135 . හදවතෙහි ඉඩහසර...නුඹ නමිනි හිතවතිය - Leaving indelible foot prints on heart

උතුරුමැද පළාතෙ නැගෙනහිර මායිමේ වසර හතක් සහ මධ්‍යම පලාතෙ උතුරු මායිමේ තව වසර අටක් අර්ධ රාජ්‍ය ආයතනයක මහා පරිමාණ ව්‍යාපෘතියක සේවය කරල මම අස්වෙලා ගෙදර ආවා. ඊළඟ අනුයාත වසර හය පෞද්ගලික අංශයේ නොයෙක් ව්‍යාපෘති බර ගණනක වැඩ කරල 2005 අවුරුද්දෙ කොළඹ මධ්‍යම පරිමාණයෙ ගොඩනැඟිලි ඉදිකිරීම් සමාගමක නුවර වැඩබිමක සේවයට බැඳුනා. අවුරුද්දකින් ඒ වැඩේ බොහොම සාර්ථකව නිමා කරල එහෙම ....දන්නවනෙ මයෙ වැඩ..අර කතාවකුත් තියෙන්නෙ...බල්ලට ඇති වැඩකුත් නෑ...හෙමින් ගමනකුත් නෑ කියල...හෙහ්, හෙහ්, අන්න ඒ වගේ...අඩේ ඒක නෙවෙයි නේද මෙතනට අදාල කතාව...මම හිතන්නෙ කච්චිය පිච්චියට ගියත් බල්ල හෙළුවෙන් කියන එක වෙන්න ඕන...ඈ..ඒකත් නෙවෙයිද?..හරි හරි ඕන කෙහෙම්මලක්.

නුවර ව්‍යාපෘතියෙන් පස්සෙ කොළඹ ප්‍රධාන කාර්යාලයෙ ඇතිවුනු පුරප්පාඩුවකට මට එන්න සිද්ද උනා. නුගේගොඩ නාවල පාරෙ පොඩි අතුරු පාරක් අයිනෙ පිහිටි දෙමහල් ගොඩනැඟිල්ලක් අපේ සේවා ස්ථානය...මෙතෙක් කාලයක් මම සේවය කරපු රාජ්‍ය ඒ වගේම පෞද්ගලික ආයතන අතර මම හරිම ආසාවෙන් වැඩ කරපු තැන තමයි එතන...ආයතන ප්‍රධානියොත් එහෙමයි සහෝදර නිලධාරීනුත් එහෙමයි....ඔක්කොමල එකම පවුලෙ සහෝදරයො අගෙ...ඒ උදාහරනය නම් අද කාලෙ හටියට එච්චර ගැලපෙන එකක් නෑ කියලයි මට හිතෙන්නෙ...මොකද අද එක පවුලෙ සහෝදරයො තරම් කවුරුවත් මරාගන්නෙ නෑ මම හිතන්නෙ......

ඉතිං ඔන්න මම ආවය කියමු ප්‍රධාන කාර්යාලයෙ වැඩට...මම මෙච්චර කාලයක් රට පුරා වැඩ කරල තිබුනට පූර්ණ කාලීනව කාර්යාලයක රාජකාරි කරන්ට සිද්ද උනේ මේ පළවෙනි අවස්ථාවට..ඔයිට කලින් මම හිටියෙ වැඩි කාලයක් ඉඳිකිරීම් ව්‍යාපෘති වැඩබිම් වල...ඒ නිසාම මේ පූර්ණ වශයෙන් කාර්යාල ජීවිතය මට අලුත්ම අත්දැකීමක් උනා...අලුතෙන් කරන්ට තිබුණු රාජකාරී ඒ හැටි අපහසුවක් නොවුනට වැඩ කෙරෙන ක්‍රියා පටිපාටිය අල්ලා ගන්ට ටිකක් මහන්සි වෙන්ට උනා.

