30. මගේ කතාව - 1 - හන්තාන කඳුවැටියට ඇසළ සඳ පෑයූ රාත්රියක.........

හතරයි විස්සෙ සෙංකඩගල මැණිකෙ කොටුවෙන් පිටත් උනේ විනාඩි දහයක් පරක්කු වෙලා.අන්තිම මොහොතෙ දුවගෙන ආපු මම යන්තමට දොරෙන් ඇතුල්වුනා විතරයි. ඒ තරමට සෙනඟ. ඔෆිස් ඇරෙන වෙලාව නෙව, හැමදාම මෙහෙම ඇති, ඒත් මිනිස්සු තෙරපෙන එක, තදබදය කිසිදෙයක් මට දැනුනෙවත් නෑ: මගෙ හිත ඇතුලෙ කලබලය ඒ ඔක්කොටම ලොකුයි.

වේයන්ගොඩදි සෙනඟ ටිකක් අඩු උනා, යන්තමට ඔන්න ඇතුලට ගියා. පොල්ගහවෙලදි මට සීට් එකක් ලැබුණා. ජනේලයක් ළඟ. දැන් හවස හයහමාරයි, අඳුර ඈතින් පෙනෙන කඳුවැටි මතින් ගලාහැලෙද්දි දුම් රිය හෙමිහිට කන්ද නඟින්ට පටන් ගත්ත.

පිටත අඳුර ගුලි ගැහෙන හැටි, මඟ දෙපස ගෙවල්වල් විදුලි එළි එක සීරුවට පසුපසට ඇදීයන හැටි මම ඔහේ හිස් බැල්මෙන් බලා හිටිය. ඒ එකක්වත් මගෙ හිතේ සටහන් උනේ නෑ.

මගෙ ජීවිතයම ඒ දැඩිවන අඳුර මත රඟදෙන නාටකයක් වගෙ මට මැවිලා පෙනුනා.

අහ්....ඒ ඔක්කොටම කලින් මම කව්ද කියන්ට එපාය......මම අජන්ත......ඔව්, සචිනිගෙ කතාවෙ අජන්ත......ඒ අජන්තම තමයි,

වෙහෙසකරව කඩුගන්නාව කන්ද නැඟපු දුම් රිය එතන ඉඳන් පේරාදෙණියට එක හැල්මේ දිව්ව. මම බැස්ස පේරාදෙණියෙන්.

වේදිකාවට පය තියනකොටම "අජන්ත මල්ලි, මම මෙහේ................" රංජිත් අයියගෙ හඬ ඇහුනම මට ආවෙ දරන්ඩ බැරි තරම් සතුටක්.

රංජිත් අයිය මා එක්ක අපේ කම්පනි එකේ කොළඹ ප්ර්ධාන කාර්යා.ලයේ වැඩ කලා අවුරුදු ගණනක්.මගෙ හොඳම මිත්රයය. ඒ වගේම ජීවිතේ හැම වැදගත් දේකදිම මගෙ උපදේශකය. මගෙ ගුරුවරය.මාස හයකට විතර කලින් අපෙ කම්පනි එකේම නුවර කාර්යාඹලයට මාරුවෙලා ආව රංජිත් අයිය දැන් පැණිදෙනියෙ ගෙයක් හදාගෙන ජානකී අක්කත් එක්කල ඉන්නව දෙයියනේ කියල.පැණි දෙනිය කියන්නෙ පේරාදෙනිය ස්ටේෂන් එකේ ඉඳල පයින් යන දුර.විනාඩි දහයයි.

" මල්ලි ත්රීේ වීලර් එහෙක යමුද?" ...............රංජිත් අයිය ස්ටේෂන් එකෙන් එළියට එන ගමන් ඇහුව.

" අනේ මොකටද අයිය......ඒ හැටි දුරක් නෑනෙ.......කයියක් ගහගෙන පයින් යමු ඔන්න ඔහෙ.........." ගේ හදන වැඩ ගැන කතා බහේදි පේරාදෙණියෙ ස්ටේෂන් එකේ ඉඳල ගෙදරට පයින් ගියත් විනාඩි දහයයි කියල රංජිත් අයිය කලින් කියල තිබ්බ මට මතක තිබ්බ.

පැණිදෙණිය කඩ මණ්ඩියෙ කඩේකට රන්ජිත් අයිය ගොඩ උනා." මල්ලි, සෝඩ නේද?........" ඒ උත්තරයක් බලාපොරොත්තුව ඇහුව ප්රනශ්නයක් නෙවෙයි.

" ඉතින් අජන්ත මොකෝ තනියම කෝ සචිනි?"

පාළු පාරෙ අපේ පියවර හඬ විතරක් ඇසුණු මිනිත්තු කීපයකට පස්සෙ රන්ජිත් අයිය ඇහුව.

මම මේ ආපු ගමන ඇත්තටම හදිසි තීරණයක්. අද උදේ ඔෆිස් එකේදි හදිසියෙම ගත්තු තීරණයක්.පහුගිය දවස් තුනක් තිස්සෙ විඳපු වචනෙන් කියන්ඩ බැරි තරම් දුක් වේදනා කන්දරාවකට පස්සෙ හිත සැහැල්ලු කර ගන්ඩය කියල හිතලම තමයි රන්ජිත් අයියට මම කතා කලේ.

ටෙලිෆෝන් එක එහා කෙළවරෙන් රන්ජිත් අයියගෙ කටහඬ මට ඇහුනු ගමන් මගෙ හිතට ආවෙ පුදුම සහනයක්.

" අජන්ත මල්ලි ඉතින් කොහොමෙයි?....කොහොමද විවාහ ජීවිතේ එහෙම?......හෙහ්, හෙහ්, "

" මම මේ කතා කලේ අයියෙ අද හවස කෝච්චියෙ මම අයියලගෙ ගෙදර එනව කියන්න.හෙට පෝය නිවාඩුවනෙ."

" අඩේ අන්න නියමයි, කාලෙකින් අපිට නිදහසේ කතාකරන්නත් බැරිඋනා.....උඹේ වෙඩිං එකෙන් පස්සෙ මම හිතන්නෙ අපි හම්බ උනේම නෑ.......හැබැයි ඔය කෝච්චියෙ සෙනඟ මල්ලි, සචිනිට ලේසි වෙන එකක් නෑ....ඇයි ඉන්ටර්සිටි බස් එකක වරෙල්ලකො දෙන්නම......."

" මම විතරයි අයියෙ එන්නෙ..............." මම ඒ ටික කිව්වෙ බොහොම හෙමිහිට.....ඇහෙන නෑහෙන ගානට,

" හප්පා......ඒ මොකෝ මල්ලි?..........හරි, හරි, ඒකෙන් කමක් නෑ උඹ වරෙන්කො මම පේරදෙණිය ස්ටේෂන් එකට ඇවිත් ඉන්නම් "

ඔන්න ඔහොමයි දවල් වෙච්චි කතාව............

" හරි අජන්ත, අපි ගෙදරට ගිහිල්ලම කතා කරමු " රන්ජිත් අයිය මගේ නිහඬතාවය නිසාදෝ කිව්වෙ මගෙ උරහිසට අතකුත් තියන ගමන්.

ජානකී අක්ක ඇවිත් හිටිය පාරටම....හිනා කටකුත් පුරෝගෙන..........

" අප්පේ අජන්ත මල්ලි දැකපු කාලයක්....යමු යමු දැන් මහන්සිත් ඇතිනෙ, හිටගෙනම ඇවිල්ල,"

" නෑ අක්ක, මට පොල්ගහවෙලදි සීට් එකක් හම්බ උනා "

" මල්ලි තේ එකක් බොනවද?................" ජානකී අක්ක ප්රාශ්නෙ ඇහුවෙ රංජිත් අයියගෙන්...

" හරි හරි හදන්නකො තේ එකක්....කෝකටත්....... අජන්ත බාත් රූම් එක අතන...වොෂ් එකකුත් දාගන්න එහෙනම්...." රංජිත් අයිය අන්තිම කොටස කිව්වෙ මට.

