455. ඒ ගී සොළොසට අයත් නොවූවද තවමත් මා හද බැඳි ගී - 7 - අඩවන් දෑසින් පැවසූ රහස සහ කතාකළ අප දෙනෙත් යුග…

ඡායාරූපයෙහි දැක්වෙනුයේ
දුම්රියපොළක නවතා ඇති දුම්රියකි.

තම මවගේ ආචාරශීලී නොවන නොහික්මුණු ක්‍රියා පිළිවෙල යුවතියගේ සිත රිදවූසේය. ඇය මා දෙස හැරී සිනාසුණාය. "අනේ තෑන්ක්ස් මිස්ටර්...තෑන්ක් යූ සෝ මච්..." ඊට පිළිතුරු ලෙස ඇගේ මව ඇය වෙත නැවී යමක් කෝපාවිෂ්ඨ ස්වරයෙන් පැවසුවාය. පහත් ස්වරයෙන් කල ඒ තරවටුවෙන් මට ඇසුනේ අවසන් වදන් කිහිපය පමණි. "මම කියන්නෙ නෑ ඔන්න ආයෙ එහෙම....."

"අම්ම මේ මොනව කියනවද මන්ද?..." එසේ තොලමැතුරූ ඇය නොපහන් බැල්මක් මව දෙසට යොමුකොට ඉක්බිති අසුනෙහි හේත්තුවී දෑස් පියාගත්තීය.

මමත් ඔන්න ඔහෙ සීට් එකට හේත්තුවෙලා ඇස් දෙක පියාගත්ත. කියවන්ට ගත්ත පොත තාම ඔඩොක්කෙ. පිටු දෙක තුනකට වඩා කියෙව්වෙත් නෑ ඒකෙ. මම ඉතිං අර ඇස් පියාගත්තය කිව්වට පියාගෙනම හිටියෙත් නෑ. විඩෙං විඩේ ඇස් බාගෙට ඇරල බැලුව එහෙම බලන එක වෙලාවක මම දැක්ක ඇයත් ඇසි පිය අතරින් යම්තමට මා දිහා බලල ඒ එක්කම ඇස් පියාගන්නව. "අඩවන් දෑසින් පවසනු රහසින් ජීවිතයේ රස මේ යයි විගසින්" මට ඉබේටම වික්ටර්ගෙ ඒ මන මෝහනීය ගීතය මිමිණුනා.

