464. ගුරුවරියක සමඟ මගේ ජීවිතය - 33 - ජීවිතේ සුන්දරද මෙතරම්........

"Quiet Mood"
A Painting By  C.Michael Dudash

අපි දෙන්න කසාද බැඳල ඔන්න මාස හත අටක් ගියාය කියමුකො. දවසක් හවස ඉස්කෝලෙ ඇරිල ඈ ආවෙ බොහොම දුක්මුසු මූණක් හදාගෙන. මම ඒ වෙලාවෙ අපේ ක්වාටර්ස් එකේ තිබ්බ එකම මේසෙ ඉඳගෙන රාජකාරි වැඩක් කරනව. අවුරුද්ද අන්තිම හින්ද ඒ අවුරුද්දට වෙන් වෙච්ච මූල්‍ය ප්‍රතිපාදන වලට මොන මොනව හරි ඇස්තමේන්තු හදල යවන්ට ඕන. නැත්තං ඒ සල්ලි ආපහු ඔය මහා බාන්ඩාගාරයටද මොකද්ද එකට යනව. අපේ වැරැද්ද හින්ද එහෙම උනොත් එහෙම ආය වසල හමාරයි.

මතක ඇතිනෙ නේද මම එදවස සේවය කලේ ගොවි ජනපදයක. හතළිස් ගණංවල ඩී.එස්. සේනානායක නොහොත් ජාතියේ පියා මහත්තය ආරම්භ කරපු සිරි ලංකාවෙ පුරෝමගාමී ගොවි ජනපද වලින් එකක් ඒක. ඉතිං කොහොමත් අවුරුදු පණහකට එහා පැත්තෙ ගතවෙලා හින්ද ඇළ වේළි එහෙම බොහොම අබලන් තත්වෙක තිබ්බෙ. මම මේ කියන කාලෙටත් අවුරුදු පහකට වගෙ පස්සෙ මම එහෙං අයිංම වෙලා එන්ට කිට්ටුව යුරෝපා ප්‍රජාවෙ ආධාර ඇතුව ඒ ඇළවේළි පූර්ණ ප්‍රතිසංස්කරණයට මුදල් වෙන් කෙරුනා.

ඊටත් අවුරුදු දෙකකට වගෙ පස්සෙ මම ආපහු අවුරුද්දක් විතර බකමූණ පැත්තෙ ගිහිල්ල ඒ වෙන්කෙරුනු මුදල් වලින් කරපු ඇල වේලි ප්‍රතිසංස්කරණ කොන්ත්‍රාත්තුවක මිනුම් සහ ගෙවීම් කටයුතු එහෙම සම්බන්ධව කටයුතු කලා. හරි ඒ ඔක්කෝම අනාගතයෙ සිද්ද වෙන දේවල්නෙ. ආපහු යමු කතාව පටන් ගත්තු තැනට. ඔන්න මම මේසෙ ඉඳගෙන මොකක් හරි ඇස්තමේන්තුවක කටයුතු කරනවයි කියමුකො. මෙන්න එතුමී ආපි ගේ ඇතුලට. මූණ කට ඒ තරං හොඳ පාටක් පේන්න නෑ.

"මොකෝ මේ නිකං මූණ ඇඹුල් කරගෙන? මොකෝ සීන් කෝන් එක?" මම පෑනෙ ක්ලිප් එක ගහල මේසෙ උඩ තියල ඈ දිහාට හැරුන. 

"හරි වැඩේනෙ ඒයි……"

"හරි වැඩක් නං ඉතිං මොකක්ද ප්‍රශ්නෙ? වැරදි වැඩක්නං නෙ මූණ නරක් කරගන්න ඕන…"

"ඔය ඉතිං ඕකනෙ කියන්නෙ…. කියනකල් ඉන්නෙ නෑනෙ.."

"හරි ඉතිං කියන්ටකො බලන්න.."

"මට දවස් හතරක වැඩ මුළුවකට සහභාගි වෙන්ට කියල ලියුමක් ඇවිල්ල."

"ෂහ් හරි ෂෝක්නෙ... ඒ කොහෙද? "

"මොන ෂෝක් එකක්ද? ඒක නේවාසික වැඩ මුළුවක්….."