රංජිත් අයිය ගෙදර හදල තිබ්බෙ පොඩි කඳුගැටේක. උඩ තට්ටුවෙ සඳලු තලේට හන්තාන කඳුවැටිය පේන්නෙ අතින් අල්ලන පුලුවන් ගානට.

හෙට ඇසළ පෝය........හඳ එළිය හන්තාන කඳුවැටිය පුරාම විහිදිලා.කඳු මුදුනෙ ටෙලි කොම් කුලුණු දෙකට පිටිපස්සෙන් හඳ පායල. අහසෙ තරු දෙක තුනක් විතරක් පේනව, ඒත් බොහොම මලානිකව.

ගේ පහලින් දිවෙන පරණ ගම්පල පාර පාලුවට ගිහිල්ල. ඊට සමාන්තරව තියෙන බදුල්ල කෝච්චි පාර පැහැදිලිව පේන්නෙ සඳ එළියට රේල් පීලි දිලිසෙන හින්ද.

" මල්ලි මොකෝ සිරි නරඹනවද?..........ලස්සනයි නේද? " රංජිත් අයිය ළඟටම එනකල් මට ඇහුනෙම නෑ.

" වරෙං, වරෙං........වැඩේ පටන් ගමු.....හෙහ්, හෙහ්, "

අපි ආගිය විස්තර කතා කර කර වැඩේ පටන් ගත්ත.හෙඩ් ඔෆිස් එකේ අලුත් විස්තර මම කිව්ව. නුවර අපේ යාලුවන්ගෙ අලුත්ම විස්තර රංජිත් අයිය කිව්ව.

ඔහොම ටිකෙන් ටික කතා කරල අන්තිමට වෙන කතා කල යුතු යාලුවන්ගෙ ඔෆිස් එකේ දේවල් නැති තැනට ඇවිල්ල අපි දෙන්නම නිහඬත්වයේ වෙලිල මිනිත්තු කීපයක් ගත උනා.

" රංජිත් අයියෙ......." මම නිහඬ තාවය බින්දා.

" අජන්ත......කියපං, මල්ලි ප්ර ශ්නයක් තියේනම්, ඒක මට කියන එක උඹෙ හිතට සහනයක් කියල උඹට හිතෙනවනම්, මගෙන් මොනවහරි උදව්වක් ඕන කියල උඹට හිතෙනවනම්, මට ඒ උදව්ව කරන්ඩ පුළුවන් කියල උඹට හිතෙනවනම් මට කියපං"

ජානකී අක්කත් ඇවිල්ල වාඩිඋනා........

මම අක්ක දිහා බලල හිනාවෙලා ආයෙම රංජිත් අයිය දිහාවට හැරුන.

" සචිනි මාව දාල ගියා අයියෙ" මම ඒ ටික කිව්වෙ පපුවෙන්ම එන වේදනාව දරාගෙන. ඒ කරල මම වීදුරුව පුරව ගත්ත.

මතු සම්බන්ධයි...............

29. සචිනිගේ කතාව - සිහිනය මියගිය පසු.........Sachini's Story - Dreams Die First........4

සචිනිගේ කතාව - 1

සචිනිගේ කතාව - 2

සචිනිගේ කතාව - 3


ජීවිතේ පහුවදා ඉඳල ආයෙම සුපුරුදු විදිහට හැලහොල්මනක් නැතුව ගලාගෙන ගියා. එහෙම කියන එකත් එක අතකට වැරදියි. මතුපිටින් නිසංසලේ ගලා යනව වගෙ බැලූ බැල්මට පේන දිය පාරක ඇතුලෙ මොන තරම් දිය සුලි වගෙ එව්ව තියෙන්ඩ පුලුවන්ද? ඇහැට නොපෙනි........... ජීවිතෙත් ඊට කිසිම වෙනසක් නෑ.අළුයට ගිනි පුපුරු වගෙ කොයි වෙලාවෙ මතු වෙයිද කියන සැකය සචිනිගෙ හිත ඇතුලෙ හොල්මන් කලා.

මේ කාලෙ ඇතුලත සචිනි දැඩි උත්සාහයක් ගත්ත තමන්ට මුහුණ දෙන්නට සිදුවුනු ප්රශ්න දිහා යථාර්තවාදීව බලන්ට. ඒ කියන්නෙ පක්ෂග්රාහී නොවී.ප්රශ්නෙ කොටස් කාරයන් වන අජන්ත සහ සචිනිගෙ ඇහින් නැතුව අපක්ෂපාතී තුන්වැන්නෙකුගෙ ඇහින්.ප්‍රශ්නයක් විසඳගන්ට කොහොම වෙතත් ප්රශ්නය තේරුම්ගන්ට හුඟක්ම වැදගත් ඒ ක්රම වේදය සචිනිට කියල දුන්නෙත් අප්පච්චි.

" මයෙ පුතේ, මොකක් හරි ප්රශ්නයක් තේරුම් ගන්න හොඳම ක්රමය තමයි ප්රශ්නයට සම්බන්ධයක් කොහෙත්ම නැති තුන්වැන්නෙකුගෙ ඇහින් ප්රශ්නය දිහා බලන්ට ඉගෙන ගන්ට.ඒකෙන් ඇත්තටම ප්‍රශ්නයට විසඳුමක් නොලැබෙන්ට පුලුවන්. ඒත් අඩුම ගානෙ ප්රශ්නෙ ඇත්ත ඇති සැටියේ තේරුම් ගන්ට වත් ලැබෙනවනෙ. ඒකත් ලොකු දෙයක්. මොකද? පුතා හොඳට හිතේ තියාගන්ට ප්රශ්නෙ මොකක්ද කියල හරියටම තේරුම් ගත්තයි කියන්නෙ සීයට පණහක් ප්රශ්නෙ විසඳිලා" ඔන්න ඔහොමයි අප්පච්චිගෙ වචන වලින්ම. ඔහොම අප්පච්චි කිව්වෙ ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ ගුරුවරියකගෙන් සචිනිට වෙච්ච අසාධාරණයක් ගැන සචිනි බොහොම කලකිරිල හිටපු වෙලාවක.අප්පච්චි එහෙම කිව්වෙ සචිනිව දකුණු අතින් වැළඳගෙන වමතින් හිස පිරිමදින ගමන්.සචිනි ඒ වෙලාවෙ ඉකිගගහ හැඬුව නම් තමා.ඒත් ජීවිතේටම අමතක නොවන පාඩමක් ඒ වෙලාවෙ අප්පච්චිගෙන් ඉගෙන ගත්තෙ.ඊට පස්සෙ කවදාවත් සචිනි නෙවෙයි කිසිම ප්රශ්නෙකදි ආවේගශීලී උනේ.

ඉතින් සචිනි කලේ ඒ විදිහට කරපු එකයි. තුන්වැන්නෙක් මේ ප්රශ්නෙ දිහාවෙ බලන විදිහට බලන්ට උත්සාහ කරපු එක.

තුන්වැන්නෙකුට නම් ඇත්තටම සචිනිගෙ හිතේ පොදිකන සිතුම් තේරුම් කරල දෙන එකත් එච්චර ලේසිවෙන එකක් නෑ. සචිනිට එහෙම හිතුනා. ඇත්තටම විවාහ වුනු යුවතියකට මුහුණ දෙන්න සිදුවන ප්‍රශ්න හැටියට මේවත් ප්‍රශ්නද කියල හැමෝටම හිතෙයි නේද?මම කොහොමද මගෙ හිතේ වේදනාව තව කෙනෙකුට තෙරුම් කරල දෙන්නෙ?

විවාහය කියන්නත් ජීවිතේ අනික් හැමදෙයක් වගේම සාමූහික වගකීමක්ය කියන එක සචිනිට අමුතුවෙන් කියාදෙන්න ඕන කමක් තිබුනෙ නෑ. ඒ වගේ ම යම් කැපකිරීමක් ඒ වෙනුවෙන් කරන්න ඕනය කියලත් ඈ නොදැන හිටියම නෙවෙයි.ඒත් ඇත්තටම සචිනිට විසඳ ගන්න බැරිවුනු ගැටළුව තමයි මේ කැපකිරීම් වල අවසානය කොතනද කියන එක.

