38. සලීම් - අනර්කලී කතාව......පුරා සියවස් හතරක් ඔස්සේ ගලාගිය පෙම් කතාවක්.......2

පෙම් කතාවේ මුල් කොටස

දෙවන වසරේ මුල්ම දවස.......මමත් දැන් ජේෂ්ඨ ශිෂ්යයෙක්මි යන හැඟීමෙන් යුතුව උදෑසනම මම විශ්ව විද්යාලය වෙත පිය මැන්නෙමි.

දහස් ගනණක් නවක සිසු සිසුවියන්ගේ කෙළිලොල් සිනහ හඬ අසමින් නවකයින් හා සුහද සිනහවන් හුවමාරු කර ගනිමින් මිතුරන් සමඟ උදය වරුව ගත කල මම දිවා ආහාරයෙන් පසු පුස්තකාලය අසල ඇති නිල් මහනෙල් මලින් ගැවසි කුඩා පොකුණ අබියස සුවිසල් නුග ගසක් සෙවනේ පැනවූ අසුනකට බරවී ඉන්දීය ඉතිහාසය පිළිබඳ ලියැවුණු පොතක් කියවමින් සිටියෙමි.

ඒ දෛවෝපගත දින මා කියවමින් සිටියේ මෝගල් අධිරාජයාගේ පුත්‍ර සලීම් සහ අනර්කලී අතර පැවතුනායයි පැවසෙන සුපතල ප්‍රේම වෘතාන්තය ගැන සඳහන් කොටස බව අදට ද මාගේ මතකයෙහි පැහැදිළිව සටහන් වී ඇත්තේ ගලෙක කෙටූ අකුරක් මෙනි. මෙම පෙම්පුවත පිළිබඳ බොහෝ අපැහැදිළි තැන් ඇති බැවින් අනර්කලී යනු සත්‍ය වශයෙන්ම ජීවත් වූ යුවතියක්ද යන්න ස්ථිරව ප්රකාශ කල නොහැකි බව ඒ පරිච්ඡේදය අවසන සඳහන් විය.

පොතෙහි ඒ කොටස කියවා අවසන මම පොත වසා දමා මා හිඳ සිටි ගලින් නිම කල අසුන ඉදිරිපස වූ ලා රත් පැහැති ටෙරකොටා ගල් ඇල්ලූ පෙත්මඟ දෙස නෙත් යොමා පසුවුවද මා සිත පැවැතියේ ඉන් බොහෝ ඈත වසර සාර සියයකට එපිට ලාහෝරයේ මහත් ආන්දෝලනයකට තුඩු දුන් ඒ පෙම් පුවත පිළිබඳ කරුණු විමසමිනි.

සලීම් සහ අනර්කලීගේ ප්‍රේම ලෝකයෙන් මිදී, එක්වණම මසිත නැවත පුස්තකාලය අසල ගල් අසුන වෙත පැමිණියේ, හදිසියේ ඇසුණු යුවතියන් පිරිසකගේ කිකිණි සිනහ හඬකිනි.මම පෙර ඔබට පැවසූ පෙත් මඟේ මා හිඳසිටි ආසනයට අඩි විස්සක් පමණ දුරකින් වූයේ තියුණු නැම්මකි. දෙපස රූස්ස ගස් වැලින් වැසුණු මේ නැම්මෙන් එක්වරම මා ඉදිරියේ ප්‍රාදුර්භූත වූයේ සුරූපී යුවතියන් සිව් දෙනෙකි.නිල් පැහැති ජීන්ස් සහ නොයෙක් වර්ණයෙන් යුතු ලිහිල් කමිස වලින් සැරසුණු ඔවුන් නවක සිසුවියන් බව වටහා ගැනීමට කිසිදු අපහසුවක් නොවුනේ, ඔවුන් සුරතේ රැඳුණු නවකයින්හට ලියාපදිංචි වීමේදී ළබාදෙන අලහබාද් විශ්ව විද්යාලීය ලාංඡනය පැහැදිලිම සටහන් වූ අත් පොත හේතුවෙනි.

කුමන හෝ ඔවුන් අතරෙහි කෙරුණු කවට කමකට මහත් හඬින් සිනා සෙමින්, එකිනෙකා තල්ලු කර ගනිමින් කිසිදු වග විභාගයක් නොමැතිව පෙත් මඟ ඔස්සේ පැමිණි ඔවුහු එක්වරම මා දුටුවෝ, විපිළිසරව ගොස් සිටි තැන් වලම පාෂාණිභූත වූවාසේ නතර වූවෝය.

සිව්දෙනම එක සේ රුවින් සපිරි වූ වද ඒ අතර වූ තෙවැන්නියගේ වත මඬල හැර අනෙකුත් යුවතියන් තිදෙනා පිළිබඳ ව කිසිදු මතකයක් එදින මහදෙහි සටහන් නොවීය.තවත් බොහෝ කලක් ගතවූ පසු දිනෙක "එදා අර අපි දෙන්න මුලින්ම දැක්ක දවසෙ, තව ඔයාගෙ යාළුවො තුන්දෙනෙකුත් හිටියයි කිව්වට.....මම හිතන්නෙ ඔයා කියන්නෙ බොරු...එදා මම දැක්කෙ නම් ඔයාව විතරයි" ඇයගේ අත ගෙන ඒ ආසනයේම හිඳගෙන මම පැවසූයේ අසත්‍යයක්ම නොවන බව මට දිවුරා ප්රකාශ කළ හැක.

ඔවුන් පාෂාණිභූත වූවා සේම මමද ගල් ආසනය මත තැබූ ගල් පිළිමයක් මෙන් ඇගේ වත දෙසම දෑස ඉවතට ගත නොහී බලා සිටියෙමි.

ජීවිතයේ මින් පෙර කිසිම දිනක මුණ නොගැසුණු තැනැත්තකු/තැනැත්තියක නොසිතූ විරූ ලෙස හදිසියේ හමුවූ අවස්ථාවක මේ මම මෙතෙක් කලක් සොයමින් සිටි පුද්ගලයා නොවේද?........මොහු/මැය නොමැතිව මම මෙතෙක් කලක් ජීවත් වූ යේ කෙසේද?..........මින් පෙර මොහු/මැය මට හමු වූයේ කොහේදීද?......ජීවිත කාලයක් සෙවණැල්ලසේ ළඟින් සිටියාමෙන් දැනෙන මේ හැඟීමට හේතු කවරේද?

ඔබට ඉහත හැඟුම් ජීවිතයේ කිසිදු විටෙක දැනී ඇත්නම් ඔබ ඉහත ප්රසශ්න වලට ජීවිතයේ එක්වරක් හෝ මුහුණ දී ඇත්නම් මා එදා මුහුණ දුන් තත්වය වටහා ගැනීම කිසිසේත් අසීරු නොවනු ඇත.නො එසේව ඔබ මෙවන් තත්වයකට මුහුණ දී නැත්නම් කරුණා කර එම තත්වය වටහා ගැනීමට හෝ අවම වශයෙන් උත්සාහ කරනු ඇතැයි මම උදක්ම බලාපොරොත්තු වෙමි.

අසුරු සැණින් එක මොහොතකදී කාලය නැවතී යළි ඇරඹී..........විශ්වය අලුතින් බිහි වේවා,......ඔබෙම වී මා...මගේම වී ඔබ.....අපේම වී අප ඉපදේවා!!!



යමුනා විනෝදනීගේ ලයාන්විත හඬ අලහබාද් විශ්ව විද්යාඅලයේ පුස්තකාලය අසල පිහිටි පොකුණ වටා දිවෙන ටෙරකොටා ගල් ඇල්ලූ පෙත්මඟක රැව් දුන්නේය. එසේය.....ඇගේත් මගේත් දෑස් එකට වෙලී අප අනිමිස ලෝචනයෙන් ගත කල ඒ නිමේශය,.....ඇගේ යෙහෙලියන් සපථ කල පරිදි ඒ නිමේශයක් බව මම ද පිළිගන්නෙමි. ඇයද ඒ පිළිගන්නීය. එහෙත්...........ඇයටද මාහටද ඒ නිමේශය කල්පයකි......කාළය නැවතුනු නිමේශයකි. විශ්වය යළි ඇරඹි නිමේශයකි.

අවසන කල්පය ගෙවී ගියේය. විශ්වය අළුතින්ම නැවත බිහි විය.එතෙක් අප දෙදෙන එකිනෙකාගේ දෑස් දෙස බලා සිටියෙමු.

" අපර්ණා........ක්යා බාත් හේ? " ඇගේ යෙහෙළියකගේ විශ්මය රැඳුනු හඬ අප දෙදෙන නැවත පියවි සිහියට ගෙන ආවේය.

" අපර්ණා.....මොකද වෙලා තියෙන්නෙ?......."

යෙහෙලිය දෙස බලා ආයාසයෙන් මුවඟට සිනහවක් නඟා ගත් ඇය " නෑ අනේ මොකුත් නෑ, අපි යමු " පවසමින් යෙහෙළියගේ අත අල්ල ගත්තාය.

මා ඉදිරියෙන් නිහඬව ගමන් ගත් ඔවුහු පුස්තකාලය අසල වූ මලින් පිරුණු අසලියා ගොමුවෙන් වැසී නොපෙනී ගියහ. එහෙත් අවසන් මොහොතේ යෙහෙළියනට මදක් පසු වූ ඇය ආපසු හැරී එතෙකුත් ඇය දෙසම දෑස් දල්වා බලා සිටි මා දෙස එක එල්ලේ බලමින් ලජ්ජාශීලී මන්දස්මිතියකින් මට සංග්ර්හ කළාය.

එදින සවස් වන තුරුම මම ඒ අසුන මතම ගත කල මුදු නැවත පොත නොකියවූයෙමි.ඈත අහසේ හිරු බස යන අයුරු.....පරවියන් කැදලි කරා පියඹ්න අයුරු බලා සිටියද මගේ සිත පුරා රැඳී සිටියේ ඇයයි....ඇගේ ලජ්ජාශීලී මඳ සිනහවයි.මගේ නෙත පුරා පිරී සිටියේ ඇයයි,........ඈ අසලියා මල් ගොමුව අසලදී ම දෙස හැරී බැලූ අයුරුයි.

එදිනට පසු සති කිහිපයක් මම ඇය නොදුටුවෙමි.ඇගේ නම දන්නා බැවින් ඇය කුමන පාඨමාලාවක් හදාරන්නේද යන්න සොයා ගැනීම එපමණ උගහට නොවූ වද මටම නොවැටහෙන යම් ගුප්ත කරුණක් හේතු කොට ගෙන මම ඉන් වැළකුණෙමි.

සමහරවිට මාතෘ භූමියේ සිට සතපුම් එක්දහස් තුන්සියයක් ගෙවා ඇය සොයා පැමිණි මට, දෛවෝපගත ලෙස ඇය මුණ ගැසුණු මට,ඇය යළි හමුවීම කාළය පිළිබඳ ප්රශ්නයක් පමණක්ම බව මගේ යටි සිත පැහැදිළිව දැන සිටීම ඊට හේතුව ලෙස මම විශ්වාස කරමි.

ඇයටද එසේම හැඟුණු බව ඇය මා හා පසුව පැවසුවාය.

මතු සම්බන්ධයි...............

37. සලීම් - අනර්කලී කතාව......පුරා සියවස් හතරක් ඔස්සේ ගලාගිය පෙම් කතාවක්.......1

නිධාන කතාව නොහොත් පූර්වාපර සන්ධි ගැලපීම

වසර 2009,

ශීත සෘතුවේ අවසන් භාගයේ සන්ධ්යාවක්,

පන්ජාබයේ සිට ශ්රී නගර් දක්වා දිවෙන මහා මාර්ගයේ කාශ්මීර ප්රාන්ත සීමාව අසල බොහෝ සෙයින් ජන ශූන්ය ප්රදේශයක්,

නිල් පැහැති ස්කෝඩා වර්ගයේ රිය මවිසින් මිලයට ගෙන තවම මසක් වත් ගෙවී නැත.වැළමිටි වංගු ගහන මාර්ගයේ රිය ධාවනය කොහොමත් අපහසුය. ඉර හැරුණු වහාම ඇරඹුනු කඩින් කඩ හිම පතනය නිසා ඇති වූ තුනී හිම තට්ටුව බෙහෙවින් ලිස්සන සුළු බැවින් එය තවත් අසීරු වේ.

මලානික හිරු එළිය නිසා අවට පැතිර ඇත්තේ අඳුරු පාළු ස්වභාවයකි.හිමෙන් වැසී ගිය පේනතෙක් මානයේ පැතිරීගිය කඳුමුදුන් බොහොමයක් වැසී ඇත්තේ රත් පැහැති පත්රයන්ගෙන් වැසීගත් තුඟු චිනාර් ගස් වලිනි.

මෝටර් රිය ඉතා සෙමින් ධාවනය වූ වද මාර්ගයේ ලිස්සන සුළු අනතුරුදායක ස්වභාවය නිසා මම මාර්ගය දෙසම ඉතා සැලකිල්ලෙන් නෙත් යොමා සිටියෙමි. එසේ වුවද,හදිසියේම නොසිතූ ලෙස පාර හරහා දිවගිය සාවකු නිසා එක්වරම තිරිංග තද කිරීමට සිදුවූයෙන් රිය ලිස්සා ගොස් මාර්ගය අසල වූ තණ බිස්සේ නතර විය.

එන්ජිම අක්රිය කල මම ඉදිරි වම්පස අසුනේ නිදන අපර්ණා දෙස සෙමෙන් හිස හරවා බැළුයේ ඈ අවදි වී දැයි දැන ගැනීමටය. නැත. ක්ෂණිකව රථය නැවැත්වීම නිසා ආසනයෙන් ලිස්සා ගියද ආසන පටිය නිසා ඈ දොරට බරවී තවමත් දැඩි නින්දේ පසුවූවාය.

සෙමින් ඇගේ හිස කෙලින් කල මම නලලත ද සිප ගතිමි. සිහිනෙන්ම මොනවාදෝ මිමිනූ ඈ නැවත හිස පසෙකට හරවාගෙන ගැඹුරට හුස්ම ගනිමින් නිදන්නට වූවාය.

රියෙහි දොර විවෘත කල මම හඬ නොනැගෙන පරිදි දොර වසා බොනට්ටුවට හේත්තු වී දුම් වැටියක් දල්වා ගතිමි.පෙණහළු පුරා දුම් පුරවාගත් ඉක්බිති මුවින් දුම් පිටකරමින් ඉදිරියේ ඇති කුඩා කඳු ගැටය මිහිදුමින් වැසෙන අයුරු බලා සිටියෙමි.

හදිසියේම මිහිදුම් පටල තුනී වී ගොස් මා ඉදිරියේ කඳු ගැටයේ මුදුනත පැහැදිලිව දර්ශනය විය. එක්වරම දෙනෙත් අදහා ගත නොහුනු මම අයාගත් දෙනෙතින් යුතුව කඳු මුදුණත දෙස බලා සිටියෙමි. කඳු මුදුනේ සතුරු හමුදාවක් කෙදිසාවකින් පැමිණෙන්නේ දැයි පරීක්ෂාවෙන් සිටින මුර සෙබලෙක් මෙන් වූයේ එකම එක චිනාර් ගසකි. අවම වශයෙන් අඩි අසූවකට නොඅඩු උසකින් යුතු වූ ඒ මහා වෘක්ෂය රත්වන් පත්රව වලින් අලංකාරව කඳු මුදුන මත නැඟී සිටියේ අවට පෙනෙන තෙක් මානයේ වූ සියල්ලෙහි එකම හිමිකරුවා ලෙසිනි.

මට අදහාගත නොහුනු කරුණ වූයේ මේ චිනාර් ගස මට හොඳින් දැක පුරුදු පැරණි මිතුරකුසේ හැඟී යාමය.එය කෙසේවත් සිදු විය නොහැක්කකි. මේ මම පලමු වරට කාශ්මීරයට පැමිණි වරයි.එසේම මම ඉන්දියාවට පැමිණ ගත වී ඇත්තේ ද වසර පහක් පමණි.

ශ්රී ලංකාවේ ඉපිද ජීවිතයේ මුල් වසර විස්සකට ආසන්න කාලයක් එහි ගෙවූ මට කාශ්මීරයේ ජීවිතයේ පලමු වරට දුටු මේ චිනාර් ගස බොහෝ කලක් ළබඳි මිතුරකුසේ හැඟෙන්නේ මන්ද?

කුඩා කළ සිටම මා සිත තුල ඉන්දියාව පිළිබඳව හටගත් ඇල්ම සහ ආකර්ෂණයට පැහැදිලි හේතු සාධක මට අද ද සිතා ගත නොහැක. එහෙත් ඉතිහාසය විශයයට ජයසේකර සර් ඉගැන්වූ මොහෙන්දෝජාරෝ, හරප්පා ශිෂ්ඨාචාරවල සිට මහා අක්බාර් ගේ මෝගල් අධිරාජ්ය, ගුප්ත අධිරාජ්ය ආදිය දක්වා භාරතීය ඉතිහාසය මාතුල ඇතිකලේ ත්රාසය, චමත්කාරය මුසු හරිහැටි විස්තර කිරීමට උගහට ආනන්දනීය හැඟීමකි.

පාසලෙහි දහවල් කාලයෙහි ඉගෙන ගත් මෝගල් අධිරාජ්යධයය පිළිබඳ කරුණු නැවත මෙනෙහි කරමින් පෙළ පොතෙහි අඩංගු රූප සටහන් දෙස ඇසිපිය නොහෙලා බලා සිටිමින් මා ගෙවූ සන්ධ්යාවන් සංඛ්යාව මෙතෙකැයි ගිණිය නොහැක.

මා සත්වන වසරේ දී සිදුවූවක් මට තවමත් ඉතා පැහැදිලි ලෙස ස්මරණය කළ හැක. මහා අක්බාර් ගේ පුත් ජෙහන්ගීර් පිළිබඳව එදින පාසලේදී ඉගැන්වූ අතර සවස මම ඇඳේ දිගාවී ඉතිහාස පොතෙහි ඒ පිළිබඳව නැවත කියවමින් සිටියෙමි.

මට නින්දට පත් වූවා ද නැතහොත් නින්දත් අවදියත් අතර පවතින අවිනිශ්චිත කලාපයේ පසු වූවා ද යන්න මට අදට ද විසඳුම් නොමැති ගැටළුවෙකි.හදිසියේම එකකට එකක් සම්බන්ධ නොමැති රූප පෙලක් මා දෑස අභියස දර්ශනය වන්නට විය. ඒ ඇත්ත වශයෙන් අප චිත්ර පටයක් බලා හිඳිනවාට වඩා සමාන වූයේ අඳුරු රැයක විදිලි කෙටීම් නිසා වරින් වර පෙනී නොපෙනී යන පිටත දර්ශන පෙලකටය.

අසුන් පිට නැඟගත් නොයෙක් තද පැහැති වර්ණයන්ගෙන් සැරසී ගත් සේනාවන් දෙකක් අතර බිහිසුණු සටනක්.......රන්කම් කල ශ්වේත වර්ණ ජටා පැළඳි හතළිහක් පමණ ප්රාංශු දේහධාරින් ගෙන් සැදුම්ලත් සභාවක මුලසුන ගෙන සිටිනා දිගු රැවුලැති ප්රතාපවත් පුරුෂයෙක්.......මා කිසිදාක නුදුටු පෙට්ටියක හැඩය ගත් සංගීත භාණ්ඩයක් කිරිගරුඬ වන් දිලිසෙන පාශාණ විශේෂයකින් නිමකල බිත්ති සහ බිමෙන් යුතු ශාලාවක එලූ පළසක එරමිණිය ගොතා හිඳ කන්කළු ස්වරයෙන් වාදනය කරන අතර නුපුරුදු වූ බසකින් ගීයක් ගයන තියුණු දෙනෙතකින් සහ ගෙල තෙක් කඩා හැළුණු රැළි වැටුණු කෙස් කළඹකින් යුත් නව යොවුන් තරුණයෙක්,ඔහු වයන ස්වරයට සහ ඔහුගේ ගායනයට අනුව දිගු රන්වන් පැහැති අත් සහ පා ලෙලවමින් දෑත රැඳි කණකමය වළලු සහ වළළුකර පැළඳි රජතමය නූපුර හඬවමින් රෑ කල අහස් කුස ඇදීයන විදුලි දහරාවක් මෙන් මනහර වූ රංගනයක යෙදෙන සුරූපි ළලනාවක්.......