"නැහ්?.... ඒ කියන්නෙ ඔයාට එහෙ ගිහිල්ල නවතින්න වෙනවද? "

"එහෙනං ආය? නේවාසික කියන්නෙ වෙන අහවල් එකක්ද? "

"හරි හරි කොහෙද ඉතිං ඔය වැඩ මුළුව?"

"ගුරුදෙණියෙ නේවාසික ගුරු පුහුණු මධ්‍යස්ථානෙ"

ගුරුදෙණිය තියෙන්නෙ මහනුවර - බදුල්ල අලුත් පාරෙ ඒ කියන්නෙ රන්දෙණිගල ජලාශය අසලින් යන පාරෙ නොහොත් රජ මාවතේ. නුවර ඉඳල කිලෝ මීටර් හයක් වගෙ යන්ට ඕන. ගුරුදෙණියෙ තියනව නවාතැන් ආදී සියලු පහසුකම් සහිත ගුරු පුහුණු මධ්‍යස්ථානයක්. මධ්‍යම පළාතෙ ගුරුවරුන්ට බොහෝවිට In service training programs and work shops නොහොත් සේවාස්ථ පුහුණු පාඨමාලාවන් සහ වැඩමුළු පවත්වන්නෙ ඕකෙ.

"ඉතිං දැං මොකටද ඔය වැඩමුළුව පවත්වන්නෙ?"

"පෝෂ්‍ය පදාර්ථ නොනැසෙන පරිදි ආහාර පිළියෙල කර ගන්නේ කෙසේද? අන්න ඒකයි මාතෘකාව…"

"ඈ? දෙයියෝ සාක්කි…. කෑම උයන්නෙ කොහොමද කියලත් දැන් නේවාසික වැඩමුළු පවත්වනවද? අපේ අම්මල නම් ඔව්ව කොහෙන්වත්.."

"මේ ඔහෙගෙ අම්මල කෑම උයන්ට ඉගෙන ගත්තු විදිහෙන් වැඩක් නෑ. මෙතන කියල දෙන්ට යන්නෙ පෝෂ්‍ය පදාර්ථ නිකරුණේ විනාශ නොවී කෑම උයාගන්නෙ කොහොමද කියල තේරුණාද?"

"ඒ කියන්නෙ දැන් ඔය හැමෝම උයන විදිහට ඔය පෝෂ්‍ය මොනවද විනාශ වෙනවයි කියලද? "

"නැතුව….. අද අපිට ආවා පෝෂණ විශේෂඥයෙක් මූලික දැනුවත් කිරීමකට. ඒ මනුස්සය කිව්වා අපි ඔය ගින්දර මහ ගොඩක් දාල උයන එකෙං එළවළුවල තියන පෝෂ්‍ය පදාර්ථ සීයට හැටක් විනාශ වෙනවයි කියල."

"අන්න ඒකනෙ දැක්කද ගිය සුමානෙ අර මම සැම්සන්ගෙ පාටියට ගිහිල්ල එනකොට ගෙනපු හුරුල්ලො හරියට බැදිල නෑ කියල ඔයා මෙතන හුරුල්ල පැත්තක තියල මාව කන්ට හැදුවනෙ. අපි එදා එහෙම කලේ හුරුල්ලගෙ පෝෂ්‍ය ගුණ රැකගන්ට."

"අනේ මෙහ්...කෙහෙම්මල් පෝෂ්‍ය ගුණයක් රැකගන්ට නෙවෙයි. ඔයාල එදා ඩෝප් මරගාතෙ හුරුල්ලො බාගෙට බැද්ද ...ඒකයි එතන වුනේ.."

