422. කුමරකුට පෙම් කළ යුවතිය......

Painting - Jayasiri Semage 

දිවා ආහාරයෙන් පසු සයනයෙහි දිගාවී විවේක සුවයෙන් කල් ගෙවමින් හුන් සාලිය එක්වරම නැඟී සිටියේ තම දයාබර මෑණියන්ගේ හඬිනි.

''කිමද පුතණ්ඩ...තොප නිදි සුව විඳින්නෙහිද?'' අසමින් කුටියයේ ද්වාරය ආවරණය වූ තිරකඩ මෑත් කරමින් එහි පිවිසියේ හෙලයෙහි අග බිසවුන්ය. ජීවන ගමන් මඟෙහි වසර අඩ සියයකට ආසන්න වූවද ඇය තවමත් මනා රූ සපුවෙන් යුතු වන්නා සේම තම එකම පුතණුවන් හා සමානව අවශේෂ සියල්ලන්ට ද දයා කරුණාවෙන් යුතු මහාර්ඝ කාන්තා රත්නයක්ම වූවාය.

''නැත මෑණියනි...මා මඳක් සයනයෙහි ඇල වී සිටියා පමණි....'' පැවසූ සාලිය ඈ දෙස බලා මඳ සිනහවක් පෑවේ අපමණ සෙනෙහසිනි. 

''උදය වරුවෙහි රජතුමා ඔබ සෙවුවා සෑම තැනම...කොහේද මඟ හැර සිටියේ?'' අග මෙහෙසිය නැවත ද ඇසූයේ සාලියගේ නලලත සිප ගන්නා අතරය.

''මම උදය වරුව පිටි නුවර උයනෙහි කල් ගෙව්වා මෑණියනි...''

''අඩමානයක් නැහැ...එසේනම් කවියක් පබඳින්නට ඇති එකත් එකටම....''

පිලිතුරු ලෙස සාලිය කලේ තම මව දෙස බලා සිනාසීම පමණකි.

''පියාණන් මා පිළිබඳව විපරම් කලේ මන්ද මෑණියනි?''

''ගන්ධාර දේශයෙන් පැමිණි වෙළඳ දූත කණ්ඩායමක් හා සමඟ බදු අය කිරීම පිළිබඳ උදය වරුවෙහි රජතුමා සාකච්ඡාවක් පැවැත්වූවා, ඒ සඳහා ඔබද සහභාගි කර ගැනීමටයි එතුමාගේ අභිප්‍රාය වූයේ...''

සාලියගේ වත අඳුරු වන අයුරු දුටු අග මෙහෙසිය ඔහුගේ දෑතම තම දෑතින් ගෙන මුහුණට එබුණීය.

"ඔන්න, ඔන්න, මුහුණ නරක් කරගත යුතු කාරණයක් ද මා පැවසූයේ?...පුතා රාජ්‍ය පාලන කටයුතු වලට අකමැති බව මා හොඳින්ම දන්නවා.ඔබ අකමැති දෙයක් ඔබ ලවා කරවීමට මා කිසිදිනෙක ඉඩ දෙන්නේ නෑ. පුතා, මා ඔබට පොරොන්දු වෙනවා"

මෑණියන්ගේ දිදුලන දෑසෙහි කාන්තියෙන් වශී වූවාක් මෙන් ඒ දෙසම නිමේශයක් බලා සිටි සාලිය ඇගේ දෑත ඔසවා මුවට තබා සිප ගත්තේ අපමණ සෙනෙහසිනි.

''ඒත් මෑණියනි....පියාණන් ඇමති මණ්ඩලයේ සහ මහා විහාරයේ නායක හිමියන්ගේ අදහස් වලට ඉඩදිය යුතුයි නේද?....ඔවුන් තමා මපියාණන්ට බල කරනුයේ මා යුවරජ පදවියට වහාම පත්කල යුතුයි කියා.''

