125. ජීවිතය පස් ගොඩක... සහ තවත් කතා

බිත්තියට කෝපි කෝප්පයක්

වැනිසියේ පිහිටි, කවුරුත් හොඳහැටි හඳුනන කෝපි වෙළෙඳසලකි. මාත් මගේ මිතුරාත් දිනක් කෝපි බිඳක් තොලගානු පිණිස එහි ගොඩ වීමු.

අප කෝපි රස විඳිමින් එදිනෙදා රටතොට තොරතුරු පිළිබඳ සල්ළාපයෙහි යෙදී සිටියදි, වෙළෙඳසලට ඇතුළු වූ පුද්ගලයෙක් අප ළඟ ම තිබූ හිස් මේසයේ අසුන් ගත්තේය. සේවකයෙකු ඇමතු ඔහු සිය ඇණවුම මෙසේ ලබා දුන්නේය.

“කෝපි කෝප්ප දෙකයි. එකක් බිත්තියට...”

අපට එය අමුතු ඇණවුමක්!

කතා බහ අතරේ ම එදෙසට වරින් වර ඇස කන යොමු කරන්නත් අපි වග බලා ගතිමු. ඇණවුම කෝපි කෝප්ප දෙකක් වුවත් ඔහුට ලැබුණේ එකක් පමණි. නමුත් ඔහු දෙකකට ගෙවීම් කළ අයුරු ද අපි දුටුවෙමු.

ඔහු පිටව ගියේය. අනතුරුව සේවකයා ‘කෝපි කෝප්පයක්’ යන වදන් පෙළ සහිත කඩදාසි කැබැල්ලක් ඒ අසල වූ බිත්තියෙහි රැඳවූයේය.

අප තවදුරටත් එහි රැඳී කෝපි රස විඳිමින් සිටින අතර වෙනත් මිනිසුන් දෙදෙනෙකු වෙළෙඳසලට ඇතුළු විය.

“කෝපි කෝප්ප තුනක්. එකක් බිත්තියට...” නැවතත් පෙර පරිදීම අමුතු ඇණවුමක්!

ඔවුනට කෝපි කෝප්ප දෙකක් ලැබුණු අතර කෝපි පානය අවසානයේ තුනකට ගෙවීම් කළ ඔවුහු පිටව ගියෝය. මෙවරද පෙර පරිදීම සේවකයා ‘කෝපි කෝප්පයක්’ යන වදන සහිත තවත් කඩදාසි කැබැල්ලක් බිත්තියෙහි රැඳ වූයේය.

කුතුහලයෙන් මැඩී ගියත් එය විසඳාගත හැකි මගක් නොවීය. එම ස්ථානයට ඊට පෙර ගොඩ වැදී නොමැති අපට ඒ පිළිබඳ ව කාගෙන් හෝ විමසන්නට දිරියක් ද නොවීය. එබැවින් ගාස්තු ගෙවූ අපි පිටව ආවෙමු.

දින කිහිපයකට පසු ව එළඹුණු දිනෙක නැවත වරක් පෙර කී වෙළෙඳසල වෙත යාමට අවස්ථාවක් ලදිමු. කඩදාසි කැබැල්ලේ කතාව අමතකව සිටි අප කෝපි රස විඳිමින් සිටින අතරේ ඇඳුමෙන් පැළඳුමෙන් බොහෝ දුප්පත් පෙනුමක් ගත් පුද්ගලයෙක් වෙළෙඳසලට ඇතුලු වූයේය. හිස් මේසයක් බලා අසුන්ගත් ඔහු පෙර කී බිත්තිය දෙස හොඳින් බැලුවේය. අනතුරුව සේවකයකු අමතා “බිත්තියෙන් කෝපි කෝප්පයක්”යි පැවසුවේය.

වෙනත් ඕනෑ ම පාරිභෝගිකයෙකුට කෝපි පිළිගන්වන යම් ආකාරයක් වේද, ඒ ආකාරය ම පිළිපදිමින් සේවකයා ඔහුට කෝපි කෝප්පය පිළිගැන්වූයේය. ඔහු කෝපි පානය අවසානයේ ගෙවීමක් නොකර පිටව ගියේය.

