදු උනාද නං මන්ද අනාදිමත් කාලෙක ඉඳල එහෙම තමයි මගෙ පුරුද්ද. ඒ හින්දම මට ඔය කෑමට වැඩි කාලයක් යන්නෙ නෑ. බත් ටිකක් අරං වෙනම තිබ්බ. තියන වෑංජන වලිනුත් පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ ඒක උඩම තිබ්බ. ඔක්කොම එකට අරං කෑව. එච්චරයි..මගෙ ඔය අතිජාත යෙහෙළියක් ඔය බත් කන අපූරු ක්‍රමේට කියන්නෙ රෙදි නමනව කියල. දශක දෙහෙකට විතර ඉස්සරවෙලා ඇයත්.... ඒ පිච්ච මල් සුගන්දයෙන් පිරි යුවතියත්.... බත් කන්ට ඉඳගත්තම ඉස්සෙල්ලම කරන්නෙ මම කන හැටි බලා ඉඳල හිනාවෙන එක. 

බත් එක දිගඇරගත්ත මිසක කිසිම සද්දයක් බද්දයක් නැති නිසා මම ඔළුව ඉස්සුවා. ඇය ඇසි පිය නොහෙලා මගෙ බත් එක දිහා බලාගෙන ඉන්නව. දෙතොලග මඳ සිනහවක් යාන්තමට පිපිලා.මම බලාඉන්නව දැනිල වෙන්න ඕන ඇය මා දිහා බලල හිනා උනා. 

" සොරි.........." 

බත් කොලේ ගුලි කරල ඩස්ට්බින් එකට දාල ෆිල්ටරෙන් වතුර එකකුත් වීදුරුවකට පුරවගෙන මම ඇවිල්ල අයෙම ඉඳගෙන පත්තරේ බලන්න පටන් ගත්ත. 

" පුරුදු කියන එව්ව අවුරුදු විස්සක් තිහක් නෙවෙයි මුළු ජීවිත කාලයක් ගියත් වෙනස් වෙන්නෙ නෑ නේද මිස්ට රවි? " 

සචිත්‍රා කාල ඉවරවෙලා නැඟිටල අත හෝදන ගමන් ජනේලෙන් එළිය බලාගෙනම මගෙන් ඇහුව. මම පත්තරෙන් ඔලුව උස්සල බැලුව. 

" ඔව්, අපි පතාගෙන එන දේවලුත් එහෙමයි මිස්...." 

ඇය ආපහු හැරිල දිග සුසුමක් හෙලල ඔලුව හෙල්ලුව.. 

" ඔව් ඒක හරි…" 

ඔය සිද්ධිය උනේ බෘහස්පතින්ද...මම සාමාන්‍යයෙන් සෙනසුරාදත් දොළහමාරට ඕෆ් උනාට තුන විතර වෙනකල් වැඩ කරනව. ඒ කරල කොටුවෙන් 4.10 සෙංකඩගල මැණිකෙ තමයි ගෙදර යන්නෙ. සිකුරාද උදේ සමරවික්‍රම මහත්තය මගෙ කාමරේට ආව. 

" රවී අද හවස ඔයා ගෙදර යන්න. අර සචිත්‍රත් අද ගෙදර යනවනෙ. ඒ ලමය ඔය බස් කෝච්චි ගැන ඒ හැටි දන්නෙ නෑ මම හිතන්නෙ. එයාගෙ අප්පච්චි උදේ මට කෝල් කරල කිව්ව. ඒ නිසා රවීට පුළුවන් නේද අදට එයාත් එක්ක යන්න. නුවර ස්ටේෂන් එකට එයාලගෙ අප්පච්චි එන්නම් කිව්ව. " 

සචිත්‍රාගෙ පියා සමරවික්‍රම මහතාගේ කිට්ටු හිතවතෙක්ය කියල මම ඒ වෙනකොට දැනගෙන හිටිය. 

" හරි මිස්ට සමරවික්‍රම මට ප්‍රශ්නයක් නෑ...." 

