594. The Story Of My Marriage - 74 - Veerappan, Malgudi Days & Auroville….

"අප්පට සිරි....කොහෙන්ද හලෝ බයික් එක?"

අනන්‍යා කට කණේ තියාගෙන එහෙම ඇහුවෙ මම ඈව පොන්ඩිචෙරී එක්ක යන්න බයික් එකක ගිය වෙලාවෙ. මතකනෙ අපි කලින් කතාවුනා දෙන්න එක්ක එකට පොන්ඩිචෙරී යමු කියල. මම ගියේ කළුපාට යමහා RX 100 එකක.

බයික් එක බාලගෙ....බාලගෙ කිව්වට ඇත්තටම නම් බාලගෙ ලොකු පුතාගෙ. අපරාදෙ කියන්න බෑ මම "මේ ගමනට බයික් එකක් තිබ්බනම් හොඳයි" කියල  කියපු ගමං බාල කිව්ව "කිසි ප්‍රශ්නයක් නෑ ක්‍රිෂ් බයික් එක අරගෙන යන්ට...පුතා දැන් වැඩිය ඕක පදින්නෙත් නෑ" කියල. බොස්ලව ෂේප් එකේ තියාගත්තම අන්න එහෙම වාසි තියනව අනන්තවත්...

"කාගෙද ක්‍රිෂ් බයික් එක?" අනන්‍යා මගේ උරහිසට අතක් තියල බයික් එකට ගොඩවෙන අතරෙ ඇහුව. 

"මේක මේ අපේ බාලගෙ…." මම බයික් එක රේස් කරන ගමන් කිව්ව.

අනන්‍යා ඇඳල හිටියෙ මෙරූන් පාර සල්වාර් එකක්. තද අව්ව හින්ද ඈ මූණෙන් බාගයක් විතර වැහෙන්ට අව් කණ්නාඩියක් දාගෙන සුදු පාට දුපාදා එකකින් ඔලුව ඔක්කොම වහගෙන හිටියෙ. 

"ඔයා හරියට වීරප්පන්ගෙ මංකොල්ල කණ්ඩායමේ සාමාජිකාවක් වගේ.." මම ඈ දිහා හැරිල බලල හිනාවුනා. 

(පරිවර්තකගේ සටහන - වීරප්පන් කියන්නෙ ඉන්දියාවෙ කර්නාටක, කේරළ සහ තමිල්නාඩු ප්‍රාන්තවල මහ වනයේ ජීවත්වෙමින් ඒ ප්‍රදේශ භීතියෙන් ඇළලවූ සංවිධානාත්මක මංකොල්ල කාරයෙක්. ඔහුගෙ ප්‍රධාන ආදායම් මාර්ග වුනේ මුලින්ම සඳුන් දැව ජාවාරම සහ ඇත්දළ ජාවාරම. 

පසුව ඔහු ධනවතුන්, රජයේ නිලධාරීන් සහ ඇමතිවරුන් පවා පැහැරගෙන ගොස් ඔවුන් නිදහස් කිරීමට කප්පම් ගැනීමට හුරු වුනා. මේ ප්‍රාන්ත කීපයේම බලධාරීන්ට බලවත් හිසරදයක් වූ වීරප්පන් අවසානයේදී 2004 වර්ෂයේදී වෙඩි තබා ඝාතනය කෙරුනා.)

ඉහත ඡායාරූපයෙහි දැක්වෙනුයේ වීරප්පන්ය.

"හ්ම්ම්...එහෙමද පේන්නෙ? ඔව් මම එහෙම තමයි. මට ඕනනම් මිනිහෙක් මරන එකත් ඒ හැටි දෙයක් නෙවේ...." ඈ දෑතින්ම මගේ බෙල්ල මිරිකුවා. 

"….අම්මෝ" මම කෑගැහුව. අහල පහල හිටපු දෙතුන් දෙනෙක් ඒ සද්දෙට හැරිල බැලුව. 