මේ කැපකිරීම් වල අවසානය කියන්නෙ මට මාවම අහිමි වෙන එකද? එහෙම නැත්නම් අන්තිමට සචිනි වෙනුවට නන්නාඳුනන යුවතියක් ඉතිරි වෙයිද? මේ විදිහට හිතන එකත් එක අතකට සචිනිට මහම කරදරයක් උනා. ඒත් දෙයියනේ මොනව කරන්නද? හිතට හිතෙන හිතුවිලිය කියන එව්ව වලක්වන්නෙ කොහොමද?

අජන්ත ආයෙම ඒ කිසිම දෙයක් ගැන සචිනි එක්ක වචනයක් වත් කතා කලේ නෑ.ඒ ගැනත් එක අතකට සචිනි සතුටු උනාට ආයෙම කතාකරල තමන්ගෙ අවංක අදහස් ප්‍රකාශ කරල මොකක් හරි තීරණයකට එන එක මෙහෙම කසාය බීපු ගොලුවො වගෙ ඉන්නවට වඩා හොඳයයි කියලත් වෙලාවකට නොහිතුනාමත් නෙවෙයි.


ඔය අතරෙ දවසක අම්මයි අප්පච්චියි ආව ඉරිදාවක. දවල්ට කාල එහෙම ඉවර වෙලා හවස් වෙන්ඩ කිට්ටු කරලයි ඒ දෙන්න ගියේ.

අම්මනම් බොහොම සතුටෙන් අජන්තලගෙ අම්ම එක්ක තොර තෝංචියක් නැතුව කතා කලාට අප්පච්චි කීප වතාවක් සචිනිගෙ ඇස් දිහා එක එල්ලේ බලල යමක් තේරුම් ගන්න උත්සාහ කරනව කියල සචිනිට හොඳින්ම තේරුම් ගිය නිසා සචිනි පුලුවන් හැම වෙලාවෙම අප්පච්චිගෙ ඇස් මඟ ඇරියා.

අන්තිමට දෙන්න යන්න පිටත් වුනාම සචිනිත් ඒ එක්කම ගේට්ටුව ළඟට ගියා.ගේට්ටුව ගාවදි අප්පච්චි ආපහු හැරිල සචිනිගෙ අත්දෙක අල්ලගෙන මෙහෙම කිව්ව " මයෙ පුතේ, පුතාට මොනවත් ප්රශ්නයක් තියනවද කියල මම අහන්නෙ නෑ. ඒත් හැම ප්රශ්නෙකටම විසඳුමක් තියෙනව කියන එක විතරක් අමතක කරන්න එපා.අනික ජීවිතය කියන එක අපි හිතන තරම් සුන්දර නොවෙනව වගේම අපි හිතන තරම් අසුන්දරත් නෑ. අන්න ඒ ටික අමතක කරන්න එපා. ඒ වගේම මයෙ පුතාට මම ඉන්නව. ඒකත් හිතේ තියාගන්න"

“ මොනවද මේ කියන්නෙ, මට නම් තේරෙන්නෙ නෑ. ඔයා මේ මොනව කියනවද කියල. දුවට මොනවද තියන ප්රශ්න? අජන්ත කොච්චර හොඳ ළමයෙක්ද?, සුන්දරත් නෑලු අසුන්දරත් නෑලු, අනේ මන්ද, ඔයා ඔය ඔයාගෙ පොත් වල ලියන එව්ව කියල මේ ළමයගෙ ඔලුව නරක් කරන්න එපා. මට නම් තේරෙන්නෙ නෑ මොනව කියනවද කියල ’’ අම්ම කියාගෙන කියාගෙන ගියා. අම්මගෙ හැටි එහෙම තමයි.

“ ඔයාට නොතේරුනාට කමක් නෑ. මම ඒ ටික කිව්වෙ ඔයාට නෙවෙයි ’’ අප්පච්චි සුපුරුදු නිවුණු හඬින් කිව්ව.

“ නෑ අප්පච්චි,, එහෙම මොකවත් නෑ “ සචිනි කිව්වෙ කඳුළු උනන්නට තැත් කරන දෑස් කීප වරක් තදින් අතැඟිලි වලින් පිරිමදිමින්.

අප්පච්චි ආයෙම පාරක් සචිනි දිහා බලල දෙතුන් පාරක් හිස දෙපසට වනල සුසුමක් හෙලුව.අප්පච්චි ගේට්ටුවෙන් පිටවුනු ගමන්ම සචිනි ගේට්ටුව වහල ආපහු හැරුන.

ඔන්න.....ඊයෙ දවස.......

අප්පච්චිගෙ ලිවීමේ හැකියාව සචිනිටත් පිහිටල තිබ්බ. ඒත් ඒ කවි ලියන්ට.

වයස පහලව වගෙ කාලෙම ඈ ලියාපු පෙම් කවියක් මුල් වරට පත්තරේක පළවුනා. ඒක ඉස්කෝලෙ මහත් ආන්දෝලනයක් උනාට, සචිනි සත පහකටවත් ගනන් ගත්තෙ නෑ. අම්ම නම් කිව්වෙ " මොනවද ළමයො, මේ ලියල තියෙන විකාර?" කියල විතරයි.

සචිනිට ගොඩක්ම වැදගත් උනෙ අප්පච්චි කියන්නෙ මොකක්ද ? කියන එකයි,

හැබැයි අප්පච්චි මොනවත්ම කිව්වෙ නෑ, ආඩම්බරෙන් වගෙ මද සිනහවකුත් දෙතොල රඳවාගෙන සචිනි දිහා ටික වෙලාවක් බලන් ඉඳල දකුණතේ මහපට ඇඟිල්ල උස්සල අනික් ඇඟිලි හතර නවාගෙන සචිනි දිහාට දිගු කලා. ඊට වැඩි දෙයක් සචිනිට ඕන උනෙත් නැහැ.ඒ ටික මදෑ ඕනවටත් වැඩිය.

ඉතින් සචිනි ජීවිතේ හැම සිදුවීමක්ම..... සතුටක්... දුකක්...... එහෙම නැත්නම් හිතට නොසෑහෙන ආවේගයක් ආපු හැම වෙලේම කලේ හිතේ තෙරපෙන පොදිකන හැඟීම් අකුරු බවට හරවල..... ඒ අකුරු පද බවටත්....... ඊටත් පස්සෙ පද පදවැල් බවටත් හරවල........ පදවැල් සුදු කඩදාසි මතට හෙමින් සැරේ අමුනපු එක. ඒක ඇත්තටම හිත නිදහස් කරන විරේකයක් වගෙ සචිනිට.

ඔය යන්ත්ර සූත්ර වල තියෙනව පීඩන යාමන කපාටය ( Pressure releasing valve ) කියල එකක්. ඔරොත්තු නොදෙන තරමට පීඩනය ඉහළ ගියහම ඉබේම ඒ කපාටය විවෘත වෙලා වැඩි පීඩනය නිදහස් කරනව. නැත්නම් අනිවාර්යයෙන් යන්ත්රය පුපුරල විනාශ වෙලා යනවා.

සචිනිගෙ මේ පීඩන යාමන කපාටය උනේ කවි ලිවීම.

හිතේ පිරිල ඉතිරිලා යන හැඟීම් කොලේකටවත් වත් කලොත් හිතට ටිකක් හරි සැනසුමක් ඒවිය කියල හිතල, සචිනි මේසෙ ඉඳගත්ත, දවල්ට කාල අස් පස් කරල දාල එහෙම.

ඇරල තිබුනු කව්ළුවෙන් පෙනෙන අඹ ගහේ කොල අතර සුළඟ රහස් කිය කිය සක්මන් කරනව විඩෙන් විඩේ. ඔලුව උස්සල ඒ දිහා බලන අතරෙම සචිනිගෙ හිත එළියට පැන්න අකුරු වෙලා....... අකුරු එකිනෙකා පස්සෙ දුවල පේළි හැදුන......... පේළි එකින් එක පිළිවෙලට හරි බරි ගැහිල සුදු කොලේ උඩ හරහ වැටිල තැන්පත් උනා.