මම කිව්වනෙ මේ සමාගමේ කාර්යාලය තට්ටු දෙකයි කියල...උඩ තට්ටුවෙයි මගෙ සේවා ස්ථානය තිබුණෙ. මුල් මාස කීපයම උදේ සීට් එකේ ඉඳගත්තම ආය දවල්ට කන්ට තමයි නැඟිට්ටෙ..ඒකරල ආයෙම වාඩි උනහම රෑ හත අට වෙනකල් එක දිගටම වැඩ..නිල වශයෙන් පහට සේවා කාලය ඉවර උනාට මම ගෙදර ගියේ සති අන්තයෙ නිසා රෑ වෙනකල් වැඩ කරන එක සාමාන්‍ය දෙයක් වෙලයි තිබුණෙ.

මේ දවස්වල අපේ හිටපු සැලසුම් ශිල්පියා සේවයෙන් ඉවත් වෙලා ගියා. ඒ වෙනුවට තව කවුරු හරි බඳවා ගන්න හොයනවයි කියල මට ඔය කණින් කොනින් ආරංචියක් ලැබුණා...කට්ටිය එකට එකතුවෙන ප්‍රධානම ස්ථානය තමයි පල්ලෙහා තට්ටුවේ කෑම කාමරය...දවල්ට කට්ටියම එකතුවෙලා බත් කාල පත්තරෙත් පොඩ්ඩක් එහෙන් මෙහෙන් බලල ආය සිගරට් එකකුත් ගහල ඔය රටේ දේශපාලන තත්වය, ක්‍රීඩා එ වගේම ඕපදූප වල් පල් එහෙම කියවමින් පැයක් විතර ගත කරන එක අපේ සිරිතක් වෙලයි තිබුනෙ...දවසේ එකතුවන ආතතිය සමනය කිරීමේ ක්‍රියාවලියක් හැටියටත් මේ හෝරාව හඳුන්වන්න පුළුවන්.

එක දවසක් මම හිතන්නෙ මම සේවයට ඇවිල්ල මාස තුනකට විතර පස්සෙ දවල්ට බත් කන්ට මම කෑම කාමරයට යනකොට ස්ටැන්ලි පත්තරේ බල බල ඉන්නව. ස්ටැන්ලි ආයතනයෙ ආරම්භයෙ ඉඳලම ඉන්න පැරණිම සේවකයෙක්. මම පුටුවක් ඇදල ඉඳගෙන මගෙ බත් එක දිග ඇර ගත්තා.

'' ඒයි ස්ටැන්ලි..දීපං බං ඕකෙන් කෑල්ලක්...''

ස්ටැන්ලි ඩේලි නිව්ස් එකෙන් පිටු දෙකක් හෝ හතරක් මට දුන්න. බත් කන ගමන්ම මම පත්තරෙත් දිග ඇර ගත්ත...

'' බොරුනෙ තනිකර මේ පත්තර වල තියෙන්නෙ, ''

ටික වෙලාවකට පස්සෙ ස්ටැන්ලි පත්තරේ ඉතුරු කොටසත් මට දීල පුටුවෙ පස්සට දිග ඇදෙන ගමන් කිව්ව...

'' බොරු නේන්නම්...'' මම පත්තරේට ඔලුව නවාගෙනම බත් කන ගමන් කිව්ව.

'' ආ..ඒක නෙවෙයි රවී, උඹ දන්නවද අද ජයන්තගෙ රිප්ලේස්මන්ට් එකට ඉන්ටවීව් තිබ්බනෙ...''

ජයන්ත කිව්වෙ මම අර කිව්වෙ කලින් අස්වෙල යනවයි කියල ..අන්න එයා.

'' ආහ්, එහෙමද? ඉතිං?...''

මම ඇහුවෙ ඔලුව උස්සන්නෙ නැතුවම.

'' ඔව්...ගර්ල් කෙනෙක් ආව...මම හිතන්නෙ සිලෙක්ට් කරගත්ත..ලබන සුමානෙ ඉඳල වැඩට එන්ට කියයි මහිතේ...''

'' ආ, ඒක හොඳයි...''

මම පත්තරේ පිටුවක් පෙරලුවා,

'' කවුරු වගේද දන්නවද?....''

ස්ටැන්ලි හිනාවෙවී ඇහුව.

'' මං දන්නෙ කොහොමද බං?....''

බත් එකේ ලන්ච් ෂීට් එක ගුලි කරල නැඟිටින ගමන් මම කිව්ව.