''එය සැබෑවකි පුත..එහෙත් අවසාන තීරණය මහ රජු වන ඔබ පියා සතුයි. ඔබ රුචි නොවන කිසිම තීරණයකට ඔහු නො එළඹෙන බවට මම ඔබට පොරොන්දු වෙනවා. ඔබට මගේ වචනය විශ්වාස නොමැතිද?....'' අග මෙහෙසිය එවර ඇසූයේ නෝක්කාඩු ස්වරයකිනි.

''නැත. නැත මෑණියනි....මම ඔබ අවිශ්වාස කලා නොවේ..එහෙත් දුටුගැමුණු මහරජතුමාට පවා හිතුමතේ රට පාලනය කල නොහැකි බව කාටත් වඩා හොඳින් ඔබ දන්නා බව නැවත කිවයුතු දෙයක් නොවේ...මපියානන් පවා ඇමති මණ්ඩලයේ බහුතර මතයට සවන් දිය යුතුයි නේද?''

''මා පුතණුවනි.ඒත් ඔබ එක් කරුණක් අමතක කලෙහිය. මීට දශක තුනකට පමණ පෙර මේ අනුරාපුරයෙන් යොදුන් සිය ගනනක් ඈත කන්ද උඩරට කොත්මලේ නිම්නයේ එක් වෙල්යායකදී සීතල මිහිදුම් සළුතිර දසත වෙලී යද්දී ඔබේ පියාණන් මට වූ පොරොන්දුවක් ඇත.ඒ පොරොන්දුව ඔහු දිවි හිමියෙන් ඉටු කරන බවට මට කිසිදු සැකයක් ද නැත''

අග මෙහෙසියගේ ස්ථිරසාරවූ ස්වරයෙන් එසේ පවසද්දී සාලිය ඇගේ වත දෙසම බලා සිටියේ වශීකෘත වූ පරිද්දෙනි.

''මම ඔබ දෙපලගේ ප්‍රේම කතාව ඔබේ මුවින්ම සිය දහස් වරක් අසා ඇති මුත් නැවත ද ඒ ඇසීමට කැමැත්තෙමි මෑණියනි...''

''පුත, අපහේ ප්‍රේම කතාව ඉතා කෙටියෙන් හෝ පැවසීමට නම් අවම වශයෙන් හෝරා දෙක තුනක් වත් අවශ්‍යයයි.මා ඔබට මොහොතකට ඉහත පැවසූ ඔබ පියාණන් මා වෙත වූ පොරොන්දුවේ කතාව පමණක් මම මේ මොහොතේ ඔබ හා සමඟ පවසන්නම්.....''

එබසින් ප්‍රීතියෙන් පිනා ගිය සාලිය මවගේ සුරතින් අල්ලා ඇය කැඳවාගෙන ගියේ මලින් ගැවසි මාලිගා අංගනයට විවෘත වූ තිර රෙදි මෑත් කල කවුලුව අසල වූ අසුනෙහි ඇය හිඳුවා එතැනම පොළවෙහි අතුල බුමුතුරුණෙහි හිඳ ගත්තේ මවගේ ඇකයෙහි තම හිස තබාගෙනය.

''ඔබට ස්තූතියි මගේ මෑණියනි...ලෝකයේ හොඳම මෑණියන් වන ඔබගේ මුවින්,ලෝකයේ හොඳම පෙම්වතුන් යුවල වන ඔබ සහ මපියාණන්ගේ පෙම් කතාව, එනම් ලෝකයේ හොඳම පෙම් කතාව ඇසීමට තරම් ඔබ දෙපලගේ එකම පුතණුවන් වන මේ මම කොපමණ පුණ්‍ය කර්මයක් නම් ඉහත ආත්මයක කර ඇත්ද යන්න මට නම් සිතා ගැනීමට පවා නොහැකිය. ''

සාලියගේ මුවින් නිකුත්වූ එවදන් ඇසූ මෑණියෝ කඳුළු පිරි දෙනෙතින් යුතුව පහත් වී තම ඇකය මත වූ ඔහුගේ මුහුණ තරව සිප ගත්තීය.

