602. ජීවිතය මේ වගෙයි…Life Is Like That - 1

හයිඋන්ඩායි ව්‍යාපෘතිය ඉදිරිපිට වූ නාම පුවරුව 
ඉහත ඡායාරූපයෙහි දැක්වේ.

හැත්තෑව දශකයේ නවයුගය පත්තරේ මතක තියන මගෙ පලෝලෙ කෙනෙකුට ඉහත මාතෘකාව අමතක වෙන්න විදිහක් නෑ. ජීවිතේ සිද්ද වෙන පුංචි පුංචි රසවත් සිදුවීම් බොහොම අපූරුවට පෙල ගස්වල ඉදිරිපත්කරල තිබුනු විශේෂාංගයක් ඒ. මම හිතන්නෙ ඔය ජීවිතය මේ වගෙයි කියන නම හදාගත්තෙ "Readers Digest" සඟරාවෙ පලවුනු "Life is like that" තීරු ලිපි ආශ්‍රයෙන් වෙන්න ඕන නොවැරදීම. 

නවයුගයෙ තව තිබ්බ "පුංචි ළිඳේ වතුර රසයි" සහ "ජීවිතේ මීවිතෙන්" කියල ඒත් පුංචි පුංචි සිදුවීම් අරභයා ලියවුනු ලිපි මාලාවක්. ජීවිතේ සිදුවන ඒ වගෙ පුංචි පුංචි සිදුවීම් වලට ඉංග්‍රීසියෙන් කියන්නෙ "Anecdotes" කියල.

ඉතිං මෙහෙම අතීතාස්මරණයක මම යෙදුනෙ අද මේ ලියන්ට යන සටහනට හොඳම මාතෘකාව "ජීවිතය මේ වගෙයි" කියල මට හිතුනු හින්ද.

ආ...මම අර කලින් කිව්වෙ මගෙ පලෝලෙ කෙනෙකුට කියල. ඒ කියන්නෙ මගෙ සම වයසෙ කෙනෙකුට කියන එක. "උං දෙන්න එක පලෝලෙ... අනික් අතට ඇවැස්ස නෑනල මස්සිනාල වෙච්චි. ඉතිං ආය තවත් අහවල් දෙයක්ද?" අන්න එහෙම..

ඉතිං මේ පලෝලෙ සීන්ස් එකේ මරු වැඩේ කියන්නෙ....මම නිකමට වගෙ මේ ලියන ගමන් පලෝලෙ කියල ගූගල් සෙවීමක් කලා. කාල වරෙංකො. ආපු රිසල්ට්ස් දහයෙන් නමයක්ම මමම මේ බ්ලොග් එකේ ලියපුව. එකම එකයි වෙන කෙනෙක් ලියපු එකක් තිබ්බෙ.

ඉතිං මට එක පාරට හිතුනෙ මොකක් හරි බොරුවක් සමාජගත කරල පිලිගැනීමක් ලබා දෙන්ට උනත් මේ අන්තර් ජංජාලෙ හින්ද කොච්චර ලේසිද කියල. ඒ ගැන නිතරම ලියන එක විතරයි තියෙන්නෙ. ගූග්ල් සර්ච් කරන කට්ටිය ඒක ඉස්මුදුනින් පිලිඅරගෙන එයාලත් ඒ විදිහට ලියන්ට ගන්නව. අන්තිමට භාවිතයෙන්ම ඒක ඇත්තක් වෙනව. 

මම හිතන්නෙ භාෂාව සමබන්ධයෙන් නම් ඒකෙ ඒ හැටි ගැටළුවක් නෑ. භාෂාව කියන්නෙ ගතික (Dynamic) දෙයක්නෙ. නිතරම අලුත් වචන එකතු වෙනව. වචනවල අර්ථය වෙනස් වෙනව. ජීව භාෂාවක් උනහම එහෙමනෙ.

හරි හරි පඳුරු හරණය නොහොත් ගොමු මැඩුම ඔය මදැයි අයිසෙ....... කතාවට එමු කතාවට එමු...

මේ රටේ ටැක්සි සේවය බොහොම ජනප්‍රියයි. නිල වශයෙන් ආණ්ඩුවෙ ලියාපදිංචි ටැක්සි සමාගම්වලට අයත් ටැක්සි වලට විශේෂිත වර්ණයක් තියනව. ඒ හින්ද දුර ඉඳලම අඳුන ගන්න ලේසියි. ඒ නිල ටැක්සිවල රියදුරන්ට නියමිත නිල ඇඳුමක් තියනව. ඊට අමතරව හැම ටැක්සියකම ගාස්තු මීටරය අනිවාර්යයයි.