සෙනෙහස අමාදිය පතමින් පැමිණියෙමි,
සඳවත සිහිල විඳිනට නිති පැතූයෙමි,
විහඟුන් ගයන ගී පද මැද නඳුනුයනේ,
ඔබ සුරතේ වෙලී ඇවිදිමි සිතූයෙමී,

සිහිලස සිඳීගිය කතරකි නෙත ගැටුනේ,
සඳවත දකින්නට නැත මේ අමාවකේ,
විහඟුන් නඳුනුයන් අත්හැර පළාගියේ,
සුරතින් ඔබේ මා අතැඟිලි ලිහීගියේ,

ජීවිත ගමන සිත් රිදවන කල මෙලෙස,
කෙලෙසක එකම මඟ යන්නෙද අප දෙදෙන,
විකසිත වුනේ කුසුමක් මුකුලිත වෙන්ට,
සෙනෙහස කුමක්දැයි සොයනෙමි මම තවම,

හවස සචිනි අම්ම එක්ක ඉවුම් පිහුම් වැඩ එහෙම අහවරයක් කරල, කාමරේට යනකොට අජන්ත මේසෙට හේත්තු වෙලා, සචිනි දවල් අකුරු කරපු සිතුවිලි පෙල කියවනව.

සචිනි කාමරේට ඇතුල් වෙනකොට ඔලුව උස්සල බැලුවට යන්තමට හිනාවක්වත් ඒ මුහුණෙ තිබුනෙ නම් නැහැ......... ආයෙම කවිපෙල කියවන්න ගත්ත........

සචිනි ගිහිල්ල ඇඳේ ඉඳගත්ත. කතාබහක් නැති නිශ්ශබ්දව ගෙවුනු සෑහෙන වෙලාවකට පස්සෙ අජන්ත ඇවිල්ල සචිනිගෙන් ඈත්ව ඇඳේ පල්ලෙහා කෙළවරේ ඉඳගත්ත.

“ අර මොනවද අර ලියල තියෙන්නෙ? “

අජන්ත ඇහුවෙ ඔලුවෙන් මේසෙ දිහාව පෙන්නනමින්.

“ කවි......... ‘’ සචිනි හිතාමතාමයි කෙටියෙන් උත්තර දුන්නෙ......

“ කවි කියල මටත් පේනව, මොකටද ඒව ලිව්වෙ කියලයි මම අහන්නෙ, “

“ කවි ලියන්ට ඉතිං මට හේතුවක් ඕනම නෑ, අජන්ත....... මට හිතුන මම ලිව්ව,......අනික මම ඒ දවස්වල ඉඳම්ම කවි ලිව්ව කියල ඔයත් දන්නවනෙ “

“ ඒක හරි, මම අහන්නෙ මේ අද ලියල තියෙන කවි ගැන........හරි එව්වයින් වැඩක් නෑ...........මම කෙලින්ම කියන්නම්කො...... මම කැමති නෑ ඔයා මීට පස්සෙ කවි ලියනවට,......”

“ .................................... “

සචිනි ගේ නිශ්ශබ්දතාවය ඉවසන්ඩ බැරුවද කොහෙද අජන්ත ආයෙම කතාකලා.

“ මම කියපු දේ ඇහුනද? “

“ ඇහුනා “

“ ඉතිං? “

“ මම මේ ඒ ගැන තාම හිතනවා,........නෑ.........ආයෙ හිතන්නෙ මොනවද? මට ඒක කරන්න බෑ අජන්ත.........කවි ලියන එක මට විනෝදයක්........සැනසීමක්........ඒ ඔක්කොටම වඩා ජීවිතේ පීඩනය පිට කරන, සැහැල්ලු කරන ක්රමයක්.......ඇත්තටම විරේකයක්,”

කැප කිරීම් කියන එකෙත් සීමාවක් තියෙන්න ඕන ; එහෙම නොකිව්වට සචිනි එහෙම හිතා ගත්ත.

“ එහෙමද?.......ඒකද ඔයාගෙ අන්තිම තීරණය? “ අජන්ත ඇහුවෙ වචන වලින් දමා ගසමින්.

“ ඔව්.......” සචිනිත් දෙවරක් නොහිතාම උත්තර දුන්න.

“ හරි......බලමුකො......” අජන්ත එක පාරටම නැඟිට්ට. සචිනි දිහාවෙ ටික වෙලාවක් බලා හිටිය. සචිනිත් අජන්තගෙ මූණ දිහාවෙම බලා හිටිය එක එල්ලේම.

“ Shit “ දත්මිටි කාගෙන එහෙම කිව්ව අජන්ත කාමරෙන් පිට උනා.

සචිනි එහෙම්මම හිටිය ගොඩාක් වෙලාවක්. එක ඉරියව්වෙම....එහෙමම ඉඳල කොන්ද කැක්කුම් අල්ලනකොට එහෙම්මම කොට්ටයක් ඇඳ විට්ටමට හේත්තු කරල ඒකට හේත්තූනා.

එදා රෑට සචිනි කෑවෙ නෑ.....” පුතේ අර ළමය..........” .කියල අම්ම අහනව ඇහුන. අජන්ත මොනවද හෙමිහිට කියනව ඇහුන මිසක් කිව්වෙ මොනවද කියල සචිනිට ඇහුණෙ නෑ.

මහ විසාල හිස් බවකින් ජීවිතේම පිරිල ගිහිල්ලය කියන හිතුවිල්ල බර ගල් ගෙඩියක් වගේ ඔලුව, හිත.......මුලු සරීරය පුරාම හිරවෙලා වගෙයි සචිනිට දැනුනෙ.

රෑ මැදියමේ සචිනිට ඇහැරෙනකොට අජන්ත අනික් පැත්ත හැරිල නිදි. බඩගින්නක් තිබුනත් වතුර වීදුරුවක් බීල ආපහු නිදාගත්ත සචිනි.

ඒ ඔන්න ඊයෙ......වෙච්ච දේවල්,

මේ අද..........අජන්ත පිටත් වෙලා ගියාට පස්සෙ, සචිනි හුඟක් වෙලා ඇඳේම ඉඳගෙන කල්පනා කලා.

යථාර්ත වාදීව...........අපක්ෂපාතව, සාධාරණව............තුන් මසක විවාහ ජීවිතයේ සිද්ධ වුනු හැම දෙයක්ම හිතල...........

අවසන ඈ සියලුම සිද්ධීන් අපක්ෂපාතව ගැඹුරින් කල්පනා කොට තීරණයකට එළඹියාය.................මෙම තීරණය කිසිසේත් පහසුවෙන් ගන්නා ලද තීරණයක් නොවූ අතර මෙම තීරණය හේතු කොටගෙන ඇගේ ඉදිරි අනාගතය කුමන අයුරක් වේද යන්න පවා අවිනිශ්චිත වූවද, ඒ කුමන තත්වයකට වුවද නොබියව මුහුන දෙන්නෙමැයි යන දැඩි අදිටනින් යුත්ව සචිනි තීරණයක් ගත්තාය.

In Life more often than not, you have to take decisions that may in all probability alter your life forever; drastically and irreversibly. In retrospect you may regret that decision everyday for the rest of your life...............

But you can do nothing whatsoever about it...........it’s your destiny; you have to accept whatever there in store for you with a smile on your face......A smile that may really be full of pain............

28. සචිනිගේ කතාව - සිහිනය මියගිය පසු.........Sachini's Story - Dreams Die First........3

26. සචිනිගේ කතාව 1

27. සචිනිගේ කතාව 2

ඔන්න ඒකත් හරි කියමුකො. සචිනි ඒ වතාවෙත් අජන්තට සමාව දුන්න....... හිතෙන්. ජීවිතේ කියන්නෙ පිණි විසුල මල් පෙති මත සුරඟනන් රැඟුම් පානා සුරංගනා ලෝකයක්, මල් සුවඳ රැගත් මඳ පවන මැදින් මල්ගොමු අතරින් අනන්තය තෙක් හෙමිහිට ඇවිද යන සොඳුරු චාරිකාවක් කියල සචිනි කවදවත් හිතුවෙ නෑ. ජීවිතේ දිහාවෙ යථාර්තවාදීව සමබරව බලන්ට සචිනිට කියල දුන්නෙ වෙන කවුරුවත් එහෙම නෙවෙයි සචිනිගෙ අප්පච්චි.