ඔය හුරුලු සීන්ස් එක ගැන වැඩි විස්තර කිව්වොත් මෙන්න මේ ආකාරයි. සැම්සන් කියන්නෙ අපේ ඉස්ටෝරුවෙ දෙවෙනියා නොහොත් ගබඩා සහකාර. මිනිහගෙ උපන්දිනේට අපි එකතු වෙලා පොඩි සාදයක් තිබ්බ. මමත් එකොළහ වෙනකොට ආපහු එන පොරොන්දුව පිට සාදයට සහභාගී වුනා. වැඩේ නැඟල යද්දි බයිට් මදිවෙලා සැම්සගෙ ෆ්‍රිජ් එකේ තිබ්බ හුරුල්ලො වගයක් අරගෙන අපි ඩෝප් මරගාතෙම එව්ව බැද්ද. ඩෝප් හින්ද බාගෙට බැදුනෙ. ඔය වෙලාවෙ ඔව්වයෙ සිහියක් ඇත? බාගෙට බැදල නෙවෙයි වතුරෙ පීනගෙන යන හුරුල්ලො පස්සෙ පන්නල අමුවෙන් හරි කාවි කිසි කතාවක් නැතුව හෙහ්...හෙහ්...අන්න එහෙමයි ඒකෙ අවයවය...ඔය අවයවයෙ කතාව කියන්නෙ අපෙ උන්දැගෙ අප්පච්චි නොහොත් මගෙ මාමණ්ඩි...

කොහොමහරි එකොළහට විත්ඩ්‍රෝ වෙන්ට ඕන නිසා සට සට ගාල ලඟ ලඟම නවල මට අකාලයේම ඩෝප් වුනා. ඒ පාර මත්පැන් පානය අත්හිටුවල උඩ පැන පැන එහාට මෙහාට කැරකි කැරකි නටල එහෙම කොහොම හරි එකොළහ වෙනකොට යන්තං පාර පුරා ගිහිල්ල හරි අන්‍ය ආධාර උපකාර රහිතව ගෙදර යන්ට පුලුවන් තත්වයකට ආව.

මම එහෙං එන්ට පිටත් වෙද්දි සැම්සා නොහොත් බර්ත්ඩේ බෝයි "මචං වයිෆුත් ගෙදර ඉන්නව නේද? ඉඳහං මම මේ හුරුල්ලො ටිකක් ඔතල දෙන්නං" කියල අර බැදපු හුරුල්ලො හතර පස් දෙනෙක් පත්තර කඩදාසියක ඔතල දුන්න.

යම්තමට අතුරු අන්තරාවක් නොවී පාර අයිනෙ තියෙන කොහොඹ, වීර සහ පළු ගස්වල පරිධිය එතකොට එතනිං ගිහාම බෝක්කුවල පත්ලට පාරේ සිට ගැඹුර එහෙම මනින්නෙ නැතුව මම හුරුල්ලො පාර්සලෙත් පපුවට තුරුල් කරගෙන ගෙදර ආවයි කියමුකො. ආය මොනවද ආව තමයි. අමු හුරුල්ලො අරගෙන ආව කියල යන්තමට තිබ්බ ඩෝප් එකත් බහිනකල් බැන්න...හෙහ්,හෙහ්,

ඉතිං අර කියපු හුරුලු සීන් එක එහෙමයි හොඳද?

"මම මේ කල්පනා කරන්නෙ මේ වැඩ මුළුවට යනවද නැද්ද කියල?"

ඈ මේසෙට හේත්තු වෙලා කිව්ව මූණට බොහොම බැරෑරුම් පෙනුමකුත් අරගෙන. මම කලින් කිව්ව ඔය කාලෙ අපෙ ක්වාටර්ස් එකටම තිබ්බෙ එක මේසයයි එක පුටුවයි. ඒ ලියන මේසෙ උඩ තමයි අපේ හිරමණේ හයි කරල තිබ්බෙ. එතකොට රයිස් කුකර් එක තිබ්බෙ. එතකොට ඊට අමතරව තනි ලිපේ ගෑස් කුකර් එකත් තිබ්බෙ. මගෙ ඔය හදිසි ලියුම් කියුම් වැඩ එහෙම තිබ්බොත් ඔය කුකර් බුකර් ඔක්කොම බිම තියල මේසෙ පිහදාල ගන්ට ඕන. එතනිං ගිහාම එකම පුටුවයි තිබ්බෙත්. ඒකත් ලී පුටුවක්. ඒක උඩ තමයි අපේ ගෙදර අයින් කරල තිබිල අරගෙන ආපු කළු සුදු රූපවාහිනිය තැන්පත් කරල තිබ්බෙ. අපි දෙන්න ටීවී. බැලුවෙ බිම ඉඳගෙන බිත්තියට පිට දීල හේත්තු වෙලා...හෙහ්,හෙහ්,