"මොකද්ද මනුස්සයො ඒ කලේ?" අනන්‍යා රතුවූ මුහුණින් යුතුව කසුකුසුවෙන් මට බැණ වැදුන. 

"ඇයි එහෙනං මගෙ බෙල්ල මිරිකුවෙ? බෙල්ල මිරිකන කොට ඕනම පිරිමියෙකුට මතක් වෙන්නෙ තමන්ගෙ අම්ම…"

"හරි හරි...මම දන්නව..අම්ම තමයි මතක් වෙන්නෙ..ඒක නෙවෙයි දැං වත් යමුද මෙතනිං?" ඈ හොරැහින් වටපිට බලන අතරෙ ඇහුව.

"හ්ම්ම්ම් යමුකො එහෙනං" මම බ්‍රේක් එක අතෑරල බයික් එක පාරට දාගත්ත...

පොන්ඩිචෙරී තියෙන්නෙ චෙන්නයි වල ඉඳල කිලෝ මීටර් එකසිය හතළිහක් වගෙ එහායින්. පොන්ඩිචෙරී යන්න චෙන්නයි ඉඳල දකුණට බෙංගාල බොක්ක වෙරළ තීරය ඔස්සේ දිවෙන නැගෙනහිර වෙරළ පාරෙ යන්න ඕන. ඔය නැඟෙනහිර වෙරළ පාර හැමෝම හැඳින්නුවෙ E.C.R. Road කියල ඒ කියන්නෙ East Coast Road. අපේ සංගීත උළෙල පැවැත්වෙන Fisherman's Cove Resort එක තියෙන්නෙ ඔන්න ඔය E.C.R. පාර දිගේම චෙන්නයි වල ඉඳල කිලෝමීටර් විස්සක් වගෙ එහායින්.

අපි දෙන්න අන්නසාලේ වල තියන අනන්‍යාගෙ ඔෆිස් එකෙන් පිටත් වුනේ උදේ අටහමාරට විතර. අනන්‍යා මගෙ පිටිපස්සෙ ඉඳගෙන බයික් එකේ සයිඩ් බාර් දෙක තදින් අල්ලගෙන උන්න. ලැටිස්බ්‍රිජ් පාරෙන් ගිහිල්ල චෙන්නයි නාගරික සීමාව පහුවෙනකොට ඈ සයිඩ් බාර් අත ඇරල මගෙ උරහිස බදාගත්ත. පරණ මහබලිපුරම් පාරෙන් ගිහිල්ල අපි E.C. Road එකට වැටුන.

"හප්පා මාරම ලස්සනයිනෙ." E.C. පාරෙ ටික දුරක් යනකොට එක පාරටම ඈතින් තද නිල් පාටින් බැබළෙන මහ සයුර පේන්න ගන්න කොටම මට එහෙම කියවුනේ ඉබේටම වගෙ. 

"ඒකනෙ හලෝ මම කිව්වේ….." අනන්‍යා මගෙ බෙල්ල පිටිපස්ස ඉඹින ගමන් කිව්ව. 

ෆිෂර්මන්ස් කෝව් රෙසෝට් එකේ බයික් එක නවත්තල අපි දෙන්න ඇතුලට ගියා. ඉවෙන්ට් මැනේජර් හම්බවෙලා මම අපේ උත්සවේ ගැන විස්තර විමසුවා. 

"කිසි දේකට බය වෙන්න ඕනකමක් නෑ මිස්ට ක්‍රිෂ්. අපි මේ වගෙ දේවල් පුරුදු වෙන්න කරනව නෙවෙයිනෙ. අනික අපේ රෙසෝට් එකේ කීර්ති නාමයටත් ලොකුම කැළලක් මොකක් හරි පොඩි අප්සෙට් එකක් හරි සිද්ද උනොත්. ඒ හින්ද අපි හැම දෙයක් ගැනම ඉතාම පරීක්ෂාකාරීව හොයල බලනව. You don't have to worry about anything from our end. I can assure you that the event will be a roaring success "

එවෙන්ට් මැනේජර් එහෙම කියල මගෙ පිටට සුහද තට්ටුවක් දැම්ම.