ටැක්සි ඇරෙන්න පොදු රජය මඟින් පවත්වාගෙන යන බස් සේවයකුත් තියනව. ඒ වගේම දැන් අවුරුදු හතරකට වගෙ ඉස්සර පටන් ගත්ත උමං දුම්රිය ප්‍රවාහන පද්ධතියක ඉදිකිරීම් කටයුතුත්. ආරංචි විදිහට ලබන අවුරුද්දෙ අවසාන භාගෙ විතර ඒ උමං දුම්රිය මාර්ග පද්ධතිය ක්‍රියාත්මක වෙයිලු. 

මෙහෙ විදේශික ශ්‍රම බලකාය ඉතා විශාලයි.ඒ බහුතරයක් ලොකු වැටුපක් නොලැබෙන සුළු රැකියාවන්හි නිරත වන්නන්. ගැහැණු සහ පිරිමි දෙගොල්ලොම.

තමන්ගෙම වාහනයක් නැති ඒ උදවියට පිහිටට ඉන්නෙ ඉතින් කුලීරථ සේවාව තමයි. ඒ හින්ද හොඳ සංවිධානාත්මක නිල කුලී රථ සේවාවක් තිබ්බත් නොනිල වශයෙන් ධාවනයවන කුලීරථ වලටත් හොඳ ඉල්ලුමක් තියනව.

එතරම් ඉහළ වැටුපක් නොලබන බොහෝ ආසියාතිකයින් අර්ධ කාලීනවත් මේ රැකියාවෙ යෙදනව. උදේට තමන් කරන රැකියාවට යන අතරෙ පාර අයිනෙ ඉන්න කවුරුහරි දාගෙන යනව තමන් යන මාර්ගයෙන් බොහෝ දුරක් බැහැරව යන්න වෙන්නෙ නැත්නම්. ඒ වගේම හවස වැඩ ඇරිල ඇවිල්ලත් සමහරු ඔය වැඩේ කරනව. ජීවන අරගලයනෙ නේද? මොනව කරන්නද? කීයක් හරි වැඩිපුර හොයාගන්නනෙ මේ ඔක්කොම කරන්නෙ. එහෙම ලියාපදිංචි නොවී මගීන් ප්‍රවාහනය තහනම් උනාට ඒ නීතිය තදින්ම ක්‍රියාත්මක වෙන්නෙ නෑ. අනික ප්‍රායෝගිකව එහෙම නීතියක් අකුරටම ක්‍රියාත්මක කරන්නත් හරිම අපහසුයි.

මගෙ හිතවතුන් බොහෝ දෙනෙක් නිල හෝ නිල නොවන කුලී රථයක ගමන් කරද්දි මුනිවත රකින්න තමයි කැමති. මම දන්නෙ නෑ ඒ ඇයි කියල. බොහෝවිට කතාබහ කරල අඳුන ගත්තොත් පස්සෙ මහ කරදරයක් වෙයි කියල හිතල වෙන්න ඇති සමහරවිට. මම හැබැයි එහෙම නෑ. කුලී රථ රියදුරා කතා කරන්න කැමතියි වගෙ පේනවනම් මම විස්තර අහනව. "රට මොකක්ද? කොයි කාලෙද මෙහෙ ආවෙ? කොහෙද නැවතිල ඉන්නෙ? මේ රස්සාව ලාබද?" ඔන්න ඔය වගෙ පොඩි විස්තර ටිකක් කතා කර කර යනව බහින තැනට එනකල්...

ඔහොම මිනිස්සු එක්ක කතාවට වැටුනම අපූරු කතන්දර එහෙමත් අහන්න ලැබෙනව. මම අවුරුදු තුනකට වගෙ ඉස්සර ලිව්ව මා එක්ක තම ජීවිත කතාව කියපු මහළු පකිස්තානුවෙක් ගැන. "බද්රියා මාර්ග සංඥා අසලදී මුණ ගැසුනු ඒ අපූර්ව මිනිසා……" ඒ ඔය මූකළං බස්සෙක් වගෙ බුම්මගෙන නොයා මිනිස්සු එක්කලා පොඩ්ඩක් කටපුරා හිනහවෙලා කතා කරපුවම ලැබෙන අනපේක්ෂිත බෝනස්...