මේ මම කියන්ට යන සිද්ධිය වෙච්චි වෙලාවෙ මම ඉඳගෙන හිටියෙ ඒ එකම ලී පුටුවෙ. ටී.වී. එක බිමට දාලයි මම පුටුවෙ ඉඳගත්තෙ. ඒ හින්දයි ඈ මේසෙට හේත්තු වෙලා කතාකලේ. ඉඳගන්ට වෙන පුටුවක් නැති හින්ද. හොඳ වෙලාවට ඔය කාලෙ අපෙ ගෙදරට අමුත්තො එහෙම ආවෙ නෑ. එනව නම් ඒ එන අයට පුටුත් අරගෙන තමයි එන්ට වෙන්නෙ...හෙහ්,හෙහ්,

"ඇයි නොයන්නෙ? ඔයා යන්ට.." මම ආයෙම පෑන අතට ගත්ත.

"නෑ ඒයි මම කල්පනා කලේ ඒ දවස් හතරට ඔයා කන්නෙ වත් කොහොමද? "

ඔන්න වැඩේ හැටි...බැඳල යන්තමට මාස හයක් හතක් වගෙ ගියෙ. මේ යෝදි හරියට කතා කරන්නෙ උන්දැ බඳින්ට කලින් මම හුළං බීල ජීවත්වුනා වගේනෙ හරියට. 

"පිස්සුද ඔයාට? ඔය දවස් හතරට මට උයාගන්ට බැරිය? ඒක මහ ලොකු දෙයක්ය? "

මම ඉතිං අර හුළං බීල ජීවත්වෙන කතන්දර කියන්ට ගියේ නෑ. ඔව්ව කියන්ට ගිහිල්ල මොකටද නිකං ගෘහස්ථ කාර්මික සාමය නැතිකරගන්නෙ? නැද්ද? කාර්මික සාමය පවත්වා ගැනීම ඕනම රටක කර්මාන්ත දියුණුවට ඒ වගේම විදේශ ආයෝජකයින්ගෙ පැමිණීමට උදක්ම හේතුවෙනව. ඔබ තමුන්නාන්සෙලා දකින්ට ඇතිනෙ නේද මේ ඊයෙ පෙරේදා කැප්ටන් හැඩොක් මාගම්පුර වරායට කඩා පැනල කරපු මහා වීරෝදාර මෙහෙයුම? ආං ඒකත් ඔය කාර්මික සාමය පවත්වා ගන්ට කරපු එකක් තමයි. හරි කාර්මික සාමය ගැන ඒ ඇති.

"නැත්තං මට පල්ලෙහා චමරියෙන් හරි කන්ට බැරිය..." මම කැල්කියුලේටරේ බොත්තං ඔබන ගමං කිව්ව ඈ දිහා නොබලම. 

"නෑ...නෑ..මම දන්නව මොකටද ඔය චමරියෙන් කන්ට හදන්නෙ කියල...එව්ව හරි යන්නෙ නෑ...මම ඔය කල් තියාගන්ට පුලුවන් මාලු ඇඹුල් තියල් වගෙ මොනවහරි හදල යන්නං. ඔයා බතක් උයාගෙන තව එකක් දෙකක් මොනවහරි හදා ගන්ට"

ක්වාටර්ස් ඉන්න කාලෙ අපිට ෆ්‍රිජ් එකක් තිබ්බෙ නෑ. 

"හරි හරි හරි ඒක මොකක් හරි බැරිය? ඔයා මේ ඒ ගැන විස්සෝප වෙන්නෙ නැතුව යන්ට ලෑස්ති වෙන්ටකො."

"හ්ම්ම්ම්…." ඈ කිව්ව. ඒත් මූණ තාම හොඳ නෑ..

"දැන් කවද්ද ඔය වැඩ මුණුවද මොකක්ද එක?"

"වැඩ මුණුව නෙවෙයි අනේ වැඩ මුළුව.."

"හරි හරි ඒක මොකක් හරි…. කවද්ද ඕක?.."

"ලබන සතියෙ නෙවෙයි ඊලඟ සතියෙ සඳුදා ඉඳල පටන් ගන්නෙ. ඉරිදා හවස ගුරුදෙණියෙ සෙන්ටර් එකට ගිහිල්ල රිපෝට් කරන්ට ඕන."

