362. The Story Of My Marriage - 11 - " Your mom will love me more than you after this " Ananya said very confidently.

Real Life Krish & Ananya - Chetan Bhagat & Anusha Suryanarayanan

"ඒත් මට විශ්ව විද්‍යාලෙ ඉහලම මට්ටමේ උපාධියක් තියනව. I.I.M.A. එකෙන් M.B.A. එකක් තියනව.මම රැකියාව කරන්නෙ H.L.L. එකේ. එතකොට තව..ම්ම්ම්ම්..සමාවෙන්න මම කැමති නෑ මම ගැන පාරට්ටු කරන්ට. ඒත් ඔයාලගෙ අම්මලට උනත් පෙනෙයි මම අවලස්සන නැති බව. එයාලගෙ පුතාට පෝර උරයක් ඔලුවට නොදා මාව පාරෙ එක්ක යන්ට බැරි කමක් නැතිබව එයාලට පේන්ට ඕන." ඇය නොනවත්වා කියවාගෙන ගියාය. 

"ඒ ඔක්කොම හරි අනන්‍යා. ඒත් කණගාටුවෙන් උනත් කියන්න තියෙන්නෙ ඒ සියල්ල අදාල නොවේ කියල තමයි." 

"එතකොට මොකක්ද අදාල වෙන්නෙ?" ඇය රත්පැහැ ගැන්වෙන මුහුණින් යුතුව විමසුවාය.

"ඔයා දමිළ,මම පන්ජාබී...අපි දෙන්නගෙ අන්න ඒ වෙනස තමයි අදාල වෙන්නෙ." 

මදෙස මොහොතක් බලා සිටි අනන්‍යා සිය පත්වීම් ලිපිය දෙකට නවා අත්බෑගයෙහි රුවා ගත්තාය.ඉනික්බිති කඩිමුඩියේ අත්බෑගය තුලවූ ආම්පන්න පිළිවෙලකට සකසන්නට වූවාය. ඒ ඇය මා හා අමනාපව පිටත්ව යෑමේ සංඥාව බව හොඳින් දන්නා බැවින් මම වහා කතා කලෙමි. 

"මේ....කොහෙද යන්න හදන්නෙ?" 

"මට බෑ තවත් මේ ගල් යුගේ සාකච්ඡාව ඔයත් එක්ක කරගෙන යන්න. ඔයත් එකයි ඔයාගෙ අම්ම තාත්තලත් එකයි. ඔක්කොම ජීවත් වෙන්නෙ තාමත් ....." එසේ පවසමින් ඇය නැඟීසිටියාය. "ඔයාට තියෙන දුක් අඳෝනා ගිහිල්ල ඒ අයත් එක්ක කතාකරගන්න. මට කියන්ට එන්ට එපා" 

මම ඇගේ සුරත ග්‍රහණය කොට ඇය යලි අසුනෙහි හිඳුවා ගත්තෙමි. 

"හරි...හරි...නිස්කාරණේ උඩ පනින්නෙ නැතුව මම කියන එකත් පොඩ්ඩක් අහන්නකො. හරි..දැන් මම පන්ජාබි කියල ඔයාගෙ දෙමව්පියන්ට ඒක ප්‍රශ්නයක් වෙන්නෙ නැද්ද?"

"නෑ, මට සහතිකයි එහෙම වෙන්නෙ නෑ. …" ඇය වහා පැවසුවාය. 

"ඔයා දැන් මම ගැන එයාලට කිව්වද?" 

"තවම නෑ" 

"ඇයි ඒ?" 

"ඔයා ගැන එයාලට කියන්ට සුදුසු අවස්තාව එනකල් මම හිටියෙ.තව සති දෙකකින් අපේ උපාධි ප්‍රදානෝත්සවය. ඒ ගොල්ලො ඒකට එනව.එතකොට මම ඔයාව එයාලට අඳුන්වල දෙන්නම්. එතකොට එයාලට කියන්න ඔයා මොනවද මේ ජීවිතේ දැනට දිනාගෙන තියෙන්නෙ කියල. එයාලට වැදගත් වෙන්නෙ ඒ ටික මිසක ඔයා ඉපදුනෙ කොහෙද කියල නෙවෙයි."

"හ්ම්ම්ම්ම්..." 