කඳුළින් තෙත්වූ දෙනෙතින් යුතුව ඈ ඉන්පසු කව්ළුවෙන් ඈත පෙනෙන තිසා වැව ඔබ්බෙහි නිල්වන් අහස් කුස පාවීයන සුදු වලාකුළු කැටිති දෙස බලා සිටියාය.

ඇගේ ඇකය මත හිස තබා හුන් සාලිය තම මුහුණ ඉහලට හැරවූයේ ඇගේ වත දෙසම බලාසිටි නමුදු කිසිවක්ම නොපැවසූයේ ඇයටම කතාව ඇරඹීමට ඉඩ දිය යුතු බව නිසර්ගයෙන්ම හැඟුනු නිසාමය. 

තිසා වැව ඉස්මත්තෙහි එකිනෙකා පරයා දිවයන්නා වූ ශ්වේත වර්ණ වළා කැටිති ඇගේ සිතට ගෙන ආවේ ඇගේ ජන්ම භූමිය වූ කොත්මලා මිටියාවතෙහි හිරු මුදුන්වූ මැදියමෙහි පවා පූර්ණවශයෙන් පහව නොගොස් නිල් තුරු වියනින් සැදි තුඟු ගිරි මුදුන් වසාගෙන එල්ලී සිටිනා මිහිදුම් සළු තිර පටයි.

ඒ අතීතාස්මරණයෙහි නිමග්නව ටික වේලාවක් නිමග්නව සිටි ඕ තොමෝ ඉන්පසු කටහඬ අවදි කලේ සාලියගේ සවණට පමණක් සීමාවනසේ රහසක් පවසන්නා වූ ස්වරයකිනි.

කඩදොර සහ තිස්පනේ කඳු වැටි වෙනදා මෙන්ම මිහිදුම් සළු තිර පටලාගෙන සිටියේ ලජ්ජාශීලී යොවුන් තරුණියන් යුවලක සේය.දැඩිව හිරු පායා මුදුන් වී තිබුනද වරින් වර ඒ වසා පැතිරීයන වලාවන් කරණ කොටගෙන හාත්පස පතිර පැවතියේ ගතට සුවදායක වූ සිසිලසකි.

පහල මාස්වෙල වෙල්යාය අස්වැද්දීම් කටයුතු වල නිරත වන්නාවූ තම පියාණන් ඇතුලු පිරිසට දිවා ආහාරයද රැගෙන මහ නියර ඔස්සේ සෙමෙන් සෙමෙන් පිය මනින්නාවූ රන්මැණිකාගේ සිතෙහි එකිනෙක පරයා ඉස්මතුවන ඒ හා සමඟම යලි කිඳාබසිනා සහස් සංඛ්‍යාත වූ හැඟුම් සමුදායකි.

කාත් කවුරුවත් නැති අනාථ වූ කොළු ගැටයකුසේ කෘශ වී ගිය සිරුරින් සහ උරතෙක් වැඩුනු අපිරිසිදු කෙස්සෙන් යුතුව, මීට වසර පහකට පමණ පෙර එක් අනෝරා වැසි වැටෙන, ගොම්මන් අඳුර තිස්පනේ කඳු මුදුන මතින් නිම්නයට පහත්ව එය ගිල ගන්නා සැඳෑ යාමයක, ඔහු සපැමිණි අයුරු....මුලුතැන්ගෙයි රත්වන් ගිනිදළු විහිදුවමින් දැල්වෙන ලිප අසල ඇණ තබා හිඳගෙන, සීතලෙන් ගැහෙන දෑත් උණුසුම් කර ගැනීමට අසාර්ථක තැතක් දරමින් උන් ඔහු වෙත මෑණියන්ගේ සහ වැඩිමහල් සොහොයුරියගේ විරෝධතාවයන් මධ්‍යයේ තමන් රෙදි කඩක් ගෙන ගිය අයුරු...

