416. පූර්විකාවක් නොහොත් ප්‍රවේශයකි.

වැලිකන්ද නගරය - Explorelanka.lk

ඒ 1991 අවුරුද්දෙ මැද. හරියටම කිව්වොත් මැයි මාසෙ 18, 20 වගෙ දවසක මම හදිසි නිවාඩුවක් අරගෙන ගෙදර ආව. ඒ වෙනකොට අපේ ගෙදරට ලයිට් තිබ්බෙ නෑ. ආ..ඒක කියන්න බැරිවුනානෙ. එතකොට මම හිටියෙ අපේ මහ ගෙදර.බැඳල කරල එහෙමත් නෑ.

ඉතිං එහෙම  හදිස්සියෙ ගෙදර ආවෙ අම්ම හැකි ඉක්මනින් ගෙදර එන්ට කියල පණිවිඩයක් එවල තිබුනු හින්ද. ඒ දවස්වල මම ඉන්න දිහාට ඒ කිව්වෙ වැලිකන්දට හදිසි පණිවිඩයක් එවනව කියන එක තනිකරම මීඩියම් ස්කේල් ප්‍රොජෙක්ට් එකක්.

ඒ දවස්වල අපේ ගෙදරට ටෙලිෆෝන් නෑ. ලයිටුත් නෑ කිව්වම ඉතිං ටෙලිෆෝන් නෑ කියල කියන්ටත් දෙයක්ය නේද? ඒ අහල ගං ගතකට ටෙලිෆෝන් එකක් තිබ්බෙ පන්සලේ විතරයි.අපේ ගෙදරට පේන තෙක් මානෙට  ලයිට්  ඇවිල්ල නැවතිල තිබ්බ. පුදුම වැඩේ කියන්නෙ තත්වෙ ඔය විදිහට උනාට අපේ ගෙවල් තිබ්බ හරියට කොළඹ-නුවර පාරෙ ඒ කියන්නෙ ලංකාවෙ ප්‍රධාන A -1 මාර්ගයේ ඉඳල තියන දුර  මැන්නොත් ඕනනම් කිලෝ මීටරයක් ඇති. ඊට අඩු මිසක වැඩි නම් නෑ.

එහෙම වෙන්ඩ ඒ කිව්වෙ අපේ පැත්තට ලයිට්, ටෙලිෆෝන් නොලැබෙන්ට හේතුවක් තියනව කියලයි ගමේ වැඩිහිටියො නම් කිව්වෙ. හේතුව තමයි ඒ පළාතම ශ්‍රී ලංකා කියල හංවඩු ගැහිල තිබ්බ එක. අපේ ආසනය යටිනුවර. 77 ට ඉස්සර කොබ්බෑකඩුව මහත්තයගෙ සීට් එක. 

ඉතිං ගමේ පන්සලේ ලොකු හාමුදුරුවන්ගෙන් පටන් ගත්තම පිහා කැති පණ පොවන ඩිංගිරාගෙ කම්මලේ පිල් කණ්ඩිය උඩ වකුටුවෙලා ඉන්න දුඹුරුපාට බැලි කික්කි පොහොරි දක්වා ගම්වාසී සියලු මිනිසුන් සහ සතුන් බෙල්ලට කඩු කොටයක් තියල තර්ජනය කලත් තාමත් චන්දෙ දෙන්නෙ අතට, පුටුවට හෝ ඊටත් පස්සෙං පහු නං බුලත් කොළේට කියලයි ඒ දවස්වල රට කරවපු අර තිරිසනාගෙ පක්සෙ උදවිය හිතාගෙන හිටියෙ.

ඉතිං ඒ දේසපාලන තක්සේරුවෙ ප්‍රතිපලේ වුනේ කොළඹ-නුවර පාරෙන් එහා පැත්තෙ තිබ්බ උඩුනුවර ආසනේ පුවක් ගස්වල හිටං ඉන්සියුලේටර් කොහු ළණු වලිනුත් එක්ක ගැටගහල ගස් දෙබල් උඩ පොඩි එව්වො සෙල්ලං කරන්ට හදාගෙන තිබිච්චි සෙල්ලංගෙවල් වලටයි ගෙවල් ඉස්සරහ අටවල තිබ්බ පරෙයි කූඩු වලටයි හිටං ලයිට් දෙද්දි පාරෙං මෙහා පැත්තෙ අපේ ගෙවල් වල පොඩි එවුං පාඩං කලේ චිමිනි ලාම්පුවල එළියෙං.

