66. පූජියාමා ව නිසලව බලා සිටී.

කාර්යාලයේ වාර්ෂික මිතුරු හමුව මේ සතියේ පැවැත්වීමට තීරණය කර ඇති බව මා දැන ගත්තේ පසුගිය සතියේය. ඒ පිළිබඳව කසුකුසුවක් පසු ගිය මාසය පුරාවටම තිබුණද නිශ්චිතව දිනයක් නම් කරන්නට යෙදුනු බව ස්ථිරව ම දැන ගත්තේ පසුගිය සතියේය. දැන් එළඹ ඇත්තේ භාර දූර ම අවස්ථාවයි.විවාහ වී වසර දෙකකට ආසන්න වුවද විවාහයෙන් පසුව මෙවන් උත්සවයක් සංවිධානය වන ප්‍රථම අවස්ථාව නිසා මෙය අපගේ යුග දිවියට අළුත් අත්දැකීමකි.එනමුදු විවාහයට පෙර ප්‍රේමවන්තයින් සේ ගෙවුනු යුගයේ නම් මෙවන් අවස්ථාවන් තුන හතරක්ම එළඹුනු අතර ඒ අවස්ථාවන් වලදී සිදුවුනු සිදු වීම් නිසාවෙන් මා සිතේ ඇත්තේ චකිතය පිරුණු තිගැස්මකි.

‘ඇය මෙය කොහොම පිළි ගනියිද?’

පෙර අවස්ථාවන් හී දී ඇයගේ හැසිරීම් සිහිවන විට නම් මා නොසන්සුන් වන අතර මේ ගමන නොගොසින් සිටින්නට සිතන්නට හැකියාවක් තිබේ දැයි මගේ සිතම පීරමි. නැත. මගේ සිත කැමති වනුයේ කෙසේ හෝ මේ ගමන යන්නටමය. ගොස් ආ පසු සිදුවන දේට ඒ වේලාවට මුහුණ දෙමි. කෙසේ වුවද ඈ මාගේ ආදරණීය භාර්යාවයි. ඇය විසින් එළඹෙන දරුණුම යුද්ධය කඳුළු සලා හඬමින් ආඩපාලි කිම පමණි. එය එවිට ඇය සනසමින් විසඳා ගැනීමට මා හට හැකියාවක් ඇති බව විශ්වාසය. එය පළපුරුද්දෙන් ලද හැකියාවකි. එබැවින් මේ ගමන මම යමි.

මා සේවය කරනුයේ සමාගම් කිහිපයක එකතුවක් වූ ආයතයනයකට බැවින් සේවක සංඛ්‍යාව 400ක් 500ක් පමණ වෙයි. පවුල් පිටින් ගෙට් ටුගෙදර් පැවැත්වීම ඉතාමත් අපහසු කාරණයක් බව මේ සේවක සංඛ්‍යාව හා සළකා බැලීමේදී ඕනෑම කෙනෙකුට වටහා ගත හැකිය. එබැවින්, මා බිරිඳ සේවය ක‍රන කාර්යාලයේ සෑම උත්සවයකට ම මා ආරාධනා ලැබුවද ඇයව අප ආයතනයේ එකඳු උත්සවයකටවත් මේ වනතුරු සහභාගී කරවා ගැනීමට මා හට නොහැකි විය. එය මගේ සිතට කණගාටුවක් උපදවන කරුණකි.

“පොඩි වැඩක් තියෙනවා ඔයාට කියන්න” පසුගිය සඳුදා වැඩ නිමවා නිවසට එන අතරතුරේ කල් යල් බලා පැවසුවෙමි.

“ඇයි?....... මොකද්ද?”

“අපේ ඇනුවල් ගෙට් ටුගෙදර් එක තියෙනවා මේ සතියේ............ පෝය කවද්ද?” අමතර පැනයකුත් සමඟ පැවසුවෙමි.

“අනිද්දානේ. 22 වෙනිදානේ. එදාටද තියෙන්නේ?” ඇය ඇසුවාය.

“ඒකනේ වැඩේ. 24 වෙනිදා තියෙන්නේ. 24 කවද්ද?”

“24 සිකුරාදානේ. ඇයි අනේ සතියේ දවසක්?” ඇය මවිතය පළ කරයි.

“ අනේ මන්දා. මට නං යන්නත් හිතක් නැහැ.” මම අවංකවම පැවසුවෙමි.