"හරි එහෙනම් අපි යනව.."

මම එහෙම කියල දෙන්නත් එක්ක රෙසෝර්ට් එකෙන් පිටත්වුනා. පැයකට විතර වගෙ පස්සෙ අපි මහාබලිපුරම් පහුකලා. මහාබලිපුරම් වල මූද අයිනෙම වගෙ තියෙන ගලින් කරපු දේවාල හරිම අපූරුයි. ඒත් අපි මහාබලිපුරම්වල නතර වුනේ නෑ. කාලවේලාව මදි හින්ද අපි දිගටම ගියා. මහාබලිපුරම් පහුකරල පැයකට විතර පස්සෙ එක පාරටම E.C. Road එක ඩෝං ගාල ඉවරවුනා කියපල්ලකො.

පාර එකපාරටම හුඟක්ම පටුවුනා. යන්තම් වාහන දෙකකට එහා මෙහා මාරුවෙන්න පුලුවන් බැරි ගානට වගෙ. පාරදෙපැත්තෙ කඩ දහයක් විස්සක් වගෙ තියන කඩ මණ්ඩියකින් විතරක් සැදුම්ලත් කුඩා නගර පහුකරල අපි ගමන් කලා. ඒ නගර හැම එකටම වගෙ අඩුම ගණනෙ අකුරු පහළවක් වත් තියන මහ දිග නම් තිබ්බ.

හැම නගර දෙකක් අතරම තිබ්බෙ ඇසට අසුවන මානය තෙක් පැතුරුණු කොළපාට කුඹුරු යායවල්. හත් අට පොළකදිම මට බයික් එක නවත්තල බලා ඉන්න උනා පාර දිගේ අපි ඉස්සරහට එන එක්කො බර කරත්තයක් නැත්නම් එළු රංචුවක් අපිව පහු කරල යනකල්. එක තැනකදි ඒත් අපිට ඉන්න වුනා පාර පුරා හිනාවෙමින් කෑගහමින් දුව පැන ඇවිදින පාසල් ළමයි නඩයක් හින්ද.

කොහොම කොහොම හරි දවල් දොළහ වගෙ වෙනකොට අපි පොන්ඩිචෙරියට ආවයි කියමුකො. මම කලින් පොන්ඩිචෙරිය ගැන අහල තිබ්බ විදිහට මම බලාපොරොත්තු වුනේ බොහොම ලස්සන ජනාකීර්ණ නගරයක්. ඒත් පොන්ඩිචෙරිය ඉස්සෙල්ලම දැක්ක ගමං මගෙ ඒ බලාපොරොත්තු එහෙම්මම බිඳ වැටුන. "Shit... Is this that exotic Pondicherry I have heard so much about?" මම මටම කියාගත්ත.

"දැං මේකද මේ ඔයාලගෙ මහ ලොකු පොන්ඩිචෙරිය?" 

මම ඔලුව හරවල අනන්‍යාගෙන් ඇහුවෙ නගරය මැද ප්‍රධාන වටරවුමට අපි ලඟාවෙනකොට. 

"මට නම් කිසිම වෙනසක් පේන්නෙ නෑ...ඉන්දියාවෙ අස්සක් මුල්ලක් නෑර තියෙන අනික් පොඩි පොඩි නගර වගේම තමයි."

"හරි හරි ඉන්නකො ඉවසල...ලස්සන හරිය තව ඉස්සරහට..ෆ්‍රෙන්ච් ක්වාටර් සහ ඖරෝබින්දෝ ආශ්‍රමය දැක්කම ඔයා ඔහොම කියන එකක් නෑ…" අනන්‍යා මගෙ නාහෙ මිරිකුවා.