ඒ රාජසභාවේ මුලසුනේ සිටි තැනැත්තා සහ කිසිදාක මා අසා නොතිබුණු භාෂාවකින් ගීයක් ගයමින් මා කිසිදා දැක නොතිබුණු සංගීත භාණ්ඩයක් වාදනය කළ කඩවසම් තරුණයා ට මගේ සිතෙහි එතරම් ළබැඳි හැඟීමක් නිරායාසයෙන්ම ඇති වූයේ මන්ද?.......එම නිසැකවම දැඩි ප්රේමයෙන් බැඳී සිටි තරුණ යුවල කවුරුන්ද?......ඔවුන් මෙසේ මා නෙත් අභියස මෙසේ දර්ශනය වූයේ මන්ද?..........ඉන්පසු කිසිම දිනක ඒ දසුන මා නෙත අබියස දර්ශනය නොවූ නමුදු කිසිදාක නොමැකෙන සේ මා සිත් තුල ඒ සනිටුහන් වී ඇත්තේ මන්ද?

ඉන්දියාව පිළිබඳව මා සිතේ බලපැවත්වූ ආකර්ෂණය කෙතරම් ද යත් උසස් පෙළ ප්රතිඵල අනුව ලංකාවේ විශ්ව විද්යාලයකට ඇතුල් වීමට ලැබුණු පහසු අවස්ථාව ඉවත දමා ඉන්දීය විශ්ව විද්යාල කිහිපයකට අයදුම් කළෙමි. ඒ අනුව ලැබුණු ශිෂ්යත්වයක් මත උත්තර් ප්රදේශ් හි අලහබාද් විශ්ව විද්යාලයට මීට වසර පහකට පෙර ඇතුල් වූයෙමි.මෙ වන විට මගේ මව් පියන් මියගොස් සහ එකම වැඩිමහල් සොයුරියද විවාහ වී සිටීම නිසා ලංකාව සමඟ සබඳතා අවම මට්ටමක පැවතීම දිවයින හැරදමා ඒමට රුකුලක් ම විය.

ඒ අනුව වසර පහකට පෙර අලහබාද් විශ්ව විද්යාලයේ පුරාණ සහ මධ්ය කාලීන ඉතිහාසය පාඨමාලාවට ඇතුළු වූයෙමි.අලහබාද් හි ගෙවුණු පලමු වසර කිසිදු විශේෂ හෝ සඳහන් කලයුතු සිද්ධියකින් තොරව ගෙවී ගිය අතර ලංකාවෙන් අවශ්ය ප්රමාණයටත් වඩා මුදල් ලැබුණු බැවින් මට ආර්ථික ගැටළුවක් ද නොවීය.මම අධ්යනය කටයුතු වල නොයෙදුනු කල්හි ඒ අසලින්ම ගලාගිය ගංගා සහ යමුනා ගංතෙර ඉබාගාතේ ඇවිදිමින්, අලහබාද් හි සුරූපී ඉන්දීය යුවතියන්ගේ රූ සපුව නරඹමින් සැහැල්ලු සහ කෙලිලොල් ජීවිතයක් ගත කළෙමි.

ඒ සියලු දෑ එක් සැනෙකින් වෙනස් වූයේ දෙවන අධ්යන වසර ආරම්භයත් සමඟය.

මතු සම්බන්ධයි...............

36. අනර්කලී සහ සලීම්......සදාතනික පෙම් කතාවක්........

අනර්කලීගෙ කතාව මුලින්ම ලිව්වෙ අපෙ පොඩ්ඩි......ඒ අනර්කලීගෙ දෘෂ්ඨි කෝණයෙන්.......

ඊට පස්සෙ මේ මම ලිව්ව සලීම් කියන එයාගෙ කතාව......

වසර 1627,

ශීත සෘතුවේ අවසන් භාගයේ සන්ධ්‍යාවක්,

කාශ්මීරයේ සිට ලාහෝරය බලා දිවෙන ප්‍රධාන මාර්ගයේ කාශ්මීර දෙශ සීමාව අසල ජන ශූන්‍ය ප්‍රදේශයක්,

කාශ්මීර් දේශයේ සිට ලාහෝරය බලා දිවෙන ප්‍රධාන මාර්ගය තැනින් තැන වැටුනු හිම කඳන් වලින් අවහිර වී තිබිණි.

උත්තුංග කඳු වටා යමින් දරණ ගැසූ සර්ප රාජයකු සිහි කරන මාර්ගයේ හිරු අවරට යාමට ඉතාම ආසන්න මේ මොහොතේ ලාහෝරය දෙසට ඇදෙමින් තිබුනේ අශ්වාරෝහක සෙබළුන් දෙතිසකගේ ආරක්ෂාව යටතේ ගමන් කරනා දෝලාවකි.

මෙකල මුළුමහත් උතුරු ඉන්දියාව පුරා සාමකාමී වාතාවරණයක් පැවතුනු බැවින්, අවම ආරක්ෂාවක් සහිතව ගමන් කලද, මේ රන්කම් කල දෝලාව තුල අඳුරු රතු පැහැති විල්ලූද පලස මත වැතිර, ඔසවා ගෙන යන වහලුන්ගේ පය තබන තබන රිද්මයට පැද්දෙමින්, ගමන් ගත්තේ සෙසු පටු පුරුෂයකු නම් නොවේ.

ඔහු වනාහී මුළු මහත් මෝගල් අධිරාජ්‍යයේම අසහාය පාලකයා වූ ජහන්ගිර් මිස අන් කවරකු හෝ නොවේ.මහා අක්බාර්ගේ ගේ පුත්‍රයා වූ හෙතෙම පියාගේ ඇවෑමෙන් අධිරාජ පදවියට පත් වූ යේ මෝගල් අධිරාජ්‍යය පෙර නොවී වීරූ ධන සම්පතින් සපිරුණු යුක්තිය සහ සාධාරණත්වය රජයන සියළු ජන වර්ග යන්ට සමගියෙන් සාමයෙන් දිවි ගෙවියහැකි මිහිබට සුරපුරක් බවට පත් කරනු වස් තම පූර්ණ කැපවීම සහ උත්සාහය යෙදවූයේය.

එම මහඟු උත්සාහය සාකල්‍යයෙන් සාර්ථක වූ නමුදු ජහන්ගීර් නිරතුරු කාලය ගත කලේ බලවත් සිත් තැවුලකිනි.

අටසියයකට අධික වූ අන්තඃපුර බිසෝවරුන් හෝ රූපයෙන් අගතැන් පත් නූර් ජහාන් බිසව හෝ ඔහුගේ සිත් තැවුල පලවා හැරීමට සමත් වූයේ නොවේ.

නාටිකාංගනාවන්ගේ රැඟුම් ඔහු සිත වඩාත්ම ශෝකයට පත් කිරීමට හේතුවූ බැවින් අධිරාජ පදවියට පත් වහාම මාළිගයේ නාටිකාංගනාවන් සියළු දෙන සේවයෙන් මුදා හරින ලද්දේය.

ජහන්ගීර්ගේ සිත මෙසේ දුක් සංතාපයෙන් පිරී පවතිනුයේ, පුරා වසර සතලිසක සිටය. ප්‍රේම වියෝව කාලයත් සමඟ මැකී යන්නෙකැයි කවුරුන් පැවසුවද, ඒ එසේ නොවන බව, කාලය ගත වන්නා හා සමඟම, හදවත තුලට කිඳා බැස, හද කීතු කීතු කොට නිරත්තරයෙන් ඉරා දමනා, තියුණු සැතක් හා සමාන වන්නක් බව ඔහු මේ සතලිස් වසක් තුල මොනවට පසක් කළේය. එකල දහ අට වියැති නව යොවුන් තරුණයකු වූ සලීම්,( එකළ ඔහු හැඳින්වූයේ සලීම් නමිනි )දෛවෝපගත ලෙස මාළිගයේ නාට්‍යාංගනාවක් වූ අනර්කලී සමඟ පෙමින් බැඳුනේය.

රුවින් අගතැන් පත් ඕ තොමෝ නමින් නදීරා වුවද, රූප ශෝභාව නිසාම " දෙළුම් මල" යන අරුතින් අනර්කලී නමින් ප්‍රසිද්ධ වූවාය.

නාටිකාංගනාවක් වුවද රූපයෙන් මෙන්ම ඈ ඥාණයෙන්ද, බුද්ධියෙන්ද යුතු වූවා, නොයෙක් ශිල්ප ශාස්ත්‍රයන් ප්‍රගුණ කලාය.

මෙවන් මහාර්ඝ යුවතියක් හා පෙමින් බැඳීම ගැන සලීම්ට දොස් පැවරිය හැක්කේ ඇත්තෙන්ම නම් කාටද?

අකලංක වූ පෙමින් එකිනෙකා හා බැඳුනු ඔවුහු, එකල දිවිගෙවූයේ සත්‍ය වශයෙන්ම දෙව්ලොවකයයි කිවහොත් එය කෙසේවතුදු අසත්‍යයක් නම් නොවේ.

සන්තූර් නම් වූ පර්සියානු, තත් සැත්තෑ දෙකකින් යුත් වාද්‍ය භාණ්ඩය වැයීමේ කෙළ පැමිණියකු වූ සලීම්, සෑම රාත්‍රියකම පාහේ ඔහුම පබැඳි ගී ගයමින්, වාදනයේ යෙදුනු අතර, අනර්කලී තම රන්වන් දෑත් විදිලිය මෙන් ලෙලවමින් පා රැඳි නූපුර රාවය සැඳෑ අඳුරට මුසු කරමින්, ඔහු වෙනුවෙන්ම රංගනයේ යෙදුනීය.

ශාලාව වටා දැල්වෙන පහන් ආලෝකයෙන් දිස්වන, ඇගේ සුරලියක බඳු නර්තනයෙන් වශීකෘත වූ සලීම්, අඩවන් දෙනෙතින් යුතුව ගීතය උච්ච ස්වරයෙන් නිමා කලේය. ඒ වහාම ඉණ බැඳි සේලය දුහුල් වලාවක්සේ කරකැවී යන පරිදි වටයක් කරකැවුනු අනර්කලී, නර්තනය අවසන් කලේ සලීම් ගේ උකුල මත හිඳ ඔහුගේ දෙතොල් සිප ගනිමිනි.

ප්‍රේම සම්බන්ධයක් රහසක්ව තබා ගැනීම අසීරුය. විශේෂයෙන් මෙවන් ප්‍රේම සම්බන්ධයක් වැඩිකල් රහසක්ව තබා ගත උදක්ම උගහටය. එසේම ඒ රහසක්ව තබා ගැනීමට සලීම් සහ අනර්කලී කිසිදු උත්සාහයක්ද නොගත්තෝය. එකල්හි සිදුවිය යුතු ලෙසම මේ පිළිබඳව සලීම්ගේ පියාණන් වූ අක්බාර් අධිරාජයාට සැලවීමට බොහෝ කලක් ගත නොවීය.

බෙහෙවින් කෝපාවිෂ්ට වූ අක්බාර් අධිරාජයෝ, අනර්කලී දඟගෙයි ලැවූහ. ඈ එතැනින් මුදාගත් සලීම්, පියානන්ට විරුද්ධ සිවිල් යුද්ධයක් ඇරඹූ නමුදු, වඩාත් බලවත් අක්බාර්ගේ හමුදාව ඉදිරියේ පැරද සිරකරුවෙක් විය. අක්බාර්ගේ නියෝගය වූයේ, අනර්කලී සැඟව සිටිනා තැන හෙළිනොකලහොත්, සලීම් ජීවිතක්ෂයට පත්කරන ලෙසයි. ආදරය වෙනුවෙන් තම දිවි කැප කිරීමට සලීම් කිසිසේත් මැළිනොවුන ද, තම පෙම්වතා වෙනුවෙන් තම ජීවිතය පුද කිරීමට ඉටා ගත් අනර්කලී නිර්භයව රජු හමුවට ඉදිරිපත් වූවාය.

ඇය රජුගෙන් ඉල්ලාසිටියේ එකම වරයකි. ජීවිතයේ අවසාන රාත්‍රිය තම පෙම්වතා සමඟ ගත කිරීමට අවසර දෙන ලෙසය. රජුගේ අවසරය ඒ සඳහා ලැබුණු අතර, ඔවුන් දෙදෙන අවසන් රාත්‍රිය ගතකලේ නගරයෙන් පිටත පිහිටි සලීම්ගේ මන්දිරයේය. අනර්කලී තම සදාදර පෙම්වතා වෙනුවෙන් තමන්ගේ අවසන් රැඟුම රඟන අතර, සලීම් තම ප්‍රාණ සම පෙම්වතිය වෙනුවෙන් අවසන් වරට සන්තූරය වයමින් ඈ වෙනුවෙන්ම පබැඳි පෙම් ගීයක් ගායනා කලේය....අවසන් ගී ස්වර මැකී ගොස්, අවසන් නාද රටා වියැකී ගොස් අවසන් නූපුර රාව වාතලයේ වියැකී යන්නාහාම අනර්කලී සලීම්ගේ ගෙල වැලඳ පපුවෙහි හිස හොවා ගත්තීය.

අළුයම් කාලය වනතුරු එලෙසම ආලිංගනයෙන් ගතකල ඉක්බිති, අනර්කලී මරණයට මුහුණ දීමට සූදානම්ව රජු හමුවට පැමිණියේ, ඊට පලමු තමා වෙනුවෙන් සලීම් ඉදිරිපත්වීම වලකනු වස්, දෙළුම් යුෂ වලට මිශ්‍ර කල මත් ද්‍රව්‍යයක් පානය කිරීමට සලස්වා ඔහු නිද්‍රාවට පත් කල අනතුරුවය.

තමා ඉපැදුනු හැදුනු වැඩුනු ලාහෝරයේ නගර ප්‍රාකාරය අබියස ගඩොළු බිත්තියකට තබා බැඳ ඉදිරියෙන් තවත් ගඩොළු බිත්තියක් ගොඩ නැඟීමෙන් ඈ මරණයට පත් කරන ලද්දේ එදවස රාජද්‍රෝහීන්ට නියම වූ අනිවාර්ය දඬුවම ඒ වූ බැවිනි.

ගඩොළු බිත්තිය කෙමෙන් කෙමෙන් උස් වෙද්දී ,මඳින් මඳ තම හිතවතුන් ඥාති මිත්‍රාදීන්ගේ හඬා වැලපෙන සෝ බර මුහුණු ගඩොළු වලට වැසී නොපෙනී යද්දී, ඇය දෙවියන් යදිමින් ප්‍රාර්ථනා කලේ තම සදාදරණීය පෙම්වතාගේ යහපතය.ඔහුගේ මතු දියුණුවය. ඔහුට කිසිදා මෙවන් අකල් මරනයක් නොවී මතු භවයේ හෝ ඔහු හා එක් වීමට ලැබේවා යන්නය.

අවසන අවසන් ගඩොල ද පෙදරේරුවන් විසින් ස්ථාන ගත කොට, හාත්පසම අඳුරින් ගිලීයන මොහොතේ දෑස් පියාගත් ඈ ඉදිරියේ මැවී පෙනුනේ සලීම්ගේ සිනාබර මුහුණයි.රැළි ගැසුණු ගෙල තෙක් කඩා හැළුණු කාල වර්ණ කෙස් කලඹයි. ඔහුගේ මඳක් දුඹුරු පැහැ කාන්තිමත් දෑසයි. ඒ සදා මතකයෙන් නොමැකෙන මුහුණ සිතෙහි තුරුළු කොටගෙනම ඈ, එනම් අනර්කලී නම් වූ ඒ අසාමාන්‍ය යුවතිය ආදරය වෙනුවෙන් තම ජීවිතය පූජා කළාය.

සලීම් නිද්‍රාවෙන් අවදිවන විට මධ්‍යාහ්නය ද ඉක්මගොස් තිබිණි. අනර්කලීගේ ඉරණම අසා දැඩි ශෝකයෙන් පීඩිත වූ හෙතෙම දින ගණනක් නිරාහාරව සිටියේ තමන් ද ය යන්නෙමැයි යන දැඩි අධිෂ්ඨානයෙනි. එහෙත් අවසන ඇය වෙනුවෙන් මියයනවා වෙනුවට ඇය වෙනුවෙන් ජීවත්වීම ඈට කල හැකි හොඳම උපහාරය බව වැටහුනු හෙතෙම දිවි නසා ගැනීමේ උත්සාහය අත්හැරියේය.

එහෙත් ඉන්පසු කිසිම දිනක ඔහුගේ මුහුනේ සිනහවක් දැකගත හැකි වූයේ නැත. තම හදවතද ලාහෝරයේ ප්‍රාකාරය අසල ගඩොළු බිත්ති දෙකක් අතර වළ දමා ඇතැයිද තමන් දැන් ජීවත් වුවද මලගිය මිනිසෙකැයිද සලීම් එකහෙලා ප්‍රකාශ කලේය.

අක්බාර් ගෙ ඇවෑමෙන් ජෙහන්ගිර් නමින් රාජත්වයට පත් වූ සලීම් සාධාරණ සහ ඉතා දක්ෂ පාලකයෙක් විය. තම හදවතෙහි තවමත් රැඳී සිටින අනර්කලීගේ නාමයෙන් ඔහු සෑම විටම සෑම රාජ්‍ය කටයුත්තකදීම හැකි පමන සාධාරණ වීමට යත්න දැරීය.

අනර්කලී මියගිය ස්ථානයෙහි ඈ වෙනුවෙන් ස්මාරකයක් ඉඳිකල හෙතෙම ඇගේ සොහොන් ගැබෙහි මෙසේ සටහන් කලේය.

I would give thanks unto my God unto the day of resurrection
Ah! could I behold the face of my beloved once more

දෙවියනි....මම ඔබට තුති පුදන්නෙම් නැවත උත්ථානය වන දින තෙක්ම,
මගේ පෙම්වතියගේ වත මට නැවත දැක ගත හැකි වේනම් එකම එක් වරක්,

සිත පීඩා විඳි බලවත් දුක් දොම්නස මඟ හරවාගැනීමට, බොහෝ සේ මත් පැනෙහි පිහිට පැතූ ජෙහන්ගිර් අවසන එහිම ප්‍රතිඵලයක් ලෙස අසාධ්‍ය ලෙස රෝගී විය.

විවේක ගැනීම සඳහා සෞම්‍ය දේශගුණයෙන් යුතු කාෂ්මීරයට කිහිප වතාවක් ගියද, මත්පැන් පානය ඔහු අත් නොහල හෙයින් රෝග තත්වය උත්සන්න විය.රෝග තත්වය පාලනය කර ගැනීමට කිසිදු උත්සාහයක් නොගත් ජෙහන්ගිර්, නොකඩවා මත්පැන් පානය කල අතර, වසර සතළිසක් මුළුල්ලේ ගෙවන මේ මහත්වූ දුක නිමා කිර්‍රිමට දැන් කාළය එළඹී ඇතැයි නිතර පැවසීය.

අද මේ ශීත සෘතුවේ අවසන් භාගයේ දිනක, ඔහු ආපසු ලාහෝරය බලා පැමිනෙන්නේ, එසේ කාශ්මීරයේ ගතකල සති දෙකක කාළයකට පසුවය.එහිදී ඔහුට මද සුවයක් දැනුනු හෙයින්, වෛද්‍යවරු ආපසු ලාහෝරය බලා යන ලෙස නිර්දේශ කලද, තම අවසන් මොහොත පැමිණ ඇති බව ජෙහන්ගිර් කිසිදු සැකයකින් තොරව දත්තේය. එහෙත් මරණයට මුහුණ දීමට ඔහු තුල කිසිදු චකිතයක් නොවූ අතර මරණය තමන්ට, සදාදරණීය අනාර්කලී හා එක්වන පිණිස ද්වාරය විවර කිරීමක් ලෙස සැලකූ ඔහු, උදක්ම මරණය බලාපොරොත්තු විය.

සැඳෑ හිරුගේ අවසන් රැස් කඳු වල්ලලෙන් එතෙර මැකී යත්ම, ජෙහන්ගීර්ගේ සෙබළුන්ගෙන් කොටසක් රාත්‍රිය ගත කිරීමට තෝරාගත් ආරක්ෂක ස්ථානයේ කූඩාරම් ඉඳි කිරීමේ නිරත වූ අතර අනෙක් අය ගිණි මැළ පිළියෙල කිරීමේ සහ ආහාර පිළියෙළ කිරීමෙහි නිරත වූහ.