''මේ..... මේ රෙදි කෑල්ලෙන් වත් ඔය තෙත මාත්තු කර ගන්ට හොඳා''

''පින්සිද්දවෙච්චාවෙ මේ නංගිට....'' ඔහු දැළි රැවුළු වැඩීගිය මුහුනෙහි  සුදුවන් වූ සම දසන් දක්වා සිනාසුනු විට මතුවූ සිරියාව..ඒ සමඟම ඒ කාන්තිමත් දෑසෙහි වූ අනන්තය තෙක් විහිද යතැයි එදින ඒ මොහොතේම ඇයට උදක්ම හැඟීගිය ගැඹුරු වූ බැල්ම....

ගුත්තා...ඔව් ඔහු ගුත්තා....තම ගෙදරම වාසය කරමින් තම පියාණන්ගේ ගොවිතැන් කටයුතු වලට සහයවූ ඔහු කෙරෙහි තම සිත දිනෙන් දින ඇදී ගිය අයුරු....සසර සරනා තුරාවට පෙර බවයන් දහස් ගනනක දී මෙලෙසම ඔහු හා එක් මඟ පියමැන ඇති බවට කිසිදු සැකයකින් තොරව තම සිතට ස්ථිරසාර ලෙස ම ඇතුළු වී යලි නොමැකෙන සේ පැලපදියම් වූ ඒ නුපුරුදු වූ හැඟීම...ඒ ආදරයද?....ඒ සෙනෙහසද?

අයාලේ පැමිණි නන්නාඳුනනා කොළු ගැටයෙකුට...කාගේ කවුරුදැයි කිසිවකුත් නොදන්නා වූ කොළු ගැටයෙකුට....උපන් දා සිට මහත් ආදරයෙන් සෙනෙහසින් හදා වඩා ගත් හදාවඩාගත් මව්පියන් පවා අත හැරදමා යා හැකි පමන ඇතිවූ මේ හැඟීම නැතහොත් මේ බන්ධනය...ඒ ආදරයද?...ඒ සෙනෙහසද?

ඔහු හා පෙමින් වෙලී ගොස් ගෙවූ ඒ සොඳුරු අතීතය...

එක් දිනෙක ඉතා කලබලෙන් පැමිණි ඔහු කඩුල්ල අසල වූ රුක් අත්තන ගස අසලට කැඳවාගෙන ගොස් මෙසේ පැවසූ අයුරු...

''රනී....කාවන්තිස්ස රජ්ජුරුවො මියගියා කියල මට පන්සලේදි ආරංචි උනා...මම හෙටම මාගම් පුරේ යන්න ඕන...''

''ඒ මොකටද එහෙ යන්නෙ?.....අයියගෙ කවුද එහෙ ඉන්නෙ?...මට ඔය විස්තර මොකවත්ම මේ වෙනකල් කියල නැහැනෙ...''

''මම යන්න ඕන කිව්වෙ මේකයි..දැන් ගැමුණු කුමාරය අනිවාර්යයෙන් රට බේරාගන්න යුද්දෙ පටන් ගන්නව...මමත් ඒක එකතුවෙන්න ඕන...ඒකයි මම මේ යන්න හදන්නෙ...''

''ඔය අයිය ගැමුණු කුමාරයව දන්නවද?....ඔන්න මට පහුගිය දොහක ආරංචි උනා අවුරුදු ගාණකට ඉස්සර වෙලා ගැමුණු කුමාරය රජ වාසලින් පැනල ගිහිල්ලය කියල...''

''නෑ.... මම එහෙමට අඳුනන්නෙ නම් නෑ'' ඔහු පැවසුයේ ඉවත බලාගෙනය..

පසුදින උදෑසනම තමා බැඳ දුන් බත් මුලද ඔලගුවක ලාගෙන ඔහු පිටත්ව ගිය අයුරු....

තම නලලත දැඩි සෙනෙහසින් සෙමින් සිපගෙන ඔහු තෙපලූ වදන්...

''රනී.....සේනාවත් අරගෙන අනුරාදපුරේ යන්න කලින් මම එනව ඔයාව එක්කගෙන යන්න. ඒක පොරොන්දුවක්...මම පොරොන්දු කඩ කරන්නෙ නෑ..විශේෂයෙන් ඔයාට වෙන පොරොන්දු මම කඩ කරන්නෙ නෑ...''

