624. ඉතිං ඊට පස්සෙ.....සහ බලංගොඩ සරත්මධු - Reminiscences Of Unforgettable Seventies…..

බලංගොඩ සරත් මධු සහ ඉතිං ඊට පස්සෙ...

බලංගොඩ සරත්මධු අභාවප්‍රාප්ත වෙලා. ඒ කියන්නෙ මැරිල...මැරිල කියල කෙලින්ම කියන එක නිකම් මේ හරි නෑ හරි නෑ වගෙ කියල මට හිතෙන හින්ද ඔන්න අභාවප්‍රාප්ත වෙලා කියල ලිව්ව. එහෙම හිතෙන්නෙ අපි ඇවිල්ල අර "Old school type" උදවිය හින්දය කියලයි මයෙ කම්පනාව. ඒ කියන්නෙ පරණ සැම්පලේ කට්ටිය..හෙහ්...හෙහ්...

ඔය මැරුණය කියන එකට colloquial නොහොත් කටවහරේ යෙදෙන වචන කීපයක් තියනව. වල කජ්ජ ගැහැව්ව, වැලිගම්පිටි ගියා, උඩු කුරුඤ්ඤං උනා...ඔන්න ඔය වගෙ. ඒ වගේම සම්භාව්‍ය වචන කීපයකුත් තියනව. දිවංගත වුනා, කළුරිය කලා.... හාමුදුරුවරු නම් ඉතිං වළකජ්ජ ගහන්නෙත් නෑ මැරෙන්නෙත් නෑ, කළුරිය කරන්නෙත් නෑ...එතුමන්ලා කරන්නෙ අපවත් වෙන එක...

දැං අර බෙල්ලංවිල හාමුදුරුවො අලිය ගහල මළ එක එක පත්තරේක තිබ්බෙ මෙහෙමලු. 

"විහාරාද්ධිගෘහිත හස්ති රාජයාණන්ගේ අනපේක්ෂිත ප්‍රහාරය කරණ කොටගෙන අප ස්වාමීන් වහන්සේ අපවත්වී වදාළ සේක...." 

ඒ හෙඩිම දාපු එකා හිතන්න ඇති හාමුදුරුකෙනෙක් ගැනනෙ ලියන්නෙ ඒ හින්ද හාමුදුරුවො මරාපු ඇතා ගැන උනත් ගෞරව සම්ප්‍රයුක්තව ලියන්ට ඕනය කියල. මරු පුවක්පක් කාලාවේඩියො නේ?

තව අපි පොඩි කාලෙ ලොකු ලොකු උදවිය මලාම ගෞරවාන්විතව කියන වචනයක් තිබ්බ. කීර්තිභාව ශේෂෝපගත විය. ඒ කියන්නෙ කීර්තිය ඉතුරු කරල මනුස්සය මැරිල ගියා කියල…

දිවංගත කියලත් ඒ කාලෙ මැරුණට කියල තියනව. දැන් නම් මම හිතන්නෙ ඒ වචනෙ භාවිතා වෙන්නෙම නැති තරම්. චන්ද්‍රිකාගෙ ඩැඩා නොහොත් ඇස්.ඩබ්ලියු. ආර්. ඩී. උන්නැහෙ ගැන කියනකොට තමයි ඔය දිවංගත කියල බොහෝවිට කියන්නෙ. දිවංගත බණ්ඩාරනායක මහතා..අන්න එහෙම..

ඒ ගැන අපූරු කතාවක් මම බ්ලොග් එකේ ලිව්ව කාලෙකට ඉස්සර වෙලා. ඒ කතන්දරේ නොකියවපු බොහෝ අලුත් පාටකයින් සහ පාටිකාවියන් වෙනුවෙන් ආයම පාරක් ඒක මම දමන්නම්කො. කතන්දරේ කලින් කියවල තියන සුධීමත්හු තෙමේ කමා කර වදාරන සේක්වා! සිද්ධි රස්තු! 

මෙන්න ඒ කතාව...........