තමන්ගේ අවසන් මොහොත ලංවී ඇති බව වටහාගත් ජහන්ගීර් සෙබල කණ්ඩායමේ නායකයා බණවා, කූඩාරම පිහිටි කඳු ගැටය මුදුනට තමන් රැගෙන යන ලෙස නියම කළහ. දෝලාව කඳු මුදුනෙහි පිහිටි රත් පැහැ දිගැටි පත්‍ර වලින් වැසීගත් චිනාර් වෘක්ෂයක් යට තැබූ ඉක්බිති, සන්තූරයද මත්පැන් කුසලාන ද රැගෙන ඉන් පිටතට පැමිණි ජහන්ගිර් වෘක්ෂය යට ගිණි මැළයක් අවුලුවන ලෙස සහ ඉන්පසුව කන්ද පාමුල කූඩාරමට ගොස් තමා දන්වන තෙක් ආපසු නො එන ලෙසද බණවා සෙබලුන් ආපසු පිටත් කොට හැරියේය.

සෙබළුන් නික්ම ගිය ඉක්බිති චිනාර් වෘක්ෂයට පිටදී අසුන්ගත් ජෙහන්ගිර් මත්පැන් ස්වල්පයක් පානය කලේ, සන්තූරය ද වයමින් එදා සතළිස් වසරකට පෙර ඒ අවසන් රාත්‍රියේ ගැයූ ගීය,වසර සතලිසක් ගලේ කෙටූ අකුරක් මෙන් තම සිතෙහි නොමැකෙන සේ ඇඳී තිබුනු ඒ ගීය, තමන් විසින්ම තමා පණ මෙන් ආදරය කල ඈ වෙනුවෙන් ලියැවුනු ගීය ගයන්නට විය.

සැලෙන ගිණි සිළු සේම රඟනා,
කණක තරු දිලිසෙනා නයනා,
නූපුරෙන් නැඟි රජත රාවය,
මත් කරයි මා සවන ලෙලෙනා,

පුළුලුකුල රන් සේල සැලෙනා,
ලැම හසුන් නික්මෙනා විලෙනා,
හදේ රඟනා නිළිය ඒ නුඹ,
මා සිතේ සැමදාම රැඳෙනා,

පිපුණු මානෙල් මලක් විලසා,
පිණි කඳුළු පෙති මතින් ගලනා,
ප්‍රේමයේ නොමැකෙනා සලකුණ,
සොඳුර දුටුවෙමි සුනිල් නෙතිනා,

රත් නෙළුම දිය මතින් පිපෙනා,
පුන් සඳකි නිල් අහස දිලෙනා,
සෙනෙහසේ මල් දමක් ගෙතුවෙමි,
පලඳවන්නට ඔබේ ගෙලටා,

ගිණි මැළයේ ගිණි දළු අතරින් අනර්කලී නූපුර සලමින් නර්තනයේ යෙදුනීය. දෑත් ලෙලවමින් නර්තනයේ යෙදුනීය. බඳ ලෙලවමින් නර්තනයේ යෙදුනීය.කිකිණි සිනා සලමින් නර්තනයේ යෙදුනීය.....අවසන අවසන් නූපුර රාවය කාශ්මීර මඳ අඳුරට එක්විය.අවසන් ගී රාවය හිම කඳු අතර මැකී ගියේය. අවසන් සන්තූර් නාදය චිනාර් ගසේ පත් අතර සැඟව ගියේය.

ගිණි පුපුරු නංවමින් ඇවිලුනු ගිණි මැළයේ උණුසුම ටිකින් ටික නිවී යමින් තිබිණි.

නිහඬ සන්තූරය මත චිනාර් ගසේ රත් පැහැ පත්‍රයක් පතිත විය,

නිහඬවම චිනාර් ගසට පිටදී සිටි ජෙහන්ගීර් ගේ පියවුණු දෑස මත පතිත හිම පියල්ලක් එහි රැඳෙනු නොහැකිව පොළවට වැටී, ඊට පෙර වැටී තිබුණු ශත සහශ්‍ර සංඛ්‍යාත හිම පියලි වලට එකතු වී සැඟව ගියේය,

අවසන වසර සතළිහකට පසුව......එසේය වසර සතලිහකට පසුව.....ඔවුන් දෙදෙන කාශ්මීරයේ හිම වැටෙනා ශීත සෘතුවේ එක සන්ධ්‍යාවක , රත්පැහැ පත්‍ර ගිනි ඇවිළි කලෙක මෙන් දිලෙන චිනාර් ගසක් සෙවනේදී නැවත වෙන් නොවන සේ එකතු වූහ.

Love definitely could be fulfilled,
But unfulfilled love is love at its purest form,
love for the sake of love,
with nothing expected & nothing gained

Loving someone because there is nothing else to do,
because thats what's expected of you,
because you are helpless to do otherwise ,
because that's the destiny of you,
because you were born for that specific purpose,
Isn't that the purest form of love anyone can imagine?

දැන් මේ පෙම් කතාව මෙතනින් ඉවරද?.......අපොයි නෑ....මේ වගෙ අනුවේදනීය පෙම් කතාවක් එහෙම අහවර කරන්නෙ කොහොමද?........හෙහ්, හෙහ්,

මතු සම්බන්ධයි...............

83. මායි මගේ අම්මායි - ගුටි කෙළියයි

පහුගිය දවස් වල ලිව්ව ඒවා

82. මායි මගේ අම්මායි - මගේ දතයි‍
81.මායි මගේ අම්මායි - මග යද්දි වුනු දේවල් සහ තවත් දේවල්
80. මායි මගේ අම්මායි - විභාගත් පාස් කලා
79. මායි මගේ අම්මායි - මිලදී ගත් පැන්සල් පෙට්ටිය

කලින් පෝස්ට් එකකට කොමෙන්ට් කරන ගමන් බුද්ධි සිහිකරලා තිබුනා යමක්. ඒ ගැනත් යමක් නොලිව්වොත් ඒක මේ ලිපි පෙලට අඩු පාඩුවක්.

දන්නවානේ ඉතිං අම්මලා, මේ අපි ගොඩක් අයගේ අම්මලා අත දිගෑරලා ගුටි දෙන්න හොඳට දක්ෂ ව හිටපු අය කියලා තමයි මට හිතෙන්නේ. අපේ අම්මා නං ඒ අතින් ඉහලින්ම හිටියා. පචාන් පචාන් පචාන් සද්දෙට ගුටි කාලා, ඊටත් වඩා සද්දේට අඬද්දී, ඊටත් වඩා ගුටි කාපු කෙනෙක් හැටියට මට ඒක ස්ථිරයෙන්ම කියන්න පුළුවන්.

අපේ අම්මා කවදාවත් පස්සෙන් පන්නාගෙන ඇවිත් ගහලා නැහැ. බොහොම සන්සුන්, ඒත් තීරණාත්මකයි ඒ හඬ.

"ලොකු දුව මෙහෙට වරේරේරේන්. මාව ලඟට ගෙන්නන්න එපා. ගෙන්නුවොත් දන්නවානේ."

‍කුස්සියේ භාගේ දොරට අත තියලා, ඊට උඩින් පැනලා දිව්වාට මොකද, ඒ වෙලාවට නං කාන්දමට ඇදෙන යකඩේ වගේ තමයි අපි ඇදිලා යන්නේ. බිත්තිය දිගේ ඇදීගෙන, පැද්දි පැද්දී...........නහයෙන් අඬ අඬා.......... ඒත් ඉතිං අනේ පව් !!!! ලඟටම ගිහින් ගුටි කනවා.

"අනේ අම්මේ......... අමේ අම්මේ..........ආයේ කරන්නේ නැහැ..........." කිය කියා ගියාත් අම්මා නෙමෙයි නවති‍න්නේ, අතේ එකතු කරන් ඉන්න ගුටි ටික හිතේ හැටියට බෙදා හැරලාම තමයි අම්මා නවතින්නේ.

ඉතිං මෙහෙම ගුටි කන්න මං මොනවද කරපු වැරදි. (නංගිලා දෙන්නාටත් ඔය සෙතේම තමයි. ඒත් ඉතිං මගේ මාතෘකාව මායි මගේ අම්මායි නේ)

* අම්මලා වැඩට යනකම් ඉඳලා අහල පහළ ගෙවල් වලට ගිහින් ඒ ළමයි එක්ක සෙල්ලමට යෑම.

අම්මා මේ වැඩේට කොහොමවත්ම කැමති වුනේ නැහැ. ඒ දවස් වල මට එපා වෙලා හිටියා වුනාට දැන් වැටහෙනවා ඇයි ඇය ඒ ගමන් වැලැක්වුයේ යන්න. එහෙම ගෙදරකට ගිය වෙලාවක ඕනෑම විදිහේ අනතුරක් වෙන්න පුළුවන්නේ. මිනිස්සුන්ව විශ්වාස කරන්නේ කොහොමද?

වරක් ඔය වගේ අම්මලා එන බව දැක කැලේ පාරෙන් ගෙදර ඇවිත් අල්මාරිය එහා පැත්තේ තිබෙන පැදුර ඇතුලට වෙලා හැංගිලා හිටියාට හරි ගියේ නැහැ. පුංචි නැන්දා කිව්වා සියලුම විස්තරේ අකුරක් නෑර. එදා මාව බේරගන්න තාත්තාටවත් බැරි වුනානේ. මං දාන ගැලවිජ්ජා උපක්‍රම දැකලා අම්මාට යන්න ආපු හිනාව තදකරගෙන ඇය මට කොහොම ගැහැව්වද මන්දා................

* නංගිලා දෙදෙනාට ඒකාධිපති පාලනයක් බලපැවැත්වීමට උත්සහ දැරීම

ඉතිං මං අක්කානේ. ඒ දෙන්නාගේ කොණ්ඩයෙන් ඔසවා විසි කිරීමට, අතට අහු වෙන දේ වලින් ගැසීමට, ඔවුන්ගේ දේ අසා බැලීමෙන් තොරව භාවිතා කිරීමට අක්කා කෙනෙකු වශයෙන් ඇති මගේ අයිතිය සලකා කටයුතු කරන්න ගිය හැම වෙලේම අම්මාගේ ගුටි පූජාවෙන් පුද ලබන්නට මට සිද්ධ වුනා.

* නියපොතු කෑම
‍
ඔය වැඩේ නං ඉතිං අම්මා කොච්චර ‍තරවටු කරලත්, ගහලත් නවත්තා ගන්න නං බැරි වුනා. දැනුත් මේ නියපොත්තක් කකා ඉඳලා වතුර ටිකක් බිව්වා විතරයි.

*වැඩිහිටි අයගේ කථා මැදට පැන මගේ අදහස් පෑම

ඉතිං හද්දෙයියනේ එයාලා මහා මෝඩ කථා කියනකොට මං දන්න දේ කියන්නේ නැතුව ඉන්නේ කොහොමද?

*හොරකම් කිරීම

පුංචිකාලේ අම්මා කැටේට දාන්න සල්ලි දුන්නහම ඒ සල්ලි ටිකක් දාලා ටිකක් තියාගෙන හිටියා මං කඩෙන් කිරිටොපි කන්න. වැඩේ අහුවුනා. දුන්නා මට ගිය ආත්මේ යම් කිසි හොරකමක් කලා නං ඒකට දඬුවම් හැටියටත්, ආයේ අනාගතයේ කිසිම දිනෙක හොරකම් කරනවා තබා ඒ ගැන හිතන්න හිතෙන්නේ නැති වෙන්නටත් ප්‍රමාණවත් තරමේ ගුටි සංග්‍රහයක්. අදටත් බස් එකේ කොන්දොස්තරටවත් රුපියලක් හිඟ නොතියන මානසිකත්වය ඇති වුනේ ඒ සංග්‍රහ වල ප්‍රතිඵල හැටියට වෙන්න ඇති.

*පාඩම් උගන්වනවිට කිහිපවරක් උගන්වාත් වටහා නොගත් විට.

සමහර ගණන් තියෙනවා කොච්චර කියලා දුන්නත් නොතේරෙන. ඒ වෙලාවට නං අම්මාගේ මහන්සිය, විඩාව වගේ දේවල් එක්ක කේන්තිය එකතු වෙලා මගේ ඔළුව හිල්වෙන තරමේ ටොකු බවට පත් වෙනවා..........

ඉතිං ඔය වගේ දේවල් වලට කාපු ගුටි ප්‍රමාණේ මෙතෙකැයි කියන්න බැහැ. ඔය වැඩේ නතර වුනෙත් මං කරපු දෙයකින්මයි. අම්මා මට අවුරුදු 15 දී විතර දවසක් නංගියි මායි අතර ඇතිවුනු රණ්ඩුවකට, (මට මතක විදිහට වැරැද්දත් නංගීගේ) මට විතරක් දඬුවම් කලා. මටත් හිතා ගන්න බැරි විදිහට, එච්චර කල් හැම දඬුවම ම ඉවසපු මට ඒක දරා ගන්න බැරි වුනා.

"අම්මේ.... තව ගහන්න මට, තව ගහන්න.... ඇයි අම්මා බලං ඉන්නේ තව ගහන්න" කියමින් මම ඇගේ ඇඟේ එල්ලුනු බව මතකයි. ඒ වගේම අම්මා පුදුමයෙන් මං දිහා බලන් හිටපු හැටිත් මතකයි.

එදායින් පසු මගේ අම්මා මට ගැහැව්වේ නැහැ. මම එයින් පසු අම්මාගෙන් ගුටි කන වැඩ නොකලාද, කෙමෙන් කෙමෙන් තරුණ වියට පත්වන දරුවකුගේ මානසික ස්වභාවය ඇය වටහා ගත්තාද යන්න පැහැදිලි නොවුනත්, අම්මා වරින් වර ඔය සිද්ධිය අරඹයා කී දෙයක් නං මට මතකයි.

"අම්මෝ මෙයා එදා කියපු හැටියට මට පුදුම හිතුනා. බයත් හිතුනා. මයේ අම්මේ එදායින් පස්සේ හිතා ගත්තා ආයේම ගහන්නේ නැහැ, දැන් මෙයා පොඩි නැහැ. දැන් ගහලා බැනලා හදන වයස පැනලා නේද කියලා මට මතක් වුනෙත් ඔය වැඩේ වුනු දවසේ තමයි"

82. මායි මගේ අම්මායි - මගේ දතයි

පහුගිය දවස් වල ලිව්ව ඒවා

81. මායි මගේ අම්මායි - මග යද්දි වුනු දේවල් සහ තවත් දේවල්
80. මායි මගේ අම්මායි - විභාගත් පාස් කලා
79. මායි මගේ අම්මායි - මිලදී ගත් පැන්සල් පෙට්ටිය

අම්මාට මල්ලී ලැබෙන්න ඉද්දී මට වයස අවුරුදු 2 1/2යි. ඇයි දිනක් හවස වැඩ නිමවා එද්දී මා බලා ගන්න හිටපු කෙනා මාව සෝදා පිරිසිදු කොට තිබී නැහැ. අම්මාට තිබෙන ශාරීරික අපහසුවත් එක්ක ගොඩක් කේන්තිත් ගිහින්. ඇය ඒ ඇත්තිට සැර කර පසුව මා සෝදා මාස 7, 8ක බඩත් එක්ක එක අතකින් මාවත් ඔසවාගෙන නිවස තුලට පැමිණිලා.

ඒ දිනවල අපි හිටියේ රද්දොළුගම නිවාස සංකීර්ණයේ. තිබෙන්නේ කාමර දෙකයි ඒ දෙකත් තිබෙන්නේ ඉහළ මාලයේ. අම්මා ඉතිං ඔසවාගෙන ආ මාව තවදුරටත් ඔසවාගෙන පඩි නගින්න අපහසු නිසා මුල් පඩියෙත් තැබුවාලු. මාත් ඉතිං හිංචි පැංචි කාලේනේ. උඩ පැන පැන යන්න ගිහින් දබොක් ගා දෙවැනි පඩියෙම වැටිලා. දන්නවානේ ඉතිං පැංචෝ පැංචියෝ......... වැටෙන්නත් කලින්නේ ඇඬිල්ල පටන් ගන්නේ. මාත් ඉතිං අඬන්න පටන් අරං.

"ඔයාත් මට වද දෙනවා" කියපු අම්මා මාව ඔසවාගෙන ම ඉහලට ගියාලු.

ඒත් මං තවත් අඬනවා. "බොරුවට නාඩා ඉන්න ළමයා. ළමයි වුනහම වැටෙනවා තමයි" කියා අම්මා මා දිහා බැලුවාලු. මගේ කට පුරවලා ලේ ගලනවා. ඒ අතරේ ‍චූටි පොල් කෑල්ලක් වගේ දත් කෑල්ලකුත් යටිතොලයි විදුරු මහයි අතර රැඳී තිබෙනවා. අම්මාගේ වදනින්ම කියනවා නං,

"මගේ පපුව හෝස් ගාලා ගියා. දෙය්යනේ දතත් කැඩිලා. මේ පැටියාටනේ මං බැන්නේ"

ඉතිං ඊට පස්සේ අම්මාට අම්මාගේ කඳුළු නවත්තගන්න බැරි වෙලා. අම්මා අඬන ගමන්,
"අනේ පුතේ සොරි. මං දැක්කේ නැහැනේ. පුතා නාඩා ඉන්න මයේ කෙල්ල" කියලා කියනවා.

"අම්මා අඬන්න අපා................. අපි දතක් කඩෙන් ගමු" කිය කියා මං අඬනවා.

මේවා අහලා අම්මා තවත් අඬනවා. ඔහොම දෙන්නාට දෙන්නා නලව නලවා අපි දෙන්නා ගොඩක් වෙලා ඇඬුවාලු.

ඔය සිද්ධියෙන් පස්සේ, මගේ ඒ කැඩුණු ඉදිරිපස දකුණු පස දතට ඉහලින් විදුරු මහේ පොඩි බිබිලක් ආවා. අදටත් ඒ බිබිල තිබෙනවා.

ඔහොම කාලය ගතවුනා. කිරිදත් එකින් එක වැටුනා. ඒත් ඒ දත වැටුනේ නැහැ. ලොකු දත් අතරේ ඒ දත එහෙමම තිබුනා.

පස්සේ අම්මා මා එක්කාගෙන කොළඹ දන්ත රෝහලට ගියා. වෛද්‍ය නිගමනය වුනේ දත ගැලවිය යුතු බවයි. එයට හේතු වුනේ එක්ස් කිරණ ඡායා රූපයක් ගත් විට ආ යුතු දත ඇවිත් මෙම දතට වැදී නැවති තිබුනු නිසායි. ඉතිං දත ගැලෙව්වා. දැන් එයි දැන් එයි කිය කියා හිටියත් ඒත් එන පාටක් නැහැ. නැවත අම්මා මා රැගෙන රෝහල වෙත ගියා.

එවර ද එක්ස් කිරණ ඡායාරූපයක් ගෙන බැලූ විට දත එහෙමම නොසෙල්වී තිබුනා. එවර තමයි මට තරු විසි වෙන තීරණය ගැණුනේ. එනම් සැත්කමක් මගින් දත පාදා ගැනීම.

ඒ තීරණාත්මක භයානක දිනයේදී එම සැත්කම කෙරුනා. ගැබිණි වෛද්‍යවරියකගේ අතින් තමයි එය කෙරුනේ. අම්මා මං ලඟින්ම හිටියා.

"නාඩා දඟලන්නේ නැතුව ඉන්න පුතේ. ඔයාගේම හොඳටනේ" අම්මා මා අස්වසනවා. මගේ දැඟලිල්ල වැඩි වෙනවා. ඇයි හද්දෙයියනේ, ඇස් ඉදිරිපිට පිහි, කතුරු, ඉඳිකටු අරං කට දිහාට අත දික් කරද්දි නේද ඉතිං? කාටද දඟලන්නේ නැතුව ඉන්න පුළුවන්. ඇරත් අම්මා ලඟ ඉඳන් ඔළුව අතගාද්දී.................

දොස්තර නෝනාට වැටහුනා මේ අම්මා දුගේ හුරතලේ. "අම්මා යන්න එළියට. මෙයාගේ දැඟලිල්ල වැඩියි ඔයා ඉද්දි"

ඒ අණ පරිදි අම්මා එළියට ගියා. වැඩේ යහතින්සිදු කෙරුනා.

අම්මා හිතලා තියෙන්නේ මං හත් අවුරුද්දකුත් හත්දවසක් නොකා නොබී ඉඳියි කියලා. අම්මා ඒ ගැන හිතලා ගොඩක් තැවිලා තිබෙනවා. හැබැයි පැයක් දෙකක් ඇතුලත අම්මාගේ ඒ දුක නැතිවෙලා. මොකද අම්මාගේ කන්තෝරුවට ආ සැනින්, දුන් බත් එක කටේ කොනින් ඔබාගෙන අන්තිම කට දක්වාම මං කෑවාලු. (ලූ කිව්වට මොකද මටත් මතකයි ඒක)

ඉතිං ඔන්න දත ආවා. ආවා තමයි, ඒකත් ආවේ රුහිතෙට. ආපහු අම්මාගේ හිතේ කනස්සල්ලේ. මට නං ඕක උඩින් ආවාත් එකයි යටින් ආවාත් එකයි. අම්මා එක්ක තමයි බැරි. ආයෙම මාව ඇදගෙන ගියා අම්මා දත් ඉස්පිරිතාලේ.