සතියෙ දවස් වලට සෙංකඩගල මැණිකෙට මරදානෙන් නඟිනව කියන්නෙ සෑහෙන ඉහල මට්ටමේ ක්‍රියාන්විතයක්…Major operation එකක් ඔන්න කොටිම්ම කිව්වොත්. සිකුරාදට තත්වය වඩාත් දරුණුයි. සඳුද උදේම ඇවිල්ල කොළඹ නැවතිලා ඉන්න ගෑණු පිරිමි ඔක්කොම ඕකෙ පැටවිලා තමයි සති අන්තෙ ගෙවල් බලා යන්නෙ. 

යාන්තමට කෝච්චි පෙට්ටිය ඇතුලට යන්ට හම්බ උනේ රාගමදි. සචිත්‍රාට නම් මම දැක්ක වේයන්ගොඩ හරියෙදි සීට් එකක් ලැබෙනව. පොල්ගහවෙලින් එහාට නම් ආය නෑ බුදියගෙනත් ගිහෑකි.රඹුක්කනදි මගෙ ලඟ සීට් එක හිස් උනා. සචිත්‍රා ඇවිල්ල මා ලඟ ඉඳගත්ත. 

" මාර සෙනඟක්නෙ ඉන්නෙ... හැම වීක් එන්ඩ් එකේම මිස්ට රවී මේ විදිහටද යන්නෙ? " 

ඇය ඇහුවෙ අර දිලිසෙන දෑස් විදහාගෙන ...ඒ දිහාවෙ එක පාරක් බලල මම ජනේලෙන් එපිට ගණ අඳුරේ දුම් රිය පහුකරගෙන දුවන ගස් වැල් ලයිට්කණු රේල් පාර අයිනෙ පොඩි ගෙවල්වල දැල්වෙන විදුලි එළි දිහාවෙ බලා හිටිය. 

" නෑ මිස්..මම සාමාන්‍යයෙන් සෙනසුරාදටයි ගෙදර යන්නෙ..එතකොට සෙනඟ නෑ. අනික මම කොටුවෙන් නඟින්නෙ. එතකොට කොහොමත් සීට් එකක් ගත්තෑකි. " 

මම මොකවත්ම නොකිය හිනා උනා..... 

" වඩේ..වඩේ...වඩේ........" 

රඹුක්කන සහ බලන අතර දුම්රියේ වෙළඳාම් කරන මහත මැදිවියේ කාන්තාවගේ සුපුරුදු හඬ ඇසෙන්නට වූයේ ඇය මැදිරියේ එකා කෙළවරේ සිටියදීමය. මහනුවරින් උදෑසන පහට පිටත් වන මාතර දුම් රියේ ඉඳිආප්ප, ආප්ප සහ කඩල විකුණන ඇය සවස සෙංකඩගල මැණිකේට තැම්බූ මඤ්ඤොක්කා, වඩේ සහ එහෙමත් දවසක තෝසේ වැන්නක් ගෙන එයි. 

අවුරුදු විසි පහකට එහා තරම ඇය.... මා සිත්ගත් ඒ සොඳුරු යුවතිය...මහරගම ගුරු අභ්‍යාස විද්‍යාලයෙ සේවාස්ථ පුහුණුවක් කරන කාලෙ මාස දෙකක් විතර හැම සිකුරාදාවකම මේ දුම්රියේම අපි සවස නුවරට ආපු අන්දම එක පාරටම මතක් උනේ මම හිතන්නෙ අර කලින් කිව්ව අනපේක්ෂිතව රිදුම් දෙන වණ කැලල ආයෙම පෑරුන නිසා වෙන්න ඇති. එතකොට වඩේ වෙළඳාම කලේ තැනින් තැන් පැසුණු උඩු රැවුලක් පැලඳි මැදිවියේ පුද්ගලයෙක්... 

" රවී මට වඩේ ඕන.." 

ඇය එහෙම කිව්වෙ දුම්රියේ අපි ආපු පළවෙනි දවසෙ. කඩදාසි බෑග් එහෙකට බොම්බයි ලූණු රවුම් කපල දාල ඒකටම අමු මිරිස් කරල් දෙක තුනකුත් ලියල දාල පොඩි රවුම් වඩේ දහයක් දාපු බෑග් එකක් එතකොට නම් රුපියල් තුනක් නැත්නම් හතරක්ද කොහෙද...ඒ මැදිවියේ පුරුෂයා මේ උස මහත කාන්තාවගෙ කවුද කියල විමසන්න මම හැමදාමත් හිතාගෙන හිටියත් කවදාවත් මට ඒකට අවස්තාවක් ලැබුණෙ නෑ. 