ඉතිං අපේ ගමේ ටෙලිෆෝන් එකක් තිබ්බෙ පන්සලේ විතරක් වෙනකොට වැලිකන්දෙ ටෙලිෆෝන් එකක් තිබ්බෙ මේන් ඔෆිස් එකේ විතරයි. ඒකෙත් ටෙලිෆෝන් එක තිබ්බෙ ලොක්කගෙ කාමරේට මෙහා කාමරේ ලොක් එකක් එහෙම දාල. ඉන්කමිං ඔන්ලි. මම හිතන්නෙ එහෙම නැතුවත් බෑ.ඒ කාලෙ මොබයිල් එහෙම ආපු අලුත වගෙ. අපි හිටපු අහල ගං හතකටවත් සිගනෑල් එහෙම නෑ. ඒ හින්ද මොබයිල් වලිං කිසිම වැඩක් නෑ.අර මොබයිල් ෆෝන්ස් ඔක්කෝටම සෙල්ටෙල් කියපු යුගය ගැන මම මේ කියන්නෙ.

සෙල්ටෙල් කිව්වෙ ලංකාවෙ මුල්ම මොබයිල් සර්විස් ප්‍රොවයිඩර්. ඒ කාලෙ ඕනම මොබයිල් ෆෝන් එකකට කිව්වෙ සෙල්ටෙල් එකක් කියල. "අපෙ අයිය ගෙනාව රට ඉඳල එනකොට මෝටරොලා සෙල්ටෙල් එකක්" " සෙල්ටෙල් වලින් හොඳම ජාතිය මම හිතන්නෙ නොකියා" ..අන්න එහෙමනෙ කියන්නෙ. අර කියන්නෙ මට නම් හොඳම බාටා ජාතිය ඩී.එස්.අයි.කියල. අන්න ඒ වගේ.

ඉතිං හදිසි පණිවිඩයක් එහෙම දෙනවනම් ක්‍රියා පටිපාටිය මෙහෙමයි. පන්සලට ඇවිල්ල ඔෆිස් එකට කතාකරල එතන ඉන්න ටෙලිෆෝන් ඔපරේටර්ට කියන්න ඕන අහවලාට කියන්න ගෙදරට කතාකරන්නය කියල. ඉතිං ඒ මනුස්සය අපේ නම ගම ආගම ඉපදුනු දාතම එහෙම අහගෙන කොලේක ලියල කවුරුහරි අපේ ඩෝමිටරි එක පැත්තෙ එන කෙනෙක් අතේ පණිවිඩේ එවනව. ඒ එන මනුස්සය එන වෙලාවට බොහෝවිට ඩෝමිටරි එකේ කවුරුවත්ම නෑ. බොහෝ වෙලාවට ඉන්නෙ උයන්ට ඉන්න ගෝලය විතරයි. ඉතිං වෙන මක් කරන්නද? මිනිහට ඔය කොළ කෑල්ල දීල යනව.

ඒ මනුස්සය ඕක එක්කො පරිප්පු බෝතලේ යටිං තියනව. නැත්තං සූදුරු මුලට යට කරනව. දවල් කෑමට අපි ආහම මනුස්සයට ඔය පණිවිඩේ මතක් උනොත් හොඳයි. නැත්තං ඒක එච්චරම තමයි. ඉතිං පණිවිඩේ ලැබුනොත් ඊලඟට කරන්නෙ හවස වැඩ ඇරිල එනගමන් ටවුමෙන් බහිනව. ඒ වෙනකොට ඔය කොමියුනිකේෂන් කියන එව්ව එක දෙක පටන් ගන්න කාලෙ.කොමියුනිකේෂන් කිව්වට එව්වයෙ හාල් සිල්ලර වෙළඳාමත් කෙරුනා. කඩේ මුල්ලක පොඩි ඇලුමිනියම් පෙට්ටියක් වගෙ ගහල තිබ්බ යන්තමට හිටගෙන ඉන්ට විතරක් පුලුවන් සයිස් එකට. ඒකෙ තමයි ටෙලිෆෝන් එක තිබ්බෙ. එතනට යන්ට හාල්, සීනි, පරිප්පු ගෝණි උඩිං පැනගෙන යන්ට ඕන.

ගිහිල්ල ටෙලිපෝන් කූඩුව ඇතුලෙ ගොඩගහල තියෙන මුංඇට ගෝනි දෙකයි කඩල ගෝනියයි උස්සල එළියෙන් තියල පන්සලේ නොම්මරේ ඩයල් කරනව. ඔන්න එහා පැත්තෙං බොහෝවිට කතා කරන්නෙ පොඩි හාමුදුරු නමක්. 