ඒපාර ඔන්න එපාම කරපු වැඩේ..................... දත්ටික අල්ලලා කම්බි දාන්ට........

හප්පා මට එපා වුනා. ඒත් අම්මා අත හැරියේ නැහැ වැඩේ....... ඔය කම්බි දැමිල්ලට කලින් දත් වල අච්චුව ගන්නවා. ඔය වැඩේට මොනවද මන්දා මළ ජරාවක් (ඒ කාලේ මට හිතුනේ එහෙමයි) ඔබනවා කටේ. වමනේ යන්නම එනවා. ඒත් ඕක් ඕක් ගගා දොස්තර නෝනලාගේ මහත්තයාලාගේ රැවුම් ගෙරවුම් මැද වැඩේ කර ගත්තා.

දැන් ඔන්න රන්දිකාගේ කටට වැට බැඳලා. කන්නත් බැහැ බොන්නත් බැහැ. අම්මාට නං හරි සතුටුයි. මාසයකට සැරයක් දින භාගේ නිවාඩුවක් ගෙන මාත් එක්ක දත් ඉස්පිරිතාලේ යන්න වුනත්, ගිහින් එතැන මගේ වැඩේ ඉවරවෙන තුරු ඉන්න වුනත් අම්මාට ගාණක් නැහැ. අම්මාට සතුටුයි.

වරක් ඔය පැලට් එකක් මං නැති කරගත්තා. මාත් සමඟ හරි හරියට ලොකු දොස්තර නෝනාගෙන් අම්මාත් බැණුම් ඇහැව්වා. විශේෂයෙන් මට බන්නලා මාව මට්ටු කරන්න ඕනේ නිසාම තමයි අම්මා බොහොම සතුටින් ඒ බැණුම් ඇහැව්වේ කියලා මං නොදන්නවා නෙමෙයි.

යමක් අමතක වුනා සටහන් කරන්න. මේ දතේ වැඩේට එනම් දත ගැන පවසාගෙන රෝහල වෙත යාමේ පටන් මෙම පැලට් පැළඳීම දක්වා මගේ සීයා තාත්තාත් (අම්මාගේ පියා) ‍මගේ තාත්තාත් බොහොම කළබලෙන් තමයි හිටියේ.

"ඔය නොදන්න මගුල් කරන්න ගිහින් කෙල්ලගේ කටට මොනවා හරි වුනොත්, එදාට තමයි බලාගන්නේ"

දෙන්නා හරි හරියට කිව්වේ එහෙමයි. ඒ දවස් වල නං මං ඒ දෙන්නාගේ පැත්තේ. කොහෙද අපේ අම්මාගේ ඒකමතික තීරණය ජයගත්තා. දැන් නං හිතෙනවා ඒක නිසා හොඳට ගියා කියලා.


ඉතිං මාව දැකලා තියෙන අය දන්නවා. දැන්නං මගේ කටේ දත් ටිකේ කියන්න තරම් ඇද කුදයක් නැති වග. කිසිම ලැජ්ජාවක් නැතුව කට ඇරලා හක්ක හක්ක හා කියලා හිනාවෙන්න මග පාදලා දුන්නේ මගේ අම්මා. නැත්තං ඉතිං "සිනා නොමසෙන් දසන් දක්වා" යන කවි පදය අකුරක් නෑර රකින කෙනෙක් වශයෙන් ලොකු නමක් ගන්නත් තිබුණා.

පස්සේ කාලේ, මගේ සැමියාගෙයි මගෙයි ප්‍රේම සම්බන්ධයට අම්මා තදින්ම විරුද්ධ වුනු කාලයක් උදා වුනානේ. ඒකාලේ අම්මා සමහර වෙලාවට මට, අම්මා කෙනෙක් දරුවෙකුට බණින්නේ නැති තරමේ වදන් පවා පවසමින් බැණලා තියෙනවා.ඒවා නං දැන් වැඩක් නැහැ. හැබැයි මේ කථාවට අදලා කොටස මෙතැන සටහන් කරන්න හිතෙනවා මට.

"ඔව් ඔව් ඌ බලයි උඹේ මූණ මේං කියලා, මං කුර ගාලා කුර ගාලා ඔය දත් වහල්ල හදලා දුන්නේ නැත්තං"

ඔව් අම්මේ, ඔයා එහෙම හදලා දුන්නේ නැත්තං එයා විතරක් නෙමෙයි, වෙන කවුරු වුනත් බලන එකක් නැහැ මගේ මූණ දිහා. අම්මා එහෙම හදලා දුන්නු නිසා, මුලටම, මගේ හිතට හරියනම කෙනා මගේ මූණ බැලුවා කියන එක අද ඔයා වුනත් පිළිගන්නවා නේද අම්මේ?. අම්මාට ගොඩක් පිං අම්මේ........................

81. මායි මගේ අම්මායි - මග යද්දි වුනු දේවල් සහ තවත් දේවල්

පහුගිය දවස් වල ලිව්ව ඒවා

80. මායි මගේ අම්මායි - විභාගත් පාස් කලා
79. මායි මගේ අම්මායි - මිලදී ගත් පැන්සල් පෙට්ටිය

අද මට කියන්න හිතුනේ මායි මගේ අම්මායි ගමන් බිමන් ගිය හැටි ගැනයි. ඉස්සර මායි අම්මායි කෝච්චියේ කොළඹ එනවා. ඒ එන්නේ මං ඉස්කෝලේ යන්න අම්මා වැඩට යන්න. මේ කියන කාලේ නංගිලා දෙන්නා පුංචි නිසා එයාලා පාසල් නොගිය බවයි මට මතක.

අපි දෙන්නා ‍කෝච්චියට නගින්න සෙනඟ තද බදය අස්සේ ඇදිලා යනවා....එක් වරක් අම්මාගේ අතින් මගේ අත ගිලිහුනා........ අම්මා විගස නැවත අල්ලාගෙන මං බලාගෙන ඉද්දීම දුවගෙන දුවගෙන යනවා......... අම්මාට වැරදුනානේ..... අම්මා අල්ලාගත්තේ මගේ අත නෙමෙයි.......... වෙන අංකල් කෙනෙකුගේ අත........... ඇයට එක්වනම ‍වැටහෙන්න ඇති මේ අතේ වෙනසක් තියෙනවා කියලා......... හැරිලා බලපු ගමන් වෙච්චි දේ හොඳ හැටියට ‍වටහා ගත්ත අම්මා, අර අංකල්ගේ අත ගසා දාලා මං ගාවට දුවගෙන ආවේ ඒ මනුස්සයාට 'සොරි' කියන්නවත් පමා නොවෙමින්....... ඊට පස්සේ අපි දෙන්නා කොහොම හරි ඒ කෝච්චියට ම නැගලා කොළඹ ආවා........ අපි දෙන්නට මග දිගට හරි හිනා..................

*************************************

දවසක් හවස අපි දෙන්නා දුවගෙන ඇවිත් කෝච්චියට නැග්ගා........... හැම අසුනේම සෙනඟ......... එක තැනක විතරක් හිස් අසුනක් තිබුනා......... අම්මා මං පස්සට ඇදෙද්දී මාව එතැන වාඩි කෙරෙව්වා............. මං පස්සට ඇදුනු හේතුව ඇයට තේරුනේ නැහැ............ එතැන එහා පැත්තේ හිටියේ හිඟන මනුස්සයෙක්............ අම්මා හිතුවේ මගේ පුංචි කකුල් රිදෙයි කියලා විතරයි. එහා පැත්තේ උන්නේ කවුද කියලා අම්මාට කල්පනාවක් වුනේ නැහැ.හරිම ගඳයි මට එතැන ඉන්නත් බැහැ. ඒත් ඉතිං නැගිටින්න යද්දි අම්මා රවනවා. මට ඇඬෙන්නත් වගේ. මොනවා කරන්නද? ස්ටේෂන් 8ක් විතර එහෙමම වාඩි වෙලා ඇවිල්ලා, බැස්සට පස්සේ අම්මාට කිව්වා. "අනේ පුතේ ඇයි නොකිව්වේ? ඔයා ඇයි නැගිටලා ආවේ නැත්තේ? ඇත්තමයි මං දැක්කේ නැහැනේ" ඉතිං මොනවද මං දෙන උත්තර?
‍

*************************************

පුංචි කාලේ වුනත් දුම්රියේ යද්දි ලොකු අංකල්වරු කරපු සමහර නරක වැඩ වලට මට මුහුණ දෙන්න සිදු වෙලා තියෙනවා. ඒ වගේම අම්මාට මං ඒ දේවල් ඒ විදිහට ම කියන්න කිසිදාක අමතක කලේ නැහැ. එවැනි දේවල් දෙපාරක් වුනු පසු අම්මා දුම්රියේ යන්නේ මට සියලුම ආරක්ෂක විධිවිධාන යොදාගෙනයි. ඔය වගේ දවසක් හවස අපි එද්දි දුම්රිය මගී ජනතාවගෙන් පිරී ඉතිරි ගොස් තිබුනා. අම්මා කලේ මාව බදාගෙන තුරුලු කරගෙන මුළු ගමනම ආපු එකයි. දුම්රිය වංගුවකින් යද්දී අපි වැටෙන්න ගිය තරම්. ඒත් ඇය මා අත නොහැර බදාගෙන ම සිටියා. කෙසේ හෝ ගමනාන්තය ට ආවා. බොහොම නරක දෙයක් සිදුවී තිබුනා. අම්මාගේ අත්බෑගය කපා මුදල් පසුම්බිය හොරු ගෙන තිබුනා.

*************************************

පුංචි කාලේ ඉඳන්ම වළලු වලට මගේ කැමැත්තක් තිබුනේ නැහැ. 'බ්‍රෙස්ලට්' නම් වූ අත්පළඳනාවකටමයි හිත තිබුනේ. මම ඒ පිළිබඳව යම් විටෙක පවසා තිබුනත් අම්මා ඒ පිළිබඳව මතකයෙන් උන්නා යැයි මම දැන සිටියේ නැහැ. විභාගයක් සමත් වීම හේතු කොට ගෙන හෝ උත්සව දීමනාවක් ලෙස හෝ ලැබුනු රු.3000කින් ඇය දිනක් මට 'බ්‍රේස්ලට්' එකක් ගෙනැවිත් තිබුනා. එදින මම ඉතාමත් සතුටට පත් වූ බවත්, අම්මා ඒ පිළිබඳව දැන සිටි බවත්, ඒ පිළිබඳව නිරතුරු සිතා ඇති බවත් සිතා පුදුමයට පත් වූ බවත් මතකයි. කෙසේ හෝ එය මට මිලි කිහිපයකින් කුඩා වැඩි වුනා. එවිට අම්මා සිනහා වෙමින් පැවසුවේ, "මං හිතපු පුංචි කෙලී නෙමෙයි දැන් ඉන්නේ, දැන් නං එදා වගේ වෙන කාගේ හරි අත අල්ලා ගත්තත් වෙනසක් නැති වෙයි වගේ. අලි අතක් නෙව දැන් තියෙන්නේ" යනුවෙන්.

*************************************

මම පාසල් ගොස් අවසන් වී වෘත්තීය අධ්‍යාපනය ලැබ ඒ සඳහා වූ පුහුණුවන අවධියේ රැකියාවක් සඳහා සම්මුඛ පරීක්ෂණයකට යෑමට සිදුවුනා. එතැනදි ප්‍රායෝගික පරීක්ෂණයක් සඳහා පෙනී සිටීමට සිදුවුනු අතර ඒ අය කියා සිටියේ ගෙදර ගොස් එය නිමකර පසුදින ගෙනැවිත් භාර දෙන ලෙසයි. මම ඒ සඳහා ගියේ අම්මා තාත්තා දෙදෙනාම සමගයි. ඉතිං එදින රෑ එළිවනතුරු මට ඒ කාර්යය කරන්න සිදු වුනා. අම්මා මුළු රෑම අවදියෙන් සිටිමින් මට විවිධ කෑම වර්ග ගෙනැත් දෙමින් තේ සාදා දෙමින් කාලය ගත කලා. පසුදින අම්මාත් මාත් නැවත එම ස්ථානයට ගොස් අදාල දේ බාර දී දුම්රියෙන් පැමිණෙමින් සිටියා. පෙරදින නිදි වැරූ විඩාවෙන් පසුවුනු අම්මා, ඇඳ සිටි සාරියේ පොට ගෙන ගෙල වටා දමාගෙන අඩ නින්දේ තමයි ගමන් කලේ. මමත් අම්මාට යාබද අසුනේ අම්මාගේ උරහිසට හිසතබාගෙන ගමන් කලා. එක්වරම දෙමටගොඩින් දුම්රිය ගමන් ආරම්භ කරනවිට යම් හේතුවක් නිසාවෙන් තිගැස්සුනු මම හැරී බලන විට, මිනිසකු දුම්රියෙන් යාබද රේල්පීල්ලට පනිනු දුටුවා. ඔහු අතේ කෙලවරක් රැඳී, මුදුන් වූ හිරුගේ ආලෝකයෙන් දිලිසී පැද්දී ගිය අම්මාගේ පවුම් දෙකක් පමණ වූ මාලය එයින් දින දෙක තුනක් යනතුරු හීනෙන් පෙනෙමින් මගේ නින්ද මට අහිමි කලා.

*************************************

80. මායි මගේ අම්මායි - විභාගත් පාස් කලා

79. මායි මගේ අම්මායි - මිලදී ගත් පැන්සල් පෙට්ටිය

මම අ. පො. ස. සාමාන්‍ය පෙළ විභාගයට පෙනී සිටියේ 1998 වර්ෂයේදීය. ඊට දෙවසරකට පෙර අප විසින් වාණිජ්‍ය හා ගිණුම් හෝ ගෘහ විද්‍යාව යන විෂයයන් දෙකින් එකක් තෝරා ගත යුතු විය. පවතින රැල්ල අනුව 'හපෝ ගෘහ විද්‍යාව කරලා මොනවා කරන්නද කොමර්ස් කරහන්' යන අවවාදය මිස අනෙක් අතට ලැබුනු අවවාද නොවුනු තරම් වූ නිසාවෙන් මාද වාණිජ්‍ය හා ගිණුම් තෝරා ගතිමි.

පංතියේ ළමුන් මුල පටන්ම අමතර පංති වලට සහභාගී වන්නට විය. මා ද පංති කිහිපයකට වරින් වර ඇතුලත් කෙරුණද ගුරුවරුන්ගේ වරදින් හෝ මගේ මොට්ට කම නිසාවෙන් ඒ පංති මා හට තවදුරටත් රැඳී සිටින්නට සුදුසු තැන් නොවන බව මා හට වැටහෙන්නට විය.

නොදැනීම දෙවසර ගතවිය. පන්තියේ ළමෝ ගණකාධිකාරවරියන් වෙන්න ඔන්න මෙන්න වාගේය. මට වාණිජ්‍ය හා ගිණුම් හී මළ පොතේ අකුරක් බැරි සේය. වාණිජ්‍යයේ නම් යම් යම් කොටස් කටපාඩම් කලෙමි. ගිණුම්කරණය නං මට වහ කදුරු සේ විය.

සාමාන්‍ය පෙළ විභාගය ඉතාමත් ආසන්නයේදී පංතිභාර ගුරුතුමිය (ඇය අපගේ ශ්‍රේණිභාර ගුරුතුමියද වූවාය) කැඳවූ වාණිජ්‍ය ඉගැන්වූ ගුරුතුමිය සියලුම ළමුන් ගැන අදහස් පළ කරන්නට විය. මාගේ වාරය පැමිණි කල ඇය,

"ආ මෙයාද, මෙයාට ඇස් එකක් තියා ඇෆ් එකක්වත් මට නං ෂුවර් නැහැ මිස්"

යනුවෙන් අත් දෙකම විදහා පාමින් පැවසුවේ මා පංති භාර ගුරුතුමියගේ මුව විශ්මයෙන් අරවා තබමිනි. ඒ කථාබහ අවසාන විය. පසුව පංතියට පැමිණි පසු පංතිභාර ගුරුතුමිය මා කැඳවූවාය.

"බලන්න රන්දිමා (ඇය මා ඇමතුවේ රන්දිමා නමිනි) ඇයි ඔයාට කොමර්ස් මිස් එහෙම කියන්නේ? මං ඔයා ගැන බලාපොරොත්තු තියාගෙන හිටියා. ඒ මිස් කියනවා ඔයාට එස් එකක්වත් ගන්න බැහැ කියලා" ඇය කණගාටුවෙන් විමසා සිටියාය.

"අනේ මිස් මට කොමර්ස් මොකුත් තේරෙන්නේ නැහැ. ඒ මිස් කියලා දෙන්නෙත් නැහැ. මං පංති යන්නෙත් නැහැ. අනිත් ළමයි පංති යනවා. ඒ ළමයි එක්ක මිස් යනවා. මට නොතේරෙන බවවත් මිස්ට තේරෙන්නේ නැහැ මිස්. මට ඔය මිස්ව පේන්න බැහැ මිස්" අපට බෙහොම ලෙංගතු විද්‍යා ගුරුතුමිය වූ අප පංතිභාර ගුරුතුමිය හමුවේ මම මගේ සැබෑ සිතුවිලි දිග හැරියෙමි.

"හා හා ටීචර්ස්ලාට එහෙම කියන්න එපා. ඔයා අම්මා එක්ක කථා කරලා දැන්වත් මොකක් හරි පංතියකට යන්න බලන්න. නැත්තං අපරාදෙනේ. එකක්වත් ෆේල් වෙන්න ඕනෑ ළමයෙක් නෙමෙයි ඔයා" ඔන්න දැන් මට ඇඬෙන්න වාගේය. 'එකක්වත් ෆේල් වෙන්න ඕනෑ ළමයෙක් නෙමෙයි ඔයා' ඒක ඇත්තටම වටිනා රෙකමදාරුවක් නේද?

එදින මම අම්මාගේ කන්තෝරුවට ගිය විගස මේ සියල්ල පැවසීමි. අම්මා සාවධානව අසා සිටියාය. අම්මලා හඳුනන ගුරුතුමෙකු අම්මාගේ කන්තෝරුව අසල පිරිමි පාසලක වාණිජ්‍ය විශය භාර ගුරුමහතා විය. (ඔහු ව අප අමතන ලද්දේ ඉස්කෝලේ අංකල් නමිනි) මෙයට පෙරත් ඔහු වෙතින් අමතර පංතියක් සඳහා විමසුවද ප්‍රතිපත්තියක් හැටියට පංති නොකරන නිසාවෙන් එවැන්නක් කල නොහැකි බව කාරුණිකව ප්‍රතික්ශේප කෙරිණ. ඇත්තටම අම්මා මෙයට පෙර සිතා සිටියේ මා යහපත් අන්දමින් මෙම විෂයද හදාරණ බවයි. එදින මා පෑ කරුණු අනුව නොසිතූ ලෙස තුවාලය අසාධ්‍ය වී ඇති බව ඇය වටහා ගත්තාය.

"අපි යමු ඉස්කෝලේ අංකල් ව හම්බු වෙන්න" හවස අම්මාගේ කන්තෝරුව ඇරුණු පසු අපි සියලු දෙනාම ඉස්කෝලේ අංකල් හමුවීමට ගියෙමු.

"අනේ ඉස්කෝලේ මහත්තයා, දුව මෙච්චරක් කල් කිව්වේ නැහැ, එයා කොමර්ස්වලට ගොඩක් දුර්වල වෙලා. විෂය භාර ටීචර් කියන්නේ කොමර්ස් ෆේල් වෙයි කියලා. කොහොම හරි එස් එකක් ගන්න හරි මෙයාට පොඩ්ඩක් කියලා දෙන්න පුළුවන්ද?"

කාලය මද බව පවසා මදක් කල්පනා කල අංකල් එළඹෙන සෙනසුරාදා අප නිවසට පැමිණෙන බව පවසා අපව පිටත් කරවීය.

අංකල් පැමිණියේය. මුදල් පොත හෝ එවැනි නමක් ඇති ගණනක් මට හොඳින් කියා දුන්නේය. එඑම ගණනට ලකුණු 30ක් ලැබෙන බැවින් එය මූලික කරගෙන අනෙකුත් කාරණාද කෙටියෙන් හඳුන්වා දුන්නේය. අවසාන ප්‍රථිඵලය ලෙස මම සම්මාන සාමාර්ථයක් සමගින් සාමාන්‍ය පෙළ වාණිජ්‍ය හා ගිණුම් කරණය සමත්වීමි.