මේත් ඒ වගෙ තවත් ටැක්සි කතාවක්....

පහුගිය අවුරුද්ද මට ඒ තරම් සුබපල දායක වුනේ නෑ. අවුරුද්දෙ මාස හයක් විතරම මම රැකියා විරහිතව හිටියෙ. එක දිගටම නම් නෙවෙයි. දෙපාරකට. අවුරුද්ද මුල මාස තුනක් වගෙ සහ අවුරුද්ද අග මාස තුනක් වගෙ.

මම මේ කියන්න යන සිද්ධිය වුනේ අර අවුරුද්දෙ මුල රස්සාවක් නැතුව හිටි කාලෙ. මාස තුනක්ම රස්සාවල් හොයල හොයල අපෝම වෙලයි මම හිටියෙ. එක පාරට දමල ගහල ආපහු එන්ටත් බෑ. ඇයි දෙයියෝ සාක්කි ඇවිල්ලත් මොනවයි කියල කරන්නද? අපි එනකල් මිනිස්සු රස්සාවල් තියාගෙන බලා ඉන්නෙ නෑනෙ. 

ඉතිං ඔහොම ඉන්නකොට මට මතක් වුනා මම කලින් වැඩකරපු කොම්පැණියක ලොක්කා ගැන... ලොක්ක සුද්දෙක්...එංගලන්තෙ....නියම ජෙන්ට්ල්මන් සුද්ද..අන්න කටපුරා නියම සුද්දො කියල කියන්ට පුලුවන් සුද්දො..ඒ සුද්ද යටතෙ මම අවුරුදු දෙකක් තරම හිටිය.

අර එංගලන්තෙ ඒ කාලෙ ගල් අඟුරු කර්මාන්තයට බොහොම ප්‍රසිද්ධ වුනු නගරයක් තියෙන්නෙ නිව්කාස්ල් කියල...සුද්දාණෝ අන්න එහෙ. "It's like taking coal to Newcastle" කියල සුද්දන් අතරෙ කියමනකුත් තියනව. අපි අර කියන්නෙ "පුත්තලමට ලුණු ගෙනියනව වගේ" කියල...අන්න ඒකම තමයි ඒ කියන්නෙත්. 

ඉතිං මම සුද්දගෙ නොම්මරේ හොයාගෙන දුන්න කෝල් එකක්. ඒ කරල විස්තරේ කිව්ව. "ලොක්කා අයෑම් ඉන් අ වෙරි ඩිෆිකල්ට් පොසිෂන් නව්.....නෝ ජොබ් ෆෝ ඕල්මෝස්ට් ත්‍රී මන්ත්ස්.." අරකද මේකද කියල දුන්න සුද්දට කඳුලු පනින්ට. සුද්ද ඉස්සෙල්ලම කෝල් එක කට් කලා. ඊට පස්සෙ ඉකි ගගහ ඇඬුව. අඬල හිත සන්සුන් කරගෙන මූනත් ටිකක් හෝදගෙන මට ආපහු කෝල්කලා.

හරි හරි ඒ සුද්ද අඬපු කතන්දරේ මම අතින් දපු එකක් හොඳද? හෙහ්..හෙහ්..අර 2015 ජනාධිපතිවරණ කාලෙ නීලකාසය රටපුරා අල්ලෙ පැලවෙන ගජබින්න කිය කිය ගියෙ..අර අම්මලගෙ බඩේ ඉන්න ළමයි ජනාධිපති තුමාට ජයවේවා ජයවේවා කියල කෑගැහුවයි කියල. අන්න ඒ වගෙ එකක් තමයි මේකත්...හෙහ්..හෙහ්...නෑ මම මේ කියන්නෙ නීලකාසයට හොඳනම් මට මොකෝ නරක? නැද්ද?

හරි එව්ව ඇති...ඉතිං සුද්ද මට කතා කරල කිව්වෙ මෙහෙමයි …..

"රවි ජොබ් එකක්නම් තියනව.."

"හරි බොස් මම කැමතියි.."