“ඇයි ඒ?” ඇය බලාපොරොත්තු සහිතව ඇසුවාය.

“පවුල් වල අය නැහැනේ. අනේ මන්දා ඔයාලාගේ වගේ නෙමෙයිනේ, බොස්ලා හිතන්නේ නැහැනේ, ගෙට්ටුගෙදර් එකක් වුනහම පවුල් වල අයත් එනවා නං හොඳයිනේ” ඇයගේ මුහුණ පැති කණ්නාඩියෙන් නිරීක්ෂණය කරමින් පැවසුවෙමි. පැහැදිලි වෙනසක් නොදුටුවෙමි. මීට අවුරුදු 4කට 5කට පෙර නම් ඒ වදන් පෙලම ඇති ඇයට ඇස් දෙකේ කඳුළු පුරවා ගන්නට. කාලයත් සමඟ ආලය වෙනස් වෙලාද?

“එහෙම කොහොමද අනේ. අපේ වගේයෑ. කොච්චර සෙනගක් ඉන්නවාද? ඔය සේරම පවුල් පිටින් ආවොත් හොඳට හිටියි” ඇය තර්කානුකූලව පවසා ආයතනයේ පැත්තට කථා කලාය.

“ෂික්.......... ඒ වුනාට............”

යතුරුපැදියට ඉන්ධන සපයා ගැනීමට ඉන්ධන හල වෙත හැරවූවෙමි.

“පන්සීයක”

මුදල් පසුම්බිය අතට ගෙන මුදල් ගන්නා ගමන් පැවසුවෙමි.

පසුම්බිය ඉරී හිල්වී ඇත. පැත්තක නූල්ද ගැලවී ඇත. කලිසම් සාක්කුවේ වදින පැත්තේ උඩු හම ගැලවී යටි හම මතුවී දම් පාටින් බබලයි. පසුම්බිය අතට ගන්නා සෑම විටම කිසිවකු එය දකීදැයි දෙනෙත් වටම සරන්නේ නිරායාසයෙනි. මේ මාගේ නොසැලකිල්ලද? දුප්පත් කමද? නැත. මේ පසුම්බිය මෙයට වසර තුනකට පෙර අපගේ ආදර සැමරුම් දිනයේදී ඇයගෙන් තිළිණ ලද්දකි. වෙළෙඳ නාමය සුපිරි වුවද, මද කලකින්ම පෙරකී දම්පාට මතුවිය. ඇයගෙන් ලද තිළිණය නිසාවෙන් ඉවත් කරන්නට හිතේ ඇතිවුනු ලෝභ කමින් තවමත් එයට මා සන්තකයේ පැවතීමට වාසනාව පෑදී ඇත.

ඇය කරනා බොහෝ දේවල් මගේ හිතට ඇති කරන්නේ ලෝභ කමක්මය. කරන්නට හිතුනොත් ඒ දේ කරන්නේමය. සැලසුම් සහගතව මගේ උපන්දිනයට යමක් කරන්නට ඇයට නොහැකී වූයේ එකම එක වරකි. ඒ අප විවාහ වූ අවුරුද්දේය. විවාහයෙන් දින 11කට පසුව මගේ උපන් දිනය යෙදුනු බැවින් ඇයට යමක් සැලසුම් කර ගත නොහැකි විය. පුංචි දෙයකින් හෝ මා සතුටු කරන්නට ඇය සෑම විටම උත්සහ දරන්නීය. මාත් එහෙමද?

ඇයට අනුව නම් ඇය මා හට දක්වන ආදරයටත් වඩා මම ඇයට ආදරය දක්වමි. ඒ ඇය සිතනා ආකාරයයි. සමහර විට මගේ හිතේ තිබෙනා වූ අකලංක වූද, ප්‍රේමණීය වූද හැඟීම මටත් වඩා හොඳින් ඇය වටහාගෙන ඇතිවා විය හැකිය. ඇය එසේ සිතනා විට මා හට සිතෙන්නේ ඇය මා කෙරේ දක්වන ආදරයට අලගු තබන්නටවත් මා හට නොහැකිය යනුවෙනි. සමහර විට එය මෙසේ විය නොහැකිද? අපගේ කුටුම්භයේ සතුට, සාමය, ආදරය මේ හැම දේම, හැම බැඳීමක්ම රැඳී රැකී තිබෙන රහස මේ දෙපැත්තට සිතනා සිතුවිලි විය නොහැකිද?