අඩවන් දෑසින් පවසනු රහසින්

ජීවිතයේ රස මේ යැයි විගසින්

අඩවන් දෑසින් පවසනු රහසින්

ජීවිතයේ රස මේ යැයි විගසින්

පමා වෙවී හිඳිනට නැත වේලා

කාලය ඉගිලී යයි ඉගිලී යයි

පමා වෙවී හිඳිනට නැත වේලා

කාලය ඉගිලී යයි ඉගිලී යයි

සුපුල් දෙතොල් රත් පැහැයෙන් තවරා

සුපුල් දෙතොල් රත් පැහැයෙන් තවරා

මීවිත උතුරා යයි උතුරා

අඩවන් දෑසින් පවසනු රහසින්

ජීවිතයේ රස මේ යැයි විගසින්

අඩවන් දෑසින් පවසනු රහසින්

ජීවිතයේ රස මේ යැයි විගසින්

අවුල් දුහුල් වල සිහිල් පහස වැද

රඟනා රංගන නොනවත්වනු මැන

ඒ ගී හඬ මුලු ජීවිතයම සතු

රස බර සුළු මොහොතයි සුළු මොහොතයි

රෑ සිහිනෙන් දිව ගෑ සැපතක් සේ

රෑ සිහිනෙන් දිව ගෑ සැපතක් සේ

හෙට දින එය මිය යයි මිය යයි

අඩවන් දෑසින් පවසනු රහසින්

ජීවිතයේ රස මේ යැයි විගසින්

අඩවන් දෑසින් පවසනු රහසින්

ජීවිතයේ රස මේ යැයි විගසින්

ගායනය: වික්ටර් රත්නායක

පද රචනය: මහගමසේකර

සංගීතය: සෝමදාස ඇල්විටිගල

ටිකකින් ඔන්න කෝච්චියෙ වේගය අඩාල වෙනව දැනුන. මම ඇස් ඇරිය. ඇයත් ඒ එක්කම ඇස් ඇරල මා දිහා බැලුව. මම ඇගේ මව දිහා බැලුව. මව දුම්රිය කවුලුවෙන් ඉවතට නෙත් යොමාගෙන ඉන්නෙ. "මීරිගම" මම හඬ නොනැගෙන විදිහට යුවතියට කිව්ව. 

ඇය හිනාවෙලා "ඔබට ස්තූතියි" කියන්නා වගේ හිස යන්තමට පහත්කරල ඒ එක්කම මවගෙ කණට කරල මොනවද කිව්ව. ඒ කිව්වෙ "ඊලඟට අම්මෙ මීරිගම .... අපි බැහැල ටොයිලට් එකකට ගිහිල්ල එමුද?" කියල වෙන්න ඕන මම දන්නව අනිවාර්යයෙන්ම. ඒ එක්කම මම දැක්ක වික්ටෝරියා මහේසිකාවුන්නාන්සෙ මා දිහා කන්ඩ වගෙ බලනව. මම කෝකටත් සූදානම් පිට හිටියෙ දකුණු ඇහැ සම්පූර්ණයෙන්ම පියාගෙන සහ ඒ එක්කම වම් ඇහැ බාගෙට පියාගෙන. විට්ටෝරියා ඔලුව උස්සනකොටම මම ව.ක්‍රී.ප. වම් ඇහේ ඇරගෙන හිටපු බාගෙත් සුටුස් ගාල වහගත්ත.

ඒ එක්කම කෝච්චිය හිටෙව්ව. අපි හිටපු මැදිරියට ටිකක් වගෙ ඈතට වෙන්ට වැසිකිළිය තිබුනෙ. 

යුවතිය තොමෝ තම මවද සමඟ වහා දුම්රිය මැදිරියෙන් පිටව වේදිකාවට බැස වැසිකිළිය වෙත ලහි ලහියේ ළඟා වූවාය. රයිට් ඔන්න පුතෝ වෙලාව. දැං විට්ටෝරියා වැසිකිළිය ඇතුලට යනවනෙ. සොඳුරු ඕ තොමෝ දොර ලඟ තනියම ඉඳියි. පොඩි ටෝක් එකක් දාල විස්තර අහගන්ට ඔන්න වෙලාව. වෙන මොකවත් ඕන නෑ නම ගම ආගම ඉපදුනු දාතම එතකොට මොකද මේ දවස්වල  කරන්නෙ එහෙම ඔය දරුවා? කියල අහගත්තනං ඇති. ඊට පස්සෙ ඉතිං මුණගැහෙන විදිහක්. පොඩි පහේ කට්ටක් නම් කන්ට වෙනව. මක් කරන්ටද? මේ අද කාලෙ නම් ඔව්ව මොනවද? "රම්බරි කියපං උඹෙ නොම්මරේ, තන්දුරි කමුද නොදා බර බරේ" එහෙම කිව්ව. නොම්මරේ අහගත්ත. සාතිශය සිම්පල්.