"මොකද හූම්ම්..ගාන්නෙ?...හූම්ම් නෙවෙයි එහෙම තමයි වෙන්නෙ..ආ..ඒක නෙවෙයි ඔයාලගෙ අම්මයි තාත්තයිත් එනව නේද? මම හිතන්නෙ අපේ දෙමව්පියන්ට මුණ ගැහිල කතාබහ කරල අඳුන ගන්න මේක හොඳ අවස්තාවක්." 

"අම්ම නම් එයි.තාත්ත ගැන මට කියන්න බෑ" 

"ඒ මොකෝ ඒ?" 

"අපි ඒ ගැන කතා නොකර ඉමු." 

"හරි වැඩක්නෙ ඒක. මමයි ඔයාව බඳින්න ඉන්නෙ. ඔයාගෙ අනාගත භාර්යාව.ඉතින් මොකක්ද මේ ඒ ගැන කතා නොකර ඉමු කියන එකේ තේරුම? මට ඇත්තම කියන්න. ඔයා තාත්තට ආරාධනා කලාද කොන්වොකේෂන් එකට එන්න කියල?" 

"නෑ." මම පැවසූයෙමි. ඇය නැඟීසිටියාය. මම ද ඒ සමඟම නැඟී සිටියෙමි.

"හරි. අපි යමු කමියුනිකේෂන් එකට." 

"ඒ මොකටද?" මම විමසූයෙමි.

"මේ.. ඔයාගෙ තාත්තයි, ඔයයි අතරෙ තියෙන සීතල යුද්දෙ පවත්වාගෙන ආවා හොඳටම ඇති. දැන් ඒක නවත්වන්ට කාලෙ ඇවිත්."

"මේ වෙලාවෙ ටෙලිෆෝන් කෝල්ස් අස්ප ගණං." 

"කමක් නෑ. මම ගෙවන්නං. අදම ඔය දෙන්නගෙ මේ විරසකේ ඉවරයක් කරල දාන්න ඕන" 

මීටර දෙසියයක් පමණ දුරින්වූ දුරකථන සේවා සපයන වෙළඳසැලට අප දෙදෙන ඇවිද ගියෙමු. මම අප නිවසේ අංකයට ඇමතුමක් ගතිමි. සිව්වරක් දුරකථනය නාදවූ ඉක්බිති මගේ මව කථා කලාය. 

"හෙලෝ.." 

"අම්මෙ මේ මම…." 

"ක්‍රිෂ්...ඔයා කතාකරපු එක නම් හුඟක් හොඳයි. කොහොමද අපි ටිකට් ගන්නෙ අහ්මදාබාද් එන්න? ම්ම්ම්ම්...බලමු..මම එනවා අනිවාර්යයෙන්ම....ලොකු අම්මත් එන්න ඕනය කිව්ව. එතකොට රජ්ජි මාමා. එයයි කම්ලා නැන්දත් එන්න ඕනලු..එතකොට කීයද ඔක්කොම…….." 

"අම්මා.....මේ…....තාත්තා එනවද? " 

ඇය එක්වරම නිහඬ වූවාය. "නෑ………" ටික වේලාවකට පසු ඇය ඉතා සෙමින් තෙපලාය. 

"අම්මෙ..මේ මගේ උපාධි ප්‍රදානෝත්සවය. ඇයි තාත්තා එන්නෙ නැත්තෙ?" 

"එයාට වැඩ කියල ඔය කිව්වෙ…" 

"තාත්ත විශ්‍රාම ගිහිල්ල ඉන්නෙ. මොනවද ඔය හැටි එයාට තියෙන වැඩ?" 

දුරකථන ගාස්තු ගණක යන්ත්‍රය මේ වනවිට රුපියල් විස්සක් රතුපැහැ ඉලක්කම් වලින් පෙන්නුම් කලේය.

"ඔයා එයාට කතා කරන්න. මම හිතන්නෙ එයා බලාපොරොත්තු වෙනව ඔයාම කතා කරල එයාට එන්න කියල ආරාධනා කරයි කියල.''

"මට බෑ. මම ආරාධනා කරන්න ඕනමද? තමන්ගෙ එකම පුතාගෙ උපාධි ප්‍රදානෝත්සවයට එන්ට තාත්තෙකුට පුතෙක් පෞද්ගලිකව ආරාධනා කරන්නම ඕනද?" 

