205. ගුරුවරියක සමඟ මගේ ජීවිතය - 4......කොලපත් බත් ගෙඩි, ඉඹුල් කිරිබත්, ගවනර් ජෙනරල් සහ සූකර මද්දව

අපෙ උන්නැහෙ එක්ක මයෙ ජීවිතේ ගැන දැනට කොටස් තුනක් ලිව්ව..හෙහ්, හෙහ්, හපෝයි එවුන්දැ ගැන ලිව්වැහැකි ඇහැ පියාන තව කොටස් විස්සක් තිහක් වත් අඩුගානෙ ...අනෙ අම්මප... 

1. දණ ගැස්සවීම, පී.ටී. මැඩම්ගෙ ගෙදර ඉන්න එක්කෙනා සහ වෙනත් ආරළු බූරළු... 

2. ගුරුවරියක සමඟ මගේ ජීවිතය සහ ටී රෙක්ස්ගෙන් පණ බේරාගෙන ඉස්කෝලේ යාම 

3. ගුරුවරියක සමඟ මගේ ජීවිතය - 3......මදුරු සංහාර මෙහෙයුම 

ඔය අපි සෙනෙහෙං බැඳිල ඉන්න කාලෙ උදේට බස් එකේ හම්බ උනාම උන්දැ මට දෙනව අලි බත් ගෙඩියක්… 

අර කොළපතක පට්ට ඇරල, තවල කාරිය හිට, බත බෙදනව කොළපතට. මාළුපිණි කෙහෙල් කොල වල ඔතල ඇන්න බත උඩින් තියනව. ඒ කරල කොළපොත නවනව ගෙඩියක් වගෙ වෙන්ට. ගෝණි මහන අර පත ඉදිකටු දන්නවද? අන්න එහෙකකට කෙහෙල් පට්ට අඹරල දාල ඒකෙං මහනව අර බත් ගෙඩිය. අන්තිමට අඩි දෙකක් විතර දිග කෙහෙල් පට්ටෙකම එල්ලනව . හොඳ හයිය ලීයක කෙලවර ඔය බත් ගෙඩිය එල්ලල අර ලීය කරේ තියාගන්නව. දෙපැත්තෙං ඔන්නං බත් ගෙඩි දෙකක් එල්ලල කදක් වගෙ අරගෙන යන්ටත් පුළුවෙනි. 

හෙහ්, හෙහ්, ඔහොම තමයි නියම කෙරේමෙට බඳිනවනං බත් ගෙඩියක් බඳින්නෙ.මට අපෙ අත්තම්ම තමයි ඔය විස්තරේ කිව්වෙ.. 

" සුට්ටි පුතේ මේං මෙහෙමයි ඒ දවස්වල අපි හීං එවුං කාලෙ වන්දනාවෙ යනකොට එහෙම බත්ගෙඩි බැඳගෙන ගියෙ "  

අපෙ අත්තම්මගෙ මුල් ගම රඹුක්කන කිට්ටුව. එහාට කියන්නෙ කංසලගමුව කියල. උන්දැල පොඩි කාලෙ; මේ කියන්නෙ නමසිය දහයෙ වගෙ වෙන්ට ඕන; අළුත් නුවර දේවාලෙ වඳින්ට එහෙම ඔහොම බත් බැඳගෙන ගියාය කියාල මා එක්ක කියනව කෑගල්ලෙ අපෙ ගෙදර පිළේ ඉඳගෙන, අර තිබ්බ රවුං කුළුණකට එහෙම හේත්තු වෙලා. 