"හලෝඕඕඕඕ.." ඇදල පැදල පිරිත් කියල පුරුදුවෙලාද මන්ද මම දන්න බහුතරයක් හාමුදුරුවරු හලෝ කියන්නෙ බොහොම ඇදල පැදල.

"හලෝ මම මේ කතාකරන්නෙ අර වෙළ උඩහ ගෙදරට පණිවිඩයක් යවන්ට පුලුවන්ද කියල බලන්ට. කවුද ඔය කතාකරන්නෙ කියල කියන්ට පුලුවන්ද කරුණාකරල? පොඩි හමුදුරුවොද?"

"නෑ..මම ..මේ සුදත්ත.." 

කවුරුහරි පන්සලේ නැවතිලා ඉන්න පොඩි හාමුදුරු කෙනෙක් වෙන්ට ඇති. පිරිවෙනකුත් තියන හින්ද කොහොමත් ඔය පන්සලේ හාමුදුරුවරු දහ දොළොස් නමක් වරදින්නෙම නෑ.

"හාමුදුරුවනේ මම මේ වැලිකන්දෙ ඉඳල කතා කරන්නෙ අපෙ ගෙදරට පණිවිඩයක් යවන්න පුලුවන් වෙයිද අම්මට හරි අප්පච්චිට හරි පන්සලට එන්න කියල. මම තව පැය බාගෙකින් වගෙ ආපහු කතා කරන්නං.."

"හොඳයි මම පණිවිඩයක් යවන්නං.."

පන්සලේ ඉඳල අපෙ ගෙදරට ඒ හැටි දුරක් නෑ. හරියටම මීටර් හාරසීයයි තියෙන්න. කොහොමද දන්නවද මම දන්නෙ? එක පාරක් පන්සලේ තිබ්බ අවුරුදු උත්සවේක මීටර් හාරසීය ධාවන තරඟය පටන් ගත්තෙ පන්සලේ ගේට්ටුව ඉස්සරහිං. මීටර් හාරසීයෙ අවසාන වෙන කහ ඉර පාර හරහ ඇඳල තිබ්බෙ හරියටම අපේ ගෙදර ඉස්සර.

අනික ඒ වෙනකොට අපෙ අප්පච්චි පන්සලේ දායක සභාවෙ ලේකම් විදිහට වැඩ කලා. ඒ හින්ද කොහොමත් පණිවිඩේ අනිවාර්යයෙන් යවනව පොඩි හාමුදුරුකෙනෙක් අතේ හරි. ඉතිං කිව්වත් වගෙ විනාඩි හතළිහකට වගෙ පස්සෙ ජයන්ති හෝටලෙන් ටිංකිරි ටී එකක් ගහල ගෝල් ලීප් උගුරකුත් ඇදල ආපහු කූඩුව අස්සට ගිහිල්ල පන්සලට කතා කරනකොට අම්ම ඇවිල්ල හිටිය. දෙවෙනි පාර එනකොට මුං ඇට කඩල ගෝනි එළියට දාන්ට වුනේ නෑ.. 

"මුදලාලි මේ ගෝනි ආය ටෙලිපෝං කූඩුව ඇතුලට දාන්ට එහෙම එපා දැම්මම. මම ආපිට එනව ආයෙ කෝල් එකක් ගන්ට" මම යද්දි මුදලාලිට එහෙම දැනුම් දීමක් කරලයි ගියේ.

ආයෙම පන්සලට කතා කරනකොට අම්ම ඇවිල්ල හිටිය. 

"ආ..අම්මෙ..කෝ අප්පච්චි?" මම එහෙම ඇහුවෙ වෙනද ඔහොම පණිවිඩ වලට එන්නෙ අප්පච්චි හින්ද…

"අප්පච්චි හදිස්සියෙ කොළඹ ගියා පුතා..අර පෙන්ෂන් එකේ මොකක්ද වැඩකට..." අප්පච්චි විශ්‍රාම අරගෙන ඒ වෙනකොට අවුරුදු තුනක් වගෙ ගතවෙල තිබ්බට පෙන්ෂන් එක හරියටම හැදිල තිබ්බෙ නෑ ඒ වෙනකොටත්. 

"ආ..එහෙමද? මොකද මේ හදිස්සියෙ මට කෝල්කලේ? මොකක් හරි කරදරයක්ද?"