ඇය කිසි විටෙක කිසිම දෙසෙක මා නොමැතිව යාමට අකමැතිය. කන්තෝරුවේ පිරිස පමණක් සහභාගීවන යම් යම් අවස්ථාවන් වලට නිහතමානීව, තමන්ට පැමිණෙන්නට නොහැකි බව ඇය ප්‍රකාශ කරන්නේ මගෙන් විමසා බලාවත් නොවේ. පසුව එවන් අවස්ථාවන් වලට ආරාධනා අප දෙදෙනාටම පිළිගැන්වීමට ඇයගේ කන්තෝරුවේ සුහදශීලි පිරිස සැලකිලිමත්විය.

පිරිමියෙකුට ආදරය, විවාහය ජීවිතයේ කොටසක් වන විට ගැහැණියකට ජීවිතය යනු ආදරය සහ විවාහය වන බව සත්‍යයක් යැයි මට සිතේ. ආදරණීය සැමියෙකු, ආදරණීය පියෙකු වශයෙන් මා මගේ ජීවිතයේ ඒ කොටස ඉතාමත් වගකීමෙන් ලබැඳියාවෙන් ඉටු කරන බව, අප තිදෙන සතුටින් පසුවෙන විටෙක ප්‍රිතීයෙන් පිනායන මාගේ බිරිඳ මගේ සවනට කොඳුරා පවසන වදන් සාක්ෂි දරයි.

“ඔයා හරි ම හොඳයි තාත්ති”

එවන් විටෙක ප්‍රිතීය වෑහෙන දෙනෙතින් මදෙස බලා සිටින ඈ, අනතුරුව මගේ සවනට රහසින් පවසයි.

එනමුදු පිරිමියෙකු වශයෙන් මට ජීවිතයේ තවත් කොටස් ඇත. රැකියාව, මිතුරු සබඳතා, සමාජ ආශ්‍රය, සමාජයේ මාගේ පැවැත්ම, නව සබඳතා මගින් දියුණුව පිණිස නව මාර්ග මතුකරගැනීම මේවා මගේ ජීවිතයේ අනෙකුත් කොටස් අතර වේ. මාගේ කුටුම්බය ප්‍රධාන කොටගෙන ඇති මේ අනු කොටස් අමතක කල නොහේ. එසේ කලහොත් සිදුවනුයේ කණු ගැලවී ගිය කල බිමට පතිත වන ගොඩනැගිල්ලක් සේ ප්‍රධාන කොටසට අන්තරායකර අවස්ථාවක් එළඹීමය.

අනෙක් අතට මෙවන් අවස්ථාවක් මග හැරීම මදි කමක් ලෙස මට හැ‍‍ෙඟේ. සමාජයේ හැසිරීමට නොදන්නවුන් එලෙස මග හරින බව මා සිතේ පැලපදියම් වූ කරුණකි. කුඩා කල සිටම හොඳ සමාජ ආශ්‍රයක් ඇතිව සිටි මා වැන්නෙකු අතින් උත්සවයක් හිතා මතාම මග හැරීම කිසිවිටෙක නොසිදුවිය යුත්තකි. අනෙක් අතට ඉතාමත් වෙහෙසකර වූ රැකියාවට මද විරාමයක් ලැබ, ගීතයක් ගයා, නටා, මිතුරන් සමග මධුවිතෙන් මද පමණට සප්පායම් වී, නා, කා, විනෝද වීමට අවස්ථාවක් ලැබීමත් මහඟු කාරණයකි.

එහෙත් මේ හැම දේමත් පසෙකය.

'ඇය මොනවා කියාවිද?'

තවමත් අහස කළු වුනේවත් නැති නිසා වැස්සක් වසී කියා සිතීමට හැකියාවක් නැත.

එහෙත්............ මට පූජියාමා ව සිහිවේ.

“අපිට අද ටී ෂර්ට් එකක් ලැබෙනවා” ඊයේ උදේ වැඩට එන අතරතුරේ ඇයට පැවසුවෙමි.