"මම දන්නෙ නෑ එව්ව. ඉතිං ඇයි ඔයාටම බැරි එයාගෙං කතා කරල අහන්න ඇයි එන්නෙ නැත්තෙ කියල…" 

"මට ඕන නෑ. එයාට එන්න ඕන කමක් නැත්තං මට ප්‍රශ්නයක් නෑ…………….." 

"හරි ඔයාගෙ කැමැත්තක්...ලොකු අම්මයි, මාමයි එනවනෙ. " 

"අම්මේ මේ...අම්ම විතරක් එන්න..වෙන කවුරුවත්ම එක්ක එන්න එපා." 

"ඇයි පුතා එහෙම කියන්නෙ? ඒ දෙන්න ඔයාට කොච්චර ආදරෙයිද? එයාල හරිම ආසාවෙන් ඉන්නෙ ඔයාව දකින්න." 

"හරි. හරි.. ඒක ඇත්ත වෙන්නැති ඒත් ඉන්නකො මම කියනකල්." 

"මොකක්ද?" 

"මට අම්මට එක්කෙනෙක්ව මුණ ගස්සන්ටයි හිතාගෙන ඉන්නෙ?" 

"එක්කෙනෙක්?...…..ඒ කව්ද?" ඇගේ හඬ කුතුහලයෙන් පිරී තිබිණි. 

"අම්ම එන්නකො..ආවම බලාගත්තෑකි." මම ඇමතුම විසන්ධි කළෙමි. 

ආපසු ගමනේදී අප දෙදෙන බොහෝ දුරක් නිහඬව ඇවිද ආයෙමු. මගේ සිත සංතාපයෙන් ඔද්දල්වී තිබිණි. " දෙයියෝ සාක්කි,ලෝකෙ වෙන මොන තාත්තද තමන්ගෙ පුතාගෙ උපාධි ප්‍රදානෝත්සවයට එන්න පුතාගෙන් ආරාධනාවක් එනකල් බලාගෙන ඉන්නෙ. අනේහ්..මට ඕන නෑ එයාට ආරාධනා කරල ගෙන්න ගන්ට. එන්නෙ නැත්තං කුදගහගන්ටය කියල කියනව. මට පාඩුවෙයි එහෙනං " 

"ක්‍රිෂ්, තාත්ත එනවද?" අනන්‍යා විමසුවාය.

"නෑ ………….." 

"ඇයි?" 

"තාත්තයි මායි අතර මතක ඇති කාලෙක ඉඳල කිසිම ඇයි හොඳයියක් තිබුනෙ නෑ. ඒ තමයි ඒකෙ හැටි.ඔයාට මම එකක් කියන්නං. කරුණාකරල සාම දූතිකාවක් වෙලා අපි දෙන්න අතර පිය-පුතු සෙනෙහසක් ආයෙම ඇතිකරන්ට එහෙම උත්සාහ කරන්නවත් එපා. මොකද ඒකෙං කිසිම වැඩක් වෙන්නෙ නෑ" 

"හරි..හරි ඉතිං කියන්නකො මොකක්ද ඔය තාත්තයි ඔයයි අතර විරසකේට හේතුව?" 

"මම ඒ ගැන කතා කරන්න කැමති නෑ." 

"ඔයා ඉතිං හැමදාම දෙන්නෙ ඔය උත්තරේ තමයි." 

"ඔයා ඉතිං හැමදාම අහන්නෙත් ඔය ප්‍රශ්නෙමනෙ. එකම ප්‍රශ්නෙට කොච්චර ඇහුවත් එකම උත්තරයයි තමයි දෙන්න තියෙන්නෙ." 

"ඒ කොහොම උනත්, කොච්චර නෑ කිව්වත් ඔයාගෙ හිතේ තාත්තා ගැන තවම හැඟීමක් තියනව." 

"ඒ කොහොමද ඔයා එහෙම කියන්නෙ?............" 