The total estimate for carrying out necessary repairs including concrete lining for FC 7 of Tract 508 ( from 0+730km to 1+560 ) would be Rs. 160,450.00 

ඇස්තමේන්තුවෙ අන්තිමට එහෙම ලියල ඊට යටින් මම Prepared by කියල මගෙ අත්සන ගැහැව්ව.

"හරි හරි ලබන ඉරිද නෙවෙයි ඊලඟ ඉරිද නං යන්ට තියෙන්නෙ තව දවස් දහයක් වගෙ තියනවනෙ. අපි බලමුකො..දැන්ම මොකටද කලබල වෙන්නෙ? ගිහිල්ල ඇඳුම් මාරු කරගන්නකො. මම හීටරේ ගහන්නං තේ එකක් බොන්ට.."

"හා…" ඈ මා දිහා බලල හිනාවුනා.

ඉතිං කොහොම හරි ඈ ඒ දවස් හතරෙ වැඩ මුළුවට සහභාගි වුනා. බෘහස්පතින්දා හවස මම ගුරුදෙණියට ගියා ඇයව එක්ක එන්න. 

"ඉතිං මොනවද ඔයාලට කියල දුන්නෙ එහෙම?" බස් එකේ නුවරට එනගමං මම ඇහුව. 

"පෝෂණ ගුණය විනාස නොවෙන්න උයන විදිහ තමයි කියල දුන්නෙ. "

"ඒ කොහොමද?"

"ඒ කියන්නෙ මෙහෙමයි.දැං අපි ඔය වෑංජන... වෑංජන කිව්වට විශේෂයෙන්ම එළවළු...එළවළු උයනකොට ගින්දර දානව හොඳටම වැඩියි. ඒකෙං වෙන්නෙ එළවළුවෙ තියන ඛනිජ, එතකොට විටමින් එහෙම ඔක්කොම නිරපරාදෙ විනාස වෙලා යන එක. අපි ගිණි ගණං දීල එළවළු ගෙනල්ල ගෑස් නැත්තං කරන්ට් එකටත් බර ගාණක් වියදම් කරල අන්තිමට කන්නෙ ඇඟට කිසිම ගුණයක් නැති පිදුරු වගෙ දෙයක්."ඈ වැඩ මුළුවෙ සාරාංශය මට කියල දුන්න. 

"ඉතිං ඔයා දැං මොකද ඒ ගැන කරන්ට හිතාගෙන ඉන්නෙ? "

"ඉන්නකො හෙට ඉඳල මම ඒ විදිහටයි උයන්නෙ" ඈ බොහොම ඉස්තිරසාර හඬකින් කිව්ව. 

"නෑ අපි මෙහෙම කරමු. මේ සතියත් පරණ පුරුදු විදිහට කාල ලබන වීක් එන්ඩ් එකට අපි ඔයාලගෙ ගෙදර යනවනෙ. ඔයාලගෙ පුංචි අක්කලත් එනව කියල තියනවනෙ. අපි ඔයාලගෙ ගෙදරදි ඔය අලුත් ක්‍රමේට උයමු. මොකද කියන්නෙ?"

"ආ එහෙම හොඳයි…" ඈ එකහෙලාම එකඟ වුනා.

ඉතිං ඒ අනුයාත සති අන්තයෙ අපි දෙන්න සෙනසුරාද හවස එයාලගෙ ගෙදර ගියා. ඒ කාලෙ මම සෙනසුරාද 12.30 වෙනකල් වැඩ. හැම සෙනසුරාදම තියන සතියේ ප්‍රගති සමාලෝචන රැස්වීමටත් ඉඳල දෙකට බකමූණෙන් පිටත් වෙන දර්ශන බස් එකේ මාතලේට ඇවිල්ල මාතලේ ටවුමෙං ඔය මොන මොනව හරි අඩුම කුඩුම ටිකකුත් අරගෙන එයාලගෙ ගෙදර යනකොට කොහොමත් හයාමාර වගෙ වෙනව. එදා ඉතිං රෑට කාල පොඩ්ඩක් සතුටු සාමීචියෙ යෙදිල නිදාගන්නව. 