අවශ්‍යම අවස්ථාවේදී කළ යුතු හොඳම දේ අම්මා තෝරා ගත් නිසා සාමාන්‍ය පෙළ එක විෂයකකට හෝ සම්මාන නොලැබී යෑමේ අවාසනාවේන් මා ගැලවුනේ මේ අවස්ථාවේදී පමණක් නොවෙයි.

මේ කථාව අද ලියන්නට හිතුනේ හා පැටික්කි ඊයේ දිනයේ මා විසින් පළ කරන්නට යෙදුනු ලිපියට දුන් ප්‍රතිචාරය දුටු විටයි. අම්මලා කියන්නේ පුදුම කොට්ඨාශයක්. ඒ අම්මලා ම, නංගිලා, අක්කලා, දුවලා, නැන්දලා, ලොකු අම්මලා ආදී වශයෙන් කුමන විදිහේ චරිත නිරූපණය කලත් අම්මලා හැටියට නිරූපණය කරන්නේ එකිනෙකා පරයා යන විදිහේ අනභිභවනීය චරිත.

ගණිතයට අට වන වසරේ පමණ සිට සහභාගී වූ අමතර පංතිය මා හට හොඳ වූ නිසාවෙන් ඒ පිළිබඳව ගැටළුවක් නොවීය. එහෙත් විද්‍යා විෂය යම් පමණකට ගැටළුකාරී අවස්ථා මතුකරන බව මා වටහා ගත්තේ 10 වන වසරේදී පමණය. මේ සඳහාද මෙවරද අම්මා මගේ පිහිටට සිටියාය. සමහර කරුණු ඇය මට පහදා දුන්නාය. සමහර කරුණු හිදී ඔළුව හිල්වෙන තරමේ ටොකුද ඇන්නාය. එලෙස ටොකු ඇනද පහදා දිය නොහැකි තැන් ඇති බව මදින් මද අප දෙදෙනාටම පැහැදිලි වූයෙන් අම්මා පංති ගැන සොයා බැලුවාය. ඒ පංතිද මට හරි ගියේ නැති තරම්ය. අවසානයේ අම්මාගේ කන්තෝරුවේ අංකල් කෙනෙක්ගේ නෝනා මහත්මියක ඔවුන්ගේ නිවසට පැමිණියහොත් මට ඉගැන්විය හැකි බව පැවසුවාය. අම්මා ඒ උපකාරය සතුටින් භාර ගත්තාය.

ඔවුන්ගේ නිවස තිබුනේ අපේ නිවසට බොහොම ආසන්නයේය. ඇත්තටම කිවහොත් විස්ථාපනය ලෙසින් ගතහොත් බොහොම ආසන්නයේය. දුර ලෙසින් ගතහොත් විස්ථාපනය මෙන් 5ගුණයකටත් වැඩිය. බස් එකක් යන්නේ එහෙමත් වෙලාවකටය. අවසාන‍යේ සිදු වූයේ කුමක්ද? මාගේ සිත්ගත් එම පන්තියට සහභාගී වීමටත් නැවත ගෙදර ඒමටත් අප දෙදෙනා සෙනසුරාදා මුළු දවසම ගත කෙරුවෙමු. පයින්ම ගොස් පයින්ම ඒම හැර වෙන විකල්පයක් නොවීය. අම්මා මාගේ දියුණුව පතා එසේ ඒ දුර දුරක් ලෙස නොසලකා මා සමඟ ආවාය. ගියාය. විභාගය ආසන්න වනතුරු මම ඒ පංතිය සහභාගි වූ අතර ඒ මුළු කාලයම අම්මා මාත් සමඟ ආවාය.

අම්මා මං පොඩි කාලේම මට හුරු කරවු දෙයක් තමයි පිටපත් ලිවීම. හැමදාම හවසට පොතක් හෝ පත්තරයක් බලාගෙන ‍පිටුවක් පිරෙන්න ලිවීම මට අනිවාර්යය වූ දෙයක්. 6 වසර හෝ 7 වසර වනතුරු ඒ සඳහා ලැබුණු ලකුණු කවදාවත් 5/10 ඉහළට නොගිය තරම්. ඒත් අම්මාගේ අණ යටතේ මම හැමදාම වාගේ ලියුවෙමි. අවසානයේ මට වැඩිම ලකුණු හිමි විය. ඒ 8/10කි. අනතුරුව අම්මා පැවසුවේ මම ඇති තරම් ලියා ඇති බවයි. ඒ බව සනාථ කරමින් 1996 වසරේදී දහම් පාසල් තරඟාවලියේ අත් අකුරු තරඟයෙන් පළමුවැනි තැන මට හිමි විය. අම්මා එදින නිහතාමානීව ලොකු සතුටක් වින්දාය.

දැන් දැන් මට සිංහල අතින් ලියන හැටි අමතක වී, අකුරු හකුරු විගෙන ආවත් අම්මා විසින් හුරු කරවු ඒ පුරුද්ද නිසා කියවීමට, රචනා ශෛලියෙන් යමක් ලිවීමට මට මනා වූ පුරුද්දක් උරුම වූ බව සිතේ. ඇත්තටම පෙරකී තරඟාවලියේදී ගද්‍ය රචනා අංශයෙන්ද ප්‍රථමස්ථානය මට ම හිමි වීමද අම්මාගේ සිත තව තවත් අමන්දානන්දයට පත් කරවන්නට හේතුවන්නට ඇත.

අද මේ සටහන් කෙරෙන දෙයත්, මීට එපිටින් මේ අවකාශයේම මා විසින් සටහන් කරන්නට යෙදුන යම් දෙයක් වේ නම් ඒ දේවලුත් අම්මා විසින් මුල් වරට මට අකුරු ලියන්නට කියා දුන් දවසේ සිට පසු කලෙක පිටපත් ලිවීමට හුරු කරවීම හරහා ආ ගමනේ ප්‍රථිඵල නොවෙද?

දරුවෙකුගේ ජීවිතය යන මඟ තීරණය කරන තීරණාත්මක පුද්ගලයා අම්මාය යන්න මගේ සිතුවිල්ලයි.

79. මායි මගේ අම්මායි - මිලදී ගත් පැන්සල් පෙට්ටිය

හිතුව ලෙසට ඊයේ දිනයේ යමක් ලියාගන්නට මට හැකියාවක් ලැබුනේ නැහැ. කාර්යය බහුලව ගෙවිලා ගිය නිවාඩු දිනයේ, පරිගණකය පණ ගන්නවන්නවත් වේලාවක් නොලැබීම එයට හේතුයි. ඉතිං අද ලද ඉසඹුවේ මෙසේ ලියන්නට යෙදෙනෙමි.

මායි මගේ අම්මයි නේ මගේ මාතෘකාව. මේ මාතෘකාව යටතේ ලියන්න නං කාරණා බොහොමයි. අප්‍රමාණයි. ඒ කාරණා හැම එකක්ම වෙනත් අයට කියවන්න තරම් කැමැත්තක් ඇති වේද යන්න පිළිබඳව විචිකිච්ජාවක් හිතේ කැරකෙන මේ වෙලාවේ, මතක්වෙන අමතක නොවනම කාරණා මේ අවකාශයේ සටහන් කරන්නට සිතුවෙමි.

අම්මා කොළඹ ප්‍රධාන කාර්යාලයේ සේවය කරන අවධියේ, (එවිට, එනම් 1990දී, මම 3 වන වසර ඉගෙනුම ලබමින් සිටියෙමි) මහජන පුස්තකාලයේ තිබුනු පොත් ‍ප්‍රදර්ශනයක් නරඹන්නට අම්මා කෑම පැයේදි මා කැඳවාගෙන ගියාය. එහි තිබුනේ පොත් පත් පමණක් නොවෙයි. නොයෙකුත් අරුමෝසම් දේවල් ද තිබුණු බව මතකයි. මාත් ඒවා බොහොමයක් අත පත ගාමින් අම්මා එක්ක ප්‍රදර්ශනය පුරා ඇවිද්දෙමි. පංතියේ ළමයි ගොඩක් අය ගාව තිබුනේ, කාන්දමින් වැඩ කරන පැන්සල් පෙට්ටි. එවැන්නක් එතැන තිබුණු අතර එය දුටු ‍ ගමන් මගේ හිත ඇදිලා ගියත් අම්මා සතුව එය මිලදී ගන්න මුදල් නොතිබුණු බව මම දැනගෙන සිටියෙමි. ඉඳින් මම එම පැන්සල්පෙට්ටිය බොහොම ආසාවෙන් අතගා, විවෘත කර බලා, එහි තිබුනු පිංතූර හිතේ ඇඳගෙන අම්මාගේ අතේ එල්ලී නැවත එන්නට ආමි. අපි මොනවත් ගත්තේ නැති බවයි මට මතක. නිකමට කෑම පැයේ වෙනසකටත් එක්ක මාව එක්කාගෙන ගියාට මොකද මගේ හිත පැන්සල් පෙට්ටියෙන් බර වෙලා කකුල් දෙකත් උස්සගන්න බැරි තරමට ඇඟම බරවෙලා තමයි මම අම්මා සමඟින් ආවේ. ඒ වෙලාවේ ගිණි කාෂ්ටක අව්ව. ඇස් දෙක ඇරගෙන යන්නත් බැරි තරම්.

"මොකද ලොකු දුව, පස්සට අදින්නේ? එන්නකෝ ළමයෝ කකුල ඉක්මන් කරලා"

තව දුරටත් මගේ හිතේ බර දරා ගෙන ඉන්නට බැරිබව මං වටහා ගනිමිනුයි හිටියේ.

"අම්මේ........."

"ම්ම්ම්............"

"මං බඩ්ඩක් ඉල්ලුවොත් අරං දෙනවද?"

"මොනවද?"

"අනේ අම්මේ. කමක් නැද්ද?"

"කමක් නැද්ද බලන්න, කියන්න බලන්න"

පුංචි කාලේ ඉඳන්ම කිසිම දෙයක් බල කරමින් ඉල්ලලා අපි තුන්දෙනාටම පුරුද්දක් නැහැ. ඒ අපේ අම්මා අපිව හදපු විදිහ. කෑම කඩේකට ගියත් කන්නේ මොනවද, බොන්නේ මොනවද, කියලා අහගන්න අම්මාට දහදුකක් විඳින්න වෙනවා. ඇඹරි ඇඹරි ඉඳලා අන්තීමට තමයි කිව්වත් කියන්නේ. මේකත් ඉතිං ඒ වගේ. මට පුංචි කමට ඒක අම්මාට කියා ගන්න බැරි වුනේ, පුංචි කාලේ ඉඳන්ම අම්මා අපට, තිබෙන මුදල් වලින් කල හැකිදේ ‍කල නොහැකි දේ හොඳින්ම පහදලා දීපූ නිසායි.

"අර එතැන තිබුනා.................." මම අම්මාගේ අතද අදිමින් පැත්තට පැද්දෙමින් පවසමි.

"ඉතිං.............."

"පැන්සල් පෙට්ටියක්. ඒක කාන්දම් වලින් වැඩ කරන්නේ.... මේඛලා ගාවත් තියෙනවා. මේනකා ගාවත් තියෙනවා. ගොඩක් ළමයි ගාව තියෙනවා අම්මේ.................." මම අම්මාගේ වැලිමිටට හේත්තු වෙමින් ගමන් කරමි.

"අර ඔයා අත ගගා කරකව කරකව හිටපු එක නේද?" අම්මා මගේ නහයෙන් අදිමින් ඇසුවාය.

"හානේ........... අම්මා දැක්කද ඒක? ඒක ශෝක් නේද අම්මේ.............. " මට ඉතාමත් සතුටුය. අම්මා ඒක දැක තිබේ.

"ඒක රුපියල් 88ක් පුතේ. පඩි ගන්න කං ඉන්නත් බැහැ නේද? ප්‍රදර්ශනේ ඉවර වෙයිනේ. බලමු ඔෆිස් එකට ගිහින්" මගේ සිතේ බර බැලුමක් වි පාවී ගියා සේ ය. පදිකවේදිකාවේ ඇති අඩියේ අඩියේ ටයිල් කැට මත බට්ටා පනිමින් මම අම්මාගේ අතේ එල්ලී ගියෙමි. ගිණි අව්වද අමතක වූ සේය.

කන්තෝරුවට ගිය අම්මා ඇගේ මිතුරියගෙන් රු.100ක් ඉල්ලාගෙන මා රැගෙන නැවත ප්‍රදර්ශනය වෙත ගියාය. ඒ ගමනද මා ගියේ බට්ටා පනිමින් බව අම්මා අදද සිහිකරන්නේ සිනා සෙමිනි. මගේ සිත මටත් වඩා උඩ පනිමින් තිබූ බව මට ද අද මෙන් මතකය.

කෙසේ හෝ අප යන විට ඒ පැන්සල් පෙට්ටිය විකිණී තිබින. මගේ දෙනෙත් කඳුලින් බර වූයේ, "අනේ බබා ඒක මේ දැන් ටිකකට ඉස්සෙල්ලා කෙනෙක් ගත්තානේ." කියමින් වෙළඳ සේවිකාව මගේ දුක තුනී කරන්නට උත්සහ කල අවස්ථාවේදීය.

අම්මා මා අස්වසමින් නැවත කන්තෝරුව බලා පැමිණියාය. අම්මා වැඩිමහල් කෙනෙකු වුවද, මගේ සතුට වෙනුවෙන් ඒ ගිණි අව්වේ හතරපාරක් ඒ පාරේ ගමන් කලාය. සමහරවිට ඒ අම්මාගේ සාරි පොටින් මගේ හිස වසන්නට උත්සහ දරමින්ද විය යුතුය. එදින නැවත කන්තෝරුවට පැමිණෙන අතර අම්මා මට පැවසූවේ අදින් ප්‍රදර්ශනය අවසන් වන බැවින් පඩි ගත් දවසට පැන්සල් පෙට්ටියක් අරන් දෙන බවය. කන්තෝරුවට පැමිණ මිතුරියගේ මුදල් නැවත දුන් අම්මා මගේ හිස අතගා අසල පුටුවෙන් මා වාඩි කර සුපුරුදු පරිදි රාජකාරියේ නියුතු වන්නට ඇත.

අම්මා පොරොන්දු වූ පරිදිම, එකල සතොස ප්‍රධාන වෙළඳ මධ්‍යස්ථානය වූ යෝක් වීදියේ පිහිටා තිබූ ස්ථානයෙන් මට, ඉතාමත් අලංකාර පැන්සල් පෙට්ටියක් මිලදී ගෙන දුන්නාය. එයත් රැගෙන පාසල් ගිය මම, ඉතාමත් ආඩම්බරයෙන් මගේ මිතුරියන්ට එය දැක්විමි.

******************************************************************************

මේ සිදුවීම අමතක නොවන සේ මගේ හිතේ රැඳුනේ මන්දැයි නොදනිමි. එහෙත් හෙට දිනයේ මගේ දියැණිය මෙවැනි දෙයක් ඉල්ලන තුරු නොසිට මිලදී ගෙන දෙන්නට තරම් අප දෙදෙනාට හැකියාවක් තිබේ. ඒ හැකියාව ඉබේ පහළ වුයේ නැත. අප දෙදෙනාගේම දෙමව්පිය වරුන් අපව අද මේ සිටින තැනට ගෙනත් ඇරලූ නිසාවෙන්, ඒ හැකියාව අප ලද බව පැහැදිලිය.

නැවතත් පවසන්නට ඇත්තේ, මෙය මහාලොකු සිදුවිමක් නොවන‍සේ කෙනෙකුට හැඟෙන්නට පුළුවන. එහෙත් මෙය මා සිතේ මා ජීවත්වනතුරාවට රැඳී පවතින සිතුවිල්ලක් බව කිවමනාය.

35. මගේ කතාව 5 - ............ජීවිතය අලුතින්ම ඇරඹුවෙමි.

මගේ කතාව - 1

මගේ කතාව - 2

මගේ කතාව - 3

මගේ කතාව - 4


" අම්මප.....ඔයා එහෙම්මම කිව්වද?......ඉතින් සචිනි මොකෝ කිව්වෙ? "

" කවි ලියන එක නවත්තන්නෙ නෑ කිව්ව, පොඩි Argument එකකුත් උනා අපි දෙන්න අතරෙ,මටත් තරහ ගියා,......එදා රෑ සචිනි කෑවෙත් නෑ.......පහුවෙනිද මම ගෙදර එනකොට සචිනි ගිහිල්ල.....අයියෙ,"

" දැන් දවස් කීයක්ද මල්ලි සචිනි ගිහිල්ල? " ඒ ජානකී අක්ක,

" අදට දවස් තුනයි අක්කෙ,"

" ඔයා ඉතින් අඩු ගනනෙ කෝල් එකක් වත් දුන්නෙ නැත්ද? '' ඒ අයිය.

" සචිනි බලන්ට යන්ට,....... අඩු ගානෙ කෝල් කරන්ට මට හොඳටම ඕන කම තිබ්බ අයියෙ, ඒත් නිකම් සචිනි මොනව කියයිද කියන දෙගිඩියාව නිසා මම පස්ස ගැහැව්ව.''

" මල්ලි ඉස්සෙල්ලම කියන්ට තියෙන්නෙ විවාහ ජීවිතේ ඔය වගෙ ප්රශ්න මතුවෙන එක පුදුමයක් නෙවෙයි......හාත්පසින්ම වෙනස් පවුල් පසුබිමකින් ආපු....ආකල්ප අදහස් උදහස් අතින් අහසට පොළව වගෙ වෙනස් දෙන්නෙක් නෙවෙයි.......සමාන පසුබිම් වලින් ආපු අදහස් ගැලපෙන දෙන්නෙක් උනත් එක වහලක් යට ජීවත් වෙන එක ලේසි නෑ.......මිනිස්සු කියන්නෙ තමන්ටම ආවේණික සිතුම් පැතුම් තියෙන ලෝකෙ ගැන ජීවිතේ ගැන තමන්ගෙම ස්වාධීන අදහස්, ආකල්ප තියෙන සත්ව කොට්ඨාශයක්.......ඒ නිසා මත ගැටුම් ඇතිවෙන එක වළක්වන්න බෑ. නමුත් අපි උත්සාහ කරන්න ඕන අපේ මතය නැත්නම් ආකල්ප අනික් පුද්ගලය මත්තෙ බලෙන් පටවන්ට නෙවෙයි.එහෙම කරන්ට ගියොත් අනිවාර්යයෙන් විවාහ ජීවිතේ අපායක් වෙනව, මෙතන මම හිතන්නෙ අජන්තට මේව ආයෙම කියන්ට කිසිම උවමනාවක් නෑ.....මම හිතන්නෙ අජන්තම අජන්තගෙ වැරැද්ද තේරුම් අරගෙන තියනව....."

" විවාහ ජීවිතේ මුල් කාලෙම මේ වගෙ මත ගැටුමක් මතු උනු එක එක අතකට හොඳයි මල්ලි......එතකොට හිතේ හංගං ඉන්නෙ නැතුව හිතේ තියන දෙයක් එළියට දාල හිත නිදහස් කර ගන්ට පුලුවනි.මල්ලි දන්නවද පාරවල් වලට තාර දානකොට එක නියමිත උෂ්ණත්වයකට උණු කරන්ට අත්යාවශ්යයයි කියල. ඒකට කියන්නෙ ප්රශස්ත උෂ්ණත්වය නැත්නම් Optimum Temperature කියල. එහෙම කරන්නෙ ඇයි දන්නවද? ඒ තාර පාරට දැම්මයින් පස්සෙ ආයෙ මොන තරම් අව්ව වැටුනත් උණු වෙන්නෙ නෑ.මේ වගෙ ප්ර ශ්නයක් මතුවෙල සුහදව ඒක විසඳගත්තයි කියන්නෙ මල්ලි ඔය දෙන්න අතර ඇති වෙනව ආයෙ කිසිදාක කඩන්ඩ බැරි අවබෝධයක් නැත්නම් තේරුම් ගැනීමක්. විවාහ ජීවිතයක් සාර්ථකව ඉදිරියට ගෙනියන්ට බොහොම වැදගත් මෙන්න මේ දෙන්න අතර තියන තේරුම් ගැනීම එහෙම නැත්නම් පන්නරය......හප්පා.......මල්ලි මගෙ ලෙක්චර් එක දිග වැඩිද මන්දා.......හෙහ්, හෙහ්,''

'' නෑ අයියෙ, අයිය කියපු දේවල් ඔක්කොම ඇත්ත......''

