65. යොවුන් වසන්තයේ..........දුහුල් වලාකුලේ .........රෑන් මුදාගෙන පාවී යනු මැන ඉගිල්ලිලා

අද අහන්නට ලැබුනු එක ගීතයක් නිසා අපි එතරම් අගේ නොකරපු, කොච්චර වටිනවා වුනත් එය අපි තේරුම් නොගත්ත, ආයේ ලබන ආත්මේ මිස මේ ආත්මේ නම් නොඑන කාලයක් ගැන හිත පුදුම විදිහට බරවුනා.

ආදරයට ගෙදරින් ආ බාධක, වැඩිදුර ඉගැනුම, රස්සාව, ‍නිවස ගොඩ නැගීම ආදී නොයෙකුත් දේවල් නිසා අතට ගත්ත වැලි මිටක් නොදැනීම ඇඟිලි අතරින් රූටා වැටෙන්නා සේ ජීවිතයේ වසන්ත කාලය නොගෙවිය යුතු අන්දමින් ගෙවුනා කියලා හරිම ලෝභ කමකින් හිත පිරුනා. තාමත් ඒ සිතුවිල්ලෙන් මිදෙන්න බැරිව ඒ සිතුවිල්ල අකුරු කරන්න උත්සහ කරනවා.

යොවුන් වියේ පෙම්වතුන් සේ වින්ද ප්‍රේමයේ කිසිම අඩුවක් නොවෙයි මා කියන්නේ. ඒත් ඒ ප්‍රේමය මරන්න මග රැක සිටී පිරිසගෙන් රැක ගෙන ඉදිරියට ගෙන යන්න දැරූ උත්සහයේදී, අවුරුදු 6ක් විතර අපි සම්පූර්ණයෙන් ගෙවලා තියෙන්නේ ප්‍රේම කරන්න නෙමෙයි ඒක රැක ගන්න නේද කියලා අද ඒ ගෙවුනු කාලය ගැන සිහිවුනාම දැන් වැටහෙනවා.

මග තොට යන්න නැහැ කවුරු හරි දකින කෙනෙක් කේලාම් කියයිදෝ, ඒ නැතත් අම්මා තාත්තා ම දකියිදෝ, එයින් අනතුරුව මොනවායින් මොනවා වෙයිදෝ, එහෙම ප්‍රශ්නයක් ආවොත් කියන උත්තර මොනවාදෝ................ ඔන්න ඔහොමයි අවුරුදු 6ම ගතවුනේ.

වහකදුරු, නයි පොළොංගු, කැති පොලු, ආදී දේවලින් විස්තර කරන්න පුළුවන් වුනු දෙපාර්ශවය එකඟතාවයට එන්න අවුරුදු 6ක්ම ගතකලා. ඒ අවුරුදු 6 තුල අපි දෙන්නා ලේ පයින්ට් සිය ගණනක් පුච්චන්න ඇති. අපි කාලය ගත කරලා තියෙන්නේ ප්‍රේම කරන්න නෙමෙයි. ලේ පුච්චන්න. අද අපි දෙන්නා ගැන මට පුදුම විදිහට දුක හිතෙනවා.

එහෙම නිමක් නැති බාධක ජය ගන්න පිඹුරුපත් සකස් කරමින් ආ ගමනේදී ඒ සොඳුරු වසන්තය අපට අමතක වුනා නේද කියලා දැන් තමයි වැටහෙන්නේ.

ඉන්න තැනක් හදා ගන්න, වැඩිදුර ඉගෙන ගන්න වගේ දේවලින් තමයි අපට අනාගතයක් තියෙන්නේ කියලා හිතපු අපි ඒ දේවල් කලා. ඇත්තටම ඒ දේවල් හරි. ඒ දේවල් නිසා නොවෙයි අපට ඒ යුගය මග හැරුනේ. ප්‍රේමයට තිබූ මරණීය දණ්ඩනය ලිහිල් කර ගන්න මාර්ග සොයන්න ගිහිනුයි අපට ඒ සොඳුරු යුගය මග හැරුනේ. ඒ බව අද හොඳටම තේරුනා. ඊට කලිනුත්, මගේ නංගිලා දෙන්නාට අද ගෙදරින් තිබෙන බාධාවිරහිත පරිසරය දකින ඒ බව විට ටික ටික තේරුනා. එයාලාට දෙපාර්ශවයෙන්ම ආශිර්වාද ලැබිලා, අද සතුටින් ඉන්නවා. පවුලේ විනෝද චාරිකා වලට වුනත් ඒ මල්ලිලාට එන්න තහනමක් නැහැ.

