406. The Story Of My Marriage - 20 - කැලරි විසිදාහක් රැගෙන පැමිණි මධ්‍යම ප්‍රමාණයේ පියාඹන පීරිසියක්

Chole Bhature : Image from ruchiskitchen.com

අනන්‍යා පිළිබඳ සිහින ලෝකයෙන් මට මිදෙන්නට සිදුවූයේ පියගැට පෙළ බැස ඩොලී අප අතරට පැමිණි බැවිනි. ඇය පැමිණීමට තත්පර පහකට පෙර ඇය ගැල්වූ විලවුන් සුගන්ධය අප කරා පැමිණියේය.

"හෙලෝ හෙලෝ ආන්ටිජී…. කොහොමද ඉතිං?" ඩොලී මගේ මව කරාගොස් ඇය තරයේ වැළඳගත්තාය.

"හප්පේ ඇත්තටම ඔයා නම් හරිම ලස්සනයි" මගේ මව මඳක් පසුපසට බරවී ඩොලී දෙස මදහසින් යුතුව නිමේෂයක් බලා හිඳ පැවසූයේ ප්‍රීතිය උතුරායන දෙනෙතින් යුතුව ඇගේ දෙකොපුල සිප ගනිමිනි.

ඩොලී තම මව අසලින් අසුන්ගත්තේ මදෙස බලා හිස මඳක් පහත්කොට අචාර කරමිනි.මම ද එළෙසම ඇයට ආචාර කලෙමි. මගේ මව පැවසූයේ පරම සත්‍යයකි. රන් පැහැ සිරස් ඉරි වැටුනු වයින් රතු පැහැති සල්වාරයකින් සැරසී සිටි ඇය අසාමාන්‍ය ලෙස සුදු පැහැතිය.

මගේ දෙතොල් ක්‍රමයෙන් මද සිනහවකින් විවරවන්නට වූයේ අහමදාබාද් තාක්ෂණ ආයතනයෙහි පළමු වසරේ ඉගෙනුම ලබද්දී සිදුවූවක් මතකයට නැඟුනු බැවිනි. ඒ අප විද්‍යායතනයෙහි වාර්ෂික ගොඩනැඟිලි අළුත්වැඩියාවන් සහ පින්තාරු කිරීම් කෙරෙන කාලසීමාව විය. අප නේවාසිකාගාරයට ආසන්නයේ වූ තෙමහල් ගොඩනැඟිල්ලක සුදු පැහැ තීන්ත ආලේප කරමින් හුන් පින්තාරුකරුවකුගේ අතපසුවීමකින් ගිලිහුනු තීන්ත බාල්දියක වූ තීන්තෙන් ඒ අසලින් ගමන් කරමින් හුන් මගේ නේවාසිකාගාර සගයකුවූ හෙන්රි හිස් මුදුනෙහි සිට දෙපතුල තෙක් නැහැවිණ.

තීන්ත බාල්දිය පෙරලූ පින්තාරුකරුගේ මවගේ, සුළු පියාගේ, භාර්යාවගේ, මළනුවන්ගේ සිට අළුත්වැඩියා කටයුතු ඉටුකරනා කොන්ත්‍රාත්කරුට එම කොන්ත්‍රාත්තුව ප්‍රදානය කල අප ආයතනයේ ප්‍රසම්පාදන අංශයේ ප්‍රධාන ඉංජිනේරුවරයාගේ පියාගේ, නැන්දණියගේ, වැඩිමහල් සොහොයුරාගේ, බාල පුත්‍රයා දක්වා සියල්ලන්ගේම ජාතකය හඬ නගා පවසමින් එලෙසම ඔවුන් සියල්ලන්ටම පස් පඩංගුවේ අසභ්‍ය වදනින් බැණ වදිමින් මීට සිව් වසරකට පෙර නේවාසිකාගාරය වෙත කඩා වැදුණු හෙන්රිගේ ප්‍රස්තුත අවස්ථාවේ වර්ණයද ඩොලීගේ වර්ණය හා සර්වසමය.

ඩොලී කුඩා අවදියෙහිදී සුදු පැහැ තීන්ත භාජනයකට වැටුණේද, එසේත් නැතහොත් ඇයට ළදරු අවදියෙහිදී මව්කිරි වෙනුවට ආදේශකයක් ලෙස සුදු තීන්ත පොවන ලද්දේද යනුවෙන් පම්මි ආන්ටිගෙන් විමසන ලෙස පෙරළා නිවෙස බලා ගිය ඉක්බිති මගේ මවගෙන් ඉල්ලා සිටීමට මම අදිටන් කොට ගතිමි.ඒ සමඟම මගේ දෙතොලග නැඟුනු මද සිනහව නොදැනුවත්වම තවත් පුළුල් විය.