"ආ...නෑ...නෑ..එහෙමට කරදරයක් නෑ..පුතාට බැරිද මේ වීක් එන්ඩ් එකේ  දවස් දෙකක් වගෙ නිවාඩු දාල ගෙදර එන්ට? "

"ඉතිං කරදරයක් නැත්තං මොකටද නිවාඩු දාල ගෙදර එන්නෙ?" 

"නෑ මේ..අර අපි ගෙදරට ලයිට් ගන්ට සල්ලි බැන්දනෙ." 

"ඔව්..ඔව්..මමනෙ ගිය මාසෙ ආ වෙලාවෙ ඉලෙක්ට්‍රිසිටි බෝඩ් එකට ගිහිල්ල සල්ලි ගෙව්වෙ…"

"ඔව් පුතා".....අම්මගෙ කටහඬ කොඳුරන මට්ටමට වොලියුම් අඩුවුනා. පන්සලේ ටෙලිෆෝන් එක කිට්ටුව තව කවුරුහරි ඇති. "මේ...අර අහල පහල අය දැං සල්ලි දෙන්ට බෑ කියනවනෙ"

"නැහ්??? හෙහ්,හෙහ්...ඒකත් නරකම නෑ..ඕකෙ වැඩේ මේකනෙ අම්ම ඔය කරන්ට් සප්ලයි එක ගත්තම මාස හයයි අපිට අයිතිය තියෙන්නෙ. ඊට පස්සෙ ඕන කෙනෙකුට ඒකෙන් ගෙවල් වලට ලයිට් ගත්තෑකි. ඒ මිනිස්සු දන්නව ඒක. ඒකයි ඔය මඟාරින්ට හදන්නෙ"

"හුහ්..එහෙම කොහොමද?"

"හරි හරි දැං මට මොකක්ද කියන්නෙ?" 

"පුතා ඇවිල්ල සී.ඊ.බී. එකට ගිහිල්ල කියන්න අනික් අය සල්ලි දෙන්නෙ නෑ ඒ හින්ද අපිටත් කරන්ට් ඕන නෑ කියල" 

"කොහොම වුනත් අපිටම තමයි අම්ම ඕක කරන්න වෙන්නෙ..හරි හරි මම එහෙනං ඉරිද උදේම එන්නංකො. දවස් දෙකක්වත් නිවාඩු දාල. ඇවිල්ල ඕක ගැන කතා කරමු." එහෙම කියල මම ටෙලිෆෝන් එක තිබ්බ.

ඔතන වුනේ මේකයි. අන්තිමට ලයිට් ඇවිල්ල නැවතුනු තැන ඉඳල කණු හයක් හිටවන්න ඕන අපිට ලයිට් ගන්න. අම්ම ලෑස්තිවුනේ ඒ පාර දෙපැත්තෙ ඉන්න අය ඔක්කොමල එකතු කරගෙන වියදම සමව බෙදාගෙන වැඩේ කරන්න. මූලික තැන්පතුව අපි ගෙව්ව. හැමෝම මුලින් කැමතිවෙලා හිටිය වැඩේට. සී.ඊ.බී. පෝරම කොලෙත් අත්සන් කලා. ඒත් පස්සෙ පස්සෙ එක එක්කෙනා පස්ස ගහල වැඩෙන් මඟ ඇරිය. 

එතන වෙන්න ඇත්තෙ මේකයි. දැන් අපි වියදම් කරල අපේ ගෙදරට ලයිට් ගත්තයි කියමුකො. මාස හයක් යනකල් ඒ ලයින් එකෙන් වෙන කාටවත් ලයිට් දෙන්න බෑ.ඒත් මාස හයෙන් පස්සෙ අයිතිය ආපහු සී.ඊ.බී.එකට යනව. ඊට පස්සෙ එයාලට ඕන කෙනෙකුට ඒකෙං ලයිට් දෙන්න පුලුවනි. කිසිම තේරුමක් ඇති නීතියක් නෙවෙයි. මම දන්නෙ නෑ තාමත් එහෙමද කියල. ඒත් ඔය කියන කාලෙ ඒ කියන්නෙ අවුරුදු විසිපහකට වගෙ උඩදි නම් එහෙම තමයි.

පස්සෙ කිව්ව විදිහට මම ගෙදර ගියා. මම අනන්ත කිව්ව අම්මට කොහොමත් ඔය සල්ලි අපිටමයි ගෙවන්න වෙන්නෙ ඒ හින්ද ඕක ගෙවල ලයිට් ගමුය කියල. 