ඔන්න ආයම දවසක් එයාලගෙ ඉස්කෝලෙ වාර්ෂික ක්‍රීඩා උත්සවය. වාර්ෂිකද ද්වි වාර්ෂිකද මන්ද...ඔව්..මට මතක විදිහට දැං ඉස්කෝලවල ස්පෝට්ස් මීට් තියන්නෙ අවුරුදු දෙකකට සැරයක්. ඒ ඒ අතරට වැටෙන අවුරුද්දෙ කරන්නෙ අධ්‍යාපන චාරිකාවක් යන එක. ඔන්න ඔහොම මොකක්ද තමයි දැං ක්‍රියා පටිපාටිය. 

ඉතිං අර මම කිව්ව ස්පෝට්ස් මීට් එක දවසෙ දහයට වගෙ එයාලගෙ ඉස්කෝලෙට ගියා. කට්ටිය ඉතිං මාව සාදරයෙන් පිළිඅරගෙන සංග්‍රහ කරල මමත් වේදිකාවෙ පිටිපස්සට වෙන්ට ඉඳගෙන හිටිය. ඈට ඉතිං ඕං දහසක් රාජකාරි. ක්‍රීඩා භාර ගුරුතුමියනෙ. හැමදේම හොයල බලන්ට එපාය...එහාට දුවනව මෙහාට දුවනව ඔලුවෙ කැප් එකකුත් දාගෙන පයිල් මිටියකුත් කිහිල්ලෙ ගහගෙන...හෙහ්,හෙහ්, 

ටිකකිං ඈ ඇවිල්ල මම ලඟම අසුනෙ ඉඳගත්ත. "හප්පේ පණ යනව අප්ප..මේ කට්ට අවුවෙ එහෙ මෙහෙ දුවන්ට ගියාම…."

"ඒක නම් ඇත්ත..මමත් මොනවහරි කරන්න තියනවනම් කියන්න.."

"නෑ..දැන් ආය එහෙමට වැඩක් නෑ..ආ..මේ ඉන්ඩකො මරු වැඩක් කියන්ට.. අර අතන ළමයි උස පනින තැන ඉන්නව නේද සුදු උස පිරිමි ළමයෙක්.."

"කෝ කවුද? කොයි එක්කෙනාද?"

"අර අත්දෙක පස්සට බැඳගෙන ඉන්නෙ..අන්න..අන්න..දැං මේ පැත්තට හැරුන.."

"හරි හරි මම දැක්ක.. ඉතිං මොකක්ද ඒ ළමයගෙ විශේෂෙ? "

"හිහ්..මොකක්ද දන්නවද විශේෂෙ? විශේෂෙ ඇවිල්ල ඒ ළමයගෙ නම…"

"මොකක්ද නම?"

"දිවංගත බණ්ඩාරනායක…"

"මොකක්?" මගෙ ඇස් දෙකත් එක්ක උඩ ගියා…"දිවංගත බණ්ඩාරනායක? බොරු කියන්ට එපා අනේ..එහෙමත් නං තියනවද ආය?"

"ආය බොරු කියන්නෙ මොකටද මං? ඔය ළමය මගෙ පංතියෙ ඉන්නෙ. සම්පූර්ණ නම එච්. එම්. ඩී. බණ්ඩාරනායක. හේරත් මුදියන්සේලාගේ දිවංගත බණ්ඩාරනායක…."

මම පස්සෙ විදුහල්පතිතුමාගෙන් විස්තරේ ඇහුව. එතුමාගෙ නම හේරත් අයිය. කේ.බී. හේරත්. එතුමා ඒ ගමේම කෙනෙක්. එහෙම මගෙ කුතුහලය සංසිඳව ගන්ට ඇහුව උනත් එතකොටත් මම හිතාගෙන ඉවරයි වෙලා තියෙන්නෙ මොකක්ද කියල.. හේරත් අයිය මගෙ අනුමානය තහවුරු කලා. 

