272. ඇගේ නම...යසවතී.

Painting - Margarita Georgiadis

ට්‍රැක් හතරෙ ඉස්කෝලෙ,  අටේ පන්තියෙ විතර,  සුදු කෙට්ටු කොණ්ඩෙ දිග,  කවුද ටීචර්ගෙ නම?  විමලාය.  පංතියෙ පස්සේම,  පේළියේ හිඳ උන්නු,  ඇගේ නම මම ඇහුවෙ,  ඒ මූණ දිහාවත්,  නොබලාය.  " යසවතී.…"  යන්තමට හිනා වෙල,  හීනිවට ඇස් හදල,  ඈ කිව්වෙ නම අහල,  දවස් තුන හතරකට,  පස්සේය.  වෙනදාට ඉස්කෝලෙ,  ඇරුණු විට තකහනියෙ,  ගෙදර දුවනා සිරිත,  මගෙන් ගිලිහිලා ගියෙ,  ඉබේමය.  අඹ ගහේ හෙවණ යට,  කොයි වෙලෙත් වතුර නැති,  පයිප්පේ ළඟ ඉඳන්,  ඈ මගේ ඇස් දෙකට,  යන්තමට හිනාඋනෙ,  රතු වෙච්ච මූණ කට,  තරු වගේ නටන ඇස්,  මගෙ හිතේ සදාකල්,  රන්දාය.  ඕ ලෙවල් වෙනකල්ම,  ඉස්කෝලෙ මම ගියේ,  විමල ටීචර්ගෙ කණ,  පුපුරන්ඩ ගහන ගුටි,  පාරෙ සැර සක්සුදක්,  වගේ හොඳහැටි දන්න, නිසාමය.  ඕ ලෙවල් විබාගේ,  පලවෙනිද සිංහලය,  දෙවෙනිදා බුදු දහම,  ඉවරවෙල අපි දෙන්න,  අතින් අත අල්ලගෙන,  ආයෙ කවදාකවත්,  ඒ පැත්තෙ නොයන්නෙමු,  කියා දඬු වැට පැන්නෙ,  හිත ඇතුලෙ පොදි ගැහුණු,  හිනා මල් දෝතින්ම,  අරගෙනය.  දොරගමුවෙ ඇළ ඉහළ,  පළාතම වහගත්තු,  නුගගහේ හෙවණ යට,  කෙටූ නවදැලි හේනෙ,  පැල්කොටේ හෙවිල්ලුවෙ,  ඇගේ දෑතින් කැපුව,  මාන කොල මිටි එකට,  බැඳලාය.  වවුල්පොල කඳු මුදුන,  වටකරන් වහින වැහි,  කෝඩෙ අඩුවුන යලේ,  දාල පිච්චිලා ගිය,  බටු මිරිස් ගොල්ල ගිණි,  තියල අපි ඒ දිහා,  බලාගෙන හිනාවුනෙ,  අඬන්නට බැරි හින්ද, වගෙ නේද?  පෙරහැරක් හෝ දෙකක්,  ඔය අතරෙ ගෙවිල ගියෙ,  අපේ හිත්වල විඳපු,  දුක් කැළැල් කිසිවක්ම,  නොතියාය.  පැමිණි දුක් පැණි රහයි,  ඉස්කෝලෙ බාල්කේ,  සුදු තින්ත අකුරු මට,  දවසක්ද මතක් උනෙ,  නිකං ඔහෙ ඉබේටම,  වාගේය. ඊට කාලෙකට පසු,  දවසක්ද හඳපානෙ,  අපෙ පුංචි පැල්කොටේ,  ඉස්සරහ ගල්පොත්තෙ,  ඈ මගේ උකුලෙ හිස,  තියාගෙන ඉන්දැද්දි,  මගෙ දකුණු අත අරන්,  ඇගේ කුස උඩ තියල,  තදකලේ හෙමින් සැරෙ,  කන්ද උඩ ගස් අස්සෙ,  එල්ලිලා තුබුනු හඳ,  දිහා ඇහිපිය නොලා,  බලමින්ය.  ඒ මාස හත අටක්,  උඩදීය.  ඊයෙ රෑ වැහැපු මහ,  අනෝරා වරුසාවෙ,  උගුර ඇතුලෙන් ආපු,  ඇගේ කෙඳිරිලි සද්දෙ,  අහං ඉන්නට බැරුව,  පිස්සුවෙන් වගේ මම,  ගඟ ලඟට දුවගියත්,  ඈව දෑතට රැගෙන, ඒ වෙද්දි ගඟ පිරිල ,  දෙගොඩමත් තලාගෙන,  යනවාය.  අන්තිමට හිමිදිරියෙ,  යන්තමට එළි වෙද්දි,  මගෙ දකුණු අත අරං,  මිරිකගෙන ඇති වැරෙන්,  යන්තමට හිනාවෙල,  වෙහෙසකර වූ මුවෙන්,  ඇස් පියාගත්තෙ ඈ,  සදහටය.  කවම කවදාකවත්,  කඳුලු බිඳුවක් නොහෙලු,  මගෙ දෑස් අගින් නැඟි,  උණු කඳුලු බිඳු යුගල,  වැහි කෝඩෙකට වඩා,  සීතලය.  නුගගහේ හෙවණ යට,  සදාකල් සැතපෙන්ට,  නික්මිලා ගියේ ඈ,  ඇගෙ සිනහ පිරි වුවන  මගෙ හිතේ සදාකල්,  රන්දාය.