අප්පච්චි කෙරෙහි සචිනිගෙ හිත ඇතුලෙ තිබුනෙ ආදරයකට වැඩිය ගෞරවයක්, ගෞරවයකට වැඩිය ආදරයක් ඒ දෙකටම වැඩිය ශ්රද්ධාවක් වගෙ හැඟීමක්, එහෙමත් නැත්නම් මේ තුනම මිශ්ර වෙලා හැදිච්ච වෙනම නමක් කියන්ඩ බැරි අමුතුම හැඟීමක්ය කිව්වොත් තමයි වඩාම හරි.

අප්පච්චි දර්ශනය ගැන පොත් කීපයක්ම ලියාපු රටේ තොටේ නමගිය පුද්ගලයෙක්. ඉස්කෝලෙදි උනත් සචිනි ගොඩක් ප්ර්සිද්ධ උනේ අප්පච්චි නිසා. ඒ ගැන කවදාවත්ම ආඩම්බර නොවුනට අප්පච්චිගෙ නම නිසා ලැබුනු ප්ර්සිද්ධිය සචිනිගෙ හිතට ගෙනාවෙ හීන් සතුටක්. " සචිනි සමරදිවාකර " කියන නමට ඈ ඇලුම් කලේ හය හතර නොතේරෙන කාලෙ ඉඳලමයි.

පොඩි කාලෙ නම මොකක්ද කියල පොඩ්ඩොන්ගෙන් අහන අනිවාර්ය ප්ර ශ්නෙට සචිනිගෙ උත්තරේ මෙහෙමයි " තසිනි තමදිකර" අප්පච්චි තවමත් ඔය ගැන කියල හිනැහෙන හැටි සචිනි සිහිකලේ හදවතේ පිරුනු සෙනෙහස උතුරා ගලා යද්දි.

මාසයකට විතර පස්සෙ............උදේ ඉඳම්ම එදා වැස්ස........ඉර පෑව්වෙම නෑ.

සචිනි කාමරේ පොතක් බල බලා හිටියා. ටෙලිෆෝන් එක වැදෙනව ඇහුනා.ටිකකින් අම්මගෙ කටහඬ ඇහුනා" දුව කෝල් එකක්" සචිනි ගිහිල්ල රිසීවරේ ගත්තා. ඒ බැංකුවෙන්. "Yes, Sachini Samaradivakara Speaking Here"සචිනි උත්තර දුන්නා. අලුත් ගිණුම් පාස් පොත ගෙනියන්ඩ එන්ඩය කියලයි ඒ පණිවිඩේ.

එදා දවස සුපුරුදු විදිහට ගෙවිල ගියා. වැස්ස හවස් වෙනකොට අඩු උනාට චුරු චුරුව දිගටම තිබ්බ.අජන්තටත් හෙම්බිරිස්සාවකුත් හැදිල. රෑට බත් එහෙම කාල දෙන්න ගියා නිදාගන්ට. තුරල් කරල තිබ්බ වැස්ස ආයෙම වැඩි කරල. කාමරේ ජනේලෙ කර්ටන් එක අස්සෙන් විදිළි කොටනව විඩෙන් විඩේ.

අජන්ත ඇඳ ළඟ පොඩි කනප්පුව උඩ තිබුනු ටේබල් ලෑම්ප් එක නිව්වා. විඩෙන් විඩේ කාමරේ එළිය කරන විදිලි කෙටිල්ල නිසා සචිනි දෑස් තදින් පියාගෙන පොරෝනය යටට ගුලි උනා.

අහස ගිගිරුම් හඬ මැද්දෙන් අජන්ත මොනව හරි කිව්ව වගේ හිතුනු නිසා සචිනි පොරෝනය මෑත් කරල හිස එසෙව්ව.

" අජන්ත මොනව හරි ඔයා කිව්වද? "

" සචිනි ......අපි ඔයාගෙ නම වෙනස් කරමු නේද?" අජන්ත කිව්වෙ සචිනි දිහා යන්තම් බලල ආපහු සීලිම දිහා බලන ගමන්,

මේ මොකක්ද කියන්නෙ කියල එක පාරට හිතාගන්න බැරුව සචිනි මොහොතක් අජන්ත දිහා බලන් හිටියා.

" ඇයි අජන්ත,....... සචිනි කියන එක.... ඒක හොඳ මදිද? "ආයාසයෙන් හිනා වෙන්නට උත්සාහ කරමින් ඇය ඇහුව.

අජන්ත ඈ දිහා බැලුවෙ නලල රැළි කරල ඇස් දෙකත් පුංචි කරගෙන.

" විහිලු කරන්න එපා සචිනි, ඔයා හොඳටම දන්නව......... " අජන්තගෙ ඉතිරි වදන් හිටිහැටියේ ඇසුණු ගුගුරුම් හඬකින් යටපත් වුනා.

" .....මම කිව්වෙ ඔයාගෙ වාසගම ගැන. "

ගිගුරුම් හඬ ඈතට පාවෙලා මැකිල ගියට පස්සෙ අජන්ත කිව්ව.

සචිනි මොහොතක් එහෙම්මම ඇඳේ ඉඳගෙනවිට්ටමට හේත්තු වෙලා විදුළියෙන් එලිය වැටෙන ජනේලෙ දිහා බලා හිටියා.

අජන්ත විජේසිංහ වන මම...........මෙහි සිටින සචිනි සමරදිවාකර යන..............

සචිනි සමරදිවාකර වන මම..........මෙහි සිටින........

යාන්තමට තුන් මාසයකට ඉස්සරවෙලා.....ඒ....

සචිනි සමරදිවාකර වන මම අද සිට සචිනි විජේසිංහ ලෙසින් හැඳින්වෙන බවට උතුම්වූ ශ්රී ලංකා රජයටත්................

සචිනිට හිනාවක් පැන්නේ ඇයිද කියල ඇයටත් ප්ර ශ්නයක්.

අජන්ත ඈ දිහාවෙ ඇස් ලොකු කරගෙන බලල ආපහු ඉවත බලා ගත්ත.

සචිනි කතා කලෙත් ජනේලෙ නටන විදුළි එළිය දිහා බලාගෙන.

" අජන්ත මට කියන්න, ඇයි මේ හදිස්සියෙ ඔයාට ඔහොම හිතුනෙ? "

අජන්ත උත්තර දුන්නෙ ටික වෙලාවකින් " හදිස්සියෙමත් නෙවෙයි ඒත් කසාද බැන්දහම දෙන්නගෙ නම් දෙක එකක් වෙන්න ඕනෙ නේද? "

" හරි එහෙනම් ඔයා මගෙ නම ගන්ට...අජන්ත සමරදිවාකර........බලන්ටකො මොන තරම් ලස්සනද? " සචිනිට ඉබේම කියවුනා...

අජන්ත ඒ පාර නම් ඈ දිහාට හැරුනා." මාව විහිලුවකට ගත්තද? " හඬ උස් වීමට නොදීමට දැඩි වෙහෙසක් ගන්න ගමන් අජන්ත කිව්ව.

" නෑ අජන්ත ඇත්තටම නෑ......මට දැන ගන්ට ඕන අවංකව ඔයා ඇයි මෙහෙම දෙයක් මගෙන් බලාපොරොත්තු වෙන්නෙ කියල. "

" මෙතන ඔච්චර තර්ක කරන්න දෙයක් නැහැනෙ ළමයො,සාමාන්යයෙන් කසාද බැන්දම භාර්යාව පුරුෂයාගෙ නම ගන්න එක සිරිතක්නෙ.Don't try to make an issue out of this, Sachini, please "

" No Ajantha, i'm not. It's you who are making an issue out of this. අනික ඔයා දන්නව මම සාමාන්යයෙන් අනික් අය කරන දේවල් කරන කෙනෙක් නෙවෙයි කියල. ඔයා ඒක හොඳටම දන්නව. අපි හඳුනගෙන සතියක් යන්ටවත් කලින් මම ඒක ඔයාට පැහැදිලිවම කිව්ව.මතක නැත්නම් මම ඒ පොඩ්ඩ මතක් කරන්නම් "

සචිනිට නිහඬ වෙන්නට සිදුවුනේ කෝපය පාලනය කර ගැනීමට කීපවරක් ගැඹුරට හුස්ම ගත යුතු වූ බැවිනි.