මෙතෙක් ඔහු කෙරේ නොදුටු අපූර්ව තේජස්වී භාවයක් එක්වරම දුටු හෙයින් තමා වික්ෂිප්තව ඔහුගෙන් මෙසේ විමසූ අයුරු...

''මේ... සේනාව අරන් අනුරාදපුරේ යනවය කියන්නෙ හරියට ඔයා යනව වගේනෙ...දැන් මේ ඔයාද රට බේරගන්න යන්නෙ...නැත්නම් ගැමුණු කුමාරයද?''

ඒ පැනයට පිළිතුරු නොදී ඈත කඳු වලල්ල ඉහලින් අඳුර කෙමෙන් පහව යන අයුරු මොහොතක් බලා සිටි ඔහු ඉන්පසු කතා කලේ ඉවත බලාගෙනමය..

''ගැමුණු කුමාරයගෙ අරමුණයි මගේ අරමුණයි දෙකම එකයි ...මේ රට බේර ගන්න එක...ඒත් මේ ගුත්තගෙ තවත් අරමුණක් තියනව....ඒක තමයි......''

ඔහු කතාව නවත්වා මොහොතක් තමාගේ දෑස් දෙස එක එල්ලේ බලා සිටි අයුරු...

''ඒ අරමුණ තමයි කවදා හරි මගෙ රනීව හොයාගෙන ආපහු එන එක..මා එනකල් බලා ඉන්න හොඳේ'' අවසන් වරටද තම නලල නැවත වරක් සිපගත් ඔහු හිමිදිරි අඩ අඳුරේම නොපෙනී ගිය අයුරු...

ඒ මීට මාස හයකට පමන පෙරය....

එදාසිට අදවෙන තෙක් ඔහු එනෙතෙක් තමා බලාසිටිඅයුරු..එසේම කවදා හෝ ඔහු එන තුරු කල්ප කාල අවසන්වනතුරු හෝ බලා සිටිමැයි තමන්ටම සපථ කල අයුරු...

මඳක් වෙහෙස දැනෙන්නට වූයෙන් මහ නියර අසලම වූ නුග ගසෙහි සෙවනෙහි හිඳගත් ඕ තොමෝ රිදුම් දෙන තඩිස්සි වූ දෙපා දිග හැරගත්තීය. එකෙනෙහිම ඇගේ කුස තුල වසන්නාවූ අමුත්තා තමා පිළිබඳව විටින් විට කරන දැනුම් දීමක් මෙවිටද කල හෙයින් සිනාමුසු මුහුනින් යුතුවූ ඕ නෙරාගිය කුස පිරිමදින්නට වූවාය.මෙසේ කොපමන වේලාවක් ගතවූයේදැයි ඇය ද නොදන්නීය. බොහෝවිට නුග සෙවණේ සිසිලස කරන කොටගෙන ඇය අඩ නින්දකට පත්වූවාද විය හැක. 

'' රනී......''

ඇය එක්වරම සිහිනයක් දුටුවාද නැතහොත් ඒ හඬ සත්‍ය වශයෙන් සවනට පතිතවූයේද යන්න පිළිබඳව සිහි එලවා ගත නොහුනු ඈ විගස දෙනෙත් විවර කලාය.

ඔහු ඇවිත්.......ඔහු ඇවිත්....කිව්වා වගේම ඔහු ඇවිත්...

''අයියණ්ඩි...ආයෙම ආවා....'' ඈ කොහොමදෝ කියා ගත්තාය.

''ඔව් රනී මම කිව්වනෙ මම ආයෙම එනවයි කියල...ඔන්න මම ආයෙම ආව...අයෙ කවදාවත් නොයන්නම......''

ඇය අසලම හිඳගත් ඔහු දැඩි සෙනෙහසින් බරව පහත්ව ඇගේ නෙරා ආ කුස සිප ගත්තේය. "අපේ පුතා......නේද රනී?"