ඒ දවස්වල අළුත්නුවර දේවාලෙ මංගල්ලෙට ගමේ කට්ටියම එකට යනවළු උදේ හිමිදිරියෙ යාන්තමට ඇස් මානෙට පේන්ට පටන් ගන්නකොට පිටත් වෙලා පයිම්ම. ඉතිං කොහෙ හරි ඉඩ පාසු මඩුවක් වගෙ තියන ගෙදරකට එකතුවෙලා බබලත්තු රෑ පානුපැයිං පටං ගන්නවලු ඉවිල්ල. ඒ කරල කට්ටියටම දවල් බතට සෑහෙන්ට බත් ගෙඩි හත අටක් හදාගෙන අර මම කලිං කිව්වැගෙ කත් ලීවල එල්ලල පිරිමි තුං හතර දෙනෙක් ඔය කත් අරගෙන ඉස්සර වෙනව. බබලත්තු සුදු ඇඳගෙන තෙල් මලුත් ඇන්න ඒ පස්සෙ වැටෙනව. 

ගමේ කට්ටියම සම්මාදං වෙලා සූජානං කරගත්තු පූජා බාන්ඩ තියෙන්නෙ නඩේ ගුරා විදිහට යන වැඩිහිටියගෙ බාරෙ. අපෙ අත්තම්මගෙ හීං අප්පච්චි කෙනෙක්ලුය  අත්තම්මට මතක ඇති තාක් කල් ඔය නඩේ ගුරාගෙ වැඩේ කලේ.

" සුට්ටි පුතේ..ඔය බත් ගෙඩියට මාළුපිණි මොනවයි දන්නවය අපි හදන්නෙ?..ඔන්න සම්බෝලයක් මලෝනව උම්බලකඩ එහෙම දාන්නෙ නෑ... හොඳද?...එව්ව කිළි....එතකොට පරිප්පු හොඳටම හින්දෝල තෙල් දානව.එතනිං ගිහාම මුකුණුවැන්න වගෙ මැල්ලුමක් හදා ගන්නව. අල තෙල් දානව..ඔව්ව තමයි ඉතිං " 

" ඔක්කොම ජාති තෙල් දාලනෙව..ඇයි අත්තම්මෙ හොද්දක් මොකවත් හදාගන්නෙ නැද්ද?..." 

මම උන්දැගෙ කට දිහා බලාගෙන ඉඳල අහනව.මම හරිම ආසයි ඒ දවස්වල උන්දැ කතා කරනව බලා ඉන්ට. කට අඹරවනව, හිනාවෙනව මහ හයියෙං ..ඇස් නටෝනව..එක වැඩයි...හෙහ්, හෙහ්. 

අපෙ අත්තම්මගෙ ආසම දෙයක් තමයි කිරි හොද්ද...කහම කහ පාටට ...උම්බලකඩ කෑලි ආය නෑ කරුමෙට වත් හැපුවෙ එහෙම නැත්තං ආය දෙකක් නෑ උගුර හරහට හිරවෙලා වල කජ්ජ ගහනව ආය ඒකෙ දෙකක් එහෙම නෑ...ඒ තරමට මහ විසාලයි එව්ව...

" මේ අම්ම එක්ක නං බෑ මේ වැඩේ කරන්ට..කොච්චර කිව්වත් අහන්නෙ නෑනෙ..කූපන් පොතකට දැං දෙන්නෙ උම්බලකඩ අවුන්ස දෙකයි..මේ මාසෙටම තිබ්බ උම්බලකඩ ටික ඔක්කොම අම්ම දාල මේ හොද්දට…" 