අපේ කාලයේදී අපි පවුල සමග මොන විනෝද චාරිකාද?

දෙන්නා සත්තු වත්තට ගියත් වැඩිපුරම බලන්නේ සත්තුන්ව නෙමෙයි ඇවිත් ඉන්න මිනිස්සුන්ව. ඇයි කවුරු ඉන්නවාද දන්නවැයැ. ප්‍රදර්ශන බලන්න ගියත් තියෙන දහයක් විතර වි‍ඩියෝ කැමරා සියල්ලටම මුවා වෙලා, වටේ ඉන්න මිනිස්සුන්ව ස්කෑන් කරනවා හැර බලපු ප්‍රදර්ශනයක් නැහැ කියලා අද හිතෙනවා. හම්බ කරපු සල්ලි වැඩි හරියක් වියදම් වුනේ කෑමට. හැමදාම හවසට වැඩ ඇරිලා යන ගමන් මොනවා හරි කන්න අවන්හලකට ගොඩ වැදිලා යන්නේ කන්න ඕනේ නිසා නොවෙයි, කථා කරන්න ඕනේ නිසා, ප්‍රශ්න සකච්ඡා කරන්න ඕනේ නිසා. (ඒ වෙච්ච මහත තාම ඇර ගන්න බැරි වුනා).

ඉතිං අවසානයේ‍ මෙහෙම සැනසීමක් ලැබීම ගැන සතුටුයි. දෙපාර්ශවයේ සාකච්ඡාවෙන් අනතුරුව විවාහය මාස පහක් අවසානයේ කෙරෙන්නට දින නියම වුනා. ඒ මාස පහ සැනසුම් සුසුමෙන් කාලය ගත කරන්නට නොවුනේ අධිවේගයෙන් විවාහයට සුදානම් විය යුතු වුනු නිසා. නමුත් පාර පුරා ස්කෑන් කරමින්, බයේ ගැහෙමින්, හැංගි හැංගි ගිය කාලය නිමා වුන එක නම් පුදුමාකාර සැනසීමක් වුනා.

විවාහය බොහොම හොඳින් සිද්ධවුනා. දැන් අපි හැමදෙනාම සතුටින් සමගියෙන් ඉන්නවා. අපි දෙන්නාට ම ඒ ගැන සතුටුයි.

2001 වසරින් පටන් ගත්තාට පසු හැම වසරකම අපේ ජීවිත වලට මොනවා හරි විශේෂත්වයක් සිදුවුනා. ඉඳින් 2008 විවාහ වුනු අපගේ ජීවිතයට 2009 දී පුංචි දූ කුමරි, රනුලිමා ආවා. එදා පටන් ඇය වෙනුවෙන් කැපවුනු අපට දැන් අම්මා, තාත්තා කියන වගකීමෙන් බැහැරව හුස්මක්වත් ගන්න පුළුවන්ද?

ඒ වගකීම නම් පුදුමාකාරයි. සැමියා මොන තරම් ගේ දොර වැඩට උපකාර කලත්, කොටින්ම කියනවා නම් ගේ දොර සියලුම කටයුතු, එකක් නෑර සියල්ලම වෙන කෙනෙකු ලවා කරවා ගත්තත්, අම්මා‍ කෙනෙක් තාත්තා කෙනෙක් කියන වගකීමෙන් මිදිලා දැන්අපට සැහැල්ලු වෙන්න බැහැ. ඒ හැඟීම පුදුමාකාරයි. පාරේ යනකොට ඉස්සරහ යන වාහනයක් එක පාරම නොහිතපු වෙලාවක තිරිංග තද කලත්, හිතට එන්නේ දුවගේ මුහුණයි.