'' අර ටෙලි නාට්‍ය වල නිලියක් ඉන්නව මට නම මතක නෑ අන්න ඒ වගේමයි ''

ස්ටැන්ලියට ඕන කෙල්ලෙක් ටෙලි නාට්‍ය නිළියෙක් වගේ නිසා මම ඒ කතාව වැඩි ගානකට ගත්තෙ නෑ...
එතනින් ඒ ජවනිකාව ඉවරයි.

ඊට සතියකට විතර පස්සෙ ඇය ආව සේවයට...අපේ ආයතනයෙ ප්‍රධානියා කාර්යාලයෙ අනිකුත් අයට ඇය හඳුන්වා දෙමින්යන අතර මා ලඟටත් ආව.

'' රවී මේ අපේ ජයන්ත වෙනුවට ආපු අලුත් ඩ්‍රාෆ්ට්ස්මන්. ''

රෝස හෝ වෙනත් එවන් ලා පැහැයකින් යුතු සාරියකින් සැරසී සිටි ඇය මා හා සිනාසුනා.මම ද ඇයට අතට අත දුන්නා කියල මතකයි.

එදින පටන් වසර දෙකහමාරකට ආසන්න කාලයක් ඇය හා මා එකම ආයතනයේ සේවය කලා.රාජකාරි සම්බන්ධයෙන් අප අතර එතරම් සම්බන්ධතා නොපැවතුනු අතර දිවා ආහාරය ගැනීමෙහිදී සහ ඉන් පසුව පවත්වෙන සුහද අල්ලාප සල්ලාප කාල සීමාවෙහිදී ඇය අප හා බොහෝවිට එක් වූවා. විශේෂයෙන්ම බයිසිකල් කරුවකුගෙන් මිලදීගත් නෙළුම් කොලේ එතූ බත් පැකට් එකක් හා සම්බන්ධ අපූරු සිද්ධියක් මගේ මතකයෙන් කිසිදාක මැකී යන එකක් නැහැ..මේ සටහන දිගු ලියවිල්ලක් වීම වලක්වා ගැනීමට සහ ඒ ගැන සවිස්තරව ලිවීමට හිතාගෙන ඉන්න නිසා වැඩි විස්තර මේ වෙලාවෙ ලියන්නෙ නෑ.

ඒ හැරුණු කොට ඇය බොහෝ සේ පොත් කියවන්නියක් නිසාම මෙන්ම මා ද ඒ අංශයට දඩි නැඹුරුතාවයක් දක්වන නිසාම කිහිප දිනක අප අතර ඒ හා සම්බන්ධ කතාබහක් කෙරුනා.

වසර හතරකට පෙර විදේශ රැකියාවකට මට අවස්ථාවක් ලැබුනු විට ඒ අයදුම්පත් ගමන් බලපත්‍ර පිටපත් වෘත්තීය සහතික ආදිය ස්කෑන් කොට විදේශ සමාගමට ඊ මේල් කලේද ඇයයි.තොරතුරු තාක්ෂණය පිළිබඳ මගේ දැනුම වෘත්තීමය අවශ්‍යතාවයට පමණක් සීමා වූ නිසා ඇගෙන් ඒ සඳහා ලද සහාය මම ඉතාම අගය කරනවා.කොටින්ම මට මුලින්ම ඊ මේල් ගිණුමක් පවා සාදා දුන්නේ ඇය කියල කිව්වම ආය මගේ අයි.ටී. දැනුම ගැන කියන්ට දෙයක් නෑනෙ....හෙහ්, හෙහ්,

ඇගේ විවාහ උත්සවයට සහභාගී වීමට මම ඉතා ආශාවෙන් පසුවූ නමුදු ඊට මසකට පෙර මට විදේශ ගත වීමට සිදුවුණා. ඒ දිනවල ඉඳහිට ඊ මේල් වලින් ඡායාරූප ආදිය හුවමාරු කොට ගත්තා උනත් කලක් යනකොට ඉබේම ඒ සම්බන්දතාවය නැවතිලා ගියා ඔය බහුතරයක් සම්බන්ධතාවයන්ට සිද්ද වෙන විදිහටම.