මිසරයේ ක්ලියෝපැට්‍රා රැජිණිය තම සමෙහි වර්ණය වඩාත් පැහැපත් කොටගනු පිණිස ඔටු කිරි පිරවූ තටාකයක බැස ස්නානය කල බැව් කලකට පෙර කියවූ ඉතිහාස පොතක සඳහන්ව තුබූ බැව් ද මට එකෙණෙහිම මතක් විය. ඩොලීද ඔටු කිරි කෙසේ වුවද පිටිකිරෙන් හෝ දිනපතා ස්නානය කරනවා විය යුතුය. 

සේවිකාවක් දෙදෙනෙක් ඇගේ නාන තටාකය දෙපස හිඳ අමුල් කිරි පිටි (අමුල් යනු ඉන්දියාවේ ඉතා ජනප්‍රිය පිටිකිරි වර්ගයකි.) කිලෝ පහේ ඇලුමිනියම් ඇසුරුම් මෙලෝ සිහියක් නොමැතිව කඩමින් නාන තටාකයෙහි පිරවූ ජලයට දමා කුඩා සවලක් පමණ වූ ලී පතු දෙකක් උපයෝගී කොටගෙන මිශ්‍ර කරමින් දිය කරනුද ඒ අසලම කුඩා තුන්පා කනප්පුවක් මත හිඳගත් ඩොලී තුවායක් පමණකින් විළිවසාගත්වනම ඒ දෙස නොඉවසිල්ලෙන් බලා හිඳිමින් සේවිකාවන්ට බැණවදිනුද ඒ හා සමඟම මසිතට නැඟුනි. 

"ඉක්මන් කරපල්ල කෙල්ලනේ. මනමාලය පල්ලෙහා ඇවිල්ලත් ඇති දැං...මම පරක්කු වෙලා මනමාලය යන්ට ගියොත් එහෙම නොකිව්වයි කියන්ට එහෙම එපා ඔය කිරි ඔක්කොම මම උඹල දෙන්නටම පොව්වනවා."

මසිතේ මැවුණු එම දර්ශණය කොපමණ හාස්යජනක වීද යත් මට නොදැනුවත්වම සිනහ පහළ විය.ඒ විගස කිසිවකු තදින් මගේ උරහිස මිරිකනු දැනී එදෙස හිස හැරවූ මට දැකගත හැකිවූයේ මහත් ප්‍රීතියෙන් ඉපිළෙමින් මුව පුරා පැතිරුණු සිනහවකින් යුතුව මදෙස ඇසිපිය නොහෙලා බලා හිඳිනා මගේ මෑණියන්ය.

"මොකද අම්මෙ?" මම එකෙණෙහිම සිනහව මුහුණින් මකා දමා දෑස් කුඩා කොට ඇසීමි. 

"හිහ්..හිහ්..ගිහ්...මොකද තමයි... කොහොමද කෙල්ල රූප රාජිණියක් පරාදයි නේද? හරි..හරි..ක්‍රිෂ්..කිසිම ප්‍රශ්ණයක් නෑ. මම දැක්ක ඔයා ඩොලී දිහා බලල බොහොම අපූරුවට හිනැහෙනව. මම මේ ඒ විදිහට ඔයා බොහොම සන්තෝසෙං හිනාවෙනව දැක්කෙ බොහොම කාලෙකට පස්සෙ. මටත් බොහොම සන්තෝසයි ක්‍රිෂ්, ඇත්තටම සන්තෝසයි...මම ටක්කෙටම දැනගෙන හිටිය මේ දරුව දැක්කගමං ඔයා.."

ඇය කියවාගෙන ගියේ මදෙසට නැවී මගේ කණට ඇගේ මුව ළංකොට කොඳුරමිනි. මම ද එළෙසම කොඳුරමින් ඇය ඇමතුවෙමි.

"මේ පිස්සු කියවන්නෙ නැතුව ඉන්නවද ඔය ඉන්න විදිහකට..මම දැං යනව යන්ට මෙතනිං නැඟිටල…"

ඇය සුරතින් කට වසාගෙන සිනහව වළක්වා ගන්නට අසාර්ථක උත්සාහයක් ගත්තාය. 