"ඔව්..මල්ලි...කතාව සම්පූර්ණ ඇත්ත.... ඔය ළමයගෙ අම්ම නෑකමට මගෙ දුවෙක් වෙන්නෙ. තාත්ත නම් මෙහෙ මනුස්සයෙක් නෙවෙයි ඔන්න ඔය කළුන්දෑව පැත්තෙ…."

(කළුන්දෑව ගැනත් වචනයක් කියන්න ඕන. කළුන්දෑව තියෙන්නෙ දඹුල්ල -බකමූණ පාරෙ... ලංකාවෙ දැනට ස්ථිර සාක්ෂි සහිතව පිළිගතහැකි අඛණ්ඩව මිනිසුන් පදිංචිව සිටින පැරණිම ගම්මානයක් කියලයි කළුන්දෑව සැලකෙන්නෙ. මම කොහෙදි හරි ඔය ගැන කියෙව්ව මතකයි මොකක් හරි පර්යේෂණයක් ගැන ලියවුනු පොතක. මුළු ලෝකෙම වැඩිම කාලයක් එක දිගටම මිනිස්සු පදිංචි වෙලා හිටිය නගරය මොකක්ද කියල දන්නවද? ඒ සිරියාවෙ අගනුවර....ඩැමස්කස් නගරය. අවුරුදු 11,000 කට කලින් ඉඳල ඩැමස්කස් නගරයෙ මිනිස්සු ඉන්නවය කියල තමයි විද්වතුන්ගෙ පිළිගැනීම) 

"ඉතිං මේ මනුස්සයගෙ පරම්පරාවම ඇටුවම් බැහැපු ශ්‍රී ලංකා කාරයො. බණ්ඩාරනායක මහත්තයට තාම දෙයියන්ට වගෙ සලකන්නෙ. හැබැයි මහ මෝඩය. ඔය පත්තරවල එහෙම ලිපි පලවෙනවනෙ දිවංගත බණ්ඩාරනායක මහතා කියල. එව්ව දැකල මේ යස්සය කල්පනා කරල තියෙන්නෙ දිවංගත කියන්නෙ බණ්ඩාරනායක මහත්තයගෙ මුල් නම කියල. ඉතිං කෙල්ලො තුන්දෙනෙකුට පස්සෙ කොල්ලෙක් ඉපදුනහම දැම්ම නම දිවංගත බණ්ඩාරනායක කියල ..." හේරත් අයිය සවිස්තර පැහැදිලි කිරීමක් ඉදිරිපත් කලා.

"හෙහ්,හෙහ්, හොඳ වෙලාවට මිනිහ දැකල තියෙන්නෙ පත්තරේ ඔච්චරයි, ඒ කියන්නෙ ඔය දිවංගත කෑල්ල විතරයි. කොහොමද හේරත් අයියෙ මෙහෙම නම දැම්මනං? හේරත් මුදියන්සේලාගේ පොදුජන යුගයේ නිර්මාතෘ ජනතා නායක දිවංගත බණ්ඩාරනායක කියල හෙහ්,හෙහ්," හේරත් අයියයි මායි දෙන්නම හක හක ගාල හිනාවුනා.

ඉතිං ඔය සරත්මධු මහත්මය අභාවප්‍රාප්ත වුනු සිද්ධිය මම දැනගත්තෙ මේ දවස් දෙක තුනකට ඉස්සෙල්ල උනාට වැඩේ වෙලා තියෙන්නෙ මාස හතර පහකට වගෙ ඉස්සර. මට ඔහොම සීන් කෝන්ස් අනන්ත වෙලා තියනව. 

රජීව් ගාන්ධි මරපු එක නෑ..නෑ.. එහෙම කියන එක වැරදියිනෙ...අභාවප්‍රාප්ත කරවපු එක මතකයිනෙ නේද? 1991 අවුරුද්දෙ මැයි මාසෙ වගෙ වෙන්න ඕන. මම ඒ දවස්වල වැඩ කලේ මහවැලි ව්‍යාපාරෙ. වැලිකන්දෙ. ඒ සීන්ස් එක වෙනකොට මම සතියක් වගෙ නිවාඩු දාල ගෙදර ගිහිල්ල. කොහොම හරි ආපහු නිවාඩු ඉවරවෙලා වැඩට එනකනුත් මම දන්නෙ නෑ රජීව් අභාවප්‍රාප්ත කරවලය කියල. 