පුදුමයෙන් යුතු වූ සිතින් හා එයින් ම උස් වූ නෙතින් යුතුව අපි බලා සිටියෙමු. ඒ මිනිසා පිටව ගිය පසු පෙර කී සේවකයා බිත්තියේ වූ ‘කෝපි කෝප්පයක්’ යන වදන රැගත් එක් කොළ කැබැල්ලක් ගලවා කසළ බඳුනට දැමුවේය.

එයින් පසු පුදුමයට තවදුරටත් ඉඩක් නොවීය. සියල්ල සක් සුදක් සේ පැහැදිලිය.

සෑහෙන තරම් මුදල් අත නොගැවසෙන මිනිසුන් හිඟන්නන් බවට පත් නොකර ඔවුන්ගේ ඕනෑකම ගෞරවනීය ආකාරයෙන් සපුරා දෙන්නට නගර වැසියන් තබා ඇති කුඩා පියවර අපේ නෙත් තෙත් කරවන්නට සමත්විය.

තමන්ගෙන් උපකාරය ලබන්නා කවුරුදැයි නොදැන උපකාරයකට සම්මාදම් වීම, ඒ සඳහා තෙවැනි පාර්ශ්වයක් වෙත විශ්වාසය තැබිය හැකි වීම සහ තමන්ට උපකාර වන තැනැත්තා හමුවේ මුව නොසෑහෙන සේ ස්තුති කිරීමේ උවමනාවක් නොමැති වීම ආදී අපට ආගන්තුක වූ කරුණු ගැන සිතමින් ‘බිත්තියට කෝපි කෝප්පය’ බැගින් පිරි නමා අප දෙදෙනා පිටව ආවේ ලොව තිබෙන වඩා ම ප්‍රියමනාප බිත්තිය එය විය යුතු යැයි එකිනෙකාට පවසා ගනිමිනි.

පරිවර්තනය:
රන්දිකා රණවීර ප්‍රනාන්දු

කථාව සහ පිංතූර:
අන්තර්ජාලයෙනි

***********************************

ජීවිතය පස් ගොඩක

දිනක් කොටළුවකු ගොවිපොළෙහි වූ භාවිතයෙන් අත්හැර දමා තිබූ ලිඳකට වැටිණි. අසරණ සතා, ජීවිතය යදිමින් කරන යාතිකාවක්දැයි ලිඳකට වැටුණු පසු ඕනෑ ම කොටළුවකුට නගන්නට වන වෙන අන් හඬක්දැයි පැහැදිලිව පැවසිය නොහැකි හඬක් නගන්නට වන්නේය.

ඒ ඇසී ලිඳ අසලට ආ ගොවියා, මරණ බයෙන් මුසපත් ව දඟලන සතා පිළිබඳ ව කණගාටුවෙන් යුතුව කළ යුත්තේ කුමක්දැයි කල්පනා කරන්නට වන්නේය. ඇතිව තිබූ තත්ත්වය පිළිබඳ ව සළකා බැලූ ඔහුගේ අවසාන නිගමනය වූයේ, ලිඳ සේම මහලු කොටළුවාත් තවදුරටත් කාලය නාස්ති කරමින් සිතා බැලිය යුතු දේ නොවන බවයි.

අනතුරුව අසල්වැසියන් කිහිප දෙනෙකු කැඳවා සිද්ධිය විස්තර කළ ඔහු, කොටළුවා පත්ව ඇති දුර්භාග්‍ය සම්පන්න ඉරණමෙන් හැකි ඉක්මනින් නිදහස් කරනු පිණිස කසළ පස් ගෙනවිත් පුරවා ඒ පැරණි ලිඳ වසා දැමීමට උදව් වන මෙන් ඉල්ලා සිටියේය.

තමන්ගේ සිරුර මතට කසළ පස් වැටීම ඇරඹෙත් ම කොටළුවා මහත්සේ බියටත් කලබලයටත් පත් වූයේය. ඔහුට සිය යාතිකාව හෝ නගමින් හිටි අන් හඬ හෝ අමතක ව ගියේය. දිගින් දිගටම එසේ සිදුවත්දී එක්තරා සිතුවිල්ලක් එක්වන ම විදුලියක් සේ කොටලු සිතේ පෙනී නොපෙනී ගියේය. පස් ගොඩක් වැටෙන වාරයක් වාරයක් පාසා එය ගසා දමා ඒ මතට ම ගොඩවීම තමන්ට ඇති එක ම ගැලවීම බව ක්‍රමයෙන් ඔහුට ඒත්තු යන්නට විය.