“ෂා........ ‍ෂෝක්නේ. ගෙට්ටුගෙදර් එකට අඳින්නද?........... මටත් අඳින්න පුළුවන් වෙයි නේද?” ඇයට සතුටුය. මටත් සතුටුද? මම පැති කණ්නාඩියෙන් ඇගේ වුවන නිරීක්ෂණය කරමි. නැත. තවමත් අහස පැහැදිලිය.

“ඔව් පුළුවන් වෙයි” මම පැවසුවෙමි.

“හා.......... එහෙනං මං සැටර්ඩේ අඳින්නම්ද?” ඇයට වඩා සතුටුය. මේ මවාගත් සතුටක්ද?

මා දන්නා ඇයට අනුව නම්, ‘ඔය දෙන්නා නැතුව මං යන්නේ නැහැ’ කියා මං පවසන වදන් අසා ගන්නට ඇගේ සවන් පුල පුලා බලා සිටින බව දනිමි. ‘ඔය දෙන්නත් එක්ක යන්න පුළුවන් මේ පාර’ කියා පවසන්නට මට හැකියාවක් තිබේ නම්, අපේ මුළු කාර්යය මණ්ඩලයෙන්ම වඩාත්ම සතුටට පත්වන පුද්ගලයා මා බවත් ඔයා දන්නවාද?

දිනය ගෙවී දසත අඳුර පැතිරෙන්නට වූ විට,“ඔයා කොහේද?” ඇයට දුරකථන ඇමතුමක් දී ඇසීමි.

“මං මේ එන ගමන්. ඒක නෙමෙයි ටී ෂර්ට් එක ලැබුනාද? හෙට ඔයා ඒක නේද අඳින්නේ?” ඇය වෙනස් වී ඇත. වෙනදා නම් මෙවන් ගමනකට පෙර දින අහස බොහෝ සෙයින් අඳුරුය. වහින්නට ඔන්න මෙන්න සේය.

“ඔව් ලැබුනා. ඒක තමයි අඳින්නේ”

“කලිසම මොකද්ද?”

“ඩෙනිම් එකක් හොඳයි නේද?”

“හා.......... එහෙනම්. මං බහින්න ලං වෙලා කෝල් එකක් දෙන්නම්”

“හා...... හොඳයි”කාලය සෙමින් ගත විය.

කිහිප වරක්ම දුරකථන ඇමතුම් දුනිමි.

‘අද ඇයි දන්නේ නැහැ පරක්කු’

නැවත වරක් ඇමතිය යුතුය.

“කෝ ඔයා?”

“ ආ........... දැන් ලඟයි. තව විනාඩි තුනයි. දැන් එන්න ඔයා බස් හෝල්ට් එකට” අතීශයින් සාමාන්‍යයි. වෙනදා වාගෙමයි. අකුරක් අකුරක් පාසා හැඬුමක් සෙව්වෙමි. ඉකියක් සෙව්වෙමි. ඉඟියකුද නැත.

මට පාළුවක් වැනි හැඟීමක් දැනින. ඒ මන්දැයි නොදනිමි. මට අවැසි වන්නේ ඇය ඇ‍ෙඟේ දැවෙටෙමින් මගේ ගමන වැළකීමද? මූණ නොරොක් කරගෙන වැහිබර අහසක් මුහුණ මතට ගෙන ඒමද? මම සිතුවෙමි. නමුදු මගේ අවැසියාව මටම පැහැදිළි නැත.

“මොන පාටද ටී ෂර්ට් එක?” මගදි ඇය ඇසුවාය.

“නිල් පාටයි”

“ලස්සනයිද?”

“හොඳයි ටිකක් කල් අඳින්න පුළුවන් වගෙයි” පැති කණ්නාඩියෙන් සුපුරුදු පරිදි විමසුවෙමි. ම්හු............ පැති කණ්නාඩිය මට පැවසුවේය.