වඩේ දහයෙ මළු දෙකක් ගත්තු මම එකක් සචිත්‍රාට දිගු කලා.... 

" තෑන්ක්ස්...මම හරිම ආසයි වඩේ වලට…" 

ඇය සිනාසුණා.. 

" මම දන්නව…" 

ඇය මා දිහා ඇසිපිය නොහෙලා ටික වෙලාවක් බලා හිටිය මිසක කොහොමද දන්නෙ කියල ඇහුවෙ නෑ..එහෙම ඇහුවත් කියන්න තරම් දෙයක් මට තිබුණෙත් නෑ. 

රඹුක්කන සහ කඩුගන්නාව අතර දුම්රියෙන් යද්දි කන්ද පල්ලෙහා පෙනෙන දර්ශනය මට සිය දහස් වාරයක් දැක්කත් කවදාවත් එපාවෙන එකක් නෙවෙයි.දවල් වෙලාවක ඉර එළිය තියෙනවනම් පල්ලෙහා කුඹුරු, ගෙවල්, පාරවල් පුංචි සෙල්ලම් බඩු වගෙ පේන හැටි, වැස්ස දවසක ඒ නිම්නයම මිහිදුමින් වැහිල ගිහිල්ල හිට වරින් වර පෙනී නොපෙනී යන හැටි... මේ වගෙ රෑක නම් කඳුවල පිහිටි නිවෙස් වල විදුලි පහන් එළි නිවි නිවී දැල්වෙමින් වේගයෙන් අප පසුකරයන හැටි...මම බලා ඉන්නෙ නොසිඳෙන ආසාවකින්.මම හෙමිහිට වඩේ එකින් එක කමින් ඒ දර්ශනය දිහාවෙ ආයෙම බලා හිටියා. 

" සුබා කියන්නෙ මගෙ ලොකු අප්පච්චිගෙ දුව....." 

සචිත්‍රා මගෙ ලඟම සීට් එකේ හිටියත් මට ඇගෙ කටහඬ ඇහුනෙ කොහෙද මම ඈතකින් ඇහෙනව වගෙ. 

වඩේ මල්ල එක අතකට ගුලි කරගෙන මම සීට් එකේ ඇන්දට ඔළුව හේත්තු කරල ඇස් දෙක තදින් පියාගත්ත. 

" රවී…. අපෙ හීං අප්පච්චිගෙ පොඩි එකීට ගවුං දෙක තුනක් අරගෙන යන්න ඕන..ඒකි මට පණ ඇරල…" 

ගුරු වෘත්තියෙන් මුල්ම වැටුප ලැබුණු දවසෙ දළඳා වැඳල ආපහු එන ගමන සුබා කිව්වෙ මගෙ අතක් අල්ලගෙන.. 

" හෙහ්, වයස කීයක් විතර ඇද්ද? " 

" අවුරුදු හයක්....." 

" හ්ම්ම්..එහෙනං කොළඹ වීදියෙ ශිවාජීස් හරි පලයකාට්ස් හරි තමයි යන්න ඕන…" 

අපි සමුගත්තට පස්සෙ වැඩි කාලයක් ගියේ නෑ..සුබා විවාහ වෙලා සැමියත් එක්කම විදේශ ගත උනා. ඊට පස්සෙ එයා ආපහු ලංකාවට ආවද තාම ඒ ගිය දිහාද කියල මම හරියටම දන්නෙ නෑ. මම ඒ ගැන හොයා බැලුවෙත් නෑ.. 