මම මේ කියන්නෙ නයින්ටීන් එයිටි එයිට් යුගය ගැන. තේන්නාය? මොබයිල් ආපුම අලුත. බ්‍රේක් අල්ලන්නෙ නැතුව හුන්නස්ගිරිය කන්දෙ පල්ලෙහට රිවස් එකේ කඩාගෙන එන බෙන්ස් නයිලෝන් ලොරි තඩියක් නවත්තන්ට අඩේකට තිබ්බැහැකි කිසි අවුලක් නැතුව ඒ කාලෙ තිබ්බ මොබයිල් ෆෝන් එකක්. මොබයිල් කියල කියන්ට පුලුවන්දත් නම් මන්ද. (බෙන්ස් නයිලෝන් ලොරි කියල පොදු මහජනයා කිව්වෙ Mercedes-Benz 911 මොඩල් එකට)

මම හෙමීට ජනේලෙං එබිල බැලුව. හරිනෙ වැඩේ. මහේසිකාවෝ පෙනෙන්නට නැත. සිරුරු කිස පිණිස වැසිකිළිය තුලට වැඩම කලා විය යුතුය. ඒ සොඳුරු වූ වුවනින් යුතු යුවතිය තොමෝ හුදකලාවම වැසිකිළි දොරටුව අසළ සිටින්නාහ.

"Now or never my dear" I said to myself and jumped onto the platform like that guy Hanuman jumped from India to Sri Lanka long ago in that ancient classic Ramayana.

එහෙම ප්ලැට්ෆෝම් එකට පැනල කෙලින්ම යන්ට පිටත් වුනා ඒ යුවතිය තොමෝ ඉන්න තැනට. පිටත් වුනා තමයි. අඩි දහයක් යන්ට වුනේ නෑ. මෙන්න වික්ටෝරියා එලියට වැඩම කරපි ටොයිලට් එකෙං. එළියට ආවෙම මේ පැත්ත බලාගෙන. බඩු මාට්ටු කියන්නෙ ආයෙ නෑ ඔය කතාවට කියන්නෙ අතේ කෝට් කියන්නෙ අන්න එහෙම. Caught red handed. ඉන්ගිරිස් ඔලිං කිව්වොත් අන්න එහෙමයි.

ඔවැනි දරුණු අවදානම් අවස්ථාවන්හිදී සම්මා සතියෙන් එනම් යහපත් සිහියෙන් කටයුතු කල යුතුය. "මහණෙනි සෑම කල්හිමැ එලඹ සිටි සිහියෙන් යුතුව කටයුතු කල මැන" අපේ බුදු හාමුදුරුවොත් කිව්වෙ අන්න එහෙමයි. මම ඉතිං මහණෙක්ම නොවුනට එළඹ සිටි සිහියෙන් යුතුව කටයුතු කරන්ට ආය මොකෝ තහනමක්ය කියලය? 

එසේ වූ හෙයින් මම එක එල්ලේ ඉද්ද ගැසුවාසේ ඒ යුවතිය වෙතට යොමුවූ මගේ ගමන් මාර්ගය ගමනේ යෙදෙන අතරම ක්‍රමයෙන් දක්ෂිණාවෘතව අපගමනය කරන්නට වීමි.

(සම්මත අපගමනය එහෙම මතකයි නේද? ඔව්ව ඉගෙන ගත්තටම වැඩක් නෑ. එදිනෙදා ජීවිතේදි ප්‍රයෝගිකව යොදාගන්ට ඕන. විශේෂයෙන්ම මම මේ විස්තර කරන සිනාරියෝ එක වගෙ ජීවිතයත් මරණයත් අතර අර්බුදවලින් ගැලවෙන්ට. (Utilizing what you learned at school in Life and death situations) ඔහොම සිංහලෙං වාක්‍යයක් ලියල ඒකම ආයෙ වරහන් ඇතුලෙ නොහොත් විදින් බ්‍රැකට්ස් තුල ඉංගිරිසියෙන් ආපහු ලියන කප් ගහපු ආරක්සක වාර්තාකාර ඔස්තාර් කෙනෙක් හිටිය අපෙ මහරජාගෙ පාලන කාලය තුල. තාමත් මනුස්සය ආරක්සක වාර්තා කියල පට්ටන්දර හෑලි ටිකක් නං ඔන්න ඔහෙ ලියනවද කොහෙද. හැබැයි දැං අර විදින් බ්‍රැකට්ස් තුල ලියන ඉංගිරිස් කෑලි හැලිල. මම හිතන්නෙ දැං සුද්දෝ මිනිහගෙ සිටුවේසං රිපෝට් එක කියවන්නෙ නැතුං ඇති. හරි ඒ පිස්සු හුටං ගැන ඒ ඇති. ආයම වෙලාවක මිනිහ ගැන පෝස්ට් එකක්ම ලියන්නංකො හාද? හාද කිව්වම අපූරු සිංදුවක් මතක් වුනා. හාද වෙලා යමං පණේ සිරි සැප දෙඤ්ඤයි නුඹට රේන්ද රෙදියි පට කම්බයි අදිඤ්ඤ දෙඤ්ඤයි ) 