'' මමත් පොඩි කොටසක් එකතු කරන්නම් මල්ලි.....'' ජානකී අක්ක කටහඬ අවදි කලා....'' මේ මගේම අත්දැකීමෙන් කියන දෙයක්......විවාහ වෙලා කොච්චර අපහසු උනත් කමක් නෑ දෙන්න වෙනම පදිංචි වෙන්න........නැන්දම්ම කොච්චර හොඳ උනත් එකට ඉන්නකොට ප්රශ්න මතු වෙන එක අනිවාර්යයයි.......ඔය මහ ලොකු දේවල් නෙවෙයි......එක වචනයක්........බැල්මක් ඇති ලොකු ප්රශ්නයක් වෙන්න.....ඔයාට අම්ම අත් අරින්න කියනව නෙවෙයි මේ.......පුළුවන් නම් ......පුළුවන් නම් නෙවෙයි....මම හිතන්නෙ ඔයා අනිවාර්යයෙන් කල යුතුමයි.....ඒ කිට්ටුවම ඇනෙක්ස් එහෙකට හරි යන්න.''

'' දෙන්නෙක් එකතුවෙලා ජීවිතේ ප්රශ්න විසඳ ගන්න හදනකොට ඒ ඇතිවෙන අන්යෝන්ය අවබෝධය බන්ධනය කවදාවත් බිඳෙන්නෙ නෑ මල්ලි, ''

'' හරියටම හරි...මල්ලි අක්ක කිව්ව දේ මමත් සීයට දෙසීයක් අනුමත කරනව......ඔයාගෙ අම්ම එක්ක මේ ගැන මම කතා කරන්නම් එහෙම අවශ්ය යයි කියල ඔයාට හිතෙනව නම්.......අම්ම මාව දන්නව නෙව....අනික ඔයාගෙ අම්ම කියන්නෙ මට තේරෙන විදිහට යමක් තේරුම් ගන්න බැරි කෙනෙක් නෙවෙයි....මම හිතන්නෙ නෑ එයාට කරුණු පැහැදිලි කරල දෙන එක එච්චර අමාරු වෙයි කියල.''

'' හරි, අජන්ත දැන් මෙහෙම කරමු හෙට පෝයනෙ.....උදෙන්ම සචිනිට කතාකරල මෙහෙට එන්න කියමු........ඊට පස්සෙ අපි මේ ප්රශ්නෙ විසඳ ගමු......එහෙම හොඳයි නේද? ''..........රංජිත් අයිය මගෙ අත අල්ලගෙන කිව්ව.

දවස් තුනකට පස්සෙ එදා ඔන්න මට හොඳට නින්ද ගියා.......මත් ගතිය නිසාම නෙවෙයි හිතේ සැහැල්ලුව නිසාත්.....රංජිත් අයියට හැමදෙයක්ම කියාපු එකෙන් මගේ හිතේ තිබ්බ බර හෑල්ලු උනා වගේම හෙට සචිනි ඒවි කියන විශ්වාසෙත් නිසා කොට්ටෙ ඔළුව තිබ්බ විතරයි ඔන්න මතක......

පහුවදා උදේ අටට වගෙ මම කතාකලා සචිනිගෙ නම්බර් එකට.......

" සචිනි........මම අජන්ත......." මම එහෙම කිව්වෙ කියන්ඩ දෙයක් එක පාරට හිතට නාව නිසා........

" අජන්ත........ඔයා කොහෙද ඉන්නෙ? " ඒ කටහඬ මගෙ හිතට ගෙනාවෙ පුදුම සතුටක්.....

" මම ඉන්නෙ පේරාදෙනියෙ.....රංජිත් අයියලගෙ ගෙදර....."

" සචිනි මගෙ රත්තරං, ඔයා මා එක්ක තරහ නෑ නේද?" ......මම ඒ ටික කියා ගත්තෙ බොහොම අමාරුවෙන්.....

.........මඳ වෙලාවක් පැවතුණු නිහඬතාවයකට අනතුරුව ටෙලිෆෝන් එකෙන් ඇසුණෙ ඉකි බිඳින හඬක්....

" අනේ අඬන්න එපා සචිනි......" මගේ ඇස් වලට උනන කඳුළු වලක්ව ගන්න උත්සාහ කරන අතරෙ මම කිව්වෙ ඇහෙන නෑහෙන හඬින්........

" කෝ දෙන්න අජන්ත, මම කතා කරන්නම්" .....රංජිත් අයිය මගෙන් ටෙලිෆෝන් එක ගත්ත.....

" සචිනි......නංගි....මම රංජිත් අයිය.....හරි, හරි දැන් අඬන්න එපා.....ඔක්කොම හරි,...please calm down now, take a grip on yourself, okay?...... හරි ඔයා දැන් මෙහෙම කරන්න නංගි......දහයාමාරට කොටුව ස්ටේෂන් එකෙන් තියනව නුවරට කෝච්චියක්.....ඔයා ඒකෙ එන්න පේරාදෙණියට.......අජන්ත පේරාදෙණිය ස්ටේෂන් එකට ඇවිත් ඉඳියි.....දවසකට දෙහෙකට ඇඳුම් අරගෙන එන්න.......ඔන්න හරිනෙ එහෙනම්....okay..........bye,"

එකහමාරට මම ස්ටේෂන් එකට ගියා.......සචිනි ඇවිත් කෝච්චියෙන් බැස්ස.....මම එයාගෙ අත්දෙක අල්ලගෙන ඇස් දෙකට එබිල හෙමිහිට කිව්ව " මට සමාවෙන්න මගෙ රත්තරන් කියල" එයා ඇස් දෙකේ කඳුළු පුරවගෙන මගෙ මගෙ පපුවට තුරුළු උනා.......සෙනඟ හිටපු නිසා අපි වැඩිවෙලා එහෙම හිටියෙ නෑ....

ජානකී අක්ක සචිනිව වැළඳ ගත්තෙ කාලෙකින් නොදැකපු සොහොයුරියක් හමු උනු ගානට.....

එදා පෝය දවස......අපි හවස හතර දෙනාම ගියා දළඳා මාළිගාවට......රතු නෙළුම් මල් වට්ටි දෙකක් අරන් අපි දෙන්න එක ළඟම තියල පූජා කලා....

" අජන්ත මට පොරොන්දු වෙන්න ආයෙ කවම දාකවත් මගෙ හිත රිද්දන්නෙ නෑ කියල" සචිනි කිව්වෙ වැඳගෙනම හිස හරවල මා දිහා බලන ගමන්.

" නෑ......සචිනි...ආයෙ කවදාවත්ම නෑ" ......මමත් ඈ දිහා හිස හරවල බලල පොරොන්දු උනේ මගෙ හදවතින්ම.

එදා රෑට අපි කෑම නුවරින්ම ගෙනාව.ඉඳිආප්පයි.....සම්බෝලයි......කිරි හොදියි,

රෑට කාල ඉවර වෙලා අපි හතර දෙනා සඳළුතලයෙ ඉඳගෙන කෝපි කෝප්පයක් තොලගෑව.

අද ඊයෙ වගෙ වළාකුළු කිසිදෙයක් අහසෙ නෑ......පුරා හඳ එළියෙ හන්තාන කඳු වැටිය දිලිසුනෙ අතින් අල්ලන්ට පුළුවන් තරම් ළඟින්. ඊයෙ නොතිබිච්ච පිච්ච මල් සුවඳක් මඳ සුළඟත් එක්ක මුහු වෙලා සඳළු තලේ පුරා පැතිරුනා.

" පිච්ච සුවඳක් එන්නෙ කොහෙන්ද රංජිත්?" ......ජානකී අක්ක හුස්මක් පපුව පුරා අරගෙන ඇහුවෙ වටපිට බලන ගමන්.

" මේ කිට්ටුව පිච්ච නම් නෑ" ........රංජිත් අයිය අපි තුන්දෙනාගෙම මූණු දිහා බැළුව....." ඒත් ඔයාල දන්නවද?......දේවතාවො වඩිනකොට ඔය වගෙ පිච්ච සුවඳ හමනවයි කියල මම අහල තියනව........"

" මොනවද රංජිත් මේ කියන්නෙ?......මේ ළමයත් දැන් බය වෙයි ඔන්න" ....ජානකී අක්ක කිව්වෙ නොරිස්සුමෙන්.

" දේවතාවො වඩිනවයි කිව්වම බය වෙන්නෙ මොකටද?....ඒක බොහොම සුබ ළකුණක්නෙ " රංජිත් අයිය නැඟිටල කෝපි කෝප්ප ගේ ඇතුලට අරන් ගියා....

ආයෙම ඇවිල්ල අයිය අපි ඉස්සරහම වාඩිවුනා.

" අජන්ත, සචිනි.....මට ඔය දෙන්නට වැඩිපුර කියන්න දෙයක් නෑ...ඔයාල දෙන්නම දැනුම් තේරුම් තියෙන දෙන්නෙක්......අනික අජන්ත අතින් වෙච්ච වැරදි එයාම තේරුම් අරන් ඉන්න නිසා ආයෙම ඒවගෙ දෙයක් අජන්ත අතින් කෙරෙන එකක් නෑ කියල මට සීයට දෙසීයක් විශ්වාසයි....."

" ජිවිතේ පොඩි පොඩි හැලහැප්පීම්, මතභේද ඇතිවෙන එක ස්වාභාවිකයි......එහෙම නොවුනොත් තමයි පොඩ්ඩක් හොයල බලන්ට ඕනෙ.......දැන් මේ ජානකියි මායි ගන්නකො......මේ අම්මණ්ඩි එක්ක මම හින්දම ඉහ ගහල ඉන්නව මිසක්......." රංජිත් අයිය වාක්ය සම්පූර්ණ නොකරම කොක් හඬලා හිනාවෙන්ට පටන් ගත්ත.

" රංජිත්......අහල පහල මිනිස්සු නිදි මේ වෙලාවට " .....ජානකී අක්ක දත් මිටි කාගෙන කිව්වට හිනාව සඟවගන්ට එයාටත් බැරිඋනා.

" හරි, මම මේ කියාගෙන ආවෙ ජීවිතේ සිද්ධ වෙන හැමදේකින්ම පාඩමක් ඉගෙන ගන්ඩ....හැම දේම වෙන්නෙ හොඳටයි කියල හිතාගන්ට...එච්චරයි"

පහුවදා උදේ කුරුල්ලන්ගෙ සද්දෙට මම ඇහැරුනා. සචිනි නෑ ඇඳේ. බෙඩ් රූම් එකත් එක්කම තිබ්බ සඳළුතලේ පුටුවෙ සචිනි ඉන්නව දැකල මම එතනට ගියා.....

" මොකද ලමයො....මේ උදේම මෙතන කරන්නෙ? "

හන්තාන කන්දට උඩින් ඉර පායාගෙන ආව. කෙලින්ම මිදුලෙ අඹ ගහේ අතු අස්සෙන් ආපු හිරු එළිය දහරාවක් සචිනිගෙ මූණටම වැටුන නිසා එයා වමතින් ඇස් මුවාකර ගත්ත.

මගෙ දිහාවෙ ඇස් කොනකින් බලල උකුලෙ තිබ්බ සුදු කඩදාසියක් මට දිගු කලා....

මලින වූ මල් කිනිති නැවතත්,
හද පුරා විකසිත වෙලා,
පුලින තල මත සිඳීගිය,
දිය දහර ආයෙත් යයි ගලා,

අඳුරු මේ කුළු පහව ගිය සඳ,
හිරු දිලුනි අහසේ නිලේ,
සොඳුරු මනසේ පිපුණු නෙළුමකි,
ඉතිරි වී ඇති හද විලේ,

ආදරය පිදු ඔබට එදවස,
මිලින වී නැත කිසි දිනේ,
නීල සිඳු මත නඟන රැළිසේ,
නැවත ඉපදෙයි හදවතේ,

සෙනෙහෙ ඔබගේ විලකි,
මම එහි පිපෙන්නෙමි නෙළුමක් වෙලා,
සසර සැමදා ඔබෙ සුරත ගෙන,
ඇවිද යමි සෙවණට වෙලා,

මගෙ ඇස් දෙකට පිරිච්ච කඳුළු වලක්ව ගන්ට මම කිසිම උත්සාහයක් ගත්තෙ නෑ. මම එහෙම්මම පාත් වෙලා සචිනිව වැළඳ ගත්ත. එයා මගෙ පපුවට මුහුණ තදකරගෙන කොඳුරලා කිව්ව. " Never ever let me go Ajantha.......do you promise me? "

" With all my heart Sachini, I am giving you my word........i won't let you go, again, ever,".......ඇගේ නලල සිප ගන්න අතර මම එහෙම කිව්ව.....

34. මගේ කතාව 4 - ............ ජීවිතය ගැන විමසුමක්.......

මගේ කතාව 1

මගේ කතාව 2

මගේ කතාව 3

" හෙහ්....හෙහ්......හෙහ්....." රංජිත් අයියගෙ හිනාවෙ සද්දෙ මිදුලෙ අඹ ගහ පහුකරල ගම්පල පාර දිහාවට විහිදුනා.

ඊට පස්සෙ ටික වෙලාවක් නිශ්ශබ්දව ගෙවුනා.......

මම වීදුරුවත් අතේ කරකවමින් ඔහේ කල්පනා කලා....මට වැරදුනෙ කොතනද?.......ඒ වැරැද්ද ආයෙම හදා ගන්නෙ කොහොමද?........ඔන්න ඔය වගෙ ................

" හපොයි දැන්නම් මාර සීතලයි.......තව ටික වෙලාවකින් ඉන්නම බැරිවෙයි මෙතන. රංජිත් යමුද ඇතුලට......" අක්ක කිව්වෙ අත්දෙකත් පොරවගෙන.....

" මොකෝ කියන්නෙ අජන්ත ඇතුලට යමුද?"

" හරි අයියෙ එහෙනම් යමු...." මම නැඟිට්ට......අපි අඩුම කුඩුම ඔක්කොම සාලෙට අරගෙන සඳළු තලේට විවෘත වුනු ලොකු දොර පියන් දෙක වහල දැම්ම.

" හප්පා........එළියෙ කොච්චර සීතලද කියල තේරෙන්නෙ ඇතුලට ආවට පස්සෙ නෙව....." අක්ක කිව්වෙ ස්වේටර් එක ගලවන අතරෙ.

අපි ඔන්න ආයෙම ටීපෝ එක වටේට ඉඳගත්ත.

" ඉතිං අජන්ත ඊළඟට........" රංජිත් අයිය එහෙම ඇහුවම, " අජන්තට මහන්සි වගේනම් අපි කාල නිදාගමු" .......අක්ක කිව්වෙ නැඟිටින ගමන්.....

" නෑ, නෑ, අක්කෙ මට කොහොමත් මේ කතාව අද ඉවර කරන්න ඕනමයි.....හෙටට කල්දාන්න බැරි තරමට මගේ හිත බර වැඩියි " මම කිව්වෙ ආයාසයෙන් හිනාවක් මුවඟට නංවා ගන්න ගමන්,

" හරි එහෙනම් කියන්න....ඉන්න මම තව මොනව හරි කන්න අරන් එන්නම්......මටත් දැන් බඩගිනියි ".........අක්ක ගියා කුස්සියට.

මම අසෝක වීදුරුව ආයෙම පුරවගෙන බිත්තියෙ එල්ලල තිබුනු ගල් විහාරෙ හිටි පිළිමෙයි, අවුකනයි පිංතූර දෙක දිහා බලා හිටිය.


" මම ගිය පාර පොත් ප්රදර්ශනෙන් ඔය දෙක ගත්තෙ, ලස්සනයි නේද? "

" ඇත්තමයි අයියෙ........ ගල්විහාරෙ පිළිමෙ දිහාවෙ ඕන තරම් වෙලා බලාහිටිය හැකි ඇහිපිය නොහෙලා......"

" මොකෝ දෙන්න ඒ පාර පිළිමෙ දිහා බලාගෙන......දැහැනකට සමවැදිල වත්ද?......හරි හරි අජන්ත කතාව.....කතාව........" ජානකී අක්ක ගෙනල්ල තිබ්බෙ පොළොස් වගයක්.

" අන්න මරු......අජන්ත දන්නවද මෙයා ඔය පොළොස් මාලුව උයනව දවස් තුනක්......හෙහ්, හෙහ්, ගෑස් සිලින්ඩරෙන් බාගයක් ඉවරයි."........රංජිත් අයිය කොක් හඬලා හිනා උනා.

" මේ බොරුනෙ මල්ලි......මට දවස් ගනන් පොළොස් උයන්ටම තමා වෙලාව තියෙන්නෙ......අපෙ අත්තම්ම නම් මම පොඩි කාලෙ මට මතකයි පොළොස් මාලුව මඳ ගින්නෙ උයනව දවසක් විතර.......හරි, හරි මල්ලි එව්වයින් වැඩක් නෑ.......කතාව .....කතාව,"

" හරි මම කොතනද නැවැත්තුවෙ අක්කෙ? "මම ඇහුවෙ ඇත්තටම කතාව නවත්තපු තැන අමතක වෙලා නෙවෙයි......

" අර සචිනි පොත් ප්රදර්ශනේ බලන්ට ගිහිල්ල......"

" ආ.....හරි, හරි, එතනින් ඒක ඉවර උනයි කියමුකො.....ඔහොම ටික දවසක් ගිහිල්ල ආයෙම ප්රශ්නයක් මතු උනේ......සචිනිගෙ නම ඒ කිව්වෙ වාසගම ගැන,අපෙ අම්මට ඕන උනා සචිනිගෙ නම වෙනස් කරවන්ට. "

" අපෙ අම්ම අයියෙ, අපෙ වාසගම ගැන පුදුම ආඩම්බරේකින් ඉන්නෙ.....ඒ නිසා එයාට ඕන උනා සචිනිගෙ වාසගම වෙනස් කරවන්ට."

" සචිනි කැමතිඋනේ නෑ?" ....ජානකී අක්ක හිනාවෙලා ඇහුව.

" නෑනෙ....එයාගෙ අප්පච්චිට සචිනි හරිම ආදරෙයි.......ඒ වගේම එයගෙ නම ගැනත් ලොකු ආඩම්බරේකින් ඉන්නෙ....ඒ නිසා එයා කැමති උනේ නෑ.....අන්තිමට මම කිව්ව හරි හරි බැරිනම් නිකම් ඉන්න කියල....ඒ ප්රිශ්නෙත් එතනින් යට ගියා."

" එහෙම ප්රෙශ්න යට ගියාට ප්රශ්න නැතිවෙන්නෙ නෑ මල්ලි.....අපි එහෙම ප්රශ්නෙ ඉවරයි කියල හිතුවට ප්රශ්නයකට විසඳුමක් හොයාගත්තෙ නැත්නම් ප්රශ්නෙ අළුයට ගිනි වගෙ තියනව මිසක් නැතිවෙන්නෙ නෑ."

" හෙහ්...හෙහ්.....සම්පූර්ණ ඇත්ත අයියෙ.....සම්පූර්ණ ඇත්ත....මම මගේ අත්දැකීමෙන්ම දැන් දන්නව ඒ කතාව සම්පූර්ණ ඇත්තෙයි කියල."

" හරි ඔයිටත් පස්සෙ දවසක් මට දැක්ක සචිනි ලියල තිබුනු කවි පෙලක් මේසෙ උඩ තියනව.......සචිනි පොඩි දවස්වල ඉඳල කවි ලියනව......පත්තර වල එහෙමත් පලවෙලා තිබිල මටත් පෙන්නුව එයා ලියපු කවි......''

" ඉන්නකො අක්කෙ මම ඒ කවි පෙල ගෙනත් දෙන්නම්.......මම මගෙ පර්ස් එකේ තිබ්බ කවි පෙල ලියපු කොලේ ගෙනත් අක්කට දුන්න."

සෙනෙහස අමාදිය පතමින් පැමිණියෙමි,
සඳවත සිහිල විඳිනට නිති පැතූයෙමි,
විහඟුන් ගයන ගී පද මැද නඳුනුයනේ,
ඔබ සුරතේ වෙලී ඇවිදිමි සිතූයෙමී,

සිහිලස සිඳීගිය කතරකි නෙත ගැටුනේ,
සඳවත දකින්නට නැත මේ අමාවකේ,
විහඟුන් නඳුනුයන් අත්හැර පළාගියේ,
සුරතින් ඔබේ මා අතැඟිලි ලිහීගියේ,

ජීවිත ගමන සිත් රිදවන කල මෙලෙස,
කෙලෙසක එකම මඟ යන්නෙද අප දෙදෙන,
විකසිත වුනේ කුසුමක් මුකුලිත වෙන්ට,
සෙනෙහස කුමක්දැයි සොයනෙමි මම තවම,

ජානකී අක්ක හෙමිහිට කවි පෙල තාලෙට මිමිණුවා....." ලස්සනයි.....හැඟීම බරයි.....සංවේදියි.....කඳුලු ආව ඇස් දෙකට...." අක්ක ඇත්තටම කඳුළක් පිහ ගත්ත.