"මොකද අම්මගෙයි පුතාගෙයි සාකච්ඡාව ඔතන?" පම්මි ආන්ටි සිනාසෙමින් විමසුවාය. 

"නෑ පම්මිජී මේ ක්‍රිෂ් කියනව……"මගේ මව මා දෙස හොරැහින් බැලුවාය. 

"අම්මෙ මේ මම කිව්වනෙ ...මම යනව යන්ට ඔන්න" මම කසුකුසුවෙන් ඇයට තර්ජනය කළෙමි. 

"හිහ්..හිහ්..ඒක හොඳයි..අම්මයි පුතයි හරියට යාලුවො වගෙ...අන්න එහෙම තමයි ඉන්න ඕන" පම්මි ආන්ටි පැවසුවාය.

"හ්ම්ම්ම්ම්..යාලුවො තමයි…" මම මව දෙස නොපහන් දෑසින් යුතුව බැල්මක් හෙලූයෙමි. ඇය සුරතින් මුව වසාගත්වනම නොකඩවා සිනාසුණාය. 

"දැන් මේ ඩොලියි මායි උනත් එහෙමයි..අපි දෙන්න හරියට අක්කයි නංගියි වගෙ ඉන්නෙ. කිව්වට විස්වාස කරන්ට කවිතාජී හුඟ දෙනෙක් රැවටෙනව අපි දෙන්න අක්කයි නංගියි කියල."

හ්ම්ම් ඒක නම් ඇත්තම තමයි.... මව සහ දුව ඔවුනට නොදැනෙන ලෙස සසඳමින් මම සිතුවෙමි. එක වගේම තමයි.... නොදන්න මිනිස්සු රැවටෙන එක පුදුමයක් නෙවෙයි. අර පේන්නෙ නැද්ද දෙන්නගෙම පපුව හරිය ...යටට ගිහාම හත් අට දෙනෙකුට සාමාන්‍ය තරමෙ වැහි පොදකට හිටියැහැකි තෙමෙන්නෙ නැතුව....හෙහ්,හෙහ්, මට පුදුම මේ ගොල්ල ළමයින්ට කිරි දෙන්නෙ කොහොමද කියල පොඩි එවුංගෙ නහය තදවෙල හුස්ම හිරවෙලා මැරිල යන්නෙ නැතුව....

"මොකද දුවේ ඔයා මේ දවස්වල කරන්නෙ ?" හිඳසිටි සෝපාවෙන් නැඟිට ඩොලී අසලට ගිය මගේ මව විමසූයේ ඇගේ සුරත ගනිමිනි.

"මම බී.ඒ. පාස් වුනා ආන්ටි...."

"ඇත්තද?.... අනේ වාසනාවන්...මොන කැම්පස් එකේද?" මගේ මව එලෙස විමසන අතර මා දෙස බලා ඉඟි මැරූයේ ඔන්න දැක්ක නේද? මේ ළමයටත් උපාධියක් තියනව. යන්න නොකියා කියමිනි. 

"කැම්පස් එකක් නෙවෙයි ආන්ටි. තැපැල් මාර්ගික….ඒකෙ පාඩම් ඔක්කොම ආවෙ තැපෑලෙන්. උත්තර යැව්වෙත් එහෙමයි. "

"ඔව්..අනේ ගෙදර ඉඳන්ම උපාධියක් ගන්න පුලුවන් කම තියෙද්දි අර අහවල දේකටද කැම්පස් ගිහිල්ල දුක් විඳින්නෙ? නැද්ද?.." ඒ පැහැදිලි කිරීම පම්මි ආන්ටිගෙනි. "ආ..ඒක නෙවෙයි ඔයා ඊට පස්සෙ කරන අර කම්පියුටර් කෝස් එක ගැනත් විස්තර කියන්න මේ ආන්ටිටයි ක්‍රිෂ්ටයි….අනේ මට අමතකම වුනා, කවිතාජී තව මොනවහරි කන්න මොකවත් ගෙන්නන්නද?"

ඩොලී යමක් පවසන්නට මුව විවර කල නමුදු ඇගේ මව සහ මගේ මව යන දෙදෙනාම ඇය හදාරන පරිගණක පාඨමාලාවට වඩා කොහොමත් සිත්ගන්නා සුලු මාතෘකාවක් වූ ආහාර පිළිබඳ සාකච්ඡාවකට අවතීර්ණ වී සිටිනු දැක නිශ්ශබ්ද වූවාය.