Ok, now back to Mirigama railway station , near the public toilet to be exact….

ඒ සමඟම ඇය වෙත එක එල්ලේ යොමුව තිබූ මගේ දෙනෙත රාත්‍රි යාමයෙහි මහනුවර- මහියංගණය දහඅට වංගු මාර්ගයේ ධාවනය වන බස් රථයක ප්‍රධාන විදුලි පහන් වංගුවක් ගනිද්දී ක්‍රමයෙන් ඉවතට හැරෙන්නාක් මෙන් ඉවතට හැරෙන්නට විය.

දහඅට වංගු පාර කියන්නෙ A 26 මාර්ගය. දහඅට වංගු මාර්ගය කියල පුරුද්දට කිව්වට දැං ඇත්තටම ඒකෙ තියනවයි කියන්නෙ වංගු දාහතයි. අන්තිම වංගුවට එනකොට පාර හදන්ට වෙන් කරපු සල්ලි ඉවර වුනාලු. අධීක්ෂණ නිලදාරීනුයි කොන්තරත් කාරයොයි එකතුවෙලා වංගු ගැහුවද දන්නෙත් නෑ. කොහොම හරි සල්ලි ඉවරයි. ඒ ගමන කරල තියෙන්නෙ අන්තිම වංගුව කෙලින් කරල හැදුවලු. එහෙම උනාම වියදම අඩුයිනෙ. ඒ හින්ද යාන්තමට ජාම් බේරගත්තයි කියලයි කියන්නෙ.

මහියංගණය-මහනුවර 18 වංගු මාර්ගය
ඡායාරූපය දහ අට වංගුව බ්ලොග් අඩවියෙන්

දහ අට වංගුව ගැන අපූරු ගීතයක් මතක් කරල තිබ්බ නිර්නාමික සහෘදයෙක් හෝ සහෘදිනියක් (හරි නේද වචනෙ?) 

ඒ ගීතය කලින් අහල තිබ්බට මට මතක් වුනේ එතුමා හෝ එතුමිය කිව්වට පස්සෙ. එහෙනම් ඔබට බොහෝම ස්තූතියි....:)

කඳු අතරින් උදේ හවා රියසක හසුරන මාගේ

සුක්කානම හුරු දෑතට සෙනෙහස අහිමිද ඈගේ

කන්ද වසා හිත රවටා බැල්මක් වැටුනිද කාගේ

එක හිත නැති නුඹේ හිතත් දහ අට වංගුව වාගේ

ගීත රචනය - අශෝක කෝවිලගේ

සංගීතය සහ ගායනය - කුමා අත්තනායක

එසේ ක්‍රමයෙන් ඉවතට හැරුනු මගේ දෙනෙතට ලක්වූයේ ප්‍රවේශපත්‍ර නිකුත් කරනා කවුළුව අසල බිත්තියටම අල්ලා ඉදිකොට තිබූ පුවත්පත් සඟරා ආදිය විකුණන කුඩා කුටියකි. බොහෝ දුම්රිය ස්ථානයන් ඇතුලත වේදිකාවන්හි මෙවන් පුවත්පත් සඟරා විකුණන වෙළඳ කුටි ඔබ නිත්‍ය දුම්රිය මගියකු නම් ඔබට සුපුරුදු දසුනක් බව මට නිසැකය.