ඒ කතන්දරෙත් මම කලින් ලියල තියනව.

රජීව්ගෙ දුව ප්‍රියංකා ගාන්ධි වඩ්රා මේ මැයි මාසෙ තියන ඉන්දියානු මහ මැතිවරණයට ඉදිරිපත් වෙනව කියලයි කියන්නෙ. ප්‍රියංකාගෙ අයිය රහුල් දැන් සෑහෙන කාලෙක ඉඳල ඉන්දීය කොන්ග්‍රස් පක්ෂයෙ නායකත්වය දැරුවට මනුස්සයගෙ නායකත්වයෙ අර නායකයෙකුට අවශ්‍ය Charisma එක නැත්නම් ජනකාන්ත භාවය (ජනයා ආකර්ෂණය කරගැනීමේ හැකියාව) නැහැ කියල තමයි කියන්නෙ.

ආයම ඒ පාර ට්‍රැක් පැන්න..යකෝ සාක්කි උඹල අද මට මේ සරත්මධු ලොක්ක ගැන ලියල අහවරයක් කරන්ඩ දෙන්නෙ නැද්ද හැබෑටම ආ? ඔන්න නොකිව්වයි කියන්න එහෙම එපල්ල.....ආය එහෙම බාදා කොරන්න ඔට්ටු නෑ හොඳේ...කෙලින්ම මෙතැන් සිට අදාල කතාව...

හැත්තෑව දශකයෙ මැද භාගයෙ විතර බළංගොඩ සරත්මධු යොවුන් වියේ උන්නු කොල්ලො කෙල්ලො අතර විතරක් නෙවෙයි වැඩිහිටියො අතරත් ඉතාම ජනප්‍රිය වුනේ සිත්තර පත්තරේට ඇඳපු ඉතිං ඊට පස්සෙ..කතාව හින්ද..ඒ කතාව ගැන වික්ටර් රත්නායක ගොයිය පස්සෙ දවසක සිංදුවකුත් කිව්ව…

ඉතිං ඊට පස්සේ..ඔබේ රන් පිළිරූ..

පාට පාට දේදුනු සේ මා සිසාරා 

මහද මැණික් පහනක් වූවා...

ඉතිං ඊට පස්සේ…

දේදුනු කියන්නෙ ඉතිං ඊට පස්සෙ කතාවෙ කතා නායිකාව...කතා නායකය කැලුම්...දේදුනුට හිටිය මරුමුස් අයියෙක්..නම සේනක...දේදුනුගෙ අම්මයි තාත්තයි නෑ..ආයම්ම කියල වයසක ගෑණු කෙනෙක් ගෙදර හිටිය. උන්දැ තමයි ගෙදර ඉවුම් පිහුම් කටයුතු එහෙම ඔක්කොම කරන්නෙ...

දේදුනුගෙ හොඳම යාලුව ශිවන්ති...තව දිස්නා කියල කෙල්ලෙකුත් හිටිය වගෙ මතකයි. ඔය කෙල්ලො සෙට් එක ඉස්කෝලෙ යන වයසෙ. කැලුම් නම් මොකක්ද රස්සාවක් කරනව. මොකක් හරි මේ ලිපිකරු වැඩක් වගෙ මට මතක..කැලුම්ගෙ යාලුව බෙනී...බෙනීට බයික් එකක් තියනව..දෙන්නම එකම බෝඩිමේ නැවතිල ඉන්නෙ...

ඉතිං බස් හෝල්ට් එකේදි දැකල තමයි කැලුම් දේදුනුට ලයින් පාර දාන්නෙ. දේදුනුගෙ කොණ්ඩෙ තියනව ඉණ ගාවට. තනිකරම අක් බඹරු. ඒ කිව්වෙ කර්ලි හෙයාර්...ඔය කොණ්ඩෙ හින්ද තමයි ඒ කාලෙ කොල්ලො කෙල්ලො අතරෙ දේදුනු බොහොම ජනප්‍රිය වුනේ.. දේදුණුගෙ වගෙ කොණ්ඩයක් තියනවයි කියන්නෙ අප්පට සෝරු ආය නෑ රූප රාජිනියක් කියල තමයි ඒ කාලෙ පිළිගැනුනෙ...