" හරි, මම මතක් කරල දෙන්නද ඒ දෙබස?......" අජන්ත කිසිවක්ම කිව්වෙ නෑ.

" ස්ථානයත් ඕනනම් නුගේගොඩ මැක්ඩොනල්ඩ්ස් එකේ උඩ තට්ටුව.....දිනේ නම් හරියටම මතක නෑ. ඔයාට ඒකත් ඕනම නම් මගෙ ඩයරි එක බලල කියන්නත් පුලුවන්."

අජන්ත ඈ දිහා බලල ආයෙම අහක බලා ගත්ත.

" මෙහෙමයි දෙබස. " සචිනි කියාගෙන ගියා.

" අජන්ත අපේ ආශ්රය තව වැඩි දුර යන්න කලින් එක දෙයක් ඔයාට කියන්න ඕනෙ.මම හිතනව ඔයා මේක පැහැදිලිව තේරුම් ගනීය කියල. මම සාමාන්ය කෙනෙක් නම් නෙවෙයි. සාමාන්යයෙන් සම්මතය කියල තියෙන දේ මම ගනං ගන්නෙ නෑ. මගෙ හිතට හරිය කියල හිතෙන දේ තමයි මම බොහොමයක් වෙලාවට කරන්නෙ. "

" එතකොට ඔයා දුන්නු උත්තරෙත් මම මතක් කරන්නද? "

" That's okay with me Sachini, actually that’s what I like about you, you have a mind of your own,"

" ඔන්න ඔහොමයි ඔයා එදා කිව්වෙ.ඔන්න ඔය විදිහටම. මතකයි නේද? "

" හරි එහෙම කිව්වම කියමුකො, ඒත් මට තේරුම් ගන්න බැරි මේ බොහොම සුලු දෙයක් ඔයා මෙච්චර සීරියස් ගන්න එකයි. "

" හරි, මේක බොහොම සුළු දෙයක් නම් ඇයි ඔයාට බැරි මේ කාරණය අත ඇරල දාන්න? අනික මේක ඔයාට සුළු දෙයක් උනාට මට ලොකු දෙයක්. මම දන්න කාලෙ ඉඳන් මගේ අනන්යතාවය, මගේ නම කියන්නෙ මට ලොකු දෙයක් ඇත්තටම......එක පාරට කොට්ට උරයක් සම්පූර්ණයෙන් අනික් පැත්ත ගහනව වගෙ මගෙ අනන්යතාවය සම්පූර්ණයෙන්ම නැතිකර ගන්ට මටනම් කොහෙත්ම බෑ, මම ඒක කරන්නෙත් නෑ. "

" හරි, හරි ඉතිං ඕකට ඔච්චර කෑගහන්ට ඕන නෑ. නම වෙනස් කරන්ට බැරිනම් නිකා ඉන්ට. " අජන්ත කිව්වෙ ඔලුවෙ ඉඳන් පෙරවාගෙන අනික් පැත්ත හැරෙන ගමන්.ඒ හඬේ තිබ්බෙ තරහකුත් නෙවෙයි කළකිරීමකුත් නෙවෙයි. ඒ දෙකේම මිශ්ර හැඟීමක් කියලයි සචිනිට හිතුනෙ.

පොරෝනය ඇතුලෙ ගුලි උනාට සචිනිට නින්ද ගියෙ නම් නෑ. මම කතා කරපු විදිහ හරිද? ඇත්තටම නම වෙනස් කරන එක මේ තරම් හැඟීම් බර වෙන්න තරම් දෙයක්ද? සචිනිගෙ ඔලුවෙ ඇතුලෙ කරකැවෙමින් වද දුන්න.



මතු සම්බන්ධයි...........

27. සචිනිගේ කතාව - සිහිනය මියගිය පසු.........Sachini's Story - Dreams Die First........2

සචිනි කියන්නෙ දහසක් සිහින පොදි බැඳගෙන පතිකුළයට ආපු අපේ කාළයේ යුවතියක්. සචිනි කියපු මෙතෙක් කතාව මෙහෙමයි.

පහුවදා සචිනි උදෙන්ම කෝල් එකක් දීල අනෝජ ගෙන්න ගත්ත. නවය වෙනකොට අනෝජ ආව, එයාගෙ රතු පාට හොන්ඩා සිවික් එකේ. අනෝගෙ කට දන්න නිසා කාරෙක ගේට්ටුව ලඟ නවත්තල අනෝ බහින්ඩත් ඉස්සර සචිනි “ අම්මෙ, මම පොත් ප්දර්ශනේ බලන්ට යනවා “ කියල එළියට බැස්ස. ගේට්ටුව වහන ගමන් සචිනි දැක්ක අම්ම දොරකඩ හිටගෙන බලාගෙන ඉන්නව. ඒ මූණෙ හැඟීම් හරිහැටි තේරුම් ගන්න තරම් දුර වැඩි උනාට, මූණ එච්චර හොඳ නැති බව නම් සචිනිට ඉවෙන් වාගෙ තේරුණා.

දොර ඇරෙගෙන ඉස්සරහ සීට් එකේ ඉඳගත්තම, අනෝ කටත් ඇරගෙන බලාඉන්නව දැකල සචිනිට බකස් ගාල හිනාවක් පැන්න.



“ මොකෝ බං, මේ මහසෝන දැක්ක වාගෙ, හිහ්....හිහ්, “

“ මහසෝනෙක් නම් මන්දා, උඹ හරියට අර පරණ සිංහල ෆිල්ම් වල ඉන්න කුල කාන්තාවක් වගේ මට නම් පේන්නෙ, නාලිය නොදක්වා.....සළු ඇඳ ඔන්න ඔහෙ කොහාටද දක්වා කියල ඔය තියෙන්නෙ......”

සචිනි හඬනගා සිනාසුනාය. මෙසේ හිතේ හැටියට අවසන් වරට සිනාසුනේ කවදාදැයි සිහියට නගා ගැනීමට උත්සාහ කල ඇය එකෙනෙහිම නිහඬ වූවාය.

“ මොකද බං? “ අනෝජා ඇය දෙස විමසුම් ඇසින් බැලූයේ නළලද රැලි කොටගෙනය.

“ නෑ...මේ උඹ අර නාලිය කියල කිව්වට මට හිනා ගියේ. ඒක නාභිය වෙන්න ඕනෙ හරි වචනෙ, “

“ මේ....නිකම් බොරු කරන්න හදන්න එපා මට.....උඹ හොඳටම දන්නව මම ඇහුවෙ හිනා උනේ ඇයි කියල නෙවෙයි......මම ඇහුවෙ එක පාරටම හිනාව නැවැත්තුවෙ ඇයි කියල. “

අනෝජාගේ විමසුම් බැල්ම තව දුරටත් දරාගත නොහැකි වූ සචිනි කව්ළුවෙන් පිටත බලාගත්තාය.

නිහඬව තවත් මොහොතක් සචිනි දෙස බලා සිටි අනෝජා ගියරය මාරුකොට රථය සෙමින් පාරට ගත්තාය.

පොත් ප්රදර්ශන භූමිය තුල සවස්වන තුරු කාලය ගත කල ඔවුහු දිවා ආහාරයද එහිම වූ ආපනශාලාවෙන් ගෙන, ආපසු එන විට සවස හතර පමණ වී තිබිණි.

අතරමඟ සිසිල් බීම හලක් අසල රථය නතර කල අනෝජා සිසිල් බීම බෝතල් දෙකක් ද රැගෙන පැමිණියාය. ඔවුහු මොහොතක් නිහඬව සිසිල් බීම තොලගෑහ.

“ සචී, මොකක් හරි ප්රශ්නයක් තියනව නම් මට කියාපං, “

සමීපම මිතුරියට අසත්යයක් පැවසීමට දිව නොනැමෙන නිසාම දෝ සචිනි සෙමින් මෙසේ පැවසුවේ ඉවත බලාගෙනමය.