පුවත්පත් අලෙවි කුටිය වෙතට පියවර දෙකකින් ලඟාවූ මම එහි විකිණීම උදෙසා එල්ලා තිබූ පුවත්පතක් ගෙන කියවන්නට වීමි. එම පුවත්පත කුමක්ද යන්න පිළිබඳව කිසිදු මතකයක් නොමැති වුවද ප්‍රධාන පුවත වූයේ ජවිපෙ විසින් පනවන ලද නිල නොවන ඇඳිරි නීතිය කරණ කොටගෙන ජන ජීවිතය අඩාල වීමක් පිළිබඳව බව වසර තිහකට ආසන්න කාලයක් ගතවීද මගේ මතකයේ රැඳී ඇත්තේ කුමන හේතුවක් නිසාදැයි මට කෙසේවත් සිතාගත නොහැක.

බොහෝවිට ඒ පුරා දෙවසරකට ආසන්න කාලයක් මුලු මහත් දිවයිනම අරාජිකත්වයට පත්කල හිරිමල් යොවුන් තරුණ/තරුණියන් මහමඟ අයින් ඔස්සේ බල්ලන් බළලුන් මෙන් මරාදැමුණු ශෝචනීය අඳුරු කාල පරිච්ඡේදයක ආරම්භය පිළිබඳව නිකුත්වුනු සංඥාවක් වැන්නක් වීම නිසාම ඒ පිළිබඳ මතකය මගේ සිතෙහි නොමැකෙන ලෙස සටහන්ව තිබෙනු විය හැක.

"මහත්තය කරුණා කරල පත්තරේ බලනවනම් ඉස්සෙල්ල සල්ලි දීල ඉන්න" උඩුකය මේස් බැනියමකින් පමණක් වසාගෙන හුන් මැදිවියට ආසන්න පත්තර වෙළෙඳා තරමක් උස් හඬින් පැවසීය.

"හරි හලෝ දෙන්නං දෙන්නං ඉන්නව පොඩ්ඩක්" මම කලිසමේ පසුපස සාක්කුවෙන් මුදල් පසුම්බිය පිටතට ගන්නා අතර වැසිකිළියේ දොරටුව දෙසට යම්තමට හිස හරවා නෙත් යොමු කළෙමි.

ඒ වනවිටත් වික්ටෝරියා මහේසිකා තොමෝ තම දියණියද සමඟ ආපසු වැසිකිළියට ඇතුලු වෙමින් සිටියාය. තම මෑණියන් නොපහන් වතින් යුතුව පහත් හඬින් දියණිය අමතා කුමක් දෝ පවසනු හා ඒ සමඟම යුවතිය ද ඊට පිළිතුරු වශයෙන් යමක් පවසනු පත්තර වෙළෙඳා ඉතිරි මුදල් දෙන තෙක් පොරොත්තුව සිටින අතර එදෙසට යම්තමින් නෙත් යොමුකල මම දුටුවෙමි.

සියළු බලාපොරොත්තු කඩව යලි දුම් රියට ගොඩවුනු මම අවම වශයෙන් ඇගේ නම හෝ දැනගැන්මට නොහැකිවුවහොත් කුමක් කරන්නේද යන්න පිළිබඳව කල්පනා කරන්නට වූයෙමි. ඇගේ මවගේ සැඩපරුෂ හැසිරීම් රටාව සහ ගතිගුණ අනුව කිසිදු සාධාරණ හේතුවක් නොමැතිව මට බැණ වැදීමට පවා නොපසුබටවන බව නිසැකවම දත් හෙයින් එවන් කිසිදු අවස්ථාවක් ඇයට ලබා නොදීමට මම ඉටාගත්තෙමි.