ඇත්තමට මා සොඳුරිය වෙනස් වීද? නැතහොත් කාලය සමගම ඈ පරිණත වීද? මාගේ පුරුදු ඇගේ මෘදු ගති මරා දැමුවාද? නැතහොත් සියලු හැඟීම් සඟවා මාගේ සතුට වෙනුවෙන් ඉවසනු විය නොහැකිද? මම නොසන්සුන් වීමි. හැමටම වඩා මගේ හිත පෑරෙන්නේ, ‘වඳින්න වඳින්න ගහන මිනිහාත් මෝඩයා ගහන්න ගහන්න වඳින මිනිහාත් මෝඩයා’ වැනි හැඟීමකින් ඇය පසුවනවාදැයි මට සිතෙන කළටය. ඇත්තටම දැන් නම් ඇය හඬා, ආඩපාලි කියනවා නම් මම ඉතාමත් කැමැත්තෙමි. මේ ලෙස අනියත සිතුවිල්ලේ කාලය ගත කරනවාට වඩා ඇයව සනසමින් කාලය ගත කර දමන්නට මම අතිශයින් කැමැත්තෙමි. කල හැකි යමක් නැත. අවසාන මිනිත්තුව දක්වා විමසිල්ලෙන් පසුවෙමි.

වෙනදා සුපුරුදු ලෙසම නිවසට ලඟා වීමු.

ඇය නාන කාමරයෙන් පැමිණ සිඟිති දියැණිය තුරුලට ගන්නාතුරු, දියැණිය සමග සෙල්ලම් කරනා අතරතුරේ ගමනට අවැසි කළමනා සුදානම් කලෙමි.

“ඔයා සෝදාගෙන එන්න. කාලා ඉක්මනට නිදිය ගමු. පාන්දර නැගිටින්නත් එපෑයැ” ඇගේ වදනට අවනතව මම නාන කාමරය දෙසට ‍ගියෙමි.

මා ගිය විගස ඇය කාමරයේ දොර වසා ගත්තාය. අගුල වැටෙන හඬද මට පැහැදිලිවම ඇසුණි. සියුම් සතුටක් සිත අද්දරින් ගියා සේ එක් මොහොතකට මට දැනුනාද? මද වේලාවකින් නැවතත් මා කාමරය වෙත ගියේ අමතක වූ යම් දෙයක් රැගෙන ඒමටය. මට ඇසුණු හඬ නිවැරදිය. අගුළු දමා ඇත.

“අම්මි...........” මම දොර හැඬලය කරකවන අතරතුරේ මා බිරිඳ ඇමතුවෙමි.

“ඇයි?................ ආ..... පොඩ්ඩක් ඉන්න” විනාඩි භාගයකට පමණ පසු දොර හැරින. වෙනසක් නැත. දියැණිය සෙල්ලම් බඩු කිහිපයක් අසල තබාගෙන බිම සිටී. ටිකිරි දසන් දක්වා සිනාසුනු ඈ නැගිට මා අසලට ඇදුනාය.

“ඇයි? ටවල් එකද?” මා බිරිඳ ඇසුවාය.

“ආ......... ඔව්......... ඔව්...........” කියමින් ඇය දුන් ටවලය අතට ගෙන ගියෙමි. නැවතත් විනාඩි පහකින් පමණ යම් වුවමනාවකට කාමරය වෙත යන විට නැවත වරක් දොර අගුළු දමා ඇත. ඇය හඬනවා වත්ද?

“ඇයි මේ දොර ලොක් කරලා” ‍මම ඇසුවෙමි.

“ඇයි අනේ?....... පොඩ්ඩක් ඉන්න” විනාඩියකට පමණ පසු දොර හැරුණි. එවරද වෙනසක් නැත. අවැසි දෙය රැගෙන මම පිටවීමි.

ඇඟපත සෝදා ගෙන, පහල මාලයේ කරන්නට තිබුනු යම් යම් කටයුතු වගයක්ද අහවර කොට ගමනට ඇවැසි දෑ සූදානම් කරනු පිණිසත්, ඒ අහවරව නිදනු පිණිසත් ඉහල මාලයට ගියෙමි. බිරිඳට හඬ ගසමින් නිකමට දොර හැඬලය කැරකූවෙමි. දොර හැරින. ඇය එවර දොර අගුළු දමා නැත. අම්මාත් දූත් නින්දේ සේ පෙණින.

ගමනට සූදානම් කරගත් අත් බෑගය ඇඳ පත්තේ එල්ලා ඇත. අළුත් ටී ෂර්ටයද ඒ අසලම ඇත. මේස්, කැප් තොප්පියක් සහ ඩෙනිම් කලිසමක්ද අතමානයේ තිබේ.

“අම්මි.........” බිරිඳ නිදි සේ සිටියද නිදි නැති බව දනිමි.

“ම්.........ම්.........”