“ ම්ම්, එහෙමමත් නැහැ අනූ, උඹට කියන්ඩ ඕන එකක් නම් මම නොකිය ඉන්නෙ නැහැනෙ. උඹ ඒක දන්නවනෙ “

“ හරි ...okay, let's leave it like that, උඹට ඕනම දේකට මම ඉන්නව කියල විතරක් මතක තියා ගනිං “

" Thanks, Ano, I know that, You don't have to tell me "

දෑසට නැඟි කඳුලු වලකා ගත නොහුනු ඇය වහා ඉවත බලා ගත්තාය.

මිළදී ගත් පොත් බහාලූ මලුද තුරුළු කොටගෙන ඇය නිවසට ඇතුලු වන විට අජන්තගේ අම්මා සාලයේ හිඳ සුපුරුදු ලෙස පුවත් පතක් කියවමින් සිටි අතර හිස ඔසවා ඈ දෙස බැලුවා විනා කිසිවකුදු පැවසුවේ නැත.

ගමන් වෙහෙස නිසාම ඇඳෙහි ඇලවුනු වහාම ඇය නොදැනුවත්වම නින්දට පිවිසියාය. ඇය අවදිවන විට අඳුර වැටී තිබුනු අතර අජන්ත කාර්යාලයේ සිට පැමිණ ඇති බව බිත්තිය අසලවූ ඔහුගේ පාවහන් යුගල සාක්ෂි සැපයීය.

" ශෙහ්......මට නින්ද ගියානෙ හොඳටම....." තමන්ටම කියාගනිමින් සචිනි නිදන කාමරයෙන් පිට වූයේ අවුල් වූ හිස දෑතින්ම සකසමිනි.

අජන්ත මිදුලේ අරලිය ගහ යට බංකුවේ අසුන්ගෙන එදා ලෙසම ඈත අඳුර දෙස බලා සිටිනු දුටු ඇගේ සිතට බියකුදු නොවූවද එහෙත් ඒ හා සමාන හැඟීමක් පිවිසියේ නිරායාසයෙනි.

සෙමින් බංකුව වෙත ගිය එහි කෙළවරක හිඳගත්තාය. ඇය ගැන කිසිදු තැකීමක් නොකොට අජන්ත අඳුර දෙසම බලාසිටිනු තවත් ඉවසිය නොහැකි වූ සඳ ඇය ළය මත බැඳගත් දෑතින් යුතුව බංකුවේ ඇන්දට හොඳින් බරවී ඔහු දෙස නෙත් කොනින් බලමින් කටහඬ අවදි කලාය.

" දැන් මොකද වෙලා තියෙන්නෙ? "

" ඒක අහන ලස්සන?....අද කොහෙද ඔයා ගියේ? " එක් වරම ඈ දෙසට හැරුණු ඔහු හඬෙහි වූ නොරිස්සුම සැඟවීමට කිසිදු උත්සාහයක් නොගෙනම ඇසීය.

" මම.... ගියෙ.... පොත්.... ප්රදර්ශනේට, ඇයි.... අජන්ත.... මම... ඊයෙ... ඔයාට කිව්වෙ? " සන්සුන් වීමට දැඩි උත්සාහයක් දරමින් ඈ සෙමින් වදනින් වදන උච්චාරණය කලාය.

" ඊයෙ මට කිව්වද? "

" මොකද නැත්තෙ ?, ඔයාට වැඩ වැඩියි කිව්වම, මම ඇහුවේ එහෙනම් අනෝජත් එක්ක යන්නද? කියල ඔයාමනෙ හා කියල කිව්වෙ, "

" එහෙම උනාට ඔයාට............."

පැවසිය යුතුදේ පවසාගත නොහැකිව මෙන් ඔහු ඈ දෙස මොහොතක් හැරී බලා, නැවත ඉවත බලා ගත්තේය.

අසම්පූර්ණ වැකිය සම්පූර්ණ කරන තෙක් ඔහු දෙස ටික වෙලාවක් බලා සිටි ඈ ඔහුගේ එවැනි බලාපොරොත්තුවක් නැති බව දැනුනු කල්හි, නැවී බිම වැටුනු රතු අරලියා මලක් අහුලාගෙන එහි පෙති එකිනෙක කඩමින් ඔහු දෙස නොබලාම කතා කලාය

" අජන්ත......මේ විදිහට අපේ ජීවිත වලට......." එතනින් ඔබ්බට කෙසේ වැකිය ගලපාගතයුතුද යන්න සිතා ගත නොහැකිවූ ඇය කෙමෙන් තෙත් වන දෑස තදින් පියාගෙන යටි තොල විකා ගත්තාය.

මෙවර අසම්පූර්ණ වැකිය සම්පූර්ණ කරනතෙක් බලාසිටීමට සිදුවූයේ අජන්තටය.

එහෙත් සචිනි ඒ අසම්පූර්ණ වැකිය සම්පූර්ණ කිරීමට උත්සාහයක් නොගෙනම ඉවත බලාගෙන දෑසට නැඟෙනා කඳුලු වළකා ලීමට දැඩි උත්සාහයක් ගත්තාය.

වවුලන් තටු ගසන හඬින් පමනක් නිහඬතාවය බිඳීගිය කල්පයක් සේ දැනුනු මිනිත්තු පහක පමණ කාල පරාසයකට පසු සචිනි තීරණයකට එලඹියාය. " කමක් නෑ, මට ඊට වඩා වටිනව හිතේ සතුට, " තමාටම කොඳුරාගත් ඇය අජන්තට සමීපව, ඔහුගේ උරහිස මත හිස තබා සිහින් හඬින් මෙසේ පැවසුවාය.

" කමක් නෑ. අජන්ත මගෙන් වරදක් උනා නම් සමාවෙන්න.අපි ඒක අමතක කරල දාමු "

මතු සම්බන්ධයි...........

26. සචිනිගේ කතාව - සිහිනය මියගිය පසු.........Sachini's Story - Dreams Die First........1

සචිනි හෙමිහිට දෑස් හැරියාය. අජන්ත ඇඳේම පසෙක හිඳගෙන බිමට නැවී සපත්තුවල ලේස් ගැටගසයි. අඩවන් දෑස් අතුරින් පෙනෙන ඔහුගේ උදෑසන රැවුල කැපූ මුහුණේ නැවුම් බව සචිනිගේ හිතට එක්කලේ නොරිස්සුම් සහගත හැඟීමකි. " කොන්ද පණ නැති සෙවලයා " ඈ සෙමින් මිමිණුවාය.

"සචිනි, ඔයා මොනවත් කිව්වද? "අජන්ත එකෙණෙහිම ඈ දෙස හැරෙමින් ඇසුවේය.

ඔහුට පිළිතුරු දීමෙන් වැළකීමට ඈ කලේ දෑස් තදින් පියාගෙන නිසොල්මන් වීමය.

ඈ දෙස ටික වෙලාවක් බලාසිටි අජන්ත ඇගේ උරහිසින් අල්ලා සෙලවීමට මෙන් දකුණත දිගුකලද නැවත මොහොතක් කල්පනාවේ නිමග්නව සිට ඇඳෙන් නැඟිට සිට ගත්තේය. මොහොතක් ඈ දෙස බලා සිට සෙමින් කාමරයෙන් පිටවිය.

අජන්ත පිටවී ගිය පසුවද සචිනි ඇඳේම වැතිරී සිටියේ ඇඳෙන් නැඟිටීමට පවා නොසිතෙන අන්දමේ කෙඩෙත්තු ගතියක් ගතටද වඩා සිතට දැනුනු බැවිනි.

මාස තුනක්......ඔව්, අදට මාස තුනක්.....එක්වරම තුන්මාසෙ දානෙ දෙන චාරිත්රාය ඇගේ සිහියට නැඟුනේ මන්දැයි ඇයටද සිතාගත නොහැකිය.

අද කියන්නෙ සචිනි විවාහ වෙලා තුන්මස් සංවත්සරය.....අජන්ත එක්ක අජන්තගෙ ගෙදරට ඇවිදින් අදට මාස තුනයි හරියටම,

මේ මාස තුනක කාල පරාසයෙ වෙච්චි දේවල්................ඒව එක දවසක් නෙවෙයි.........හැමදාම එකින් එක සිද්ද වෙච්ච එව්ව.