"කෙල්ල නම් ලස්සනයි තමයි. ඒ වගේමයි බොරු සබකෝළ, ලැජ්ජාව එහෙම මොකවත් නෑ. මම කැමතිත් එහෙම කෙනෙකුට. ඒත් එහෙමෙයි කියල නිස්කාරණේ පස් පඩංගුවෙ බැණුං අහන්ට උනොත් එහෙම. ෂෙක්. ඉඳල ඕන නෑ. එක්කොත් ඔන්න ඔහෙ අම්මටයි දුවටයි කුද ගහගන්ටෙයි කියල නිකං ඉන්නව. වික්ටෝරියා මහේසිකාව හිතාගෙන ඉන්නෙ උන්දැගෙ දූ සිඟිත්ත ඩයනා කුමාරි කියල වෙන්ට ඇති හුහ්...ආපුදෙන්කො..ඒ පැත්තවත් නොබල ජනේලෙං එළිය බලාගෙන ඉන්නව. දෙය්යම්පල්ල. අම්මල දූල ඩබල දන්නෙ නෑ මගෙ හැටි..." මම එලෙස සිහින් හඬින් මටම සපථ කොට ගතිමි.

දුම්රිය පිටත්වීමට මොහොතකට පෙර මව සහ දියණිය යලි දුම්රියට ගොඩවූවෝය. ඔවුන් දුම්රියට ගොඩවීමට පෙර වේදිකාවෙහි මෙදෙසට පැමිණෙනු දුටු වහාම මම කවුළුවෙන් පිටතට දෑස් යොමු කොට ගතිමි.

ඈ දෙස නොබැලීමට මසිතේ වූ අධිෂ්ඨානය එළෙසම පවත්වා ගැනීමට උපකාරීවන්නට මගේ ඉෂ්ඨ දේවතාවුන් කටයුතු කල සෙයකි. ඇය හිඳ සිටියේ මගේ අසුනට එක එල්ලේ ඉදිරි අසුනේ බව මා පැවසූ බව ඔබට මතක ඇතැයි සිතමි. මෙවර දුම්රියට ගොඩවූ වහාම ඇය පසුකොට වහා පැමිණි ඇගේ මෑණියෝ ඒ අසුනෙහි හිඳ ගත්තීය. මේ හදිසි ස්ථාන මාරුව පිළිබඳව ඇගේ මෑණියන් ඇයට දැනුම් දී ඇති බව කිසිදු විරෝධයක් හෝ අවම වශයෙන් නොමනාපය හඟවන බැල්මකින් හෝ තොරව ඇය යාබද අසුනේ හිඳගත් අයුරින් පැහැදිලි විය.

ස්ථිර අධිෂ්ඨානයෙන් යුතුව කව්ළුවෙන් ඉවත බලා සිටිනා මම ඇගේ ඉරියව් පවා මෙතරම් සවිස්තරව දැන සිටිනුයේ කෙළෙසකද යන්න මගෙන් නොවිමසන්න. එවන් පැණයන්ට පිළිතුරු නොදෙන්නෙමි.

දුම්රිය මහනුවර බලා වේගයෙන් දිවෙයි. තව ස්වල්ප වේලාවකින් එය අඹේපුස්ස සහ අලව්ව ද පසුකොට පොල්ගහවෙලට ලඟාවනු ඇත. ඉන්පසු රඹුක්කන, කඩුගන්නාව ඉන්පසු පිළිමතලාව. මම පිළිමතලාවේදී දුම්රියෙන් බැසිය යුතුය.