“ඔයා ටී ෂර්ට් එක ඇඳලා බැලුවාද?” මම ටී ෂර්ට් එක ඇඟට තබමින් ඇසුවෙමි.

“නැහැ අනේ............. පස්සේ බැරියෑ” මම එය ඇඳ බැලුවෙමි. වරදක් නැත.

“හොඳයි නේද? පාටත් හොඳයි නේද?”

“ම්.......ම්....... හොඳයි. ලස්සනයි. මටත් ඇති වෙයි නේද? සාක්කුව තමයි කේස් එක” බිරිඳ පැවසුවාය.

“නැහැ ඒකේ අවුලක් නැහැ. අපේ ලේඩීස්ලාටත් මේකම තමා”

“ආ........... ඇත්තද?

දන්නවාද ඔය සාක්කුව මහලා තියෙන්නේ ෆිනිෂින් වලට ලේසියට. එතකොට ෂර්ට් එක ෆිනිෂ් කරන්න ලේසිනේ. නැත්තං බැඩ්ජස් මහලා ෆ්‍රොන්ට් පාර්ට් එක ෆිනිෂ් කරන්න වැඩි කාලයක් ගත වෙනවානේ. සාක්කුවේ බැඩ්ජ් එක මැහැව්වහම ලේසිනේ”

හිතේ යමක් තිබේ නම් ඇය මෙලෙස වැල් වටාරම් කථා කියන්නේ නැත.

‘ම්..., ඔව්..., නැහැ..., හා...,’ හිතේ යමක් වේ නම් ඇගේ වදන් එසේය.

“ආ............. ඒකත් ඇත්ත තමා නේ.”

මම ඇඳ පත්තේ එල්ලා තිබූ ගමන් බෑගය අතට ගතිමි. ඇය කොට්ටය ගෙන මදක් හිස එසවෙන ආකාරයට තබා ගත් බව දැන් කල්පනා කරන විට මට සිහිවේ.

බෑගය විවෘත කරන විට ම මට අමුත්තක් දැනින. ‘ආ....... මෙයාගේ පර්ස් එකත් මේකේ දාලා’ බිරිඳට උපන් දින ත්‍යාගයක් ලෙස ලැබුනු මුදල් පසුම්බිය එම බෑගයේ තිබී ඉවතට ගෙන කණ්නාඩි මේසය මත තබන්නට ගියෙමි.

එක් වරම, ‘හැ..........’ යනුවෙන් මට කියැවිණි. මේසය මත ඇගේ පසුම්බිය ඇත. එහෙනම්........ මේ මොකද්ද?

මා දයාබර බිරිඳ මා ලෝභ කමකින් යුතුව රැකි, ඇය විසින් තිළිණ කරන්නට යෙදුන, උඩු හම ගැලවී යටි හම මතු ව දම්පාටින් බැබැලුන ඒ පසුම්බියට විශ්‍රාම දීමට තීරණය කොට ඇත. අගනා නවතම මාදිලියේ පසුම්බියකින් මා තිළිණ ලබා ඇත. පරණ පසුම්බියේ තිබූ මා සන්තක සබ්බ සකල මනාවම නව පසුම්බියේ තැන්පත්ව ඇත.

සැබවින්ම මා බිරිඳ පරිණත වී ඇතැයි ඒ මොහොතේම මට වැටහුණි. ඇය දැන් පෙර සිටි ලඳ බොලඳ යුවතිය නොවේ. පුද්ගල හැඟීම් තේරුම් ගත හැකි, ඒවා වෙනස් කරන්නට නොගොස් ඒවාට අනුගත විය හැකි මට්ටමට ඇය පරිණත වී ඇත. මම ප්‍රිතීයෙන් පිනා යමි. අද දින සතුටු සිතින් මේ ගමන යන්නෙමි.

හඬමින් ආඩපාලි කියන ඈ සනසමින් සැනසෙන, එයින් සතුටට පත්වන පෙම්වත් චරිතයෙන් ඔබ්බට මාද පරිණත විය යුතුව ඇත. මම එසේ වන්නෙමි. එහෙත් එසේ වීමට පෙර, ගමන ගොස් පැමිණ තව සතියක පමණ කාලයක් විමසිල්ලේ සිටිය යුතුව ඇත. මන්ද යත් පූජියාමා ව ද නිසලව කල් යල් බලා සිටින නිසාවෙනි.