ඔහොම අවුරුද්දක් විතර ගෙවිල ගියාට පස්සෙ ඉතාම අභව්‍ය සිදුවීමකින් මට සිංහල වියුණු කියල දෙයක් තියනවයි කියල දැනගන්ට හම්බ උනා. එකින් එක වියුණු කියවාගෙන යද්දි ඇගේ වියුණුවත් කියෙව්වත් ඒ ඇයමද කියල මට පොඩි සැකයක් ඇති උනා.ඒත් දවසක් ඇගේ සහ සැමියාගේ ඡායාරූපයක් වියුණුවෙහි පලවූ නිසා මගේ සැකය දුරු උනා...එහෙම නැත්නම් සැකය ස්තිර උනා...

ඉතිං අර කියනව වගේ "' The rest is history " සෙස්ස ඉතිහාසයයි.

මම මේ කියන්නෙ කවුරු ගැනද කියල අමුතුවෙන් කියන්ට ඕන නැහැනෙ..ඒත් දන්නවද පුදුම වැඩේ කියන්නෙ අපි එක වහලක් යට වැඩ කරපු අවුරුදු දෙකහමාරක කාලයට වඩා බොහොම කිට්ටු සහ ලෙංගතු විදිහට බැඳුනෙ අන්තර් ජාලයෙන් සහ වියුණු ලෝකයෙන් සමීප වුනු මේ පසුගිය අවුරුදු දෙකහමාරෙ. ඒත් එක අතකට ඒකෙ පුදුම වෙන්න දේකුත් නෑ. එහෙම තමයි ජීවිතේ හැටි.

මිනිස්සු කවුද කියල හඳුනා ගන්න එකට අවුරුදු ගානක් වැඩ කලත් එකට කෑව බීව උනත් බැරි වෙන්න පුළුවන්..ඒත් නොසිතූ විදිහට හැතැම්ම දහස් ගානක් එහා හිටියත් කිසිදිනෙක නොසිතූ විදිහෙ හෘදයාංගම බවක් ලෙංගතු බවක් ඇති වෙන්න පුළුවන්...සංසාරික පුරුදු කියල දෙයක් මම විශ්වාස කරන දවසක මම මේකත් ඒ වර්ගීකරනයට දාන්නම්...එතෙක් මට කියන්න තියෙන්නෙ මොන හේතුවක් නිසා හරි කමක් නෑ ඒ බැඳීමට මම හරි ආසයි කියන ටික විතරයි.

අපි ජීවිතේ බොහෝ කාලයක් බඩ බැඳගෙන ආශ්‍රය කල අය අපේ හදවතේ යම්තම් වර්ග අඩියක දෙකක ප්‍රමාණයක කකුලක් තියාගෙන ඉද්දි මේ ඊයෙ පෙරේද බොහොම අහම්බෙන් අපිට කිට්ටු උනු පුද්ගලයන් කිසිම කතාවක් නැතුව හදවතේ අක්කර දෙක තුනක් අල්ලගෙන වැට කඩුලු ගහගෙන මුත්තාපල් නොයං කියල පදිංචි වෙන්නෙ කොහොමද?...මොකක්ද ඒකට හේතුව කියල ඔයාල නිකමටවත් කල්පනා කරල තියනවද?
කලිනුත් කිව්ව වගේ සංසාරය ගැන මගෙ විස්වාසයක් නැති නිසා මට නම් ඒ ප්‍රශ්නෙට දෙන්ඩ උත්තරයක් නෑ..මම ඔයාලහෙන් එහෙම ඇහුවෙ ඒ නිසයි...දන්න කෙනෙක් ඉන්නවනම් කියන්න කියලයි.

සුබ උපන් දිනයක් රන්දිල් !!!

Happy Birth day Dear Randil !!!

May the powers that be grant you,
The serenity you deserve,
The fulfilment you merit,
The happiness you covet And most of all The life you aspire for,

ප. ලි. - පසුගිය විස්තර නොදන්නා අලුතෙන්ම මේ වියුණුව කියවන සහෘදයින්ගේ දැනුම් උදෙසා....මෙහි රන්දිල් යනු මේ නිදහස් සිතුවිලි වියුණුවෙහි මාගේ හවුල් කාරියයි..නිදහස් සිතුවිලි යනු අප දෙදෙනාගේම සාමූහික ප්‍රයත්නයකි.