දාවල් එකට වැඩ ඇරිල ගෙදර ආපු අම්ම කුස්සියෙ හොදි හට්ටිය ඇරල බලල ගෝරනාඩු කරනව.මම අත්තම්මගෙ මූණ බලල හිනාවෙනව. උන්දැ කුස්සිය පැත්තටකට ඇද කරල දකුණු අතිං කට වහගෙන හිනා වෙනව. අම්ම කෑගහන එකත් සාදාරනයි. ඒ ඇවිල්ල හැත්තෑවෙ දශකය. සිරිමාවෝ මැතිණියගෙ ආණ්ඩුව. හාල්, පරිප්පු, සීනි, උම්බලකඩ,   අල, සැමන් ඔය ඔක්කොම දුන්නෙ සලාකයකට. හාල් පොත, කූපං පොත කියල කිව්වෙ ඒකට. සමූපකාරෙං පෝලිමේ ඉඳල බඩු ගන්ට ඕන.උදේ පාන්දරම මමත් ගිහිල්ල ඉඳල තියනව පෝලිමෙ.දවල් වෙනකොට අම්ම හරි මාම හරි ලොකු කෙනෙක් එනව. එතකොට මම යනව ආපහු ගෙදර. ඒ තමයි හැත්තෑව දශකයේ ආශ්චර්‍යය නොහොත් පෝළිං යුගය..හෙහ්, හෙහ්,

" අඩේ බලාගෙන බං... ඔය සරමෙං අදින්ට එපා..ඕක ඉරිල ගියොත් කෙලියා බොල...එක සරමමයි තියෙන්නෙ හාල් පොත වාගෙ " 

අන්න එහෙමයි ඒ දවස්වල හාල් පොතට තිබ්බ සැලකිල්ල..අනික ගෑණු දරුවෙක් දීග ගියාද,   නැන්දම්ම බලන්නෙ රිදී රත්තරං වලට වැඩිය හාල් පොත ගෙනාවද කියලයි.. 

" බුදුන්ගෙ සරණයි..සියළු දෙවු දේවතාවුංගෙ පිහිටයි, වැඩි වැඩියෙං කිරි උතුරන්ට ඕනෙ..හ්ම්ම්ම්ම්...කෝ දියංකො මයෙ දුවේ උඹේ හාල් පොත මෙහාට.." 

අලුත් ලේළි දණගහල වැන්දහම නැන්දම්ම ලේළිව නැඟිට්ටවන්නෙ ඔන්න ඔහොම කියලයි 

ඉතිං මම " ඇයි අත්තම්මෙ ඔක්කොම ජාති මලවන්නෙ නැත්තං තෙල් දාන්නෙ? " කියල ඇහුවම... 

" පාන්දර තුනට විතර උයාපුව පුතේ අපි කන්නෙ හවස දෙකට විතරනෙ..එහෙම තෙල් දැම්මෙ නැත්තං මාළුපිණි පිළුණු වෙනවනෙ. ඒකයි.." උන්දැ කියනව.. 

" ඉතිං එතකොට උදේට කන්නෙ මොනවද? " 

" උදේට කන්ට වෙනම ගෙනියනව ඉඹුල් කිරිබත්...අපි මාඔයෙං එගොඩ වෙලා ඔය අයිනෙ කුඹුක් ගස් යට ඉඳගෙන ඉඹුල් කිරිබත් කනව..පුතා ඉඹුල් කිරිබත් කාල තියනව නේද? " 

" ඔව්..අත්තම්ම හදල දීල තියනව..ඒත් මට ආය කන්ට ආසයි අත්තම්මගෙ විස්තරේ ඇහුවම... හෙට හදමුද? " මම රහසෙං වගෙ අහනව. 


" හා. හෙට උදේට මම හදල දෙන්නං.."

" මා ඔය අයිනට යන්ටත් ඕන හැබැයි ඉඹුල් කිරිබත් කන්ට…" 

" හිහ්..හිහ්..හී .."…...උන්දැ හිනා වෙන්නෙ එහෙම තමයි 


" හිහ්..හිහ්..හි..මා ඔයට යන්ට නම් බෑ..සුට්ටි පුතේ..හරි අපි මෙහෙම කරමු..අර වත්ත පල්ලෙහා වතුර පාරක් ගලන්නෙ ඒක අයිනට ගිහිල්ල ගලක් උඩ ඉඳගෙන හෙට උදේ ඉඹුල් කිරිබත් කමු. " 

අපි හිටපු රජයේ නිල නිවාසෙට තිබ්බ අක්කර දෙක තුනක වත්තක්..ඕකෙ පල්ලෙහා කෙලවරේ ගලා ගෙන ගියා පොඩි වතුර පාරක්. වැහි කාලෙට ටිකක් සැරට වතුර තිබ්බට පායන්ට ගත්තම වතුර පාර යාන්තමට තෙතමනයක් විතරක් ඉතුරු වෙනකල් හිඳිලම යනව. 