"අනේ එපා පම්මිජී... ඔයාකාර කතැහැකිය? මේ කෑව හොඳටම ඇති." මගේ මව පැවසූවද ඉන් සත්‍ය වශයෙන්ම අදහස් වූයේ කනවද නැද්ද කියල ආය අහ අහ ඉන්නවද? තියන දෙයක් ගේන්නකො බලන්න කන්ට පුලුවන්ද බැරිද කියල එතකොට අපි බලමු යන්නයි. පම්මි ආන්ටිද ඒ සැඟවුනු අර්ථය පිළිබඳ හොඳහැටි දැන සිටියාය.

"මේ මොනවද මේ කියන්නෙ? ඔයගොල්ලො එක්කො දවල් කෑමට එන්ට ඕන. එගෙම ආවෙත් නෑ. එක්කො රෑ කෑමට එන්ට ඕන ඒ දෙකම නෙවෙයිනෙ දැං….ඒ හින්ද අඩුගානෙ මට ඉඩ දෙන්ට මගේ හිතේ හැටියට රසකැවිලි වලින්වත් සංග්‍රහ කරන්ට.නැත්නම් මගෙ හිතට ඒක මහම මදිකමක්."

"රාජූ..කෝ මේ රාජූ….."ඇය හිස එහා මෙහා හරවමින් බෙරිහන් දුන්නාය, "ඒයි ගිහිල්ල අර කැවිලි බන්දේසිය අරගෙන එනවා පරිස්සමට. ආ...අර ඊයෙ ගෙනාපු චට්නි ඔක්කොගෙන්ම දීසිය දීසිය ගානෙ දාගෙන එනවා..තේරුණාද?"

රාජූ සහ තවත් සේවකයෙක් නිවසේ මුලුතැන්ගෙය දෙසට කඩිනමින් දිව ගියේ අසාධ්ය රෝගියකුගේ ජීවිතය බේරාගැනීමට ශල්‍යාගාරය වෙත වහ වහා දිවයන ශල්‍ය වෛද්යවරුන් දෙදෙනෙකු පරිදිය.

මද වේලාවකින් රාජු සහ සඟයා ආපසු පැමිණියේ මධ්‍යම ප්‍රමාණයේ පියාඹන පීරිසියක් තරම් වපසරියකින් යුත් පළඟානක් ඔසවාගෙනය. 

(වැදගත් - පියාඹන පීරිසියක ප්‍රමාණය හා /හෝ පියාඹන පීරිසි කුඩා, මධ්‍යම සහ විශාල යනුවෙන් වර්ග කොට තිබේද? එසේ නම් එළෙස වර්ග කලේ කවුරුන් විසින්ද? යන කිසිලෙසකින් හෝ අදාල නොවන ප්‍රශ්ණ ඔබ මගෙන් නොවිමසනු ඇති බවට මම උපකල්පනය කරමි මා දයාබර පාඨකය, එළෙසම ඔබ එසේ විමසුවද මම ඊට පිළිතුරු නොදෙන්නෙමි.) 

රාජූ සහ සඟයා විසින් ඔසවාගෙන එනු ලැබූ මධ්‍යම ප්‍රමාණයේ පියාඹන පීරිසිය මත නොතිබූ යම් රසකැවිල්ලක් වේනම් ඒ ඊයේ හෝ පෙරේදා සොයාගත්තක් විය යුතුය. සමෝසා, ජලාබි, චෝලේ භතූර්, කචෝරි යනාදී නොයෙක් රසකැවිලි සහ කෙටි කෑම වර්ග දීසිවල කොත ගසා මධ්‍යම ප්‍රමාණයේ පියාඹන පීරිසිය මත බැබලුනි. රක්ත, පීත සහ හරිත වර්ණයන්ගෙන් දිදුලන නොයෙක් චට්නි වර්ගද ඉහත කී ආහාර පිරිවරා සිටියෝය. ඒ මතවූ ආහාර තොගයෙහි කැලරි ධාරිතාවය අවම වශයෙන් විසිදහසක් පමණ වන බවට මට කිසිදු සැකයක් නොවීය.

