දුකම මිහිරක් වූ කල.............. - When sorrow becomes a sort of way of life,

පිපුණු මලෙක පෙති මත ඉසි පිණි කඳුලු,
රැඳුනු වත කමල දෙ අදර රත ලපලු,
ලිහුනු මුහුල සඟවයි නෙක හද මියුරු,
නැඟුනු සඳ ඇයයි සහසක් නෙතු පොබයූ,



පවර නුවරක පසිඳු වූයේ නුඹ රුසිරූ,
කවර අරුමෙද මසිත් මත් කල අයුරූ,
දවන සිත් නුඹය නෙතු යුග කල මුකුලු,
හමන නළ නුඹ පමණි මා සිත් සැනැහූ,



අකල් නුබ ගැබට පෑයූ ඒ සඳය,
සිහිල් දිය බිඳක් වූයෙත් ඒ නුඹය,
ලිහිල් මේ කුලක තැවරුනු රන් පැහැය,
විසල් දිවි මඟද එලිකල තරු කැකුල,



දිලෙන තරුවකි පැතිරි අහසක නිම්නැති,
දුරක හිඳ නෙතු අයාගත් වන සිටිනෙමි,
පිපුනු කුසුමකි දසත විහිදෙන සුවඳැති,
විඳිනු මිස කිසිදාක මට හිමි වනු නැති,