"ඔව් අය්යණ්ඩි....අපේ පුතා…"

"අපේ පුතා යම් දවසක...."

"අයියණ්ඩී…" ඇය ඔහුට බාධා කලාය. 

"ඇයි රනී?"

"අයියණ්ඩි මට එක පොරොන්දුවක් වෙන්න....."

"කියන්න රනී ඔයා දන්නවනෙ මට ඔයා වෙනුවෙන් ඉටු කරන්ට බැරි පොරොන්දුවක් නෑ කියල"

"එහෙනම් මට පොරොන්දු වෙන්න..කවදාහරි දවසක අපේ පුතාට ඔහුගේ අකමැත්තෙන් කිසිම දෙයකට බල නොකරන බවට"

එක්වරම පිළිතුරු නොදුන් ඔහු ඇය දෙස මොහොතක් ඇසිලිය නොහෙලා බලා සිටියේය. 

"ඇයි අයියණ්ඩි ඔබට මට එහෙම පොරොන්දු වෙන්න බැරිකමක් තියනවද?"

"රනී ඔබ මගෙන් මෙහෙම පොරොන්දුවක් ඉල්ලන්නෙ ඔබ යමක් දැනගෙන කියල මට හිතෙනවා"

"ඔව් අයියණ්ඩි ඔබ කවුද කියල මම දැන් දන්නවා"

වෙළෙවි හඬින් එසේ පැවසූ ඇය ඔහු පාමුළ අපහසුවෙන් වුවද වැඳ වැටෙන්නට උත්සාහ කළාය. වහා නැඟීසිටි ඔහු ඇගේ දෑත තරයේ ගෙන සෙමෙන් ඇය නැඟිටවීය. 

"මේ මොකද රනී? කුමක්ද මේ ඔබ කරන්නට උත්සාහ කරන්නේ? මා ඉදිරියේ කිසිදිනෙක ඔබ වැඳ වැටිය යුතු නෑ"

"නැහැ කුමරුණි මා ඒ ඔබ ඉදිරියේ වැඳ වැටුනේ මේ දේශයේ අසහාය පාලකයා වන ඔබගේ යටත් වැසි ගැමි කෙල්ලක ලෙසයි. එහෙත් මා දැන් ඔබට තුරුළු වනුයේ ඔබේ ආදරණීය රනී ලෙසයි" එසේ පවසමින් ඇය ඔහුගේ ළය වෙතට තුරුළු වූවාය. ඔහුද තම බාහු යුග්මයෙන් ඇය තදින් බදා වැළඳ ගත්තේ දෑස පියාගත්වනම දිගු හුස්මක් ඉහලට ගනිමිනි. 

"කුමරුනි…." එසේ ආලිංගනයෙහි යෙදී ගතවූ මඳ වේලාවකට ඉක්බිති ඇය සෙමෙන් කොඳුලාය. 

"රනී…" ඔහුද එවැනිම ස්වරයකින් පිළිවදන් දුනි. 

"මගේ ඉල්ලීම පිළිබඳව ඔබ කුමක්ද පවසනුයේ? ඔබ මට ඒ පොරොන්දුව දෙන්නේද?"

"ඔව් රනී..මම ඔබට ඒ පොරොන්දුව දෙනවා. ඔබගේ කුසයේ සිටින අපගේ පුත්‍රයාට ඔහු අකමැති කිසිදු දෙයකට බල නොකරන බවට මම ඔබට පොරොන්දු වෙනවා" එසේ පැවසූ ගැමුණු කුමරු දැඩි සෙනෙහසින් යුතුව හිස පහත් කොට රන් මැණිකාගේ නළලත සිප ගත්තේය.

සාලිය කුමරු විස්මයෙන් විදහාගත් දෙනෙතින් යුතුව තම මෑණියන්ගේ වත දෙස එක පැහැර බලා සිටියදී ඇය ඔහුගේ හිස මෘදුව පිරිමදිමින් මෙසේ තෙපලාය.