දේදුනු කැලුම් දෙන්න සිරීපාදෙ යන සීන් එකක්..එතකොට ප්‍රංශෙ යන සීන් එකක් එහෙමත් ඔය කතාවෙ තිබ්බ මට මතකයි. පැරීසියෙ අයිෆල් කුළුණ උඩදි තමයි අහම්බෙන් කැලුම්ට දේදුණුව හම්බ වෙන්නෙ..අම්මට වූඩු කොහොමද ඒක? අපි ඉතිං ඇච්චො බැච්චො කාලෙනෙ...ඌර්ණ රෝම ධාතුව රෝමෝදගමනය වෙනව ඔය වගෙ ආතල් ද බ්‍රේව් සීන්ස් කියවන කොට..කියවනකොට නෙවෙයි ඇත්තම කිව්වොත් බලන කොට.

ආ...බස් එකේදි දේදුණු කැලුම්ට කම්මුලට ගහන සීන් එකකුත් තිබ්බ...ඒ පොඩි මිස් අන්ඩර්ස්කර්ට් එකක් නොහොත් මුද්‍රණ දෝෂයක් කරණ කොටගෙන. පස්සෙ දේදුණුට වැඩේ තේරිල කැලුම්ගෙන් සමාව ගන්නව. 

ඒ කම්මුලට ගහපු දවසෙ ඉඳල ඊළඟ සතියෙ සිත්තර පත්තරේ ඇවිල්ල මොකද උනේ කියල දැනගන්නකල් මට ඒ සතියෙම හරියකට නින්ද ගියෙත් නෑ ඔන්න. ඉස්කෝලෙ ඉන්ටිබල් එකේදිත් කතා කරන්නෙ ඕක. ටක් ෂොප් එකට ගිහිල්ල ලෑලි දොරේ එල්ලීගෙන "අයියෙ අයියෙ පාන් කාලයි වඩේ එකයි පෙලේන්ටියයි..." කියල කෑගහන අතරෙත් ලඟ ඉන්න එකා එක්කලා කතා කරන්නෙ ඔය ගැන. 

"අනේ බං මොකක් වෙයිද දන්නෙ නෑ නේද? මෙහෙම්මම වැඩේ නැති වෙලා යයිද?" අන්න එහෙම..

ඒ කාලෙ අපිට ඔන්නම් දහතුනක් දාහතරක් වගේ ඇති වයස..අර කතාවට කියන්නෙ යන්තම් පස්පොළ කළුවීගෙන එන කාලෙ කියල..අර කොහාටද කිරි උනාගෙන එනවයි කියලත් කියන්නෙ ..හෙහ්..හෙහ්..අන්න ඒ කාලෙ..ආදරේ ලව් සීන්ස් ගැන එහෙමකත අවබෝධයක් එහෙම නෑ..ඒත් ඒ වගෙ මොන මොනවදෝ දැනීගෙන දැනීගෙන එන කාලෙ...

කුච් කුච් හෝතා හේ කියල ඔය කියන්නෙ..අන්න ඒක…

තුම් පාස ආයේ….

යූ මුස්කුරායේ…..

තුම් නේන ජානෙ ක්‍යා – සපනේ දිකායේ .... …

ඔය කාලෙ අපි හිටියෙ කෑගල්ලෙ..කච්චේරි නිල නිවාසවල...ඒ නිල නිවාසෙ වත්තම තියනව අක්කරයක් විතර..සුද්දගෙ කාලෙ හදපුවනෙ..දන්නවනෙ සුද්දගෙ වැඩ..අනික ඒ කාලෙ ඉඩ කඩම් හිඟයක් කියලය ආය. අර බංග්ලෝ ටයිප් බංගසාල ගෙයක්. ඔය බංග්ලෝ කියන වචනෙ ඉංග්‍රීසි බාසාවට අවයි කියන්නෙ හින්දි බාසාවෙන්. බංග්ලෝ කියල හැඳින්වෙන්නෙ ඉස්සරහ පැත්තෙ වැරැන්ඩාවක් තියන තනි තට්ටුවෙ විසාල නිවාසයක්...