" සුබා අක්ක මට හරිම ආදරෙයි. එයාල ලඟ මම අවුරුදු පහක් විතර හිටිය. එහෙ යුනිවසිටි එකකට මාව ඇතුල කරවල ඔක්කොම වියදම් කලෙත් සුබා අක්ක. " 

මෙච්චර වෙලා හතිදමමින් බලන කන්ද නැග්ග සෙංකඩගල මැණිකෙ ඔන්න කඩුගන්නාව ස්ටේෂන් එකට ලඟාඋනේ බරපතල කාර්යයක් ඉවර කරල ටිකක් ඉසුඹු ලබනගැහැණියකගෙ ස්වරූපයෙන්. මොකදෝ මන්ද මට හැමදාම මතක් වෙන්නෙම දරුවෙක් වදල සැනසුම් සුසුමක් හෙලන මවක්… 

කඩුගන්නාවෙ ඉඳල පිළිමතලාවට එනකල් අපි අතර කිසිම කතාබහක් ඇතිඋනේ නෑ. සුබාට කොහොමද? එයා සන්තෝසෙන්ද?...දරුවො කී දෙනෙක් ඉන්නවද?..ආයෙ ලංකාවට එන්නෙම නැද්ද?...මම ඒ ප්‍රශ්න මොකවත්ම ඇහුවෙ නෑ...මිස්ට රවී ඔයාට සුබා අක්ක ගැන දැන ගන්න ඕන නැද්ද? සචිත්‍රා එහෙම ඇහුවෙත් නෑ. මම එහෙම අහයි කියල එයා බලාපොරොත්තු උනාද නැද්ද කියලනම් මට හරියටම කියන්න බෑ. ඒත් එකක් කිව්වැහැකි. එයා එහෙම අහයි කියල මම බලාපොරොත්තු උනේ නෑ... 

පේරාදෙණිය දුම්රිය ස්ථානය පේනතෙක් මානෙට ආහම මම සචිත්‍රා දිහාට හැරුණා. 

" මිස් මම පේරාදෙණියෙන් බහිනව.." 

" ඔව්…. මම දන්නව තෑන්ක්ස් මිස්ට රවී..අප්පච්චි ඇවිල්ල ඉඳියි නුවර ස්ටේෂන් එකට. " 

ඇය එහෙම කියල මගෙ ඇස් දිහා එක එල්ලේ බලා හිටිය. 

" මට මිස්ට රවීට කාරණා දෙකක් කියන්න තියනව. එකක් සුහද ඉල්ලීමක්..අනික අවසර පැතීමක්. " 

මම මගෙ ට්‍රැවලින් බෑග් එක ඇරල ටෝච් එක එලියට අරගෙන සුචිත්‍රා දිහාවෙ නළල රැළි කරගෙන බලා හිටිය. 

" මුලින්ම ඉල්ලීම…. මම ඔයාට අයිය කියල කියන්නද? " 

" හරි…. කිසිම ප්‍රශ්නයක් නෑ.." 

මම හිනා උනා.. 

" දැන් එහෙනම් අවසර පැතීම...මම රවි අයියගෙ ටෙලිෆෝන් නම්බර් එක සුබා අක්කට දෙන්නද? " 

දුම්රිය හති හලාගෙන ඇවිල්ල පැණිදෙණියෙ නැවැත්තුව.. 

" කමක් නෑ සචිත්‍රා..එයා ඉල්ලුවානම් විතරක් මගෙ නම්බර් එක සුබාට දෙන්න .." 

මම එහෙම කියල දුම්රියෙන් වේදිකාවට බැස්සා. 

ඉකි ගසා හඬන අතීතයක, 

කඳුලු එක්ක ගනුදෙනු කරනා, 

මට මගේ නොවන මගේම ආදරයක් තිබුණා... 

හීනෙන් හිනැහී තුන්යම මා රවටා,

මැදියම් මහ රෑ අදටත් හිත ඉගිලෙනවා, 

නින්දෙන් ඇහැරී කලුවරේම යලි සොයනා 

මට මගේ නොවන මගේම ආදරයක් තිබුණා... 

මගේම ආදරයක් තිබුණා... 

රිදුමක් වාගේ කිසිදා සුව නොවෙනා,

සුසුමින් විතරක් නිරතුරුවම පිරිමදිනා, 

උහුලනු බැරිතැන උණු කඳුලුම වගුරුවනා, 

මට මගේ නොවන මගේම ආදරයක් තිබුණා... 

මගේම ආදරයක් තිබුණා... 

මගේම ආදරයක් තිබුණා.............