උදෙම්ම ඉඹුල් කිරිබත් හදල අත්තම්මයි මායි අර හිඳිච්ච දොල පාර අයිනට ගිහිල්ල ගලක් උඩ ඉඳගෙන කෑව. එතනට යන්ට ඕන පල්ලමක බැහැල. අපෙ අත්තම්ම කොටයි මහතයි..මම උන්දැට අත දීල පල්ලමේ බස්ස ගත්ත. 

" මේ අම්මත් ඕන නැති එව්ව කියල දීල කරගන්න දේවල්...කකුල ලිස්සුවොත් එහෙම මම දන්නෙ නෑ කොහේ නතර වෙයිද කියල.." අම්ම උඩ ඉඳගෙන කෑගැහුව. 


ඔන්න දවස් දෙක තුනකට පස්සෙ මට හිටපු ගමං මතක් වෙච්චි කොලපතේ බත් ගෙඩිය..

" හෙට දවල්ට මට කොලපතේ බත් ඕන... අත්තම්මෙ... ඇහුණද? " 

අත්තම්ම මං දිහා බලාගෙන හිටිය ටික වෙලාවක්.." හා බැරිය ඉතිං ඕක…" 

" අර දේවාලෙට යද්දි උයාපු දේවල් ඒ විදිහටම උයලත් ඕන.... බත් ගෙඩිය ලීයක ගැටගහන්ටත් ඕන.." 

" ඇයි කරේ තියාගෙන යන්ට එපාද? " ඒ පාර එහෙම ඇහුවෙ අපෙ අම්ම.. 

" මොකද නැතුව? අත්තම්මල වන්දනාවෙ ගියාවගෙ මාත් යන්ට ඕන තමයි බත් ගෙඩිය කරේ තියාගෙන. " 

පහුවදා අත්තම්ම අර විදිහටම කොලපත් බත් ගෙඩියක් මට බැඳල දුන්න. වන්දනාවෙ තනියම යන්ට බැරිනිසා මම ඒ ගමනට නංගිල දෙන්නත් එකතුකරගත්ත. 

" සාදු! සාදු!! සාදූ!! " මම බත් ගෙඩිය කරේ තියාගෙන ඉස්සරහිං යනව..නංගිල දෙන්න " සාදු! සාදු!! " කිය කිය පස්සෙං එනව.. 

වත්ත වටේ හතර පස් පාරක් වන්දනාවෙ ගිහිල්ල අපි බත් ගෙඩිය ලිහාගෙන කෑව. ජීවිතේ තියනකල් අමතක වෙන්නෙ නෑ..මම මෙතෙක් කාලෙකට කාපු රහම බත...හෙහ්, හෙහ්, 

අම්ම කම්මුලකට අතකුත් තියාගෙන බලාගෙන ඉන්නව. ඒත් යාන්තමට හිනා රැල්ලක්...අත්තම්ම..හෙහ්, හෙහ්, අත්තම්ම අර මම කිව්ව රවුං කුළුණට හේත්තු වීගෙන ඉඳගත්තු පාර බඩ උඩ දම දම හිනාවෙනව.." හිහ්..හිහ්..හිහ්..හී….." 