ඉඳින්, පස් වැටෙන හැමවිට ම, ‘ගසා දමන්න, ඒ මත ම නැගී හිටින්න!... ගසා දමන්න, ඒ මත ම නැගී හිටින්න!... ගසා දමන්න, ඒ මත ම නැගී හිටින්න!...’යි‍ තමන්ට ම පවසමින්, ධෛර්යය උපදවා ගත් මහලු කොටළුවා සිය කාර්යයෙහි වෙහෙස නොබලා නියැලුනේය.

හති දමමින්, පිඹිමින්, බරැති පස් ගොඩවල් ගසා දමමින් අසරණ කොටළුවා ජීවිතය වෙනුවෙන් ඒ වයසට දැරිය නොහැකි තරම් වෙහෙස වෙමින් සිටියේය. මරණය පෙනි පෙනී, බියෙන් වෙව්ලා යමින් වුවද, ‘ගසා දමන්න, ඒ මත ම නැගී හිටින්න!...’ යන සිතුවිල්ලේ අප්‍රතිහත ධෛර්යයෙන් යුතුව ක්‍රියාත්මක වෙමින් උන්නේය.

වැඩි වේලා ගත වන්නට මත්තෙන් පළමු විජයග්‍රාහී පියවර ලිං පඩිය මත සටහන් කරන්නට ජයග්‍රාහකයාට හැකිවිය. සිය කාර්යයෙහි නියුතුව සිටි මිනිසුන් පුදුමයෙන් පුදුමයට පත් කරමින්, පණ පිටින් වැළලීයාමට හේතුවන්නට තිබූ දෙයින් ම යළි ජීවිතය උපදවාගෙන මහ‍ පොළොව මත සතර පය ගසා නැගී සිටින්නට කොටළුවාට එයින් පසු තත්පරයක්වත් ගත වූයේ නැත.

පරිවර්තනය:
රන්දිකා රණවීර ප්‍රනාන්දු

කථාව සහ පිංතූර:
අන්තර්ජාලයෙනි

********************************

මී උගුලකි - මර උගුලකි

ගොවියාත් ඔහුගේ බිරිඳත් යම්කිසි පාර්සලයක් දිග හරිනු, නිරතුරු විමසිල්ලෙන් පසු වූ මීයා බිත්තියෙහි වූ සිදුරක් තුලින් දුටුවේය.

‘ඒක මොන වගේ කෑමක් වෙන්න පුළුවන්ද?’

කවර කෑමක්ද! එය මී උගුලකි. ඒ බව වටහා ගත් සැනින් මීයා බියෙන් ත්‍රස්ත විය.

වහ වහා මිදුලට දිවගිය ඔහු කෑ මොර දෙන්නට වන්නේය.

“මී උගුලක්! මී උගුලක්! ගොවියාගේ ගේ අස්සේ මී උගුලක්!”

කෙකර ගගා, බිම පහුරු ගාමින් සිටි කිකිළිය හිස ඔසවා බැලුවාය.

“මේ ඇහුණද? මී මහත්තයෝ... මං දන්නවා දැන් ඉතිං ඔහේ මරණ බයෙන් පණ යන්න ලංවෙලා ඉන්න වග. අපටත් කණගාටු තමා. ඒත් ඉතිං එහෙම එකක් ගෙනාවයි කියලා මට මං ගැන බය වෙන්න කාරණයක් නැහැ නේද?”යි ඇසූ ඇය නැවතත් කෙකර ගගා, බිම පහුරු ගාන්නට වූවාය.

මද වේලාවක් බලා සිටි මීයා, ඌරා දෙසට හැරී කියවන්නට වූයේය.

“මී උගුලක්! මී උගුලක්! ගොවියාගේ ගේ අස්සේ මී උගුලක්!”

මඩ ගොඩෙන් හිස ඔසවා බැලූ ඌරා මවාගත් කණගාටුවකින් යුතුව මෙසේ කියන්නට වන්නේය.