" කෝ මටත් දෙන්නකො" .........රංජිත් අයියත් කවිපෙල කියෙව්ව....." පව්....මට ඒ කෙල්ල ගැන දුකයි........ඉතිං අජන්ත මොකද ඔයා කලේ කවි පෙල කියවල......."

අයියගෙ මූණ බලන්න බැරුව මම බිම බලාගත්ත......" මම සචිනිට කිව්ව ආයෙ කවි ලියන්න එපා කියල......"

මතු සම්බන්ධයි...............

78. මායි මගේ අම්මයි

මායි ඇයයි උපන්නේ එකම දවසේ. ඒත් ඇය මට වඩා බොහොම වැඩිමහල්. කොච්චර වැඩිමහල්ද කිව්වොත් අවුරුදු 31ක් ම මට වඩා වැඩිමහල්. ඉතිං ඒ වෙන කවුරුවත් නොවෙයි. ඇය මගේ අම්මා!!! මං ඉපදුනු දවසේ මගේ අම්මා අම්මා කෙනෙක් ලෙසින් ඉපදුනා. අම්මා අම්මා කෙනෙක් වුනු දවසේ මං ඉපැදුනා. ඉතිං අපි දෙන්නාම එකම දවසේ එකම මොහොතේ ඉපැදුනා.

ඉතිං මගේ අම්මා, මගේ අම්මාගේ අම්මාගේ කුසින් මෙලොව ඉපදිලා, ලබන සෙනසුරාදාට අවුරුදු 60ක් වෙනවා. ඒ අවුරුදු 60 බොහොම හැල හැප්පීම් බහුල වුනු යුගයක්. පුංචි කාලේ ඉඳන්ම ගෙදර බර කරට අරං ආව ඇයට පවුල් ජීවිතයේදීත් වැඩි බර කරට අරගන්න වුනා යැයි කිව්වොත් මං හරි. 1980 දි විවාහ දිවියට ඇතුළු වෙද්දී ඇයට අවුරුදු 29ක් වුනා. එයින් වසර දෙකකට පසුව මං ඉපැදුනා. තවත් වසර තුනකට පසුව මගේ මල්ලී. ඒත් ඔහු ඉපැදි දින තුනකින් අපව අත්හැර ගියා. එයින් වසරකට පසුව ලොකු නංගී. තවත් වසර දෙකකට පසුව චූටි නංගී. එයින් වසර දෙකකට පසුව තාත්තාගේ රැකියාව අහිමි වුනා. ඔන්න ඇගේ ජීවිතයේ මං දකින විදිහට තීරණාත්මක දේවල්. එවිට ඇගේ වයස අවුරුදු 39ක්. මට වයස අවුරුදු 8යි. නංගිලා දෙන්නාට අවුරුදු 4ක් සහ 2ක් වුනා.

රජයේ රැකියාවක නියුතු අම්මා අපිව ගොඩ නගන්න තාත්තා එක්ක හරි හරියට කටයුතු කෙරුවා. බොහොම විට ඇය ඇයට ඇඳුම් මිලදී ගත්තේම නැහැ. තාත්තා ගෙනැවිත් දුන්න මොකක් හෝ ඇඳගෙන ඇය රැකියාවට ගියා. අපට සුදු ගවුමේ ඉඳන් හැම ඇඳුමම ඇය සියතින්ම මසා නිම කරදුන්නා. වතුර මෝටර නැති යුග‍යේ ඒ ඇඳුම් සෝදා වේලා පිළයෙල කර දුන්නේ ඇය ඇගේ දෑතින් බඹතුනක් විතර ඇති ලිඳෙන් වතුර ඇදගෙනයි. ඒ විතරක් නොවේ. අපව නෑවීම, ගේ දොර වැඩකටයුතු ආදියට අවශ්‍ය වතුරත් ඇය සපයා ගත්තේ ඒ ලිඳෙනුයි. තාත්තාත් ඇයට සහයෝගය දුන්නා. දෙන්නා අතර රණ්ඩු සරුවල්ද නොතිබුනා නොවෙයි. තිබුනා. ඒත් අපේ ජීවිත ගලාගෙන ගියා. උදේ රැයින් අවදිවෙලා අම්මා අපට කෑම වේල් දෙකක් සකසා දුන්නා. අපි ඒවත් රැගෙන පාසල් ගියා. හවස පාසල් ඇරී අම්මාගේ කන්තෝරුවට. එයින් අනතුරුව අම්මා සමග දුම්රියෙන් ගෙදරට.

අපේ පාසල් වැඩ කටයුතු, ගෙදර වැඩ ආදිය සඳහා ඇයට යොමුවීමට කාලයක් නොතිබුනු තරම්. ඒත් පුළුවන් හැටියට ඇය ඒ කටයුතු කලා. මං දකින විදිහට ඇය අපේ කාලේ වීරවරියක්. පොඩ්ඩක් සැරයි තමයි‍. ඒත් ඇය වීරවරියක්.

මං හිතාගෙන ඉන්නේ ලබන සෙනසුරාදා වනතුරු හැමදාමත් අම්මා ගැන ලියැවිල්ලක් ලියන්නයි. මෙ ලියැවිල්ල මං හිතපු ආකාරයෙන් මට ලියා ගන්න බැරි වුනා. අම්මා අසනීපයෙන් ඉන්න නිසා මගේ හිත යම් පමණකට නොසන්සුන්. මං දැන් යා යුතු වෙනවා. මගේ අම්මාට සුවය පතන්න ඔබ හැම එකතු වන බව විශ්වාසයි.

33. මගේ කතාව - 3 ............ සාම්ප්රාදායික පිරිමියකු වීමෙන් මිදෙන්නට අසමත් වූයෙමි.

මගේ කතාව - 1


මගේ කතාව - 2


'' මම කතාව පටන් ගන්නම් අයියෙ මගෙ පොඩි කාලෙ ඉඳලම.......අපෙ අම්ම අප්පච්චි දෙන්නම ගුරුවරු......මට වයස අවුරුදු තුනක් වෙද්දි අප්පච්චි නැති උනා. ඊට පස්සෙ මගෙ මුලු ලෝකෙම උනේ මගෙ අම්ම.......අම්මගෙ මුලු ලෝකෙම උනේ මම..............''

" ඔන්න ඔය හින්දම අම්ම මාව පුදුම විදිහට ආරක්ෂා කලා. මට පොඩි කාලෙ අහල පහල කිසිම ළමයෙක් එක්ක අඩු ගනනෙ කතාබහ කරන්ඩවත් අම්ම ඉඩ දුන්නෙ නෑ. අපෙ අම්ම කිව්වෙ ඒ අය අපේ තත්වෙට ගැලපෙන්නෙ නෑ කියල. ඒ නිසා පොඩි කාලෙ ඉඳලම මම ගෙව්වෙ බොහොම හුදකලා වුනු ජීවිතයක්.හැම දෙයක්ම අම්මගෙන් අහල කරන්න, අම්ම කියල විදිහට කරන්න මට සිද්ද උනා කිව්වොත් අයියෙ ඒක තමයි ඇත්ත."

" ඔන්න ඔහොම තමයි අම්මගෙයි මගෙයි ජීවිත ගත උනේ. මම ඉගෙන ගෙන ඉවර වෙලා යුනිවර්සිටි ගියා උනත් ඒ තත්වය එහෙමම තමයි, කිසිම වෙනසක් උනේ නෑ. මම තාම අම්මගෙ පොඩි එකා...........හෙහ්, හෙහ්,"

රංජිත් අයියයි ජානකී අක්කයි මයෙ කතාව අහගෙන හිටිය සාවධානව. ඉඳහිට මිදුලෙ අඹ ගහේ වවුල්ලු පොර කන සද්දෙ විතරයි ඇහුනෙ. මුලු ලෝකෙම නිස්සද්දව මගේ කතාව අහගෙන ඉන්නව කියලයි මට හිතුනෙ....................

" රස්සාව කරන කාලෙ උනත් මම වැඩ කලේ අම්මට ඕන විදිහට. ඇන්දෙ අම්ම තෝරල දුන්නු ෂර්ට්, කලිසම්...........කෑවෙ බිව්වෙ අම්ම උයල දුන්නු දේවල්, අම්ම මගෙ මුළු ජීවිතයම පාලනය කරන වග මට නොතේරුනා නෙවෙයි, ඒත් මොකක්දෝ මටම නොතේරෙන හැඟීමක් නිසා මම ඒ අම්මගෙ පාලනයට කැමති උනාදෝ කියලත් දැන් මට හිතෙනව."

මම කතාව නවත්තල රංජිත් අයිය දිහාවෙ බැලුව. රංජිත් අයිය මා දිහා බලා හිටිය මිසක කිසිම දෙයක් කිව්වෙ නෑ........ඒ කියන්නෙ මට කතාව කරගෙන යන්න කියනව වගෙ......මම දිගටම කතා කලා......

" ඔන්න ඔය අතරෙ තමයි මට සචිනි මුණ ගැහුනෙ......සචිනි අපේ කම්පනි එකට ආවෙ රීසර්ච් ඇසිස්ටන්ට් කෙනෙක් විදිහට.........රංජිත් අයියට මතක ඇතිනෙ......"

රංජිත් අයිය මට එකඟතාවය පළකරන්න ඔළුව හොල්ලල වීදුරුවට පොඩ්ඩක් වක්කර ගත්තා.

" සචිනිගෙ ගතිගුණ වැඩ පිළිවෙල හැම දෙයක්ම මම මෙතෙක් දැනගෙන හිටපු කෙල්ලො හැමෝටම වැඩිය වෙනස්.සචිනි කියන්නෙ කියන දේ කරන, කරන දේ කියන ඒ වගේම තමන් විශ්වාස කරන දේ බය නැතුව හැමෝම ඉස්සරහ කියන්ට ධෛර්යය තියන කෙල්ලෙක්. A girl who is not afraid to speak her mind ...heh, heh. අන්න ඒ විදිහෙ කෙල්ලෙක්.මම මුලින් ඇත්තටම සචිනි ගැන පුදුම උනා........කෙල්ලෙක් වෙලත් තමන් විශ්වාස කරන දේ බය නැතුව කියන්ඩ, ඒ වෙනුවෙන් පෙනී හිටින්ඩ ධෛර්යය තියන කෙනෙක් කියන්නෙ මට මෙතුවක් කාලෙකට හමු නොවිච්චි කෙනෙක්. ඇත්තටම මට එහෙම ධෛර්යයක් තිබුනෙම නෑ. අම්ම තමයි මම වෙනුවෙන් හැම දේකටම තීරණ ගත්තෙ."

" ඔන්න ඔය නිසාමයි අයියෙ මම සචිනි එක්ක සම්බන්ධයක් ඇතිකර ගන්ට හිතුවෙ........."

" මට දැන් හිතෙනව......අපක්ෂපාතීව කල්පනා කරල බැලුවම.......... අම්ම ගැන මගේ යටි හිතේ තිබුනු අප්රසාදය......ඒ කිව්වෙ මගේ ජීවිතය අම්මට ඕන විදිහට පාලනය කරන එක ගැන මගේ හිතේ තිබුනු අප්රසාදය නිසාමද මම සචිනිට කිට්ටු උනේ කියල....."

ඇසළ පුරා හඳ ආයෙම මතු වෙලා........අහසෙ නෑ එකම වලාකුලක්වත්......හන්තානෙ කන්ද උඩින් හඳ පායල තියන අපූරුව බලන්ට ලස්සනයි.

මහ සද්දෙන් දිගට දිගේ කෝච්චියක් ගියා ගම්පල පැත්තට.හූ හඬ තියාගෙන. ටිකින් ටික ඒකෙ සද්දෙ මැකිල යනකල් මම නිහඬ උනා.

" බදුල්ල නයිට් මේල් එක " රංජිත් අයිය කිව්ව.

" එකොළහමාරයි" එහෙම කිව්වෙ ජානකී අක්ක.

" ජානකී, නිදිමතනම් නිදාගන්ට " රංජිත් අයිය ආයෙම කිව්ව අක්ක දිහා බලන ගමන්.

" නෑ,නෑ, මට මොන නිදිමතක්ද? අජන්තගෙ කතාව අහලම ඉමු.....ඉන්න මම මේසෙ වහල එන්නම්........"

ජානකී අක්ක ආපහු ආවෙ මයියොක්ක පීරිසියකුත් අරගෙන, " ගන්න අජන්ත පේරාදෙණිය පොලෙන් ගෙනාවෙ අද උදේ "

" ඉතින් අජන්ත " රංජිත් අයිය මයෙ දිහාවෙ බලල මයියොක්ක කෑල්ලක් කටේ දාගත්ත.

" සචිනි ගැන මම අමුතුවෙන් කියන්ට ඕන නෑනෙ අයියෙ, අයිය දන්නවනෙ එයා ගැන හොඳටම........" මම ආයෙම කතාව පටන් ගත්ත.

" මම අර කිව්ව වගේ සචිනිට මම මේ තරම් කිට්ටු උනේ, අම්මට අම්මගෙ පාලනයට මගෙ යටි හිතේ තිබ්බ අකමැත්ත කියලයි මට දැන් හිතෙන්නෙ.....මට සමහර විට ඕන කරල තියෙන්න ඇත්තෙ අපෙ අම්මට යටත් නොවන අම්මට විරුද්ධව නැඟී සිටින භාර්යාවක් වෙන්න ඇති."

" ඔව් මල්ලි, එහෙම වෙන්න පුළුවන්, හුඟක් වෙලාවට අපි කරන දේවල් මොකට කරනවද කියල අපිටම තේරුමක් නැති උනාට ගැඹුරට කල්පනා කරල බැළුවොත් ඒ හැමදේකදිම අපිව මෙහෙයවල තියෙන්නෙ යටි හිත." රංජිත් අයිය කියන්නෙ හැමදෙයක් ගැනම බොහොම උනන්දුවෙන් කියවන හදාරන කෙනෙක්.

" ඒත් එක්කම සචිනිගෙ සාම්ප්රදායික නොවන ගතියත් මගෙ හිත තදින්ම ඇද ගත්ත.සාමාන්යයෙන් ගැහැණු හිතන විදිහට නෙවෙයි එයා හිතුවෙ. හැම දෙයක් ගැනම එයාට එයාගෙන ස්වාධීන අදහස් තිබුන. ඒ වගේම තමන්ගෙ මතය කියන්ට එයා කොයිම වෙලාවෙවත් පොඩ්ඩක්වත් බය උනේ නෑ. " රංජිත් අයිය සිනහ මුසු මුවින් ඔලුව වනල මගෙ කතාව අනුමත කලා.

" මල්ලි සචිනි ගැන කිව්වම අම්ම මොකද කිව්වෙ? " ඒ ජානකී අක්ක එහෙම ඇහුවෙ.

" අම්ම කිසිම දෙයක් කිව්වෙ නෑ....ඒ කියන්නෙ විරුද්ධ වෙන්ට හේතුවක් තිබුනෙ නෑ අම්මට, පුතාට හොඳයි කියල හිතෙනවනම් මට කමක් නෑ.එහෙමයි අම්ම කිව්වේ අන්තිමට."

" ඉතින් ඔන්න අපි බැඳල අපෙ ගෙදර පදිංචි උනා......වෙනම ගෙදරක් ගැන සචිනි කතාකලෙත් නෑ........"

" එයා එහෙම වෙනම පදිංචියට යන්න ඕන කිව්ව නම්, අජන්ත මොකද කියන්නෙ? " ඒ ඇහුවෙ අක්ක.

" එහෙම කිව්ව උනත් මට අම්මව දාල යන්න බැහැනෙ අක්කෙ කොහොමද මම එහෙම කරන්නෙ?" මම උත්තර දුන්නෙ ටික වෙලාවක් නිහඬව ඉඳල....

" හරි, හරි, දැන් එහෙම වෙනම ගේකට යන ප්රශ්නයක් මතු වුනේ නෑ කියනවනෙ අජන්ත.......ජානකී හරියට ලෝයර් කෙනෙක් වගෙනෙ හරස් ප්රශ්න අහන්නෙ " රංජිත් අයිය කිව්වෙ හිනා වෙවී.

හීතල ටික ටික වැඩි උනත් මත්පැන් වල බලපෑම නිසා මට සීතල ඇත්තටම දැනුනෙ නෑ.

" මට නම් සීතලයි, ඔයාලට නම් ගානක් නැතුව ඇති " ජානකී අක්ක ගෙට ගිහිල්ල ස්වේටර් එකක් ඇඳගෙන ආව.

" මුලින්ම ප්රශ්නයක් මතු උනේ සචිනි කලිසම් අඳින එකට අපෙ අම්ම අකමැති වුනු එකයි.අම්ම ඔය ගැන මට කිව්වම මම කෙලින්ම සචිනිට කිව්ව මීට පස්සෙ කලිසම් අඳින්ට එපාය කියල.මම හිතුවෙ සචිනි ඒකට විරුද්ධ වෙයි කියල.......නෑ, එයා ඒකට කැමති උනා......ආයෙ ටික දවසකින් සචිනි තනියම ......තනියම කිව්වට තනියමමත් නෙවෙයි එයාගෙ යාළුවෙක් එක්ක කොළඹ පොත් ප්රදර්ශනේ බලන්ට ගියාය කියල මම එයාට දොස් කිව්ව.එයා ඇත්තටම කලින් දවසෙ මට කිව්ව ඒ ගැන. මමම තමයි කිව්වෙ මට යන්ට වෙලාවක් නෑ කියල. ඒත් මම එයා පහුවදා යාළුවෙක් එක්ක ගියාය කියල එයාට දොස් කිව්ව. "

" එහෙම දෙයක් කලේ ඇයි කියල මල්ලි ඊට පස්සෙවත් කල්පනා කලේ නැද්ද? " ජානකී අක්ක ඇහුවෙ බොහොම හෙමිහිට.

" මොකෝ නැතුව අක්කෙ, අක්කට ඇත්තම කියන්නද? ඔය අවස්තා දෙකේදිම අම්ම මට ඔය ගැන කිව්ව එක ඇත්ත.....ඒත් මට ඕන නම් තිබුන ඕක ඒ හැටි ගනන් නොගෙන ඉන්න....ඒත් මම එහෙම කලේ නෑ......අක්ක හිතන්නෙ ඒ ඇයි කියලද?......මම මේ කියන්නෙ අවංකවම ඇත්ත අක්කෙ,.......මටත් ඕන කම තියෙන්ඩ ඇති සචිනිගෙ ස්වාධීන කම පාලනය කරන්න..."

" අක්ක දන්නවද බොහොමයක් පිරිමි කැමතියි ස්වාධීන අදහස් තියෙන සාම්ප්රදායික නොවන ගැහැණුන්ට ආදරේ කරන්න......ඒ තමන්ගෙ පෙම්වතිය කැපීපෙනෙන සුවිශේෂී කෙනෙක්ය කියන මාන්නය හින්ද....ඒත් කසාද බැන්දම ඒ ගතිය කොහෙන් ගියාද කියල නැතිවෙනව.තමන්ගෙ භාර්යාව අර කලින් පෙම්වතිය කාලෙ වගෙ ස්වාධීනව ඉන්නව දකින්ට පොදුවේ බොහොමයක් පිරිමි කැමති නෑ.......මමත් අන්න ඒ පොදු පිරිමි ගොඩටයි වැටෙන්නෙ......" සීතල හුළඟ තදටම හැමුවත් මගෙ නලලෙ දාඩිය බිංදු කීපයක් මතුවෙලා තිබුන. ඒ මම හිතන්නෙ මත්පැන් නිසා වගේම මගෙ කතාවෙ හැඟීම් බර ස්වභාවය නිසාත් වෙන්න ඇති.

අයියයි අක්කයි ඇහිපිය නොහෙලා මා දිහා බලාගෙන හිටිය.සඳළු තලේ මැද බාල්කෙන් එල්ලුනු විදිලි පහන වටේට කැරකුනු කුරුමිණියෙක් රංජිත් අයියගෙ කකුල් ගාවට වැටුන......හෙමිහිට නැගිටල කඩදාසි කෑල්ලකට ඌව අරගෙන එළියට වීසිකරපු රංජිත් අයිය වීදුරුව පුරවගෙන ආපහු ඉඳගත්ත.

" සිරා කතාවනෙ අජන්ත.......බීපු ටිකත් හිඳිල ගියා.....මේ ඇත්තමයි......තව එකක් කඩන්ඩ වෙයිද මන්ද.........හෙහ්,හෙහ්......" අයිය කිව්වෙ අක්ක දිහාවෙ හොරැහින් බලන ගමන්.