(පරිවර්තකගේ සටහන - 18වන සියවසේදී ප්‍රංශ ජාතිකයින් උත්සාහ කරල තියනව බ්‍රිතාන්‍යයන් පළවා හැරල ඉන්දියාවෙ වෙළඳ ආධිපත්‍යය තමන්ට නතුකර ගන්ට. ඒ තනිකරම ඉන්දියාවෙ නිපදවෙන කුළුබඩු යුරෝපයට අපනයනය කිරීමේ ඉතා අධිකව ලාභ ඉපයිය හැකි වෙළඳාම තමන් අතට ගැනීමේ පරමාර්ථයෙන්. 

ඒත් ප්‍රංශුවන්ගේ ඒ අභිප්‍රාය සාර්ථක වෙලා නැහැ. ඒත් විසිවන සියවසේ මැද භාගයෙ ඉන්දියාව බ්‍රිතාන්‍යයන්ගෙන් නිදහස ලබන කොටත් ප්‍රංශයට පරිපාලනමය වශයෙන් අයත්වූ කුඩා ප්‍රදේශ කීපයක් ඉන්දියාවෙ තිබිල තියනව. පොන්ඩිචෙරිය එයින් ප්‍රධානයි. 1954 අවුරුද්දෙ අවසාන වශයෙන් ඒ සියළුම ප්‍රදේශ ඉන්දීය ආණ්ඩුවට භාර දීල තියනව. ඒ භාර දුන්නු ප්‍රදේශ කලින් හඳුන්වල තියෙන්නෙ French India නොහොත් ප්‍රංශ ඉන්දියාව යන නමින්.)

ඉහිං කණිං මිනිස්සු පුරවගත්තු ත්‍රී වීලර් අඩුම තරමෙ පණහක් හෝ එහෙම නැත්නම් හැටක් වගෙ ගාණකුයි ඒ මදිවට වැලි ද පස්ද මොනවද පුරව ගත්තු මහ විසාල ට්‍රක් හත අටකුයි අස්සෙං ඔලුවයි කඳයි බේරගෙන, අනන්‍යාටත් අතුරු අන්තරාවක් වෙන්නට නොදී මම කොහොම හරි පොන්ඩිචෙරී ටවුම මැද වටරවුමෙන් එහාට පැනගත්ත. 

ප්‍රන්ස ප්‍රන්ස කියල මැරෙන්න හැදුවට මෙතෙක් ඔන්න මම එහෙම ප්‍රන්සෙට සම්බන්ද දෙයක් කියල දැක්කෙ වට රවුමත් එක්කම තිබ්බ විසාල බිල් බෝඩ් එක විතරයි. ඒක මේ ෆ්‍රෙන්චී කියන ඉන්දියාවෙ කාන්තා සහ පිරිමි දෙපාර්ශ්වයටම යටඇඳුම් නිර්මාණය කරන සුප්‍රසිද්ධ සමාගමේ ප්‍රචාරක පුවරුවක්...

"Frenchie"  යට ඇඳුම් ප්‍රචාරක දැන්වීමක් 

"හෝව් හෝව් මාව ඔය ඉස්සරහින් බස්සවන්න…" 

කඩලෝර් පාර කියල වම් පැත්තට ඊතලයක් ඇඳල තියන තරමක බෝඩ් එකක් හිටවල තිබ්බ හන්දියක් ගාවට එද්දි අනන්‍යා මගෙ පිටට පාරක් ගහල කිව්ව.

"අපේ එච්.එල්.එල් ඔෆිස් එක තියෙන්නෙ ඔය පාරෙ මීටර් සීයක් වගෙ එහායින්. මම ඔය ටික හෙමිහිට පයින් යන්නං. මතකනෙ මගෙ මීටිං එක ඉවරවෙනකොට තව පැය තුනක් වත් යයි. දවල්ට කන්න මෙහෙ ලෑස්ති කරල තියෙන්නෙ. ඔයත් ඔය එහෙ මෙහෙ ඇවිදල දවල්ට කොහෙන් හරි කාල හතර වගෙ වෙනකොට ල'ඔරියන්ට් හෝටලේට එන්න. තැන මතකනෙ..අර මම එද්දි පෙන්නුවෙ..."