(පරිවර්තක සටහන - සමෝසා පිළිබඳව ඔබ දන්නෙහිය. ජලාබී යනු අපගේ පැණි වළලු වලට බොහෝසේ සමාන රසකැවිල්ලකි. චෝලේ භතූර් යනු  පිසගත් කඩල වෑංජනයක් හා සමඟ ගැඹුරු තෙලෙහි බැදගත් තිරිඟු පිටි වලින් තනාගත් කුඩා රොටී වැනි ආහාරයක් එකතු වූ කල ඒ හඳුන්වන නාමයයි. කචෝරි යනු අර්තාපල් කඩල වැනි යමක් පුරවා තෙලෙහි බැදගත් පස්තෑල වැනි ආහාරයකි. )

"අයියෝ මේ මොනවටද පම්මිජී මේ හැටි? මට නම් කන්නත් බෑ වගෙ" මගේ මව පළමුව ඇගේ දෑත් වනා විරෝධය පළ කලාය. ඇගේ විරෝධය ප්‍රමාණවත් ලෙස පලකල ඉක්බිති මධ්‍යම ප්‍රමාණයේ පියාඹන පීරිසිය මත වූ පිඟානක් සුරතට ගත්තේ "ඔන්න ඔය සමෝසා දීසිය මෙහාට දෙන්නකො ළමයො" යයි සේවකයකු අමතා අණ කලාය.

"හරි හරි කවිතාජී ඔයාල දවල් හරි රෑ හරි කෑමකට එන්නකො පස්සෙ වෙලාවක. මේ නිකං මම පොඩි කට ගැස්මකට වගෙ ලෑස්ති කලේ." පම්මි ආන්ටි සිනාසෙමින් පැවසුවාය.

තව දුරටත් ඩොලී හා සමඟ වචනයක් හෝ කථා නොකළහොත් අනිවාර්යයෙන්ම මම වනාහී මන්ද බුද්ධිකයෙකුයයි ඇය සිතන්නට ඉඩඇති බව මගේ මවගේ සහ පම්මි ආන්ටිගේ විගඩම් නරඹමින් කට කොණකට නැඟුනු සිනහවකින් යුතුව හුන් මට හදිසියේම කල්පනා විය.

"මේ..මොකක්ද ඔයා කරනවයි කිව්ව කම්පියුටර් කෝස් එක?" මම ඩොලී දෙස හැරී විමසූයෙමි.

"මයික්‍රෝසොෆ්ට් වර්ඩ්, පවර් පොයින්ට්, ඊමේල් ඔන්න ඔය වගෙ එව්ව. මම හරියටම දන්නෙ නෑ අනේ. මේ ගිය සුමානෙනෙ පටන් ගත්තෙ. කොහොම හරි පේන විදිහට සෑහෙන්න අමාරුයි වගෙ."

"ඔව්..ඔව්..ඔව්...පේන විදිහට නම් ලේසි වෙන එකක් නෑ වගේ තමයි" ඒ හා සැණෙකින් මම ඒ නර්මාලාපය පිළිබඳව පශ්චාත්තාප වූයෙමි.

"මගෙ යාලුවො හැමෝම වගෙ ඔය කෝස් එක කරනව. ඒ හින්දයි මමත් ගියේ. තව දවසක් දෙකක් ගිහිල්ල බලමුකො. අමාරුයි වගේනං දමල ගහල මම නිකා ඉන්නව" ඩොලී මදෙස බලා සිනාසුනාය. "ඔයා නං මම හිතන්නෙ ඔව්ව ගැන හොඳට දන්නව ඇති නේද? "

"හ්ම්ම්ම්....ඔව්..ඔය සමහර සමහර දේවල් දන්නව."

ඩොලී සහ මම කථා කරන්නට ආරම්භ කල මොහොතේම පම්මි ආන්ටි සහ මගේ මව ඔවුන්ගේ කථාව නතර කළෝය. ඔවුන් දෑස් විසල් කොට අප දෙස බලාසිටිනා බව දැනුනු විගස ඩොලී සහ මගේ කථාවද නතර විය.

"හරි හරි අපි හිටියට කමක් නෑ. ඔයදෙන්නා දිගටම කතාකරගෙන යන්න"

පිළිවෙලින් ඩොලීගෙ සහ මගේ මුහුණු දෙස බලා මුව පුරා සිනාසුනු මගේ මෑණියෝ ඉක්බිති පම්මි ආන්ටි දෙස බලා දකුණැස වසා ඉඟි මැරුවාය. පම්මි ආන්ටිද එසේ ඉඟි මැරූ අනතුරුව ඔවුහු දෙදෙන දෑත් එක්කොට ඇස් ඉහළට යොමුකොට දෙවියන්ට ස්තූති කළෝය.