පහුවදා ඉතිං අක්කල නංගිල උදේම නැඟිටල කුස්සියට වෙලා ඕපාදූප කියව කියව උයනව. උදේ දහය වෙනකොට දවල්ටත් උයල කරල ගෙදර ඔක්කෝමල පෙරහැර වගෙ යනව නාන්ට. මොකද ඒ කාලෙ එයාලගෙ ගෙදරට නල ජලය තිබ්බෙ නෑ. ලිඳක් තිබ්බ. ඒත් ඒකෙං වතුර ඇද නානවට වඩා දාහෙන් සම්පතයි ටිකක් දුර යන්ට වුනත් පීල්ලට ගිහිල්ල නාන එක.

ඔය පීල්ලට යන ගමන හරිම චමත්කාර ජනකයි. ගෙදර ඇතිකරන බල්ලා, පූසා සහ ගිරවා පවා ඔය ගමනට එකතුවෙනව. ඒ යන ගමං අපෙ උන්දල පොඩි කාලෙ කරපු එක එක විගඩං එහෙම කියව කියව යනකොට පීල්ලට තියෙන කිලෝ මීටර් දෙකක වගෙ දුර යනකල් තේරෙන්නෙ නෑ. හරි ඒ පීල්ලට යන ගමන ගැන ආයම දවසක කියන්නං. නැත්තං අද මේ කියන්ට ආපු කතන්දරේ කියල හිටින්ට වෙන්නෙ නෑ. 

ඔය ගමේ ගිහිල්ල නෑම ගැන අපූරු කතාවක් මේ ඊයෙ පෙරේද ලියල තිබ්බ අපේ වර්ෂා ලමයා. මම ඒකෙදිත් කමෙන්ට් එකක් දාල කිව්ව මගෙත් ඔය වගෙ පීල්ලට නාන්ට යාමක් ගැන බොහොම රසවත් මතක මහ ගොඩක් තියෙයිය. ඒ ගැන පස්සෙ වෙලාවක ලියඤ්ඤංය කියාල....හෙහ්,හෙහ්,

ඉතිං ඔය මම කියන ඉරිදත් අපි කට්ටියම පීල්ලට ගිහිල්ල නාගෙන ආව. ගෙදර එනකොට ඔන්න කොහොමත් දවල් දොළහමාරට වගෙ ඇති. පීල්ලෙ හීතල වතුර නාල යකෙක් කන්ට බඩගිනියි. අපෙ උන්දලගෙ ගෙදර කෑම මේසෙට ඉස්ත්‍රී පක්සෙ වාඩි වෙන්නෙ නෑ. එයාලගෙ අප්පච්චි ප්‍රමුක පිරිමි පක්සෙ මුලින්ම වාඩිවෙලා කනව. ඉස්ත්‍රී පක්සෙ කරන්නෙ බත් මාලු ගෙනත් තියනව මේසේට. අප්පච්චි මේසෙ මුල් පුටුවෙ ඉඳගෙන කාල නැඟිටල ගියායිම් පස්සෙ ඔන්න කාන්තා පක්සය ඇවිල්ල වාඩි වෙනව.

"පුතා එන්ට එහෙනම් කමු නේද?" කියල අප්පච්චි මටත් අඬ ගැහුවම "හා එහෙනං කමුකො" කියල මමත් වාඩි වුනාට මම හෙමිහිට කන්නෙ වෙලා අරගෙන. මොකද අප්පච්චි නැඟිටල ගියාම තමයි එතන විනෝද සමය. අක්කල නංගිල ඇවිල්ල වාඩිවෙලා රටේ නැති වල් පල් කියව කියව කන එක තරං ආතල් එකක් තවත් තියනවද? 

ඉතිං එදත්....එදත් කිව්වෙ ප්‍රස්තුත දවසෙත් අප්පච්චියි මායි එයාලගෙ පුංචි අක්කගෙ මහත්තයා වන ඒ අයියයි මේසෙට වාඩි වුනා. ආ..මට කියන්ට බැරිවුනා එදා දවල්ට උයනකොට අපේ උන්දෑ මට ඇහුන කුස්සියෙ එක ජෝගියක් නටනව එයයි වැඩ මුලුවෙ ඉගෙන ගත්තු අලුත් ක්‍රමේට දවල්ට උයන්ට ඕනය කියල.

"කොහොමද දැං චුට්ටි දුව ඔය උයන්ට යන්නෙ?" එයාලගෙ අම්මට එච්චර විස්වාසයක් නෑ මෙයාගෙ මේ අමුතු ඉවිල්ල පිළිබඳව. අම්මගෙ ස්වරයෙං බොහොම පැහැදිලියි ඒ බව.