එසේ හෙයින් කොතෙකුත් දුම්රිය කවුලුවෙන් ඉවත බලා සිටිය නොහැක. කිසිදා නොදුටු අපූර්ව වස්තූන් දෙස තුෂ්ණිම්භූතව බලා සිටින්නකු මෙන් දුම්රිය පසුකොට පසුපසට වේගයෙන් දිවයන බෝක්කු, පාළම්, ලියදි, කමත්, ළිං සහ පොකුණු දෙස ඇසිපිය නොහෙලා බලා සිටිය හැක්කේ කාටද? මම සෙමෙන් මීරිගම දුම්රියපොල වේදිකාවෙන් මිලදීගත් පුවත්පත දිගහැර ගතිමි. එදෙස ස්වල්ප වේලාවක් බලා සිට සෙමෙන් දෑස ඔසවා ඇගේ මව දෙස නෙත් යොමු කලෙමි. ඕ තොමෝ අසුනෙහි හොඳින් දිග ඇදී දෙනෙත් තරව පියාගත්වනම සිටින්නීය.

ඇය සත්‍ය වශයෙන්ම නිදන්නේද නැතහොත් ඒ නින්ද හුදු රඟපෑමක්ද යන්න මම නොදන්නෙමි. එසේ දැනගත හැකි ආකාරයක්ද නැත. හෙහ්..හේ..එසේ දැනගත හැකි එක් ආකාරයක් ඇත. එහෙත් ඒ පියවර අනුගමනය කිරීම කෙසේවත් මගේ ශරීර සෞඛ්‍යයට ගුණදායක නොවිය හැක. එබැවින් මම එම පියවර අත්හදාබැලීම පිළිබඳ අදහස මසිතින් එකහෙලාම බැහැර කොට ඇගේ මෑණියන් නිදන අයුරින් රඟපෑමක යෙදෙන්නේද යන අවදානම ගනිමින් පුවත්පත දිගහැරගත්වනම ඊට ඉහළින් ඒ සොඳුරු යුවතිය දෙස සෙමෙන් නෙත් යොමුකලෙමි.

"මාප්‍රිය සබඳිනි මාගේ මේ ව්‍යායාමය කිසිසේත් උදර පෝෂණය උදෙසා නොවන්නේය. ඒ හුදෙක් රට දැය සමයෙහි අභිවෘද්ධිය උදෙසාම වන්නේය" 

එසේ සපථ කොට ගනිමින් මම ඇය දෙස හිස හරවා බැලීමි. හරියටම ඒ මොහොතේම මා ඈ දෙස නෙත් යොමු කරනු සයවනේන්ද්‍රියකින් දැනුනක් මෙන් ඇයද කියවමින් හුන් පොතින් දෙනෙත් ඔසොවා මා දෙස බැලුවාය. අප එකිනෙකාගේ දෙනෙත් දෙස කාලාන්තරයක් බලා සිටින්නට ඇත. දෙනෙතින් කතා කල හැකිබව මම එතෙක් විශ්වාස නොකළෙමි. එහෙත් ඒ මොහොතේ සිට මා ප්‍රිය මිතුර / මිතුරිය නෙත්වලින් කතා කල හැකිබව පමණක් නොව ජීවිත කාලයක් මතකයේ රැඳී පවතින අයුරු කවි ලියන්නටද සොඳුරු වූ නෙත් සඟලකට හැකිබැව් මම එකහෙලා විශ්වාස කරන්නෙමි.

පිපුණු මලක හැඩ දෑස සලා

සිතුම් විහඟ කැල වසඟ කලා

මඟතොට රැදි නෙත් දහක් වසා

මතකද අපනෙත් කතා..කලා...

කවුරුද ඔබ මා...ඉන්නේ කොතැනා...

නොම විමසා පෙම ඉඟිමැරුවා..

සොඳුරු වසන්තෙක මොහොතක වෙලිලා

වෙන්වූවා අප සුසුම් දරා...

පිපුණු මලක හැඩ...

මතකේ මැවෙනා...පෙර රූ ඡායා...

හමුවේදෝ යලි සිත සනහා

ඔබෙ නමටයි මා පාරමි පුරණා

ඇසේවිදෝ මේ ගී මාලා...

පිපුණු මලක හැඩ...

පද රචනය : විපුල ධර්මප්‍රිය ජයසේකර

සංගීතය සහ ගායනය : ශාලිත අබේවික්‍රම