මම ඔලුව වැනුව....

"හරි හරි හරියට හතරට මම එන්නම්...බායි මැඩම්.." 

මම එහෙම කියල බයික් එක රේස් කරල අරමුණකින් තොරව ඉස්සරහට පැදගෙන ගියා.

"මේ මල්ගුඩි ටවුවෙ පැය තුනක් විතර කාලෙ මරන එක තමයි වැඩේ.." 

මම හෙමිහිට මටම තොල් මතුරා ගනිමින් ඔලුව දෙපැත්තට හෙල්ලුව.....

(පරිවර්තකගේ සටහන - මල්ගුඩි ටවුම කියල භගට් මෙතන අදහස් කලේ ඉන්දියාව පුරාම අස්සක් මුල්ලක් නෑර විසිරිල තියෙන ප්‍රත්‍යන්ත සහ දර්ශීය කුඩා නගරයක් කියන එක වෙන්න ඕන කියලයි මට හිතෙන්නෙ. ඒ වචනෙ නිර්මාපකයා සුප්‍රසිද්ධ ඉන්දියානු ලේඛකයෙක් වන ආර්.කේ නාරායන්. මෙවන්  නිදිබර, ගමක් සහ නගරයක් අතර ස්ථානයක් ගන්නා කුඩා ඉන්දියානු නගර අමරණීයත්වයට පත් කලේ ඔහුගේ Malgudi Days කථා මාලාවෙන්. ඔබට මතක ඇති මම හිතන්නෙ 80 දශකයේ අගභාගයේ සහ 90 දශකයේ මුල් භාගයේ ටයි මහත්තයගෙ හඬ කැවීම් ඒකකයෙන් හඬ කවල ඒ කථා මාලාව ජාතික රූපවාහිනියෙන් විකාශය වුනා ඉරිදා රාත්‍රී ප්‍රවෘත්ති විකාශයෙන් අනතුරුව.)

සුප්‍රසිද්ධ ඉන්දීය ලේඛක ආර්.කේ. නාරායන් මහතා
ඉහත ඡායාරූපයෙහි දැක්වේ.

මල්ගුඩියටම සම්බන්ධ පොඩි අතුරු කතාවකුත් තියනව. මේ එක්කම ඒකත් කියල ඉන්නංකො එහෙනං…

මම ඒ කාලෙ වැඩ කලේ බකමූණෙ. සරණාගත වෙලා එහෙම නෑ. ඉතිං සති අන්තයට ගෙදර ඇවිල්ල සඳුද කුකුලත් මල්ලෙ දමාගෙන යනව මාතලෙන් ඇළහැර බකමූණ හරහා ගිරිතලේ යන පාන්දර C.T.B. මේල් බස් එක අල්ලන්ට. කරුමෙටවත් ඒක මිස් උනොත් ඊලඟට තියෙන්නෙ මාතලෙන් හතට පිටත්වෙන ගුණදාස මුදලාලිගෙ බස් එකක්... 

ගුණදාස මුදලාලි කිවෙ බකමූණ පැත්තෙ මැණික් ව්‍යාපාරිකයෙක්. මනුස්සයට තිබ්බ මාතලේ ගිරිතලේ වැඩ කරපු බස් හත අටක්ම. හැබැයි ඒ ඔක්කොම අර ලෝ රූෆ් ඉසුසු ජර්නි බස්. ඔව්වයෙ මිනිස්සු පටවන්නෙ ආය නෑ මහ නියං කාලෙට මහ ඇලේ වතුර හිඳිච්චහම ඉස්ගෙඩි රොත්ත පිටිං දඟලනව වගෙ. 