"අම්මේ මෙහෙමයි. පෝෂ්‍ය පදාර්ථ නැති නොවෙන්නනම් යන්තං ගින්දර දාල උයන්ට ඕන. යංතං එළවලු වල කොළ පාට මැකෙන කොටම ලිපෙං බාන්ට ඕන. නැත්තං ඒකෙ කිසිම ගුණයක් නෑ.අම්මල ඔය ගින්දර දානව වැඩියි හොඳටම."

මුන්දැගෙ මේ වැඩමුළුවේ පරිදි ඉවිල්ල බලන්ට මමත් ඒ වෙලාවෙ කුස්සියට ගියා. "අනේ මන්දා දරුවෝ..මගෙ හිතට නම් එච්චර...." අම්ම මගෙ මූණ බලල හිනාවුනා. කොහොමහරි අන්තිමට බෝංචි මාලුව උයන්ට අපෙ උන්දැට දෙන්ට අම්ම කැමති වුනා. 

ඉතිං අපි පුරුස පාර්ස්වය මේසෙට ඉඳ ගත්තනෙ. ඔන්න අපෙ උන්දැ උයපු බෝංචි එකත් තියනව. අප්පච්චි වෑංජන බෙදා ගත්ත. මාත් අර බෝංචි එකෙන් චුට්ටක් දාගත්ත.

"කෝ ඔය පොඩ්ඩ ඇද්ද? ටිකක් දාගන්ටකො හරිය…" ඈ මට තව බෝංචි හැඳි දෙක තුනක් බෙදුව.

"අපෝ මේ ඇති..දැං අනික් අයට මදිත් වෙනව.." මම පිඟාන අතිං වහගත්ත.

" නෑ..නෑ..තව කුස්සියෙ තියනව…"

මම බත් ටිකක් අනන ගමං හොරැහිං අප්පච්චි දිහා බලාගෙන හිටියෙ. මම දැක්ක උන්දැ බතට බෙදාගත්තු බෝංචි දිහා සැකමුසු බැල්මක් හෙලනව. ඒ කරල ඔලුව උස්සල මගෙ මූණ බැලුව. මම ව.ක්‍රී.ප. ඔලුව පාත් කරගෙන බත් අනන්ට ගත්ත. ඔන්න අප්පච්චි බෝංචි කෑල්ලක් අරගෙන කටේ දාල හැපුව. කරස් ගාල සද්දයක් ආව. උන්දැ ආයම තව බෝංචි කෑල්ලක් හැපුව. ආයම කරස් ගාල සද්දයක් ආව.ඒ පාර උන්දැ කෙලිම්ම මගෙ මූණ දිහා බැලුව. 

"පුතා….."

"අප්පච්චී…" මම ඔලුව උස්සල උන්දැගෙ මූණ බැලුව…"ඇයි අප්පච්චි?"

"නෑ මම මේ කල්පනා කලේ මේ බෝංචි නිකං වැලේ තිබිල කනව වගේනෙ.."

පිපිරෙන්ට ආපු හිනහව මම බොහොම අමාරුවෙං වලක්ව ගත්ත. මතකනෙ අර මම කලිං කිව්වෙ ගෘහස්ත කාර්මික සාමය පවත්වා ගැනීමේ වැදගත්කම……..

"ඒ කිව්වෙ අප්පච්චි? …" මම උන්දැ කිව්වෙ මොකද්ද කියල නොතේරුණු ගානට ඇහුව. 

"නෑ මේ මම කිව්වෙ බත් පිඟාන බෙදාගෙන කොටුවට ගිහිල්ල බෝංචි කරල් හත අටක් වැලෙං කඩාගෙන එතනම ඉඳගෙන කන එකෙයි මේ කන එකෙයි වෙනසක් නෑ කියල. "

"හුහ්..මාමයි බෑණයි දෙන්න එහෙනං එහෙම කරගන්න එකයි ඇත්තෙ..අපෙ මොකෝ?" අපේ උන්දැ සුටු පුටු ගගා එහෙම කියාගෙන කුස්සිය පැත්තට ගියා.