පිටකෝට්ටෙ බංගලා හන්දියෙත් ඒ කාලෙ මට හිතෙන්නෙ ඒ විදිහෙ බංගලාවක් තියෙන්න ඇති... අපි පොඩි කාලෙ සෙල්ලම් කරනකොට අම්මලට එහෙම හොරෙං කියපු කවියක් වගෙ එකක් මතකයි..

සීයා මනමාලයා..

නාකි ඉළන්දාරියා..

බංගලාවෙ බත්ම කාල එන්න එන්න ලස්සනයි…

ඉතිං අපේ බංගලාවෙ ගේට්ටුව ගාව ඉඳල ගෙදරට එන්ට තියනව මිදුල මැදින් රවුමට විහිදුනු ගල් අල්ලපු පාරක්. කොහොමත් යාර හැට හැත්තෑවක් වගෙ තියනව ඒ පාර ගේට්ටුව ගාව ඉඳල ගෙට ගොඩවෙනකල්.

ඒ දවස්වල පත්තර කාරය උදේම එනව බයිසිකලේ පත්තර මිටිත් බැඳගෙන වැහැපිනං එහෙම  කියල සුදු පාට ඉටි කොලේකිනුත් වහගෙනයි ඒ මනුස්සය එන්නෙ. මට මතක නෑ කෑගල්ලෙ පත්තර ඒජන්සිය කලේ කවුද කියල..හැබැයි අපි අනුරාධපුරේ ඉන්නකොටනම් පත්තර ඒජන්සිය කලේ කඩ පණහෙ ස්වර්ණා ස්ටෝර්ස් කට්ටිය.

ඉතිං අපි කෑගල්ලෙ ඉන්නකොට පත්තර කාරය උදේම එනව හය වෙනකොට. ඒ මනුස්සය ආවට පස්සෙ සල්ලි හොයාගෙන යනකොට පරක්කු වෙන හින්ද අපි කරන්නෙ කලින් දවසෙ රෑ හරියටම ගන්න පත්තරවලට ඕන සල්ලි ගාන ගේට්ටුවෙ බකට් කම්බියකින් ගැට ගහල තියන භාජනේට දාල තියන එක. ඒ භාජනේ රෝස පාට ප්ලාස්ටික් කෝප්පයක්. නංගිලා එහෙම පොඩි කාලෙ කිරි බිව්ව එක. අර මූඩියෙම තියෙන්නෙ පැත්තක කිරි උරල බොන්ට උඩට නෙරාපු කෑල්ලක්. අන්න ඒ ජාතියෙ එකක්. එව්වට කියන්නෙ "Feeding cup" කියල.

ඒ දවස්වල තිබ්බෙ ලේක් හවුස් සහ ටයිම්ස් එකේ පත්තර විතරයි. අපේ ගෙදරට ගත්තෙ Daily News සහ දිනමිණ...දිනමිණ සත පහළවයි ඩේලි නිව්ස් සත විස්සයි වගෙයි මතක..සිත්තර මුලින්ම ආවෙ සත විසි පහකටද කොහෙද..

ආ ඒ කාලෙ ලේක් හවුස් එකෙන් ගහපු සතුට කියල චිත්‍ර කතා පත්තරේකුත් තිබුන. සතුට ආවෙ මුලින්ම 1972 අවුරුද්දෙ. ලංකාවෙ මුල්ම චිත්‍රකතා පත්තරේ...ලේක් හවුස් එක රජයට පවරා ගත්තම මට මතක විදිහට සතුට පත්තරේ නම මධුර කියල වෙනස් වුනා. එහෙම උනේ ලේක් හවුස් ලොක්කා රංජිත් විජේවර්ධනගෙ නමට තමයි සතුට කියන නම තිබිල තියෙන්නෙ. අන්න ඒ හින්දයි..පස්සෙ රංජිත් විජේවර්ධන සතුට කියල ආයම පත්තරයක් පටන් ගත්ත.ඒ උනාට ඒක අර කලින් සතුට වගෙ නැඟල ගියේ නෑ.