“මටත් ඉතිං දුකයි තමා මී මහත්තයෝ. ඒත් ඉතිං ඔහේ වෙනුවෙන් යාඥා කරනවා හැරෙන්න මට වෙන මොනවද කරන්න පුළුවන්නේ?”

ඌරා නැවතත් මඩ ගොඩෙහි ගිලී ගියේය.

අනතුරුව මීයා හැරුණේ එළදෙන දෙසටය.

“ඉතිං මොකද මී මහත්තයෝ? මී උගුලක් නේද? ඉතිං මොකද මං මර උගුලක අහු වෙන්න යනවද? ඈ?...” වමාරා කෑම මදකට නැවතූ ඈ උදාසීන ලෙසින් අසා, නැවතත් දෙනෙත් වසාගෙන සුපුරුදු කාර්යයෙහි යෙදෙන්නට වූවාය.

සිය අසල්වාසීන්ගේ වදනින් අධෛර්යයටත් කම්පාවටත් පත් වූ මීයාගේ හිස සොවින් බර විය. අවසානයේ මී උගුලට තනිව මුහුණ දීමට සිතූ ඔහු ගොවියාගේ නිවස දෙසට පා නැගීය.

රෑ මැදියමේ ඒ නිවස තුලින් නැගුණු ආගන්තුක හඬ කියා පෑවේ මී උගුල සිය ගොදුර අල්ලාගත් බව විය යුතුය. විමසිල්ලේ පසු වූ ගොවියාගේ බිරිඳ දිවයන්නට යුහුසුලු වූයේ වදකාර මීයාගේ මළකඳ දැක ගැනීමට විය යුතුය.

නමුත් අන්ධකාරයේ ඇය නුදුටුවාට එහි වූයේ වලගයේ කොනින් මී උගුලට හසු වූ විෂඝෝර සර්පයෙකි. වේදනාවෙන් ඇඹරෙමින් සිටි සර්පයා ඇයට දෂ්ට කළේය.

ගොවියා සිය බිරිඳ රෝහල වෙත ගෙන ගියේය. ඇය නැවත නිවසට පැමිණෙන විට උණෙන් පෙළෙමින් සිටියාය. උණට වඩා ම ගුණ පානය කුකුළු සූපය යැයි පැවසේ. ඉඳින් කුකුළු සූපයක් හදා ගැනීමට අවශ්‍ය ප්‍රධාන අමුද්‍රව්‍ය සපයා ගැනීමට ගොවියා සිය කෙටේරිය ගෙන මිදුලට බැස්සේය. 

කෙසේ නමුත් ඒ පානයෙන් වැඩිමනත් දෙයක් සිදු නොවූ අතර එන්න එන්න ම දුර්වල වෙමින් සිටි ගොවි බිරිඳගේ සුව දුක් විචාරීම පිණිස නෑයින් සහ අසල්වාසීන් දිනය පුරා පැමිණෙන්ට විය. ඔවුන්ගේ ආහාරය පිණිස ගොවියාගේ ආයුධයේ මී ලඟ ගොදුර වීමට ඌරාට සිදුවිය. 

අවසානයේ ගොවි බිරිඳ මිය ගියාය. මළගමට සහභාගී වූ පිරිසට ආහාර සූදානම් කිරීමේදී හරක් මස් එකතු කිරීමට ගොවියා අමතක නොකළේන් බලවත් වූ අකමැත්තෙන් යුතුව වුවද ඒ සඳහා සම්බන්ධ වීමට එළදෙනට සිදුවිය.

මෙයින් මතු, කවදා හෝ කෙනෙකු යම්කිසි උපද්‍රවයක් පිළිබඳ ව දැනුවත් කළ විට, එය ඔබට කෙසේවත් අදාළ නොවන බව සිතා අහක බලා ගැනීමට ‘ගොවියාගේ ගේ ඇතුලේ වූ මී උගුල’ ඔබට ඉඩ නොදෙනු ඇතැයි මට සිතේ.

පරිවර්තනය:

රන්දිකා රණවීර ප්‍රනාන්දු

කථාව සහ පිංතූර:

අන්තර්ජාලයෙනි