මදැයි වෙච්චි දෙයක්..අපෙ උන්දැගෙ බත් ගෙඩිය ගැන කියන්ට ඇවිල්ල මතක මං පෙත ඔස්සේ යන්ට උනා නෙව රිවර්ස් ගියර් එකේ..හෙහ්, හෙහ්..හෝව්..හෝව්..හෝව්....බෙරේක්..බෙරේක්..බෙරේක්...මම මේ ලියල තියෙන්නෙ මිත්තණියක සමඟ මගේ ජීවිතය කථා මාලාවේ එක කථාංගයක් නෙව හැබැහැටම?....බලමුකො ඒකෙත් හැටි...කමක් නෑ නැද්ද?...වන්නාටය!!!..වෙච්ච දේට එන්න සෙය්යරදු කියලත් කියනවනෙ..හරි බෑක් ටු ද මේන් ස්ටෝරි ..... 

ඉතිං අපෙ උන්දැ ගේනව අලි බත් ගෙඩියක්..මොකද මගෙ තව යාලුවො ඉන්නවනෙ තුන් හතර දෙනෙක්..එවුංටත් එක්කලා. බෝම රහයි...මයෙ මිත්තරයො ඉතිං අපෙ උන්දැගෙ සූප ශාස්ත්‍ර නිපුනතා ගැන සහතික නිකුත් කරමින් දෙසා බානව බත් ගෙඩිය. මට ඉතිං හිනා..මමනෙ දන්නෙ එවුන්දැගෙ සූප සාස්තරේ. හැබැයි ඇස්සහක් කටවහක් නෑ..උන්දැ මට නමෝ විත්තියෙම්ම කියාහිටියනෙ ඇත්තම..මතකනෙ මම කලින් සැරේකුත් කිව්ව.. 

" මේ ..මට ඔය උයන්ට එහෙම නං බෑ...ඒ නිසා එක්කො ඔයාට උයන්ට වෙයි නැත්තං තුං වේලම කඩෙං තමයි….." 

අන්න එහෙමයි උන්දැගෙ හැටි ආය නෑ. කියන්ට තියන එක කියනව මහ රජ්ජුරුවන්ට උනත් මූනටම...ලබ්භශෛලමස්තකරූඪව විදාරණය කියල අර කියන්නෙ..ආන්න එහෙමම තමයි.. 

ඔය බත් ගෙඩිය උයල දෙන්නෙ එයයිලගෙ අම්මා. මයෙ සදාදරණීය නැන්දම්මා..උන්දැගෙ ඉවිල්ලට ගහන්ට ඉවිල්ලක් නෑ ආය අහල ගං හතක...ඒ වගේම තමයි ඔය උඳු වැල්...අළුවා..වැලිතලප වගෙ රස කැවිලි හදන්ටත්... 

අපි බැන්දට පස්සෙ තමයි මෙවුන්දැ හරියකට කියල ඉවුම් පිහුම් පටන් ගත්තෙ. එතකල් ගෙදර බඩ පිස්සි නෙව..ඔහෙ එහාට මෙහාට දඟල දඟල හිටිය මිස එහෙමට වැඩක් පලක් කරල එහෙම නෑ... 

ඔන්න අපි බැඳල නිල නිවාසෙට ආවයි කියමුකො. මේ අර මදුරු සංහාර මෙහෙයුමෙං එහෙම පස්සෙ ඔන්න. අර ඇඳ එහෙමත් හදල ගත්ත කකුල් කෙටි එහෙම උස් කරල..ඒ දවස්වල එහෙ පොළ තිබ්බෙ බදාදා...උන්දැ ඉස්කෝලෙ යනව පාන්දරම. මම එයයිව බස් එකට දාල එමිං ගමන යනව පොළට...ඔය එළවළු දෙක තුනක්...එහෙම ගන්ට...වැඩිය මොකවත් ගන්නෙ නෑ..ඒ දවස්වල අපිට අයිස් පෙට්ටියක් තිබ්බෙ නෑ. 