"ඔබට දැන් විශ්වාසයි නොවේද මා පුතණුවනි..ඔබට ඔබගේ අකමැත්තෙන් කිසිවක් කිරීමට සිදු නොවන බවට? "

"එහෙමයි මෑණියනි, මට ඔබ විශ්වාසයි" එසේ පැවසූ සාලිය කුමරුවෝ තම මැණියන් දෑත සෙමෙන් සිප ගත්හ." මෑණියනි මේ සිරි ලකෙහි රජකමට වඩා මම ප්‍රිය කරනුයේ ඔබ හා පියරජතුමන් අතර පවතින සෙනෙහස බඳුවූ සෙනෙහසක් විඳීමටය. එවන් සෙනෙහසක් ලැබීමටය."

"ඔබට ද එවන් සෙනෙහසක් ලැබීමේ විඳීමේ භාග්‍යය කෙදිනක හෝ උදාවනු ඇත. මපුත එතෙක් ඉවසිලිවත් වන්න." එසේ තෙපලූ අග මෙහෙසිය හිස පහත්කොට සාලියගේ හිස සෙමෙන් සිප ගත්තීය.

************************************************

මේ දවස්වල රමසාන් හින්ද දවසට පැය 6 ක් විතරයි වැඩ. උදේ 6 ට පටන්ගත්තම 12 වෙනකල්.ඊට පස්සෙ ඉතිං එක වගෙ වෙනකොට ගෙදර. පට්ට පෑවිල්ල හින්ද කොහෙවත් යන්ට හිතෙන්නෙත් නෑ කාමරේට වෙලා කූල් බියර් එකක් ගහල හෙමිහිට බත් කන්ටයි තියෙන්නෙ. 

බියර් එක ගහන ගමං අද කම්මැලි කමට යූ ටියුබ් එකේ ඔය තියන එව්ව බල බල හිටිය. එතකොට ඔන්න අහම්බෙං හම්බවුනා ජයන්ත චන්ද්‍රසිරිගෙ මහරජ ගැමුණු ෆිල්ම් එක. 

මරාගෙ පාලන කාලෙ ආවනෙ ඔය ඉතිහාසෙ විකුණගෙන කන රැල්ලක්. මට මතක විදිහට සෝමරත්න දිසානායක තමයි ඕක පටන් ගත්තෙ.ඊට පස්සෙ අර සට්ටඹිය ජැක්සන්, එතනින් ගිහාම සනත් අබේසේකර, තව සුගත් සමරකෝන්, සුනිල් ආරියරත්න එහෙමත් යස අගේට බොර දියේ මාලු බෑව.

ජයන්ත චන්ද්‍රසිරිත් අන්තිමට උඹලට හොඳනං මට මොකද කියල හිතිලද කොහෙද වැඩේට එන්ටර් වුනා. ෂෙහ්, අග්නි දාහය, දඬුබස්නාමානය, අකාල සන්ධ්‍යා එහෙම කරපු මනුස්සය නේද මේ අප්පේ කියල දුකක් විතරයි මට නම් හිතුනෙ ෆිල්ම් එක පැය බාගයක් විතර බලද්දි.... 

ඒ එක්කම මට මතක් වුනා අඩේ ඔය ගාමණී ලොක්කගෙ ප්‍රේම කතාව ගැන මමත් පොඩි කතන්දරයක් ලිව්ව නේද කාලෙකට ඉස්සෙල්ල කියල. ඒක මම ලිව්වෙ පොඩි කුමාරිහාමි බ්ලොග් එකේ කමෙන්ට් එකක් හැටියට. පස්සෙ හොයාගෙන යද්දි මෙන්න හම්බ වුනා පරණ ෆයිල් එහෙක තිබිල. ඒක පොඩ්ඩක් වෙනස් කරල බ්ලොග් එකේ දාන්ට ඕනය කියල මට හිතුන. බියර් එක එහෙම ගහල බඩ පුරා බතුත් කාරිය කාලහිට සුට්ටං නින්දකුත් ගහල ඇහැරල ඒ පාර ඔන්න ඒ කතාව දැම්ම ....