37. ප්‍රියයාණෙනි!!! - 01

දෙවියන් විසින් දුන් පඬුරක් ලෙසින්............. ප්‍රියයාණෙනි!!! ඔබ සුරකිම් බැතින්.................

මගේ කුටුම්භය සතුටින් පුරවන මගේ මනෝ රාජ්‍යයේ අබිසෙස් ලද කුමරුනි !!!!!!!!! ඔබටයි මේ ප්‍රණාමය !!!!!!

අප දෙදෙනා ප්‍රථම වරට මුණ ගැසී මේ වන විට අවුරුදු අටක් පමණ ගෙවී ගොස් ඇත.

එනමුදු අප බැඳීම තවමත් අද ඊයේ හමු වූවාක් මෙන් නැවුම්ය. වසර ගාණක් ගෙවුනාක්සේ මිහිරිය.

මිතුරන් ලෙසින් ගෙවුනු වසරකට පමණ පසු පෙම්වතුන්ව අවුරුදු 6ක් දිවිමග අත්වැල් බැඳ තරණය කෙරුවෙමු. දැනට අවුරුදු 1 1/2කට පමණ පෙර යුවතිපතීන් වනතුරු ඒ ගෙවුනු සය වස ‍පිළිබඳව ඔබ, මා, අප මිතුරු මිතුරියන් මෙන්ම මාගේ අඩවිය ඇසුරු කෙරූ සැම දෙන දනිති.

මේ මුළු වසර 8 පුරාවටම මා අභියස සිටිමුත් කාලයත් සමඟ ඔබ වෙනස් නොවීයැයි කිව හැකිද?. අවුරුදු 19 යන්තමින් පසු කල පොඩි කොළු ගැටයකුගේ සිට අවුරුදු 27ක් පමණ වන සාඩම්බර පියෙකුගේ තත්ත්වයට මෙන්ම, ඒ කොළු ගැටයාගේ සිට මා දයාබර සැමියා දක්වා ද ඔබේ වගකීම් වෙනස් විය.

කාලය අප පසු කොට වේගයෙන් ගමන් කර ඇති බව පසක් වන්නේ, පෙර ඔබ අත මත වෙලී තිබූ මා අත වෙනුවට ඔබ අතේ දනි පනි ගා එල්ලෙනා අප දූ සිඟිත්තිය දකින කල්හීය. "අපිටත් බබෙක් ඉන්නවා නේද?"යි එකිනෙකාගෙන් අසාගනිමින් අප නිරතුරු පුදුම වන්නේ තවමත් එය සිහිනයක් සේ දැනෙන නිසාවෙන් ‍නොවෙද?

කාලය එලෙසින් ගලා ගියද, අද දිනයේදිත් මා බසයෙන් බැස එනතුරු මගබලා සිටින ඔබ මුව මත පිපෙන්නේ මුලදීම මා සිත්ගත් ඒ සිනා මලමය. එදා වාගේම අදත් මගේ අත අල්ලා ගන්නා ඔබේ අතැඟිලි මා හට ගෙන එන්නේ ඒ උණුසුමමය. සමහර විටෙක පෙරට වඩා ඒ සිනා මල, ඒ උණුසුම, පරිණත වී ඇති බවක්ද සිතෙනා අවස්ථාවන්ද නැතුවාම නොවේ.

ඔබ වෙනස් වී ඇත.

රූපයෙන් වෙනස් වී ඇත. වයසින් මුහුකුරා ගොස් ඇත. දැනුවත් භාවයෙන් දැනුවත් වී ඇත.

ඔබේ ආදරයද වෙනස් වී ඇත. ඔබ අද මා හට ලබා දෙන ආදරය, පෙර පෙම්වතුන් සමයේ දුන් ආදරය හා සමකරන කල මහමෙරකි. විටෙක මට දරා ගැනීමට පවා අපහසුව එය මා දෙනෙතින්ද පිට පනී.

දුව ලැබෙන්න ඉන්න දිනවල ඔබ මා රැක බලා ගත්තේ දරුවෙකු රැක බලා ගන්නා අම්මා කෙනෙකු මෙනි. ඉදිමුනු දෙපා, රිදුම යනතුරු අතගාමින්, රෑ තිස්සේ විටින් විට වැසිකිලි යාමට අවැසි වු විට අවදිව මා සමග එමින්, රසම රස තේ සාදා දෙමින්, කැමති ආහාර වර්ග ඉවෙන් මෙන් හඳුනාගෙන ඒවා ගෙනත් දෙමින්............... කල හැකි උපරිමයෙන් ඔබ මාත් අප දියණියත් වෙනුවෙන් කැප වුනෙහිය. පෙම්වතුන් කල පටන් මට 'අහවල් තැනින් අද මොනවා හරි කාලා ගියා නම් හරි' කියා සිතන්න පමණි තිබුනේ. කියන්නටත් පෙර ඔබ හරවා අවසන්ය. සැබවින්ම ඔබ මා සිත හඳුනා ගත් ආකාරය මට සිතා ගන්නට තවමත් නොහැකිය.

දුව ලැබෙන්න රෝහලේ නවතින්න යන්න තිබුණු දිනයේ උදෑසන මතකද? අපි දෙන්නාම කඳුළු සලා හැඬුවෙමු. මට හැම විටම 'අඬන්න නම් හිතන්නවත් එපා' කියමින් සිටි ඔබ මා තුරුළු කරගෙන මාවත් තව තවත් හඬවමින් හැඬුවේ මන්ද? හිතේ පිරී තිබුණු, වදනට පෙරළිය නොහැකි වූ හැඟීම් එසේ දෝරේ ගලා ගියේ යැයි සිතමි.