පොළෙං මම අනිවාර්යයෙං ගන්නව දුවන පුහුල්.... දන්නව නේද?...හෙහ්, හෙහ්..අර උපදේසක කවියක් එහෙම තියෙන්නෙ... දුවන පුහුල් දැක නොදමං නෙලූ පළා කියල...ඒ කියන්නෙ දුවන පුහුල් එක්ක හොඳටම ගැලපෙන්නෙ පළා මැල්ලුමක්ය කියන එක. ඔය උපදේසෙ නොමැකෙන විදිහට තිබ්බ මයෙ හිතේ එදා ඉඳලම..ඒ නිසා මුකුණුවැන්න මිටි දෙහෙකුයි දුවන පුහුල් කිලෝ එහෙකුයි අනිවාර්යයෙන්ම පොළෙං ගන්නවා ගන්නවාමයි. 

ඒ කරල ඔන්න ගෙදර ඇවිල්ල දුවන පුහුල කපනව පොඩි කෑලිවලට..කහ, ගම්මිරිස් සහ ලුණු දාල තම්බනව. ඒ වැඩේ ඉවරයක් වෙලයි මම රාජකාරියට යන්නෙ.හවස වැඩ ඇරිල ඇවිල්ල දුවන පුහුල බදිනව තෙල් බොහොම සුට්ටක් දාල. මොකද පුහුලෙ තෙල් ඇති ඕනවටත් වැඩිය...හෙහ්, හෙහ්, 

අපෙ උන්නැහැලගෙ ගෙදරට හප්පා..කුකුල විතරයි මසක් කියල ගන්නෙ.හරක්, ඌරු, පැත්ත පළාතෙ ගේන්නෙ නෑ..ගෙදර ඔක්කොමල සුර එහෙම එල්ලගෙන ඉන්නෙ...අනික ඔය යන්තර මන්තර ගුරුකම් එහෙම හරියට විස්වාස කරනව. නලලෙ අළු ටිකක් ගාගෙන කටේ උලක් ගහගෙන එහෙම නැත්තං මොණර පිලක් දෙපරැන්ද අස්සෙ ගහගෙන ඔන්න මොකෙක් හරි රටේ නැති පල් හොරෙක් ආවද ඌට දෙයියන්ට වගෙ තමයි සලකන්නෙ...හෙහ්, හෙහ්,...මම ගෙදර ඉන්නවනම් වැඩිය එව්ව නෑ. දන්නව මම එයාල එහාට මෙහාට වෙනකල් ඉඳල අරුංට පස් පඩංගුවෙ බැණල පන්නල දානව කියල. 

අපේ ගෙදර උනත් සූකර සහ මහිෂ මාංශ ගෙනාවෙම නෑ දන්න කාලෙක ඉඳල. අපි පොඩි කාලෙ නම් ගෙනාව මතකයි. පස්සෙ මොකක් හරි හේතුවක් නිසා ඒක නැවතුනා. ඒත් මම අර කැළේ මැද රස්සාවට ගිහාම වෙච්ච වැඩේ ඔව්ව තෝර තෝර කන්ට ගියොත් බඩ ගින්නෙ තමයි ඉන්ට වෙන්නෙ. අනික ගවනර් ජෙනරල් තමයි එහෙ ලාබම. ඒ නිසා නැචුරලි ඒකට පුරුදු වෙන්ට උනා. 

මම ඇවිල්ල කාටත් ගරු නම්බු දීල කතා කරන මනුස්සය වෙච්චි. ඒ නිසා මම අපෙ උන්නැහැගෙන් අහන්නෙ මෙහෙමයි……" මේ ඒයි අද ගේන්ටද ගවනර් ජෙනරල් පන්සීයක්…" එහෙම නැත්තං " අද රෑට උයමු සූකර මද්දව.." එහෙම ගරු නම්බු දීල ඇමතුවෙ නැත්තං මම කියල තියෙන්නෙ කන කෑමක් උනත් ඇඟට අල්ලන්නෙ නෑ කියල. අන්තිමට අපෙ උන්නැහෙත් ඒකට එකඟ උනා. 