මේ දවස්වල අපෙ උන්දැ මෙහෙ ඇවිල්ල ඉන්නව. අද රෑ තිස්සෙ මම මේක ලියනව දැකල මට පොඩි සත්තමක් දැම්ම.

"මොකද කරන්නෙ හලෝ? වැඩ ඇරිල ආපු වෙලාවෙ ඉඳල ඕකෙ කොටන්නෙ? අද නිදාගන්නෙ නැද්ද?"

"ඉන්ටකො පොඩ්ඩක් මම මේ හෙට ඔයාගෙ උපන් දිනේට පොඩි කතාවක් ලියනව"

"මොකක්ද ලියන කතාව?" ඈ නැඟිටල ඇවිල්ල මගෙ උරහිස උඩිං එබුන. 

"අර මතකද ඔයා පෝෂණ ගුණය නැති නොවෙන විදිහට කෑම උයන්නෙ කොහොමද කියල වර්ක් ෂොප් එකට ගියේ?"

"ඔව්..අර ගුරුදෙණියෙ ගිය එකනෙ.."

"ඔව්...ඔව්...ඔයාට මතකද? "

"මොකද අනේ මට මතක නැත්තෙ? "

"හරි එහෙනං මතකද ඊලඟ වීක් එන්ඩ් එකේ අපි ඔයාලගෙ ගෙදර ගිහිල්ල දවල් කෑමට ඔයා ඒ කියල දුන්නු විදිහට බෝංචි උයල වෙච්චි වැඩේ? "

"ඔව්..අර අප්පච්චි වැලෙන් කඩල බෝංචි කනව වගේ කියල කියපු එක ගැනනෙ ඔය කියන්නෙ…"

"හෙහ්.හෙහ්. ඔයාට ඒ ඔක්කොම මතකයි නේද?"

"මොකද අනේ මතක නැත්තෙ? "

ඇගේ මුහුණේ පිපී තිබුනු හිනාව මොහොතකට පස්සෙ අතුරුදන් වුනා.

"ඇයි මොකෝ?" මම ඇගේ අත අල්ලගෙන ඇහුව. 

"හ්ම්ම්ම්ම්….." ඇය දිගු සුසුමක් හෙලුවා."මට අප්පච්චියි අම්මයි දෙන්නම මතක් වුනා"

ඇගේ මෑණියන් වසර හයකට පමන පෙරද පියාණන් වසර දෙකකට පමන පෙරද මිය ගියා.

ඉතිං අද ඇගේ උපන් දිනය........

This all I have to say and this is all I need to say……ජීවිතේ සුන්දරද මෙතරම්…..සුවඳ දැනී දැනී දැනෙනවා,

සුවඳ දැනී දැනී දැනෙනවා

උදා හිරු එළියේ 

අලුත් ඉරක්දෝ මේ

හිතට ගලනවා හීන බිඳු බිඳු 

හීන් පිනි හුළගේ 

හිනස්සා හිත ගැඟුම්

සුවඳ දැනී දැනී දැනෙනවා 

ඊයේ නොදුටුව ලස්සන ලෝකය අද කොයින්දෝ 

හෙමිහිට ඇවිදින් මිදුල දිගේ මට තුරුළු වෙනවා 

ජීවිතේ ... සුන්දරද මෙතරම් ...

සුවඳ දැනී දැනී දැනෙනවා 

රෑන රෑන එන පාට පාට සමනළයෝ

පේන පේන මල සිපගන්නෝ ..

ආදරේ ....

ඔච්චම් කර කර හංකිති කවනා ආදරේ... 

බලාපොරොත්තුව දෝත දරා 

මග බලා ඉඳි ඔබ එනතුරා 

ආයේ හෙට දවසක් තියේද අද වාගේ 

ජීවිතේ සුන්දරද මෙතරම්..

සුවඳ දැනී දැනී දැනෙනවා 

උදා හිරු එළියේ 

අලුත් ඉරක්දෝ මේ

හිතට ගලනවා හීන බිඳු බිඳු 

හීන් පිනි හුළගේ 

හිනස්සා හිත ගැඟුම්

සුවඳ දැනී දැනී දැනෙනවා 

ගීතය නැවත ගායනය මා දයාබර සොයුරිය.....ජනූ

ඔබට බොහොමත්ම ස්තූතියි ජනූ....