මා මේ ලිපියේ මුලින් සඳහන් කරපු ගීතයේ රූප රාමු තුල මාලනී ෆොන්සේකා මහත්මියත් විජය කුමාරතුංග මහතාත් ඇතුළු පිරිස හැසිරෙන ආකාරයත්, නන්දා මාලනී මහත්මියගේ තරුණ අවධියේ හඬත් අපේ යොවුන් දිවිය ගෙවුනු අයුරු මට ආයෙත්, ආයෙත් සිහි කරනවනවා. ඔවුන් තරුණ දිවිය විඳින ආකාරයට අපට කවදාවත් විඳින්න බැරි වුනා නේද කියලා හිත ලෝභ කමකින් පිරිලා ගිහින්. මේ චිත්‍රපටය මං නරඹලා නැහැ. කථාවේ අන්තිමට දුඛාන්තයක්ද සුඛාන්තයක්ද කියලා ඒ නිසා මං දන්නේ නැහැ. ඒත් ඒ බව මේ ගීතය රසවිඳින්න මට බාධාවක් වුනේ නැහැ. ඔයාලාත් කැමති නම් බලන්න.

යොවුන් වසන්තයේ

යොවුන් වසන්තයේ දුහුල් වලාකුලේ
රෑන් මුදාගෙන පාවී යනු මැන ඉගිල්ලිලා

දිලිසෙන කඳුලේ කිරණින් නෑවී
සිඟිති ආදර දූපතක තනිවී
ගංගාවක් සේ ගලා බසිනු මැන
නිරන්තරේ සිනා සලා

හසරැලි ගවසා තුරු මුදුනේ
කල්පනා තෝතැන්නේ
තරු අහුරක් සේ රෑ ඇවිළෙනු මැන
අහස් ග‍ෙඟේ දියඹ දිගේ

කොහොම වුනත් අපගේ ජීවිත වල සිදුවුනු, සිදුවෙන සිදුවීම් කිසිවකට වෙන කිසිවෙකුට දොස් නගන්න බැහැ. මේ හැම දේම පෙර ආත්මයේ කරන්නට යෙදුනු කුසලාකුසල කර්ම අනුව සිදුවුනු දේවල් බව අපි දෙන්නා විශ්වාස කරනවා. අපි කාට හරි කරපු දෙයක් අපට පල දෙන්න ඇති.

ඒ ආත්මයේ මොනවා කලාද කියලා නොදන්නවා වුනත් දැන් මගේ විශ්වාසය නම්, කෙනෙකුට වරදින්න යනවා, ඔහු හෝ ඇය කරදරයකට පත් වෙන්න යනවා කියලා අපට පේනවා නම් පුළුවන් තරම් ඒ කෙනාට තේරුම් කරලා දෙන්න උත්සහ කරන්න ඕනේ, නමුත් ඒ අය ඒ දේවල් තේරුම් නොගෙන සිය මාර්ගයේ නොපසුබටව යනවා නම් යන්න ඇරලා බලන් ඉන්න වෙනවා. ඒ ඒ අය ගෙනා කර්ම ශක්තිය අනුව ජීවිත සකස් වේවි. අමුතුවෙන් සකස් කරන්නට යාමෙන් සමහරවිට අපි අකුසල කර්මයක් කර ගන්නවා වෙන්නත් පුළුවන්. සමහරවිට අපි දකින දේට වඩා වෙනස් දෙයක් ඔවුන්ට පේනවා වෙන්නත් පුළුවන්. මොනවා වුනත් තමන් නොවෙයි නම් ඒ වෙනත් කෙනෙක්. වෙනත් කෙනෙකුගේ ජීවිතය අවවාදයෙන් ගොඩ ගත නොහැකි නම්, එය ඔහුට හෝ ඇයට හැඩ ගස්වා ගන්නට හැර කාලයට ඉඩ දී බලා සිටීම හැම අතින්ම ‍වඩාම හොඳම දේ හැටියට මං හිතනවා.

අවසාන වශයෙන් මං ප්‍රාර්ථනා කරනවා නොදැනීම ගෙවිලා ගිය වසන්තය ගැන දුක් නොවනු පිණිස ඔබ හැම දෙනාටම කටයුතු සැලසේවා !!!!!! කියා.

(මේ ලිපිය සටහන් කරන පුරාවටම සන්සරසිඳු මල්ලිව තමයි මතක් වුනේ. මල්ලියේ අපට වගේ උඹට නම් දුක් වෙන්න සිද්ධවෙන්න එපා. ඒකට දැන්මම කටයුතු සම්පාදනය කරගන්න)