ඉතිං කලින්දා හවස පහුවදා පත්තරවලට ඕන ගාණ අම්මගෙන් ඉල්ලගෙන ගේට්ටුවෙ ගැට ගහල තියෙන කෝප්පෙට දාන එකයි පහුවදා උදේට පත්තරේ අරං එන එකයි පවුලෙ වැඩිමලා හැටියට නිල බලයෙන්ම මට පැවරිලයි තිබුනෙ. පැවරිලා තිබ්බ කිව්වට වඩා මම හිතන්නෙ නිල බලයෙන් මම පවරගෙනයි තිබ්බෙ කියල කිව්වනම් තමයි වඩා හරි....හෙහ්...හෙහ්...

පත්තර කාරය ඇවිල්ල පත්තර ගේට්ටුවෙ කම්බි දැලේ ගහල බෙල් එකත් දෙතුන් පාරක් ගහල යන්ට යනව. බෙල් එකේ සද්දෙ ඇහෙනකොටම මම පනිනව මිදුලට..ආය නෑ...තප්පර දෙකෙන් මම ගේට්ටුව ගාව. තප්පර දෙකෙන් ගේට්ටුව ගාවට ගියාට මට ආපහු ගෙදරට එන්ට යනව අඩු ගානෙ විනාඩි දහයක්වත්. විශේෂයෙන්ම සිත්තර තියන දවසට. මට මතක විදිහට සිත්තර ආවෙ සිකුරාදද කොහෙද...මම ඉතිං කරන්නෙ එක කතාවක් කියවනව. අඩියක් ඉස්සරහට තියනව. එහෙම්මම හිටි පියවර නැවතිල තව කතාවක් කියවනව..තව අඩියක් තියනව..

බලා ඉඳල බලා ඉඳල මේ ජෝගිය ඉවසන්ටම බැරි තැන අප්පච්චි බහිනව මිදුලට...කෑම කාමරේ ජනේලෙ අයිනෙ තියන අලිගැටපේර ගහ ගාවට ඇවිල්ල උන්දැ කෑගහනව.

"මොනවද ළමයො ඔය කරන්නෙ? ඔය පත්තරේ ආය කවුරුවත් අරගෙන යන්නෙ නෑ..හවස ගෙදර ඇවිල්ල කියවනවකො.."

"හරි හරි මේ එනව මේ එනව.." මම අඩි දෙකක් පය ඉක්මන් කරල ඇවිල්ල ආයම නවතිනව..

"දැං මම දන්නව ඉස්කෝලෙ යන්ටත් පරක්කු වෙනව..හරි ඔය අනික් පත්තර දෙක ගෙනල්ල දීල ඕන එකක් කරගන්නව.." අප්පච්චි ආයම කෑගහනව. 

අපෙ අප්පච්චි උදේට සිරුරු කිස උදෙසා බාත් රූම් එකට යන්නෙ අනිවාර්යයෙන්ම ඩේලි නිව්ස් එකත් අරගෙනම තමයි. ඒ කරල කොමෝඩ් එක උඩ ඉඳගෙන පත්තරෙන් බාගයක් බලලයි එලියට එන්නෙ..

"ලේක් හවුස් එක හදිස්සියෙ වැහුවොත් එහෙම මෙයා ඔය වැඩේ කොහොම කරගනියිද මන්ද.." අම්ම එහෙම කියනව මට ඇහිල තියනව කීප විඩයක්..