" මොනව කඩන්ඩද?........කතාව කියන්නෙ අජන්තනෙ.......අහගෙන ඉඳලද ඔයාගෙ වෙරි හිඳෙන්නෙ?.......මම කිව්වයි කියල හිතාගන්ට " ජානකී අක්ක බොරු තරහක් මවාගෙන කෑගැහුව.

" හෙහ්....හෙහ්......හෙහ්....." රංජිත් අයියගෙ හිනාවෙ සද්දෙ මිදුලෙ අඹ ගහ පහුකරල ගම්පල පාර දිහාවට විහිදුනා.

මතු සම්බන්ධයි...............

32. ගින්නෙන් පන්නරය ලද ආදරය - My Love - The Baptism of Fire

Inspired By - පොඩ්ඩිගෙන් ආදරණීය ඔබට

කසාද බැඳල සතියකුත් ගියා ඔන්න.......මෙච්චර දවස් නෑදෑයන්ගෙ යාලුවන්ගෙ ගෙවල් වලින්ම තමයි කෑවෙ බිව්වෙ, අද මම බැන්දට පස්සෙ මුලින්ම රස්සාවට යන දවස,

එයා මා එක්කලා යාලුවෙන කොටම කියාපු දෙයක් තමයි " ඔන්න මට උයන්ඩ නම් බෑ " මම එතකොට කිව්වෙ " අපොයි, ඒකට කමක් නෑ, මට උයන්ට පුලුවනි යස අගේට" කියල....

උදේම මම වැඩට යන්ට ලෑස්ති උනා,

" මේ අද මම දවල්ට කන්ට මොනව හරි ගෙනෙන්නම්......ඔයා මොනවටද කැමති කියන්නකො"

" අනේ එපා අනේ......මම අද උයන්නම්......"

" ඈ......ෂුවර්ද?........ඔයාට පුලුවන්ද?"

" බලන්ටකො පුලුවන්ද බැරිද කියල.......කලින් එන්න හොඳේ......"

මමත් ඔන්න කලින්ම ආපහු ආව.....ගෙදරට ඇතුල් වෙනකොටම එයා ආපි ඉස්සරහට දුවගෙන, ඒ කරල මගෙ පපුවෙ මූණ හංගගෙන අඩන්ට තියාගත්තෙ නැද්ද?

" මේ මොකද අනේ?......අඬන්ට එපා ඉතිං, කියන්ටකො උනේ මොකක්ද කියල,"

" අනේ ඔයා මට බනින්නෙ නෑ නේද?"

" නෑ....නෑ.....නෑ..... ඉතිං කියන්නකො...." මම කෝකටත් ඕනම දෙකට සූදානමින් පපුව පුරහම හුස්මක් කාරිය අරගෙන ඇහුව.

" මගේ අතිං බත රොස් උනා........"

" හරි, හරි, එන්නකො, මෙතනින් මා ළඟින් ඉඳගන්නකො......හරි දැන් කියන්න හොඳ ළමය වගෙ කොහොමද බත රොස් උනේ කියල,"

" ඔයා ඔය මා එක්ක තරහින් නෙවෙයි නේද?"

" පිස්සුද ළමයො, බත රොස් උනාට මම මොකටද ඉයා එක්ක තරහ වෙන්නෙ, අපි කඩෙන් මොනව හරි ගෙනත් කමු, ඒකෙ කිසිම ප්‍රශ්නයක් නෑ..."

" ඔයා හරීම හොඳයි අනේ.......ඔයා මම හිතුවටත් වැඩිය හොඳ කෙනෙක්......බත රොස් උනේ කොහොමද දන්නවද?.......මම ඔයාගෙ අර අලුත් කළිසම අයන් කර කර හිටියෙ......ඒ අතරෙ බත ඉතුරුවා.......මම ඒක බලන්ට ගියේ අයන් එක කළිසම උඩ තියෙද්දි.......කළිසම පිච්චෙන කොට මම ආපහු එතනට දුවගෙන ආව....එතකොට තමා බත......"

" ඈ....මොකක් කිව්ව.......මගෙ අලුත් කලිසම......ඒක පිච්චුන?"

" ඔන්න ඔන්න අනේ ඔයාට තරහ යන්ඩයි එන්නෙ.......මට බයයි......"

දෙතුන් වරක් හොඳින් පපුව පුරා හුස්ම ඉහලට ගෙන හැකි තරම් වේලා රඳවාගෙන සිට සෙමින් පහළ හෙලන්න.

ආතතිය වළක්වා ගැනීමේ නොවරදින ප්‍රතිකර්මය මට සිහිපත් විය.....

" නෑ, නෑ, මට තරහ යන්නෙ නෑ, ඔයා කියන්නකො........."

" ඉතින් ආයෙ කියන්ඩ දෙයක් නෑ මෙයා.......කලිසම පිච්චුනා එච්චරයි,"

" හරි, හරි,කලිසම පිච්චුනා....ඒක ඉවරයිනෙ.......දැන් කොහොමද කලිසම පිච්චුනේ?.......ඔයා මොකද මේ හදිස්සියෙ ඒක අයන් කරන්ඩ ගියේ?"

" කලිසම අයන් කලේ ඒක තෙමිල තිබ්බ හින්දනෙ ළමයො......ඒකවත් තේරෙන්නෙ නැද්ද?"

"හරි දැන් මට කියන්න මගෙ අලුත් කලිසම තෙමුනෙ කොහොමද? "

" ඒක තෙමුනෙ නෑ.....මම ඒක තෙමුවා....."

" කරුණාකරල මට කියනවද ඒකට හේතුව?" මම කිව්වෙ බොහොමත්ම ඉවසීමෙන්.

" ඔන්න ඔයාට තරහ ගියා............" එයා කිව්වෙ යටි තොල අඟල් දෙකක් විතර එල්ලගෙන.......

රවී......ආයෙම පපුව පුරවල හොඳ හුස්මක් ගන්න........මම මටම කියාගෙන ඒ විදිහටම කලා........

" හරි, හරි, මම තරහ ගන්නෙ නෑ......ඉතින් කියන්නකො, ඇයි කලිසම තෙමුවෙ?"

" ඇයි අනේ ගින්නක් නිවන්ට පහසුම ක්‍රමය තෙත රෙද්දකින් වහන එකය කියල ඔයා දන්නෙ නැද්ද?'

" මොකක්?.......ගින්නක්,"

ඔන්න මගෙ බ්ලඩ් ප්‍රෙෂර් එක ආයෙම වැඩිවීගෙන එනව. අනිවා දැන්නම් 220/130. ආයෙ ඒකෙ දෙකක් නෑ.

පපුව පුරවල හුස්මක්.....හරි......හැකි තරම් කල් හුස්ම රඳවාගෙන සිට, සෙමින් පිට කරන්න........මෙසේ අවම වශයෙන් තෙවරක් කරන්න......හරි ප්‍රෙෂර් නෝමල්.....

මම එයාගෙ අත් දෙක අල්ල ගත්ත.....වචනෙන් වචනෙ හෙමිහිට උච්චාරණය කලා

" හරි....දැන්....කියන්න......ගිනි..... ගත්තෙ....... කොහෙද?"

" අනේ ඔන්න ඔයා ආයෙම තරහ වෙලා....."

" මේ මගෙ..........." මම කටට ආපු වචන සැට් එක ආයෙම ගිල ගත්ත.

නැවත ආතතිය වැළක්වීමේ ක්‍රියාදාමය.....මතකයිනෙ.....ආයෙම කියන්ට ඕන නැහැනෙ......

" නෑ...නෑ....තරහ ගියේ නෑ....ඉතින් කියන්න.....කොහෙද ගිනි ගත්තෙ?"

" මම උදේ මුලු හෙදරම අතුගෑව. ඒ කරල මකුළු දැල් පුච්චද්දි තමයි ගිනි ගත්තෙ,"

" මකුළු දැල් පුච්චද්දි?......ඒ මොකටද මකුළු දැල් පුච්චන්නෙ?"

" ඇයි අනේ මොනවද ඔයා දන්නෙ?මකුළු දැල් පිච්චුවම ආයෙම බැඳෙන්නෙ නෑ කවදාවත්.....අපෙ අම්ම මට කියල දුන්නෙ....."

හ්ම්ම්ම්ම්ම්ම්, අම්මත් නැතෑ ඉතිං දුව වගේම........මේ ටික මම හිතුව විතරයි.

" හරි හරි එව්ව ඇරිච්චාවෙකො, දැන් ගිනි ගත්තෙ කොහෙද කියන්නකො....."

" ඔයාගෙ පුස්තකාලෙ........" මගෙ පපුවට තුරුළු වෙන ගමන් එයා කිව්ව.

මගෙ පපුව එහෙම්මම නැවතුනා වගෙයි මට දැනුනෙ.......ප්‍රෙෂර් එක මැන්න නම් අනිවාර්යයෙන් ප්‍රෙෂර් මනින මීටර් එක පුපුරනව.............

විනාඩි එක පාළහක් විතර ගියා මට පියවි සිහියට එන්ට......ඒ මුළු කාලෙම එයා හිටියෙ මගෙ පපුවෙ මූණ හංගගෙන........

අන්තිමට මම දිගම දිග සුසුමක් පහලට හෙලල පපුවෙ බර හෑල්ලු කර කර ගෙන එහෙම ඇහුව......." පොත් කීයක් විතර පිච්චුනාද?"

" ඔක්කොම පිච්චුනා අනේ........." එයා කිව්වෙ ඇහෙන නෑහෙන හඬින්

"කමක් නෑ.....පොත් නම් ආයෙම ගන්ට බැරිය....ඒ වගේද මේ වාගෙ කෙල්ලෙක්......කෝටියකින් හොයාගන්ට බැහැ නෙව......" මම දිගම හුස්මක් ආයෙමත් පිටකරල හිත හදා ගත්ත.

True Love never dies, even when she sets fire to your library and you are being an incorrigible bibliophile - Author known

31. මගේ කතාව - 2 - ජීවිතය වැරදුනු තැන............

රංජිත් අයිය මුණගැහිල මගෙ හිතේ වේදනාව කියන්න ඕන කියල හිතිලයි මම නුවර ආවෙ.

" සචිනි මාව දාල ගියා අයියෙ " මම ඒ ටික කිව්වෙ පපුවෙන්ම එන වේදනාව දරාගෙන. ඒ කරල මම වීදුරුව පුරව ගත්ත.

රංජිත් අයියයි ජානකී අක්කයි මූණින් මූණ බලාගත්ත. ඒ කරල දෙන්නම මගෙ මූණ බැලුවෙ එක පාරටම.

" මල්ලි, උඹ එන්නෙ තනියම කියල උදේ කියනකොට මට හිතුන මොකක් හරි ප්‍රශ්නයක් තමයි කියල......හරි......ප්‍රශ්නයක් තියනම් විසඳුමකුත් තියෙන්ඩම එපාය.....කියන්නකො මොකද උනේ කියල.......සචිනි මම අඳුරගත්තෙ උඹ හින්දයි. හැබැයි ඒ ටික කාලෙදි මම තේරුම් ගත්ත විදිහට, සචිනි කියන්නෙ පොළවෙ පය ගහල ඉන්න, යමක් අවබෝධ කර ගන්න පුලුවන්, ප්රශ්නයක් දිහා යථාර්තවාදීව බලන්න පුලුවන් කෙල්ලෙක්.මම මේව උඹට අමුතුවෙන් කියන්න ඕන නෑනෙ මල්ලි, උඹත් මේව හොඳින්ම දන්න නිසානෙ සචිනිට කැමති උනේ........හරි...මම මේ කියන්ඩ හදන්නෙ උඹ වැරදියි කියල එහෙම නෙවෙයි......උනේ මොකක්ද කියල හරියටම කියාපංකො ඉස්සරවෙලාම............"

රංජිත් අයිය ඒ ටික කියල අක්කගෙ මූණ බැලුව.

" ඔව් මල්ලි, කියන්නකො මොකද උනේ කියල " ජානකී අක්ක කිව්වෙ නැමිල මගෙ උරහිසට තට්ටුවක් දාන ගමන්.

" සමහර විට මට හිතෙනව අයියෙ සචිනි මාව දාල යන්ඩත් ඔය අයිය කියාපු එයාගෙ යථාර්තවාදීව ප්රශ්නයක් දිහා බලන පුරුද්ද හුඟක් දුරට හේතු වුනාය කියල. මට එහෙම හිතෙනව වෙලාවකට. සචිනි කියන්නෙ අසාධාරණය ඉවසන කෙල්ලෙක් නෙවෙයි."

" හෙහ්.....හෙහ්.....ඒ කියන්නෙ ඔයා පිළිගන්නව මෙතන ඔයා අසාධාරණයි කියල......එහෙමද අජන්ත?"

" ඒක හරියටම හිතාගන්ට බැරුව තමයි, මම මේ දහ අතේ කල්පනා කරන්නෙ....අයියෙ,මම අසාධාරණද? නැද්ද?.......අසාධාරණයි නම් ඇයි මම එහෙම අසාධාරණ විදිහට හැසිරුනේ?........මම සාධාරණ නම් සචිනි මාව දාල ගිය එකට මම මේ හැටි තැවෙන්නෙ ඇයි? ඔන්න උත්තර නැති මගෙ හිතේ වදදෙන ප්‍රශ්න"

" අනික් ප්රශ්න නම් මම දන්නෙ නෑ අජන්ත..... අන්තිම ප්රශ්නෙට උත්තරේ නම් මම දන්නව.......සචිනි ඔයා දාල ගිය එකට ඔයා තැවෙන්නෙ වෙන කිසිම දෙයක් නිසා නෙවෙයි ඔයා සචිනිට ආදරේ නිසයි......කවුද සාධාරණ කවුද අසාධාරණ කියන ප්රාශ්නෙ පස්සෙ විසඳ ගමු......සමහර විට ඒ ප්රශ්නෙට උත්තරයක් කවදාවත් හොයාගන්නත් බැරිවෙන්ඩ පුලුවන් සමහර විට....ඒත් ඔයාගෙ අන්තිම ප්රශ්නෙට උත්තරේ නම් ඔයා සචිනිට ආදරේ නිසා කියන එක තමයි. ඒකෙ ආයෙ දෙකක් නෑ මල්ලි........." ජානකී අක්ක කිව්වෙ මගෙ ඇස් දෙක දිහාවෙම බලාගෙන......එයා කතා කරල ඉවර වෙනකල් මම එයාගෙ මූණ දිහාවෙම බලා ඉඳල දිග සුසුමක් හෙලුව.

" අක්ක කියන්නෙ ඇත්ත කියල මටත් හිතෙනව අක්කෙ.......ඒත් මේක විසඳුමක් කර ගන්න බැරුවයි මම මේ ඉන්නෙ..........අපි තවත් කාට හරි ආදරෙයි කියන්නෙ, එයාට ඕන විදිහට අපි වෙනස් වෙන්න ඕනමද?..........මට ආදරේ නම් මම කියන විදිහට අඳින්න, පළඳින්න, හැසිරෙන්න කියල අපි ආදරය කරන තැනැත්තා හෝ තැනැත්තියගෙන් ඉල්ලන්ට අපිට අයිතියක් තියනවද?.......එතකොට, මට ආදරේ නම් මම කැමති විදිහට අඳින්න, පළඳින්න, හැසිරෙන්න, මට ඉඩ දෙන්නය කියල එයා ඉල්ලුවොත් මොකක්ද අපේ උත්තරේ?........දෙන්නම අඩියක් පස්සට අරගෙන Compromise එහෙකට එනවද?නැත්නම් හරි, මේ කාරණේදි ඔයාගෙ කැමැත්තට මම ඉඩ දෙනව...හැබැයි අර කාරණේදි මට ඕන විදිහටයි මම කරන්නෙ කියල එකඟතාවයකට එනවද?........මේව ලේසියෙන් උත්තර හොයන්ට පුලුවන් ප්රශ්න නෙවෙයි අයියෙ......මට මේ ගැන සචිනි එක්ක කතා කරන්ට අවංකවම උවමනාව තිබුන....ඒත් මගේම අවාසනාවට ඒ අවස්තාව ලැබුනෙ නෑ......නැහැ, මම මම ඒ අවස්තාව ලබා ගත්තෙ නෑ......සචිනිත් දෙතුන් පාරක්ම මේ ගැන කතා කරන්ට ඇවිත් ආයෙම වචන ගිලගෙන නිකම් හිටිය කියල මට හිතෙනව......ඒ වෙලාවෙ උනත් මට තිබුන ඒ ගැන කතා කරන්න...ඒත් මම එහෙම කලේ නෑ.....මට දැන් හිතෙනව මම ඒ ගැන කතා කරන්ට බය උනාය කියල......ඒ කියන්නෙ මම වැරදියි කියල මගෙ යටි හිතේ තිබුනු නිසා මම බය උනා ඒ ගැන කතා කරන්ට...මට දැන් හිතෙන්නෙ එහෙමයි."

කියාගෙන කියාගෙන ගිහිල්ල මම නතර වෙලා රංජිත් අයියගෙ මූණ බැලුව..." අයියෙ, සමා වෙන්න මගෙ හිතේ වේගෙට මම කියාගෙන කියාගෙන ගියා....." කතාව පටන් ගත්තු වෙලාවෙ පුරව ගත්තු වීදුරුව මම හිස් කලා.

" අපොයි මල්ලි එහෙම හිතන්න එපා.....උඹ අපේ ගෙදර ආවෙම ඕකටමනෙ,.....හිතේ තියන දුක වේදනාව කියල හිත නිදහස් කර ගන්න නේ....ඉතිං උඹ දැන් කරන්නෙත් ඒකම නෙ. ඉතිං ඒක කලයි කියල මම මොකටද උඹ එක්ක තරහ වෙන්නෙ...."

"මගෙ කතාව රංජිත් අයියෙ මම කියන්නම් මුල ඉඳලම..........එහෙම කිව්වොත් තමයි මම හිතන්නෙ, මම ගැන, මම ක්රියාකරන විදිහ ගැන හරි වැටහීමක් ඔයාට උනත් එන්නෙ.......මම මේ කියන්නෙ කිසිම විදිහකින් නිදහසට කාරණා එහෙම නෙවෙයි.....මට අනුකම්පාවක් අවශ්යත් නෑ අයියෙ........මට ඕනෙ මගෙ කතාව සාවධානව අහන් ඉන්න කෙනෙක්..........මම වැරදි උනත් අඩුම ගනනෙ මම ඒ විදිහට හැසිරුනේ ඇයි කියලවත් තේරුම් ගන්ට බැරිඋනත් තේරුම් ගන්ට උත්සාහවත් කරන කෙනෙක්........අයිය වගේ කෙනෙක්........සමහරවිට මම පරක්කු වැඩි ඇති...........මේ ප්රශ්න පටන් ගන්න කොටම අයියට මම මෙව්ව විවෘතව කිව්ව නම්, සමහරවිට මේ ප්රශ්නෙ අපිට මෙච්චර දුර දිග නොයා විසඳ ගන්ට තිබුන. ඒත් මොන දෙයක්ද මන්ද අයියෙ, අයිය ගැන කීප සැරයක් මතක් වෙලත් මට අයියට කතා කරන්න හිතුනෙම නෑ.මට ඕන කම තිබ්බෙ මට හිතෙන්නෙ මමම මේ ප්රශ්නෙ විසඳ ගන්ට. ඒක බරපතල වැරදි තීරණයක් කියල මට තේරෙන්නෙ දැන්..........''

හන්තාන සිපගෙන ආපු හීතල හුළඟක් මගෙ ඇඟ කිලිපොලාගෙන හමාගෙන ගියා.....හඳ මොහොතකට වලාකුලකට වැහුන........පල්ලෙහ පේන රේල්පාර අඳුරෙ ගිලිල නොපෙනි ගියා......මීවතුර වංගුවෙ රතු පාට සිග්නල් එළිය විතරක් අඳුර කපාගෙන දිලිසුනා.....මම ඒ දිහා ටික වෙලාවක් බලා හිටිය. ලෝකෙම කළුවර වෙලා සෑහෙන වෙලාවක් ගත උනා.හඳ ආයෙම කොයිවෙලේ හරි මතු වෙයි කියල මම ටික වෙලාවක් බලා හිටිය.................

' මම කතාව පටන් ගන්නම් අයියෙ මගෙ පොඩි කාලෙ ඉඳලම.......අපෙ අම්ම අප්පච්චි දෙන්නම ගුරුවරු......මට වයස අවුරුදු තුනක් වෙද්දි අප්පච්චි නැති උනා. ඊට පස්සෙ මගෙ මුලු ලෝකෙම උනේ මගෙ අම්ම.......අම්මගෙ මුලු ලෝකෙම උනේ මම..............''


මතු සම්බන්ධයි...............