"මනුස්සයො ඉස්සෙල්ල විස්තරේ අහගන්නවකො..ඊට පස්සෙ කියනව කැමතිද නැද්ද කියල…"

මම ඒ වෙලාවෙ හිටියෙ ඔටුවන්ගෙ මොල්ලිවල ලොම් ගලවන රස්සාවක් හම්බ උනත් ඒත් හා කියන සයිස් එකේ..

"හරි හරි බොස් කියන්නකො…"

"ඉස්සෙල්ලම කියන්න ඕන වැඩේ තාවකාලිකයි.."

"හරි….."

"මාස තුනක් නැත්නම් හතරක් තියෙයි….උපරිම මාස හයක්…"

"හරි……"

"You have to prepare variations in an on going project... දැනට කරගෙන යන ව්‍යාපෘතියක අමතර වැඩ ඇස්තමේන්තු කරන්නයි තියෙන්නෙ.."

"ඕ.කේ...නෝ ප්‍රොබ්ලම්…""

"හරි අනික් වැදගත් කාරනේ මට ඔයාට කලින් ගෙවපු පඩිය ගෙවන්න නම් බෑ...ඊට සෑහෙන්න අඩුවෙන් තමයි ගෙවන්න වෙන්නෙ.. ""

"ඒත් කමක් නෑ බොස්..""

"හරි එහෙනම් මම එතන ලොක්කට කියන්නම් ඔයා එනව කියල..අනිද්ද ඉඳල වැඩට යන්න.."

"ආ තව එකක්.. "

"යස්? …"

"කිලෝ මීටර් අසූවක් වගෙ යන්න තියනව...වාහනයක් ඇරේන්ජ් කරගන්න..මම ඒකට අමතර ගෙවන්නම්."

"ඕකේ බොස් …"

"හරි මම ලොකේෂන් එක වට්ස් අප් එකෙන් එවන්නම්…"

ඉතිං මම කලේ උන්නු හැටියට මලා මදැයි කියල ඒ කියපු අනිද්ද ඉඳලම රස්සාවට ගියා. උදේ හවස යන්ට එන්ට මම කතා කරගත්ත මම කලින් ඉඳලම අඳුනන හොරොව්පොතාන දිහා මුස්ලිම් රියදුරෙක්. මිනිහ මෙහෙ ඇවිල්ල ඔය ෂේප් එකේ ප්‍රයිවට් ටැක්සියක් එලවල කීයක් හරි හොයාගෙන ලංකාවටත් කීයක් හරි යවල දෙයියනේ කියල කාල බීල ඉන්නව. 

ඒ කියන්නෙ මිනිහ ඇවිල්ල අර මම කලින් කතාවෙ මුලදි කියපු නොනිල කුලී රථ රියදුරෙක්...හොඳ නිවිච්ච මනුස්සය. වයසත් අවුරුදු 38 /40 තරම වගෙ ඇති. නම රහුමන්. 

කාලෙන් කාලෙට මා එක්ක හිතවත් වෙනව ඔහොම ලංකාවෙ රියදුරෝ....බොහොම දෙනෙක් මුස්ලිම්. අර පකිස්තානුවගෙ කතාවෙ මම කිව්ව මුසම්මිලුත් එහෙම එක්කනෙක්. එහෙම හිතවත් වෙන කට්ටිය හිටපු ගමං අන්තර්දාන වෙනව. කොහෙ ගියාද කියල හොයාගන්ට වත් නෑ. බොහෝවිට හදිස්සියෙ ආපහු ලංකාවට ගියහම ගම් පලාතෙ මොකක් හරි ජොබ් එකක් සෙට් උනහම එහෙම්මම නවතිනව. එහෙම තමයි වෙන්නෙ.

ඔය කිලෝමීටර් අසූව යන්ට සාමාන්‍යයෙන් විනාඩි හතළිහක් පැයක් අතර කාලයක් යනව. මට වැඩ කරන්ට තිබ්බෙ හයිඋන්ඩායි කම්පනි එක කරන මහා පරිමාණ මළ අපහරණ පිරියම් මධ්‍යස්ථාන ඉදිකිරීම් ව්‍යාපෘතියක. (Sewage Treatment Plant Construction Project). හයිඋන්ඩායි කියන්නෙ දකුණු කොරියන්නෙ. 