සරත්මධු හැබැයි වැඩි කාලයක් සිත්තරේ හිටියෙ නෑ. එයාගෙම චිත්‍රකතා පත්තරයක් පටන්ගෙන ගියා. මට මතක විදිහට ඒ පත්තරේ නම  සිනෙත්‍ර වගෙ. හැබැයි ඒක සිත්තර තරම් ජනප්‍රිය වුනේ නෑ. සරත්මධු ගියාට පස්සෙ සිත්තරට "ඉතිං ඊට පස්සෙ..." ඇන්දෙ ගුණපාල ජයලත්. ඒත් ඒ මනුස්සයට වැඩේ අල්ලගෙන යන්ට බැරි වුනා. බෲස්ලී වගේ ජිම් කෙලී වගේ කරාටි කාරයො ඇඳල කතාවට බලෙන් ඔබ්බවන්ට ගිහිල්ල එයා වැඩේ වණ කරගත්ත. 

සරත් මධු සිත්තරේට ඇන්ද ඉතිං ඊට පස්සෙට අමතරව යුනිකෝ කියල වීර කථාවක්...අර වීර පුරුෂයො ඉන්නෙ බැලුම් බෝල වගෙ මස් පිඩු තියෙන..කොයි වෙලෙත් මුව මස් ගාත් පිටින් පුච්චල කන්නෙ ..අන්න ඒ ජාතියෙ කට්ටිය.. යුනිකෝගෙ යාලුවො දෙන්න ඇවිල්ල ඔමේගා සහ තන්ඩර්. යුනිකෝ ගෙ අස්සයටත් හරිම අපූරු නමක් තිබ්බ. මට මේ වෙලාවෙ මතක් වෙන්නෙ නෑ. ඔය අතපය බැලුම් බෝල වගේ ඉන්න වීර පුරුෂයො කොච්චර අපේ හිත් ඇදගත්තද කිව්වොත් ඒ කාලෙ බුදුවීම චිත්‍රයට නඟන්න කියල චිත්‍ර මැඩම් කිව්වම අපි බුදු හාමුදුරුවො අඳින්නෙත් අත පය බෝල බෝල වගෙ මස් පිඬු එක්ක...හෙහ්...හෙහ්...

සිත්තරට කලින් සතුට පත්තරේට සරත්මධු ඇන්ද ඒත් ඔය ඇස් වගගත්තු වීර පුරුෂයෙක්ගෙ කතාවක් ඒකෙ නම නිව්රෝ..නිව්රෝ හිටියෙ කොටි හමකින් හදපු ඇඳුමක් ඇඳගෙන…

සල්ෆා, ලිට්මස්, කොපර් එහෙම හිටපු ෆීලික්ස් බී. පෙරේරා ඇඳපු සල්ෆා කතාව..එතකොට ජිනප්‍රේම බෝදාහන්දි ඇඳපු කතාව...ඉන්ද්‍රජිත් රන්ජන් දන්තනාරායන ඇඳපු සුවඳි කතාව...සරත් කවිරත්නගෙ හිතට වහල් වීමි...සුසිල් ප්‍රේමරත්නගෙ ජූඩි..(ජූඩි කියන්නෙ ජේම්ස් හැඩ්ලි චේස්ගෙ කතාවක් කොපි කරල ලියපු එකක්...No Orchids For Miss Blandish...) රෆික් ඩීන් ගෙ ස්පාටකස්...ඒ එක්කම ක්ලින්ට් ඊස්ට්වුඩ්ගෙ චිත්‍රපට ආශ්‍රයෙන් ඇඳපු කතා...

සතුට සහ සිත්තර ගැන තවත් කියන්න තියෙන විස්තර නම් බොහෝමයි. ඒත් මට හිතෙනව දැනට මේ ඇති කියල..Tomorrow is another day…isn't it now?

ඉතිං සරත්මධු මහත්මයා..ඔබට බොහෝම ස්තූතියි ...අපේ යොවුන් විය බොහොම ආනන්ද ජනක සමයක් බවට පත් කලාට ඔබට ඇත්තටම පිං...සුබ ගමන් මිත්‍රයා!

සරත්මධු ගැන ඔහුගේ දයාබර බිරිඳගේ මතක ඔබට මෙතැනින් කියවිය හැකියි....