ලෝ රූෆ් හින්ද සීට් එකක් හම්බවුනේ නැත්තං සොරිම ඩොට් කොම් තමයි. නමයට විතර බකමූණෙං බැහැල කෙලින්ම යන්නෙ ඔෆිස් එකට නෙවෙයි ඉස්පිරිතාලෙට කොන්දට ගාන්න නීලමන් ඩප්පියක් ඉල්ල ගන්ට. නීලමන් කිව්වෙ ලිනිමන්ට් වලට. අපෙ අත්තම්ම එහෙමයි කිව්වෙ.ඒ කාලෙ ඔය වාත කැක්කුං අත පය වේදනා ඕනම එකකට නොවරදින අවුසදේ තමයි නීලමන්.

ලිනමන්ට් බෝතලයක් ඉහත
ඡායාරූපයෙහි දැක්වේ.

ඉතිං අපි ඔය ගුණදාස ලෝ රූෆ් බස් වලට කිව්වෙ මල්ගුඩි බස් කියල. මොකද ඒ දවස්වල පෙන්නපු මල්ගුඩි දවසැ (මල්ගුඩි ඩේස් කියන නම ටයි මහත්තය පරිවර්තනය කලේ එහෙමයි. මල් ගුඩි දවසැ) වැඩසටහන් කීපයකම ඔය වගෙ ඉහිං කනිං මිනිස්සු එල්ලගෙන ලවක් දෙවක් නැතුව පාර පුරා දුවන පොඩි පාං ගෙඩි වගෙ බස් පෙන්නුව.

රායිට් ඒ සුලු De-tour එකෙන් ඉක්බිති යලි පොන්ඩිචෙරියට සහ එහි සිටින අපේ කතානායක ක්‍රිෂ් මල්හෝත්‍රා වෙතට…

ජීවිතේ බොහෝ වෙලාවට අපි ක්ෂණිකව ගන්න තීරණ අපෙ ජීවිතේට දැඩිව බලපෑම් කරනව. මම උදේ එද්දි හිතාගෙන හිටියෙ අනන්‍යා එයාගෙ රැස්වීමට සහභාගි වෙන අතරෙ මම මට ලැබෙන ඉඩ ප්‍රස්ථාවෙන් ප්‍රයෝජන අරගෙන පොන්ඩිචෙරී වල සුප්‍රසිද්ධ ප්‍රංශ අවන්හලකින් දිවා ආහාරයට ප්‍රංශ කෑම කන්නම්ය කියල. 

ඒත් අරමුණකින් තොරව ඉස්සරහට යද්දි එක පාරටම මම දැක්ක පාර අයිනෙ පොඩි දැන්වීම් පුවරුවක් "ඖරෝබින්දෝ ආශ්‍රමය කිලෝ මීටර් හතරයි" කියල. 

ඒ ලඟම වැවිල තිබ්බ මහ විසාල ගහක කොළ අතුවලින් වැහිල ඒ දැන්වීම් පුවරුව පාරෙ යන කෙනෙකුට මඟ ඇරෙන්න තියන ඉඩකඩ බොහෝම වැඩියි. ඒත් මගෙ දෛවය අනුවද මන්ද මම ඒ දැන්වීම් පුවරුව දැක්ක. දැක්ක විතරක් නෙවෙයි ක්ෂණිකව මට හිතුන ප්‍රංස කෑම කන එක යකාට ගියාවෙ කියල ආශ්‍රමයට ගියානම් හොඳයි නේද කියල..

මම දෙපාරක් හිතන්නෙ නැතුව බයික් එක ආශ්‍රමයට යන පාරට හරව ගත්ත.

ඖරෝබින්දෝ ආශ්‍රමය පිහිටි ප්‍රදේශය
හැඳින්වෙනුයේ ඖරෝවිල් යන නමිනි.

"Malgudi Days" කතාමාලාවේ ඉතාම ජනප්‍රියවූ "Swami & Friends" පළමු කථාංගය නැරඹීමට ඔබ කැමැත්තේනම් එය පහතින් ඇත.