මා රෝහලේ නැවතූ දිනයේ පටන් අවසන් දිනය වනතුරු, ඔබ සේ තුන් වාරයටම සිය බිරිඳ බලන්නට පැමිණි වෙනත් සැමියෙකු මා නොදිටිමි. (බොහෝ දෙනෙකුගේ දොසක් නැත. ඔවුන් මත පැටවුනු වෙන වෙන වගකීම් ද තිබුණු බව ඒ බිරින්දෑවන් මා හා පවසන ලදී) එනතුරු මග බලා සිට මාගේ ගෙල කේවට්ටයාගේ ගෙල මෙන් දික්කර ගන්නට ඉඩ නොතැබුවෙහිය. ඔබ හරියටම වෙලාව එළඹෙන විට හති දමමින් දුව එන්නෙහිය. ඒ මා සිත් ගත් සිනා මලත් මුවදරාගෙනය. ඔබ එන පෙරමගට ගොස් ඔබත් සමගින් මා නැවතත් ඇඳ වෙත එනවිට අනෙක් බොහෝ මව්වරු අප දෙස නෙත් අයා බලා සිටිනා'යුරු දකින මසිතෙහි සියුම් ලැජ්ජාවක් වැන්නක්ද ඉපැදින. ඒ ඔබ නැවත ගිය පසු ඔවුන් මා හට කවට කම්කරන බැවිනි.

මා දයාබරයාණෙනි, නිරෝගීව යහපත් සිතැතිව මෙතෙක් කල් සිටියා සේ ඉදිරියටත් මා හා මේ දිවි මග අත්වැල් බැඳ එනු මැනව !!!

පසු ලිවීම

සමහර විටෙක මගේ සිත සිතුවිලි වලින් පිරී යන්නේ මට නින්ද ද අහිමි කරවමින්. ඒ සිතුවිලි බොහොමයක් උපදින්නේ මාගේ දයාබර සැමියාත් ආදරණීය දූ සිඟිත්තත් අරඹයාය. දූ කුමරිය පිළිබඳ ව නම් මීට පෙරත් සටහන් තබා ඇත්තෙමි. ඒත් මා අතින් බලවත් අසාධාරණයක් සිදු වී ඇත. මගේ ජීවිතය අද දිනයේ මේ තත්ත්වයෙන් පවතින්නේ මාගේ දයාබර සැමි නිසාය. මොන මොන දේ ගැන සටහන් තැබුවද මාගේ බ්ලොග් අඩවිය තුළ ඔහුටම වෙන්වූ ලිපියක් හෝ නොමැති වීම බලවත් අඩුපාඩුවකි. ඒ අඩුපාඩුව අද දින මම සපුරා ලන්නෙමි.

ලොව පුරා විවිධාකාර සැමියෝ සිටිති. අප රටේද සිටිති. අප ගමේද සිටිති. මට පේන මානයේ විවිධාකර වූ සැමියෝ තිදෙනෙක් සිටිති‍. එක් අයෙකු මාගේ මවගේ සැමියා නොහොත් මගේ පියාය. දෙවැන්නා මාගේ සැමියාගේ මවගේ සැමියා නොහොත් මාගේ සැමියාගේ පියාය. තෙවැන්නා (හෙවත් තිදෙනාගෙන් වඩා මෑතකදී තනතුර ලත්) මාගේ සැමියාය.

මා සැමි ට ඒ තනතුර ලැබී එතරම් කාලයක් නොවීමත් මාගේ ලිපිය ලිවීම පමා වීමට එක් හේතුවකි. එයට හේතුව ඔහු අරඹයා මසිතෙහි පවතින නොවක් ප්‍රේමයත්, ඔහු මා කෙරෙහි මෙන්ම අප දියණිය කෙරෙහි දක්වන දැඩි කැපවීමත්, ඔහු නොමැති තැන මා හට හරියකට පියවරක් වත් තබා ගැනීමට නොහැකි වන තරමට ඔහු මා හට දෙන සහයෝගයත්, ‍යනාදී කරුණුත් තව ඉදිරියේදී කීමට බලාපොරොත්තු වන බොහෝ කරුණුත් කරණ කොටගෙන මා සිතේ ඇතිව ඇති ප්‍රහර්ෂය හේතු කොටගෙන සැමි වර්ණනාව "අධි" තත්ත්වයකට පත් විමට ඇති ඉඩකඩ බොහෝ වැඩි විමයි. එසේ අධි වර්ණනාවක් සිදු වුවහොත් "අලුත්පිට වහලෙත් ගොම ගානවා" "පහු පහු වෙනකොට කොහු කොහු වෙනවා" වැනි කියමන්ද කරළියට බැසීමට ඉඩ ඇත.

එහෙත් මේ පිළිබඳව දීර්ඝව සිතු මට සිතුනේ ඒ දේවල් කෙසේ වුවද අද දිනයේ ඔහුට පිදිය යුතු ප්‍රණාමය පිදිය යුතු බවයි. (අද දිනයෙන් ලියා අවසන් කිරීමට හැකිවනු ඇතැයි සිතුනද තව ලිපි දෙකකටවත් මා සිත් හී ඇති කරුණු ගොනු කිරීමට සිදු වනු ඇතැයි සිතේ. එය කාලයට භාර කරමි.)