"ඒත් පුතේ..මේ අහල පහල එවුං ඔක්කොම මාස හයකට පස්සෙ නිකම්ම ඉඳල ලයිට් ගනියිනෙ අපේ සල්ලි වලින්"

"ඒක කොහොමත් එහෙම තමයි අම්මෙ..ඒක ආණ්ඩුවෙ නීතිය"

"මට ඔය සල්ලි ඔක්කොම දීල ලයිට් ගන්න එක ලොකු දෙයක් නෙවෙයි. ඒත් මට මෙච්චර තරහ මේ මිනිස්සු කරපු වංචාව ගැන. කලින්ම බෑ අපිට සල්ලි නෑ කිව්වනං ඒක එකක්. මුං හිතලමයි මේ වැඩේ කලේ"

නෑ අම්මෙ එහෙම නෑ..කියල කියන්න මට පුලුවන් කමක් කොහොමවත් තිබ්බෙ නෑ. මොකද ඇත්තටම උනේ එහෙම තමයි කියල සක්සුදක්සේ පැහැදිලි හින්ද. අහල පහල මිනිස්සු බැලුවෙ මුලින් හා කියල අපි ලව්ව වැඩේට මුල පුරවල ඊට පස්සෙ බෑ කිව්වම අපි මුලු ගාණම ගෙවල ලයිට් ගනියිනෙ. ඊට පස්සෙ තව මාස හයක් චිමිනි ලාම්පු එළියෙන් ඉඳල ඉක්බිත්තෙන් සත පහක්වත් වියදම් නොකර ලයිට් ගන්නංකො කියල.

ඉතිං මම කොච්චර කිව්වත් අපි සල්ලි ඔක්කොම ගෙවල ලයිට් ගමුය කියල..මොන? අම්ම කැමති වුනේම නෑ. 

"නෑ..නෑ..ඕන නෑ...අප්පච්චියි මායි විතරනෙ ගෙදර ඉන්නෙ..අපි දෙන්න ඔය මොනවහරි රත්කරගෙන කාල කලුවර වැටෙනකොට නිදාගන්න එකනෙ. ඒ හින්ද ආය මොකෝ ඔය ලයිට් කියන එක ඕනම එකක්ය..ඒ හින්ද ඕන නෑ..පුතා සී.ඊ.බී. එකට ගිහිල්ල කියන්ට කණු ගේන්ට එපා කියල. ඩිපොසිට් එක ඔහෙ තිබ්බාවෙ" අම්මා එකහෙලාම කියා හිටිය. 

ඇත්තටම ඒ වෙනකොට අම්මයි, අප්පච්චියි විතරයි ගෙදර හිටියෙ. නංගිල දෙන්න කොළඹ, මම අරෙහෙ වැඩ. මම ගෙදර එන්නෙ මාසෙකට සැරයක්. නංගිලා සති දෙකට වගෙ සැරයක්. 

කොහොම හරි අන්තිමට අම්ම කියපු විදිහටයි වැඩේ කෙරුනෙ. ඉතිං වෙනද ගෙදර ආහම මම නුවර පැත්තෙ රවුමක් දාල කාසල් එකෙං බියර් එකකුත් ගහල විජිත යාපා එකෙං පොත් දෙකතුනකුත් අරගෙන පත්තර කැටියකුත් කිහිලි ගහගෙන තමයි ගෙදර එන්නෙ. මෙදාපාර මේ පොයියංගමට හිරවුනු හින්ද අර සී.ඊ.බී. එකට ගිය ගමනක්ද දෙකක්ද ඇරෙන්න මම ගෙදරමයි හිටියෙ. ගෙදර රේඩියෝ එකත් කැඩිල. ප්‍රවෘත්තියක්වත් අහගන්ට තිබ්බෙ නෑ. ඉතිං නිවාඩු ඉවරවෙලා මම ආපහු වැඩටත් ගියාය කියමුකො....හොඳද?

*************************************

මේක මේ ඇත්තම කියනවානං මට කියන්ට ඕන වෙලා තිබ්බ කතාවට ප්‍රවේශයක්. අන්තිමට නොහිතූ විදිහට ප්‍රවේශය දීර්ඝ වෙච්චි. හෙහ්,හෙහ්...කොහොමද ආතල් එක? අන්තිමට සතාට වඩා වලිගෙ දිගයි කිව්ව වගෙ ප්‍රවේශයෙන්ම වැඩේ ඉවර කරන්ට වුනානෙ. හරි හරි ඒක එච්චර ගාණකට ගන්ට එපල්ල. ප්‍රධාන කථාව වහාම ලියල දාන්නං..ගෝඩ් ප්‍රොමිස්!