කොරියො කියන්නෙ එක ජාතියක මිනිස්සු. මම එවුං දන්නෙ සෑහෙන කාලෙකට ඉස්සෙල්ල. අපි මහවැලියෙ වැඩ කරපු කිට්ටුව කියන්නෑම් කොම්පැණිය පාරක් කරපු හින්ද. ඒ ඔය කියන්නෑම් ලංකාවෙ වැඩට ආපු මුල්ම කාලෙ. 85/86 විතර. වැලිකන්දෙ ඉඳල ත්‍රිකෝණමඩු කියල මහවැලි ගඟ අසබඩම තියෙන ගම්මානෙට පාරක් හැදුව කියන්නෑම්ල. 

මම ඔය හයිඋන්ඩායි කොරියො එක්ක වැඩ කරපු සුලු කාලෙ අපූරු අත්දැකීම් නම් බොහොමයි. ඒ ගැන වෙන වෙලාවක ලියන්නම්කො. දැනට එකක් විතරක් කියන්නං. 

ඔන්න මම එතන වැඩට ගිහිල්ල සතියකින් විතර කොරියන් ආණ්ඩුවෙන්ම නියෝගයක් ආව සියළුම කොරියන් සමාගම් කාර්යාලවල උදේට වැඩ පටන් ගන්ට ඉස්සෙල්ල විනාඩි පහළවක් ශාරීරික ව්‍යායාම වල යෙදෙන්ට කියල. මේ නියෝගය ලෝකෙ පුරා තියන සියළුම කොරියන් සමාගම් වලටත් අදාලයි.

මාර පිස්සුවක් ඒක. ඇත්තටම ඒ නියෝගය නරක නෑ. මම යූ ටියුබ් වීඩියෝ එකක දැක්ක එහෙම කොරියාවෙ කාර්යාල සේවක සේවිකාවො උදේ වැඩ පටන්ගන්ට ඉස්සෙල්ල ව්‍යායාම් කරනව. ඒ ඔක්කොමල එක පාටක ක්‍රීඩා ඇඳුම් ඇඳල හිටියෙ. ඒ කියන්නෙ තමන් ඇඳගෙන ආපු ඇඳුම් ගලවල ක්‍රීඩා ඇඳුම් ඇඳගෙන ව්‍යායාම කරල ඇඟපත එහෙම හෝදගෙන ආපහු තමන්ගෙ ඇඳුම් ඇඳගෙන රාජකාරිවල යෙදෙන්ට ඒ රටේ පහසුකම් සලසල ඇති. එහෙමනම් ඒකෙ අවුලක් නෑ.

ඒත් මේ අපේ කොරි පරියො කලේ කිසිම එහෙම පහසුකමක් නැතුව "කරපිය ව්‍යායාම්..."  කියල උදේ විනාඩි පහලවක් කට්ටියම මිදුලෙ එහාට මෙහාට අඹරවපු එක. මම එක දවසකවත් ඒ මල විකාරෙට සහභාගි උනේ නෑ. 

අනික ඒ අතපය ඇඹරිල්ල පැවැත්වෙන්නෙ සාමාන්‍ය රාජකාරි පටන් ගන්ට කලින්. හයාමාර අපේ රාජකාරි අරඹන වෙලාව. මම ඉතිං උදේ පහමාරට ඇටපල් කලුවරේ (මම ඔය කොරි පරියො ගාව වැඩකලේ ශීත කාලෙක. ශීත සෘතුවෙ එලිවෙන්නෙ පරක්කු වෙලා) පිටත්වෙලයි වෙලාවට වැඩට එන්නෙ. පහමාරට ලෑස්තිවෙලා පිටත්වෙන්ට මම නැඟිටින්නෙ හතරහමාරට.

හුහ් අර පට්ට සීතලේ තව පැය බාගයක් කලිං නැඟිටල තකහනියක් වරෙල්ලකො මුංගෙ මේ මල සමයං ජෝගිය නටන්ට..

"අනේ මට ඔව්ව කරන්ට බෑ. අනික මම හයිඋන්ඩායි එකේ ස්ථිර සේවකයෙකුත් නෙවෙයි. සුවඳ ආරාදනයට බොහොම ස්තූතියි. නෝ තෑන්ක්ස්…"

ඔය උදෑසන පට්ට හීතලේ අතපය ඇඹරිල්ල ගැන කියල මටත් ඒකට සහබාගි වෙන්ටෙයි කියාපු ව්‍යාපෘතියෙ පරිපාලන කළමනාකරුට මම බොහොම කාරුණිකව එහෙම කිව්ව.

To be Continued …Of Course…