ඉස්සොරෝම ඔන්න සූකර මද්දව පිළිබඳව ඔන්න පොඩි ප්‍රශ්නයක් ආව. මගෙ ප්‍රියතම ආහාරයක්නෙ. හැබැයි අපෙ උන්නැහැ කටේ තියන්නෙ නෑ. 

" රයිට්..." මම කිව්ව. " ඒක ඔයා ප්‍රශ්නයක් කරගන්ට එපා. මට හැමදාම සූකර ඕන නෑ. ඒත් සතියකට දෙහෙකට සැරයක් මම ගෙනල්ල මමම උයා ගන්නං. ඔයා ඒකට කිසිම විදිහකිං සම්බන්ධ වෙන්ට ඕන නෑ..." 

ඔන්න ඒ අන්ඩස්ටෑන්ඩිං එක උඩ පලවෙනි දවසෙ මම සූකර මද්දව ගෙනල්ල උදේ තම්බල තියල හවස බදින්ට ගත්ත. හප්පා..සූකර්ස් ගානට පහේ වැටිල එහෙම බැදෙනකොට මොන යකාටවත් බෑ ඉවසං ඉන්ට. ඔය යක්කු හිටං එනවයි කියනවනෙ ඒ සුවඳට. 

කුස්සියෙ දොර වහගෙන මම සූකරය බැද්දෙ...මොකද හරි නැහැනෙ මොනව උනත්..මෙන්න විනාඩි දෙකක් ගියේ මේ උන්දැ එනව දොර ඇරගෙන... 

" මොකද ඒයි? …" මම ඇහුව...සූකර තෙමේ එහාට මෙහාට පෙරලන ගමං 


" ආ, නෑ නෑ මොකවත් නෑ..මම මේ නිකමට වගෙ බලන්ට ආවෙ මාර සුවඳයි නෙ..." 

" ඇත්තද? මේ..... ළමයා මම කියන්ටද?... පොඩි කෑල්ලක් කාලම බලන්ටකො.." 

" එතකොට මේ සුරේ?....." උන්දැත් ඇබිත්තං සුරයක් එල්ලං හිටිය බෙල්ල වටේ.. 

" හරි හරි ඔන්න ඕක ගලවල දාල කෑල්ලක් කන්ට...උදේට ඕනම නං ටොයිලට් එහෙම ගිහිල්ල ආපහු සුරේ දාගන්ට බැරිය?..." 

" ඒහ්හ්හ්..එහෙම කමක් නැද්ද ඒයි?..." 

" ආයෙ කමක් නැද්ද කියලත් අහනව..කිසි අවුලක් වෙන්නෙ නෑ. අද්දුටුවයි සත්තයි ප්‍රත්තියාක්සයි…." 

අන්තිමට කිව්වට විස්වාස කරනු මැන මා සහෘදයිනි / සහෘදිනියනි එහෙමම තමයි උනේ..හෙහ්, හෙහ්, 

" එක්කො මේ සුරේ ඕනම නෑ අනේ..මගේ අපල ඔක්කොම දැං ගෙවිල ඇත්තෙ මට හිතෙන්නෙ.." 

සති දෙහෙකට විතර පස්සෙ මගෙ සූකර ව්‍යාපෘතිය නරඹන අතරෙ උන්දැම කිව්ව. 

" හෙහ්, හෙහ්, කවද ඉඳලද ඒ? අපි බැඳපු දවසෙ ඉඳලද? " මම ඇහුවෙ කෝකටත් කොහාට හරි පැනගන්ට සූදානමිං.

" ඔව් එහෙමත් වෙන්ට ඇති..කෝ දෙන්ටකො මම බදින්නං ඉතුරු ටික…" උන්දැ කිව්වෙ මගෙං තෙල් හැන්ද ගන්න ගමං.

මතු සම්බන්ධයි......