උදාහරණෙකින් කිව්වොත් සතුරු බලකොටුවක් එක ප්ර.හාරයකින් බිඳ වැටෙන්නෙ නෑ. නොකඩවා දිගටම ප්රනහාර එල්ල වෙන කොට තමයි අන්තිමට එක වෙලාවක ඔක්කොම සුන්නද්දූලි වෙලා යන්නෙ. ඒ උපමාව සැර වැඩියි කියල හිතේනම් මෙහෙම කියමු. උඩම අත්තේ අපූරුවට පිපිල තියෙන අරලිය මලක් ගන හිතමු. කවුරු හරි ඔය මල බිම දාගන්ට හිතල ගල් ගහනව. එකක් දෙකක් තුනක් හතරකින් බේරිල ඉන්ට මලට පුලුවන් වෙයි. ඒත් නොනවත්වා ගල් ගැහුවොත් අනිවාර්යයෙන්ම එක වෙලාවක ගල් පාර වැදිල මල් කැකුල බිමට වැටෙනව වැටෙනවමයි.ආයෙ ඒකෙ දෙකක් එහෙම නෑ.

අජන්තගෙ ගෙදරට ඇවිත් දෙවෙනි දවස: සචිනි හවස නාල ටී ෂර්ට් එකක් සමඟ සැහැල්ලු කලිසමක් ඇඳල කාමරෙන් එලියට ගියා. අජන්තගෙ අම්ම සාලෙ පත්තරේ බලමින් හිටියා.පත්තරේ පහත් කොට උකුල මත තබා ඇය සචිනි දෙස නොපහන් දෑසින් බලා සිටි අන්දම සචිනි දැක්කෙ නැත්තෙ ඈ එතකොටත් අම්මව පහුකරගෙන සාලෙ දොරටුව කිට්ටුවටම ගිහිල්ල හිටපු හින්දයි.

මිදුලෙ අරලිය ගහ යට බංකුවෙ වාඩි වෙලා සචිනි රත් පැහැගත් සැඳෑ අහසෙ පාවෙන වලාකුලු වලට පහතින් කපුටන් කැදලි වලට පියාඹනව බලාන හිටියා.

ටික වෙලාවකින් අජන්ත හෙමිහිට ඇවිල්ල සචිනි ඉඳගෙන හිටපු බංකුවෙම ඉඳගත්ත.

“ අන්න බලන්න අනේ අර රතු වලාකුලේ හැඩේ හරියටම මොකක් වගෙයිද කියල කියන්ට පුලුවන්නම්.. හා, “ සචිනි කිව්වෙ වමතින් ඒ වලාකුල අජන්තට පෙන්නන ගමන් දකුණත අජන්තගෙ උරහිසේ තබමින්.

ප්රිශ්නෙ ඇහුනෙ නැති ගානට අජන්ත හෙමිහිට අජන්ත සචිනිගෙ අත උරහිසින් අයින් කලා. තාම අජන්ත ගේට්ටුව ලඟ මල් වැරූ කණාටු පිච්ච පඳුර දිහා බලාගෙන.

" ඇයි අනේ? " බැරිම තැන සචිනි ඇහුවෙ බැගෑපත්ව,

අජන්ත කතා කලා. ඒත් තවම අර කොහෙදෝ දිහා බලාගෙන.

" පුතේ කවුරුහරි තමන්ගෙ හදවතට කිට්ටු කෙනෙක් මොනවහරි කියනකොට, ඇස් දිහා බලාගෙන එහෙම නොකරනව කියන්නෙ එක්කො ඒ කියන්නෙ බොරුවක්, එහෙමත් නැත්නම් ඒ කියන්නෙ අසාධාරණ කතාවක් කියල එයා දන්නව."

එහෙම දවසක් කිව්වෙ සචිනිගෙ අප්පච්චි. අප්පච්චි යමක් ආවට ගියාට කියන්නෙ නැහැ කියල සචිනි හොඳින්ම දැනගෙන හිටිය.හරි ඒක මොකක් හරි උනාවෙ. බලමු දැන් මොනවද මේ අජන්තට මගෙ ඇස් දිහා බලාගෙන කියන්ට බැරි කාරණාව? සචිනි එහෙම හිතුවා.

" සචිනි ඔය කලිසම් මීට පස්සෙ අඳින්න එපා........." හෙමිහිට කිව්වට ඒ හඬේ තිබුණු අණ කිරීම සචිනිට එක පාරට තේරුණා.ඒ එක්කම................සචිනි දිහාවට හැරුණු අජන්ත ......" හොඳේ ළමයො " කියල කිව්වෙ නම් යන්තම් හිනාවෙන ගමන්.සචිනිට නම් හිනා ගියේම නෑ. අජන්තගෙ මූණ දිහාම එක එල්ලේ බලාගෙන හිටියෙ හරියට හදිසියෙම අජන්තගෙ කන් දෙකෙන් දුම් පිටවෙන්ට පටන් ගත්ත වගේ.

“ මොකද ළමයො මගෙ මූණෙ පෙරහැරක් යනවද? “ වෙනදනම් සචිනි ඒ වගෙ කතාවකට කොක් හඬලා හිනා වෙල විතරක් ඉන්නෙ නෑ, මොනවහරි ආපහු කියනවත් එක්ක. ඒත් ඒ බඳින්ට ඉස්සර නෙව.

ඒත් අද මොනවත් කැපෙන පිළිතුරක් දෙන්ටවත් හිනහවෙන්ටවත් සචිනිට හිතුනෙ නෑ. ගෙදරදි අම්ම එහෙම ඔය වගෙ දෙයක් කිව්ව නම් බලාගන්ට තිබ්බ. ඒත් මේ වෙලාවෙ සචිනි කලේ මොකවත්ම නොකිය ඉර බැහැගෙන ගිහිල්ල හතර වටෙන් අඳුර ගලාගෙන ඇවිල්ල ලෝකෙම වැහිල යන හැටි ඔහේ බලාගෙන ඉන්න එක විතරයි.

එදා නිදාගන්න ඉස්සර සචිනි කලිසම්...... ඔක්කොම.... හයක්........ නවල අල්මාරියෙ යටම තට්ටුවෙ පතුලෙම තැන්පත් කලා.කමක් නෑ......කලිසම් නම් මොකක්ද?.......සචිනි හිත හදා ගත්තා.

ජීවිතේ තවදුරටත් ගලාගෙන ගියා.........එකම වෙනසක් උනේ කලිසම් ඇඳිල්ල නැවතුනා, ගෙදරට අඳින්ඩ හොඳ නැත්නම් ගෙදරින් එළියට බහිද්දි කොහෙත්ම හොඳ නෑනෙ.....ඒ නිසා අල්මාරිය මුල්ලෙ හැංගිලා හිටපු ස්කර්ට් හතර පහ එළියට වැඩම කළා.

ඔන්න සති දෙක තුනකින් සැප්තැම්බර් මාසය උදා උනා......අන්තර් ජාතික පොත් ප්රනදර්ශනය.......සචිනි සැප්තැම්බර් වෙනකල් ඇඟිලි ගැන ගැන උන්නෙ......පහුගිය හැම අවුරුද්දෙම යාලුවො...... අනෝජා........ප්රකභා......මිහිරි......චේතනා......එක්ක ගිහිල්ල දෑත පුරා පොත් බදාගෙන ආපු හැටි මතක් වෙනකොටත් කියන්ට බැරි තරම් සතුටක් හිත පුරහම පිරිලා ගියා.

පොත් ප්ර දර්ශනේ අන්තිම සති අන්තය හෙටයි කියල......රෑ නින්දට යන්ඩ කලින්......

“ අජන්ත “

“ ම්ම්....”

“ හෙට අපි යමුද International Book Fair එකට, “

“ අනේ .....ළමයො හෙට නම් බෑ. මට මේ සුමානෙම වැඩ ගොඩ ගැහිල තිබ්බ. හරිම අමාරුයි ඇඟට, අනික කොටින්ම හෙටත් මම වැඩ,.”

“ මම එහෙනම් අනෝජත් එක්ක යන්නද? “

“ හ්ම්ම්..........” අජන්ත නිදිමතේම කෙඳිරි ගෑවා.

මතු සම්බන්ධයි..........