"එහෙම කියන්නෙ තාත්තා කොන්වොකේෂන් එකට එන්නෙ නැති එකට ඔයාගෙ හිත රිදිල ඉන්නෙ. මට ඒක ඔයාගෙ මූණෙන් කිව්වැහැකි " 

"පිස්සුද? මම මේ අප්සෙට් වෙලා ඉන්නෙ අර ටෙලිෆෝන් කෝල් එකට අස්ප ගානක් ගෙවන්ට වෙච්චි එකට. මේ ඒක නෙවෙයි... ඔන්න මම බොහොම අමාරුවෙන් ලොකු අම්මයි, මාමයි එන එක නවත්ත ගත්ත. අම්ම විතරයි එන්නෙ. දැන් කොහොමද මේ වැඩේ වෙන්නෙ? මම හිතනව ඔයා සියලු කටයුතු බොහොම අපූරුවට සංවිධානය කරල ඇති කියල." 

ඇය එකෙනෙහිම නතරව ආපසු හැරී මගේ දෑත අල්ලාගත්වනම මා දෑසට එබුණාය. 

"හරි..අපි මේ අපේ දෙමව්පියන්ගෙ පළමු හමුවීම කවදාවත්ම අමතක නොවන විදිහෙ එකක් කරන්න ඕන. අපි මොකක් හරි හොඳ එකිනෙකා සුහදව හඳුනාගන්ට පුලුවන් විදිහෙ දෙයක් සංවිධානය කරමු." 

"මම දන්න රයිෆල් ක්ලබ් එකක් තියනව කිලෝ මීටර් පණහක් වගෙ එහා. ඒකෙ රයිෆල් කුලියට දෙනව දඩයමේ යන අයට. මොකද කියන්නෙ? ඒකෙං රයිෆල් තුනක් දවසකට කුලියට අරගෙන ඔයාගෙ අම්මටයි තාත්තටයි අපෙ අම්මටයි දීල කියමු එකිනෙකාට වෙඩි තියා ගන්ටෙයි කියල...හෙහ්,හෙහ්," 

අනන්‍යා ගමන නතරකොට මදෙස රවා බැලුවාය. "මේ මනුස්සයො...පිස්සු කියවන එක නතර කරනවද? මම මේ වැඩේ ලස්සනට කරන්නෙ කොහොමද කියල දහ අතේ කල්පනා කරනව..මෙයා එනව මෙතන…" 

තවත් ටික දුරක් අපි නිහඬව ගමන් කලෙමු. "නෑ කොහොමත් ප්‍රශ්නයක් වෙන එකක් නෑ. ක්‍රිෂ්ට I.I.T. එකේ උපාධියක් තියනව කිව්වම අම්මයි තාත්තයි කොහොමත් කැමතිවෙයි." අනන්‍යා තමන්ටම කියාගත්තාය. 

"උපාධිය නම් අවුලක් නෑ. ඒත් එයාල මගෙ ළකුණු ඇහුවොත් තමයි කෙළ වෙන්නෙ." මම හිස දෙපසට සොලවමින් පැවසූයෙමි.

"ම්ම්ම්ම්..සමහරවිට අහන්නත් පුලුවන්.." අනන්‍යාගේ දෙතොල දඟකාර සිනහවකින් විවරවිය."ඒත් එහෙම වුනත් ප්‍රශ්නයක් වෙන එකක් නෑ. ඔයා සිටි බැංකුවෙ වැඩ කරන්නෙ කිව්වම එව්ව ඔක්කොම හරියයි. මේ ඒක නෙවෙයි. අපි කොහෙ හරි විනෝද ගමනක් සංවිධානය කරමුද කට්ටියටම...මේ පොඩි ට්‍රිප් එකක්, පික්නික් එකක් වගෙ" 

"එහෙම හොඳද අනන්‍යා? මම හිතන්නෙ නෑ මේ පළවෙනි පාරම එහෙම දෙයක් සංවිධානය කරන එක...." ඇය මට වැකිය අවසාන කිරීමට ඉඩ නොදුන්නාය. 

"ඔයා ඉන්නකො පැත්තකට වෙලා. මම වැඩේ සෙට් කරන්නං ගාණට. ඔන්න බලන්නකො බොරුනං. මීට පස්සෙ ඔයාගෙ අම්ම ඔයාට වැඩිය මට ආදරේ වෙනව. ඒක සහතිකයි" ඇය හඬනඟා සිනාසෙමින් පැවසුවාය.